Dhimitraq Papando

[bili99]

I nderuar dp17ego,Falemnderit per keto vargje shpirti :

"Kam pritur tridhjete vjet"..per vargjet e tua....

Vargje shume te mira...shpirti ah shpirti vete eshte ne keto vargje..une u kenaqa duke i lexuar te gjitha vargjet ketu. C'te them per poemen"Udhetim"...nuk di c'strofe te ndaje XVI, XXI,XXII, XXIV...me mire te them te gjitha por keta qe permenda edhe nese i lexoj cdo dite do te kenaqem njesoj sikur i lexoj per here te pare..dhe dua ta blej librin...ku mundem ta gjej?..
"Kam nje bosh''....ma dridhti shpirtin dhe me shtoi boshin tim....

"Kam nje shpreseze ne zemer,kam nje gaz,
Do te ndjek thirrjen e tokes,ti shkoj pas.
Do te vete ku nje brenge me therret,
Dit'e nate me ze te ngrohte vec me flet"


Ketu vertetohet ajo thenja e Getes;"Cdo gje qe une e dij,te gjithe mund ta mesojne.Por, zemra ime eshte nje dhe vetem e imja"

Autori Dhimitraq Papando , vertete ka NJE zemer.. NJESHE ...

Me nderime per vargjet e NJE zemre, dhe shpirtit unik te Dhimitraq Papando,

bili99

[Brari]

bukur ka shkruar taqka i papandos..
nje sevdalli i vertete i gjuhes se bukur poetike.. me arome lasgushi e mitrushi.. nje klasik i vertete.. qe te kenaq me te gjitha poezite e tije..


ne kte strofe.. nuku me pelqeu qe perdor fjalen aq boze ne poezite e viteve 70 ne letersine shqiptaro socialisto gazetareske..
pra fjalen "dreq".. qe perdorej dendur.. ne epoken ateiste te letersise.. pa nevoje pa lidhje e mbi te gjitha aspak poetike..



---
Kur lotin që nga sythi vjen i valë,
Me shiun ngatërroja pa të keq.
Kur flokun keq të krehur tek një djalë.
Për trimëri e mirrja, si për dreq.
---

dhe kadarja i ka perdorur kte dikur dhe nje usta me tha nje dizaj.. qe nuk le shije te mire perdorimi i termit qe po e quaj "Dreq"..

dhe kish te drejte ai ustai..

keshtu thuaj Taqkes or diego armandi.. a si e ke ate nick si kod chipi.. germa e shifra bashk.. si mall magazine qe shefi te thot.. ja gjeje kete x bulon a llambushke.. .. rreshti d dollapi g rafti 17 etj..

Bukur Taqka dhe Suksese!

[dp17ego]

Brari...ke bere komentin me origjinal dhe ndoshta me te kendshem ( me sa di une) per keto poezi.
"Si per dreq", ndoshta ke te drejte me ate fjale...nuk eshte aspak poetike mire e thua
.
Me poshte ke nje poezi ku permendet "Zoti"....jam kurioz te di mendimin qe ke ti per te...

Plot respekt
dp17ego
...edhe nickun mos ma zberthe si hieroglif...lol

...Ecja nëpër pyll vesën duke pirë

Një mëngjes të ngohtë nëpër pyll kaloja,
Kokën varur gjoksit, rrugës tek vështroja
Lulëzat e kaltra në barin e gjelbër.
Pa qëllim shëtisja, si një dre i verbër.

Kisha lënë shtratin shpejt në mëngjes-herë,
Doja larg të isha prej njerzve të tjerë.
Vetëm të shëtisja, larg nga bot’ e gjallë,
Diçka që të gjeja, të më treste mallë.

Ecja nëpër pyll vesën duke pirë,
Prekja hala bredhi ngjitur në rrëshirë.
Përqeshja një lule, puthja një zog fushe,
Më shihte një flutur porsi ëngjëllushe.

Era përkëdhelte gjethezat e reja,
Një gugash i vogël qante tek foleja.
Dhe ja si papritur nëpër degë e gjethe,
...Dielli më dha syrin, më futi në ethe.

Më ndezi vështrimin, më pushtoj të tërë,
Ndriti pem’ e lule...”Zot! Ti, ç’paske bërë?”
Filloj flas me veten ashtu i çuditur,
“S’paskam parë diellin...është ar i situr.”

