Close
Duke shfaqur rezultatin -19 deri 0 prej 11
  1. #1
    V per Vendeta Maska e ORIONI
    Anëtarësuar
    10-12-2003
    Vendndodhja
    Shkup-Prishtine-Ulqin-Tirane-Cameri
    Postime
    919

    Njerëz të mëdhenj

    Njerëz të mëdhenj

    Emisioni i tetë

    Titulli i emisionit: Bujaria tek njerëzit e mëdhenj

    Prezantues emisioni: Aid Elkarnij





    Thotë profeti Muhamed a.s:”Bujari është afër Zotit, afër xhenetit dhe afër me njerëzit. Kurse dorështrënguari është larg Zotit, larg xhenetit dhe larg njerëzve.”

    Bujaria është një moral i cili mbulon të metat, largon fatkeqësitë dhe lehtëson krizat.

    Duke qenë se njerëzit lavdërohen sipas bujarisë dhe ndihmës së nevojtarëve, dijetarët e kanë ndarë bujarinë në dy pjesë kryesore: Bujari me pasuri dhe bujari me shpirt, e cila është grada më e lartë e bujarisë.

    Bujaria me pasuri është duke e dhënë atë për shpenzimet në rrugë të Zotit, për të ndihmuar nevojtarët. Shembulli dhe modeli më i mirë në këtë fushë, është miku më i ngushtë i Profetit a.s, Ebu Bekri, i cili dha të gjithë pasurinë e tij në rrugë të Zotit.

    Tek bujaria me pasuri, hyn dhe bujaria me ushqim. Thotë Zoti në Kuran duke lavdëruar ata që ushqejnë të varfërit:”dhe japin ushqim me pasion, nevojtarëve, jetimëve dhe robërve.”

    A mund të thuash për një njeri se është me shpirt, nëse ai vetë flen i ngopur në një kohë që komshiu i tij vuan nga uria? Thotë Profeti a.s:”Për Zotin nuk e ka besimin e plotë, një njeri që flen i ngopur, në një kohë që komshiu i tij është i uritur.”


    Vlera me të cilën Zoti i lavdëroi dhe vlerësoi besimtarët, ishte se ata ushqenin njerëzit në nevojë. Aq e rëndësishme është kjo, saqë Profeti a.s në një hadith tjetër i përmend ata që japin ushqim, me ata që do të hyjnë në xhenet. Thotë Profeti a.s:”Kush jep ushqim, ruan lidhjet farefisnore, jep selam dhe falet kur njerëzit flejnë, do të hyjë i qetë në xhenet.” Kurse në një hadith që e transmeton Tirmidhiu, thotë:”Ushqeni nevojtarët, shkoni mirë me farefisin, faluni natën teksa njerëzit flejnë, që të hyni në xhenet të qetë.”

    Kurse Hatim Taij, i thoshte gruas së tij teksa gatuante:”Nëse gatuan, më gjej dikë që të hajë me mua, pasi vetëm nuk më shijon.”

    Në një hadith, Profeti a.s thotë:”Më i keqi ndër ju është ai që ndalon dhënien, rreh skllavin e tij dhe ushqehet vetëm.”


    Hatim Taij vdiq si jomusliman, megjithatë, Profeti a.s e vlerësoi bujarinë dhe mikpritjen e tij. Kur vajzën e tij e morrën muslimanët si robëreshë në një betejë, Profeti a.s i tha:”Nëse babai yt do të kishte qenë musliman, do të ishim lutur që Zoti ta mëshirojë.” Më pas u drejtua nga ushtarët e tij dhe u tha:”Lëreni të lirë, pasi ka pasur një baba me moral të lartë.”


    Në disa vargje të tjera, Hatim Taij, e nxiste skllavin e tij të ndezë zjarr në shkretëtirë me qëllim që ta shohin udhëtarët dhe të ndalojnë për tu ushqyer në çadrën e tij. Në këto vargje, ai i premtonte skllavit se po të vinte ndonjë mik për shkak të zjarrit që ndizte, do i falte lirinë.

    Një lloj tjetër bujarie është dhe të qenit bujar, në raste kur je në poste të larta dhe të lakmueshme. Këtë e bën duke ndërmjetësuar tek autoritetet për të lehtësuar hallet dhe problemet e njerëzve të thjeshtë.

    Një lloj tjetër është dhe bujaria me dijet dhe njohuritë që ke përftuar dhe kjo duke ua mësuar atë të tjerëve, duke shkruar libra, duke urdhëruar për të mirë dhe ndaluar nga e keqja. Sa më shumë të jepet dija, aq më shumë shtohet dhe shumohet dhe e kundërta sa më shumë të mbahet dhe të mos jepet, aq më shumë pakësohet dhe nuk ka vlerë.

    Një lloj tjetër bujarie është dhe bujaria me kohë dhe kjo duke harxhuar kohë në vizitën e të sëmurëve, duke përkrahur moralisht nevojtarët, duke u shërbyer jetimëve dhe grave të veja etj… Në këtë lloj bujarie, dijetarët muslimanë kanë futur edhe ndejtjen me mikun pas namazit të jacisë. Edhe pse Profeti a.s nuk e ka pëlqyer të qëndrojnë muslimanët pas namazit të jacisë për të biseduar, përsa i përket mikut ai vetë ka qëndruar pas namazit të jacisë. Këtë e ka bërë kur kishte mik Ebu Bekrin, pasi diçka e tillë është nga moralet e larta Islame.

    Dijetarët konfirmojnë se grada më e lartë e bujarisë dhe zemërgjerësisë, është një fytyrë e buzëqeshur dhe e çelur. Kurse fytyra e zymtë nuk është shenjë dalluese e besimtarëve. Ajo është shenjë e mendjemëdhenjve dhe e gjynahqarëve.

    Njerëzit me fytyrë të çelur, të cilën ua zbukuron buzëqeshja, janë njerëz që i ka zgjedhur Zoti dhe ua ka zbutur zemrat

    Njerëzit më bujarë ndër arabët njihen Abdullah ibnu Xhafer ibnu Ebi Talib, Urabe El-eusij El-ensarij, Kajs ibnu Sad El-ensarij, Abdullah ibnu Abasi dhe shumë të tjerë. Kurse bujari më i madh ndër njerëzit është vetë profeti Muhamed a.s.

    Është e veçantë që bujaria mbulon shumë të meta të atij njeriu që është zemërgjerë dhe bujar. Që ta arrish diçka të tillë, nuk është kusht që të japësh të gjithë pasurinë, por mjafton që të japësh aq sa mundesh, të ushqesh me çfarë të gjendet në shtëpi dhe pa e sikletosur nevojtarin apo mikun. Tregon Selman Elfarisi:”Na është ndaluar të sikletosemi për atë që nuk e kemi dhe na është ndaluar të mos e japim atë që e kemi.”

    Tregon Imam Dhehebiu:”Tre veta të ulur në oborrin rreth Qabes, po diskutonin mbi njeriun më bujar ndër arabët. Njëri prej tyre mendonte se më bujari ishte Abdullah ibnu Xhafer ibnu Ebi Talib. I dyti mendonte se më bujari është Urabe El-eusij El-ensarij. Kurse i treti mendonte se është Kajs ibnu Sad El-ensarij. Një njeri i mençur që ndodhej pranë tyre u tha:”Unë ua ndaj drejt se cili është më bujari ndër këta të tre. Secili prej jush të veshë një rrobë të vjetër dhe të shkojë tek ai që mendoni se është më bujari dhe t’i kërkoni diçka për t’ju dhënë. Ai që do u japë gjënë më të vlefshme, ai është më bujari. Pas një viti, do të vini këtu dhe do të rrëfeni secili atë që ndodhi dhe çfarë morrët.”

    Njëri prej tyre vajti tek Kajs ibnu Sad El-ensarij në Medine, i veshur me rroba të vjetra dhe plot arna. Ai vajti tek shtëpia e Kajsit dhe trokiti në derë. Menjëherë në derë doli një vajzë –pasi vetë Kajsi ishte në gjumë - e cila e pyeti se çfarë dëshironte. Burri i tha:”Unë jam një i varfër dhe dua të takoj padronin tënd.” Vajza i tha:”Ai është në gjumë, por merri këto njëmijë dinarë dhe largohu.” Burri i morri dhe u kthye në Meke.

    I dyti vajti tek Urabe El-eusij El-ensarij, të cilin e takoi rrugës për në xhami për të falur namazin e iqindisë. Urabe ishte plak i moshuar dhe i verbër dhe për ta çuar në xhami, kishte marrë dy skllevër të rinj të cilët e mbanin për krahësh. Me ta parë, burri i doli para dhe i tha:”Unë jam një udhëtar që më janë harxhuar të hollat për rrugë dhe jam shumë i varfër. Unë i jam lutur Zotit dhe po të lutem dhe ty që të më ndihmosh.” Urabe i tha:”Detyrimet ndaj njerëzve mi harxhuan pasuritë dhe nuk më ka mbetur gjë tjetër veç këtyre dy djemve të rinj, të cilët po t’i dhuroj ty.” Burri i morri dy djemtë dhe morri rrugën e kthimit.

    I treti vajti tek Abdullah ibnu Xhafer, të cilin e takoi rrugës për në Sham. Me ta takuar ai i tha:” Unë jam një udhëtar që më janë harxhuar të hollat për rrugë dhe jam shumë i varfër. Unë i jam lutur Zotit dhe po të lutem dhe ty që të më ndihmosh.” Abdullah ibnu Xhafer i tha:”Nëse do më kishe gjetur në Medine, do të kisha dhënë gjëra të shumta. Tani nuk kam gjë tjetër veçse këtë kalë dhe shpatën time. Merri të dy, se unë do të pres në rrugë derisa të vijë dikush dhe të më ndihmojë, pasi të gjithë më njohin.”

    Të tre u mblodhën në Meke, me qëllim që njeriu i urtë dhe i mençur të gjykojë kush ishte më bujari. Sipas burrit të mençur, më bujari ishte Urabe, pasi atij nuk i kishte mbetur nga pasuria vetëm ata dy djem dhe ata i dhuroi.

    Njerëzit më bujarë në botë, janë ata që dhurojnë dhe japin veten dhe shpirtin e tyre, ashtu siç vepruan banorët e Medines me të dërguarin e Zotit kur emigroi tek ta.

    Bujaria është një moral me vlerë e dashur tek të gjithë popujt dhe racat njerëzore. Të gjithë njerëzit e shohin bujarin si njeriun më të lumtur në botë. Edhe vetë Zoti e nderon dhe e gëzon me shëndet dhe familje të mirë.

    Edhe psikologët dhe sociologët pohojnë se kushdo që kërkon të ndihet i lumtur në këtë botë, duhet të kontribojë në përkrahjen dhe ndihmën e nevojtarëve. Një gjest të tillë, ata e quajnë “farmacia e zemrave”. Nëse kërkon që Zoti të të shërojë nga stresi, depresioni, çregullimet nervore etj… duhet të ndihmosh të varfërit dhe nevojtarët dhe kjo është diçka e provuar.

    Nëse vetë doktorët dhe psikoterapistët në perëndim këshillojnë për diçka të tillë, ç’mund të thuhet për botën Islame dhe fenë Islame, e cila që prej 14 shekujsh e ka stimuluar bujarinë? Vetë profeti Muhamed a.s e ka përshkruar atë që jep dhe ndihmon të tjerët si dikë që rrobat e tij zgjerohen dhe ndihet më rehat. Kurse atë që pasurinë e mban vetëm për vete dhe është koprac, e ka përshkruar si dikë që rrobat i ngushtohen dhe gati i marrin frymën. Prandaj, po të shohësh dhe të takohesh me një koprac, do e gjesh nevrik, të papërmbajtur, agresiv dhe tekanjoz.

    Elxhahidh e ka përshkruar bujarin si njeri i cili para se të kënaq me fjalët e tij të ëmbla, të kënaq me fytyrën e tij të çelur dhe të buzëqeshur. Një poet, kur dëshiroi të lëvdojë një nga bujarët e klasës sunduese i tha në vargje:

    Kurdo që t’i shkosh, do të ngrohesh nga zjarri i tij

    Tek ai gjen ngrohjen dhe njeriun e mirë.

    Kuptimi i këtyre vargjeve është se ai bujar për të cilin flitet, ndizte zjarr natën, me qëllim që ta shohin udhëtarët dhe të shkojnë për t’u ngrohur dhe për të gjetur ushqim tek ai.

    Kur Umer ibnul Hattabi i dëgjoi këto vargje, tha:”Ai duhet të jetë i dërguari i Zotit.”

    Një koprac, i ankohet gruas së tij se askush nuk po vinte për të kërkuar dorën e vajzave të tij. Gruaja e tij ishte e mençur dhe i thotë:”Kjo është për shkakun tënd se je koprac dhe njerëzit duan të rrinë larg kopracëve.” Burri e pyeti:”Po çfarë duhet të bëj?” Gruaja i tha:”Fto filan poet për darkë, therri një deve dhe shtroja sofrën deri në gju. Kur ta shohë këtë, ai do të thurrë vargje të cilat do të përhapen dhe njerëzit do të vijnë të kërkojnë dorën e vajzave.” Dhe ashtu veproi. E ftoi poetin, i therri një deve dhe ia mbushi sofrën me ushqime të ndryshme. Kur doli, poeti i thurri disa vargje ku theksonte bujarinë dhe mikpritjen e tij, vargje të cilat u përhapën në mbarë krahinën. Po atë vit, ai arriti t’i martojë të dy vajzat.

    Morali i kësaj ndodhie është që të kuptosh se ka një sëmundje që quhet kopraci, për të cilën duhet t’i kërkosh Zotit të të ruajë. Kush dëshiron që Zoti të tregohet bujar me të, ta bashkojë me njerëzit më të mirë, t’i pranojë veprat e mira, t’i fshijë veprat e këqia dhe ta falë, le të tregohet bujar me krijesat e Zotit.

    Një ditë, Aisheja e pyeti të dërguarin e Zotit:”A i bën dobi Ibnu Xhed’anit bujaria dhe ushqimi që jepte për të varfërit para Islamit?” Profeti a.s ia ktheu:”Jo. Pasi ai kurrë nuk tha:”O Zot mi fal gjynahet Ditën e Gjykimit.”


    Abdullah ibnu Xhed’an, ka qenë një njeri shumë i varfër, por ai gjeti një thesar floriri, të cilin e shpëndau të gjithin për të varfërit. Një enë me ushqim nga i Ibnu Xhed’anit mezi e mbanin katër veta. Ai ftonte njerëz për të ngrënë në mëngjes, drekë dhe darkë.

    Diçka të tillë e përmend dhe vetë Profeti a.s ditën kur muslimanët fituan në Bedr. Teksa kërkonin kufomën e Ebu Xhehlit, të cilit ia kishin këputur kokën, Profeti a.s u tha:”Kontrolloni tek pjesa e gjurit, pasi ka një shenjë plage, të cilën e ka që nga dita kur kemi bërë mundje në sofrën e Abdullah ibnu Xhed’anit.” Me ta kontrolluar, ata arritën ta dallojnë plagën e marrë dhe e morrën kufomën e tij dhe e hodhën në pus.

    Vetë shokët e Profetit a.s konkuronin për bujari. Kishte prej tyre nga ata që dhuruan jetën dhe gjakun e tyre. Kishte të tjerë që dhuruan të gjithë pasurinë, të tjerë ndanë shtëpitë dhe pasuritë e tyre me vëllezërit muslimanë të ardhur nga Meka.

    Një nga banorët e Medines, ftoi një natë një mik në shtëpi. Ngaqë nuk kishte në shtëpi ushqim të mjaftueshëm, ai i tha gruas që fëmijët t’i vërë në gjumë. Gjithashtu, ai e porositi që kur të ulen të hanë darkë, ta ulë dritën e llambës dhe ata të dy të shtiren sikur po hanë nga pjata, por në fakt vetëm të prekin pjatën pa marrë gjë prej saj. Këtë, e bënin me qëllim që ushqimin e pakët, ta hante miku. Të nesërmen në mëngjes, Profeti a.s i tha mikpritësit:”Zoti është çuditur me atë që vepruat mbrëmë me mikun tuaj.”

    Këto ishin disa fragmente të njerëzve të mëdhenj përsa i përket bujarisë dhe dëshirës për të ndihmuar nevojtarët. Kush e kërkon të mirën, le të tregohet bujar me aq sa posedon. Pasuria e vetme që të mbetet në këtë botë, është ajo që ke dhënë dhe jo ajo që kursen dhe ruan në banka.

  2. #2
    V per Vendeta Maska e ORIONI
    Anëtarësuar
    10-12-2003
    Vendndodhja
    Shkup-Prishtine-Ulqin-Tirane-Cameri
    Postime
    919
    Titulli i emisionit:”Deklarimi e parimeve tek njerëzit e mëdhenj.”

    Prezantues i emisionit: Aid Elkarnij





    Njerëzit e mëdhenj kanë një besë mes tyre, e cila konsiston në deklarimin e parimeve. Ne në islam nuk kemi sekrete, mistere dhe të fshehta, për ne muslimanët çdo gjë bëhet hapur në prani të gjithë njerëzve. Ne nuk kemi asgjë që bëhet në mënyrë të fshehtë. Parimet tona ne muslimanët i shpallim pesë herë në ditë. Pikërisht për këtë, Umer ibnul Hattabi thotë:”Nëse i sheh njerëzit të flasin në intimitet dhe fshehurazi, dije se po kurdisin ndonjë komplot.” Në islam nuk ka nevojë që t’i flasësh tjetrit fshehurazi, pasi rruga dhe thirrja islame është e qartë. Thirrja e muslimanëve konsiston në:”La ilahe il-lallah, Muhamed resulullah, falja e namazit, agjërimi i Ramazanit, kryerja e Haxhit, drejtësi mes njerëzve, respekti i prindërve, ruajtja e lidhjeve farefisnore, morali i mirë etj… A kanë gjë për t’u mbajtur të fshehta dhe sekret këto që përmendëm më lart? Prandaj, shpallja hapur e parimeve është rrugë dhe cilësi e njerëzve të mëdhenj, të cilët udhëhiqen nga udhëheqësi shpirtëror i të gjithë muslimanëve, profeti Muhamed a.s. Ai i lavdëron muezinët që thërrasin ezanin pesë herë në ditë, pikërisht ngaqë ata e shpallin hapur identitetin e tyre. Në një hadith, ai thotë:”Muezinët do të kenë qafat më të gjata Ditën e Kijametit.”

    Teksa dëgjon këtë hadith, patjetër që të shkon mendje tek një pyetje:”Çfarë do të përfitojnë muezinët, duke pasur qafën më të gjatë atë Ditë?”

    Disa komentues të haditheve mendojnë se qafa e gjatë është një nder dhe gradë që do u jepet muezinëve, por diçka e tillë është larg realitetit. Komenti i vërtetë i hadithit të mësipërm është se Ditën e Kijametit, njerëzit do të mbulohen me djersë sipas gjynaheve që kanë bërë në këtë botë. Do të ketë njerëz, të cilët do i mbulojë djersa deri tek goja. Me qëllim që muezinët të ruhen nga diçka e tillë dhe niveli i djersës të mos u arrijë tek goja, Zoti do u japë qafa të gjata. Ashtu siç e zgjaste qafën duke thirrur ezanin në këtë botë, ashtu do ia zgjasë Zoti Ditën e Kijametit, me qëllim që të shpëtojë nga djersa dhe brengat e asaj Dite.





    Rëndësia e ezanit në islam

    Nuk do të ishte aspak e tepërt po të themi se nuk ka gjë më të bukur se ezani, që thirret për të lajmëruar besimtarët se koha e faljes ka ardhur. Ezani që thirret pesë herë në ditë, bën që punonjësi i zyrës – nëse është musliman –, doktori në klinikë, bujku në fushë, tregtari në dyqan, studenti në klasë, profesori në sallën e leksioneve, ushtari, komandanti, udhëheqësi, myftiu, gjykatësi… të ndalojnë punën dhe të gjithë të bashkohen në xhami për t’iu përgjigjur thirrjes së Zotit të ’adhëruar.

    Kur Zoti obligoi Haxhin, e urdhëroi Ibrahimin a.s që t’i thërrasë njerëzit dhe t’i lajmërojë për këtë obligim. Diçka e tillë është lajmërim dhe shpallje e parimeve orientuese në islam. ”Dhe thirr ndër njerëz për haxhin, se të vijnë ty këmbësorë, kalorës dhe me deve të rraskapitura që vijnë prej rrugëve të largëta.” (Haxh 27)


    Komentuesit e Kuranit thonë:”Ibrahimi u ngjit në kodrën më të lartë dhe thirri:”O njerëz! Zoti e ka bërë obligim për ju Haxhin, prandaj kryejeni atë!” Zëri i tij arriti tek të gjithë njerëzit që ekzistonin në atë kohë dhe tek të gjithë ata që do të lindnin më pas. Ata që deshi Zoti t’i udhëzojë, iu përgjigjën kësaj thirrje të Ibrahimit a.s.

    Tregon Aisheja mbi jetën e Profetit a.s brenda shtëpisë dhe thotë:”Ai është me ne, na ndihmon në punët e përditshme, qep këpucët… por me të dëgjuar ezanin, çohet sikur as nuk na njeh dhe as nuk e njohim.”

    Të njëjtën rrugë ndoqën dhe shokët e tij dhe brezi që erdhi pas tyre, të cilët me të dëgjuar ezanin, ndërprisnin çdo lloj aktiviteti. Dijetarët që jepnin mësim në xhami, me të dëgjuar ezanin, e ndërprisnin mësimin, për ta vazhduar përsëri pas ezanit.

    I dërguari i Zotit, e ka quajtur diçka të pëlqyeshme, që ditën e parë të lindjes së një fëmije, t’i thirret ezani në veshin e djathtë. Kjo me qëllim që fjalët e para që të dëgjojë fëmija, të jenë fjalët e njësimit të Allahut dhe të jenë si urim dhe shpresë që fjalët e Zotit të hyjnë në veshin dhe zemrën e të porsalindurit.





    Historia e islamit të Ebu Mahdhures.

    Ebu Mahdhure ishte nga muezinët e Profetit a.s, i cili kishte caktuar tre katër të tillë. Ditën që muslimanët udhëtuan për në Bedr, Ebu Mahdhure nuk ishte musliman. Një ditë, teksa Bilali po thërriste ezanin – dhe ezani i tij mbushte vendin dhe kishte zë shumë të bukur – e dëgjon Ebu Mahdhure nga ana tjetër ku ndodhej me shokët dhe fillon dhe ai të përsërisë fjalët e ezanit, duke imituar Bilalin. Me ta dëgjuar Profeti a.s, u tha shokëve:”Mi sillni ata djem!” Me të ardhur para Profetit a.s, ai i pyeti:”Cili prej jush thirrte ezanin?” Atyre u erdhi turp dhe ulën kokat. Profeti a.s iu drejtua të parit dhe i tha:”Thirre ezanin!” Të njëjtën gjë bëri dhe me të tjerët, derisa arriti tek Ebu Mahdhure, të cilit me ta dëgjuar i tha:”Ti e ke thirrur ezanin atëherë!” Më pas, Profeti a.s e afroi, i përkëdheli kokën me dorën e tij fisnike, i fërkoi dhe kraharorin dhe tha:”O Zot, udhëzoje në islam!” Menjëherë, Ebu Mahdhure tha:”Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se ti je i dërguari i Zotit.” Profeti a.s i tha:”Ti je banor i Mekes, prandaj shko në Meke dhe thirr ezanin për muslimanët atje!” Që nga ajo ditë, Ebu Mahdhure u betua se nuk do të vërë gërshërë në flokët e tij. Flokët iu rritën dhe ai i mbante të lidhura me copa pëlhure derisa vdiq me flokët e paprerë.

    Tregohet, që ai gjithmonë e thirrte ezanin pranë Qabes. Një ditë, teksa thërriste ezanin dëgjoi dikë që po thurrte vargje ku përmendi kullotjen e kafshëve. Ngaqë dëgjoi fjalën kafshë, Ebu Madhure nuk tha:”Ejani në shpëtim, por tha:”Ejani tek kafshët.”

    Njerëzit e mëdhenj kanë qenë gjithmonë optimistë dhe plot shpresë për të ardhmen. Gjithmonë ata shpresonin të mirën pas të keqes, lehtësimin pas vështirësive, duke mos i lënë vend zhgënjimit dhe pesimizmit. Ata ishin plot besim dhe bindje në ndihmën e Zotit të vetëm, i cili urdhëron në librin e tij dhe thotë:”Vetëm Zotit mbështetjuni nëse jeni besimtarë!”

    Besimtarët e vërtetë dhe njerëzit e mëdhenj, nuk shohin errësirën e natës, por presin gjithë shpresë dhe gëzim dritën e agimit.





