A e shiti Enver Hoxha Kosovën?!

[dibrani2006]

Enveri Ja Shiti Titosllavisë Kosovën Dhe Iliridën në atë kohë, dhe për keto ka Fakte Historike.

Të Gjithë Shqipëtarët Anembanë Trojeve Shqiptare E Kanë Ngrënë Nga Enveri Edhe Ky është Fakt Historik

[tmk]

po me ndoj se xhaxhi ENVER ka qen turpi i shqiperis aaa nga kaqanikasi

Ti duhet te jesh sheherli qe thua keshtu se katundaret nuk e thone keshtu si thua ti,ata nuk dijne kaq shume.

[Llapi]

Enveri Ja Shiti Titosllavisë Kosovën Dhe Iliridën në atë kohë, dhe për keto ka Fakte Historike.

Të Gjithë Shqipëtarët Anembanë Trojeve Shqiptare E Kanë Ngrënë Nga Enveri Edhe Ky është Fakt Historik

ku i kie qato fakte

[DriniM]

Dullë Suma dhe Kosova

Dulla nuk e shiti Kosovën ,por ua la sërbëve si dhuratë ,se ata ia bënë atë punë ( ia rihnin sumën ) si ishte më së miri, maleve të Shqipërisë .



P.S.

Ja se çka më paskan shkruar këta zagarët e kupës - hashimit dhe dullës atje në Panel të antarit .

Më kësi qenësh rrugaçë ( pjellë heterogene ) ,dulla mbajti pushtetin aq kohë .


Kreu i Kuvendit të... 30-09-2008 17:32 _PDK_ ta rrast kupa ty
Kreu i Kuvendit të... 29-09-2008 21:53 Llapi ja rrofsh kupes topat haaaaaa

Ja dhe printi i portalit ,që mos thonë ata, si zakonisht se rejmë.

[Llapi]