Si lindi mes pyllit kjo stoli e rrallë?
Vërtet jam mbi dhé, apo në qiell vallë?
Apo ajri vetë kur shkëlqen i dehur,
Enkas na zbulon botën që mban fshehur...

...Na gënjen me ledha me çfaqje deliresh
Që ashtu pa dashur të dhënë pas hiresh,
Të harrojmë brengën dhe mallin e vluar,
Të harrojmë dheun nga jemi larguar?


.......

[Ard]

I mrekullueshem gjer ne detaje.Kenaqesi te lexoj lirikat e tij ketu.


Urime poetit Dh Papando.

ps.si shpjegohet qe poetet Korcare qe ia thone lirikes kaq bukur?

[dp17ego]

.

......Ndjej një ëndje shumë të lashtë
SHPIRTI

Fasha drite më rrethuan,...si fantazma vrik u zgjuan.
Endje vluar i përgjoja si krejt qënjen m’a pushtuan;
Si më mpinë, më përpinë në një shtjellë të pa fund,
Në një hon të zi kujtimesh, që më shtyp, më humb, më mund.

Hije drite më rrethojnë, më përqeshin, më mundojnë.
Bot’n e vjetër tek më sjellin, para syve ma tregojnë.
Hyj mes qerthujve të tyre, qëmtoj brengat dhe i marr.
Prek një puthje fluturake,...shtyp një dhimbje,...ndez një zjarr.

Dhe hap portën e harresës prej nga rrjedhin ngjarjet lumë,
Një nënqeshje e kërkuar, a një zë i ëmbël shumë;
Që më çjerr në thelb të zemrës, më hap plagë, më përfund,
Ma derdh gjakun të përtuar, pikë rëndë porsi plumb.

U përfalem kryeulur, krahët hapur e pa shpresë,
Porsi mëkatari i djegur, Zotin lut dhe kërkon ndjesë.
Gjunjëzuar u blatohem, si një qingj zënë në faj,
Dhuroj zemrën e munduar, përpëlit sytë dhe qaj.

...Shpëtimtar më vjen përvjedhur një i trishtë frymëzim,
Më flladit mes ngashërimesh, sjell të njelmët ngushëllim?
Vjen e hyn në gjoksin tim, tingëllon në mijra zile,
Më trazon shtrojet e zemrës me një flakëzë jeshile.

Më prek ndjenjat mëkatare, m’i këndon fletë më fletë;
Më ndez gjakun e tejftohur nëpër afshe të vërtetë.
Më zgjon trille lodërtare, plot pasione e tundime.
Mbjell fidanë të panjohur në taban të zemrës sime.

Prej së errti duke ardhur, si vjen drita në mëngjes,
Drithëron e përpëlitet si një fluturzë që vdes.
Si një fluturzë e ngratë që një natë pat jetuar,
Fluturoj dritë më dritë me një mall të përvëluar…

…Porsi zëmra e trumcakut trokëllin në gjoks të valë,
E dëgjoj nëpër vegime, tek përçart në mijra fjalë.
E dëgjoj si rreh i dridhur, ritmin prishur me mundim,
Vjen rrëmben çdo hov të gjakut, e burgos në trupin tim.

Dhe më mbush gjoksin e ndrydhur plot me erëzë të ndritur,
Më lëvrin gjakun e nxehur, ndër damarë të paditur.
Nëpër rrugë të papara, kurrë që s’i kam kërkuar,
Ndër mistere ëndërrore ku fle shpirti i virgjëruar.

“Shpirt, o shpirt, ti zjarr qiellor, gjunjëzuar të betohem,
Sa të ndritë dhe një dritë rrotull saj do të harrohem.
Do vërtitem dit’ e natë, sa të digjem edhe vetë,
Të arrij i lumturuar dritëzimin e vërtetë.”

XXX

Porsi lulja mbledh nektarin, me mundim e pak nga pak;
Ashtu shpirti-i turbulluar kërkon lotin nëpër gjak.
Në çdo skutë, në çdo shtjellë, ku shkumbon pasionet terri,
Ndër burime angushtie, ku pikon jeshilin vreri.

