Close
Faqja 2 prej 4 FillimFillim 1234 FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin 21 deri 40 prej 76
  1. #21
    i/e regjistruar Maska e Rroni01
    Anëtarësuar
    19-03-2009
    Postime
    355
    3 korrik,
    Kisha katolike përkujton Shën Tomën Apostull



    Nje shenjt i madhe dhe i kthyer komplet kah Zoti!!!

    Ndoshta edhe ai peshkatar, si apostujt e tjerë, thirret edhe Didimo, që në aramajke do të thotë “binjak”.

    E takojmë për herë të parë ndërmjet apostujve, por nuk dimë asgjë për jetën e tij të mëparshme. Nuk ia dimë as datën e lindjes, as mjeshtrinë që ushtronte. Ia dëgjojmë për herë të parë zërin, aspak entuziast, në Ungjillin e Shën Gjonit e pikërisht në Kapitullin I. Por duhet të theksojmë se ata të cilët e kujtojnë vetëm për çastin e famshëm të mosbesimit në ngjalljen e Krishtit, gabohen përsa i përket figurës së tij. Ai nuk ishte njeri me fe të paktë, siç mund të besohet, por njeri që e di mirë se nuk është aspak e lehtë të besosh. Prandaj nuk dëshiron të mbajë qëndrim hipokrit. Flet haptazi për vështirësitë e për dyshimet e tij. Shfaqet para syve tonë siç është, pa maskë. E ne na duket se na ngjet, se na ndihmon. Mosbesimi i tij, dyshimet dhe pyetjet që i bën Jezusit, na mësojnë ta thellojmë fenë.

    Tomën e takojmë edhe në Kapitullin XXII të Ungjillit të Shën Gjonit, në kohën kur Jezusi u duket apostujve në brigjet e liqenit të Tiberiades. Pastaj, për herë të fundit, për të flitet në Veprat e Apostujve (Kreu I), menjëherë mbas të Ngjiturit të Krishtit në qiell.

    E pastaj emrin e tij nuk e gjejmë më në asnjë shkrim. Ashtu si nuk e dimë kur e ku lindi, nuk e dimë as kur, ku e si vdiq. Disa shkrime, që mendohen si të tijat, madje edhe një Ungjill apokrif, nuk janë të besueshme. Në gjysmën e shekullit VI tregtari egjiptian Kozma Indikopleusti shkruante se kishte gjetur në Indinë jugore grupe të panjohura të krishterësh, të cilët i kishin pohuar se Ungjillin e kishte sjellë ndër viset e tyre Shën Toma Apostull. Prandaj edhe quhen “Tomokristianë”, bashkësi që vijon të jetojë edhe në kohët tona, por e përzier me besimtarë sa katolikë, aq edhe të kishave protestante e të riteve kristiano-lindore.

  2. #22
    i/e regjistruar Maska e Rroni01
    Anëtarësuar
    19-03-2009
    Postime
    355
    Më 3 korrik Kisha përkujton Shën Tomën Apostull

    Toma, i cili mendohet se ishte peshkatar, si apostujt e tjerë, thirret edhe Didimo, që do të thotë ‘binjak’. Është Apostulli që u tregua i gatshëm ta ndiqte Jezusin në udhëtimin drejt Jeruzalemit, për të vdekur bashkë me të. Kur Krishti u ngjall, në fillim ai nuk besoi, por më pas e ndreqi këtë mosbesim me besojmën e tij të fesë: “Zotëria im e Hyji im”.

    Figurë shumë e dashur për Papën Benedikti XVI, Shën Toma është kujtuar dy herë nga Ati i Shenjtë gjatë vitit në vijim: në kremtimin e Pashkëve e në atë të 80-vjetorit të ditëlindjes, të dyja herët lidhur ngushtë me jetën aktuale të të krishterit të sotëm.

    Ja si na e përshkruan Ati i Shenjtë Shën Tomën në homelinë e mbajtur me rastin e 80-vjetorit të ditëlindjes ( 16. 04.2007):
    “Në fragmentin e sotëm ungjillor, dëgjuam edhe rrëfimin mbi takimin e Tomës me Zotin e ngjallur, që i lejon Apostullit t’ia prekë plagët e kështu ai e njeh – e njeh përtej identitetit njerëzor të Jezusit të Nazaretit, në identitetin e tij më të thellë: “Zotëria im e Hyji im!” (Gjn. 20- 28). Zoti i mbart me vete plagët e veta në amshim. Ai është Zot i plagosur; e la veten të plagosej, pse na deshi. Plagët e Tij tregojnë se Ai na kupton e se e lë veten të plagoset nga dashuria për ne. Plagët e Tij – ne mund t’i prekim në historinë e kohës sonë! Sepse Atij vijojnë t’i hapen plagë për ne. Ç’siguri për mëshirën e tij e ç’ngushëllim na japin! E si na sqarojnë se Ai është “Zotëria im e Hyji im!”. E na kujtojnë se edhe ne e kemi për detyrë të plagosemi për Të.

    Mëshira e Zotit na shoqëron ditë për ditë. Mjafton ta kemi zemrën zgjuar për ta perceptuar. Jemi tepër të prirur të merremi vetëm me lodhjen tonë të përditshme, që na është imponuar, si bij të Adamit. Por, në se e hapim zemrën tonë, ndonëse është aq e ngushtë sa të zerë vetëm vetveten, atëherë mund të vërejmë sa i mirë është Zoti me ne, si mendon për ne pikërisht në gjërat tona të vogla, për të na ndihmuar kështu të arrijmë tek të mëdhatë.

    “Në se përmes këtij Apostulli mund t’i davaritim dyshimet e paqartësitë e shumë të krishterëve të sotëm, frikën e zhgënjimet e bashkëkohësve tanë të panumërt, me të mundemi edhe të rizbulojmë, me bindje të re, fenë në Krishtin që vdiq e u ngjall për ne. Kjo fe, e trashëguar brez pas brezi nga pasardhësit e Apostujve vijon, sepse Zoti i ngjallur nuk vdes më. Ai jeton në Kishë dhe i prin pushtetshëm drejt përmbushjes së planit të tij të amshuar shëlbues”.

    Secili nga ne – vijoi Papa, mund të tundohet nga mosbesimi i Tomës. Thua s’e venë në provë të rëndë fenë tonë dhimbja, e keqja, padrejtësitë, vdekja, posaçërisht kur peshojnë mbi njerëzit e pafajshëm – për shembull mbi fëmijët, viktima të luftërave dhe të terrorizmit, të sëmundjeve e të urisë?

    “E pra, në kundërshtim me çdo arsye të mirë – pikërisht në këto raste, mosbesimi i Tomës bëhet i nevojshëm e i çmuar për ne, sepse na ndihmon të pastrojmë çdo konceptim të rremë të Zotit i cili, në Krishtin, ngarkoi mbi vete të gjitha varrët e njerëzimit të plagosur”.

    Toma – vijoi të shpjegonte Papa - mori nga Zoti e pastaj ia përcolli Kishës dhuratën e një feje të vënë në provë nga mundimet e vdekja e Jezusit e të përforcuar nga takimi me Të, të ngjallur. Kjo fe gati-gati e vdekur – reflektoi Ati i Shenjtë - rilindi, falë prekjes së varrëve të Krishtit, plagëve të cilat i Ngjalluri nuk i fshehu, por i tregoi e vijon të na i tregojë në mundimet e vuajtjet e çdo njeriu. E pikërisht këto plagë, që për fenë e Tomës në fillim ishin pengesë, bëhen prova të një dashurie ngadhënjimtare – pohoi Papa e në vijim theksoi: - Vetëm një Zot që do aq, sa të marrë mbi vete plagët tona e dhimbjet tona, posaçërisht ato të njerëzve të pafajshëm, është i denjë për t’u besuar!

  3. #23
    "Në fillim ishte Fjala" Maska e toni77_toni
    Anëtarësuar
    09-09-2005
    Vendndodhja
    Kosovë
    Postime
    4,534
    Më 6 qershor, kalendari Kishtar përkujton Shën Norbertin, ipeshkëv


    Shën Norberti është themelues, në vitin 1121, të një Urdhëri të vjetër rregulltar Murgëtar, që ju përkushtue edhe ungjillëzmit “ad extra” të jashtëm, duke paraprijë kështu ngjarjen e Urdhërave lypsar: Premostratensët. Emri vjen nga lugina franceze e Prémontrés, në afërsi të Laonit, ku Shën Norberti qe ndalur dhe pati jetuar gjatë së bashku me disa shokë.

