Perendimor Apo Lindor

[DYDRINAS]

PERENDIMOR APO LINDOR


Lindorizma shqiptare është një sistem mendimesh, ndjenjash dhe instinktesh,
si çdo sistem tjetër jetese, me një botëkuptim të tijën. Si më të parën
karakteristike të lindorit shqiptar marrim proverbin e çdo qelepirxhiu të
pashpirt: “Haja qenit, pija qenit”. Lindori shqiptar i pret të gjitha të
mirat për vete - qelepir - nga të tjerët; bota për të është një burim i
pashterun mjetesh, qejfesh e lezetesh të cilët ai i shfrytëzon me çdo mënyrë e metodë, pa pyetur se ku nget e ku vret.
Detyrë të ndershme apo sakrifica vetmohuese ndaj botës pranë nuk njeh kurrë lindori shqiptar. Përkundrazi ushujza lindore, e pangijshme, i ngjitet trupit të përbashkët dhe shoqëror
dhe ia thith gjakun pa asnjë droje e kujdesje. Dhe në vend që të turpërohet për veprën shkatërrimtare të veten, lindori shqiptar bëhet edhe ma kryenalt, ma kapadai, ma qejfli.

Lindori shqiptar nuk njeh turp, ai s’ka cipë që t’i nxihet. Lindori shqiptar është i zoti për të gjitha turpet. Shet babë e nane, besën e nderin e vet, për mos me thanë: shpirtin e trupin e vet; vetem e përvetëm që t’i shkojë kungulli mbi ujë. Idealet e lindorit shqiptar janë kolltuku e llokma; dhe për t’i siguruar vehtes këto të mira ai përdor çdo mjet: bëhet kur e do nevoja edhe patriot edhe tradhtar, monarkist e bolshevik, përparimtar e reaksionar, e bile edhe shok i fortë me të tjerë. Porse në shpirtin e vet është Lindori kryekëput rrënimtar, është shkatërrues dhe bashkohet me të tjerët si ato ujqt që vejnë së bashku në pre, por që e shqyjnë shokun e vet kur dobësohet apo plagoset udhës. Sepse Lindori shqiptar i ka instinktet e ujkut vetjak, të ujkut tek. Vendi ku ushqehet dhe majet Lindori shqiptar
është atdhe për te. Jo sepse e don, por sepse e shfrytëzon; dhe e shfrytezon pa pikë turpi, dhimbje e kujdesje.


Është gabim kur thuhet se Lindorizma na ka ardhur fillimisht nga Azia, apo nëpërmjet fesë mohamedane, apo edhe nga populli turk. Jo kurrsesi. Lindorizma e jonë është një dhanti fatale e krishterimit euro-aziatik. Po spjegohem! Ne shekullin VIII, aty kah vitit 740 e.s., do me thanë 600 vjet para se me shkelë turku në Atdheun tonë, Shqipëria u bë province e Bizantit, nën Leonin III. të quajtur Isaurios. Dhe nga ky despot i tmerrshëm u ngushtuan të gjithë shqiptarët me u nda nga kisha romake (perendimore) e me
u fundos ndër labirinthet e errta të kishës bizantine (Lindore) të
atëherëshme. Por s’ishte aq fort ndamja (skizma) kishtare sesa ai shpirt i administrates bizantine, plot angth e myk, që u pllakos si një shpirtër i zi, si një hije murtaje mbi mbarë kombin shqiptar. Turqia ka qenë trashëgimtarja dhe kujdestarja e mirazit bizantin, dhe kësulja e kuqe – një krijesë greko-bizantine - u pranua si një simbol i atij trashëgimi.

