duhet te ndihemi fajtor... Joe dioGuardi

[katana]

Duhet të ndihemi fajtorë…
Hon. Joseph J. DioGuardi

Tek hapja faqet e gazetës “New York Times” javën që kaloi, u ndjeva ligsht duke lexuar përsëri rreth Shqipërisë. Më zuri koka kur shikoja Xhorxh W Bush në Bukuresht tek i uronte para Shqipërisë mirëseardhjen në NATO Rumanisë së varfër. Dhe kjo, vetëm pak kohë pasi në krye të kartës kushtetuese Serbi-Mali i Zi, Kosova paracaktohej si pjesë e Serbisë, në Kosovë, vazhdohej copëtimi i Mitrovicës me planin antishqiptar të Shtajnerit, ndërsa në Maqedoni, u kthye në pushtet partia antishqiptare e Kiro Gligorov.
Pa përmendur këtu problemet e vazhdueshme të shqiptarëve në Mal të Zi, Preshevë, Camëria etj. Vërtet që mund të kalosh në depresion kur shikon retë e zeza që kanë mbuluar kombin 7 milionësh shqiptar në Ballkan. Ku kemi gabuar? Në krye të murit të turpit që unë kam përmendur në 1994, gjatë një konference në Stamboll, ështe arkitekti kryesor i Ballkanit të sotëm, djalli vetë: Sllobodan Milosheviç. Politika e tij u ndoq nga presidenti kroat Franjo Tudjman dhe kryeministri maqedonas Kiro Gligorov. Unë hodha kritika edhe mbi sekretarin e shtetit James Baker (i cili ka thënë: ne nuk kemi marrë pjesë në këtë luftim) dhe Richard Holbrooke, arkitektin e marrëveshjes së dështuar të Dejtonit.
Një tjetër mur turpi po shfaqet. E kam fjalën për planet që synojnë ta mbajnë popullin shqiptar nën varësinë shoviniste greke dhe sllave për 100 vjet të tjera. Këtë radhë shqiptarët nuk duhet të bëjnë me faj askënd veç vetvetes, dhe unë besoj se shkaktare e kësaj situate është mungesa e aftësisë drejtuese politike tek shqiptarët. Po lejojmë lakun grek dhe sllav të vazhdojë të qëndrojë rreth qafës së kombit shqiptar.
Pra ku kemi gabuar? Duhet të fillojmë me shtetin “nënë” Shqipërinë: Ndonjë mund të kthehet mbrapa dhe të drejtojë gishtin e turpit tek regjimi mizor 50 -vjeçar i Enver Hoxhës dhe pasuesit të tij Ramiz Alia. Por ne duhet të hedhim vështrimin në 10 vitet e fundit për të parë mundësitë e humbura për mungesë ndershmërie, guximi dhe aftësie drejtuese largpamëse për Shqipërinë dhe gjithë shqiptarët në Ballkan. Sali Berisha ishte i pari që hodhi një hap të gabuar në fillim të dekretit të tij si i pari president demokrat i zgjedhur në Shqipëri që nga Lufta e Dytë Botërore. Ai lejoi që Shqipëria multifetare të bëhej, në mënyrë të panevojshme, anëtare e plotë e Konferencës Islamike, duke u dhënë mundësi armiqve të Shqipërisë ta prezantonin vendin si një shtet islamik, si një bazë për fondamentalizmin në Europë. Sali Berisha, gjithashtu, lejoi natyrshmërisht veprimet e shfrenuara të skemave piramidale në Shqipëri. Këto dhe një sërë vendimesh të gabuara në politikën e jashtme, çuan në rrëzimin e tij nga pushteti. Kështu që z.Berisha, duhet të ndihet fajtor që nuk arriti të kap momentin për të futur njëherë e mirë Shqipërinë në rrugën e Perëndimit.
Duhet të ndiheni fajtor edhe ju z.Nano! Ju lejuat sistemin elektoral të Shqipërisë të tretet në një shkatërrim elektoral në 2001 në mënyrë që të mbronit interesat personale dhe në këtë mënyrë thelluat dështimet – e brendshme dhe të jashtme – të Partisë Socialiste. Ju lejuat politikën e jashtme greke (nëpërmjet ndikimit të zyrtarëve grekë, biznesmenëve grekë, madje edhe të drejtuesit të lobit grek në Amerikë, Nikolas Geixh) të dominojë në çështjet ekonomike dhe politike (madje edhe fetare) të Shqipërisë. Duhet të ndiheni fajtor z.Nano, që lejuar helmimin e Tiranës me influencën ultranacionaliste greke (për pasojë Serbe dhe Ruse). Nga ana tjetër, opozita demokrate, e drejtuar nga i “dobëti” Sali Berisha, pranoi një qeveri konsensuale, e cila po bën shumë pak për të zhvilluar Shqipërinë dhe asgjë për të mbrojtuar interesat e saj në Ballkan.
Pas Shqipërisë, janë veprimet dhe mosveprimet e drejtuesve kosovarë, ato që mbajnë mbi supe përgjegjësitë për statusin e pasigurt të Kosovës. Këta drejtues janë fajtorë për papunësinë e lartë, copëzimin de fakto të Mitrovicës dhe rritjen e influencës serbe mbi liderët perëndimorë. Kriza aktuale në Kosovë duket qartë në parathënien e draftit konstitucional “Serbia dhe Mali i Zi” në të cilin Kosova, me një pranim në heshtje të Europës dhe Shteteve të Bashkuara, është riafirmuar si pjesë e Serbisë. Si mund të ndodhë kjo, pas Aleancës së NATO-s, për luftë kundër Serbisë dhe për një Kosovë të lirë, pas burgosjes dhe akuzimit të Milosheviçit, dhe mbas tre raunde zgjedhjesh model që u zhvilluan në Kosovë për të stabilizuar demokracinë e stilit perëndimor?