    Vendosmëria në islam

    Me këtë rast, Zoti në Kuran na jep një mësim, ku urdhëron:”mos u dobësoni dhe mos e dëshpëroni, pasi jenë më të lartit nëse jeni besimtarë.”

    Kurrë mos u ndje i dobët, i papërkrahur dhe i dëshpëruar, nëse je besimtar dhe ndjek parimet e drejta. A ka njeri më të lartë dhe më të nderuar se një besimtar i devotshëm? Drejtimi i tij i vetëm është Qabeja dhe libri i tij që e ngushëllon dhe orienton drejt më të mirës është Kurani famëlartë. Përse duhet të ndjehet i dobët, pa përkrahje dhe i zhgënjyer një njeri i tillë?

    Të tillë ishin njerëzit e mëdhenj, gjithë shpresë dhe optimizëm për premtimet që u ka dhënë Zoti i Madhëruar në Kuran, duke pasur shembullin dhe modelin më të mirë vetë profetin Muhamed a.s.

    Profeti i tyre ishte dëbuar nga Meka dhe kishte marrë rrugën për në Medine, duke pasur si shoqërues vetëm njërin nga miqtë e tij më të ngushtë, Ebu Bekrin. Ai edhe pse ishte i dërguari i Zotit, udhëtonte pa bodigardë, pa shoqërues, pa karvanë, pa pasuri dhe të holla të mjaftueshme. Madje, ai po ndiqej nga mekasit për t’u vrarë.

    Gjatë përndjekjes së kurejshëve, për atë që e sjell Muhamedin a.s të gjallë ose të vdekur, ata kishin caktuar një shpërblim prej njëqind deveshë.

    Teksa po ndiqej nga armiqtë e tij, Profeti a.s kthehet dhe i thotë njërit prej tyre, I cili quhej Suraka:”Si do të ndihesh o Suraka kur të të vihen në dorë byzylykët e Kisras?” Kjo do të thoshte se muslimanët do të triumfonin, perandoritë do të binin në duart e muslimanëve që deklaronin fuqishëm:”Nuk ka zot tjetër veç Allahut dhe Muhamedi është rob dhe i dërguari i Tij.” Kjo fjalë do të thoshte që muslimanët do e rrëzojnë perandorinë perse, do marrin thesaret e mbretit pers Kisra dhe byzylykët do ia jepnin t’i veshë Suraka. Kalojnë ditë, muaj dhe vite dhe në kohën e Umer ibnul Hattabit, muslimanët fitojnë ndaj persëve në Kadisije, bie perandoria e tmerrit dhe terrorit, e humbet pushtetin vetë mbreti tiran Kisra, i merr Umeri byzylykët e tij dhe ia vendos në dorë Surakas. Në atë çast, Suraka thotë:”Të vërtetën ke thënë o i dashuri im, o i dërguari i Zotit.”

    Ditën që profeti Muhamed a.s i dha këtë sihariq Surakas, ishte një nga ditët më të vështira për të. Ai ishte dëbuar nga Meka dhe po përndiqej nga kurejshët për ta kapur dhe për ta vrarë. Megjithatë, ai i përgëzonte muslimanët për fitoren dhe agimin që do të vinte së shpejti.





    Njerëzit e mëdhenj nuk e njohin pesimizmin dhe zhgënjimin

    Njerëzit e mëdhenj, nuk ia lejojnë vetes të arrijnë në gradën e zhgënjimit dhe të këputjes së shpresave. Sado e vështirë qoftë situata, ata jetojnë me shpresën se e ardhmja do të jetë më e ndritur dhe më e mirë, duke e mbështetur diçka të tillë në vullnetin e Zotit të Madhëruar.

    Gjatë betejës së Hendekut, Profeti a.s dhe muslimanët e Medines, u rrethuan nga të katër anët. Gjendjen e muslimanëve në këtë betejë, e përshkruan vetë Zoti në Kuran, ku thotë:“Kur u erdhën juve nga lart dhe poshtë, kur shikimet u shtangën dhe zemrat arritën fytin, ju ushqenit dyshime për Zotin. Në ato çaste u sprovuan besimtarët dhe u tronditën fort.” (Ahzab 10-11)

    Në ato çaste të vështira dhe të tmerrshme, teksa muslimanët kishin hasur një shkëmb të fortë, profeti merr kazmën dhe e godet shkëmbin me sa fuqi kishte. Nga goditja dalin disa shkëndija dhe Profeti a.s thërret plot shpresë:”Zoti është më i madhi! Zoti më premtoi çelësat e pallatit të çezarit dhe të Kisras, perandori të cilat do të bien në duart e umetit tim.” Besimtarët thanë:”Zoti dhe i dërguari i Tij kanë thënë të vërtetën dhe kjo ua shtoi besimin dhe fisnikërinë.”

    Nëse të ndodh ndonjë fatkeqësi, dije se me anë të besimit tënd dhe mbështetjes tënde në Zot, do të dalësh më i fuqishëm nga kjo fatkeqësi. Ti duhet ta dish se ajo që të ndodhi, ishte shkak për fshirjen e shumë gjynaheve.

    Profeti Muhamed a.s ishte para shumë vështirësive dhe fatkeqësive. Ai ndodhej i vetmuar dhe i braktisur nga populli i tij, pasi e kishin përgënjeshtruar, e kishin refuzuar thirrjen e tij, e kishin ofenduar, e kishin sharë, e kishin goditur me gurë, kishin mbjellë gjemba në rrugën ku kalonte dhe nuk kishin lënë formë keqtrajtimi pa e provuar. Profeti a.s ishte mbështetur me xhyben e tij për murit të Qabes dhe në atë kohë i vjen Habab ibnu Eret, i cili ishte keqtrajtuar mizorisht nga kurejshët. Ata e kishin nxjerrë në shkretëtirë dhe ia kishin mbushur shpinën me gurë të nxehur mbi zjarr. I lodhur dhe plot dhimbje, ai i tha Profetit a.s:”O i dërguar i Zotit! Përse nuk e lut Zotin që të na ndihmojë?!” Profeti a.s, siç ishte i mbështetur u drejtua dhe i tregoi Hababit mbi vuajtjet e profetëve të mëparshëm. “Merrej profeti – i thoshte profeti Muhamed a.s – dhe me sharrë e ndanin në dy pjesë trupin e tij. Betohem në Zotin, që do të plotësohet kjo fe, saqë do të udhëtojë gruaja e vetme nga Sanaja në Hadramaut, pa patur frikë nga asgjë tjetër veç Zotit të Madhëruar dhe egërsirave. Por ju jeni njerëz të nxituar.”


    Me këtë, Profeti a.s i paralajmëronte se së shpejti do të kishte një shtet musliman, ku do të përhapej siguria dhe qetësia. Këto fjalë i qetësuan shokët e Profetit a.s.

    Kur Profeti a.s ndërroi jetë, Umer ibnul Hattabi vajti ta bindë Ebu Bekrin që të mos e dërgojë ushtrinë e Usame ibnu Zejdit për të luftuar persët, por ta mbajë në Medine për të mbrojtur qytetin. Me ta dëgjuar Ebu Bekri ia ktheu:”Për Zotin që nuk ka zot tjetër veç Tij, nëse qentë do i kapnin nënat e besimtarëve për rrobash, unë do e dërgoj ushtrinë e Usames. Vetë Profeti a.s ka porositur disa herë që kjo ushtri të niset dhe ajo do të niset.

    Usame atëkohë ishte vetëm 17 vjeç. Para se të nisej, Ebu Bekri iu afrua dhe i tha:”Të kërkoj që ushtarin Umer ibnul Hattab ta lejosh të qëndrojë me mua në Medine.” Dhe Usame e lejoi Umerin të qëndrojë në Medine.

    Me të hypur në kalin e tij, Ebu Bekri e kapi kalin e Usames për kapistre dhe pasi e këshilloi me frikën e Zotit i tha:”Mos vrisni të moshuarit, as gratë, as fëmijët…” Usames i erdhi turp që ai kishte hypur mbi kalë kurse Ebu Bekri, Halifeja i muslimanëve ecte në këmbë, me kapistrën e kalit për dore. Ai deshi që të zbresë dhe të hypë Ebu Bekri mbi kalë, por Ebu Bekri i tha:”As ti nuk do të zbresësh dhe as unë nuk do të hypi në kalë. Unë dua që për pak kohë t’i pluhuros këmbët e mia me pluhurin e ushtrisë që lufton në rrugë të Zotit.”

    Kur Umeri u qëllua disa herë me thikë nga Ebu Lulue Elmexhusi, erdhi doktori ta vizitojë. Teksa doktori po dilte jashtë, Umeri pa që rrobat e tij ishin të gjata dhe i tërhiqte zvarrë. Kështu i thirri dhe i tha:”Prit pashë Zotin! Ngrije rrobën, pasi është pastërti për rrobat dhe devotshmëri para Zotit!” Edhe në çastet e vdekjes, ai mendonte për të urdhëruar për mirë dhe ndaluar nga e keqja.


    Disa dijetarë, kur flasin mbi rëndësinë e urdhërimit për të mira dhe ndalimit nga e keqja, e titullojnë kapitullin me fjalët:”Prijësi i besimtarëve, urdhëron për mirë dhe ndalon nga e keqja në çastet e vdekjes.”


    Vallë sa skena dhe fragmente të këqia na dalin para syve çdo ditë dhe nuk e kemi guximin t’i këshillojmë njerëzit? Kurse Umeri, ishte në çastet e vdekjes dhe gjente forcë të urdhërojë për mirë.


    Ishte pikërisht optimizmi dhe shpresa, ajo që i bënte të urdhërojnë për mirë dhe në ato çaste delikate.


    Të tillë ishin këta njerëz gjenialë. Ne e lusim Zotin që të na bëjë të ndjekim gjurmët dhe modelin e tyre.

  3. #3
    V per Vendeta Maska e ORIONI
    Anëtarësuar
    10-12-2003
    Vendndodhja
    Shkup-Prishtine-Ulqin-Tirane-Cameri
    Postime
    919
    Devotshmëria tek njerëzit e mëdhenj









    Falenderimet janë për Zotin, paqa dhe mëshira e Tij për profetin Muhamed a.s, shokët e tij dhe të gjithë ata që ndoqën rrugën e tij.


    Në rrjeshtat në vazhdim, do të flasim mbi devotshmërinë e njerëzve të mëdhenj, si e përjetonin frikën dhe dashurinë ndaj Zotit të madhëruar, përkushtimin dhe si ishin veprat e tyre konform urdhërave dhe vullnetit të Zotit.


    Thotë Zoti në Kuran:”Ne i porositëm idhtarët e librit para jush dhe juve që të jeni të devotshëm ndaj Zotit.”


    Kështu, porosia e Zotit për banorët e tokës ishte që të jenë të devotshëm.


    Njerëzit e mëdhenj dhe njerëzit më të dashur të Zotit e morrën këtë porosi hyjnore dhe e zbatuan në jetën e tyre.


    Vetë Profeti Muhamed a.s, këshillonte njërin nga shokët e tij me fjalët:”Ji i devotshëm ndaj Zotit kudo që të jesh! Gjynahun pasoje me një vepër të mirë, që ta fshijë atë dhe sillu me njerëzit me edukatë dhe moral të mirë.”


    Me këto fjalë, Profeti a.s porosiste jo vetëm shokët e tij të asaj kohe, por të gjithë muslimanët në çdo kohë dhe vend që të ndodhen.


    Në çdo vend dhe kohë që të ndodhesh, mbikqyrjen e Zotit ta kesh shoqëruesin tënd më të mirë.


    Duke e ditur natyrën njerëzore, që e ka të pashmangshme rënien në gabime dhe gjynahe, Profeti a.s e pason porosinë për devotshmëri, me “Gjynahun pasoje me një vepër të mirë, që ta fshijë atë” Pas çdo gabimi dhe gjynahu pendohu dhe vepro një vepër të mirë. Më pas Profeti a.s i kujtoi të drejtat e njerëzve të tjerë dhe trajtitim me edukatë dhe moral.


    Ali ibnu Ebi Talibi e ka përkufizuar devotshmërinë me fjalët:”T’i frikësohesh të Gjithëfuqishmit, të veprosh sipas udhëzimeve të shpalljes hyjnore, të pranosh caktimin e Zotit dhe të përgatitesh për Ditën e Gjykimit.”


    Umer ibnul Hattabi, dilte natën dhe kontrollonte popullatën se sa ishin të devotshëm ndaj Zotit të tyre.


    Një ditë, ai doli rrugës që të çon në Meke, ku takoi një bari që kulloste delet dhe i kërkoi të blejë një dele. Bariu iu përgjigj:”Delet nuk janë të miat, por të padronit tim.” Umeri i tha:”Ma shit mua dhe pradronit i thuaj që e hëngri ujku.” Bariu, i çuditur nga kjo kërkesë i tha:”Po Zotit të padronit, çfarë t’i them Ditën e Kijametit.” Umeriu u ul në gjunjë dhe filloi të qajë nga këto fjalë.


    Një natë tjetër, Umeri po lëvizte rrugëve të Medines, ku dëgjon zërin e një gruaje që i thoshte vajzës:”Përzieje qumështin me ujë që të shtohet o bija ime.” Vajza iu përgjigj:”Umeri, Prijësi i besimtarëve e ka ndaluar që të përzihet qumështi me ujë o nënë.” Nëna i tha:”Përzieje se Umeri nuk na shikon tani.” Por vajza ia ktheu:”Nëse nuk na shikon Umeri, na shikon Zoti i Umerit.”


    Umeri vuri një shenjë mbi derën e tyre dhe vajti tek shtëpia e tij dhe u kërkoi djemve që të martoheshin me këtë vajzë dhe djali i tij Asimi u martua. Një pasardhës i kësaj martese ishte Umer ibnu Abdul Aziz.


    Njerëzit e mëdhenj ishin të bindur se jeta e kësaj bote është një rast për adhurim dhe përkushtim ndaj Zotit të Madhëruar, kështu Ai ishte gjëja më e shtrenjtë për ta.


    Ata e ndjenin praninë e Zotit dhe dijen e Tij në çdo çast të jetës.


    Umer ibnu Abdul Azizi, Halifeja i drejtë, hyn një ditë në magazinat e shtetit islam. Aty ndjen erën e parfumit të depozituar dhe menjëherë kap hundën me dorë, duke mos dashur t’i marrë erë parfumit. Të pranishmit, e pyetën:”Ai është thjesht parfum o Prijës i besimtarëve!” Ai u tha:”Ai shitet vetëm për shkak të aromës së mirë, kështu ajo që nuk është e imja, nuk duhet të përfitoj prej saj.”


    Ata ishin parfumet e muslimanëve dhe Umer ibnu Abdul Azizi mendonte se nuk duhet të përfitojë nga diçka që nuk është e tij, qoftë kjo dhe aroma e parfumit.


    Një devotshmëri të tillë nuk mund ta ketë kush, përveç atij që Zoti ia ka pastruar zemrën.


    Tregon Taus ibnu Kisan, një nga nxënësit e Ibnu Abasit dhe dijetarët e mëdhenj të kohës së tij:”Hyra në Qabe para namazit të akshamit dhe fala dy rekate. Më pas, u ula tek vendqendrimi i Ibrahimit a.s dhe po vështroja ndërtesën e Qabesë. Teksa qëndroja ulur, dëgjoj një zë pas meje dhe kur kthehem shoh Haxhaxh ibnu Jusuf Thekafij, guvernatori i Irakut. Ai ishte në shoqërinë e shërbëtorëve, skllevërve dhe eskortës që e shoqëronte. Ai, bashkë me eskortën e tij, vendosën armët dhe heshtat përtokë dhe filluan të falen pas meje, ndërkohë që njerëzit e tjerë vazhdonin tavafin. Mes njerëzve ishte dhe një burrë i dobët dhe i thatë nga Jemeni. Njerëzit u shtuan rreth Qabes dhe jemenasi deshi t’i shpëtojë turmës së madhe, duke dalë para Haxhaxhit dhe eskortës së tij. Kur deshi të dalë para, ihrami i tij kapi padashje thikën që mbante Haxhaxhi në brez dhe ajo ra përtokë, pa e prekur Haxhaxhin. Menjëherë, Haxhaxhi e kapi jemenasin për rrobe dhe i tha:”Ndalo! Nga je ti?” Ai iu përgjigj:”Nga Jemeni.” Duke qenë se vëllai i Haxhaxhit ishte guvernator në Jemen, ai e pyeti:”Si e le vëllanë tim?” Jemenasi iu përgjigj:”E kam lënë gjithë shëndet.” Haxhaxhi i tha:”Nuk pot ë pyes për shëndetin, por po të pyes për drejtësinë dhe sjelljet e tij.” Jemenasi iu përgjigj:”Tiran dhe zullumqar.” Haxhaxhi i tha:”A e di se ai është vëllai im?” Jemenasi iu përgjigj:”O Haxhaxh! A mos mendon se vëllai yt, është krenar me ty, më shumë se ç’jam unë krenar me Zotin tim?!”


    Tregon Tausi:”Kur dëgjova këto fjalë, mu ngritën qimet përpjetë. Por Haxhaxhi e la dhe vazhdoi tavafin.”


    Më vonë, Tausi udhëtoi për në Jemen, për të përhapur dhe mbartur dijet që kishte marrë. Atje ai vajti dhe takoi guvernatorin Muhamed ibnu Jusufin, vëllanë e Haxhaxhit, të cilin e këshilloi dhe e paralajmëroi për ndëshkimin e dhimbshëm të Zotit, nëse nuk vendos drejtësi në vend.” Vetë guvernatori deshi t’i bëjë qejfin dhe urdhëroi një nga shërbëtorët e tij, t’i sjellë Tausit rroba dhe veshje nga më të shtrenjtat. Shërbëtori i solli rrobat që dukeshin se janë mëndafshi dhe të shtrenjta, aq sa mund të shiteshin 1000 dinarë dhe ia hodhi Taus ibnu Kisan mbi supe. Pasi përfundoi Tausi bisedën me guvernatorin, u ngrit duke e hedhur xhyben e re përtokë dhe u largua për në shtëpi, duke thënë:”Sa njerëz të ulët do të ishim nëse librin dhe porositë e Zotit do i shisnim për të përfituar të mira materiale!”


    Këta ishin njerëz të cilët devotshmërinë ndaj Zotit e mishëruan me veprat e tyre dhe jo vetëm me fjalë dhe predikime të bukura.


    Abdullah ibnu Mubarek është një nga dijetarët e lavdishëm muslimanë. Ai kërkoi dijen e hadithit në Horasan. Një herë udhëtoi në Bagdad dhe kur arriti pa që kishte marrë me vete pendën e njërit nga dijetarët e Horasanit. Edhe pse distanca mes Bagdadit dhe Horasanit ishte mbi njëmijë km, ai tha:”Për Zotin nuk mund të qëndroj në Bagdad me pendën e tij. Ku ta gjej pendën Ditën e Kijametit që t’ia kthej pronarit të saj?” Menjëherë morri rrugën dhe i ktheu pendën dijetarit dhe mësuesit të tij në Horasan.


    Kurse mbi devotshmërinë e imam Ahmedid dëshmojnë histori dhe ngjarje të panumërta.


    Atij i vinin ushqime të lloj-llojta nga qeveritarët dhe vetë Halifeja, por ai i refuzonte të gjitha dhe ushqehej vetëm me bukë elbi. Në sëmundjen e vdekjes, ai u bënte me shenjë që t’i lagin mjekrën me ujë, duke dashur të imitojë Profetin a.s, pasi ai i transmeton hadithet e lagies së mjekrës me ujë dhe kalimin e gishtërinjve mes saj.


    Edhe pse në çastet e vdekjes, shumë dijetarë nuk e harronin devotshmërinë ndaj Zotit të Madhëruar.


    Tregon imam Dhehebij dhe Ibnu Kethiri:”Ibnul Eshim, teksa ndodhej një natë në një pyll të Kandaharit si luftëtar, çohet dhe filloi të falë namaz nate. Në çast, vjen një luan dhe fillon të sillet rreth tij. Teksa falej, Ibnul Eshim i drejtohet luanit me fjalët:”O luan, nëse je urdhëruar të më hash, fillo që tani. Nëse nuk je urdhëruar të më hash, atëherë më lër t’i falem Zotit tim!” Atëherë luani ulëriti aq sa mbushi gjithë luginën me ulërimën e tij dhe u largua.


    Një herë, sulltani i Egjyptit u zemërua me Hakim Nabulsin dhe e vendosi në një kopësht bashkë me luanët. Një luan, iu afrua, i morri erë dhe më pas e la. Kur shpëtoi nga kjo sprovë, njerëzit e pyetën:”Çfarë mendoje në ato çaste kur t’u afrua luani dhe të merrte erë?” Ai u tha:”Në ato çaste po falesha dhe mendoja nëse pështyma dhe jargët e tij janë të pastra apo të fëlliqura. Kjo, pasi kisha frikë se mos vdes me papastërti në trup.”


    Një njeri i mirë, ra nga anija në të cilën udhëtonte dhe kur pa që po mbytej, filloi të marrë abdes derisa vdiq. Këtë e tregojnë udhëtarët që ishin me të në anije dhe që nuk arritën ta shpëtonin dot. Ai deshi që të dalë para Zotit me abdes.


    Një histori tjetër me detin dhe anijen është dhe ajo e Elmuhib Taberi, i cili vajti bashkë me studentët e tij të hypin në anije. Meqënëse anija ishte larg bregut, atyre u duhej të hidheshin. Të rinjtë u matën të kërcejnë, por nuk mundën. Kurse mësuesi i tyre, tha:”Bismil-lah” dhe u hodh në anije. Të çuditur, të rinjtë i thanë:”Ne që jemi të rinj, nuk arritëm të hidhemi, kurse ti që je mbi shtatëdhjetë vjeç arrite?!” Ai u përgjigj:”Këtë fizik, e kam ruajtur në rini nga harami, dhe Zoti e mbron në pleqëri nga dobësia.”


    Motra e Harith Elmuhasibij, i cili ka qenë model për devotshmëri, vajti tek imam Ahmedi dhe e pyeti:”Natën, punoj në tezgjah mbi tarracën e shtëpisë. Shpesh herë, punoj nën dritën e pishtarëve të rojeve që shëtisin natën. A më lejohet diçka e tillë?” Imam Ahmedi e pyeti i habitur:”Kush je ti?” Ajo i tha:”Jam motra e Harith Elmuhasibij!” Duke buzëqeshur, imam Ahmedi i tha:”Prej shtëpisë tuaj buron devotshmëria e vërtetë.”


    Disa njerëz vajtën tek Abdullah ibnu Umer dhe e pyetën:”Një prej nesh ka vrarë një mizë, a duhet ta shpaguajë atë?” Ibnu Umer i pyeti:”Nga jeni ju?” Ata i thanë:”Nga Iraku.” Atëherë Ibnu Umer u tha:”Zoti ju vraftë! Ju vratë Husejnin, nipin e Profetit a.s dhe nuk pyetët, kurse për një mizë pyesni?!”


    Shërbëtori i Ebu Bekrit, i solli një ditë ushqim, të cilin Ebu Bekri e hëngri pa e pyetur – siç e kishte zakon - mbi burimin e tij. Pasi e hëngri, Ebu Bekri u kujtua dhe e pyeti mbi burimin e atij ushqimi. Shërbëtori i tregoi se e kishte blerë me lekët e një basti që kishte fituar. Atëherë Ebu Bekri, futi gishtat në gojë dhe e volli të gjithë ushqimin që kishte ngrënë.


    Në Medine jetonte një grua e moshuar, që kishte humbur dhe shikimin. Një ditë në javë, Ebu Bekri shkonte dhe pastronte shtëpinë e saj. Umer ibnul Hattabi e dinte që në Medine ndodhet një grua e tillë dhe shkonte dhe ai t’i pastrojë shtëpinë, por sa herë shkonte e gjente atë të pastër. Kur e pyeti gruan se kush ishte ai që ia pastronte shtëpinë, i tha se nuk e njihte. Tregon Umeri:”Atëherë fillova ta vëzhgoj këtë shtëpi, që të zbuloj kush ishte ai që i pastronte shtëpinë kësaj gruaje të moshuar. Atë ditë që pashë që ky burrë ishte Ebu Bekri, mbeta i shtangur. Ai hynte brenda, pastronte shtëpinë, lante enët, merrte mbeturinat dhe i hidhte larg shtëpisë.”

    Këtë e bënte Ebu Bekri, Halifeja i muslimanëve, ai që kishte organizuar dhe dërguar ushtritë në të katër anët. Ishte Ebu Bekri, miku më i ngushtë i Profetit a.s, i vetmi që e shoqëroi Profetin a.s gjatë emigrimit në Meke dhe shoqëruesi i vetëm i tij në shpellën Theur. Ishte ky person ai që i fshinte shtëpinë një gruaje të moshuar, i lante enët, i milte bagëtinë, edhe pse kishte mundësi t’i caktojë një shërbëtor.

    Këto nuk ishin histori të trilluara, as pjellë e fantazisë së ndonjë shkrimtari, por ata ishin histori të përjetuara dhe të vërteta të njerëzve të mëdhenj. Ata ishin ai brez të cilin e përgatiti, e edukoi dhe ia dhuroi profeti Muhamed a.s njerëzimit.


    E lusim Zotin që të jetë i kënaqur me këta njerëz dhe të na bashkojë me ta në xhenetet Adn

  4. #4
    V per Vendeta Maska e ORIONI
    Anëtarësuar
    10-12-2003
    Vendndodhja
    Shkup-Prishtine-Ulqin-Tirane-Cameri
    Postime
    919
    Dijet e njerëzve të mëdhenj


    Falenderimet i takojnë Zotit, paqa dhe mëshira e Tij mbi profetin Muhamed dhe mbi të gjithë ata që ndjekin rrugën e tij.

    Paqa dhe mëshira e Zotit qofshin me ju!





    Të nderuar teleshikues! Vazhdojmë të jetojmë me njerëzit e mëdhenj, njerëz të cilët i bënë emrat e tyre të përjetshëm në librin e historisë njerëzore. Janë ata njerëz, dashuria për të cilët ka mbushur zemrat tona. Janë ata njerëz të cilët janë burim frymëzimi dhe inkurajimi për vendosmëri, vullnet, modesti dhe morale të larta. Në këto emisione, ne do të rrëfejmë ngjarje dhe ndodhi me këto njerëz, të cilat do të na freskojnë dhe qetësojnë zemrat.

    Udhëheqësi dhe komandanti i këtyre njerëzve të mëdhenj, ka qenë dhe mbetet i dërguari i Zotit, profeti Muhamed a.s.

    Në këtë emision, ne do të trajtojmë dijet dhe njohuritë e njerëzve të mëdhenj.

    Vallë në çfarë fushe u specializuan këta njerëz? Çfarë dijesh përftuan dhe mbartën për njerëzimin?

    Dijet dhe njohuritë e tyre e kanë burimin nga fuqia Supreme e Krijuesit të vetëm të këtij universi. Janë ato njohuri të cilat të çojnë drejt kënaqësisë hyjnore dhe që ta bëjnë emrin të përjetshëm mbi tokë. Thotë Zoti në Kuran:”Zoti i ngren ata që besuan dhe që përftuan dije në grada të larta.”

    Në një hadith tjetër, Zoti i drejtohet Profetit të Tij me fjalët:”Dije se nuk ka zot tjetër veç Allahut dhe kërko fjalje për gjynahet e tua!” Thotë imam Buhariu rreth këtij ajeti:”Zoti e filloi me dije, para fjalëve dhe veprave.”

    Njerëzit e mëdhenj e kanë konceptuar dijen dhe njohuritë si urtësi dhe mençuri të cilat e udhëzojnë njeriun drejt më të drejtës dhe të dobishmes në jetë dhe si katalizator për moralet e larta. Ata kurrë nuk e kuptuan dijen dhe njohuritë thjesht si disa tekste që duhen mësuar përmendësh, si diçka që të mundëson të hysh në debate dhe kontradikta të pafundme me të tjerët. Ata nuk e kuptuan dijen si diçka që të bën të famshëm, me pozitë dhe si mundësi për rritjen e të ardhurave. Ata nuk e kuptuan dijen si diçka që do i mbajë larg lodhjes dhe punës fizike. Thotë Profeti Muhamed a.s:”Mua më dërgoi Zoti për udhëzim dhe dije.” Udhëzimi në këtë rast janë punët dhe veprat e mira, kurse dija është ajo që udhëzon dhe orienton në këto punë.

    Shokët e Profetit a.s dhe brezi që erdhi pas tyre, i vunë në jetë me rigorozitet këto porosi dhe u kthyen në modele morali të lartë, shpresë dhe mëshirë për mbarë botën.

    Fjala e parë që iu shpall Profetit a.s nga qielli ishte fjala “Lexo” e cila nënkupton studimin, nxënien e dijeve, meditimin, kërkimin shkencor etj… Kështu e filloi rrugën e tij karvani i udhëzimit dhe reformave hyjnore me në krye profetin e mëshirës, Muhamedin a.s. Bashkë me faktet dhe argumentat e Kuranit, ata studionin dhe argumentat e Zotit në univers. Kështu, paralelisht me dijet dhe njohuritë e përgjithshme, ata përftuan dhe përkushtimin, shtimin e besimit dhe bindjes në Zotin fuqiplotë. Me dëshmi nga vetë kundërshtarët e tyre, ata ishin brezi më i mirë që profeti Muhamed a.s ia ofroi njerëzimit.

    Në një thënie të tij, i dërguari i Zotit e ka konsideruar dijen si shpëtim. Ai thotë:”Kushdo që i hyn një rruge për të përvetësuar dije, ta dijë se Zoti ia ka lehtësuar rrugën për në xhenet.”


    Brezi i sahabeve që edukoi shkolla e profetit Muhamed a.s, ishin të ndërgjegjshëm mbi përgjegjësitë që kishin kur uleshin për të studiuar një ajet Kurani, apo hadith profetik. Këtë nuk e bënin për të shtuar dijet me qëllim që të debatojnë, të marrin në gojë njëri-tjetrin, të nxjerrin në pah të metat e njëri-tjetrit dhe të merren me ofendime. Por sa herë që mësonin një ajet apo hadith më tepër, u çelej fytyra dhe u hapej zemra.

    Këtë e vërteton më së miri thënia e Muadh ibnu Xhebelit drejtuar njërit prej muslimanëve:”Eja të ulemi pak, që të na shtohet besimi!” dhe u ulën duke kujtuar dhe medituar mbi mrekullitë e Zotit në Kuran dhe në univers. A ke menduar ndonjëherë mbi thellësinë e kësaj fjale:”Eja të ulemi pak, që të na shtohet besimi!”

    Thotë Ibnu Mesudi mbi brezin e sahabeve:”Ata janë njerëzit më zemërmirë, me njohuri të thella dhe më pak të sikletshëm.”

    Një dije që nuk të bën rob të devotshëm, të sinqertë dhe të përkushtuar, të dashur për vëllezërit dhe miqësor me muslimanët e tjerë, është dije e padobishme dhe e kotë.

    Transmeton Buhariu se Ibnu Abasi në moshën tetë vjeçare vajti në shtëpinë e Profetit a.s për të mësuar Kuran, dëgjuar hadithet e Profetit a.s dhe për t’a vështruar Profetin a.s nga afër teksa falet, lutet dhe përmend Zotin. Duke qëndruar në shtëpinë e Profetit a.s, Ibnu Abasi mësoi shumë gjëra nga jeta e Profetit a.s, mësoi hadithet e tij, adhurimin, leximin e Kuranit, lutjet dhe përkushtimin e natës. E gjithë kjo, me qëllim që këto t’i mbartë dhe t’ia transmetojë të gjithë umetit musliman më vonë.

    Një natë, Ibnu Abasi mbushi një enë me ujë dhe e la pranë Profetit a.s, me qëllim që ta ketë gati kur të çohet të marrë abdes. Kur e pa Profti a.s, pyeti:”Kush e ka mbushur këtë enë me ujë?” Kur morri vesh që ishte Ibnu Absi ai që e kishte bërë, Profeti a.s u lut:”O Zot! Shtoja dijet fetare dhe mësoji komentin.”


    Tregon Ibnu Abasi mbi udhëtimin e tij për të përftuar dije:”Dijeni se dija nuk përftohet me rehati fizike.”

    Askush nuk mund të bëhet i ditur, i suksesshëm dhe produktiv, veçse pasi të jetë lodhur dhe të ketë kaluar netët pa gjumë.

    Edhe pse lutjet e Profetit a.s janë të pranuara, Ibnu Abasi nuk u mbështet në këtë lutje, duke qëndruar në shtëpi dhe duke pritur që t’i vijë dija dhe njohuritë për të cilat u lut Profeti a.s. Tregon vetë Ibnu Abasi mbi përvojën e tij në kërkimin e dijes dhe thotë:”Për Zotin e madhëruar! Shkoja në shtëpinë e ndonjërit nga banorët e Medines për të dëgjuar ndonjë hadith që nuk e dija dhe e gjeja atë duke fjetur në gjumin e drekës. Mua më vinte zor që të trokisja në derë dhe ta zgjoja, prandaj shtrihesha rrëzë murit të shtëpisë. Era e nxehtë që frynte më përplasej në fytyrë bashkë me pluhurin që barte me vete. Vazhdoja kështu, derisa të zgjohej personi të cilin prisja.”

    A e dini se cili ishte rezultati i kësaj sacrifice? Rezultati është se Ibnu Abasi u bë dijetari tek i cili drejtoheshin të gjithë për ta pyetur. Ai filloi të njihej dhe me nofkat:”Penda e umetit dhe komentuesi i Kuranit.”

    Përse të mos ndjekim shembullin dhe modelin e këtyre njerëzve të mëdhenj edhe ne sot? Përse të mos studiojmë dhe kërkojmë dije me të njëjtën vendosmëri si ajo e Ibnu Abasit?

    Tregon Xhabiri, një nga shokët e Profetit a.s:”Kam udhëtuar një muaj të plotë për në Arish të Egjyptit, për të mësuar një hadith të Profetit a.s nga Abdullah ibnu Enis. Kur arrita në Arish, më priti Abdullah ibnu Enis dhe unë pa zbritur nga deveja e shkruajta hadithin dhe u ktheva menjëherë për në Medine.”

    Me këtë sakrificë, durim dhe vetëmohim, ata arritën gradat më të larta të dijes, duke u bërë shembull dhe model për njerëzimin.

    Pasi Ibnu Abasi falte namazin e sabahut, lexonte dhikrin e mëngjesit dhe kur zbardhte dita, u thoshte nxënësve të tij:”Le të vijë grupi i Kuranit!” Menjëherë hynin njerëzit dhe nxënësit që ishin të interesuar për të ditur sa më shumë rreth kuptimit dhe komentit të ajeteve. Pasi përfundonte me këta, ai thërriste nxënësit që ishin të interesuar për fikhun, të cilët e pyesnin për çështje të fikhut. Pasi përfundonte me këta, thërriste nxënësit që ishin të interesuar mbi çështjet gjuhësore dhe letrare. Pasi përfundonte, ai shtronte sofrën dhe ushqente nxënësit dhe nevojtarët me shpenzimet e tij. Tregojnë bashkëkohësit e tij:”Ibnu Abasi u jepte njëkohësisht dije dhe ushqim nxënësve të tij.”

    I paarritshëm në këtë pikë ishte dhe imam Shafiu. Historia dhe jetëshkrimi i tij është për tu mësuar në universitete dhe akademi. Ai lindi në Askalan të Palestinës. Babai i vdiq që në moshë të vogël. Kështu, imam Shafiu u rrit jetim dhe i varfër. E mbështetur në forcën dhe udhëzimin e Zotit, nëna e tij morri rrugën për në Meke së bashku me Shafiun e vogël.

    Duke vajtur në Meke, imam Shafiu vendosej në qytetin dhe vendin e gjyshërve të tij, të largët. Kjo, pasi ai takohet me Profetin Muhamed a.s në gjyshin e pestë. Nëna e tij morri një dhomë të vogël me qera dhe ushqeheshin me bukë të thatë, të cilën për ta përtypur e lagnin me ujë.

    Tregon imam Shafiu:”Zoti mi hapi dyert e dijes dhe shkoja në Qabe ku mësoja Kuranin dhe hadithin. Duke dashur të mos i harroj ato që mësoja, i shkruaja në kocka, pllaka gurësh dhe sholla këpucësh, saqë e mbusha dhomë ku jetonim me gjëra të tilla.”


    Kur thirrej ezani i sabahut, nëna e tij zgjohej dhe nuk e lejonte Shafiun e vogël të shkojë në xhami, nga frika pasi ishte i vogël akoma. Ajo e vishte, e ushqente me bukën e thatë dhe vetëm pasi të zbardhte dita e lejonte të shkojë në xhami. Ai nuk e dinte ç’është loja dhe dëfrimi me fëmijët e moshës së tij. Kurrë nuk u shoqërua me shokë të këqinj dhe gjithmonë dallohej për gjykimin dhe urtësinë që e karakterizonte. Ky pasion për të përftuar dije, e bëri të tillë që medh-hebin e tij ta ndjekin miliona njerëz.


    Kurse tw flaswsh mbi imam Ahmed ibnu Hanbel, është si të flasësh mbi mrekullitë e oqeanit. Ai udhëtoi në shumë zona, krahina dhe qytete. Ai vajti dhe në Jemen, për të kërkuar dhe përftuar sa më shumë dije dhe njohuri. Në një çantë, ai mbante bukën e tij prej elbi, kurse në çantën tjetër mbante fletët dhe pendën me të cilët shkruante njohuritë e reja. Gjatë gjithë udhëtimeve, synimi ishte të mbledhë sa më shumë thënie dhe hadithe të profetit Muhamed a.s. Shpesh herë në këto udhëtime, e gjeje të uritur, të etur, këmbëzbathur, të raskapitur, pa fjetur, me këmbë të çara, të vetëm dhe ndonjëherë dhe të frikësuar nga faktorë të ndryshëm. Megjithatë, ai vazhdoi rrugën në kërkim të dijeve dhe dijetarëve. Ai udhëtoi nga Bagdadi në Jemen këmbëzbathur dhe qëllimi ishte të takohej me Abdurrezzak San’anin. Shoqërues i tij ishte Is’hak Rahave dhe gjatë rrugës, vendosi të ndalojë në Qabe. Pasi arritën në Meke dhe po kryenin tavafin, ata takohen me Abdurrezzak San’anin, i cili dhe ai kishte ardhur nga Jemeni për Umre. Is’hak ibnu Rahavej i tha:”O imam, Zoti na e ka sjellë Abdurrezzak San’anin në Meke, prandaj eja ta takojmë dhe t’i kërkojmë atë që duam. Por imam Ahmedi ia ktheu:”Unë e kam bërë nijet të shkoj në Jemen dhe atje të kërkoj dije mbi hadithet e të dërguarit të Zotit dhe nuk dua ta ndryshoj nijetin tim. Unë nuk do marr dije prej tij, derisa të kthehet në San’a dhe atje ta pyes për hadithet e Profetit a.s.”

    Kur Abdurrezzak San’ani u kthye në Jemen, imam Ahmedi u nis dhe ai për në Jemen, duke kaluar male dhe fusha të mbushura me rreziqe për jetën, derisa arriti në Jemen. Atje vajti dhe takoi Abdurrezzakun dhe morri dijet dhe njohuritë e duhura prej tij. Gjatë qëndrimit në Jemen, imam Ahmedit i mbarojnë të hollat që kishte përgatitur për udhëtim. Megjithatë, ai nuk i kërkoi askujt që ta ndihmojë, por pranoi të punojë si punwtor i thjeshtw në korrjen e misrit. Pasi shkroi hadithet që ia diktoi Abdurrezzak San’ani në librin e tij Elmusned, imam Ahmedi morri rrugën për në Sham, më pas në Horasan, fshatrat dhe qytetet e Irakut, ku pyeste njerëzit e ditur mbi hadithet e Profetit a.s derisa mblodhi dyzet mijë hadithe. Thuhet që gjatë këtyre dy viteve, imam Ahmedi ka dhënë fetva pwr mbi dymjë çështje fikhu, duke u përgjigjur vetëm me: Ka thënë Zoti dhe ka thënë Profeti a.s.

    Përveç dijeve dhe njohurive të gjera, imam Ahmedi është shembulli dhe modeli më i mirë në moralet e larta. Ai dallohej për modestinë, mëshirën, zemërbutësinë, buzëqeshjen, të folurit drejt, durimin në sprova dhe fatkeqësi, gjë e cila u vërtetua gjatë sprovës me thënien mbi krijimin e Kuranit.

    Thënia mbi krijimin e Kuranit, është një sprovë të cilën e kaloi me sukses imam Ahmedi. Ai insistonte në atë që Kurani është fjalë e Zotit dhe jo krijesë e Tij. Për këtë, ai u godit 1.600 herë me kamzhik dhe qëndroi në burgun e Mutesimit 36 muaj, pa e ndryshuar aspak qëndrimin e tij. Kurani ishte fjala e vërtetë e Zotit dhe jo krijesë e Tij si krijesat e tjera. Thotë Zoti në Kuran:”Atij i takon krijimi dhe urdhëri!” dhe urdhërat janë pjesë nga fjalët e Zotit.

    Pas qëndresës heroike të imam Ahmedit dhe pasi doli nga burgu, ishte mendimi i tij dhe i dijetarëve të tjerë ai që triumfoi.

    Dijet e imam Ahmedit ishin dije që stimulonin veprat për të fituar kënaqësinë e Zotit dhe lumturinë në botën tjetër. Për këtë, ai banonte në një dhomë të vogël dhe mjaftohej me pak ushqim.

    Çdo fjalë që thoshte, nxënësit e tij e regjistronin, ngaqë tingëllonte e bukur dhe plot forcë. Sa herë që shkonte në xhami, merrte me vete librat, të cilat ua lexonte njerëzve pas përfundimit të namazit.

    Pasi doli nga burgu, i vinte doktori për t’i kuruar shpinën, ku nuk kishte mbetur vend pa u goditur nga kamzhiku. Ai ia lyente me vaj dhe i priste copat e mishit që ishin varur nga goditjet e kamzhikut. Të pranishmit e nxisnin që ta mallkojë Mutesimin, por ai i shtrirë dhe duke vuajtur thoshte:”Zoti e mëshiroftë Mutesimin dhe ia faltë gjynahet! Çfarë do të përfitoja nëse dikush ndëshkohet dhe vuan për shkakun tim?” Ai lutej dhe kërkonte falje për ata që e kishin torturuar dhe keqtrajtuar.

    Një ditë i thanë që ka ardhur në qytet një dijetar i fushës së hadithit. Menjëherë, ai ngriti rrobën dhe u sul drejt xhamisë. Kur e pa dikush, i tha:”A edhe në këtë moshë kërkon të mësosh më shumë mbi hadithin?!” Imam Ahmedi iu përgjigj:”Nga banka deri në varr.” Me këtë synonte që do të vazhdojë kërkimin e dijes deri në frymën e fundit, derisa të vdesë.

    Udhëtimi i dijes dhe përftimit të njohurive fillon me lindjen, djepin, dhe përfundon ditën kur njeriu besimtar shkëputet nga kjo botë. Thotë Zoti në Kuran:”dhe adhuroje Zotin tënd, derisa të të vijë vdekja.”


    Këto ishin njerëzit e mëdhenj dhe njohuritë e tyre, dije të cilat ishin larg çdo fanatizmi dhe ekstremizmi. Ishin dije të cilat të frymëzojnë për devotshmëri dhe moral të lartë, larg konflikteve, bidateve dhe humbjes.

    Dijet e tyre u regjistruan dhe u përkthyen për njerëzit e ndryshëm në të katër anët e globit.

    Është nder dhe me dobi që jetëshkrimet e këtyre njerëzve të pasqyrohen në universitete, kuvende dhe mjetet e informacionit, me qëllim që brezave të rinj tu japim modelin më të mirë për të ndjekur.

    Në jetëshkrimet e tyre gjen modelin dhe mësimet e duhura për një jetë të ndershme.

    E lusim Zotin që t’i shpërblejë për mundin dhe dijet që lanë pas dhe e lusim që ne të prëfitojmë nga këto dije sa më shumë.

  5. #5
    V per Vendeta Maska e ORIONI
    Anëtarësuar
    10-12-2003
    Vendndodhja
    Shkup-Prishtine-Ulqin-Tirane-Cameri
    Postime
    919
    Durimi tek njerëzit e mëdhenj







    Falenderimet i takojnë Zotit, paqa dhe mëshira e Tij qofshin mbi profetin Muhamed, shokët e tij dhe të gjithë ata që ndjekin rrugën e drejtë.

    Zoti i Madhëruar i jepte zemër dhe durim profetit të Tij me fjalët:”Duro, pasi durimi nuk është veçse me Zotin.” Ai, gjithashtu i përgëzon durimtarët:”dhe përgëzoji durimtarët!”

    Njerëzit e mëdhenj, këta besimtarë të devotshëm, gjatë jetës së tyre kanë regjistruar qëndrime, ndodhi, përballje me sfidat, sakrifica dhe luftë të vazhdueshme për çështjen e drejtë.





    Durimi i profetit Muhamed a.s.

    Profeti Muhamed a.s është shembulli dhe modeli më i lartë mbi durimin. Ai duronte urinë, saqë për ta mposhtur atë vendoste një gur në barkun e tij. Në shtëpinë e tij kalonin muaj të tërë pa u ndezur zjarr për të gatuar.

    Ai duronte të këqiat që i vinin nga hebrenjtë, të krishterët, idhujtarët, hipokritët, të cilët herë-herë hynin në aleanca të përbashkëta për ta vrarë dhe për ta shuar fenë e tij.

    Ai duroi braktisjen dhe zymtësinë e njerëzve më të afërt, rezistencën e kundërshtarëve dhe fyerjet, sharjet dhe akuzat e panumërta. Kundërshtarët e tij shpifën akuzat më të paqena kundër tij, e quajtën magjistar, vjershëtar, fallxhor, mashtrues, gënjeshtar etj… Të gjitha këto Profeti a.s i duroi, madje duroi dhe në çaste tepër të vështira, kur të gjithë dolën kundër tij dhe në anën e tij ishte vetëm Zoti i Madhëruar.

    Ai duronte edhe kur shikonte kokat e shokëve të tij të priteshin nga shpatat e kundërshtarëve në beteja. Ai duroi edhe kur i vriteshin njerëzit më të afërt, kur vajzat e tij braktiseshin nga burrat e tyre dhe kur detyrohej të braktisë vendlindjen e tij të dashur.

    Ai duroi edhe kur shihte ulërimat e idhujtarëve kundër tij, edhe kur e keqtrajtonin dhe silleshin në mënyrë ç’njerëzore me të.





    Durimi i shokëve të Profetit a.s

    Duke parë Profetin dhe modelin e tyre më të mirë, të duruar u treguan dhe shokët e Profetit a.s dhe muslimanët e parë. Ata ndoqën rrugën që u projektoi profeti i tyre i dashur, duke kërkuar vetëm kënaqësinë e Zotit dhe shpërblimin me xhenet. Prandaj, nuk është për tu çuditur kur shikon prej tyre që dhurojnë jetën për kauzën islame, të tjerë dhuronin të gjithë pasurinë bashkë me jetën, të tjerë jetuan të varfër për pesëdhjetë vite me radhë, të tjerë nuk gjenin një kafshatë bukë për të mbajtur shpirtin gjallë, megjithatë vazhdonin të punojnë dhe të sakrifikojnë për këtë fe.





    Durimi i brezit të tabi’inëve

    Një nga njerëzit e mëdhenj të cilët kanë regjistruar sakrifica durimi në regjistrin e historisë, është dhe Ebu Dhuejb Elhudhelij. Ai kishte shtatë fëmijë, të cilët preken nga një epidemi dhe të shtatë vdesin brenda një viti. Për një vit, ai mbeti i vetëm në shtëpi me gruan e tij, pasi e kishin pasur shtëpinë të mbushur me shtatë yje deri atëherë. Një ditë, ai u mbështet të flejë, por s’ mund ti mbyllte sytë, në një kohë që kishte humbur shtatë fëmijët e tij të dashur? Edhe pse i dukej sikur është shtrirë mbi gjemba dhe jo mbi shtrat, ai thurri disa vargje ku tregonte durimin me qëllim që armiqtë e tij të mos kënaqen me fatkeqësinë dhe vuajtjet.

    Muhamed ibnu Daud ibnu Xherrah njihej si një nga njerëzit më të duruar dhe të qëndrueshëm. Ai morri postin e vezirit gjatë kohës kur Halife u bë Ibnul Mutezz. Kur Ibnu Mutezz morri postin e Halifes, dijetari i njohur Ibnu Xherir Taberiu, pyeti dikë:”Kush e morri postin e Halifes?” “Ibnul Mutezz” i thanë. “Po kush është gjykatësi i tij?” pyeti ai. “Është Ismaili.” I thanë. “Po veziri i tij? Pyeti përsëri Ibnu Xherir. “Është Muhamed ibnu Daud ibnu Xherrah” i thanë. Ibnu Xherir tha:”Diçka e tillë nuk ka mundësi të zgjasë shumë.” “Si është e mundur?” e pyetën të pranishmit. Ibnu Xheriri u tha:”Këto janë kohë të trazuara, dhe njerëzit e mëdhenj si këta, nuk e kanë të gjatë në këtë post.” Në fakt, Halifeja i ri nuk e gëzoi postin e tij veçse një ditë. Të nesërmen ai u ekzekutua dhe bashkë me të, gjykatësi dhe Muhamed ibnu Daud.

    Morali i kësaj ndodhie është se Muhamed ibnu Daudi ishte njeri durimtar, i vendosur dhe trim. Ai vajti kokëlartë para litarit ku do e varrnin dhe në vend që të frikësohej dhe t’i dridheshin këmbët, ai thurri disa vargje me të cilat shprehte qetësinë dhe krenarinë me të cilën priste vdekjen. Më pas, ai u drejtua vetë drejt litarit ku u ekzekutua.

    Durimi është morali dhe gjëja më e mirë e cila mund ti jepet një njeriu. Ai e shoqëron njeriun në çastet më të vështira dhe i jep shpresë dhe e ngushëllon. Ai e shoqëron në spital teksa vuan nga dhimbjet e sëmundjes, e shoqëron në qelinë e izoluar duke e ngushëlluar. Ai e viziton njeriun në çastet dhe momentet kur askush tjetër nuk e viziton dhe ngushëllon.

    Durimin më të mirë mbi të cilin kanë folur dijetarët dhe kanë shkruar poetët, është durimi gjatë kërkimit dhe përftimit të dijeve.

    Dijetari i njohur Ebu Gudde, ka shkruar një libër me titull “Durimi i dijetarëve gjatë kërkimit të dijeve”. Në këtë libër, ai ka regjistruar histori dhe ngjarje nga më të bukurat dhe të habitshmet, mbi durimin e dijetarëve dhe nxënësve të dijes, në kërkimin dhe përftimin e njohurive.

    Ebu Jusufi, nxënësi i Ebu Hanifes, teksa ndodhej në çastet e fundit të kësaj jete, erdhën disa shokë dhe dijetarë ta vizitojnë. Edhe pse ishte pranë vdekjes, ai i pyeti mbi një çështje fikhu. Të çuditur ata i thanë:”Zoti të mëshiroftë o Ebu Jusuf! A edhe në këto çaste kërkon të pyesësh dhe të mësosh gjëra të reja?” Ai u tha:”Është më mirë që të dal para Zotit duke e ditur këtë çështje, sesa të dal injorant.”

    Ata ibnu Ebi Rebah, ka qenë një nga dijetarët më të shquar të kohës së tij, saqë Halifeja, kishte urdhëruar që askush tjetër të mos jepte fetva përveç tij. Ai kishte dije të thella në tefsir, hadith, fikh dhe shumë fusha të tjera. Kur dikush e pyeti se si e kishte përftuar gjithë atë dije, mbi të cilën të gjithë ishin dëshmitarë, ai u përgjigj:”Duke qëndruar me shtratin tim në Qabe pranë njerëzve të ditur për tridhjetë vite rrjesht.”

    Për tridhjetë vite, ai kishte qëndruar në Qabe, duke dëgjuar, lexuar dhe përftuar dije dhe njohuri nga njerëzit e ditur.

    Xhabir ibnu Abdulla udhëtoi nga Medineja në Egjypt, për të dëgjuar dhe regjistruar një hadith të vetëm të Profetit a.s, të cilin e dinte një nga shokët e Profetit a.s. Udhëtimi zgjati një muaj dhe me të arritur në Egjypt, ai u takua me Abdullah ibnu Enisin, morri hadithin që i duhej dhe u nis të kthehej. Abdullah ibnu Enisi e ftoi në shtëpi që të pushojë dhe të ushqehet, por Xhabiri ia ktheu:”Unë kam dalë me nijetin që të mësoj një hadith të ri të Profetit a.s dhe nuk dua ta ndryshoj nijetin tim.. Madje, ai nuk zbriti dhe nga deveja e tij, por e morri hadithin mbi deve dhe u kthye menjëherë.

    Tregon Ebu Is’hak Shirazi:”Për Zotin, unë e përsërisja mësimin e ri njëqind herë, para se t’ua shpjegoja nxënësve.”

    Këta njerëz të mëdhenj, ishin të ndërgjegjshëm se rruga dijes dhe e lavdisë kërkon durim dhe këmbëngulje dhe se ajo është e mbushur me vështirësi, pagjumësi dhe sakrifica të shumta.

    Imam Ahmedi sakrifikoi jetën dhe pranoi burgun dhe torturat duke mos pranuar të lëshojë pe në parimet e tij.

    Kur i vunë në duar dhe në këmbë prangat dhe e nisën drejt burgut, ai kaloi pranë një beduini i cili iu drejtua dhe i tha:”Nëse goditesh me shpatë këtu (qafë) dije se shpërblimi yt është xheneti, prandaj duro dhe bëhu i qëndrueshëm në këtë sprovë.”

    Një person tjetër që i dha zemër imam Ahmedit, ishte një i dehur të cilin e takoi në burg. Kur e pa i dehuri, e pyeti:”Për çfarë të kanë burgosur?” Pasi imam i tregoi ai i tha:”O imam! Unë jam dënuar shtatë herë rrjesht ngaqë pij alkol dhe dehem, megjithatë duroj. Prandaj, duro se ti po dënohesh për një qëllim të lartë, mbrojtjen e traditës profetike.”

    Imam Ahmedi i përmendte shpesh herë fjalët e këtij të dehuri, edhe pasi doli nga burgu.

    Ngaqë Zoti e pranoi lutjen që Profeti a.s bëri për Ibnu Abasin, ai njihet me nofkat “Komentuesi i Kuranit” dhe “Penda e umetit”. Një herë, ai e komentoi të gjithë suren Bekare ditën Arafatit, pa u ndalur dhe pa u ngatërruar asgjëkundi.”

    Në vitet e fundit të jetës së Ibnu Abasit ai u verbua dhe nuk shihte me sytë e tij fare. Disa njerëz, që në fakt e urenin dhe e kishin zili, vajtën gjoja ta ngushëllojnë, por Ibnu Abasi u përgjigj se ishte i gëzuar se Zoti nuk i kishte marrë mendjen dhe dijet që kishte përftuar.

    Një përtac dhe dështak në jetë, nuk mund të kenë kurrë sukses, ngaqë ata parapëlqejnë vetëm gjumin dhe rehatinë. Kurse ata që kërkojnë lavdinë dhe suksesin, patjetër që sakrifikojnë dhe durojnë vështirësitë dhe pengesat gjatë rrugës.

    Njerëzit pa ambicie dhe vullnet, kënaqen me çfarëdo kocke që t’ju jepet. Një njeri që kënaqet me pak dhe nuk kërkon më të mirën, atij i ka vdekur zemra dhe ndjenjat. Njerëz të tillë nuk e ndjejnë humbjen e namazit të sabahut në kohë dhe në xhami.

    Para disa vitesh, kam lexuar ditarin e Nelson Mandelës, i cili u burgos për 28 vite rrjesht. Këto vite ai i kaloi në një qeli të ngushtë dhe që të merrte frymën. Vetëm pas këtyre viteve, ai e realizoi ëndërrën pë të cilën u burgos, lirinë dhe demokracinë e vendit dhe popullit të tij. Madje, ai u bë udhëheqës shteti dhe të gjithë politikanët dhe njerëzit e respektonin për sakrificën e pashembullt.

    Durimi më i mirë është i atyre që duruan vështirësitë në rrugën e Zotit dhe fituan emër të mirë në këtë botë dhe fituan jetën e amshueshme në botën tjetër. Ata janë njerëz që e merrituan xhenetin Firdeus, për durimin dhe qëndrueshmërinë para sprovave dhe në rrugë të së drejtës.

  6. #6
    V per Vendeta Maska e ORIONI
    Anëtarësuar
    10-12-2003
    Vendndodhja
    Shkup-Prishtine-Ulqin-Tirane-Cameri
    Postime
    919
    Forca e personalitetit tek njerëzit e mëdhenj









    Profeti Muhamed a.s na ka mësuar në një hadith, se si të tregohemi optimistë për të ardhmen dhe të mos i shkëpusim shpresat. Thotë Profeti a.s:”Nëse është duke u bërë Kijameti dhe dikush prej jush ka në dorë një fidan që kërkon ta mbjellë, le ta mbjellë nëse ka akoma kohë.” Në këtë hadith, Profeti a.s na mëson që edhe nëse e shohim Kijametin me sy, nëse mundemi të bëjmë diçka të mirë le ta bëjmë. Profeti a.s na mëson si ta ndërtojmë jetën tonë mbi tokë. Islami nuk u mëson ndjekësve të tij jetën e dervishëve dhe largimin nga të mirat e kësaj bote. Islami është vetë jeta dhe i orienton njerëzit në ekonominë e tyre, pasuritë, familjet, ideologjitë, politikat, ndërtimin e shtetit, në përhapjen e drejtësisë dhe të paqes. Është pikërisht kjo, ajo që e shtyri Umer ibnul Hattabin të ndalojë asketizmin dhe vetëizolimin. Një herë, Aisheja pa disa të rinj fetarë, të cilët visheshin me rroba plot arrna dhe ecnin kokëulur. Me t’i vënë re, ajo pyeti kush ishin ata. Dikush iu përgjigj:”Këta janë zahidë dhe adhurues të Zotit.” Atëherë ajo tha:”Për Zotin, Umer ibnul Hattabi ka qenë adhurues i Zotit, megjithatë kur ecte nxitonte, kur fliste dëgjohej dhe kur qëllonte shkaktonte dhimbje.”


    Islami është forcë dhe energji dhe vetë Zoti na urdhëron që urdhërat dhe porositë e Tij t’i marrim me forcë dhe seriozitet. Thotë Zoti në Kuran:”Merre librim me forcë.”


    Vetë profeti Muhamed a.s, thotë në një hadith:”Besimtari i fortë është më i mirë dhe më i dashur tek Zoti se besimtari i dobët.” Forca këtu konsiston në ide, dije, rezultate të larta dhe prodhimtari. Kjo është rruga që ndjekin njerëzit e mëdhenj në këtë jetë. Kurse dembelët dhe përtacën përbëjnë një barrë të rëndë për veten dhe umetin. Ata janë njerëz të dështuar dhe çdo gjë në jetë e shohin me pesimizëm.


    Një ditë, Umer ibnul Hattabi hyri në xhami dhe gjeti disa të rinj të veçuar në një qoshe të xhamisë. I habitur i pyeti:”Kush jeni ju?” Ata i thanë:”Jemi adhurues të Zotit.” Umeri i pyeti:”Po kush u jep për të ngrënë?” Ata u përgjigjen:”Komshinjtë.” Umeri u tha:”Për Zotin, komshinjtë tuaj janë më të mirë dhe më të dobishëm se ju. Më prisni pak këtu ku jeni!” dhe u largua. Të rinjtë menduan se vajti t’ju sjellë ushqim dhe po prisnin me padurim me sytë nga dera. Umeri u kthye me një shkop në dorë dhe duke goditur secilin prej tyre u thoshte:”Dilni kërkojeni rizkun jashtë, se nga qielli nuk vjen as flori dhe as argjend!”


    Prandaj është gabim që të mbyllemi në shtëpi dhe xhami vetëm për të adhuruar Zotin, duke lënë pasdore punën. Adhurimi i Zotit nuk ka asnjë lidhje me murgjërinë, e cila nuk ka asnjë lidhje me fenë islame. Thotë Zoti në Kuran:” ndërsa murgërinë ata vetë e shpikën. Ne atë nuk ua bëmë obligim atyre, mirëpo edhe pse kishin për qëllim me të vetëm ta arrijnë kënaqësinë e All-llahut, ata nuk iu përmbajtën asaj si duhet përmbajtur, prandaj atyre që besuan, Ne ua dhamë shpërblimin e tyre, po shumë prej tyre janë mëkatarë (jobesimtarë).” (Hadid 27)


    Imam Shafiu u rrit jetim, pasi babai i kishte vdekur pa lindur. Nëna e tij udhëtoi nga Palestina për në Meke, ku morri me qera një dhomë prej qerpiçi. Ngaqë ishte i varfër dhe nuk kishte pendë dhe fletore për të shkruar mësimet, imam Shafiu i shkruante ato mbi kocka dhe dërrasa që gjente. Një ditë, nëna e tij i tha:”Nuk ka mbetur gjë tjetër veçse t’u lirojmë dhomën kockave dhe dërrasave të tua dhe të flemë jashtë.” Kur dëgjoi këto fjalë nga nëna e tij, Shafiu mësoi përmendësh gjithçka që kishte shkruar mbi këto kocka dhe dërrasa dhe pastaj i largoi nga dhoma ku flinin.


    Ai ishte një gjeni që edhe pse në kulmin e varfërisë, jetonte me shpresë dhe plot optimizëm. Mbi brengat dhe fatkeqësitë e jetës, ai thotë në disa vargje:


    Lëre kohën të sillet si të dojë


    Kur vjen caktimi i Zotit, prite me gëzim


    Mos u brengos nga fatkeqësitë e jetës


    Fatkeqësitë e kësaj bote e kanë një përfundim


    Në këto vargje, ai i këshillon njerëzit që të tregohen të durueshëm, ta pranojnë caktimin e Zotit, të kenë besim tek Zoti, të vazhdojnë të jenë ambiciozë për të ardhmen dhe këto fatkeqësi dhe vështirësi t’i kalojnë duke i forcuar lidhjet me Zotin e Madhëruar.


    Mos prano të thyhesh nga fatkeqësitë, por gjithmonë beso se e ardhmja do të jetë më e mirë dhe përpiqu për të.






    Optimizmi tek njerëzit e mëdhenj


    Optimizmi është një nga karakteristikat e njerëzve të mëdhenj, mbi të cilën shumë poetë kanë thurrur vargje dhe poezi të shumta. Zoti e ka bërë ligj që në këtë jetë të mos jetë asgjë e përhershme. Pas çdo fatkeqësie do të vijë një e mirë, pas urisë vjen ngopja, pas varfërisë vjen pasuria, pas sëmundjes vjen shëndeti e kështu me radhë. Përderisa ka një Zot që na ka krijuar dhe kujdeset për ne, mos u dëshpëro dhe mos u shqetëso, por forcoji lidhjet me Zotin.


    Ajo që i bashkon dijetarët edukues është pikërisht adhurimi dhe përkushtimi ndaj Zotit. Shumicën e reformatorëve i bashkon devotshmëria e Zotit, falja e nafileve, përkujtimi i Zotit, leximi dhe praktikimi i urdhërave të Kuranit dhe të traditës profetike. Për këtë, Zoti i bën të ndjehen të lumtur dhe të gëzuar edhe në raste fatkeqësish dhe vështirësish. Edhe kur u ndodh ndonjë fatkeqësi, ajo përfundon në favor të tyre. Shpesh herë, sëmundjet kthehen në forcë dhe energji për këta njerëz. Më tregoi një doktor se i kishte vajtur një ditë një i ri i paralizuar. Para se të vizitojë atë, doktori po vizitonte një të sëmurë tjetër. Teksa vizitonte të sëmurin, doktori vëren të riun e paralizuar mbi karrocë, duke përshpëritur me vete diçka. Kur i vjen radha të riut të paralizuar, doktori e pyeti se çfarë thoshte kur pëshpëriste. Ai i tha:”Lexoj dhe mësoj Kuran. Tashmë kam mësuar mbi dy mijë hadithe përmendësh dhe marr pjesë në mësime të ndryshme.” Thotë doktori:”Për Zotin pashë që programi i tij ditor ishte i barabartë me programin e pesë personave të shëndetshëm.”


    Ne shpesh herë mund të shohim njerëz të shëndetshëm, por që nuk kanë asnjë aktivitet, as njohuri dhe nuk shquhen për vullnet dhe vendosmëri.






    Vullnetin nuk ka gjë që e ndal


    Unë kam parë njerëz të sëmurë dhe të paralizuar, të cilët shquhen për një vullnet dhe vendosmëri të cilën nuk e kanë njerëzit e shëndetshëm. Zoti u ka marrë diçka të vyer, por ua ka kompesuar me gjëra të tjera më të vyera. Vetë dijetari i njohur Ibnu Ethiri, vuante nga dhimbje në gjunjët e tij. Doktorët nuk kishin arritur t’ia kurojnë gjunjët. Para se të sëmurej, ai ishte vezir. Një ditë ai u tha doktorëve:”Më lini kështu siç jam, pasi duke qenë në këtë gjendje, kam arritur të shkruaj librin “Xhamiul usuli”.


    Ai është një libër që përbëhet nga 11 volume dhe është një nga librat më të mirë mbi hadithet dhe traditën profetike. Ai e shkroi këtë libër në një kohë që ishte i paralizuar dhe nuk mundej të lëvizë.


    Të njëjtën gjë bëri dhe imam Serhasij. Sultani ishte zemëruar me të dhe e kishte mbyllur në një pus të thatë për vite të tëra. Bashkë me ushqimin, njerëzit i zbrisnin dhe fletë dhe mjete shkrimi. Gjatë kohës së qëndrimit në pus, ai shkroi librin e fikhut “Elmebsut” i cili përbëhet nga njëzet volume. Kjo, pasi ishte njeri me vullnet dhe vendosmëri të lartë. Të tillë janë njerëzit e mëdhenj, ata triumfojnë mbi çdo vështirësi dhe sprovë dhe në çfarëdo gjendje qw janw ata japin për umetin.


    Sido që të sillet jeta me ty, ti mos ndrysho, por vazhdo me të njëjtin vullnet dhe vendosmëri të kontribosh për umetin dhe fenë e Zotit.


    Një model tjetër është dhe Shejhul islam, Ibnu Tejmije, i cili u fut në burg dhe u privua dhe nga letrat dhe mjetet me të cilat shkruante. Kur rojet e futën në qeli dhe i mbyllën derën, Ibnu Tejmije u thirri me krenari:” Atëherë vihet ndërmjet tyre njëfarë muri që ka një derë, e brendia e tij është mëshirë (xhenneti), e nga ana e jashtme e tij është dënimi (zjarri).” (Hadid: 13) Më pas tha:”Çfarë të keqeje mund të më bëjnë armiqtë, në një kohë që parajsën unë e kam në kraharorin dhe zemrën time?!” Parajsa e tij ishin njohuritë në fushën e hadithit, fikhut, tefsirit etj… Nga këto fjalë, kuptojmë që një njeri që nuk lexon Kuranin, nuk e mëson dhe studion atë, është njeri i varfër dhe për t’i qarë hallin. I varfër është ai që nuk ka mësuar diçka nga hadithet e profetit Muhamed a.s. Njerëz të tillë e meritojnë të ngushellohen më shumë se ata që u ka vdekur ndonjë i afërt. A nuk ka ardhur koha që ne pasardhësit e këtyre njerëzve të mëdhenj, të reflektojmë para këtij realiteti që po na mbyt me satelitë dhe programe të ndryshme?! Përse të mos i kthehemi përsëri origjinës dhe mesazhit tonë të cilin ia përçuam njerëzimit në ditët e para të islamit?


    Mendimet dhe fetvatë e tij, Ibnu Tejmije i shkruante në muret e burgut me qymyr. Më vonë, personalitetet e burgut i hapën një dritare, prej ku kontaktonte me nxënësit dhe njerëzit e shumtë të cilët vinin për ta pyetur mbi çështje të ndryshme fetare. Fetvatë e tij u mblodhën dhe u shkrua një libër prej tridhjetë volumesh. Janë pikërisht fetvatë që i studiojmë sot, të cilat janë shkruar të gjitha në burg. Nxënësit e tij tregojnë:”Për Zotin, dukej sikur Kuranin dhe librat e haditheve i ka para syve, teksa jepte fetvatë dhe na diktonte t’i shkruajmë.” Një nxënës tjetër tregon:”Ai na kërkonte t’i jepnin fletët dhe pendën për të shkruajtur dhe ne ia jepnim. Ai vazhdonte të shkruajë pa pasur asnjë referencë para.” Tregon nxënësi i tij Ibnul Kajjim:”Ai shkruante në një ditë të vetme, aq sa shumë dijetarë të tjerë i shkruanin për javë të tëra. Temat që janë mbrojtur mbi dorëshkrimet dhe librat e Ibnu Tejmijes, kanë arritur një mijë të tilla. Edhe pse ishte në burg dhe dënohej, kjo nuk e pengoi Ibnu Tejmijen që të jetë produktiv dhe të vazhdojë në përcjelljen e mesazhit.


    Një model i tillë ishte dhe poeti i njohur arab, Elmutenebbi, i cili ka dhënë një kontribut të madh në pasurimin e letërsisë arabe. Këtë e themi, edhe pse ne kemi mbajtur një qëndrim kritik mbi disa nga poezitë e tij. Një herë, kur ishte në udhëtim, ai u sëmur rëndë dhe nuk gjeti asnjë që t’i qëndrojë pranë. Me këtë rast, ai shkroi disa vargje, ku ankohej nga sëmundja dhe miqtë dhe të afërmit, të cilët e kishin braktisur në çastet më të vështira.


    Për këtë, njerëzit e mëdhenj nuk e lidhin suksesin e tyre me njerëzit apo rrethanat. Suksesin e tyre ata e lidhin vetëm me lidhjet që krijojnë me Sunduesin suprem.


    Shumë nga njerëzit e mëdhenj, kanë qenë të sprovuar me sëmundje të ndryshme trupore. Megjithatë, diçka e tillë nuk i pengoi të vazhdojnë rrugën e suksesit dhe të dijeve. Disa prej tyre kanë qenë dhe të verbër, siç ishte Katade dhe El’amesh. Këto sëmundje dhe mangësi fizike, nuk i ndaloi ata të përhapnin dijet dhe të mirën për njerëzimin.






    Dija ka nënshtruar dhe mbretërit


    Me këtë rast, më kujtohet dijetari i njohur i cili arriti nivel të lartë Ata ibnu Rebah, saqë dhe Halifeja musliman, Sulejman ibnu Abdul Melik, kishte urdhëruar që askujt tjetër nuk i lejohej të jepte fetva gjatë riteve të Haxhit, përveç Ata ibnu Rebahit. Më parë, Ata ibnu Rebah, kishte qenë skllav dhe shërbëtor i një gruaje nga Meka. Ai shkonte dhe i sillte asaj dru për zjarrin, edhe pse nuk mundej për shkak të frakturave në duar. Edhe kur dilte të kullosë delet e padrones së saj, ai humbiste disa dele. Një ditë, padronja e tij i tha:”Unë të dhuroj lirinë për hatër të Zotit.” I gëzuar Ata ibnu Rebah e pyeti:”Po çfarë më këshillon të veproj?” Ajo i tha:”Shko në xhami dhe përpiqu të përfitosh nga dijet që jepen aty.” Tregon vetë Ata:”Morra rrobat e mia dhe shkova në xhami (Qabe) ku qëndrova për tridhjetë vite, duke marrë dije nga vetë Ibnu Abasi.”


    Ai morri dije në fikh, tefsir, hadith etj… Një ditë, vetë Halifeja Sulejman ibnu Abdul Melik, pyeti:”Ku ndodhet Ata ibnu Rebah?” Shërbëtorët e tij, i treguan vendin e Ata ibnu Rebahut, i cili ishte rrethuar nga njerëzit që e pyesnin në çdo fushë. Halifeja filloi t’i afrohej për ta pyetur, por ai ia bëri me shenjë që të qëndrojë në radhë. Halifeja qëndroi në radhë derisa i erdhi radha atij dhe e pyeti për atë që e shqetësonte. Pasi Ata iu përgjigj, Halifeja deshi ta pyesë për diçka tjetër, por Ata ibnu Rebah i tha:”Mjaft me kaq, pasi ka shumë njerëz të tjerë që duan të pyesin.” Më pas, Halifeja iu drejtua djemve të tij dhe u tha:”O djemtë e mi, mësoni dhe merrni dije, pasi kurrë nuk jam ndjerë i nënshtruar siç jam ndjerë para këtij burri.”


    Kjo është rruga e suksesit dhe rruga e njerëzve të mëdhenj, rrugë e cila i bëri të arrijnë majat më të larta. Ata kishin shpirt sacrifice, produktiviteti, shprese dhe vullneti, duke mos e njohur përtacinë, dembelizmin dhe dështimin.


    Le lusim Zotin që të na bëjë të ndjekim shembullin e tyre.

  7. #7
    V per Vendeta Maska e ORIONI
    Anëtarësuar
    10-12-2003
    Vendndodhja
    Shkup-Prishtine-Ulqin-Tirane-Cameri
    Postime
    919
    Kurani dhe tradita profetike tek njerëzit e mëdhenj.







    Vallë si e lexonin njerëzit e mëdhenj Librin e Zotit, Kuranin famëlartë? Si e recitonin? Si e studionin dhe sa vepronin sipas urdhërave të tij?

    Këta njerëz ishin rritur dhe edukuar me Librin e Zotit. Libri më i dashur dhe më i dobishëm për ta ishte vetëm Kurani. Ata nuk e lexonin Kuranin, ashtu siç e lexojnë shumë njerëz sot, nuk e lexonin dhe thjesht për të kaluar kohën, por e lexonin me vëmendje dhe duke u përpjekur të nxjerrin konkluzione dhe mësimet e duhura. Duke lexuar Kuranin, ata fillimisht kërkonin të fitonin kënaqësinë e Zotit, pasi ishin të ndërgjegjshëm për hadithin e Profetit a.s ku thotë:”Zjarri i xhehnemit do të ndizet fillimisht me tre veta. Njëri prej tyre është një njeri që lexonte Kuranin në këtë botë. Ai do të pyetet mbi veprat e tij dhe përgjigja e tij do të jetë:”Kam lexuar Kuran për hatrin Tënd o Zot.” Por do i thuhet:”Ke gënjyer! Ti e ke lexuar Kuranin për t’u mburrur para njerëzve dhe këtë e ke arritur.” Më pas do të merret dhe do të hidhet në zjarr.” Për këtë, njerëzit e mëdhenj përpiqen që Kuranin të mos e lexojnë thjesht për syfaqësi dhe për t’u mburrur para njerëzve. Sot shohim që shumë njerëz e mësojnë Kuranin për të fituar shpërblime, dhurata dhe çmime të ndryshme. Ka të tjerë që e përdorin leximin e Kuranit për qëllime përfitimi. Ata qëndrojnë pranë xhamive dhe lexojnë Kuran me zë të lartë, me qëllim që kalimtarët t’u japin diçka dhe kjo padyshim që është haram. Besimtarët e devotshëm dhe njerëzit e mëdhenj, e lexojnë Kuranin për të fituar kënaqësinë e Zotit dhe për të përfituar nga xhevahiret e tij. Thotë Zoti në Kuran:”A nuk e lexojnë Kuranin me vëmendje, apo i kanë zemrat të kyçura?” “Libër të bekuar që ta shpallëm ty, me qëllim që ta lexojnë me vëmendje.”


    Muslimanët e parë e lexonin Kuranin duke studiuar çdo fjali, çdo fjalë dhe çdo ajet të tij. Ajo që të ndihmon ta lexosh Kuranin me përkushtim dhe vëmendje, është që ta lexosh me ndjenjën që po lexon fjalët e Zotit., fjalë të cilat Zoti ia shpalli të dërguarit të Tij, profetit Muhamed a.s. Gjithashtu ta lexosh me ndjenjën që gjithçka që thuhet në Kuran, janë porosi të drejta dhe udhëzime të duhura për mbarëvajtjen e jetës tënde në këtë botë. Sa herë që të përmendet mëshira, lute Zotin që të jesh nga të mëshiruarit e Zotit. Sa herë të përmenden urdhëra të Zotit, të japësh fjalën dhe besën se do i zbatosh ato dhe sa herë të përmenden ndalesa, të zotohesh se do qëndrosh larg tyre.

    Të lexosh Kuran me përkushtim dhe duke medituar rreth atyre që lexon, nuk është njëlloj sikur lexon shpejt dhe kalimthi. Kjo nuk do të thotë se leximi i shpejtë nuk shpërblehet nga ana e Zotit, por leximi me përkushtim është më me vlerë, pasi ndikon në qetësimin e zemrës, shtimin e besimit dhe të ndihmon në kuptimin e librit të Zotit.

    Vetë muslimanët e parë e lexonin Kuranin me përkushtim dhe me intonacion. Thotë Profeti a.s:”Nuk është prej nesh ai që nuk e lexon Kuranin me intonacion.” Dijetarët muslimanë thonë se kuptimi i këtij hadithi është që kushdo që lexon Kuran, të përpiqet të lexojë bukur dhe me zë melodioz.

    Nëse nuk mundesh ta lexosh vetë, atëherë dëgjo nga kasetat një lexues që të pëlqen më shumë.

    Vetë Profetit a.s i pëlqente ta dëgjojë Kuranin nga të tjerët. Ai i kërkoi Ibnu Mesudit një herë të lexojë dhe kur ky i fundit lexoi ajetin:”Si do të jetë gjendja atë ditë kur për çdo umet të sjellim një dëshmitar dhe të të sjellim ty si dëshmitar të të gjithëve.” Profetit a.s filluan t’i rrjedhin lotë.

    Kur mblidheshin shokët tek Umer ibnul Hattabi, ai i drejtohej Ebu Musa El-eshariut dhe i thoshte:”Na e kujto Zotin tonë duke lexuar fjalët e Tij o Musa!”

    Ebu Musa El-esh’arij kishte zërin më të bukur ndër sahabet. Tregon Ibnul Exhdea:”Fala namazin e akshamit pas Ebu Musa El-esh’ariut dhe për Zotin që nuk kam dëgjuar më parë zë më të bukur dhe më melodioz se zëri i tij. Për Zotin që nuk ka zot tjetër veç Tij, do të doja që ai të kishte lexuar suren Bekare.”

    Një natë, Profeti a.s po e dëgjonte Ebu Musanë duke lexuar Kuran. Të nesërmen, Profeti a.s i tha:”Mbrëmë të dëgjova duke lexuar Kuran. Ty të është dhënë një zë melodioz nga zërat e shumtë që i është dhënë Daudit a.s.” Kur lexonte Daudi a.s Zeburin, zogjtë qëndronin sipër tij dhe dëgjonin zërin e bukur të tij.

    Kur e dëgjoi Profetin a.s, Ebu Musa i tha:”Nëse do e dija që po më dëgjoje o i dërguar i Zotit, do e zbukuroja dhe më shumë zërin tim.”

    Tregon Abdurrahman ibnu Ebu Lejla, një nga brezi i tabi’inëve:”Shokët e Profetit a.s na tregonin se ata merrnin dhjetë ajete nga Kurani dhe nuk kalonin tek ajetet e tjera, derisa t’i lexonin, t’i mësonin, t’i kuptonin dhe të vepronin sipas porosive të tyre, duke përftuar njëkohësisht dijet dhe veprat e mira.”

    Kurani famëlartë ishte libri i tyre i vetëm të cilin e lexonin, mësonin dhe vepronin sipas tij. Ata nuk kishin biblioteka me libra, por vetëm Kuranin. Madje, edhe Kuranin e kishin të shkruar në lëkura dhe pllaka gurësh dhe jo në letra dhe libra si sot. Shumica e tyre nuk kishte nevojë për lëkurat e shkruara me Kuran, pasi këtë libër e kishin siguruar në zemrat dhe mendjet e tyre, e kishin mësuar përmendësh.

    Çdokush që lexon Kuranin, duhet t’i zbatojë dhe vërë në jetë porositë e tij. Nëse lexon suren Furkan dhe pikërisht ajetin:”dhe robët e Zotit që ecin mbi tokë me modesti” duhet të pyesësh veten, nëse je nga ata njerëz që tregohen modestë dhe të thjeshtë apo jo. Kur të lexosh:”Ata që e ruajnë inatin, ata që falin njerëzit, Zoti i do bamirësit” nuk duhet të fshehësh urrejtje dhe smirë për vëllanë dhe mikun tënd. Nëse e bën këtë dhe vazhdon të lexosh Kuran, dije se nuk po ndjek shembullin e njerëzve të mëdhenj.

    Kur të lexosh:”Ktheje të keqen me të mirë dhe do të shohësh se ai me të cilin kishe armiqësi, do të kthehet në mikun tënd.” Mendohu nëse ti je nga ata që të keqen e largojnë me të mirë apo jo.

    Imam Gazaliu, autor i librit”Ringjallja e dijeve fetare” propozon disa pika për këdo që kërkon dhe lexon Kuranin, kjo me qëllim që t’i stimulojë lexuesit ta ndjejnë me zemër dhe të jenë të vëmendshëm mbi atë që lexojnë. Imam Gazaliu propozon që secili prej nesh që dëshiron të lexojë Kuran, ta pyesë veten: Vallë sa përfitojmë nga leximi i Kuranit dhe sa e zbatojmë atë në jetën tonë?

    Me aq sa kam lexuar unë, kam zbuluar se gjëja që ka ndikuar më shumë në jetën e njerëzve të mëdhenj, ka qenë pikërisht Kurani famëlart.

    Tregon Ibnu Tejmije:”Kur u burgosa u pendova që shumicën e kohës e kisha kaluar duke marrë njohuri të ndryshme dhe nuk e kisha kaluar duke lexuar dhe përsëritur librin e Zotit.” Ai lexonte dhe përsëriste pothuaj gjatë gjithë kohës Kuran në burg dhe ndihej mirë me këtë.

    Shumë dijetarë të tjerë, në vitet e fundit të jetës, nuk merreshin me gjë tjetër veçse me lexim të Kuranit.

    Mua më vjen keq kur shoh që shumë muslimanë nuk i kushtojnë kohë leximit dhe studimit të Kuranit. Është për të ardhur keq kur shikon umetin musliman, të cilin Zoti e ngriti dhe i dha lavdi pikërisht për shkak të Kuranit, ta braktisë këtë libër, me të cilin Zoti udhëzon robët e Tij besimtarë. “Ai është përkujtues për ty dhe popullin tënd dhe për të do të pyeteni.” Ky libër është faktori kryesor i lavdisë dhe zhvillimit të muslimanëve. Ishte ky libër faktori kryesor që muslimanët nënshtruan botën dhe ndërtuan civilizimin më të madh në historinë e njerëzimit, civilizimin e drejtësisë, paqes dhe të besimit. Me këtë libër muslimanët depërtuan në vendet më të thella, duke nënshtruar kala, fshatra dhe qytete të shumtë. Të parët tanë nuk lexonin as libra, as gazeta, as revista dhe as nuk shihnin kanale satelitorë. Libri i vetëm të cilin lexonin dhe studionin ishte Kurani.

    Ky libër është një mesazh që i drejtohet çdo muslimani që respekton veten, mendjen dhe ndërgjegjen e tij. Si është e mundur që lexojmë dhe studiojmë me përkushtim veprat dhe thëniet e njerëzve, duke shpërfilluar dhe neglizhuar fjalët e Zotit të njerëzve?!





    Njerëzit e mëdhenj dhe tradita profetike.

    Këta njerëz ishin shumë të lidhur me traditën profetike, me thëniet dhe veprat e njeriut më të dashur për ta, profetit Muhamed a.s. Për ta, tradita profetike përbënte burimin e dytë legjislativ pas Kuranit.

    Prandaj, ne të këshillojmë ty o vëlla dhe o motër që pasi të lexoni pjesën ditore nga Kurani, të lexoni një pjesë dhe nga kjo traditë profetike. Libri më i mirë dhe më i përshtatshëm është “Rijadu Salihin” ose nga hadithet e Buhariut ose Muslimit nëse i posedon. Kjo, pasi thëniet e Profetit a.s edhe ato janë të frymëzuara nga vetë Zoti i Madhëruar. Thotë Zoti rreth kësaj:”Ai nuk është gjë tjetër veçse zbulesë që shpallet, ia mësoi i plotfuqishmi”

    Duke qenë se Profeti a.s ishte i mbrojtur nga gabimet, fjalët dhe veprat e tij janë ligje. Njerëzit e mëdhenj e shihnin çdo fjalë dhe vepër të Profetit a.s, sado e vogël dhe e parëndësishme të ishte si një ligj. Edhe kur qeshte, ata e shënonin dhe e merrnin si diçka të qenë.

    Një herë, kur Amr ibnul Asi po udhëtone me njerëz, ai u ngrit për namazin e sabahut xhunub. Duke qenë se ishte shumë ftohtë, ai nuk u la por morri tejemum dhe u fal me ta si imam. Pasi u falën, ai u tregoi shokëve të tij atë që veproi dhe ata i thanë:”Si ka mundësi që falesh me ne si imam duke qenë se je xhunub?” Kur erdhi Profeti a.s, ai i tregoi atë që kishte ndodhur dhe Profeti a.s e pyeti:”Si është e mundur që falesh si imam me njerëzit duke qenë xhunub?!” Amri ia ktheu:”O i dërguar i Zotit! Mu kujtua ajeti:”Dhe mos i vrisni vetet tuaja, me të vërtetë që Ai është mëshirues me ju.” atëherë u mjaftova duke marrë tejemum, ngaqë kisha frikë se mos më gjente diçka e keqe. Kur e dëgjoi këtë, Profeti a.s buzëqeshi. Dijetarët muslimanë thonë që buzëqeshja e Profetit a.s ishte miratim për atë që kishte vepruar Amr ibnul Asi.

    Siç e dimë hadithet e Profetit a.s ndahen në hadithe të saktë dhe të dobët dhe diçka e tillë është zgjidhur sot, pasi janë ndarë hadithet e dobët nga të saktët, gjë që e bën leximin dhe përfitimin prej tyre më të lehtë. Librat më të mirë që përmbajnë hadithe të saktë nga Profeti, a.s janë ato të Buhariut dhe i Muslimit. Sot këto dy libra gjenden dhe të përmbledhur, duke eleminuar hadithet që pësëriten, kështuqë leximi i tyre është bërë më i lehtë. Nëse umeti musliman do të zbatonte ligjet e Kuranit dhe ato që gjenden në dy librat e saktë të haditheve, do të shpëtonte. Një e veçantë e leximit dhe mësimit të haditheve të Profetit a.s, është se je i detyruar të biesh shumë shpesh në salavat mbi Profetin a.s dhe njëkohësish mëson jetën dhe porositë e tij.

    Thotë Profeti a.s në një hadith:”Zoti ia ndriçoftë fytyrën atij që e dëgjon një fjalë timen dhe e përcjell atë ashtu siç e dëgjon.”


    Këtë shpërblim, Zoti ia jep kujtdo që lexon, mëson dhe studion hadithet e Profetit a.s. A nuk është e mundur që secili prej nesh, të caktojë një kohë jo më pak se pesë minuta, ku të lexojë një nga hadithet e njeriut më të dashur për besimtarët muslimanë?

    Po të lexojmë sakrificat, durimin dhe udhëtimet e shumta që kanë bërë dijetarët e hadithit do të habiteshim. Janë shkruar dhe hartuar volume të tërë librash, ku rrëfehen sakrificat dhe mirësitë e këtyre dijetarëve të cilët ruajtën dhe u transmetuan brezave të ardhshëm një nga trashëgimitë më të vlefshme, thëniet dhe traditën profetike. Kishte nga këta dijetarë të tillë që udhëtuan në të gjithë tokat islame, në kërkim të haditheve. Ata udhëtonin në tokat e Shamit, Irakut, Samarkandit, Egjyptit dhe Indisë, për të kërkuar dhe grumbulluar hadithet e Profetit a.s.

    Imam Ahmedi shëtiti të gjithë tokat islame, për të grumbulluar dyzet mijë hadithe në librin e tij të njohur Elmusned. Kurse sot muslimanët nuk i lexojnë dot dyzet mijë hadithe. Kishte nga ata dijetarë të cilët udhëtonin me muaj të tërë në kërkim të një hadithi të vetëm. Udhëtonin natën dhe ditën, në këmbë dhe me kafshë, të etur dhe të uritur, për të dëgjuar një hadith nga hadithet e Profetit a.s.

    Tregohet që Abdullah ibnu Mubarek u ul pas namazit të jacisë duke diskutuar me një dijetar tjetër rreth një hadithi dhe nuk u ngritën nga vendi derisa u thirr ezani i sabahut.

    Tregon imam Dhehebiu:”Njëri nga dijetarët e hadithit ishte në çastet e fundit të jetës. Papritur dëgjon zërin e dikujt pas murit që u fliste studentëve të tij mbi disa hadithe të Profetit a.s. Menjëherë, ai u kërkoi njerëzve të familjes që ta mbanin në krahë dhe ta afronin të dëgjojë hadithet e Profetit a.s. Më pas u tha:”Me të dëgjuar fjalët e Profetit a.s, më morri etja për të dëgjuar sa më shumë.”

    Tregon Ebu Bekr Elbagindij:”Në mësimin tim të hadithit merrnin pjesë mbi njëmijë veta që shkruanin.”

    Kënaqësia dhe lumturia më e madhe për këta njerëz, ishte kur dëgjonin, lexonin dhe studionin hadithet e Profetit a.s. Ata nuk i lexonin dhe mësonin këto hadithe thjesht për të mësuar sa më shumë, por për të vepruar sipas tyre në jetë.

    Abdullah ibnu Revaha një herë ndodhej jashtë xhamisë dhe papritur u ul. Të pranishmit e pyetën:”Përse u ule?” Ai u tha:”Dëgjova të dërguarin e Zotit që i urdhëroi muslimanët brenda xhamisë të ulen dhe unë u ula bashkë me to.”

    Tregohet që imam Ahmed ibnu Hanbeli kishte vepruar sipas çdo hadithi që kishte shkruar dhe transmetuar në librin e tij Elmusned.

    Ibnu Musejjeb, hyri një ditë në xhami dhe fali dy rekate përshëndetje xhamie. Pas tij hyri një burrë i cili edhe ai fali dy rekate përshëndetje xhamie. Pasi fali dy rekate, burri u ngrit përsëri dhe filloi të falej. Pasi përfundoi, Ibnu Musejjeb i tha:”O filan, namazi i përshëndetjes së xhamisë është dy rekat dhe jo katër.” Burri ia ktheu:”Zoti nuk do më ndëshkojë se falem.” Ibnu Musejjeb ia ktheu:”Nuk do të të ndëshkojë se falesh, por do të të ndëshkojë se ke braktisur sunetin e Profetit a.s.”

    Thotë Profeti a.s në një hadith:”Kushdo që vepron diçka që është në kundërshtim me fenë tonë, ajo vepër është e refuzuar.” Prandaj, muslimanët e parë e urrenin që dikush të kundërshtonte thëniet e Profetit a.s.

    Tregohet që Ibnu Abasi ka thënë:”Është e mundur që të bien gurë nga qielli si ndëshkim për ju. Unë u them ka thënë i dërguari i Zotit, kurse ju më thoni ka thënë Ebu Bekri dhe Umeri!”

    Kurse imam Maliku thotë:”Secilit prej nesh mund t’i dëgjohet fjala dhe mund të mos i dëgjohet. Por personit që është në këtë varr, nuk bën veçse t’i dëgjohet fjala. Kjo, pasi ai ishte i pagabueshëm dhe fjalët e tij kishin burim hyjnor.”

    E lusim Zotin fuqiplotë që të na bashkojë me njerëzit e mëdhenj në xhenet.

  8. #8
    V per Vendeta Maska e ORIONI
    Anëtarësuar
    10-12-2003
    Vendndodhja
    Shkup-Prishtine-Ulqin-Tirane-Cameri
    Postime
    919
    Leximi i Kuranit tek njerëzit e mëdhenj







    Njerëzit e mëdhenj kishin një program ditor për përmendjen e Zotit dhe leximin e Kuranit. Asnjë prej tyre nuk u dorëzohej kushteve dhe rrethanave, por vazhdonte programin e tij të paracaktuar më parë. Duke pranuar caktimin e mëparshëm të Zotit, ata vazhdonin rrugën e tyre me vullnet të çeliktë, pa e cënuar programin ditor ku i përkushtoheshin denjësisht Zotit të tyre me lexim Kurani dhe përkujtim (dhikr).

    Shumë njerëz sot u dorëzohen rrethanave duke thënë: Do të caktoj një kohë dhe do i përkushtohem leximit të Kuranit. Këtë e bën dhe nuk cakton kohën dhe vazhdon në të njëjtën situatë. Ai mund ta kalojë gjithë ditën duke ndejtur dhe të mos lexojë as Kuran dhe as të mos lexojë kujtesat (dhikrin) e mëngjesit dhe të mbrëmjes. Prandaj, Profeti a.s na mëson që për leximin e Kuranit, të caktojmë një pjesë çdo ditë. Tregon Ibnu Tejmije se shumë nga brezat e muslimaëve të parë, e lexonin Kuranin për shtatë ditë, të tjerë për dhjetë ditë, të tjerë për 15 ditë, të tjerë për një muaj.

    Neveviu tregon se kishte nga shokët e Profetit a.s, nga ata që Kuranin e përfundonin çdo 27 ditë. Kishte të tjerë që e përfundonin çdo muaj dhe të tjerë çdo dy muaj.

    E rëndësishme është që çdo ditë të kesh një pjesë të caktuar nga libri i Zotit dhe nga përkujtimi (dhikri), të cilën duhet ta lexosh patjetër. Ti o musliman duhet ta ndjesh se je mbartës i një mesazhi dhe në çdo kohë mund të vdesësh. Për këtë, duhet ta shfrytëzosh kohën dhe të mos e kalosh kot. Me të vërtetë që është për të ardhur keq, pasi ne gjejmë kohë për tu dëfryer dhe për gjithçka që duam, kurse kur vjen puna për leximin e Kuranit, e lëmë atë në varësi të rrethanave. Të gjithë njerëzit e mëdhenj, kishin kohën e caktuar për të përkujtuar Zotin dhe lexuar Kuranin. P.sh, në librin “Kenzul a’amal” thuhet që Muadh ibnu Xhebel, bënte gjashtë mijë tesbihe (subhanallah) në ditë.” Ai ishte një nga shokët e Profetit a.s dhe njëri nga muslimanët më të ditur të atij brezi. Ai vdiq nga epidemia Amvas që u përhap në atë kohë, në moshën 32 vjeçare.

    Tregon imam Ahmedi që Ebu Hurejreja, kishte një pe ku kishte lidhur njëmijë nyje. Ai e përdorte atë për të bërë 12 mijë tesbihë në ditë. Duket qartë që ata kishin kohë për të lexuar Kuran, për të përkujtuar Zotin, për t’u takuar me njerëzit etj… duke ekuilibruar mes kërkesave të jetës dhe ushqimit të shpirtit. Diçka të tillë ata e kishin nga thënia e Profetit a.s:”Ndaj Zotit ke obligime, ndaj vetes tënde ke obligime, ndaj familjes tënde ke obligime… prandaj jepi të drejtën secilit.”


    Islami është fe që përfshin dhe hyn në çdo qoshe të jetës. Ai kërkon prej teje o musliman që për leximin e Kuranit të kesh një kohë të caktuar, për përkujtimin e Zotit një kohë të caktuar, për shokët një kohë tjetër, për punën kohën e saj, për kërkimin e dijes kohën e saj …etj, derisa njeriu të kompletohet dhe besimi i tij të jetë gjithmonë në rritje.

    Sot shohim shumë të rinj që nuk kanë asnjë programim për kohën, nga e cila nuk përfitojnë asgjë përveç argëtimit dhe dëfrimit.

    Po të lexojmë jetëshkrimet e dijetarëve muslimanë mbi këtë çështje, do të habiteshim me rregullin dhe programin që i kishin caktuar vetes.

    Muhamed ibnu Daud ibnu Xherrah, ishte vezir në Dinastinë Abasite dhe ishte shumë i zënë me hallet e njerëzve, mësimdhënien, shpërndarjen e pasurisë etj… Megjithatë, ai lexonte tre mijë herë në ditë suren Ihlas. Diçka e tillë nuk është e pamundur edhe për neve sot, por kërkon vullnet dhe vendosmëri. Nëse nuk e lexon tre mijë herë, të paktën lexoje tre herë në ditë, pasi kjo sure konsiderohet si 1/3 e Kuranit dhe duke e lexuar tre herë, sikur ke lexuar Kuranin të plotë. Thotë Profeti a.s:”Kush lexon suren Ihlas dhjetë herë, Zoti i ndërton një shtëpi (në një trasmetim tjetër thuhet pallat) në xhenet.” Unë njoh disa miq të mijtë që e lexojnë këtë sure pesëdhjetë herë në ditë, kurse disa të tjerë njëqind herë. Diçka e tillë nuk është as e vështirë dhe as e pamundur, por kërkon vullnet. E lusim Zotin që të na japë vullnet dhe vendosmëri, me qëllim që t’u ngjajmë paraardhësve tanë të cilët e mbartën Islamin dhe ia transmetuan njerëzimit mbarë.

    A do të dëshiroje o vëlla dhe o motër që të jesh me këta njerëz në xhenet? A do të dëshiroje të ishe si Salahuddin Ejubi dhe të takoheshe me të në xhenet, duke i treguar mbi sakrificën dhe kontributin tënd për këtë fe? A do të doje të ishe si Nuredin Zinkij, Umer ibnu Abdul Aziz, Ebu Bekri, Umeri, Uthmani … dhe bashkë me këto, të banoje pranë të dërguarit të Zotit në xhenet? A do të doje të takoheshe me Profetin a.s dhe t’i thoje:”Zoti ta shpërbleftë me të mira o i dërguar i Zotit! Ne jemi frut i sakrificave të tua. Ne morrëm dritë nga drita që përhape ti dhe ecëm mbi gjurmët dhe rrugën që na tregove ti. A do dëshiroje që Ditën e Kijametit të takoheshe me vetë Zotin e Madhëruar, ta shihje dhe të bisedoje me Krijuesin tënd?

    Nëse përgjigjesh “Po” atëherë duhet të ndjekësh rrugën që ndoqën këta njerëz të mëdhenj.

