Lexoji keto Letra (Tregime) do të Shplodhesh Menderisht

[g.gerguri]

Si e pranuan All-llahun tre amerikane
________________________________________
“Dy ditë pas 9 Shtatorit 2001 një i ri e sulmoi atë në një shitore duke e konsideruar për Arabe. Ai e gjuajti karrocën e tij mbi të dhe raftet që ishin pranë saj u rrëzuan mbi të duke e lënduar rëndë në kokë, fytyrë, këmbë e shpinë. Kur ai u arrestua nga autoritetet, ajo i dha atij dy opcione: ose të ballafaqohej me ndjekjen penale ose të ndiqte dhjetë ligjërata rreth Islamit. Ai e zgjodhi të dytën dhe gjashtë muaj më vonë e pranoi Allahun…”
Fillimet e mia

Më pëlqen shumë ti lexoj rrëfimet e të kthyerve tek Allahu. Është magjepse për mua të di se si njerëzit e njohin dashurinë e Allahut dhe rrugën e jetesës në Islam, dhe se si shumë njerëz vijnë në përfundim se Islami është e Vërteta e vetme midis shumë mënyrave të të jetuarit. Kjo është një mrekulli në besimin tone.
Kam lindur dhe jam rritur në West Virginia në një familje kristiane.
Gjëja e vetme që më mbushte me dashuri në këtë botë ishte flauta ime, muzika ime dhe mësuesit e mi të muzikës. Motrat e mia më të mëdha nuk kishin kohë për mua. Ndërsa nëna ime ishte një punëtore sociale e cila shpëtonte jetërat e fëmijëve të hendikepuar apo me ngecje mentale. Mirëpo mbase ajo nuk mundi ti shpëtonte të gjithë fëmijët e botës, kështuqë dikush duhej të mbijetonte vetvetiu, pra thënë thelbësisht unë e rrita vetë vetveten. Nënën nuk e pata kur më nevojitej.

Në Marinën Amerikane dhe në Kishën Baptiste

Në moshën 18 vjeqare iu bashkova Marinës Amerikane por pas ca kohësh mu desh ta lë për shkak të një lëndimi. Pastaj luajta për një Orkestër Simfonike. U martova disa herë dhe u shkurorëzova, të shumtën për shkaqe abuzimi.
Para gjashtë vitesh fillova të shkoj në një kishë fundamentaliste Baptiste. Ky ishte denominacioni më strikt Baptist që mund të ekzistojë. E pyesja pastorin tonë për shumë gjërra rreth Perëndisë. Kur i thashë njëherë se do të doja të studioja besimet tjera ai mu përgjegj se kjo nuk ishte një ide shumë e mirë pasi që Satanai do ta përdorte këtë për të më larguar nga kisha. Sidoqoftë ai kurrë nuk më dha përgjegje të kënaqshme megjithqë kishte doktoruar në teologji.
Unë isha pjesë e Shërbesës Muzikore në Kishë. Një ditë derisa po hecja për në dhomën muzikore të kishës dëgjova dy njerëz duke më përqeshur. Ata po thoshin se përderisa unë isha shkurorëzuar nuk mund të qëndroja në ballë të kishës dhe të bëja muzikë. Mirëpo unë isha shumë e mirë në muzikë dhe e dija që njerëzit e shijonin muzikën time.
Pushova së bëri muzikë në kishë dhe pas ca kohësh edhe pushova së shkuari në atë kishë.
Përafërsisht gjatë asaj kohe takova një zonjë muslimane e cila ishte vendosur në qytetin tonë. Ajo më dha ca pamflete rreth Islamit të cilat unë i lexova. Më pëlqente mënyra se si ajo e praktikonte besimin e saj, duke qenë e sjellshme dhe e ndershme me të gjithë. Ajo jo vetëm që fliste për Islamin por ajo hecte me Islamin.

Vajza ime dhe unë e pranojmë Allahun

Vajza ime ishte në kolegj në atë kohë ku ajo takoi ca miq nga Pakistani, Sudani dhe Emiratet e Bashkuara Arabe dhe filloi të studionte Islamin me ta. Gjatë asaj kohe edhe unë gjithashtu po depërtoja shumë e më shumë në Islam. E shihja veten se i isha kthyer prapë dhe prapë të studiuarit të Kur’anit derisa nuk kuptova se Islami ishte besimi i vetëm i vërtetë. Kurrë nuk ia thashë vajzës sime se po e studioja Islamin gjatë viteve te kaluara. E mbajta brenda vetvetes. Në atë kohë unë isha njëmend Muslimane por nuk po e pranoja.
Një ditë vajza ime erdhi para meje dhe më pyeti nëse mund të bëhej muslimane. Ajo kishte një pamje të frikshme në fytyrë pasi që më dinte për një grua të ashpër baptiste.
Unë vetëm i thashë: “Oh, po përse?”
Ajo më tha se gruaja me të cilën ajo po fliste për Islamin i kishte thënë që të kërkonte lejen time për arsye të rëndësisë që Kur’ani i ipte nënës. Ia bëra me dije që të ishte shumë e sigurtë në atë që fliste dhe që dëshironte t’a bënte. Ajo vetëm u ul me atë shikim të frikshëm në fytyrën e saj duke druajtur në atë që unë mund të thoja. Mirëpo natyrisht pashë që ajo e kishe kuptuar Islamin shumë thelbësisht. Në atë rast edhe unë i tregova asaj se e kisha studiuar Islamin gjithashtu. Kjo erdhi si befasi për të!
Disa javë më vonë që të dyja bashkë para disa motrave muslimane publikisht e bëmë dëshminë e pranimit të Allahut. Allahu është më i madhi. Ishte korrik i vitit 2001.
Të jesh muslimane në atë rreth nuk ishte e lehtë. Për një kohë kisha qenë pjesë e shumicës në vendin ku kisha jetuar dhe papritmas u bëra pjestare e një minorireti si muslimane.

Sulmuesi im e pranon Allahun gjithashtu

Pasi që kishin kaluar rreth dy muaj që unë isha bërë muslimane një incident më ndodhi. Më 14 Shtator 2001 një djalë i ri më sulmoi derisa isha në një shitore. I motivuar nga urrejtja ndaj Muslimanëve ai e gjuajti aq fuqishëm karrocën e tij në mua sa që pësova thyerje në shpinë, në nyje dhe në këmbë. Një nga raftet me gjithë gjërat që kishte u rrëzua mbi mua dhe disa nga gjërat më prenë pjesë të kokës dhe duarve. E tëra kjo ndodhi mu në qendër të fokusit të kamerave të shitores, të cilat e kapën njeriun që më sulmoi duke ikur. Ai u kap shumë shpejtë. Ai po qëndronte pranë meje dhe nuk po ikte larg. Më duket sikur ishte i mrekulluar me atë që kishte bërë. Më vonë tha se kishte menduar që isha Arabe, sikur kjo të ishte një arsye e mjaftueshme për të lënduar dike. U befasua kur unë fola një Anglishte të rrjedhshme. Edhe më tepër mbeti pamend kur mori vesh se isha një Veterane Amerikane e paaftësuar derisa isha në Marinë.
Ai po ballafaqohej me akuza të rënda. Unë i dhashë mundësinë të zgjidhte midis dy opcioneve: ose të shkonte në burg ose të ndiqte dhjetë ligjërata një orëshe rreth Islamit. Ai zgjodhi ligjëratat. Ia bëra shumë të qartë se po qe se nuk do të vinte në ligjërata unë do të mbaja të drejtën që të vendosja drejtësinë duke e kthyer qështjen në sistemin e gjykatës.
Po atë mëngjes unë kisha lexuar një hadith rreth Profetit të mrekullueshëm Muhamed. Një fqiu i tij kishte hedhur çdo mëngjes plehra në kokën e tij dhe kur një mëngjes ai nuk e bëri këtë, Profeti u qudit dhe shkoi tek shtëpia e fqiut. Doli që ai ishte i sëmurë dhe Muhamedi pati mëshirë për të megjithë atë që ai i kishte bërë. Dhe duke e lexuar këtë mengjesin e asaj dite çfarë mund të bëja unë tjetër. Ai ishte 20 vjeqar, moshatar me vajzën time. Një gabim mund ta kthente jetën e tij në shkatërrim. A nuk do të dëshiroja mëshirim për vajzën time nëse ajo dë të gjendej në një situatë të njëjtë? Ai ishte një student, ishte i ri dhe nuk dinte ndonjë gjë rreth Islamit. Nganjëherë kur dikush nuk di diçka rreth një gjëje ajo mund ti duket e frikshme.
Dhe kështu ai filloi të ndiqte ligjëratat rreth Islamit dhe e vazhdoi këtë edhe më gjatë se sa që i kisha kërkuar me marëveshjen tonë. Rreth 6 muaj më vonë, në Shkurt të vitit 2002 ai e dëshmoi Allahun. Isha aq shumë e lumtur kur e mora atë e-mail nga ai. Unë veqse nuk jetoja më në atë zone. Pastaj ai iu bashkua Bashkësisë së Studentëve Muslimanë dhe u kyq në thirrje. Allahu është më i madhi!

Me Allahun ndjehem si në shtëpinë time

Përfundimisht ndjehem si në shtëpinë time në xhami dhe gjithashtu mrekullueshëm si muslimane.
Rruga ime në Islam nuk ishte e lehtë por e di se nuk jam e vetme. Allahu është gjithmonë me mua. Dhe kur vijnë sprovat dhe vuajtjet e di se ato janë një test për të më bërë më të fuqishme.

[fisniku-student]

Thënie nga 4 kalifët



"Vërtet, Iblisi qëndron përpara teje; vetja në të djathtën tënde; epshi në të majtën tënde; dynjaja pas teje; gjymtyrët rreth teje; i Plotfuqishmi sipër teje. Iblisi të fton për në epsh, dynjaja të fton në zgjedhjen e saj në dëm të ahiretit, gjymtyrët të ftojnë për në mëkate dhe i Plotfuqishmi të fton për në xhennet dhe falje."
Ebu Bekër es Sidik



"Pashë të gjithë miqtë (të dashurit) dhe nuk pashë mik më të mirë se sa ruajtja e gjuhës; pashë të gjithë veshjet dhe nuk pashë veshje më të mirë sesa devotshmëria; pashë të gjithë pasuritë dhe nuk pashë pasuri më të çmuar sesa vetëmjaftueshmëria; Pashë të gjitha bindjet (punët e mira) dhe nuk pashë më të mirë sesa këshilla; pashë të gjitha ushqimet dhe nuk pashë ushqim më të mirë sesa durimi." Umeri r.a.


