Close
Faqja 3 prej 3 FillimFillim 123
Duke shfaqur rezultatin 41 deri 47 prej 47
  1. #41

    Ehl et-Tesavuf - Ehli Sufitë

    Në Emër të Zotit të Gjithëmëshirshmit Mëshirëplotit

    The Book of the Secret of Secrets and the Manifestation of Lights
    (Kitab Sirr el-Esrar ue Mezher el-Enuar) fq. 40-44
    SHEJH ABD EL-KADIR EL-XHILANI RA. (Allahu e Bekoftë)


    Sufinjtë [ehli at-tesavuf] quhen kështu për një apo më shumë arsye si në vijim:

    1. Për shkak të tesfije's [pastërtisë] të qenies së tyre të brendshme, që pastrohet nga drita e njohurisë direkte [ma'rifet] dhe të pohimit të Njëshmërisë [Teuidit].
    2. Sepse janë të afërm me Shoqëruesit e Bankës [As'hab es-Suffa].
    3. Sepse veshjet e tyre janë të bëra nga leshërat [suf]: rroba me lesh të deles për të rinjtë, rroba me lesh të cjapit për ata në fazat mesatare, dhe lesh të butë [mer'ez] të dhisë për ata në fazat finale.


    Ashtu sikur që rrobat e tyre të jashtme janë të harrnuara së bashku me leshëra të ndryshme, konsumimi i tyre i ushqimeve dhe pijeve është gjithashtu në proporcion me gjendjen e tyre të progresit të brendshëm.

    Sipas autorit të et-Tefsir el-Mejme "Për asketët [ehl az-zuhd], vështirësia është e duhur në të gjitha ato çështje siq janë veshja, ngrënja, dhe pirja. Për udhëzuesit e njohurisë direkte [ehl el-ma'rifa], në anën tjetër, butësia është e duhur në çdo rastë. Ata duhet ti trajtojnë njerëzit sipas Sunnetit [shembulli i praktikës së Profetit (Allahu e bekoftë dhe i dhuroftë paqe)], ashtu që asnjëri prej tyre mos të kalojë rolin e tij të duhur, sepse janë në rangun e parë në prezencën e Njëshmërisë."

    Fjala Tesavuf [Sufizëm] shkruhet në Arabishtë me katër germa bashkëtingëllore: ta, sad, vav, dhe fa:

    1. Germa ta qëndron për teuba [pendim], që ka dy aspekte: pendimi i qenies së jashtme, dhe pendimi i qenies së brendshme. Pendimi i qenies së jashtme do të thotë kthimi, me të gjithë anëtarët e trupit të jashtëm, nga mëkatet/gjynahet dhe veprimet fajësuese tek veprimet e adhurimit nënshtrues, dhe nga opozita dhe kontraditat e pajtueshmërisë dhe përshtatjes në fjalë dhe veprim. Sa për pendimin e brendshëm, do të thotë kthimi tek pajtueshmëria dhe përshtatja përmes pastrimit [tesfia] të zemrës. Menjëherë pasiqë ai që fajëson transformohet në atë që lavdëron, faza e germës ta është kompletuar.

    2. Germat sad qëndron për sefa [pastërti], që ka gjithashtu dy aspekte: pastërtia e zemrës dhe pastërtia përbrenda e qenies sekrete më të thellësishme. Pastërtia e zemrës do të thotë se Sufi duhet ta pastrojë zemrën duke i hedhur ndytësit e njeriut, sikur lidhjet që shtohen në zemër nga ngrënja e tepërt, pirja, gjumi, dhe fjalët, dhe intereset e botës sikur dëshira për sa më shumë pronë, sa më shumë marrëdhënie seksuale, sa më shumë e më shumë dëshirë për fëmijë dhe familje, e kështu me radhë.

    Në mënyrë që të pastrohet zemra nga këto vese, nuk ka asnjë alternativë tjetër pos përkujtimit konstant të Allahut (I Lartësuar është Ai). Në fazën nismëtare, ky përkujtim duhet të praktikohet me zë të çartë, derisa të arrihet faza përkutjimit të fshehur privatë. Ashtu si Allahu (I Lartësuar është Ai) ka thënë:

    Besimtarë të vërtetë janë vetëm ata
    të cilëve zemrat u dridhen kur Allahu të përmendet.
    (Kur'an 8:2)

    innama 'l-mu'minuna 'lledhina
    idha dhukire 'llahu uegjilet kulubu-hum (8:2)


    Me fjalë të tjera, [zemrat e tyre dridhen] nga frika. Një frikë e tillë përjetohet vetëm pasë zgjimit të zemrës nga gjumi i pavëmendjes, dhe pasi të lustrohet. Të reflektuara në të atëherë bëhen trajtat e të Padukurës, të dyja e mira dhe e keqja. Ashtu si Profeti (bekimi dhe paqja qofshin me të) njëherë tha:

    Dijetari i gdhendë imazhet dhe njohësi direktë lustron.

    Sa për pastërtinë përbrenda qenies sekrete më të thellësishme, nevoitet largim nga çdo gjë përveqë Allahut (I Lartësuar është Ai) dhe dashurisë së Tij, duke përsëritur në mënyrë konstante pohimn e Njëshmërisë me gjuhën sekrete të qenies më të brendshme. Sa të arrihet kjo gjendje, faza e germës sad është kompletuar.

    3. Germa vav qëndron për vilaje [shenjtëri], që pason si rezultat i pastërtimit. Ashtu si Allahu (I Bekuar dhe Lartësuar është Ai) ka thënë:

    Ta keni të ditur se të dashurit e All-llahut (evliatë, të shenjtit),
    nuk kanë frikë e as kurrfarë brengosje?
    (Kur'an 10:62)

    e-la inna evlija a 'llahi
    la khevfun elei-him
    ve la hum jehzenum. (10:62)


    Atyre u jepet myzhde në jetën e Dunjasë
    dhe në jetën tjetër (10:64)


    le-humu 'l-bushra fi'l-hejati 'd-dunja
    ve fi 'l-akhira (10:64)


    Rezultati i shenjtërisë [vilaje] është se receptuesi i saj sillet në pajtim me standardet e vëna nga Allahu (I Bekuar dhe Lartësuar është Ai). Ashtu si Profeti (paqja dhe bekimi qofshin me të) njëherë tha:

    Ju duhet të silleni në pajtim me standarded e vëna nga Allahu ( I Lartësuar është Ai).

    Kjo është sikur kur i vesh rrobat e atributeve të Allahut (I Lartësuar është Ai), pas rrobave të atributeve të njeriut. Ashtu si Ai ka thënë (I Bekuar dhe Lartësuar është Ai) në Hadith Kudsi:

    Kur e dua robin, Unë bëhem për atë një veshë, një sy, gjuhë, dorë dhe këmbë, kështu që përmes Meje ai dëgjon, përmes Meje ai shikon, përmes Meje ai fletë, përmes Meje ai prekë, dhe përmes Meje ai ecën.

    Prandajë duhet të abstenosh nga çdo gjë përveqë Allahut (I Bekuar dhe Lartësuar është Ai). Ashtu si Ai ka thënë (Triumfues dhe i Lartësuar është Ai):

    Erdhi e vërteta dhe u zhdukë e kota.
    E kota është destinuar të zhduket.
    (Kur'an 17:81)

    ue kul ja e'l-Haku ue zeheke 'l-batil:
    inna 'l-batile kane zehuka (17:81)


    Faza e germës vav këtu kompletohet.

    4. Sa për germën fa , qëndron për fana [shkrirje] në Allah (E Mbrekullueshme është Madhëria e Tij). Kur dikush i shkrinë atributet e njerëzimit, atij i kujtohen dhe depërton në atributet e Njëshmërisë [Ahadija]. Allahu (Triumfi është i Tij) kurr nuk shkrihet dhe kurr nuk zhduket, kështu që robi i larguar shpëton/mbijetonë përgjithmonë me Zotin të Përhershmin dhe kënaqësinë e Tij të mirë, dhe zemra që fluturoi mbijeton përgjithmonë me Sekretin e Përhershëm. Ashtu si Allahu (I Bekuar dhe Lartësuar është Ai) ka thënë:

    Çdo gjë do të zhduket përveq fytyrës së Tij.
    kullu shei'in haliju illa vejhe-h. (Kur'an 28:88)

    Përmes kënaqësisë së Tij të mirë, robi mund të kthehet [nga shkrirja] tek veprat e tij të mira tek të cilat ai ishte i devotshëm për hir të shprehjes së Tij dhe kënaqësisë së Tij të mirë, ashtu që Ai që është Kënaqur do të mbetet me atë që e kënaqë Atë. Rezultati i punëve të mbara është jetë për realitetin e qenies njerëzore, që quhet fëmiu i domethënieve të brendshme. Ashtu si Allahu (I Bekuar dhe (Lartësuar është Ai) ka thënë:

    Tek Ai veprat e mira mbërrijnë,
    dhe të bërat e mira Ai i ngret lartë.


    ilai-hi jes'edu 'l-kelimu 't-tejibu
    ue 'l-emelu 's-salihu jerfe'-u-h
    (Kur'an 35:10)

