Shqiptare Me Dy Patenta????

[oliver55]

une nuk thash se nuk kam patent.kam dhe shqiptaren dhe A1 A2 B1,TE GREKUT DHE EDI CFAR VLERE KA,e kisha fjalen tek patenta shqiptare.disave i njihet dhe disave jo. te cilet jane qytetare te nje shteti, a qendron llogjika ne kete pike. DHE KA VLERE DHE NUK KA????????????????????

[Ali Baba Tepele]

NJË DIT NË AMBASADË
( Skicë humoristike)
shkruar nga Danel Cana

Vala e emigracionit na hodhi jashtë qëndrës së zhurmëshme, të shum populluar, e metropolitane të kryeqytetit Helen.Por si thotë një fjalë e urtë popullore;" Afër detit, afër mbretit, kurrë nuk je i humbur". Ne na ra në pjesë që të shijojmë freskin e detit, aromën e jodizuar të tij.Dallgët e zhurmëshme me melodinë e monotonin e pa fundme të tyre, vështirë se kan bërë ndonjë të pa kënaqur! Edhe detari që shpesh ndeshet me këto dallgë, prap se prapë, nuk i rrihet pa to, por shpesh edhe kur është i pa mundur për t'u ndeshur, del në breg të detit dhe i ledhaton si një fëmij dhe loz me to.Flas me një siguri që nuk mund të vihet në dyshim, për atë pjesë të medaljes që kam parë, kam provuar, kam ndierë. Përsa i përket pjesës tjetër, të medaljes që na jep populli, afër mbretit, nuk patëm fatin të jemi gjithmon pranë. Mbase është kjo arsyeja që mbreti, apo njerzit që e rrethojnë, nuk na kan parë dhe me shum qejf. Të thosha se na ka fshikulluar të parët? Mbase nuk bëja gabim! Por ç'rëndësi ka? Të parët apo të fundit? Fshikulli njësoj godet, kur bie mbi kurrizin e fukarait.Mbi kurrizin e agait zbutet dhe e dini pse? S'e ka fajin as agai ,e as ai që godet! Fajin e ka i pari fshikulli dhe i dyti kurrizi, i cili është i majëm e rrëshqet mbi të, si kurrizi i një balene. Por nuk mund të llogarisë njeriu hallin, se ku mund të shpier dhe kur! Qëlloi që edhe unë fukarai, me cilësin e kryetarit të shoqatës së "fukarenjve", i nënëshkruari Ali Baba Tepelena, të merrja rrugën, e të shkoja në derën e ambasadës, për një problem fare të vogël, por që kushtonte shum shtrënjtë , po të mos faleshe në kultin e ndërtuar për atë punë.Është mjaftë logjike sepse do shkosh atje ku duhet dhe për çfar duhet! Nuk mund të shkosh, për shëmbull për t'u vizituar, tek avokati! Apo të shkosh për t'u ankuar tek doktorri! Jo, jo! Të mos i ngatërrojmë gjërat! Pavarsishtë se doktorri të kërkon të betohesh dhe avokati të kërkon të paguash! Kjo nuk do të thot gjë, sepse, për t'u betuar për të vërtetën, ta thotë edhe gjykatësi, pavarsishtë se ai dëgjon kryegënjeshtarin, avokatin! Në kishin apo s'kishin mundësi të gjith, nga të gjitha anët e Greqisë, për këtë nuk do t'ia dinte njeri dhe as mos u lodh fare. "Ai që bëri shtëmbën, i bëri dhe verigën"