"U çudita me atë person që e njeh vdekjen dhe vazhdon të qeshë; u çudita me atë që e diti se dynjaja do të zhduket dhe përsëri e kërkon atë (dynjanë); u çudita me atë që e njohu se çështjet janë sipas përcaktimeve dhe ai mërzitet për gjërat e kaluara; u çudita me atë që e njohu llogarinë dhe vazhdon të grumbullojë pasuri; u çudita me atë që e njohu zjarrin dhe ai bën mëkate; habitem me atë që njeh Allahun me një njohje të sigurtë, dhe përkujton dikë tjetër përveç Tij; habitem me atë që njeh xhennetin me një njohje të sigurtë dhe rehatohet me dynjanë; habitem me atë që njeh shejtanin si armik dhe përsëri e ndjek (pason atë). Uthmani r.a.


"Shpifja ndaj femrave të pafajshme është më e rëndë sesa qielli; e vërteta është me e gjerë sesa toka; zemra e kënaqur është më e pasur sesa deti; zemra e munafikut (hipokriti) është më e fortë sesa guri; sundimtari i padrejtë është më i nxehtë sesa zjarri; nevoja ndaj mosmirënjohësit është me e ftohtë sesa acari; durimi është më i hidhur sesa helmi." Aliu r.a.

[Roi]

Fisnik,

Te falenderoj shume per te gjitha keto qe shkruan, i lexoj me endje...
Mbetsh me shendet i nderuar...

[The_Capital]

Djaloshi i cili u pendua nga vajza e ti 3 vjeqare


Unë jam një djalosh i ri, i martuar para katër viteve, dhe më ka furnizuar All-llahu me një grua të ndershme dhe të devotshme, e cila e ka frike All-llahun shumë. Prej kësaj martese, All-llahu me dhuroi edhe një vajzë, e cila është sikur të jetë engjull.

Kohë të gjatë isha në gaflet dhe i zhytur në mëkate, sa që edhe pas martese pija alkoolin dhe thellohesha në mëkate dhe defrimet e kësaj bote.

Isha nga ata që shikoja tërë natën filma të fëlliqur në shtëpi, pasi flenin gruaja dhe vajza ime. Nuk falësha dhe nuk agjëroja, dhe as që dija gjë nga Islami, perveç disa fjalëve, të cilat i kisha dëgjuar ndonjëherë nga muezinet e xhamive. E kaloja jetën në këtë gjëndje me vite të tëra duke mos e shijuar ngushtësine e shpirtit dhe zemrës sime. Derisa erdhi një ditë, e cila ma ndryshoi tërësisht jetën time.
U ktheva në shtëpi, dhe si zakonisht, me vete kisha një film pornografik, të cilin e ruaja ta shikoja atëherë kur të gjithë të kenë fjetur. Pasi i mori gjumi ata, mora filmin dhe e futa ne video... filloi filmi. Dhe unë normal duke shikuar... kur ja vajza ime e vogel, tashmë tri vjeçare, e hapi deren e sallonit. Kur e pashë atë shpejtova dhe e hoqa filmin. Ndërsa ajo mua afrua dhe më tha: O babai im, haram të qoftë, ke frike All-llahun!
Kur i dëgjova këto fjalë, u çova shpejt dhe hyra në dhomë, u mbulova dhe fillova të dridhem, sa që me dukej se e gjithë bota po me ngushtohet rreth meje. Qendrova ashtu derisa u qetësova pak, e pastaj fillova të mendoj, edhepse fjalët e vajzës me silleshin në mendje vazhdimisht. Në atë kohë të mesnatës, fillova të ndjejë sinqerisht fjalen: "Ke frikë All-llahun!" Fillova të kuptoj se ato nuk ishin fjalet e saj, pasiqë ajo ende është shume e vogël, por ia ka mundësuar t'i thotë ato fjalë Ai, i cili do t'ia mundesoje të flasë çdo pjese të trupit.
Duke qënë në këtë gjëndje, kur ja ezani i sabahut. U çova dhe e pashë vetën se më kishte humbur fuqia dhe isha djersitur. Hyra dhe u pastrova, pastaj dola në xhami, për herë të parë të falëm për All-llahun dhe të kërkoj nga Ai falje dhe mëshirë. E pse jo, kur ai thotë: "Thuaj: "O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar me shumë gabime vetën tuaj, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, sepse All-llahu i falë të gjitha mëkatet, Ai është që shumë falë dhe është Mëshirues!" [Ez-Zumer, 53]
Dhe Ai është All-llahu, mëshira e të Cilit ka kapluar çdo gjë.
Po! U ndryshua jeta ime në tërësi. U largova nga të gjitha mëkatet dhe haramet, në të cilat kisha qënë. Fillova të fali namazet në xhami, të lexoj Kur'an, të mësoj edhe përmendesh me ndihmen e gruas sime të devotshme. U ktheva në njeri, pasiqe kisha qënë sikur kafshe, haja dhe pija dhe jetoja pa asnjë qëllim. E tash, kam qëllimin tim kryesor, nënshtrimin ndaj All-llahut dhe urdhërave të Tij.
Pas një viti të jetës sime të re, All-llahu me furnizoi edhe me një fëmije të bukur, sikur hëna katërmbedhjetëshe.
Pas një kohe të shkurtë, duke qëne rrugës me familjen, na ndodhi një fatkeqësi, u rrotullua automjeti yne disa herë. Nga ky aksident, nuk shpetoi askush nga familja ime perveç meje. Me vdiq gruaja bashkë me të dy femijët.
U ktheva në shtepi, dhe duke qëne ende ashtu në merzi dhe pikëllim, kur ja po me bën vesvese djalli i mallkuar, dhe me thotë: Pi alkool nëse don t'i harrosh të gjitha! Por, mu kujtua fjala e vajzes sime: O babai im, haram të qoftë, ke frikë All-llahun! Dhe nuk ia lejova vetës kurr më të kthehem nga drita në errësire.
Tash vazhdoj jetën në adhurim ndaj All-llahut dhe në lexim të vazhdueshme të Kur'anit dhe lus All-llahun që të vdes me La ilahe il-la All-llah dhe të takohem me familjen time në xhennetet e Tija të pafundme.

[The_Capital]

Për një gjë të tillë sjam kompetentë.


Një sahabij (shok i Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) e pa një çun rreth moshës 12 vjeçare duke falur namazin me plotë sinqeritet dhe kujdes të posaçëm. Pasi e përfundoi namazin sahabiu e pyeti:
- Bir i kujt je?
- Jam jetim - u përgjigj çuni.
- A pranon që të bëhesh djali im? - e pyeti sahabiu.
- A më ushqen nëse më kaplon uria? - e pyeti çuni.
- Po – iu përgjigj sahabiu.
- A më veshmbathë nëse mbetem zhveshur dhe zbathur? - pyeti përsëri çuni.
- Po – iu përgjigj sahabiu.
- A më ringjallë nëse vdes? - pyeti çuni i vogël.
- Për një gjë të tillë s’jam kompetent – u përgjigj sahabiu duke u çuditur në pyetjet e tij, e sidomos në këtë të fundit.
- Atëherë – i tha çuni i vendosur - më lerë t’i drejtohem Atij, i Cili më krijoi, më ushqen, më veshmbathë, më merr shpirtin dhe së fundi më ringjall.
U largua sahabiu duke thënë: “Për Zotin xhel-le shanuhu ka shpëtuar ky çun. Çdokush që mbështetet sinqerisht te Allahu subhanehu ve teala do t’i mjaftojë atij”!

[The_Capital]

ALIU (radial-llahu anhu) i sëmurë

Derisa hazreti Aliu r.a ishte I sëmurë ndër të parët që I erdhën ta vizitojnë
Ishin tre shokët e tij më të dashur: Ebu Bekri, Omeri dhe Othmani r.a. Kur hynë në shtëpi, I dhanë selam, të cilin Hazreti Aliu r.a menjëherë u ofroj një filxhan me mjaltë.Në mjaltën në mes të filxhanit ishte një
qime e hollë. Hazreti Ebu Bekri tha se nuk do të hajë nga ajo mjaltë deri sa nuk bijmë tri shembuj në lidhje me atë mjaltë.
Ebu Bekri tha: “Feja dhe Islami janë më të bardhë se ky filxhan , imani është më I ëmbël se mjalta, ndërsa sheriati është më I hollë se kjo qime.”
Omeri r.a tha:
“Xhenneti është më I bardhë se ky filxhan, ngrëniet e xhennetit janë më të këndëshme nga kjo mjaltë, ndërsa të përkthyerit e Kur`anit është më I hollë se kjo qime.”
Në fund Aliu r.a tha:

“Musafiri I cili viziton të sëmurin, konaku për të është më I bardh se ky filxhan, të flasësh me misafirin është më e ëmbël se kjo mjaltë, ndërsa ti dëfresh ata është më e hollë se kjo qime.”

Pastaj iu tha musafirve:
“Urdhëroni e hani!”

[The_Capital]

Pas 1400 viteve zbulohet qarja e henes

[Selma*]

Ummu Sulejm‏

Umu Sulejm, Zoti qoftë i kënaqur me të, kishte një djalë. Një ditë djali i saj u sëmur, ndërkohë që burri i saj ndodhej jashtë shtëpisë. Sëmundja u rëndua dhe djali i tyre i vetëm ndërroi jetë.
Atë ditë burri i saj Ebu Talha ishte agjërueshëm. Kur u kthye në mbrëmje për të ngrënë iftar, ai pyeti për djalin e sëmurë. Umu Sulejm i tha:”Asnjëherë nuk ka qenë më mirë se ç'është tani.”
Ebu Talha hëngri iftar dhe pasi pushoi dhe fjeti me të shoqen, Umu Sulejm i tha: "O Ebu Talha: "Nëse dikush të ka dhënë diçka hua dhe pas njëfarë kohe ta kërkon sërish, çfarë do të bëje?"
Ebu Talha i tha: “Do ia jap menjëherë.”
Atëherë Umu Sulejm tha: "Atëherë mbështetu Zotit të Madhëruar për djalin që të mori."
Ebu Talha e kuptoi qëllimin e të shoqes dhe u zemërua mbi faktin që ajo nuk e kishte lajmëruar më parë për vdekjen e djalit të tyre.
Të nesërmen, Ebu Talha u ngrit dhe shkoi në xhami për të falur namazin e sabahut. Ai i tregoi të Dërguarit të Zotit gjithçka që kishte ndodhur një natë më parë.
Profeti, paqja e Zotit qoftë mbi të, i tha: “Vetë Zoti i Madhëruar është çuditur me atë që bëtë ju mbrëmë dhe Ai ua ka bekuar këtë natë!” Profeti u lut: “O Zot, bekoji këta të dy në natën e tyre!”
Por a e dini se si i bekoi atë natë Zoti?
Atë natë, Umu Sulejm kishte mbetur shtatzënë dhe pas nëntë muajsh lindi një djalë të cilin Ebu Talha e quajti Abdullah.
Abdullahu u rrit, u martua dhe i lindën dhjetë djem, të gjithë hafëzë. Bereqeti i asaj nate e pati efektin edhe në pasardhësit e Ebu Talhas. Ky ishte shpërblimi me të cilin Zoti i shpërbleu për durimin e tyre. .