Enverizmi dhe Kosova
Një fotografi e Kryetarit të Parlamentit të Kosovës,lajmërimet në gazeta për përkujtimin e 100 vjetorit të lindjes nga një Klub politik, dhe disa shkrime kanë rikthyer në debatin publik edhe njëherë figurën e Enver Hoxhës. Kush është Enver Hoxha dhe çka përfaqëson ai për Kosovën? Si duhet kuptua fotografia e tij në bibliotekën e një politikani të rëndësishëm të Kosovës? Këto pyetje natyrshëm nxisin përgjigje të ndryshme, që vijnë nga perspektiva të ndryshme interpretuese.Për Enver Hoxhën dhe karakterin e regjimit të tij është shkruar shumë. Personalisht mendoj se përcaktimin më të mirë të regjimit enverist e ka dhënë Arshi Pipa duke e kualifikuar si një regjim që është formalisht marksist, minimalisht leninist dhe në thelb stalinist,me një sasi të vogël maoizmi.Enverizmi është stalinizëm,madje një formë kokëfortë e tij që nuk pranon assesi reformime ideologjike. Vetë Hoxha ndjehej krenar me këtë fakt. Na quajnë stalinist dhe me këtë mendojnë se na fyejnë, përkundrazi na bëjnë nderë, thoshte ai. Stalini është njeriu që ngriti në sistem institucional thënien e hershme të Leninit se “ne komunistët terrorizmin e konsiderojmë si një metodë normale të luftës politike”. Si rezultat kemi kampet e përqendrimit, Gulagun Stalinist, ku humbën jetën dhe u persekutuan miliona njerëz që regjimi i konsideronte si kundërshtarë. Duke qenë ideologjikisht identik me të, enverizmi i përdorë të gjitha metodat e stalinizmit, në funksion të fuqizimit të pushtetit. Pas prishjes me Moskën dhe deri në vdekje brenga e vetme e Hoxhës ka qenë si të ruaj pushtetin e tij personal. Çdo gjë tjetër ka qenë në funksion të kësaj brenge.Shtypja e kryengritjes hungareze dhe asaj çekosllovake nga rusët,Koreja dhe Vietnami,mjaftuan që Hoxha të ndërtoj një sistem të paranojës kolektive në Shqipëri. Kjo ishte paranoja e pushtimit nga superfuqitë armike.Si rezultat, dihet, se si vendi u militarizua deri në ekstrem, populli u bë popull ushtar dhe vendi u bunkerizua. Miti i lashtë për Gjergj Elez Alinë u bë doktrinë ushtarake. Për regjimin Bajlozi nuk vjen më vetëm nga deti, por nga të gjitha anët, prandaj në çdo cep duhet vendosur nga një Gjergj Elez në formën e një bunkeri “për të ndaluar armikun që vjen të na e marrë nderin”. Pjesë e kësaj paranoje ishte miti për Shqipërinë si një kështjellë e rrethuar nga armiqtë. Ismail Kadare do t’ia kushtojë dy romane këtij miti: “Gjeneralin e Ushtrisë së Vdekur” dhe “Kështjellën”. Në të parin lexojmë rrëfimin për disfatën e madhe të një ushtrie të huaj armike në tokën shqiptare, e cila pas vitesh dërgon njerëzit e saj për të mbledhur eshtrat e ushtarëve të vrarë. Mesazhi politik është i qartë : “kush guxon të prekë Shqipërinë do t’i lërë kockat aty pavarësisht çfarë fuqie është”. Ndërkaq të “Kështjella” gjejmë rrëfimin se si fuqia më e madhe kohës Perandoria Osmane humbet me turp para një fortese shqiptare të rrethuar. Ky letrarizim i mitit të regjimit ishte në funksion të propagandës zyrtare, e cila përpiqej t’i bindte shqiptarët se ata do të mund të dalin fitimtar edhe nëse vjen puna të ballafaqohen me një invadim ushtarak nga revizionizmi sovjetik apo imperializmi amerikan. Nacionalizmi i Enver Hoxhës lind në kontekstin e frikës së tij permanente për humbjen e pushtetit si rezultat i ndonjë invadimi nga jashtë. Ai fillon të flasë për Kosovën nga perspektiva e kësaj frike dhe nga mendimi për ndërtimin e mburojës militare përreth Shqipërisë. I vetëdijshëm se përgjatë një pjese të madhe të kufijve të vendit jeton një popullatë shqiptare Hoxha nisi konstruimin e idesë se kjo popullatë mund të shërbente si mburoja e parë kundër invadimit të huaj. Para se të arrinin pushtuesit të bunkerët e tij, pse të mos hasnin më parë në rezistencën e armatosur të shqiptarëve që jetonin në Jugosllavi. Kjo është prapavija e nacionalizmit shqiptar të Hoxhës dhe e diskursit të tij patriotik për Kosovën. Nuk ekziston asnjë arsye tjetër e interesimit të tij për Kosovën. Në Kosovë kulti i tij ka qenë rezultat i dy faktorëve: shtypjes jugosllave dhe propagandës zyrtare të Tiranës, e cila depërtonte në Kosovë përmes valëve të televizionit shtetëror. Kjo propagandë e paraqiste Shqipërinë si vendin me të lumtur në botë. Ishte kohë komunizmi dhe njerëzit ende besonin se në tokë mund të jetësohej parajsa. Efektet e kësaj propagande ishin të plota aq sa grupet nacionaliste shqiptare në Kosovë, që bënin përpjekje kundër pushtetit jugosllav, e bënë enverizmin pjesë të domosdoshme të ideologjisë së tyre, e cila ishte njëkohësisht nacionaliste dhe komuniste.Është e kuptueshme pse këto grupe nuk mund të kishin asokohe ide demokratike dhe liberale. Për to ekzistonin vetëm dy alternativa: Tito ose Enveri. Regjimi jugosllav i ndoqi, i vrau apo i persekutoi qindra anëtarë të këtyre grupeve. Ata që janë gjallë ende sot në kohën postkomuniste ballafaqohen me dilema morale për bindjet e tyre të dikurshme, e këto janë dilema të brendshme të tyre. Kanë vuajtur dhjetëra vite burg në emër të Enver Hoxhës dhe tash ballafaqohen me të vërtetën e regjimit të tij totalitar. Rrjedhimi i kësaj situate është i qartë: distancimi i këtyre të persekutuarëve kosovarë nga Enver Hoxha është i barabartë me distancimin e tyre nga vetë vuajtja e tyre. Hedhja e Enver Hoxhës në koshin e plehrave do të thotë edhe hedhje e vuajtjes së tyre në të njëjtin vend. Nuk e ka provuar por me siguri duhet të jetë shumë e vështirë të të thotë dikush se ke vuajtur kot dhjeta vite burg në duart e UDB-së. T’ia mohosh dikujt të kaluarën është po aq e rëndë sa edhe t’ia mohosh të ardhmen. Në këtë kontekst duhet kuptuar simpatia e të persekutuarve në fjalë për figurën e Enver Hoxhës.Unë e kuptoj më shumë si vetërespekt për vuajtjen e tyre se sa për figurën e tij. Nëse është diçka më shumë, në kuptimin e ideve politike, atëherë duhet të shikohen faktet, e ato na thonë se Enver Hoxha ishte një nga diktatorët me të vrazhdë të botës komuniste,historia e të cilës është shndërrimi i një ideali të madh në një krim të madh.