Se ç’don me thanë shpirt bizantin e di pothuaj secili që ka lexuar ndopak fletët e historisë së kulturës. Mjafton të përmendet se bizantizmi historik është po njëlloj me Lindorizmën shqiptare që u përshkrua më lart. Shqiptari i shkret ia ka thithur lëngun asaj bizantizme shkatërrimtare brenda 12 shekujve të kaluar - qysh nga viti 740 - dhe është kalbur dalëngadalë në
trup e në shpirt të vet, duke iu shprishur kësodore fuqitë e tij më të
thjeshtat e më fisnike bashkë-kombëtare.
Shqiptari dikur ka pasur nje dashuri të përvlueme dhe një besim të pafund ndaj Zotat e qiellit e të
tokës, ndaj vendit dhe trashigimit të të Parëve dhe ndaj vllezërve të vet shqiptare. Vala aristokratike dhe drita politike-filozofike që dridhen edhe sot në amanetet e pluhurosura të Kanunit të Lekë Dukagjinit dhe ndër sa e sa tradita malësore-shqiptare lenë me kuptuar lartësinë shpirtërore dhe heroizmën vetflijuese të të Parëve tonë dikur.
Porse të gjitha ato veti të larta e bashkë-ndërtuese shkuan dëm e huq neper hejmin shkatërrues të bizantizmës. Sepse si në mbarështrimin shoqëror e politik, d.m.th. ndër marredhëniet e shqiptarit me shqiptarin dhe ndër marrëdhëniet e shqiptarit me shtetin e tij u fut e u përhap shpirti bizantin si një epidemi rrënimtare dhe e deformoi karakterin e drejtë të shqiptarit
në një bollë amorfe.
Si i tha nënprefekti djalit të ri që po hynte rishtas
kryetar komuneje: “Biro, ato që ke mësuar në kurse e libra hidhi mënjëanë.
Po deshe të jesh një nepunës i mirë, të lavdohesh dhe të nderohesh, mbaje popullin me premtime. Sille vërdallë nga një ditë në tjetren, deri sa të mërzitet dhe mos i kryej ndonjë punë”.

Vet djelmnia e shkolluar e ka gabim kur kujton se perendimorja përmbahet vetëm ndër veshje e mbathje evropjane, apo në të ndëjunit plot kotësi neper sallone, apo edhe me kryerjen e ndonjë detyre sa për formë e për të rrëmbyer
një rrogë të majme, etj.
Perendimorja e vërtetë tregohet pikësepari në
kryerjen e një detyre të ndershme, fund e majë për hatër të asaj detyre dhe pa qenë i shtyrë nga zori, nga ndonje dëshirë e prujtun apo nga shkëlqimi i ndonje fitimi marerial. Bile perendimori i vërtetë karakterizohet nga menyra se si ai i ngarkon vetes me vetdashje detyra të rënda, jashtë detyrave të
zakonshme e të domosdoshme. Heroizëm s’kerkohet prej askujt, porse lartësia morale e një perendimori matet me graden e vetmohimit dhe vetflijimit rreth
nje ideje të lartë, rreth nje ideje që s’ka punë me kolltuqe apo llokma.

Detyra e përditshme e një perendimori është: Vepro gjithmonë në një mënyrë të atillë që sjellja jote të jetë shembull dhe rregull mbarëvajtjeje për të
gjithë; sillu si njeri i butë me të tjerët, pa hile; pranoje, nderoje dhe
çmoje çdo njeri pa qëllime dhe prapamendime lindore. Dhe këto të gjitha kërkohen dhe detyrohen tek çdo njeri - i madh a i vogel, pasanik apo i varfër, shkollar apo bilmez - jo nëpër premtime materialiste apo friksim fetare, por vetem e përvetëm në emër të një njerëzimi të lartëm, i cili
mbështetet mbi ato të drejta hyjnore që kanë mbirë në zemrën e çdo njeriu pak a shume normal. Dhe shpirti fisnik i një perendimori është pikërsiht ajo
dhimbje mëshire dhe flijëplotë që drejtohet kundrejt çdo krijese nevojtare, por sidomos kundrejt çdo njeriu fatmjerë, kundrejt çdo populli varfanjak, e më së forti kundrejt kombit të vet në rrezik.

