Çfarë është Sufizmi?

[abdurrahman_tir]

Dallimi në mes të Zuhdit (Asketizmit) dhe Sufizmit



Vëllezër, feja Islame urdhëron sjellje të balancuara dhe të matura në të gjitha çëshjet, kështu që nuk ka tejkalim kufijsh (skajshmëri), e as nuk ka rënie në shkallë më të ulët nga ajo që është e nevojshme.


Gjithashtu me qëllim të shmangies nga jeta e kësaj bote, Islami merr një rrjedhë mesatare në mes të lakmisë dhe koprracisë së çifutëve dhe dashurinë e tyre të jashtëzakonshme për jetën e kësaj bote, dhe në mes të murgërisë në mesin e të krishterëve, të cilët totalisht iu larguan kërkimit të mjeteve të duhura për jetesë dhe përmbajtjen nga puna dhe të fituarit për jetesë.


Nëse shmagia nga preokupimi me jetën e kësaj bote bëhet brenda kufinjëve të përshkruar nga i Dërguari i All-llahut, atëherë ajo është për t’u lavdëruar në Islam, meqë i Dërguari ishte i pari dhe më i shquari nga ata që e frenojnë veten nga preokupimet me këtë botë dhe në të njëjtën mënyrë ishin edhe Ebu Bekri dhe Umeri radijallahu anhuma e shumë sahabë të tjerë. Sidoqoftë, frenimi nga preokupimet me këtë botë nuk i ka detyruar ata që t’i shmangen fitimit dhe të qëndrojnë në një strehë të vetmuar duke pritur çkado që njerëzit t’u sjellin. Për më tepër, njerëzit vinin te ta dhe ata do ta shpenzonin pasurinë e tyre në lëmoshë. As nuk do t’i linin gjërat e mira dhe të pastërta, përpos nëse do të ishin të vështira për t’u arritur, por kur ata i gjenin këto gjëra, ata përfitonin prej tyre. Vërtet Pejgamberi i donte gratë dhe parfumet dhe pëlqente të hante mish. Ai do të agjëronte nganjëherë, e do ta ndërpriste. Ai do të qëndronte në namaz një pjesë të natës dhe gjithashtu do të flinte. Ai do të punonte, luftonte, gjykonte në mes të muslimanëve dhe u mësonte atyre Kur’anin dhe atë që është e mirë.


Pastaj në mesin e dijetarëve kishte nga ta që e frenonin veten nga çështjet e kësaj bote, në mënyrën e praktikuar nga i Dërguari. Sidoqoftë, kjo shmangie nga çështjet e kësaj bote që është praktikuar nga i Dërguari nuk është diçka obligative për muslimanët, meqë nuk është urdhëruar në Kur’an ose Sunnet. Për më tepër, në mesin e sahabëve ka pasur të tillë që kanë qenë të zënë me punë dhe duke mbledhur pjesë të madhe të pasurisë. Në mesin e tyre ka qen Uthman ibn Afvan, Abdurr-Rrahman ibn Avf dhe Ez-Zubejr ibn el-Avam. Ensarët poashtu kanë qenë pronarë të dy kopshteve të mëdha, në të cilat punonin dhe Pejgamberi nuk i ka ndaluar nga kjo. Për më tepër, në hadith thuhet: "Sa e mirë është pasuria e ndershme për një njeri të drejtë." Ai u lut për shërbëtorin e tij, Enes ibn Malik dhe e përfundoi lutjen e tij me këto fjalë: "O All-llah, shtoja pasurinë dhe fëmijët dhe bekoje me to!" [el-Buhari (përkthimi anglisht 8/258, nr. 389)]


Sa i përket Zuhdit të Sufive, ajo është një distancim nga fitimi i ligjshëm dhe puna e dobishme, dhe ulje në një ambient intim duke pritur që njerëzit t’u dërgojnë çkadoqoftë. Zuhdi për ta është që të lutesh, të kërkosh lëmoshë dhe të vizitosh sunduesit dhe tregtarët me qëllim mashtrimi, t’i lavdërojnë dhe t’u bëjnë lajka për të arritur që t’i marrin gjërat e pavlera nga tavolinat e tyre. Gjithashtu është shfaqje e rrejshme e varfërisë në veshjen e tyre, kështu që ata veshin rroba të vjetra dhe të shqyera (të grisura), me qëllim që të tregojnë se ata e ndalojnë veten e tyre nga jeta e kësaj bote, që janë të devotshëm dhe njerëz të ndershëm, të dashur te All-llahu. Disa prej tyre mund të jenë të sinqertë në qëndrimin e tyre në vuajtje të vetëimponuar, duke mbijetuar shumë ditë pa ngrënë, apo duke ngrënë vetëm bukë të thatë me kripë, kur kanë mundësi të hajnë ushqime të mira dhe të freskëta. Por kjo është në kundërshtim me Sunnetin e të Dërguarit dhe ai thotë: "Kushdo që ia kthen shpinën Sunnetit tim, ai nuk është prej meje." (Transmetuar nga Buhari dhe Muslim) Vërtet, Pejgamberi hante mish dhe ai e pëlqente këmbën e përparme të deles. Ndërsa disa nga Sufitë aq shumë e teprojnë , saqë zgjedhin që të hanë ushqime të dëmshme për ta. Disa nga ta hanë baltë dhe rërë, ndërsa zgjedhin për pirje ujë të turbullt, duke e lënë pas dore ujin e pastër dhe të freskët, meqë ata nuk do të ishin në gjendje të shprehin falënderimin e duhur për të. Ky në fakt është një arsyetim i dobët meqë duke lënë anash ujin e freskët, a do të shprehnin falënderimin e duhur ata për të mirat e tjera që Ai ua ka dhënë, sikur që është të pamurit, të dëgjuarit, shëndeti i mirë dhe kështu me radhë?


Më saktë, ai i cili e bën këtë është mëkatar, meqë ai vepron diçka që i shkakton dëm trupit të tij dhe çon në shkatërrimin e tij, e All-llahu i Madhëruar thotë:


"Dhe mos e mbytni veten tuaj. Sigurisht që All-llahu është i Mëshirshëm ndaj jush." [en-Nisa: 29]


All-llahu i Lartësuar thotë:


"All-llahu dëshiron lehtësim për ju dhe Ai nuk dëshiron vështirësim për ju." [el-Bekare: 185]


Gjithashtu i është lejuar muslimanit që të përmbahet nga agjërimi gjatë muajit të Ramazanit kur ai është udhëtar apo i sëmurë, si mëshirë për të, pra tërë lavdërimin e meriton All-llahu për dhuntitë e Tij.


Ky durim i mundimit të vetëimponuar ka qenë i pranishëm në mesin e Sufive, por sa i përket Sufive të mëvonshëm, ata ishin të brengosur vetëm për ushqim dhe pije. Ibnul-Xheuzi thotë në "Telbisë Iblisë", pasi kritikon Sufitë për imponimin e mundimeve të vetvetes së tyre dhe për shkuarjen e tyre përtej kufinjëve të asketizmit deri në pikën e torturimit të vetvetes:


"Kështu që ky privim që ata i bënë vetvetes, e cila kaloi përtej kufinjëve, nga e cila kemi qenë të ndaluar, ka ndryshuar krejtësisht nga Sufitë e kohës sonë, të shekullit të gjashtëmbëshjetë, dhe kështu ata janë bërë lakmues në ushqim aq sa ishin paraardhësit e tyre (lakmues) në uri. Ata shijojnë shujtat e mëngjesit, të mbrëmjes dhe delikatesat e ëmbëla, të gjitha apo shumicën prej të cilave i arrijnë përmes pasurisë së papastër. Ata kanë lënë fitimet e ligjshme, ia kanë kthyer shpinën adhurimit dhe i kanë shtrirë qilimat, në të cilat ata shtrihen me përtaci, e shumica prej tyre nuk kanë dëshira të tjera pos ushqimit, pijes dhe aktiviteteve të pavlera."


Ajo çka Ibnul-Xheuzi tregon është gjithashtu gjendja e Sufive të kohës sonë, mirëpo në të vërtetë ata janë shumë herë më të këqijë, o vëllezër, por nuk ka kohë të mjaftueshme për të përmendur shembuj lidhur me këtë nga praktikat e Sufive.

[abdurrahman_tir]

Shembuj nga Ligësia e Sufive ekstremë



O vëllezër, në shpjegimin e gjendjes së Sufive, qëllimi ynë nuk është të shfrenohemi në përmendjen e gabimeve të tyre, e as t’i përqeshim ata. Më tepër kjo bëhet për të paralajmëruar çdo musliman që të mos bjerë viktimë e pavërtetësive dhe të mos jetë pre e mashtrimeve dhe hileve të tyre.


Në të vërtetë, dijetarët tanë të kaluar dhe ata të tanishëm kanë shkruar libra në përgjigjje ndaj lajthitjes së Sufizmit. Nga këto është libri, "Telbisë Iblisë" i el-Hafidh ibn el-Xheuziut, i cili ka vdekur në vitin 597H. Ai ka bërë një pjesë të madhe të punës, me mbi treqind faqe të veçanta si kundërpërgjigje ndaj ideve të Sufive, besimit të tyre, praktikave të tyre, veshjeve, lejimit të tyre të instrumenteve muzikore, vallëzimit dhe këndimit, dhe kënaqësinë e tyre në shoqërinë e rinisë, të djemëve të rinj e kështu me radhë. Veçanërisht vëmendje e madhe i është kushtuar kundërpërgjigjes së tyre dhe në të vërtetë i sfidon ata me shejhul-Islam Ibn Tejmijen rahimehullah. Për këtë shkak, ai pati vuajtje të mëdha nga duart e tyre dhe u burgos derisa vdiq, rahimehullah. Po ashtu dijetari Burhanud-dinë el-Beka’i, i cili ka vdekur në vitin 885H ka shkruar libra si kundërpërgjigje ndaj Sufive, e ato janë:


(1) Tenbihul-Gabi ila Tekir lbn 'Arabi (Një paralajmërim për atë që është në padijeni ndaj mosbesimit të Ibn Arabiut)


(2) Tehdhirul-‘Ibad min Ehlil-‘Inad bi Bid'atil-Ittihad (Paralajmërim ndaj adhuruesve nga populli kokëfortë kundër risisë së thënies se çdo gjë në ekzistencë është All-llah).


