Nen shi...(egzistencializem)

[Pratolini]

Ai qante dhe unë isha në mes të rrugës pa çadër. Të gjithë vraponin dhe nxitonin nëpër rrugë, duke u përpjekur të mos njomnin rrobat e tyre të lara e të hekurosura, ndërsa unë i vetëm qëndroja pa çadër në mes të rrugës i hutuar duke u lagur nga lotët e tij. Si ka mundësi që të gjithë shikonin Atë duke qarë dhe asnjë nuk ndalonte të pyeste veten se përse? Ndjeva se lotët e tij tani përziheshin me të mitë! Ai dhe unë qanim dhe të tjerët vraponin. Në atë moment ai pushoi dhe të gjithë ulën çadrat të lumtur duke vazhduar moskokëçarës rrugën. Unë mbeta aty duke qare! Atëherë Ai më pa dhe filloi sërish. Të gjithë vunë çadrat përmbi kokë dhe filluan të vrapojnë duke u përpjekur të mos njomnin me lotët e Atij dhe të mitë rrobat e tyre të lara e të hekurosura, ndërsa unë mbeta aty përjetësisht, duke qarë e duke pritur që dikush të pyesi përse unë dhe Ai qajmë...