Gjergj Kastrioti. Ja 7 djemtë jashtë martese të dinastisë

[Darius]

Gjon Kastrioti u martua në vitet 1475 apo '76. I takon të ishte njëzetë apo njëzetë e një vjeç. Gjenetikisht prej të atit dhe së ëmës, Kastriotët dhe Arianitët, kishte traditë për lindje djemsh. Me siguri e ëma, Donika, e cila u kujdes për këtë martesë, nuk pati asnjë merak që të birit do t'i ndodhte ndryshe. Kështu edhe ndodhi. Çifti lindi mashkull dhe menjëherë atij iu vu emri i gjyshit të famshëm: Gjergj. Trashëgimia ishte siguruar. Gjoni, i cili edhe vetë, sipas rregullave dinastike feudale pati ringjallur gjyshin e tij, babanë e Skënderbeut, nuk e mbylli këtu çështjen e pasardhësve të vet. Ndërsa Gjergji u lind në fillim të vitit 1477, pothuaj më pak se një vit më pas, Erina dhe Gjoni u bënë me djalin e dytë. I vunë emrin Kostandino. Djali i tretë doli në jetë po kaq shpejt. U quajt Federiko. Afërsisht, rreth vitit 1495 lindi mashkulli i katërt si edhe pa u vonuar një vajzë, e cila u pagëzua me emrin Maria. Mund të ketë ngjarë edhe e kundërta: Maria ka lindur në fillim dhe më pas Federiko.

Në kontrollin që disa studiues italianë e veçanërisht Prof. Xhankarlo Valone i kanë bërë librave të famullive të vendndodhjeve të Kastriotëve në Pulia, ku në feudet e veta rrinte shumicën e kohës Gjoni (e ëma, Donika, qëndronte në oborrin mbretëror në Napoli) nuk gjendet asnjë ditëlindje e regjistruar e të katër fëmijëve të tij. Sigurisht kjo u ndodhte shumëve atë kohë. Të bën përshtypje se pas lindjes së menjëhershme të dy djemve të parë (1477-'78) çifti Gjon dhe Erina presin mbi pesëmbëdhjetë vite për të nxjerrë në jetë, sërish fare afër njëri-tjetrit, dy fëmijë të tjerë. Këtë pauzë të padokumentuar mund ta interpretosh në mënyra të ndryshme, por një hamendje hap shteg patjetër: mos ndërkohë, në këtë të quajtur pauzë të gjatë të pajustifikuar, Gjoni ka pasur edhe fëmijë të tjerë, natyralë? Emërtimi "fëmijë natyralë" ka të bëjë me lindjen e tyre nga lidhje jashtëmartesore.

Ndërsa të lindurit nga martesa zyrtare quhen juridikisht fëmijë të ligjshëm, ata të krijuar nga marrëdhënie dashurore apo seksi me gra të tjera, në vend të cilësimit si "fëmijë të paligjshëm", term i pasaktë juridikisht, thirren "natyralë". Janë prej gjakut të babait, pasojnë linjën e tij mashkullore. Gjoni jetonte në kohën kur të paktën për të fuqishmit e të pasurit, veçanërisht me dinastitë, lindja e fëmijëve natyralë ishte gjë e pranuar dhe e justifikuar nga opinioni. Madje në Mbretërinë e Napolit, vetë monarku Ferdinand nuk ishte bir i martesës zyrtare të të atit të tij Alfons. Ishte krijesë lidhjeje jashtëmartesore, të cilin në mungesë të një djali nga martesa zyrtare, vetë mbreti Alfons ia kërkoi Papës, siç atëherë ishte rregulli, ta shpallte trashëgimtar të fronit të tij. Dhe kështu ndodhi, edhe pse kundërshtarët e mëvonshëm politikë të monarkut Ferdinand e thërrisnin me përçmim "bastardi".

Sidoqoftë ndryshe nga i ati i tij Skënderbeu, që u martua shumë vonë (afërsisht dyzetë e tetë vjeç) dhe bëri vetëm një fëmijë, i biri vuri kurorë njëzetë e një dhe në fund të jetës së tij të mbyllur më 1505 kishte të ligjshëm katër fëmijë. Ndërsa Skënderbeu ndërroi jetë 63 vjeç dhe për këtë shkak iu bë infektimi nga malaria, i biri jetoi vetëm pesëdhjetë vite. Dhe nuk iu ndanë disa drama që i erdhën njëra pas tjetrës. I biri i tij njëzetvjeçar, Kostandini, që nga fundviti 1497 ipeshkv i qytezës së Izernias, dy vite më vonë u sëmur rëndë dhe ndërroi jetë, duke tronditur veçanërisht gjyshen e tij, Donika, e cila i ngriti në një nga kishat e Napolit një varr monumental. Të dhëna të tjera jo plotësisht të sigurta dëshmojnë se në vitin 1500, pra kur ndërroi jetë Kostandini, mund të ketë vdekur edhe djali i tretë, Federiko. Secili lexues që po e ndjek me vëmendje këtë shtjellim të pemës gjenealogjike të Skënderbeut, do të thotë: Sidoqoftë është gjallë djali i parë, Gjergji, sipas rregullit dinastik vetë trashëgimtari.