Që të dy këto libra janë botuar së bashku në një vëllim të vetëm, bashkë me kontrollimin (shqyrtimin) e shejh Abdurr-Rrahman el-Vekil rahimehullah dhe e ka titulluar: "Mesra’is-Sufije" (Goditja shkatërrimtare ndaj Sufizmit). Në këto libra, el-Beka’i transmeton thëniet e dijetarëve që i shpallën Ibn ‘Arabiun dhe Ibnul-Faridin pabesimtarë, dhe ai citon thëniet dhe poemat e tyre, në bazë të së cilave ata i shpallën mosbesimtarë. O vëllezër, dijetari Burhanud-dinë el-Beka’i ka thënë, duke shpjeguar besimet (dogmat) e Ibn ‘Arabiut në fillim të librit të tij Tenbibul-Gabi: "Së pari duhet të dihet se kjo ligjeratë (ajo e Ibn Arabiut) bën fjalë rreth unitetit të pakufishëm të tërë ekzistencës, se nuk ka asgjë përveç kësaj bote dhe se Perëndia është një tërësi e përzier, e cila nuk ekziston, përveç se brenda pjesëve të saj."


Pastaj dëgjo thënien e Ibn ‘Arabiut lidhur me kuptimin e emrit të All-llahut të Lartësuar, el-Alijj (më i Larti). Ai thotë: "Nga emrat e Tij të përsosur është "Më i Larti." Mbi kë? Nuk ka asgjë tjetër pos Tij... kështu që Lartësia e Tij është në lidhje me Të dhe në lidhje me ekzistencën Ai është mu thelbi i atyre gjërave të cilat janë në ekzistencë." Derisa ai thotë: "Kështu që Ai është ajo që është e dukshme dhe ajo që është e fshehur kur Ai është i dukshëm. Atëherë nuk ka kush ta shohë Atë përpos Vetë Atij. Pastaj asgjë nuk i fshihet Atij, meqë ai është shfaqje e Vetvetes, i fshehur nga ai, dhe ai quhet Ebu Se’id el-Haraz. Dhe në të njëjtën mënyrë në lidhje me emrat e gjërave të tjera të reja." [el-Beka'i e citon këtë (f. 63-64) dhe kjo i atribuohet el-Fusus-it të Ibn Arabiut nga el-Uekil]


Kështu që nga këndvështrimi i Ibn Arabiut çdo gjë është All-llah dhe ai haptas deklaron se All-llahu është Ebu Se’id el-Haraz. Ebu Seid el-Karraz ishte një Sufi nga Bagdadi, i cili ka vdekur në vitin 277H. O vëllezër, a nuk është kjo thënie më e keqe se ajo e të krishterëve për All-llahun? I Lartë është All-llahu dhe larg saj.


Imam Zejnud-dinë el-Iraki thotë në kundërpërgjigjen e tij kur dikush e pyeti atë për Ibn Arabiun: "Sa për thënien e tij se Ai është çkado që është e dukshme dhe çkado që është e fshehtë, kjo është një thënie helmuese e unitetit të pakufizuar dhe se të gjitha krijesat në ekzistencë janë Ai. Fakti që kjo është çfarë ai ka menduar tregohet nga ajo që ai haptas e deklaron pas kësaj, që Ai është i quajturi Ebu Se’id el-Karaz dhe shumë emra të tjerë të gjërave të reja. Pra ai që e thotë këtë dhe e beson këtë është pabesimtar me konsesus të dijetarëve. (Libri i el-Beka'it, f.66)

[abdurrahman_tir]

Unifikimi (bashkimi) i feve sipas Ibn'Arabiut



Ibn Arabiu konsideronte se të gjithë paganët dhe idhujtarët janë në të vërtetën, meqë çdo gjë është All-llah nga këndvështrimi i tij. Prandaj, kushdo që e adhuron një idhull, një gur, një njeri, një dru apo një yll, atëherë ai e ka adhuruar All-llahun. Ai për këtë thotë:


"Kështu që personi me vetëdije të plotë është ai që e sheh çdo objekt të adhurimit si manifestim të së vërtetës që ai e përmban brenda dhe për të cilën ai adhurohet. Prandaj, ata e quajnë zot, bashkë me emrin e tij të veçantë, qoftë ai gur, dru, kafshë, njeri, yll apo engjëll." [el-Fusus (1/195), el-Uekil: Hedhihi Hijes-Sufije (f.38)]


Kështu Ibn Arabi e shpallë idhujtarinë e tyre të saktë, meqë çdo gjë që ata e adhurojnë është vetëm Zoti, që është shfaqur në trajtë të njeriut, drurit apo gurit.


O vëllezër, nëse Sabianët janë pabesimtarë për shkak se i adhurojnë yjet, çifutët janë pabesimtarë për shkak se adhuruan viçin, të krishterët janë pabesimtarë për shkak se e adhurojnë Isain, dhe kurejshitët ishin pabesimtarë për shkak se adhuronin idhuj... si mundet që një person që thërret në adhurimin e të gjitha këtyre të mos jetë pabesimtar? [Shiko Hadhihi Hijes-Sufije (f.38)]


Ibn Arabi edhe e pranon besimin e tij se të gjitha fetë janë një dhe se zemra e tij është e gatshme të përqafojë çdo sekt dhe fe. Ai thotë në librin e tij, "Dhahairul-A’lak Sherh Terxhumanil-Eshvak:


"Përpara e kritikoja shoqëruesin tim në qoftë se feja ime nuk ishte feja e tij. Por zemra ime ka ndryshuar dhe pranon çdo imazh; është strehë për dashnorët e pabrengë dhe është manastir për murgjit; [është] Shtëpi e idhujve dhe Idhull-Shtëpi në Ta’if; [është] pllakat e Torës (Teuratit) dhe mus-hafi i Kur’anit. E pasoj fenë e dashurisë, kudo që të më çojë, kështu që çdo fe është feja ime dhe besimi im." [el-Uekil: Hadhihi Hijes-Sufije (f.93) dhe ai ia atribuon këtë në f.93 të Dhekhairul A'lak]


Për më tepër, Ibn ‘Arabi i këshilloi (paralajmëroi) pasuesit e tij që të mos besojnë në një fe të veçantë duke i mohuar të tjerat. Ai thotë në el-Fusus:


"Ruajuni nga kufizimi i vetes suaj në një besim të veçantë dhe mohimi i çdo gjëje tjetër, kështu që të humbisni të mirën e madhe. Vërtet ju do të humbisnit arritjen e njohurive të çështjes (punës) në formën që ai e ndjek. Më mirë bëhu i gatshëm të pranosh të gjitha format e besimit. Kjo për shkak se All-llahu është më i lartë dhe më i madh sesa të kuptohet (përfshihet) me një besim duke i përjashtuar të tjerat (besime). Kështu të gjitha janë të sakta, e kushdo që është i saktë pranon shpërblim (shpërblehet); kushdo që shpërblehet është fatlum, dhe kushdo që është fatlum është ai me të cilin Ai është i kënaqur." [Hadhihi Hijes-Sufije (f.94) dhe ia atribuon këtë el-Fusus-it (f. 191)]

[abdurrahman_tir]

Për këtë arsye Ibn'Arabiu e shpalli Faraonin e kohës së Musait të shpëtuar dhe thotë duke e komentuar thënien e All-llahut të Lartësuar:


"Qetësim për mua dhe për ty." [el-Kasas: 9]


Kështu që përmes kësaj erdhi gëzimi (kënaqësia) për të (për gruan e faraonit sh.p.), për shkak të përsosjes që i ishte dhënë, dhe kënaqësi për Faraonin për shkak të besimit të tij (imanit), të cilin All-llahu ia dha kur ai u fundos (u mbyt në ujë), kështu që Ai e mori shpirtin e tij, i cili ishte i pastër dhe i pastruar nga çdo papastërti." [Hadhihi Hijes-Sufije (f.95) dhe ai ia atribuon këtë el-Fusus-it (f.201)]


Ai haptas deklaron se Faraoni ishte besimtar, duke e kundërshtuar tekstin e Kur’anit Fisnik në shumë ajete. Nga këto është thënia e All-llahut, më të Lartit:


"Kështu që All-llahu e kapi atë me dënim për mëkatin e parë dhe të fundit të tij." [en-Nazi'at: 25]


Gjithashtu Abdul-Kerim el-Xhili, i cili vdiq në vitin 830H, thotë, duke shpjeguar besimin e tij se të gjitha fetë janë një, në librin e tij "el-Insanul-Kamil" (Njeriu i Përkryer):


"Kështu unë ia dorëzoj veten time çdo gjëje në çka dëshirat e mia më dorëzojnë; si mund ta kundërshtoj gjykimin e të dashurit. Nganjëherë mund të më shihni duke u përkulur në xhami dhe herave të tjera do të më shihni duke adhuruar në kishë. Nëse ne gjykimin e Sheriatit unë jam mëkatar, prapseprap përsa i takon njohurisë mbi realitetin unë jam i bindur (respektues)." [Hadhihi Hijes-Sufije (f.96) dhe ai ia atribuon këtë el-Fusus-it (1/69)]


Prandaj, sipas el-Xhilit nuk ka dallim në mes të xhamisë dhe kishës, megjithëse ai ishte mëkatar dhe i pabindur ndaj urdhërave të All-llahut sipas Sheriatit të jashtëm dhe të dukshëm, siç pretendon ai, por ai përbrenda ishte i dëgjueshëm ndaj All-llahut, meqë ai i nënshtrohej vullnetit të All-llahut.


Dëgjo po ashtu pretendimin e Ibnul-Faridit se All-llahu është në të vërtetë krijesa e Tij, e i Lartë është All-llahu nga ajo. Ai thotë:


"Unë vazhdoj drejt realitetit të vërtetë dhe njerëzimi ishte prapa meje, ngado që kthehesha e shihja.

Nuk ishte habi që njerëzit u lutën derisa zemra Ime u qetësua dhe ky ishte drejtimi i Faljes dhe synim

për mua. Për të (realitetin e vërtetë) janë të gjitha namazet e mia, të cilat i kryej në vendqëndrimin

dhe për të cilin dëshmoj se ai (realiteti i vërtetë) u lut (u fal) për mua. Dhe gjithçka tjetër u lut (u

fal) për mua dhe namazi (lutja) im nuk ishte për askënd, pos për Mua, në çdo rekat."



Ibnul-Faridi gjithashtu renditi një poemë të tërë në të cilën ai i drejtohej All-llahut në trajtën femërore në mënyrë të ngjashme. Mirëpo, o vëllezër, përsëri hapësira nuk na lejon që të sjellim shembuj të tjerë të besimit të shumicës së Sufive në unitetin e feve, nga fjalët e udhëheqësve të tyre kryesorë, si Ibnul-Farid, el-Xheli, Ibn ‘Axhibe, Hasan Ridvan, Ibn-Beshishë, ed-Dimerdash e të tjerë, dhe kushdo që dëshiron të shikojë këto gjëra, mund t’i referohet librit Hadhi Hijes-Sufije (Ky është Sufizmi) nga Abdurr-Rrahman el-Vekil rahimehullah.