Tani, që të mos lodh njeri, e të mos largohemi nga tema, halli të shpie edhe në derë të hasmit, nejse...Me një gjysëm fjale, kisha mbyllur një farë takimi me z. Ambasador. Ai më priste, pavarsishtë se ndëjta nja dy orë dhe e prita në sallon! Punët kështu e bien. Kurrë nuk mund ta dëshiroja që të linte ndonjë takim më të rëndësishëm e të më takonte mua! Kjo s'ka si ndodh dhe unë nuk e marr për ters. Rëndësi ka që, ai e mbajti fjalën dhe më priti, sapo u kthye nga ministria, ku kishte takime të tjera zyrtare.Kisha kohë edhe të njihesha me ambientin e ambasadës, me njerzit që shtyheshin në radhë për të vulosur certifikatat. Radha ishte e madhe. Njerzit kishin sakrifikuar punën, familjen, kishin ardhur nga largë, që ju duhej të rrinin mbase më tepër se tre - katër ditë në kryeqytet, për të mbarur punë. Ishin ndarë hallexhinjtë, kështu i quajmë andej na fshati, në dy grupe ; I majti për pasaporta dhe i djathti për certifikata.Sapo bëje të hyje në radhë, të prisnin mjaft persona, të cilët të njihnin me kushtet e vulosjes, një gjë shum e mirë kjo, sepse ne na fshati biem kovë në pus, e nuk dimë ku shkojmë.Me shumë mirsjellje, të bënin njëqind pyetje e njëqind përgjigje, si mund të mbaroje punë sa më shpejtë! Si të mos mërziteshe! Si të vinte kafeja aty dhe ti vetëm pak buzët të luaje! Sa gjë e bukur kjo! Shiko se ç'i ka pjellë mëndja njeriut, i thash plakës, se e kisha me vehte. Më falni se nuk ju prezantova, por jam pak i rezervuar, helbete një plakë kam dhe kohë të pa qarta janë. Si të veproi i varfëri njeri? Plaka më shtërngonte fort krahun, sa mezi duroja dhimbjen, por pleqërija ka të sajat. Nuk ka gjë më të keqe se sa pleqëria! Po se kini dëgjuar, ja ku e muarët vesh nga mua. Nuk kam frikë ta tregoj. Pse jemi në demokraci pastaj??
- Xhaxha - më thoshte një djalosh i shkurtër babaxhan - nuk është për ty kjo punë, nuk kishe ndonjë të ri ?
- Të rinjtë punojnë mor bir, prandaj vendosa e erdha vetë?
- Sa certifikata ke xhaxha?- m'u drejtua përsëri.
- Kam dy copë.
- Të përkthyera, të vulosura në prefekturë?
- Jo të keqen, nuk i kam përkthyer, po sa për prefekturën njëra më duket se nuk e ka vulën e saj!
- Me njëqintnd euro atë që nuk ka vulën e prefekturës dhe tetëdhjetë ajo tjetëra. Njëqind e tetëdhjetë të dyja jan të mbaruara. Për ndryshe të flësh këtu, do merohesh, e nuk mbaron punë.
U afrua edhe një tjetër me kollaro, me një tufë certifikatash në dorë. Dy metro burrë, i pashëm, që kthente malet përmbys, kur i thonë fjalës na Tepelena.
Vendos xhaxha, ne për të mirën tuaj rrimë këtu.
-E di mor bir, e di....
-............
- Edhe ti me këtë je?- E pyeta.
- Jemi edhe ca të tjerë dhe mezi mbarojmë punë ne këtu, e jo të mbarosh ti!- M'u përgjigj, duke i shkelur syrin atij tjetërit.
- Domethënë...:?
- Ekonomi tregu xhaxha, ke marr gjë vesh zotrote?
- Eee të keqen, çoç kam dëgjuar- dhe ika se po më tërhiqte plaka zvarrë.
Djali më kishte dhënë me vehte një telefon celular, se helbete pyeste ndonjë herë se ku ishim, a ishim, çfar bëmë, kur do niseshim etj.More unë nuk e doja fare, po ç'ti bëja plakës? Ajo këmbënguli ta merrnim dhe asaj ja futa në çantë. Po do ti që u desh! Kur kërkuam atë sekretaren, e u prezantova se kush isha, e çfar kërkoja, më tha:
-Xhαxha, kini Qinito (celular), që t'ju njoftojmë kur të vij ambasadori?
- Posi! - I thashë. - Plakë tregoja atë numurin. Plakën kisha si sekretare personale.
Fët e fët dhe plaka nxori një copë letër të shkruar dhe ja zgjati. Në rregull, prisni se do t'ju njoftojmë.
Dualëm edhe një copë herë jasht në rrugë dhe vendosëm me plakën të pinim një kafe. Kafentë ishin përballë. Na duhej të kalonim rrugën midis atij qarkullimi të madh. Po çfar vendosin pleqtë dhe nuk e bëjnë? Shkuam dhe u ulëm në një tavolinë.Porositëm dhe nga një kafe " Eleniko " dhe me qetësi po e pinim. Pas ndonjë gjysmë ore, dëgjojmë një cërrr...të telefonit. Telefonin e merrja unë të përgjigjesha, meqë isha dhe si kryetar i zgjedhur.Shpesh plaka më mbyste me llafe, jo po, ç'të duhet! Jo po, ishim mirë dhe kryetarllëku na duhej ! Jo po, ti do ti mbrosh fukarenjtë etj. si këto. Po unë nuk ja vija veshin shumë. Më dukej se bëja një punë patriotike dhe po të mos e bëja unë, dikush tjetër do ta bënte. Po të thoshim të gjith kështu, për të mos u trazuar me problemin e të varfërve, me problemin e emigrantëve, me problemet e fëmijve dhe femrave që tregëtohen;- Atëherë si do zgjidheshin problemet? Unë e dija se, dikush duhej të ishte zëdhënësi i këtyre halleve e shqetësimeve, ndaj nuk i ktheja përgjigje plakës. Mora telefonin dhe u përgjigja. Ishte sekretarja e ambasadës. Na tha se, zoti ambasador për dhjetë minuta ishte në zyrë.Ne mund ta prisnim në sallon po të donim. Ashtu bëmë. U nisëm me plakën dhe kur shkuam tek porta i ramë ziles. Nga brënda na pyetën kush ishim. Pasi deklaruam emrin, porta u hap e ne shkuam brënda.
- Kjo qënka si puna e përrallës, - më thoshte plaka, " Hapu Susam, mbyllu Susam " !
- Ajo ishte për dyzet hajdutët e mëdhenj, i them, e këtu hajdutët i lam jashtë, plakëëë !
- Avash ti se, nuk thash gjë unë e varfëra, po e kemi mësuar që fëmij atë përrallë. !
- Eee po,... na përrallat u bënë të vërtetat ! Ndaj duhet ti kemi parasysh ca tregime të vjetëra. Ata që i kanë shkruar e treguar, më parë i kan vuajtur, e vuajtja është mësuesi më i mirë.
U hap dhe dera tjetër dhe hymë brënda. Një femër e dobët,brune, rreth 35 vjeçe na priti me buzëqeshje dhe na ftoi të uleshim në sallonin e pritjes. Atje u ulëm në një nga poltronat të veshur me lëkur të zezë. Salloni ishte i freskët dhe nuk mungonte gjelbërimi aty brënda. Majtas kishim figurën e heroit tonë kombëtar të pikturuar paksa sipas atyre rrymave të reja që kishim dëgjuar e lexuar, subrealizmi apo nobizmi, nuk isha në gjëndje ta përcaktoja, megjithëse unë nuk merrja dhe aq shum vesh nga pikturat.Sa për plakën po, ajo i dinte mirë, me rrënje me dhëmball kur i thonë, por mua më vinte rëndë që ta pyesja se do thoshte si gjithmonë:
- Mbrapa do mbetesh ti mor qyqar tërë jetën tënde?