[ramazan_it]

Selam alejkum vëllezër dhe motra muslimane, Allahu s.v.t. ju shpërbleftë për këto tregime të bukura.

HISTORIA E BARSISËS ADHURUESIT!


Thuhet se Barsisa kishte 60 mij dishepuj, të cilët fluturonin në ajër, për shkak të bekimit që Allahu i kishte dhënë atij. Por, ai vdiq si jobesimtar. E adhuronte aq shumë Allahun, sa edhe engjëjt u mahnitën nga adhurimi i tij. Por, Allahu u tha:

"Përse mahniteni nga adhurimi i tij?! Unë di atë që ju nuk e dini. Unë e di që ai do të vdes si jobesimtar dhe do të futet përjetësisht në zjarrin e xhehenemit!"

Iblisi e dëgjoji këtë dhe e kuptoi se ishte ai që do ta shkatrojë Barsisën. Shkoi në faltoren e Barsisës, në formën e një adhuruesi dhe e thiri. Barsisa i tha:

[COLOR="DarkGreen"]"Kush je ti dhe çfarë dëshiron?"[/COLOR]

Iblisi i tha:

"Jam adhurues dhe du të jem ndihmësi yt për të adhuruar Allahun!"

Barsisa ju përgjegj:

"Kush dëshiron të adhurojë Allahu e Madhëruar, i mjafton shoqëria e Tij."


Pas kësaj, iblisi i mallkuar iu fal Allahut tre ditë radhazi, pa fjetur, pa ngrënë, e pa pirë. Barsisa i tha:

"Unë ha, pi dhe fle, kurse ti nuk ha. Unë kam 220 vjet që e adhuroj Allahun e Madhëruar dhe nuk mund të ri pa fjetur, pa ngrënë, e pa pirë. Si t'ia bëj që të bëhem si ti?"

Iblisi i tha:

"Bëje një mëkat dhe pastaj pendohu, sepse Allahu është i mëshirshëm dhe në këtë mënyrë do të provosh ëmbëlsirën e bindjes ndaj Tij."


"Por, si të mos i bindem Allahut pas kaq vjet adhurimi?!" - tha Barsisa.

"Kur bën mëkat,njeriu ka nevojë për falje dhe mëshirë." - tha Iblisi.

"Po çfarë mëkati më sugjeron të bëj?" - pyeti Barsisa

"Bëj zina!" - i tha iblisi

"Jo nuk e bëj!" - tha Barsisa.

"Po sikur të vrasësh ndonji besimtar?" - i tha iblisi.

"Nuk e bëj!" - iu përgjgj Barsisa.

"Atëherë, pi alkool!" - i tha iblisi, "sepse është më e lehtë dhe ke armik vetëm Allahun!"

"Ku ta gjej alkoolin?" - i tha Barsisa.

"Shko në filan fshat." - i tha iblisi.

Barsisa shkoi në fshat dhe takoi një grua të bukur, që i shiti verë. Barsisa piu, u deh dhe shkoi me gruan e bukur. Ndërkohë, i shoqi i saj hyri në shtëpi, i zuri të dy dhe Barsisa e vrau.

Sakaq, iblisi mori formën e një njeriu dhe e lajmëroi sundimtarin e vendit për çka ngjau. Sundimtari e dënoi Barsisën me rrahje 80 kamxhikë për pirje alkooli, 100 kamxhikë për zina dhe me gurosje, pasi kishte vrarë një njeri të pafajshëm. Ndërkohë që ndodhej i lidhur, i shfaqet përsëri iblisi dhe i thotë:

"Si të duket gjendja ku je?"

"Kush i bindet këshilluesit të keq, kështu do të pasojë!" - tha Barsisa.

Iblisi i tha:

"Ti e adhurove Allahun për 220 vjet dhe unë të pruna në këtë gjendje. Po desha dhe po deshe mund të të shpëtoj!"

Barsisa i tha:

"Të jap ç'të duash, vetëm më shpëto!"

"Bjer në sexhde për mua!" - i tha iblisi.

"Po si të bëj sexhde kur jam i lidhur?" - tha Barsisa.

"Duke bërë shenjë me kokë!" - tha iblisi.


Barsisa bëri shenjë me kokë duke dalë nga feja.

Kur doli nga feja, shejtani i tha :

"Unë s'kam punë më me ty. Unë kam frikë Allahun, Zotin e bëtërave."

O Zot, Na e bëj besimin pishtar drite dhe jo grackë ku bien mendjemëdhenjë. Na e bë të kemi përfundimin e mirë dhe jo si përfundimi i Barsisës. AMIN.

Selam aeljkum we rahmetullahi we berekatuhu!

[Gimi3]

Ibn Rexhebi dhe disa te tjere tregojne per nje besimtar te cilit i mbaruan te ardhurat kur ishte ne Meke.Ai u urit shume dhe gati po vdiste nga mungesa e ushqimit.Nje dite, duke ecur neper rrethinat e Mekes, ai gjeti nje varese me vlere te madhe.Ai e mori me vete dhe u nis per ne Xhami.Rruges ai takoi nje njeri i cili njoftonte se kishte humbur varesen.Besimtari tregon: “ E pyeta te ma pershkruante ate, dhe ai e pershkroi ate mu ashtu siç ishte pa me lene shteg dyshimi.Ia dhashe ate pa marre shperblim, dhe thashe:
“ O Allah, e dhashe per Ty, andaj ma kompenso me diçka çka eshte me e mire per mua “.Pas kesaj, ai shkoi ne oqean dhe filloi nje udhetim me anije te vogel.Pas pak kohe nje stuhi me erera te forta e derrmoi copash anijen dhe atij iu desh te kapej pas nje cope druri.Ererat ishin te forta dhe e çonin sa majtas sa djathtas.Me ne fund, ai doli ne nje ishull.Atje gjeti nje xhami plot me njerez qe po faleshin dhe iu bashkua atyre.Ai gjeti flete me pjese nga Kur’ani dhe filloi t’i lexonte.Njerezit e atij ishulli e pyeten, “ A di te lexosh Kur’an? “ dhe ai u pergjigj se dinte.Ata i thane, “ Mesoju femijeve tane Kur’an “. Keshtu ai filloi t’i mesonte ata dhe mori rroge per punen e tij.
Nje dite ata e pane tek shkruante, dhe e pyeten : “ A po i meson femijeve tane te shkruajne ? “. Ai pranoi dhe filloi t’i mesonte ata dhe keshtu mori prape rroge per punen e tij.
Pas ca kohesh, ata i thane : “ Kemi nje vajze jetime i ati i se ciles ishte njeri i mire. A pranon te martohesh me te ? “ Ai ra dakort dhe me vone tregoi. “ U martova me te dhe kur qendrova me te, pashe se mbante po ate varese ne qafe.I kerkova asaj te me tregonte historine e vareses, dhe ajo tha se i ati e kishte humbur ne Meke dhe se nje njeri e kishte gjetur e ai ia kishte kthyer.Ajo i tregoi se i ati gjithmone lutej qe e bija te bekohej me nje burre si ai njeri i ndershem.Atehere, une i tregova asaj se ai njeri isha une. “

Ai braktisi diçka per hir te Allahut, dhe Allahu ja kompensoi me diçka edhe me te mire.

“ Vertete, Allahu eshte i Mire dhe i Paster, dhe nuk pranon tjeter perveçse vepren e miren dhe te paster.”

[ximi_abedini]

Djaloshi,Nëna, dhe Gruaja e cila të don vetëm për para !!!

Një i ri kishte shkuar jashtë vendit që të shkollohet.
Pas përfundimit të shkollës së lartë kthehet në vendin e tij, martohet me një vajzë të pasur dhe të bukur.

Kjo vajzë ka qenë shkaktare në mjerimet dhe vuajtjet e këtij djaloshi po mos të përkujdesej All-llahu xh.sh. për të.

Thotë ky djalosh i cili dëshiron të jetë anonim: Më vdiq babai im dhe unë isha i vogël, kështu që mbeta nën përkujdesjen e nënës sime.
Nëna ime ishte shërbtore në shtëpi dhe kujdesej mirë për mua pasi që isha i vetmi fëmijë i saj.

Më regjistroi në shkollë dhe vazhdova derisa i përfundova mësimet e Universitetit.

Një herë erdhi nëna ime me një delegacion jashtë vendit ku mësoja, mu lut nëna ime ndërsa lotët ia kishin mbuluar sytë e saj, pastaj më tha mua: Ki kujdes ndaj vetes tënde o biri im dhe mos më ndërprit mua nga lajmet tua, dërgom mua ndonjë letër derisa të jem e qetë dhe e bindur për shëndetin tënd.

Pas një kohe të gjatë i përfundova mësimet dhe u ktheva në vendin tim, mirëpo u ktheva një njeri tjetër sepse kishte lënë gjurmë në mua “Civilizimi dhe kultura Evropiane”.

Pashë prapambeturi në fé dhe reagime, u bëra duke mos besuar tjetër përpos në jetën e kësaj bote të përkohshme.

U punësova në një profesion të lartë, pastaj fillova të kërkoj bashkëshorte derisa e gjeta atë, mirëpo nëna ime kishte zgjedhë për mua një vajzë besimtare, të matur dhe të kujdesur, mirëpo unë e zgjodha atë vajzën e pasur dhe të bukur sepse unë gjithmonë kam ëndërruar në jetën “Aristokrate”.

Gjatë gjashtë muajve të marteses sime, bashkëshortja ime ishte kundër nënës sime dhe më mashtronte mua derisa e kam urrejtur edhe nënën time.

Një ditë prej ditëve hyra në shtëpi dha ja bashkëshortja ime qante, e pyeta atë për shkakun pse qanë, mirëpo ajo mu përgjigj mua: Ose unë ose nëna jote në këtë shtëpi se nuk mund ta durojë më nga tani!!
Më kapi qmenduria dhe e përzura nënën time prej shtëpisë në këto momente hidhëruese.

Doli nga shtëpia duke qajtur dhe tha: All-llahu të dhashtë kënaqësi o biri im.

Pas një ore dola për t’a kërkuar nënën time, mirëpo pa ndonjë dobi, kështu që u ktheva në shtëpi, ndërsa bashkëshortja ime përpiqej që të më bind me mashtrimet e saja dhe me injorancën time që t’a harroj këtë nënë të shtrenjtë dhe të dashur.

U shkëputen lidhjet me nënën time për një kohë të gjatë dhe gjatë kësaj kohe u sëmura prej një sëmundje të keqe dhe u detyrova të shtrihem në spital.

Nëna ime e kishte marrë vesh se unë gjindesha në spital dhe erdhi të më viziton, bashkëshortja ime në ato momente ishte tek unë dhe jashtë e kishte përzënë nënën time dhe i kishte thënë asaj: Djali juaj nuk ndodhet këtu!