Mirëpo këtu pas dy dramave të para do të mbërrinte edhe e treta, më e madhja e tyre. Djalin e madh, pikërisht ngjallësin e emrit të Skënderbeut dhe trashëgimtarin e principatës në Shqipëri dhe të titullit të fisnikërisë, duke filluar nga fillimi i vitit 1501 Gjon Kastrioti nuk e pa më. Ai nën nxitjen dhe në shërbim të Republikës së Venedikut shkoi për mision kryengritjeje në Shqipëri, ku dështoi keq dhe nuk u kthye më. U bashkua me turqit dhe u vendos në Kostandinopojë. Për fat Gjoni iku nga kjo jetë vetëm pak muaj pasi në shtëpi i mbërriti gjëma. Për pesë vite ishte përmbysur e gjithë qëndrueshmëria dhe ardhshmëria e brezit të pestë me emër të Kastriotëve. Shpresa e vetme mbeti vetëm djali i fundit, i vogli Ferrante. Kur i ati u nda nga jeta, ai ishte po aq sa edhe vetë Gjoni kur mori rrugën e emigrimit: vetëm trembëdhjetë vjeç. Këtu edhe u kalua trashëgimia e dinastisë. Nuk e bëri dot Gjoni, i cili deri sa mbylli sytë akoma priste të rikthehej në shtëpi djalin e madh, Gjergjin. Kështu të drejtën e trashëgimtarit dinastik e kreu e ëma, Erina.

Ferrante, ky djalë që nuk duhej të ishte më shumë se pesëmbëdhjetë apo gjashtëmbëdhjetë vjeç kur Marin Barleti në krye të librit të tij "De vita et Gestis Scanderbeghi, Epirotarum Principis" ("Historia e jetës dhe e veprës së Gjergj Kastriot Skënderbeut, Princi i Epirit") do t'i bënte përkushtimin e zjarrtë, mbetet edhe kyçi i të gjithë historisë në mos dhe keqkuptimit.


Pasardhësit

Pikërisht me fëmijët e Ferrantes nis pyetja dhe kërkohet përgjigjja përfundimtare nëse u shuan apo vijuan pasardhësit në linjë mashkullore të heroit kombëtar shqiptar. Më shumë se në Shqipëri kjo vazhdimësi, e përsërisim, kishte rëndësi tepër të madhe në Itali dhe në të gjithë Evropën, ku Skënderbeu zotëronte famë pothuaj globale. Viti 1505 do t'i sillte trashëgimtarit, Ferrantes ende të vogël, jo vetëm dhimbjen e vdekjes së të atit, por edhe të gjyshes. Donika ndërroi jetë vetëm pak muaj para të birit, Gjonit. Dha shpirt në Spanjë, në oborrin mbretëror Aragonez. Ajo jetoi edhe tridhjetë e shtatë vite më shumë nga i shoqi, por në vjeshtë 1505 vdekjen e saj e pasoi papritur i biri. Kështu ikën nga kjo botë së bashku ata dy që sërish së bashku, nënë e bir, në pranverën e vitit 1468 patën lënë Shqipërinë me shpresë të riktheheshin.

Ferrante ishte me titull të trashëguar nga i ati, Gjoni, dukë i Galatinës dhe kont i Soletos. Sipas sërës së tij u martua me një familje fisnike italiane. Ajo quhej Adriana Akuaviva (Adriana Acquaviva) dhe ishte bijë e dukës së Nardosë, Belisario Acquaviva. Lindja e parë qe sipas traditës: djalë. Pas diçka më shumë se një viti fëmija e dytë. Doli vajzë. Duka Ferrante i vuri emrin e nënës, Erina. Janë afërsisht vitet 1516-18. Me një djalë u duk sikur problemi jetik i trashëgimit të dinastisë për Ferranten u zgjidh, por nuk është kështu. Këtu nis pjesa më e ndërlikuar e të gjithë historisë gjenealogjike të pasuesve të Skënderbeut në Itali. Është edhe më spektakolarja.

Ndërsa e kishte djalin si trashëgimtar dhe po ashtu një vajzë mjaft të bukur, Erinën, e cila do të bëhej edhe shumë e mënçur, nipi i Skënderbeut, Ferrante, lindi fëmijën e tretë. Është djalë. I vë emrin Federiko. Ndodhemi në 1519, pra një vit më pas nga lindja e Erinës. E papritura: Ferrante këtë djalë nuk e ka me gruan e tij të ligjshme, dukeshën Adriana Akuaviva, por me një tjetër. Ajo quhet Pacienca Polastra (Pazienza Pollastra), bijë e një qytetari të thjeshtë. Me Federikon nis cikli i fëmijëve natyralë të nipit të vetëm të Skënderbeut dhe po ashtu mbyllet lindja e fëmijëve të ligjshëm. Ferrante dhe Adriana jetuan bashkë normalisht, duke bërë 46 vite martuar. I nipi i Skënderbeut ndërroi jetë në 27 dhjetor 1561 dhe bashkëshortja e tij në 10 dhjetor 1568. Pra të dy i ndau vetëm vdekja. Atëhere përse ndodhi që Adriana Akuaviva, me sa duket një grua shumë e urtë përballë të shoqit tepër të trazuar nga pasionet dhe protagonizmi, nuk bëri më fëmijë? Pikëpamja ime, të cilën nuk e kam dëgjuar nga asnjë tjetër edhe përmatanë brigjeve, është se ajo nuk ka mundur dot të lindë më.

Patjetër Ferrante ishte i ndërgjegjshëm dhe i vendosur që trashëgimtarin e dinastisë Gjergj Kastriot Skënderbeu ta vijonte nga martesa me Adrianën. Doemos edhe vetë Adriana këtë gjë e dëshironte shumë, ca më tepër që ashtu pasonte edhe emrin e derës së saj prej dukeshe nga Akuavivat. Si grua, deri edhe për sfidë ndaj flirteve të tij dhe grave rivale, ajo do t'ia kishte "rrëmbyer" Ferrantes të paktën një djalë. Kastriotët prodhonin djem. Për Adrianën zemërbutë shtysa e rënies shtatzënë për trashëgimtarin e ligjshëm do të ketë qenë jo vetëm e vazhduar, por edhe tepër torturonjëse, po të tregojmë se djali i saj i vetëm vdiq papritur në moshën dhjetëvjeçare. Kësaj krijese të pafajshme nuk i gjendet emri, por sipas studiuesit italian Alessandro Laporta, jeta e tij e shkurtër u harkua mes viteve 1516 dhe 1528. Këtë çast tragjik nipi i Skënderbeut kishte edhe një djalë natyror, Federikon, por kjo nuk e zgjidhte lehtësisht vijimin ligjor të dinastisë.