[abdurrahman_tir]

"Mrekullitë" e Sufive



Sufitë i tejkalojnë kufijtë në nderimin e shejhëve të tyre, deri në pikën ku mendojnë që çdo gjë që rrjedh prej shejhëve të tyre është e vërtetë dhe e saktë, bile edhe se ajo është shenjë e shkëlqesisë dhe mrekullisë. Ata i shënojnë "mrekullitë" e shejhëve të tyre në librat e tyre dhe ato janë të llojeve të ndryshme, që arrijnë shkallën e pretendimit se u japin jetë (i ngjallin) të vdekurve; të tjerat janë aq të pakuptimta, saqë nuk ia vlen t’i përmendim.


Dëgjoni llojet e mrekullive të transmetuara nga Abdurr-Rrauf el-Menaui:


"Lloji i parë: ngjallja e të vdekurve, e kjo është shkalla më e lartë. Nga kjo është se Ebu Ubejd el-Jusri luftoi në një betejë dhe bashkë me të ishte një kafshë kalëruese e cila vdiq, kështu që e luti All-llahun që ta kthejë në jetë dhe ajo u ngrit duke i tundur veshët... dhe se Mufarixh ed-Damaminit iu soll një zog i pjekur dhe i tha: ‘Fluturo me lejen e All-llahut, më të Lartit.’ Dhe ai fluturoi... dhe el-Kejlani e vendosi dorën e tij mbi eshtrat e pulës, të cilën e kishte ngrënë dhe i tha: ‘Ngritu me lejen e All-llahut’ dhe ajo u ngrit... dhe kur i biri i një nxënësi të Ebu Jusuf ed-Dahmanit vdiq, e ai e u mërzit për të, shejhu i tha: ‘Ngritu me lejen e All-llahut,’ dhe kështu ai u ngrit dhe jetoi gjatë."


Këto mrekulli nuk janë të njëjta me ato të Pejgamberit të All-llahut, Isait alejhis-selam, dhe ato ishin të veçanta për të.


Esh-She’rani rrëfen për mrekullitë e el-Axhmit duke thënë: "Ai e hodhi shikim e tij mbi një qen, kështu që të gjithë qenët e tjerë iu nënshtruan atij dhe e morën atë si udhëheqës të tyre dhe njerëzit vinin tek ai për t’ua plotësuar nevojat e tyre. Pastaj kur ai qen u sëmurë dhe qenët e tjerë u mblodhën rreth tij duke lotuar (qarë) dhe kur ai ngordhi, ata qanin haptas dhe ulurinin në vajtimin e tyre. Kështu, All-llahu i Lartësuar i frymëzoi disa njerëz që ta varrosnin atë. Pastaj qentë e vizitonin varrin e tij derisa ngordhën. Pra, kjo ishte ajo që një shikim i shpejtë bëri për një qen, e paramendo po të kishte rënë shikimi i tij mbi ndonjë njeri. [Hadhihi Hijes-Sufije (f.113), et-Tebekat (2/61) në biografinë e el-Axhamit]

[abdurrahman_tir]

Esh-Sharabi gjithashtu pohon se prijësi i tij, Ahmed el-Bedeui ka kontroll mbi universin nga varri i tij. Ai thotë: "Shejhu im bëri marrëveshje me mua në varr të tij ndërsa unë isha përballë Ahmed ibn el-Bedeviut, dhe më bëri që t’i shtrëngojmë duart me të. Kështu që dora bujare doli nga varri dhe e kapi dorën time. Udhëheqësi im esh-Shenaui tha: Përqëndroje mendjen tënde te ai dhe vështroje ngultas, kështu që unë e dëgjova prijësin tim Ahmed el-Bedeui duke thënë nga varri: ‘Po.’ Pastaj ai tha: Dhe unë kam munguar nga festa e datëlindjes dhe një njeri nga "Evlijatë" ishte i pranishëm, i cili më njoftoi që Ahmed el-Bedeui atë ditë e hoqi mbulojën nga varri i tij dhe tha: "Abdul-Vehhab qëndroi mbrapa dhe nuk erdhi." [Hadhihi Hijes-Sufije (f.113)]


A thua që një njeri me çfarëdo ndjenje turpi nuk do të ndihej i turpëruar që të transmetonte "mrekullitë" apo krimet e Sufive lidhur me komunikimin e tyre të hapur me kafshët në rrugë dhe çmenduri të tjera, si dhe pretendimi i tyre se kjo është një formë e ‘mrekullisë’ së tyre? Ne këtu do të citojmë "mrekullinë" e Shejh Ibrahim el-Urejanit. Esh-She’rani thotë: "Nga ta është Shejh Ibrahim el-‘Uravani, i cili ngritej në mimber dhe mbante ligjerata [hutbe] lakuriq [i zhveshur]... dhe njerëzit kënaqeshin me atë që dëgjonin."


Madje edhe vjedhja konsiderohet si dhuratë e mrekullueshme te Sufitë... dëgjoni se çfarë thotë ed-Dibag, i cili ishte njëri nga shtyllat kryesore në mesin e Sufive: "Një vali, që është personi që ka kontroll mbi çëshjet, mund ta zgjasë dorën në xhepin e kujtdo që ai dëshiron dhe të marrë nga ai dirhemë aq sa të dojë (monedhë Arabe), ndërsa pronari të mos dijë asgjë."

[abdurrahman_tir]

Ja ku është një Sufi që pohon se nëse e sheh shejhun e tij është më e dobishme sesa ta shohësh All-llahun. Ebu Turab i ka thënë një shoku të tij një ditë: "Po ta kishit takuar Ebu Jezid el-Bustamin!" Ai (shoku) i tha: "Nuk brengosem për këtë meqë e kam takuar All-llahun dhe kjo më ka mjaftuar dhe nuk më nevojitet Ebu Jezidi." Ebu Turabi i tha: "Mjerë ti, krenohesh për shkak të All-llahut, të Plotëfuqishmit dhe të Madhërishmit! Po ta takonit Ebu Jezidin vetëm një herë, do të ishte më mirë se ta takonit All-llahun shtatëdhjetë herë." [E shkurtuar nga Ihja Ulumid-Din të el-Gazalit (4/356)]. El-Gazali shtoi: "Shpalljet e këtilla nuk duhet të mohohen nga besimtari."


O vëllezër, këto rrëfime na tregojnë se udhëheqësit e Sufive nuk kënaqen me bërjen të ligjshme të asaj që All-llahu e ka ndaluar, në lidhje me vjedhjen, keqdashjen (ligësinë) dhe krahasimin, dhe veç kësaj ata deklarojnë se këto gjëra janë ngjarje të jashtëzakonshme (mrekulli) dhe shenjë se një person është nga Evlijatë. Kjo është në kontradiktë dhe në konflikt të qartë me mësimet e Islamit dhe është mosbesim në tekstin e Kur’anit Bujar dhe Sunnetit të pastër, e dijetarët islamë janë pajtuar që kushdo që shpall të ligjshme (të lejueshme) diçka që është detyrimisht e njohur se është e ndaluar në Islam, atëherë ai është pabesimtar... atëherë si është e mundur që një njeri që e mbron mendimin se kryerja e mëkateve të mëdha është shenjë se personi është nga evlijatë dhe mrekulli?


Një manifestim shumë i rrezikshëm i Sufizmit është lutja që ata u bëjnë të tjerëve pos All-llahut... thirrja dhe lutja e të vdekurve. Ky është shirk i madh, nga i cili paralajmërohemi (që të ruhemi) në Kur’an:


"Dhe mos lut tjetërkë pos All-llahut, ndonjë (idhull) që nuk të sjellë dobi as dëm, e nëse e bën këtë, dije se me siguri do te jesh ndër keqbërësit." (Junus: 106) Që do të thotë se do të jesh nga idhujtarët.


El-Busejri, poeti i Sufive, thotë, duke iu drejtuar të Dërguarit:


"O më bujari i krijesave, unë nuk kam askë prej të cilit përfitoj kënaqësi përveç teje,

kur katastrofa e përgjithshme godet.

Koha kurrë nuk më ka goditur me ndonjë të keqe dhe unë kërkova mbrojtjen e tij,

përveç se arrita mbrojtjen nga të gjitha dëmet."

[abdurrahman_tir]

Fjala përfundimtare



O vëllezër, dikush mund të thotë: Pse i kushtoni kaq rëndësi Sufizmit dhe citon thëniet e Ibn Arabiut, Ibnul-Faridit dhe të të tjerëve që kanë vdekur para qindra vjetësh? Do të ishte më me vend që t’i jepet një kundërpërgjigje e fortë komunistëve, ateistëve dhe atyre që gjykojnë me ligje njerëzore duke e lënë Sheriatin e All-llahut, dhe pse nuk flisni kundër sekteve të devijuara, si Kadianitë, Bahaitë dhe Nusejritë? Kështu që unë u përgjigjem:


Është obligim për çdo musliman, e në veçanti për nxënësit e diturisë dhe thirrësit për te All-llahu, që të luftojnë (përpiqen) kundër atyre që i kundërvihen Sheriatit islam, qofshin ata komunistë, ateistë, adhurues të varreve apo Sufij. Shoh që shumë nga thirrësit në Islam që janë përpjekur në këtë dhe tashmë i kanë kushtuar vëmendje disa çështjeve, por i kanë lënë të tjerat. Në të vërtetë, ata duket se e harrojnë këtë çështje pasi shohim se shumë pak njerëz i japin rëndësi këshillimit të muslimanëve lidhur me lajthitjet e Sufive dhe pavërtetësive të tyre. Disa njerëz hidhërohen (tërbohen) kur shohin disa që thërrasin në përmirësimin e akides dhe këshillojnë të tjerët (që të ruhen) nga ata që thërrasin në respektimin e paligjshëm të të vdekurve, meqë pohojnë se kjo shkakton përçarje në mesin e muslimanëve. Në të vërtetë, shohim në mesin e thirrësve të famshëm një prej tyre, i cili e restauron thirrjen në pasimin e Sufizmit dhe shkruan libra të me titull: "Ushtrimi ynë shpirtëror apo Sufizmi i Lëvizjes Islame." (Të Se’id Heun)

[abdurrahman_tir]

Në këtë libër ai e bën të qartë dashurinë e tij ndaj Sufizmit dhe besimin e tij në pavërtetësitë dhe "mrekullitë" e tyre. Kështu që dëgjoni se çfarë thotë ai rreth mrekullive të Sufizmit, në veçanti për pasuesit e rendit Rifa’i. Ai thotë në faqen 217:


