Besimi eshte ai qe perben bazen e relacioneve tona.Ai eshte i ndertuar me ndergjegjshmerine, ndershmerine,mbi llogjiken dhe arsyen dhe eshte shqise e angazhimeve te bera ndaj njeri tjetrit.Besimi eshte si uji,ai mund te shnderroje nje oasis ne shkretetire dhe nje shkretetire ne nje oasis.
Eshte nje shprese teper e forte qe ne ja kushtojme nje njeriu ose shume personave,nje ndjenje sigurie,nje asurance ku ne te cilen mendojme qe asgje e keqe nuk mund te na gjeje pret atyre,te cileve ua kemi kushtuar.
Nje ndjenje qe ne ndjejme drejt ketyre personave ose nje te vetmi me bindjen e plote qe kurre nuk mund te na tradhetojne!
Nje ndjenje qe eshte teper e rendesishme si per dashurine ashtu edhe per miqesine.
Ashtu si ai besim qe mund te kete nje bebe ndaj nenes se tij.
Besimin ne ua japim me sy mbyllur njerezve qe duam,pasi mendojme se eshte teper i rendesishem per tu dhene ne ē'faredo lloj lidhje qofte miqesore apo sentimentale.
Mund ta identifikojme si nje "person te sigurt".Meqenese ky besim eshte baze ne nje relacion,eshte mese teper llogjike qe duhet te jepet i dyanshem ne te gjitha rastet.
Besimi eshte nje lufte kenaqesie dhe ndarjeje kunder indiferences,por qe mund te fluturoje dhe te zhduket shume lehte,kur ai te cilit ose ciles ja kemi dhene,ka abuzuar ne perfitim te kenaqesise personale dhe duke bere keq ne kete menyre atij te cilit ja ka marre!
Po mos ekzistonte besimi nuk mund ti afroheshim dot nje personi,eshte nje ndjenje qe na jep kurajo dhe siguri ne ēdo vend dhe ne ēdo moment.Me mungesen e tij asnje gje nuk do te mund te benim ne jeten tone.
Shume nga ne besojne teper kollaj,shume te tjere jane me te arsyeshem,shume te tjere kerkojne prova per te dhene besimin te tjetri....meqenese karakteret tona jane te ndryshme,dhe grada e besimit qe japim eshte e ndryshme!
Po ama nje gje e kemi te gjithe te perbashket....nje dite humbim besimin te dikush dhe eshte teper e veshtire qe ta krijojme per se dyti.
Eshte ky zhgenjim per diēka qe e dhame me zemer dhe pa ndrojtje,diēka qe e besuam te paster dhe te sinqerte,diēka per te cilen kemi qene verberisht dhe marrezisht ne bindje te plote per tjetrin.
Nje shprehje thote "Besimi fitohet por nuk dhurohet"!
Po a nuk jemi ne vete ata qe e japim dhe e marrim pa patur arsyet dhe pa kerkuar provat,thjesht sepse te tille e ndjejme ne zemer.
Cili eshte mendimi juaj per kete shprehje?
A mund te besojme kur kemi humbur besimin te tjetri?
Ju ka zhgenjyer ndonjehere "besimi i dhene"?!
Respekte
Krijoni Kontakt