KF Elbasani, "TIGRAT VERDH E BLU"

[ChAoS_DrAgOn]

Kemi ndjekur me shqetesim zhvillimet e fundit, konfliktin me FSHF , Pango&Co arriten ta eksportonin edhe ne kampoinat. Ne si tifoz nuk na ze shume meraku per politike por per futbollin. Kemi aq nivel intelektual sa te kuptojme se ka ikur koha e partise shtet qe komandon gjithcka, por kete se ka kuptuar Pango&Co dhe moren nje shuplake nga FIFA dhe UEFA duke u pezullluar futbollin shqiptar nga te gjitha aktivitetet nderkombetare.Futbolli nuk eshte prone e politikes por e njerzve, e atyre qe vine ne stadium per tu kenaqur, per te perkrahur skuadren e tyre te zemres, te atyre qe tek futbolli gjejne gezimin e vetem te jetes se tyre plot strese e halle.Pango&Co nuk kuptojne apo bejne sikur nuk e dine nje fakt te thjesht. Ne statutitin e Uefas dhe Fifas eshte sanksionuar se federatat e futbollit te cilat aderojne ne keto organizma jane jashte juridiksionit te gjykatave civile e si rrjedhoje edhe jashte juridiksionit te ekzekutivit pasi funksionojne si shoqata dhe jo dikastere shteterore.Pango&Co boll te shikojne se ne Itali per calciopolin Moxhi e te tjeret nuk shkuan ndonje dite ne burg, por vetem u denuan te mos drejtojne ne futboll per afate te ndryshme kohore, Juventusi pasi humbi apelimet ne gjykatat sportive per denimin e tij , desh te ankohej ne ate administrative(civile). Ultimatumi i Uefas dhe Fifas ishte i qarte per kete klub historik. Nqs do te nderrmerrte nje hap te tille do te perjashtohej nga aktivitetet nderkombetare, pasi futbolli i zgjidhe problemet e veta ne gjykatat sportive. Z Laze ka deklaruar se do te bojkotoje kampionatin, Z Sejdini se do te marrim pjese dhe se Bashkia ka aksionin e arte ne SHA. KF Elbasani. jemi me kete te fundit , per nje arsye te thjeshte: KF Elbasani perfaqson qytetin dhe futbollin e tij qysh nga dita e themelimit, i perket te gjithe qytetarve elbasanas te cilet duan te shohin te luhet futboll ne stadium dhe jo ne parlament. Ne jemi pezulluar nje here ne 1996 urojme qe dhe kesaj here te mbaroje me kaq duke mos u perjashtuar, per te miren e futbollit , per te miren e sportedashsve , per te miren e vendit.

[ChAoS_DrAgOn]

Sic jeni vene ne dijeni tashme stafi i sajtit www.kfelbasani.com ka nisur si nje vit me pare votimin per lojtarin me te mire per sezonin 2007-2008 ku te gjithe fanset verdheblu do te kene mundesi te shpallin lojtarin e tyre me te mire. Kujtojme ketu se nje vit me pare ka qene pikerisht futbollisti Gentian Stojku qe eshte kurorezuar ne perfundim te votimit me titullin "Best Player" 2006-2007. Nderkohe qe votimi i ketij sezoni do te zgjase deri ne daten 1 Maj dhe me pas me nje numerim transparent dhe te garantuar fituesi do te marre nje cmim simbolik nga tifozeria verdheblu kryesuar nga tifo-grpi "Tigrat Verdheblu". Ju lutemi te gjithe vizitoreve te sajtit tone qe votimi i tyre te jete i painfluencuar duke vleresuar ne menyre te paanshme lojtarin e tyre te preferuar. Ju falenderojme per pjesemarrjen tuaj ne kete votim. Ne temen e forumit "Tigrat Verdheblu" keni te dhena te futbollisteve kandidate per kete cmim ku ju mund te njiheni me pozicionet e tyre ne fushene blere dhe te tjera informacione.

[ChAoS_DrAgOn]

Labinoti i Elbasanit, i detyruar për 33 vjet të tana (1957-1990) të merrte emrin e një fshati pak kilometra larg tij, thjesht sepse ai fshat ishte epiqendër e një mbledhjeje vendimtare të Partisë Komuniste Shqiptare gjatë Luftës së Dytë Botërore, po dhe të shndërrimit të çetave partizane në luftë për çlirim në Ushtri Nacional Çlirimtare, përherë ka qenë përfaqësuesja e një qendre të rëndësishme të zhvillimit të futbollit në Shqipëri. Nga Kont Urani, SK Elbasani, apo Bashkimi Elbasanas e Puna e Elbasanit, dhe deri te Labinoti, për ne është një histori e bukur, e pasur dhe me plot ngjarje të paharrueshme themelimi e vazhdimësie. Mirëpo, fati e deshti që pikërisht me emrin gjeopolitik “Labinoti”, skuadra e Elbasanit, të arrijë më 1984 suksesin unikal të saj, duke u bërë Kampione e Shqipërisë edhe për nderin e Kont Uranit, Bashkimit dhe Punës…
Ngjarja për historinë tonë është e jashtzakonëshme. Madje mendoj se ajo hyn në tri ngjarjet më të bujëshme në vetë historinë e Kampionateve të Shqipërisë. E para është ajo e 17 Nëntorit të Tiranës - Kampione më 1965, duke thyer pas Luftës sundimin 20-vjeçar të PartizanDinamos. Ngjarja e dytë është ajo që shfaqet nën emrin e Vllaznisë së Shkodrës – Kampione Kombëtare më 1972, duke thyer sundimin 25 vjeçar të kryeqytetit. Ngjarja e tretë është kjo e Labinotit të Elbasanit, jo thjesht sepse u bë skuadra e dytë pas Vllaznisë që triumfon në duelin e ashpër me kryeqytetin. Po sepse pikërisht më 1984, një nga vitet më të shkëlqyera të futbollit shqiptar, Labinoti i Elbasanit edhe pse nuk ftohet asesi për të bërë pjesë në ngarjet ndërkombëtare të mëdha të atij viti, përderisa asnjë futbollist i tij nuk thirret, ai ia arrin të mposhtë gjithë skuadrat e Shqipërisë. E, sa për të kujtuar se çka qe viti 1984, veçojmë Kombëtaren e cila pas 2-2- në Poloni dhe 2-0 me Belgjikën në Tiranë, papritmas u bë pretenduese për të shkuar në Finalet e Kupës së Botës në Meksikë dhe se stina 1983-84 e sunduar prej Labinotit të Elbasanit, krijoi Shpresën e Shqipërisë në 8-she të Evropës kundër Gjermanisë, Austrisë e Turqisë dhe në fund edhe të Italisë, pa asnjë thirrje për skuadrën e Elbasanit. Lojtarët e Labinotit qenë krejt jashtë, si një ishull, si një kundërshtar, si një i izoluar, i cili i vetëm kishte vendosur të luftonte kundër të gjithëve.
Dy trajnerë ende pa shumë reputacion asokohe, por figura të shquara të futbollit të Elbasanit dhe atij kombëtar, Frederik Jorgaqi dhe Dashamir Stringa, në heshtje e modesti shembullore, nisën kësisoj, në ditën e dielë të 28 gushtit 1983, më të madhen aventurë të jetës së tyre dhe të futbollit të qytetit të tyre.