Blerim Latifi-Autori është Këshilltar i Kryeministrit

[drague]

Edhe Blerimi i ka majt qirin Enver sumes.

[Llapi]

Gjithmone titizmi dhe titistet u perpoqen me te gjitha forcat dhe te gjitha mjetet, ta nenshtronin Shqiperine dhe Enver Hoxhen.

Enver Hoxha besonte ne komunizem, por komunizmi i Enver Hoxhes ishte komunizem deri sa atij nuk i kercenohej liria dhe pavarsia e vendit te tij. Perballe ketij rreziku, ai pushonte se qeni komunist. Vendin e tij e zinte nacionalisti dhe atdhetari.

Akuza e pare: Enver Hoxha, sipas disa patrioteve te 1990-tes e shiti Kosoven! Ta pranojme per nje çast kete sipas logjikes se tyre dhe te vazhdojme:

Enver Hoxha, nuk kishte mundesi, qofte me 1944 apo qofte me 1945, as ta shiste dhe as ta blinte Kosoven, siç pretendojne sot njerez qe ose nuk kane lexuar gje nga historia, ose mbajne kete qendrim per interesa pushtetore apo interesa te tjera qe ata i dine me mire. Enver Hoxha nuk ishte tregetar ne ate kohe, po partizan qe kishte dale malit per te çliruar vendin. Historikisht trojet shqiptare ishin coptuar nga fuqite e medha europiane dhe boterore per interesa te tyre pragmatiste apo zonash influence. Ja shkurtimisht kronologjia historike e ketij copetimi:

- 1878-Kongresi i Berlinit vendosi coptimin e trojeve shqiptare, qe ishin akoma nen sundimin e Perandorise Turke. Flota nderkombetare e fuqive te medha ne brigjet e Ulqinit, u kujdes qe Mali i Zi te merrte pronat qe i ishin falur.

- 1913-Konferenca e ambasadoreve ne Londer, vendosi perfundimisht, te lere jashte shtetit te ri shqiptar, gjysmen e trojeve te tij. Komisioni ndekombetar i kufijve u caktua per ekzekutimin e ketij vendimi.

- 1919-Konferenca e Versajes la ne fuqi vendimin e Londres. Disa personalitete politike dhe shoqerore shqiptare, coptimin e trojeve shqiptare dhe perkrahjen e Serbise e lidhin vetem me Rusine. Qe Rusia ka qene aleate e sllaveve të jugut, kjo nuk diskutohet. Por nuk ka qene vetem ajo. Ketyre personaliteteve, do tju kujtojme vetem nje detaj nga konferenca e Versajes e vitit 1919. Po ti lexojne arkivat e kesaj konference, do te shohin se frymezuesi dhe inspiruesi i krijimit të mbretërise serbo-kroato-sllovene, qe me 1927, u quajt Jugosllavi, ishte nje francez. Kryeministri i Frances, i quajturi Zhorzh Klemanso, i mbiquajtur Tigri. Eshte ky Klemanso, qe me shaka, Serbine e quante "Çakalli i fitoreve tona". Dhe ne kompensim te kesaj, ne Beograd, dhe sot e kesaj dite, ekziston nje përmendore që ka kete epitaf: "Ne e duam Francen, sepse dhe ajo na do ne".

- 1945-Konferenca e Jaltes, krijoi harten e re te Europes pas shkaterrimit te fashizmit. Gjysma e trojeve shqiptare, mbeti perseri nen Jugosllavi. Per ata qe e njohin sadopak historine, e dine se Jugosllavine e deri 1990-tes e ndertuan tre fuqite e medha ne Jalte. Emrat e burrave te ketyre tre shteteve jane gjithsesi te njohur. Franklin Ruzvelt-President i Amerikes, Josif Visarionoviç Stalin- Udheheqes i Bashkimit Sovjetik dhe Winston Çurçill-Kryeminister i Britanise. Ne keto kushte Enver Hoxhes, udheheqes i nje vendi te panjohur ne arenen nderkombetare ,te vogel dhe te shkaterruar plotesisht nga lufta, i mbeti vetem nje rruge; besimi se komunizmi e socializmi do ta zgjidhte kete padrejtesi historike dhe ruajtja e forcimi i pavarsise se Shqiperise ekzistuese.