    Vëllezër të nderuar! Zoti e ka lehtësuar këtë fe dhe ia mundëson çdo kujt, që me vepra të vogla dhe të pakta, të fitojë shpërblim të pallogaritshëm. Thotë Profeti a.s mbi këtë:” Kush thotë:”E pranoj Allahun si Zotin tim, Muhamedin si profetin tim dhe Islamin si fenë time” është detyrë e Zotit që ta kënaqë për atë ditë.”


    Në një hadith tjetër, Profeti a.s thotë:"Dy fjalë të lehta për t’u shqiptuar, të rënda në peshore, të dashura tek Zoti, ato janë: “subhanallahi ve bi hamdihi, subhanallil adhijm.”

    Edhe pse janë gjëra shumë të lehta, shumë njerëz nuk i praktikojnë. Ata merren me përgojime, biseda të padobishme, qëndrojnë me orë të tëra para televizorit duke kaluar nga një kanal në tjetrin… të cilat e bëjnë të harrojë përkujtimin e Zotit, i cili përmban në vetvete xhevahire të çmuara.

    Shokët e Profetit a.s e pyesnin atë shpesh herë mbi këto fjalë të çmuara. Tregon Ebu Musa El-esh’arij:”Ishim duke udhëtuar me kuajtë dhe devetë tona, rrëzë një mali. Unë me vete thosha:”Do të përsëris me vete, pa më dëgjuar kush tjetër fjalët:”La haule ve la kuvvete il-la bil-lah” Profeti a.s e kuptoi mesa duket këtë dhe më thirri:”O filan!” “Urdhëro o i dërguar i Zotit” iu përgjigja unë. Ai më tha:”A të të tregoj rreth një thesari nga thesaret e xhenetit?” “Po o i dërguar i Zotit.” iu përgjigja unë. Ai më tha:”Fjalët:” La haule ve la kuvvete il-la bil-lah”


    Tregon Ebu Dherri:”E pyeta të dërguarin e Zotit:”O i dërguar i Zotit! Cilat janë fjalët më të dashura për Zotin?” Ai më tha:”Janë ato fjalë që Zoti i zgjodhi dhe ua obligoi melekëve:”Subhanallahi ve bihamdihi, subhanallahil adhijm.”

    Sa herë që i shihje të grumbulluar, ata do të flisnin mbi çështjet e besimit, traditën profetike, komentin e Kuranit, hallallin dhe haramin në Islam…etj. Ata kurrë nuk merreshin me përgojime, ofendime dhe debate të kota në kuvende.

    Sa herë që Muadh ibnu Xhebel shihte një shok, i thoshte:”Eja të shtojmë besimin për disa çaste.” Kështu, uleshin dhe diskutonin mbi ajetet e Kuranit dhe hadithet e Profetit a.s, duke shtuar besimin dhe vullnetin për punë më të mira.

    Unë këshilloj çdo musliman që të ndjekë këtë metodë për shtimin e besimit, të ulet çdo ditë me veten e tij, të lexojë një pjesë Kurani dhe të përmendë Zotin e Madhëruar, ashtu siç bënte Profeti a.s dhe shokët e tij.

    Tregohet që Ahmed ibnu Hanbel, e përfundonte leximin e Kuranit në çdo shtatë ditë. Kurse Urve e përfundonte çdo katër net. Kurse ti o vëlla mund ta përfundosh leximin e Kuranit çdo muaj ose dy muaj. E rëndësishme është që të mos e braktisësh fare leximin e Kuranit. Ti duhet ta luftosh veten dhe tu rezistosh tundimeve të ndryshme, pasi vetëm kështu do përfitosh nga koha dhe veprat e tua të mira.

    Në jetëshkrimet e shumë njerëzve të mëdhenj, adhurues të Zotit dhe të përkushtuar, kam parë që ata ishin të angazhuar me punët e përditshme, por nuk e harronin kurrë leximin e pjesës së Kuranit dhe dhikrit ditor. Edhe pse nuk e prishnin programin e leximit të Kuranit dhe dhikrit ditor, ata merreshin dhe me morale dhe vepra të mira të tjera, si edukata e mirë, pajtimi mes njerëzve, modestia …, duke u bërë si:” E robërit e Zotit janë ata që ecin nëpër tokë të qetë, e kur atyre me fjalë u drejtohen injorantët, ata thonë: “Paqe!”.” (Furkan 63)

    Ajo që i dallonte më shumë njerëzit e mëdhenj dhe dijetarët, ishte modestia. Burimi i këtij morali, ishte vetë profeti Muhamed a.s, të cilin e shihnin të punojë, të qepë këpucët, ndihmojë familjen, mjelë delet…etj Ai qëndronte në këmbë për orë të tëra, duke sqaruar një të moshuar e cila e pyeste dhe i kërkonte sqarime. Kudo që shkonte, ulej aty ku kishte vend bosh dhe nuk ia lejonte vetes që të tjerët të ngriheshin për të. Madje, ai i ndalonte shokët e tij dhe muslimanët e tjerë që ta madhëronin dhe ta cilësonin me epitete të ndryshme. Shpesh herë ai e shprehte se ishte një nga robët e Zotit. Ishin këto morale, për të cilat e lavdëroi vetë Zoti në Kurani me fjalët:”Me të vërtetë që ti je me moral të lartë.”


    Thotë Zoti rreth moralit të modestisë:” Dhe mos ec nëpër tokë me mburrje, pse ti as nuk mund ta çashë tokën as nuk mund ta arrishë lartësinë e maleve..” (Isra 37)

    Kurse Lukmani e këshillonte djalin e tij me fjalët:” Të jesh i matur në ecjen tënde, ule zërin tënd, se zëri më i egër është zëri i gomarit.” (Lukman 19)

    Një herë, shkoi një burrë tek Profeti a.s dhe i kërkoi diçka. Në fund i tha:”Nëse dëshiron Zoti dhe ti, do të bëhet.” Profeti a.s ndërhyri dhe i tha:”I mjeri ti! A më bëre rival të Zotit?! Ajo që duhet të thuash është:”Vetëm në dashtë Zoti.”

    Një shembull dhe model i mirë modestie ishte dhe Halifeja Umer ibnu Hattab.

    Një natë tjetër, teksa lëvizte rrugëve të Medines, dalloi nga larg një zjarr. Menjëherë u nis atje dhe gjeti një grua të ulur me fëmijët që qanin përreth. Mbi zjarr ishte një enë me ujë dhe gruaja e ulur herë pas herë e përziente. Pasi u afrua, u thirri:”O njerëz! A është e mundur të afrohem?” “po” ia ktheu gruaja. Pasi u afrua, Umeri e pyeti:”Çfarë halli ke? Përse qajnë fëmijët?” Gruaja ia ktheu:”Jemi udhëtarë dhe për Zotin nuk kemi asgjë për të ngrënë.” Umeri pyeti:”Po ena mbi zjarr, çfarë është?” “Gruaja u përgjigj:”Nuk është veçse ujë, me të cilin gënjej fëmijët derisa t’i zërë gjumi. Nëse Umer ibnul Hattabi do e dinte gjendjen tonë, nuk do të vuanim kështu.” Ngaqë nuk e njihte Umerin. Kur e dëgjoi këtë, Umeri i tha:”Më prit këtu o motër!” Bashkë me Umerin ishte dhe shërbëtori i tij Jerfe, të cilit i kërkoi t’a ndjekë tek Bejtul Mal, ku ishin dhe rezervat e ushqimeve. Tregon vetë shërbëtori i Umerit:”Unë përpiqesha të eci me të, por nuk mundesha ngaqë ai dukej sikur vrapon. Me të arritur tek Bejtul Mal, morri grurë, elb, disa ushqime dhe i vendosi mbi sup. Unë i thashë:”Mi jep mua t’i mbaj o Prijës i besimtarëve!” Por ai mu përgjigj:”Po Ditën e Kijametit, kush do mi mbajë?” Më pas u nis drejt vendit ku ishte gruaja me fëmijët. Me t’u afruar, i thotë shërbëtorit të tij:”Mënjanohu o Jerfe, do u shëbej vetë!” Ai filloi t’u shërbejë dhe të gatuajë, saqë shpesh herë zjarri gati sa nuk i digjte mjekrën. Pasi i ushqeu fëmijët dhe nënën e tyre, i tha gruas:”Nesër, me të lindur dielli eja më tako tek zyra e Prijësit të Besimtarëve.” Gruaja ia ktheu:”Për Zotin ti qenke më i mirë se Umer ibnul Hattabi! Për Zotin po të kisha mundësi, do të të caktoja ty në vend të Umer ibnul Hattabit.”


    Që në kohën e Profetit [sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem], ishte bërë zakon, që muslimanëve të rinj, t’iu jepej pasuri ose tokë, me qëllim që t’u forcohej besimi. Edhe Ebu Bekri, kishte vazhduar të ndjekë të njëjtën rrugë, duke i ndihmuar muslimanët e rinj. Një ditë, një person që konsiderohej nga shtresat e larta mes fiseve arabe, Ujejne ibnu Hisn. Ai kishte qenë musliman, por me vdekjen e Profetit a.s e kishte braktisur islamin. Më vonë, ishte konvertuar përsëri në islam dhe tani kishte ardhur tek Ebu Bekrit që t’i japë një copë tokë. Ebu Bekri pranoi dhe i dha një letër, ku urdhëronte vartësit e tij, t’i jepnin tokët që kërkonte. Ujejne i kërkoi që këtë letër ta vuloste me vulën e Kalifatit, por Ebu Bekri i tha që vulën e ka Umeri dhe e urdhëroi të shkojë dhe ta vuloësë tek ai. Me të vajtur tek Umeri, e gjetën duke pastruar devetë e zekatit. Ujejne i zgjati letrën dhe i tregoi mbi atë që kishin rënë dakort me Ebu Bekritn. Umeri pa dhe u tha:”Diçka e tillë u jepej ku islami ishte i dobët. Tani islami është i fortë dhe nuk do u japim më.” Më pas, e morri letrën që i kishte dërguar Ebu Bekri dhe e grisi dhe duke u drejtuar nga Ujejne, i tha:”Shko tani!” Ujejne, i zemëruar dhe nevrikosur, vajti tek Ebu Bekri dhe i tha:”Për Zotin, nuk e di kush është Halifeja, ti apo ai?!” Me këtë donin që t’a nxisin Ebu Bekrin kundër Umerit. Por Ebu Bekri ua ktheu:”Është ai nëse ka qejf.”


    Të jesh modest dhe i thjeshtë, nuk do të thotë të braktisësh të mirat e kësaj bote dhe të jetosh në varfëri. Përkundrazi, Islami i nxit muslimanët që të përpiqen dhe të jenë të suksesshëm në jetë. Është pikërisht kontributi i njerëzve të pasur, ai që ka bërë të hapen puse për të furnizuar me ujë banorët e shumvë vendeve, janë xhamitë e shumta të ndërtuara prej tyre, janë jetimët që përkrahen me pensione ...etj ato që kanë lehtësuar jetesën dhe kushtet e shumë muslimanëve.


    Ajo që e bën pasurinë diçka negative, është kur njeriu e përdor atë për të sunduar dhe shtypur të tjerët, kur pasuria bëhet objektivi dhe qëllimi për arritjen e të cilit shfrytëzohet çdo mjet dhe mënyrë, kur pasuria e bën njeriun të mendojë se do të jetojë përjetësisht mbi këtë botë, ashtu siç thotë Kurani:”E mendon se pasuria e tij do ta bëjë të përjetshëm!” Ky ajet është shpallur për Umeje ibnu Halef i cili kishte një qese me florinj dhe sa herë që flinte dhe zgjohesh shkonte dhe e puthte atë. Atëherë Zoti shpalli suren:”


    “Mjerë për secilin që ofendon e përqesh (njerëzit), Që ka tubuar pasuri dhe që atë e ruan të mos i pakësohet. E mendon se pasuria e tij do ta bëjë të përjetshëm.” (Humeze 1-3)


    Kurse imam Ali ibnu Ebi Talibi, edhe pse ishte Halife i muslimanëve, dilte me gomarin e tij në treg dhe u thoshte njerëzve:”Kjo është dynjaja të cilën unë e përbuz dhe përçmoj.” Më pas thoshte:” O dynja, shko dhe mashtro dikë tjetër veç meje! Unë të kam shkurorëzuar tre herë! A pas meje vrapon dhe të ka marrë malli?! Shko dhe mashtro dikë tjetër! Ah i mjeri unë i mjeri! Sa pak vepra të mira kam për rrugën e gjatë dhe të vetmuar.”


    Ata ishin njerëz të cilët objektivin kryesor të jetës së tyre kishin kënaqësinë e Krijuesit të tyre.

  9. #9
    V per Vendeta Maska e ORIONI
    Anëtarësuar
    10-12-2003
    Vendndodhja
    Shkup-Prishtine-Ulqin-Tirane-Cameri
    Postime
    919
    Libri i njerëzve të mëdhenj, Kurani famëlartë.









    Falenderimet janë për Zotin, paqa dhe mëshira e Tij, për profetin Muhamed, shokët e tij dhe të gjithë ata që ndjekin rrugën e tij.


    Paqa e Zotit, mëshira dhe bekimet e Tij qofshin mbi ju.


    Teleshikues të nderuar! A e dini cili është libri i njerëzve të mëdhenj? A e dini çfarë libri lexojnë ata? A e dini me çfarë libri e kalojnë natën duke e mësuar, studiuar dhe analizuar?


    Cili është ai libër që u largon vetminë, i çlodh, u largon shqetësimet dhe proekupimet dhe është si shiu i pranverës për zemrat e tyre?


    Padyshim, ai është Kurani… Libri hyjnor dhe mrekullia e përhershme. Thotë Zoti në Kuran:”Libër, ajetet e të cilit janë radhitur (në mënyrë të përsosur, njëkohësisht) edhe shkoqitur nga i Dijshmi i të gjitha çështjeve në hollësi.” (Hud: 1) “Ky është libri që nuk ka dyshim në te (sepse është prej All-llahut) është udhëzues për ata që janë të devotshëm.” (Bekare: 2) “Ai është një përkujtues për ty dhe popullin tënd, për të cilin do të pyeteni.”


    Këto ishin fjalë të Zotit për Librin që shpalli për njerëzimin. Ai është një Libër të cilit nuk mund t’i mvishet e kota, pasi është Libër i Krijuesit të Urtë. Ai është Libër udhëzimi, mëshire, përgëzimi, shprese, drite dhe gjykues i drejtë. Ai udhëzon në më të mirën. Ai është lavdia e këtij umeti, madhështia dhe udhëzuesi i rrugës së drejtë.


    Njerëzit e mëdhenj, ishin të ndërgjegjshëm për këto karakteristika të Kuranit, prandaj e bënë atë bashkëshoqëruesin e tyre më të mirë, mikun e tyre më të afërt, duke e lexuar natën dhe ditën. Ata e mësonin përmendësh, i kushtonin rëndësi mësimeve dhe konkluzioneve, kërkonin bereqet nga Zoti nëpërmjet Kuranit dhe i zbatonin porositë e tij në jetë.






    Si e përjetonin shokët e Profetit a.s Kuranin famëlartë?


    Vetë i pari dhe udhëheqësi i tyre, profeti Muhamed a.s, të cilit iu shpall Kuranit, thotë për këtë libër:”Lexojeni Kuranin, pasi ai do të ndërmjetësojë për lexuesit e tij.” Në një hadith tjetër, Profeti a.s thotë:”Më i miri ndër ju, është ai që lexon dhe punon sipas Kuranit.”


    Njeriu më i mirë, më i pastër dhe me biografi më të mirë është ai që e lexon Kuranin dhe vepron sipas udhëzimeve të tij. Vetë Profeti a.s dëshironte që të dëgjojë shokët e tij duke lexuar Kuran. Edhe pse atij i ishte shpallur Kurani, edhe pse ishte ai që ua mësonte të tjerëve, atij i pëlqente ta dëgjojë Kuranin nga të tjerët. Një herë, teksa shokët e tij ishin grumbulluar rreth tij, Profeti a.s i tha Ibnu Mesudit:”Më lexo Kuran!” Ibnu Mesudi, i habitur i tha:”Si të lexoj Kuran para teje, kur ty të është shpallur?” Profeti a.s ia ktheu:”Më pëlqen ta dëgjoj nga të tjerët.” Atëherë filloi Ibnu Mesudi të lexojë nga sureja Nisa derisa arriti tek ajeti:”Si do të jetë puna kur të sjellim dëshmitar për çdo umet dhe ty të të sjellim dëshmitar për këta?!”


    Ky është një ajet tepër prekës, ku Zoti i drejtohet të dërguarit të Tij duke i kujtuar Ditën e Kijametit, ku çdo popull do të ketë profetët dhe një dëshmitar, kurse profeti Muhamed a.s do të jetë dëshmitar i të gjithëve. Kur Ibnu Mesudi lexoi këto vargje, Profti a.s u prek dhe i përlotur i tha:”Mjaf o Ibnu Mesud.”


    Një ditë, Profeti a.s qëndroi duke dëgjuar Ebu Musa El-esh’ari teksa lexonte Kuran. Të nesërmen, ai i tha:”O Ebu Musa, të dëgjova dje teksa lexoje Kuran.” Ebu Musa, i gëzuar e pyeti:”A po më dëgjoje mua o i dërguar i Zotit?!” Profeti a.s iu përgjigj:”Po, për Atë që ka shpirtin tim në dorë, o Ebu Musa.” Ai i tha:”Për Zotin o i dërguar i Allahut, nëse do e dija që ti po më dëgjon, do lexoja me zë më melodioz.” Profeti a.s i tha:”Të është dhënë një nga zërat melodiozë tëe Daudit a.s.”


    Kjo ishte një dëshmi e të dërguarit të Zotit për Ebu Musanë.


    Një natë, Profeti a.s doli jashtë për të kontrolluar se kush nga shokët e tij lexonte Kuran apo falte namaz nate. Kur iu afrua një shtëpie të vogël dhe të ngushtë, ai dëgjoi zërin e një gruaje të moshuar duke lexuar Kuran. Ajo vazhdonte të lexojë, pa e ditur se i dërguari i Zotit e dëgjon. Profeti a.s qëndroi para derës së saj, mbështeti kokën në qoshen e derës dhe filloi të dëgjojë zërin e të moshuarës e cila lexonte suren Gashije. Ajo lexonte dhe qante njëkohësisht. Fillimi i kësaj sureje janë fjalë që Zoti i Madhëruar i drejtohet Profetit a.s me pyetjen:”A të erdhi ty lajmi për belanë që kaplon (kijameti)? Atë ditë sheh fytyra të përulura,Të lodhura e të rraskapitura (nga mundimi). (Gashije:1-3)


    Në këto ajete, Zoti i kujton të dërguarit të Tij, Ditën e Kijametit, këtë Ditë tronditëse dhe të frikshme. Teksa e moshuara lexonte” A të erdhi ty lajmi për belanë që kaplon (kijameti)?” Profeti a.s përsëriste pas derës:”Po më ka ardhur!”


    Kurani, “është një përkujtues për ty dhe popullin tënd, për të cilin do të pyeteni.”


    Zoti i thotë të dërguarit të tij që ky Libër, është libër i lavdisë suaj, është libër që do u bëjë të njohur dhe të famshën në të gjithë botën. Është një libër i mbushur me argumente dhe ligje të cilat janë faktorë për bashkimin e të gjithë popujve dhe civilizimeve. Është një libër që qëndron sipër çdo libri tjetër, pasi ai buron nga Zoti i botrave, kurse librat e tjerë janë pjellë e fantazisë së shkrimtarëve.


    Të flasësh mbi njerëzit e mëdhenj që erdhën pas të dërguarit të Zotit, është diçka e kollajtë pasi materialet për ta nuk mungojnë. Ata nuk patën biblioteka dhe as nuk ndoqën shkolla dhe kurse trajnimi. Çfarë librash mund të ketë pasur dhe lexuar Ebu Bekri? Cilët ishin profesorët dhe universiteti ku u kualifikua? Cila ishte biblioteka ku studionte Umer ibnul Hattabi? Cilat ishin gazetat dhe reviztat e përditshme me të cilat njoftohej për atë që ndodh? Asgjë nga këto që përmendëm nuk e dispononin këto burra. Libri i vetëm që dispononin, ishte Libri i Zotit Kurani famëlartë. Me këtë Libër, ata bënë sytë të shohin dhe veshët të dëgjojnë të vërtetën hyjnore dhe ngritën qytetërimin e drejtësisë dhe të paqes në botë.


    Ebu Bekri, kur lexonte nga ky Libër, i rridhnin lotët pa pushim, saqë Aisheja e kundërshtoi urdhërin e Profetit a.s, kur urdhëroi që Ebu Bekri të udhëhiqte njerëzit në namaz, gjatë sëmundjes së Profetit a.s. Ajo e justifikoi qëndrimin e saj duke i thënë se Ebu Bekri qante shumë në namaz dhe teksa lexon Kuran.


    Tregon një nga bashkëkohësit e Ebu Bekrit:”Kur falej Ebu Bekri me muslimanët në xhami, dëgjonim ngashërimat e tij duke qarë. Kjo bënte që e gjithë xhamia të shpërthente në të qarë bashkë me të.”


    Në namazin e sabahut, Ebu Bekri lexonte zakonisht suren Jusuf. Kur arrinte në ajetin:”O dëshpërim i im për Jusufin, dhe nga pikëllimi iu zbardhën të dy sytë, nga pikëllimi.” (Jusuf 84) shpërthente në të qara dhe i bënte dhe njerëzit pas tij të qanin me të madhe. Të gjithë e dinin se me të arritur tek ky ajet, Ebu Bekri nuk do e mbante veten dhe do të qante.


    Kurse Umeri, kur lexonte pjesën:” Ai (Jakubi) tha: “Unë hidhërimin tim dhe pikëllimin tim ia parashtroj All-llahut, e unë di për All-llahun atë që ju nuk e dini”. (Jusuf 86) shpërthente në të qara dhe i bënte dhe të tjerët të qanin.


    Vallë çfarë njerëzish ishin këta? Çfarë brezi edukoi profeti Muhamed a.s me Kuranin që iu shpall? Si i pastroi dhe i përjetësoi emrat dhe veprat e tyre?


    Uthmani njihej për zemërgjerësinë e tij, leximin e shumtë të Kuranit dhe adhurimin. Kur një nga sahabet e Profetit a.s lexoi ajetin:”Ai që falet në këmbë dhe në sexhde natën, i frikësohet botës tjetër dhe shpreson mëshirën e Zotit të tij.” Tha:”Ai është Uthman ibnu Affani.”


    Kur u vra Uthmani, Hassani tha:”U shkatërrofshi ju që vratë Uthmanin! Si është e mundur që të vrisni një të moshuar të thinjur, që e kalonte natën duke u falur, lexuar Kuran dhe duke qarë nga dashuria që kishte për Zotin?!”


    Karakteristika që e dallonte Uthmanin ishte kalimi i natës duke lexuar Kuran.


    Imam Ibnu Haxheri transmeton se Uthmani e ka lexuar të gjithë Kuranin, në një natë të vetme, në një rekat të vetëm tek Mekami i Ibrahimit.


    Natën, Uthmani ia dedikonte leximit të Kuranit dhe lotëve për hatër të Zotit, kurse ditën ia dedikonte bamirësisë dhe shpenzimit të pasurisë në rrugë të Zotit. Ishte ky Libër shkaku që Zoti i nderoi dhe i përjetësoi emrat e tyre.


    Kur një beduin e pyeti të dërguarin e Zotit:”A ka mbetur ndonjë deve e kuqe nga ato të zekatit për mua?” I dërguari i Zotit iu përgjigj:”Nuk kam gjë tjetër për të të dhënë, veç këtij ajeti të rrallë:”E kush punoi ndonjë të mirë, që peshon sa grimca, atë do ta gjejë. Dhe kush punoi ndonjë të keqe, që peshon sa grimca, atë do ta gjejë.” (Zelzele 7-8)


    Sufjan El-theuri e kaloi një natë vetëm duke lexuar suren Zelzele. Ai e përsëriste dhe qante, pasi kjo sure të jep një ekspoze të shkurtër mbi atë që do të ndodhë Ditën e Kijametit.


    Ata e lexonin me zemër dhe përkushtim këtë Libër, fjalët e të cilit depërtonin thellë në shpirtin e tyre duke u dhënë zemër për punë dhe vepra të mira. Ata nuk e lexonin si shumë muslimanë sot, të shkujdesur dhe të pavëmendshëm mbi atë që lexojnë dhe duke qenë me veprat e tyre larg udhëzimeve dhe porosive të tij.


    Tregon Imam Dhehebiu:”Dijatari i njohur Abdullah ibnu Vehb, morri gusul një ditë të xhuma, veshi rrobat e lara dhe u nis për në xhami. Teksa ecte rrugës për në xhami, dëgjon zërin e një fëmijë që lexonte Kuran në shtëpinë e tij. Ishte pikërisht ajeti:” E duke u grindur mes vete në të (zjarr)” (Shuara 96) ajet që tregon gjendjen e banorëve të zjarrit. Me ta dëgjuar Abdullah ibnu Vehbi humbet ndjenjat. Njerëzit e çuan në shtëpi, ku qëndron pa ndjenja për tre ditë dhe ditën e katërt ndërroi jetë.”


    Tregon Shejhul Islami, Ibnu Tejmije:”Djali i Fudejl ibnu Ajadit, Aliu, ishte I shquar për përkushtimin dhe adhurimin e tij, saqë thuhet sa ai dallohej dhe nga i ati në këtë fushë. Kur lexonte Kuran, ai humbiste ndjenjat dhe e lagnin me ujë që të përmendej.”


    Është ky Kuran që po t’i drejtohej në shkëmbi do të plaste, po t’i drejtohej malit do e çante në mes dhe po t’i drejtohej hekurit do e përthyente.


    Është po ky Kuran, për të cilin Zoti thotë:” Sikur të ishte ndonjë Kur’an që me të do të ecnin malet, që me të do të plasej toka, që me të do të flisnin të vdekurit .” Përgjigja do të ishte:”Ai libër është Kurani.”


    Ali ibnul Hudejr qëndroi një ditë pas imamit për të falur namazin e sabahut. Imami lexoi ajetin:” Ndalni ata, sepse do të merren në përgjegjësi” (Saffat: 24) Ajet që flet mbi armiqtë e Zotit Ditën e Kijametit, të cilët do të ndalohen për të dhënë llogari. Me ta dëgjuar Ali ibnul Hudejr këtë ajet, ra pa ndjenja dhe të pranishmit e çuan në shtëpi. Atë ditë në mbrëmje, ai ndërroi jetë.


    Ibnu Kethiri në librin e tij Elbidaje ve Nihaje, tregon që Umer ibnul Hattabi dëgjoi në xhami dikë që lexoi:” Ndalni ata, sepse do të merren në përgjegjësi.” (Saffat: 24) menjëherë ai hodhi shkopin që mbante në dorë dhe u ul. Të pranishmit e çuan në shtëpi, ku qëndroi një muaj i sëmurë. Shokët e tij shkonin dhe e vizitonin, pa e ditur shkakun e sëmundjes.


    Kjo, pasi ata e kuptonin dhe e përjetonin Kuranin. Jo si shumë muslimanë sot që e kanë braktisur Librin e Zotit dhe lexojnë libra të tjerë, duke i kushtuar këtij Libri vetëm disa minuta. Pasi i mbushin zemrat e tyre me libra dhe gjëra të tjera, ata i kthehen Kuranit të lexojnë prej tij, por Kurani nuk gjen vend në zemrat e tyre.


    Prandaj i shohim muslimanët sot të lexojnë Kuran, por që nuk ndikon në jetën e tyre. Libri i vetëm që lexonin dhe vepronin sipas tij ishte Kurani. Ata e shihnin këtë libër dhe besonin se është libri i vetëm të cilin Zoti ia shpalli profetit Muhamed a.s, me qëllim që njerëzit ta lexojnë dhe t’i zbatojnë urdhërat e tij, në jetën e tyre, duke u bërë bereqet për veprat dhe dritë për zemrat e tyre. Për këtë, ata i mbushën zemrat me këtë Libër dhe vepronin sipas udhëzimeve të tij në jetën e përditshme.


    Tregon një nga dijetarët bashkëkohorë:”Ndodhesha në një udhëtim me anije në perëndim dhe me ne kishte shumë udhëtarë nga ish-Jugosllavia, të cilët përpiqeshin të shpëtonin nga dhuna e diktatorit të tyre. Me ta ndodhej dhe një grua e cila nuk kuptonte arabisht. Unë bashkë me shokët e tjerë, vendosëm të falim namazin e xhumasë në anije. Pasi mbajta predikimin e rastit, fala dhe namazin e xhuamsë, ku lexova suren A’la dhe Gashije. Gruaja së bashku me të emigrantët e tjerë ishin ulur pranë nesh dhe na shikonin me habi. Pasi përfunduam namazin, gruaja u ngrit dhe pyeti përkthyesin:”Të kujt janë ato fjalë që lexoi ai (për mua)?” Unë i thashë përkthyesit që t’i thotë se janë fjalë të Zotit. Ajo u prek nga kjo dhe filluan t’i rrjedhin lotë dhe tha:”Ato fjalë kishin një ndikim të veçantë dhe nuk ishin fjalë të zakonta.” Tregon dijetari:”Do të doja që ta njihja gjuhën e saj me qëllim që t’i flisja më shumë për islamin, por gjuha dhe koha e shkurtër ishin pengesë. Kurrë nuk do e harroj atë ndodhi, pasi ishte një grua që edhe pse nuk e kuptonte arabishten, e ndjeu se ato fjalë nuk ishin fjalë njerëzore.


    Tregon një njeri i mirë:”Po falja namazin e sabahut në xhaminë e Profetit a.s, ku imami po lexonte suren Vakia. Për Zotin, u ndikova aq shumë saqë fillova të humbas ndjenjat dhe nuk e kuptoja ku ndodhem. Më pas fillova të dridhem dhe të qaj me të madhe.”


    Në librin e tij “Nën hijen e Kuranit” Sejid Kutubi thotë:”Isha ulur me shokët e mi, në fillimet e udhëzimit dhe përkushtimit në fe. Ndodheshim të ulur në një shtëpi në Kairo dhe befasisht dëgjojmë një zë të bukur që vinte nga stacioni i radios dhe që lexonte Kuran. Lexuesi këndonte pjesë nga sureja Nexhm.


    “Pasha yllin kur ai bie (prej së larti poshtë)! Shoku juaj (Muhammedi që ju e njihni) as nuk është njeri që ka humbur, as që ka devijuar (nga e vërteta). Dhe ai nuk flet nga mendja e tij.” (Nexhm 1-3)

    Të gjithë mbetëm të shtangur, kurse unë fillova ta përjetoj shpirtërisht udhëtimin e Profetit a.s në Isra dhe Miraxh dhe gjëra të tilla. Më pas, trupi filloi të më dridhej saqë nuk e kontrolloja dot veten. Kjo situatë vazhdoi derisa lexuasi arriti ajetin:“E afërta është afruar (kijameti). Pos All-llahut nuk ka kush që mund ta largojë atë (ta pengojë)!” (Nexhm 57-58) Unë gati sa nuk humbja ndjenjat në ato çaste. Vetëm pas atij çasti e kuptova thënien e xhindëve kur dëgjuan Kuranin:”Ne kemi dëgjuar një libër të çuditshëm.”


    Xhindët edhe pse nuk e kuptonin gjuhën arabe, kur dëgjuan Kuranin thanë:”Ne kemi dëgjuar një libër të çuditshëm.” Ata e kuptuan se ato fjalë që dëgjuan nga Kurani nuk ishin fjalë të njerëzve. Gjithçka ishte e veçantë në ato fjalë, ndërtimi i tyre, ligjet, elokuenca, rima… Ishte një dëshmi nga ana e xhindëve për mrekullinë dhe vërtetësinë e Kuranit famëlartë.


    Ky ishte libri i njerëzve të mëdhenj, libër që çuditi dhe xhindët, mrekulloi njerëzit, befasoi letrarët, mbyti në detin e tij dijetarët, u mbylli gojën poetëve dhe hutoi arabët.


    Ky Libër mbresëlënës, është Libri të cilin lexojnë dhe sipas udhëzimeve të tij veprojnë njerëzit e mëdhenj. Kur do të vijë koha që t’i kthehemi këtij libri, që të edukohemi me frymën e tij, ashtu siç u edukuan shokët e Profetit a.s dhe muslimanët e parë? Kur do zërë vend ky libër në jetën tonë, ta lexojmë dhe dëgjojmë me përkushtim, ta lexojmë me ndjenjën që aty ka orientime dhe udhëzime të dobishme, të cilat duhet t’i vëmë në praktikë në jetën tonë?


    Ne duhet t’i kthehemi librit të Zotit me sinqeritet dhe ndershmëri, t’i pastrojmë ndërgjegjet tona nga çdo e sëmundje, zemrat tona nga syfaqësia, xhelozia, urrejtja dhe mendjemadhësia, me qëllim që vendi ku do të vendosen fjalët e Zotit, të jetë i pastër.


    Ky ishte libri i Zotit të Madhëruar dhe ky ishte libri i njerëzve të mëdhenj, prandaj lexojeni me përkushtim dhe zbatoni porositë e tij o vëllezër dhe motra.


    Në fund, u përshëndes me përshëndetjen islame: Esselamu alajkum ve rahmetullah.

  10. #10
    V per Vendeta Maska e ORIONI
    Anëtarësuar
    10-12-2003
    Vendndodhja
    Shkup-Prishtine-Ulqin-Tirane-Cameri
    Postime
    919
    Modestia tek njerëzit e mëdhenj







    Falenderimet janë për Zotin e Madhëruar, paqja dhe mëshira e Tij për profetin Muhamed a.s, familjen, shokët dhe të gjithë ata që ndjekin rrugën e tij…

    Një cilësi dhe tipar tjetër i njerëzve të mëdhenj, është modestia dhe thjeshtësia që karakterizon personalitetin e tyre. Ata e konsiderojnë veten robër të Zotit dhe janë larg çdo treguesi mendjemadhësie dhe arrogance. Vetë Zoti i Madhëruar e përmend këtë cilësi dhe moral të tyre në Kuran, ku thotë:” E robërit e Zotit janë ata që ecin nëpër tokë të qetë, e kur atyre me fjalë u drejtohen injorantët, ata thonë: “Paqe!”.” (Furkan 63)

    Kur ecin, ata nuk tregojnë asnjë shenjë mendjemadhësie dhe krekosje. Vetë Lukmani e porosiste djalin e tij me fjalët:” Dhe mos shtrembëro fytyrën tënde prej njerëzve, mos ec nëpër tokë kryelartë, se All-llahu nuk e do asnjë mendjemadh e që shumë lavdërohet.” (Lukman 8)

    Të mbash kokën mënjanë dhe të qëndrosh i zymtë kur flet me njerëzit, është shenjë mendjemadhësie dhe përçmimi për të tjerët. Padyshim që njerëz të tillë janë të frymëzuar nga vetë shejtani i cili mesa duket ua ka mbushur mendjen se janë më të mirë se njerëzit e tjerë, sikur vijnë nga planete të tjerë. Por sa më shumë që ta mbajnë veten për të mëdhenj dhe të shquar, ata e ulin veten më shumë. Thotë Profeti a.s:”Kush tregohet modest para Zotit, Ai e nderon dhe e ngre lart. Kush tregohet mendjemadh, e poshtëron Zoti.”

    Në një hadith tjetër, Profeti a.s thotë:”Mendjemëdhenjtë do të ringjallen Ditën e Kijametit me madhësi sa kokra e elbit. Të gjithë njerëzit do i shkelin me këmbë.”

    Që njeriu t’i ruhet dhe t’i shmanget këtij morali të keq, ai duhet të dijë nga u krijua, nga se përbëhet trupi i tij dhe cili do të jetë fundi. Nëse e kupton diçka të tillë, atëherë do të ndërgjegjësohet për të metat dhe gjynahet, e kupton që ai është krijuar nga një pikë uji të dobët me origjinë dheun e tokës. Kurse njerëzit injorantë, mendojnë se qëndrojnë më lart se njerëzit e tjerë dhe se janë më të mirë. Thotë Zoti i Madhëruar në një hadith kudsij:”Mburrja dhe krenaria janë cilësitë e Mia. Kush kërkon t’i marrë për vete, e hedh në zjarrin e xhehnemit.”

    Mburrja, krenaria dhe madhështia i takojnë vetëm Zotit të Madhëruar, Krijuesit dhe Furnizuesit të gjithësisë. Ai është Absoluti dhe i Përsosuri në çdo gjë, pa pasur rivalë dhe të barabartë.

    Shembullin dhe modelin më të mirë të modestisë, ne kemi profetin Muhamed a.s. Ai qëndronte në këmbë për orë të tëra, duke dëgjuar hallet dhe ankesat e një gruaje të moshuar dhe të shtyrë në moshë.

    Ndodhte që një fëmijë i vogël i kërkonte diçka dhe ai shkonte pas tij derisa ta ndihmonte dhe t’i ofronte atë që kërkonte.

    Ai arrnonte rrobat e tij, qepte këpucët, fshinte shtëpinë dhe ndante mishin bashkë me Aishen. Edhe pse ishte njeri i zgjedhur dhe i dërguar nga Zoti, ai flinte mbi rogoz dhe hante bukë elbi. Ai kurrë nuk ngopej për tre ditë radhazi, madje ndonjëherë nga uria detyrohej të lidhë gur mbi bark.

    Për këtë, Zoti e bëri të dashur tek njerëzit dhe kushdo që e shihte dhe bisedonte me të, i hynte në zemër. Thotë Zoti në Kuran:”Dhe Ai është që bashkoi zemrat e tyre. Edhe sikur ta shpenzoje gjithë atë që është në tokë, nuk do të mund t’i bashkoje zemrat e tyre, por All-llahu bëri bashkimin e tyre, pse Ai është i Gjithëfuqishëm, i Urtë.” (Enfal 63)

    Këtë moral dhe rrugë ndoqën dhe shokët e tij, siç është Umer ibnul Hattabi, i cili mbante miellin dhe ushqimet në krahë për t’ua çuar të vejave, jetimëve dhe njerëzve në nevojë, edhe pse ishte Halifeja i muslimanëve dhe kishte nën kontroll njëzet shtete. Këtë e bënte në një kohë, që vetë perandori pers dhe romak, dridheshin me t’u kujtuar emrin e Umerit.

    Madje, ai merrej dhe me përkujdesjen për kafshët që ishin mbledhur nga zekati. Një herë, kur e pa Aliu duke u vendosur shenja disa kafshëve, i tha:”Për Zotin do i lodhësh qeveritarët që do të vijnë pas teje o Umer.”

    Vetë Umeri thotë:”Ahireti është nisur në të ardhur dhe kjo botë ka marrë rrugën e kthimit. Prandaj, bëhuni nga fëmijët e ahiretit dhe mos u bëni nga fëmijët e dynjasë. Sot ka punë pa llogari, kurse nesër ka llogari pa punë.”

    Njerëzit e thjeshtë dhe modestë janë të dashur dhe të pranueshëm tek të gjithë, pasi ata i bëjnë njerëzit të ndihen si vëllezërit dhe të dashurit e tyre.

    Njerëzit ndihen të ofenduar, teksa shohin dikë që e sheh veten më të mirë për shkak të fisit, pasurisë apo njohurive. Këta njerëz e humbasin menjëherë respektin e të tjerëve. Njeriu mendjemadh, u duket si armik, shumë i rëndë dhe i papranueshëm.

    Halifes musliman, Umer ibnu Abdul Azizit i kishin ardhur miq njëherë. Teksa flinin, fiket kandili që bënte dritë dhe Umeri çohet, e mbush llambën me vaj, ndërron fitilin dhe e ndez përsëri. Kur e shohin miqtë, i thotë:”O Prijës i muslimanëve, do të donim që ne të ishim ngritur dhe ta kishim rregulluar llampën. Ai u tha:”Unë u ngrita si Umer ibnu Abdul Azizi dhe u ula si Umer ibnu Abdul Azizi, pa ndryshuar asgjë.”

    Brezat e parë pas Profetit a.s, nuk i kishin dhe nuk i pranonin për vetë gjithë këto epitete që përdorin sot muslimanët dhe dijetarët e tyre. Asnjë nga dijetarët e parë nuk pranonte ta quanin: Dijetari i madh dhe i rrallë, që nuk ka njohur njerëzia si ai… Ata më shumë rëndësi i kushtonin punës dhe rendimentit dhe jo emrave dhe epiteteve. E kundërta ndodh sot, sa më shumë epitete dhe grada të kenë, aq më pak punë bëjnë. Kurse shokët e Profetit a.s nuk i përdornin këto epitete dhe nofka. Edhe pse Ebu Bekri, Umeri, Uthmani, Aliu etj… kishin vlera dhe kishin sakrifikuar për Islamin, të gjithë muslimanët i thërrisnin me emër. Kjo, pasi ata ishin të ndërgjegjshëm dhe e kishin kuptuar se realiteti qëndronte mbi çdo epitet.

    Një ditë, kur Ibnu Mesudi vajti në xhami, dëgjoi një zhurmë këpucësh dhe nallanash, të cilat ishin të nxënësve të tij. Me ta parë, ata kishin vrapuar drejt tij dhe i shkonin nga pas. Ai u kthye dhe u tha:”Largohuni prej meje. Diçka e tillë është sprovë për atë që ndiqet dhe nënshtrim për ndjekësit.” Kjo, edhe pse ai ishte një nga shokët e të dërguarit të Zotit a.s.

    Në çdo rast, dijetarët dhe njerëzit e mëdhenj tregoheshin modestë me të gjithë, gjë e cila ua shtonte më shumë vlerat dhe respektin. Sa më shumë të ulesh dhe të tregosh modesti para vëllezërve dhe njerëzve, aq më shumë rritesh dhe lartësohesh në sytë e tyre. Dhe e kundërta, sa më shumë që e mban vetem për të madh dhe me famë, aq më shumë të ul Zoti dhe e humbet respektin mes njerëzve.

    Dijetari i madh nga Kufeja, Ibrahim Nehaij, sa herë që mblidheshin katër veta rreth tij, ai ngrihej dhe i braktiste, ngaqë frikësohej se i hyn vetja në qejf teksa grumbullohen njerëzit rreth tij.

    Dijetari Ibnu Sirin, ndodhej një herë në një rast vdekje. Kur erdhi koha për të falur xhenazen, njerëzit i propozuan që ta falë ai, por ai kundërshtoi dhe i tha një të afërmi:”Kam frikë se kur të shpërndahen njerëzit, do të thotë:”E fali xhenazen Ibnu Sirin.” Ai druhej se mos njerëzit do e lavdëronin duke ia rritur vlerat.

    Shkaku për të cilin i rrëfejmë këto histori dhe qëndrime të njerëzve të mëdhenj, nuk është për dëfrim dhe argëtim. Këto i rrëfejmë me qëllim që t’i vëmë në jetë dhe të ndjekim shembullin e atyre burrave të mëdhenj.

    Një nga këto njerëz, është dhe imam Ahmed ibnu Hanbeli, imam i hadithit dhe traditës profetike. Ai ishte shembull dhe model i mirë për modesti. Në veprën biografike “Biografi të njerëzve të ndritur” (Sijer Alam nubela), biografia dhe jetëshkrimi i tij zë mbi 170 faqe. Morali i modestisë në jetën e këtij imami, zë një vend të rëndësishëm. Kur vajti në Jemen për të kërkuar dije, atje iu mbaruan shpenzimet dhe të hollat që kishte marrë, megjithatë ai nuk pranoi lëmoshë dhe as ndihmë nga askush. Ai punoi në korrjen dhe vjeljen e misrit, për të siguruar jetesën dhe shpenzimet e qëndrimit në Jemen.

    Një ditë dimri, ai doli nga shtëpia e tij e vogël dhe vajti në treg për të blerë dru për zjarr. Me të blerë drutë, ai i ngriti në shpinë dhe u nis për në shtëpi. Të gjithë njerëzit kur e panë u turrën që t’i marrin drutë, pasi ai ishte figura më e njohur dhe më e respektuar në qytet. Por imam Ahmedi, u kthye nga ata dhe pasi uli drutë përtokë u tha:”Ne jemi robër të Zotit dhe nevojtarë. Drutë e mia askush tjetër përveç meje nuk ka për t’i mbajtur.” Më pas i ngriti drutë përsëri mbi sup dhe u nis për në shtëpi, duke u dhënë një mësim të fortë mbi modestinë.

    Shpesh herë të tjera atë e shihnin me këpucën në dorë duke e qepur dhe rregulluar. Këpucët e tij i mbante për vite të tëra duke i qepur dhe rregulluar. Në dorë mbante një pëlhurë ku mbante kore buke të thata, të cilat ishin ushqimi i vetëm gjatë kohës kur kërkonte dije.

    Ai mblodhi dyzet mijë hadithe të Profetit a.s, të cilat janë botuar në dyzet volume në ditët tona. Sot shumë prej nesh e kanë të vështirë t’i lexojnë, e jo më t’i mësojnë, këto hadithe. Kurse imam Ahmedi i mblodhi duke udhëtuar në të katër anët e shtetit musliman, duke udhëtuar natën dhe ditën, me këpucë dhe këmbëzbathur, i uritur dhe i etur, në të nxehtë dhe në të ftohtë.

    Ai udhëtoi në kërkim të dijes dhe e arriti atë, duke u bërë një nga dijetarët më të mëdhenj të kohës. Kjo, pasi ai dinte si të tregohet modest me të gjithë.

    Vallë ku janë emrat e tiranëve dhe mizorëve? Ku është emri i Haxhaxh ibnu Jusufit? Ku është emri i Ebu Muslim Elhorasanit? Emrat e tyre janë harruar, por dhe në u kujtofshin, kujtohen vetëm për keq dhe si emra negativë në histori.

    Ku janë ata që u treguan arrogantë duke mohuar ekzistencën e Zotit të Madhëruar? Ku është Karuni, Hamani, Faraoni, Ebu Xhehli dhe Ebu Lehebi? Cilat janë veprat e tyre të mira, që lanë pas? Kush lutet për ta sot? Atyre që u përmendet emri për mirë dhe që kujtohen janë vetëm ata që u treguan modestë dhe që sakrifikuan për njerëzimin. Thotë Ibrahimi a.s në Kuran:”dhe më jep mua një gjuhë që thotë të drejtën mes njerëzve.”

    Shokët e Profetit a.s dolën për të mbartur drejt njerëzimit mesazhin hyjnor dhe për t’i treguar njerëzimit se agimi i mëshirës, durimit, sakrificës dhe vëllazërimit gjendet në Islam.

    Umeri e dërgoi Selman Elfarisin si prijës në Medain të Irakut. Selmani morri gomarin e tij, shkopin, një rrobë të vjetër dhe një kacek me ujë dhe u nis. Banorët e Medain, kur dëgjuan që po u vjen princi, dilnin çdo ditë për ta pritur. Ata mendonin se do të vijë i shoqëruar nga eskorta e rojeve, shërbëtorëve dhe skllevërve, siç ishte zakon i perandorisë perse. Një ditë, atyre u del para një burrë me një gomar të dobët, me rroba të vjetra, një shkop në dorë dhe një kacek uji. Të çuditur ata e pyetën se kush ishte dhe ai u tha:”Jam babai i Abdullahut.” Duke mos e njohur, ata i thanë:”Kemi dëgjuar se Umeri ka emëruar Selman Elfarisi si princin tonë dhe ne po e presim. Mos ta zunë sytë gjatë rrugës?” Ai u përgjigj:”Unë jam Selam Elfarisi.” Ata e pyetën:”Ti?!” “Unë” u përgjigj ai. “Po ku e ke eskortën dhe shërbëtorët?” e pyetën të habitur. Ai u tha:”Unë jam një rob Zoti dhe Ai më ka caktuar një amanet të cilin duhet ta kryej. Gjithashtu, Umeri më ka ngarkuar një detyrë, të cilën edhe atë duhet ta kryej. Kështu, unë jam personi që kam barrën më të rëndë mes jush.”

    Me të marrë detyrën, ai natën e ndau në tre pjesë, në njërën pjesë u mësonte njerëzve fenë, në pjesën tjetër falej dhe në pjesën e tretë flinte. Rrogën që merrte nga Umeri, e ndau gjithashtu në tre pjesë: Një pjesë e përdorte për shpenzimet personale dhe të shtëpisë së tij, e cila i ngjante një kasolleje, një pjesë e jepte për njerëzit e varfër dhe një pjesë e përdorte për të nderuar miqtë.

    Me këto sjellje, ata ishin me të drejtë umeti më i mirë i nxjerrë nga gjiri i njerëzimit, me qëllim që të përhapnin drejtësinë dhe lumturinë mes njerëzve.

    Njeriun nuk e bën të mirë pasuria, postet dhe thesaret e shumta që posedon, pasi Karuni i kishte të gjitha këto dhe u ndëshkua nga Zoti. Atë që e bën njeriun të mirë dhe ia përjetëson emrin në këtë botë, është modestia, devotshmëria, kontributi që jep në mirëqenien e njerëzve dhe dëshira për t’iu gjendur të gjithë nevojtarëve.

    Shokët e Profetit a.s e kuptuan diçka të tillë dhe lumturinë dhe kënaqësinë më të madhe, e gjenin në morale të tilla.

    Disa dijetarë mendojnë se nëse njeriu kërkon të jetojë i lumtur dhe larg streseve dhe depresionit, ai duhet të jetë i thjeshtë dhe modest dhe larg komplekseve në marrëdhëniet me njerëzit.