"Pra mohimi i parimit të dukurive të mbinatyrshme në mesin e Sufive është një mohim i pabazuar në dituri dhe nuk është me vend. Akti më i rëndësishëm i cili pranon kritika, është ajo që ndodh me rendin Rifa’i lidhur me rastin kur zjarri nuk u bën dëm atyre, dhe kur ata e godasin vetveten me plumba apo me shpata pa u dëmtuar. Ky është një akt i njohur dhe i famshëm, i cili është kryer me dëshmitarë, shumica prej atyre që e mohonin, e kontrolluan atë dhe pastaj u tërhoqën nga mohimi i tyre. Ajo që u dëshmua nga ta nuk mund të jetë magji, meqë magjia është pjesë e botës së gjërave që kanë shkak dhe që nuk janë të zbatueshme këtu. As nuk mund të kryhet përmes ushtrimeve shpirtërore, meqë kjo u ndodh madje edhe personave nga mesi i tyre nga ta pa kryer ndonjë ushtrim shpirtëror... thjesht për shkak se i është zotuar për besnikëri [be’je] shejhut të tij. Në të vërtetë nganjëherë i ndodh edhe atij që nuk e ka bërë zotimin (betimin, marrëveshjen) paraprak. Një herë e një kohë, një i krishter më tregoi diçka që i kishte ndodhur atij personalisht dhe kjo është një ndodhi e famshme dhe e njohur, e All-llahu bëri që unë ta takoj personin e përfshirë në të, pasi që kisha dëgjuar më parë nga dikush tjetër. Ai më rrëfeu mua se ai kishte qenë i pranishëm në një tubim dhikri dhe një nga ata që ekzekutonte dhikrin e goditi shpinën e tij me një skarë dhe e shtyu atë tejpërtej gjoksit të tij derisa e kapi atë. Pastaj ai e tërhoqi atë pa lënë asnjë shenjë apo dëm."

[abdurrahman_tir]

Autori mori masa të veçanta për t’iu përgjgjur akuzës se këto gjëra zakonisht u ndodhin njerëzve që janë dukshëm të ligë dhe jo të devotshëm, kështu që si mundet që kjo dhuratë e ngjarjeve të mrekullueshme (të mbinatyrshme) t’i jepet atij që nuk është i devotshëm? Ai thotë:


"Prova kryesore për ata që e mohojnë këtë është se këto mrekulli ndodhin si në duart e njerëzve jo të devotshëm, ashtu edhe të atyre të drejtë, dhe kjo është e saktë. Por përgjigja në këtë është se mrekullia nuk është e tyre, por është e shejhëve të tyre të parë (burimorë), të cilëve All-llahu, i Plotëqufishmi dhe i Madhërishmi, u dhuroi këtë mrekulli, dhe Ai pastaj bëri që kjo të vazhdojë në mesin e pasuesve të tij."


A nuk është habitëse se si një person i ditur mund të mashtrohet nga këto dredhi të Shejtanit e t’u besojë atyre dhe ai llogaritet të jetë një nga thirrësit kryesorë? Ai pajtohet se "mrekullitë" e Sufive janë të vërteta dhe nuk mund të mohohen nga askush... ndërsa ne i themi atij, çka do të parandalojë nga të bërit e tyre nëpërmjet magjisë apo mënyrave mashtruese, siç është përmendur nga shejhul-Islam Ibn Tejmije rahimehullah, kur ai u sfidua nga disa pasues të një rendit Sufit. Ata rrejshëm pohuan se mund të ecin sigurt në zjarr, kështu që ai kërkoi nga ata që së pari ta lajnë lëkurën e tyre me uthull dhe ujë të nxehtë para se të ecnin në zjarr. Ata e refuzuan këtë nga frika. Kjo për shkak se ai e kishte zbuluar hilen të cilën ata e përdornin, e ajo ishte se ata e kyenin trupin e tyre me yndyrë të bretkocës, me lëvoren e brendshme të portokajve të idhët dhe pudër talk, si dhe tjera dredhi të tilla që ata i dinin. Shejhul-Islam Ibn Tejmije rahimehullah ka thënë:


&q5ot;Ajo gjithashtu mund të kryhet me ndihmën e shejtanëve të tyre, meqë ata janë popull që shoqërohen ngushtë me shejtanët si me vëllezërit e tyre. Kur ata bashkohen për të fishkëlluar dhe duartrokitur, ata kalojnë në një gjendje në të cilën ata llomotisin dhe lëkunden sikur dikush që është i pushtuar nga djajtë, dhe ata flasin fjalë, të cilat as ata e as të pranishmit nuk i kuptojnë. Ky është djalli i tyre që flet me gjuhën e tyre kur ata e humbin ndjenjat e tyre, mu ashtu siç flet xhinni me gjuhën e atij që e zotëron. Pastaj nëse disa njerëz e kanë dikë që është i pushtuar, ata i paguajnë ata që të vijnë, pastaj ata i bien defit dhe instrumenteve tjera muzikore dhe ndezin një zjarr shumë të madh. Pastaj ata vendosin një pjesë të madhe hekuri mbi të dhe vendosin shtiza me maje të metalike. Më pas njëri prej tyre do të ngjitet dhe do të ulet mbi këto maje para njerëzve. Ai do ta marrë hekurin e nxehur dhe do ta shpojë me të dorën e tij, e kështu me radhë. Njerëzit gjithashtu do t’i shhnin gurët duke fluturuar duke mos e parë askë që i gjuan ata. E tërë kjo është nga djajt e tyre, të cilët i ngrisin ata në majë të këtyre thumbave. Ata janë që kontaktojnë drejtpërdrejt me zjarrin. Është e mundshme që njerëzit e përfshirë në këtë nuk ndiejnë asgjë, mu sikur i pushtuari (nga xhinët) që goditet me të rëna të ashpëra, por megjithatë nuk ndien asgjë meqë ata e godasin vetëm xhinnin. I njëjtë është rasti me këta që përfshihen në dukuri djallëzore (satanike). Prandaj sa më shumë që personi të jetë (të ngjajë) si xhinni dhe djajt, në veprat e tyre, atëherë ajo që ndodh do të jetë më e fortë. Përveç kësaj, këto gjëra nuk ndodhin, përveç në prani të thirrësit të djallit dhe recitimit të tij, e recitimi i tij është flauta dhe instrumentet muzikore, si dhe kendimi. Kjo nuk do t’u ndodhë atyre gjatë namazit, përkujtimit të All-llahut, gjatë lutjes dhe kur lexohet Kur’ani. Kështu që këto përvoja (apo përjetime) të tyre nuk kanë asnjë dobi në fe e as në jetën e përditshme të kësaj bote. Këta njerëz që përjetojnë këto ndodhi djallëzore janë në një mashtrim të madh. Në marrëzinë e tyre janë të privuar nga çdo e mirë dhe ata vetëm se e shtojnë atë që është e frikshme, gëlltisin (asgjësojnë) pasuritë e njerëzve me akte të pavlera, nuk urdhërojnë në të mirë e as nuk ndalojnë nga e keqja dhe nuk bëjnë xhihad në rrugë të All-llahut." [el-Fetaua (11/495-496)].

[abdurrahman_tir]

O vëllezër të nderuar, lavdërimi me vepra të mbinatyrshme nuk është prej cilësive të të devotshmëve nga Sahabët dhe tabi’inët, e as nga imamët e muslimanëve dhe dijetarët që erdhën pas tyre. Nuk kemi dëgjuar asgjë nga asnjë prej Sahabëve, as prej tabi’inëve, as prej katër imamëve të famshëm: Malikut, Ebu Hanifes, esh-Shafi’ut dhe Ibn Hambelit rahimehumullah. Ne nuk kemi dëgjuar të ketë ndodhur diçka e tillë me ndonjërin prej tyre; as që ndonjëri prej tyre të ketë hyrë në zjarr apo të kenë goditur veten me skarë apo me shpatë dhe pastaj ta ringjallin ndokënd. Kjo nuk është praktikuar as nga ndonjë prej dijetarëve të tashëm, që nga më të shquarit prej tyre esh-Shejh Abdul-Aziz ibn Baz dhe shejh Abdullah ibn Humejd. Këto praktika i gjejmë, në të kaluarën dhe në të tashmen, vetëm midis Sufive. Nuk ka dyshim se kjo është prova më e madhe se këto janë dukuri djallëzore, e jo mrekulli të dërguara nga i Gjithmëshirshmi.


Pastaj kthehem tek pika që kur e pashë se shumica e thirrësve ishin neglizhentë (të pakujdesshëm) ndaj aspektit më të rëndësishëm të Islamit, që është thirrja në veçimin e All-llahut në të gjitha adhurimet (Teuhidi) dhe përmirësimi dhe pastrimi i akides nga tërë shirku, që merr trajtën e adhurimit të të vdekurve, të lidhurit (shpirtërisht) për varre dhe të thirrurit e të vdekurve dhe të atyre që nuk janë të pranishëm, dhe ata heshtnin reth devijimeve të tjera të Sufive të sotshëm, të cilët janë shumë të përhapur në tokat e muslimanëve, dhe kushdo që udhëton jashtë këtij vendi do të shohë epërsinë që rendet Sufite e kanë në mendjen e muslimanëve në Egjipt, Siri, Maroko, Afrikë dhe Indi. Qoftë rendi (sekti) Rifa’i, apo Tijani, Ahmedije, Kadirije, Buramije, Shadhilije, Hatanije, Derkavije, Nekshibenditë apo cilido nga numri madh i rendeve të shumta Sufite... kur e pashë këtë dëshirova që të sjellë ndër mend diçka, gjë që konsideroja që është diçka shumë me rëndësi. Po ashtu dëshirova që t’i pajis vëllezërit e mi, të cilët studiojnë në Darul-Hadithin e nderuar, e që vijnë nga vende të ndryshme islame ku ka shumë rende Sufite, me ca njohuri dhe mbrojtje nga sëmundja vdekjeprurëse e Sufizimit. Dhe mua ashtu siç ekzistojnë sëmundjet që helmojnë trupin, po ashtu ekzistojnë edhe sëmundje që e helmojnë zemrën dhe shpirtin. Për këtë arsye dijetarët dhe thirrësit do të duhej t’i kushtojnë më tepër vëmendje mbrojtjes së zemrës, mu ashtu siç mjekët i kushtojnë vëmendje mbrojtjes së trupit...


Paqja dhe shpëtimi i All-llahut qofshin mbi Muhammedin, familjen e tij, pasuesit dhe Shoqëruesit e tij.