Nuk doja ti shtrija dorën se, po të më hidhte në dorë ajo... i ziu unë pastaj!Aty pritëm goxha, rreth një orë e gjysëm apo dy. Më në fund ajo brunia na tha se na priste ambasadori, por duhet të fiknim telefonin celular para se të shkonim. Ashtu bëmë. Plaka e kishte mësuar edhe këtë. Për lehtësin tonë djali na e kishte bërë automatike fikjen e ndezjen, kështu që nuk ngatërroheshim fare as me PIN e as me PUK , vetëm një buton të vockël do shtypje.
Të shoqëruar nga një vajzë bjonde, më e re na ajo që rrinte këtu në katin e parë, hipëm në ashensor dhe shkuam në katin e tretë. Zonja bjonde na shpuri deri në fund të koridorit, hapi derën përballë dhe na tha me shum mirsjellje:
- Urdhëroni! Hyni ju lutem. !
Unë hyra i pari e pas mua plaka, duke e falenderuar zonjën, e cila mbylli derën pas nesh.Hymë në një zyrë të madhe, plot dritë, dritaret e së cilës shikonin nga rruga ku qarkullonin njerzit që dyndeshin për certifikata e për pasaporta.Aty na priste ambasadori ulur në një karrige rrotulluese, përball një tavoline të madhe, kurse përball tij një tjetër meso burrë, të cilin e prezantoi zoti ambasador, si një nga konsujt e ambasadës.Pasi shkëmbyem pyetjet etiketore të radhës, erdhi një telefonatë për zotin ambasador. Ai ngriti receptorin dhe u përgjigj duke dhënë mendimin apo porosit e radhës. Pastaj u kthye nga ne duke na thënë se mund të na dëgjonte për problemet që na shqetësonin. Unë nuk kisha dhe shum gjëra dhe po thuajse i dija përmëndësh. I thashë zotit ambasador se, nuk mbahej mënd se, e sajta certifikatë ishte kjo që vulosnim këtu në ambasadë. Për mua ishte hera e parë që vija vetë dhe natyrishtë që do më kushtonte më pak. Më pak si vulosje, por po të llogarisje shpenzimet që kishim bërë për të ardhur deri këtu, ato shkojnë disa fish më shumë.Në qoftë se e gjith certifikata e vulosur kushtonte 80 euro, personi që merrej me këtë punë merrte 150 euro. Ata i kishin rënë lapsit mirë.Zyrtarët grekë, meqë nuk kanë fare burokraci, kërkojnë për sa herë të paraqitesh në bashki, aq herë duan certifikata të përkthyera. Po në OAED ? Po hiles i kan rënë edhe në prefekturë! Ndaj na muarën frymën me këto certifikata, aq shumë duan. E ne të varfërit, nuk jemi dhe afër pa kush e qan! Plusë kësaj , tani kan nxierr e na kërkojnë vërtetime edhe për pasaportat e reja. Si t'ia bëjmë? A mund të gjejmë ndonjë zgjidhje?
- Po si mendon ti zotëri ? _ Mu drejtua mua.
- Po ja...unë e kam mbledhur mëndjen e them se jan të tepërta. Sepse po të shtrohemi këmbëkryq si i thonë, ka zgjidhje e mund të hiqen.
- E mora vesh, çdo të thuash. Ti thua ti heqim fare certifikatat! Ti heqim dhe vërtetimet e pasaportave ! Po unë mor zotëri kot rri këtu? Të ikim dhe ne të gjithë pastaj! Dakort?
- Më fal nuk thash atë...!
- Jo po këtu vete! Po a e di ti zotëri se këto janë ligje dhe ligjet nuk i vendos unë? Ligjet jan bërë që të punojmë për popullin, por edhe populli do na mbaj ne! Me se do rrojmë? Unë puntor jam...! Duhet ta kuptoni !
- Më fal nuk e mendova kështu.
- Shum gjëra nuk i mendoni, por ja, hajde ti në vëndin tim!
- Këtë desh të thosha. Nga pozicioni që i shikoj unë gjërat, duken siç po jua them! Ju që ini këtu lart, nuk i shihni si ne! Dhe kur them ne, nënkuptoj edhe 700 mij të tjerë që vijnë vërdallë si mua.Kurse ju një ini zotëri... - Më duket se mora pak zjarr, por e mblodha shpejt veten.Zoti ambasador fliste me ton të lartë her-herë dhe bërtiste, por pa të keq, të kuptohemi për këtë ! Shikoja na njëher na plaka. Ajo e zeza ishte kërrusur më keq na ç'ishte.
- U sqaruam për të parën? Tjetër?
- Po ja...! Problem i madh mbetet edhe shkolla shqipe këtu në emigracion. Fëmijët tanë nuk dinë as të shkruajnë emrin e tyre !
- Po pse mor zotëri? - M'u drejtua me një inat duke qëlluar tavolinën ,e i skuqur gjer në veshë. Po kë pret ti, ti mësoj firmën fëmijës tënd? Do vij unë, apo do vij greku?
- Nuk thash unë i varfëri se do vish zotrote, por...!
- Nuk ka por. Vetë do ta mësosh fëmijën.Ta mësosh që ç'ke me të. Sa të pëlcisni.Oj...!
Unë shikoja na plaka dhe ajo na mua. Sytë tanë kishin dalë jashtë e nuk shikoja fare. Vura duart në tavolinë sikur do mbahesha se m'u rrotullua bota.
- Korba - Ja bëri plaka, kur më pa në atë gjëndje.
- Mos ja bëj korba fare zonjë se ju flas me kompetenca.
Plaka gjetkë e kishte shqetësimin por, meqë erdhi kështu u mundua ti kthente një përgjigje, sa të merrja dhe unë pak veten.
- Po a munden të gjith emigrantët ta bëjnë këtë ? Po të ishte kështu, nuk kishim shkolla...!
- Po shteti çfar të bëj më parë? Shikoni këtu.
Mori një stilolaps dhe një flet të bardhë dhe filloi.
- Kemi këtu 60 mij nxënës. Këta nxënës duan 2 mij klasa. Po e zëmë një shkollë me 10 klasa, bëjnë 200 shkolla. E kupton, e di ti, se shteti nuk mundet për këtë?
- Po ne ta fillojmë një herë, duke inkurajuar të tjerët. Pastaj di se ka dhe marrveshje e konventa ndërkombëtare !- U përgjigja me gjysëm zëri.
- Konventa ndërkombëtare unë nuk di, ju po dini thojini.- m'u përgjigj ambasadori.
Mua më shkoi mëndja tek një shkrim që kisha lexuar në internet, për një marrveshje që ishte bërë nga qeverija shqiptare dhe ajo greke më 1918 -ën, për hapjen e shkollave shqipe për çamërinë, e arvanitasit dhe për hapjen e shkollave greke për minoritetin në jug të Gjirokastrës. Pala shqiptare i realizoi këto, kurse pala greke i shuajti nga defteri ,që kur përzuri Çamët nga trojet e tyre.Më e freskëta ishte kontrolli i komisionit Evropian më 2001-in, i cili një nga detyrat që i la palës greke, ( Flasim vetëm për greqinë ) ishte pra, kthimi i pronave Çame dhe hapja e shkollave shqipe. Kur nuk i dinte ambasadori këto, si mund t'ia thosha unë? Më mirë heshta dhe e anash kaluam duke, nënkuptuar se ai kishte të drejtë. Ai...Kush Ai? MALIQI. Po. MALIQI gjithmon ka të drejtë.
E mbylla gojën dhe plaka filloi të më cimbiste, të ngriheshim , se u ngopëm.U ngrita, duke e falenderuar z. ambasador për pritjen që më rezervoi. Duke dalë mendoja dhe përgjigjen që do ju ktheja të tjerëve. Kur të më pyesnin se si dola do ju thosha : " Vajta për lesh, e dola i qethurr".