Historia e shkurter e xhamise Al-Aksa

[altin55]

Histori e shkurtër e Xhamisë el-Aksa



Gjuhësisht, El-Aksa do të thotë “e largët” ndërsa ka opinione të ndryshme përsa i përket asaj se pse i është dhënë ky emër. Ebu Hijani ka thënë: “I është dhënë për shkak të faktit që është xhamia më e largët nga Kaba”. Në anën tjetër, Ibën Atijje ka thënë: “Nuk i është dhënë ky emër për çdo arsye të lidhur me virtytshmërinë e saj. Ndryshe, i është dhënë ky emër për të treguar sesa madhështore ishte ngjarja e Israsë në një Natë”.


Historia e Xhamisë el-Aksa


El-Aksa është xhamia e dytë e ndërtuar në tokë për adhrumin e Allahut pas Qabes. Allahu thotë: “Shtëpia (xhamia) e parë e ndërtuar për njerëz, është ajo në Bekë (Mekë), e dobishme udhërrëfyese për mbarë njerëzimin”. [Ali-Imran: 96]

Ishte Ibrahimi dhe djali i tij Ismaili, paqja qoftë mbi të dy ata, të cilët ndërtuan Qaben, Allahu thotë: “Edhe kur Ibrahimi dhe Ismaili, duke i ngritur themelet e shtëpisë (Qabes - luteshin): “Zoti ynë, pranoje prej nesh, se me të vërtetë Ti je që dëgjon dhe di!” [el-Bekare:127]

Xhamia e el-Aksasë është ndërtuar katërdhjetë vjet pas Qabes ashtu siç është e konfirmuar nga hadithi i Ebu Dherrit, radijallahu anhu, kur ai e pyeti pejgamebrin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem: ”Cila është xhamia e parë e ndërtuar mbi tokë? Ai, sal-lallahu alejhi ve sel-lem u përgjigj: “Xhamia e Haremit (Qabeja)”. Ebu Dheri pastaj e pyeti: ”Pastaj cila xhami?”. Ai, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, u përgjigj: ”Xhamia e el-Aksasë”. Ebu Dheri përsëri e pyeti: “Sa vjet ka midis të dyjave”. Ai, sal-lallahu alejhi ve sel-lem u përgjigj: ”katërdhjetë vite”. Përshkak të periudhës së shkurtër midis ndërtimit të të dyjave xhamijave, disa dijetarë mbëjnë mendimin që Pejgamberi Ibrahim i ka ndërtuar të dyja ato. Shejhul Islam Ibën Tejmijje ka thënë: “El-Aksa është ndërtuar në kohën e Ibrahimit dhe Sulejmani e zgjeroi atë. Si rezultat secila nga tre xhamijat e shenjta ishte e ndërtuar nga pejgamberët në mënyrë që të faleshin me njërëzit e tyre”. Gjithashtu, historianët kanë përmendur që pejgamberi Jakub, alejhis selam, e ndërtoi xhaminë afër gurit prej të cilit Pejgamberi, Muhammedi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, u ngrit në qiejt.

Pejgamberi Sulejman, alejhis selam, rindërtoi strukturën e xhamisë el-Aksa, të cilën çifutët e përdorën pas vdekjes së tij si një tempull për të adhuruar idhuj, të cilat ata i pranojnë në tevratin e tyre të fabrikuar.


Në 587 PES Buhtanasari, mbreti i Babilonit pushtoi Jeruzalemin (El-Kudsin) plaçkitën çdo gjë dhe rrënuan strukturën e xhamisë el-Aksa. Ai i mori skllevër të gjithë ata që nuk u vranë dhe i mori në Babiloni. Kjo ishte një dënim për çifutët për korrupsionin që ata sollën dhe për fabrikimin e fesë së tyre. Allahu thotë që :”... “Ju do të bëni shkatërrime dy herë në tokë dhe do të tejkaloni duke bërë zullum të madh”. [el-Isra:4]

Në 538 PES çifutët u kthyen në Palestinë dhe e rindërtuan strukturën dhe e quajtën ate, tempulli i dytë.