    Çdo punë që kryhet për dikënd tjetër e jo për Allahun (I Lartësuar është Ai), aty bëhet një atribuim i partnerëve për Të [Shirka], ashtu që e mallkon atë që e kryen atë punë në shkatërrim.
    Kur shkrirja në Atë kompletohet, robi e fiton kujtimin në fushën e Afërsisë. Ashtu si Allahu (I Bekuar dhe (Lartësuar është Ai) ka thënë:

    Me të vërtetë të drejtit do të banojnë..
    në një vend të sigurtë, në prezencën
    e Mbretit të Gjithë-Fuqishmit.


    inna'l-mutekine...
    fi mek'adi sidkin
    inda Malikin Muktadir,
    (Kur'an 54:55, 55)

    Ekziston stacioni i Profetëve dhe i të shenjtëve në fushën e Hyjnorës [Lahut]. Ashtu si Allahu (I Bekuar dhe i Lartësuar është Ai) ka thënë:

    Dhe bëhuni bashkë me të vërtetët.
    ue kunu ma a 's-sadikin. (Kur'an 9:119)

    Në qoftë se novela fenomenale arrinë në kontaktë me të përhershmen, nuk mund të ketë një ekzistencë të përhershme. Ashtu si poeti ka thënë:

    Atributet dhe veprimet e Esencës, të gjitha ato,
    janë të përhershme, tërësishtë imune nga zhdukja.


    Kur varfëria shpirtërore [fakr] të kompletohet, Sufi mbetet përgjithmonë me Zotin e së Vërtetës (Triumfi është i Tij dhe i Lartësuar është Ai). Ashtu si Allahu (I Bekuar dhe Lartësuar është Ai) ka thënë:

    Të tillët me të drejtë janë pronarët e Parajsës;
    Ata jetojnë aty përgjithmonë.


    ula ika ashabu 'l-xheneti
    hum fi-ha khalidun.
    (Kur'an 7:42)

    Allahu (I Bekuar dhe Lartësuar është Ai) gjithashtu ka thënë:

    Dhe Allahu është me ata që me durim përballojnë.

    ue'llahu me a's-sabirin. (Kur'an 8:66).
    Ndryshuar për herë të fundit nga ocean : 06-09-2009 më 14:23
    "Koka duhet përkulur zemrës"

  2. #42

    El Gazali dhe Tesavufi/Sufizmi

    Në Emër të Zotit të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit

    Dijetari i madhë musliman Imam Ebu Hamid El-Gazaliu (Allahu qoftë I kënaqur mirë prej tij) që njihet në botën Islame me emrin “Vërtetuesi I Islamit” (dhe që ishte autoriteti dhe dijetari kryesorë I botës Sunnite në atë kohë) në autobiografinë e tij “Shpëtimi nga Gabimi” tregon se si dhe pse e përqafoi Tesavufin/Sufizmin. Pjesët në vijim janë të shkëputura nga autobiografia e tij.


    Që nga rinia ime e hershme, që nga atëherë kur nuk i kisha as njëzet vjet gjer më tani që i kam kaluar të pesëdhjetat, pa pritesë u zhyta në thellësite e oqeanit, pa hezitim përqafova detin e hapur duke hedhur anash në tërësi kujdesin e një frikacaku. E shpova errësirën e çdo rresistence. Ia mësyva çdo problemi, U futa në çdo humnerë, E shqyrtova në hollësi çdo besim të çdo sekti. U mundova të le të zhveshur doktrinat më të fshehura të çdo komuniteti. Të gjithë këtë mundim e bëra në mënyrë që të dalloje ndërmjet të vërtetës dhe falsitetit, ndërmjet traditës së shëndoshë dhe inovimeve heretike….(fq. 18-19)

    …Pavarësisht nga suksesi, pasuria, dhe statusi që kisha arritur dyshimet mu kthyen. Jo në atë se çfarë besojë, por në menyrën se si po jetoja jetën time. Një jetë që isha i rrethuar nga çdo anë me një botë materiale…

    …I shqyrtova motivet e mia dhe arrita gjer tek përfundimi se puna ime nuk ishte e nxitur nga një dëshirë e çiltër vetëm për të kënaqur Zotin, por në vend të sajë isha i motivuar nga dëshira, për të pasur një pozitë të lartë dhe famë publike. E kuptova me plot bindje se qëndroja buz një bregu me rërë të thërmuar, buzë një rreziku të pashmangshëm të zjarrit të ferrit, në qoftë se nuk do të ndryshoja mënyrën e jetesës sime

    Prandaj po meditoja pandërprerë në lidhje me këtë çështje për disa kohë, derisa ende kisha liri për të vendosur. Një ditë e ndieja veten të sigurtë se do ta leja Bagdadin dhe ta shkëputja veten nga ato rrethana, dhe një ditë tjetër tërhiqesha nga këto mendime. Sa e vëja një hap përpara, e vëja edhe një hap prapa. Në mëngjezë kisha një dëshirë të sinqertë të kërkoja në sendet e botës së përtejme; por derisa mbrëmja arrinte dëshirat e pasionit e mbytnin atë dhe e shndërronin në pasivitet. Dëshirat monotone filluan të më ngacmonin me zingjirët e tyre që të qëndroja ashtu si isha, derisa lajmëtari I besimit po thërriste: “Largohu! Ngritu dhe largohu! Vetëm edhe pak ka mbetur nga jeta jote, dhe një udhëtim I gjatë shtrihet para teje! Të gjitha teorit dhe praktikat në të cilat je I zhytur janë vetëm shërbim I syrit dhe falsitet! Kur do të përgaditesh për botën e përtejme, në qoftë se nuk do të përgaditesh tani? Dhe kur do ti presh këto lidhje në qoftë se nuk do ti presh tani?

    Kur I kisha mendimet e tilla thirrja ishte e sigurtë dhe vendosja me seriozitet që të largohem. Mandej shejtani/djalli kthehej në sulm dhe thoshte: “Kjo është një gjendje kaluese: prandaj ke kujdes që të mos I nënshtrohesh! Sepse shpejt do të zhduket. (fq.53-54)

    Për gjashtë muaj me rradhë vazhdimisht hidhesha midis dëshirave të botës, dhe lëngimit për jetën e përhershme. Më në fund kjo çështje nuk varej më nga unë por u bë një detyrim….Zoti ma bëri gjuhën time të thahet, kështu që nuk isha në gjendje të ligjëroja. Çdo ditë mundohesha me gjithë fuqinë time që ti kënaq nxënësit e mi duke u dhënë ligjërata por gjuha ime nuk mund të nxirrte asnjë fjalë, dhe as që mund të arrija asgjë!” (fq.54)

    E dija se rruga e Sufinjëve përmbledhë besimin intelektual dhe veprimet në praktikë. Këto veprime marrin formën e pastrimit total të pengesave në shpirtë, për ti zhveshur karakteristikat themelore dhe veset e pamoralshme. Në mënyrë që zemra të arrijë LIRINË nga çdo gje që nuk është Zot.. (fq.52)

    Besimi intelektuale ishte i lehtë, por u bë e çarte në mua se çka e dallon Sufizmin në veçanti nuk mund të kuptohet vetëm duke e studiuar, por vetëm me një përjetim të drejtpërdrejtë, me ekstazë, dhe me një transformim moral. Sufinjët nuk ishin njerëz të fjalëve por të përjetimit. Nuk më kishte mbetur më shpresë nga një plagë e ardhshme po të mos mund të arrija të jetojë një jetë me vetëdije-Zoti, dhe të tërhiqem nga dëshirat e pafryta.

    Arrita të bëjë atë që mjekët e mi nuk mund të bënin, arrita ta shërojë vetën time, dhe ky shërim ishte absolut.

    I shpërndava varfjnakëve pasurinë që kisha, duke mbajtur për vete vetëm aq sa të më mjaftojë për udhëtimin që do të merrja dhe për të mbështetur familjen që do e leja mbrapa, pasi që nuk pritja të kthehem më në Bagdad. (Fq.55)

    Ia kushtova vetës time tërë kohën për ta pastruar shpirtin, për ta pëmirsuar karakterin, për ta larë zemrën në përkujtim konstantë të Zotit. E vura në praktikë ç’farë kisha mësuar nga studimi …dhe leximi I librave siq ishin “Ushqim për zemrën” nga Ebu Talib el-Makki, dhe shkrimet e el-Harith el-Muhasibi, el-Xhunejdit, el-Shiblit dhe Ebu Jezid el-Bistamit (Mëshira e Zotit qoftë me ta). (fq.51)

    Qëndrova në Damaskë për afër dy vite, duke bërë asgjë tjetër përveqë kultivimit të të panjohurës në vetmi. Okupimi I vetëm I imi ishte tërheqja dhe vetmia dhe ushtrimet shpirtërore dhe luftimi me parashikimin tim që tia kushtoj kohën vetes time për ta pastruar shpirtin dhe për të kultivuar virtyte dhe pastrimin e zemrës sime për ta kujtuar Zotin më Të Lartin, në mënyrën se si kisha mësuar nga shkrimet e sufinjëve. Tërhiqësha në xhaminë Umaid, hypja lartë në minare të xhamisë duke kaluar tërë ditën i mbyllur që të isha në vetmi. Mandej udhëtova nga Damaska në Jerusalem, ku shkoja çdo ditë në xhaminë El-Aksa dhe u mbyllësha aty.