Adriana Akuaviva donte të lindte fëmijë me të shoqin, por patjetër nuk ka mundur dot biologjikisht. Për fat të trishtë ajo grua e mirë duhet të jetë shterpuar, ndoshta nga ndonjë sëmundje. Krijesa e katërt e Ferrantes është vajzë, sërish fryt dashurie jashtëmartesore. Quhet Lukrecia (Lucrezia). Nëna nuk është saktësuar dot. Fëmija vijues quhet Alfons. Nipi i Skënderbeut e ka me Pacienca Polastrën, me atë që pati lindur Federikon. Tashmë ajo është rreth të tridhjetave. Pra Ferrante për më shumë se pesëmbëdhjetë vite nuk e ka braktisur. Krijesat e tjera të nipit të Skënderbeut janë djem. Njërit iu vu emri Pardo dhe nëna e tij quhej Porcia de Urizio (Porzia de Urrisio), nga një familje e njohur e dukatit të Galatinës. Tjetri u pagëzua me emrin Akile (Achile) dhe për nënë kishte Dianora Koronitën (Dianora Coronita), një skllave, të cilën Ferrante ia kishte blerë një anijeje greke apo venedikase dhe e pati shpallur të lirë. Djali pasonjës quhet Çezare (Cesare).

Nëna e tij mbetet e paidentifikuar. Djali i gjashtë Annibale, pagëzuar më 3 shtator 1552, pa të dhëna për nënën. Më 7 gusht 1554 lindi vajza me emrin Porcia (Porzia), frut i lidhjes jashtëmartesore të Ferrantes me Maria Vilamarin (Maria Villamari). Një vajzë tjetër, emri i të cilës do të ngjallë gjyshen Donika (Adronica) do të ishte krijesa e re. Ajo ka nënë Porcia de Urrizion, me të cilin nipi i Skënderbeut pati edhe djalin Pardo. Më vonë një vajzë e katërt jashtë martese do të marrë emrin e gjyshit Gjon (Giovanna). Më 3 maj 1562 u pagëzua i shtati djalë. U quajt Ferrante, në kujtim të të atit, sepse tashmë i nipi i vetëm i Skënderbeut kishte disa muaj që pati ndërruar jetë. Shtatë djem, katër vajza, katër gra jashtë martese dhe dy të tjera akoma anonime, janë bilanci (ndoshta i përkohshëm) i jetës intime të dukës Ferrante. Këtu ka nisur pështjellimi, pse jo edhe shumë dëshirë që historia e pasardhësve të Skënderbeut të mbyllet njëherë e mirë.

Mirëpo pikërisht këtu, në këtë rrëmujë me pasion të tepruar (pse jo edhe të intriguar), gjendet fare mirë edhe hapësira për qartësim, shpjegim dhe mirëkuptim. Të lëmë mënjanë qejfet e Ferrantes,atë kohë gjë rutinë, por krahas dramës që pati bashkëshortja e tij fisnike Adriana Akuaviva, ka mjaft prova që na bëjnë të mendojmë se nipi i Skënderbeut dhe trashëguesi i atij emri shumë të famshëm në Itali dhe Evropë, është më pak mëkatar dhe përgjegjës nga sa duket me shikim të parë. Ferrante i trajtoi dukshëm të gjithë fëmijët e vet natyralë si t'i kishte të ligjshëm. Këtë gjë e bëri jo vetëm me vetëdije, por edhe me pëlqimin e gruas së tij Adriana. Më së pari u dha mbiemrin e tij, pra përkatësinë e dinastisë. Ata ishin të gjithë Kastriotë Skënderbej. Profesor Xhankarlo Valone ka gjetur një dokument të 12 majit 1566, ku thuhet se në Galatinë në martesën e dy shqiptarëve (Kirenti me Korinën) janë të pranishëm bashkë "zoti Don Achile, zoti don Pardo dhe zoti don Cesare, djemtë e të nderuarit Zotit Dukës sonë".

I nipi i Skënderbeut u dha emrat më të shtrenjtë të Kastriotëve: Donika dhe Gjon. Po ashtu siç edhe e kishin vënë rregull pas ikjes në Itali u vunë edhe emrat e dy monarkëve të Mbretërisë së Napolit, at e bir, Alfons dhe Federik. Ferrante u dha pasuri. Federikos, djalit të parë natyral, i dhuroi për martesë 6000 dukate, një shifër shumë hutuese. Andronikës i bëri pajë 1400 dukate, Pardos një shtëpi të madhe me oborr në qendër të qytetit. Lukrecias po ashtu i dha pajë 545 dukate në dorë dhe 600 të tjerë në pasuri të paluajtshme. I nipi i Skënderbeut pothuaj të gjithë fëmijëve të tij natyralë u kujdes t'u jepte tituj fisnikërie, kompetencë që e kishte vetëm mbreti. Federikon më 26 gusht 1548 e martoi me Aurelia de Nohan, të motrën e Vinçenso Marias (Vincenzo Maria), baron i Nohës. Djali i tij trashëgimtar Gjoni (Giovanni) u bë baron i Galianos. Akili mori grua Izabela Sanseverinon (Isabella Sanseverino), derë princërore dhe pasardhësit e tij u bënë baronë. Pardo lidhi jetën me Antonela Stafanjolin (Antonella Stefagnoli) nga një familje fisnike vendase. Çezare më 2 gusht 1587 është baron i Bakaricos (Baccarizzo) dhe i Santo Xhorxhos (Santo Giorgio). Lukrecia u martua me Çezare Baronin (Cesare Baroni), feudal i Disos. Xhovana u martua me Mario Kavacën (Mario Cavazza) nga një familje baroni me origjinë nga Taranto.

