Endre Ady

[shigjeta]

Endre Ady nuk eshte vetem nje nga poetet me te njohur te letersise hungareze por edhe te asaj boteore. Ai lindi ne 22 Nentor 1877 ne Érmindszent dhe vdiq ne 27 Janar 1919 ne Budapest. Ady lujati nje rol te rendesishem ne poezine moderne hungareze.

M’i fal dy sytë e tu

M’i fal dy sytë e tu,
Të mund të fsheh ndër to
Fytyrën që m’u plak e risht të re ta shoh!

M’i fal dy sytë e tu
Plot dritë e të dëlirë,
Që dijnë të miklojnë kaq ëmbël e kaq mire!

M’i fal dy sytë e tu
Që mund dhe të urrejnë,
Por mua plot me mall më qeshin, më vërejnë!

M’i fal dy sytë e tu,
Me to jam dashuruar,
Ato nuk ngopem kurrë, o shpirt, duke i kundruar!

Perktheu Perikli Jorgoni


Erdha që pa gdhirë

U kthye vasha vonë
Tek falem rri sodit;
Rrafshina kur të vret
Marazit ndaç pëlcit.

Oh, Pusta jon’ pa fund,
Oh, stepa jon’ e marrë,
Çdo flatër tash sa herë
Mes baltrash m’u pat vrarë.

Bares e s’di se si
Një gulsh diç më shtrëngon;
Unë erdha që pa gdhirë,
Por vasha tepër vonë.

Përktheu Artjan Guskiqi


Zhgaravinat në det

Nën këto palma, me veshtrim të mpirë
Mundohem të lexoj, kjo erë
Seç zhgarravit nëpër të kaltrin ujë
Me penën që s’i ndal një herë

Miliona gërma shfryjnë edhe harbohen
Në mes të ujit gjithë zhurmë
Dhe rreken pa durim të më tregojnë
Kush qënkam e përse rrokam unë

Për kaq dhe asgjë tjetër
Zhurmon duke shkumëzuar
E gjithë kjo rrafshirë valë – valë
Që tundet, rrudhet pa pushuar?

Dhe i përgjigjem: Rroj ashtu si mund
Shpesh me halle, i sëmurë
Porse në dhé e ujë kam sundim
E s’i përkulem fatit kurrë!

Përktheu Perikli Jorgoni

[shigjeta]

Gjithmonë vonohemi kudo

Gjithmonë vonohemi kudo...
Nga larg, shumë larg ne vimë,
Të lodhur bredhim, në trishtim.
Gjithmonë vonohemi kudo...

Nuk dimë të vdesim as të qetë.
Shpirti,kur vdekja na afrohet,
Papritur ndizet, flakërohet.
Nuk dimë të vdesim as të qetë!

Gjithmonë vonohemi kudo...
E vonuar ëndrra, qetësia,
Suksesi, pritjet, dhëmbshuria...
Gjithmonë vonohemi kudo...


Nuk t'i kthej

Të kthej gjithçka që mundem
Nga vitet e kaluar,
Por s'mundem të të kthej
Dy sytë e tu të shkruar!

Në shpirtin tim pasqyruar,
Liqenin blu dhe ty,
Përmes asaj çka ndjej,
Do shohin ata sy.

Të kthej gjithçka që mundem
Nga vitet e kaluar,
Por s'mundem të të kthej
Dy sytë e tu të shkruar!

përktheu Muzafer Xhaxhiu

[shigjeta]

Po shkoj mes borës

Po shkoj mes borës heshtur në korije
nën këtë hënë natës dimrore.
Ndër mend më vijnë sanja, kuajt, zilet,
kur shkisja nër rrafshira e bregore,
nën këtë hënë natës dimrore!

Baba im më ishte shok i mirë,
ia merrnim këngës, edhe në thëllime.
Dhe jam krenar që gjaku i dëlirë
i tij më rrjedh me vrull në zemrën time.
Ia merrnim këngës edhe në thëllime!

Të dy gjaknxehtë edhe kokëngjeshur.
Sa shpejt rend koha nëpër hapësirë!
Gjithnjë ne tok e fare papandehur
ia merrnim këngës ëmbël plot dëshirë.
Sa shpejt rend koha nëpër hapësirë!

Kaq mote. Në kujtesë si të gjalla
më mbeten ato netë plot hënë e erë,
kur shkisja përmbi sanjën çun, a djalë.
Ul shapkën e pushoj një copë herë.
Mes natës sanja shket nën hënë e erë!

perktheu Perikli Jorgoni

[pranvera bica]

Endre Ady nuk eshte vetem nje nga poetet me te njohur te letersise hungareze por edhe te asaj boteore. Ai lindi ne 22 Nentor 1877 ne Érmindszent dhe vdiq ne 27 Janar 1919 ne Budapest. Ady lujati nje rol te rendesishem ne poezine moderne hungareze.

M’i fal dy sytë e tu

M’i fal dy sytë e tu,
Të mund të fsheh ndër to
Fytyrën që m’u plak e risht të re ta shoh!

M’i fal dy sytë e tu
Plot dritë e të dëlirë,
Që dijnë të miklojnë kaq ëmbël e kaq mire!

M’i fal dy sytë e tu
Që mund dhe të urrejnë,
Por mua plot me mall më qeshin, më vërejnë!

M’i fal dy sytë e tu,
Me to jam dashuruar,
Ato nuk ngopem kurrë, o shpirt, duke i kundruar!

Perktheu Perikli Jorgoni


Erdha që pa gdhirë

U kthye vasha vonë
Tek falem rri sodit;
Rrafshina kur të vret
Marazit ndaç pëlcit.

Oh, Pusta jon’ pa fund,
Oh, stepa jon’ e marrë,
Çdo flatër tash sa herë
Mes baltrash m’u pat vrarë.

Bares e s’di se si
Një gulsh diç më shtrëngon;
Unë erdha që pa gdhirë,
Por vasha tepër vonë.

Përktheu Artjan Guskiqi


Zhgaravinat në det

Nën këto palma, me veshtrim të mpirë
Mundohem të lexoj, kjo erë
Seç zhgarravit nëpër të kaltrin ujë
Me penën që s’i ndal një herë

Miliona gërma shfryjnë edhe harbohen
Në mes të ujit gjithë zhurmë
Dhe rreken pa durim të më tregojnë
Kush qënkam e përse rrokam unë

Për kaq dhe asgjë tjetër
Zhurmon duke shkumëzuar
E gjithë kjo rrafshirë valë – valë
Që tundet, rrudhet pa pushuar?

Dhe i përgjigjem: Rroj ashtu si mund
Shpesh me halle, i sëmurë
Porse në dhé e ujë kam sundim
E s’i përkulem fatit kurrë!

Përktheu Perikli Jorgoni

Sa e lumtur u ndjeva nga keto lirika kaq te ndjera!Me pelqeu shume M'i fal syte e tu! Sidomos vargjet:- M'i fal dy syte e tu
Te mund te fsheh nder to.
Fytyren qe m'u plak e risht te re ta shoh!


Edhe mua me ka parasysh? Vazhdo t'na sjellesh kenaqesi.