    Mandej një nxitje e brendëshme më bëri që të shkoj në Haxh dhe të marrë ndihmesë nga bekimet e Mekës dhe Medinës dhe nga vizita e varrit të Profetit të Zotit – Paqja dhe Mëshira e Zotit qofshin me të!- pasi e mbarova vizitën tek I Dashuri I Zotit – Paqja dhe Mëshira e Zotit qofshin me të! Mandej udhëtova në Higjaz…. (fq. 55-56)

    Për dhjetë vite mbeta në atë gjendje. Gjatë kësaj kohe të vetmisë mu shfaqen gjëra të panumëruara dhe të pafundshme. Vetëm kaq do të them në mënyrë që të tjerët të ndihmohen. E kuptova në mënyrë të sigurtë se mbi të gjithë janë Sufinjtë që mbajnë rrugën e Zotit. Jeta e tyre është jeta më e mirë, metodat e tyre janë metodat më të shëndosha, karakteri i tyre është karakteri më i pastërt.

    Në fakt nëse njëri do ti bashkonte aftësite e intelektualeve, zgjuarsin e të zgjuarve dhe gjithë diturinë e studentëve dhe nga ky bashkim të mundohen të gjithë së bashku për të gjetur dhe ndryshuar vetëm një gjë në sjelljen dhe etiken e sufinjëve dhe ta zëvendësojnë atë gjë me një gjë më të mirë, asnjë mënyrë apo rrugë për të bërë një gjë të tillë nuk do të mund të gjindej. Sepse të gjitha veprimet e tyre të jashtme dhe të brendshme, i kanë mësuar nga drita e qoshit të ngrohtë të Profesisë. Dhe përtej dritës së Profesisë nuk ka asnjë dritë në tokë prej nga iluminimi mund të arrihet.

    Në përgjithësi si do të mund të përshkruante njëri një rrugë siq është kjo? Pastërtia – detyrimi I parë – është pastërtia totale e zemrës nga çdo gjë që nuk është Zot Më I Larti. Qelësi që është analogjik tek fillimi I Faljes është zhytja e tërësishme e zemrës në kujtimin e Zotit. Fundi është të jeshë plotësishtë I humbur në Zotin…

    Që nga fillimi I këtij Udhëtimi zbulimet dhe vizionet fillojnë, saqë edhe, kur je zgjuar, sufinjtë I shohin engjujt dhe shpirtërat e profetëve dhe I dëgjojnë zërat e tyre që vinë nga ata dhe mësojnë nga ata. Mandej “gjendja” e tyre ngritet nga vizionet e trajtave dhe ngjasimeve deri tek stazat përtej kufijve të ngushtë të shprehjeve të fjalëve: ashtu që poqëse njëri mundohet ti shprehë ato, fjalët e tij përmbajnë gabime evidente nga të cilat ai nuk do të mund ti bëjë roje vetes. Por po të flasim në përgjithësi, në fund të fundit çështja vie tek afërsia me Zotin….Por me të vërtetë njëri që është I pushtuar nga ajo gjendje nuk bën të thotë më shumë se këto fjalë:

    Ishte çka ishte e asaj çka nuk e them:
    Prandaj mendo mirë, dhe mos pyet për llogari!
    (Fq: 56-57)

    Arritja e vërtetimeve të pakontestueshme e dërgon njërin në njohuri.
    Përjetimi intimë I të po asajë gjendje është një përjetim I frutshëm. (Ndërsa) Pranimi I favorshëm i tij I bazuar në të thëna dhe përjetimin e të tjerëve është besim. Këto janë pra gradat apo nivelet e njohurisë – “Zoti u ngret në grada juve të cilët besoni dhe ata të cilëve u është dhënë njohuri”

    Përveq këtyre njerëzve me shkallë të tilla të njohurisë ka një numër të njerëzve injorant që e refuzojnë vetë themelin e kësaj dhe çuditen nga fjalët e tilla. Ata dëgjojne dhe duke fsharë, thonë:

    “E jashtzakonshme! Si guxojnë kështu!” Për njerëz të tillë Zoti Më I Larti ka thënë:

    “Dhe nga ata janë ata që ju dëgjojnë, dhe mandej, kur të largohen nga ju, u thone atyre që u është dhënë njohuria: “Çka tha ky?’ Këta janë njerëz qe Zoti ua ka mbyllur Zemrat dhe qe I ndjekin dëshirat e tyre të kota” (Kur’an 47.16/23) – prandaj Zoti I bënë ata të shurdhër dhe ua verbon sytë.
    (fq. 58-59)

    Me kalimin e kohës gjëra të ndryshme dhe gjendja e familjes sime më shtynë që të kthehem në vendëlindje, dhe kështu u ktheva prap tek vendi im, megjithëse më parë nuk e kisha paramenduar kthimin…”

    Disa herë u konsultova për këtë pune me njerëz të shenjtë të Zotit, të pastër nga zemra…dhe të gjithë ata më këshilluan që largimi im nga tërheqja do të jetë një burim i së mirës së Islamit dhe drejtësisë dhe se kjo punë ishte vendosur nga Zoti – I Madhërishëm qoftë Ai! – për fillimin e këtij shekulli. Se Zoti i madhërueshëm qoftë Ai! – me të vërtete ka premtuar se do të ringjallë fenë e Tij në fillim të çdo shekulli. Kështu që shpresa ime u forcua dhe u bëra mjaft optimist për shkak të këtyre dëshmive. Zoti më I Larti ma lehtësoi lëvizjen time në Nishapur që ta bëjë këtë punë serioze në muajin Dhu’l – Kada, 499 (Korrik, 1106 A.D.) Largimi im nga Bagdadi zuri vënd në muajin Dhu’l Kada, 488 (Nëntor, 1095 A.D.) Kështu që periudha ime totale e tërheqjes (askete) ishte njëmbëdhjetë vite….

    ….E di mirë, se edhe pse u ktheva për të ligjëruar, Unë me të vërtete nuk u ktheva. Sepse të kthehesh prapa do të thotë të kthehesh në personalitetin që kisha më parë. (fq. 71-72)


    VDEKJA DHE TESTAMENTI i FUNDIT i EL-GAZALIT

    Ta keni të ditur se të dashurit e All-llahut (evliatë, të shenjtit),
    nuk kanë frikë e as kurrfarë brengosje? (Kur'an 10:62)

    Atyre u jepet lajmërim në jetën e Dunjasë
    dhe në jetën tjetër (10:64)



    (Nga Ahmedi vëllau i El-Gazalit)

    Të hënën me 18 dhjetorë 1111 vëllau im Gazali u zgjua herët para agimit. Si gjithnjë e fali namazin e sabahut, dhe përgaditi vetën për të ndërruar jetë. Ai më tha të ia sjell qefinin, dhe unë ia solla. Ai e puthi atë, shtriu vetën në të dhe duke thënë: O Zot, të dorëzohem me vullnet” ndërroi jetë.

    Nën jastakun e Gazalit, aty ku kishte ndërruar jetë, vëllau i tij Ahmedi i gjenë vargjet e fundit të shkruara nga Gazali me siguri gjatë natës, ku kishte thënë:


    Thuaj shokëve të mi, kur të më shikojnë mua, të vdekur

    Duke qarë dhe vajtuar me pikëllim për mua

    Mos besoni që ky trup që po e shikoni jam unë

    Në emër të Perëndisë, ju them, nuk jam unë,

    Unë jam një shpirtë, dhe ky trup nuk është asgjë më shumë se mish

    Ishte banimi im dhe rrobat e mija për një kohë

    Unë jam një thesarë, që hajmalia e mbante të fshehur,

    I formuar nga pluhuri, që më shërbeu si një altar

    Unë jam një margaritarë, që la guaskën të braktisur,

    Unë jam një zog, dhe ky trup ishte kafazi im

    Prej nga kam shkuar unë tani dhe është lënë vetëm shenjë

    Falenderimi i takon Zotit, që tani më liroi

    Dhe e përgaditi vendin tim për mua në parajsën më të lartë,

    Deri sot isha i vdekur, edhe pse i gjallë në mesin tuaj

    Tani jetoj me të vërtetën, me varrin – rrobat e hedhura

    Sot bisedojë me të shenjtët lartë

    Pa perde në mes, E shoh Zotin ball për ball

    Shikojë në “Loh – I – Mahfuz” dhe atje lexojë

    Të kaluarën, të tanishmën, dhe të ardhshmen.

    Ma leni shtëpine të bie në gërmadha, lëshojeni kafazin tim në tokë

    Hidheni hajmalinë, nuk është shenjë më tutje

    Ma leni anash mantelin, ishte vetëm rroba ime e jashtme.