Prof. K. Maloki
Gazeta “Përpjekja Shqiptare” 1937

[Brari]

Polemikë me Mustafa Nanon për lidhjet e kundraligjshme politikë-fe në Shqipëri

01 November 2007

Nga Kastriot Myftaraj

- Të premten e kaluar, në 26 tetor 2007, Mustafa Nano e filloi emisionin e vet Deja vu në Top Channel, duke paraqitur një fotografi nga takimi i kryeministrit Berisha me disa klerikë muslimanë në Kavajë, ku kishte shkruar për t’u uruar festën e Fitër-Bajramit.Mustafa Nano lexoi transkriptin e bisedës së zhvilluar mes një kleriku mysliman dhe kryeministrit, ku një klerik plak i ankohej kryeministrit se përse qeveria nuk jepte leje për ndërtimin e xhamisë në Tiranë, kur dy komuniteteve të tjera fetare tashmë u ishte dhënë leje të ndërtonin objektet e tyre të kultit pranë qendrës së Tiranës. Sipas transkriptit që lexoi Nano, dhe që ishte korrekt, Berisha e kundërshtoi klerikun islamik, duke i thënë se lejen e ndërtimit e jep bashkia, ndërsa kleriku iu kundërpërgjigj duke i thënë se ai e di që këtë gjë e bën qeveria, dhe i përmendi rastin e ndërtimit të katedrales katolike. Kryeministri e sqaroi se qeveria dha truallin si kompensim por lejen e dha bashkia. Atëherë kleriku islamik tha duke e pasur fjalën për kryetarin e Bashkisë së Tiranës, Edi Ramën, se edhe atij unë ia kërkoj, nuk kam turp. Atëherë Berisha tha fjalët që e kishin indinjuar aq shumë Mustafa Nanon, se ai (Edi Rama) ka një problem të madh, dëgjon vetëm veten. Ndërsa bashkëbiseduesi iu përgjigj duke thënë se nuk ke ç’i bën do t’i thuash derrit dajë. Mustafa Nano, pasi e lexoi transkriptin e bisedës, e quajti bisedën skandaloze, të shëmtuar, jokorrekte, cënim të laicizmit të shtetit, se këtu denigrohej kryetari i opozitës, Edi Rama. Në fakt, gjëja e parë që të bën përshtypje në këtë bisedë është se si ka mundësi që ai imami që bisedoi me kryeministrin dhe që dukej burrë i dijshëm, pas 17 vitesh të ndryshimit të sistemit politik në Shqipëri nuk e dinte se lejet e ndërtimit i jep bashkia. Se rezultoi që këtë gjë e dinin të gjithë të pranishmit në sallë, pasi kur ai imami tha se ai e dinte që këtë e ka në dorë qeveria, u dëgjua një kor zërash në sallë që e kundërshtonin këtë gjë. Pra, biseda mund të interpretohet edhe sikur ky imami ishte njeriu i Edi Ramës, që kishte marrë mision të provokonte kryeministrin dhe kur u zbulua loja e tij, atëherë për t’u kamufluar tha ato fjalët për derrin që je i detyruar t’i thuash dajë. Por unë e pranoj se Mustafa Nano ka të drejtë dhe se biseda ishte jokorrekte dhe se kryeministri nuk duhej të shprehej në atë mënyrë që u shpreh. Gjithsesi, në çfarëdo mënyre që ta komentojë bisedën e mësipërme Mustafa Nano, ai është në gjendje që ta bëjë këtë për faktin se biseda u bë publike, para kamerave televizive. Por, Mustafa Nano ka heshtur kur ka ndodhur një gjë shumë më e rëndë me kryetarin e një komuniteti fetar në Shqipëri, kryepeshkopin Anastas Janullatos, që në qershor 2006, në kohën e skandalit me zhvarrimet e eshtrave të gjoja ushtarëve grekë në Kosinë të Përmetit, ku ishin implikuar klerikë të Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare, Anastasios Janullatos shkoi për një vizitë në Athinë ku u prit në një takim konfidencial nga kryeministri grek Kostas Karamanlis. Pas takimit nuk ka pasur asnjë deklaratë nga të dyja palët, gjë që tregon se takimi ka qenë konfidencial dhe se atje janë trajtuar çështje të karakterit sekret. Çfarë sekretesh paskan mes tyre kryetari i Kishës Ortodokse Autoqefale në Shqipëri dhe kryeministri