X X X

Po. Ka qenë shì 28 gusht 1983, Java e parë e Kampionatit, i cili padrejtësisht quhej i 38-ti, në një kohë që ishte i 45-ti, dhe Labinoti – Traktori i Lushnjës 3-0 me gola të Lunikut dhe të Popës si dhe të vetgolit të Muzakës së Traktorit. Dhe papritmas Labinoti në krye të Renditjes qysh në këte Javë të parë! Askush nuk mendonte ndërkaq, se sa fatal do të ishte ky kryesim simbolik, sidomos për skuadrat e kryeqytetit. Kjo do të ishte pikërisht skuadra e cila pas 9 muajve do të kurorëzohej Kampione e Shqipërisë, çka atë ditë askujt nuk i shkonte ndër mënd…
Me cilësinë e kryeredaktorit të gazetës “Sporti popullor” (sot “Sporti Shqiptar”) – një nga tetë gazetat kombëtare të regjimit, në editorialin e Kampionatit, që asokohe i thoja “Dukuri të Javës”, pata shkruar këto rradhë që sot pas 20 vjetëve më pëlqen t’i përcaktoj si emblematike:
“… Megjithate në krye të Renditjes është “Labinoti”. Kishte pritur gati pesë vjet për t’u ngjitur në këte pozitë. Për herë të fundit kishte qenë në krye, më 19 nëntor 1978 kur pati mundur 1-0 pikërisht Traktorin në Elbasan. Edhe tani po fiton me te, veçse 3-0. Pesë vjet duke pritur për një çast të tillë “të lumtur”! Po përse të jetë një çast dhe jo vazhdimësi? Labinoti kërkon të shohë larg…”
A kam të drejtë ta konsideroj këte kalim, si parashikues po aq fatal të ngjarjes së madhe, kur paskam përcaktuar “vazhdimësinë” dhe “vështrimin larg” të skuadrës së Elbasanit?
Reportazhi i ndeshjes të parë për çudi mban firmën e një poeti të qytetit, Musa Vyshka, në përpjekjet e redaksisë për të afruar penda të një stili e kulture tjetër në “Sporti popullor”, biri i të cilit, i riu Gjergj Vyshka, sot i ka hyrë pikërisht rrugës së gazetarisë sportive. E firmosur kësisoj nga Vyshka “senior”, nuk ma merr mëndja se poeti i shquar elbasanas, do të ketë parashikuar titullin e kampionit për Labinotin kryesues të parë. Sepse pas shtatë ditëve, Flamurtari i Petro Rucit, Kreshnik Çipit, Rrapo Tahos, Latif Gjondedës, Edmond Liçajt, Alfred Zijait, Pandeli Xhahos, Vasil Rucit dhe Agim Bubeqit dhe i drejtuar nga i pashlyeshmi Agron Sulaj, i dhuron një 3-0 të papërmbajtshëm në Vlorë elbasanasve dhe brënda javës Labinoti zbret nga vendi i parë në të shtatin. Ishte një 11-sh i ndryshuar në këte ndeshje, krejt i ri madje: 21 vjeç mosha mesatare!
Kështu, Labinoti harrohet me shpejtësinë e harrimit të ëndrrave: brënda shtatë ditëve, duke shvleftësuar për çastin edhe parashikimin tim emblematik. Në Javën 3, elbasanasit fitojnë me vështirësi 1-0 me golin e Mitrollarit pas një gjykimi të shkëlqyer të gjyqtarit debutues Mehmet Spahiu, sot një veprimtar i shquar i futbollit dhe pedagog i tij. E, në Javën 4, rishfaqet po Mitrollari teksa lëshon predhën tjetër të tij nga rreth 25 metra larg dhe 1-0 Labinoti - Lokomotiva e një 11-shi të shkëlqyer me dy vëllezërit Ballgjini në krye. Mandej, në Javën 5, Labinoti i dorëzohet 2-0 në Tiranë 17 Nëntorit, bie në vendin e 7-të, fiton 2-0 me Skenderbeun në Elbasan në Javën 6, dhe prap goli i Mitrollarit që nuk mungon. Nuk bën përshtypje të fortë as kjo.
Kështu, si pa zhurmë, mbërrijmë tek 16 tetori 1983, për rastësi datë e 75 vjetorit të lindjes së Enver Hoxhës, që në Shqipëri merr përmasa gjigande. Po për përkim është edhe dita historike e Labinotit të Elbasanit.
Ngjarja gjen skenën e vet pikërisht në Tiranë: Dinamo – Labinoti 1-2! E nënshkruar prej treshes së guximëshme të gjyqtarëve po nga kryeqyteti: P.Kotherja – U.Zajmi – R.Demetja! Kjo është fitorja sensacionale. Kjo është ajo, dita fatale për tri skuadrat e kryeqytetit, të cilat në atë vit 1983 mëtonin titullin, duke menduar para kohe se gjithçka do të ishte çështje e mbrendshme e tyre. Labinoti kalon në epërsi me vetgolin e Ndreut, thellon me Lunikun dhe Dinamo ka vetëm një gol ngushëllues në të 90’ prej një 11-metërshi të shndërruar nga Demollari. Gjithë gjykimi teknik i fitores së madhe gjëndet në shkrimin e “Sportit popullor” me autor, as më pak e as më shumë, por gazetarin Veli Rada, në kulmin e radiokronikës së tij, po herë pas here edhe me shkrime në “Sporti popullor”, i cili e pakta prej më se dy vjetësh kishte grumbulluar “nacionalen” e gazetarëve. Të cilën e nxjerr në fushën e krijimit në numrin e tij të çdo të marte. Shkruan Rada:
“… Mbrojtja elbasanase mbetet pika më e fortë dhe kjo edhe për faktin se në takimin e së dielës pati shumë punë në dialogun e gjatë me sulmin dinamovit, duke dalë pothuajse gjithmonë fituese, si rezultat i qetësisë në veprime dhe i luftës së fortë për topin e parë. Ky repart me Gogunjën e shquar, me Lleshin e Deliun, u pëlqye dhe u duartrokit nga sportdashësit”.
Kaq. Eshtë vërtet e çuditëshme, po fati i kampionatit vendoset bash në këte ditë kur Labinoti i Elbasanit merr kryesimin dhe nuk do ta lëshojë më deri në ditën e 20 majit 1984, ditë kur do të konsakrohet Kampion i Shqipërisë! Çka do të thotë 20 javë rresht në krye – një rekord i epokës.
Dhe në atë ditë të 16 tetorit 1983, Kampionati Kombëtar i Shqipërisë që për Partinë ishte i 38-ti dhe për historinë i 45-ti, nis odisenë e skuadrës së Elbasanit, nis trimëria e saj për të mposhtur 17 Nëntorin, Partizanin, Dinamon, po dhe Flamurtarin, Vllazninë e Lokomotivën në një nga kampionatet më të barazpeshuar që njeh historia e futbollit tonë. Sfida kundër një opinioni, lufta kundër kreut të BFSSH-së, të cilin do ta kishte kundërshtarin dhe ndoshta penguesin Nr. 1 për të mbërritur suksesin e madh, qysh nga kjo ditë do të përshkoheshin në një rrugë të gjatë, të mundimëshme, të një sakrifice, veçse po kaq dhe të palëkundëshme. Labinoti ishte si një luftëtar i vetëm, i rrethuar nga të gjitha anët, por që duke u mbështetur në rrahjet impulsive të zemrës së tij të pandalshme, sfidon gjithçka.
Dha prap vijmë te një përcaktim mbase edhe më emblematik se sa ai i editorialit tim të javës së parë. Eshtë një intervistë me trajnerin elbasanas Frederik Jorgaqi, botuar më 18 tetor, i cili pasi me modesti thotë se “objektivi ynë kryesor është renditja mbrënda vendit të gjashtë”, përfundon me këte dëshirë – parashikim, çka vetvetiu kundërshton thënien e parë:
“… Do të jetë një gjë shumë e bukur sikur kampion në këte sezon të shpallet një ekip që s’e ka fituar asnjëherë titullin”.
A i kishte shkuar ndër mënd Jorgaqit, atë ditë të 18 tetorit 1983, se ky ekip do të ishte pikërisht Labinoti që drejtonte ai, të cilin ai e përcakton po atë ditë me një saktësi po aq fatale kur deklaron:
“Përvoja e Gogunjës, Lleshit, Deliut, Mitrollarit e tjerë, merr ngjyra të reja, vlera të veçanta kur kanë përkrah vrullin e Arapit, Ramës, Tafanit, Lunikut, Staçenit, Agalliut, Asllanit, e tjerë.
Padashur kishte rreshtuar Kampionët e Shqipërisë. Frederik Jorgaqi tashmà e kishte nisur misionin e tij historik. Ky njeri që kishte përfshirë në biografinë e tij protagonizmin në 11-shin që kishte eliminuar Gjermaninë e Helmut Shenit më 1967, ky djalë serioz, i pafjalë, futbollist i përmasave historike, në të vërtetë, atë ditë të 16 tetorit 1983, kishte nisur ndalimin në vend të një historie për krijimin e një historie tjetër: t’i dhuronte Elbasanit të tij sportiv, një titull të paparashikuar futbolli.

http://www.forumishqiptar.com/archiv...hp/t-5696.html

Do ishe me vertet bukur siku te kishim jetuar momentet e para te kampionatit te asaj kohe do doja me u kthy mrapa se e di qe shte nje enderr e parealizueshme po do doja.