    Vendosni të gjitha në varrë, leni që të harrohen,

    Unë kalova në rrugën time dhe ju keni mbetur prapa

    Vendbanimi juaj nuk ishte më një vendqëndrim për mua

    Mos mendoni se vdekja është vdekje, JO, është JETË,

    Një jetë që tejkalon, çdo gje që ne vetëm mund të ëndërrojmë.

    Derisa në këtë botë, ne na është lejuar gjumi

    Vdekja është një gjumë, një gjumë që do të zgjatet

    Mos u frikësoni kur vdekja u është afruar

    Është vetëm një udhëtim për këtë shtëpi të bekuar

    Kujtoni mëshirën dhe dashurinë e Zotit

    Falënderojeni për mëshirën e Tij, dhe ejani pa frikë

    Çka jam unë tani, edhe ju do të jeni

    Sepse e di se ju jeni ashtu si jam edhe unë

    Shpirtërat e gjithë njerëzve burojnë nga Zoti

    Trupat e të gjithëve janë përbërë nga njëllojë

    E mira dhe e keqja, gjithashtu ishte e jona

    Ua solla tani një mesazh gëzimi

    Paqja dhe kënaqësia e Zotit qoftë gjithmonë me ju.

    2


    Burimi i informacionit:

    (Al-GHAZALI’S PATH TO SUFISM his deliverance from error)
    (el-Munkidh min el-Delel)


    2. Al-Gazhali, The Alchemist of Happiness, Film by Ovidio Salazar, 2006 (Program Dokumentar)
    Ndryshuar për herë të fundit nga ocean : 12-09-2009 më 15:46
    "Koka duhet përkulur zemrës"

  3. #43
    Thelbi qëndror I mësimit Islamik është doktrina se Zoti është Një, se Ai nuk ka partner apo të barabartë që të ndajë apo të garojë në Gjithëfuqishmërinë e Tij, se Ai nuk I pranon të drejtën askujt ti ndryshojë Urdhërat e Tij apo të ndërmjetësojë me Gjykimin e Tij. Islami nuk njeh një Zot të mishëruar, apo ndonjë Shpëtimtar; cështja mbetet në mes të Allahut një Zot (rab), dhe cdo njeriu krijesës së Tij dhe robit (‘abd). Disa njerëz janë thirrur të jenë Profetë të Zotit, ku detyra e tyre është, që nga Ademi a.s. gjer tek Muhamedi a.s. që thjesht të thërrasin njerëzimin tek Ai. Ata janë mjet I Mesazheve Hyjnore drejtuar njerëzimit, që nuk ndryshon nga gjenerata në gjeneratë apo njerëz të tjerë në njerëz të tjerë. Përndryshe Profetët janë njerëz sikur njerëzit e tjerë, vetëm se Zoti ka dëshiruar që ata të jenë lajmëtarët e Mëshirës dhe Favorizimit special të Tij. Asesi Profetët nuk bën të adhurohen, sepse ajo do të thotë politeizëm (shirk) dhe I pafe (kufr), megjithatë ai duhet të respektohet dhe thë imitohet, pasiqë atij I është folur nga Zoti dhe është I zgjedhur nga Zoti të jetë lajmëtari I Tij.

    Për Muslimanin, Mesazhi I Zotit në tërësi përfshihet në Kur’an, një vollum I shpalljeve të dërguara kohë pas kohe tek Muhamedi a.s. Ky Libër nuk I hedh poshtë por në fakt I vërteton Mesazhet Hyjnore ashtu si janë të ruajtura, edhe pse nga një traditë e devijuar dhe e korruptuar, të shpalljeve të Shenjta të Judenjëve dhe të Krishterëve. Kur’ani është autoriteti suprem tek I cili mistiku Musliman drejtohet për këshilla dhe sqarime.

    Mënyra se si Kur’ani I ishte shpallur Muhamedit a.s. natyrisht është në interes të madh tek një Sufi, sepse a nuk është një vërtetim I dukur se Zoti I flet njeriut?

    Dhe pasiqë është dëshira e tij më e flaktë që vet ta dëgjojë Zërin e Zotit, ai është I interesuar që të dij se si Themeluesi I fesë së tij ishte aq I privilegjuar ashtu që gjatë gjithë kohës së profesië të jetë në kontakt konstant me Krijuesin e tij. Prandaj Sufi patjetër është I dedikuar që ta studiojë jetën e Muhamedit a.s. (sira), ta kuptojë sjelljen e tij (sunna), dhe të bëhet intim me të thënat e Muhamedit a.s. (hadith), që janë përcjellur nga gjenerata në gjeneratë, njëherë me gojë, dhe më vonë në shkrime, që janë një burim unik dhe I mjaftueshëm nga I cili mund të arrij iluminim. Hadithi është shtylla e dytë pas Kur’anit nga I cili ai, si Muslimanët e tjerë, e mbështetë substancën e besimit dhe jetës së tij.

    Që nga kohërat e hershme të Islamit Profetit nuk I mungonin përcjellësit besimtarë që kërkonin ta kopjonin shembullin e tij dhe të jetojnë në drejtësi, dhe me thjeshtësi para Zotit dhe njeriut. Sjelljet e tyre aq të mira, dhe urtësia e tyre aq e plotë ishte aq e dashur për Krijuesin e tyre saqë nga Mirësia e Tij Infinite Ai I zgjedhi ata që të jenë të “dashurit” e Tij (evlia, sing. Uali), një term që më vonë pak a shumë u bë sinonim me termin Krishterë “I shenjtë”. Sufi që dëshiron me sinqeritet të pranohet në intimitet dhe privilegje, është I vetëdijshëm se duhet të mësoj se si këta njerëz të shenjtë ishin sjellur në publik dhe në privat, duke I mësuar përmendësh dhe me zemër fjalët e urtësisë dhe pastërtisë, këngët e devotshmërisë dhe dashurinë hyjnore të kujtuar nga ata. Këto ai morri si shtyllën e tretë.

    Së fundi, në një jetë me një përkulje të sinqertë tek Vullneti I Zotit, jetoi duke I bërë roje zemres dhe në meditim, I këshilluar nga Fjala e Zotit, Jeta e Profetit të Tij, dhe shembulli I të dashurëve të Allahut, vetë Sufi është marrës I shenjave të tilla të favorizimeve pasiqë Zoti mund ta zgjedhë atë që ti përgjigjet. Duke kaluar nëpër gjendje të ndryshme (ahual, sing. hal) dhe faza (makamat, makam) të udhëtimit shpirtërorë, ai përjeton shumë vërtetime të marrëdhënies speciale tek e cila ai qëndron me Zotin. (keramat, “mëshirat”). Këto përjetime personale e përbëjnë shtyllën e katërt të kështjellës së tij të drejtësisë.

    Ashtu që I këshilluar dhe I favorizuar, mistiku Musliman mund të shpresojë që edhe në këtë jetë mortale të fitojë një pamje të shpejtë të imortalitetit, duke kaluar nga vetja (fana) në koshiencën e vazhdimit të ekzistëncës në Zot (baka). Pas vdekjes dhe gjykimit, ai synon që të jetoj përherë me engjujt dhe profetët, evliatë dhe të shpëtuarit, në afërsinë e Prezencës së lumturisë tek I Gjithëfuqishmi.

    A.J. Arberry (Sufism)
    "Koka duhet përkulur zemrës"

  4. #44
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    14-09-2014
    Postime
    992

    Për: Çfarë është Sufizmi?

    Zoti eshte nje dhe eshte shpirt apo lenda me e larte, materia e vertete ne orbiten e saj supreme. Ai ka formen e peshkut, si gjithe shpirtrat dhe i ngjan balenes Mobi Dick!! Mirepo ne lartesi te tilla qenia nuk egziston dot dhe zoti vjen ne boten e njerezve si nje njeri rralle apo Profet, ne boten e engjejve ai shfaqet si dicka tjeter si engjelli i vdekjes apo Israfili! Meqe nuk jeton dot ne lartesite e tij ai bredh neper bote dhe ka historite e tij komike dhe shoqerite e tij ku pelqen qe te voglin apo jevgun ta beje te madh dhe te bardhe dhe te madhin dhe te bardhin ta beje te vogel dhe jevg, si hakmarrje! Sufizmi qe nje rryme per te biseduar me kete fenomen paranormal per shkak se sillte ngaterresa dhe popuj ngaterrestare por pa dobi!

