Paraqitja e Zotit në Tempull (Ipapandia) - 2 shkurt

[Albo]

Paraqitja e Zotit në Tempull (Ipapandia)

Dyzet ditë mbasi u lind, Ai u paraqit para Perëndisë në Tempullin e Jerusalemit, sikurse e kërkonte Ligji i Moisiut. Në atë kohë, edhe nëna e tij Maria bëri ritualin e pastrimit dhe ofroi flijimet, sikurse i kërkonte Ligji. Prandaj, dyzet ditë mbas Krishtlindjes Kisha kremton, më 2 Shkurt, Paraqitjen e Zotit në Tempull (Ipapandinë).

Pritja e Krishtit nga plaku Simeon dhe profetesha Ana (Lluka 2:22-36) është ngjarja kryesore e festës së Paraqitjes së Krishtit në Tempull. I ishte “zbuluar Simeonit me anë të Shpirtit të Shenjtë, se nuk do ta shikonte vdekjen përpara se të shikonte Zotin Krisht” (Lluka 2:26) dhe, i frymëzuar prej të njëjtit Shpirt, ai erdhi në Tempull, ku përhasi Mesian e porsalindur, e mori në krahët e tij dhe tha fjalët, që tani thuhen çdo ditë në Shërbesën Orthodhokse të Mbrëmjes:

Tani përlëshoje shërbëtorin tënd, o Zot, me paqe, simbas fjalës sate, se sytë e mi panë shpëtimin tënd, të cilin Ti e përgatite faqe gjithë popujve, dritë për ndriçimin e kombeve dhe për lavdi të popullit tënd Izrael (Lluka 2:29-32).

Në këtë kohë, Simeoni parashikoi gjithashtu, që Jisui do të jetë një “shenjë kundërshtimesh” dhe që ai do të shkaktojë “rënien dhe ngritjen e shumë vetëve në Izrael”. Ai, gjithashtu parashikoi vuajtjet e Marisë për shkak të birit të saj (Lluka 22: 34-35). Ana, gjithashtu ishte e pranishme dhe duke falënderuar Perëndinë “ajo u fliste për këtë fëmijë të gjithë atyre, që prisnin shpërblimin në Jerusalem” (Lluka 2:38).

Në shërbesën e festës së Përhasjes së Zotit, theksohet fakti që Krishti, Biri dhe Fjala e Perëndisë, me anë të të cilit u krijua bota, tani po mbahet si fëmijë në duart e Simeonit; i njëjti Bir i Perëndisë, Dhënësi i Ligjit, tani ai vetë po përmbush Ligjin, i mbajtur në krahë si një foshnje.

Kremtimi i Përhasjes së Zotit, nga Kisha, nuk është thjesht një përkujtim historik. Të frymëzuar nga i njëjti Shpirt i Shenjtë, si Simeoni dhe të udhëhequr po nga i njëjti Shpirt në Kishën e Mesias, anëtarët e Kishës mund të pretendojnë “përhasjen” e tyre me Zotin dhe, gjithashtu mund të dëshmojnë, se edhe ata mund “të përlëshohen me paqe”, meqenëse sytë e tyre panë shpëtimin e Perëndisë në personin e Krishtit.

[Albo]

Gëzohu, o hirplote, Hyjlindëse Virgjëreshë,
se prej teje ka lindur Dielli i Drejtësisë,
Krishti Perëndia ynë, që ndrit në errësirë.
Gëzohu dhe ti, o plak i drejtë,
që prite në krahët e tu
Shpërblenjësin e shpirtravetanë,
i cili na dhuroi Ngjalljen të gjithëve.

(Përlëshorja)


Me lindjen Tënde, Ti Shenjtërove gjirin e Virgjëreshës
dhe bekove duart e Siemonit,
O Krisht Perëndia ynë.
Tani Ti erdhe dhe na shpëtove me anë të dashurisë.
Falu paqe të gjithë të krishterëve orthodhoksë,
o i vetmi Njeridashës.

(Shkurtorja)

[BLACK_SOUL]

Fillimet e Tempullit.

