A eshte çrrenjosur vertet komunizmi ne Shqiperi?

[Duaje Siveten]

Pershendetje baby_bù....Du te baj ni pytje po perpara te informoj se nuk m'pelqen politika....N.q.se ne krye te pushtetit ne vitet 90 ne vend te Berishes do te ishte nje anti komunist i vertet, car menon se do ndodhte???....Un menoj se vetem ni kasphane, kasaphane qe nuk do i vite asniher funi....

na doli edhe nje variant tjeter i emrimit ne pushtet te saliut - shmangia e e kasaphanes ...

te keqen e arsyetimit ... i kane varur ujkut komunist melçite e kombit ne qafe, o skender ...

mohoi pronen e ligjshme, zgjati (i hyri edhe ne dru) persekutimin e "kllases armike", mbajti te mbyllura (per tu ripunuar) dosjet e sigurimit, beri çorap pronen shteterore, publike dhe ate te institucioneve fetare, i mbajti Shqiptaret mbyllur si dikur me kllon, mohoi te drejtat natyrore themeltare te shtetasve, ktheu "unin" sa edhe ramizi ia ka zili, beri partine demokratike repart pararoje te pislleqeve e kontrabandave me arme, karburant, cigare etj, ktheu dushkun ne mega- dhe giga-dushk, fitoi urrejtjen e nderkombetareve qe perkthehet kufizim ne kurriz te Shqiptareve, solli '97 e 98, nuk i mjaftuan, na solli edhe Gerdecin (qe nuk eshte e thene tia dinte emrin) ...

di gje ti mo sa u vrane ne '97 ... di gje mos eshte vrare ndonje nomenklaturist apo byroist deri me sot ...

[skender76]

Me fal pse kjo tani cfare eshte ? Nuk eshte kasaphane kjo ?

Flasim e flasim per demokraci,por shqipetaret nuk e dine kuptimin e mirefillte te saj.

Kur te hapim syte ne do te jete shume vone.

Nuk po bej tifo per kto.....Thjesht du te them se do kishte pas luft civile, gjak pa fun, a m'kupton....Jo cdo gja llogjikohet ne menyre impulsive, kajher duhet me qen ma gjakftoht....

[skender76]

na doli edhe nje variant tjeter i emrimit ne pushtet te saliut - shmangia e e kasaphanes ...

te keqen e arsyetimit ... i kane varur ujkut komunist melçite e kombit ne qafe, o skender ...

mohoi pronen e ligjshme, zgjati (i hyri edhe ne dru) persekutimin e "kllases armike", mbajti te mbyllura (per tu ripunuar) dosjet e sigurimit, beri çorap pronen shteterore, publike dhe ate te institucioneve fetare, i mbajti Shqiptaret mbyllur si dikur me kllon, mohoi te drejtat natyrore themeltare te shtetasve, ktheu "unin" sa edhe ramizi ia ka zili, beri partine demokratike repart pararoje te pislleqeve e kontrabandave me arme, karburant, cigare etj, ktheu dushkun ne mega- dhe giga-dushk, fitoi urrejtjen e nderkombetareve qe perkthehet kufizim ne kurriz te Shqiptareve, solli '97 e 98, nuk i mjaftuan, na solli edhe Gerdecin (qe nuk eshte e thene tia dinte emrin) ...

di gje ti mo sa u vrane ne '97 ... di gje mos eshte vrare ndonje nomenklaturist apo byroist deri me sot ...

Jam krejt dakort me ty, s'ke ba asni gabim ne arsyetimin tan, je krejt ok.......Por ti me jep ni emer qe mund te ndryshonte gjanat per ma mir..... O shoko njerzit me shkoll ishin ata se pjesa tjeter o kan qen naper burgje e kampe internimi, ose si dihet akoma varri se ku e kan, provo e meno najni prej ktyne ne pushtet ca do kishte nodh.

[drague]

Nje shembull me i mire eshte Rusia.Mos pretendoni qe do te zhduket kaq shpejt ajo fare e keqe.

[skender76]

Nje shembull me i mire eshte Rusia.Mos pretendoni qe do te zhduket kaq shpejt ajo fare e keqe.

Biles edhe ma gjat se Rusia.....se duke qen vend i vogel e "administrojn" ma mir.

[Duaje Siveten]

Shekulli 12 Korrik, 2008

Dallgët e euforisë

Nga VANGJUSH SARO

Një nga konfliktet më domethënëse të shoqërisë së sotme shqiptare, është ai midis prirjeve vetëlavdëruese të administratës dhe skepticizmit të natyrshëm që shfaqin qytetarët e vet. Ky konflikt ka gjetur pasqyrimin e tij, në mënyrën më ekstreme, në një sërë grevash (urie); sikundër nuk ka munguar në dhënien e opinioneve (tepër të rezervuara) për një sërë mediash dhe sondazhe të shoqatave jopolitike.