Ferrante bëri gjithçka që djemtë e tij natyralë të kishin autoritetin e të ligjshmëve. U dha gjakun e tij. Kështu, me sa mundi, e zgjidhi vazhdimësinë e dinastisë dhe në atë jetën tjetër me siguri është i qetë dhe pa brengën e tmerrshme se mbylli derën e zëshme të gjyshit të tij. Kur e mendon se tek emri i Gjergj Kastriotit ne shqiptarët ruajmë një simbol të madh a nuk është pak si tepër ngurtësi që nuk pranojmë se Skënderbeu nuk e ka shuar vazhdimësinë në linjën mashkullore, por e ka vijuar deri sot. Konkretisht si? Kjo është temë tjetër. Me këtë cikël bëmë vetëm një përpjekje të zhbllokojmë brezin e akuzuar, atë të nipit të tij të vetëm Ferrante. Pastaj në shpjegimin degë pas dege të pemës gjenealogjike të heroit tonë kombëtar (sepse pasardhësit e tij janë sot të gjallë) do të jemi më të qetë. Në të gjithë këtë histori të gjysmës së harruar të Skënderbeut nuk lypen as tituj fisnikërie e ca më pak ndonjë fron apo kurorë. Thjesht kërkohet njohja sa më e plotë e rrënjëve tona, e identitetit që kemi.

G.SH.

[Julius]

Në të gjithë këtë histori të gjysmës së harruar të Skënderbeut nuk lypen as tituj fisnikërie e ca më pak ndonjë fron apo kurorë. Thjesht kërkohet njohja sa më e plotë e rrënjëve tona, e identitetit që kemi.

Shumë konstatim me vënd. Nëse secili do dinte origjinën e vet, ndoshta nuk do hudhej me kokë mbi fetë arabo-magjypo-judaike.

Madje do kishte më shumë respekt për shqiptarin, atë "tjetrin" që sot për sot nuk ngjan me të.

[Baptist]

Mirëpo këtu pas dy dramave të para do të mbërrinte edhe e treta, më e madhja e tyre. Djalin e madh, pikërisht ngjallësin e emrit të Skënderbeut dhe trashëgimtarin e principatës në Shqipëri dhe të titullit të fisnikërisë, duke filluar nga fillimi i vitit 1501 Gjon Kastrioti nuk e pa më. Ai nën nxitjen dhe në shërbim të Republikës së Venedikut shkoi për mision kryengritjeje në Shqipëri, ku dështoi keq dhe nuk u kthye më. U bashkua me turqit dhe u vendos në Kostandinopojë.
G.SH

Gjoni nxitet nga Venediku
Ben kryengritje ne Shqiperi (jo Venedik) kunder Turqve
Mundet nga Turqit
Shkon te jetoje ne Turqi

Ketu asnje fakt nuk shkon me tjetrin. Fati Gjonit duhet te gjendet ne Arkivat e Venedikut. Cfare trashegimie kishte pervetesuar Venediku qe nuk desherinto t'ja njihte Gjonit?

[Darius]

Ekziston nje interviste me njerin nga pasardhesit e Kastrioteve dhe qe vazhdon te mbaje kete mbiemer. Ai konfirmon vazhdimesine e gjakut duke qendruar i bashkuar me 'gjakun blu' te aristrokracise italiane.

[D@mian]

Gjon Kastrioti u martua në vitet 1475 apo '76. I takon të ishte njëzetë apo njëzetë e një vjeç. Gjenetikisht prej të atit dhe së ëmës, Kastriotët dhe Arianitët, kishte traditë për lindje djemsh.

Lloj lloj (pardon) traplleqesh lexon ne gazetat shqiptare.


Natyrisht, "highlight" i artikullit mbetet:

Mirëpo këtu pas dy dramave të para do të mbërrinte edhe e treta, më e madhja e tyre. Djalin e madh, pikërisht ngjallësin e emrit të Skënderbeut dhe trashëgimtarin e principatës në Shqipëri dhe të titullit të fisnikërisë, duke filluar nga fillimi i vitit 1501 Gjon Kastrioti nuk e pa më. Ai nën nxitjen dhe në shërbim të Republikës së Venedikut shkoi për mision kryengritjeje në Shqipëri, ku dështoi keq dhe nuk u kthye më. U bashkua me turqit dhe u vendos në Kostandinopojë. Për fat Gjoni iku nga kjo jetë vetëm pak muaj pasi në shtëpi i mbërriti gjëma.

Nuk kam lexuar asnjehere/asgjekundi se nipi i Skenderbeut (Gjergji II, dmth) paska ndermarre nje perpjekje kryengritjeje ne Shqiperi. Ky eshte nje fakt (ose "fakt") qe sipas gjasave paraqitet per here te pare para publikut te gjere, mgjth gazeta nuk jep asnje reference ose dokument per ta mbeshtetur. Pershtypje te ben qe, ndersa permend kete ngjarje te supozuar, nuk permend ekspediten historikisht te faktuar te Gjonit ne Shqiperi, me zbarkimin e stradioteve ne Himare.
Per mendimin tim eshte bomba tymuese e rradhes...