Dhe qëmton e mbledh çdo grimë gjer të fundit hidhërim,
Ndër reflekse dritëhijesh e gjurmon në pambarim.
Si e ndrit mes ledhash fine dhe e sheh që vetëtin,
E përthith në thelb të tij, ku i jep bekim divin.

Dhe pastaj si llav’e zjarrit që çan dheun dhe shpërthen,
Loti i djegur prej së thelli kërkon syrin dhe e gjen.
Duke shkuar ndër të fshehta monopate të harruar,
Gjen dritarezën e shpirtit në kristal të mjegulluar.

Bulëzon shkëndi hyjnore në një qoshe fare pak,
Por djeg dheun porsi dielli edhe qiellin e përflak.
Njom qerpikun që fsheh syrin dhe misteret brenda mbyll,
Pas një mjegulle mortore shkëndijon e ndrit si yll.

...Hej, një zjarr që rri i fshehur nën ndriçimin e pahitur,
Nën tallazin e stolisur me qerpik të farfuritur;
Ku përvjedhur pres e ruaj më të voglin reflektim,
Prej pasqyrëzës së shpirtit ta pranoj në thelbin tim.

Ta thërres me zë të mirë prej së thelli gjer t’a shoh,
Se si ndrit nga funde detesh nëpër ngjyra si ato.
Ndër etere ëngjëllore do t’a gjej t’a marr në gji
Dhe në buzë të përvëluar t’a rrëmbej lotin t’a pi.

Dhe të shtyp dhimbjen e hidhur të një vuajtje pa shpresë,
Ku mundohet ethe-e shpirtit duke dashur të mos vdesë.
Si me lotin e zhuritur përcjell vrerin gjer në varr...
...Vrikthi kokën ngre përpjetë, retë shoh tek marrin zjarr.

Lart, atje ku qielli ndritet në një fill prej vetëtime,
Prej nga zbret fryma divine dhe përndrit gjith’ qënjen time,
Me një shtjellë kaltërsie krejt të virgjër e pa njollë;
Vjen dhe më mbështjell të gjithin në një cergë tej të hollë.

Duke sjellë prej lartësive grimca pluhuri kozmik,
Më mbulon më nxeh të tërin me një frymëzim magjik.
Grimca pluhuri të ndezur nëpër zjarre herezie,
Që qëmton dhe sjell së larti plot tundime dritëhije...

...Vrap rrëmbej një laps të thatë dhe e ngjyej drejt në flakë,
Gërma zjarri vë në radhë të një ëndje shumë plakë.
Të një ëndje tej të vjetër, që zhurit e djeg si prush,
Që më ngop me fllad dëshirash, më trazon, më deh, më mbush.

XXX

I mbledh mjeshtrit e harruar që nga koha shumë e lashtë.
Nxjerr fantazmat që nga varret dhe i ftoj të dalin jashtë.
Flokëgjata, hijen çjerrë si afrohen përreth meje,
Më përshkojnë... si një thirrje që sublime hyn ndër deje.

Pastaj... gjurin vë në tokë, pulit sytë që lotojnë,
Nëntë muzat thërres pranë përreth meje të vallzojnë.
I ngreh duart, shënoj lartë, drejt atje ku lindin retë,
Drejt atje ku ngjizet fryma, drejt në thelbin e vërtetë.

Këngë ngre porsi kan’ bërë qëkur bota është zënë,
Mes shtërzimit, i munduar, vargëzoj fjalën e thënë.
Vargësoj fijet e hirit që qimton i zbukuruar,
Prej eteresh të papara më sjell këngën e kënduar...

...Porsi pluhuri pa jetë që veç sillet nëpër erë,
Në mes pyllit në bunacë, pa dëgjuar dhe pa ndjerë.
Fluturon ashtu i vdekur, pa e ditur, pa kuptuar,
Pa menduar asnjëherë që ka forcë të paçmuar.

Nga të fryjë frym’ e dheut, pa qëllim atë e ndjek.
E ngre lartë gjer në qiell, pastaj poshtë e përpjek.
I padukur, i pandjerë, i duruar rri platitur,
Eshtë atje, por nuk e shohim, rri i fshehur, i paditur.