Që të flasim për Tempullin duhet që të dimë fillimet e tij, si hyri Tempulli në shoqërinë e atëhershme dhe si ndikoi në formimin e njeriut? çfarë egzistonte para se të shfaqeshin Tempujt dhe ku besonin njerëzit?
Në periudhën primitive paradeistike nuk kemi Tempuj. Tempujtë filluan të ndërtohen kur mendimi njerëzor arriti në pikën sa të ndjejë hyjnitë e ndryshme si personalitete. Në perjudhën paradeistike kur adhuroheshin fuqi të cilat vepronin në dobi ose në dëm të fatit të njeriut ekzistonin në natyrë disa vende të caktuara, “të shenjta” në të cilat bëhej adhurimi.
Për shembull “ Popujt e vjetër Gjerman adhuronin ujrat, malet dhe shkëmbinjtë. Për ata e gjithë natyra kishte shpirt. Shpirtat e ujrave ishin Nixen, të cilat kishin veçantinë të tërhiqnin njerëzit në thellësi të ujrave. Shpirtrat e shkëmbinjëve dhe të maleve ishin Trolles, të cilat shfaqeshin në male dhe pyje disa herë si gjigandë dhe disa herë si xhuxha. Edhe në Francë në epokën arkaike mbizotëron adhurimi i burimeve dhe i ujrave në të cilat hidheshin si flijim edhe njerëzit. Edhe në Rusi në vitet para Krishtërimit nuk ekzistonin Tempujt. Ngriheshin idhuj në vende të larta dhe adhuroheshin burimet dhe malet. Gjithashtu në vendet e Lindjes së Largët në periudhën paradeistike objekte adhurimi ishin ujrat, gurët dhe malet e larta. Ky lloj adhurimi i përshtatej si veçori karakteristike një niveli të hershëm fetar që mbizotëronte atë kohë siç ishte animizmi dhe totemizmi”.1
Por çfarë do të thotë fjala Tempull? Fjala Tempull në kuptimin e saj etimologjik do të thotë pallat i madh, madhështor. Ky kuptim fillestar u ruajt nga fjala e vjetër Indike Nasas dhe kjo për sa i përket kuptimit etimologjik, se më pas fjala mori kuptim të veçantë duke u përdorur për një shtëpi në të cilën qëndron një hyjni.
Për Tempullin dhe për roli e tij në shoqëri ka patur konsiderata të ndryshme nga filozof të ndryshëm.
“ Fjalët e Plutrarkut se nuk ka patur dhe as nuk do të ketë ndonjëherë qytet pa Tempull, tregojnë se është pikërisht Tempulli që e lind dhe e mban qytetin. Tempulli ka qënë gjithmonë qëndra , shpirti dhe zemra e çdo qytetërimi, feje, kulture dhe i çdo aktiviteti tjetër jetësor, shpirtëror dhe mendor që ka patur dhe do të ketë njerëzimi. Është Tempulli ai që krijoji komunitetin, që e bën njeriun të mendojë dhe të ndjejë se ai merr pjesë në fatet e përbashkëta të të gjithë rracës njerëzore, ai që i jep njerëzimit vlera universiale”.2

Tempulli i Jerusalemit.
Tempulli i parë që takojmë duke kërkuar në fillimet e besimit tonë është Tempulli i Jerusalemit, i cili nuk ishte vetëm një vend lutjesh dhe flijimesh por edhe shtëpia e Atit. Ky ishte i vetëm vend i ligjshëm ku i ofroheshin flijime Zotit. Flijimet ishin të ndryshme por më i rëndësishmi prej tyre ishte Holokausti në të cilin digjej e tërë viktima në shenjë mirënjohje dhe adhurimi të Zotit. Tempulli i Jerzsalemit luante një rol deciziv në organizimin fetar të popullit.
Tempulli i Jerusalemit u ndërtua nga mbreti Solomon rreth shekullit të 10 p.K. ai u rrënua në vitin 586 p.K. nga Babilonasit dhe u ndërtua 70 vjetë më vonë nga Zorobabeli. Arriti një madhështi pa krahasim nga vepra e Herodit të Madh dhe u përurua katër vjet para lindjes se Krishtit.
“Tempulli i Herodit ishte i vendosur në një rrafshinë të madhe në verilindje të Jeusalemit. Hyej në Tempull nëpërmjet shkallësh të nëndheshme. Portik të shkëlqyer e zbukuronin nga të katër anët: të përmendur ishin portiku Mbretëror dhe ai i quajtur portikui Solomonit. Në qendër të rrafshinës një varg parmakësh në formë katërkëndëshi kufizonte hapsirën e brendshme të rezervuar për Izraelitët. Këtu ishte e ndaluar hyrja për paganët, deri në dënim me vdekje.ata duhet të qendronin në zonën e përfshirë ndërmjet portikëve dhe parmakëve. Kjo zonë ishte e mbushur kurdoherë më tezgat e shitësve të pëllumbave, të kecave, etj. dhe të këmbyesve të parave.
Përtej parmakëve ngrihej ndërtesa hijerëndë e Tempullit me kufizimet e njëpasnjëshme: oborri i grave, oborri i burrave dhe ai i priftërinjve, në mes të të cilëve ngrihej altari i holokausteve. Në qender ishte Shenjtorja e ndarë në dy dhoma: më parë i Shenjti me altarin e temjanit, tryeza me bukët e paraqitjes dhe shandani i artë me shtatë krahë; pastaj i ndarë nga një tis i madh i Shenjti i të Shenjtëve, që në kohën e Solomonit kishte patur brenda arkën e Beslidhjes me pllakat e ligjit, kurse në prani të Zotit hynte vetëm kryeprifti më i lartë, një herë në vitë në ditën e shlyerjes së mëkateve. Siç kemi thënë edhe më lartë në kohën e Judaizmit flijimet ofroheshin vetëm në Tempull e Jerusalemit, por në çdo qytet ose fshat me një farë rendësie jeta fetare e hebrenjve kishte si qendër Sinagogën ku ruheshin pergamenat e Biblës, e cila u lexohej dhe u komentohej besnikëve. Leximi dhe lutja drejohej nga një kryesues, ndërsa komentimi mund të bëhej edhe nga njëri nga të pranishmit.
Samaritanët për arsye etnike dhe historike, kishin ngritur një Tempull tjetër mbi malin Garizim, në kundërvënie me tempullin e Jerusalemit. Në kohën e Jesuit ai ndodhej i rrënuar tashmë, por Samaritanët vazhdonin ti ofronin në atë vend flijimet e veta”.3 Vumë re madhështinë e Tempullit të Jerusalemit, por cili është roli i Tepullit mbas ardhjes së Krishtit.