[Baptist]

Volume manoscritto conservato in un pregev. contenit. in legno foderato, dorso in mz. pelle, del 1800, cop. pergam. del XVII sec. Non essendo presente ne allÕesterno ne allÕinterno dellÕopera nessuna data specifica, si pu˜ definire la datazione soltanto dallÕosservazione delle sue caratteristiche esteriori (coperta, rilegatura, capitello, tipo di carta, scrittura, inchiostro).cm 33x23,5. Cartulazione non coeva, cc. 374. Vecchie segnature: Z; VII; VIII.A.8 (questÕultima nella parte interna della coperta anteriore).LÕautore dellÕopera, Filonico Alicarnasseo, da ricerche effettuate risulta essere Ònome dÕarteÓ di Costantino Castriota, biografo napoletano conquecentesco, accompagnatore fedele del marchese di Vasto nelle campagne militari sostenute in appoggio alle guerre italiane di Carlo V, discendente diretto di Giorgio Castriota Scanderberg, di cui sono ignoti data e luogo di nascita ma di cui si presume solamente la data della morte, avvenuta intorno al 1566. é stato lo studioso napoletano Scipione Volpicella (1810-1883), a provare, attraverso lÕanalisi dei suoi scritti, che il Filonico e il Castriota erano la stessa persona. Nel testo in questione si specifica che il contenuto del libro � opera di Filonico Alicarnasseo ma che si tratta di una copia della quale Ferrante della Marra Duca della Guardia (morto intorno al 1643), aveva giˆ fatto un compendio e alla quale Ò.in questo nostro tempo sono state aggiunte le note alla margine da N.N.Ó (c.5r). Non si tratta, probabilmente, di un testo autografo e neppure coevo allÕautore.Il libro raccoglie la biografia di undici figure storiche, alcune delle quali pi� significative come Vittoria Colonna e Giulia Gonzaga. Gli altri personaggi descritti sono: Dorotea dÕAvalos Principessa di Francavilla, Prospero Colonna, Isabella dÕAragona duchessa di Milano, Fernando Francesco dÕAvalos marchese di Pesacara, Alfonso dÕAvalos marchese di Vasto, Maria dÕAragona marchesa di Vasto, Pietro di Toledo vicere di Napoli, Giovanna dÕAragona duchessa di Paliano, Andrea dÕOria principe di Melfi.

+++++++++++++

I biri i tij njëzetvjeçar, Kostandini, që nga fundviti 1497 ipeshkv i qytezës së Izernias, dy vite më vonë u sëmur rëndë dhe ndërroi jetë, duke tronditur veçanërisht gjyshen e tij, Donika, e cila i ngriti në një nga kishat e Napolit një varr monumental. Të dhëna të tjera jo plotësisht të sigurta dëshmojnë se në vitin 1500, pra kur ndërroi jetë Kostandini, mund të ketë vdekur edhe djali i tretë, Federiko... GSH

GSH e jep vitin e vdekjes 1497, ne moshen 20 vjecare.

Paragrafi i dokumentuar qe vura me lart thote qe Filoniqi i Halikarnasit, pseudonim i Kostandin Kastriotit, pasardhes direkt i Gjergj Kastriotit ka te dokumentuar vetem vitin e vdekjes qe eshte 1566, pra 69 vjet me vone, ne moshen 89 vjecare.

Si GSH edhe burimi me lart bejne me njohuri qe viti i lindjes eshte i panjohur/padokumentuar.

Artikulli me lart nuk emeron asnje nip (nga Ferrantja) Kostandin, gje qe per me shume nuk do perbente trashegimi direkte

[Baptist]

Nuk kam lexuar asnjehere/asgjekundi se nipi i Skenderbeut (Gjergji II, dmth) paska ndermarre nje perpjekje kryengritjeje ne Shqiperi. Ky eshte nje fakt (ose "fakt") qe sipas gjasave paraqitet per here te pare para publikut te gjere, mgjth gazeta nuk jep asnje reference ose dokument per ta mbeshtetur. Pershtypje te ben qe, ndersa permend kete ngjarje te supozuar, nuk permend ekspediten historikisht te faktuar te Gjonit ne Shqiperi, me zbarkimin e stradioteve ne Himare.
Per mendimin tim eshte bomba tymuese e rradhes...

Historia e Akademise se Shencave Iptare e emertonte "kryengritje" ne librat e shkolles dekada me pare. Ky qe rreshti i vetem mbi kete subjekt.

[land]

interviste bere pasardhesve te gjergj kastriotit.
ja cfare thone ata


Intervista ai discendenti di Skanderbeg
Scritto da staff Jemi
domenica 23 dicembre 2007

Intervista Di Gennaro Francione ad Alessandro e Giulio Castriota Scanderbeg D’Albania

F: Francione

Sk: Alessandro e Giulio Scanderbeg

F: Egregi dottori nel libro sull'eroe nazionale albanese Giorgio Castriota Scanderbeg da qualche giorno uscito per conto dell'editore Costanzo D'Agostino, col titolo "Scanderbeg un eroe moderno", si legge un'introduzione firmata "Alessandro e Giulio Castriota Scanderbeg d’Albania, Roma e Lecce aprile 2003".

Tale introduzione è destinata a sollevare sia presso i paesi arbereshe d'Italia, che presso il popolo d'Albania, non poche curiosità, dal momento che ben poche sono le notizie che si hanno sulla sorte dei discendenti dei principi d'Albania.

Quest'intervista ha lo scopo di colmare in qualche modo questa lacuna storica ed informare i lettori su chi sono, cosa fanno, in che contesto vivono i pronipoti del grande Giorgio.

Da dove preferite cominciare?

Sk: Innanzitutto vorremmo rivolgere un saluto affettuoso agli albanesi di tutte le regioni d’Italia, e manifestare i sensi della nostra fraterna e antica vicinanza che ci lega indissolubilmente al popolo d’Albania.

Sebbene la nostra famiglia viva in Italia dal 1468, anno in cui cade la morte del nostro illustre antenato e l’abbandono del territorio albanese da parte della moglie e del figlio di lui, sentiamo ancora l'appartenenza ideale alla terra d'Albania, e seguiamo con partecipe sollecitudine le vicende recenti del Paese delle Aquile che, liberato da decenni di dittatura, vive l'esperienza di una democrazia compiuta, e si accinge come tale ad entrare nella Unione Europea.

Dunque, la storia della nostra famiglia coincide con quella dell’Albania fino al 1468, anno sventurato in cui la morte di Giorgio lascia il Paese senza guida e protezione. Il figlio Giovanni si trasferisce nel Regno di Napoli per insediarsi nelle terre pugliesi lasciategli dal padre, beneficiato dei feudi di S. Giovanni Rotondo e Monte Sant’Angelo dal re Ferdinando d’Aragona, poi permutati con il ducato di S. Pietro in Galatina e la contea di Soleto, in provincia di Lecce. La vedova di Scanderbeg, Andronica, viene accolta a corte a Napoli, dove vivrà fino alla morte in stretta vicinanza e familiarità con le “tristi Regine” (e cioè la vedova di Ferrante I, e sua figlia Giovanna, vedova di re Ferrandino) presso la Residenza Reale al Maschio Angioino. Giovanni Castriota Scanderbeg, primo Duca di Galatina e Conte di Soleto, diede luogo a discendenza, generando dalla moglie Irene Branković Paleologa, ultima discendente diretta della famiglia imperiale di Bisanzio, Ferdinando, secondo Duca di Galatina e Conte di Soleto. Da Ferdinando nacque Pardo, e da lui – per via mascolina primogenita – discendiamo noi stessi. Da Galatina la famiglia si trasferì dapprima a Copertino, quindi a Lecce a far data dal 1682, anno in cui cade il matrimonio di Alessandro - nostro diretto antenato - con Donna Caterina Giustiniani, figlia del marchese Giovambattista. Nel corso dei secoli, la nostra famiglia è stata per lo più a Lecce, in un palazzo - oggi purtroppo demolito - situato in via dei Perroni, a fianco del maestoso palazzo dei marchesi Giustiniani, nostri parenti. Negli anni 1752-1754 Vitantonio Castriota Scanderbeg, figlio del prefato Alessandro, è stato sindaco di Lecce, in rappresentanza del ceto dei nobili, mentre una sorella di questi, Isabella, è stata poetessa assai celebre tanto da conquistare un posto nel Dizionario degli Italiani Illustri, opera in corso di pubblicazione a cura dell’Istituto Treccani.

Poi, alla fine del 1700, la famiglia si trasferì ad Amalfi e a Napoli, a seguito della nomina di Alessandro, figlio di Vitantonio, a Governatore Regio. Un figlio di Alessandro, Giorgio (nostro diretto antenato), fu giudice della Gran Corte Criminale di Avellino e Lecce; un altro, Federico, fu celeberrimo avvocato del foro di Napoli, difensore di Silvio Spaventa, Filippo Agresti, Luigi Settembrini ed altri celebri imputati nei processi politici del 1848; Ferdinando, fratello dei precedenti, fu responsabile della Guardia d’Interna Sicurezza del Re Ferdinando di Borbone; mentre la sorella Carolina, sposa del Ministro Santangelo, fu donna di grande prestigio e influenza a Corte. Fino alla metà del 1800 la famiglia ebbe la sua residenza a Napoli, sempre tuttavia conservando un forte legame con la Terra d’Otranto, dove peraltro rimanevano i principali interessi patrimoniali dei nostri avi. Con il ritorno a Lecce nel 1860, la famiglia torna a radicarsi in quella terra, e vi rimane fino ai nostri giorni. Dalla fine del 1800, quando il nostro avo Alessandro Castriota Scanderbeg restaurò il cinquecentesco palazzo di famiglia che elesse a propria residenza, la nostra famiglia vive a Ruffano (Lecce). Nostro padre Giorgio, prematuramente deceduto nel 1996, è stato un noto avvocato del foro di Lecce, stimato per le sue capacità professionali e per la sua dirittura morale. Insieme con nostra madre, donna di grande dolcezza, sempre dedita ai figli e alla famiglia, ci ha trasmesso il senso del dovere, che egli aveva altissimo, e l’importanza della tradizione familiare, nel cui culto siamo vissuti.

Noi figli siamo tutti laureati, Alessandro in Medicina, Giulio e Paola in Giurisprudenza, e quindi inseriti nel mondo delle professioni: Alessandro è medico neuroradiologo a Roma, Giulio è magistrato amministrativo, Paola è avvocato civilista del foro di Lecce”.

F:Vorrei approfondire un po' meglio il significato del vostro sentire ancora l'appartenenza ideale alla terra d'Albania e della vostra partecipazione emotiva al travaglio del popolo albanese che in questo momento storico, come avete ricordato, sta lottando per il raggiungimento della piena democrazia ed il conseguente ingresso nella Comunità Europea.

Come possono esserci ancora legami di forte valenza ideale e psicologica tra i discendenti di Giorgio Castriota Scanderbeg ed il Paese delle Aquile, ad oltre 5 secoli dalla morte dell'eroe?

Sk: Vede, ci rendiamo conto che non è facile spiegare il senso di un tale legame affettivo, che tuttavia sentiamo profondissimo. Il rischio, che proprio non vorremmo correre, è che le nostre parole possano leggersi come legate da un filo rosso di sottile ma non per questo meno insopportabile ipocrisia. Questa lettura sarebbe per noi inaccettabile. Confidiamo nel buon senso dei lettori e della loro capacità di cogliere il significato vero del nostro pensiero.

Il discorso è complesso.