Muhammed ibn Rebi ibn Hadi el-Medkhali

[albprofiler]

Le te lexojn vehabistat dhe ne qofte se munden le te pergjigjen


Sufizmin (Mistiken islame) e kane studiuar te gjithe dijetaret eminent ne islam qysh nga gjeneratat e para

Mistiken islame e kane studiuar edhe Imamet e 4 mezhebeve Imam Ebu Hanifa, Imam Maliku, etj etj, nga dijetaret sufi kane studiuar edhe ibni tejmija dhe abdyl vehabi por kta nuk kane hyre per me e pasuruar veten e tyre por per te vjedh ide ne menyre qe ti paraqesin si te vetat.

Udheheqsi kryesor i vehabve ibni tejmija tregon ne librat e tij se si ka marre mesim dhe eshte veshur me rrobat e tarikatit te Abdykader Xhejlanise.

Ibni tejmija mbasi eshte bere armik i perbetuar i Ibni Arabise do te duhej te lexonte me kujdes librat , theniet dhe poezite e tij.
Ne fillim te librave , thenieve mistike te Muhyddin Arabis ai thote se nuk ben te lexohen literarisht dhe pa studiuar theniet apo shkrimet e mistikes islame.
Ai ju thote te gjitheve se ne qofte nuk e kuptoni mbrendesine e thenieve te tyre atehere do te bini ne shirk.

ibni tejmija dhe njerez si ai i lexojn disa thenie te dervishve e disa i lejn anash dhe keshtu mundohen te bejn huti nder njerez te paditur;
ibni tejmija e kundershton Muhyddin Arabin edhepse nuk e ka kuptuar asnjehere por vete bjen ne kurth me fjalet e veta dhe kontraditat e tij.
Eshte vete ibni tejmija qe thote ne librat e tij (se paku ne 5 libra) se krijesat kane existuar qysh ne ezell (para krijimit) me Allahun. Pra para krijimit paskan qene krijesat me Allahun , edhe kafshet ,njerezit ,planetat dhe çdosend tjeter paska existuar me Allahun dhe ne te njejten kohe ky po kritikon te tjeret qe as nuk ka mundesi ti studioj as qe ka marre mundin njehere qe ta dij te verteten
I njejti njeri kinse dijetar e kundershton veten dhe keshtu tregon (mos)aftesite e veta.
Ne qofte i lexoni librat e Muhyddin Arabis per tewhidin e shikoni se ai 100 vjet (apo sa ka qene) perpara ibni tejmijes i ka shkruajt ato dhe ibni tejmija veçse i ka kopjuar duke bere ndonje ndryshim te vogel.

Njehere dy klerika injoranta sikur vehabt po e takojn Nastradin Hoxhen dhe po e shohin duke thene O Allah po te shoh gjithka , kta dy injorantat mundohen te tallen me Nastradinin duke i thene kur po i sheh gomaret çka po sheh .Nastradini ju pergjigjet kur po i shoh gomaret po me duket se po ju shoh juve . Ateher i pyet ,a jeni ju qe lexoni Kuran , A nuk po thote Allahu se Ai eshte i Dukshmi dhe i Padukshmi , A nuk po shkruan ne Kuran se gjithçka ka ne toke e qiell dhe midis tyre eshte prone e tij . A nuk shkruan ne Kuran se gjithçka eshte krijuar me Driten ,Dijen dhe Meshiren e Zotit. A nuk shkruan ne Kuran se Allahu eshte Percaktuesi i gjithçkafit dhe asnje gjedh apo pike uji i shiut nuk bjen pa percaktimin dhe deshiren e Tij .

Mjafton nje thenie e shkurter e Nastradin Hoxhes me jau hudh poshte dhjetra libra vehabist. Nuk eshte nevoja te behet enciklopedi se ju nuk e meritoni

Ne fund vetem dua t'ju them se nuk do te perparoni asnjeher ne qofte se ndaleni vetem ne ato librat qe po jau servojn .

Muhyddin ibni Arabia dhe mijera dijetar tjera nga islami kane te drejte me thene shumeçka se ata dijne edhe me ju pergjegj atyre thenieve ndash me Kuran ndash me hadith .
Nuk eshte faji tek dijetaret islamik por faji eshte te ata te pashkolluarit ne islam qe mendojn se munden me i gjykuar tjeret muslimane.

Ne fund dalin fjalet e Muhyddin Arabis se ata qe i lexojn me qellime te keqija dhe te papregaditur librat theniet e dervishve te gjithe bijn ne kufr.
I kane lexuar librat e Ibni Arabis por as qe jane munduar ta gjejn thelbin per çka eshte shkruar dhe vetem kane ndjekur epshet e tyre ne paragjykime dhe vetpelqime per vetat e tyre

[Fakir]

KU JANE TE GJITHA POSTIMET E MIJA? PO JA KENI FRIGEN TE VERTETES A? TASH U KUPTUA SE KUSH QENKA FORUMI (KINSE) SHQIPTAR

[notii]

Ku jan Posimet e mia o Forumi i Jezidave ooo Forumi i Gabelve se ju nuk jeni Shqiptar o Derra o Kaurra se tash po e shof se Forumi i kune koka, koka Forumi i KAURRAVE (Kristjanve) edhe Forumi i Vehabive OOOO DERRA OOOO KAURRA

[Fakir]

Këtu u dëshmua doktrina vehabiste e njëanshme dhe njëherit u dëshmua edhe dhuna të cilën Vehabinjt e përdorin për të nënqmuar muslimanët dhe njëherit me dhunë të përhapin idetë e tyre.

i Nderuari Forum (kinse) shqiptar, nuk e di se sa jeni Ju të inforumar dhe në cilin shekull jetoni, por fakt është që pjesë elementare dhe njëherit thelbësore e Demokracisë është MENDIMI I LIRË I NJERIUT. E këtu me sa po duket, akoma "xhaxhi Enver" në bashkpunim me Vehabinjt e paska në dorë këtë forum.

KJO ËSHTË MARRI DHE TURP për Ju. E di se nuk do të ketë jetë të gjatë ky mesazh, por gjithsesi pa e lexuar dikush është e pamundur.

Mirëmbetshi forumSAUDIT (kinse) shqiptar

[notii]

oooooo PARTIZANET e Enver Hoxhes ooo Kumunista o VEHABIJ turp duhet mjuu ardh per ju si Staf i ketij Forumit marre per ju kinse jeni SHQIPTAR ju jeni AntiShqiptar e KAURRA

[ocean]

Në Emër të Zotit të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit

Kriticizmi konvencional dhe akuzimet kundër Sufinjëve për nga brenda komunitetit Islamik janë të përçendruara në atë se ata i vënë vëmendje vetëm zhvillimit të brendshëm shpirtërorë dhe janë të interesuar vetëm për botën e padukshme dhe se ata i neglizhojnë ligjet e jashtme të Islamit dhe e refuzojnë botën fizike.

Udha e Islamit origjinalë është multi-dimenzionale dhe përqafon çdo aspekt të jetës, së jashtme dhe të brendshme, sepse të gjitha këto manifestime janë pjesë e një realiteti. Gjendet vetëm një faktor fundamental i unifikimit prapa të gjitha botërave të dukshme dhe të padukshme. Dallimi në mes të jashtmes dhe të brendshmës, bëhet vetëm për qëllime të diskriminimit intelektualë apo praktikor, sikur kur dallon ngjyrat e ndryshme në horizon.

Njerëzit ndryshojnë në shije dhe preferenca prandaj disa i japin më shumë rëndësi aspektit ritual të udhës së Islamit dhe disa tek domethënia e saj apo aspektet filozofike. Që një rezultat të jetë i frytshëm një balancë është e nevojshme.

Çdo njeri e ka një realitet të brendshëm dhe të jashtëm dhe që të dyja kanë nevojë për ushqim. Në qoftë se i kushtojmë më shumë rëndësi njërit aspekt sesa tjetrit atëherë kjo mund ta dobësojë aspektin e neglizhuar dhe rezultati kur kjo të ndodhe është një mungesë e balancës apo harmonisë në qenien e një personi.

Principi i njëjtë vlen edhe tek shoqëria dhe tek ekologjia natyrore. Në qoftë se një popull i butë i lejojnë tiranët ti sundojnë ata, atëherë si rezultat do të pason shtypja dhe shkatërrimi, në vend të mirësisë dhe tolerancës, që ata udhëzojnë dhe që dëshirojnë të jetë menyra e jetesës së tyre. Të flasësh në përgjithësi, kur njerëzit të kenë arritur ta mbrojnë veten e tyre duke u dhën pas ligjeve të jashtme, vëmendja dhe interesi i tyre atëherë duhet të afrohet më shumë nga zgjimi i brendshëm dhe pastrimi.

Profeti Muhamed Paqja qoftë me të, tha: Ligji i Jashtëm është Veprimi Im, Udha e Pastrimit është Mënyra Ime, Dhe Realiteti i Brendshëm është Gjendja Ime.

Prandaj veprimi i jashtëm i Sufit është norma, e përgjithshmja, dhe orthodoksia dhe veprimi i brendshëm është bota që reflekton të vërtetën derisa Allahu ia bën të mundshme atij. Ai është i vëmendshëm çka kalon rrugës së tij sepse ai beson se Allahu është Këshilluesi i tij, Ushqyesi i tij, dhe Ai që e ka afruar afër Tij. Sufi beson se Allahu do ta këshillon atë ashtu siq është e nevojshme për atë dhe pasi të përjeton vdekjen, ai do të kthehet tek një jetë e re, që nuk ka ndonjë kufizim dhe vështirësi sikurse jeta në këtë botë.

“O ti shpirt në paqe e qetësi. Kthehu tek Zoti yt, i kënaqur në kënaqësinë e tij! Hyn në mesin e shërbyesve të Mi! Hyn në Kopshtin Tim! (Kur’an 27-30)

Allahu e zgjedh kë të dojë, dhe Eshtë. Ashtu si e ka shkruar Allahu, ashtu do të Jetë, dhe Allahu e din më së miri. Kur Allahu e afron kë të dojë afër Tij, vetë prezenca e Tij, në të dukurën dhe të padukurën e rrethon çdo gjë. Në prezencën e Tij, asgjë tjetër nuk ekziston. Ai është Alfa dhe Omega, fillimi, mesi dhe fundi. Kur njëri është nderuar ta dëgjoj pëshpëritjen e zërit të Tij, çdo qelizë në trupin e tij bëhet e vëmendshme.