Çka dëshiron nga ne? Largohu prej neve!
Ishte kthyer nëna ime prej nga kishte ardhur!
Dola nga spitali pas një kohe të gjatë që të rikthehem në gjendjen time shpirtërore, humba punën, shtëpinë dhe më ishin grumbulluar borgje të shumta, të gjitha këto ishin bërë për shkak të bashkëshortes sime, u lodha prej kërkesave të shumta të saja dhe në viziten e fundit më refuzoi gruaja ime e bukur dhe tha: E humbe punën tënde, pasurinë tënde dhe nuk të kthehet vendi në shoqëri, unë e shpalli për ty të qartën: Unë nuk të dua ty, shkurorëzom {ndamë nga martesa}/
Ishte ky lajm si një rrufe që ra në kokën time dhe e shkurorëzova atë.

U zgjova nga neglizhenca në të cilën isha në të.
Dola që ta kërkoj nënën time dhe së fundi e gjeta atë, mirëpo ku e gjeta atë? Ishte duke qëndruar në një vend ku hante nga sadakatë {lëmoshat e bëmirësve}!!

Hyra tek ajo dhe vërejta se kishte lënë gjurmë të qajturit e saj dhe ishte zbehur, u afrova afër saj dhe fillova të qajë pandërprerë, filloi edhe nëna ime që të më shoqëron në vajtim.

Mbetëm në këtë gjendje përafërsisht një orë të plotë, pastaj e mora atë në shtëpi dhe u betova në veten time që të jem i dëgjueshëm për të, mirëpo para kësaj jam i kujdesshëm ndaj urdhërave të All-llahut xh.sh. dhe i larguar nga ndalimet e Tij dhe tani jetoi në ditët më të bukura me të dashuren e jetës: Nënën time, All-llahu e ruajtë atë!
E lus All-llahun xh.sh. që të na i mbulon të metat tona dhe të na i falë gabimet tona.

[ximi_abedini]

Abdullah Ibën Faraxh, thotë se kishte pasur nevojë për një njeri që do ti ndihmonte rreth punëve të shtëpisë, të cilin do ta paguante me mëditje. Dhe shkoi në treg, ku e pa një djalë të ri me fytyrë të zbehur që kishte veshur një këmishë prej leshi të cilën e mbante të shtërnguar me një rryp të leshtë, kurse në dorën e tij mbante një shportë dhe një tërkuzë. Abdullahu e pyeti se a do të kishte dëshirë të punojë. Djaloshi tha po, dhe kërkoi që ta paguajë një dirhem dhe një danik (1/4 e dirhemit). Djaloshi po ashtu përcaktoi se do ta ndal punën dhe do të përgatitet për namaz kur të thërret ezani i drekës, po ashtu edhe për në ikindi

Abdullahu u pajtua dhe e mori në shtëpinë e tij ku i tregoi se çfarë duhej të bën. Djali punoi mirë dhe nuk tha asnjë fjalë deri sa thirri ezani i drekës. Ia përkujtoi Abdullahut marrëveshjen. Abdullahu i tha që mund të shkonte. Djaloshi shkoi e fali namazin e drekës dhe punoi deri në ikindi. Shkoi e fali edhe namazin e ikindisë, u kthye prap dhe punoi deri në fund të ditës. Abdullahu ia dha rrogën dhe djaloshi shkoi.

Pas disa ditësh, Abdullahu kishte nevojë që të kryeshin edhe ca punë në shtëpinë e tij. Gruaja e tij e këshilloi që ta merr po atë djalosh, sepse ishte i mirë dhe i sinqertë. Abdullahu vajti që ta kërkojë djaloshin, por nuk arriti ta gjejë. Duke e kërkuar, njerëzit tjerë i treguan se djaloshi punon vetëm të shtuneve dhe se ishte njeri i vetëm. Abdullahu priti të vinte dita e shtunë dhe e gjeti djaloshin. Djaloshi u pajtua që të punojë me kushtet e njëjta. Në fund të ditës, Abdullahu deshi që ta paguante më shumë, kurse djaloshi u hidhërua dhe iku. Abdullahu vrapo pas tij dhe e luti që të paktën ta merr atë për cilën ishin dakorduar. Ai pranoi dhe shkoi.

Pas pak kohe, Abdullahu përsëri kishte nevojë për djaloshin, priti të vjen dita e shtunë dhe shkoi në treg, por kësaj rradhe nuk mundi ta gjejë djaloshin. Dikush tha se djaloshi shpenzonte nga një danik për çdo ditë, por këtë herë ishte sëmurë rëndë. Abdullahu mori vesh se ku jeton ai dhe shkoi për ta vizituar. Ai qëndronte në shtëpi me një grua plakë. Ai vërejti djaloshin i cili flinte, kurse kokën e kishte mbështetur mbi një tullë.
- A ke nevojë për diçka? – pyeti Abdullahu
- Po, - u përgjigj djaloshi, - nëse pranon!

- Pasi që të vdes, - vazhdoi djaloshi, shite tërkuzën time, laje këmishën dhe rrypin tim dhe pastaj më varros me ato. Shih, në xhepin tim ka një unazë. Prit deri atë ditë kur Harun el-Rashidi (halifeja i asaj kohe) të vijë në vendin tonë, qëndro në ndonjë vend ku do të mund të vërehej ai dhe pastaj afrohu dhe tregoja unazën. Por këtë bëje pasi që të më varrosësh mua. Abdullahu u pajtua.
Kur vdiq djaloshi, Abdullahu veproi ashtu siç kishte kërkuar ai. Kur në atë vend erdhi Harun el-Rashidi, ai shkoi ta sheh atë, i tregoi se kishte besim në të dhe ia tregoi unazën. Haruni e ftoi Abdullahun të shkon tek shtëpia e tij, kur Abdullahu shkoi atje, Haruni kërkoi që çdokush që ishte prezent të largohet, dhe e pyeti Abdullahun se kush ishte ai dhe kush ia kishte dhënë atë unazë. Abdullahu iu përgjigj pyetjeve të tij. Kur Haruni dëgjoi tregimin e gjatë filloi të qajë aq shumë saqë Abdullahut i erdhi keq për të.

- O udhëheqës i besimtarëve, - iu drejtua Abdullahu halifes. Kush ishte ky djalosh?

- Djali im! – u përgjigj Haruni.
- Por si ka mundur që të jetë ashtu?
- Ai lindi para se të më jepej besimi për halife. Është rritur me kujdes, dhe ka qenë shumë mirë i edukuar në Kur’an dhe në lëmi tjera. Pasi që e mora halifatin, ai iku dhe nuk brengosej fare për të mirat e kësaj bote. Ishte tepër i lidhur me nënën e tij dhe unë ia dhashë asaj këtë safir të çmuar që t’ia jap atij. Ai pranoi me mosdashje. Nëna e tij ka ndërruar jetë, dhe që atëherë ti je i vetmi që më ka informuar në lidhje me të. Sonte do të më dërgosh tek varri i tij.
Abdullahu e dërgoi Harunin tek varri i djalit të tij. Haruni qau një kohë të gjatë dhe ngeli aty deri në agim. Haruni kërkoi që Abdullahu të qëndron aty për disa ditë që të mund të shkojnë te varrezat gjatë netëve.
Abdullahu nuk dinte se ai ishte djali i Harunit përderisa nuk i tregoi Haruni vetë

[besa.a.best]

Selam alejkum vllezer dhe motra

Fillimisht doja tju pergezoj per mundim tuaj dhe kontributin qe jepni ne ISLAM ALLAHU ju shperbleft.
Lexova nje tregim shum mbreslenes dhe doja qe ta ndaja me ju shpresoj te ju pelqej , ku tregon nje dijetar per "Tetë gënjeshtrat e nënës së tij"..hmmm..
A thua cfar genjeshtra flet Dr. Mustafa Akkad ?!

Andaj vijon ky tregim...........

Tetë gënjeshtrat e nënës sime

Nëna ime jo gjithmonë nuk e ka thënë të vërtetën . . . më ka gënjyer tetë herë në momentet e rëndësishme të jetës!

Nëna ime jo gjithmonë nuk e ka thënë të vërtetën... më ka gënjyer tetë herë në momentet e rëndësishme të jetës!
Tregimi fillon me lindjen time. Kam lindur si djalë i vetëm në një familje tejet të varfër . . . aq të varfër saqë nuk kishim ushqimin e mjaftueshëm. Në raste të rralla ndodhte që të kishim pak oriz në shtëpi . . . Nëna përgatiste shujtën e thjeshtë dhe gjithmonë pjesën e saj të pjatës e hidhte në pjatën time duke thënë: "Ha biri im, unë nuk jam e uritur."

KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E PARË

Kur u rrita pak, nëna ime pasi përfundonte punët e shtëpisë, shkonte te lumi që gjendej afër shtëpisë, duke shpresuar se do të zinte ndonjë peshk, që unë të kisha ushqim të shëndetshëm dhe të zhvillohesha sikur fëmijët tjerë. Me një rast, falënderoj Allahun, arriti t'i zë dy peshq. Nxitoi në shtëpi dhe përgatiti dy peshqit dhe i vendosi para meje. Duke parë se unë me shije e haja peshkun tim, ajo vendosi edhe peshkun e saj në pjatën time duke thënë: "Biri im, ja edhe këtë peshk timin, sepse ti e di që unë nuk e dua peshkun."

KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E DYTË

Koha kalonte dhe erdhi momenti që unë të hyja në shkollë. Meqë nuk kishim pasuri që unë të shkollohem, nëna hyri si shitëse te një tregtar i pasur. Një natë të ftohtë dhe me shi, nëna më tepër u vonua në punë.
I brengosur dola nga shtëpia ta kërkoja. E vërejta duke ardhur me një torbë të rëndë të rrobave në dorë. E thirra: "Nënë, eja në shtëpi, është vonë dhe ftohtë." Ajo buzëqeshi dhe tha: "Biri im, unë nuk jam e lodhur."

KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E TRETË

Erdhi koha e provimeve të shkollës. Edhe pse ishte vapë e madhe, ajo dëshiroi të vinte me mua në shkollë. Dielli përcëllonte tokën, ndërsa sipërfaqja e rërës avullonte nga nxehtësia. Hyra në shkollë, ndërsa ajo mbeti duke pritur në oborrin e shkollës. Kur përfunduan provimet, dola nga shkolla e ajo më priti me përqafim amënor, mbushur me dashuri dhe mëshirë. Në dorë mbante një lëng të ftohtë që e kishte blerë për mua. Kur fillova ta pija, e ktheva kokën dhe vërejta atë, nga balli i saj rridhnin pika djerse.
Ia ofrova gotën duke thënë: "Nënë, pi edhe ti pak", ndërsa ajo tha: "Biri im, vetëm ti pije, unë nuk kam etje."

KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E KATËRT

Pas vdekjes së babait tim, nëna jetoi një jetë të vështirë si e vejë. Mbi supet e saj mbajti tërë përgjegjësinë për udhëheqjen e shtëpisë, thjeshtë duhej të kujdesej për çdo gjë. Jeta ishte vështirësuar, dhe shumë shpesh ishim të uritur. Pranë shtëpisë sonë jetonte xhaxhai im, njeri i mirë, shpesh na sillte ushqim por edhe ai ishte i varfër. Fqinjët kur panë që gjendja ynë ishte e papërballueshme, këshilluan nënën e cila ishte ende e re, të martohej për dikë që do ta ndihmonte. Mirëpo, nëna ime refuzoi këtë këshillë duke thënë: "Unë nuk kam nevojë për dashuri."

KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E PESTË

Pasi përfundova fakultetin, hyra në një punë me pagë të mirë në një firmë dhe vendosa ta marr përsipër kujdesin e shtëpisë.
Meqë shëndeti i nënës ishte dobësuar, nuk mund të punonte si shitëse rrobash, filloi të shesë perime në treg. Kur nuk mundi më tej të punonte, unë ndava pjesën nga paga ime dhe ia dhashë asaj, ndërsa ajo i refuzoi duke thënë: "Biri im, ruaji të hollat, unë kam mjaft për vete."

KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E GJASHTË

Vazhdova shkollimin e mëtejmë dhe shumë shpejtë u bëra magjistër. Paga ime u rrit edhe më shumë. Firma gjermane më ofroi një punë të mirë në Gjermani. U gëzova pa masë dhe fillova të ëndërroja për jetën e re të lumtur. E ftova nënën të vinte të jetojë me mua, por ajo refuzoi duke më thënë: "Biri im, unë nuk jam mësuar me jetë luksoze."

KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E SHTATË

Koha kalonte, nëna ishte plakur dhe shumë shpejtë u sëmur nga karcinomi malinj. Në ato momente në mes meje dhe nënës sime të dashur ishin shumë shtete. I nevojitej përkujdesja e dikujt. I lashë të gjitha dhe u ktheva në shtëpi. Nënën e gjeta në shtrat.
Kur më pa, u mundua të buzëqesh. Zemra mu copëtua, sepse ishte e molisur. Nuk ishte më ajo nëna që e kam njohur . . . Lotët më shkonin rrëke nëpër fytyrën time, por edhe tani ajo u mundua të më ngushëllojë duke thënë: "Biri im, mos qaj, unë nuk kam dhembje!"

KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E TETË

Pasi që tha këto fjalë, mbylli sytë dhe më nuk i hapi kurrë.
Secili që kënaqet me begatinë e prindërve të gjallë, u këshilloj:
Ruani këtë begati para se të pikëlloheni për humbjen e saj.
Secilit që ka humbur nënën e tij të dashur, e këshilloj:
Gjithmonë kujto sesa ka sakrifikuar për ty.
Lute Allahun që ta falë dhe mëshirojë.

[Selma*]

Musa Alejhi Selam Dhe Shoku i Tij Ne Xhennet

Musa alejhi selam, Pejgamberi i Allahut, a e dini se kush ka qenë Musa alejhi selam?!! Pejgamber, i cili ka folur me Allahun subhanehu ve teala drejtpërdrejt, pa ndërmjetësues, dhe ka qenë njëri prej pesë Pejgambereve më të zgjedhur (ulul azm).

Tregohet se një ditë prej ditësh Musa a...lejhi selam iu drejtua Allahut me lutje:
- O Zoti im, o Zoti im! Kam dëshirë ta di se kush është shoqëruesi im në xhenet!
- Njeriu i parë që do të kalojë pranë teje do të jetë shoqëruesi yt në xhenet - ia ktheu Allahu subhanehu ve teala.
Musa alejhi selam priti dhe tha:
- A thua kush do të kalojë pranë meje?!
Papritmas kalon një njeri i thjeshtë që Musa alejhi selam nuk njihte atë, dhe as ai njeriu nuk e njihte Musën alejhi selam.
- Njeri i thjeshtë si gjithë njerëzit - ka menduar Musa alejhi selam - A mos do të jetë ky njeri prej Pejgamberëve, apo njeri i njohur me devotshmërinë e tij.
Mirëpo ky njeri nuk ishte i njohur, ishte njeri i zakonshëm .
Musa alejhi selam filloi ta ndjekë nga pas, dhe të shikojë se kush është ky shoqërues i tij në xhenet. Pas pak pa se ky njeri hyri në një shtëpi të vjetër dhe të hapur (pa dyer e pa dritare). Djaloshi hyri në këtë shtëpi, dhe u ul përpara një gruaje të plakur, të shtyrë në moshë dhe e sëmurë me sëmundje të ndryshme. Gruaja ishte e ulur në tokë, Musa alejhi selam shikonte nga larg se çfarë po vepronte ky djalë.
Djaloshi e përshëndeti gruan (plakë) me selam, dhe filloi t'ia përgatit ushqimin. Ia solli ushqimin dhe filloi ta ushqente atë me dorën e tij. Pasi e ushqeu, i dha ujë, ia pastroi gojën e saj. Pastaj filloi ta pastrojë shtëpinë, dhe në A doli nga shtëpia.
Musa alejhi selam e takoi atë, e përshëndeti me selam. Djaloshi nuk e njihte Musën alejhi selam, dhe Musa filloi ta pyet atë:
- O filan, kush është kjo grua (plakë), të cilës i solle ushqimin, e ushqeve, i dhe ujë, ia pastrove gojën e saj, ia pastrove shtëpinë dhe dole?
- Ajo është nëna ime, - iu përgjigj djaloshi
- A bën lutje (dua) nëna jote ndonjëherë për ty? - ia ktheu Musa alejhi selam.
- Po bën lutje të shumta, mirëpo një lutje e bën vazhdimisht që nuk e ndërprenë atë asnjëherë, - iu përgjigj djaloshi.
- E cila është ajo lutje? - pyeti Musa alejhi selam.
- Gjithmonë lutet A thënë: "O Zoti im, o Zoti im, bëje djalin tim që të jetë shoqërues me Musën, birin e Imranit në xhenet!" - i tha djaloshi.
Pastaj Musa alejhi selam i tha: - Të përgëzoj, të përgëzoj o rob i Allahut, se me të vërtet Allahu i është përgjigjur lutjes së saj, dhe unë jam Musa i biri i Imranit, dhe ti je shoqëruesi im në xhenet.
Allahu subhanehu ve teala thotë:
"Zoti yt ka urdhër te prerë që mos adhuroni tjetër pos Tij, që të silleni në mënyrë bamirëse ndaj prindërve. Nëse njeri prej tyre, ose që të dy, i ka kapur pleqëria pranë kujdesit tënd, atëherë mos u thuaj atyre as "of-oh ", as mos u bë i vrazhdë ndaj tyre, po atyre thuaju fjalë të mira (të buta, respektuese) . Dhe në shenjë mëshire shtrije pranë tyre krahun përulës e respektues dhe thuaj: "O Zoti im! Mëshiroji ata të dy, sikurse më edukuan mua kur isha i vogël"!" (Israë, 23-24).
Kjo është duaja e nënës, ku jemi ne me nënat tona, çka veprojmë ne me nënat tona, vërtet Allahu e pranon duanë (lutjen) e nënës. Ja shikoni, duaja e nënës e bëri këtë njeri të thjeshtë, të mjerë, që të jetë shoku i Musës alejhi selam në xhenet si shkak i duasë së nënës së tij, e që ka prej njerëzve që bëjnë namaz tërë natën dhe nuk e arrin shkallën e këtij personi.
O vëlla tregtar, ndaj diçka nga tregtia e jote!
O ju gra, ndani diçka!
O ju fëmijë ndani diçka!
Dhe shkoni te nënat e juaja dhe gëzoni ato!
Nëna jote, pastaj nëna jote, pastaj nëna jote, pastaj babai i yt! A e din ti o vëlla dhe motër se duaja e nënës është e pranueshme, dhe duaja e babës është e pranueshme.
Shkoni te to dhe kërkoni prej tyre që ta lusin Allahun dhe të kërkojnë për ju xhenetin.Shiko më shumë

[fisniku-student]

Jeta jonë ndodhet në këtë tregim


Një ditë prej ditësh, një njeri ishte duke udhëtuar në një udhëtim, në shoqërim të gruas dhe fëmijëve të tij. Në rrugëtim ata takojnë një person, i cili ishte i ndalur në rrugë, me të cilin fillojnë një bisedë:



Njeriu e pyeti: Kush je ti?
Iu përgjigj: Unë jam Pasuria.
Burri e pyeti gruan dhe fëmijët e tij: A ta lejojmë këtë të udhëtoj me ne?
Të gjithë iu përgjigjen: Po si jo, me pasuri mund të bëjmë gjithçka dhe të posedojmë çdo gjë që dëshirojmë.
Dhe hipi pasuria me ta, dhe vazhduan rrugëtimin, derisa e takojnë një tjetër person.

Babai e pyeti: Kush je ti?
Ai iu përgjigj: Unë jam Pushteti dhe Pozita.
Sërish u kthye burri kah gruaja dhe fëmijët e tij dhe i pyeti se a mund ta lejojnë këtë njeri të udhëtoj me ta?

Dhe të gjithë njëzëri iu përgjigjën: Gjithsesi, me pushtet dhe pozitë mund të arrijmë gjithçka dhe të posedojmë çdo gjë që dëshirojmë.
Dhe kështu hipi me ta edhe pushteti e pozita.
Karroca prapë lëvizi për ta plotësuar udhëtimin e saj. Përgjatë rrugës takuan shumë persona dhe të gjitha dëshirat, epshet dhe kënaqësitë e kësaj bote, por për çudi asnjë nuk e refuzuan përderisa e takuan një person.

Dhe babai e pyeti: Kush je ti?

Iu përgjigj ai: Unë jam Feja.

Babai, gruaja dhe fëmijët të gjithë të një zëri thanë: Jo, nuk është koha e tij. Ne dëshirojmë këtë botë, ashtu siç dëshirojmë ti shijojmë kënaqësitë e saj. Kurse feja do të na i ndaloj këto kënaqësi, dhe do të na prangos dhe do të lodhemi me obligimet dhe mësimet e tij, me hallall, haram, namaz, mbulesë, agjërim, me, me, me ... dhe kjo do të na dërrmoj ne.
Mirëpo i thanë atij, fejës, se mund të kthehen sërish tek ai pasi ta shijojnë këtë botë dhe çka ka në të.

Kështu e lanë atë të mërzitur dhe vazhduan rrugën me karrocën e tyre.
Dhe, befas gjetën në rrugë pikë kontrollin dhe fjalën "STOP" dhe një njeri i cili i bënte me shenj babait që të zbriste nga karroca.

Njeriu iu afrua babait dhe i tha: Për ty zotëri përfundoi udhëtimi, duhet ta lësh karrocën dhe të vini pas meje.

Babai i befasuar u shtang në vend dhe nuk nxori asnjë fjalë.
Njeriu i tha: Unë kontrolloj për Fenë... a e ke me vete Fenë?

Babai duke u dridhur tha: Jo... e kam lënë pak më larg nga këtu... të lutem më lejo të shkoj ta marr...

Njeriu i tha: Nuk mund ta besh këtë sepse për ty udhëtimi përfundoj dhe kthimi yt është i pa mundur...

Babai i tha: Por me mua në karrocë janë Pasuria, Pushteti e Pozita, Gruaja, Fëmijët e mi dhe, dhe, dhe , dhe....

Njeriu i tha: Asnjëri prej tyre nuk të bëjnë dobi tek Allahu, dhe të gjitha do ti lësh, dhe asnjeri nuk do të bënte dobi, përpos fesë të cilën e poshtërove duke e lënë në mes të rrugës.

Dhe babai e pyeti: Po mirë kush je ti?

Ai iu përgjigj: Unë jam VDEKJA, për të cilën ishe i shkujdesur dhe asnjëherë nuk e llogarite takimin e saj.

Babai me lot në sy i penduar u kthye kah karroca, dhe pa që gruaja e tij e drejtonte karrocën në vend të tij.
Ndërsa karroca filloi të lëviz për ta plotësuar rrugëtimin e saj, e në të ishin Fëmijët, Pasuria, Pushteti e persona të tjerë, askush nga ta nuk zbriti që ta shoqëroj babain, por mbeti i vetmuar dhe i penduar në mes të rrugës, edhe pse kishte kaluar koha e pendimit.


Thotë Allahu i Madhëruar: "Thuaj (o i dërguar): "Në qoftë se etërit tuaj, djemtë tuaj, vëllezërit tuaj, bashkëshortet tuaja, farefisi juaj, pasuria që e fituat, tregtia që frikoheni se do të dështojë, vendbanimet me të cilat jeni të kënaqur, (të gjitha këto) janë më të dashura për ju se All-llahu, se i dërguari i Tij dhe se lufta për në rrugën e Tij, atëherë, pritni derisa All-llahu nuk vë në rrugën e drejtë njerëzit e prishur." [Et Teubeh 24]


Dhe thotë Allahu Fuqiplotë: "Secili njeri do të shijojë vdekjen, e shpërblimet tuaja u plotësohen ditën e kijametit, e kush shmanget zjarrit e futet në xhennet, ai ka arritur shpëtim, e jeta e kësaj bote nuk është tjetër pos një përjetim mashtrues." [Ali Imran 185]

Paqja, Mëshira dhe Begatia e Allahut qoftë mbi ju....

Përktheu: Rijad Imeri

[ramazan_it]

Kujto vdekjen dhe varrin (Poezi e bazuar ne hadithe te sakta)





Kur zbresin melaiket me fytyra te bardha si dielli
me vehte kane qefine dhe ere te mire prej xhenetit
ulen prane besimtarit aq sa te arrije shikimi
keshtu eshte thene ne hadithin e sakte te Profetit

Prane kokes se tij meleku i vdekjes ulet
me fjale te bukura plot butesi dhe embelsi
o shpirti i mire dhe i kendeshem- thote meleku- ti dil
per ne faljen e mekateve nga Allahu dhe per ne kenaqesine e Tij

Dhe shpirti del lehtë sikurse pika e ujit nga shakulli
meleku i vdekjes e merr me kujdes dhe butesi
ne qiej dhe toke per te meleket dergojne salawate
mos valle, a nuk do që keshtu të trajtohesh edhe ti?!

Meleket e tjere menjehere e marrin dhe e vendosin
ne qefinin fisnik me eren e mire te xhenetit
si misku me i kendeshem ne toke ky shpirt kundermon
nje trajtim i vecante e i caktuar vetem per te drejtit

dhe dyert e qiellit ketij shpirti te gjitha do ti hapen
dhe melaiket e çdo dere luten te ngjitet nga ata
te mirin te gjithe e duan, e respektojne dhe e çmojne
Allahut te Larte i lutemi te na beje nga ata

melaiket e marrin dhe ngjiten me te ne qiell
“Ç’ështe ky shpirt i mire e i kendeshem”, çdo grup melaikesh thote
eshte filani biri i falanit do te thuhet
me emrat me te mire me te cilin u thirr ne kete bote

e kur me te melaiket arrijne ne qiellin e dunja-se
kerkojne qe dera te hapet dhe per ta ajo hapet
vazhdojne ta shoqerojne ate te afruarit e Allahut te çdo qielli
dhe me te ata ngjiten deri tek qielli i shtate

e kur melaiket te arrijne me te ne qiellin e shtate
ai merr vleresimin per besimin, theniet dhe per cdo pune
Allahu i Larte melaikeve ka per tu thene
“Shkruajeni perfundimin e robit Tim ne ilijune!”

“E c’te ben ty te dish se ç’eshte ilijune
perfundimi per ne ilijune eshte i shkruar
kete e deshmojne melaiket
ata qe prane Allahut jane me te afruar!”

E keshtu ne ilijun perfundimi tij shkruhet
shperblim per ate qe ne dunja ruhet
per ate qe obligimet e fese i ploteson
dhe nga harami gjithmone larg qendron

e pasi perfundimi tij ne ilijun eshte shkruar
Allahu, melaikeve te Tij do u thote:
“Kthejeni robin Tim perseri ne toke
keshtu atyre Une u kam premtuar

nga toka i krijova, aty do ti kthej
ata nga ajo perseri do i nxjerr!”
O njerez per ringjalljen nuk ka dyshim
ai qe ka mend prej kesaj mesim merr

me pas shpirti tij kthehet prape ne toke
ne trupin e tij ne varrin e ftohte
i vetem ne varr tek ai degjohen
kepucet e miqve te tij tek largohen

atehere dy meleke atij i afrohen
e ata jane qe shume ashper qortojne
e ulin ate dhe prane i rrine
me ashpersi tre pyetje atij i drejtojne

Kush eshte Zoti yt? Feja jote cila eshte?
Kush eshte i derguari yt?-i thuhet
wallahi pergjigjet vetem besimtari do i kujtoje
kjo eshte sprova e fundet qe ai do te kaloje

pergjigjet e tij jane te shkelqyera
fjale madhore dhe shume te vyera
ne varr besimtari do te perforcohet
me pergjigjet e tij s’do te trishtohet

Zoti im eshte Allahu! Feja ime Islami!
I derguari tek une eshte Muhamedi!
Kjo do jete pergjigja e besimtarit
pergjigje e plote dhe pa pike sikleti

I thuhet:- Per keto, çfare prove ke?
Basimtari do te jape pergjigje te re:
Lexova Kur’anin dhe atij i besova
Librin e Allahut, sipas tij veprova

atehere nje pergjigje kumbon nga qielli
si bekim dhe sukses per robin fitimtar
deshmia me e mire dhe me e pranuar
nga vete Allahu per robin e Tij besimtar

“Robi im ka thene te verteten - do thuhet
shtrojini atij nje shtroje te xhenetit
Me rroba prej tij ate ju ta vishni
Dhe hapini atij nje dere prej xhenetit!”

Nga ajo dere i vjen fllad, ere e mire dhe qetesi
varri i zgjerohet sa shikimi i tij
O Allah! Na bej nga persona te tille!
O Allah! Na bej nga robte vepermire!

Pastaj nje burre i bukur i afrohet
me rroba te mira, me ere te kendeshme
atij i thote dhe e pergezon:
“Degjoje nje fjale qe te gezon!

Gezohu me miresite e Allahut dhe xhenetet
ne te cilat ka begati te perhereshme.
Kjo eshte dita jote qe te ishte premtuar!”
Eh-ç’lajm i bukur, ç’miresi e pashtereshme!

Besimtari atij me pas i pergjigjet:
Edhe ty Allahu te gezofte me te mire.
Valle kush je ti qe me pergezon?
Paske fytyre qe vjen me te mire.

Ai i pergjigjet: “Jam puna jote e mire
Wallahi une ty te kam njohur te pershpejtuar
ne urdherat e Allahut duke i plotesuar
harameve larg duke ju qendruar
prandaj Allahu te shperbleu me te mire!”

Me pas atij dy dyer do ti hapen
nje dere e xhenetit dhe nje dere e zjarrit
i thuhet- “Ketu je ngase besoje
ne zjarr do te ishe po te kundershtoje!”

E besimtari do thote kur te shohe xhenetin
“O Zoti im! Beje sa me shpejt kjametin!
Tek pasuria dhe familja ime me ço”
por i thuhet per tani ketu ti qendro!

E me pas hadithi fisnik na tregon
per tjetin kur vdes nderkohe qe s’beson
kur nga kjo bote ai po largohet
momentet kur vdekja atij i afrohet

nga qielli i zbresin meleke te vrazhde
me fytyra te zeza dhe teper te ashper
me vehte kane rroba nga zjarri i xhehenemit
te thurura jane, prej leshi te ashper

kur zbresin, atij i rrine larg sa shikimi
tek koka i vjen meleku i vdekjes:
“Dil shpirt i keq!” - ai e urdheron
mjere per te, me c’fare e qorton

“Ne urrejtjen e Allahut dil dhe ne hidherimin e Tij!”
Meleku i vdekjes shpirtin urdheron
nga frika ai shperndahet ne trup me shpejtesi
por meleku i vdekjes e kap me furi

me force e terheq dhe e nxjerr me ashpersi
si helli me degezime nga leshi i lagur kur del
nga ashpersia e daljes se shpirtit nga trupi
i keputen damaret dhe nervat kur del

me pas çdo melek ate e mallkon
ne qiell dhe toke dhe dyert i mbyllen
me kembengulje meleket i luten Allahut
qe ai te mos ngjitet nga ana e tyre

meleku i vdekjes ne dore e merr
e nuk mbetet ne te as sa vezullima e syrit
meleket e marrin dhe e mbeshtjellin
me rroben e ashper te xhehenemit

e nje ere prej tij se ç’kundermon
si era me e keqe mbi faqen e tokes
mjere kujt i ndodh dicka e tille
mjere ai qe nuk i therret kokes

dhe ngjiten me te meleket dhe nxitojne
per ne qiellin e dunijase ate e çojne
çdo grup melekesh prane te cileve kalojne
ç’eshte ky shpirt i keq e i neveritshem-thone

ky eshte filani biri i filanit u thuhet
me emrat me te shemtuar qe thirrej ne kete bote
derisa te arrijne ne qiellin e dunjase
kerkojne tu hapet dera por kjo eshte e kote

vijon hadithi qe me tej te na qartesoje
me pas profeti fjalen e Allahut recitoi
“Dyert e qiellit s’u happen dhe ne xhenet s’do hyne
derisa ne vrimen e gjilperes deveja te kaloje!”