Tempulli i Ri
Jisui do të sjellë diçka të re, rrënjësore në këtë fushë, Ai do të jetë Tempulli i ri, i gjallë dhe me flijimin e Tij të gjithë do të mund ti afrohen Zotit pa pengesa dhe pa dallime dhe kulti do t’i bëhet Atit “në shpirt dhe në të vërtet”.
“Tempulli i Jerusalemit nuk do të jetë më vetëm Tempulli i Judenjve por Tempulli i gjithë të Krishterëve dhe kjo për shumë arsye veçanërisht për dy arsyet e mëposhtëme: së pari, sepse aty Krishti si njeri i përsosur e adhuronte Atin e Tij të njëqenshëm si Fillues dhe Perfeksionues të besimit; dhe së dyti, sepse kjo u bë shembull gjatë kalimit të gjithë këtyre viteve dhe Tempulli i Krishterë mori shumë elemente të rinj”.4
Tani për sa i përket lidhjes së Tempullit me Krishtin e përmendëm edhe më lartë se Krishti e sheh Tempullin si shtëpinë e Atit. Nga Ungjijtë kemi se e Tërëshenjta e çoi Krishtin në Tempull që 12 vjeç që të përmbushesh ligji dhe aty Ai e njohu Tempullin si “shëpinë e Atit”(Luk. 2:27). Krishti e përdorte Tempullin për predikimet eTij sepse aty mbidhesh shumë popull, Ai predikonte se Tempulli ishte “shtëpia e Atit” dhe vend lutjesh, dhe si një Profet i vërtet i vërtet shkon në pastrimin e Tempullit nga tregtarët me mënyrë të dhunshme. Por si një Profet i vërtet edhe Ai ka hezitimet e tij për drejtimet e gabuara përsa i përket shenjave të besimit. Këtë të paktën tregojnë edhe fjalët e Tij se si Perëndia do “mëshirë dhe jo flijim”, ose në atë fjalën tjetër se kur dikush shkon të bejë flijim në Tempull, duhet të jetë i sigurtë se nuk i ka bërë ndonjë padrejtësi apo të keqe njeriu se për ndryshe flijimi nuk ka kuptim.
“Në bisedën me samaritanen Krishti është i prerë: fletë për anullimin e adhurimeve vendore dhe të Tempujve mbas ardhjes së Mesisë dhe për themelimin e adhurimit shpirtëror të Perëndisë në kohën e re të Mbretërisë (Joan 4:21). Dhe për Tempullin qendrimi i Perëndisë nuk ishte fare shkatërrues, por ishte kritik. Kështu i thotë Saducenjve se gjenden “në një gabim ta madh” që të mohojnë ngjalljen e të vdekurve dhe Gjykimin e fundit sepse asnjë nga Saducenjtë nuk donte të mbështeste një provë të tillë”.5
Edhe në paravolinë e “Samaritanit të mirë”6 ka thumba për Tempullin për shkak të sjelljes së priftit dhe të Levitit që e lanë pa ndihmë njeriun gjysëm të vdekur.
Kur gjykohej Krishti armiqtë e tij e akuzonin se kishte thënë: ”Shkatërroni këtë Tempull dhe Unë për tre ditë da ta ngre përsëri”7. Për ngritjen e Tempullit të Jerusalemit ishin dashur shumë vjetë dhe Ai do ta rindërtonte për tre ditë? As nxënësit e Tij nuk e kuptuan se Ai po fliste për trupin e Tij dhe vetëm mbas ngjalljes e kujtuan atë që mësuesi i tyre kishte thënë.