Qytetarët e këtij vendi nuk janë në “qiellin e shtatë”, ashtu si shumica qeverisëse. Madje qytetarët iu druhen dallgëve të euforisë. Mirëpo pikërisht në emër të tyre, kryeministri i vendit, Sali Berisha, ka kërkuar sakaq një “mandat të dytë” qeverisës; edhe pse i lodhur nga akuza të cilave gjithnjë iu ikën. Thelbi i ngutjes së radhës të numrit një të ekzekutivit shqiptar, ka të bëjë këtë herë me publikimin e disa shifrave, që vende-vende janë të stisura, e ndërkaq, disa prej tyre edhe të vërteta.

Një pasqyrë e arritjeve ekonomike të gjashtëmujorit të parë të vitit 2008, e prezantuar nga ministri i Financave, Ridvan Bode, ka qenë e paralajmëruar nga Kryeministri, atëherë kur ai foli për “mandatin e dytë”. Sigurisht, edhe shefi i qeverisë së shumicës, edhe ministri i tij, janë në dijeni të vlerave të vërteta që ka prodhuar ekipi i vetëlavdëruar; sikundër dinë shumë mirë edhe kushtet në të cilat disa shifra janë tejfryrë kësisoj. Bie fjala, koeficienti i rritjes galopante të çmimeve, që normalisht do të duhej patur në konsideratë, nuk merret në sy asfare.

Po ashtu, nuk vlerësohen një sërë problemesh me biznesin; (vetëm me organet tatimore janë në gjyq 400 subjekte). Në të njëjtën kohë, harrohen krejt hallet e mëdha me ujin e pijshëm dhe me dritat; sikundër ato në fushën e mjekësisë, që është përfshirë së fundi nga disa skandale. Pas krahëve hidhen edhe ngërçet e tjera sociale, si papunësia, por edhe fenomenet tipike tranzicionaliste, si vjedhja e trojeve, trafiqet e armëve, shkeljet dhe abuzimet e rënda financiare të administratës. Nuk shihen në mënyrë realiste as performancat e tjera ekonomike jetike, që jo përherë ngarkojnë me përgjegjësi qeverinë, si rritja e inflacionit. Shumë prej këtyre fakteve, janë bërë dhe vazhdojnë të bëhen publike nga opozita dhe mediat. Por në raportet optimiste të qeverisë, argumente të tilla dilematike nuk gjenden. Dhe kjo e thellon më tej konfliktin e heshtur të qeverisë me popullin e vet.

Cilado të ishte një pamje më pranë së vërtetës? Rrethe të ndryshme të vendit përballen me probleme të rënda, që kryeqytetit ia fshehin deri diku luksi i rremë dhe gazetat (gjoja) serioze me foto femrash lakuriq. Ndryshe nga numri një i ekzekutivit, sikundër edhe ministrat e tij, qytetarët shqiptarë përjetojnë vështirësi të mëdha jetike. Dhe rritja e premtuar e pagave, nuk arrin të mbushë kurrsesi mungesat e tyre. E gjithë kjo ndodh në një kohë kur një pjesë e madhe e zyrtarëve dhe të privilegjuarve të sotëm, lahen në vaska floriri; tamam siç ka thënë kryeministri. Qytetarët shqiptarë e shikojnë këtë skotë mëtonjësish ashtu siç shikonte artistët e filmave personazhi i “Moll’ e ndalueme” të Migjenit.

Por ka edhe institucione e drejtues të tjerë politikë apo shtetërorë, që gjithashtu përpiqen të jenë më realistë. Presidenti i Republikës, z.Bamir Topi, duke iu tërhequr vëmendjen e institucioneve legale të kontrollit, u shpreh se burimet jopolitike vazhdojnë të ngrenë me shqetësim ekzistencën e korrupsionit dhe të mentalitetit korruptiv tek një numër zyrtarësh të të gjitha niveleve.

“Unë mund t’ju them, shtoi ai, që raportet ndërkombëtare shpeshherë kanë konstatuar dhe kanë shprehur, me tone kritike, që në disa sektorë ka problematika, ku korrupsioni është më i ndjeshëm, ashtu sikurse edhe vetë qytetarët po bëhen gjithnjë e më shumë aktivë në kërkesat e tyre”. Dhe më tej: “Konstatohet se ka nëpunës, madje 175 të tillë, që nuk zbatojnë ligjin dhe madje nuk deklarojnë as pasurinë apo nuk nënshkruajnë deklaratën e konfliktit të interesit. Një gjë e tillë, është sa e dënueshme, aq edhe e papranueshme në logjikën e funksionimit të administratës dhe të shtetit. Nga modele të tilla zyrtarësh është e kotë të presësh zbatimin e ligjit në raport me qytetarët”.

Këta zyrtarë të lartë nuk jetojnë as në Hënë, as në Mars; shumica e tyre janë pjesë e ekipit qeverisës “më të suksesshëm”. Më tej, në fillim të korrikut, Kontrolli i Lartë i Shtetit konstatoi një sërë shkeljesh dhe abuzimesh në Zyrën Qendrore të Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme, Tiranë (ZQRPP); në Zyrën Vendore të Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme, Tiranë; në Degën e Tatim-Taksave, Tiranë; në Drejtorinë e Shërbimeve Qeveritare. Ndërkaq, në Vlorë sapo janë akuzuar për shitje trojesh disa zyrtarë të rëndësishëm lokalë, midis të cilëve edhe një ish-kandidat për deputet i shumicës.

Sigurisht, euforia, të cilën qeveria shqiptare e ka me shumicë, nuk gjendet në sondazhet e organizmave ndërkombëtare; nuk gjendet as në raportet e institucioneve më të rëndësishme të botës; përkundrazi, në to ka kritika dhe vërejtje esenciale. Kështu, Banka Evropiane për Rindërtim dhe Zhvillim pohon se investimet e huaja direkte kanë patur një rritje gjatë vitit 2007 në Shqipëri. Por ndryshe nga qeveria shqiptare, institucioni i huaj nënvizon ndikimin e faktorëve të tillë të rëndësishëm, si privatizimi i “Albtelecom”-it, për të vazhduar me investimet në industrinë e çimentos dhe në energjitikë.

Në faqen e internetit të këtij institucioni, në rubrikën “Indikatorë të Tranzicionit”, vetëm treguesi “Liberalizimi i çmimeve” paraqet përafërsisht “standarde të një ekonomie tregu të industrializuar”. Treguesit e tjerë, si privatizimet strategjike, siguria e tregjeve, politikat e konkurrencës, etj., janë në kufij modestë. Në të njëjtën hapësirë, kujtohen problemet e rënda energjitike të vendit dhe grahma financiare e KESH-it. Në një nga raportet më të fundit të Bankës Botërore, thuhet se Vendet e Evropës Lindore e kanë kapërcyer krizën e viteve ‘90, por ato duhet të jenë novatorë, të përfshijnë qytetarët në zhvillimet e vendit të tyre, si dhe të integrohen me gjerë me ekonominë globale, nëse dëshirojnë të ruajnë ritmet e rritjes. Por nuk ka kritikë e institucion që të kthejë me këmbë në tokë drejtuesit arrogantë të shumicës, ca më tepër që afrohet viti elektoral 2009.

Edhe pse është keq e më keq, që të shikosh pikërisht mëtonjësin, siç thoshte Fishta, “me mbajtë garuzhden mbrendë ndër vorbat tona / e t’tanë yndyrën ai me e zjerrë për vedi...” (Emancipimi i kombit shqiptar).

[Edvin83]

NE Shqiperi ka nevoje per nje revolucion te tipit francez, ku ish komunistet te ekzekutohen ne gijotine aty para Skenderbeut!

[Edvin83]

Nga Selim Belortaja
Po mbyllet edhe ky sezon parlamentar dhe “hapja e dosjeve” duket se ja hodhi dhe këtë herë. Pas një ri-shpallje të rradhës nga kreu i parlamentit, çështja duket se ngeci përfundimisht, mpleksur diku mes axhendash e kalendaresh, përplasje variantesh e muhabete studiosh televizive.

Një situatë që nuk qetëson askënd. As vetë persekutorët pa le viktimat. Por sidomos një situatë që nuk na shpëton nga një e keqe kolektive: nga trashja e mëtejshme e mëkatit. Gjithsesi puna është pezull dhe pritshmëria publike që çështja të zbardhet, po bie në nivelin zero.
Ç’po ndodh dhe ç’e pengon vallë këtë reformë bazë të tranzicionit tonë që të bëjë përpara?
***
Pengesa më e parë këtu më duket raporti me të vërtetën. Një e vërtetë që shtrihet që nga nevoja e ndriçimit tërësor të tablosë (jo pjesë-pjesë) e deri tek sinqeriteti i palëve “nismëtare”. Për ta bërë vërtet një pastrim përmes hapjes. Apo për ta përdorur “hapjen” thjesht si një sebep, përmes të cilit të zgjidhen halle të tjera. Të politikës së lartë sigurisht. Pikpyetja e parë këtu nis qysh me theksimin e fortë të termit “nismë” e “nismëtar”. Flitet për një “nismë të kryeparlamentares Topalli”. Dje u fol madje edhe për një nismë tjetër të saj. Për ta rifilluar nismën. Po ç’nismë-zeza? Kur edhe fëmijët e lagjes ka vite që luajnë me “ta lashë dosjen!”. Si mundet që akoma pas 18 vitesh me këtë avaz në gojë, të përdoret një term i tillë? Për vete them se gjithkush që kërkon ta shpallë “lustrimin” si një “nismë”, s’bën më shumë se sa ai konferencieri që anonçon rivënien në skenë të një pjese teatrale. Me titullin e shpifur: “karnavalet e ..dosjes”.
E dyta barrierë, ndoshta më e madhja e më e konkretja, është gjendja e inventarit në “magazinën” e dosjeve. Dosje-dosje!-dëgjojmë gjithandej. Ndërkohë që askush s’po i hedh një sy dollapit e të shohë se ç’ka mbetur në fakt atje. Ose e dijnë mirë dhe na mbajnë kot në një tension të sajuar. Debatet e fundit, sidomos ato mes njohësish të sektorit e ish-përgjegjësash që i kemi aq dendur në ekranet tona, na bëjnë të qartë se ndërsa njerëzit përleshen për kriteret e parimet e “lustrimit”, gjendja në arshivën dokumentare është ..për ibret. LLoj-lloj duarsh të pushtetit janë futur dhe i kanë trazuar ato karta, herë me ligj e herë pa ligj. Lajmi më befasues këtu është ai se në fillim vitet ’90 një pjesë e “dosjeve” u pa e udhës .. të asgjësoheshin. Dhe cilat pa? Pikërisht ato që lidheshin me akuzën bazë mbi të cilën rregjimi burgoste, internonte e likuidonte: agjitacion-propagandën dhe tentativë-arratisjen!. Po,po, të asgjësoheshin. Një mal dokumentash të shtetit, kopsitur me vula e firma, përcjellë në mënyrën më strikte për dhjetra vjet nga njëra dorë në tjetrën, vendoset të zhdukën ..brenda një jave. Kush e vendosi? Si u pranua? Kush përfitoi? Kush u “lehtësua”? Dhe mbi të gjitha ç’farë mbeti në rafte pas këtij mega-pastrimi? Për këto askush s’ka folur e askush s’po flet deri më sot. As shtetarët aktualë, të cilët e kanë për detyrë, që para se të na shpallin e fryjnë kokën me nismën e ri-nisur kaq herë, të bëjnë inventarin e saj e të na thonë për ç’dosje e kanë fjalën? Kjo natyrisht e bën pluhur e hi gjithë strategjinë e lustrimit dhe sidomos e minon përfundimisht efektin pozitiv që pritet prej tij.
Dhe e treta, është një taktikë edhe më e sofistikuar. Por që i heq përfundimisht shanset e ndonjë zbardhje për punë “dosje” e “spiunllëku”. Është fjala për përzierjen vend e pavend të përgjegjësisë konkrete të dosje-mbajtësit me përgjegjësitë ideologjike të pushtetit e të sistemit. A ka bazë kjo përzierje? Sigurisht që ka madje edhe shumë të fortë. Por një heqje e çdo kufiri mes ideologjisë e përçuesve të saj nga njëra anë, dhe bashkëpunëtorëve konkretë në dënimin e dhunimin e njerëzve konkretë, veçse i fsheh e i mbulon këta të fundit. Duke e katandisur në hiçgjë vetë “nismën”. Duke bërë madje edhe një zhvendosje të vemendjes në një terren krejt abstrakt. Për të cilin le të shtojmë dy fjalë.
Parapalëqehet p.sh. që komenti mbi “dosjet e ish-spiunëve” të çelet me një paralele të fortë mes dy sistemeve ideologjike totalitare, atij nazi-fashist dhe atij komunist. Kjo nuk është pa vend sigurisht. Ashtu si nga ana tjetër, këtu mund të ketë edhe pak debat me oponentët, dhe kjo gjithashtu nuk është pa vend. Diferencën na e bën mjaft të qartë rasti i nobelistit Günter Grass. Rrëfimi i të cilit se kishte qenë pionier nazist në fëmijëri, desh i kushtoi çmimin e madh, fituar ..në pleqëri. Po më thoni ju, a do të merakosej kush në Shqipëri nga fakti që edhe unë edhe ti, përfshi po të duash edhe personalitetet më të zëshme antikomuniste që u rritën rrotull nesh, kanë qënë nga pak pionierë me shall të kuq rreth qafës?. Pra (me apo pavetëdije) “filiza” të partisë komuniste. Që pastaj u bënë “fidanë”. Më vonë “lastarë”. E kështu me rradhë. Derisa thuajse të gjithë (ca nga qefi e ca nga zori), u bënë drurë me gdhënj e lëkurë të ashpër, të kuqërremë. Që rriteshin a krasiteshin, ujiteshin a sharroheshin (sipas shenjës që bënte kryedruvari mbi lëvozhgën e tyre) duke mbetur po atje. Brenda vijës së verdhë të ..pyllit të kuq.
Natyrisht roli i seksioneve “pa dosje”, të atij sistemi s’ka si të harrohet. Gjithashtu edhe fakti që vetë hallkat e informacion-represionit s’ishin veçse armë të partisë. Dhe se pa këtë të fundit ato s’do të mundnin kurrsesi t’i punonin atë që i punuan, jo thjesht kundërshtarëve politikë (se me ata mbaruan punë shumë herët), por edhe çdo njeriu që tentoi të bëhej ...qytetar.
***
Gjithsesi një përzjerje e tepruar e spekulative e kartave, mes ideologjisë dhe ideologjizimit –nga njëra anë dhe hallkave direkte të represionit –nga ana tjetër, nuk është se ndihmon shumë në zbardhjen e çështjeve dhe pastrimin e shoqërisë nga këto rrënjë të se kaluarës. Kjo për arësye se sistemi i gjykimit në botën civile është i tillë, që ndjek vetëm zinxhirin e përfshirjes në “dëmin” konkret, në abuzimin e në krimin konkret.
Si i bëhet në këtë situatë? Ka mendoj, një kriter tjetër më të thjeshtë, i cili e shmang konfuzionin dhe njëkohësisht nuk fsheh askënd. Ky është raporti i tyre me aktin konkret të goditjes, me dhunën, me krimin e me genocidin. Pse jo edhe raporti me ligjin e kohës.
Sidoqoftë vlen të fillohet nga më e lehta dhe më e qarta. Që është përsëri stiva e “dosjeve”. Arësyeja se përse “dekomunistizimi” shpesh kuptohet si “hapje e dosjeve” e gati barazohet me të, ka pikërisht këtë shpjegim. Që faji i diktaturës lexohet më lehtë tek një dosje e shkruar, se sa tek vendimmarrësit më të egër por ..”pa dosje”. Për më tepër që ne, ndryshe nga të ngjashmit tanë, as këtë hallkë kaq flagrante e kaq të identifikueshme të së kaluarës, nuk e kemi sqaruar ndonjë grimë. Pa le pastaj ideologjinë e botëkuptimin, me të cilat dihet që demokracia është aq e gjerë e zemërmadhe.
***
“Dosjada” e radhës sivjet nisi më herët. Më herët me sa duket kanë filluar dhe sikletet e mazhorancës dhe nevoja e saj për të zhvendosur vemëndjen, nga problemet e vërteta tek tema më zbavitëse e këtij shekulli: “dosjet”. Ndërkohë që nëpër këmbë ndodhet Gërdeci, reformat e pakryera (përfshi edhe atë zgjedhore), protesta sociale, si dhe “mosbindja civile” deri edhe e institucioneve më të larta të shtetit.
S’jam i vetmi që them se kjo temë hapet e rihapet jo për ti dhënë dum çështjes (ata vetë i kanë çelësat e saj), se sa për t’i tundur e shkundur ato kërcënueshmë në fytyrat e kundërshtarëve sa herë që situatat politiko-personale e kërkojnë. Kur kemi ndonjë karshillëk mes institucioneve. Ose kur disa syresh tentojnë realisht pavarësimin. Një rast i tillë duhet të jetë edhe ky që na shtyn sivjet ta nisim më herët. Duke e mbyllur ..edhe më herët. Natyrisht pa asnjë dobi për ne.


(s.g/GazetaShqiptare/Balkanweb

[skender76]

NE Shqiperi ka nevoje per nje revolucion te tipit francez, ku ish komunistet te ekzekutohen ne gijotine aty para Skenderbeut!

Pershendetje Edvin83.................PAQE, PAQE dhe vetem PAQE.........Nuk besoj se mund te durojm prap gjak............do mjaftote qe ligji te funksionote, dhe cdo gja do merrte per ma mir.

[Edvin83]

PO Skender, ti jeton ne milano, por pse nuk kthehesh te jetosh ne Shqiperi e pastaj flasim bashke.