Mbani vesh mire dhe thirrini kokes
se Allahu do urdheroje melaiket e Tij:
“Shkruajeni perfundimin e tij ne sixhin
Ne shtresen me te ulet te tokes!”

Pasi perfundimi tij ne sixhin eshte shkruar
Allahu, melaikeve te Tij do u thote:
“Kthejeni robin Tim perseri ne toke
keshtu atyre Une u kam premtuar

nga toka i krijova, aty do ti kthej
ata nga ajo perseri do i nxjerr!”
O njerez, per ringjalljen nuk ka dyshim
ai qe ka mend prej kesaj mesim merr.

Dhe shpirti i tij - vaxhdon hadithi
hidhet nga qielli ne trupin e tij
me pas thote hadithi, profeti filloi
qe fjalen e Allahut te recitoje

“Ai qe shirk Allahut i ben
eshte sikur nga qielli te binte
Shpendet ta rrembejne apo era e stuhishme
ta hedhe ate ne vend te larget!”

Me pas shpirti tij kthehet prape ne toke
ne trupin e tij ne varrin e ftohte
i vetem ne varr tek ai degjohen
kepucet e miqve te tij tek largohen

atehere dy meleke atij i afrohen
e ata jane qe shume ashper qortojne
e ulin ate dhe prane i rrine
me ashpersi tre pyetje atij i drejtojne

Kush eshte Zoti yt? - atij i thone
Ah, ah, nuk e di! - pergjigjet ai
Cila eshte feja jote? - melaiket e pyesin
Ah, ah nuk e di! - pergjigjet ai

Ç’thua per te derguarin tek ju?
Por s’mundet ai te shqiptoje emrin e tij
Melaiket i thone atij-Muhamedi?
Ah,ah nuk e di pergjigjet ai!

Degjova te tjeret te thone kete emer
kjo eshte e shumta qe thote ai
i thuhet-“ti nuk e ke njohur te verteten
As Kur’anin nuk e ke lexuar ti!”

Atehere nje ze kumbon nga qielli
gjykim per te dhe i ashper vendim
“Genjen! Pra shtojini shtrese nga zjarri
dhe hapini atij nje dere per ne zjarr”

E nga kjo dere atij me furi i vjen
era perveluese e xhehenemit dhe nxehtesia
I ngushtohet varri sa brinjet e tij nderthuren
O moskokecares valle ku eshte tani pasuria?!

me pas nje burre i vjen qe eshte teper i shemtuar
me rroba te neveriteshme dhe ere te keqe kundermon
i afrohet neglizhuesit ne varr dhe i thote
merre pra ti lajmin qe te hidheron

“Kjo eshte dita jote qe te qe premtuar!”
ky do jete shperblimi per kedo qe s’beson
Ç’perfundim i llahtarshem
Ç’gjendje e mjeruar

E ne frike dhe ankth pergjigjet mohuesi
Edhe ty per te keqen Allahu te lajmerofte
Valle kush je ti? Vertete po me trishton!
Fytyra jote eshte fytyre qe sjell te keqen.

Pergjigjet lajmetari: “Jam puna jote e ndyre
wallahi te kam njohur perhere te shkujdesur
dhe urdherat e Allahut duke i neglizhuar
i gatshem per haramet gjithnje per ti punuar

Prandaj ty Allahu te shperbleu me te keqe
Me denim e ndeshkim!”
Eh ç’gjendje e mjeruar per ata si ky
Sa perfundim i keq, deshtim e poshterim

pastaj nje i verber dhe shurdhmemec eshte caktuar
me zell dhe ashpersi ate per ta ndeshkuar
ne dore seç mban nje te madhe varré
sikur malin ta godiste, do te bente dhé

nje goditje te rende mbi mohuesin leshon
kjo goditje e llahtaresheme trupin ia shkaterron
e ben dhé e pluhur dhe Allahu prape e ri-formon
dhe perseri ndeshkuesi nje goditje leshon

nje britme rrenqethese mohuesi nxjerr
çdo gje e degjon perveç xhineve dhe njerezve.
O i mjeri ti qe Allahun mohon!
O i mjeri ti qe je i dhene pas epsheve!

Me pas atij i hapet nje dere nga zjarri
dhe me nje shtrese prej tij, atij i shtrohet varri
vazhdon te shijoje denimin, vuajtjet dhe sikletin
lutet: “O Zoti im, mos e bej kjametin”

dhe kjo qe ai gjen ne varr, s’eshte asgje
edhe pse vuajtje dhe dhimbje e padurueshme
por tortura e plote do ti vije ne ahiret
ndeshkim i llahtarshem, nje tmerr i vertete

O bijte e Ademit, nga dynja-ja mos u mashtroni
plotesoni obligimet dhe larg haramit qendroni
mos jini moskokecares dhe mos neglizhoni ne fe
qe me pas mos thoni: “Ah sikur te kisha qene dhé!”



(shkruar nga Enes Abdurrahim ibn Abdullah Albani)

[strange]

Kompjuteri dhe Imami...

Një imam xhamie një ditë, shkon në një apartament zyrtar për një punë. Kërkohen prej tij ca informata dhe për t’i marrë ato shkon tek një internet kafe që është më afër apartamentit.


Duke hyrë ne derë të internet kafes e vërejti pllakën lart me mbishkrim subhanallah estagfirullah:

A mund të më ndihmosh për ta gjetur numrin personal, i thotë imami djaloshit i cili punonte aty?


–Djali iu përgjigj : nëse mund të prisni vetëm ta përfundoj një punë, do të të ndihmoj pastaj.



Imami duke pritur shfrytëzon rastin ta vlerësoj vendin dhe të mendoj se si të rinjtë e kalojnë kohën bosh, ku me hyrjen ne internet kafe nuk mundë të dalin sikur miu i cili për ta marr djathin bie në kurth dhe më nuk mund të dal, pra të rinjtë po bien në kurthe të ndryshme të internetit. Në vete thotë: subhannallah... i paska ardhur fundi dynjasë me këto fitne.

Djaloshi kur e sheh një fytyrë jo të këndshme të imamit, e thërret të pinë nga një çaj. Pas këtij veprimi hoxha sa i zbutet pak mendimi: së paku, edhe kjo vepër është një mirësi.

Mendimi i keq për këta të rinj nuk përfundon vetëm me shqetësim, por imami vendos që t’i shkëmbej ca mendime me këtë djalosh, dhe fillon ta pyet :

-Do të pyes diçka djalosh por nuk e di se çfarë mendon ?

-Urdhëroni Imam, çfarë do të pyesni ?

-Ti a e njeh ALLAHUN?

Me flokë të çaraveshur dhe të lyer me gel, që në çdo pamje të tij imamin e shtynë të thotë në vete: subhanallah ! Përgjigjja e djaloshit paksa është e papritur dhe e çuditshme.

Me një buzëqeshje të ngrohtë djaloshi thotë :

- Si mos ta njeh njeriu Zotin e tij, i cili e ka krijuar nga hiqi, ia ka dhënë mendjen që të mendon dhe percepton, ia ka dhuruar sytë që të sheh ?

-Po po e njeh, por çfarë njeh ti te Zoti yt, a mundë të më tregosh?

Djaloshi, duke e drejtuar gishtin kah kompjuterët, thotë :

-Prej këtyre kompjuterëve po e njoh, z. Imam.

-Po si? Nuk po të kuptoj.

-Ekzistimi i këtyre kompjuterëve tek unë janë argumente tejet të bindshme për ekzistimin e Zotit. Kush punon me kompjuterë e din shumë mirë, se këso makina mund të zbulohen vetëm nga inxhinierë të elektronikës me dituri të madhe .Të pyesësh edhe ateistin më ekstrem ka për të thënë se: kjo kuti nuk mundë të bëhet nga një rastësi, gjithsesi është bërë nga dikush...

P.sh: të zgjohet Darvini dhe këtë laptop t’ia tregosh dhe t’i thuash se njëherë është bërë nga një kalkulator dhe me kalimin e kohës rastësisht është avancuar dhe është shndërruar në një teknologji të lartë edhe ai ka për të thënë që kjo gjë është veçse një çmenduri.

Imamit pas këtyre fjalëve i bëhet qejfi .

-Kur për kompjuterin nuk pranojnë që është bërë vetvetiu, kur vjen puna tek krijimi i njeriut të shtrembëron apo jo ?

-Shikoni z. imam. Këtu janë 20 kompjuterë dhe të gjitha këto janë të lidhur me një sistem dhe të gjitha kontrollohen me një program. Për këtë mirëmbajtje unë kujdesem. Për ndryshe, shëmbëlltyra më e lartë i takon Allahut, larg asaj se unë jam zot i këtyre. Ndonjëherë, disa fëmijë luajnë këtu dhe përfundojnë duke mos paguar . Menjëherë unë i zë ata dhe ju them: ku doni të shkoni pa paguar? Ju dëshironi të shfrytëzoni begatitë e kompjuterit e të ikni pa paguar, nuk ka ashtu. Ata i dënoj në forma të ndryshme, p.sh.: i detyroj të pastrojnë objektin, t’i fshijnë xhamat etj. Për një orë interneti duhet të ketë llogari, ndërsa aq më parë duhet të japim llogari për dhuntitë e panumërta dhe për një jetë të gjatë!

Vetëm për një internet kafe duhet doemos të ketë një kujdes dhe mirëmbajtje, ndërsa për një kozmos gjigant dhe i përgatitur pa asnjë të metë, a nuk duhet të ketë ndonjë mbikëqyrës?

Kush e mohon këtë, vërtet është një injorant, apo jo ?

-Vallahi djalosh shumë, shumë më pëlqeve dhe më befasove me përgjigjet. Por ALLAHUN a e njeh duke e përngjarë me diçka ?

- Unë ALLAHUN pa e përngjarë me asgjë e njoh z. imam.

-Mirë pra atëherë si e dite këtë gjë që është kështu?

Djaloshi përsëri bën me gisht kah kompjuterët, dhe thotë :

- Përsëri prej këtyre kompjuterëve z. imam. Kompjuteri dhe inxhinieri i kompjuterëve ndryshojnë. Nuk i përngjajnë njëri tjetrit. Njeriu që e shkruan programin me vet programin gjithashtu ndryshojnë, dija që është në kompjuter me dijen time janë ndryshe, kamera dhe zërimi i kompjuterit me sytë dhe me dëgjimin tim nuk është njëlloj .

Imami aq shumë befasohet me djaloshin sa e harron edhe punën e vet vetëm për t’i shkëmbyer ende disa fjalë me te.

-Mirë, por pas besimit tek ALLAHU a e di se çfarë duhet bërë për Zotin tënd?

-Z. imam, e di se çka duhet bërë por nuk jam i kënaqur me aq sa bëj.

-Nëse më tregon çka bën ndoshta do të ndihmoj se çfarë duhet bërë.

-Se çfarë duhet bërë e di nga këtu që: së pari Zoti më ka dhënë një dashuri për të cilën ma ka bërë të mundshme që vetëm ALLAHUN dhe dashamirët e ALLAHUT kanë vend në zemrën time, ndërsa ata, me të cilët Allahu nuk është i kënaqur, nuk kanë vend në zemrën time. Gjithmonë atë duhet ta përmendi dhe atë ta tregoj. Dhe së fundi trupin që e kam amanet ta ruaj siç Ai ka dëshirë, që një ditë do të bëhet dhe...këto janë ato që i di z. imam.

-Eh djalosh, çfarë të duhet më shumë për të ditur s’mbeti gjë!

-Z. imam, po them që duhet bërë më tepër dhe se duhet vepruar, sepse vetëm me shqiptimin e fjalës ‘mjaltë’ nuk po ëmbëlsohet gjuha!

Ta dish rrugën e duhur dhe të ecësh nëpër rrugë është krejt tjetër. Prapë, nëse flasim me gjuhën e kompjuterëve, duhet theksuar se p.sh.: shejtani i ashtuquajturi haker ,i cili hyn në sistemin tim të ashtuquajtur EPSH dhe i aktivizon virusat në trupin tim. Duhet doemos të gjendet ndonjë anti-virus i fortë për t’i përballuar këtyre viruseve.

-Unë e di një anti-virus tha Imami dhe shtoi “NAMAZI”

-A, po! NAMAZI është anti-virus i fortë i cili aktivizohet pesë herë në ditë, dhe kështu vazhdimisht mbrohemi...

Nga turqishtja përktheu dhe përshtati:

Abdullah Z. Çerkezi

/radio pendimi/

[strange]

Më varrosni me çorapë



Kur një njeriut të ngritur dhe pasanik iu afrua vdekja, i ftoi dy djemtë e tij dhe ua dorëzoi dy shkresa të mbyllura. U tha atyre: Letrën e parë do të hapni pasi që të vdes dhe para së të më varrosni, ndërsa të dytën, pas varrimit.

Pas vdekjes së babait, mblidhen djemtë dhe e hapin letrën e parë, të shohin testamentin e shkruar nga i ati. Në të thuhej:

“O fëmijë të mi të dashur, kur të vdes me jepni gusëll, më mbështillni me qefin dhe mi vishni çorapet. Assesi të mos më varrosni pa mi veshur ato!”

Vëllezërit filluan të diskutojnë. Më i riu tha se duhet të përmbushin dëshirën e babait, derisa më i vjetri tha se asnjë nga muslimanët nuk varroset me çorapë kështu që as babai i tyre nuk do të varroset. Dhe kështu ndodhi, ata e varrosën babanë e tyre pa çorape.

Pas varrimit ata hapën edhe letrën e dytë që të shohin se çfarë testamenti u ka lënë babai i tyre. Në të shkruante:

“Fëmijë të dashur! Isha shumë i pasur dhe shikoni së në këtë dynja kam pasur çfarë të dëshiroj, ndërsa në varrë as çorapët nuk i mora!” /breziiri/

[i humburi]

S ka zot tjeter vec ALLAH ut dhe Muhamedi asht robi dhe i derguemi i Tij !!!

ALLAH u asht i falenderu pri vetiu,
Ai s ka nevoj per falenderimn ton qe sado i devotshem te jete,asht i mete.......
.......por ne kemi nevoj per falenderimin per Te...
Ai s kerkon furnizim nga ne,por vetem mirnjoftje....po c asht kjo mirnjoftje???

kjo fjale,mirnjoftje,ka dy kuptime ,

njeri falenderues,e kshu jemi msu ta perdorim e t a kuptojm zakonisht kte fjale.....
tjetri inteligjent,.... qe me njoft mire ,me kuptu nepermjet njftjes...

ALLAH U m rujt menjen se pari,masnej shnetin,e masnej pasjen...

[ramazan_it]

Një ngjarje interesante në kohën e Omer b. Hattabit r.a.

Një ditë përderisa halifi Omer b. Hattabi r.a. ishte në shoqëri të sahabëve, erdhën dy djelmosha duke sjellur para vetit një beduin. Posa erdhën tek Omeri r.a., ai tha:
"Çfarë do të thotë kjo?" Ata thanë:
"Ky njeri e ka mbytur babain tonë."
"A e ke mbytur babain e tyre?" - pyeti Omeri r.a..
"Po." - u përgjigj beduini.
"Si e mbyte?" - pyeti halifi.
Beduini u përgjigj: "Hyri me devetë e tij në tokën time. Unë i tërhoqa vërejtjen, por ai nuk vëri veshin fjalëve të mia, dhe hodha një gur mbi te. Guri e goditi në kokë dhe ai vdiq."
Omeri r.a. në këtë tha: "Hakmarrja është varja!" Urdhri i cili shkruhej dhe gjykimi nuk pranoi diskutim. Omeri r.a. nuk pyeti për familjen e këtij njeriu. Omeri r.a. nuk pyeti fare se a ishte nga familja me nam, e fuqishme, e madhe dhe çfarë pozite kishte në shoqëri. Omeri r.a. asgjë nga këto nuk e interesonte, sepse ishte i drejtë në gjykim në ligjin e Allahut. Sikur të ishte në pyetje edhe i biri, do ta kryente hakmarrjen.
Ky njeri tha: "O udhëheqës i besimtarëve, të lutem në emër të Atij që krijoi qiejt dhe tokën, të më lirosh vetëm një natë. Dëshiroj të shkoj te familja ime, bashkëshortja dhe fëmijët në shkretëtirë. Dëshiroj t'i njoftoj që do të më varësh. Pastaj do të kthehem. Betohem në Allahun, se përveç Allahut nuk kanë askënd."
Omeri r.a. tha: "Kush garanton për ty që do të kthehesh?" Të gjithë njerëzit heshtën. Këtë beduin nuk e njihte askush. Nuk e dinin as ku jeton, ku e ka tendën, e as cilit fis i takon. Si mund të garantonte dikush për te? Ishte kjo garancë për jetë. Kush do t'i kundërvihej Omerit r.a. në aplikimin e ligjit të Allahut nëse beduini nuk kthehej? Kush ishte ai që të ndërmjetësonte për te?
Sahabët heshtën. Omeri r.a. ndjeu një vështirësi dhe ishte në dilemë. Çfarë të bënte? A thua ta varë njeriun e t'i lërë fëmijët e tij të vdesin nga uria? Apo ta lëshojë pa kurrfarë garance, me ç'rast do të humbasë haku i të vrarit?
Njerëzit heshtën, ndërsa Omeri r.a. hamendej dhe u kthye kah djelmoshat duke i pyetur: "A po ia falni?"
"Jo." - u përgjigjen djelmoshat.
Omeri r.a. përsëri tha: "Njerëz, kush do të garantojë për këtë njeri?"
Ebu Dherr el-Gifari u ngrit dhe ashtu plak përplot askezë dhe sinqeritet tha: "O udhëheqës i besimtarëve, unë garantoj për këtë njeri." Omeri r.a. i tha: "Ky është vrasës." Ndërsa Ebu Dherri tha: "Po, edhe pse është vrasës."
Omeri r.a. e pyeti: "A e njeh?" Ebu Dherri tha: "Jo."
Omeri r.a. përsëri e pyeti: "Si do të garantosh për këtë?" Ebu Dherri tha: "Vërejta në fytyrën e tij shenjat e besimtarit. Kuptova që nuk po gënjen dhe inshallah do të kthehet."
Omeri r.a. tha: "Ebu Dherr, mos mendo se do të lëshoj nëse nuk kthehet brenda tri ditëve!" Ebu Dherri tha: "Allahu është i vetmi Ndihmues, o udhëheqës i besimtarëve."
Omeri r.a. e lëshoi këtë njeri të shkojë në shtëpi dhe të përgatitet: të përshëndetet me gruan dhe fëmijët e tij, e pastaj të kthehet.
Omeri r.a. nuk harroi terminin e marrëveshjes dhe numëronte çdo ditë. Ditën e tretë në kohën e ikindisë, tellalli thirri njerëzit. Populli ishte mbledhur si dhe dy djelmoshat e babait të vrarë. Ebu Dherri qëndronte pranë Omerit r.a..
Omeri r.a. e pyeti: "Ku është njeriu?" Ebu Dherri u përgjigj: "Nuk e di , o udhëheqës i besimtarëve!"
Sahabët heshtnin, ndienin vështirësi për të cilën askush nuk e dinte përveç Allahut xh.sh.. Është e vërtetë që Ebu Dherri ishte ngulitur thellë në zemrën e Omerit r.a. dhe e dinte që do të jepte çdo gjë për te, por ky ishte ligj i Allahut. Ky ishte sistem i jetës. Këto ishin rregullat e Zotit dhe askush nuk kishte të drejtë të luajë me këto rregulla.
Diç para se të perëndojë dielli, njeriu u paraqit. Omeri r.a. solli tekbir, poashtu edhe myslimanët tjerë.
Omeri r.a. tha: "O njeri, sikur të mbeteshe në shkretëtirë, nuk do të dinim për ty as vendin ku jeton." Ai u përgjigj: "O udhëheqës i besimtarëve! Për Allahun, unë nuk frikësohem nga ti, por nga Ai i cili di të fshehtën dhe të brendshmen. Ja, udhëheqës i besimtarëve, e lashë bashkëshorten dhe fëmijët në mes shkretëtirës pa ujë dhe pa asnjë thërrmi buke, erdha që të ekzekutohet urdhri mbi mua për vrasje. U frikësova mos do të thotë dikush në mes njerëzve se e theva premtimin."
Omeri r.a. e pyeti Ebu Dherrin: "Përse ke garantuar për te?" Ebu Dherri tha: "U frikësova që njerëzit mos të thonë se ka humbur mirësia në mesin e njerëzve."
Omeri r.a. u kthye kah djelmoshat dhe tha: "Çfarë ju mendoni?" Ata duke qarë thanë: "Ja falim për sinqeritetin e tij, o udhëheqës i besimtarëve. U frikësuam që të mos thotë dikush se ka humbur falja në mes njerëzve."
Omeri r.a. klithi: "Allahu ekber", ndërsa lotët lagnin mjekrën e tij, pastaj tha: "Allahu ju shpërbleftë për faljen tuaj, djelmosha. Allahu e shpërbleftë Ebu Dherrin që e shpëtoi këtë njeri! Allahu e shpërbleftë beduinin për sinqeritetin e tij dhe për mbajtjen e premtimit! Allahu e shpërbleftë Omerin për drejtësinë dhe dhembshurinë e tij!"
Një prej muhadithëve ka thënë: "Pasha Atë në dorën e të Cilit është shpirti im, lumturia e imanit dhe islamit është varrosur në çefinat e Omerit.