    Norberti lindi në Xanten të Gjermanisë, në vitin 1080. Kaloi një jetë shekullare mes të mirave materiale, larg praktikimit të fesë, derisa një ngjarje që përjetoi, e nxiti ta ndryshonte jetën rrënjësisht. Një rrufe kishte rënë afër tij, po për fat pa e vrarë, vetëm e kishte lën pa ndjenja përtokë.

    Nga kjo ngjarje tronditëse, Norberti vendosi të kthehej dhe ta përqafojë fenë e krishterë, u kushtue Zotit dhe gjithnjë në lutje, më vonë, në vitin 1115 u shugurue prift. Punojë me të gjitha forcat për reformën e klerit e predikonte këmbëzbathur në misionet shëtitëse. Urdhëri murgar, të cilin ai e themeloi, shumë shpejt u përhap në Evropë dhe në Palestinë. Prej vitit 1126 qe emëruar ipeshëv i Magdeburgut. Vdiq më 1134 dhe më 1582 u shpall shenjtë.
    Gjej kohen të lexosh, është themel i të diturit.

  4. #24
    "Në fillim ishte Fjala" Maska e toni77_toni
    Anëtarësuar
    09-09-2005
    Vendndodhja
    Kosovë
    Postime
    4,534
    Me 7 korrik, kalendari kishtar përkujton Shën Astin, Ipeshkëv i Durrësit e Martir.



    Për Shën Astin gojëdhëna na sjell shumë pak lajme e shumë pak është gërmuar arkeologjia apo ndër kujtesa e ndër libra për ta rikrijuar edhe një herë jetën e këtij bariu martir. Dimë me siguri se Shën Asti ishte ndër ipeshkvijtë e parë të Durrësit gjatë sundimit të Trajanit (98-117), në sa Iliriku qeverisej nga Agrikolao. Pikërisht në këtë kohë u martirizua Shën Asti, sepse nuk pranoi të nderonte shtatoren e Dionizit. Duhet të ketë qenë viti 100, kur ipeshkvi trim derdhi gjakun për Krishtin, duke dhënë dëshminë më lartë.

    Një ditë të nxehtë të korrikut Shën Astin e zhveshën lakuriq duke i lyer trupin me mjaltë dhe e varën në një pemë, ku dha shpirt pas torturave të mëdha e çnjerëzore. Pastaj trupin e tij e morën të krishterët dhe e varrosën. Më vonë mbi varrin e Shën Astit u ngrit një Kishë e madhe katedrale dhe Shën Asti u shpall mbrojtës i qytetit të Durrësit.

    Emri i Shën Astit, gjendet edhe në përshkrimin e martirizimit të Pelegrinit, Luçianit, Ezikut, Papios, Saturninit e Gjermanit që, sapo ishin strehuar në Durrës, panë trupin e Astit akoma të mbërthyer në kryq e, të ngushëlluar nga flijimi i tij, shpallen se ishin të krishterë dhe pësuan menjëherë të njëjtin fat. Menologu i Bazilit e kremton Astin më 6 korrik e po në këtë datë, edhe Vjetari kishtar greko-sllav.

    Ndërsa në Senasarin e Kostandinopojës, festa e tij kremtohet më 7 korrik, së bashku me Shën Pelegrinin e shokët martirë të Durrësit. Emri i Shën Astit ishte i nderuar në gjithë zonën e Shqipërisë Veriore, gjë që e vërteton Kisha e françeskanëve në Rubik e cila, në se i besojmë dëshmive gojore të përcjella brez pas brezi në popull, duhet të ketë qenë fillimisht e Etërve Benediktinë, për t’u kaluar më pas françeskanëve – siç dëshmon Farlati tek vepra monumentale “Illyricum Sacrum”. Kisha e vogël ishte e pikturuar me afreske, poshtë të cilave shkruheshin citate nga Shkrimi Shenjt si edhe emrat e shenjtërorëve të pikturuar. Ndërmjet tyre ishte edhe emri i Shën Astit, ipeshkvit e martirit të Durrësit.
    Gjej kohen të lexosh, është themel i të diturit.

  5. #25
    "Në fillim ishte Fjala" Maska e toni77_toni
    Anëtarësuar
    09-09-2005
    Vendndodhja
    Kosovë
    Postime
    4,534
    Sot më 8 korrik, kalendari kishtar përkujton festën e Shenjtorëve Akuila e Prishila, bashkëshortë martirë, nxënës të Shën Palit



    Sot më 8 korrik, kalendari Kishtar përkujton Shën Akuilën e Shën Prishilën, dishepuj shumë të dashur të Shën Palit e bashkëpunëtorë në kauzën e Ungjillit, i cili i kujton me emër në Letrat e tij, posaçërisht në Letrën shkruar Efezianëve, Korintianëve e Romakëve. Akuila ishte hebre i ardhur nga Ponto i Azisë së Vogël, në Romë, e ku u martua me të shoqen, Prishilën, e po ku kishte hapur edhe një punishte për regjjen e lëkurave.

    Shën Pali Apostull duke i njohur cilësitë e mira dhe virtytet e këtij çifti bashkëshortor, u kërkoi të mikpritët e të banonte në shtëpinë e tyre në Korint. Dy bashkëshortët e shoqëruan Palin edhe në Siri, deri në Efez. Këtu e përgatitën në katekizmin e krishterë Apolin, jude nga Aleksandria e gojëtar i njohur, njohës i madh i Shkrimeve të Shenjta, por nuk kishte shumë njohuri për doktrinën e krishterë, si për shembull për pagëzimin e Jezusit. Akuila e Prishila e përgatitën dhe e pagëzuan para se të niseshin për në Korint.

    Nuk dihet me siguri e saktësi as data e lindjes, as ajo e vdekjes së bashkëshortëve martirë, por dimë me siguri se qenë model i besnikërisë bashkëshortore e dëshmitarë të bindur e shembullor në fenë e krishterë. Të vetmet burime mbi ta janë citimet biblike. Disa e identifikojnë Prishilën me virgjërën dhe martiren romake Priska e Akuilën me njërin nge banorët e Açilies, e lidhur me Katakombe, prandaj të dy kanë vdekur të martirizuar me kokëprere.
    E dimë edhe se menjëherë pas paqes Kostandiniane, për nder të tyre u ngrit një Kishë. Charl de Foucauld thoshte: “Duhet të bëjmë edhe sot, siç bënin dy njerëz të kohëve të lashta, duhet të mësojmë nga Akuila e Prishila, që flijuan jetën, për të mbrojtur sivëllezërit në fe”.
    Gjej kohen të lexosh, është themel i të diturit.

  6. #26
    “U bëftë vullneti yt” Maska e zef malsia
    Anëtarësuar
    09-09-2008
    Postime
    83

    21.7.2009

    Me 21 korrik, kalendari kishtar përkujton Shën Lorencin nga Brindisi, meshtar e doktor i Kishës


    Duke shfletuar kalendarin, Kisha katolike përkujtoi Shën Lorencin nga Brindisi.Në pagëzim u quajt Jul Qesari. Lindi në Brindisi, në familjen fisnike, por tashmë të varfëruar, të Gulielm Russoit e Elizabeta Mazelës. Më 1559 i vdiq i jati, ndërsa e ëma e la vetëm 14 vjeç. Humbja e s’ ëmës i shkaktoi një dhimbje të thellë, të pangushëllueshme.
    Duke qenë tepër i vogël për jetë të pavarur, për të u kujdes një nga xhaxhallarët, i cili edhe e bëri bir në shpirt. Shkoi, kështu, të banonte në Venedik, ku u njoh me kapuçinët. Studioi në Veronë e në Padovë, më pas në Venedik. Në vitin 1582 Juli u bë fra Lorenci nga Brindisi. Ishte njeri i librave, njohës i thellë i Biblës, të cilën e dinte përmendësh në gjuhën hebraike. Shumë shpejt u bë i njohur edhe si predikatar. E kjo sepse, përveç kulturës së jashtëzakonshme, kishte edhe zë të bukur e pamje madhështore.
    Urdhëri e dërgoi në vendet më të vështira, në Bohemi, për shembull, ku popullata ishte shkëputur nga Kisha. U prit me armiqësi, por nuk hoqi dorë nga misioni i tij pajtues: nisi të predikonte me zjarr, të pajtonte armiqësitë, të udhëhiqte veprën e kapuçinëve. Me që fjala e tij përkonte plotësisht me mënyrën si jetonte, nisën ta respektonin edhe kundërshtarët më autoritarë të cilët, duke e ndjekur kur kremtonte Meshën, panë me sytë e tyre se ai e rijetonte flijimin e Krishtit në Kryq, që përsëritej në elter.
    Shumë shpejt u vlerësua nga sivëllezërit aq, sa të zgjidhej në krye të Urdhërit, si gjeneral i të gjithë fretërve, të cilët e mbiquajtën “ngushëllimi i vëllezërve”. Papët e princat evropianë i besuan misione të vështira diplomatike. Për tri vjet Fra Lorenci përfaqësoi Kishën në Bavari. E napolitanët, që nuk mund ta duronin më dukën Osuna, e kërkuan atë si ambasador pranë Filipit të Spanjës.
    Më 1619, pikërisht në sa drejtonte bisedimet e suksesshme me Filipin III në dobi të napolitanëve, u takua, papritmas, me “motrën vdekje” e cila e mori me vete në sa mbushte 60 vjeç. U shpall shenjt nën papninë e Leonit XIII në vitin 1881. Shkrimet e tij mbetën të panjohura deri në botimin e plotë në vitet 1925-1956. E pas këtij botimi, Papa Gjoni XXIII do ta shpallte Shën Lorencin doktor i Kishës, me cilësimin Doktor apostolik.
    "..ju do të vdisni në mëkatet tuaja, po të mos besoni se UNË JAM".