[ChAoS_DrAgOn]

Kastriot Hysi është padyshim një nga mbrojtësit më të fortë të qendrës që ka pasur ekipi i Partizanit, si edhe kombëtarja shqiptare në vitet 70-80. Forma konstante, qetësia dhe shpirti i garës, janë cilësitë e tij më të mira, që spikasnin në ato vite dhe e bënin atë nga futbollistët më të mirë të plejadës së tij. Tifozët e futbollit të cilët e kanë parë atë në fushë me fanellën e kuqe, apo me atë të kombëtares, kujtojnë me nostalgji ndërhyrjet deçizive në zonën e rreptësisë, si edhe disa nga duelet më të bukura të atyre viteve në kampionat, me sulmuesin e mirënjohur të Dinamos, Vasillaq Zërin.

Kastriot Hysi mbahet mend edhe për mbulimin gati perfekt që i ka bërë Karl hainz Rumeniges në një ndeshje me ekipin kombëtar, ku elbasanasi ka shkëlqyer me plot kuptimin e fjalës.Ai e filloi karrierën me Labinotin e Elbasanit dhe më tej shkëlqeu me Partizanin për një dekadë rresht, duke u kthyer në një titullar të padiskutueshëm në fushë për të kuqtë.
-Kur janë fillimet tuaja në futboll dhe çfarë kujtoni nga ajo kohë?
-Hapat e para të miat në futboll datojnë shumë shpejt, që në fëmijërinë e hershme. Ashtu si të gjithë bashkëmoshatarët e mi, edhe unë kam pasur një pasion shumë të madh për futbollin. Më pas kjo dëshirë erdhi duke u bërë edhe më e madhe dhe futbolli u bë një qëllim në vetvete. Në vitin 1974 u grumbullova me ekipin e qytetit tim të lindjes, Elbasanit, që në atë kohë quhej Labinoti. Një vit më pas fitova edhe trofeun e parë me këtë skuadër. Në këtë vit, pra në 1975-ën ne fituam Kupën e Republikës. Qëndrova tek Labinoti për 2 sezone resht, por më pas u detyrova që të largohesha.
-Kush ishte arsyeja e largimit nga Labinoti?
-Në vitin 1976 u thirra ushtar, por duke qenë se kisha luajtur futboll dhe isha paksa i njohur, klubi i famshëm i atyre viteve, Partizani, që dihej që kishte lidhje të ngushta me ushtrinë, më kërkoi dhe unë në këtë vit vesha fanellën e kuqe. Në atë kohë ndieqej një politkë e afrimit të elementëve cilësorë dhe kështu që nga kjo gjë përfitova edhe unë.
-Sa kohë qëndruat në klubin e kuq?
-Unë qëndrova për 10 vjet me radhë tek partizani dhe gjatë gjithë kësaj kohe isha lojtar titullar. Për asnjë çast nuk u vu ndonjëherë në diskutim roli im në këtë skuadër të madhe të asaj periudhe. Me Partizanin kam fituar gjithçka që mund të fitohej në atë kohë, duke filluar që nga Kupa e Republikës, Kampionati kombëtar, Superkupa e vendit, si edhe Spartakiada të ndryshme. Por mbi të gjitha, aktivizimi me ekipin e kuq më dha edhe fanellën e kombëtares, që është nderi më i madh për një futbollist.
-Kush janë trofetë që keni fituar me Partizanin?
-Me Partizanin siç e thashë edhe më lart kam fituar shumë. Emri që gëzonte kjo skuadër në Shqipëri ishte diçka shumë e madhe që të impononte përgjegjësi të mëdha në fushë. Jam shpallur kampion me këtë skuadër në sezonin 1980-1981. por kemi fituar edhe Kupën e Republikës dhe Spartakiada të ndryshme.
-Kur jeni grumbulluar për herë të parë me ekipin kombëtar?
-Për herë të parë jam thirrur në kombëtare në vitin 1979. Sigurisht që ishte si një ëndërr për mua, sepse fanella e kombëtares është gjëja më e rëndësishme për një futbollist. Ndeshja e parë ka qenë me Finlandën në “Qemal Stafa” dhe kemi arritur të fitojmë me rezultatin 2-0. Ka qenë një ndeshje shumë e bukur, që më ka falur emocione të veçanta, pasi skuadra jonë ka luajtur një futboll shumë cilësor duke arritur të fitojë edhe këtë takim. Shqipëria vinte pas një periudhe të gjatë izolimi dhe shkëputjeje nga ndeshjet ndërkombëtare, kështu që ishte padyshim diçka mjaft e bukur për ne futbollistët por edhe për tifozët në përgjithësi. Mendoj se në atë periudhë kemi dhënë vërtet shumë për futbollin, megjithë kushtet e vështira dhe kufizimet që kishte ajo kohë.
-Po në ndeshjet ndërkombëtare me Partizanin, çfarë do të kujtonit?
-Kam shumë kujtime të bukura nga takimet ndërkombëtare në rang klubesh. Në atë kohë kemi bërë mjaft debutime dinjitoze, ndaj skuadrave më të forta. Dua të përmend këtu një ndeshje që më ka lënë shumë mbresa, pikërisht atë ndaj skocezëve të Selltik Gllasgout. Kemi fituar me rezultatin 1-0 në “Qemal Stafa” ndaj skocezëve dhe ajo ndeshje ka mbetur e paharruar për mua. Gjithashtu një tjetër takim shumë impresionues ka qenë ai ndaj Austrisë së Vienës në Kupën e Kampioneve. Gjithashtu një ndeshje tjetër cilësore ka qenë ajo kundër ekipit të mirënjohur suedez të Malmoes. Ndërkohë, kemi zhvilluar edhe shumë takime ndërkombëtare në rang ballkanik, ato të famshmet Kupa Ballkanike. Në këto aktivitete, më kujtohet me nostalgji fitorja ndaj Rijekës me rezultatin 4-1 që ishte një ekip i mirënjohur i ish-Jugosllavisë. Në fakt kanë qenë të shumta takimet ndërkombëtare, por unë do të veçoja këto, pasi edhe loja edhe rezultati kanë qenë shumë të mira.
-Kush ka qenë ndeshja ku ju keni bërë paraqitjen më të mirë të karrierës suaj?
-Takimi që unë e kam ndierë veten më mirë, ka qenë ndaj Gjermanisë në vitin 1981. Në atë takim, unë kam pasur kundërshtar direkt lojtarin më të mirë të atyre viteve, një legjendë të futbollit botëror, Karl Hainz Rumenigen. Ka qenë një duel shumë i fortë dhe mendoj se ka qenë takimi ku unë kam treguar vlerat më të mira si mbrojtës. Këtë takim e veçoj nga të tjerët, pasi me të vërtetë që më ka lënë mbresat më të bukura.
-Të kthehemi në kampionatin shqiptar. Kush ka qenë sulmuesi me të cilin keni pasur duelet më të bukura?
-Në kampionat kemi pasur rivalitet me shumë skuadra, pasi në ato vite duhet thënë se pothuajse të gjitha ekipet e kategorisë së parë ishin shumë të forta. Dua të theksoj faktin se përveç partizanit, Dinamos dhe 17 Nëntorit, edhe Vllaznia, Flamurtari, Lokomotiva, Labinoti, Luftëtari, Apollonia, etj ishin rivalë shumë të fortë. Atëherë ishte shumë e vështirë që të merrje pikë jashtë fushe, pasi rivaliteti ishte shumë i fortë. Gjithsesi, në ndeshjet e kampionatit dua të përmend duelet me sulmuesin e Dinamos Vasillaq Zërin. Gjithmonë përplasjet Partizani-Dinamo ishin shumë të forta dhe dhuronin spektakël, por në veçanti dueli im me Zërin. Këtë gjë e kanë thënë edhe tifozët, të cilët edhe sot e kësaj dite nga ajo periudhë kohe përmendin pikërisht këtë duel.
-Kur u shkëputët nga futbolli?
-Unë nga futbolli nuk jam ndarë për asnjë çast, të paktën me zemër. Faktikisht, nga fushat e blerta jam ndarë në vitin 1986. Ishte një vendim i vështirë, por që duhej marrë një ditë, sepse nuk mund të luash në përjetësi. Gjtihsesi, ndarja ka qenë jo shumë e hidhur pasi për një kohë të gjatë pata shansin që të luaj me një plejadë lojtarësh shumë të talentuar dhe të përjetoja emocione shumë të bukura, që vetëm futbolli di t`i dhurojë.
-Ju padyshim që i keni ndjekur zhvillimet e futbollit në vend. Kush është komenti juaj për atë që po ndodh aktualisht me futbollin shqiptar dhe si do ta vendosnit ju në raport me periudhën kur luanit vetë?
-Sigurisht që futbolli ynë vuan pasojat e mungesës së terreneve të përshtatshme për stërvitje, si edhe nga një sërë problemesh të tjera. Në raport me kohën kur unë kam luajtur futboll, mund të them se jemi më keq. Kjo pasi me sa e kam ndjekur unë kampionatin kombëtar, mund të them që rivaliteti në fushë mes skuadrave nuk është kurrë si atëherë. Stadiumet nuk mbushen dhe njerëzit nuk jetojnë me futbollin ashtu siç bënin dikur. Ky besoj që është treguesi më i mirë i gjendjes së futbollit në Shqipëri. Ndërsa përsa i takon ekipit kombëtar, shoh përparime, sepse lojtarët titullarë luajnë jashtë, nëpër kampionate prestigjioze dhe kanë një mentalitet të ndryshëm nga ai i yni. Ata nuk kanë më frikë nga askush dhe kanë edhe eksperiencën e duhur për të përballuar me sukses sfidat me këtë skuadër.
-Çfarë bëtë pasi “varët këpucët në gozhdë” dhe me çfarë merreni aktualisht?
-Në fillim të viteve 90 edhe unë si shumë shqiptarë u largova nga vendi. Shkova në Greqi, ku qëndrova për disa vjet. Tashmë jam kthyer dhe kam një biznes privat.
-A do t`ju pëlqente që të merreshit me futboll?
-Sigurisht që po. Në fakt do të kisha dëshirë që të merrja një grup fëmijësh të talentuar dhe t`i stërvisja, por duke qenë se në Shqipëri mungojnë edhe kushtet minimale për ta bërë një gjë të tillë, nuk kam mundur që ta realizoj këtë gjë. Në rast se gjërat ndryshojnë, padyshim që do të aktivizohem diku.
-Urime nga gazeta dhe shpresojmë që shumë shpejt t`ju shohim pranë fushave të blerta.
-Faleminderit dhe suksese edhe juve në punën tuaj.


www.partizani.net

Nje histori e labinotit te atehershem flet me mall dhe tashme qe ka nje karriere tjeter.

[ChAoS_DrAgOn]

Në intervistën e sotme për lexuesin e gazetës “Sot”, kemi përzgjedhur personazhin më të veçantë të futbollit elbasanas, njeriun e rekordit që ende nuk është thyer, Bujar Gogujën. Ai është portieri që për 1037 minuta nuk e la rrjetën e tij që të prekej nga kundërshtari dhe që ende sot, renditet si rekordmeni i vetëm i kampionatit tonë dhe i 23-ti në mbarë botën. Edhe pse u detyrua që të largohej nga Labinoti i atëhershëm në kulmin e karrierës kur ishte vetëm 28 vjeç, sërish Goguja mbetet një emër i spikatur i futbollit elbasanas, që dha një kontribut të çmuar në fitimin e titullit të parë në histori në vitin 1984, ndërkohë që bëri të njëjtën gjë edhe në këtë sezon, si trajner i portierëve të Elbasanit.
-Jeni portieri i spikatur i viteve ’70-’80 të skuadrës elbasanase, por jeni edhe portieri që mbani ende mbi shpatulla një rekord kombëtar. Pas 22 vjetësh, Elbasani në futboll është përsëri kampion dhe Goguja përsëri nderohet me medalje, kësaj here si trajner i portierëve. Kush e hapi rrugën e Bujarit në sukseset e tij?
-E kam filluar karrierën time si futbollist në vitin 1968 me shkollat sportive. Ishte viti i parë që u hapën shkollat sportive në Elbasan. Trajneri im ishte i mirënjohuri Shefqet Lamçja, që të gjithë e njohim me emrin “Lala”. Ai pa talent tek unë, se më mori nga shkolla “Jorgji Dilo” dhe më çoi tek shkolla “Qemal Stafa”. Në vitin 1971, kur unë fillova klasën e 8-të dhe isha vetëm 14 vjeç, profesori (Lala) më afroi tek ekipi i të rinjëve, ku ishin katër portierë dhe me mua u bënë pesë. Pas katër javësh të kampionatit të të rinjëve, ishte trajneri Safet Merko që më dha dorën për t’u aktivizuar për herë të parë. Që nga ai moment unë kapa portën dhe në vitin 1973, u afrova pranë ekipit të parë të Elbasanit. Ndërsa mbyllja e karrierës sime ishte jo e mirë. Në vitin 1985, një vit pasi ekipi i Elbasanit doli kampion, mua më flakin në rrugë, për arsyen se kisha një vëlla në burg. Sekretari i parë i asaj kohë, Xhemal Dymylja dhe kryetari i Komitetit Ekzekutiv, Jovan Bardhi, nxorrën ultimatumin që si ka mundësi që të vijë një sekretar i parë apo një anëtar i Byrosë Politike dhe të shohë duke luajtur në fushë vëllanë e një krimineli, kur im vëlla e kishte marrë njëherë dënimin për çfarë kishte bërë.
-Doni të thoni se kontributi, rekordi dhe gjithçka që ju dhatë në futbollin shqiptar menjëherë u shumëzuan me zero?
-Them se po, sepse dhe kur më kërkoi ekipi i Vlorës, ekipi i Shkodrës, ekipi i Beratit, ishin këta që nuk më jepnin lejekalimin që të luaja. U deshën dy vjet e gjysmë, që nga koha kur unë u largova nga ekipi i Elbasani më 1985, që në vitin 1988 të shkoja me ekipin e Pogradecit dhe të bëhesha qytetar i atij qyteti. Përsëri ata bënë namin që unë të mos luaja futboll. Megjithatë, unë i jam mirënjohës popullit të Pogradecit, i jam mirënjohës trajnerit Luan Çala, që nguli këmbë dhe më mbajti në ekip.
-E quan këtë një lloj persekutimi të sistemit diktatorial, që u shtri edhe në sport?
-Unë flas për veten time. Them se mua më flakën në rrugë titullarët e lartë të Partisë dhe të pushtetit të asaj kohe, Xhemal Dymylja dhe Jovan Bardhi.
-Po qytetarët e Elbasanit a e mendonin kështu?
-Qytetarët e Elbasanit bënë të pamundurën që unë të rikthehesha në ekip. Ata bënë fletërrufe, dërguan letër deri në Byronë Politike që unë të rikthehesha në futbollin elbasanas, por çdo gjë mbeti enigmë. Vajta edhe vetë që të bëja takim, por vetëm me sekretarin, jo me ata që duhet të takoja.
-Po familja sa dhe si ju ndihmoi që të arrinit në këto kulme të karrierës suaj?
-Familja ime sot përbëhet nga katër pjestarë. Kam dy fëmijë, një djalë dhe një vajzë. Isha një nga katër fëmijët e babait tim Qazim dhe nënës sime Behixhes. Për mua është një fatkeqësi që sot nuk e njoh babanë, se më ka lënë vetëm 9 muajsh. Do të ishte gjë e veçantë ta kisha babanë gjallë, do ta mbaja në pëllëmbë të dorës. Dedikimin sot ia bëj vetëm nënës sime, që u nda nga jeta para një viti. Ajo me punën e saj dhe me edukatën e saj, na nxorri në dritë me një rrogë simbolike dhe një pension minimal të babait. Me bukë dhe pa bukë ne dolëm në dritë. Edhe unë si fëmija i vogël që jetoja vetëm me nënë, përkushtimin ndaj saj e kam pasur maksimal.
-Ju thatë se njeriu që ju futi në rrugën e futbollit ishte Shefqet Lamçja, “Lala”, siç e thërrisni ju. Ç’mendim keni për të ?
-Lala është protagonisti kryesor në Elbasan, i cili ka nxjerrë shumë breza futbollistësh, duke filluar nga Hyqmet Krati, Agron Stringa, Fadil Kovaçi e të tjerë më vonë si Duçka, vëllezërit Gjika, Mihali, Dhimitri e Petriti dhe nga të fundit në breza jam unë. Ai mbetet i paharruar në brezat e futbollistëve. Për koincidencë të bisedës që po bëjmë, unë kisha hapur një ekip futbolli me dy italianë. Erdhi edhe presidenti i Millit, Grando Monini dhe Çim Matraxhiu. Kur italianët kërkuan t’i vinin një emër ekipit, Çim Matraxhiu më pyeti me dashamirësi që ç’mendim kisha po t’i vinim emrin e “Lalës”, meqë ai ka nxjerrë shumë futbollistë. Morëm edhe mendimin e italianëve, por i morëm edhe mendimin vetë Lalës, i cili mbushi sytë me lot e nuk fliste dot, duke më thënë me gjysmë zëri, se “për mua është një kënaqësi e madhe që një futbollist i imi i vë ekipit emrin tim”. Kjo ka një domethënie, se do të nxirrnim talente si të Lalës, por fatkeqësisht në vitin 1997 italianët ikën. Lala mbetet protagonisti kryesor i shumë brezave në Elbasan, por nuk mund të rri pa përmendur edhe Fadil Kovaçin, Agron Stringën, por e them me bindje se Shefqet Lamçja dhe Fadil Kovaçi, janë pionierët e parë të shkollës së futbollit në Elbasan.
-Sa vite ka luajtur Bujari me fanellën e Elbasnit në kategorinë e parë ?
-Janë 13 vite futboll. E fillova karrierën në vitin 1973 dhe më larguan pa dëshirën time në vitin 1985, në moshën 28-vjeçare, atëherë kur unë isha në kulmin e karrierës sime. Janë mbi 300 ndeshje në këtë periudhe kohë.
-Cili është viti kulmor në karrierën e Bujarit ?
