'Kenga shpirterore' e shen Gjonit te Kryqit

[NoName]

Lexim nga “Kënga shpirtërore” e shën Gjonit të Kryqit, meshtar



Do të të bëj nuse timen përgjithmonë

Shpirti i bashkuar dhe i shndërruar në Hyjin jeton në Hyjin dhe për Hyjin, dhe pasqyron drejt tij po atë impuls jetësor që ai i përçon. Mendoj se është ajo që ka dashur të thoshte Shën Pali kur ka shkruajtur: “E prejse vërtet jeni bij: Hyji e dërgoi në zemrat tona Shpirtin e Birit të vet, i cili gërthet: Abba – o Atë!” (Gal 4,6), gjë që u ndodh të përsosurve si më sipër.

Nuk duhet menduar se është e pamundur që të ndodhë në shpirt një gjë kaq e lartë. Në të vërtetë, kur Hyji i jep hirin të të arrijë të jetë hyjformësh dhe i bashkuar me të Shenjtërueshmen Trini, ai bëhet Hyj për nga pjesëmarrja. Atëherë në shpirt bëhet e mundur një jetë tjetër mendore, njohëse dhe dashuruese, e realizuar në Trininë, në bashkim me trininë dhe e ngjashme me atë të Trinisë vetë. Kjo ndodh vetëm me anë të komunikimit, sepse është gjithmonë Hyji që vepron gjithçka që vërtetohet në shpirt. E si ndodh kjo nuk mund të dihet e as të shprehet. Mund të dëftohet vetëm se Biri i Hyjit na ka nxjerrë një gjendje shumë të lartë dhe meritoi për ne të mund të jemi bijtë e Hyjit dhe ia kërkoi Atit duke thënë: “Atë, dua që ata, të cilët m’i dhe, të jenë aty ku jam unë, bashkë me mua, që të kundrojnë lavdinë time, lavdinë që ti ma dhe” (Gjn 17,24), domethënë që në sajë të pjesëmarrjes të përmbushin në ne po atë vepër që unë përmbush në sajë të natyrës, pra atë të fryrjes së Shpirtit Shenjt. Ka thënë edhe: “Nuk po lutme vetëm për këta, por edhe për të gjithë ata, që, për shkak të fjalës së tyre, do të besojnë në mua: që të gjithë të jenë një. Sikurse ti, Atë, që je në mua dhe unë në ty, ashtu edhe ata të jenë në ne, që ta kuptojë bota se ti më dërgove. Edhe unë ua dhashë lavdinë që ti ma dhe që të jenë një sikurse ne jemi një – unë në ta e ti në mua, që të jenë plotësisht një, që bota ta dijë se ti më dergove dhe se i deshe ata sikurse më deshe mua”. (Gjn 17,20-23).

Hyji pra i ka bërë ata pjesëmarrës të së njëjtës dashuri si të Birit, dhe jo në sajë të natyrës, si për Birin, por në sajë të bashkimit dhe të shndërrimit të dashurisë. Biri i kërkon Atit që të zgjedhurit të jenë një gjë e vetme jo si esencë dhe natyrë e vetme, sikurse janë Ati dhe Biri, por në kuptimin e një njësi dashurie, sikurse Ati dhe Biri jetojnë në njësi dashurie. Prandaj shpirtrat zotërojnë në sajë të pjesëmarrjes atë që Hyji zotëron në sajë të natyrës. Në bazë të kësaj force ata janë me të vërtetë Hyj me anë të pjesëmarrjes, të barabartë me të dhe shokë të tij.

Për këtë arsye shën Pjetri thotë: “Paçi hir dhe paqe të plotë me anë të njohjes së Hyjit dhe të Jezusit, Zotit tonë. Vërtet, fuqia hyjnore na dhuroi gjithçka na nevojitet për jetë dhe për përshpirtëri me anë të njohjes së Atij që na grishi në saje të lavdisë dhe të forcës së vet. Bashkë me to na u dhuruan premtimet më të çmueshme dhe më të mëdhatë që me anë të tyre të bëheni pjesëtarë të natyrës hyjnore duke i shpëtuar prishjes që është në botë për shkak të lakmimit”. (2 Pjt 1,2-4).

Shpirti merr pjesë në Hyjin duke përmbushur në shoqëri me të veprën e Trinisë Shenjte, në mënyrën tashmë të përshkruar, në bazë të atij bashkimi që tani e lidh vetëm në mënyrë të papërsosur me të tejlartin, por në jetën tjetër do ta lidhë me të në shkallën absolute. Megjithatë, shpirti, pasi ka arritur këtë gjendje, përjeton një shijim të pafunmë dhe të pashprehshëm.

O shpirtra të krijuar për maja kaq të larta dhe të thirrura për ta, çfarë bëni? Ku e kaloni kohën? A doni të jeni të verbër përballë një drite të tillë dhe të shurdhët përballë thirrjeve me kaq autoritet?