Postuar më parë nga
adidu
Lexoj, lexoj, lexoj tema pa fund per dashurine. Te bukura, te bukura deri ne lodhje, deri ne zvjerdhje. A thua se jeta eshte vetem dashuri mes sekseve te kunderta dhe nuk ka ndjenje tjeter, pervec saj. A thua se jemi kombi me i perkedhelur i botes dhe nuk kemi asgje per te hedhur ne vargje, vec dashurise sentimentale, me tradhetira dhe pa tradhetira, me perkushtime deri ne vdekje dhe vdekje te perkushtuar. Harrojme(ose fshehim me snobizem) se jemi ne nje udhekryq te tmerrshem si komb dhe fqinjet duan te na hane te gjalle. Harrojme se kemi eksportuar heronj tek fqinjet qe ata i nderojne si te tyret dhe po fqinjet zhvarrosin kriminelet e tyre ne token tone dhe i kthejne ne heronj. Pa paragjykuar askend qe shkruan per dashurine, mendoj se kemi nevoje te "gervishtim" pak ndjenjen tone dhe ti japim pak vend dashurise per token ku kemi lindur. Tokes qe luftoi per lirine e Greqise dhe bashkimin e Italise me heronjte e saj dhe si shperblim mori zjarr e flake dhe viktima nga fqinjet. Cifutet nuk i harrojne viktimat e tyre(dhe mire bejne), ndersa ne harrojme viktimat, heronjte, madje...edhe prinderit tane.
Ju pershendes me keto rradhe poetike, qofte edhe po te me gjykoni qe ju prisha vazhden e temave dashuroro - erotiko - tradhetoro - romantike.
Njeri i lirë në Shqipërinë e burgosur nën një pemë Naimiane u linda,
I burgosur në Shqipërinë e lirë nga mitra e gjakosur mëmësore shpërtheva,
Veten, fëmijë mes lodra shpatash heronj filmash të huaj e binda,
Të jetoj me dashuri për atdheburgun e lirë në patriotizëm fars mbërtheva.
Në Shqipërinë eshtër heronjsh të tradhtuar e të mohuar u rrita,
Në gegë e toskë zakonendarë - fepërzier - gjuhëpërcarë jug e veri,
Në luftë klasash spiunllëqe - pabesi e besë e shtirë u zgripa,
Pa ndjerë dashurinë e mirë për atdheun e mpirë, në të bukurën rini.
I pjekur e djegur nga atdheu u volla në dhe të huaj,
Legjenda heronjsh të paqënë dëgjova në vendin komshi,
E për heronjtë eshtrashitur në vendin tim kokëulur vuaj,
Që jetën dhanë e shtrihen në varrin pa varr nën shi.
Burrë i ri,mjekërr bardhë kockë - shpirt rrëgjuar u ktheva në atdhe,
Me dashuri të mirë për Shqipërinë e nxirë me përcudni,
Legjenda heronjsh të paqënë kujtova se pas i lashë tej si një re,
Por në dheun tim i gjeta tek eshtra shqiptarësh zhvarrosnin me përdhuni.
Njeri i lirë në Shqipërinë e burgosur nën një pemë Naimiane do vdes,
Me gegë e toskë që kurrë luftë nuk bëmë mes tonë,
E pa luftë veten shesim zakonendarë, fepërzier e gjuhëpërcarë cdo mëngjes,
Tek të huaj heronjsajuar që eshtrat tona si legjendë të tyre i thonë.
Mos vallë gegë e toskë Shqipërinë me luftë duhej të shpëtonim ?
E ciftelinë në jug e isot në veri me gjak ti dërgonim,
Që heroj të sajuar të mos nderonim,
Të tradhtuarit heronj të vërtetë në piedestal ti madhëronim?
Krijoni Kontakt