Ndonjëherë Ai i bën robërit e Tij të devotshëm si Agjentë të Tij, pasiqë robërit e Tij nuk i shërbejnë askujt tjetër përpos Allahut, Zotit të Universit. Allahu urdhëron dhe Sufinjtë i nënshtrohen komandave të Tij. Nuk është e nevojshme ta pyesësh Allahun, pasiqë Ai i di të tëra, sepse Ai me të vërtetë është krijuesi dhe mbështetësi i Universit. Vet Allahu është Udha dhe fundi i të gjitha Udhëtimeve. Udhëtari i zgjuar i nënshtrohet vullnetit të Tij, sepse ai e din se kjo është Udha dhe Allahu është fundi i Udhëtimit.

Etja e Udhëtarit është për prezencën e Allahut dhe të bashkohet prap me Të përjetësishtë. Eshtë e njëjtë sikurse efekti i magnetit në metal. Lidhja është përbrenda dhe për këtë arsye Udhëtari në këtë Udhëtim duhet të hyjë brenda në vetë-vete ta bëjë këtë lidhje, që si pasojë sjell realizimin e vetë-vetes.

Kurani është mesazhi i dukshëm dhe lidhja përbrenda është mesazhi direkt i folur tek udhëtari i zgjedhur i Tij ta këshillojë atë tek fundi i Udhëtimit të tij…Allahu. Kur të arrihet lidhja me Allahun, atëherë mbetet vetëm çështje e mbarimit të Udhëtimit dhe përcjellja e Udhës së Tij ashtu si këshillon Ai. Kur udhëtari e përcjell Udhën e Zotit çdo gjë në jetën e tij do të lulëzojë, në qoftë se vendos të mos e përcjell, e kundërta ka efekt, sepse Allahu e din më së miri.

Surja Bekare: “Allahut i takojnë çdo gjë që është në xhennet dhe në tokë. Pa marrë parasysh a e tregon çka ke në mendjen tënde apo e fsheh. Allahu do të thërret të japësh llogari. Ai e falë kë të dojë dhe e dënon kë të dojë sepse Allahu ka fuqi Mbi çdo gjë.”

Për Udhëtarin Sufi, nuk ka realitet tjetër përpos Allahut, Ai rrethon/përqafon çdo gjë. La illah, il l’Allah. Nuk ka Zot tjetër përveq Allahut.

Këto sulme kanë ndodhur gjatë gjithë historisë. Duket sikur njerëzit e kanë harruar debatin e shejh Ibn ‘Ata Illah dhe Ibn Tejmijes, shkrimet e çarta të imam el-Gazalit, ku menjëherë pas Sufit është quajtur “Vërtetuesi i Islamit”, dhe argumentet e Hazret Nizamuddin Evlia, që ka qenë njeri shumë intelegjentë dhe dijetarë shumë i zgjuar saqë dijetarët e Islamit të jashtëm në Delhi kurr nuk patën sukses në sulmet e tyre.

Allamah Ibn Tejmije (661-728/1263-1328), e kundërshtoi Sufizmin dhe studenti i tij Ibn Kejum, gjithashtu i bëri thirrje botës Islamike që tua vërtetojë se Sufizmi nuk asgjë të bëjë me Islamin. Ai qëndronte pas asaj se Sufizmi është jo-islamik. Ibn Kejjum e ngriti këtë pyetje në Egjipt. Ky intelektual gjigant ishte këshilluar që të shkojë tek Shejh al-Islam Abdullah el-Ansari i Zemrës së Afganistanit. Shejhu ia ktheu duke i thënë se Sufizmi është vetë esenca e Islamit. Ibn Kejjum e pyeti se si mund ta vërtetojë këtë pasiqë Kurani dhe Sunneti nuk përmbante asgjë që Sufinjtë thonë. Shejh al-Islam e luti Ibn Kejjum të vie në mëngjezin e nesërm, dhe gjatë natës e shkruajti një broshurë që e quajti “Menazil el-Seririn – Stacionet e Udhëtarit shpirtërorë” Ai e shkruajti këtë libër duke u bazuar tërësisht në Kuran dhe ia dha Ibn Kejumit në mëngjezin e nesërm dhe e luti që ta studijojë.

Pas përafërsisht një muaji Ibn Kejum u kthye, bëri teube/pendim dhe e pranoi Shejh al-Islam Abdullah Ansari (ra) si mësuesin e tij shpirtërorë apo murshid. Ibn Kejum e shkruajti një komentim të kësaj broshure me përafërsisht një mijë faqe dhe e quajti “Medrin al-Selikin”. Prandaj në qoftë se e studiojmë Islamin më në thellësi dhe të kuptojmë se pse dhe si kjo lëvizje u ngrit të gjitha dyshimet tona do të zhdukeshin.

Ata që bëjnë sulme të tilla brenda Islamit kundër Sufinjëve – kanë shumë kohë të lirë – nuk kanë një mendje të hapur – kanë shumë pakë intuitë psikologjike – kanë nevojë ta ngritin pozitën e tyre – e shohin veten si rojet e vetme të Islamit – bëjnë kështu derisa sulmojnë atë që nuk mund ta kuptojnë për shkak se u mungon njohuria e përjetimit personal. Ata bëjnë kështu me gjysmën e fotografisë (përderisa dalin huq në dimenzionin e brendshëm). Dimenzioni i brendshëm dhe i Jashtëm është një e tërë e ndarë.

Profeti a.s. i bashkoi të dyja në jetën e tij. Tek njerëzit e rëndomtë ai e shpërndau njohurinë për atë që duhet bërë dhe atë që nuk duhet bërë, por tek disa nga shokët e tij të zgjedhur ai ndau një njohuri/përjetim më të thellë.

Keto dy njohuri janë thënë në mënyrë të çartë në hadithin sahih (Buhari 1-121) e treguar nga Ebu Hureira (Allahu e bekoftë) ku thotë:

I kam mbajtur në mend dy lloje të njohurisë nga i dërguari i Allahut. Ua kam treguar njërën nga ato juve, por po tua tregoja të dytën atëherë qafa ime do të më prehej.

Ka nivele të zhvillimit personal. Tek fëmiu nuk mund ti flasësh për marrëdhënie seksuale kur nuk është gati për të. Udha e Sufizmit hapet tek ata që janë të gatshëm të marrin nga ky përjetim. Në qoftë se njohuria apo përjetimi mirret në një kohë të gabuar nga personi i gabuar atëherë mund ti sjellë probleme të rënda psikologjike, mund të shkaktojë çmenduri madje edhe vdekje. Ebu Baker Verrak Tirmidhi thotë (Kashf ul-Mahjub) “Ata qe janë të kënaqur vetëm me diskutimin e njohurisë dhe nuk praktikojnë Zuhd (tërheqjen) bëhen zindiks – heretik dhe ata që mbesin të kënaqur vetëm me fikh jurisprudencë dhe nuk praktikojnë vara – (nuk janë skrupuloz/ndërgjegjshëm) bëhen të ligë”.

Gjembat e trëndafilit janë Sheriati, trungu i trëndafilit është tarikati, gjethet e trëndafilit janë ma’rifah/realizimi i së vërtetës. Aroma e trëndafilit është hakikati/realiteti. Por ka vetëm një trëndafil, me ç’fardo emri që ta thërrasësh. Për ta përmbledhur: Dimenzioni i brendshëm nuk është i shëndoshë pa dimenzionin e jashtëm, dhe dimenzioni i jashtëm nuk praktikohet drejtë pa dimenzionin e brendshëm.

Sufizmi nuk është asgjë më shumë pos përpjekja për ta përmbushur misionin e Profetit të Shenjtë (Paqja dhe Mëshira e Allahut qofshin me të) ashtu siq është cekur në Kur’anin e Shenjtë – el-tezkijah”, apo siq është cekur në hadithin “el-ihsan” zbukurimi i Islamit. “El-Ihsan” do të thotë të ngritesh dhe të kultivosh vetëdijen e njërit në termet e robërimit ndaj Allahut xh.sh. tek niveli ku Profeti i Shenjtë a.s. tha:

Shërbe Zotin tënd sikur ta shohësh Atë, dhe në qoftë se ajo nuk është e mundur atëherë shërbe Zotit tënd me vetëdijen se Zoti të shikon ty dhe ti e adhuron Atë.

Selam

[ocean]

....el-Husejn ibn Mensur el-Hellaxh, të cilin dijetarët e kanë shpallur pabesimtar. Ata urdhëruan që ai të ekzekutohej dhe është kryqëzuar në vitin 309H. Thënia e mëposhtme i atribuohet atij:

"Lavdi Atij që shfaqi natyrën e Tij njerëzore,

Duke fshehur shkëlqimin depërtues të hyjnisë së Tij

Derisa krijesa e Tij e pa haptas

Në trajtë të një (krijese) që ha e pi"
[E atribuar nga el-Uekil në librin et-Teuasin të el-Hallaxh, f.130]

Dhe thënia e tij:

"Unë jam ai që do dhe Ai që duhet (që e duan) jam unë,

Ne jemi dy shpirtëra që banojmë në një trup.

Kështu që kur më sheh mua, e sheh Atë, e kur e sheh Atë na sheh të dyve."

Kështu, el-Halaxhi besonte në hululë dhe besonte në dualizmin e natyrës hyjnore dhe se Zoti kishte edhe natyrë hyjnore, edhe njerëzore. Si rrjedhim, perëndia mishërohet (personifikohet) në njeriun, në atë mënyrë që shpirti njerëzor është natyra hyjnore e Zotit dhe trupi trajta e tij njerëzore.

Përkundër faktit që u mbyt (u vra) për shkak të femohimit të tij të ligë, ndonëse disa Sufij janë distancuar prej tij, megjithatë të tjerë e llogarisin si Sufi, me qëndrimin se besimi i tij ishte i drejtë dhe i shënojnë fjalët e tij. Nga ata është Abdul-Abbas ibn Ata el-Bagdadi, Muhammed ibn Halif esh-Shirazi dhe Ibrahim en-Nasrabadhi, siç është transmetuar nga el-Hatib el-Bagdadi.

Në emër të Zotit të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit

Skandali I Mensur el-Hellaxhit (857-922) (Zoti e mëshiroftë)

Nga ajo që unë di Mensur Hallaxh askund nuk ka pretenduar literalisht të thotë se ai është Zoti. Fjalët e tij nuk mund të mirren literalisht. Sikurse Sufinjtë e tjerë edhe ai ka folur me alegori sepse është e pamundur të gjesh fjalë tre dimenzionale të shpjegosh përjetimet e të dashurve të Allahut. Edhe unë mendoj se gabimi i tij ka qenë shprehja e përjetimeve të tij publikut, por Zoti e din më së miri.