Akuza e dyte: Enver Hoxha, gjate Luftes nacional-çlirimtare, tradhetoi interesat e popullit shqiptar, sepse nuk ndoqi, porosite e Ballit Kombetar, per te bere aleance me pushtuesit, por ndoqi rrugen e luftes se armatosur per çlirimin e vendit nga pushtuesit. Kete rruge , teoricienet e sotem te pluralizmit shqiptar, dhe mbeturinat e bashkepuntoret e armiqve tradicional te Shqiperise, e quajne tradheti kombetare dhe quajne sllavo-komunizem. Keto predikime dhe teorizime, zene fill, me intervistat e disa prej krereve te Ballit Kombetar, duke vazhduar me vone me konkluzionet e disa "analisteve", te cilet nga lartesite e viteve 1990-te, filluan te jepnin leksione strategjie dhe taktike, se si duhej vepruar me 1941-shin. Ish-kreret e Ballit dhe njekohesisht bashkepunetore te fashizmit, ngrene tezen se komunistet shqiptare, u futen ne lufte kunder fashizmit, vetem kur u futen ruset. Le te pranojme prap per nje çast logjiken e tyre dhe le te ecim sipas kesaj logjike. Fillimisht do ta shtroja nje pyetje: Mire qe Enver Hoxha u fut ne lufte kur u futen ruset, po pse ata nuk u futen ne lufte kur u futen anglo-amerikanet?. Ne dhjetor 1941, aviacioni japonez, sulmoi dhe shkaterroi bazen e fuqishme te amerikaneve ne Perl-Harbur. Lufta e dyte boterore nuk ishte lufte komuniste, por lufte antifashiste. Perse kreret e Ballit nuk u futen ne lufte kur dhe aleatet e tyre ne bindje te njejta ideologjike, u futen dhe moren pjese ne te, por shetisnin kafeneve te Tiranes, nenshkruanin mareveshje me italianet siç ishte protokolli Dalmaco-Kelcyra. Bashkepunuan hapur me gjermanet duke marre pjese ne qeverine kuislinge dhe ne lufte te hapur kunder luftes antifashiste. Logjika kombetare te thote se ne ate kohe, kauzen e popullit e tradhetuan ato grupacione politike qe pranuan bashkepunimin me pushtuesin. Te gjithe te tjeret monarkiste, komuniste, apo jo komuniste, qe luftuan kunder pushtuesit ishin dhe mbeten ne sherbim te kauzes se popullit.

Enver Hoxha perpunoi, konceptin për lirine kombetare te shqiptareve, i dha perparesi çlirimit dhe lirise kombetare, dinjitetit dhe personalitetit kombetar. Lirine e individit ai e pa ne funksion dhe ne varesi te lirise së vendit, apo per fitimin e lirive dhe te drejtave kombetare. Ai ishte per çdo lloj cungimi të lirise se individit, kur vinte puna per çlirimin, ruajtjen dhe mbrojtjen e lirise kombetare, deri ne sakrificen me te larte: dhenien e jetes. Me kete Enver Hoxha shprehte dhe mbronte nacionalizmin e tij.

[drague]

A po e merr vesh qe je "persona non grata "Ketu ne FSH.

[Llapi]

A po e merr vesh qe je "persona non grata "Ketu ne FSH.

une jo spo e di e ty mos tu lexoft futja gjum

[PLAKU]

Llapi, ketu nuk ashete fjala titista-enverista, me keto aresyetime vetem muned te merren tru shpelamit si ti e disa ma te zi se ti, qe ua ka terru syt ideologjia enveriste mbi ate kombetare.
titistat dhe enveri em enveristat qe jan pjella titiste, hakeshin kryet e vete si qe e kan deshmua cdohere per interesa tyne te poshtra kan shite interesin nacional kombetar, dhe me pastaj jan mundua te ja han kryet njeni tjetrit
titista,enverista,mehmedista , derrista jan te nje brumi sllavo rus qe na aredhen me ane titas e stalinit, kur sosi tiata me enverin,kur si vynete me, enveri e kethej ka stalini, i duhej stalinit per ta nxjerr jashet loje titan me ane te kelyshit vete enverit.
Si ore Llap nuk ek fakete, vetem qorri smund me i pa!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Muhamet Mjeku: Nuk mposhtet kulla e Hadakut
Saturday, 06-12-2008, 11:30pm (GMT+1)



hajriz demaku, luftëtar i Brigadës së Drenicës
Nuk mposhtet kulla e Hadakut

Nga Muhemet Mjeku

Luftëtari i thjeshtë i Shaban Polluzhës, hajriz demaku, kumton: “Partizanët nga Shqipnia na i pritëm si vllazën dhe u besuam kur na thanë se luftojnë për bashkimin e Kosovës me Shqipninë, por ata na çarmatosën, na nënshtruen dhe ia dirëzuan Kosovën si mollë të qërueme Serbisë.”(1)
Kjo kullë në Arbri të Poshtme në periferi të zonës së lirë. Në këtë bedem bëhej rezistencë e vendosur. Aty ishin fshatarët nga Abria që luftonin në kuadër të vorcave shqiptare. Për shkak se ishte në shënjestër të vazhdueshme të partizano-çetnikëve, në kullë u ndërmorën masa që ajo të jetë objekt prej nga do të niseshin sulmet. Kullës iu hapën shumë frengji, në mënyrë që tërë territori të jetë nën kontrollë, sidomos pjesa perëndimore dhe ajo jugore. Nga kjo kullë, siç dëshmon hajriz demaku, likuidohet një brigadë malazeze, krimet e së cilës ishin të njohura në Drenicë. Pas humbjeve që kishin pasur, partizanët angazhojnë forca të reja, por prapë thyhen.

Për të hyrë në këtë zonë, “flamurin“ po e merrte Malë Sadiku me luftëtarët e tij. I vetëdijshëm se me forcë nuk do të mund të arrinte qëllimin, ai do t’i fusë në sprovë metodat e tij mashtruese. Siç thekson Demaku, i cili ishte në front gjatë tërë kohës, Malë Sadiku dërgon disa njerëz gjoja për t’u marrë vesh me Muharrem Smakajn. Ai kishte lansuar parullën se duhej të ndalej lufta shqiptarët me shqiptarë. Muharremi me shokë dke mos njohur fare këtë njeri, pranon që të hynte në bisedime. Mala tashmë nis katër përfaqësuesit e tij, kurse në anën tjetër përgatit batalionin që tinëzisht ta marshonte drejt kullës së Hadakut dhe, derisa mbaheshin bisedimet, të shfrytëzonte rastin për t’i sulmuar forcat në kullë. Skenari i tij dështon, pasi që luftëtarët e Shaban Palluzhës nga kulmi i kullës po kontrollonin hapësirën territoriale të kësaj pjese të Drenicës.
Po i kontrollonin edhe lëvizjet e Malës. Me të hetuar lëvizjen e forcave të tij në drejtim të kullës, pasi atyre u lejohet të afrohen, ato sulmohen nga luftëtarët e Muharrem Smakajt ku nga prita vriten shumë “partizanë të Batalionit të dytë të Brigadës së Parë të Kosovë e Metohisë. Në kullë likuidohen edhe katër përfaqësuesit e Malë Sadikut që ishin dërguar kinse për bisedime.
Pas dështimeve të njëpasnjëshme, armiqtë imponojnë luftën në rajonin e Abrisë së Epërme. Por tani rezistenca shqiptare bëhet nga kulla e Halim e Ukë Ymerit. Këtu ishin të vendosur luftëtarët e Rifat Malokut nga Samadrexha e Vushtrrisë dhe luftëtarët nga Abria. Ky front u mbajt pa u tundur fare derisa mirret qëndrimi që Brigada e Shaban Palluzhës në mungesë të bukës, të kalojë në pjesën tjetër të Drenicës.
Gjatë zhvillimit të luftimeve në Abri të Epërme, thotë Tahire Demaku, u detyruam t’i lëshonim shtëpitë dhe me fëmijë ngrykë (fjala është për shkrimtarin dhe publicistin, Daut Demakun) shkuam në shtëpitë e Idriz Misftarit. Gjatë rrugës, preokupimi im ka qenë se si ta mbroja foshnjën pesëmuajshe nga plumbat që shkrepnin nga të gjitha anët. Ishte kohë e vështirë. Mungonte ushqimi, veshmbathja dhe gjithçka tjetër. Në një situatë të tillë, fëmijët ishin pjesa më e dhembshme. Çështja ishte se si të mbijetonim. Ekzistonte droja se e keqja që po vinte mund të ishste më e madhe, kujton Tahirja ato ditë të luftës në atë dimër të egër të vitit 1945. (2)

[1] hajriz demaku, diskutim në sesionin shkencor organizuar nga Instituti Albanologjik Prishtinë, 26.06.2005 me temën “Ripushtimi jugosllav i Kosovës”; si dhe Uran Butka: “LUFTA CIVILE NË SHQIPËRI 1943-1945”, Shëpia Botuese Drier, 2006, f. 578.

[1] Muhamet Mjeku: “KOSOVA NË DIMRIN E VITIT 1945”, New York, 2002, f. 126-128.