QË BASHKIMI KOMBËTARË MOS MBETET VETËM NJË ËNDËRR E BUKUR
Letër e hapur për z. Gafur Adili dhe të tjerë
I nderuar z Gafur!
Sot, kur ora e madhe e bashkimit kombëtarë kërkon të trokas shpejtë dhe fortë në zemrën e secilit, që i thotë vetes shqiptarë, politika jonë kombëtare është mbërthyer në një ngrënç që pasohet nga diskutime, analiza dhe veprime kontradiktore, që më shumë po pengojnë afrimin e orës së bashkimit, sesa e çojnë atë përpara. Duke mos njohur gjendjen është krijuar një konfuzion e pa besueshmëri e cila nuk kontribuon në realizimin e këtij qëllimi madhor aq të dëshirueshëm për shumicën e shqiptarëve, duke mbetur bashkimi kombëtarë akoma vetëm një ëndërr e bukur.
Shkas për këtë letër u bë pyetja e një banori të malësisë së Sharrit; -Ku është AKSH-ja? tani na duhet, tani jemi në zor. Që nuk duhet të keqkuptohet si ndo një lloj kundërvënie, por si një ndihmë që punët të ecin nga e mbara e jo nga e prapa.
Sigurisht, kjo ide e madhe nuk fillon sot, por shumë më herët, që me Rilindësit e lavdishëm, me Lidhjen e Prizrenit ku u hodhën themelet e këtij bashkimi, që ka qenë edhe duhet të jetë dhe sot për mendimin tim fija ndarëse midis shqiptarëve dhe shqipfolësve, që vendin e kanë dashur gjithmonë të ndarë në parcela interesash, që vendin e duan për ta shfrytëzuar e jo për ti shërbyer, ku atdhetarizmi për ta është në stomak e jo në zemër.
Ndaj popullit tonë, për të arritur deri këtu ku jemi i është dashur të kalojë nëpër një rrugë të gjatë e të vështirë me prita e me disa stacione ndalesash, që duhet të jenë në një farë mënyre pika referimi për ta kuptuar mirë të sotmen e ngatërruar, që nesër të ecim më shpejt duke ju shmangur stacioneve të rijë të ndalesave, që këtë, bashkim kombëtar, Shqipërinë etnike, apo natyrale ta gëzojnë të paktën fëmijët tanë, pse jo dhe ne, kur kushtet janë, por nuk po i shfrytëzojmë, por si më parë po ngatërrohemi me këmbët tona dhe me topin që na hedhin në fushë fqinjët tanë, siç po ndodhë dhe tani me pavarësinë e Kosovës për të cilin kemi një mendim.
Pas Lidhjes së Prizrenit erdhën luftërat për pavarësi, luftëra, që ju dhe shumica i dinë se si u zhvilluan, ndaj dhe pavarësia u shpall vetëm në një copë tokë e jo në të gjithë trojet tona, siç bënë fqinjët tanë kur u shkëputën nga Turqia. Më pas erdhën luftërat ballkanike dhe lufta e parë botërore, ku trojet shqiptare u bënë arenë e luftërave dhe plaçkë tregu për të kënaqur orekset e fuqive të mëdha dhe miqve të tyre, fqinjëve tanë grabitqar.
Ku ishte atëherë Shqipëria dhe shqiptarët, kush ishin synimet e qeverive kalimtare, ku ishin dhe cilët ishin atdhetarët e atyre kohëve, me kë ishin lidhur dhe kujt i shërbenin. Këto dhe të tjera çështje duhet të jenë objekt i studimit për të kuptuar sot këtë grykësi dhe amoralitet që jetojnë politika në të gjitha trojet tona, ku politika dhe politikanët e sotëm janë bërë shumë të pa besueshëm duke vrarë çdo shpresë për përparim e prosperitet duke detyruar rininë të marrë rrugën e vështirë të mërgimit, duke realizuar atë që kanë dëshiruar pushtuesit e tokave tona.
Mbarimi i luftës së parë botërore, ngritja dhe rrëzimi i qeverive në Shqipëri, periudha e Zogut, lufta, persekutimi dhe shpërngulja me forcë e shqiptarëve prej trojeve të tyre etnike, vrasje përndjekja e atdhetarëve të vërtetë, me ndihmën dhe dorën e kujt u bënë? Këto përbëjnë një periudhë tjetër të rëndësishme për të nxjerr mësime, sepse nga rrënjët e vjetra të Toptanëve me shok duken lastarë të rijë, që asgjë nuk kanë ndryshuar prej të parëve të tyre, por në pozicione të ndryshme duke u shitur për atdhetarë po i bëjnë përsëri dëm realizimit të çështjes sonë kombëtare në forma dhe metoda të ndryshme.
