Gentian Banaj

[mondishall]

Nga me te bukurat poezi qe kam lexuar, mes te bukurave te tjera te penes tende, mik. Urime!

[GeoF]

Nga me te bukurat poezi qe kam lexuar, mes te bukurave te tjera te penes tende, mik. Urime!

Faleminderit MOndi !
Eshte pak nga e tera jeta feminore, dhe perhere gjejme pak vete ne ditet e saj, edhe pse mendojme se jemi te rritur, perseri atje, ndjehmi te lire , ndjehemi njerez...

[GeoF]

Nje pune e thjeshte interpretative per te pershendetur te gjithe miqte dhe dashamiresit e fjales poetike.
Ndiqeni kete link



Miqesisht, Genti

[Vesel Hysa]

Nje pune e thjeshte interpretative per te pershendetur te gjithe miqte dhe dashamiresit e fjales poetike.
Ndiqeni kete link

http://www.youtube.com/watch?v=OXVS8oGczZk

Miqesisht, Genti

E dëgjova dhe e lexova. Një poezi e arrirë artistikisht dhe e krehur bukur gjuhësisht.

Të përgëzoj sinqerisht!

[Xhemal Gora]

Portretin tend e njoh dhe neper fjale,
mbi male dhimbjesh, shkaktuar termet,
rrenojave te kohes, shpirti, mbetur gjalle,
drejt te ardhmes fluturon, shigjete.

cdo poet,- idashur,- drite mban ne duar,
mbi dhimbjet e veta, lekundet, si gjeth,
nga mesjeta, mbi vargje shtegtuar,
qiejve te kujteses, shpeshe kullot e bredh.

shemetit e kohes, syrit lane vrage,
ne shpirt glob' i lotit na ka roberuar,
nuke di...me shpirtin tere plage
na pranon e ardhmja... te gjymtuar?!

neper "Blica krismash" ti, me erdhe sonte,
thelle qenies, te pres, si shok,si mik,
nga larg...mallin te shtroj per mikpritje,
te shmallemi pak caste, pastaj te le...ik... Xh. Gora Boston 4. 11. 2010

[Agim Metbala]

http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs889.snc4/72264_1563362055398_1575776226_1314401_486460_n.jp g


Në Facebook, kuptova se miku ynë Gentjan BANAJ, për përmblehjen "Ikona të thyer", është shpërblyer me çmimin letrar "SEREMBE"...
S'ka shansë teorike që vlerat e njëmendëta, të mos vlerësohen nga ata që i kuptojnë vlerat dhe vlerat të mos ngriten aty ku edhe e kanë vëndin...
Gentjanit, i uroj çmimin e fituar, duke shpresuar se do fitoj edhe çmime të tjera - e meriton...

[xheladin]

Gentianit përzemërsisht e përgëzoj për çmimin e fituar "SEREMBE", duke i dëshiruar që të i fitoj edhe shumë çmime të tjera, meqenëse ai këtë edhe e meriton...

[GeoF]

http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs889.snc4/72264_1563362055398_1575776226_1314401_486460_n.jp g


Në Facebook, kuptova se miku ynë Gentjan BANAJ, për përmblehjen "Ikona të thyer", është shpërblyer me çmimin letrar "SEREMBE"...
S'ka shansë teorike që vlerat e njëmendëta, të mos vlerësohen nga ata që i kuptojnë vlerat dhe vlerat të mos ngriten aty ku edhe e kanë vëndin...
Gentjanit, i uroj çmimin e fituar, duke shpresuar se do fitoj edhe çmime të tjera - e meriton...

MIqte e mi Agim dhe Xheladin !
Ju falenderooj perzemersihst per urimet dhe dashamiresine tuaj.
Ju jam mirenjohes pper fjalen tuaj bujare.

Cmimi Letrar "Serembe" ishte nje befasi dhe nje kenaqesi njeheresh per mua.
Ndoshta , poezia nuk kerkon shume nga koha dhe nga vrulli i jetes, pak mirenjohje, nje fjale te ngrohte , dhe gjithe me pas merr dimensione te reja.

Une, isha i njoftuar si nje pjesemarres ne aktivitet, dhe nderkohe nuk e diaj qe Prof. Sali Bashota e poeti Engjell Berisha kishin dhene nominimin tim per ta fituar kete cmim.
festivali "serembe" eshte festival dinjitoz per nga forma dhe pesha e tij, dhe kjo me ben dyfish te lumtur.

Me nje fjale, e njeriu s`eshte me i vetmuar.
Me nje mik, dhe koha nuk mund ta sfidoje.
Ju faleminderit.

Perzemersishtt, miku juaj, Genti

[GeoF]

Ma-ja


Spitalin e zuri mbrëmja . Si çdo objekt tjetër me korridore dhe hapësira të ngushta, iu deshën dritat artificiale që ta ndriçonin. Errësira strukej në çdo qoshe, ku drita e neonëve nuk mund të hynte. Nata e pandriçuar
e qiellit nuk jepte asnjë shpresë përmes yjesh dhe hëna ishte larg nga ditët e saj të shkëlqimit.

Pas kaq ditësh, isha familjarizuar me zbrazëtinë dhe tingujt po kaq bosh të këtyre koridoreve. Tymosja cigare e shihja tufa njerëzish që hynin vrulltazi pa trokitur. Pas pak minutash, bënim shoqëri tymi e shtëllunga mërzie me duhan në të njëjtin vend.
Gojët ishin gati të filloni vajin e tyre të shfryrjes. Shtresime të pafundme shqetësimi dëgjoja ankueshëm gjithandej. Dhe si çdokush që dëgjon shumë, por i dhemb vetëm halli i vet, mërmërisja “ç`ti bësh, kur të zë….” !
“Spitalet janë parafjala e ferrit, - i thashë një mesoburri në kohën tymosjes, -në dyert e tyre, gjen përherë nga një fillim të një fundi.”
Shoqëruesi i mërzisë dhe i tymit më pa në heshtje, dhe krejt i zhytur në mendime m’u përgjigjej me një pyetje. Më pyeti se ç`punë bëja...
-Jam mësues, - i thashë.
Reagimi i tij qe vinte nga përzierja e habisë me absurdin, më bëri të qeshja. Si për t`u siguruar, më ripyeti:
-Vërtet, mësues?!
-Kështu kam punuar deri tani, - i thashë. -Më tutje nuk e di.
Doja që t`i vija fre të qeshurit tim, pasi kisha një periudhë relativisht të gjatë në spital e ngjaja me një ferrëtar i dalë nga skëterrat e xhehnemit me mjekrrën që më ishte dëndësuar. Vetullat e kërleshura bënin shoqëri me xhoket të hedhura njëra mbi tjetrën, për të përballur temperaturat e ulta të natës.
Ai heshtte meje. Dëgjohej vetëm thithja dhe nxjerrja e tymit.
Pastaj krejt papritur nisi të më tregonte, si për të dalë nga sehiri ku kishte rënë tymbiseda. Më tregoi për humbjet dhe fitoret e tij, për vuajtjet e jetës. Pak nga pak tempi i bisedës ra, deri sa citoi me vetullat ngritur se jeta jashtë këtyre dyerve kishte një lumturi dhe liri të paskajshme...

Ditët filluan t`i ngjanin njëra-tjerës dhe unë u bëra si shtëpisë me situata të tilla. Me pritjet, shfryrjet, telefonatat, përjargiet e vajtueshme... Dhe deri tek lamtumira e përqafimet me tufa urimesh, “të mos shkelësh më në këto varre të pakallura”.
U mësova pothuajse me të gjitha. U mësova dhe me atë grua të pakët me shtat të çrregullt që zbriste e ngjitej gëzueshëm në shkallaret e boshta me jehonë zbrazëtie.
Ajo, me sytë e dukshëm të hetonte me ngulm, sikur të peshonte, e më pas interesi i shikimit të saj tymosej e ngjitej drejt natës pa yje e hënë, që ishte simbolika e këtyre pragmorteve mbrëmjesore.
Duket se ndonjëherë spitalet janë liri për ata që nuk duan kufizime e rregulla në jetë. Për burrat, mund të jetë dehje e aprovuar që në prag. Për fëmijët, si në rastin e djalit tim, ishte lumturi që do të shtrihej e vraponte nëpër koridore pa bërë detyrat e angaritë e tjera shkollore.
Për atë grua...!?
....................................
Qëllonte që e shihja me një fëmijë të verdhë në fytyrë dhe që dëneste ankueshëm, teksa nervozizmi i saj e zvarriste ngutshëm, Telefoni i binte papushim si një kambanë lavdimadhe që e tërhiqte drejt ekstremeve .
Dhe ajo ikte! Ikte mesnatave, mesditave, herë duke zvarritur dënesën e fëmijës, dhe herë të tjera duke dëgjuar gjysmën e tij që fshihej tek dera e lutej, “o ma...!”. Dënesa dukej në hapësirën e këmbëve të saj të ikura si një pinjoll rastësor midis epshit dhe nënës.
Ikte, nxitimthi e gëzueshëm me dënesën! Me telefonin ne vesh.Me kukurizmat dhe pëshpërimat e pafundme mes hapave, mes këmbëve të saj.
Djali qante tek dera me një lodër të thyer në dorë, deri sa ajo shfaqej po përsëri gëzueshëm me po të njëjtin ritëm bisede telefonike dhe jehonën tymtë të korridoreve.
Njerëzit venin e vinin. Unë prisja e përcillja si i punësuar për tymosur e të pëshpërisja, “Ç`ti bësh...kur të zë...halli !”
Telefoni gjëmonte kambanash. Gjysmëlodra e verdhë dukej që qante nga hapësira boshe mes këmbëve të saj.
Ajo vente e vinte me axhendën e takimeve të mbushur deri në babëzi.

Gjysmëlodrën e zinte gjumi në pllakat grizeza të spitalit, sepse s`kishte më forcë të ngjitej në shtratin e lartë.
Sa herë mesnatave e ngrija për në shtrat, ai lidhej çuditshëm pas trupit tim, si nga frika e një përplasjeje apo e një vërvitjeje mbi shtroje. Njëherë pëshpëriti, “ma”. Dhe kjo gjysmë-ma-je e thënë nga ai, më bëri të lëshoja pëshpërima të çuditshme! Madje, teksa u bëra gati ta fyeja si të përdalë dhe kurvë, u ndala e thashë se ajo ishte nënë, ma-ja e tij.
Infermieret më shihnin me habi kur ai i bënte injeksionet vetëm i lidhur pas trupit tim e donte të flinte në krahët e mi.

Djali çirrej teksa ajo pëshpëriste gëzueshëm atë copëz pritjeje të gjatë nga sëmundja e tij! Ai çirrej i pafuqishëm dhe i verdhë në derën e dhomës. Ajo pëshpëriste gëzueshëm në kambanën e saj, se ishte përsëri në spital dhe do të rrinte ca javë. E pëshpëriste gëzueshëm me këmbët që vraponin pas tingujve të epshëm të telefonit. Dhe kjo, nga pritja e saj e gjatë për të ardhur në liri, ngaqë ai, lodra e verdhë që ajo zvarriste, nuk ishte sëmurur këto kohë.
Kjo mossëmundje e tij, përkthehej për të , pamundësi për takime .Pamundësi për të larguar lodhjen e jetës së saj boshe .Vitet dhe koha e kishin bërë plagë takimesh e ndarjesh, e tashmë me një barrë të re, me dikë që i pëshpëriste sëmundshëm në kraharor, “ ma....”.
E kjo qënësi jo e plotë prej nëne, pështillej i drobitur rreth këmbëve të saj, bashkë frymët e dehura mesnatave të ndezuara nga orgazmat.
Ajo ikte !
Ndonjëherë shpupuriste ondet e mëdha të flokëve me gishta e fluturonte.
Fëmija flinte në stolin e tymosjes me mua dhe dihaste frikshëm gjysmëfrymësh të mbetura nga nëna dhe babai i panjohur.
Kambana vinte errshëm , për të ikur përsëri me të njëjtin tingull pas shpine dhe me të njëjtën hije të zbehtë që i ngjitej nëpër këmbë.
Pëshpërimat e saj njehsoheshin pas të verdhës me rënkimet e kambanës si orgji e radhës, nën të njëjtin qiell që s`kishte asnjë yll! Dhe ndoshta më vrullshëm. Ndoshta , deri në shtrimin tjetër në spital , gjysmë-maja duhet ta heshtte kambanën, e hëna duhet kalonte nxitimthi ciklet mujore mes hapave të etur të këmbëve të saj.
……..
Unë vazhdoja të thelloja miqësinë me të sapoardhurit, me të ikurit, me pritjet, me orarin e injeksioneve, turnet e mjekëve, ftohtin……errësirrën e gjatë dimërore .
Spitali, i shtrirë nga lindja në përëndim mbi kodrën e qytetit, tymoste flunë e natës në çdo qoshe ku nuk arrinte drita e neonëve.
__________________

[GeoF]

"Kur jam me ty", nga cikli 'Maria e kalter", vellimi poetik "IKONA TE THYERA", Gentjan Banaj.

PS: Fjala e saj fundit qe ende rendon mbi shpirtin e lodhur te drames poetike...

https://plus.google.com/106221437472675808567/posts

[GeoF]

Miku im, poeti Andi Mecaj duke medituar mbi vargje ka hedhur kete perkushtim, te publikuar gjithashtu ne Revisten :"ADMET". E falenderoj perzemersisht poeti, perkthyesin Andi per vlersimin dhe meditimin mbi krijimtarine letare.
Miqesisht Gentjan Banaj.

DISA MENDIME PËR POEZINË E GENTJAN BANAJT
(rreth vëllimit poetik: “Ikona të Thyera”, 2008.)







nga ANDI MEÇAJ



1. (ab imo pectore*)



Në librin poetik të Gentjan Banajt “Ikona të Thyera” është edhe poezia “Fëmijë të lagjes sime”:



Luanin të qeshur ata fëmijë
Vraponin
Në rrugicën e ngushtë të shtëpisë time të vjetër.


Ishte më e gjerë kjo rrugicë dhe
S’kishte kufij me mure të larta sa ditët e fëmijërisë time.


Këta fëmijë vrapojnë mbi një karrocë bebesh.


Atje është dhe buzëqeshja jote e dlirë dashuria ime
Dhe s’kishte kufij dhe mure
Të gjerë sa humbja dhe ndarja jonë.


Ç’kam një dëshirë t’i shtyj të gjithë këta djem
Me një klithmë trumcaku mbi këtë lojë
Të mbetur si relike e fjalëve të tua
Kur unë me pantallona të shkurtra pasditesh
Dëgjoja qeshjen dhe thirrjen tënde... “shoku im, shoku im”,


Por kam frikë se do ta vras lojën
Me shpatullat prej burri
E duart e mbushura me lot nga malli për ty.


S’kishte gardhe dhe kufij midis shtëpive.


Në muret e ronitur të shtëpisë së vjetër
Me një gurëz pragu e kam gdhendur emrin tënd
Dhe aromën tënde në këtë kopsht të vogël ëndrrash
E kam ruajtur
Dhe përqafimin tënd
kur ti rrije si një verore në qafën time.


Dhe s’kishte mure fëmijëria...
Të larta sa ky shtat i trishtë burri.


Ja dhe dera ku është shkruajtur dita e fundit.


Tani është harruar, bashkë me fjalët e gjyshes
“mos e hap atë derë bir... të ikën fëmijëria, birooo”.


Por ika unë prej asaj dere dhe sërish nuk guxoj ta prek
...se ikin këta fëmijë që vrapojnë
ikën dhe ti
dhe fjalët e tua
“shoku im... shoku im”
e bëhem sërish ky trishtim,
I gjerë sa mungesa jote,
I lartë sa ky mur që nuk më lë të të shoh.


Po kalbet kjo derë,
Ndoshta nga lotët
Dhe ca nga flokët e tu të verdhë
Kanë mbetur si ditët tona
Në të çarat e saj.


Dhe e shkruaj përsëri emrin tënd dhe emrin tim
Në një gur të djegur...
...e nuk rritem kurrë për ty,
Moj shtëpiza ime e vjetër!


Gentjan Banaj në këtë poezi gjithë nota lirike e melankolike, si një “SY” i sprovuar e mjeshtëror, na kap përdore, na çon kah asaj kthine, jo të errët, por diellore, jo të harruar, por të fshehur me kujdes, jo të pluhurosur, por të mirëmbajtur në kujtesë, FËMIJËRISË.

Fëmijëria na paraqitet apo shfaqet herë si: “Rrugica e ngushtë e shtëpisë sime të vjetër”, “Pantallona të shkurtra pasditesh”, e herë me: “Rrije si verore në qafën time”, “Në muret e ronitur të shtëpisë së vjetër” e herë në paralajmërimin e gjyshes (të gjitha gjysheve të botës), “Mos e hap atë derë bir... të ikën fëmijëria, birooo!”
Dhe ajo (FËMIJËRIA) e këmbyer në dritë na del sysh përmes detajeve aq bukur të spikatura prej poetit G.Banaj, në formë lodre, të qeshure, regëtimash të para të zemrës, britmash të hareshme të shoqeve e shokëve, duke na hipur sërish mbi ato karrot e sajuara me kushineta, apo duke na rikthyer të luajmë me kaçolet e shtypura të birrave, të ngulim e të hedhim pinca** në baltë, të luajmë kukafshehtas në lulishten para pallatit apo të “luftojmë” me shpata e shigjeta me rrugicën përkarshi e të sakatojmë sërish gjunjët tanë të vegjël në “futbollin e lagjes”.

Ndihet një nostalgji e magjishme, një fluiditet, një pafajësi që i rri mbi “kokë” kësaj poezie, por aq sa të ngazëllen e të përthith me hirin e bukurisë së saj, aq edhe të ngashëren, të fut në një melankoli, por s’do ta quaja një melankoli trishte, por një trisht “të mirëdashur’ gati gati shpresëndjellës, se dikur, diku, kemi qenë ca krijesa të gëzuara, pa vramendje për atë që do të vijë, plot hare dhe mbi të gjitha e mbi të gjitha, KEMI QENË DIELL, NJË DIELL RRËZËLLITËS, që me dritën e tij, na e ngroh shpirtin e fytyrën sa herë e kujtojmë atë (FËMIJËRINË).



2.(veritas odium parit***)


Ndër poezitë e tjera të bukura të këtij libri mund të përmend disa, por për të mos ia hequr kërshërinë lexuesit, po citoj: TRIPTIK PA KOKË (Me ato vargje aq mbresëlënëse e metafizike: .../kasapi puth gurin pas vdekjes /qengji qesh pas vdekjes... /); PA TY (Me atë vetmi të sendërtuar si sende që bien: .../Në heshtjen time /sendet e tua /Bien si copa të flakta /që zhurisin mall... /); IKJE (Me atë “perëndim” aq mallëngjyes e nostalgjik: .../Shoh flokët ku lind dielli /Dhe kuptoj që jam perëndim... /); KUR UNË (Me atë varg aq sendshpirtëzues: .../Një qiri dha shpirt... /); UNË DHE TRËNDAFILI (Me atë të kuqe trëndafili që na hedh rrënjë sa herë presim dikë që e duam: .../Ti ndoshta ke ikur /Por mua më ngacmon e kuqja e trëndafilit /Që i ka rrënjët tek unë... /); ËSHTË AG (Me atë dashuri që shfaqet e konsumohet, por si gjithnjë lë pas pamjaftueshmëri, vetmi në vetëshuarje: .../Është ag, por prapë errësirë. /Ti shfaqesh nazike /Dhe sfumohesh vetmi... /); IKONA TË THYERA (Me atë blicin e jetës sonë që herë herë na ndriçon e herë herë na lë në errësirë: .../Të pashë në blicin e një kohe /Dhe ti më pe si bust të anuar /Tek zgjasnim duart marramendsh /si arna të kohës sonë të arnuar... /); TEMPULL (Mjaftojnë pak metra katror /Për ta parë të ngujuar, /Brenda katër faqesh /Ëndrrën. /Tatuazh mbi mure! /); EMBLEMË (.../Gur që digjet qiri. /Gur-njeri,... /); KUR JAM ME TY (.../Ëndërr e bukur pas syve të tu /Më thotë ik, më lodhe, mjaft /E prej sysh të rrjedh si lot /Edhe ëndrra bëhet ankth. /) e shumë të tjera...



3.(ubi mel ibi apes****)


Poezia e Gentian Banajt (1974), është herë lirike, herë meditative e herë filozofike. Ajo lëndën poetike e mban në baraspeshë të ndjenjës e të mendimit filozofik duke mos rënduar as nga njëri e as nga tjetri krah. Metafora dhe simbolika përdoren në shërbim të asaj që do të shprehë autori, pa shpërdorim dhe duke ruajtur gjithnjë gjuhën poetike të kthjellët e me domethënie të reja.

Ky mendoj se duhet të jetë funksioni i poezisë, të ndërtojë imazhe dhe jo t’i errësojë ato. Edhe kur poezia e tij shkruhet me varg të rregullt, ajo na vjen me ngjyra të kohës, sepse brenda vetë poetit është ngjizur edhe tradita edhe përditshmëria me përjetimet e saj moderne.

Tipar dallues i kësaj poezie është se në thellësi të vargëzimit krijohet një amalgamë mes së kaluarës sonë poetike dhe të ardhmes (moderniste), e cila na shfaqet mes përthyerjesh, realitetesh dhe “historish të vogla” njerëzore që na krijojnë befasi dhe emocione estetike të veçanta.
Poeti Gentjan Banaj, vjen me librin e tij të dytë poetik pas dhjetë vjetësh.

A ia ka vlejtur kjo pritje kaq e gjatë?

Mendoj se ia ka vlejtur për dy arsye: 1) për vetë autorin që u shfaq në letrat shqipe në vigjilje të mijëvjeçarit të ri si një shpresë e re avangardë, ku ai, si dhe ne të brezit të tij, nuk e përjetuam si krijues atë periudhë kohore, se bashkë me lirinë e të shprehurit prej ndrydhjes e ndalimit të regjimit komunist, vërshuan edhe libra (sa letër e pemë të shkuara dëm!!!), shumë lumenj librash, shkruar nga njerëz që s’kishin botuar, që s’kishin folur, që bile as që kishin arritur të radhisnin aq rreshta sa të mundnin të mbushnin një faqe e jo më të botonin lloj lloj vëllimesh, sa t’i mbulonin kokë e këmbë, por ia ka vlejtur edhe për një arsye tjetër më të fortë se: 2) është një libër që ia vlen ta lexosh, e ta rilexosh. Na duhen të tillë, të na shërbejnë si shtylla orientuese në këtë larushësi antivlerash poetike e prozaike, që na serviren kudo: në TV, në librari, në rrugë, në kafene, në promovime, ku nuk ndihesh mirë mes lavdeve të pamerituara drejtuar bejtexhiut të radhës.

Dhe të gjithë ne të brezit tonë na duhet ta mbrojmë poezinë e vërtetë siç ka filluar të bëjë edhe Gentjan Banaj.

Libri ka rreth 90 poezi. Është nga të paktët vëllime poetike që do të mund të udhëtojë drejt zemrave të lexuesit poezidashës shqiptar, bile do të ankorohet e do të hedhë spirancën aty për një kohë që s’njeh kohë.

Poeti Gentjan Banaj është një vlerë në këto kohëra të këqija për “VLERAT”, ku vlerësohen fasadat, pasuritë, sa pehlivan je, sa “të fortë” të ndjekin pas, sa miq politikanë ke, ç’kostum ke veshur a ç’makinë nget, pra besoj fort se ky poet sjell atë lloj poezie cilësore e bashkëkohore që ishte e pakët, jo se para viteve ’90-të s’bëhej poezi cilësore, por sepse u hoqën ato ndrydhje e barriera censuruese. Duke u bazuar në traditën më të mirë poetike shqiptare e bashkëkohore dhe në stilin e tij të veçantë, presim që Gentjan Banaj të na dhurojë emocione të reja poetike.



15/12/2011


---------------------------------------------------------------------------

ab imo pectore* - (lat. me çiltërsi, me zemër të hapur.)
Pinca** - (lodër e sajuar, një copë dru i vogël me një gozhdë në majë, që hidhej duke e ngulur në baltë.)
veritas odium parit*** - (lat. e vërteta lind urrejtje.)
ubi mel ibi apes**** - (lat. ku ka mjaltë atje janë bletët.)