Il forte legame con la terra dei nostri padri è stato per noi, almeno finora, un fatto meramente intimistico, che ha coinvolto sempre e solo le nostre coscienze e che non ha mai avuto e, probabilmente, mai conoscerà forme esteriori di manifestazione. Invero, siamo italiani da più di mezzo millennio e sarebbe - questo sì - davvero ipocrita da parte nostra presentarci agli occhi degli stessi albanesi come dei loro connazionali a tutti gli effetti. D’altra parte, mai nessuno di noi discendenti ha vissuto in una comunità albanese, pur non essendo poche quelle stanziate nell’Italia meridionale; tuttavia nel leccese, dove la nostra famiglia ha prevalentemente vissuto e dove pure le migrazioni dal vicino Oriente sono state spesso massicce, non ha mai messo radici una comunità albanofona, come è accaduto altrove.

Le ragioni del forte legame con la terra dei nostri antenati non vanno perciò ricercate in fattori significativi di comunanza di vita e di esperienze. Resta il fatto però che l’Albania rappresenta per noi un tratto significativo di storia familiare anzi, se vuole, il momento più alto della nostra storia. Le imprese di Scanderbeg ne hanno reso immortale il nome, consegnandolo definitivamente alla Storia, e noi, si parva licet, siamo certo ben orgogliosi di perpetuarlo e di portare ancora le sue insegne araldiche; ma per noi Scanderbeg rappresenta qualcosa di più familiare, lo sentiamo vicino, è un faro che illumina a giorno i secoli che ci separano e che ancor oggi rischiara il cammino delle nostre esistenze. Egli è per noi esempio impareggiabile di uomo virtuoso e di perfetto cavaliere; in lui ammiriamo la grande strategia militare, il coraggio, la fede, il senso della giustizia e di appartenenza ad un gruppo gentilizio che si dà dei valori e che per la loro affermazione combatte fino a mettere a repentaglio la stessa vita, in un momento in cui la drammatica alternativa è resistere all’oppressore o lasciare il campo al nemico.

Ma Lei si rende conto della grandezza di quest’uomo? Con pochi uomini e male armati riesce a tener testa al più temibile esercito di quei tempi, quello - per intenderci - che nel 1453 fa cadere Costantinopoli.

Ecco allora che veniamo alla sua domanda.

E’ questo glorioso passato il collante attuale tra noi ed il popolo albanese; come non considerare che un momento così significativo del passato di questo popolo, nel quale ogni albanese si riconosce, è anche il nostro passato, e che vi è perciò piena condivisione di un patrimonio storico così significativo ed entusiasmante. Senza il sostegno del suo valorosissimo popolo anche a Scanderbeg sarebbe stato difficile resistere ai turchi. Un momento storico così alto (ma non il solo) per la gente d’Albania rappresenta al contempo anche la fase del nostro apogeo familiare. Le pare poco?

L’intensità del nostro rapporto attuale, sia pure sul piano ideale, con l’Albania è in definitiva il riflesso di come noi siamo abituati a vivere la nostra tradizione familiare. Senza mai indulgere nella vanagloria e nell’autocompiacimento (debolezze che il grande Giorgio avrebbe di certo disapprovato), noi coltiviamo tuttavia il culto della nostra storia familiare e serbiamo sempre fresca la memoria dei nostri antenati.

E, ci creda, non è un esercizio fine a se stesso, perché non è raro che in questa fonte noi ritroviamo la forza per le nostre piccole battaglie quotidiane, costretti a muoverci in una società sempre più competitiva e secolarizzata, che sembra aver smarrito il significato di alcuni valori portanti.

F: Forse i valori a cui fate riferimento si potrebbero recuperare riflettendo meglio sul significato della vita, sull’importanza del rispetto dovuto alla dignità degli altri esseri umani, evidenziando con maggior forza come solo una società globale, più giusta, può portare la singola persona ad un reale senso d’appartenenza e ad una più elevata realizzazione personale.

Servirebbe un recupero della cultura intesa non più in termini nozionistici quale emanazione di menti soprattutto meccaniche, ma come conoscenza lata, come capacità di capire la vita nel suo insieme, come base per lo sviluppo di un’intuizione capace di creare nell’uomo una visione del mondo in cui l’insieme è correlato ed indivisibile, in cui ogni cosa interagisce col tutto, in cui il molteplice - come insisteva anticamente Plotino - altro non è che semplice espressione dell’Uno. Insomma nel caso specifico, grazie soprattutto a Scanderbeg, c’è comunanza e unità tra il Popolo d’Italia e il Popolo d’Albania. Siete d’accordo?

Indubbiamente, se si pensa all’Albania di Scanderbeg, il patrimonio ideale che storicamente unisce i due popoli frontisti, colmando le poche miglia di mare che la geografia frappone, non può che assumere consistenza omogenea ed è rappresentato da quei valori che, incarnati da Scanderbeg, appartengono alla cultura universale di ogni epoca.

Certo, non si vuole con questo stemperare il forte movente politico-religioso che stava dietro la grande alleanza anti-ottomana, e che fu il propellente più efficace della stessa azione militare di Scanderbeg. Ma è indubbio che i tratti di universalismo e di condivisione di un comune patrimonio ideale che si rinvengono nella antica storia del popolo albanese rappresentano ancor oggi, all’alba di questo nuovo millennio, le credenziali più apprezzabili per il rafforzamento dei rapporti tra le due sponde dell’Adriatico e, più in generale, per la stessa collocazione sul piano geo-politico dell’Albania tra i Paesi dell’Occidente evoluto e democratico.

Come non ricordare che Scanderbeg fu uomo di grandi vedute, la cui azione si dispiegava entro un preciso disegno politico di respiro europeo. Egli fu anche certamente un raffinato diplomatico, abile nel tessere una fitta tela di alleanze strategiche con le maggiori potenze della sua epoca, dal Regno di Napoli al Papato, dalla Signoria di Venezia al Ducato di Milano. Le imprese di Scanderbeg, di cui vi è testimonianza sovrabbondante nei più importanti archivi pubblici italiani e nella sterminata bibliografia su di lui, sono parte inestinguibile della storia europea del XV secolo. Senza quelle imprese, la storia d’Italia e del mondo occidentale, e il destino della Chiesa di Roma, sarebbero stati certamente molto diversi da quelli che conosciamo.