  7. #27
    "Në fillim ishte Fjala" Maska e toni77_toni
    Anëtarësuar
    09-09-2005
    Vendndodhja
    Kosovë
    Postime
    4,534
    Sot me 3 gusht kalendari kishtar përkujton Shën Lidien.



    Lidia është fryti i parë i pjekur nën rrezet e diellit të krishterimit në Evropë. Ishte prozelite hebraike e jetonte në Filipi të Maqedonisë, ku Shën Pali Apostull, i shoqëruar nga Sila, Timoteo e Luka, pati shkuar gjatë shtegtimit të tij të dytë misionar, ndërmjet viteve 50 e 53. Shtëpia e Lidies u bë qendra e parë e bashkësisë të ndjekësve të Krishtit, pra Kisha e parë në Evropë, në të cilën apostujt takoheshin dhe u jepnin zemër vëllezërve.

    Ndonëse mungojnë të dhënat për kultin e Shën Lidies, që kujtohet në Martiriologun Romak, shenjtëria e saj është e qartë e del në pah, sepse Lidia qe ndër të parat që iu përgjigj me gjithë zemër e plot bindje hirit Hyjnor. “Të shtunën – rrëfen Shën Luka në Veprat e Apostujve - dolëm jashtë portës dhe ecëm gjatë brigjeve të lumit, ku mendohej se do të gjindej një vend për lutje. U ulëm e filluam t’u flisnim grave, që ishin mbledhur për të na dëgjuar.

    Njëra nga ato, e quajtur Lidia, tregtare purpure, nga qyteti i Tiatirës, grua me frikën e Zotit, po na dëgjonte. Zoti ia hapi zemrën që ta kuptonte çka po thoshte Pali. Atëherë ajo kërkoi të pagëzohej, e bashkë me të u pagëzuan edhe njerëzit e tjerë të familjes, të cilët nisën t’i prisnin misionarët në shtëpinë e tyre si miq të dashur. Kështu Lidia u bë prototip e simbol i të gjitha grave, që ndezën brenda mureve shtëpiake, flakën e fesë në Krishtin.
    Gjej kohen të lexosh, është themel i të diturit.

  8. #28
    “U bëftë vullneti yt” Maska e zef malsia
    Anëtarësuar
    09-09-2008
    Postime
    83

    08.08.2000

    Me 8 gusht, kalendari kishtar kujton Shën Dedën Guzman, themelues të Urdhërit të Vëllezërve Predikatarë.

    Shën Deda Guzman lindi në vitin 1175 në Kaleruega, provincë e Burgos, në familjen Guzman.Ishte bir i Feliçes dhe i Gjovanna de Azës. Që i ri ndjeu thirrjen për rrugë rregulltare. Me lejën e Papës, filloi të predikonte në një mënyrë krejt të re, të panjohur më parë. Nuk kërkoi tituj, shtegtoi në këmbë, jetoi me lëmoshë, predikoi Ungjillin me fjalë shumë të thjeshta mes turmave të popullit. Por ajo që kishte më tepër rëndësi e që i bindte dëgjuesit, ishte se e jetoi fjalë për fjalë atë që predikoi, duke i ftuar të gjithë të bëjnë kthesën e madhe e të ecin në rrugën e Zotit. U zgjodh dy-tri herë ipeshkëv, por gjithnjë refuzoi, sepse donte mbi gjithçka, të jetonte mes vëllezërve, në varfëri të plotë.Sapo përfundoi një nga luftërat e shumta, që aso kohe, si sot, nuk pushonin kurrë, më 1214 Deda shkoi në Tuluzë, ku lindi grupi i parë i etërve predikatarë. Pasi pati predikuar në veri të Italisë e në Marke, i raskapitur nga shtegtimet e pafundme, u vendos në kuvendin e tij të shumëdashur të Bolonjës, në një qeli që nuk ishte e tija, sepse ai, Themeluesi, nuk kishte asnjë qeli të vetën.
    Aty edhe ndërroi jetë më 8 gusht 1221, i rrethuar nga sivëllezërit, të cilëve u la këtë testament shpirtëror: “Jini të mëshirshëm, ruajeni përvujtërinë, mblidhni thesaret e varfërisë shenjte”. U shpall shenjt më 13 korrik 1234 nga papa Gregori IX. Urdhëri i etërve predikatarë, të njohur me emrin Dominikanët, që sot numëron 600 shtëpi me 6000 anëtarë, vijon të ecë në rrugën e themeluesit.
    "..ju do të vdisni në mëkatet tuaja, po të mos besoni se UNË JAM".

  9. #29
    “U bëftë vullneti yt” Maska e zef malsia
    Anëtarësuar
    09-09-2008
    Postime
    83

    17.09.2009

    Më 17 shtator Kisha përkujton Shën Robert Belarminin, ipeshkëv e doktor i Kishës


    Më 17 shtator Kisha përkujton Shën Robert Belarminin, ipeshkëv e doktor i Kishës. Emri i Shën Robert Belarminit lidhet ngushtë sa me historinë e Kishës katolike ndër shqiptarë, aq edhe me atë të letërsisë shqipe. Vepra e parë e imzot Pjetër Budit, Dottrina Christiana ose Doktrina e Kërshtenë, një nga veprat e para të shqipes së shkruar, është përkthim i katekizmit të Shenjtit Jezuit Robert Belarminit. U botua në Romë më 1618. Një kopje origjinale e librit ruhet në Bibliotekën e Vatikanit (R.I. VI. 449).

    Kryefaqja e titullit përmban këto të dhëna:

    "Dottrina Christiana. Composta per ordine della fel.me. Di Papa Clemente VIII. Dal. R. P. Roberto Bellarmino Sacerdote della Compagnia di Giesv. Adesso Cardinale di SantaChiesa del Titolo di S. Maria in Via. Tradotta in lingua albanese. Dal Rever. Don Pietro Bvdi da Pietra Biancha. In Roma, Per Bartolomeo Zannetti. 1618. Con Licenza de' Superiori".

    (Doktrina e Krishterë, e hartuar për nder të kujtimit të të ndriturit, Papës Klementi VIII, nga Robert Belarmini, rregulltar i Shoqërisë së Jezusit, tani kardinal i Kishës së Shenjtë Santa Maria in Via. Përkthyer në gjuhën shqipe nga i nderuari Dom Pjetër Budi, nga Guri i Bardhë. Në Romë, nga Bartolomeu Zaneti 1618. Me lejen e të parëve).

    Në fund të faqes shënohet me shkrim dore: "Autor dono dedit Bibliothecae Vaticanae. 29 Januari 1622" (Autori ia dha [këtë kopje] si dhuratë Bibliotekës së Vatikanit. 29 Janar 1622).

    Po të ndalemi tek figura e jashtëzakonshme e Shën Roberto Belarminit (1542-1621). Ai lindi në Montepulçano, në vitin 1542, në një familje të pasur, në vitin 1560 hyri në Shoqërinë e Jezuitëve. Studioi në Padovë, në Luvën e në Kolegjin Romak, në Romë. Megjithëse në të ri vuante nga një dhimbje e fortë e kokës, duke qenë i pajisur me një zgjuarsi të jashtëzakonshme, arriti ta përgatiste e ta mbronte tezën e doktoratit për tri ditë. Më 1576 ishte titullar i katedrës së apologjetikës, apo mbrojtjes së ortodoksisë katolike, pranë Universitetit Gregorian, i cili asokohe quhej ‘Kolegji Romak’, ku përgatiti një aradhe nxënësish të shquar, ndërmjet të cilëve edhe Shën Luigj Gonzaga.