Por kur dielli, me një rreze që çan degët, mbi ‘të bie,
E përndez, i jep përflakje të çuditshme prej magjie;
Mes të bukurës të pyllit nëpër grimca melodish,
Fton sirenat prej përrallash... perëndit’ atje i grish.

Ashtu dridhet, drithërohet dhe e djeg vehten me gaz...
...Eshte frym’ e dashuruar, që tani i vete pas.
Dhe i ndezur nëpër flakë s’është më pluhur pa jetë,
Eshtë brenga, gazi, loti, shpirti im që digjet vetë.

Gjarpëron e përpëlitet, do të shkojë.-Po ku vallë?
Rreze diellit i jep dritën, e përndez e mban të gjallë.
Dhe si vjen, veson i vjedhur si rrebeshi në pranverë,
Më mbulon me tis qiellor, tek afrohet nëpër erë.

Hyn tinzar në qënjen time, kordat zemrës m’i trazon,
M’i tendos dhe me ‘to luan, gjer në fund të shpirtit shkon.
Dhe atje një dor’ hyjnore e bekon me hir magjie,
Dhe kështu në gaz e vaje nis një këngë fshehtësie.

Ndër damarët ku rrjedh jeta ndjej si shket si zjarr i gjallë,
Melodinë që nis shpirti e përcjell me mall të rrallë.
Ajo rritet e zmadhohet, si furtuna më përfshin,
Më thith thelbin, më merr shpirtin, tërë qënjen m’a përpin...

XXX

...Por kur dielli që jep jetë shkon e fshihet prapa resë,
Grimc’ e ndezur përpëlitet duke dashur të mos vdesë.
E vështoj se si cfilitet brenda meje, ja atje,
Që nga mesi kraharorit diellin ndjek si hyn në re.

Tok me afshin që ndjek diellin, digjet pluhuri dhe vdes,
Përvëlon dhe zemrën time... ja këput kordat në mes.
Më shtërngon lugun e fytit, ma ngushton, frymën më mban,
Me një dorë keq të rëndë më përndrydh zemrën që qan.

Mes pasqyrëzës kristale mjegulluar ndër pasione,
Kërkon qiellin prej së errti ku rri strukur nëpër hone.
Pas qerpikut perderëndë vështron blunë e pagojë,
Atje lart si yll i bardhë dëshiron të fluturojë.

Pa shkëlqimin e bekuar, s’do të mundte që të rronte,
Do të ishte varkë e thyer në një det pa horizonte,
Do venitej dhe do vdiste duke shuar mengadalë,
Si qiriri që lut flakën dhe djeg vehten i pafjalë.

Fluturo grimcë divine nëpër ajrin e ndriçuar!!
Mos u fshih në hone hijesh në humnera e harruar!
Mes mëndafshit të lëndinës lastaruar në pekule,
Vështro barin e jeshiltë, sesi puthet me një lule!

Ah! Por jo! Pluhur’ i fjetur rri, pret diellin që t’a zgjojë,
Pret ndriçimin magjipjotë t’i jap’ jetë, t’a bekojë.
Vjen vërdallë i çuditur pa e ditur ku të vejë,
Herë në terr e herë në dritë, ndjenjë tjetër që të gjejë.

Fle tulatur nëpër brenga, fshehur ndjenjave vallzore,
Shpuzë ëndrrash mban mbuluar mes kujdesjesh ëngjëllore;
Por si ndritet frymëzimesh, zgjohet, dridhet dhe shkëlqen,
Lodron rrezeve të dritës që mes shtjellash e rrëmben.

Fluturon tej horizontesh, qiellit ngrihet në zenith,
Rëmben thirrjen e kërkuar, thërret frymën dhe e ngrith.
Hedh një valle midis vajesh, midis këngësh vajet ndjell,
Mbjell gëzimin midis hijesh, në mes ferrit prehjen sjell.

...Herë trup që nuk ka dritë, herë trup që nuk ka hije,
Herë yll mbetur eteresh, që gjëkundi dot nuk bie.
Herë perlë dritë fikur në guackë mbyllur mbetur,
Herë ëndërrzë e bardhë në fëmijën e përfjetur.

Lule e egër plot aromë që në vazo është mbjellë,
Ja demon i zi i ferrit në mes të parajsës sjellë.
Frym’ e natës, klithm’e zogut yjtë një nga një që shuan,
Ja rënkim’ i zemrës sime që gjith’ vuan, vuan, vuan...