Në 20 PES Pushtetari romak Hirodes e rikonstrukturoi dhe kjo qëndroi përmes kohës së Profetit Jahja dhe Isa alejhumus selam, të cilët ishin bashkëkohës, kjo është e konfirmuar në hadithin ku Allahu i urdhëroi Jahjas alejhis selam për të përcjellur pesë gjëra beni Israilëve ashtu siç Profeti Muhammed ka thënë: “Ai (Jahja) i grumbulloi njerëzit në Jeruzalem deri në atë kohë që xhamia el-Aksa u mbush aq shumë sa njerëzit qëndronin në ballkane e tij”.[Tirmidhiu]

Në vitin 70 Perandori Titus e shkatërroi strukturën dhe e dogji tërë qytetin e Jeruzalemit. Ai i la rrënojat e strukturës ashtu siç ishin.

Në vitin 135 Perandori Adriano i pastroi rrënojat dhe ndërtoi një tempull në vend të saj për adhurimin e idhujve. Ai e quajti atë “Jupiter” i cili ishte emri i njërit nga zotrat e Romakëve.

Kur krishterimi u përhap shumë në Palestinë, në fillim të shekullit të katërt të erës sonë, Perandori Konstantin, i cili themeloi krishtërimin atje, e shkatërroi tempullin e Jupiterit dhe ndërtoi një strukturë tjetër në vend të saj, e cila ishte ajo godinë të cilën Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ua përshkroi politeistëve Kurejshit për t’i provuar atyre që ai me të vërtetë e bëri udhëtimin e natës në Jeruzalem dhe përmes qiejsh.

Kjo strukturë ishte Kibla e parë ose drejtimi i muslimanëve për falje. El-Bera Ibën Azib ka transmetuar që: “Kur Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ka ardhur në Medine, ai qëndroi me xhaxhallarët e tij dhe u fal drejt xhamisë el-Aksa për 16 muaj”.[Buhari] Kur muslimanët e morën Palestinën, ata panë që romakët e kishin kthyer ndërtesën në një rrënojë për t’i zemëruar çifutët. Si rezultat, kur Omer Ibën Hatabi, radijallahu anhu, i cili ishte lideri i muslimanëve në atë kohë, erdhi në Jeruzalem, ai e pyeti Ka’b el-Ahbarin, i cili ishte një nga ushtarët aty ku vendi i gurit ndodhej. Kështu Ka’b tregoi në drejtim e rrënojës dhe Umari i hoqi mbeturinat me ndihmën e muslimanëve.

Omeri, radijallahu anhu, vendosi ta rindërtonte xhaminë dhe pyeti për konsultim Ka’bin ku ta ndërtonin. Ka’bi sugjeroi ta ndërtonin prapa Gurit kështu që do të ishte në të njëjtin vend që pejgamberi Musa, alejhis selam, është falur. Por Omeri vendosi kundër kësaj, pasi dëshironte të ndryshonte nga çifutët, dhe kështu ai vendosi ta ndërtonte përballë Gurit.

Gjatë mbretërimit të Abdul Melik Ibën Mervan e tërë ndërtesa u rinovua. Midis gjërave që u sistemua ishte xhamia dhe Kupola e Gurit. Këto u ndërtuan nën mbikqyrjen e një dijetari të madh me emrin Raxha Ibën Hajua. Mbreti Abdul Melik veçoi të ardhurat e shtatë viteve veçanërisht për projektin e rinovimit e cila u përfundua në vitin 73 hixhri.

Në 154 hixhri gjatë mbretërimit të Ebu Xhafer el-Mansur, një tërmet e goditi Jeruzalemin dhe shkatërroi disa pjesë të xhamisë, kështu që ai urdhëroi rindërtimin e saj.

Në 158 hixhri, gjatë mbretërimit të El-Mehdit disa renovime u bënë tek xhamija dhe ajo u zgjerua.

Në 198 hixhri në kohën e El-Memunit disa renovime ju bënë xhamisë.

Në 1967 izraelitët pushtuan Jeruzalemin lindor, ku el-Aksa ndodhej, po e mbajti territorin e xhamisë nën mbikëqyrjen e ministrisë së punëve fetare, kështu që të mos zemëronin muslimanët në mbarë botën, por nuk ishte gjatë përpara se të fillonin të përpiqeshin ta pushtonin atë dhe për të ndërtuar në vend të saj një tempull çifut.

[Davius]

Ja edhe nje foto e Xhamise Al-Aksa...

[forum126]

Davius ajo nuk eshte xhamia El-Aksa ajo eshte xhamia sakra ose ne shqip xhamia e shkembit kur profeti .a.s lidhi burakun kafshen me te cilen shkoi ne ne mirazh.Xhamia qe ti ke paraqitur eshte ndertuar nga Umeri kurse Xhamia El-aksa eshte ndertuar nga Sulejmani .a s.

Kjo eshte Xhamia El-Aksa




Eshte i gjithe ky sheshi ku futet brenda saj dhe xhamia e Shkembit qe ti ke paraqitur.Keto dite hebrejte i kane ndaluar muslimanet te hyjne ne kete xhami ndoshta do kemi nje tjeter masaker izraelite dhe cnderim te faltoreve islame




Rëndësia dhe vlera e Kudsit



Përsa i përket rëndësisë së Bejt el-Makdis (Jeruzalemit), ju duhet të dini – Allahu ju bekoftë – që virtytet e Bejt el-Makdis janë të shumta:


Allahu e ka përshkruar atë në Kur’an si tokë e bekuar. Ai ka thënë:

“Pa të meta është Lartëmadhëria e Atij që robin e Vet e kaloi në një pjesë të natës prej Mesxhidi Haramit (prej Qabes) gjer në Mesxhidi Aksa (Bejti Mukaddes), rrethinën e të cilës Ne e kemi bekuar, (ia bëmë këtë udhëtim) për t'ia treguar atij disa nga argumentet Tona. Vërtet, Ai është dëgjuesi (i fjalëve të Muhamedit), pamësi (i punëve të Muhammedit)”. [el-Isra:1]


El-Kudsi është pjesë e rrethinave fqinje të xhamisë dhe është pra e bekuar.


Allahu e ka përshkruar atë si të shenjtë, ashtu siç Ai thotë:

“O popull imi, hyni në tokën e shenjtë, të cilën All-llahu ua premtoi, dhe mos u ktheni mbrapa, pse atëherë khteheni të dëshpruar”. [el-Maide: 21]


Në El-Kuds gjendet xhamia e el-Aksasë dhe një falje është e barabartë me dy qind e pesëdhjetë falje në vende të tjera. ثshtë transmetuar se Ebu Dheri, radijallahu anhu, ka thënë:

“Ne ishim duke diskutuar në prezencën e Pejgamberit, salallahu alejhi ve sel-lem, cila prej tyre ishte më e virtytshme, xhamia e Pejgamberit, salallahu alejhi ve sel-lem, apo Bejt el-Makdisi (Xhamia el-Aksa). I dërguari i Allahut, salallahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: “Një falje në xhaminë time është më mirë sesa katër herë atje, por megjithatë është ende një vend i mirë për tu falur. Së shpejti do të vijë një kohë kur nëse një njeri do të ketë një copë tokë të madhe sa litari i një kali, nga e cila mund të shikojë Bejt el-Makdisin ajo do të jetë më mirë për të, sesa e tërë bota.

[Transmetuar dhe i klasifikuar si sahih nga elHakimi, 4/509. Edh-Dhehebi dhe Albani kanë rënë dakord me të, shih el-silsilah el-Sahihah, në fund të diskutimit të hadithit nr. 2902]

Një falje në xhaminë e Pejgamberit është e barabartë me një mijë falje në vendet të tjera, kështu një falje në xhaminë e el-Aksasë është e barabartë me dyqind e pesëdhjetë falje në vend etë tjera. Përsa i përket hadithit meshhur i cili thotë që falja në xhaminë el-Aksa është i barabartë me pesëqind falje tjetër kund, ky është i dobët (daif). (shih, Tamam el-Minah nga Shejh Albani rahimehullah, f. 292]

Dexhali me një sy nuk do të hyjë aty (në Bejtul Makdis), nga hadithi:


“Ai do të sundojë tërë tokën, përveç el-Haremit (në Meke) dhe bejt el-Makdisit”. [Transmetuar nga Ahmedi, 19665. I klasifikuar si sahih nga Ibën Huzejme, 2/102]


Dexhali do të vritet afër el-Kudsit. Ai do të vritet nga Mesihu, Isa Ibën Merjem, ashtu siç është dëshmuar në hadithin:

“Djali i Merjemes (Isai) do ta vrasë Dexhalin në Babu Luddit”. [Transmetuar nga Muslimi, 2937, nga hadithi i el-Nevas Ibën Saman]

Ludd është një vend afër Bejt el-Makdisit. I dërguari i Allahut, salallahu alejhi ve sel-lem, është ngritur nga bejt el-Makdisi në udhëtimin e tij të natës (el-Isra) nga xhamia e Haremit tek xhamia el-Aksa. Allahu thotë:


“Pa të meta është Lartëmadhëria e Atij që robin e Vet e kaloi në një pjesë të natës prej Mesxhidi Haramit (prej Qabes) gjer në Mesxhidi Aksa (Bejti Mukaddes), rrethinën e të cilës Ne e kemi bekuar, (ia bëmë këtë udhëtim) për t'ia treguar atij disa nga argumentet Tona. Vërtet, Ai është dëgjuesi (i fjalëve të Muhamedit), pamësi (i punëve të Muhammedit)”.[Surah el-Isra:1]


El-Kudsi ishte Kibla e parë e muslimanëve, ashtu siç është raportuar nga el-Bara, radijallahu anhu:

“I dërguari i Allahut salallahu alejhi ve sel-lem është falur në drejtim të el-Bejt el-Makdisit për gjashtëmbëdhjetë ose shtatëmbëdhjetë muaj”.

[Transmetuar nga el-Buhari, 41, ky version është i treguar nga ai, dhe nga Muslimi 525]


ثshtë vendi ku ka ardhë shpallje dhe është vendlindje e pejgamberëve. Kjo është e mirënjohur. ثshtë një nga xhamiat për vizitën e të cilave njerëzit udhëtojnë. Ebu Hurejre, radijallahu anhu, ka raportuar që Pejgamberi, salallahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:

“Asnjë udhëtim (udhëtim i veçantë për vizitë sh.r.) nuk duhet të ndërmerret përveç për në tre xhamia, xhamia e Haremit (Kaba), xhamia e Të Dërguarit, salallahu alejhi ve sel-lem dhe xhamia el-Aksa”.

[Transmetuar nga el-Buhari, 1132. Gjithashtu është i transmetuar nga Muslimi, 827, nga hadithi i Ebu Said el-Kudri, me fjalët, “Mos udhëtoni përveç....”]

Nuk është e lejueshme për të udhëtuar në asnjë vend të tokës për arsye adhurimi përveçse në tre xhamiat.

I Dërguar i Allahut i udhëhoqi Pejgamberët në një falje në el-Aksa, ashtu siç është e raportuar në një hadith të gjatë: “...Koha për falje erdhi dhe unë i udhëhoqa ata në falje”.

[I transmetuar nga Muslimi, 172, nga hadithi i Ebu Hurejres]

Fakti që Jakubi e ndërtoi xhaminë el-Aksa nuk do të thotë se çifutët kanë më të drejtë ta marrin xhaminë më shumë sesa muslimanët sepse Jakubi ishte një monoteist dhe çifutët mushrikë. Fakti që babai i tyre Jakubi e ndërtoi xhaminë nuk do të thotë se ajo i përket atyre. Ai e ndërtoi atë për monotesitët për të adhuruar aty, edhe nëse ata nuk janë fëmijë të tij dhe ai nuk lejoi asnjë mushrik të hynte në të, madje edhe nëse ata ishin fëmijët e tij, sepse thirrja e Pejgamberëve nuk ka të bëjë me racën, por është e bazuar mbi takva (frikën dhe devotshmërinë ndaj Zotit).

Fakti që Pejgamberi, salallahu alejhi ve sel-lem, i udhëhoqi Pejgamberët e mëparshëm në falje për të treguar bashkimin e mesazhit dhe të gjitha shpalljeve hyjnore është nga pikëpamja e origjinës së fesë dhe akides (besimit) të Pejgamberëve. Të gjithë pejgamberët e morën mesazhin nga një burim, e cila ishte shpallja dhe ata të gjithë kishin të njëjtën akide, e cila është besimi në Teuhid (Një njësimin e Allahut të vetëm) dhe adhurimit të Allahut të vetëm, megjithëse ka patur ndryshime në detajet e ligjeve të tyre. Kjo është konfirmuar nga Pejgamberi jonë salallahu alejhi ve sel-lem, kur ai ka thënë:

“Unë jam më afër nga krejt njerëzit tjerë ndaj Isa Ibën Merjemit, në këtë botë dhe të tjetrën. Pejgamberët janë vëllezër megjithëse kanë nëna të ndryshme dhe feja e tyre është një”.