-Çdo kampionat kishte vështirësitë e veta. Fillimi ishte shumë i vështirë se jam futur në ekipin e parë në moshën 17 vjeç dhe golin e parë e kam pësuar nga Bulku i Durrësit. Luanim me Teutën e Durrësit dhe ndeshja ime e parë ka dalë 2-2 këtu në Elbasn, ku shënuan Bulku dhe Tut Lshteni me penallti. Duke kaluar koha, fillova të fitoja përvojë dhe megjithëse ndeshjet bëheshin akoma më të vështira, unë sigurinë në portë e fitoja dalëngadalë. Më kujtohet viti 1979, kur trajner ka qenë Fadil Kovaçi dhe luanim në Shkodër. Kemi fituar 2 me 1, ku unë kam pasur mbi 30 goditje brenda kuadratit të portës. Në fraksion të sekondës unë kam bërë tre shkëputje nga vendi. Edhe vetë futbollistët që ishin atëherë si Tit Sejdini, Mita e të tjerë, u habitën. Në këto tre shkëputje kapa tre topa, teksa gjuajtën një herë Astrit Hafizi, një herë Boshi dhe një herë Vukatana. Por sigurisht që më i paharruari mbetet viti 1983-1984, kur Elbasani doli kampion. Ai ishte edhe viti i imazhit të mirë të ekipit të Elbasanit, se faktikisht është një qytet me traditë në futboll. Përveç kulturës dhe dijes, u arrit edhe në futboll që të kapen majat. Unë kam qenë pjestar i ekipit edhe kur në vitin 1975, Elbasani mori Kupën e Republikës. Në atë kohë portier i parë ishte Albert Guda. Jam edhe fitues i Kupës “Zëri i Popullit” dhe “Sporti Popullor”. Por më e madhja është se tani jam dy herë kampion. Në koleksionin tim ka shumë trofe.
-Ju keni një rekord. Cili është ai ?
-Rekordi u arrit, kur ekipi ynë doli kampion i vendit në vitin 1984. Por ai rekord nuk më dedikohet vetëm mua. Futbolli është një lojë kolektive dhe nuk është vetëm një individ që bën diferencën në fushë. Është e vërtetë se portën e mbroja unë, por atëherë ishte një mbrojtje e pakalueshme dhe mua gjatë lojës mund të më vinin brenda kuadratit vetëm 3-4 goditje, që ishin të pritshme nga ana ime. Ekipi fitonte siguri dhe gjatë gjithë kampionatit, mbrojtja me në krye portierin ishin shumë të qetë në këtë drejtim. Kurse mesfusha dhe sulmi ishin gjatë gjithë kohës tek porta kundërshtare. Ka qenë pikërisht në Berat që unë kam thyer rekordin. Ka qenë faza e dytë e kampionatit të vitit 1983-1984. Duhet të ketë qenë ndeshja e 5 ose e 6 e fazës së dytë. Ka qenë pikërisht kjo fazë e dytë, koha kur unë nuk kam pësuar asnjë gol. Ishin 11 ndeshje e gjysmë që nuk pësova asnjë gol. Plot 1037 minuta që topi nuk e preku kurrë rrjetën. Ishte diçka e bukur, por s’ishte vetëm meritë e imja. Kisha fituar siguri të plotë. Edhe kur kundërshtari ishte dy-tre metra para portës, kisha një siguri të madhe. U krijua një superioritet tek ekipet kundërshtare. E them përsëri se gjithçka është e lidhur me lojën kolektive. Sigurisht që spikati talenti im, por më ndihmuan veçanërisht shokët e mbrojtjes.
-Kush e mbante para jush këtë rekord ?
-Para meje këtë rekord e mbante Artur Lekbello, i cili në atë kohë pati luajtur me Partizanin dhe pastaj aktivizohej me ekipin e Durrësit. E kishte rekordin prej 800 e ca minutash.
-Po në botë kush e mban këtë rekord ?
-Me sa di unë, siç edhe kam parë në faqet e internetit, i pari në klasifikim është një brazilian. Para ca vitesh doli një shkrim tek revista Spektër dhe unë renditesha i 11-ti në Europë dhe i 23-ti në botë.
-Kush kanë qenë shokët tuaj me të cilët ju keni luajtur në ato vite?
-Nxitësi i punës sime, falë të cilës unë kam arritur këto rezultate ka qenë Jani Kaçi. Kur unë isha vetëm 17 vjeç në ekipin e Elbasanit, atëherë ishte Jani Kaçi ushtar dhe luante me Elbasanin. Ai ishte një punëtor mjaft i madh dhe që kishte një talent të rrallë. Një njeri dhe veçanërisht një sportist që ka talent dhe punon, sigurisht që arrin majat. Në të kundërt, talenti rri në vend ose shkon edhe në regres. E vazhdova sensin e punës së këtij njeriu, unë shkoja në të gjithë llojet e sportit, tek peshëngritja, tek volejbolli, tek basketbolli. Tre herë në javë paradite do të shkoja në palestër, duke bërë nga dy orë stërvitje. Pa trajner, shkoja vetë. Merrja nja dy shokë me topa dhe bëja stërvitje nga më të ndryshmet. Pasioni im ishte puna. Kam arritur shumë breza shokësh në futboll, që nga Bashkim Rudi dhe Enver Ibërshimi që ishte në fund të karrierës. Ishte fundi i vitit 1972 dhe Elbasani merrte pjesë për Kupën Ballkanike. Sa isha futur tek ekipi i parë. Ishin edhe Lleshi, Kaloti, Kastriot Hysi, Maks Muzhaqi që u afruam atëherë në ekip. Por ishin aty edhe Mihal Gjika, Nevruz Duçka, Bashkim Tirana, Pëllumb Sulovari e deri tek mosha ime. Unë jam rritur me disa nga futbollistët si Ferdinant Lleshin, Luan Deliun, Stavri Mitrollarin, Mond Mustafarain, Çim Asllanin, ka qenë edhe Tafani, pastaj erdhi Bega.
-Cili ka qenë portieri që ju keni adhuruar më shumë ?
-Unë jam tifoz anglez. Dhe jam bërë tifoz i Anglisë vetëm prej portierëve. Ekipi anglez bën gjithmonë lojra të forta. Edhe portierët i ka pasur të tillë. Kujtohen të mëdhenjtë Benks, Shilton, Klemens e me rradhë. Ndërsa në Shqipëri, për mua ende sot më të mirët mbeten Perlat Musta, Jani Kaçi, por dua të them që kam respekt edhe për Strakoshën. Madje, Strakosha edhe sot e kësaj dite nuk e di, por është marrë mendimi im që ai është afruar tek Dinamo. Kur ai luante me Tepelenën dhe unë luaja në Pogradec, më vjen Ilir Luarasi bashkë me një tjetër dhe më merr mendimin për këtë portier. U thashë se është talent. Ai më kërkoi edhe një palë doreza. Reparti i portës mbetet për mua shumë i rëndësishëm.
-A ka luajtur i madhi Panajot Pano kur ju keni qenë në portë dhe kujt prej sulmuesve nuk u keni rezistuar dot ?
-Panon e kam arritur vetëm në një ndeshje miqësore në Elbasan dhe kemi fituar 3 me 0. Ka qenë verë në atë kohë. Portier ishte bashkim Muhedini. Por kam luajtur edhe me të madhin Mexhit Haxhiu. Shqipëria ka pasur gjithmonë sulmues mjaft të rrezikshëm, si Panajot Pano, Enver Ibërshimi, Nevrus Duçka apo Vasil Ruci, Braho, Kalluci, Xhambazi i Korçës, Medin Zhega, Sabah Bizi, që kanë qenë të shkëlqyer. Ekipet e Tiranës kanë pasur gjithmonë lojtarë të mirë. Ka qenë si zakon që, po të dilte ndonjë kokërr e mirë nëpër rrethe, atë e tërhiqte menjëherë Tirana.
-Cili ishte epiteti që kishit ju në portë ?
-Ashtu si edhe Sulë Maliqatit që i vunë epitetin “Macja e Zezë”, edhe mua më vunë të njëjtin epitet. Këtë e bënë se macja është e shkathët dhe unë prisja topa në çdo kënd të portës. Për mua ka qenë një kënaqësi e madhe ky epitet. Kam qenë i vogël dhe nuk e mbaj mend, por thonë se ka qenë edhe Qemal Vogli, por nga statistikat ai mbetet njëshi për atë futboll që luhej në atë kohë. Edhe në anketat që janë bërë në Shqipëri, Qemal Vogli ka dalë portieri më i mirë, sigurisht bashkë me Perlat Mustën.
-Po të krahasosh kushtet që janë sot me kushtet që keni pasur ju në kohën tuaj, si e komentoni që nuk ka portierë të spikatur ?
-Në atë kohë dëshira ishte më e madhe për punën dhe të gjithë futbollistët rrinin brenda në Shqipëri, ndërsa sot ata që janë talente ikin jashtë shtetit. Rivaliteti i portierëve atëherë ka qenë shumë më i madh se ç’është tani. Atëherë punohej me përkushtim. Lekë s’kishte, por dëshira për të luajtur ishte e madhe. Unë nuk dilja nga ekipi kundërshtar pa 20-30 krosime, por sot ka më pak. E them me përgjegjësi se në rang kombëtar në Shqipëri, futbolli ka regres, por si përfaqësuese në rang ndërkombëtar ka progres. Sigurisht që k është mendimi im personal.
-Jeni trajner i portierëve të Elbasanit. Eksperiencën tuaj e keni përcjellë tek portierët e ekipit të sotëm ?
-Portieri Kotorri është një talent. E thashë edhe më sipër që nëse një talent punon, ai do të kapë pa tjetër majat. Edhe Kotorri ëshë një talent, fjalëpak dhe punëshumë. Është një njeri që dëgjon këshillat, edhe kritikat. Gabimin që bën sot, gjatë javës bën përpjekje për ta eleminuar. Them se suksesi i tij është i lidhur edhe me faktin se ai i ka dëgjuar të gjitha këshillat e mia. Unë ia kam dhënë të gjitha sekretet e portës, se jam i sigurtë që ai do t’i kapë, se e ka aftësinë.
-D.m.th. sukssi i 1984 dhe ai i 2006 kanë brenda ndikimin e Bujar Gogujës, që ka qenë vetë portier dhe sot stërvit portierët e Elbasanit ?
-Them se çdo njeri ka meritat e tij dhe pjesën e vet të suksesit. Frytet e punës që ne derdhëm për të gjithë këtë vit, ne i morëm. Ka disa gjëra të përbashkëta me ekipin e 1984 edhe këtë vit. Kolektiviteti ka qenë i shkëlqyer, po ashtu edhe ndihma reciproke për njëri-tjetrin, aftësitë personale të individit shkriheshin në dobi të grupit në momente të caktuara. Ka karakteristika të përbashkëta mes 1984 dhe 2006-ës. Ky vit ka pasur një president si Arben Laze, që është njeri me zemër shumë të madhe.
-Sa ndeshje ndërkombëtare ka luajtur Bujar Goguja ?
-Kam luajtur shumë pak ndeshje ndërkombëtare. Unë grumbullohesha me ekipin kombëtar dhe kthehesha mbrapsht, se kisha vëllain në burg. Kam qenë tre herë pranë ekipit kombëtar dhe kam qenë portier rezervë. Kam qenë një herë me Tiranën si portier rezervë për Kupën Ballkanike. Më kanë marrë në miqësore me rumunët, me kinezët, me Kosovën. Kam luajtur edhe 20 minuta në një takim miqësor ndërkombëtar në Algjeri, kur isha me Perlat Mustën. Kam luajtur edhe në Poloni, përsëri në eleminatoret e Botërorit dhe ne kemi dalë 2 me 2, ku kam qenë rezervë i Mustës.
-Çfarë titujsh ka Bujar Goguja ?
-Kam marrë titullin “Mjeshtër Sporti”, jam fitues i anketave të vitit 1984, kur Elbasani doli kampion. Këtë e arrita edhe me Elvis Kotorrin. Jam disa herë fitues anketash në qytetin e Elbasanit. Jam fitues i një ankete në Pogradec në 10 sportistët më të mirë. Janë shumë trofe të cilat kanë ardhur përmes punës dhe djersës së derdhur.
-Ju kishit shumë dëshirë që edhe djali juaj, Spartaku, të bëhej portier. Ai e nisi këtë karrierë, por e la futbollin. Cili është mendimi juaj ?
-Unë jam i bindur që djali im i kishte të dhënat tekniko-taktike në lartësinë e duhur. Mirëpo ai mentaliteti se “hë se Bujari e ka djalin këtu dhe e shikon me syrin e nënës dhe tjetrin me syrin e njerkës”, ka bërë që të mos merresha shumë me tim bir. Shumë nga miqtë e mi më kritikonin për modestinë që tregoja me djalin, edhe për faktin e thjeshtë që nuk e fusja shpesh në lojë. Gjithsesi, ai ka luajtur disa ndeshje dhe i ka treguar vlerat e tij. Në ndeshjen e fundit për Kupën në Durrës, kur ai ishte më i miri në fushë, në një përplasje me Mancakun, u vra në gju. Kështu e ka futbolli, do edhe pak fat. Përfundimisht ai e ka lënë futbollin.
-Si qytetar i Elbasanit, me ç’punë merret aktualisht Bujari ?
-Momentalisht kam një dyqan ku punoj bashkë me familjen time dhe vazhdoj të jem trajneri i portierëve të Elbasanit. Po ashtu, edhe djali ka hapur një aktivitet të vogël, kurse vajza vazhdon shkollën e lartë në një Universitet Amerikan në Tetovë.
-Çfarë do të dëshiroje në këtë kohë gjithmonë në lidhje me futbollin ?
-Dëshira ime e madhe është që futbolli shqiptar të eci dhe të arrijë majat në aspektin kombëtar, ndërsa në aspektin ndërkombëtar, dëshira ime e madhe është që Shqipëria të marrë një hërë pjesë në një kampionat Botëror apo Europian, se tani i ka të gjithë mundësitë, dyert janë të hapura. Mirëpo problemi kryesor për mua mbetet infrastruktura e futbollit. Kjo fillon që këtu tek ne. Klubi i Elbasanit, nën drejtimin e drejtorit teknik Artin Kovaçi, i cili ka bërë një punë jashtëzakonisht të mirë në drejtimin e grupmoshave dhe ku falë këtij përkushtimi sot Elbasani ka mbi 200 futbollistë që stërviten, sërish ndien nevojën e rregullimit të infrastrukturës. Nëse kjo nuk do të rregullohet, tek ne nuk do të ketë futboll bashkëkohor. Punohet me fusha të vogla, kur sportisti ka nevojë të shtrihet në hapësirë, të kapi hapsirën. Aktualisht luhet në zona të ngushta gjatë stërvitjeve dhe kur del në fushë reale, edhe ato që ka mësuar futbollisti i harron.
-Mendon se porta është një sektor shumë i rëndësishëm?
-Pa dyshim, porta është e veçanta. Shumë trajnerë mund të thonë se portieri ka punën më të lehtë. Por unë them që portieri ka punën më të vështirë. Duhet një përgatitje e jashtëzakonshme tekniko-taktike, por edhe fizike, pra e përgjithshme tek portieri, që të kapë atë top që mund t’i vijë rrezikshëm në portë për ’90 minuta. Është e vërtetë se futbollisti lodhet, por portieri duhet të jetë i gatshëm vetëm për një goditje, se ajo goditje mund të ndikojë në mbarëvajtjen pozitive apo negative të lojës. Kam disa portierë të tjerë të grupmoshave dhe them se me punën që po bëj, ata do t’i marrin frytet e stërvitjes. Kam aktualisht dy portierë që janë shumë të mirë dhe pres që ata të shkëlqejnë në të ardhmen.
-Kush është pengu që ka Bujari gjatë gjithë karrierës së tij futbollistike?
-Qëllimin që unë pata, e arrita në këtë kampionat. Prej kaq vjetësh unë nuk arrita ta dorëzoja fanellën time të portierit, por e arrita këtë vit me dëshirën time dhe të nxënësit tim Kotorri. Pa i thënë njeriu, unë i dorëzova atij fanellën time përpara publikut dhe kam besim të plotë që ai fanellën time do ta ngrejë akoma më lart.
-Nëse do të ishte një kohë tjetër dhe Bujari do të kishte mundësinë të shkonte jashtë shtetit, çfarë do bënit?
-Sigurisht ana financiare është primare. Por nëse jashtë shtetit do të merrja 5 lekë dhe në Shqipëri do të merrja 3 lekë, nuk do të shkoja jashtë shtetit. Gjithsesi, me nivelin që kisha në atë kohë, them se e meritoja ndonjë vend me ekipet e shteteve të ndryshme. Edhe po të shkoja jashtë shtetit, aftësitë e mia do të dilnin shumë mirë në pah. Se ishin kushtet dhe puna më e studiuar atje.
-Dëshira e Bujarit pas këtyre dy arritjeve të karrierës së tij?
-Dëshira ime është që ta marrim edhe një herë tjetër titullin kampion. Ju faleminde

[ChAoS_DrAgOn]

Të flasësh për futbollin në vite do të prekësh shumë emra që i kanë dhënë tonin “lojës magjike” në qytetin e Elbasanit. Dhe sot rastisi që ne të flasim për Kujtim Dalipin, njërin nga sportistët me emër në këtë qytet që ka luajtur shumë vite për ngjyrat portokalli të Elbasanit. Por më e veçanta është se rastis jo shpesh që futbolli të trashëgohet nga njëri brez në tjetrin brenda një familjeje, por sigurisht askush nuk mund të mohojë faktin që në vendin tonë ka familje të nderuara që kanë dhënë shumë për futbollin shqiptar.Që nga Memët e Tiranës, Zmijanët e Shkodrës e Gjikët e Elbasanit, të gjitha këto familje me gjak futbolli do të mbeten të respektuara në etapat e historisë së këtij sporti në Shqipëri.
Fillimet
Kujtim Dalipi do ta niste karrierën e tij të shkëlqyer në këtë sport fillimisht me ekipet e moshave te Dinamo. I pari që do të “nuhaste” talentin e tij në botën e futbollit do të ishte i madhi Leonidha Dashi që stërviste të rinjtë e Dinamos. E ndërsa ky futbollist i ri kishte filluar të bëhej beniamini i trajnerit Dashi, Kujtimi detyrohet të shpërngulet me shtëpi në Kombinat për shkak se fiton të drejtën për të studiuar për degën elektroteknik. Në atë kohë ekipi i Kombinatit militonte në Kategorinë e Dytë, çka i jepte mundësinë Kujtimit që menjehërë të nxirrte në dritë talentin e tij të padiskutueshëm në mesin e fushës edhe pse ishte vetëm një adoloshent 16-vjeçar. Por nuk do të vonojë shumë dhe pas gjashtë muajsh, trasferimi i të atit që ishte oficer në Elbasan do të shënojë një faqe të re në karrierën e gjatë dhe të lavdishme të mesfushorit të paharruar të futbollit elbasanas, Kujtim Dalipi. Aktivizimi me të rinjtë këtë rradhë është ekipi i Elbasanit nën drejtimin e trajnerit të apasionuar, Shefqet Lamçe, i cili pasi e mban tre muaj në ekip është i bindur që aktivizimi i tij në ekipin e parë do të ishte domosdoshmëri duke qenë se ishte i bindur se edhe pse nuk i kishte mbushur ende të 17-at, ai ishte një futbollist shumë i vlefshëm për ekipin e parë të Elbasanit që drejtohej nga Fadil Kovaçi. Ishte viti 1968 dhe i riu Dalipi nuk i besonte syve që do të kishte në krah emra të njohur të futbollit elbasanas si F. Jorgaqi, E. Ibërshimi, Dh. Gjika, N. Duçka apo Roland Cala që më vonë do të bëhej edhe shoku i tij më i mirë në skuadër. Vetë Kujtimi e kujton me shumë nostalgji atë periudhë. “Isha shumë i ri dhe ky aspekt së bashku me faktin tjetër që deri në atë kohë kisha ecur goxha mirë bëri që në skuadër të më jepnin një përkrahje të madhe të gjithë shokët e skuadrës dhe mbi të gjitha ata më të vjetrit mes të cilëve përmend këtu Xhevahir Taushanin. Nuk e kisha menduar aspak të lehtë nisjen, por për fat të mirë deri në vitin 1972 arrita të luaj si titullar duke përfituar një përvojë shumë të madhe mes disa lojtarëve të shkëlqyer që kishte ekipi” thekson Dalipi, i cili më pas do të provonte një eksperiencë të madhe që e kishte ëndërruar në vogëli. Paraqitja e tij e mirë dhe ecuria e tij e jashtëzakonshme me Elbasanin bën që Partizani ta thërrasë menjëherë në kryeqytet. Vetë futbollisti ishte mes një ëndrre të madhe teksa me të kuqtë do të gjente një pjesë të futbollistëve të kombëtares dhe mbi të gjitha një trajner si Bejkush Birçe për të cilin ai shprehet: “Tre sezonet me Partizanin kanë qenë vërtet të paharrueshëm për mua. Mbërrita në një ekip me emra të mëdhenj që nuk mund të rri pa i përmendur si Millan Vaso, një lojtar i shkëlqyer, Uran Xhafa, Feim Breca, i paarritshmi Panajot Pano, Sefedin Braho, Astrit Ziu dhe i shkëlqyeri Pirro Gjeci. Për mendimin tim ai Partizan ishte një nga ekipet më të mira të të gjitha kohërave aq më tepër që në krye kishim një trajner vërtet të zoti si Bejkush Birçe, i cili dinte të ndërthurte mirë e bukur futbollistët e rinj me ata me më shumë ekperiencë” deklaron Dalipi, i cili në tre sezone me Partizanin arriti të shpallej dy herë nënkampion. Por shkëlqimi i një të riu ra në sy edhe të drejtuesve të ekipeve të Shpresave. Në kohën që luante me të kuqtë Kujtimi do të kujtonte përballjet, në disa turne jashtë vendit si në Kinë, Rumani, Greqi, Gjermani etj. Një nga çaste emocionuese që i ka mbetur në kujtesë ishte turneu në një takim miqësor në Shangai ndaj përfaqësueses së Kinës, ku ishte trajner i madhi Loro Boriçi dhe në atë takim shënon 2 gola në një fitore 2 me 0. “Duke marrë falënderimet e trajnerit të madh Boriçi që pas takimit mu afrua dhe më tha. Të lumtë Dalipi, u tregove vërtet i zoti. Ishte një emocion shumë i madh kur e dëgjoja nga goja e tij” kujton me mall Kujtimi, i cili pas vitit 75 do të kthehej në Elbasan për të luajtur me këtë ekip deri në vitin 1983 kur një dëmtim në gju e detyroi të tërhiqej përfundimisht nga futbolli. Gjatë kësaj kohë historia merte drejtime sa pozitive aq edhe negative për të. Më parë një Kupë Republike në vitin 1975 me Elbasanin, një numër i madh golash e paraqitjesh të shkëlqyera ishin “torta” e Kujtim Dalipit që gjithsesi nuk gjeti shumë qetësi në vazhdim pasi dëmtimi në gju nuk do t’i lejonte atij pasurimin më tej të karrierës. Gjithsesi mbetet një karrierë e paharrueshme e një futbollisti që kujtohet me mall nga tifozët elbasanas, një karrierë e cila u trashëgua më tej nga djemtë e tij Klevisi, Danieli dhe Endri.
Titujt
Edhe mbas kaq vitesh shkëputjeje, Kujtim Dalipi ndihet krenar për atë çka ka dhënë në fushën e lojës dhe për kënaqësinë e sportdashësve kudo ku ka luajtur. Edhe pse jo tërësisht për atë që ka dhënë në sport, ai shprehet gjithsesi se i ka marrë frytet e kësaj pune të madhe teksa vlerësohet dhe nderohet si një ish-futbollist i njohur ndër vite. Ai ka mbetur i vlerësuar edhe në aspektin e profesionit të tij teksa që nga viti 1983 ka punuar në disa funksione me shkëputje mes të cilave trajner moshash pranë klubit Elbasani, e më tej shef klubi, inspektor dhe përgjegjës klubi, pra ka qenë gjithnjë në shërbim të interesave të klubit të futbollit. Por përkrah kontributeve në sportin e futbollit atij i është dashur të punojë edhe në profesionin e tij si elektroteknik ku ka punuar gjatë viteve 84-89. Kujtim Dalipi është nderuar edhe me titujt të tillë si “Mjeshtër Sporti” e “Qytetar Nderi i Elbasanit” dhe për këtë ai ndjehet i kënaqur për vlerësimin që i është bërë.
Djemtë ecin në gjurmët e babait
Të qënit një futbollist i mirë është që të lësh diçka për atë që ke bërë edhe te fëmijët. Të tri djemtë e ish-futbollistit të njohur ndër vite Kujtim Dalipi, kanë luajtur ose vazhdojnë të luajnë futboll kush në Elbasan e kush gjetkë. Klevisi, Danieli dhe Endri janë tri futbollistë cilësorë që la pas karrierës së tij Kujtimi, i cili arriti t’i fusë në gjak djemve të tij sportin e bukur të futbollit. Megjithatë ashtu si edhe babai i tyre, të tre këta futbollistë kanë arritur të lënë gjurmët e tyre në futboll, kush më shumë e kush më pak edhe pse dy prej tyre, Klevisi e sidomos Endri kanë ende shumë për të dhënë. Por duke i bërë një panoramë karrierës së tyre na duhet ta nisim nga 30-vjeçari Klevis, më i suksesshmi nga të tri djemtë. Klevisi e nisi karrierën e tij që në vogëli i joshur nga trashëgimia që i kish lënë i ati. Pas shkëlqimit me të rinjtë, Klevisi në moshën 16-vjeçare kalon tek të rriturit dhe më tej deri në 1997 luan për këtë ekip duke fituar falë lojës së tij edhe ekipin Shpresa. Me këtë skuadër duke luajtur një takim në Portugali ai gjen momentin dhe nuk kthehet me në Shqipëri por firmos një kontratë me Vitoria Setubal të Ligës së Parë. Pas një sezoni të kënaqshëm me këtë skuadër largohet te një tjetër skuadër e Ligës së Parë, Santa Klara ndërkohë që karriera e tij më tej e con tek Ovarence Naval dhe Braganzh të Ligës së Dytë. Pas gjashtë sezonesh në Portugali ai rikthehet në 2003 në kampionatin tonë edhe pse pati oferta nga ekipet e Tiranës ai zgjodhi qytetin e vendlindjes, Elbasanin. Në tri sezone me skuadrën verdheblu, Klevis Dalipi është lideri i padiskutueshëm i skuadrës, kur në zezonin e kaluar i dha edhe titullin kampion ekipit verdheblu. Shpërbërja e ekipit në këtë kampionat e detyron Klevisin të hedhë sytë tek ekipi shkodran për të përfaqësuar fanellën e ekipit të Vllaznisë duke qenë edhe këtu një lojtar lider në këtë ekip. Endri djali tjetër i është bashkangjitur ekipit verdheblu mbas disa sezonesh me ekipin e Shkumbinit të Peqinit, ndërsa djali tjetër Danieli, është shkëputur nga futbolli mbas një dëmtimi, i cili në vitet 1996-2001 luajti për Elbasanin si titullar ndërkohë që më tej dy sezone me Shkumbinin. Por dëshira e Kujtimit është që djemtë e tij të kontribojnë në qytetin e Elbasanit për të qënë faktor kryesor në ecurinë e ekipit elbasanas, por për këtë kërkon që edhe të vlersohen për atë që japin pasi më mirë se elbasanasit nuk mund ta bëjnë të huajt, dëshirën e mirë për të qenë futbollist me tradita i këtij qyteti në vendet që e meritojnë.

[ChAoS_DrAgOn]

* Nga Arkivi i gazetarit

… Ajo do të duhej të ishte sfida e pamëshirshme e Labinotit të Elbasanit, për të larë një herë e mirë hesapet me një kryeqytet të tanë, me një BFSSH e FSHF së bashku. Fitorja ishte nderi i madh i Elbasanit, sepse ai bëhej kampion i Shqipërisë qysh në këte ditë të 13 majit 1984 në Partizani – Labinoti në Tiranë, dhe pas një javë do të festonte krejt i qetë në Elbasan.

Trajnerët Frederik Jorgaqi e Dashamir Stringa – futbollistë të mëdhenj të kohës së tyre, qytetarë nobël të qytetit të tyre të një kulture - nuk i lejonin gabime vetes. Dhe gjithçka do ta paramendonin më parë në tryezën e punës së tyre intelektuale. Sepse sot duhet të pranojmë që drejtimi i tyre ka qenë i përmasave intelektuale të rralla për historinë e trajningut në Shqipëri, duke mposhtur gjithë klubet që mbanin Kombëtaret e Shqipërisë në atë vit të madh 1984 për futbollin shqiptar (Belgjika, Polonia, Shpresa në 8-she të Evropës…).

Ndeshja në të vërtetë ka një çast delikat. Labinoti me golin e Asllanit kryeson qysh në të 36’, por Partizani nuk épet dhe në të 42’ Tomori e bën 1-1. Dhe këtu përfundojnë plot 1037 minuta lojë pa pësuar gol të rekordit famëmadh të Bujar Gogunjës! Por në pjesën e dytë del në pah karakteri dhe forca e pashterrëshme e Labinotit të Elbasanit. Eshtë një Labinot i pagabueshëm, më i vendosur se kurr, më i etur se kurr. Kishte mbërritur në finishin e garës dhe gjithçka nuk mund të ishte tjetër përveçse një sprint i fuqishëm. Dhe e jep ate përmes protagonistit më konseguent të golave, Zyber Begës në minutën e 72-të. Me këte njeri, me golin e tij të thjeshtë po aq të milimetruar, do të fitoheshin plot 5 ndeshje nga 13 të periudhës së dytë. Historia e kampionateve shqiptare nuk njihte një shënues të kaq pak golave (vetëm 6) dhe të kaq shumë fitoreve vendimtare sa vlera e një titulli kampioni të përcaktuar prej tyre, si në rastin e djaloshit me emrin Zyber Bega, i zbuluar nga rrethinat e Elbasanit. Dhe qysh nga ky çast i golit të Begës, Partizani i Bejkush Birçes, nuk mundet të bëjë më asgjë, teksa Perlat Musta, meditueshëm, gradualisht po ngurosej në portë, duke admiruar aktin e madh të skuadrës së Elbasanit dhe të portjerit të saj Gogunja, i cili pa e ditur, qysh atë ditë kishte hyrë në panteonin e statistikave të portjerëve të botës me rekordin e tij. 2-1 ishte i pandalshëm.

“… Dhe titulli që shkon në Elbasan” siç thoshte titulli i madh i faqes së tretë të gazetës që drejtoja.

[ThE_DaRk_NiGhT]

Hahahhahaha O gjak_VerdheBlu

O copan po anduelin ce doje ne foto re se eshte nxire pak nga ana e djathte

[ChAoS_DrAgOn]

Partizani-Labinoti 1-2
(Shkëlqisiper nga e majta ne te djathte: Zamir Arapi, Luan Deliu, Shkëlqim Asllani, Bujar Gogunja, Edmond Mustafaraj, Ferdinand Lleshi (kapiten);

poshte nga e majta ne te djathte: Roland Agalliu, Vladimir Tafani, Dashamir Luniku, Ardian Popa, Kostandin Rama.

Kampionet e tjere (nuk jane ne foto):
Albert Kaloti
Bashkim Staçeni
Dashamir Stringa (tr.)
Frederik Jorgaqi (tr.)
Jovan Shegani
Kastriot Vrapi
Muharrem Dosti
Sokol Branica
Sokol Gjuraj
Stavri Mitrollari
Zyber Begam Asllani [L] 36th, Genc Tomori [P] 42nd, Zyber Bega [L], 72nd).

[ChAoS_DrAgOn]

I dashur z. president,

Eshte nje kenaqesi e madhe qe sot po ju dergoj urimet e mia juve, qe “KF Elbasani” u shpall kampion kombetar i vendit tuaj pas 22 vjetesh. Ju lutem, u transmetoni urimet e mia me te ngrohta futbollisteve tuaj, trajnerit Ilir Daja dhe gjithe stafit drejtues, ekipit mjekesor dhe, sigurisht, mbeshtetesve te klubit tuaj.

Ne emer te familjes futbollistike te FIFA s, ju falenderojme per lojerat e bukura dhe emocionuese qe u falet fansave tuaj te zjarrte.

Ju uroj, gjithashtu, suksese juve dhe gjithe bashkepunetoreve tuaj edhe per vitet e ardhshme.

Juaji Joseph S.Blatter