“Pra Tempulli i vjetër, i gurtë e mbaroi misionin e tij dhe u shkatërrua sepse vlera e tij ishte relative. Populli i ri i Perëndisë, pra Kisha, është tani shtëpia e re dhe e vërtetë e Perëndisë. Me një realitet të tillë ushqeheshin të krishterët në mbledhjet e tyre të falenderimit dhe e lajmëronin këtë ngjarje se ata vetë përbënin Tempullin e ri, pjesët e një trupi mistik. Këtyre, banorëve të Mbretërisë së Tij, Krishti u ofronte veten e Tij, Trupin e Tij dhe Gjakun e Tij. Për ata ishte koka dhe zemra dhe gjithshka. Këtë të vërtetë do ta shprehë edhe Apostul Pavli: Në botën tonë është ndërtuar një Tempull i ri, që krye dhe gur themeli ka Krishtin dhe gurët e tjerë janë sa besojnë tek Jisui dhe tek Mbretëria e Tij. Nuk është diçka statike por është një “trup” i gjallë që vepron me gjithë gjymtyrët e tij”.8
Por kush është Tempulli i parë i Krishterë?
Tempulli i parë i Krishterë është vendi ku Krishti kreu Darkën Mistike. Është shtëpia ku nxënësit e tij pregatitën Darkën e Pashkës (Marku 14:15). Aty Krishti i dha nxënësve të Tij misterin e Eukaristis Hyjnore, aty Ai u foli për dashurinë e Tij të pafundë, aty Ai iu shfaq të Njëmbëdhjetëve mbas ngjalljes së Tij. Aty mbas ngjitjes së Krishtit, e Hyjlindësja prisnin të gjithë bashkë me lutje. Dhe aty kur u mbushën ditët e Pendikostisë Shpirti i Tërëshenjtë zbriti “në formë gjuhësh zjarri ”në kokat e apostujve dhe i mësoi të gjithë të vërtetën, ashtu si e kishte planizuar Krishti. “Do ju dërgoj Ngushëlluesin, Frymën e së vërtetës, që buron prej Atit, i cili do ju mësojë gjithë të vërtetën”.9
“Shtëpia e Perëndisë thotë Gojarti i shenjtë, “është virtyti themelor dhe mësimi i jetës shpirtërore. Dhe jo vetëm gjatë orës së Mbledhjes kur lexohen shkrimet dhe bëhet mësim Shpirtëror dhe mblidhen Etërit e nderuar, por gjithë kohën: sa të shkelësh në pragun e dyerëve të jashtmet e Tempullit menjëherë duhet të harrosh kujdesjet jetësore. Kalo në mes të oborrit të Tempullit të Shenjtë dhe një fllad shpirtëror do rrethojë shpirtin tënd. Kjo qetësi të drejton në frikë dhe të mëson jetën shpirtërore. Rimëkëmb mendimin dhe nuk të lë të kujtosh të tashmet. Të çon nga toka në qiell. Edhe pa u bërë mbledhja e besimtarëve është kaq e rëndësishme prania jonë në Tempull, kur Profetët flasin, kur Apostujt predikojnë Ungjillin, kur Ati qiellor pranon Misteret që kryhen dhe kur vetë Shpirti i Shenjtë drejton ngazëllimin e Tij dhe me sa kujdes të mbushur plot e përplot ikin që këtu të pranishmit dhe sa dëme pësojnë ata që mungojnë”.10 Këtu Gojarti i shenjtë na shpalos madhështinë e Tempullit të shenjtë dhe si ndikon ai në jetën e besimtarit, në formimin e jetës shpirtërore të tij.
Gojarti i Shenjtë do që të gjithë besimtarët të marrin paqen që ofron Shtëpia e Perëndisë. “Tempulli i Shenjtë është Parajsa e prezencës së Krishtit: Kush është një liman si Tempulli? Kush është si kjo Parajsë si mbledhja e besimtarëve? Këtu nuk na këshillon Djalli por Krishti na fut në Misteret e Tij”.11 Me Tempullin që thotë Gojarti i shenjtë kuptojmë Kishën e shenjtë. Por tani na lindin shumë pyetje. Së pari kush është Kisha? Kisha është Krishti. Por, çfarë është Krishti? << Unë jamë rruga, e Vërteta dhe Jeta>>. 12 “Dhe kështu në qoftë se duam vërtetë të jemi pjesë të Kishës duhet të jemi në rrugë, në të vërtetë dhe në jetë. “ Rruga” do të thotë jetë e Krishterë, jetë e pastër, larg pasjoneve dhe mëkateve. Do të thotë që nuk do ta flijosh Perëndinë që ke brenda teje çfarëdo pasojash të ketë kjo. Më mirë të vdesësh sesa të mëkatosh. “ E vërteta” do të thotë të njohim Kishën tonë, dogmat e saj, jetën e saj, jetën e Shenjtorëve. “ Jeta” janë misteret e Kishes tonë, Pagëzimi, Rrëfimi dhe Kungimi Hyjnor.
