'Traktatet' e shen Baldovinit nga Kanterbury

[NoName]

Lexim nga “Traktatet” e shën Baldovinit nga Kanterbury, ipeshkëv
(Trakt. 10; PL 204, 513-514. 516)


Dashuria është e fortë si vdekja


E fortë është vdekja, e aftë të na lejë pa dhuratën e jetës. E fortë është dashuria, që është e aftë për të na çuar në një përdorim më të mirë të jetës.
E fortë ëshët dashuria, që është e aftë të na zhveshë nga veshja e këtij trupi. E fortë është dashuria, që është e aftë t’ia shkëpusë vdekjes veshjet tona për të na i kthyer.

E fortë është vdekja, së cilës nuk mund t’i bëjë ballë asnjë njeri. E fortë është dashuria, aq e fortë sa të ngadhënjejë mbi të, t’i thyejë tehun, t’i zbusë fuqinë, t’i kotësojë fitoren. Do të vijë koha kur do të tallet, kur do të mund të thuhet: Ku është o vdekje therja jote? Ku është fuqia jote? (krh. Oz 13,14; 1 Kor 15,55).

“Dashuria është e fortë si vdekja” (Kk 8,6), sepse dashuria e Krishtit është fundi i vdekjes. Prandaj thotë: Unë do të jem fundi jot, o vdekje; unë do të jem kamxhiku jot, o ferr (krh. Oz 13,14). Në të vërtetë, dashuria që kemi për Krishtin, edhe ajo ëshë e fortë si vdekja, sepse duhet të jetë një farë vdekjeje, përderisa është shkatërrim i jetës së vjetër, asgjësimi i veseve dhe braktisje e veprave të vdekura.

Le të jetë kjo dashuri një lloj shpërblimi për Krishtin, edhe pse duhet të pranojmë se do të jetë gjithmonë e pabarabartë me dashurinë e tij për ne dhe si një shëmbëllim i zbehtë i saj. Ai na ka dashur i pari (krh. 1 Gjn 4,10) dhe me shembullin e dashurisë së tij është bërë për ne si një thirrje për tu bërë të njëformshëm me shëmbëllimin e tij, për tu zhveshur nga njeriu tokësor dhe për tu veshur me njeriun qiellor.

Ashtu sikurse na ka dashur, ashtu duhet ta duam. Na ka lënë, në fakt, një shembull që të ndjekim gjurmët e tija (krh. 1 Pjt 2,21).

Prandaj thotë: “M’vendos si vulë mbi zemrën tënde” (Kk 8,6). Sikurse të thoshte: Më duaj ashtu si të dua unë. Më ki në mendjen tënde, në kujtimet e tua, në dëshirat e tua, në psherëtimat e tua, në ankimet e tua, në lëngimet e tua.

Mos harro o njeri se gjithçka që ti je vjen prej meje. Kujtohu si të kam parapëlqyer nga të gjitha krijesa t e tjera, dhe në dinjitet e të cilit të kam lartësuar, si të kam kurorëzuar me lavdi dhe me nder, si të kam bërë pak më të vogël se engjëjt dhe gjithçka kam vënë nën këmbët e tua (krh. Ps 8, 6-7). Sill ndër mend jo vetëm atë që të kam dhuruar, por sa gjëra të tmerrshme dhe të pamerituara kam vuajtur për ty. Vetëm atëherë do të mund të kuptosh sa i padrejtë je me mua nëse do të më lësh pa dashurinë tënde. E kush të do sa të dua unë? Kush të ka shëlbuar përveç meje?

Hiqe prej meje o Zot këtë zemër guri. Ma shkëput këtë zemër të mpiksur. Shkatërroje këtë zemër të parrethprerë. Më jep një zemër të re, një zemër mishi, një zemër të pastër! Ti, pastrues i zemrave dhe dashurues i zemrave të pastra, bëhu zotëruesi i zemrës sime, bëje banesën tënde. Përqafoje dhe kënaqe. Ji ti më i lartë se çdo lartësi e imja, më i brendshëm sesa vetë brendësia ime. Ti, shembull i çdo bukurie dhe model i çdo shenjtërie; gdhende zemrën time sipas shëmbëllimit tënd; gdhende me çekiçin e mëshirës sate, Hyji i zemrës sime dhe trashëgimi im, o Hyj, lumturia ime e amshuar. Amen (krh. Ps 73/72/,26).