Shtepia e doganiereve.
Ti nuk kujton shtepine e doganiereve
mbi ngritjen e thikte mbi shkemb:
qe vetmuar te pret prej mbremjes
ne te cilen hyri tuba e mendimeve te tua
dhe zuri vend e trazuar.
Murlani shprish prej vitesh muret e vjetra
dhe tingulli i qeshjes tende nuk eshte me qetesues:
busulla shkon e ēmendur ne aventura
dhe llogaritja e zareve me nuk del.
Ti nuk kujton, tjeter kohe perzien
kujtimet e tua, nje fije behet lemsh.
Mbaj akoma nje lidhje; por largohet
shtepia dhe ne majen e ēatise flamuri
i tymosur rrotullohet pa meshire.
Mbaj akoma nje lidhje; por ti rri vetem
e as psheretin ketu ne erresire.
Oh horizonti n’arrati, ku ndizet rralle
drita e nafte-mbajteses!
Ketu eshte shtegu? (Rishfaqet serish
dallga mbi shkembinjte e rrepire tek terhiqet…)
Ti nuk kujton shtepine e kesaj mbremjes
sime. E une nuk di kush shkon e kush rrin.
Krijoni Kontakt