Dh Papando NY 2000-2005

[PINK]

[I][COLOR="DarkRed"]
...Ecja nëpër pyll vesën duke pirë

Një mëngjes të ngohtë nëpër pyll kaloja,
Kokën varur gjoksit, rrugës tek vështroja
Lulëzat e kaltra në barin e gjelbër.
Pa qëllim shëtisja, si një dre i verbër.

Kisha lënë shtratin shpejt në mëngjes-herë,
Doja larg të isha prej njerzve të tjerë.
Vetëm të shëtisja, larg nga bot’ e gjallë,
Diçka që të gjeja, të më treste mallë.

Ecja nëpër pyll vesën duke pirë,
Prekja hala bredhi ngjitur në rrëshirë.
Përqeshja një lule, puthja një zog fushe,
Më shihte një flutur porsi ëngjëllushe.

Era përkëdhelte gjethezat e reja,
Një gugash i vogël qante tek foleja.
Dhe ja si papritur nëpër degë e gjethe,
...Dielli më dha syrin, më futi në ethe.

Më ndezi vështrimin, më pushtoj të tërë,
Ndriti pem’ e lule...”Zot! Ti, ç’paske bërë?”
Filloj flas me veten ashtu i çuditur,
“S’paskam parë diellin...është ar i situr.”

Si lindi mes pyllit kjo stoli e rrallë?
Vërtet jam mbi dhé, apo në qiell vallë?
Apo ajri vetë kur shkëlqen i dehur,
Enkas na zbulon botën që mban fshehur...

...Na gënjen me ledha me çfaqje deliresh
Që ashtu pa dashur të dhënë pas hiresh,
Të harrojmë brengën dhe mallin e vluar,
Të harrojmë dheun nga jemi larguar?


.......

shume e bukur .

[MI CORAZON]

Porsi lulja mbledh nektarin, me mundim e pak nga pak;
Ashtu shpirti-i turbulluar kërkon lotin nëpër gjak.
Në çdo skutë, në çdo shtjellë, ku shkumbon pasionet terri,
Ndër burime angushtie, ku pikon jeshilin vreri.

Megjithese s'ka mundesi te jesh gabim, perseri do e marr inisiativen te te pyes .
Eshte lulja apo bleta ?

Vargje shume te bukura, Dimitri !

[no name]

Kur lulen e këpusja i rrëmbyer,
Dhe pa i marrë erë, jo aspak,
E flakja si një send aspak të vyer,
E prishja me një nerv krejt foshnjarak.

Shum e bukur kjo

[dp17ego]

Megjithese s'ka mundesi te jesh gabim, perseri do e marr inisiativen te te pyes .
Eshte lulja apo bleta ?

Vargje shume te bukura, Dimitri !

Ok. Folja mbledh, eshte perdorur ne kuptimin, grumbullon.
Psh. Vajzat mblidhnin lule ne...
ose
...duke pare...m'u mblodh nje nyje ne gryke...


Ashtu edhe lulja, pra, grumbullon brenda vetes nektarin

Respekt
DP

[dp17ego]

.................

.....................
.................Shi dhe flakë



Shi i madh më zuri rrugën, isha nisur për në krua;
Zbritën retë që nga qielli e kulluan përmbi mua.
Me vrap hyra nën një strehë dhe kujtova se shpëtova,
Por nga vrulli...(a me dashje), një fshatarkë përqafova.

Flok’ i saj aroma lulesh, krela-krela gjer në gushë,
M’u vesh syri, m’u prish mendja dhe m’u bënë malet fushë.
Dhe rrëmbyer bukuroshes i putha sytë jeshile,
M’u drodh zemra dhe mes gjoksit me buçitën mijra zile.

Më zhuriti zjarr’ i vjedhur në një buzë si qershi,
Hodha setrën në një qoshe dhe me vrap dola në shi...

...Dal në shi dhe dot nuk lagem, nuk më shuan dot një det,
Kjo fshatarka lozonjare më shkel syrin, më thërret.
Bjerë shi vapës së gushtit, shi dhe flakë të shijoj,
Të më ftohet zemr’ e dredhur qe me zor të madh e shtroj


2006