Danel Cana

[Ali Baba Tepele]

LOPA, DEMI
(fabul)

Lopa, Demi, bënë fjalë,
Dhe mëri mbajtën goxha.
- Ti kur rritesh mbetesh lopë.
Ndërsa mua më thonë Ka!

Kështu mik, ka qënë zakon,
Është gjuha e njerëzis.
Viç, nga dashuria jonë,
Unë e rris vet me sisë.

Ti punon, parmëndën heq,
Në dark të kthejnë në stallë.
Unë kullos dhe qumësht japë,
Të zën djathë, gjalp e dhallë.

@cana

[Ali Baba Tepele]

MILINGONA PROTESTON
(fabul)

Proteston një Milingon!
S’po bëhej sofra rrëmujë!
Thotë gjinkalla: S’është e drejtë!
Ti veç ndonjë thërrime pret.

Kthen përgjigje milingona:
Po su bë në sofër rrëmuja,
S’ka thërrime as për mua.**)
@cana
v.o.**) Milingona përfaqëson antishqiptarët, të cilët janë gjithmonë pak dhe gjithmonë të vegjël përpara kombit të Zeusit.

[Ali Baba Tepele]

PASURIT E JETËS

Jepi udhë e tregoj vend, kësaj mëndje të lajthitur...
A do gjej vall, lule tjetër, si një bletë e roitur!
A do gjej strofull të ngrohtë, i lodhur për tu strehuar!
Apo kasolle do ngrejë, si një murgë, i vetmuar!

Pse thonë se dashuria, lind e merr flak me rininë!
Qibare madhe na qënka, se përfillka pleqërinë!
Ju tregoj se pleqëria, është flakë e pa zbuluar...
Vrarë nga jeta zemra e tyre, rronë për të dashuruar.

Rinia ka plotë të mira dhe moshën e saj të bukur.
Dashurin e quajnë lojë, a një veshje për tu dukur!
Kur ajo nga dora ikën, e kërkojnë dhe pendohen.
Jeta nuk kthehet mbrapa, të mos luajnë, të dashurohen.

Mos ma merrni për të keq, ju të rinj, të dashuruar,
Që jetën se quajtët lojë, kini nxënë dhe mësuar.
Pranuat vështirësitë, krijuat familjet tuaja,
Dashuria dhe fëmijtë, pasurit më të mëdhaja.

Kthehem prapë, tek pleqëria, pasi jetën e “kam gjerbur”...
E s’më mbetet të tregojë, kohën e shkuar, të tretur.
Nuk e fsheh, si ca të tjerë, ushqehem nga dashuria...
Shije saj nuk shuhet kurrë, ta mësoj edhe rinia.

Me gjithë forcën e shpirtit, dashuron dhe mosh e vjetër.
Dashuron, se dashuria, s’ka kuptim në “botën tjetër”!
Dashuria dhe respekti, që ka për brezin e ri...
Trashëgimi që ju lëmë, më e madhja pasuri.
@cana

[Ali Baba Tepele]

ME DHIMBJEN FLAS

Ankohet rinia në pleqëri, se koha si mjaftoi!
Nuk mundi që ti bëj të gjitha, sa shpejtë fluturoi!
Kur s’munde ti bëje të gjitha, kur ti kishe fuqi!
Mos mu anko, kot rri mendohesh, tani në pleqëri!

Eehh rini, që njëherë vjen dhe të përjetshme s’ka.
Një thes kujtimesh të brengosura, ajo që shkoi, na la!
Dhe nuk ankohem për varfërinë, për të aspak nuk pyes!
Për trëndafilin më dhemb zemra, që puthja çdo mëngjes.

Me trëndafila, të sapo prerë,të çelur në oborr,
Një dashuri të madhe ndieja, kur prekte ajo dorë.
I llahtarisur, vjedhur shikoja, ato buzë dhe sy,
Ti buzëqeshje, fare pa ditur, ç’mendoja unë për ty.

Prandaj do doja, rininë pas, ta ktheja dhe një herë!
Po, a më presin trëndafilat, akoma të pa prerë?
Koha shkoi, mëngjes e mbrëmje, sa ves ra mbi petale!
Kështu dhe mosha në ëndërr kthehet, dale me ngadale.

Që kur të pata miken time, përherë të sjell ndërmend.
Se di për ty sa fat unë pata, a fare se mban mend?
Kujtimet rrojnë, sa rrojmë vetë, me dhimbjen gjithmon flas,
Se dallgë e jetës, askush se di, se cilin shkëmb përplas.
@cana

[Ali Baba Tepele]

LEPUJT PROTESTË
(fabula)

Lepujt një ditë u ngritën protestë
Dhe rrugët e pyllit bllokuan të gjithë.
Të vijë këtu dhe mbret Luani,
Ta mësoj mirë, ne s’kemi frikë.