    U krijua kardinal e ipeshkëv i Kapuas në vitin 1599. Shumë shpejt u bë i njohur si njëri nga teologët më në zë të kohës. Pati ndikim të madh me doktrinën e tij, me shembullin e me thjeshtësinë e jetës, duke fituar admirimin e të gjithëve. Shkroi shumë vepra ekzegjetike, baritore e asketike. Themelore për apologjetikën janë librat e tij me titull ‘De controversiis”. Doktrina e Krishterë e Belarmimit, botuar së pari më 1597 e përkthyer në shumë gjuhë, u rekomandua posaçërisht nga Kundërreforma, për përdorim misionar. Mori pjesë, në procesin inkuizitor të Galileos e të Xhordanos. E famshme vepra e tij “ Arti i vdekjes së mirë”.

    Shën Robert Belarmini vdiq në Romë më 17 shtator 1621. Në vitin 1930, tre shekuj pas vdekjes, Papa Piu XI e shpalli njëkohësisht të Lum, Shenjt e Doktor të Kishës.
    Në veprat e Jezuitit Shenjt, studiuesit vijojnë të zbulojnë një humanizëm të thellë.
    Ndryshuar për herë të fundit nga zef malsia : 17-09-2009 më 20:02
    "..ju do të vdisni në mëkatet tuaja, po të mos besoni se UNË JAM".

  10. #30
    Ati, Biri dhe Shpirti Maska e simonpjetri
    Anëtarësuar
    28-10-2008
    Postime
    85
    Me 30 shtator kalendari kishtar përkujton Shën Jeronimin, meshtar e doktor i Kishës


    Një nga figurat më të shquara të Kishës katolike gjatë shekujve të parë mbas ediktit kostandinian, Shën Jeronimi qe polemist i mprehtë, skripturist i thellë dhe punëtor i palodhshëm.

    Lindi në Stridon të Dalmacisë ilire rreth vitit 347 në një familje të krishterë. Që në fëmijëri u dallua për karakter të pavarur e të pasionuar si edhe për kujtesë e inteligjencë të jashtëzakonshme. U pajis me kulturën më të lartë klasike të kohës dhe u thellua në studimin e Shkrimit Shenjt sipas tekstit grek. Talentin e vet e vuri në shërbim të papës Damazi, i cili e ngarkoi me detyrën të përkthente latinisht tekstet origjinale të Shkrimit Shenjt, në mënyrë që besimtarët t'i kuptonin sa më mirë gjatë kremtimeve liturgjike. Më pas u tërhoq në Betlehem, ku u dha pas pendesës, lutjes, kundrimit të Fjalës së Zotit e studimit të gjuhëve lindore, të aramaishtes e hebraishtes së vjetër.

    Shën Jeronimi e kuptoi se të mos e njohësh Shkrimin Shenjt do të thotë të mos njohësh Krishtin. Nisi, prandaj, të përkthejë krejt Besëlidhjen e Vjetër e të Re nga tekstet origjinale, bashkë me komentet përkatëse, fryt i mendjes dhe i kulturës së tij. Kështu doli në dritë “Vulgata” e cila ende sot, mbas gati 20 shekujsh, përdoret në liturgjí të Kishës. Shën Jeronimi vdiq në Betlehem të Palestinës më 30 shtator të vitit 420, duke përsëritur lutjen që ia kishte drejtuar vazhdimisht Zotit: "Më fal, o Zot, se jam dalmat". Kërkonte falje për temperamentin e tij kolerik, që e kishte bërë shpesh të humbiste kontrollin mbi vetveten. Kishës, të cilën e kishte dashur aq shumë, i la trashëgim thesarin e pallogaritshëm të veprave të tija.

    Shën Jeronimit, është At i Kishës, që përktheu në latinisht Biblën. Jeronimi shte vërtetë njeri i dashuruar me Fjalën e Zotit. Në festën e tij edhe ne jemi të ftuar të ecim në gjurmët e tij dhe ta lexojnë e meditojmë Biblën, Fjalën e Hyjit, duke rikujtuar fjalët e Jeronimit: “Të mos njohësh Shkrimin Shenjt, do të thotë të mos njohësh Krishtin”.

    “Bibla pra, është mjeti me të cilin Hyji u flet çdo ditë besimtarëve” (Ep. 133, 13), bëhet kështu nxitje e burim i jetës së krishterë në çdo situatë e për çdo njeri. Të lexosh Shkrimin Shenjt do të thotë të flasësh me Hyjin: “Në se lutesh – i shkruan Shën Jeronimi një vashe fisnike romake – ti flet me Dhëndrin; në se lexon, është ai që të flet”. (Ep. 22, 25). Studimi e meditimi i Biblës e bëjnë njeriun të urtë e paqësor. (krh In Eph., prol).

    Po sikur na porosit Benedikti XVI lypen dy kriteret themelore që duhen pasur parasysh për ta kuptuar Biblën. Së pari: “Vetëm fryma e thellë e lutjes dhe ndihma e Shpirtit Shenjt mund të të ndihmojnë për ta kuptuar Biblën: “Në interpretimin e Shkrimit Shenjt ne kemi gjithmonë nevojë për ndihmën e Shpirtit Shenjt” (Në Mich. 1, 1, 10, 15)”.

    Kriteri i dytë i interpretimit të Fjalës së Zotit është përkimi me magjisterin e Kishës, do të thotë me mësimet zyrtare të Kishës: “Nuk mund ta lexojmë kurrë Biblën të vetëm. Gjejmë shumë porta të mbyllura e shkasim lehtësisht në gabim. Bibla u shkrua nga Populli i Hyjit e për popullin e Hyjit, të frymëzuar nga Shpirti Shenjt. Vetëm përmes këtij bashkimi me Popullin e Hyjit mund të hyjmë me gjithë vetveten në bërthamën e së vërtetës, të cilën dëshiron të na e thotë vetë Zoti. Për shën Jeronimin, interpretimi i Biblës duhet të jetë gjithnjë në pajtim të harmonishëm me fenë e Kishës katolike”.

    Shën Jeronimi nuk e shpërfilli kurrë aspektin etik, do të thotë detyrën e koherencës së krishterë për ta jetuar Fjalën e Zotit, që duhet ta kenë parasysh të gjithë besimtarët e , në mënyrë të posaçme, predikatarët: “Kështu nxit meshtari Nepoçian: ‘Veprat tua nuk duhet të jenë në kundërshtim me fjalët tua, për të mos ndodhë që, kur të predikosh në Kishë, ndokush të thotë me vete: ‘Po ti vetë, pse nuk vepron kështu?”. I lezetshëm vërtetë ky mësues që, si e ka mbushur mirë barkun, të mëson si të agjërosh; edhe një hajdut mund ta dënojë koprracinë; por Meshtari i Krishtit duhet të flasë gjithnjë ashtu si mendon e si jeton”. (Ep. 52, 7).
    E kjo koherencë duhet të shndërrohet në vepra dashurie të krishterë sepse – siç thoshte Shën Jeronimi – Jezu Krishti është i pranishëm në çdo qenie njerëzore. “Ç’ kuptim ka t’i veshësh muret me gurë të çmuar, në se Krishti vdes urie në njeriun e varfër? (Ep. 58, 7). Jeronimi është konkret e na mëson: duhet ta veshim Krishtin në të varfërit, ta vizitojmë në të munduarit, ta ushqejmë në të uriturit, ta strehojmë në njerëzit që nuk kanë çati mbi kokë”.

    Sot përmes Shën Jeronimit, të kujtojmë nevojën e edukimit të plotë të njeriut, si kulturor ashtu edhe fetar e moral . “Sepse pikërisht sot shikojmë sesi edukimi i personalitetit në tërësinë e tij, edukimi i përgjegjësisë para Hyjit e para njeriut, është kushti i vërtetë i çdo progresi, i çdo paqeje, i çdo pajtimi e i çdo mospranimi të dhunës. E është Shkrimi Shenjt, Bibla që na prin drejt realizimit të edukimit para Hyjit e para njeriut e kështu, edhe drejt humanizmit”.

  11. #31
    Ati, Biri dhe Shpirti Maska e simonpjetri
    Anëtarësuar
    28-10-2008
    Postime
    85
    Sot me 1 tetor kalendari kishtar kujton Shën Terezën e Krishtit Fëmijë


    Pra,sot më 1 tetor, kalendari kishtar përkujton Shën Terezën e Krishtit Fëmijë, rregulltaren e re të klauzurës nga Lisië, Doktore e Kishës dhe Pajtore qiellore e misioneve.

    Tereza lindi në Alanson në Normandi në vitin 1873 nga një familje të borgjezisë të vogël (i ati ishte orëndreqës) e ajo ishte i teti fëmijë, ku mori edukatë katolike. Në moshë ende të njomë, Tereza u dallua për besimin e thellë fetar si dhe për një karakter të pavarur.