  5. #45
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    07-02-2017
    Postime
    10
    Dëshmia e dijetarëve të dijes së jashtme në mbështetje të përparësisë së dijetarëve të diturisë së brendshme

    Imam Abu Hanifa (81-150 H./700-767 e.s)

    Imam Abu Hanifa (r) (85 H.-150 H) tha, " Nëse nuk do të ishte për dy vjet, do të isha zhdukur. Për dy vjet e shoqërova Sayyidina Ja’far as-Sadiq Dhe mora njohuritë shpirtërore që më bënin një njohës në rrugë."
    Libri Ad-Durr al-Mukhtar, vëllimi 1. fq. 43, Përmend këtë: Ibn ‘Abideen tha, "Abi Ali Dakkak, njëri nga Sufitë e shenjtë, mori rrugen e tijë nga Abul Qassim an-Nasarabadi, I cili mori rrugën e tijë nga ash-Shibli, I cili mori rrugën e tijë nga Sariyy as-Saqati I cili mori rrugën e tijë nga Ma’ruf al-Karkhi, I cili mori rrugën e tijë nga Dawad at-Ta'i, I cili mori diturinë, të dyjat, të brendëshmen dhe të jashtmen, nga Imam Abu Hanifa (r), I cili mbeshteste rrugën shpirtërore Sufiste." Imami para se të vdiste tha: lawla sanatan lahalaka Nu’man, "Sikur te mos ishte per ato dy vite, Nu’man [i.e. vetvetja] do të zhdukej." Ato ishin dy vitet e fundit të jetës së tije, kur ai filloi ta shoqeronte Ja’far as-Sadiq (q).

    Imam Malik (94-179 H./716-795 e.s)

    Imam Malik (r) tha, "Cilido që studion jurisprudencën [fiqh] dhe nuk studion Sufismin (tasawwuf-in) do të korruptohet; dhe cilido që studion tasawwuf-in dhe nuk studion fiqh-in, do të bëhet heretik; dhe cilido që i kombinon këto të dyja, do të arrijë të vërtetën." Kjo thënje është e cituar dhe e spjeguar në librin e dijetarit 'Ali al-Adawi me spjegim të Imam Abil-Hassan, dijetarë i fiqh-ut, vëllimi 2, fq. 195.

    Imam Shafi’i (150-205 H./767-820 e.s)

    Imam Shafi’i tha, "I shoqërova Sufistet dhe mora nga ata tri dituri:
    1. Ata më mësuan si të flas
    2. Ata më mësuan si ti trajtoj njerëzit me shpirtbutësi dhe zemër butësi.
    3. Ata me drejtuan ne rrugen e Sufizmit."
    Kjo përmendet në librat e, Kashf al-Khafa and Muzid al-Albas, nga Imam 'Ajluni, vëllimi 1, fq. 341.

    Imam Ahmad bin Hanbal (164-241 H./780-855 CE)

    Imam Ahmad (r) tha, kur po këshillonte të birin e tijë, "O biri im, ti duhet të ulesh bashkë me njerëzit e Sufizmit, sepse ata janë sikur një burim i diturisë dhe ata mbajnë përkujtimin e Allahut në zemrat e tyre. Ata janë asket dhe kanë më së shumti fuqi shpirtërore." Kjo spjegohet në librin Tanwir al-Qulub, fq. 405, nga Shaikh Amin al-Kurdi.
    Imam Ahmad tha për Sufitë, siç e përmend në librin Ghiza al-Albab, vëllimi 1, fq. 120, "Nuk njof njerëz më të mirë se ata."

    Imam al-Muhasibi (d. 243 H./857 e.s)

    Imam al-Muhasibi raporton se Profeti (s) ka thënë, "Populli im do të ndahet ne 73 grupe dhe vetëm njëri nga ata do të jetë Grupi I Shpetimit." Dhe Allahu e di më së miri që ai grup do të jenë njerëzit e Tasawwuf-it. Ai shkoi thellë në spjegimin e asaj teme, ne librin Kitab al-Wasiya fq. 27-32.

    Imam al-Qushayri (d. 465 H./1072 e.s)

    Imam al-Qushayri tha për Sufizmin, "Allahu e bëri këtë grup më të mirin dhe shenjtorët e Tij Ai i nderoi mbi të gjithë robërit e Tij pas Lajmëtarëve dhe Profetëve të Tij, dhe Ai i bëri zemrat e tyre sekretet e Pranisë së Tij Hyjnore dhe Ai i zgjodhi ata nga Kombi për të marrë Driten e Tij. Ata jane kuptimi I njerëzimit. Ai i pastroi ata nga të gjitha lidhjet në këtë botë, dhe Ai i ngriti ata në shkallet më të larta të vizionit. Dhe Ai ua zbuloi atyre Realitetet e Njëshmërisë së Tij Unike. Ai i bëri ata të vëzhgonin vullnetin e Tij që vepronte në to. Ai i bëri që të shkëlqejnë në ekzistencën e Tij dhe të shfaqen si dritat e dritave të Tij." [ar-Risalat al-Qushayriyya, f. 2]

    Imam Ghazali (450-505 H./1058-1111 e.s)

    Imam Ghazali, hujjat ul-Islam, Prova e Islamit, tha per Sufism-in, " E dija se ishte e vërtetë që sufistët janë kërkuesit në rrugën e All-llahut dhe se sjellja e tyre është sjellja më e mirë dhe mënyra e tyre është mënyra më e mirë dhe mënyrat e tyre janë më të shenjtëruarat. Ata i kanë pastruar zemrat e tyre nga gjithcka perveq Allahut dhe i kanë bërë ato si rrugë për lumenjtë që të marrin njohuri për Praninë Hyjnore." [al-Munqidh min ad-dalal, fq. 131].

    Imam Nawawi (620-676 H./1223-1278 e.s)

    Imam Nawawi tha, në shkrimet e tijë, al-Maqasid, " Specifikimet e Rrugës së Sufive janë pesë:
    1. Të mbani në zemrën tuaj Praninë e Allahut në publik dhe privat;
    2. Të ndiqni Sunetin e Profetit (s.a.w.s) me veprime dhe fjalime;
    3. Të largohen nga varësia ndaj njerëzve;
    4. Të jenë të lumtur me atë që Allahu ju jep, edhe nëse është i vogël;
    5. Të referoni gjithmonë çështjet tuaja te Allahu, i Plotfuqishëm dhe i Lartësuar." [Maqasid at-Tawhid, fq. 20]

    Imam Fakhr ad-Din ar-Razi (544-606 H./1149-1209 e.s)

    Imam Fakhr ad-Din ar-Razi tha, "Mënyra se si Sufistët kërkojnë njohuri është të shkëputen nga kjo jetë e kësaj bote dhe të mbahen vazhdimisht të zënë në mendjen dhe zemrën e tyre, me Dhikrullahun, gjatë gjithë veprimeve dhe sjelljeve të tyre." [I’tiqadat Furaq al-Musliman, fq. 72, 73]

    Ibn Khaldun (733-808 H./1332-1406 e.s)

    Ibn Khaldun tha, "Rruga e Sufive është rruga e Salaf-ëve, e dijetarëve në mes të Sahabeve, Tabi’een-ëve, dhe Tabi’ at-Tabi’een-ëve. Origjina e tyre është adhurimi i Allah-ut dhe lënja e stolive të kësaj bote dhe kënaqësive të sajë." [Muqaddimat ibn Khaldan, fq. 328]

    Tajuddin as-Subki (683/756 AH)

    Tajuddin as-Subki (r) përmend në librin e tijë Mu’eed an-Na’eem, fq. 190, nën kapitullin e quajtur Sufism, "Allahu I lavdëroj dhe I përshëndeti ata dhe dhashtë Allahu që të jemi bashkë me ta në parajsë. Janë thënë shumë gjëra për ta dhe shumë njerëz injorantë kanë thënë gjëra që nuk kanë lidhje me ta. Dhe e verteta është që ata e kan lëne këtë Dynja dhe jan të zënë duke adhuruar Allah-un."
    Ai tha:, " Ata janë Njerëzit e Allahut, të cilëve lutjet dhe duatë Allahu ua pranon, dhe me anë të të cileve Allahu i mbështet njerëzit."
    Jalaluddin as-Suyuti
    Ai tha në librin e tijë Ta'yad al-haqiqat al-‘Aliyya, fq. 57, "Sufizmi në vetvete është dija më e mirë dhe më e ndershme. Ai shpjegon se si të ndiqni Sunetin e Profetit (s.a.w.s) dhe ti leni risitë (Bida-të)."

    Ibn Taymiyya (661-728 H./1263-1328 e.s)

    Në Majma’a Fatawa Ibn Taymiyya, publikuar nga Dar ar-Rahmat, Kairo, vëllimi 11, faqe 497, Libri I Tasawwuf-it, Ibn Taymiyya thotë: " Duhet të dini se Shejhët e rruges së drejtë duhet të merren si udhëzues dhe shembuj në Diin, pasi ata po ndjekin gjurmët e Profetëve dhe të Derguarve. Rruga (tarikati) I këtyre Shejhëve është ti thërras njerëzit për praninë hyjnore të Allahut dhe bindjen ndaj Profetit."
    Ibn Taymiyya thotë në faqe 499 në të njejtin vëllim: " Shejhët që ne kemi nevojë për të marrë si udhëzues janë shembujt tanë dhe ne duhet t'i ndjekim ata. Sikur kur shkon ne Haxh (piligrimazh), të duhet udhëzuesi (dalal) për të arritur tek Ka’ba, këta Shejh janë udhëzuesit tanë (dalal) tek Allah-u dhe Profeti jonë (s.a.w.s)."
    Në mesin e këtyre Shejhlerëve ai përmend: Ibrahim ibn Adham, Ma’ruf al-Karkhi, Hasan al-Basri, Rabia al-Adawiyya, Junaid ibn Muhammad, Shaikh Abdul Qadir Jilani, Shaikh Ahmad ar-Rafa'i, and Shaikh Bayazid al- Bistami.
    Ibn Taymiyya citon nga Bayazid al-Bistami ne faqen 510, Vëllimi 10: "...Shejhu I madh Sufi, Bayazid al-Bistami, dhe tregimi I famshëm kur ai e pa Zotin në nje vizion (kashf) dhe I tha Atijë: 'O Allah cila është rruga për tek Ti?' Dhe Allah-u iu përgjigj, 'Lëreni veten dhe ejani tek Unë.'" Ibn Taymiyya vazhdon citimin nga Bayazid al-Bistami, "Une e derdha veten time, sikur gjarpëri që derdh lekuren e tijë."
    Të nënkuptuar në këtë citat është një tregues i nevojës për zuhd (vetë-mohim ose abstenim nga jeta e kësaj bote), pasi kjo ishte rruga e ndjekur nga Bayazid al-Bistami.
    Kështu shohim nga thëniet e mësipërme, se Ibn Tejmije po pranonte shumë Shejh duke i cituar ata dhe duke i nxitur njerëzit të ndiqnin udhëzimet për të treguar rrugën për t'iu bindur Perëndisë dhe për t'iu bindur Profetit (s.a.w.s).
    Çfarë thotë Ibn Tejmije për Termin Tasawwuf

    "Llampa në vetvete ju tregon, kur jeni të tendosur, Nëse jeni ari ose bakër i veshur me ar." Sanai.

    Në vijim është ajo që Ibn Tejmije ka thënë për përkufizimin e Tasawwuf-it, nga Vëllimi 11, At-Tasawwuf, i Majmu’a Fatawa Ibn Taymiyya al-Kubra, Dar ar-Rahmah, Kairo:
    "Alhamdulillah, Përdorimi i fjalës Tasawwuf është diskutuar tërësisht. Ky është një term që iu dha atyre që kishin të bënin me atë degë të dijes (tazkiyat an-nafs dhe Ihsan)."
    " Tasawwuf është shkenca e realiteteve dhe gjendjeve të përvojës. Sufi është ai që pastron veten nga gjithçka që e shperqendron atë nga përkujtimi i Allahut dhe eshte i mbushur me njohuri të zemrës dhe njohurisë së mendjes, se vlera e arit dhe gurëve do të jetë e barabartë me të. Tasawwuf mbron kuptimet e çmuara dhe lë prapa thirrjes për famë dhe kotësi për të arritur gjendjen e vërtetësisë. Më të mirët e njerëzve pas profetëve janë Siddikinët, siç i ka përmendur All-llahu ne Suren An-Nisa', 69: " Të gjithë ata që i binden Allahut dhe të Dërguarit janë në shoqërinë e atyre të cilëve është hiri i Allahut: profetët, të dashuruarit e sinqertë të së vërtetës (siddiqeen), dëshmorët dhe të drejtët; Ah! Çfarë miqësie e bukur.'"
    Ai vazhdon rreth Sufive, "Ata përpiqen të jenë të bindur ndaj Allahut ... Pra, prej tyre ju do të gjeni më kryesoren në afërsinë me anë të përpjekjeve të tyre. Dhe disa prej tyre janë nga ithtarët e te drejtes ..."
    Manteli e Sufive (khirqa)
    Para se të shkosh tek Imam Ibn Kajjim, mund të jetë e dobishme të thuash diçka për veshjen e Manteles Sufiste. Sipas pikëpamjes së besimtarëve, ekzistojnë tri kategori të Shejhut:
    1. Shejhu I Mantelit
    2. Shejhu I Dhikrit
    3. Shejhu I Udhëzimit
    Dy kategoritë e para (Shejhu i mantelit dhe Shejhu i Dhikrit) janë me të vërtetë Shejh deputetë, që përfaqësojne realitetin e Shejhut ose Tarikatit përmes ndërmjetësimit të mantelit ose të dhikrit. Shejhu i mantelit (Khirqah) varet nga fuqia e mantelit për të vepruar në murid. Muridi merr mbështetjen e tij nga rrobat, të cilat një Shejh i Udhëzimit i realizuar plotësisht ka mbushur me bekimet e tij.
    Muridi i Shejhut të Dhikrit mbështetet nga dhikri, jo drejtpërdrejt nga Shejhu. Në këto dy raste, Shejhu bëhet simbol, sepse mbështetja e vërtetë e Muridit është manteli ose dhikri.
    Më e larta e tre kategorive është Shejhu i Udhëzimit. Ai është ai që përkrah muridin pa asnjë ndërmjetës, direkt nga vetja në murid. Ai është Shejh i vërtetë sepse, pa asnjë mjet, ai e mbështet dhe e drejton misionin direkt përmes zemrës së tij. Prandaj Sayyidina Ahmad al-Faraqi ka thënë: "Në tarikatin tonë shejhu udhëzon drejtpërdrejt muridin, ndryshe nga tarikatet e tjerë që përdorin mantelin dhe mjete të tjera për të ngritur muridët e tyre".
    Në Tarikatin Nakshibendi vetëm një shejh, Shejhu i Udhëzimit pranohet si zotërues i autoritetit të vërtetë. Kur shejhu kalon, muridat duhet të rinovojnë inicimin e tyre me pasardhësin e tij, të cilit ai i ka transmetuar të gjitha sekretet e tij dhe trashëgiminë e tij nga Profeti (as) dhe të gjithë paraardhësit e tij në Zinxhirin e Artë.

    Imam Ibn Kajjim (v. 751 H./1350 e.s)

    Imam Ibn Kajjim ka thënë: "Ne mund të shohim madhështinë e popullit të Tasawwuf –it në sytë e Selefit, sipas asaj që është përmendur nga Sufyan ath-Thawri (v.161 H./777) Një nga imamët më të mëdhenj Në shekullin e 2-të dhe një nga muxhtehidët më të shquar, ai tha: "Nëse jo për Ebu Hisham as-Sufin (dt 115 H. 733 të es), unë kurrë nuk do të kisha perceptuar veprimin e formave delikate të hipokrizisë (riya) në vete. (Manazil as-Sa'ireen)
    Ibn Kajimi vazhdon: "Ndër njerëzit më të mirë është sufisti i mësuar në fikh."

    Abdullah ibn Muhammed ibn Abdul Vahab (1115-1201 H./703-1787 i e.s)

    Në vijim është citat nga libri i Muhammed Man ar Nu'manit (fq. 85), Ad-ia'at al-Mukathafa Didd ash-Sheikh Muhammed ibn Abdul Vahab: "Shejh Abdullah, biri i shejh Muhamed ibn Abdul Vahabit , Tha për Tasawwuf: "Babai dhe unë nuk e mohojmë apo kritikojmë Shkencën e Sufizmit, por përkundrazi e mbështesim atë, sepse pastron të jashtmet dhe të brendshmen e mëkateve të fshehura që janë të lidhura me zemrën dhe me formën e jashtme . Megjithëse individi mund të jetë jashtë në mënyrë të drejtë, brenda mund të jetë në rrugë të gabuar; Dhe për korrigjimin e tij Tasawwuf-i është i domosdoshem ".
    Në vëllimin e pestë të grumbullimit të letrave nga Muhammed ibn Abdul Vehabit me titull ar-Rasa'il ash-Shakhsiyya, faqe 11, dhe përsëri në faqet 12, 61 dhe 64, ai thotë: "Unë kurrë nuk e akuzova për mosbesim Ibn ' Arabi-un ose Ibn al-Fari-un për interpretimet e tyre Sufiste ".

    Ibn ‘Abidin (1783–1836)

    Dijetari i madh, Ibn 'Abidin në librin e tij Rasa'il Ibn' Abidin (fq. 172-173) thotë: "Kërkuesit në këtë mënyrë nuk dëgjojnë tjetër përveçse Praninë Hyjnore dhe ata nuk duan tjeter perveç Atë. Nëse ata e kujtojnë Atë, ata bërtasin, nëse e falënderojnë atë, ata janë të lumtur, nëse e gjejnë Atë, ata janë të zgjuar, nëse e shohin Atë, ata do të jenë të relaksuar, nëse do të ecin në Praninë e Tij Hyjnore, ata do të shkrihen, janë të dehur me Bekimet e Tij. Allahu i bekoftë ata. "
    Shaikh Muhammad ‘Abduh (1265-1323 H./1849-1905 e.s)
    Ai deklaroi: " Tasawwuf-i u shfaq në shekullin e parë të Islamit dhe mori një nder të madh, pastroi vetveten dhe e ndreqi sjelljen dhe u dha njohuri njerëzve nga Urtësia dhe Sekretet e Pranisë Hyjnore". [Cituar nga Majallat al-Muslim, ed. 6, 1378 H, f. 24].

    Shaikh Rashad Rida (1865-1935)

    Ai tha: "Sufizmi ishte një shtyllë unike nga shtyllat e fesë, qëllimi i së cilës ishte pastrimi i vetes dhe marrja parasysh e sjelljes së përditshme dhe ngritja e njerëzve në një stacion të lartë shpirtërorë." [Majallat al-Manar, 1st year, p. 726].

    Maulana Abul Hasan ‘Ali an-Nadwi

    Maulana Abul Hasan 'Ali an-Nadwi është anëtar i Shoqërisë Islam-Arabe të Indisë dhe vendeve muslimane. Ai tha në librin e tij, për myslimanët në Indi, të shkruar disa vite më parë, f. 140-146, "Këta Sufitë inicojnë njerëzit në Njëshmëri dhe Sinqeritet në ndjekjen e Sunnetit të Profetit dhe në pendim nga mëkatet e tyre dhe në shmangien e çdo mosbindje ndaj Allahut, të Plotfuqishëm dhe të Lartësuar. Udhëzuesit e tyre i inkurajojnë ata të lëvizin në Mënyra te Dashurisë së përsosur për Allahun ".
    “ Në Kalkuta, Indi, çdo ditë, më shumë se 1000 njerëz po marrin inicim në sufizëm ".

    "Falë influencës së popullit sufist, mijëra e qindra mijëra në Indi gjetën Zotin e tyre dhe arritën një gjendje të përsosmërisë nëpërmjet fesë islame".
    Abul ‘Ala Mawdudi (1903-1979)
    Ai tha në librin e tij Mabadi 'al-Islam (fq.17), "Sufizmi është një realitet, shenjat e së cilës janë dashuria e Allahut dhe dashuria e Profetit (as), ku njeriu mungon për hir të tyre dhe njëri është i asgjësuar nga çdo gjë tjetër përveç tyre. Ai udhëzon se si të ndiqni gjurmët e Profetit (sas). "
    " Tasawwuf-i kërkon sinqeritetin e zemrës, pastërtinë e qëllimit dhe besueshmërinë e bindjes në të gjitha veprimet e një individi."
    " Sheriati dhe Sufizmi: cila është ngjashmëria e të dyjave? Ata janë si trupi dhe shpirti. Trupi është dija e jashtme e sheriatit dhe shpirti është njohja e brendshme."
    Në të shumtën, sufizmi, në të tashmen si në të kaluarën, është mjeti efektiv për përhapjen e realitetit të Islamit, zgjerimin e dijes dhe të kuptuarit e spiritualitetit dhe nxitjen e lumturisë dhe paqes. Me të njeriu mund ta gjejë veten dhe, duke vepruar kështu, ta gjejë Zotin e tij. Me të njeriu mund të përmirësojë, transformojë dhe lartësojë veten dhe të gjejë shpëtim nga injoranca e kësaj bote dhe ndjekja e saj e gabuar e disa fantazive materialiste. All-llahu e di më së miri atë që ai ka ndërmend për robërit e vet.
    Ndryshuar për herë të fundit nga toxic47 : 13-11-2017 më 10:19

  6. #46
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    15-11-2017
    Postime
    2

    Për: Çfarë është Sufizmi?

    Përkufizimi i termit Sufizëm
    E prara: Kuptimi etimologjik i termit Sufizëm:

    Autori i librit "Misbahul Munir", është i mendimit se: termi "Sufijetu", është një fjalë e lindur për të cilën nuk dëshmon asnjë ngjashmëri, apo prejardhje e gjuhës arabe(1 ), kështuqë shprehja "Teseuf", është një shprehje e re e cila nuk është njohur në kohën e Profetit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), dhe shokëve të tij. (2 )
    Nëse e kupton këtë, atëhere bëhet e qartë shumllojshmëria dhe mos konsensusi në prejardhjen etimologjike të termit Teseuf.
    Përkufizimet kryesore të termit Teseuf:
    1- Tesouf rrjedh nga fjala Sufe (الصُّفَّة)(3 ). Sufitë shkuan në këtë përfundim për arsye të cilësive të përafërta që ka mes dy grupeve, si dhe në mënyrë që të gjenin mbështetje fetare për veprimet e tyre( ); porse kjo ngjashmëri në aspektin leksikor nuk qëndron. Këtë e pohon Kushejri(4 ) dhe Shejh Islam bin Tejmije(5), ata pohojnë se nëse do të ishte si pretendojnë Sufitë, shprehja duhet të ishte Sufiji (صُفِّيِّ), po ashtu banorët e Sufes, nuk jetonin të veçuar nga njerëzit për shkak të asketizmit, dhikrit dhe riteve sufiste; përkundrazi ata qëndronin me Profetin (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) dhe përziheshin me njerëzit, ndërsa në këtë gjendje i kish çuar, pamundësia dhe varfëria.(6 )
    2- Teseuf rrjedh nga fjala Saf (الصف), rreshti i parë në namaz, ose rreshti i parë përpara Allahut, duke rritur ambicien dhe këmbënguljen për të arritur ke Ai.(7) Porse kjo ngjashmëri nuk qëndron në gjuhën arabe, sepse pot ë ishte ashtu do të thuhej Safij.(8)
    3- Tesauf rrjedh nga emri i një burri, apo fisi të vjetër arab i cili quhej "Sufetu", këta jetonin pranë Mekes dhe njiheshin si adhurues. Porse Shejhul Islam e refuzon një pretendim të tillë, sepse ky fis nuk kanë qënë të njohur, dhe se shumica e atyre që kanë shkruajtur rreth termit Sufi, nuk e njihnin këtë fis dhe nuk kanë patur dëshirë që ti atribohen një fisi të kohës para Islame, i cili nuk gjendej më në Islam.(9)
    4- Sufi e ka prejardhjen nga fjala "Sofia" e cila është me prejardhje Greke dhe mban kuptimin: mençuri. Këtë ide e ka përkrahur Ebu Rejhan Bejruni(10) i cili ka thënë: "Ky është mendimi i Sofistëve, dhe ata janë mjeshtërit e urtësisë, sepse Sofia në Greqisht ka kuptimin mençuri. Në kohët kur një grup i muslimanëvefilluan tu përngjanin atyre u quajtën si ata.(11) të këtij mendimi janë edhe disa studiues orientalistë.(12)
    Ata që kanë shprehur këtë mendim, kanë parë besimet e sufive filozof, dhe vunë re se disa prej tyre janë marrë nga fozofia Greke, gjë e cila shfaqet dukshën në besimin që ata kanë rreth Zotit.
    5- Sufitë e kanë marrë këtë emër për faktin se vishnin rroba leshi (الصوف), dhe këtë mendim e ka përkrahur një numër i madh dijetarësh dhe studiesish, madje dhe disa nga vetë dijetarët sufi si: Ebi Talib Meki(13), Ebi Nasër Serraxh(14), Sehreverdi(15); po ashtu kjo është përzgjedhja dhe e disa dijetarëve të Ehli Sunetit(16), si: Shejhul Islam Ibën Tejmije, dhe Ibën Halduni(17) në parathënien e tij.(18)
    Ata të cilët mbështetën mendimin se emërtimi i tyre vjen nga Sufi (leshi), e bazuan një gjë të tillë me gjendjen e tyre, Shejhul Islam Ibën Tejmije thotë: "Emri i tyre e ka prejardhjen nga Sufi (leshi), sepse ajo ishte veshja që ata mbanin".(19)
    Sufitë e morën këtë emër për faktin se ata i bërën rrobat e leshit si rrobat e tyre, edhe pse leshin e përdornin edhe të tjerët; porse ata e morën leshin si rrobë asketizmi dhe adhurimi, prandaj dhe ata morën këtë e mërtim.(20)
    _________________________

    (1) Misbah el Munir fi Garib Sherh Jebir, Ahmed bin Muhamed bin Ali Fejumi: (5/289).
    (2) Mef'hum Teseuf ue Envauhu fi Mizan Sherr'ij, Muhamed Jusuf Shubkij, Mexheletu Xhamiatu Gaza
    (3) Sufe ka qënë një vend i mbuluar me palma në pjesën e fundit të xhamisë së Profetit, i cili ishte si vend strehim për fukarenjtë, të cilit emigronin nga vendet e tyre për në Medine. Shiko Lisanul Arab: (9/194).
    (4) Shiko: Tearuf Limedhheb Ehël Teseuf, Ebu Bekër Muhamed el Kelebadhi, bot: 1: (fq: 12); Risaletu el Kushejrije, Ebu Kasim Abdulkerim bin Huzan Kushejri: (fq: 312).
    (5) Ai është: Abdurrahim bin Abdulkerim bin Huzan Kushejri, i njohur si Ebu Kasim. Ka lindur në vitin 986 dhe ka vdekur më 1072, ai është autor i librit "Risale", i cili është një ndër burimet kryesore të Tesaufit. Ai po ashtu është dhe autor i librit "Letaifu el Isharat". Për më tepër shiko: Sijer Alam Nubela, Imam Dhehebi, bot: 11: (18/227); dhe Uefejatul Ajan, Ibën Khalkan: (3/205).
    (6) Ai është dijetari i shquar, Tekijudin Ahmed bin Abdulhalim bin Tejmije. Ka lindur në Haran më 1262, dhe u rrit në një shtëpi dijeje, duke u bërë dhe ai një ndër dijetarët e mëdhenj të kohës së tij, ka shkruar afro 300 vëllime në dije të ndryshme, vdiq më 1327. Për më tepër shiko në: Tedhkiretul Hufadh, imam Dhehebiu, bot: 1: (4/192).
    (7) Es Sema inde Sufije Arrdun ue Nakdun, Abdurrahmen Kureshi: (fq: 43).
    (8) Shiko: Tearuf Limedhhebi ehli Teseuf: (fq: 10).
    (9) Shiko: Risale Kushejrije: (fq: 312); Mexhmuatul Fetave: (11/6).
    (10) Mexhmuatul Fetava: (11/6).
    (11) Ai është: Muhamed bin Ahmed, Ebu Rejhan Bejruni Havarizmi. Ka lindur më 972, dhe ka vdekur më 1048. Bejruni ka qënë filozof, matematicient dhe historian. Ka lindur në Havarizëm dhe ka jetuar një pjesë të jetës në Indi; ka shkruajtur libra si: Thëniet e pranuara dhe të revuzuara që gjenden në Indi, dhe Historia e popujve të lindjes. Për më tepër shiko: A'lam, Hajredin Zerekli, bot: 15: (5/314); Mu'xhem Muelefin, Umer Rida Kehale: (8/241-242).
    (12) Tahkik ma Lilhindi min Makuletin Makbuletin fil Akli eu Merdhule, Ebu Rejhan Beruni: (fq: 24).
    (13) Shiko: Teseuf, Mensha ue Mesadir, Ihsan Ilahi Dhahir, bot: 1: (fq: 33).
    (14) Ai është: Muhamed bin Alij bin Atije el Harithi, Sufist. Lindi dhe u rrit në Meke, udhëtoi në Basra dhe Bagdad. Shumë njerëz e braktisën, për shkak të ideve të tij; vdiq më 966. Nga librat më të shquar të tij është: "Kutul Kulub". Për më shumë shiko në: Tarijh Bagdad: (3/98).
    (15) Ai është: Abdullah bin Alij Tusi, prej dijetarëve sufi, prej librave të tij është: "Elumau fi Teseuf", vdiq më 988. Shedheratu Dheheb fi Ahbari men Dheheb, Abdulhaj bin Ahmed el Akrij: (4/413).
    (16) Ai është: Shihabudin ebu Hafs, Umer bin Abdullah Emavejh, nga fisi kurejsh. Lindi më 1414 në Sehreverd, ka qënë prijës sufi dhe njohës në medhhebin shafi. Halifja e dërgoi shpesh si mesazhier në vende të ndryshme. Vdiq në Bagdad më 1234. Nga librat e tij përmendim: "Auariful Mearif" dhe "Xhelbul Kulub ila Muasaleti el Mahbub". Uefijatul Ajan: (3/446) dhe Shedheratu Dheheb: (5/135).
    (17) Ehli Sune është term i cili është dhënë pasuesve dhe atyre që i përmbahen Sunetit të Profetit Muhamed (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), dhe të cilët nuk shkëputen nga bashkësia e muslimanëve.
    (18) Ai është: Uelijudin Abdurrahman bin Muhamed bin Haldun, i lindur më 1331 në Tunisi dhe i rritur në Ishbilja, një ndër dijetarët e mëdhenj të medhhebit Maliki, ka qënë poet njohës në lëndët shoqërore dhe historian. Kur shkoi në Egjipt e caktuan kadi (gjykatës) të shkollës së Malikive. Vdiq më 1405 në Egjpt dhe la një sërë libra dhe dorshkrime. Shedheratu Dheheb: (7/76) dhe A'lam të Zerkeliut: (3/330).
    (19) Mukadimetu Ibën Haldun, Uelijudin Abdurrahman bin Muhamed bin Haldun, bot: 1: (2/225).
    (20) Mexhmuatul Fetava: (11/6).
    (21) Sema inde Sufije: (fq: 48).

  7. #47
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    15-11-2017
    Postime
    2

    Për: Çfarë është Sufizmi?

    Kuptimi terminologjik i termit Teseuf

    Nuk është dhe aq e lehtë të gjesh një përkufizim që të mund të jetë unifikues dhe të mos ketë vërejte, apo që të jetë gjithpërfshirës rreth Tesaufit. E gjitha kjo kthehet në atë se, vetë udhëheqësit sufi, kanë shprehur përkufizime të ndryshme rreth tij, madje aq të shumta janë përkufizimet e tyre, saqë një ndër burimet më të hershme sufiste -"Lumau" e Ebu Nasër Serraxh- shprehet se përkufiximet e vetë sufive për Tesaufin, shkojnë mbi njëqind përkufizime.(1)
    Ndërsa Sehraverdi ka thënë: "Thëniet e dijetarëve (shujuhëve) sufi, rreth përkufizimit të Tesaufit, shkojnë mbi njëmijë!"(2)
    Pra në këtë mori kaq të madhe përkufizimesh, është e vështirë të gjesh diçka gjithpërfshirëse, megjithëse ne do të përmendim disa nga këto përkufizime:
    Fejruz Kerhi(3) ka thënë: "Tesaufi është të kapurit pas fakteve (të vërtetave) dhe mos mbajtja shpresë ke ajo që gjendet në duart e njerëzve".(4)
    Kur e pyetën Xhunejdin(5) rreth Teseufit, ai tha: "Të jesh me Allahun, pa asnjë lidhje!"(6)
    Nnjëherë e kanë pyetur Semnunin(7) rreth Tesaufit dhe ai ka thënë: "Të mos posedosh asgjë, dhe të të mos posedojë asgjë".(8)
    Ndërsa Haxhi Bektash Veliun kur e kanë pyetur për Tesaufin, ka thënë: "Tesaufi është të hedhësh tej atë që ken ë kokë, të braktisësh atë që ken ë dorë, dhe të sillesh si dikush i cili ka rënë në pus".(9)
    Cilido që do t'i shohë me kujdes këto përkufizime, mundet që të nxjerrë si përfundim se: Tesaufi ndryshon –në domethënien e tij-, nga një sufi tek tjetri, nga një kohë në tjetrën, dhe kjo për faktin se sufitë i shohin gjërat në bazë të ndjenjave (vexhd) dhe shijeve (dheuk), ndaj dhe ço kush i ka dhënë sufizmit përkufizin në bazë të gjendjes që e përshkonte atë.
    ___________________________________

    (1) Auariful Mearif: (fq: 44).
    (2) Ebu Mahfudh Maruf bin Fejruz Kerhi, ishte një njeri asket. Ka vdekur në Bagdad më 815, dhe varri i tij vizitohej dhe madhërohej nga sufitë, duke kërkuar bereqet e shërim! Tabakat Sufije, Ebu Abdurrahman Muhamd Ezdi: (1/80).
    (3) Risaletu el Kushejrijetu: (2/553); Auariful Mearif: (fq: 41).
    (4) Ai është: Ebul Kasim Xhunejd bin Muhamd el Haraz Kavarijri, me origjinë është nga Nehavendi i Iranit, ka lindur rreth viteve 835 dhe është rritur dhe formuar në Irak. Ka qënë një njeri me dije dhe pozitë në Irak, vdiq më 909. Sijer A'lam Nubela: (14/66); Tabakat Sufije: (fq: 129).
    (5) Risaletu el Kushejrije: (2/552); Auariful Mearif: (fq: 41).
    (6) Ai është: Ebu Hasen Semnun bin Hamzetu el Khavas. Ka lindur në Basra dhe ka jetuar në Bagdad. Ka qënë një ndër emrat e njohur Sufi dhe një ndër poetët e parë të tyre. Vdiq në Bagdad më 910. Tabakat Sufije: (fq: 158).
    (7) Përkthimi i komenteve të Kuranit, është bërë nga Hasan Nahi.
    (8) Misticizma Islame dhe Bektashizma, Baba Rexhebi: (fq: 172), botimi II, Urtësia-Tiranë.

Faqja 3 prej 3 FillimFillim 123

Tema të Ngjashme

  1. Sufizmi
    Nga rapsod në forumin Komuniteti musliman
    Përgjigje: 67
    Postimi i Fundit: 16-08-2009, 19:03
  2. c'shte tarikati?
    Nga ruela në forumin Komuniteti musliman
    Përgjigje: 44
    Postimi i Fundit: 03-06-2009, 07:12
  3. Nje pyetje
    Nga albani1 në forumin Komuniteti bektashi
    Përgjigje: 34
    Postimi i Fundit: 30-05-2009, 15:28
  4. Partite Dhe Sektet
    Nga abdurrahman_tir në forumin Komuniteti musliman
    Përgjigje: 96
    Postimi i Fundit: 17-02-2009, 13:25
  5. Misticizmi Islamik - Sufizmi
    Nga Hyllien në forumin Komuniteti musliman
    Përgjigje: 13
    Postimi i Fundit: 18-05-2005, 15:51

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •