Bledi Llangozi

[mondishall]

LARG PERËNDIMIT

Cikël poetik nga Bledi Llangozi

Ishte një çast krejt i veçantë. Çast ngjethës, prekës, çast që të shtang. Prindi nxjerr nga çanta dorëshkrimet e të birit. Ishte krijuesi Thanas Llangozi, i cili mbart në shpirt plagën e madhe të ndarjes nga jeta e të birit në një moshë kur ndiqte ngjyrat fluturake të pranverës. Një fletore e shkruar me kujdes, me një shkrim të bukur, të qartë, me ndonjë korigjim ku dhe ku, i cili më kujtoi fletoret e mia të ndaluara, të fshehura deri nëpër purtekat e plevicës në një kohë të frikëshme. Paçka se iku shpejt, Bledi 18- vjeçar la pas pavdekësinë e tij: vëllime të tëra me poezi dhe piktura të mrekullueshme. Me plot bindje them se ishte një talent i mrekullueshëm, që perënditë, ndoshta e patën zili dhe e muarën pranë tyre. Shpresa e tij për t’u kthyer në atdhe, të cilit i këndoi me një dashuri e frymë ëngjëllore, humbi përgjithnjë një ditë papritur nën dallgët e detit të brigjeve të begata të Halkidhikisë.
Ziko Ll. Kapurani.



Ç’ ishte?

Ç’ishte vallë ai mendim?
Nga erdhi e ku më gjeti,...
Ishte shpresë, apo besim,
Pse më dha një rrugë derti?

Ah, ti hije e varfërisë,
Pse më ngre nga vëndi im,
Nga pragu im i dashurisë,
Nga gjej prehje dhe gëzim?

Pse më hedh në shtegëtim,
Më çon atje ku s’ka mëshirë,
Ku s’ka shpresë, as besim,
Ku humbas në shkretëtirë?!...

Tokës

U dehëm prej tokës,
Prej nektarit, aromës,
I biem në gjunjë,
Ajo është Zoti ynë.

Dhe ajo fort na deshi,
Nënë princeshë ish
Djersën ne i derdhim,
Na e kthen shumfish.

Një çast

Dimë si t’i bëjmë ballë jetës,
Furtunës që rrugën na pret,
Jemi në shteg të së vërtetës,
Dhe pas tij një çast solemn.

* * * *

Në aromën e zjarrtë të trendafilit,
Ti shkel ngadalë si sorkadhe,
Zgjon e ngre nga çerdh’ e bilbilit
Tinguj e diell për fush’ e male.

Më pas futesh në pyll më thellë
Të ngresh çdo degë e çdo fletë,
Dritë e jetë për të mbjellë,
Dhe një nektar me hap të lehtë.

Pika e lotit

Pika e lotit m’u këput
Si thikë në zëmër u fut.
Përmbi gjoks më rrëshqiti
Shpirtin thellë më goditi.

Zgjata dorën që ta kap
Por gjithë trupit iu hap.
As nuk munda që ta prekja
Lot’ i jetës ishte vdekja.

U thye ëndra jonë

U thërres perëndive me zë, fuqishëm:
“Ku është drita, buka e premtuar?”
Ndoshta përgjigjen dhe ata s’e dinë
Dhe mbetem mes rrugësh i harruar.

M’u vra, endra ime, e ndjej, u thye,
I kthyem shpinën si një tabele të rrënuar,
Sa me dhimbje, aq dhe me vdekje u lye,
Me një bojë të errët gjer në grykë mbuluar.

Fshatit

Ka dalë aroma e tokës së punuar,
Mes parmëndës që kali heq sertë,
Mes djersës që plaku i përvëluar
Fshin ballin me shaminë rreckë.

E gjitha si puhizë fluturake, e lehtë
Mbuluar nga mundi e qielli i majit,
Bujku ndajnatë nget rrugën përpjetë,
Aromën e tokës t’i shpjerë fshatit.

Endrat për atdhe

Drejt asaj jam nisur
Ku s’gjej yll shpëtimi,
Në shpirt jam i grisur
Krejt nga pikëllimi.

Ku do të vete i çartur?
Një zot ndoshta e di,
Di vetëm se i përmallur
Do të qaj për ty, Shqipëri!

Një dhimbje kam zëmrës,
E nga rruga më nxjerr,
Vjen ti atdhe, dor’ e nënës,
E për krahu më merr.

Trishtimi e ka pushtuar

Mbi trupin e vogël të njomzakut
Shtrihet i hapur çarçafi i vdekjes,
Duart e tij si petalet e zambakut
Duket se kërkojnë dritën e heshtjes.

Dhe lotët e thara duken të qarta,
Buruar nga zgavra e thellë e syve,
Në buzët e mavijosura, të akullta,
Një vjesht’ e trishtë rrjedh mes tyre.

Endër e plagosur

Më mbështjell, më ngre nga vendi
Ajo erë që tymin e cigares mori,
Sikur më mallkoi nga plepi gjethi,
E një rrugë në një mall më nxorri.

Më rëndon një pyetje mbi shpinë
Tok me një çantë mbushur djersë:
Të rri këtu, në tym të shtyj ditët,
Apo t’ia mbath gjetkë me shpresë?

* * *

Nga përshkrimi i një fytyre
Dalin hallet një nga një.
Mendimi e shpresa e tyre
Janë ëngjëllorë pa zë.

Këtë mbrëmje

Sa dua sonte me rrugët e Korçës,
Të ngjitem gjer lart e të zbres,
Shtëpit’e ulta, me qiellin mbi kokë,
T’i puth një nga një, të qaj, të qesh...

Një letër

Më hodhi fati nëpër rrugë,
Pa adresë nëpër udhëkryqe,
Ndërsa dera ime e drunjtë,
Priste letër, a trokitje.

Gjyshes

Krrusur mbi krevat me tespie në duar,
Ndjek me sy si lëvizin akrepat e orës,
Sonte nga mërzia aq shum’ e munduar
Për uratën e saj s’i vjen kush së gjorës.

Ngrihet çalë çalë dhe shkon në dritare
Hedh sytë gjer larg e mes thinjësh hesht,
Për çudi, si vallë s’kujtohet njeri fare...,
Mes një psherëtime të thellë pret e pret.


I rraskapitur

I raskapitur nga pesha e kohës
Më duket boshe bota përqark,
Më lëviz mbi zjar kafk’ e kokës,
Dhe qetësi nuk gjej dot aspak.

Përpëlitem si zog i goditur,
Nga një ëndër zgjohem sakaq.
Dal jashtë me natën e ligur,
Të endem me ‘të posht’ e lart...

[Eagle]

Poezi te shkelqyera. Sa shume jete e dashuri per te. Sa thjesht e bukur, pa asnje maniere per tu perdredhur mes fjalesh pa kuptim. Lirike e holle, e mencur. Dhe vetem 18 vjec.
ngushellime te thella babait qe ka humbur kete djale te rralle. I lehte i qofte dheu.

[Ard]

Mondi,ke kryer nje mision te bukur.
Blendi duhet te jetonte,por paska qene shkruar qe te humbiste jeten padrejtesisht dhe tani me keputet dicka brenda ne shpirt, teksa shoh Elmazin e shkrete cdo dite,se si i varet pikellimi ne sy e ne trup. Po behet cope qe te shohin driten e botimit te gjitha veprat e te birit,e po ja arrin qellimit pa ndihmen e kerrkujt. Zoti ia lehtesofte dhimbjen e te birit,duke i lexuar shpirtin e tij te bukur lirik,plot pasion e shprese per jeten....cdo dite.

Mrekullueshem Mondi,bravo