Në demokraci ne s’kemi frikë
Erdhi koha ta dijë kushdo.
Të bëhet pylli me drejtësi
Dhe ne do nxierrim një hero.

Diku një krisëm dëgjojnë
Dhe një zagari i panë hijen.
Harruan qëllimin pse u mblodhë
Vrapuan në gëmusha të fshihen.
@cana

[Ali Baba Tepele]

JETA DO NA ÇMOJ

Teorit e veshin botën, pas oreksit, për tu dukur.
Përditë rroba të reja, që të duket më e mirë!
Më mirë lakuriq ta lënë, do të duket më e bukur.
E veshin e zhveshin, e mbajnë, kurrë se lanë të lirë.

E nisin, e grisin, e mbajnë, sikur një lodër ta kishte!
Dhe bota s’fletë, duronë kjo botë e madhe.
E rrahin e shajnë, e qajnë, sikur pa njeri të ishte!
Nga brënda mbledh shum helm e vrerë, shpërthen vullkan e zjarre.

Kjo krijesë e vogël Njeri, që dorë kollaj nuk heq.
Natyrën korigjon pa vend dhe botën kërkon të ndryshojë.
Akuzojnë Natyrën e madhe, se s’qënka Zot, po Dreq.
Kush është matur me Natyrën Zot dhe luftën në fund fitoi?

Natyra na mban, ka shum të mira, që ne ta respektojmë.
Natyra të bën o femër o mashkull, nderoje dhe ti o njeri!
Lumin rrëmbyshëm që derdhet në det, dot përpjetë se çojmë.
Në qelizë çdo gjë e rregjistron, më mirë askush se di.

Natyra mësuesi më i mirë, ta duam Nënën Natyrë.
Pa prekur ligjet e saj, botën gjithmon ta mbrojmë.
Mushkritë gjigande mos ja prekni, njeri e ke detyrë.
Nga jeta të nxierrim mësim, se jeta do na çmojë.
@cana

[Ali Baba Tepele]

NUK QUHET VËLLA

Hapu Dhe’, e merri brënda, gjithë ata që të lëndojnë.
Ata që venat ti presin, të thajnë, të tjetërsojnë.
Hapu Dhe’ dhe merri brënda, inatin edhe zilinë,
Ata që tyja të shitën, kurrë vlerën nuk ta dinë.

Hapu tokë e Ilirisë, të pish gjak, nga gjaku tënd,
Ata që ti ju dhe sisë, e shitën dhe këtë vënd!
Të shitën, të keq përdorën, të kthyen në një lipsare!
Ty të fismen, që të çmonin dhe pa ty nuk rronin fare!

Na dhe forcën e pushtetit, por na hoqe dashurinë!
Na dhe kurorën e mbretit, bashkë me të edhe lavdinë.
Ti që ishe edhe mbetesh kaq i mirë për vegjëlinë,
Mos ndërro pazare detesh, as dhe emrin Iliri.

Jeni pjellë e vezës keqe, ju që shani e mallkoni,
Ju që jeni të një gjaku, si armiq na këshilloni!
Ju, që turkun na e shfaqni “vëllai i Shqipërisë”,
Ç’donte turku, kini pyetur, në malet e Ilirisë?

Kush iku nga vëndi i tijë, me ushtri edhe me bujë?
Me shpatë dhe pishtar në dorë, të tjerët ti bëj rrëmujë?
Kush u hodh me zjarr dhe hekur, mbi kështjellat shqipëtare?
Kush e donte ta shfaroste, gjuhën dhe kombin, për fare?

U ndodh krahu i Skënderbeut, nga ai shpëtoj Evropa.
Turku mbetet po ai, minaretë ka kthyer në topa.
Po qe sotë, ai ta shtron, miqësinë si një qilim,
Dihet nesër, shpejt a vonë, ta bën gropën me qëllim.

Kurr se deshën gjuhën time dhe shqiponjën në flamur,
Si ti them “vëlla” unë, turkut, serbit, grekut, kurrë…!
Se nga dora shqipëtare, ata veç të mira panë,
Por gjithmonë na luftuan edhe vëndin na e ndanë.

Po si mund, sot a mundet, të harrohet historia?
Dhe të bëj përzierje gjaku, feja, kisha dhe xhamia!
Për flamurin kuq e zi, na vendos një flamur tjetër,
Dhe shqiponjën dy krenore, e zbret nga froni i vjetër!

Unë them kurrë...Nukë bëhet, atë marre kush se do!
Pra, Ilir, vëlla nga gjaku, serbit, turkut thuaj JO.
Mos prano një fe të huaj, kur ta ka dhënë perëndia.
Feja jonë dhe brezat tanë, është vetëm shqipëria.
@cana

[Ali Baba Tepele]

BËNTE BE DHE HËNA

Të pashë tek flije, por jo si nga hera!
Me dritare hapur atë ditë Korriku.
Mbi çarçaf zbuluar, a ti hoqi era!
Kush të pa zbuluar dhe nga mëndja s’iku!

Kush të pa të zhveshur dhe nuk desh të ishte...
Cilin djalë prisje, ti shkrije në dorë!
Pranë zotris sate dhe në krahë të kishte!
Apo gjumi i rëndë do bëhej fajtor!

Gjumi i beharit bën dhe mbrekullira!
Ishte më e mira që kam parë mbi dhe.
Kjo që më pan sytë, ishte më e mira.
Dhe rrezet e Hënës për ty bënin be!

Betohej e gjora, vjedhur tek shikonte,
Atë natë Korriku kishte dal e plotë.
Prandaj përballë Diellit rrinte tregonte.
Pa freskuar te deti, nuk rrije dotë.

Hënëzo moj, ty të marrtë e mira,
Vjedhurazi shko në dritaret e tjera.
Ruaji çfarë shikon nga lart përdita.
Shiko si zbuluar flen të tjera shqerra.

Unë edhe Hëna kurrë nuk tregojmë.
Gjërat më të bukura i mbajmë për vete.
Nuk i japim gjuhës çdo gjë që shikojmë.
Prandaj edhe jeta ka disa sekrete.
@cana

[Ali Baba Tepele]

DO TA KTHEJ MËNJ’ANË

Do ta hedh pallton mënj’anë,
Fjalët e liga sa janë,
Ti mbledh e të shaj dynjanë,
Të bëhem politikanë!

Nuk merret vesh politika,
Po s’dite fjalët e liga!
Të tregohem i pamend,
Të vete në Parlament.

Më i miri është kush shan,
Nga maja gjer në taban!
Ku s’të ha, atje të kruan,
Le të thonë “Berishjanë”!

Pak të ngjaja nga Berisha,
Tu vërsulesha si bisha,
Të siguruar do ta kisha,
Pa fjalë, President do isha.

Kujt ja mban mor aman,
Të matet me “Berishjan”?
Gjithë bota në gojë e mban,
Ka lindur politikanë.

E pra, kjo është e vërteta,
Politikë mirëse të gjeta.
Punë të madhe bën kuleta,
Të bëhem si Ilir Meta.

Ç’është Saliu dhe Iliri?
Të shpëtuar nga fiqiri,
Jua prishi mëndjen floriri,
Po ju shtërngohet zinxhiri.

Kurrë mëndja s’ma kishte marrë,
Të dil vëndi në pazar!
Ç’bëni more katundar?
Pangopësia të bën varrë.

Sali dhe Ilir mavriu,
Nuk ditët si hante miu!
Popullit fati i ngriu,
E çuat për firi-fiu.

E ktheva dhe unë së prapthi,
Nuk di si do t’ju vej fati!
Ai që ju shtërngoj dorën,
Do t’ju vari dhe këmborën.
@cana

[Ali Baba Tepele]

FAJIN E KANË SHKRONJAT

Ç’faj kanë shkronjat e zeza, mbi fletën e bardhë?
Shkronjat e gjuhës shqipe, që formojnë fjalë!
Fjalë që të bëjnë gjakun të ndizet në vena,
Ato lozin me shpirtin, si bleta në polena.

Fjalët janë dritë, zëri brendshëm, dituri.
Prandaj gdhënde sa më bukur fjalën o njeri!
Ajo bën të ngrijë dhe të shkrij gjaku në vena!
Ajo bën të çmendemi dhe të na ndaloj zemra.

Shkronjëza të dashura, që fjalë formojnë,
Herë diell, herë shi, herë ngricë tregojnë.
Të kapura për dore hedhin valle në shesh,
Herë qan, loton shpirti, herë syri, buza qesh.

Kujdesu për shkronjat, mbi fletën bardhë e zi.
Ato kthehen në llavë dhe shpirti një qiri.
Ç’faj kanë shkronjëzat, që fjalës i japin peshë?
Është bota e trazuar, pa sy, pa gojë, pa vesh.
@cana