[Transmetuar nga el-Buhari, 3259, Muslimi 2365]


Fraza “vëllezër megjithëse kanë nëna të ndryshme “ gjuhësisht do të thotë vëllezër që kanë të njëjtin babë por kanë nëna të ndryshme, pra fëmijët. Këtu ne ia kujtojmë lexuesve që të kenë kujdes ndaj të besuarit se çifutët, të krishterët dhe muslimanët janë duke ndjekur të njëjtat principe të sotme sepse çifutët e kanë ndryshuar fenë e Pejgamberëve të tyre. Me të vërtetë, pjesë nga feja e Pejgamberit të tyre është ajo që ata duhet të ndjekin Pejgamberin tonë dhe të mos e refuzojnë atë, por ata nuk besuan në pejgamberinë e Muhammedit, salallahu alejhi ve sel-lem, dhe Allahut i shoqëruan të tjerë në adhurim.


اifutët nuk kanë asgjë në el-Kuds, sepse edhe pse kanë jetuar aty më përpara, ajo tokë tani i përket muslimanëve nga dy pikëpamje:

1. اifutët nuk besuan dhe më nuk ndjekin fenë e besimtarëve nga Beni Israilët të cilët ndjekën Musain, alejhis-selam dhe Isain, alejhis-selam.

2. Ne msulimanët kemi më të drejtë për të sesa ata sepse vendi nuk i përket njerëzve që kanë jetuar aty më përpara por atyre që vendosin ligjet e Allahut aty. Allahu e ka krijuar tokën dhe Ai i ka krijuar njerëzit ta adhurojnë Allahun në vend dhe për të vendosur fenë aty, ligjet dhe parimet e Allahut. Allahu thotë:

“Popullit të vet Musai i tha: “Kërkoni ndihmë prej All-llahut dhe keni durim. S'ka dyshim se toka është e All-llahut, ia lë në trashëgim atij që do nga robët e tij, e ardhmja e lumtur është për të devotshmit”. [el-Araf: 128]

Nuk është çështje e racës apo etnicitetit, është çështje e Teuhidit dhe islamit.

Pra është e qartë se çifutët nuk kanë të drejtë as sipas ligjeve fetare as edhe në termat se kush ka jetuar aty i pari dhe ka poseduar tokën. Ata janë agresorë të cilët e kanë marrë tokën me dhunë. Ne i kërkojmë Allahut ta pastrojë Bejt el-Makdisin nga ata herët ose më vonë, sepse Ai është i aftë ta bëjë atë dhe Ai është më Bujari në përgjigje. Falenderimi i takon Allahut, Zotit të të gjitha botëve.


Shejh Muhammed Salih el-Munexhid

Përktheu: Ammar AbdulXhelil


Muhammed Salih el-Munexhid,
6.5.2005

[forum126]