    Sufjan Theuri, u bashkua një herë me disa të varfër të cilët po shtyheshin për të pirë ujë në një burim. Pasi piu dhe ai, tha:”Kjo është jetë e bukur, jo ajo që ka Ebu Xhaferi dhe Mehdiu (qeveritarë).

    Shokët e Profetit a.s dhe muslimanët e parë, e kuptuan diçka të tillë dhe jetuan jetë të thjeshtë. Ebu Bekri, shiste litarë në treg. Pasi morri postin e Halifes, si çdo ditë, ai morri mallin e tij dhe doli në treg. Gjatë rrugës, ai u takua me Umer ibnul Hattabin dhe Ebu Ubejde ibnu Xherrahun, të cilët e pyetën:”Për ku je nisur o Halifeja i të dërguarit të Zotit?” Ai u tha:”Jam nisur për në treg, do të shes dhe do të blej, me qëllim që të mbuloj shpenzimet e familjes.” Ata i thanë:”Po çështjet e qeverisjes?” Ai u tha:”Ju punoni dhe mbuloni shpenzimet e familjeve tuaja, po familja ime?” Umeri i tha:”Do të të caktojmë një rrogë nga Bejtul Mali.” Ebu Bekri pyeti:”Sa do të më jepni?” Umer iu përgjigj:”Dy mijë derhemë në vit, një palë rroba në verë dhe një palë tjerër në dimër.” Ebu Bekri u mendua pak dhe tha:”Nuk më mjaftojnë.” Umeri i tha:”Do të të japim, 2500 derhëmë në vit atëherë.” “Dakort!” tha Ebu Bekri dhe e la tregtinë dhe u angazhua vetëm me administratën qeveritare.

  11. #11
    V per Vendeta Maska e ORIONI
    Anëtarësuar
    10-12-2003
    Vendndodhja
    Shkup-Prishtine-Ulqin-Tirane-Cameri
    Postime
    919
    Vendosmëria tek njerëzit e mëdhenj







    Paqa dhe mëshira e Zotit qoftë mbi ju

    Njerëzit e mëdhenj, kanë pasur vendosmëri të palëkundur. Emrat e tyre janë të regjistruar në regjistrin e përjetshëm dhe historia i kujton me nder. Vendosmëria e tyre buronte nga fjalët e Atij që është i Vetëm dhe pa rival, ku thotë:”mos u dobësoni dhe mos e dëshpëroni, pasi jenë më të lartit nëse jeni besimtarë.”


    Kuptimi i këtij ajeti është:”Jo dështimit, jo thyerjes dhe jo dobësisë. Përparoni pasi ju jeni në rrugën e përcaktuar nga vetë Zoti i gjithësisë, jeni në të drejtë dhe përkrahja juaj dhe e Profetit buron nga vetë Zoti i Madhëruar, Xhibrili a.s dhe melekët e tjerë.

    Profeti Muhamed a.s përpiqej që vendosmërinë dhe vullnetin e muslimanëve ta forcojë dhe ta ngrejë lart. Këtë e gjejmë në shumë hadithe të tij, ku në njërin prej tyre thotë:”Nëse i kërkoni Zotit xhenetin, i kërkoni xhenetin Firdeus, pasi ai është grada më e lartë e xhenetit.” Edhe kur t’i kërkosh Zotit xhenetin, mos i kërko thjesht të hysh në xhenet, por kërkoji gradat më të larta të xhenetit dhe vendin më të bukur. Një hadith i tillë na mëson që kur të veprojmë diçka të mirë, ta kryejmë në mënyrën dhe formën më të mirë, të jemi njerëzit me moralin më të lartë, të jemi më të fisshimt, ta perfeksionojmë punën që bëjmë …etj

    Burimi ynë kryesor i vendosmërisë, vullnetit dhe largpamësisë, është vetë i dërguari i Zotit, profeti Muhamed a.s, pasi ai karakterizohej nga këto morale që në vegjëli.

    Jetëshkruesit e Profetit a.s, pohojnë se kur Profetit a.s ishte në moshën katër vjeçare, e merrte gjyshi i tij Abdul Mutalibi dhe e ulte mbi sexhaden e tij nën hijen e Qabesë. Askush tjetër nuk kishte të drejtë të ulej mbi atë sexhade përveç Abdul Mutalibit dhe Profetit a.s. E gjithë paria e Mekes, ulej rreth Abdul Mutalbit. Sa herë që Profeti a.s turrej për tu ulur në prehërin e gjyshit të tij, shërbëtorët e ndalonin, pasi gjyshi ishte duke biseduar me parinë dhe ishte i angazhuar me çështjet e Mekes. Por gjyshi ndërhynte dhe u thoshte:”Lëreni djalin tim të vijë, pasi për Zotin ai do të ketë nam të madh në të ardhmen.”

    Kështu u rrit dhe u edukua profeti Muhamed a.s, me vullnet, vendosmëri dhe largpamësi, derisa Zoti e nderoi me profecinë.

    Ai ishte i vendosur dhe largpamës në adhurimin e Zotit, në dije, në trimëri, komandimin e ushtrive, formimin e shtetit, përballjen me krizat dhe fatkeqësitë…etj

    Kurse përsa i përket mikut të tij më të ngushtë, Ebu Bekrit, është si të flasësh mbi mrekullitë e krijesave të detit. Jetëshkruesit e tij pohojnë se Ebu Bekri ishte i pari në çdo rast, ishte i pari në pjesmarrje në beteja me Profetin a.s, ishte i pari në dhënien e ndihmës për pregatitjen e ushtrisë, ishte i pari që e besoi Profetin a.s nga burrat … Sa herë që falej namazi, e gjeje direkt pas të dërguarit të Zotit. Sa herë që bëhej thirrje për luftë, e gjeje të parin të pregatitur. Sa herë që bëhej thirrje për të dhënë nga pasuria, Ebu Bekri sillte të gjithë pasurinë e tij dhe e vendoste para Profetit a.s.

    Ishte një largpamësi dhe vendosmëri që nuk njihte lodhje dhe dembelizëm.

    Një herë, Profeti [sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem] po u fliste muslimanëve mbi xhenetin, duke u thënë:”Secili prej jush, do të thërritet Ditën e Kijametit nga njëra prej dyerve të xhenetit. Kush është falur shumë, do të thërritet nga dera e namazit dhe do të hyjë në xhenet nga kjo derë. Kush ka agjëruar shumë, do të thërritet nga dera e agjërimit. Kush ka luftuar shumë, do të thërritet nga dera e xhihadit. Kush ka dhënë pasuri shumë, do të ftohet në xhenet, nga dera e sadakasë…” Ebu Bekri, teksa dëgjonte e pyet Profetin [sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem]:”O i dërguar i Zotit! A është e mundur, që dikush të ftohet për të hyrë në xhenet, nga të gjitha dyert?” Profeti [sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem] i buzëqeshi dhe i tha:”Po o Ebu Bekr dhe unë shpresoj që ti të jesh nga këta njerëz.”


    Ebu Bekri ishte ambicioz dhe nuk mjaftohej me shpërblimin më të vogël, gjithmonë ai kërkonte diçka më shumë se të tjerët. Ebu Bekri dallohej në të gjithë fushat e mirësisë, prandaj dhe Profeti a.s i tha që shpresonte që Ebu Bekri do të thirrej nga të tetë dyert për të hyrë në xhenet.

    Një ditë, pasi Profeti [sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem] fali sabahun me muslimanët në xhami, u kthye nga njerëzit dhe i pyeti:”Cili prej jush, agjëron sot?” Ebu Bekri ngriti dorën dhe tha:”Unë o i dërguar i Zotit.” Më pas Profeti [sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem] i pyeti:”Cili prej jush ka vizituar sot një të sëmurë?” Ebu Bekri tha:”Unë kam vizituar një të sëmurë o i dërguar i Zotit.” Më pas, Profeti [sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem] i pyeti për të tretën herë:”Cili prej jush ka dhënë sadaka sot?” Ebu Bekri iu përgjigj:”E kam bërë unë o i dërguar i Zotit.” Profeti a.s pyeti:”Kush prej jush ka shoqëruar një xhenaze sot?” Përsëri Ebu Bekri ngriti dorën dhe tha:”Unë o i dërguar i Zotit.” Profeti [sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem] i tha:”E gëzofsh xhenetin o Ebu Bekr! Kushdo që i vepron këto punë të mira në një ditë, përgëzohet me xhenet.”

    Nga ana e Umerit u dëgjua “ Kurrë nuk do të mundem të dallohem prej teje o Ebu Bekr.”

    Megjithatë, pas vdekjes së Ebu Bekrit, ishte Umeri ai që vazhdoi rrugën e tij.

    Tregon Umer ibnul Hattabi:”Na mblodhi Profeti [sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem] para betejës së Tebukut dhe na tha:”O njerëz! Jepni nga pasuritë tuaja, pasi kjo luftë kërkon të holla të shumta!” Ndodhi që unë kisha të holla në shtëpi dhe me vete thashë:”Sot do ia kaloj Ebu Bekrit.” Shkova menjëherë në shtëpi, morra të hollat dhe i ndava përgjysmë. Gjysmën ua lashë familjes dhe fëmijëve dhe gjysmën tjetër e morra t’ia çoj Profetit [sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem]. Me t’ia dhënë Profetit [sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem], ai më pyeti:”Po familjes tënde, çfarë i ke lënë o Umer?” Unë iu përgjigja:”Gjysmën tjetër të pasurisë o i dërguar i Zotit.” Ai më tha:”Të lumtë o Umer! Zoti të shpërbleftë për atë që po jep dhe të dhashtë bereqet në atë që ke lënë për familjen.” Umeri, i gëzuar nga kjo që kishte bërë, e pyeti Profetin a.s:”O i dërguari i Zotit, a ka dikush që ka sjellë më shumë se unë?” Profeti a.s iu përgjigj:”Është Ebu Bekri që ka sjellë të gjithë pasurinë e tij.” Atëherë Umeri i thotë:”Për Zotin, nuk do të përpiqem më t’ia kaloj pas kësaj dite Ebu Bekrit!”

    Pas Ebu Bekrit dhe Umerit, vjen Uthman ibnu Affani. Ai është bujaria e mishëruar në fizikun e tij, janë adhurimi dhe lotët e natës që rridhnin për hatër të Zotit. Profeti a.s ka thënë për Uthmanin:”Nuk ka gjë që e dëmton Uthmanin pas kësaj. O Zot! Falja Uthmanit gjynahet e mëparshme dhe ato të mëvonshmet.”


    Profeti a.s u bëri thirrje muslimanëve për të kontribuar në pregatitjen e ushtrisë së Tebukut. Të gjithë heshtën, kurse Uthmani u ngrit dhe premtoi se do e pregatisë të gjithë ushtrinë me kafshët dhe mjetet luftarake e duhura. Ishte pikërisht ky rast, kur Profeti a.s tha:”Nuk ka gjë që e dëmton Uthmanin pas kësaj. O Zot! Falja Uthmanit gjynahet e mëparshme dhe ato të mëvonshmet.”


    Një person tjetër me vullnet dhe vendosmëri të lartë ishte dhe Ali ibnu Ebi Talibi, tek i cili ishte mishëruar trimëria dhe guximi. Ushtria muslimane kishte dështuar në marrjen e kalave të Hajberit. Ishte përpjekur vetë Ebu Bekri dhe kishte dështuar. U përpoq dhe Umeri por dhe ai dështoi. Të gjithë ndiheshin të zhgënjyer dhe të dëshpëruar ngaqë nuk po mundeshin të marrin Hajberin.


    Profeti a.s u thotë një natë:”Do ia jap flamurin nesër dikujt që e don Zotin dhe të dërguarin e Tij dhe atë e don vetë Zoti dhe i dërguari i Tij.” Të gjithë njerëzit fjetën atë natë duke menduar rreth atij që do e arrinte këtë gradë të lartë. Kush do të ishte ai që e don Zotin dhe Profetin a.s dhe atë e don vetë Zoti dhe Profeti a.s? Kush nuk do e dëshironte nga muslimanët një gradë kaq të lartë? Kush nuk do të dëshironte të ishte nga të dashurit e Zotit dhe të Profetit të Tij?


    Pasi Profeti a.s përfundoi namazin e mëngjesit, u kthye nga njerëzit dhe i pyeti:”Ku është Ali ibnu Ebi Talib?”


    “Ndjen dhimbje në sy” i thanë. Profeti ([sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem]) i pyeti:”Çfarë i ka syri?” “E ka të infektuar” iu përgjigjën. “Ma sillni këtu” – i urdhëroi. Me të ardhur Aliu, profeti ([sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem]) e pyeti se çfarë kishte. Aliu iu përgjigj:”Më është infektuar syri dhe nuk shoh dot o i dërguar i Zotit.” Profeti ([sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem]) i tha:”Shtrihu dhe vendose kokën në prehërin tim!” Profeti a.s ia fryu me frymën e tij të pastër sytë, ia fërkoi me dorën e tij dhe shikimi iu kthye Aliut sikur të mos kishte pasur sëmundje më parë. Më pas profeti iu drejtua Aliut dhe i tha:”Merre flamurin dhe mos u kthe pas!” Aliu e pyeti:”Për çfarë duhet t’i luftoj këta njerëz o i dërguar i Zotit?”

    Profeti ia ktheu:”O Ali, fillimisht ftoji që të pranojnë islamin, të dëshmojnë se nuk ka zot tjetër veç Allahut dhe se unë jam rob dhe i dërguar i Zotit.” Edhe pse po e dërgonte të luftojë hebrenjtë, Profeti i flet mbi diçka tjetër me vlerë. Ai i thotë Aliut:”Nëse Zoti të bën shkaktar që një prej tyre të pranojë islamin, për ty është më e mirë se kjo botë me të mirat e saj.” Me këtë, duket që synimi i Profetit [sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem] nuk ishte të luftonte dhe t’i vrasë, por udhëzimi i tyre në islam. Ai ishte profet i mëshirës dhe udhëzimit hyjnor, qoftë dhe me hebrenjtë dhe pasuesit e feve të tjera. Çfarë do të përfitonim nëse vriten apo ndëshkohen njerëzit? Është detyrë e jona që t’i ftojmë që të shpëtojnë nga ndëshkimi dhe zemërimi i Zotit. Profeti a.s e porosiste Aliun, që para se të luftojë me ta, t’i ftojë me urtësi dhe butësi në besimin e një Zoti të vetëm dhe të pa shok.

    Pas këtyre porosive, niset Aliu dhe arrin rezultatet e kënaqëshme të cilat të gjithë i dimë.

    Umer ibnu Abdul Azizi tregon mbi veten e tij:”Unë kam një shpirt tepër ambicioz. Fillimisht desha të bëhem princ i Medines dhe e arrita. Më pas, desha të martohem me Fatimen, vajzën e Velid ibnu Abdul Melik, Halifes së muslimanëve dhe e arrita. Më vona dëshirova të marr postin e vetë Halifes, gjë të cilën dhe këtë e arrita.” Më pas, me lotë në sy ai thotë:”Kurse tashmë unë shpresoj që të fitoj xhenetin dhe shpresoj që edhe atë ta arrij.” Objektivi më i madh dhe më i lartë për çdo musliman, duhet të jetë xheneti.


    Të njëjtën dëshirë dhe ambicie kishte dhe Jusufi a.s, i cili kishte arritur një post të lartë dhe pozitë të kënaqshme, pas gjithë atyre sprovave dhe fatkeqësive. Këtë e përmend vetë Zoti në Kuran, ku thotë:” (Pasi iu plotësua dëshira, Jusufi tha) Zoti im, Ti më ke dhënë mua pushtet, ma mësove mua komentimin e ëndrrave; o Krijues i qiejve e i tokës, Ti je kujdestar imi në Dunja e në Ahiret, më bën të vdes musliman dhe më bashko me të mirët!” (Jusuf: 101) Është pikërshti ky objektivi i njerëzve me vendosmëri dhe ambicie të larta, të vdesin si muslimanë dhe të bashkohen me njerëzit e mirë.


    Ti mund të fitosh poste të larta, famë dhe pushtet, por gjëja më e mirë është të vdesësh si musliman dhe të ringjallesh me njerëzit e mirë.


    Mund të kesh shumë shërbëtorë, të mira materiale dhe mjete të ndryshme udhëtimi, por gjithmonë më e mirë dhe më e dobishme se këto, është të vdesësh si musliman dhe të bashkohesh me njerëzit e mirë.


    Një nga njerëzit me vendosmëri dhe ambicie të lartë është dhe imam Shafiu. Në disa vargje, ai thotë:


    Minierat flori le të nxjerrin


    Qielli diamantë le të lëshojë


    Nëse jetoj, për bukë nuk do të vdes


    Nëse vdes, pa varr nuk do të mbes


    Ambicjet e mia janë ambicje mbretërish


    Shpirti im është i lirë dhe nënshtrimin e sheh me mohim.






    Ambiciet e tij Shafiu i krahason me ato të mbretërve, të cilat u ngjajnë luanëve fisnikë. Ai i pranon vuajtjet e kësaj bote cilat do qofshin, por nënshtrimin dhe përbuzjen, i refuzon dhe i konsideron të barabartë me mohimin e Zotit.


    Njerëz të tillë nuk pranojnë të jenë robër të njerëzve, përveç robër të Zotit të njerëzve. Ambicia e lartë e bën njeriun të jetë krenar dhe i pavarur, duke mos iu nënshtruar askujt tjetër përveç Zotit që e krijoi.


    Ishte Umer ibnul Hattabi ai që përpiqej që ambicen dhe shpirtin e lirë ta stimulonte tek njerëzit dhe vartësit e tij.


    Umer bin Hattabi kishte caktuar Amr ibnu Asin si guvernator të Egjyptit. Në garat e kuajve që zhvilloheshin, nga konkurentët më të mirë ishin një kristian dhe djali i guvernatorit. Në fund, garën e fiton kristiani. Djali i guvernatorit i zemëruar e godet kristianin me kamzhik në kokë duke i thënë: “Si ta fitosh garën ti, kur unë jam djali i guvernatorit të nderuar?” Djali i kristianit i tha që do të ankohem tek Prijësi i Besimtarëve, Umer ibnul Hattabi. Kur përmendej emri i Umerit në atë kohë, dridheshin dhe mbretërit e Persisë dhe të Romës. Mjaftonte që një njeriu të keq t’i thoje që do të ankohem tek Umeri dhe ai të ndalohej nga padrejtësitë dhe zullumet.

    Por kristiani e dinte që muslimanët ishin të drejtë dhe do vendosnin drejtësi në këtë çështje. I bindur për këtë, merr rrugën dhe udhëton me devenë e tij nga Egjypti për në Medine, kryeqytetin e islamit dhe të drejtësisë, ku takon Umer bin Hattabin, udhëheqësin e muslimanëve, të cilit i thotë: “Unë jam një kristian nga Egjypti. Hyra në garat e kuajve dhe i fitova ato, por djali i guvernatorit tënd më goditi dhe më tha:”Si ta fitosh ti garën, ndërkohë që jam djali i guvernatorit të nderuar?!” Kur e dëgjoi Umeri këtë, mblodhi shokët në xhami dhe i shkroi një letër Amrit ku e urdhëronte të vijë menjëherë bashkë me të birin.

    Pasi erdhi Amri me të birin dhe u takuan me Umerin, ky i fundit merr kamzhikun që e mbante në dorë, me të cilin vendoste drejtësinë, ia drejton kristianit duke i thënë: “Bjeri tani djalit të guvernatorit të nderuar!” Kështu kristiani e godet të birin e Amrit. Umeri i thotë: “Tani bjeri dhe kokës së guvernatorit!” Kristiani i habitur i thotë: “Mua më goditi djali i guvernatorit dhe jo vetë guvernatori.” Por Umeri ia kthen: “Bjeri dhe guvernatorit pasi djali i tij nuk të goditi veçse duke u mbështetur mbi pushtetin e babait.” Më pas i drejtohet Amrit dhe i thotë:“Qysh kur keni filluar t’i robëroni njerëzit, në një kohë kur nënat i kanë lindur të lirë?”

    Ambicja dhe vendosmëria e bëjnë njeriun të jetë i pavarur dhe të jetojë i ndershëm.


    Imam Muslimi vdiq në moshën dyzet vjeçare, megjithatë ai la pas një trashëgimi të çmuar librash dhe dijesh. Vlen të përmendim këtu “Dyzet Hadithet e Neveviut” “Shpjegimi i haditheve të Imam Muslimit” dhe dhjetëra libra të tjerë. Ai nuk ishte i martuar, ngaqë thoshte se nuk ka kohë për tu martuar. Numri i orëve të mësimit, arrinte në 12 orë mësimi në ditë. Ai u mësonte të interesuarve Hadithin, Tefsirin, Gramatikë, Logjikë... Natën nuk flinte veçse një pjesë të vogël të saj dhe mjaftohej me diçka të lehtë për të ngrënë.


    Ditën, përveç mësimeve, ai agjëronte, urdhëronte për mirë dhe ndalonte nga e keqja, sillej me edukatë dhe moral të lartë me njerëzit, qëndronte në krah të atyre që u ishin bërë padrejtësi, vizitonte të afërmit, të sëmurit dhe vizitonte të vdekurit në varre.


    Libri i tij “Rijadus Salihin” është një nga librat më të përhapur dhe që shpërndahen më së shumti, pas Kuranit, Buhariut dhe Muslimit. Ai është përkthyer në shumë gjuhë dhe është nga librat më të kërkuar.


    Një model tjetër i vendosmërisë dhe ambicjes së lartë është dhe dijetari i njohur musliman, Ibnul Xheuzi. Në librin e tij:”Tkurrja e mëlçisë dhe këshillat e fëmijës” ai i tregon djalit të tij lodhjen dhe sakrificat e tij për të fituar dije. Ai nuk dinte të luajë dhe të dëfrejë siç bënin fëmijët e tjerë të moshës. Mësonte Kuranin përmendësh dhe merrte pjesë në mësimet që jepeshin nga dijetarët muslimanë në xhami. Vetë ai tregon që kurrë nuk mjaftohej me dijet e një fushe, por sa përfundonte mësimet në një fushë, kalonte në një tjetër. Ai predikonte para njerëzve dhe për të dëgjuar predikimet e tij mblidheshin me mijëra dëgjues. Shkroi me dorën e tij mbi njëmijë libra. Me këtë, ai është një nga autorët me produktivitet më të lartë në islam. Vetë Ibnu Tejmime tregon që ka lexuar mbi njëmijë libra dhe broshura të Ibnul Xheuziut. Librat e tij që i kanë rezistuar kohës, tregojnë më së miri cilësinë dhe aftësitë e këtij dijetari të madh musliman. Në fundin e jetës së tij, ai u burgos pesë vite në një burg të Horasanit, ku mësoi dhe leximet e ndryshme të Kuranit famëlartë.


    Në burgun ku ndodhej, gjendej dhe një pus ku lante rrobat dhe pastrohej vetë. Gjatë qëndrimit në burg, ai mësoi leximet e Kuranit, përsëriste hadithet e mësuara më parë, përsëriste Kuran, falej natën... Ai vetë treon për veten e tij:”Nëse dijet që kam do të mëshiroheshin në një trup njeriu dhe una t’i pyesja:”A keni parë njeri si unë?” Ato do të përgjigjeshin:”Jo.”


    Një model tjetër i vendosmërisë dhe vullnetit të çeliktë, është dhe dijetari i medh-hebit Shafi, Ebu Is’hak Shirazi, imami i Bagdadit dhe referenca e dijetarëve të kohës në çështjet e fikhut. Ai ishte model në zuhd, njohuri dhe vepra të mira. Ai tregon për veten:”Në çdo qytet dhe fshat të Horasanit dhe të Irakut që hyra, gjeta që të gjithë gjykatësit ishin nxënësit e mi, ose nga ata që kishin mësuar nga nxënësit e mi.”


    Ai tregon:”I përsërisja mësimet njëqind herë ose njëqind mijë herë, derisa më thahej goja.”


    Këto ishin disa shembuj dhe modele të atyre që kishin vendosmëri të lartë dhe vullnet të çeliktë, për të përftuar dije dhe për të vepruar sipas tyre.

Tema të Ngjashme

  1. Spiunazhi
    Nga Toro në forumin Historia botërore
    Përgjigje: 121
    Postimi i Fundit: 29-04-2019, 13:39
  2. Atentat terrorist ndaj Prof. Ylli Pango
    Nga Albo në forumin Tema e shtypit të ditës
    Përgjigje: 67
    Postimi i Fundit: 08-03-2009, 16:26
  3. Vajzat tona punojnë si prostituta në Itali: na zhgenjyen
    Nga Shpirt Njeriu në forumin Aktualitete shoqërore
    Përgjigje: 25
    Postimi i Fundit: 19-07-2005, 08:29
  4. Bashkohuni Njerëz
    Nga Ademi në forumin Letërsia shqiptare
    Përgjigje: 1
    Postimi i Fundit: 24-05-2003, 04:48

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •