A të ka vdekur prindi?

[forum126]

A të ka vdekur prindi?



Një mik i imi më tha: a të ka vdekur prindi? Vallë, i ke patur këto ndjenja më herët..?

Nëse nuk ke patur ndjenja të këtilla më herët, eja ti përshkruaj…

Për një çast dhe moment humbet nga jeta yte ai që ishte shkak për jetën tënde, humbet dhe le pas vete me qindra kujtime që ta mbushin mendjen dhe zemrën. Humbet befasisht, pa paralajmërim. Kështu vazhdimisht ban vdekja, vjen në befasi dhe nuk ban dallim mes të madhit dhe të voglit.

Bërtasim për lajmin e mërzitshëm se na ka vdekur baba, madje edhe nuk na besohet se kjo ka ndodhur. Ishte me mua para disa ditëve, flitnim me te për martesën, shtëpinë, familjen. Ai e mbushte shtëpinë me gëzim dhe qeshje me komentet e tija komike.

I dashuri vëlla, ajo që nuk e di, ndoshta edhe e di, mirëpo e injoron, është fakti se të gjitha krijesat nuk e kuptojnë vlerën e asaj që e posedojnë përpos se kur ta humbin, andja edhe ti nuk do ta kuptosh vlerën e babës tënd, përpos se kur do ta humbish, mos dhashtë Zoti, atëherë të rikthehen kujtimet me te dhe i parashtron vetes një pyetje, por e cila bartë me vete zhurmën e mija topave në mendjen dhe qenien tënde…

Vallë vdiq e shkoi duke qenë i kënaqur me mua?

Vallë, i ka marrë me vete gabimet dhe sjelljet e këqija të mija apo mi ka falur me zemrën e tij të mëshirshme, zemrën e prindit, i cili nuk bartë urrejtje dhe mllef për bijtë e tij çkado që i bëjnë ata?

Nëse mi ka falur, si ta dijë këtë gjë?

A kishte qenë e mundshme të arrija grada më të larta te ai?

E nëse nuk mi ka falur gabimet dhe sjelljen e keqe time, e i ka mbetur diçka në zemrën e tij ndaj meje, si ta dijë këtë gjë?

A kam mundësi të shpaguaj këtë mëkat?

Këtu përfundoi fjala e mikut tim, nuk mundi të vazhdojë bisedën e tij, sepse e kaploi vaji, kurse unë e shikoja me dhembshuri, sepse kjo fatkeqësi ishte shumë e rëndë për te.

Në këtë moment mu kujtua Ijas ibën Muaviu, i cili kur i vdiq e ëma qau, e i thanë: pse po qanë? Tha:

(ßÇä áí ÈÇÈÇä ãÝÊæÍÇä ãä ÇáÌäÉ ÝÃÛáÞ æÇÍÏ æÅäí áÃÑÌæ ÃáÇ íÛáÞ ÇáÂÎÑ ÍÊì ÃÏÎá ÃäÇ æ ÃÈí ÓæíÉ Åáì ÇáÌäÉ)

"Kisha të hapur dy dyer të xhennetit, e mu mbyll njëra, kurse shpresoj që mos të më mbyllet edhe tjetra, derisa të hyjmë unë dhe babi im bashkë në xhennet".

Në këto çaste mu kujtuan edhe shumë tregime të muslimanëve të parë dhe bamirësia e tyre ndaj prindërve të vet.

Memuni thotë se nuk ka pa njeri më bëmirës ndaj babës së vet se sa Fadl ibën Jahja. Vazhdon në bisedën e tij dhe na e sjell këtë tregim:

"Babai i tij çdo herë merte abdest me ujë të nxehtë. Kur hynë në burg, në një natë të ftohtë, gardiani, rojtari i burgut, nuk u lejoj që të fusin dru në qeli. Kur ra në gjumë babai i Fadlit, ai e mori enën e ujit dhe e vëndoi mbi llambë dhe ashtu qëndroi deri në mëngjes. Kur u zgjua babai i tij në mëngjes i mundësoi të merte abdest me ujë të ngrohtë. Natën e ardhshme kujdestarët e burgut e larguan edhe llambën, atëherë Fadli e mori enën e ujit dhe e futi nën rrobat e tija dhe e vëndoi në bark që ta nxeh ujin me ngrohtësinë e barkut, duke duruar kështu të ftohtin e ujit dhe kohës".

Vëlla i dashur ja edhe një tregim, i cili e shtyri të qanë Omerin, radijall-llahu anhu, dhe ata që ishin përreth tij…

Në disa libra tregohet se Umeje Kenaniu ishte i pari i fisit të vet, kishte një djalë që e kishte emrin Kilab. Ata kishin bërë hixhret në Medinë në kohën e Omerit, radijall-llahu anhu. Ata qëndruan një kohë në Medinë dhe u njoftuan mirë me banorët e Medinës dhe shokët e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Në një takim me shokët e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, Kilabi u parashtroi pyetjen:

Cila është vepra më e mirë në Islam?

I thanë: xhihadi në rrugë të All-llahut.

Kilabi shkoi te Omeri, radijall-llahu anhu, duke kërkuar pjesmarrje në ndonjë luftë. Omeri, radijall-llahu anhu, e dërgoi me ushtrinë muslimane në persi. Kur mori vesh babai i tij, e kapi për qafe e i tha: mos i le vet prindërit e tu pleq dhe të dobët. Ata të kanë rritur kur ishe i vogël, e tani kur ata kanë nevojë për ty, ti do ti lësh?

U tha: do t'ju lë vet për një vepër, e cila është më mirë për mua.

Pasiqë mori pëlqimin e prindërve doli me ushtrinë islame. Mirëpo kthimi i tij u vonua shumë kohë.

Babai dhe nëna e tij një ditë ishin të ulur nën hijen e një hurme të tyre dhe ndërkohë erdhi një pëllumbë në folen e vet dhe lozte dhe argëtohej me zogun e vet. Kur pa plaku këtë pamje qau, qau edhe plaka. Ndërkohë babait iu dobësua shikimi.

Pasiqë kthimi i djalit nga kjo detyrë u vonua shumë shkoi te Omeri, radijall-llahu anhu, në xhami e i tha: "Omer, pasha All-llahun, nëse nuk ma kthen sa ma shpejtë djalin tim do të lutem kundër teje në Arafat".

Omeri, radijall-llahu anhu, menjëher u shkroi komandantëve të vet që ta kthejnë këtë djalë te prindërit e vet. Kur u kthya djali nga luftimet hyri te Omeri, radijall-llahu anhu, e Omeri e pyeti: cila ka qenë vepra më e mirë që ke bërë ndaj prindërve tuaj?

Tha: çdo herë i jepja përparësi atyre dhe ia kryeja të gjitha nevojat e tyre. Kur doja të mjelja për ta qumësht shkoja në ahër të deveve, shikoja devenë me më shumë qumësht, e rehatoja dhe e leja që të pushojë, pastaj ia laja sisët derisa të ftoheshin, pastaj e mjelja e ua jepja që ta pinë.

E thirri Omeri, radijall-llahu anhu, babain e tij. Kur erdhi, i kërrysur, i ligështuar, me shikim të dobët, dhe hyri te Omeri, Omeri, radijall-llahu anhu, i tha: si je Ebu Kilab?

Tha: si më sheh, kryetar i muslimanëve.

Tha: çka kishe dashtë më së shumti sot?

Tha: asgjë nuk dua sot, asnjë lajm nuk më gëzon dhe asnjë e keqe nuk më çrehaton.

Omeri i tha: asgjë, asgjë.

Tha: po, do të kisha dashur që Kilabi, djali im të ishte këtu afër meje, tia marr erën dhe ta përqafi para se të vdes.

Qau Omeri, radijall-llahu anhu, dhe i tha: do të arrishë atë që do me lejen e All-llahut.