Xhamia EL-Aksa




Jeruzalemi (Kudsi) amaneti i Omerit në pritje të Salahudinit




Kananitët1, në mijëvjeçarin e katërt p.e.s. ndërtuan qytetin e "Jurd-salim" ose "Jur-shalim" dhe nga ky emër rrodhi emërtimi i tij i sotshëm nga ana e perëndimorëve "Jeruzalem", ndërsa në Dhjatën e Vjetër quhet "Ur-shalim". Kontaktet e para të Jehudive me pushtetin në këtë qytet kananit janë në kohën kur Daudi a.s. arriti ta zotëronte atë në shekullin e 10-të p.e.s., pra, rreth 3.000 vjet pas themelimit të këtij qyteti nga kananitët. Ata e sunduan këtë qytet për afro 4 shekuj me radhë - 415 vjet - deri në kohën kur babilonasit e shkatërruan qytetin dhe zhdukën mbretërinë jehude në vitin 588 p.e.s., duke filluar periudha e robërimit babilonas për jehuditë. Me kalimin e shekujve persianët lejuan që një pjesë e jehudive të kthehen në këtë vend, por vetëm si banorë pa të drejtën e pushtetit në këtë qytet. Kjo prezencë e jehudive e shqetësonte Perandorinë Romake, të cilët e shkatërruan këtë qytet dy herë, duke zhdukur edhe çdo shenjë që e lidhte me të kaluarën. Herën e parë në vitin 70 të e.s. në kohën e perandorit Titus dhe herën e dytë më 135 të e.s. në kohën e perandorit Hadrian, i cili jo vetëm zhduku çdo shenjë të së kaluarës por edhe ia ndërroi emrin duke e quajtur "Ilia Kapitol - Ilia Madhështore". Me këtë emër vazhdoi të njihej deri në kohën e çlirimit islam të tij, në vitin 15h - 636 e.s., nga dora e udhëheqësit të drejtë, kalifes, Omer ibn Hatabit r.a. Gjatë 400 vjetëve që jehuditë sunduan në këtë qytet monopolizuan shenjtërinë e tij dhe vendet e shenjta, duke mos i lënë asnjë të drejtë popujve që jetonin aty në aty vend qysh 3.000 vjet përpara se Daudi ta shtinte nën sundimin e tij. Jehuditë vazhduan ta ushtrojnë këtë monopol edhe më pas, madje edhe me krime e tortura të ndryshme siç bënë me Krishterimin dhe me pasuesit e Isait a.s. Pasi Perandoria Romake në shek. IV pranon për fe zyrtare Krishterimin, e bëri këtë qytet - Jeruzalemin - pronë të kësaj feje duke torturuar dhe masakruar jehuditë, ndërsa vendet e tyre të shenjta - Tempullin Hejkel - pasi e shkatërruan e bënë vendgrumbullimi plehrash për banorët e qytetit dhe ato jashtë tij. Madje në kohën kur ia dorëzuan kalifit Omer r.a. qytetin, i kërkuan këtij të fundit që të mos i lejonte jehuditë të banonin në të. Kjo, pra, është historia e këtij qyteti para islamit. Pas çlirimit islam të tij - Jur-salim, Ur-shelim, Ilia - hapet një faqe e re në historinë e këtij qyteti. Islami dhe muslimanët ishin ata që i dhanë shenjtërinë e vërtetë këtij qyteti. Biles e quajtën me një emër të ri - Bejtul Makdes ose Shtëpia e Shenjtë, apo edhe Kuds, Qyteti i Shenjtë -. Që nga kjo kohë, për herë të parë në historinë e tij fetare bëhet i shenjtë për të gjithë pasuesit e shpalljeve qiellore - Judaizmin, Krishterimin dhe Islamin - duke mos qenë monopol tashmë për pasuesit e një feje kundrejt të tjerave. Vendet e shenjta të jehudive, të cilat të krishterët në periudhën romako-bizantine i kthyen në vend plehrash, kalifi Omer ibn Hatabi r.a. kur e mori në dorëzim qytetin, shkoi te vendi ku kishte qenë tempulli - Hejkel2 - i jehudive dhe filloi ta pastrojë atë, gjë të cilën bënë edhe muslimanët e tjerë të pranishëm aty. Dalngadalë muslimanët pastruan dhe sistemuan të gjitha vendet në të cilat ishin varrosur Profetët, njëkohësisht garantuan shenjtërinë e këtij qyteti ndër shekuj. Muslimanët i dhanë qytetit një vend të veçantë duke e dalluar atë nga të gjitha qytetet e tjera të çliruara prej tyre.
Marrja e çelësave të qytetit nuk u bë nga komandanti i ushtrisë muslimane që gjendej në periferinë e tij, Ebu Ubejde ibn Xherrah r.a.3, siç kishte ndodhur edhe me qytete të tjera, por dorëzimi i qytetit do t'i bëhej vetëm udhëheqësit të muslimanëve Omer ibn Hatabit r.a. ky jo vetëm që u shkëput nga Medineja e Ndritshme për të marrë në dorëzim qytetin por edhe nënshkroi traktatin e famshëm me patriarkun e krishterë Sofronin, duke i garantuar të njëjtat të drejta atyre me muslimanët, por edhe të drejtën e ushtrimit të besimit dhe ruajtjen e vendeve të shenjta. Ky qytet, ndryshe nga të gjitha qytetet e tjera u bë amaneti i Omerit r.a. për të gjithë brezat e muslimanëve. Zbatimin e këtij akti madhështor filloi ta praktikojë vetë nënshkruesi i tij. Ndërsa ndodhej në "Kishën e Ringjalljes" i shoqëruar nga patriarku Sofron, në qytet thirret ezani dhe Omeri r.a. kërkon leje që të largohet për të falur namazin.

Megjithë këmbënguljen e patriarkut që hazreti Omeri r.a. dhe shokët e tij ta falnin namazin aty ku ishin, ai nuk e pranon këtë duke dashur në këtë mënyrë të eleminojë çdo hamendje apo ambicie të brezave të mëvonshëm për mosprekjen e vendeve të kultit të feve të shpallura dhe me sjelljen e tij nuk tregoi gjë tjetër veçse cilësitë e larta të një besimtari të devotshëm që bdjek rrugën e Shpalljes së Zotit dhe të Profetit të Tij Muhamedit a.s.

"Ky është libri që nuk ka dyshim në të (sepse është prej Allahut) është udhëzues për ata që janë të devotshëm. Të cilët e besojnë të fshehtën, e kryejnë faljen (namazin) dhe prej asaj që Ne u kemi dhënë, ata japin (zeqatë, sadaka etj.). Dhe ata, të cilët besojnë në atë që t'u shpall Ty, dhe në atë që është shpallur para Teje dhe që janë të bindur plotësisht për (jetën e ardhshme në) botën tjetër (ahiretin). Të tillët janë të udhëzuar nga Zoti i tyre dhe vetëm ata janë të shpëtuarit". El Bekare: 2-5. "I dërguari i besoi asaj që iu shpall prej Zotit të Tij, e ashtu edhe besimtarët. Secili i besoi Allahut, engjëjve të Tij, shpalljeve të Tij, të dërguarëve të Tij. Ne nuk bëjmë dallim në asnjërin nga të dërguarit e Tij dhe thanë: Iu përgjigjëm (thirrjes) dhe respektuam (urdhërin). Kërkojmë faljen tënde o Zoti Ynë! Vetëm te Ti është ardhmëria jonë". El Bekare: 285. "(U lejuan të luftojnë) Ata, të cilët vetëm pse thanë: Allahu është Zoti Ynë! U dëbuan prej shtëpive të tyre pa kurrfarë të drejte. E sikur Allahu të mos i zmbrapste disa me disa të tjerë, do të rrënoheshin manastirët, kishat, havrat e edhe xhamiat që në to përmendet shumë emri i Allahut". Haxh: 40.

Kjo sjellje e lartë e muslimanëve vërtetoi edhe një herë tjetër se ata janë populli i shpalljes së fundit, duke trashëguar kështu gjithçka që vinte nga Profetët dhe shpalljet e mëparshme. Duke ditur që gjithçka vjen nga Allahu Fuqiplotë dhe se besimi në të është një për të gjithë, pavarësisht nga ndryshimi i legjislacioneve. Kjo sjellje e veçantë e muslimanëve me Kudsin kishte të bënte edhe me vlerësimin e pozitën që Allahu i Madhëruar i ka bërë këtij qyteti në Kuranin Fisnik, duke e përmendur atë në ngjarjen e Israsë dhe Miraxhit së bashku me Xhaminë e Shenjtë në Meke. "Pa të meta është Lartmadhëria e Atij që robin e Vet e kaloi në një pjesë të natës prej Mesxhidi Haramit (prej Qabes) gjer në Mesxhidi Aksa (Bejti Mukaddes), rrethinën e së cilës Ne e kemi bekuar,…". Isra: 1. Kjo shpërngulje e Profetit a.s. nga Xhamia e Qabes në Aksa dhe më pas ngritja e tij në Prezencën Hyjnore nuk ishte gjë tjetër veçse shpallje qiellore për përfundimin e profecisë dhe detyrimin e këtij populli _ muslimanëve - për ruajtjen e gjithçkaje të mirë të trashëguar nga brezat e mëparshëm.