Jeta dhe vdekja e el-Hellaxhit, martirit, mistikut, dhe evliasë, ka qenë subjekti masivë i dy vollumeve të studimeve nga orientalisti Francez Luis Masignon, prandaj më shumë dihet për të në Perëndim sesa figurat e tjera ndikuese të të njëjtit rang.

Një folës i Arabishtes nga Farsi, el-Hellaxh së pari e adoptoi Sufizmin në Basra, ku u bë një asket i entuziazmuar. Në udhëtimin e parë (tre herë gjithsej kishte shkuar në Mekë) haxhi për në Mekë, ai qëndroi për një vit të tërë në oborrin Heram, vazhdimisht duke agjëruar dhe duke mbajtur një heshtje të përhershme.

Me tu kthyer në Persi ai largohet formailsht nga Sufizmi - sepse dëshironte të shprehej publikisht për anën e brendshme të Islamit, gjë që Sufinjtë nuk e bëjnë –duke i nxitur përcjellësit e tij ta kërkojnë ‘Zotin përbrenda’ duke I dhënë një rëndësi të brendshme akteve rituale.

Armiqtë e tij në mesin e ehl el-zahir e akuzuan atë pa të drejtë sipas Masignonit, kinse ai dëshiron të heqë nga praktimi ritualet e ‘jashtme’.

Pas udhëtimeve të shumta dhe të gjata misionare në Indi, përtej kufinjëve të dar el-Islam ai u vendos në Bagdad, ku e shpalli doktrinën e quajtur ‘uniteti i dëshmisë’ (vehda el-shuhud), një doktrinë teosefike jo aq e komplikuar sipas së cilës ‘bashkimi me Zotin’ duhet të kuptohet jo si ‘bashkim i substancës’, por si një rezultat I ‘një akti të besimit dhe dashurisë’ në të cilin qëllimi i Sufit të bashkojë intelegjencën e tij, vullnetin e tij, dhe egon me Zotin është një veprim i mëshirës Hyjnore.

Duke lajmëruar se Zoti po e dëshmonte Vet-vetën ‘në zemrën e robit të tij’, el-Hellaxh e rriti dyshimin e ehl el-zahir (legalistët egzoterik) edhe pse ai u kujdes në dogmen e tij teologjike, që mos të largohet nga rrënjët orthodokse Sunnite.

E thëna e tij se ai është ‘e vërteta’ (el-hak) u kuptua nga armiqtë e tij kinse ai bën blasfemi kur e identifikon veten me Hyjnoren.

‘Në qoftë se nuk e njeh Zotin,’ Hellaxh tha, ‘së paku identifiko shenjat e Tij. Unë jam ajo shenjë, Unë jam e Vërteta kreative [ana el-hak] sepse përmes së Vërtetës unë jam e vërteta përjetësisht…

Meqenëse Hellaxh filloi të shprehet publikisht edhe mësuesi i tij shpirtëror GJuneid (Allahu e bekoftë) u distancua nga ai dhe e kritikoi për fjalimet e tij në publik, pa e vënë në pikëpyetje vlerën e përjetimit të tij fetarë.

Rumi thot se nuk duhet marrë literalisht e thëna "unë jam zot" ai e shpjegon shumë bukur në këtë mënyrë:

...të thuash “Unë jam robi I Zotit”, dhe “Unë jam Zot” të dyja janë shprehje të një përulje/nënshtrimi të madhe. Njëri që thotë “Unë jam rob I Zotit” pranon dy ekzistenca, të veten dhe të Zotit, por ai që thotë “Unë jam Zot” vetë ka pushuar së ekzistuari e ka bërë vetë-veten jo-ekzistent dhe e ka dorëzuar veten tërësishtë tek Zoti dhe thotë “Unë jam Zoti”, që nënkupton “Unë nuk ekzistojë, Ai është I tëri; nuk ka qenie tjetër pos Zotit.” Ky është një nënshtrim/përulje ekstreme dhe përulje e vetë-vetës "

El-Hellaxh e parashikoi dhe e mirëpriti, sakrifikimin/martirizmin e tij. Ai u lut që të falen armiqtë e tij derisa po e vrisnin:



Ibrahim-b-Fatik tha:

Kur e sollën Hallaxhin për ta kryqëzuar, dhe kur ai e pa gibetin dhe ikserët (masamir), ai qeshi aq shumë saqë sytë e tij lotonin. Mandej u kthye nga turma e njerëzve dhe e njohu Shiblin në mesin e tyre:

“Ebu Bakr, a e ke qilimin e faljes së namazit me vete?”

Shibli I tha “Po”

Hallaxh i tha: O Shejh, shtrije për mua.”

Shibli ia shtriu qilimin e tij: Mandej Hallaxh I fali dy rekate: dhe unë isha afër tij.

Në rekatin e parë ai e recitoi Fatihen dhe vargjet e Kur’anit (2:155-157):

“Ne do t'ju sprovojmë me ndonjë frikë, me uri, me ndonjë humbje nga pasuria e nga jeta e edhe nga frytet, po ti jepju myzhde durimtarëve. Të cilët, kur i godet ndonjë e pakëndëshme thonë: "Ne jemi të All-llahut dhe ne vetëm tek Ai kthehemi!" Të tillët janë që te Zoti i tyre kanë bekime e mëshirë dhe të tillët janë ata të udhëzuarit në rrugën e drejtë.”

Në rekatin e dytë ai e recitoi Fatihen dhe vargjet e Kuranit (3:185)

“Secili njeri do të shijojë vdekjen, e shpërblimet tuaja u plotësohen ditën e kijametit, e kush shmanget zjarrit e futet në xhennet, ai ka arritur shpëtim, e jeta e kësaj bote nuk është tjetër pos një përjetim mashtrues.”

Dhe pasi e përfundoi edhe këtë rekat, dhe selamin final dhe rukhsen e tij, ai e bëri një lutje (du’a): Nuk më kujtohen të gjitha fjalët por në mesin e tyre këto:

“O Zoti ynë, Ti je Ai që rrezaton në secilën anë, pa qenë I vendosur në asnjërën anë…..
…..
“I sheh këta njerëz, adhuruesit e Tu,

janë mbledhur sot së bashku për të më vrarë mua,

nga pasioni për Ty, të afrohen Ty [duke ofruar sakrificë]…

Fali ata! (irhamhum)

Po tu kishe shfaqur atyre çka më ke shfaqur mua,

ata nuk do të bënin ç’farë janë duke bërë.

Dhe po të kishe fshehur nga unë

atë që Ti e ke fshehur nga ata

unë nuk do të përjetoja këtë që jam duke e përjetuar tani.

Lavdia qoftë e Jotja për atë që Ti bën!

Lavdia qoftë e Jotja për atë ç’farë Ti dëshiron!”

Dhe mandej recitoi:

Më vrani , O shokët e mi besimtarë (Uktuluni, je thikati),

Sepse të më vritni është të më bëni të jetoj;

Jeta ime është në vdekjen time, dhe vdekja ime është në jetën time.

Vdekja e tij përshkruhet nga Attar si një akt heroik, sikur kur e dërgonin në gjykim, një Sufi e pyet:

“Cka është dashuria?” Ai I përgjigjet:

“Do ta shikosh sotë, nesër, dhe mbasnesër.”

Ata e vranë atë ditë, e dogjën të nesërmen, dhe të mbasnesërmen e hodhën hirin e trupit të tij në ajër nga minarja e xhamisë. “Kjo është dashuri” thotë Attar.

Kur ia prenë këmbët, ai buzëqeshi dhe tha, “dikur ecja tokën me këto këmbë, tash ka mbetur vetëm edhe një hap për në parajsë, preje atë po të mundeni.”

Dhe kur ia prenë duart ai e ngjyrosë fytyrën e tij me gjakun e vet, kur e pyetën pse, ai tha:

“Kam humbur shumë gjak, dhe e di se fytyra ime është zbehur, nuk dua të dukem ne qehre i zbehur, se mos mendojnë njerëzit që kam frigë…”

Selam

[ocean]

(3) Ideologjia e tretë është vahdetul-vuxhudë, sipas të cilës çdo gjë në ekzistencë është një realitet i vetëm dhe se çdo gjë që shohim është vetëm një anë (aspekt) e Ekzistencës së All-llahut. Pretenduesi kryesor i këtij besimi ishte Ibn ‘Arabi el-Hatimij et-Ta’ij, i cili pas vdekjes së tij u varros në Damask në vitin 638H. Ai vetë thotë rreth besimit të tij në librin e tij, "el-Fatuhat-ul-Mekije":


"Robi është Zoti dhe Zoti është rob,

Do të dëshiroja të dija cili ishte ai që do të duhej të ngarkohej me detyrat e nevojshme (të duhura).

Nëse do të thosha robi, atëherë kjo është e vërtetë, e nëse do të thosha Zoti, atëherë si mund të kërkohet kjo nga Ai?" [el-Fetuhat-ul-Mekije, siç i është atribuar nga Dr. Tekijuddin el-Hilali në librin e tij, el-Hedijetul-Hadije (f. 43)].

...…dhe thënia se çdo gjë në ekzistencë është në të vërtetë All-llahu (vahdetul-vuxhudë)...
....."

Përshendetje,

Sufizmi është njëra nga fushat më të lehta për të gabuar meqenëse parimi kryesorë është përjetimi shpirtërorë dhe ajo do të thotë ta arrish atë. Meqenëse ky qëllim në Sufizëm nuk është pjesë e jetërave tona të përditshme, për ta definuar këtë përjetim me fjalë është gati e pakuptueshme, por një gjë e tillë zakonisht arrihet vetëm me ushtrime në këtë shkencë dhe kjo është arsyeja që shumë dijetarë të mëdhenjë nganjëherë janë keqkuptuar në historinë e Islamit nga një sektor i dijetarëve që nuk kanë qenë të asociuar me Sufinjtë apo nuk kanë mësuar prej tyre.

Në mënyrë që të kuptohet koncepti i vahdet el vuxhudë apo Uniteti I Qenies duhet së pari të shikojmë se si ekzistenca është definuar nga Imamët në kushtet e besimit (akidja). Në shkollat e ehli Sunnetit ekzistenca apo qenia është e ndarë në tre kategori.

E para është ekzistenca e nevojshme/domosdoshme (vaxhib el-vuxhud), që e definon ekzistencën e Allahut Më Të Madhit. Allahu Më i Madhi ekziston i pavarur përmes Vetë-vetes dhe ekzistenca e Tij është e domosdoshme për ekzistencën e të gjitha sendeve të tjera. Asnjë nga krijimi i Tij nuk ka hise në ekzistencën e Tij. Eshtë në këtë kategori të Qenies që Sufinjtë referohen kur thonë “Uniteti I Qenies” (Vahdat el-Vuxhud).

