Nikollaos Sulas

[mondishall]

NIKOLLAOS SULAS

U lind, jeton dhe punon në Selanik. Eshtë autori i shumë vëllimeve me poezi, romancier, tregimtar, dramaturg, esseist, historian dhe kritik letrar. Njëkohësisht është piktor dhe kompozitor i njohur në Greqi dhe jashtë saj. Për prurjet e tij në letërsinë greke është vlerësuar me çmime të ndryshme nga organet shtetërore. Aktualisht është në krye të Lidhjes së Shkrimtarëve të Greqisë Veriore.



I pavdekëshmi Selanik!

Një nga një kujtimet sonte,

më kthejnë në vitet rinore,

në mëhallat e mia aromplote,

me bisqet ku çelnin bleroshe.



Pasqyrë limani yt

në orën e hidhur,

ku lozin pallatet e tu

me të mermertat.



Selaniku im i ëmbël,

si lule mos vushkesh

të thjeshtën mban të patharë

dhe asnjëherë nuk vdes.



Në avllitë e tua të thjeshta

fëmijët e tu zgjuan

zëra të nxituara dhe të fshehta,

lëkundje të ëmbla,

takime nëpër qoshe,

serenata të rrahjeve të zemrës.



Ndërsa më sjell akaciet sesi

shpërndan aromë puthjesh

veriut të ëmbël me të freskëtat e tij...

Shtëpi të ulta

dhe sokakë të bardhë

me të përpjetat që arrijnë gjer në qiell.



Selaniku im i ëmbël,

si lule mos vyshkesh,

të thjeshtën mban të patharë

dhe asnjëherë nuk vdes.



Urimi i nënës

**** i vogël, çaj mes dallgësh,

lerë prapa shkumbë, shko guximtar,

në ishull të më shpiesh,

vrapo i dashur!

Dhe ti erëzë, mos luaj me mua!

Në një shtëpi të vogël,

atje në mol,

një nënë pret me urimin e fundit

të japë tek biri i saj

prej vitesh humbur,

me dete dashuruar e lidhur.

Urimi i nënës mbi të gjitha rri,

meraku, dashuria e saj mbi gjithçka.



Bukuritë e botës

Varkë ishullore, vrapi im i bardhë,

qejfin mos ma prish,

mërrmë në krahë!

Dua me ty të gëzoj hapësirat detare

dhe dallgët të shoh si ngrihen në valle!

Brigje të shoh, shkëmbinj prerë me thikë,

diellin trendafil përmbi det të bjerë.

Të shikoj njerëz të verdhë, të zinj, biondë,

brigje të shoh, lumenj,

blerim e dritë nëpër botë.



Në çdo cep të botës hodha sytë i etur

dhe gjithçka e bukur brenda meje

ka mbetur.

Me varkën time në ishull kthehem prapë,

në kishë të ndez pishtar, gjithandej temjamë,

me një llambadhë t’i falem zotit ndër agime,

ta falenderoj që më dha jetë

në Greqinë time.

Të gjitha mrekullitë e botës

i kam unë këtu,

vetëm Zoti im,

më jep ti sy!



Do ta kem

Lëngun e asaj puthjeje

të një mëngjesi marsi

do të kujtoj

dhe kur dhjetori

do të vijë pesimist.

Lëngun e asaj puthjeje

të një mëngjesi marsi

me vehte do ta kem

në udhëtimin e gjatë

kur ora të vijë

të fundit “të dua”

të të them.



Sukur të isha

Të isha, do desha, një thek dielli,

guximshëm të kaloj humnerat e tua

dhe dritë atje të kthehem.

Çdo qelizë të dëshirës tënde

të zgjoj me përkëdheljen time

të ngrohtë, prej shpirtit.



Sikur të ishe

Të ishe, do të desha,

një ulli shumërrënjësh

në kopështin dashurisë sime.

Në hijen e tij të ulem,

me fëshfërimat e tij të them të miat.

Fruti i tij fuqishëm të më mbajë

gjithë ditën,

çdo çast të më freskojë...



Shqipëruar nga Ziko Ll. Kapurani.