    Shumë shpejti, në moshën 15 vjeçare zgjodhi rrugën e Karmelit, duke u mbyllur në një nga kuvendet e klauzurës ku kaloi vitet e pakta të jetës së saj në një atmosferë thellësisht mistike. Vdiq nga tuberkulozi pa i mbushur ende 24 vjetët. Ndërronte jetë, natën mes 30 shtatorit e 1 tetorit të vitit1897. Vinte te këmbët e Kryqit vuajtjet e saj, si flije shpërblimi për shpirtrat e mëkatarëve. Është shenjta e dialogut dhe e buzëqeshjes. Duke vdekur, la pas vetes, gjithmonë të gjallë, mesazhin e madh "të rrugës së vogël" përmes së cilës mund të arrihet deri te Krishti. E ky mesazh nuk do të vdiste me të. Shpallet e shenjtë më 1925 e po këtë vit shpallet “Pajtore e Misioneve”.

    E motra, Paolina, që e pati nxitur ta shkruante përvojën e saj shpirtërore, vendosi t'i botonte "Fletoret " e Terezës. Fama e Shenjtërisë së Motrës së vogël të Krishtit Fëmijë, të cilën ndër figure e shikojmë me Kryqin në njërën dorë e me një tufë trëndafila në tjetrën, u përhap me shpejtësi.

    Pati premtuar të reshte një shi trëndafilash mbi njerëzimin: reshi hire hyjnore, me aromë edhe më të mirë se ajo e luleve. Më 19 tetor 1997, Papa Gjon Pali II, duke vlerësuar lart doktrinën e saj shpirtërore, i dha titullin "Dijetare të Kishës Universale": është gruaja e tretë që meriton një nderim të tillë në Kishë, pas Katerinës së Sienës dhe Shën Terezës së Avilës. Emrin e saj e mori edhe Nëna jonë Terezë Gonxhe Bojaxhiu, e me lumturimin e saj, Kisha universale njeh tri Tereza të mëdha!

    Ndër fjalët më të njohura të Mësueses shenjte të kohëve moderne, Pajtores së misioneve dhe Pajtores së dytë të Francës, Shën Terezës Martë, që u bë e njohur me emrin rregulltar "Shën Tereza e Krishtit Fëmijë” janë: “Ja qielli im, fati im: të shkrihem nga dashuria për Krishtin”.

  12. #32
    Ati, Biri dhe Shpirti Maska e simonpjetri
    Anëtarësuar
    28-10-2008
    Postime
    85
    Sot me 4 tetor kalendari Kishtar përkujton Shën Françeskun e Asizit.


    Nga një rini e çkujdesur e plot dëfrime, si pati ndjerë mëshirë për të gërbulurit, u kthye në rrugën e Ungjillit dhe e jetoi pa asnjë lëkundje, në varfëri e në gëzim, duke e ndjekur Krishtin e përvuajtur, të varfër e të pastërt, sipas shpirtit të lumnive. Së bashku me vëllezërit e parë që e ndiqnin, të tërhequr nga forca e shembullit të tij, predikoi kudo dashurinë e Zotit, duke dhënë një ndihmesë të jashtëzakonshme në përtëritjen e Kishës.

    I dashuruar me Krishtin, e përqendroi përvojën e tij shpirtërore në kundrimin e Shpellës së Betlehemit e të Kalvarit. Mbarti në korpin e vet shenjat e Mundimeve të Krishtit: pesë plagët. Në të, ashtu si në mistikët më të mëdhenj, u shkrinë harmonia me gjithësinë, të cilës i këndoi mrekullisht në Këngën e Krijesave. Qe frymëzues e Atë i familjeve rregulltare mashkullore e femërore që morën prej tij emrin “françeskane”. Piu XII e shpalli Pajtor të Italisë më 18 qershor 1939.
    Urdhri françeskan nisi së pari në Asizi të Italisë, por shumë shpejt u përhap në vise të tjera të botës, e edhe në Shqipëri e në trevat tjera shqiptare.

    E sot, ndër të gjitha Kishat françeskane të botës u kremtua festa e Shenjtit themelues Françeskut, që vijon të tërheqë me shembullin e vet mijëra njerëz të feve e kombësive të ndryshme në rrugën e Krishtit Zot e Shpëtimtar. Shën Françesku i Asizit i cili, duke i përngjarë Krishtit, hoqi dorë nga pasuritë tokësore, na mësoi, kështu, se duhet të jemi të thjeshtë, të përvujtë e të pastër, që kur ta lemë këtë botë, ta marrim shpërblimin për dashuri. Të mësojmë nga Shën Françesku për ta jetuar fjalë për fjalë Ungjillin.
    "Biri i vetëm ‑ që është Hyj, një natyre me Atin"

  13. #33
    “U bëftë vullneti yt” Maska e zef malsia
    Anëtarësuar
    09-09-2008
    Postime
    83
    Me 6 tetor kisha katolike feston shën Brunon, meshtar e murg e themelues i Urdhrit të Çertozinëve


    Bruno lindi në Këln rreth viteve 1030-1035. Ndoqi shkollën e Katedrales së Reimsit, që i përgatiste të rinjtë për rrugën kishtare. Në vitin 1056 u caktua profesor i filozofisë dhe i teologjisë, duke fituar nderimin e simpatinë e nxënësve të tij. Ndërmjet tyre ishte edhe Odoni i Lagerisë, papa i ardhshëm Urbani II.

    Në vitin 1075 u emërua kancelar i kryeipeshkvit simoniak të Reimsit, Manase. Me që ishte njeri i drejtë, shumë shpejt ndërmjet tij e ipeshkvit lindën konflikte, që përfunduan vetëm më 1080, kur Gregori VII urdhëroi të zgjidhej një ipeshkëv i ri për Reimsin.

    I pakënaqur nga bota, në vitin 1082 nisi jetën vetmitare pranë Molesmes, ndërsa dy vjet më pas, së bashku me gjashtë shokë, u vendos në dioqezën e Grenobles, ku u mirëprit nga ipeshkvi Ugo dhe nga abati Seguino i Sheî-zë- Dië. Me ndihmën e ipeshkvit ndërtoi, në trojet malore të Shartrëzë, shtatë baraka, ku murgjërit jetonin në heshtje, në lutje e në punë. Vetmia e plotë ndërpritej vetëm kur mblidheshin së bashku për të thënë një pjesë të Ofices ose për të marrë pjesë në Meshën shenjte në ditët festive. Së bashku me shokët e tij, shenjti iu kushtua punës së dorës e, posaçërisht, veprimtarisë së kopjimit të dorëshkrimeve.Lindi kështu Urdhëri Çertozin.

    Në vitin 1088 Urbani II e thirri në Romë si këshilltar, por me që aty gjeti një mjedis të korruptuar, në vitin 1092, pasi siguroi njohjen dhe autonominë për kuvendin e themeluar pranë Grenobles, vendosi të largohej në La Torre, në mes pyjeve kalabreze.
    Realizoi përsëri idealin e tij murgar duke kërkuar Zotin në heshtje e në vetmi, në gjurmët e etërve të shkretëtirës. Ndërtoi rishtas një eremitazh sipas stilit të atij të Shartrëzës e edhe këtu rreth tij u mblodhën shumë shokë.

    Vdiq në Serra Shën Bruno më 6 tetor 1101, i rrethuar nga një famë e madhe shenjtërie. Papa Leoni X, në vitin 1514, miratoi kultin e tij; Gregori XV më 1622 e radhiti ndërmjet shenjtorëve të Shkurtores e në Mesharin Romak, ndërsa dy vite më parë, Papa Benedikti XVI, duke bashkëkremtuar Meshën shenjte me anëtarët e Komisionit Teologjik Ndërkombëtar në Kapelën e Nënës së Shëlbuesit në Vatikan, e kujtoi kështu Shën Brunon, 905 vjet pas vdekjes: “Misioni i Shën Brunos, i shenjtit që u festua sot, duket qartë në lutjen, që na shpjegon se misioni i tij ishte: heshtje e kundrim i Fjalës së Zotit. Por heshtja e kundrimi kanë një qëllim, shërbejnë për të ruajtur, në përhumbjen e jetës së përditshme, bashkimin e përhershëm me Zotin. Ky është qëllimi: që në shpirtin tonë bashkimi me Zotin të jetë gjithnjë i pranishëm e të na shndërrojë plotësisht”.
    "..ju do të vdisni në mëkatet tuaja, po të mos besoni se UNË JAM".

  14. #34
    “U bëftë vullneti yt” Maska e zef malsia
    Anëtarësuar
    09-09-2008
    Postime
    83

    22.10.2009

    Sot kalendari Kishtar kujton Shën Donatin e Fiezoles.