Eppure, partendo anche solo dai fatti di cui si rese protagonista, s’intuisce facilmente l’insieme dei valori morali attorno a cui il suo mondo ruotava: fedeltà alla religione cristiana, amore per la propria terra e per il proprio popolo, indomita ed estrema resistenza all’occupazione del suolo patrio, sete di libertà, senso profondo della giustizia. E’ provato che fu prodigo con i suoi uomini - cui sempre destinò il bottino delle molte guerre -, che fu umile oltre l’immaginabile, che fu leale con ciascuno, e che esercitò il perdono e la pietà. Insomma, fu il coacervo delle qualità che solo gli uomini eccezionalmente virtuosi possiedono.

Fu questo incredibile concentrato di virtù cavalleresche la vera arma segreta di Scanderbeg: ciò che fece di lui una figura mitica, un Eroe amato e rispettato da tutti, al di là delle credenze religiose o dell’appartenenza etnica, in tutte le epoche. Scanderbeg incarna i valori umani per antonomasia, il coraggio, la lealtà, lo spirito di sacrificio, l’abnegazione, l’intelligenza fulgida posta al servizio di una causa giusta, l’incorruttibile fermezza dell’animo. Questi valori, validi ora come allora, sono il grande lascito morale dell’Eroe, la luce che promanando dalla sua figura si riverbera su tutto il suo popolo.

Al quale siamo certi non faranno difetto la forza ed il coraggio, sotto la guida di una classe dirigente capace e ben determinata, per affrontare le difficili sfide di questi giorni, e per portare al più presto la nostra Albania nel novero dei Paesi dell’Unione Europea.

poshte ne foto pasardhesi i Gjergjit

Giulio Castriota dhe gruaja e tij

[Darius]

Me shume ngjan si Fox Molder (X-Files) sesa si Kastriotas

[brooklyn2007]

Ta sjellin ne Shqiperi ta bejne mbret te Shqiperise ose ndonje president . Mbase ka aftesi te na beje prape komb te lavdishem

[land]

Ta sjellin ne Shqiperi ta bejne mbret te Shqiperise ose ndonje president . Mbase ka aftesi te na beje prape komb te lavdishem

brook,ai eshte galant,eshte nje Kastriot,nuk kerkon asgje,ai nuk eshte nje Hipokrit,ka gjak Kastrioti ne deje.
lexo ca thote ketu
Il forte legame con la terra dei nostri padri è stato per noi, almeno finora, un fatto meramente intimistico, che ha coinvolto sempre e solo le nostre coscienze e che non ha mai avuto e, probabilmente, mai conoscerà forme esteriori di manifestazione. Invero, siamo italiani da più di mezzo millennio e sarebbe - questo sì - davvero ipocrita da parte nostra presentarci agli occhi degli stessi albanesi come dei loro connazionali a tutti gli effetti. D’altra parte, mai nessuno di noi discendenti ha vissuto in una comunità albanese, pur non essendo poche quelle stanziate nell’Italia meridionale; tuttavia nel leccese, dove la nostra famiglia ha prevalentemente vissuto e dove pure le migrazioni dal vicino Oriente sono state spesso massicce, non ha mai messo radici una comunità albanofona, come è accaduto altrove.
Lidhja e forte me token e te pareve tane ka qene,te pakten deri tani,nje fakt thjeshte intim,qe ka perfshire gjithmone dhe vetem ndergjegjet tona dhe nuk ka patur kurre dhe,ka te ngjare,kurre nuk do te njohe manifestime te jashtme.ne te vertete,jemi italiane prej me shume se gjysem mijevjeçari dhe do te qe-kjo po-me te vertete hipokrizi nga ana jone te prezantohemi ne syte e vete shqiptareve si bashkekombasit e tyre me te gjitha efektet.Nga ana tjeter,kurre asnje nga ne pasardhesit nuk ka jetuar ne nje komunitet shqiptaresh,megjithese nuk jane pak ato qe jane vendosur ne Italine e jugut.Gjithesesi ne rethinat e leçes ku ka jetuar kryesisht familja jone dhe nga ku gjithashtu migracionet nga lindja e afert(e ka fjalen per shqiperine,shenim i zenith) kane qene shpesh te dendura,nuk ka vene kurre rrenje nje komunitet shqiptar,siç ka ndodhur diku tjeter.

[Darius]

Ta sjellin ne Shqiperi ta bejne mbret te Shqiperise ose ndonje president . Mbase ka aftesi te na beje prape komb te lavdishem

Kombi eshte i lavdishem por ka shekuj qe qendron ne hije. Nuk i duhet nje Kastriotas per ta nxjerre perseri ne drite por i duhet zgjimi nga letargjia ku e futen osmanet. Po u ndergjegjesuam masivisht se kush kemi qene dhe cfare perfaqesojme atehere po, sdo kete me hije per ne por vetem diell, atij dielli qe i jemi falur qe kur u krijuam ne kete Toke.

[Kreksi]

"Gjon Kastrioti u martua në vitet 1475 apo '76. I takon të ishte njëzetë apo njëzetë e një vjeç".......?

Posa lexova kete emer menjehere me shkoi mendja; a thue mos autori bene fjale per Gjon Kastriotin, te atin e Skenderbeut por kur pash daten qe nuke perputhej fare menjehere kuptova se ketu eshte bere ndonje gabim i vogel ne shtypje shkronjash ose na qenka ndonje Gjon Katrioti II -të per te cilin une s'paskam ndegjua ende...

Nejse sido qe te jet kisha lutur autorin qe nese une jam ne gabim te mos e ndryshoje kete emer...

shendet