Njeriu i cili vjen në shtëpinë e Perëndisë, merr pjesë me frikë Perëndie në misteret e Kishës, shenjtërohet dhe bëhet Tempull Krishtmbajtës. Bëhet një pjesë e Kishës së shenjtë. Kisha bashkon njeriun me Perëndinë, është Parajsa e re që krijoi Perëndia. Ne humbëm Parajsën tokësore dhe Perëndia na dha Parajsën që nuk ka fund dhe vazhdon në jetë të jetëve. Krishti do që të sjellë gjithë botën brenda në Parajsë, brenda grigjes së Tij, brënda Kishës së Tij.
Kisha është trupi i Krishtit, kjo do të thotë se gjithë ne nuk jemi trupa të pavarur përsa i përkasim trupit të Kishës, jemi pjesë të saj”.13 Pra, me anë të mistereve të saj kisha na afron tek Krishti Shpëtimtari ynë.
Kisha ndriçohet dhe drejtohet nga Shpirti i Tërëshenjtë. Këtë Kishë as dyert e ferrit nuk do ta mundin. Gjithmonë do jetë e pamposhtur. Kisha ka karakteristikat e saj, siç e pohojmë në Simbolin e Besës. Është “Një, e Shenjtë, e Përgjithshme dhe Apostolike”. Por çfarë kuptimi kanë këto fjalë?
“Një, sepse Perëndia është një dhe sepse Krishti dhe Shpirti i Shenjtë janë një. Mund të jetë vetëm një Kishë dhe jo shumë. Dhe kjo një Kishë; meqenëse uniteti i saj varet në Perëndi, Krishtin dhe Shpirtin e Shenjtë, kurr nuk duhet të jetë e ndarë. Kështu, sipas doktrinës orthodhokse, kisha është e pandarë, Kisha është e padukshme; njerëzit mund të jenë brenda ose jashtë, por ata nuk mund ta ndajnë atë.
E shenjtë, sepse Perëndia është i shenjtë dhe Krishti dhe Shpitri i Shenjtë janë të të shenjtë. Shenjtëria e Kishës vjenë nga Perëndia. Anëtarët e Kishës janë të shenjtë në masën që ata jetojnë me Perëndinë. Brenda Kishës tokësore, njerëzit marrin pjesë në shenjtërinë e Perëndisë: Mëkati dhe gabimi i ndajnë ata prej kësaj shenjtërie hyjnore, si dhe prej unitetit hyjnor. Kështu antarët tokësor dhe institucionet e Kishës, nuk mund të identifikohen si të tillë, me kishën si të shenjtë.
E përgjithëshme, për shkak të lidhjes sajë me Perëndinë, Krishtin dhe shpirtin e Shenjtë. Fjala e përgjithshme do të thotë e plotë, e tërë, e gjithë që nuk i mungon asgjë. Vetëm Perëndia është i plotë dhe realitet total; vetëm në Perëndinë nuk mungon asgjë.
Fjala apostolike përshkruan atë që ka një mision, atë që është “dërguar” të kryej një detyrë”.14
Përfundimi është se në ditët e sotme ka humbur kuptimi i Tempullit, vetë Perëndia e hoqi atë duke na sjellë Kishën. Besimi ortodoks nuk ka kuptim jashtë Kishës dhe në kishë ne i lutemi Perëndisë Triadik duke kërkuar shpëtimin e shpirtit tonë, se prandaj Krishti Perëndi u trupëzua, vdiqë dhe u ngjallë për të larë mëkatet tona.