    Donati lindi në Irlandë aty nga fundi i shekullit VIII në një familje fisnikësh të krishterë. I shtyrë nga dëshira për t’u bërë i krishterë i përkryer, në vitin 816 u largua nga familja e nga atdheu e nisi të shtegtojë në vise të ndryshme. Shkeli si shtegtar edhe në Romë.

    Si e realizoi këtë dëshirë, mori rrugën e kthimit në atdhe e në shtëpinë atërore. Por pikërisht në sa po kthehej, arriti në Fiezole kur populli po zgjidhte ipeshkvin e ri. Çuditërisht fiezolanët zgjodhën shtegtarin e udhëve të largëta. Ishte viti 829. Ai do të vijonte ta drejtonte dioqezën e Fiezoles për 40 vjet me radhë, deri në vdekje.

    Qe njeri i letrave dhe ushtroi ndikim të fuqishëm mbi shkollën e ngritur në Firence nga Lotari. Shkroi shumë vepra, nga të cilat arriti deri në ditët tona vetëm një epitaf i shkruar për varrin e tij, shumë i çmuar për njoftimet autobiografike që përmban, një besojmë poetike, të cilën ua pati lexuar miqve para se të vdiste, si dhe lavdet për Shën Brigjidën, pajtore e Irlandës.

    Vdiq në Fiezole ndërmjet viteve 874- 877 e u varros në katedralen e vjetër të qytetit, tek këmbët e kodrës, në kapelën kushtuar Shën Romulit. Më 1817 u mbart në katedralen e re, të ngritur mbi kodër. Kisha fiezolane e kremton më 22 tetor.
    "..ju do të vdisni në mëkatet tuaja, po të mos besoni se UNË JAM".

  15. #35
    “U bëftë vullneti yt” Maska e zef malsia
    Anëtarësuar
    09-09-2008
    Postime
    83

    24.10.2009

    Me 24 tetor, kalendari Kishtar kremton Shën Antonin Maria Klaret.


    Shën Antoni lindi në Katalonjë të Spanjës më 23 dhjetor 1807, në një familje endësish katalanë, të cilëve Zoti u kishte falur dhjetë fëmijë. U shugurua në vitin 1835, në moshën 28 vjeç. Në vitin 1839 shkoi në Romë, ku i drejtoi Propaganda Fides lutjen të dërgohej si misionar atje ku kishte më shumë nevojë. Si nuk mundi ta plotësonte këtë dëshirë, u kthye në atdhe, ku predikoi në të katër anët e vendit, duke fituar një popullaritet të jashtzakonshëm. Në vitin 1849 themeloi kongregatën apostolike ‘Bijtë e Zemrës së Papërlyer të Zonjës së Bekuar’, që sot njihen si ‘Misionarët Klaretianë’, të cilët në fillim të mijëvjeçarit të tretë kryejnë misionin e tyre në 65 vende të ndryshme ndër të pesë kontinentet.

    Në vitet 1936-39, gjatë luftës civile spanjolle, 271 nga sivëllezërit e tij u mbytën për shkak të mbrojtjes së fesë. Ndërmjet tyre spikasin 51 martirët e Barbastros, shpallur të Lum nga Gjon Pali II më 1992.

    Në vitin 1849 u emërua kryeipeshkëv i Santjagos në Kubë, që asokohe i përkiste kurorës spanjolle. Arriti në vendin e ri të misionit në shkurt të vitit 1851. Iu desh të përballonte problemet e rënda morale, fetare e shoqërore që prisnin prej kohe zgjidhje në jetën e banorëve të ishullit, si bashkëjesta pa kurorë, varfëria, skllavëria, padija etj etj, të cilave u shtoheshin dy fatkeqësi edhe më të rënda të natyrës: thatësira e termetet. Përshkoi katër herë me radhë dioqezën e vet, i shoqëruar nga një grup misionarësh vërtetë të shenjtë. Fuqizoi punën e seminarit për formimin e klerit, nxiti zhvillimin e bujqësisë, duke botuar libra profesionalë e duke ngritur edhe një fermë-model në Kamaguej. Krijoi në çdo famulli arkat e kursimit, vepër pioniere për Amerikën Latine. Promovoi edukimin, duke kërkuar institute fetare e duke krijuar, së bashku me të Nderuarën Maria Antonia Paris, Kongregatën e Rregulltareve të Zojës së Papërlyer (Misionaret klaretiane). Për shkak të mbrojtjes të të drejtave të Kishës dhe të njeriut, nisi të sulmohet nga politikanët e padenjë e njerëzit e korruptuar. E kështu filluan për të kërcënimet e atentatet, në njërin nga të cilët, në Holguin, u plagos rëndë në fytyrë. Në vitin 1857 mbretëresha i bëri thirrje të kthehej në Madrid si rrëfyes i saj. Ai u kthye e vijoi të predikojë Ungjillin në kryeqytet e në gjithë gadishullin. I internuar në Francë, arriti së bashku me mbretëreshën në Paris, ku vijoi predikimin e lajmit të mirë. Pastaj u nis në Romë ku, duke marrë pjesë në Koncilin I të Vatikanit, mbrojti me zjarr pagabueshmërinë e Papës së Romës. U rikthye në Francë, ku nisi revolucioni e me të, edhe një persekutim i ri për Shenjtin. U strehua në kuvendin e Fortfruad pranë Narbonës, ku mbylli shenjtërisht sytë më 24 tetor 1870.

    Mbi varr i skalitën fjalët e Papës Gregori VII: “E desha drejtësinë e e urreva poshtërsinë, prandaj po vdes në internim”. Trupi i tij nderohet në Shtëpinë Nënë të Klaretianëve në Vik - Barcelonë. U shpall shenjt më 8 maj 1950 nën papninë e Piut XII, i cili e quajti: “Njeri i madh, i lindur për të sheshuar kundërshtimet; me trup të vogël, por me shpirt vigan; modest në dukje, por me aftësi të tilla, që u impononin respekt edhe njerëzve më të mëdhenj të tokës; me karakter të fortë, por jo pa ëmbëlsinë e njeriut që di të bëjë pendesë; përherë në praninë e Zotit, edhe ndër veprimtaritë më të zakonshme; i sharë e i admiruar, i lavdëruar e i persekutuar, gjithnjë i ndriçuar nga drita më ëmbël e kësaj bote: devocioni për Nënën e Zotit”.
    "..ju do të vdisni në mëkatet tuaja, po të mos besoni se UNË JAM".

  16. #36
    "Në fillim ishte Fjala" Maska e toni77_toni
    Anëtarësuar
    09-09-2005
    Vendndodhja
    Kosovë
    Postime
    4,534
    Sot me 21 nëntor kalendari Kishtar kremton festën e Paraqitjes së Marisë në tempull




    Mbi këtë paraqitje të Zojës Mari në tempull, për t’iu kushtuar Zotit qysh në fëmijëri të parë, na flasin vetëm tradita dhe shkrimet apokrife. Liturgjia lindore e shënon ketë festë që në shekullin e katërt, ndërsa në Perëndim hyri në Kishë rreth shekullit XIV.

    E kremtja përkujton kushtimin e Virgjërës Hyut me shpirt e me trup. Zonja me ketë akt bëhet modeli i gjithë atyre të cilët, aty e mbrapa, do t’i kushtohen Zotit me jetën rregulltare.

    Prandaj sot, në përkujtimin liturgjik të Paraqitjes së Zojës së Bekuar në tempull, Kisha kremton edhe Ditën Pro orantibus, kushtuar kryesisht rregulltareve të klauzurës.

    Në lutjen e Engjëllit të Tënzot të 20 nëntorit 2006, Benedikti XVI pati kujtuar se kuvendet e jetës kundruese u ofrohen njerëzve si oaza të Shpirtit e u bëjnë mirë të gjithëve. Maria, që paraqitet në tempull, është ikonë profetike e atyre që dhurojnë jetën për lavd e lumni të Zotit e për kthimin e zemrave, përmes kushteve rregulltare. Kisha u shpreh mirënjohjen Zotit për këtë dhuratë dhe i kushton vëmendje të veçantë manastireve, posaçërisht atyre që kalojnë çaste të vështira.

    Gjatë Ditës kushtuar rregulltareve të klauzurës, themeluar nga Piu XII më 21 nëntor 1953, besimtarët luten për ata që ia kushtojnë gjithë jetën kundrimit, duke bashkëpunuar në këtë mënyrë për ndërtimin e mbretërisë së Hyjit. Zgjedhja e rrugës kundruese nuk është e rastit: buron nga dashuria e thellë, pa kushte, për Krishtin dhe nga dëshira për të marrë pjesë shpirtërisht në problemet e Kishës e të botës.