i Greqisë? Gjërat bëhen edhe më të dyshimta kur dihet se kryetari i komunitetit fetar në fjalë në Shqipëri, Janullatos është me kombësi dhe shtetësi greke, dhe se në Greqi feja ortodokse është praktikisht, sipas kushtetutës, fe zyrtare e këtij vendi? Sekretet mes këtyre dy njerëzve nuk mund të kenë veçse politike. Dhe gjërat bëhen edhe më të rënda për faktin se Greqia juridikisht vazhdon të jetë në gjendje lufte me Shqipërinë. Dhe në sekretet politike të Janullatos me Athinën duket se është i implikuar dhe kryetari i opozitës, Edi Rama, për të cilin Mustafa Nano ankohet se u përfol në bisedën në Kavajë. Kryetari i PASOK, Jorgos Papandreu, gjatë përshëndetjes që bëri në kongresin e PS, në Tiranë, në qershor 2006, u shpreh kur ishte fjala për ato gjëra që krijojnë lidhje mes dy partive dhe dy vendeve: “Kështu ne e shohim edhe punën e Kishës Ortodokse me zotin Anastas”. (cituar sipas: “Zëri i Popullit”, 11 qershor 2006, f. 5) Ç’ punë ka kryetari i një partie politike të një vendi tjetër që të vijë në kongresin e një partie shqiptare, dhe të shprehet pro kryetarit të një komuniteti fetar, kur Shqipëria është vend laik, ku politika është e ndarë me ligj nga feja? Me këtë Papandreu kërkon t’i thotë PS se për të ortodoksia duhet të jetë fe zyrtare dhe Janullatosi udhëheqësi i saj shpirtëror. Kur ndodhi kjo gjë Mustafa Nano heshti. Edi Rama nuk i ka dhënë leje ndërtimi Komunitetit Musliman për të ndërtuar një xhami pranë qendrës së Tiranës dhe shumë mirë ka bërë. Por Edi Rama i ka dhënë leje ndërtimi Janullatosit për të ndërtuar një katedrale ortodokse në qendër të Tiranës, në sheshin mes selisë së PS dhe Ministrisë së Mbrojtjes dhe ka bërë gabim, ose më saktë faj të madh. Janullatosi donte që ta ndërtonte me çdo kusht katedralen ortodokse në sheshin qendror të Tiranës dhe fillimisht kërkoi ta ndërtonte në truallin e lulishtes në anë të ndërtesës së Bankës të Shqipërisë. Këtë e donte se grekët, ashtu si serbët, ndjekin praktikën që të ndërtojnë tempujt e tyre fetarë në një vend, për të pretenduar më pas se ky vend është një tokë e shenjtë e helenizmit dhe sllavizmit. Duke dashur të ndërtojnë katedralen ortodokse në qendër të Tiranës grekët bënë praktikisht të njëjtën gjë si serbët, të cilët në kohën e Millosheviqit ndërtuan në mes të Prishtinës katedralen e madhe ortodokse sllavone, për të potencuar të drejtën e tyre “historike” dhe kulturore mbi Kosovën. Ideja e Janullatosit dhe praktikisht e qeverisë greke për të ndërtuar katedralen në Sheshin “Skënderbej”, qe pak si tepër e trashë, kështu që grekët bënë sikur u tërhoqën, duke pranuar që katedralja ortodokse të ndërtohet në sheshin midis selisë së Partisë Socialiste dhe Ministrisë së Mbrojtjes, praktikisht në mes të korpusit të ndërtesave qeveritare. Atje ka filluar të ndërtohet një monstër prej betoni, një ndërtim faraonik, që do të jetë një nga tre kishat më të mëdha ortodokse në botë. Kullat e këmbanoreve të saj do të arrijnë në një lartësi të tillë që praktikisht do ta bëjnë atë ndërtesën më të lartë në Tiranë. Vendi ku është ndërtuar, duke parë planimetrinë aktuale të rrugëve dhe ndërtesave rreth saj duket shumë i papërshtatshëm për ndërtesa të këtij lloji që zakonisht duhet të kenë përreth hapësira të mëdha, siç ndodh bie fjala me katedralen katolike, e cila meqë ra fjala do të jetë shumë e vogël në krahasim me homologen ortodokse, pasi në këto vende do të lëvizin turma të mëdha. Atje ku po ndërtohet katedralja ortodokse, atje vendi është i ngushtë, me mundësi të kufizuara parkimi për automjetet dhe përreth ka objekte shtetërore të rëndësisë së veçantë siç janë disa ministri. Por, Janullatosi i ka bërë planet për të siguruar si daljen e ndërtesës në Sheshin “Skënderbej”, ashtu dhe krijimin e hapësirave rreth saj. Plani është që të blihen dhe të shemben disa ndërtesa që gjenden mes katedrales ortodokse dhe Sheshit “Skënderbej”, që do të shpallen të amortizuara, duke përfshirë ndërtesën e Teatrit të Kukullave dhe selinë Partisë Socialiste, së cilës Greqia mund t’i japë para që ta ndërtojë diku tjetër. Kështu, katedralja ortodokse do të sigurojë dalje në Sheshin “Skënderbej”, duke e dominuar sheshin si një monstër faraonik prej betoni, në sfondin e së cilës monumenti i Skënderbeut do të zvogëlohet pafundësisht. Grekët i kanë bërë mirë llogaritë. Katedralja ortodokse do të jetë gjëja kryesore që do të godasë syrin e të huajve kur dalin në qendër të Tiranës dhe ajo do të bëhet elementi më impozant i imazhit të qytetit në kronikat e televizioneve të huaja me pamje nga Tirana. Katedralja imponuese do të bëhet dëshmia e padyshimtë për cilindo se tashmë kryeqyteti i Shqipërisë dhe me gjasë territori shqiptar deri tek ai i përket Ortodoksisë, domethënë Helenizmit. Në pikëpamjen greke, në Shqipëri feja ortodokse dhe kombësia greke janë sinonime. Dhe për këtë qëllim Greqia ka sjellë në krye të Kishës Ortodokse Shqiptare klerikun grek Anastasios Janullatos, që ta shprehë në mënyrë simbolike këtë simbiozë fe-kombësi në Shqipëri. Kështu i bëjnë llogaritë grekët dhe Janullatosi si i dërguari i tyre në Tiranë. Prandaj, para se të jetë tempull fetar, katedralja ortodokse në qendër të Tiranës është një bastion i Helenizmit, është e ngjashme me një fortesë ushtarake dhe përbën një rrezik për sigurinë nacionale shqiptare. Ka një lidhje organike midis katedrales ortodokse në qendër të Tiranës, bazës ushtarake greke të Bisht-Pallës, bankave greke në Tiranë, si dhe antenave të kompanive të telefonisë mobile greke në Tiranë. Ato përbëjnë simbolet dhe bastionet e ekspansionit grek në Shqipëri në të gjitha fushat. Shndërrimi i Tiranës në një qytet me një imazh ortodoks është një gjë absolutisht e patolerueshme. Cënimi që katedralja ortodokse, për nga vendi ku po ngrihet (në mes të disa ndërtesave shtetërore-seli të institucioneve dhe një selie partie politike të madhe) i bën laicizmit të shtetit shqiptar, është shumë më i madh se ai që i bën biseda e kryeministrit me një imam në Kavajë. Se imazhi i shtetit shprehet dhe në ndërtesat seli të institucioneve, pasi jo më kot në emblemën e institucioneve në botë dhe në Shqipëri është imazhi i ndërtesave ku këto institucione e kanë selinë. Nisur nga pozicioni ku po ndërtohet katedralja ortodokse dhe nga përmasat e saj, njëri krah i korpusit të ministrive, si dhe ndërtesat e selisë së PS dhe Bankës së Shqipërisë, do të duken praktikisht si anekse të saj. Janullatos është duke e mbushur Shqipërinë me kisha gjigande të stilit grek-përbindësha të vërtetë prej betoni, për të cilat ende nuk e ka sqaruar se ku i merr paratë, por me siguri që i merr nga Greqia. Këtë e bën për t’u dhënë qyteteve shqiptare nga jugu në veri, pamje të qyteteve ortodokse. Por Mustafa Nano nuk është shqetësuar kurrë nga kjo gjë. Pse Mustafa Nano nuk është shqetësuar nga cënimi i laicizmit të shtetit shqiptar, kur Janullatos, i cili nuk pranoi të marrë pjesë në përshpirtjen ndërfetare për viktimat çame të genocidit grek, shkon dy herë në vit, për Pashkët dhe për Krishtlindjet, për të bekuar ushtarët grekë në bazën ushtarake të Bisht-Pallës në veri të Durrësit, që në vitin 2003 iu dha Greqisë. Më parë ai shkonte të bënte të njëjtën gjë për trupat greke të vendosura në Yzberisht pranë Tiranës. Kështu, kryepeshkopi i Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare bën kapelanin (priftin ushtarak) të ushtrisë greke? Nuk mundet mos të konstatohet se kjo bazë gjendet afër asaj pike ku është përfolur se sipas marrëveshjeve të reja greko-serbe kalon vija e re e ndarjes së territorit të Shqipërisë midis Greqisë dhe Serbisë. Pse Mustafa Nano nuk është i shqetësuar nga cënimi i laicizmit të shtetit shqiptar kur kreu i një komuniteti fetar në Shqipëri, Janullatos, refuzoi të marrë pjesë në përshpirtjen për viktimat çame, duke e quajtur këtë çështje politike, në fakt, për çështjen e Qipros mban qëndrimin grek, duke e quajtur ndërhyrjen turke në Qipro genocid, agresion dhe pushtim, dhe nuk shprehet se nuk ndërhyn në këtë çështje pasi është çështje e politike. Në librin e Janullatos “Globalizmi dhe Orthodhoksia”, të botuar edhe në Shqipëri, thuhet: “Gjithashtu edhe në shekullin tonë (është fjala për shekullin XX- K. M.) shumë fuqi ‘të krishtera’ perëndimore, i braktisën dhe i tradhtuan, pas Luftës së Parë Botërore, popullsitë e krishtera të Azisë së Vogël dhe mbajtën qëndrim pasiv përpara çrrënjosjes së re të të krishterëve orthodhoksë nga Kostandinopoja dhe nga Qiproja Veriore”. (Anastasios Janullatos: “Globalizmi dhe Orthodhoksia”, Botim i Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, Tiranë 2004, f. 172) Madje Janullatos tregon këtu dhe një urrejtje të qartë për Fuqitë e Mëdha perëndimore, duke u nënkuptuar SHBA dhe Britania e Madhe, që pas Luftës së Parë Botërore dhe gjatë krizës në Qipro në 1974, nuk ndihmuan Greqinë kundër turqve. Pas Luftës së Parë Botërore, Greqia mori nga aleatët sipas termave të paqes të drejtën e aneksimit të një rripi gjatë bregdetit lindor të Egjeut, në Turqinë e sotme. Por grekët të rrëmbyer nga deliri bizantin donin shumë më tepër dhe filluan në mars 1921 një mësymje të çmendur në thellësi të Anadollit duke arritur deri pranë Ankarasë, në Lumin Zaharia ku u thyen nga turqit në gusht 1922 dhe u flakën në det, duke humbur dhe atë që patën fituar. Atëherë dhe sot grekët fajësuan fuqitë perëndimore për këtë katastrofë, duke dashur që ato të luftonin kundër turqve për hir të delirit bizantin të grekëve. Merret vesh edhe Janullatos ka këtë qëndrim grek, që është bërë zakon të thuhet se është vetëm qëndrimi i ekstremistëve grekëve. Por, edhe kryepeshkopi i Kishës Ortodokse të Shqipërisë na qenka një ekstremist grek. A nuk ka shkelur Janullatos parimin kushtetues të laicizmit të shtetit shqiptar, që nënkupton që klerikët mos të merren me politikë, kur Janullatos është marrë me politikën nacionale greke, duke mbajtur një qëndrim politik, madje ekstremist grek. Pse nuk reagoi Mustafa Nano në pranverën e vitit 1999, kur filloi fushata e bombardimeve ajrore e NATO-s kundër Serbisë dhe Janullatos u deklaroi mediave ruse dhe greke se duhet të ndërpritet bombardimi i Serbisë. Apologjetët e Janullatos mund të thotë se Janullatos e bëri këtë se si klerik është kundër dhunës, por megjithatë Janullatos nuk bëri asnjë deklaratë për ndalimin e dhunës serbe në Kosovë, që vazhdoi në mënyrë masive për një vit rresht para bombardimeve të NATO-s. U mor vesh, Janullatos preokupohej për jetën e serbëve dhe jo të shqiptarëve.


(vijon)

[Duaje Siveten]

Diskutimi i pafund i perkatesise Shqiptare ne Lindje apo Perendim, Orient apo Oksident, te dyja bashke, apo as Lindje as Perendim, tregon midis te tjerave, edhe per inferioritetin qe ne shfaqim e shpalosim ndaj botes mbare, ne daç Perendimit (ndaj te cilit ne po paraqesim argumente e fakte te mireqena, te verteta, por edhe te stisura perkatesie Perendimore), ashtu edhe Lindjes (e cila eshte fare mire ne dijeni te "flip-flop"-it Shqiptar), te ciles i kerkojme mbeshtetje politike per probleme te "veçanta", deri edhe financiare.

Por ne keto diskutime, ka perhere disa tregues gati te perhershem qe nuk gjejne fort pasqyrim ne mediat, pa folur per institucionet shteterore e partiake, si:

- ku, si, e pse ndodhemi aktualisht ketu ku jemi: me kembe ne Europen Juglindore, me nje vakuum te thelluar identifikimi qytetar Shqiptar, dhe dobesi te theksuara institucionesh dhe qeverisje

- sa e vleresojme te kaluaren si nje baze per te vizionuar te ardhmen; kerkojme qe te "bazohemi" vetem ne trashegimine e seleksionuar, duke menjanuar efektet e qendrimit dhe jeteses ne Perandorine Ottomane per 5 shekuj, ashtu edhe qenien per afro 5 dhjetevjeçare nen nje regjim te rrepte komunist, i cili per te bere te mundur mbijetesen e diktatorit, ka nderruar disa here motra e vellezer te medhenj e te vegjel internacionaliste kominterniste;

- kush jane aktualisht "flamurtaret" e perendimorizmit apo edhe te lindorizmit; ne teresi, eksponentet e shndrrimeve, kreret e partive kryesore politike ende kryhesohen nga ish komuniste, pjesemarres ne ish-qeveri komuniste, paskomuniste, tranzicioniste, deri edhe tek kryeministri i sotem, i cili e mbylli presidencen me katastrofen e '97;

- sa dhe si po i sherben tranzicioni pas-komunist "udhes" per integrim ne institucionet e organizmat euro-atlantike dhe ato nderkombetare, etj

- "harrohet" si pa dashje se ne kemi qene dhe jemi te fundit thuajse ne te gjitha proceset pas renies se Murit te Berlinit, "harrohet" gjithashtu se nderkombetaret, ne daç te Lindjes, ne daç te Perendimit, kur vijne ne Shqiperi, kane nje "bagazh" te bollshem pervoje ne lidhje me mardheniet, gjendjen dhe (pa)pergjegjshmerine e politikaneve te ardhur nga kasta komunisto-socialiste nga vendet qe kane kaluar tranzicionin pas-komunist;

- nuk mbahet parasysh fakti se permbi 10 vjet me pare, BE, ne konformitet me SHBA, ka marre vendimin qe asociimi dhe procesi i metejshem integrues i Shqiperise ne Europe do te behet perkrah vendeve te ish-Jugosllavise, etj, etj.