Omeri, radijall-llahu anhu, e urdhëroi Kilabin që të shkojë dhe të mjelë qumësht nga deveja për babain e vet, ashtu sikurse bënte para se të dilte në luftë dhe tia sillte. Kur ia solli qumështin Omerit dhe Omeri këtë qumësht ia dha Ebu Kilabit duke i thënë: pie këtë. Kur e afroi buzën e tij afër pjatës që ta pinte tha: O kryetar i muslimanëve, pasha All-llahun, jam duke marrë erën e duarve të Kilabit. Omeri, radijall-llahu anhu, qau e tha: ja ku e ke Kilabin, ta kemi sjellur nga lufta. U ngrit shpejt e përqafi djalin e tij dhe e shtërngoi fortë duke qajtur, kurse edhe Omeri me ata që ishin të pranishëm qanin. Pastaj Omeri, radijall-llahu anhu, tha: Djali im, kujdesu për prindërit dhe në bamirësi ndaj tyre bën xhihad sa të jenë gjallë, e pastaj kujdesu për veten tënde pas tyre.

Eja, vëllau im i dashur, nxito dhe sillu mirë me prindërit tuaj, ji sikur këta kolosë të mëdhenjë, para së të gdhimë ndonjë ditë para fatkeqësisë së befasishme, e njerëzit përreth të na thonë: All-llahu të dhashtë sabrin dhe të përpjektë me të në xhennet, se të ka vdekur baba…

[ildushja]

A të ka vdekur prindi?



Një mik i imi më tha: a të ka vdekur prindi? Vallë, i ke patur këto ndjenja më herët..?

Nëse nuk ke patur ndjenja të këtilla më herët, eja ti përshkruaj…

Për një çast dhe moment humbet nga jeta yte ai që ishte shkak për jetën tënde, humbet dhe le pas vete me qindra kujtime që ta mbushin mendjen dhe zemrën. Humbet befasisht, pa paralajmërim. Kështu vazhdimisht ban vdekja, vjen në befasi dhe nuk ban dallim mes të madhit dhe të voglit.

Bërtasim për lajmin e mërzitshëm se na ka vdekur baba, madje edhe nuk na besohet se kjo ka ndodhur. Ishte me mua para disa ditëve, flitnim me te për martesën, shtëpinë, familjen. Ai e mbushte shtëpinë me gëzim dhe qeshje me komentet e tija komike.

I dashuri vëlla, ajo që nuk e di, ndoshta edhe e di, mirëpo e injoron, është fakti se të gjitha krijesat nuk e kuptojnë vlerën e asaj që e posedojnë përpos se kur ta humbin, andja edhe ti nuk do ta kuptosh vlerën e babës tënd, përpos se kur do ta humbish, mos dhashtë Zoti, atëherë të rikthehen kujtimet me te dhe i parashtron vetes një pyetje, por e cila bartë me vete zhurmën e mija topave në mendjen dhe qenien tënde…

Vallë vdiq e shkoi duke qenë i kënaqur me mua?

Vallë, i ka marrë me vete gabimet dhe sjelljet e këqija të mija apo mi ka falur me zemrën e tij të mëshirshme, zemrën e prindit, i cili nuk bartë urrejtje dhe mllef për bijtë e tij çkado që i bëjnë ata?

Nëse mi ka falur, si ta dijë këtë gjë?
A kishte qenë e mundshme të arrija grada më të larta te ai?

E nëse nuk mi ka falur gabimet dhe sjelljen e keqe time, e i ka mbetur diçka në zemrën e tij ndaj meje, si ta dijë këtë gjë?

A kam mundësi të shpaguaj këtë mëkat?

Këtu përfundoi fjala e mikut tim, nuk mundi të vazhdojë bisedën e tij, sepse e kaploi vaji, kurse unë e shikoja me dhembshuri, sepse kjo fatkeqësi ishte shumë e rëndë për te.

Në këtë moment mu kujtua Ijas ibën Muaviu, i cili kur i vdiq e ëma qau, e i thanë: pse po qanë? Tha:

(ßÇä áí ÈÇÈÇä ãÝÊæÍÇä ãä ÇáÌäÉ ÝÃÛáÞ æÇÍÏ æÅäí áÃÑÌæ ÃáÇ íÛáÞ ÇáÂÎÑ ÍÊì ÃÏÎá ÃäÇ æ ÃÈí ÓæíÉ Åáì ÇáÌäÉ)

"Kisha të hapur dy dyer të xhennetit, e mu mbyll njëra, kurse shpresoj që mos të më mbyllet edhe tjetra, derisa të hyjmë unë dhe babi im bashkë në xhennet".

Në këto çaste mu kujtuan edhe shumë tregime të muslimanëve të parë dhe bamirësia e tyre ndaj prindërve të vet.

Memuni thotë se nuk ka pa njeri më bëmirës ndaj babës së vet se sa Fadl ibën Jahja. Vazhdon në bisedën e tij dhe na e sjell këtë tregim:

"Babai i tij çdo herë merte abdest me ujë të nxehtë. Kur hynë në burg, në një natë të ftohtë, gardiani, rojtari i burgut, nuk u lejoj që të fusin dru në qeli. Kur ra në gjumë babai i Fadlit, ai e mori enën e ujit dhe e vëndoi mbi llambë dhe ashtu qëndroi deri në mëngjes. Kur u zgjua babai i tij në mëngjes i mundësoi të merte abdest me ujë të ngrohtë. Natën e ardhshme kujdestarët e burgut e larguan edhe llambën, atëherë Fadli e mori enën e ujit dhe e futi nën rrobat e tija dhe e vëndoi në bark që ta nxeh ujin me ngrohtësinë e barkut, duke duruar kështu të ftohtin e ujit dhe kohës".

Vëlla i dashur ja edhe një tregim, i cili e shtyri të qanë Omerin, radijall-llahu anhu, dhe ata që ishin përreth tij…

Në disa libra tregohet se Umeje Kenaniu ishte i pari i fisit të vet, kishte një djalë që e kishte emrin Kilab. Ata kishin bërë hixhret në Medinë në kohën e Omerit, radijall-llahu anhu. Ata qëndruan një kohë në Medinë dhe u njoftuan mirë me banorët e Medinës dhe shokët e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Në një takim me shokët e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, Kilabi u parashtroi pyetjen:

Cila është vepra më e mirë në Islam?

I thanë: xhihadi në rrugë të All-llahut.

Kilabi shkoi te Omeri, radijall-llahu anhu, duke kërkuar pjesmarrje në ndonjë luftë. Omeri, radijall-llahu anhu, e dërgoi me ushtrinë muslimane në persi. Kur mori vesh babai i tij, e kapi për qafe e i tha: mos i le vet prindërit e tu pleq dhe të dobët. Ata të kanë rritur kur ishe i vogël, e tani kur ata kanë nevojë për ty, ti do ti lësh?

U tha: do t'ju lë vet për një vepër, e cila është më mirë për mua.

Pasiqë mori pëlqimin e prindërve doli me ushtrinë islame. Mirëpo kthimi i tij u vonua shumë kohë.

Babai dhe nëna e tij një ditë ishin të ulur nën hijen e një hurme të tyre dhe ndërkohë erdhi një pëllumbë në folen e vet dhe lozte dhe argëtohej me zogun e vet. Kur pa plaku këtë pamje qau, qau edhe plaka. Ndërkohë babait iu dobësua shikimi.

Pasiqë kthimi i djalit nga kjo detyrë u vonua shumë shkoi te Omeri, radijall-llahu anhu, në xhami e i tha: "Omer, pasha All-llahun, nëse nuk ma kthen sa ma shpejtë djalin tim do të lutem kundër teje në Arafat".

Omeri, radijall-llahu anhu, menjëher u shkroi komandantëve të vet që ta kthejnë këtë djalë te prindërit e vet. Kur u kthya djali nga luftimet hyri te Omeri, radijall-llahu anhu, e Omeri e pyeti: cila ka qenë vepra më e mirë që ke bërë ndaj prindërve tuaj?

Tha: çdo herë i jepja përparësi atyre dhe ia kryeja të gjitha nevojat e tyre. Kur doja të mjelja për ta qumësht shkoja në ahër të deveve, shikoja devenë me më shumë qumësht, e rehatoja dhe e leja që të pushojë, pastaj ia laja sisët derisa të ftoheshin, pastaj e mjelja e ua jepja që ta pinë.

E thirri Omeri, radijall-llahu anhu, babain e tij. Kur erdhi, i kërrysur, i ligështuar, me shikim të dobët, dhe hyri te Omeri, Omeri, radijall-llahu anhu, i tha: si je Ebu Kilab?

Tha: si më sheh, kryetar i muslimanëve.

Tha: çka kishe dashtë më së shumti sot?

Tha: asgjë nuk dua sot, asnjë lajm nuk më gëzon dhe asnjë e keqe nuk më çrehaton.

Omeri i tha: asgjë, asgjë.

Tha: po, do të kisha dashur që Kilabi, djali im të ishte këtu afër meje, tia marr erën dhe ta përqafi para se të vdes.

Qau Omeri, radijall-llahu anhu, dhe i tha: do të arrishë atë që do me lejen e All-llahut.

Omeri, radijall-llahu anhu, e urdhëroi Kilabin që të shkojë dhe të mjelë qumësht nga deveja për babain e vet, ashtu sikurse bënte para se të dilte në luftë dhe tia sillte. Kur ia solli qumështin Omerit dhe Omeri këtë qumësht ia dha Ebu Kilabit duke i thënë: pie këtë. Kur e afroi buzën e tij afër pjatës që ta pinte tha: O kryetar i muslimanëve, pasha All-llahun, jam duke marrë erën e duarve të Kilabit. Omeri, radijall-llahu anhu, qau e tha: ja ku e ke Kilabin, ta kemi sjellur nga lufta. U ngrit shpejt e përqafi djalin e tij dhe e shtërngoi fortë duke qajtur, kurse edhe Omeri me ata që ishin të pranishëm qanin. Pastaj Omeri, radijall-llahu anhu, tha: Djali im, kujdesu për prindërit dhe në bamirësi ndaj tyre bën xhihad sa të jenë gjallë, e pastaj kujdesu për veten tënde pas tyre.

Eja, vëllau im i dashur, nxito dhe sillu mirë me prindërit tuaj, ji sikur këta kolosë të mëdhenjë, para së të gdhimë ndonjë ditë para fatkeqësisë së befasishme, e njerëzit përreth të na thonë: All-llahu të dhashtë sabrin dhe të përpjektë me të në xhennet, se të ka vdekur baba…

Urime per temen, me ke me lot ne sy... eshte gje e pashpjegueshme humbja en je prindi, dhe shoku qe ishte duke folur nuk po shprente dot ate qe donte, jam e sigurt.

Pjesa qe kam bere me bold eshte pjese qe kisha harruar ta permendja kur jam pyetur mbi keto gjera, por nje nga ndjenjat me te keqia, kotke ne bark... asnjehere nuk ndiesh rehat prej ksaj mesiper...

[ildushja]

Do vi serisht ktu te shkruaj.

Serisht, urime per temen.

[shkodrane82]

Vetem duke te lexu syte mu mbushen me lot, jo ma te perballem me nje gje te tille, sa e veshtire qenka vdekja e sidomos ne njerezit qe ke me per zemer.

Sa here shof ndonje enderr te keqe, vrapoj tek telefoni dhe vetem t'ju degjoj zerin se jane mire atehere lehtesohem.

Dicka te tille une nuk mund ta pranoj, pak qe po i dishrojme per se gjalli cep ne cep te botes dhe ti humbasim per gjithmone eshte e tmerrshme.