Dr. Rugova dhe Dr. Bukoshi, edhe ju duhet të ndiheni fajtorë që nuk keni përkrahur punën e pastër dhe historike të lobit tonë shqiptar, i cili solli zërin tuaj në Uashington. Ju lejuat Departamentin e Shtetit të mendojë se për Kosovën mund të ketë edhe mundësi të tjera, edhe pse drejtuesit kyç të Kongresit, demokratë dhe republikanë, në Shtëpinë e Përfaqësuesve dhe Senatit të Shteteve të Bashkuara kanë punuar me Ligën civile për të nxitur zgjidhjet kongresionale për pavarësinë e Kosovës. Rezolutën e Gilman –Lantos (H.Res.467) ju dhe partia juaj nuk mbështetët. Duhet të ndiheni fajtor z.Rugova, që nuk përkrahët hapur Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës (UÇK) si forcë çliruese, e cila luftoi së bashku me NATO-n për një Kosovë të lirë.
Ka edhe shumë drejtues të tjerë të politikës në Ballkan dhe asaj ndërkombëtare të cilët kanë gërryer në thellësi çështjen kombëtare shqiptare. Duhet të ndihen fajtorë ata politikanë aktualë në Greqi, Serbi dhe Rusi që përpiqen të barazojnë përpjekjet e shqiptarëve për pavarësi, si fondamentalizëm islamik dhe terrorizëm. Duhet t’ju vijë turp edhe atyre drejtuesve aktualë në Turqi, të cilët nuk ecën në hapat e guximshme të plot kurajo të Turgut Ozal, një njeri i cili kurajoi politikanët shqiptarë, përfshirë edhe shqiptaro-amerikanët si puna ime, për të vazhduar luftën kundër shovinizmit sllav dhe grek për lirinë dhe paqen e shqiptarëve në Ballkan.
Duhet të ndiheni fajtor edhe ju z.Javier Solana, për nxitjen e politikave për të krijuar shtet të ri jugosllav të quajtur “Serbia dhe Mali i Zi” duke toleruar Kosovën si pjesë të Serbisë. Sanksionimi i këtij dokumenti (kartës kushtetuese) thjesht do të shkaktojë paqëndrueshmëri të përkohshme në Ballkan, dhe për pasojë edhe të pjesës tjetër të Europës. Duhet të ndihen fajtorë edhe politikanët francezë që vazhdojnë të mbështesin politikën e ndjekur në Ballkan nga Serbia dhe Rusia, e cila shkaktoi 4 luftëra në Ballkan që nga 1990. Kjo politikë s’do të bëjë asgjë tjetër veçse do të ruajë paqëndrueshmërinë në Europë. Nuk ka si të ndodhë ndryshe nëse Kosova dhe Mali i Zi nuk do të lejohen që të ushtrojnë të drejtat e tyre për vetëpërcaktim nën ligjet ndërkombëtare, duke mbajtur referendume të organizuara dhe të monitoruara lidhur me statusin final që dëshirojnë.
Dhe së fundi, duhet të ndihen fajtorë edhe zyrtarët e Departamentit të Shtetit dhe Këshillit të Sigurimit Kombëtar, të cilët nuk mësuan dot nga gabimet e bëra në të kaluarën dhe që janë shumë të gatshëm të dëgjojnë Rusinë dhe Europën, teksa kërkojnë mënyra për të braktisur rolin drejtues të Amerikës në vendosjen e paqes në Ballkan që nga 1990. A nuk arrini ta kuptoni se tashmë populli shqiptar ka besim vetëm tek Amerika, për sa i përket të ardhmes së tij? A nuk e dini se ndërkohë që një numër i madh serbësh dhe grekësh gjatë tragjedisë së 11 Shtatorit në SHBA hidhnin valle, shqiptarët e Kosovës, Maqedonisë, Malit të Zi dhe Preshevës ndiznin qirinj dhe qanin teksa mbanin në duar postera të heronjve amerikanë të cilët humbën jetën gjatë kësaj tragjedie? Zgjohu Amerikë – shqiptarët janë të vetmit miq që ke në Ballkan!
Pasi investuam biliona dollarë për të realizuar luftën e NATO-s kundër Milosheviçit; pasi investuam më shumë se 200 milionë dollarë për ndërtimin e një qendre ushtarake në Kosovë; pasi pamë serbët, rusët dhe ukrainasit që i shitën armë Irakut, të cilat do të përdoreshin kundër ushtarëve tanë; pasi konfirmuam se nacionalistët grekë në të vërtetë vranë zyrtarët amerikanë për arsye ultranacionaliste, tashmë është koha që Shtetet e Bashkuara të njohin legjitimitin e luftës së gjatë shekullore të popullit shqiptar për liri, duke mbështetur Pavarsinë në Kosovë, si të vetmen mundësi të vendosjes së qëndrueshmërisë dhe paqes në Ballkan dhe në të gjithë Europën, gjë e cila është kryesisht në interes të Shteteve të Bashkuara

marre nga shekulli.