Kategoria e dytë është ekzistenca e kushtëzuar (el-vuxhud el-mumkin). Kjo definon ekzistencën e sendeve të krijuara që mund ose të ekzistojnë ose të mos ekzistojnë. Sendet e krijuara nuk ekzistojnë të pavarura dhe ekzistenca e tyre nuk është e domosdoshme. Allahu Më I Madhi i solli në ekzistencë përmes vullnetit të Tij, fuqisë, njohurisë dhe po të donte Ai ato nuk do të kishin ekzistencë. Krijimi ekziston vetëm përmes Tij sepse Ai është që i sjell ekzistencë, prandaj në këtë kuptim krijisat ekzistojnë përmes Tij, por nuk marrin pjesë në pavarsinë e Tij, ekzistencën e domosdoshme.

Kategoria e tretë është ekzistenca e pamundur (mustahil el-vuxhud), që përfshinë ekzistencën e pjesë-marrësve në entitetin e Allahut, atributeve/cilësive apo veprimeve, që është e pamundur sipas fjalës që është dërguar nga Allahu dhe intelektit.

Në qoftë se kuptohet çartë ndryshimi në mes të ekzistencës së domosdoshme (vaxhib el-vuxhud) dhe ekzistencës së kushtëzuar (mumkin el-vuxhud), atëherë shumë vështirësi në literaturën Sufi mund të arrihen për tu shpjeguar.

Kur Sufinjtë si ‘Ibn Arabi’ I referohen “Unitetit të Qenies”, ata i referohen ekzistencës së Allahut më të Madhit. Krijimi nuk është çka është synuar. Sendet e krijuara nuk kanë ekzistencë në vetë-vete në kuptimin e një shembulli sikur lëvizja e një kukulle që vë në shënjestër prezencën e personit që manipulon me kukullën, apo hija kur dikush e bën hijen. Në qoftë se personi që manipulon kukullën të mos i lëvizte telat, ekzistencës së kukullës do ti vinte fundi.

A është kukulla i njëjti send sikurse personi që e vë në lëvizje atë duke përdorur telat? Jo. Dhe a merr pjesë në ekzistencën e tij? Jo.

A do të kishte mundësi kukulla të ekzistonte pa ekzistencën e personit që manipulon me të? Jo.

A ka kukulla ndonjë ekzistencë të vërtetë që shkon në ndonjë mënyrë paralelë apo e krahasueshme me ekzistencën e personit që e manipulon atë? Jo.

Në qoftë se kjo është e vërtetë atëhere as ne nuk do të kishim jetë po qe se Allahu mos të na kishte krijuar dhe mos të na mbështeste çdo moment të jetës sonë.

A do të thotë kjo se ne jemi Allah? Me siguri se jo.

A është ekzistenca jonë e pavarur nga Allahu? Jo.

A është pamja e qenies sonë në ndonjë mënyrë e ngjashme me pavarsinë e Qenies së Allahut Më Të Madhit? Jo.


Domosdoshmëria e ekzistencës së Allahut dhe jo krijimi vërtetohet edhe në poemën si në vijim e marrur nga Divan el-Haka’ik. Faqe 44.

Njëshmëria e Qenies që ne e mbështesim nuk është asgjë më shumë se
Njëshmëria e së Vërtetës (el-Hak), prandaj kupto ç’farë po themi,

Njëshmëria e Allahut, eshte i vetmi Unitet, të cilin figurat
Luminare e kanë dëshmuar,

Dhe nuk ka ndryshim për ne, O ignoramus, në qoftë se ne themi
“Qenie (vuxhud)” apo “E Vërteta (el-Hak)”,

Mos imagjino se Qenia (vuxhud) që ne e cekim është
Krijimi sipas nesh.

Gjithashtu në vol. 1, Faqe 22:

Me të vërtetë, Qenia është e padukur për sytë,
Në respek të asaj se çka vështruesi shikon;

Sytë nuk perceptojnë asgjë nga Qenia por vetëm “çka është pos saj”,
Përafërsishtë, sende të kushtëzuara, një kolekcion të hijeve;

Hija tregon që diçka është duke qëndruar,
Që e kontrollon, pa asnjë dyshim;

Prandaj ke kujdes kur mendon se çka percepton
Eshtë ajo Qenie: bëhu nga ata që dinë;

Se e tëra ç’farë ti percpton është vetëm cka është “atje (el-mavxhud)”,
Jo këtë Qenie të Vërtetë, Ai është prej Shenjave Madhështore;

Eshte e sigurtë, Qenia është komplet e larguar nga ti,
Në Madhërinë e Tij, Ngritjen, dhe Lartësinë;

Sepse çkado që sheh është e kushtëzuar/varur dhe do të zhduket,
Dhe ti gjithashtu, je i destinuar të zhdukesh.

Duhet të jetë e qartë tani se përkrahësit e doktrinës së “Unitetit të Qenies” (Vahdat el-Vuxhud) nuk janë panteista, dhe mendoj se të tjerët nuk duhet të nxitojnë me akuzime, por në vend të saj po qe se bëjnë një gjurmim objektivë ata do të arrijnë në një përfundim të njëjtë dhe ti shmangen përgjegjësisë për të akuzuar një Musliman.

Selam

[ocean]

Siq thamë edhe më sipër fjala Sufi zakonisht rezervohet për ata besimtarë në Islam që e kanë arritur qëllimin në fushën e shkencës së tesavufit/sufizmit, pra ta përjetojnë atë duke e mbizotëruar egon/nefsin në cdo aspektë të jetës, dhe ta pastrojnë zemrën nga të gjitha ndytësirat. Ja një shpjegim që më pëlqeu tepër shumë për arritjen e kësaj gjendje.

Sufi është nje përjetim i gjendjes transcedente përtej trajtave i shfaqur përbrenda
ehem, lulëzimit të lulës së zemrës.
Është ajo zemër e transformuar që merr, në heshtje, lutjen që është e vërteta e Uehid
e Atij që është NJE dhe që është Allah.

Nuk ka ndonjë botë atje, nuk ka libra, nuk ka shkrime, nuk ka mësime, nuk ka këndime,
nuk ka vallëzime, nuk ka mendje, nuk ka dëshira, nuk ka sy, nuk ka zë, nuk ka prekje,
nuk ka trup, asnjëra nga këto nuk është atje.
Te gjitha zhduken.

Mbetet vetëm shpirti i vetëdijshëm.

Në këtë gjendje të heshtjes paraqitet uehi , shfaqja e perceptuar në
gjendjen e Kutbijet, Shpjeguesit. Kjo shfaqje shkëlqenë nga Rezonanca e
Allahut. Rezonanca e Fuqisë së Allahut uehi quhet Muhamed, bukuria e Fytyrës së
Tij. Kjo Fuqi është Drita e Allahut.

Shpjeguesi apo Muheijedin, Kutbijet , është zeri i Allahut. Shpjegimet e tij janë ajo
që quhet Kuran.

Përderisa zëri i heshtur shpjegon, shpirti arrin të ekziston apo përjeton gjendjen e
secilit shpjegim. Vetëdijësimi i shpirtit shndërrohet në çdo gjendje të ngritjes së
këtij Kurani të heshtur, këtij uehi, përderisa shfaq mori të mbretërive të bukurisë
së Allahut, siq janë engjujt, dhe profetët, pa trajta, duke ekzistuar atje si kualitete
hyjnore; ata shkëlqejne dhe jetojnë në bukurinë dhe Dritën e Tij. Sa shumë bëhet
e njohur, sa shpejtë, është e pamundur ti përserisësh të gjitha.


Mandej me forcë dhe intensitet të hatashëm arrine shfaqja finale: “Koha dhe
hapesira pushojnë së ekzistuari. Mbetet vetëm NJE. ‘Une Jam Ai’!” Me këtë
vetëdijësim, shpirti i mahnitur, njëherësh shndërrohet në Shpjeguesin,
njëkohësisht kur Shpjeguesi shfaqet si Shkëlqim i Dritës së Allahut, Një Qenie
Shkëlqyese, Ai që është NJE. Vetëdija e shpirtit zhduket, vetëm Ai mbetet, i
vetmuar.


Vetëm ky është Sufi.


Në këtë kohë të shkatërrimit që ne po jetojmë, ky mësim do të kërkohet vetëm
nga disa persona shumë shumë të rrallë, që me të vërtetë duan të shohin, të
zhduken brenda në Atë që është Zot. Sa e çuditshme është qenia njerëzore! Të
kënaqur me imazhin e tyre, Narcisti sheh në pasqyrë reflektimin e tij; dhe prapë,
ne adhurojmë mendjen dhe mendja është zoti i vetëm që ne arrijmë të
bashkohemi. Kujdes nga mendja! Është mbret i iluzionit, ka shumë gracka.
Prodhon pamje të ngjashme; mendojmë se po arrijmë përparim shpirtërorë –
mund edhe të bëhet mësues, megjithëse e dimë shumë mirë se ne nuk e kemi
parë Atë që është NJË.

Veprimit të kësaj mendje Sufi i vërtetë i bën konkurrencë, dhe për mendjen Sufi
duhet të mbahet në periferi apo pa rrezik i nderuar si histori, edhe pse, në fund,
imitimi do të mbetet në periferin e botës, dhe kurr të mos arrijë Hyjnoren ku egoja
kurr nuk do të mund të arrijë.

Njëri nga shembujt e evliasë Bava Muheijadin r.a. ishte
për pulën që e hedh dheun prapa për të kërkuar krimba. Kur të arrin tek një gurë i
çmuar dhe me vlerë, ky gur hidhet prapa gjithashtu. Është duke kerkuar vetëm
insekte dhe ndytësira për tu ushqyer. Nuk e ka vetëdijen ta njohë gurin e çmuar
apo ta kuptojë madhërinë e tij. Kështu vepron edhe mendja. Kërkon vetëm tituj,
famë, dhe statutin e botës, ushqimin e sajë.

Sufi i vërtetë nuk do të gjindet aty, sepse: Sufi është një përjetim i gjendjes
transcedente përtej trajtave i shfaqur përbrenda ehem, lulëzimit të lulës së
zemrës. Është ajo zemër e transformuar që merr, në heshtje, lutjen që është e
vërteta e Uehid e Atij që është NJE dhe qe është Allah.

Lutem qe të gjithë ata qe janë në kërkim të së vërtetës së Tij ta njohin Gurin e
çmuar dhe të zhduken brenda ne Dritën e Tij.

Amin

Kerolin Fatima Endrus
Bawa Fellowship