Në periudhën Islame qyteti i Jeruzalemit përjetoi një lulëzim të gjithanshëm, por më i veçanti është ai i lirisë fetare dhe praktikimi i riteve dhe ndërtimi i objekteve të kultit, gjë të cilën herë njëri dhe herë tjetri prej besimeve përpara ardhjes së Islamit ia ndalonte tjetrit. Madje të krishterët arritën deri aty saqë ruajtjen e vakëfeve të kishave ia dorëzuan familjeve muslimane të këtij qyteti. Allahu me Madhështinë e Tij i sprovon njerëzit dhe ndërmjet këtyre sprovave nxjerr në shesh të vërtetën. Në një çast dobësie për muslimanët, Kryqëzatat dhe Kalorësit e saj bënë atë që do të quhej "Njolla eZezë e Njerëzimit" dhe për të cilën ata u shprehën me mburrje. Një pjesëmarrësit në këto kryqëzata më pas do të shkruante me mburrje: Ne derdhëm aq gjak sa mund të lageshin barqet e kuajve. Ky dobësim i muslimanëve erdhi si pasojë e ndarjes së pushtetit ndërmjet tre forcave kryesore, abasidëve, fatimidëve dhe selxhukëve, që u shfrytëzua maksimalisht nga Perëndimi nën udhëheqjen e Papës Urbani II (1088-`99). Ky papë pati edhe ndihmën financiare të qyteteve bregdetare italiane nga ku organizua edhe Kryqëzata e parë kundra territoreve muslimane. Në fjalën e tij përshëndetëse në vitin 1095, përpara ushtrisë kryqëtare në qytetin e Klermontit, Papa Urbani do të thoshte: "Ju jeni kalorës të fortë, por ju grindeni dhe luftoni njër-tjetrin. Hajdeni të gjithë së bashku të luftojmë mosbesimtarët (muslimanët). O ju që ishit të përçarë, bashkohuni. Shkoni drejt Jeruzalemit dhe merreni e ruajeni atë për vete. Nëse ju do të fitoni kundër armikut tuaj, do të trashëgoni pasuritë e Lindjes". Megjithëse qëllimi zyrtar i Kryqëzatës ishte ai fetar, nga vetë fjalët e Papës kuptohet qëllimi fetar mbulon interesat politike dhe ekonomike. Historianët e asaj kohe thonë që shumë prej fisnikëve dhe aristokratëve filluan ta konsiderojnë luftën në Lindje (Jeruzalem dhe vendet përreth) si profesion fitimprurës ku grumbulloheshin para me thes dhe rrëmbehej gjithçka që dilte përpara. Në të vërtetë këto veprime të tyre treguan edhe një herë se ato s'ishin gjë tjetër veçse hajdutë të kthyer në ushtarë. E kundërta e saj ishte ajo që ndodhi kur në qytet rihynë muslimanët me në krye komandantin e famshëm legjendar Salahudin Ejubin, jo vetëm që s'u vra njeri por të gjithë robërve dhe ato që u dorëzuan, iu fal jeta dhe u lanë të lirë. Sot Jeruzalemi prêt një të ngjashëm me Salahudinin që ta shpëtojë nga rrethimi, në mënyrë që të plotësojë amanetin e Omer ibn Hatabit r.a.

Marrë nga revista "Rabita", revista mujore e Lidhjes Botërore Islame, mars 2001.

Përktheu nga arabishtja Bledar Myftari

1) Emri i vjetër i popullsisë palestineze.

2) Hejkel _ Tempulli i nisur nga Daudi a.s. dhe i ngritur nga Sulejmani a.s. kushtuar Zotit Një.

3) Sahabe i shquar i Profetit a.s., i mbiemëruar nga sahabët Emin El-Umme, ose Besniku i Umetit.

[La_Lune]

Mesxhid Al Aksa


Kohet e fundit po behet nje propagande per te lene ne harrese kete xhami,duke publikuar fotot e xhamise Sakra.


"I Lavderuar qofte Ai qe e mbarti robin e Tij(Muhamedin)naten nga Xhamia e Shenjte (ne Meke) ne Xhamine e Larget (te Jeruzalemit),rrethinen e te ciles e kemi bekuar,per ti treguar atij disa nga mrekullite Tona.Ai,me te vertete,degjon cdo gje dhe sheh cdo gje" (El - Isra:1)