[Matrix]

Ne daten 2 Shkurt, 40 dite pas Krishtlindjes, Kisha Orthodhokse perkujton paraqitjen e Zotit tone Jezu Krishtit ne Tempull, per te plotesuar urdheresen e Ligjit te Moisiut. Cdo femije duhet te paraqitet ne pranine e Zotit, si per te falenderuar Zotin per mbrojtjen e nenes dhe femijes gjate lindjes, ashtu dhe per t'I kerkuar Atij ndihmen qe te jete Mbrojtesi i ketij femije gjate jetes!

Gjate kesaj ngjarjeje, Jezui u njoh si Mesia i premtuar nga Simoni dhe Ana, dy njerez qe prisnin me padurim ardhjen e Shpetimtarit te premtuar!

Ja dhe pjesa nga Ungjilli:

22 Me t’u plotësuar ditët e tyre të pastrimit, sipas ligjit të Moisiut, e çuan foshnjën në Jeruzalem për t’ia paraqitur Zotit,
23 siç është shkruar në Ligjin e Zotit: ‘Çdo mashkull i parëlindur do të quhet i shenjtë nga Zoti’,
24 dhe për të ofruar flijimin, siç thuhet në Ligjin e Zotit: ‘një çift turtujsh ose dy zogj pëllumbash’.
25 Dhe ja, në Jeruzalem ishte një njeri, që quhej Simeon; ishte njeri i drejtë dhe i përshpirtshëm dhe priste ngushëllimin e Izraelit, e Fryma e Shenjtë ishte me të.
26 Atij i ishte zbuluar prej Frymës së Shenjtë se nuk do të vdiste para se të shihte Krishtin e Zotit.
27 I shtyrë nga Fryma, ai shkoi në tempull; kur prindërit sollën fëmijën Jezus, për t’i bërë Atij çka kërkonte zakoni i Ligjit,
28 ai e mori ndër krahë, lëvdoi Perëndinë dhe tha,
29 "Tani, Imzot, lëre shërbëtorin Tënd të shkojë në paqe, sipas fjalës Sate,
30 sepse sytë e mi e panë shpëtimin Tënd,
31 që Ti ke përgatitur para syve të të gjithë popujve,
32 dritën që u jep zbulesën kombeve dhe lavdinë popullit Tënd, Izraelit."
33 I ati dhe e ëma mahniteshin me çka po thuhej për Të.
34 Simeoni i bekoi ata dhe i tha Marisë, nënës së Tij: "Ja, ky është caktuar për rënien dhe ngritjen e shumë vetave në Izrael, si shenjë që do të kundërshtohet,
35 që të zbulohen mendimet e shumë zemrave. Edhe ty një shpatë do ta përshkojë tejpërtej shpirtin tënd."
36 Atje ishte një profete me emrin Ana, e bija e Fanuelit, nga fisi i Aserit; ajo ishte e shtyrë në moshë, dhe kishte jetuar me të shoqin shtatë vjet pas virgjërisë së saj.
37 Pastaj mbeti e ve deri në moshën rreth tetëdhjetekatër vjeçare dhe nuk largohej nga tempulli, duke shërbyer natë e ditë me agjërime e lutje.
38 Ajo erdhi po në atë orë, dhe filloi të falënderonte Perëndinë e t’u fliste për Të të gjithë atyre që prisnin shpengimin e Jeruzalemit.
39 Ata, me t’i kryer të gjitha gjërat sipas Ligjit të Zotit, u kthyen në Galile, në qytetin e tyre Nazaret.

[neokastra]

Gëzohu o hirplotë Hyjlindëse Virgjëreshë, se prej teje ka lindur Dielli i drejtësisë, Krishti Perëndia ynë, që ndrit në errësirë. Gëzohu dhe ti o plak i drejtë, që prite në pëqirin tënd, çlirimtarin e shpirteve, i cili na dhuroj Ngjalljen të gjithëve.

Perleshorja eshte nje shembull i qarte i realizimit te profecive per ardhjen e Mesias.

[Albo]

Gezuar festen e Ipapandise gjithe orthodhokseve shqiptare.

Albo

[Albo]

KOASH

[Albo]

E hënë, 2 shkurt 2015 - Shenjtori i ditës.

Paraqitja e Zotit Jisu Krisht në Tempull (Ipapandia).

Kur u plotësuan 40 ditët e pastrimit të nënës sipas Ligjit të Moisiut (Levitiku 12.2-4), e Tërëshenjta dhe shën Josifi e çuan fëmijën Jisu në Jerusalem për ta paraqitur para Zotit, sepse “çdo djalë i parëlindur do të jetë thirrur shenjt për Zotin” dhe duke ofruar flijim, siç është thënë në Ligjin e Zotit, një qengj, ose një çift turtujsh ose pëllumbash të rinj për ata që ishin më të varfrit. Zoti i qiellit dhe i tokës, Ligjëvënësi i popullit të tij Izrael, ai që nuk erdhi të shkatërronte Ligjin, (Mat. 5.17), por si mori natyrën tonë të vdekshme e restauroi me ardhjen e tij në botë duke iu bindur Ligjit. Burimi i çdo pasurie dhe i çdo hiri, bëhet më i përuluri dhe më i varfri ndër ne. Ai i nënshtrohet Ligjit që na u dha, dhe ne njerëzve, që nuk pushojmë së mëkatuari, dhe kjo na tregon se përmes bindjes ne pajtohemi me Perëndinë.
Megjithëse ai vetë nuk kishte nevojë për pastrim, pasi iu nënshtrua rrethprerjes në mish ditën e tetë, priti në shpellën e Betlehemit që të kalonin ditët derisa të paraqitej në Tempullin e Lavdisë së tij me trupin njerëzor që mori për ta bërë tempull të përsosur të hyjnisë së tij. Vetë ai, Perëndia i panxënë dhe i pakuptueshëm paraqitet në Tempull për të na sjellë flijimin e të varfërve: pëllumba dhe turtuj, simbole të pastërtisë, të paqes dhe të pafajësisë. Kur arritën në Tempull, ata u pritën nga prifti i madh Zaharia, ati i shën Joan Pagëzorit, i cili në një mënyrë krejt të papritur e vendosi Hyjlindësen në vendin që u ishte rezervuar virgjëreshave.Në atë çast mbërriti në Tempull një njeri me emrin Simeon. Njeri i drejtë, i perëndishëm dhe që zbatonte urdhërimet e Perëndisë. Ai kishte pritur prej kohësh përmbushjen e profecisë që Fryma e Shenjtë i kishte frymëzuar: d.m.th. se nuk do të vdiste para se të shikonte dhe prekur Krishtin Zot. Ky plak, i cili parafiguron tërë pritjen e Izraelit, shtriu krahët për të pritur Zotin si mbi një fron Keruvimesh, e bekoi Perëndinë dhe tha: “Tani, o Zot, përlëshoje shërbëtorin tënd, sipas fjalës sate, me paqe; sepse sytë e mi panë shpëtimin tënd” (Lluk. 2.9).
Ky plak, duke parë dhe prekur Shpëtimtarin që u lajmërua nga të drejtët dhe profetët që kohë më parë, mund t’i kërkonte Perëndisë me plot besim të ishte i çliruar nga lidhjet e mishit dhe të prishjes që t’i linte vend rinisë së përjetshme të Kishës. Solemnisht, ai shpallte shkatërrimin e figurave dhe shpallte profecinë e fundit që lidhet me Shpëtimtarin duke i parathënë Hyjlindëses se vuajtja dhe ngjallja jetëdhënëse do të jenë një shenjë për rënien e të pabesëve dhe ngritjen e atyre që besojnë tek ai.
Atje ishte edhe një grua me emrin Ana, nga fisi i Aserit, e cila ishte e thyer në moshë dhe e njohur për ata që shkonin në Tempull, pas shtatë vjetësh martese, mbeti e ve, i shërbente vazhdimisht Perëndisë duke pritur ardhjen e Mesias me kreshmë e lutje. Edhe ajo u afrua drejt fëmijës Jisu dhe filloi të lavdëronte Perëndinë duke shpallur te të gjithë çlirimin e Izraelit.
Në përshkrimin që i bën Ungjillori Lluka, kjo ditë njihet ndryshe si “Takimi”, sepse Krishti takoi popullin e tij në prani të plakut Simeon dhe profeteshës Ana. Këta dy persona kishin vite që e prisnin Shpëtimtarin dhe tani e takuan atë. Menjëherë Simeoni thirri dhe tha: "Tani, o Zot, përlëshoje shërbëtorin tënd, sipas fjalës sate, me paqe; sepse sytë e mi panë shpëtimin tënd".
Le ta takojmë Krishtin dhe le ta marrim atë në shpirtrat tanë. Çdo shpirt duhet të jetë një tempull i Perëndisë, në të cilin Maria sjell Jisuin dhe secili prej nesh le ta marrë në krahët e tij si Simeoni dhe të thotë: "Sytë e mi panë shpëtimin".
Lutja e Simeonit: "Tani, o Zot, përlëshoje shërbëtorin tënd, sipas fjalës sate, me paqe" nuk kupton thjesht që dikush, i cili ka parë Krishtin dhe e ka mbajtur në krahët e tij, dhe tashmë mund të vdesë në paqe. Ajo nënkupton për ne që duke parë shpëtimtarin, jemi të çliruar nga mëkati.
Prandaj, edhe kur një foshnjë mbush dyzetë ditë, sillet në kishë për t’u bekuar dhe prifti lëçit lutjet për të dhe për nënën. Më pas ai e bekon foshnjën duke i bërë shenjën e kryqit e duke thënë: "Kishërohet shërbëtori i Perëndisë (emri) në emrin e Atit, të Birit dhe të Shpirtit të Shenjtë". Amin.
Nëse foshnja është djalë, prifti e merr atë brenda në altar. Pas bekimit të tretë, prifti thotë lutjen e Simeonit: "Tani, o Zot, përlëshoje shërbëtorin tënd, sipas fjalës sate, me paqe; sepse sytë e mi panë shpëtimin tënd, që e bëre gati përpara faqes së të gjithë popujve, dritë për ndriçimin e kombeve dhe lavdi për popullin tënd Izrael.”.

KOASH

[Albo]