Edhe atë pjesë të ndritshme e historisë, kur shqiptarët u rreshtuan në luftë kundër fashizmit, me më të fuqishmit e botës përkrahë Amerikës, Anglisë dhe ish Bashkimit Sovjetik, disa politikanët e pseudo historian po mundohen ta deformojnë dhe zhdukim në shenjë hakmarrje, duke krijuar e ngritur mure ndarjesh e përçarjesh, duke krijuar histori për filma me kauboj, në një kohë që duhet të gjejmë faktorët e vërtetë që na ndanë e na mbajtën të ndarë e të përçarë mbi njëqind vjet, ku pasojat e shkaktarëve të vërtetë i shikojmë te gjendja që kemi sot, ku megjithëse bukës dhe ujit i themi njësojë bukë dhe ujë, kemi shumë gjëra që nuk janë si duhet, kemi gjëra që na ndajnë. Ka shumë, që me gjithë se flasin shqip, mendojnë serbisht, greqisht, maqedonisht, apo dhe italisht. Ka shumë që qerren e interesave e kanë lidhur mbas fqinjëve dhe si që moti duke shitur veten si atdhetar arsyetojnë në forma të ndryshme të hapura dhe të kamufluara nën maskën e integrimit duke thënë; - se ka ikur koha e nacionalizmit, atdheun secili e ka atje ku ndjehet më mirë.
I kujtova këto stacione, për të qenë pakë më të qartë e më të freskët këtu ku kemi arritur sot, që kokën ta kthejmë pas, jo për të mbetur pas, por për të ecur përpara më me forcë. I kujtova për të shikuar nga fisnikëria dhe jo nga rrugaçëria. Jo më kot në krahinat e jugut përdor një shprehje “M... nuk bëhet pipeq” ose dhe fjalën aq të njohur “ Do vejë soja në sojë ku ka rrjedhur do pikojë” I kujtova ato stacione për të kujtuar pak historinë e zhvillimit të luftërave të shqiptarëve në Kosovë, Preshevë, Medvegjë e Bujanovc, si dhe në trojet shqiptare në Maqedoni, ku periudhat e historisë për nga mënyra e dështimit ngjajnë me njëra tjetrën si dy pika uji. I kujtova për të parë kush bënë politikë sot dhe se si e bëjnë atë, kur fatkeqësisht edhe mbas luftërave gjendja mbetet e rënduar me përmirësime të vogla e në disa drejtime drejt një regresi për shkatërrimin e atyre shanseve që ndikojnë në rritjen e besimit për fuqizimin e rolit të faktorit shqiptarë, siç është rasti i shqiptarëve në Maqedoni, ku disa politikanë të shitur, me mohimin e vlerave dhe arritjeve të luftës së vitit 2001, duan të kthejnë historinë pas, gjë që është synuar gjithmonë edhe në Kosovë që me kthimin e UÇK-së në TMK me burgosjen dhe vrasjet e disa komandantëve të luftës.
I kujtova ato stacione sepse në këtë fillim shekulli, pra në shekullin e njëzetenjë, me mbarimin e luftës së shqiptarëve në Maqedoni u shënua për mendimin tim fundi i një stacioni dhe fillimi i domosdoshëm i një udhëtimi ndryshe. Them kështu sepse shqiptarët nuk kanë ç’të lëshojnë e tolerojnë më. I provuam të gjithë sa dhe si na duan. Ne na ka mbetur vetëm një rrugë ajo e bashkimit të intelektualëve dhe shqiptarëve të vërtet, për të nxjerr në plan të parë e idenë së Rilindësve për bashkimin Kombëtar, ide e formësuar me krijimin e FRBKSH-së në kuvendin e mbajtur në korrik 2002 në Pallatin e Kongreseve në Tiranë.
Si pjesëmarrës i këtyre luftërave, si njeri që në mënyrë të qëllimshme nuk jam inkuadruar në partitë politike, apo grupet e ndryshme të interesave ngritur mbas këtyre luftërave, jam më se i lirë të shprehem në lidhje me gabimet e bëra që sollën këtë gjendje që kemi sot, për të kuptuar e njohur atdhetarët dhe misionarët e vërtet nga pazarxhitë dhe llafazanët e këqij, që për interesa janë lidhur edhe me djallin.
Z.Gafur!
Duke qëndruar larg dhe afër politikës, organizimeve, krijimit të shoqatave, partive politike dhe lëvizjeve të ndryshme kam njohur njerëzit e këtyre organizimeve si dhe qëllimet e vërteta të tyre ndaj dhe në kuvendin e parë të krijimit të FBKSH-së kërkova që emri im të mos ishte në listën e të zgjedhurve në forume, por kur të duhesha në teren do të më gjenin. Dhe vërtet mbas një apo dy muajsh me kërkesën tuaj sipas programit drejtova një stërvitje me njerëzit e një zone operative ku komunikuam bashkë nëpërmjet telefonit. Aty kuptova se disa nga njerëzit e zgjedhur për atë punë nuk bënin, të cilën jua bëra të njohur juve nëpërmjet rrugëve të përcaktuara më parë.
Duke ja dashur të mirën vendit tim të copëtuar, duke besuar në idenë e madhe të bashkimit kombëtar nuk kam pushuar së vepruari, por në mënyra të ndryshme kam ndikuar me sa ka mundur që kjo ide të kuptohet e mos të mbetet më një ëndërr e bukur, por një realitet i madh. Vlerësimi që i kam bërë luftës së popullit shqiptarë në Maqedoni në librin “UÇK Mesazh dhe Shpresë” si dhe shkrimet në gazeta të ndryshme nga këndi i korrigjimit të gabimeve të bëra. Kanë nxitur frymën e bashkimit dhe jo të ndarjes midis atyre që kanë qenë ushtarë të UÇK- ve në trojet shqiptare dhe atyre që vetëquhen AKSH- duke nxitur mendimin se shqiptarëve nuk u duhen shumë ushtri por vetëm një.
Ndaj duke parë në këtë frymë çështjen, në frymën e evidentimit dhe korrigjimit të gabimeve, mendojë se shumë gjëra kanë nevojë të ndryshohen. Këtë e them jo vetëm duke pasur parasysh intervistat, deklarata dhe shkrimet tuaj, por dhe materialet e ndryshme që më kanë ardhur në adresën time në internet prej njerëzve që aspirojnë bashkimin si e vetmja mundësi e përparimit të shqiptarëve, siç janë dhe deklaratat jo të sakta për ngjarjet e fundit në Malësinë e Sharrit Maqedoni. Në dokumentet e ndryshme duket një entuziazëm i pa bazuar edhe pse një frymë entuziaste kërkohet pa të cilin nuk mund të ecet përpara. Por prapë ai nuk duhet të ngrihet mbi emocione të momentit, por mbi gjendjen reale në terren, sepse në se e mbivlerësomë më shumë se ç’duhet situatën “në vend që të vëmë vetullat do të nxjerrim sytë”.
Bashkimi kombëtarë siç është vepër e madhe ashtu do dhe kllëqe e angazhim të madh dhe të mençur. Ai kërkon në radhë të parë bashkimin e mendimeve për të vepruar sipas një strategjie afat shkurtër dhe afat gjatë, të kombinuara me taktika të ndryshme sipas zonave dhe vetëdijes reale të popullit shqiptarë, që përkrahë të anëve të njëjta kanë dhe anë të ndryshme, që kërkojnë forma të ndryshme pune për të kuptuar realitetin ashtu siç duhet.
Partitë politike, nga vet geni dhe detyra që kanë si përfaqësues interesash të një grupi të caktuar, kanë synuar dhe synojnë pushtetin duke e kanë ndarë e politizuar popullin në mënyrë të tejskajshme nëpërmjet sharjeve dhe grindjeve. Për pushtetarët e sotëm dhe për ata që vinë ka një qëllim pasurimi në emër të atdhetarizmit. Ata synojnë vetëm pushtetin ndaj puna për bashkimin kombëtarë më shumë do të kundërshtohet nga partitë politike shqiptare sesa nga politika ndërkombëtare. Ndaj në këtë aspekt duhet menduar zgjidhja. Populli jo më kot thotë: “O balo të hëngër tenja e ke të keqen brenda”. Duke parë sa më sipër dhe thellimin te thënia e lartpërmendur popullore mendojë se një qëndrim më i matur duhet ndaj peshimit të gabimeve tona në histori dhe të tjerëve, sepse në fund të fundit të ndarë apo të bashkuar siç duam ne prapë do të jetojmë e do të bashkëpunojmë në këtë botë ku jemi, e mirë apo e keqe qoftë ajo.
Duke marrë si pikë referimi luftërat e popullit tonë të fund shekullit të shkuar dhe këtij fillim shekulli pyes; -kush e etiketojë UÇK-në si dorë të UDB-s, po “Vetëvendosjen” dhe Albin Kurtin? Po UÇK-në në Maqedoni kush e etiketojë dhe po e sulmon dhe sot?
I bëjë këto pyetje për të dalë diku tjetër, te ajo se disa nga emrat që janë dhe propagandohen si FBKSH, apo AKSH janë emra që kanë ngrënë supën e prishur të partive dhe organizimeve të ndryshme, që e duan gjendjen kështu si është sot të cilët më duket se janë diziformatorët kryesor të mos njohjes së gjendjes reale në terren. Disa nga emrat e FBKSH-së apo AKSH-së, për interesa të ngushta, shpesh kanë mbyllin sytë dhe i kemi parë në krahë të “Thaçërisë” së Kosovës dhe të Maqedonisë. Dikur dhe ju u vutë në krahë të tyre me përkrahjen dhe deklarimin se AKSH-ja ishe në Kondovë, gjatë vitit 2004 dhe 2005 dhe shyqyr që nuk u vutë tani në krahë të Xhezair Shaqirit në Tanushë. Jua përmenda këto se dhe më herët gjatë vitit 2001 nga ana e AKSH-së janë marrë përsipër aksione e veprime të kryera nga dikush tjetër, të cilat nuk ja kanë ngritur vlerat asaj, por ja kanë ulur. Por duke jua njohur bindjet tuaja, jam më se i bindur se këto kanë ardhur nga dezinformimi që ju është bërë prej njerëzve që duan të lëvdohen e të përfitojnë nga “puna” që bëjnë për çështjen kombëtare. Populli i thjesht që aspiron për nismën e madhe të bashkimit kombëtar duke njohur njerëzit që propagandohen si AKSH deziluzionohet sepse në terren shpesh flamurin e kanë njerëz që nuk mund tu besosh jo vetëm rolin e flamurtarit por dhe atë të pushkatarit të thjesht për të luftuar. Nga ky aspekt unë mendojë se është më se e domosdoshme që të luftojmë besimin e verbër të krijuar prej llafeve dhe lëvdatave, duke aktivizuar njerëz të besueshëm, që vërtetë e duan bashkimin, sepse eksperienca e organizimeve të mëparshme ushtarake e ka vuajtur këtë fenomen, të cilin unë e kam hequr mbi supet e mi gjatë luftës mes shqiptarëve.
Duke njohur në detaje fazat e zhvillimit të luftës, nismëtarët e sajë, luftën e brrylave të nxitur nga bajraktarizmi, por dhe nga kanalet e huaja antishqiptare, duhen parë më me vigjilencë radhët e njerëzve që udhëheqin në organizimet e shkallëve të ndryshme, por dhe veprimtarinë e njerëzve të vetë emëruar “komandant” që i “shpërthejnë” burgjet në mënyrë të habitshme e të pa besueshme, se siç thash më lartë, prej sëmundjes së penetrimit të elementëve jo të përshtatëm duket se po vuan dhe AKSH-ja. Kjo sëmundje nuk mund të shërohet lehtë. Kjo sëmundje mund të shërohet vetëm në sajë të njohjes së gjendjes lidhjes me patriotët dhe intelektualët e vërtet, duke sulmuar moton e vjetër; “Vetë Ali e vetë Kadi”. Pra tek lidhja dhe respektimi i vlerave të intelektualëve dhe vendosja e secilit në vendin e duhur dhe në kohën e duhur, duhet parë organizimi i bashkimit të mendimeve për të vepruar si një trup në realizimin e bashkimit të trojeve tona.
Parja e këtyre problemeve me vëmendje e pa paragjykime besojë se do të ndihmojë që punët të lëvizin si duhet.
Me respekt Petrit Mënaj.
Përgjigju Duke Cituar
Postuar më parë nga besar_atb
Krijoni Kontakt