    Shembulli i murgeshave mund të kthehet në forcë tërheqëse e t’i japë hov ecjes në gjurmët e Krishtit, që kërkohet nga çdo i pagëzuar.Kjo Ditë u kujton gjithë të krishterëve se Krishti duhet të jetë në qendër të jetës së tyre, se duhet të luten e ta dëgjojnë fjalën e Zotit, për ta jetuar plotësisht fenë e tyre.
    Gjej kohen të lexosh, është themel i të diturit.

  17. #37
    “U bëftë vullneti yt” Maska e zef malsia
    Anëtarësuar
    09-09-2008
    Postime
    83
    Sot më 24 nëntor kalendari Kishtar përkujton Shën Andreun Dung-Lak dhe 116 shokët martirë të Vietnamit.



    Historia e krishterimit në Vietnam, filloi në shekullin e XVI me misionarin francez atë Aleksandër de Rodes, që konsiderohet apostulli i parë i kësaj Kishe aziatike, aso kohe e ndarë në tri rajone: Tonkěn, Anam e Koçinçina. Pra në Vientam e në rajonin Tonkěn fjala e Ungjilli për herë të parë kumboi në shekullin e XVI, përmes martirizimit. Numri i përgjithshëm i viktimave, gjatë tre shekujve në këtë tokë, arrijnë në afër 130.000. Data e 24 nëntorit është dita e martirizimit të disa prej këtyre shenjtorëve, si Andreu Dung-Lak meshtar që lindi në Vietnam, në vitin 1795, nga prindër paganë. Duke qenë tepër e varfër, familja ia shiti një katekisti të krishterë, që e mbajti pranë në misionin e Vinh-Tri, ku e pagëzoi dhe e shkolloi. Si u bë edhe ai katekist, vendosi të fillojë studimet teologjike dhe, më 15 mars të vitit 1823 u shugurua meshtar.
    U caktua famullitar në zona të ndryshme. Ndonëse në vend kishte shpërthyer persekutimi më i egër antikristian, ai e vijoi misionin e vet, duke vënë në rrezik edhe jetën. Gjatë sundimit të mbretit Minh-Mahn, u burgos disa herë për shkak të fesë. Por sa herë burgosej, të krishterët e lironin nga burgu, duke paguar shumën e caktuar për këtë qëllim. E kjo nuk ishte aspak e lehtë, në një kohë kur ai që fshihte një të krishterë, dënohej me vdekje.
    Më 10 nëntor 1839 Andreu u arrestua në Ké-Song e më vonë u lirua, pas pagesës së zakonshme. Ndërsa kapërcente lumin me varkë, u arrestua nga sekretari i prefektit, i cili e njohu. Më 16 nëntor 1839 u mbyll në qelitë e tmerrshme të burgut në Hanoi, ku iu nënshtrua një hetuesie të gjatë e të mundimshme. I ftuar të mohojë fenë e të shkelë Kryqin, u përgjigj se ishte gati të vdiste, por jo të mohonte. E dënuan me prerjen e kokës. Dënimi u zbatua më 21 nëntor 1839.
    Së bashku me Andreun kujtohen edhe 116 martirë të tjerë vietnamezë, që e dëshmuan besnikërinë e tyre ndaj Krishtit gjatë historisë së ungjillëzimit të vendit. Fara e hedhur në vitin 1617 në Tonkin nga Atë Aleksandër de Rodes, dha fryte të begata. Andreu e shumë të tjerë u shpallën të Lumë nga papa Leoni XIII më 190. pastaj disa të tjerë nga Piu X më 1909, nga Piu XII më 1925; prej këtyre 117 u shpallën shenjtë nga Papa Gjon Pali II më 19 qershor 1988.
    "..ju do të vdisni në mëkatet tuaja, po të mos besoni se UNË JAM".

  18. #38
    Ati, Biri dhe Shpirti Maska e simonpjetri
    Anëtarësuar
    28-10-2008
    Postime
    85
    Kisha katolike përkujtoi Shën Gjon Damashenin.


    04.12.2009
    Shën Gjoni, meshtar e dijetar i Kishës, që u pagëzua me emrin Jahja ibn Sargun ibn Mansur, lindi aty nga gjysma e shekullit VII në një familje arabe kristiane e vdiq në vitin 749. Konsiderohet si përfaqësuesi i fundit i patrologjisë greke dhe lindore për veprat e tij monumentale, ndërmjet të cilave shquhet "Burimi i dijes". Veprimtaria e tij letrare është jashtzakonisht e larmishme: ishte poet e autor tekstesh liturgjike; gojtar, filozof e apologjet. Bir i njërit nga funksionarët më të lartë të Khalifit të Damaskut, Gjoni i vogël pati shokë lodrash princin trashëgimtar të vendit, që më vonë do t'i propozonte detyrën e t'et si ministër i financave.
    Po ai, më shumë se oborrin mbretëror, më tepër se ofiqet e luksin e pallatit, parapëlqeu të mbyllej në kuvendin e Shën Sabës, pranë Jeruzalemit, ku u shugurua meshtar dhe thelloi njohuritë e tij teologjike, duke u përgatitur kështu për detyrën e predikatarit në Bazilikën e Varrit të Krishtit.

    Nga Jeruzalemi zëri i tij nisi të dëgjohej në të gjithë botën e krishterë, në mbrojtje të çështjeve më të shenjta. Mbeti i famshëm shkrimi "Tri diskutime në favor të figurave shenjte" në mbrojtje të figurave kundër ikonathyersëve, të udhëhequr nga vetë perandori i Bizantit, Leoni III. Iu desh ta paguante shtrenjt këtë akt të guximshëm kundër vetë Perandorit.

    Në këtë diskutim filozofik, Shën Gjoni pati rastin të zbulonte gjithë përgatitjen e tij teologjike, vënë në dispozicion jo vetëm të Patrikut të Jeruzalemit, por të mbarë Kishës. Kështu në Koncilin II të Nikesë (i 7-ti ekumenik) ai u vlerësua jashtzakonisht jo vetëm për diturinë e jashtzakonshme por kryesisht për shenjtërinë e tij.
    "Biri i vetëm ‑ që është Hyj, një natyre me Atin"

  19. #39
    "Në fillim ishte Fjala" Maska e toni77_toni
    Anëtarësuar
    09-09-2005
    Vendndodhja
    Kosovë
    Postime
    4,534
    Me 6 dhjetor nga kalendari kishtar përkujtohet Shën Nikolla, ipeshkëv




    Fama e Shën Nikollës ipeshkëv është universale: dokumentohet nga Kishat dhe veprat e artit, institucionet e traditat e lidhura me emrin e tij. E, megjithatë, të dhënat për jetën e Shën Kollit janë të pakta. Ka mundësi të ketë lindur në Pŕtara të Liçies, në Azinë e Vogël (Turqia e sotme), e pastaj të jetë zgjedhur ipeshkëv i Mirës, po në Liçie.

    Nikolla vdiq më 6 dhjetor. Kulti i tij u përhap me shpejtësi në të gjithë Azinë e Vogël. Mjafton të kujtojmë se vetëm në shekullin VI, në Kostandinopojë iu kushtuan 25 kisha. Tek varri i tij nisën të organizohen shtegtime. Shumë shkrime në greqisht e në latinisht e bënë të njohur figurën e tij në mbarë botën bizantino-sllave e perëndimore, duke filluar nga Roma e deri në Jug të Italisë. Por më se shtatë shekuj pas vdekjes së tij, kur Pulia e Italisë u pushtua nga normanët, Nikolla i Mirës u bë Nikolla i Barit.

    Shtatëdhjetë e dy marinarë barezë, pasi zbarkuan në Azinë e Vogël, të pushtuar nga turqit, arritën tek varri i Shën Kollit, ia morën me nderim të thellë eshtrat dhe, më 9 maj 1087, u kthyen në Bari, të pritur me triumf: Shenjti u shpall menjëherë Pajtor i qytetit. Më 29 shtator të vitit 1089, pas një qëndrimi të shkurtër në një kishë të qytetit, reliket e Shenjtit u vendosën përfundimisht në kriptën e përgatitur pranë bazilikës që u ngrit mbi to. Do të ishte vetë papa Urbani II që do t’i vendoste reliket në lter. Në fund të shekullit XX bazilika, që Papa Piu XII ia besoi dominikanëve, u kthye në vend takimi ndërmjet Kishave të Lindjes e të Perëndimit dhe në seli të Institutit të teologjisë ekumenike “Shën Nikolla”.

    Ne Keshillin e Pare Ekumenik ne vitin 325, Shen Nikolla ishte pjesemarres. Ky keshill shpalli Simbolin Besimit, dhe ai foli kunder heretikeve si Arius me shenjtoret e tjere.

    Ishte jashtzakonist guximtar dhe i mbushur me zellë. Shen Nikolla, i mbushur me zell per ti sherbyer Hyjit, e sulmoi heretikun Arius me fjale dhe e goditi ate ne fytyre. Mirpor per kete arsye, atij iu hoq emblema e ipeshkveit dhe u vendos nen kontrollin e rojeve. Por disa prej Eterve te Shenjte paten te njejtin vegim, pane Vete Zotin dhe qe ia ktheu Shenjtorit Ungjillin dhe emblemen e ipeshkvit. Eterit e Keshilit rane dakord se guximi i shenjtorit ishte i pelqyeshem nga vet Hyji dhe ia riktheun shenjtorin postin qe kishte me parë.

    Pasi u kthye ne dioqezen e tij, shenjtori i solli paqe dhe bekime duke mbjelle fjalen e se Vertetes, duke shkulur me rrenje herezite, duke ushqyer tufen e tij me doktrine te shendoshe dhe duke u dhene ushqim per trupin.

    Sipas traditave dhe gojëdhënave, Zoti neprmjet ketij Shenjti kreu mrekulli pas mrekullie. Pothuajse çdo gjest të tij gojëdhëna e kthen në mrekulli: shpëton mrekullisht tre zyrtarë nga vdekja, e mbron Mirën nga thatësira, qetëson një stuhi të tmerrshme në det, ngjall së vdekuri tre fëmijë të mbytur, e mrekulli të tjera, të cilat kujtohen edhe në këngën tradicionale që shqiptarët e këndojnë sërish natën e festës së Shenjtit, me devocion të jashtëzakonshëm, nën dritën e qiriut të trashë, ndezur për nder të tij.

    E, gjithnjë sipas traditës, natën e festës, piqet edhe “fërliku i Shën Kollit”, ose flijohet një gjel. Shumë ndër shqiptarët katolikë e ortodoksë mbajnë emrin Nikollë emër që ka marrë një mori trajtash si: Lec, Kolec, Kolë, Nikolin, Koli, Kolin e Lin.

    Edhe ndër trojet shqiptare Shenjtit të mrekullive i janë kushtuar disa Kisha. Po kujtojmë vetëm Kishën e Shën Nëkollit në lagjen Rus të Shkodrës, shkatërruar nga komunistët e rindërtuar përsëri – një mrekulli e re kjo e Shenjtit; një Kishë tjetër e njohur kushtuar Shenjtit ngrihet në Velezhë të Kosovës, që e ka edhe pajtor.

    Shën Kolli njihet menjëherë në ikonografi, sepse mban në dorë shkopin baritor dhe tri kuleta – siç quhen në këngën shqiptare kushtuar Shenjtit, të trija plot me monedha ari, që do të shërbenin për pajën e tri vajzave të varfra.

    Shenjti është pajtor i fëmijëve, i djemve e vajzave të reja, i nxënësve, i farmacistëve, i udhëtarve, i detarëve, i peshkatarëve. Emri Nikolla vjen nga greqishtja e do të thotë fitimtar i popullit.




    Urime dh per shumë mot festa e Shenjtit Nikollë (Shenkollit), Zoti u bekoftë.
    Ndryshuar për herë të fundit nga toni77_toni : 06-12-2009 më 19:28
    Gjej kohen të lexosh, është themel i të diturit.

  20. #40
    “U bëftë vullneti yt” Maska e zef malsia
    Anëtarësuar
    09-09-2008
    Postime
    83
    Sot me 22 janar kalendari Kishtar përkujton Shën Vinçenc Palotit, meshtar


    “Është meshtar i mirë. I përgatitur, rrëfyes në Seminarin romak dhe në Kolegjin Urbanian të Propaganda Fides. Aktivizohet në shumë vepra bamirësie. Po pse dashka të themelojë një shoqëri për apostullimin katolik? Sikur për këtë të mos ishin prej kohe strukturat e Kishës?

    Vinçenc Paloti, romak, i lindur në vitin 1795, meshtar që nga viti 1818, u ndesh me mosbesim e pengesa të shumta në botën kishtare kur, ashtu si pak kush, (dom Nikollë Maca në Veronë për shembull) kuptoi s’kërkonte koha nga katolikët.

    Pas stuhisë së Revolucionit francez e të Napoleonit, ipeshkvij, priftërinj, rregulltarë e studiues u vunë me gjithë shpirt në mbrojtje të fesë. E Vinçenci e shikonte këtë dhe e vlerësonte. Por ai mendonte se kjo ishte e pamjaftueshme: problemi i vërtetë nuk ishte të mbrohej gardhi, brënda të cilit ndodheshin besimtarët. Jo, duheshin fituar besimtarë të tjerë, kudo, duke i shembur gjerdhet. E shtonte: kjo është detyrë e të gjithëve; çdo i krishterë e ka për detyrë ta ruajë fenë e ta përhapë atje ku nuk ka arritur akoma ose ku nuk është më. Ky ishte një program sulmi.

    Vinçenci respektonte mandatin e veçantë të Papës, të ipeshkvijve, të klerit, por fliste edhe për ‘apostullimin katolik” si detyrë dhe e drejtë e çdo besimtari, sepse Zoti i urdhëron të gjithë të kujdesen për shëndetin e shpirtit të të afërmit. Mbi këtë bazë lindi në vitin 1835 Vepra e Apostullimit Katolik, shoqatë laikësh, që do të kishte si pjesë të brendshme e si forcë lëvizëse një bashkësi meshtarësh, e ndjekur nga Kongregata e Motrave të Apostullimit katolik (që njihen me emrin Palotine). Qëllimi: ta bënte Krishtin të njohur me fjalë, me mësim, me vepra materiale e shpirtërore bamirësie Gregori XVI e miratoi veprën, e atëherë në Romë të gjithë nisën ta shikojnë me nderim don Vinçencin. Por shoqëria e tij e apostullimit, pas fillimit të mbarë, nisi të haste pengesë pas pengese, duke filluar nga shtyrja e vazhdueshme e miratimit të rregullës (deri në vitin 1904).

    Vinçenci vdiq me famën e njeriut shenjt, por që ama e kishte bërë një gabim.

    Gjithsesi ai që quhej ‘gabimi i tij’, vijonte të përparonte, duke bërë që, në fund të shekullit XX, palotinët të luanin një rol gjithnjë më të rëndësishëm. E megjithatë ky i ashtuquajtur ‘gabim’, që solli frymë të re në Kishë, e ngadalësoi çështjen e shenjtërimit të Tij, gjithnjë përmes keqkuptimesh e dritëshkurtësie. U desh Papa Piu XI për t’i dhënë fund mosbesimit e për ta shpallur Vinçencin punëtor të vërtetë’ e ‘bashkëpunëtor të çmuar të misionit katolik’, ndërsa shenjt u shpall nga Gjoni XXIII në vitin 1963.

    Dy vjet më pas, dekreti Apostolicam actuositatem i Koncilit II të Vatikanit do të shpallte solemnisht: “Laikët kanë të drejtën dhe detyrën e apostullimit, që buron nga bashkimi i tyre me Krishtin, Kryet e Kishës”. Kështu jehuan fjalët e Vinçenc Palotit, 130 vjet pas vdekjes së tij në Kishën universale, me zërin e Papës Pali VI dhe të ipeshkvijve të mbarë botës.
    "..ju do të vdisni në mëkatet tuaja, po të mos besoni se UNË JAM".

Faqja 2 prej 4 FillimFillim 1234 FunditFundit

Tema të Ngjashme

  1. Dita e Shën Nikolla - 6 dhjetor
    Nga Manulaki në forumin Komuniteti orthodhoks
    Përgjigje: 33
    Postimi i Fundit: 12-12-2023, 15:16
  2. Onufri, ikonografi më i madh shqiptar
    Nga Albo në forumin Komuniteti orthodhoks
    Përgjigje: 22
    Postimi i Fundit: 06-11-2013, 13:00
  3. Shen Nikolla, apo Santa Klaus, apo Plaku i vitit te ri
    Nga Seminarist në forumin Komuniteti orthodhoks
    Përgjigje: 3
    Postimi i Fundit: 24-12-2012, 11:53
  4. Niko NIKOLLA, "Arabaja me katër rrota dhe me tri klasë"
    Nga Xhuxhumaku në forumin Shkrimtarë shqiptarë
    Përgjigje: 0
    Postimi i Fundit: 22-05-2006, 16:14
  5. Niko Nikolla
    Nga Ladi05 në forumin Elita kombëtare
    Përgjigje: 2
    Postimi i Fundit: 06-01-2006, 19:23

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •