Close
Faqja 0 prej 2 FillimFillim 12 FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin -19 deri 0 prej 37
  1. #1

    Shinasi Rama: Ju rrëfej kujtimet e mia mbi lëvizjen e dhjetorit '90

    Gazeta Shqiptare, Faqja 18 -19- SPECIALE Nentor 5, 2006

    “Roli i Ramizit dhe të dërguarit e tij në Lëvizjen e Dhjetorit”
    “Ndarja me Azemin, u bë vegël e Berishës”


    Eshtë folur shumë për atë Dhjetorin ‘90, por është krijuar përshtypja se më shumë kanë folur protagonistë anësorë ose ata që kërkojnë protagonizëm me çdo kusht. Ju vetë ku ndodheshit në atë kohë dhe çfarë kujtoni prej saj?

    Në atë kohë kam qënë student i vitit të dytë të anglishtes në universitetin e Tiranës. Isha 31 vjeç, ndoshta studenti më i vjetër me moshë në universitet. Të drejtën për të shkuar në shkollën e lartë edhe një herë e kisha fituar si krijues letrar i ri i talentuar, një dritare që u hap në vitet e fundit të sistemit. Kisha një libër me poezi që sa kishte dalë nga shtypi, ‘Gjaku Im Trashëgon’ dhe që ishte pritur mirë. Po ashtu, sa kisha botuar një përkthim të Xhejms Xhojsit, i pari në gjuhën shqipe, dhe një tjetër të Karlo Kasolës. Njihja mjaft mirë rreth dhjetë gjuhë të huaja, dhe kisha studjuar shumë e sistematikisht, edhe pse në mënyrë autodidakte, në fusha ku kisha interes si filozofia dhe historia. Meqë, për mua, rruga e vetme për të çarë në atë sistem ishte botimi i shkrimeve artistike e i përkthimeve, unë punoja shumë intensivisht në këto fusha, se asokohe nuk të linte kush as të mendoje për filozofinë e për politikën. Edhe në atë kohë kisha përkthyer dhe kisha të gatshme edhe disa përmbledhje autorësh modernë anglezë, amerikanë e italianë si T.S. Elliot, Thomas, Auden, Montale, Quasimodo, Pound, etj. Kisha një rreth shumë të mirë shoqëror përmes të cilit më binin në dorë shumë libra të ardhur nga jashtë, edhe të viteve të fundit.

    Si e kujtoni demonstratën e parë të studentëve, nëse të tillë do të quanim demonstrimin e tyre mbas ‘meshës’ për John Lenon, në Akademinë e Arteve?

    E kujtoj si një ngjarje shumë të rëndësishme. Duhet me thanë se në Qytetin Studenti ka pasur edhe shumë protesta të tjera që tash nuk i kujton kush, thjesht sepse ishin spontane dhe pa vijueshmëri, si për shembull, djegja e një dysheku tek godina 6, sharjet e përnatshme për Nexhmije Hoxhën etj., demonstrata e heshtur apo protestat e herëpashershme që lëshoheshin natën e kur fikeshin dritat e me rradhë si nga godinat e djemve ashtu edhe të vajzave. Po ashtu, midis 29 Nëntorit e 8 Dhjetorit ka pasur shumë rrëmujë dhe gjithkush e lëshonte nga një parullë apo bërtiste nga dritarja apo nga tarraca kundër partisë e kundër sistemit, sjellje që u acaruan shumë nga 6-7 Dhjetori. Megjithatë, përkujtimi i vrasjes së Xhon Lennon, dhe ajo që ndodhi më pas e ka vlerën e vet dhe bën pjesë në këtë seri protestash studentore, edhe pse nuk ishte pikë kulmore apo pikë kthese politike thjesht sepse ajo përkujtimore nuk pati as organizim politik dhe as kërkesa të mirëfillta politike. Shiko, në atë kohë për me organizue një aktivitet të tillë duhej një leje që nuk jepej nga Drejtoria e Institutit të Arteve. Mandej, atë protestë duhet me e pa në kontekstin e zhvillimit të gjërave. Nga fundi i gushtit 1990 u pa qartë se mbasi dështuan me duetet, trojkat, me intelektualët etj., strukturat shtetërore po iu drejtoheshin si studentëve ashtu edhe universitetit për të krijue një shkëndijë, aq sa për të justifikuar ndryshimet e pjesshme që ata synonin t’i arrinin. Pra, unë e shumë të tjerë kishim dyshimet tona legjitime se kjo përkutimore për Lennon po ndodhte me lejën e sistemit dhe si pjesë e këtij plani, i cili parashihte që sa të kalonin datat e 28 e 29 nëntorit, e të fillonin provimet, në Universitet të fillonin protestat e studentëve, që do të rrinin aty, d.m.th. një përqindje e vogël e 5000-6000 vetëve që banonin në Qytetin Studenti gjatë vitit shkollor. Unë e shumë shokë të mi e ndoqëm me shumë vëmendje atë aktivitet që për ne nuk po bënte gjë tjetër por po legjitimonte ata që për ne ishin skalioni i dytë i parisë sunduese të Tiranës, dhe shpresa e tyre për të ruajtur sundimin e kastës, çka mes nesh i referoheshim me humor si ‘malladaja gvardija’. Ajo ishte mundësia për një shkëndijë që nuk e ndezi zjarrin që pritej.

    Kur jeni njohur fillimisht me Azem Hajdarin dhe cilat ishin raportet tuaja me të?

    Azemin e kam njohë edhe më përpara, por nuk kemi qënë shokë sepse kemi pasur interesa të ndryshme dhe kemi lëvizur në rrethe shoqërore të ndryshme. Kemi fillue me bashkëpunue në politikë me 9 Dhjetor 1990 dhe menjëherë kemi marrë drejtime të ndryshme dhe të kundërta. Raportet i kemi pasë shumë të ftohta sepse në vlerat e në mendimet ideologjike nuk pajtoheshim kurrkund me njëri-tjetrin dhe shpesh jemi zënë shumë keq. Kështu ndodhi me 9 Dhjetor kur ai i mbajti studentët në mensë e ne të tjerët organizuam demonstratën e parë politike në 45 vjet në sheshin kryesor të Tiranës. Po kështu ndodhi edhe në mëngjezin e 10 Dhjetorit, kur Azemi nuk donte me lanë kënd që nuk pajtohej me të me folë dhe gati e hodhën në tokë prej platformës derisa na lëshoi mikrofonin. Edhe atë fije respekti e besimi që mund të kisha për të e kam humbur gjatë takimit me Ramiz Alinë kur Azemi, duke bërë me shenjë nga unë i tha Ramiz Alisë se “këta që i çojnë dy gishtat, nuk na e duen të mirën ne, shoku Ramiz.” Mbas atij momenti, unë e kam konsiderue haptazi si provokator dhe spiun dhe këtë e dinë të gjithë ata që kanë qënë afër nesh. Edhe pse këtë mendim unë e kam shprehë edhe publikisht me shokët tonë, Azemi kishte fitue shumë respekt tek studentët e tjerë dhe, në ato kohë, nuk na interesonte aspak përçarja sepse aq duhej për me hedhë në erë gjithçka të mirë që mund të vinte nga ato protesta e nga ajo Lëvizje Studentore. Nga ana e ime, unë kam punue me Azemin dhe kam qënë tepër korrekt me të edhe pse i jemi ruejtë fort njëri-tjetrit. Si shumë shokë të tjerë, në pika të caktuara më vonë edhe unë e kam mbështetë shumë dhe e kam mbrojtë, thjesht sepse mendonim që ai nuk mund të shkonte kurrkund pa ne e pa mbështetjen tone. Me pak naivitet, mendonim që po të ndahej prej nesh, hienat e parisë së Tiranës do ta bënin leckë, ashtu si deri-diku edhe ndodhi. Unë e të tjerët i jemi gjindë Azemit në momente kritike, por ai gjithnjë ka synuar vetëm lavdinë e vet, nuk e ka pasur ndjenjën e shërbimit publik, dhe ka kenë krejt i paskrupullt në përdorimin e ndjenjave dhe të besimit të studentëve, si pasojë, duke e dëmtuar keqazi Lëvizjen Studentore. Personalisht, mundem me thanë se mbas dorëheqjes sime nga Komisioni Nismëtar i PD-së, Azemi më është kundërvënë ashpër në shumë raste dhe më ka rrezikuar shumë. Në lidhje me dallimet e tjera, po përmend rastin e organizimit të Grevës së Urisë, kur i vënë me shpatulla mbas murit prej ‘intelektualëve’ të Kryesisë së PD-së, që donin ta hiqnin si Kryetar i PD-së, ai filloi të shtynte studentët që të protestonin duke e filluar rrëmujën me 6 Shkurt e duke na i ngatërruar keq planet tona. Kemi pasur shumë zënie gjatë periudhës së organizimit të Grevës së Urisë, por herën e fundit që jemi zënë publikisht ka ndodhur gjatë Grevës së Urisë. Azemi erdhi me mision që ta prishte Grevën, dhe disa shokë si Ben Lika, Ben Sula, dhe më duket se edhe Edmond Bushati, Alban Pici, Edvin Shvarci, Fred Gemi etj., e rrethuan me qetësi dhe e paralizuan duke mos e lanë as me shkue tek salla ku ishin studentët e fakultetit të inxhinjerisë. Azemi e ndjeu veten shumë keq kur e pa veten të izoluar e të keqtrajtuar prej nesh dhe mbas do kohe u çua dhe iku shumë i rënduar. Mbas asaj kohe jemi parë, por nuk kemi marrë dhënë e marrë më me njëri-tjetrin. Ai u bë vegla e pakushte e Sali Berishës dhe përfundoi duke u shoqëruar me gjithfarë interesash, jo gjithmonë të pastra, ndërsa unë vazhdova rrugën time. Por mua më ka ardhë jashtëzakonisht shumë keq kur e kanë vra sepse pavarësisht mospajtimeve e problemeve që kishim me njëri-tjetrin, prapë se prapë ai ka qënë pjesë e rëndësishme e Lëvizjes Studentore, dhe një ndër shokët tonë të afërt e me peshë shumë të madhe në shumë vendime që janë marrë e në shumë veprime që kemi ba të gjithë bashkë.

    A ka ekzistuar realisht grupi i quajtur ‘tropojanët’ në këtë Lëvizje?

    Në atë kohë shumë njerëz shoqëroheshin me bashkëqytetarët e me bashkëfshatarët e tyre. Në këtë sens, edhe tropojanët kanë ndenjë afër njëri-tjetrit, por në Lëvizjen Studentore nuk i ka pyetë kush si ‘tropojanë’. Mandej, sa vetë ishin, kush ishin, çka mendonin e çka kanë bërë këta ‘lidera tropojanë’?!! Në krye të Lëvizjes Studentore, qysh në fillim kishte një komision i cili në mëngjezin e 10 Dhjetorit u bë formal dhe që respektohej shumë nga të gjithë studentët. Në Komisionin Drejtues ishin Arben Lika, heroi i fillimit të protestave të 7-8 Dhjetorit dhe njeriu që me një shoqe tonën e futi Azemin në lojë, Tefalin Malshyti, më vonë nënkryetari i parë i PD-së, Mimoza Zhamo si përfaqësuese e vajzave, Azem Hajdari dhe Shinasi Rama. Tre nga këto pjestarë të Komisionit Drejtues ishin shkodranë siç ishin shumica dërmuese e studentëve që morën pjesë në Demonstratën e 9 Dhjetorit në Sheshin Skanderbej e në të gjitha aktivitetet e tjera. Po të jetë ashtu, mundem me thanë me kompetencë se shkodranët kanë qenë shumë ma të lidhur, shumë ma të vendosur e shumë më përpara me koncepte se të gjithë të tjerët. Ne të tre, Ben Lika, Tefalin Malshyti, dhe unë kemi qënë edhe anëtarë të Komisonit Nismëtar të PD-së, ashtu siç ishte edhe një nga heronjtë e tjerë të fillimit, miku jonë dhe një nga heronjtë e asaj Lëvizje studentore, Arben Sula nga Lushnja. Formalisht, në krye të Lëvizjes Studentore si asokohe por edhe ma vonë kemi qënë ne, ose si grup, ose si individë që dolëm në krye të grupeve e të shoqatave që lindën ma vonë. Kush janë këta pjestarë të ‘grupit tropojan’ për të cilët flisni ju??!! Me vjen keq me të thanë por kjo është një përrallë që i duhej Sali Berishës dhe Ramiz Alisë për me justifikue lojën e tyre e në rradhë të parë, futjen e Berishës në lojë, kinse si ndërmjetësi i Ramiz Alisë me ‘tropojanët’ sepse, për to, ne të tjerët nuk duhej të ekzistonim. Prandaj, edhe e kanë trumbetuar pa u lodhur tash sa vjet.

    Ish-Presidenti Ramiz Alia, në këtë periudhë edhe i duartrokitur, por dhe i parë me dyshime të rënda. Cili është opinioni yt për të, sot dhe në atë kohë?

    Shiko, Ramiz Alia ka qënë figurë me peshë jashtëzakonisht të rëndësishme në lojën politike në atë moment historik dhe i cili kishte mundësinë e rrallë për me ba shumë gjëra të mira për të gjithë shqiptarët. Por, edhe asokohe, shihej qartë se ai nuk e kishte vullnetin e duhur politik për me sjellë ndryshime të vërteta, por po bënte pirueta politike për me fitue kohë. Personalisht, nuk kam pasë aspak respekt për të, kur është krijuar mundësia i jam kundërvënë pa pikë hezitimi, dhe ai ka qënë tejet kërcënues karshi disave prej nesh. Edhe atëherë, edhe tashti, mendoj se Ramiz Alia nuk diti për me u ngritë në nivelin e momentit historik e për me i futë proceset politike në rrugën e duhur. Ai ishte një kurtizan tipik, pa pikë ndjenje kombëtare, shumë i zgjuar, i pabesë, i depresuar, i rrethuar nga një turmë injorantësh fanatikë në Byronë Politike e më gjerë, pa miqësi të qëndrueshme, pa shtyllë kurrizore, ‘fik i rritur nën hije,’ dhe nën presionin e strukturave të frikshme institucionale që shpesh as ai nuk i kontrollonte si duhet, pse lidhjet në ato struktura ishin çimentuar me martesa, me klane, me interesa etj., jashtë kontrollit të tij. Por, me i ra shkurt, gabimi kryesor i Ramiz Alisë ishte në nivelin ideologjik e të vizionit. Ramiz Alia e shihte botën të ndarë në kapitalistë e në komunistë.

    Rrugën e tranzicionit, Ramiz Alia, si e gjithë klasa politike e tanishme, por edhe si paria intelektuale e atëhershme, e konceptonin si një kthim në sistemin kapitalist, ashtu siç ishte paraqitur nga Marksi, Engelsi, Lenini dhe Enver Hoxha. Me që, në mendjen e tyre, vendosja e kapitalizmit ishte e pashmangshme, ai mendonte e synonte jo vetëm që kasta sunduese e atëhershme të bëhej borgjezia, por edhe që kasta dhe nivelet e mëposhtme të ndjekësve besnikë të strukturës të vazhdonin të drejtoheshin nga ‘shtabi’ i saj i padukshëm, tamam si ortat e jeniçerëve në rezervë që drejtoheshin nga teqetë e Baba Aliut në majat e maleve të Tepelenës. Me këtë synim në mendje, Ramiz Alia ndoqi një politikë konseguente e cila kishte si qëllim kryesor ruajtjen e sundimit të kastës e të shtresës të cilën ai mendonte se e përfaqësonte në politikë. Kjo sjellje u pa qysh tek përzgjedhja e lojtarëve të ‘malladaja gvardija,’ tek përcaktimi si lojtarë kryesorë të opozitës i disa individëve të kompromentuar e të kontrollueshëm, disa edhe mburravecë e profesionalisht të pazotë, si dhe tek mandatet politike që ai iu dha këtyre individëve që, ku me më shumë besnikëri e ku me më pak, këta ia zbatuan shumicën e detyrave ashtu si ua la ai. Ishte fatkeqësi që kjo mendësi marksiste që e shihte botën të ndarë në borgjezë e në proletarë nuk i la as Ramiz Alinë, as jeniçerët e tjerë që të kuptonin se e vetmja mbrojtje nga egërsia e strukturave të sistemit ekonomik ndërkombëtar do të ishte që me bashkue njerëzit rreth idesë së kombit e të shtetit-komb. Pra, krimi i tij dhe krimi i parisë së Tiranës ka qënë dështimi me i vue gjërat në rrugën e duhur, d.m.th., as jeniçerët e martallozët e Bllokut e as Ramiz Alia nuk menduan për të gjithë shqiptarët si popull.

    Ishte fatkeqësi e madhe që nuk kishte ndodhur ndrrimi i brezave. Drejtuesit e PPSh-së, si Alia dhe shumë të tjerë me peshë në atë rreth, vinin nga brezi që kishte dalë nga Lufta e Dytë Botërore dhe që kishte zhvilluar një luftë të egër civile kundër nacionalistëve e kundër “klasës shfrytëzuese,” dhe, në vitin 1990, këta ende mendonin se po ktheheshin në pushtet Balli Kombëtar e Legaliteti, armiqtë e tyre të Luftës. Kështu, duke kërkuar e duke luftuar me i kthye kastën e Bllokut e shtresën e vet në borgjezi e në shtresën sunduese, Ramiz Alia as nuk e vrau mendjen se kështu ai po kryente një krim të llahtarshëm kundër të gjithë shqiptarëve të tjerë, të cilët nuk e kishin as aftësinë, as dijen, as mundësinë ekonomike për me mbijetue në sistemin kapitalist ekstrem. Po të lihen marrëdhëniet ekonomike për me përcaktue marrëdhëniet shoqërore e shtetin, atëherë kapitalizmi përfundon në një sistem ku një grusht klanesh kontrollon e zotëron gjithçka e të tjerët kanë e shesin vetëm krahun e punës. Ky ishte edhe sistemi që Alia dhe të tjerët në strukturat e shtetit imagjinonin se do të vendosej e që mandej sistematikisht luftuan për me e vendosë në shtetin shqiptar. Mirëpo, këtyre të shfrytëzuarve, të munduarve e të pazotëve që ishin 90% e shqiptarëve, do t’iu duhej shteti, si mbrojtja e vetme që ata do të kishin prej proceseve të egra diferencuese të tranzicionit.

    Gjithkund, mbrojtja më e fortë kundër mekanizmit bluajtës e efekteve rrënuese e shkatërrimtare të kapitalizmit mbi shoqërinë është shteti dhe ndjenja e kombit. Jo se Alia nuk mendoi për sistemin politik dhe për efektet e tij, por ai mendoi mbrapsht. Kështu, përzierja e ndarja e pronave dhe manovrat e tyre për të ruajtur strukturën e mbështetjes në popull etj., u bënë me qëllim të ruajtjes së elektoratit të PPSH-së, d.m.th. që ata individë e familje t’iu ishin përjetë mirënjohës partisë së tij dhe strukturave të saj, si dhe të heqjes së bazës ekonomike të pronarëve të dikurshëm. Pasojat e atij vendimi politik kanë qënë fatale për të ardhmen e të gjithë shqiptarëve. Pra, ndër gabimet më të mëdha të Ramiz Alisë ka qënë paaftësia për me pasë e me zbatue vizionin e duhur strategjik për të gjithë shqiptarët, një vizion i cili do t’iu garantonte të ardhmen të gjithëve. Nuk e teproj për me thanë se ky ka qënë një dështim themelor që e ka futur vendin e kombin në këtë hulli dhe që, me kohë, e ka çuar në këtë gjendje tragjike ku është tash.

    Takimi i ish-Presidentit Ramiz Alia me përfaqësinë e studentëve në Pallatin e Brigadave, çfarë kujtoni nga ajo mbrëmje?

    Ai takim ka mbetur i pashlyeshëm në kujtesën time. Të gjithë ne kemi qënë tepër të vetëdijshëm për rëndësinë jashtëzakonisht të madhe historike të atij takimi. Personalisht, ju jam qënë përjetë mirënjohës shokëve e shoqeve të mia që më besuan për me shkue e me i përfaqësue në atë takim. Mendoj se si unë ashtu edhe disa shokë të tjerë, në veçanti Ben Lika dhe Tefalin Malshyti, ia mbrritëm për me u ngritë në lartësinë e momentit historik, ndërsa do të tjerë si Azem Hajdari, Arben Meçe, Blendi Gonxhe, e me rradhë e treguan veten se për çka kishin ardhur atje dhe se me kë ishin të lidhur. Do të ndalem pak këtu se ka shumë vjet që të gjithë ata që kanë folur për atë takim, qysh nga vetë Ramiz Alia nuk e kanë paraqitur të vërtetën si duhet. Problemi është se të gjithë kanë treguar mjaft përralla dhe shumë prej tyre nuk kanë pasur guxim ta thonë të vërtetën si duhet, disa edhe pse nuk e kanë kuptuar mirë se si erdhën gjërat…
    Ndryshuar për herë të fundit nga Albo : 21-12-2009 më 22:48

  2. #2
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-09-2003
    Vendndodhja
    varavingo
    Postime
    1,084
    O brar pse nese ndonej perzonash flet ne nje gazete te caktuar kunder berishes ti duhet te komentosh gazeten ne vend te personazhit? Ky eshte nje student i dhjetorit dhe duhet degjuar me shume vemendje. Nuk eshte personazh qe kerkon poste ne qeveri apo ndonje leke te kete fituar nga qeverite e meparsheme. Eshte larguar nga shqiperia nae 1992 dhe eshte i arsimuar ne nje nder universitetet me te mira te botes dhe per kete duhet ta vlersojme dhe komentojme cka thote ky burre. Nese ty apo dikujt nuk i pelqe mire bene qe shane gazeten se ske ca thua per z. Rama.

  3. #3
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    10-01-2003
    Postime
    424

    “Sali Berisha erdhi tek ne si i dërguari personal i Ramiz Alisë”

    Dëshmia nga SHBA e Shinasi Ramës. Takimi me Alinë në Dhjetor ‘90 dhe shpallja e pluralizmit


    “Sali Berisha erdhi tek ne si i dërguari personal i Ramiz Alisë”



    “Ishte ndër më të kulturuarit, por kishte një mision...”

    --------------------------------------------------------------------------------

    Lorenc Vangjeli

    Takimi i ish-Presiden tit Ramiz Alia me përfaqësinë e studentëve në Pallatin e Brigadave, çfarë kujtoni nga ajo mbrëmje?
    Ai takim ka mbetur i pashlyeshëm në kujtesën time. Të gjithë ne kemi qënë tepër të vetëdijshëm për rëndësinë jashtëzakonisht të madhe historike të atij takimi. Personalisht, ju jam përjetë mirënjohës shokëve e shoqeve të mia që më besuan për me shkue e me i përfaqësue në atë takim. Mendoj se si unë ashtu edhe disa shokë të tjerë, në veçanti Ben Lika dhe Tefalin Malshyti, ia mbrritëm për me u ngritë në lartësinë e momentit historik, ndërsa do të tjerë si Azem Hajdari, Arben Meçe, Blendi Gonxhe, e me rradhë e treguan veten se për çka kishin ardhur atje dhe se me kë ishin të lidhur. Do të ndalem pak këtu se ka shumë vjet që të gjithë ata që kanë folur për atë takim, qysh nga vetë Ramiz Alia nuk e kanë paraqitur të vërtetën si duhet. Problemi është se të gjithë kanë treguar mjaft përralla dhe shumë prej tyre nuk kanë pasur guxim ta thonë të vërtetën si duhet, disa edhe pse nuk e kanë kuptuar mirë se si erdhën gjërat. Për ne, studentët, problemi në thelb ishte se pavarësisht si erdhën gjërat në atë pikë, tash që ishte krijuar, Lëvizja Studentore kishte një mision historik i cili donim-s’donim ne, e tejkalonte problemin e ushqimit, të dritave, të ngrohjes. Se sa do të ishim të zotët ne që ta kuptonim rolin që mund të luanim në atë kthesë historike, e ta merrnim përsipër këtë mision ishte çështje tjetër. Mendoj se unë e disa të tjerë kemi qënë krejtësisht të qartë për misionin që duhej të merrte përsipër Lëvizja Studentore, që duhej të ishte vetëm e vetëm shkulja e së drejtës së pluralizmit të partive politike dhe kërkesa për ndërimin e sistemit politik. Ky ishte thelbi i lojës.
    Mirëpo, mbas protestave të fillimit, në Qytetin Studenti kishte lindur një përçarje e madhe. Konviktorët kishin qënë shtylla e protestave të fillimit, por nga data 10 Dhjetor edhe më shumë studentë tiranas iu ishin bashkëngjitur atyre. Frika e shumë prej konviktorëve ishte se Ramiz Alia po e kontrollonte lojën përmes individëve të caktuar, kështu që shumë studentë konviktorë u tërhoqën dhe nuk donin të ishin më pjesë e ‘lojës’ së PPSH-së. Si pasojë shumë prej heronjve të Lëvizjes Studentore si Artan Përvaza, etj., kishin dyshime e as nuk donin me marrë e me dhënë më me ne. Kur u bënë zgjedhjet e përfaqësive të fakulteteve, gjendja u pa se ishte shumë problematike për ne. Paradoksi ishte se ndër ata që u zgjodhën në atë Përfaqësi kishte më shumë studentë nga Tirana që nuk kishin bërë asgjë dhe që ishin dukur në Qytetin Studenti vetëm me 10 Dhjetor se sa prej atyre studentëve që kishin treguar burrëri e karakter në protestat e ditëve të mëparshme. Edhe më problematik ishte fakti se shumica e Përfaqësisë që do shkonte tek Ramiz Alia ishin sekretarë rinie, studentë të vitit të katërt, bij e nipa anëtarësh të KQ të PPSH, si dhe shumë pedagogë, disa anëtarë të PPSH-së, të cilëve iu kishte dalë frika vetëm atë paradite.
    Ata u bashkuan me ju?
    Tashti problemi ishte se me atë përfaqësi që u zgjodh, në të cilën kishte të paktën 10 anëtarë e kandidatë partie, e disa sekretarë rinie, nuk kishim aspak besim se mundeshim me shkue te Ramiz Alia dhe me e ngritë e me e diskutue vetëm e vetëm kërkesën për pluralizëm politik, për të cilën disa prej nesh mendonin se duhej të ishte kërkesa e vetme për të cilën duhej shkuar tek Ramiz Alia. Ne e dinim se po të donte Ramiz Alia nuk e kishte problem me na dhanë një pjatë supë ma tepër e nga një batanije për të gjithë, se depot e rezervës së Komandës së Përgjithshme në Elbasan ishin plot edhe për dy-tre vjet. Po ashtu, shumica e atyre që ishin zgjedhur në Përfaqësi e dinin mirë se tashmë ishte marrë vendimi në KQ të PPSH-së për lejimin e organizatës së studentëve dhe intelektualëve të rinj dhe po ashtu e dinin tekstualisht se çka thuhej në atë vendim. Kur vinte puna tek thashethemet, Tirana ishte e vogël. Kaq të lidhur ishin disa prej tyre me KQ të PPSH, sa dikush që nuk po i a përmend emrin më sillte përditë, ‘haberet’ e vendimet që ishin marrë, deri edhe fjalimin e Xhelil Gjonit në një kasetë e bile edhe të transkriptuar. Nuk kishim kurrfarë besimi se me këto tipa mund të shkonim për me mbrritë gja tjetër përveçse me duartrokitë atë çka do të thoshte Ramiz Alia. Mirëpo, ky kishte qënë vullneti i studentëve, këto individë ishin zgjedhur për të përfaqësuar studentët dhe ai vullnet i tyre duhej respektuar. Megjithatë, mbasi e diskutuam për pak minuta, me Ben Likën, Azem Hajdarin, e Tefë Malshytin e mbërritëm një kompromis se si do të vepronim. Kështu, mbas një diskutimi të shkurtër, unë iu thashë se do të shkoj vetëm për me kërkue pluralizmin politik, kërkesë që ishte shprehur jo qartë në një pikë të kërkesave tona. Edhe ata kishin mendimet e tyre se për çka duhej folur. Mandej ata shkuan të bisedonin me Përfaqësinë e zgjedhur e të ndanin detyrat se për çka do të fliste njëri e tjetri prej pjestarëve të Përfaqësisë, kush për çështje ekonomike, kush për rrahjen, kur për organizatën e intelektualëve e studentëve të rinj, dikush për kushtet, për pronat, ekonominë, e me rradhë. Unë nuk jam takue më as me ata të tre, as me ndonjërin nga Përfaqësia deri sa kemi hypur në autobus e derisa jemi nisur për në Pallatin e Brigadave. Gjithë ditën jam marrë me masën e popullit që ishte grumbulluar në sheshin e Qytetit Studenti ku kishte gjithfarë spiunësh e provokatorësh që lëviznin nga grupi në grup. Synimi ishte që t’i nisnim njerëzit të organizoheshin në vendet e tyre të punës etj., por ata nuk shkuleshin nga sheshi. Së bashku me disa shokë u munduam dhe ia arritëm t’i shkëputnim do provokatorë deri diku nga masa studentore, d.m.th., nuk pati as trazirat e as rrëmujën që disa prej tyre synonin për me shkaktue, por, mbas tre netëve pa gjumë, unë e humba zërin, shpesh edhe nervat e qetësinë.
    Pastaj ju u nisët për në Pallatin e Brigadave. E kishe vendosur se çfarë do t’i komunikoje Presidentit të vendit?
    Është pak me thanë se disa prej nesh jemi nisë për me vdekë në atë takim. Pavarësisht letrës me nëntë pika që Përfaqësia kishte rënë dakord që do t’i diskutonim me Ramiz Alinë, mendimi im ishte se duhej të ishim të vendosur që të kërkonim vetëm e vetëm pluralizmin e partive politike, d.m.th. tamam atë gjë të cilës i silleshin rrotull të gjithë dhe që askush nuk guxonte ta përmendte si duhej, dhe që nuk ishte e thënë si duhej tek kërkesat tona. Frika e madhe ishte se edhe po të dorëzohej Ramiz Alia, jashtë kishte aq shumë fanatikë të Enver Hoxhës, sa kur të dilje që andej nuk merrej vesh se kah të shkonte jeta. Këtë kërkesë do ta bënim publikisht, do të këmbëngulnim fort dhe nuk dihej fare se cili do të ishte reagimi i Ramiz Alisë dhe i strukturave që nuk e imagjinonin, e le më të pranonin atë ‘dorëzim’ para armikut të klasës e ‘imperializmit ndërkombëtar’. Nga ana e vet, Ramiz Alia e filloi me tone shumë të rënda kërcënuese. Ai na lexoi vendimin e KQ të PPSH që thonte se lejohej pluralizmi i subjekteve elektorale. Kjo ishte diçka që e lejonte ligji ekzistues. Në këtë kontekst, lejohej edhe krijimi i shoqatës së intelektualëve të rinj dhe studentëve, pra PPSH-ja nuk po lëshonte formalisht asgjë, vetëm po lejonte që të shtohej një organizatë më tepër, d.m.th. po ofrohej një pluralizëm subjektesh, fiktiv, dhe aspak demokratik. Ne e dinim këtë sepse letrën me këtë vendim na e kishte sjellë i dërguari i tij personal, Sali Berisha, në mëngjezin e 11 Dhjetorit dhe ne e kishim shprehur mospajtimin tone, por na u tha se kjo është e mos kërkoni më se mandej nuk i dihet. Pra, Ramiz Alia priste që pasi të na lexonte vendimin, ne ta duartrokisnim dhe të shkonim me ‘sihariqin’ tek studentët e të bënim një organizatë me ‘malladaja gvardija’ në krye të saj. Simbas mendësisë së Bllokut, në krye të saj do të dilnin pedagogët e rinj e intelektualët e kryeqytetit që ata i kishin piketuar me kujdes, nuk do të dilnim ne konviktorët e provincialët. E papritura e madhe për Ramiz Alinë, Skënder Gjinushin e Lisenko Bashkurtin ishte se ne ja hodhëm poshtë, pa një pa dy, këtë vendim të KQ të PPSH-së, nuk i kërkuam batanije e supë të nxehtë e drita, por ia kërkuam, me ashpërsi, sepse ajo ishte e drejtë që duhej fituar prej nesh e nuk mund të na falej prej tij, pluralizmin e mirëfilltë të partive politike. Mirëpo, ne e dinim se Alia nuk e kishte mandatin për me e dhanë pluralizmin e partive politike, ai nuk kishte ku me i marrë anëtarët e Byrosë që t’ja aprovonin vendimin e mandej ai t’ua linte përgjegjësinë, pra, përgjegjësia ishte krejt e tija dhe ai mund të vihej lehtësisht në kryq prej tyre. Nga ana tjetër, edhe me u sjellë ndryshe nuk mundte, ai duhej ta merrte një vendim aty e në atë moment sepse ishin 150,000 vetë në sheshin e Qytetit Studenti që prisnin përgjigje dhe nuk dihej se çka mund të ndodhte. Pra, ne e kishim ngritur pazarin shumë dhe e kishim vënë në një pozitë shumë të vështirë, aq sa ai filloi të djersiste dukshëm dhe u bë shumë nervoz. Si pasojë, edhe marrëdhëniet e biseda u tensionuan shumë.
    Pra, biseda po bëhej nën shenjën e nervozizmit?
    Biseda shkoi rrugë pa rrugë, Ramiz Alia kishte ardhur me tre fjalime rezervë për gjithçka që mund të diskutohej, ne e dëgjuam dhe e trajtuam herë me respekt e herë pa pikë respekti, thjesht sepse duke iu kundërvënë atij po i kundërviheshim publikisht edhe partisë-shtet, deri atëherë po edhe atëherë, të plotfuqishme, që ai e përfaqësonte. Gjithkush prej nesh e tregoi se kush ishte në të vërtetë në atë takim e për kë punonin. Kur mbas akrobacive të tij, erdhi puna që e pyetëm haptazi “a don me e dhanë apo jo?’ Ramiz Alia e kuptoi se kishte ardhur koha për një vendim që ende mendoj se ai nuk ishte i përgatitur për me e marrë dhe që nuk donte me e marrë. Ai tha një ‘po’ nëpër dhëmbë, dhe jam i sigurtë se na imagjinonte disa prej nesh si agjentë të imperializmit, të revizionizmit, të Amerikës e të Anglisë dhe mendonte se me siguri që dikush nga agjenturat e huaja duhej të na e kishte pëshpëritur në vesh që ta kërkonim pluralizmin. Ramiz Alisë nuk ja merrte mendja se ne mund ta dinim se çka ishte pluralizmi i partive politike. Kur ai tha ‘po’ takimi e mbrriti fitoren më të madhe për të gjithë popullin shqiptar, por mbi të gjitha, ishte ajo çka na kishin kërkue për me mbrritë të gjithë shokët tonë që prisnin në Sheshin e Qytetit Studenti dhe që ende kishin dyshime, për disa edhe shumë të bazuara, se mund t’i tradhtonim. Për mua, ky ka kenë momenti më i rëndësishëm i jetës sime dhe që e ka përcaktue rrugën që kam marrë atëherë e mbrapa. Unë me shokët e mi, kur kemi shkue në atë takim, jemi nisë për me vdekë por të vendosur për me u kthye me nder, për me i ba një shërbim popullit tonë dhe me e ndihmue për me gjetë rrugën e duhur në atë pikë delikate dhe ekzistenciale.
    Në mes të dhjetorit, në Qytetin Studenti nisën të ngjiten ata njerëz që kanë pushtuar në këto 16 vjet politikën shqiptare. Mund të kujtoni ardhjen e kryeministrit të sotëm Sali Berisha?
    Nuk ka rëndësi se kur e si erdhi Saliu, se si e kishte ngjyrën e pardesysë, kush e thirri e i dha detyrën, kush i tregoi se si duhej të ngjitej në Qytetin Studenti, kush e shoqëronte, si i ngjiti shkallët, etj., Rëndësi ka se kush e çoi dhe çfarë mesazhi po sillte. Për shokët e mi dhe për mua, pavarësisht emrit që kishte krijuar në rrethet intelektuale, Saliu erdhi dhe u soll si shërbëtor besnik i Ramiz Alisë dhe ato kohë ne e kemi trajtue gjithnjë në atë kategorinë e kasnecit të Ramiz Alisë.
    Në fjalën e parë të tij përpara studentëve Doktor Berisha është shprehur se ‘vinte të përshëndeste si mik i studentëve dhe i partisë demokratike’ dhe për këtë edhe është fishkëllyer nga studentët. Çfarë raportesh krijuat me të?
    Ta thashë edhe më lart, Sali Berisha vinte me një mesazh të qartë nga Ramiz Alia. Kur flet papagalli nuk ka rëndësi se çka thotë, ai thotë atë që i kanë mësuar të thotë. Pra, dihet se çka ban papagalli, atë bani edhe Saliu. Edhe pse më vjen shumë keq për me e thanë, ne e kemi trajtuar si lajmëtar besnik të Ramiz Alisë dhe në një farë mënyre edhe e kemi abuzuar keq, pa dashtë për me kuptue se kishte gjëra që ishin jashtë kontrollit të tij, sepse dihej se Saliu nuk ishte njeri krejt ordiner dhe se ai vepronte brenda strukturave, fuqinë e të cilave ai e njihte mirë. Pra, kjo nuk don me thanë se Saliu nuk kishte mendime të vetat se ai kishte shprehur opinionet të tijat në shtyp dhe në takime të ndryshme. Mandej, me e thanë atë që është, Saliu ishte ndër individët më të zgjuar që erdhën në Qytetin Studenti dhe ai ishte shumë më lart se të gjithë të tjerët në çdo drejtim. Ai ishte me kulturë të gjerë, me interesa të mëdha, dhe me dijeni për funksionimin e shtetit e të institucioneve, edhe perëndimore. Gjithashtu, për shkak të profesionit të tij ai kishte lidhje shumë të gjëra me shumë grupe e individë në parinë e Tiranës e më gjerë. Por, personalisht, unë nuk i kam besuar asnjëherë sepse mendoja që përtej lustrës së jashtme, Saliu kishte probleme të mëdha, si individ, si karakter, e si politikan, defekte të cilat edhe i manifestoi kur hyri në politikë.
    Roli i intelektualëve që ju bashkangjitën Lëvizjes, Meksi, Imami, Pashko, Ruli e të tjerë? Sot nga largësia e këtyre viteve, çfarë kujtoni për ta?
    Kur u themelua PD-ja, ajo ishte një parti që u themelua me ngut dhe me pazarllëk midis tre-katër vetëve dhe mandej secili solli njerëzit e vet, dhe në dy-tre ditë PD ishte kthyer në një karnaval të vërtetë. Por në lidhje me sa pyesni ju, Azemi dhe Saliu e mbështetën Imamin, se ky erdhi i rekomanduar fort tek ata dhe njihej si pedagog që ishte bërë aktiv mbas 10 Dhjetorit, ndërsa Gramoz Pashkoja solli Genc Rulin e Leka Meksin, dhe në atë moment ky ishte padyshim shërbim i madh për PD-në sepse si Leka Meksi ashtu edhe Genc Ruli ishin intelektualë të formuar e me respekt të madh në rrethe të caktuara e në profesionet e tyre. Leka Meksi kishte jetuar në Gjermani, e njihte demokracinë, e njihte sistemin, dhe kishte aftësi të mëdha për të punuar me intelektualët. Nga ana e vet, Genc Ruli ishte nga të paktët profesionistë të zotë që edhe po të donte të rrinte nga krahu tjetër, Ramiz Alia nuk e mbante dot, sepse ai ishte kunati i Gramoz Pashkos dhe nuk kishte se si t’i mbante një këndej e një andej, por duhet thënë se vetëm pak muaj më parë, nga vera e vitit 1990, ai kishte qënë kandidati numër një për postin e ministrit të Tregtisë së Jashtme, çka flet edhe dijet që ai kishte.
    Ju u konfliktuat ndër të parët me zotin Berisha, a mund të na tregoni detaje për debatet tuaja?
    Me që unë këto aspekte i kam trajtuar gjerë e gjatë në librin tim, “Probleme Politike Shqiptare” nuk po dua që të flas më shumë për Berishën dhe për përplasjet e mia të shumta me të. Por do të them vetëm se kur kam dhënë dorëheqjen nga Komisioni Nismëtar i PD-së, dhe unë kam qënë i pari nga ‘themeluesit e PD-së’ që e ka bërë këtë, e kam akuzuar se kishte fjalë se ishte agjent i dyfishtë, se ishte vegël e Ramiz Alisë, se ishte person me karakteristika të theksuara autoritare, çka do ta minonte demokracinë dhe do ta çonte vendin në Luftë Civile, dhe si individ që i kishte tradhëtuar idealet e Lëvizjes Studentore. Nuk më vjen mirë për me thanë se kam pasur të drejtë qysh atëherë, por koha më ka dhënë shumë të drejtë. Me Saliun jemi ngatërruar e nuk jemi pajtuar për shumë gjëra, qysh prej trajtimit të çështjes kombëtare, tek metoda me të cilën u synua që të ndërtoheshin strukturat e PD-së në Tiranë e më gjerë, tek kulti i tij, e me rradhë. Por të gjitha këto debate dhe argumentet e mia janë shpjeguar mjaft qartë në librin tim.
    (Vijon nesër)
    E drejta vonon, por nuk harron!

  4. #4
    Intervistë Ekskluzive e Agjensisë së Lajmeve Kosovapress me Dr. Shinasi Rama, Professor i Shkencave Politike në Universitetin e Nju Jorkut në SHBA. Ai ka qënë drejtues e organizues i Lëvizjes Studentore në Shqipëri gjatë viteve 1990-1991 dhe njëri ndër themeluesit e drejtuesit e parë të opozitës kundër sistemit komunist në shtetin shqiptar. Gjatë Luftës së Kosovës ka qënë këshilltar për çështje politike i UÇK-së si dhe Këshilltar i Lartë për Çështje Politike i Kryeministrit të Qeverisë së Përkohshme të Kosovës.

    Kosovapress: Professor Rama, zgjedhjet parlamentare në shtetin shqiptar zhvillohen me 3 Korrik. Sa të rëndësishme mendoni ju se janë këto zgjedhje?

    Professor Shinasi Rama: Zgjedhjet parlamentare janë gjithnjë ngjarje me rëndësi për çdo vend e për çdo popull. Zgjedhjet përcaktojnë, para së gjithash, se kush do të drejtojë shtetin për katër vitet e ardhshme. Zgjedhjet qartësojnë edhe natyrën e lidhjes e individëve e partive të caktuara me votuesit e nivelin e besimit që votuesit kanë në prijatarët partiakë, pra shkallën e legjitimitetit të tyre.

    Në kontekstin shqiptar, këto zgjedhje janë shumë të rëndësishme sepse në një shtet jo aq të varfër por, fatkeqësisht, shumë të keqadministruar si shteti shqiptar, fati i klaneve politike varet nga niveli i kontrollit që ato kanë mbi shtetin si dhe nga mundësitë që kontrolli mbi shtetin ju krijon atyre për të mbijetuar politikisht e për t’u fuqizuar ekonomisht edhe më tepër se janë sot. Ky është niveli praktik ku duket se ndalen shumica e politikanëve në Tiranë. Për ne të tjerët, zgjedhjet janë të rëndësishme edhe pse ato do të tregojnë se deri ku e kanë mbështetjen e votuesve forcat politike ekzistuese dhe nëse ka ardhur koha e shumëpritun për ndryshime të vërteta. .

    Mua më duket se është shumë me rëndësi që në këto zgjedhje në shtetin shqiptar të ngrihen forca të reja politike që do të dalin mbi ndasitë e manipuluara me kujdes nga paria e ashtuquajtur politike e Tiranës për ta drejtuar fatin e shqiptarëve në një rrugë më të mbarë e drejt një të ardhmeje të pastër e të begatë. Në një kohë jo të largët, kur do të vendoset se në cilën rrugë do të ecin të gjithë shqiptarët si popull, do të jetë shumë e rëndësishme se kush e drejton shtetin shqiptar sepse shteti shqiptar do të jetë pjesë thelbësore e zgjidhjes apo e problemit.

    Kosovapress:Ky dimension shqiptar i këtyre zgjedhjeve, që ju e quani shumë të rëndësishëm, nuk duket se është i pranishëm në debatet e platformat politike në këto zgjedhje.

    Professor Shinasi Rama: Nuk është krejt ashtu. Ky dimension është i pranishëm edhe pse nuk e përflet kush dhe është i rrethuar me heshtje. Të gjithë politikanët shqiptarë, kudo që gjinden, janë ndeshur vazhdimisht me problemin e çështjes kombëtare shqiptare gjatë këtij eksperimenti të pambaruar politik qysh mbas përmbysjes së komunizmit e deri më tash; e këto të Tiranës nuk bëjnë përjashtim prej rregullit.

    Të gjithë politikanët janë shumë të vetëdijshëm se një nga dimensionet kryesore të politikës shqiptare, edhe çka ju intereson më shumë disa fuqive të huaja e veçanërisht atyre europiane, është se si politikanët shqiptarë do të sillen karshi çështjes kombëtare shqiptare. Fakti që kur kanë qënë në krizë politike, si Berisha e ashtu edhe Nano i kanë kërcënuar të huajt me ‘destabilitet’ e me ‘nevojën e zgjidhjes së çështjes shqiptare’ edhe pse nuk kanë bërë asgjë në atë drejtim përveçse duke e dëmtuar atë çështje, është shumë tregues se ato e dinë mirë se ku është loja e vërtetë.

    Fakti tjetër që ato, por edhe shqiptarët, shpesh e kanë pësuar nga sjelljet e këtyre individëve, është një tregues tjetër se sa të ndjeshëm janë fuqitë e interesuara ndaj kësaj çështje të pazgjidhur politike. Për këto arësye, të gjithë politikanët e Tiranës po i rrinë larg hapjes së këtij problemi e zgjimit të vetëdijes së shqiptarëve. Kjo ndodh edhe sepse cic-mici politik që luhet në Tiranë është më tepër një përpjekje për t’ju hedhur hi syve shqiptarëve e për t’i shmangur nga problemet e vërteta të mëdha që mund t’ju japin zgjidhje edhe problemeve të tyre familjare e personale, që lindin nga jeta e përditshme.

    Kosovapress: Pra, po shohim se edhe në këtë fushatë ka shumë tensione dhe përpjekje për të polarizuar elektoratin shqiptar e joshqiptar duke synuar per t’i rreshtuar njerëzit mbas nje partie apo grupimi duke u marrë me gjëra të vogla e jo me ato të rëndësishmet. A mendoni se partitë politike janë duke i manipuluar ndasitë politike qëllimisht apo kështu është logjika e lojës politike dhe shqiptarët nuk kanë se si bejnë përjashtim?

    Professor Shinasi Rama: Logjika e lojës politike e dikton se elektorati do të ndahet në dy ose më shumë grupime në fillim të fushatës. Por, në fund të fundit, atëherë kur të vijë momenti për të bërë zgjidhjen përfundimtare, njerëzit do të përqëndrohen në zgjidhjen më të mirë e në zgjidhjen më të keqe që kanë. Paria e Tiranës e ka kuptuar mirë këtë punë se ka 15 vjet që me mitingje e mbledhje ka vazhduar t’i ndajë njerëzit në këtë mënyrë edhe pse në terr tana lopët duken të zeza dhe në shtetin shqiptar ato janë lopë të zeza mirëfilli dhe kjo shihet edhe në mes të ditës.

    Edhe në këto zgjedhje, padyshim që ka manipulime dhe përpjekje sistematike për manipulime të ndasive politike nga ana e parisë politike të Tiranës.

    Po ashtu, nuk ka pikë dyshimi se manipulimi i ndasive politike ka qënë dhe mbetet një ndër objektivat themelorë të të gjithë prijatarëve të PD-së e të PS-së. Për shembull, Partia Socialiste dhe drejtuesi i saj Fatos Nano kanë bërë gjithçka që kanë pasur në dorë për të mbajtur elektoratin e tyre, të ashtuquajtur të majtë, të lidhur për qerren e tyre. Ja, ta analizojmë për një moment se si po sillet Fatos Nano.

    Nga një anë, ai dhe sejmenët e tij kanë krijuar një shtet-hije, ku fati i individëve dhe i klaneve të tëra varet nga lidhja personale që ato reshperë kanë me të. Kjo ka bërë që klasa që kontrollon ekonominë të jetë e lidhur fort mbas qerres socialiste dhe mbas këtij shteti hije e gangsterial që drejtohet me dorë të hekurt nga një klan i lidhur me fije të dukshme e të padukshme me PS e me Nanon.

    Që z. Nano nuk ka lënë gjë pa sharë si hajdutë e rrugaçë ordinerë shumë prej atyre që sot po i mbron e i promovon si kandidatë për deputetë, dhe që, në kohën e ‘katarsisit,’ i thërriste me nofka mejhanesh – Baçi, Kaçi, e Naçi – është prova më e mirë e ekzistencës së këtij shteti hije gangster e mafioz. Shumica e atyre individëve që bëjnë tregëti, se pak prodhohet në shtetin shqiptar, e kanë këtë mundësi të krijuar nga Nano dhe individët e lidhur me të në kupolën e dukshme e të padukshme të PS-së; këto i frigohen kthimit të PD-së e të Berishës.

    Nga ana tjetër, Nano po mundohet ta mbajë elektoratin e vet që po e han një kafshatë bukë me turp e me halle të mëdha duke e mbyllur gojën e sytë, pse pjesërisht i punësuar në shtet, me frikën e kthimit të luftës së klasave e, natyrisht të gogolit Berisha. Gjatë tetë viteve në pushtet ai e ka mbushur administratën shtetërore me individë që i janë besnikë partisë së tij dhe atij vetë, shumë prej tyre të thithur nga minoritetet që ai, si Enver Hoxha dikur, po përpiqet t’i përdorë kundër shqiptarëve.

    Ai shpreson se frika se këto të punësuar në shtet, do shqiptarë e më shumë minoritarë, mund të humbin bukën e gojës po ndrroi loja do t’i shtyjë ato dhe familjet e tyre ta mbështesin pa kushte edhe në këto zgjedhje.

    Duke i ckërfitë plagët e dhimbshme të kohëve e të viteve të kaluara si dhe duke ju kujtuar shqiptarëve dhe botës tragjedinë e vitit 1997 kur ai vetë, po edhe Ruçi, Gjinushi, Berisha, Imami, Pashko, Ceka, e shumë të tjerë u bënë vegla në duar të tjerakujt, Nano po rreket që të kthejë në gogol kundërshtarët e vet të tanishëm politikë. Puna është se me të njëjtët, ai duket se merret vesh, si thonë nga Jugu, ‘me isharet’ apo edhe haptazi. Disa prej tyre i kanë lidhur këpucët, disa i ka miq të vjetër, disave jua kontrollon pisllëqet, e do ‘kundërshtarëve për vdekje’ ju ka dhënë nga një rrogë si ish-këshilltarë që dredhnin zinxhirin gjatë tetë viteve të kaluara e i shkruanin fjalimet që ai mbante kundër Berishës.

    Me paturpësi karakteristike për të, por edhe për plehrat e tjera politike të Tiranës, Nano vazhdon t’i fryjë ndarjes Veri-Jug duke u përpjekur të mobilizojë elektoratin e Jugut në anën e vet dhe duke e shtyrë haptazi kundër Veriut. Është një turp i jashtëzakonshëm për kryeministrin e nje shteti që të shkojë në një fshat të Jugut dhe t’ju kujtojë investimet e qeverisë atje që janë më të mëdha se ato që ka bërë qeveria e tij në shumë qytete të mëdha të Veriut.

    Është turp të thuhet prej tij se nuk gjen një njeri të edukuar në Veri ta bëjë ministër në një qeveri të mbushur me jeniçerë denbabaden e me sejmenë të Enver Hoxhës. Më në fund, ai po përpiqet që t’i tregojë botës se kundërshtari i tij që e ka mbajtur në këmbë ai vetë – si mollatarta që mban hurin e huri mollatartën – d.m.th., presidenti i PD-së, Salih Berisha, nuk është i besueshëm dhe është i pazoti për të qeverisur si duhet apo për të respektuar interesat e fuqive të huaja të caktuara.

    Këtë e di e gjithë bota dhe nuk ka nevojë të na e thotë Nano. Berisha nuk është politikan i besueshëm apo i zoti dhe ka bërë aq shumë krime kundër shqiptarëve sa sot, për të mbijetuar, i duhet të mbajë mbi kurriz të gjithë plehrat e PPSH-së dhe t’i vejë në listën e vet, si kandidatë të PD-së.

    Por Nano e thekson këtë paftësi të vërtetuar të Berishës, duke i mëshuar argumentit që qeveria e tij, e ashtuquajtur socialiste, ka qënë në shërbim të interesave të të huajve se ka ruajtur stabilitetin. Po ta shohim nga interesi i shqiptarëve kjo shprehje do të thotë se, as më pak e as më shumë, zoti Nano e sheh veten si mëkëmbës të interesave të huaja të caktuara e mëkëmbësin e cakton dikush e nuk kanë nevojë edhe ta zgjedhin shqiptarët. Tash nga fundi, duket se ka edhe fytyrë të na qahet se edhe Greqia po e braktis, e me demek, pse po punon për shqiptarët.

    Manipulimi, me nje fjalë, është shumëplanësh, sistematik, i stërholluar por edhe tejet i neveritshëm pse po i detyron njerëzit që ta shesin të ardhmen e tyre e të fëmijëve të tyre për një kafshatë buke e të bëjnë zgjidhjet të shtyrë nga frika e lugatit komunist apo e gogolit pseudodemokrat. Mund të ndodhë që që zotit Nano t’i duket vetja Napoleon për nga zgjidhjet strategjike dhe shkathtësia e manipulimit të ndasive politike por dëmi që ju ka shkaktuar e që po ju shkakton shqiptarëve ai dhe klanet rrugaço-mafioze të drejtuara prej tij është i pallogaritshëm.

    Kosovapress:Po a mendoni se vetëm PS-ja po i manipulon ndasitë? Për shembull, duket se ka një përpjekje të sinqertë për të ngritur koalicione të gjëra paraelektorale si bie fjala, nga ana e PD dhe e Sali Berishës për të kaluar mbi ndasitë tradicionale e për një fillim të ri.

    Professor Shinasi Rama: Jo, jo, të mos keqkuptohemi. Unë e përdora Nanon si shembull po aty s’ka kurrfarë fillimi të ri nga pala tjetër, përveç nje sjelljeje ma tepër rrotull mullarit të barit. Për mua, paria politike e Tiranës është rreshtuar në dy aradhe qe janë si dy faqet e medaljes, por që janë të lidhura ngushtë me shumë fije të dukshme e të padukshme.

    Për shembull, Salih Berisha dhe PD janë të lidhura në mënyrë simbiotike me Fatos Nanon e me PS-në, jo vetëm pse vijnë nga e njëjta ‘shtëpi e lindjes’ por pse në këtë moment kanë interesa, metoda, e objektiva të përputhshme për të ruajtur një status quo politike me ujra të turbullta në shtetin shqiptar. Ndërsa Fatos Nano po i mëshon frikës së luftës së klasave nga një anë, Salih Berisha po i mëshon luftës së klasave nga ana tjetër. Salihi po rreket fort që duke u përpjekur të mbledhë rreth vetes të djathtën, çka do që ajo është, por më mirë me thanë, njerëzit që nuk i durojnë këto që sot janë në pushtet, të bëhet ‘njëshi’ edhe një herë.

    Duke e paraqitur veten si instrumental në luftën kundër komunistëve të tanishëm, ai po rreket të mbledhë votat e të persekutuarve politikë, të hallexhinjve, të njerëzve që kanë vuajtur nën sistemin komunist dhe të atyre që që nuk mund të durojnë xhambazllëkun e handrakut të parisë së Tiranës.

    Ashtu si Nano, as Salih Berisha nuk ka kurrfarë interesi që të mobilizojë popullin në bazë të ndonjë platforme tjetër përveçse duke u marrë me Nanon e çakallët e hienat e klaneve mafioze të Tiranës. Kështu, mua më duket se Salih Berisha është angazhuar në një përpjekje të dëshpëruar për jetë a vdekje që të ruajë kontrollin e monopolin mbi të ashtuquajturën ‘e djathta shqiptare.’

    Kjo po ndodh sepse Berisha dhe partia e tij janë krejtësisht të diskredituar në të gjitha nivelet dhe në të gjitha drejtimet, jo vetëm nga ajo periudhë qeverisjeje krejtësisht e paaftë dhe e papërgjegjshme kur ishte në pushtet por edhe më vonë në opozitë e deri tani. Në çoroditjen politike që e ka mbërthyer shtetin shqiptar, e vetmja mënyrë për të ndenjur mbi ujë për të e për ato që i vijnë rrotull është që të paraqesin partinë e tyre si zgjidhjen e vetme që garanton të ardhmen pak më mirë se pala tjetër. Këtë ai e Nano duhet t’ia garantojnë elektoratit të polarizuar e të ndarë që është lidhur tradicionalisht me PS apo me PD-në.

    Njerëzit nuk po marrin vendime politike në bazë të interesave të tyre të vërteta por ende janë të motivuar nga kujtimet e vuejtjeve të përjetuara në sistemin e atëhershëm dhe më pas. Nuk ka njeri në shtetin shqiptar që nuk e sheh veten si të persekutuar, realisht apo jo, nga shteti i kontrolluar nga PPSH e nga këto parti që janë pasardhëset e saj. Për të pasur sadopak mbështetje ndër shqiptarët, si Nano ashtu edhe Berisha, duhet të mënjanojnë e mbysin forcat e reja politike që po lindin dhe të ruajnë të paprekur monopolin e tyre mbi elektoratin e rreshtuar ushtarakisht në mbështetje të njërës apo tjetrës palë.

    Kjo ndodh jo për arësye ideologjike se në atë shtet nuk bëhet fjalë për ideologji përveçse si muhabet kafehanesh; kjo ndodh, pra, për shkaqe personale e klanore. Për shembull, nga ana e Berishës, është Lëvizja për Zhvillim Kombëtar dhe rritja e saj që e frigon atë shumë.

    Salihi e sheh LZHK-në si një forcë që po ja thith elektoratin e individët me influencë lokale që i duhen duke e konkurruar haptazi për kontrollin e së djathtës, që në fakt është një shportë karavidhesh pa ideologji e pa kurrfarë koncepti të së djathtës, por që Salihit i duhet që të duket kompakte. Kështu, me këtë objektiv në mendje, më duket se Salihi po rreket që ta paraqesë të djathtën si të bashkuar e të konsoliduar, e të aftë për qeverisje. Ai synon për t’i bindur njerëzit që kur të shkojnë në qëndrën e votimit t’ja japin votën atij e jo LZHK-së.

    Si rregull, njerëzit nuk duan t’ja japin votën dikujt që nuk ka shanse të qeverisë. Duke e ditur këtë gjë, Salihi është i gatshëm të bëjë çdo gjë pa përjashtim vetëm që të duket sikur i ka shanset që të vijë në pushtet.

    Për këtë ai shan Nanon gjithë ditën e ditës por mendjen e ka tek LZHK. Salihi po rreket që të paraqitet si shtylla e së djathtës e si fitimtar i mundshëm. Dhe Nano e kupton si duhet. Nano i ka vënë si kundërshtar një këngëtar opere; Salihi i ka vënë si kundërshtar një dirigjent orkestre simfonike. Po të donin të luftonin politikisht kundër njeri-tjetrit si duhet, do ta gjenin mënyrën se nuk është e vështirë por qëllimi i tyre nuk është ky. Ato duan të thyejnë e dobësojnë partitë që kanë lindur vitin e kaluar dhe që kanë shanse t’jua thithin elektoratin tradicional PS-ist e PD-ist.

    Kosovapress:Por, professor Rama, të dy palët po i mëshojnë argumentit se të huajt po i mbështesin dhe se kanë kredibilitet në botë.

    Professor Shinasi Rama: Shiko, si Salihi ashtu edhe Nano e kanë një problem të madh se e kanë të lidhur fatin me mbështetjen e huaj. Të dy janë politikanë mizerabël që kërkojnë të shiten sikur i mbështet SHBA, Greqia, Europa apo ndonjë shtet tjetër kur shumë të huaj, edhe kur i takojnë, i trajtojnë si hokatarë e pijanecë mejhanesh.

    Edhe pse politika ka rregullat e veta dhe natyrisht askush nuk duket se do t’jua thotë ndër sy, ato e kanë kredibilitetin e humbur me kohë, qysh kur bërtisnin kundër shteteve që kinse po i mbështesin sot, njëri në shtyp hapur e tjetri në aktivet e PD-së.

    Për të krijuar përshtypjen e ndryshimit personal ato po luftojnë fort e me të gjitha mënyrat për të bindur të huajt se kanë ndryshuar dhe për t’i bindur shqiptarët se të huajt po i mbështesin; të huajt bëjnë sikur i besojnë ose më mirë nuk thojnë asgjë, se helbete, kush ka nge me i prishë punët me zhumilet kur këto i zgjedh populli i tyre? Pra, po në këtë kontekst të dukjes ‘fitimtarë’ tek shqiptarët dhe tek të huajt duhet parë synimi i tyre i përbashkët për të paraqitur çdo alternativë që i rrezikon sadopak apo që ju bjen ndesh sikur është e lidhur me të ose se është e paaftë për të qeverisur.

    Për shembull, kthimi në PD i atyre që i vunë flakën shtetit shqiptar në bashkëpunim me Nanon, Ruçin, e shumë të tjerë, dhe që i shërbyen atij klani për vite të tëra më pas nuk është ndërtim koalicioni. Gramoz Pashko i ‘çekut të bardhë’ dhe ato që bënë programin ekonomik, politik, e social të PD-së në vitin 1991 duhet të shkojnë në gjyq së bashku me Nanon, Bufin e tjerë që i kontribuan atij shkatërrimi të ekonomisë kombëtare si plangprishësit më të papërgjegjshëm që mund të ketë pasur ndonjë herë ai popull e jo të bëhen kandidatë për deputetë.

    Këto individë pa ndershmëri politike – se në politikë nderi matet me qëllimet që njeriu i ven vetes e këto nuk patën qëllim me i shërbye popullit të tyre por e shkatërruan ekonominë e shtetin sistematikisht, e në vitin 1997, disa prej tyre u veshën deri edhe me uniforma të huaja e i vunë flakën vendit kur ju dha mundësia – tashti na shiten nga Salihi, që i toleroi e mbështeti edhe atëherë, si mendje të ndritura e si shpëtimi i kombit e shtetit. Kthimi i këtyre zhumileve të partisë në gjirin e saj mirëpritës është thjesht një përpjekje e Salihit për të hipur në karrike me çfarëdo çmimi që ai mendon se i kërkohet.

    Lene më mandej, koalicionin grandioz që po ndërton. Edhe Salihi e din se koalicione të tilla janë si shporta e karavidheve.

    Ato individë që ishin në shërbim të gjithkujt përveçse të shqiptarëve do të rreken të përfitojnë në kurriz të njëri-tjetrit dhe po durojnë njeri-tjetrin deri sa të hyjnë në parliament e të zënë vendet. Sherri fillon mbas zgjedhjeve kur të prishen pazaret dhe këto kanë dhënë prova se nuk lidhen në asnjë hu përveçse mbas interesit të tyne të ngushtë e vetjak. Ato individë nuk lidhen me asgjë me njëri tjetrin përveçse me interesa të momentit për të cilat edhe do të ndahen sa të vijë momenti. Por Salihi nuk është i interesuar aq shumë të fitojë se sa të mbesë një forcë e madhe në lojën politike. Për të kjo është luftë për jetë a vdekje dhe prandaj po i toleron deri në këtë pikë.

    Kosovapress:Por njerëzit mendojnë e thonë se këto të dy janë zgjidhjet. Ose për njërin ose për tjetrin do të votojmë se nuk ka të tjerë.

    Professor Shinasi Rama: Nuk është e drejtë moralisht por edhe nuk është krejt ashtu realisht që të thuhet se këto janë zgjidhjet që kemi. Ky ngushtim i qëllimtë i zgjidhjeve që kanë shqiptarët në shtetin shqiptar është një rreth vicioz nga i cili duhet të dalin të gjithë dhe sa më shpejt aq më mirë. Puna është se në shtetin shqiptar nuk do të ketë ndryshime po nuk u thye ky monopol i ndasive ekstreme në miq të ‘njëshit’ dhe në shërbim të hijes së luftës së klasave. Nuk duhet të zgjidhim midis dy të këqijave atë më të voglën, por të kërkojmë politikanë jo të konsumuar që ofrojnë shpresë, zgjidhje të mençura e njerëz që janë të gatshëm për shërbim publik; ne duhet ta shohim këtë zgjedhje si një mundësi për ta thyer këtë monopol të së keqes që na ka kaplluar e jo ta përjetësojmë të keqen se mandej e kemi fajin vetë. Një zgjidhje e keqe vetëm sa e përjetëson gjendjen e keqe.

    Nganjëherë është me mirë me pa përpara e jo mbrapa. Ne na duhen njerëz që na ofrojnë të ardhmen e jo njerëz që na mbajnë të lidhur për vuejtjet tona e për vazhdimin e qëllimtë të luftës së klasave. Këtë nuk mund ta arrijmë pa e thyer monopolin e tyre.

    Le të ketë zgjedhje të tjera të parakohshme kur të thehet monopoli i këtyre partive. Në një shtëpi ku digjet një jorgan në ditë nuk duhet të shqetësohen për pleshtat që digjen një herë. Ne na duhet një politikë e re me ide të reja dhe me rreshtime të reja që të dalim nga zgjedha e luftës fiktive të klasave që po e përjetësojnë Nano dhe Berisha.

    Kosovapress:A mos po thoni se manipulimi i luftës së klasave është qëllimi kryesor i tyre?

    Professor Shinasi Rama: Pa pikë dyshimi. Ne duhet ta marrin vesh qartë e një herë e mirë që lufta e klasave si po vazhdon nuk ka kurrfarë baze ideologjike por është thjesht një mjet manipulimi politik që po përdoret nga një pari e zvetënuar për të ndenjur në pushtet. Partitë politike që lindën në shtetin shqiptar mbas Dhjetorit 1990 e kryen jo mirë një funksion të caktuar qartë për to. Ai rol ishte që lufta e klasave të mos bëhej e armatosur.

    Ato dështuan dhe tragjedia e vitit 1997, për të cilën janë fajtorë lojtarët kryesorë politikë të sotshëm, është njolla më e zezë dhe kulmore në këtë luftë, herë të zhvilluar hapur e herë me mjete të stërholluara. Por lufta e klasave duhe të shihet si një përpjekje dokishoteske nga ana e do individëve që e përdorin atë luftë si frigën e ujkut me mbajtë tufën e deleve të tyre bashkë.

    Tashti është qesharake që në shtetin shqiptar të flasësh për luftë klasash në atë mënyrë që fliste sistemi i dikurshëm megjithëse mund e duhet të flitet për luftë klanesh mafioze e gangsteriale. Shihi, për shembull, socialistët. Disa janë të pasur, por masa më e madhe janë të varfër e jetojnë në skamje. Socialistët e pasur merren vesh më mirë me ish-kundërshtarët e prindërve të tyre, se sa me vetë njerëzit e familjeve të tyre. Të dy palët nuk e kanë për gjë të hyjnë në biznes e të lidhin marrëveshje interesash që s’kanë kurgjë të bëjnë me luftën e klasave.

    Socialistët e varfër, shpesh njerëz që duan të jetojnë me nder, intelektualë e njerëz të edukuar, janë tmerrësisht të tensionuar nga frika e kthimit të Berishës e mundësia e heqjes së tyre prej punës së shtetit dhe mund të turren të mbështesin Nano që i bjen daulles së tij duke e vënë gogolin Berisha të kërcejë si ariu në sheshin Skanderbeg ku e ka lënë të gërthasë deri sa i ka dalë gjuha mbas shpine për nja 7-8 vjet.

    Nga ana tjetër, ish-të persekutuarit janë bërë pjesë integrale e popullit shqiptar dhe janë të integruar majft mirë në jetën politike, ekonomike e shoqërore; shumë prej të ish-persekutuarve janë bërë politikanë me peshë, shkrimtarë, figura të artit e kulturës shqiptare, doktorë shkencash, profesorë, dekanë, biznesmenë, e me rradhë.

    Kërkuan nga Salihi mbështetje gjatë 15 viteve të shkuara dhe i dhanë mbështetjen e tyre pa kursim. Gjatë këtij procesi, ato shpenzuan kapital të çmueshëm politik pse shumë prej tyre e lidhën fatin e tyre me PD-në, dhe PD dihet se nuk ishte më shumë se një karrocë Nastradini që e sillte Salihi nga i thoshte mendja se frynte era; në dukje e bënte këtë për të fituar mbështetjen e tyre dhe Salihi zhvilloi luftën e tij të klasave duke i hequr njerëzit prej punës e duke ju prerë telefonat e duke dënuar zonjën Hoxha për kafet që ju kishte nxjerrë bashkëfshatarëve në kohën e Enver Hoxhës.

    Për më tepër duhet thënë se, në shtetin shqiptar, është populli shqiptar ai që ja ka vënë kapakun luftës së klasave. Asnjë shqiptar nuk po e vret shqiptarin tjetër për shkak të asaj lufte klasash. Nuk u vranë asnjë nga sejmenët e Enver Hoxhës vetëm e vetëm se shqiptarët janë shpirtmëdhenj.

    Edhe kur politikanët deshën që shqiptarët të vrasin njeri-tjetrin, shqiptarët nuk e bënë atë gjë; mjafton të kujtojmë se si ndodhi në vitin 1997 kur politikanët i shtynë të vriten e shqiptarët nuk e bënë atë gjë. Një element tjetër që e ka ndryshuar konceptin e luftës së klasave është edhe ndërhyrja shtetërore për të kompensuar si duhet masën e të persekutuarve politikë për vuejtjet e tyre.

    Me mirëkuptimin e pajtimin e Berishës, Nano ndërtoi një plan strategjik që praktikisht i ka ngritur të persekutuarit në një nivel me familjet e dëshmorëve. Kjo nuk mund t’i paguajë për vuejtjet e tyre por kjo ju ka garantuar një të ardhur financiare për do vite të mira, çka për Nanon e Berishën, ju ka mbyllur gojën politikisht.

    Po ashtu, kjo masë ju ka krijuar mundësi për të përparuar e gjetur veten në këtë shoqëri që po krijohet atje. Nga ana tjetër, kjo masë shtetërore ka krijuar tensione se paratë nuk bien nga qielli ato dalin nga buxheti i shtetit dhe shteti shqiptar nuk ka para për të ndërtuar një urë e jo më për të mbajtur mijra familje me pension të persekutimit politik. Nano e ka gjetur zgjidhjen duke shitur gjithçka në pronë të shtetit dhe duke u përgatitur për t’i lënë çelsat e kashtës atij që mund të vijë në pushtet nesër dhe që do të detyrohet të rishikojë këtë sistem shpërblimi që është në funksion tash në shtetin shqiptar dhe që është një barrë e jashtëzakonshme mbi buxhetin e shtetit.

    Më në fund është edhe çështja e diskreditimit politik të shumë prej atyre që kanë qënë të persekutuar nga Nano e nga Berisha. Nga ana e socialistëve, që thuhet se kanë frikë kthimin e luftës së klasave nga ana e Berishës, nuk mund të flitet asesi për ideale të majta.

    Si mund të flitet për urrejtje klasore kur fëmijët e tyre janë ndër rrugaçët e Tiranës, kur ato vetë i kanë shtyrë njerëzit t’jua pijnë gjakun shqiptarëve që mbronin institucionet shtetërore në Vlorë, kur nuk kanë lënë gjë pa bërë për t’u bërë pasanikë, kur nuk janë ndalur para vuejtjeve të emigrantëve, e shkelin përditë mbi fatin e atyre vajzave të mjera pa të ardhme që shesin trupin rrugëve të botës për një kafshatë buke, kur ecin rrugëve të Tiranës duke përbuzun jetimët e braktisun prej shtetit që ato e drejtojnë. Këto individë nuk kanë as klasë as ndjenja njerëzore e lene ma kombëtare; këto zhumile kanë vetëm interesa personale e duhen trajtuar si të tillë.

    Nga ana tjetër, ka individë që kanë bërë nga 30 vjet burg, simbas tyre për t’i ruajtur nderin kombit shqiptar e për të luftuar komunizmin, por që sot korruptohen e ndyhen për një grusht lekë si prej Berishës ashtu edhe prej Nanos. Atëherë, njeriu i thjeshtë si puna ime, ka të drejtë të habitet e të vëjë pikëpyetje se a thua me të vërtetë ka qënë ashtu.

    Po pate hyrë në burg për ideale, ato ideale duhet ti manifestosh edhe mbas burgut, në jetën qytetare kur je i lirë ose përndryshe je kalë i thyer. Sot, në shtetin shqiptar shumë prej të persekutuarve që kanë hyrë në politikë janë ndyrë deri në atë pikë sa të vjen neveri; shembujt më të mirë janë do individë si Pjetër Toma apo Arbnori që kërkoi dhe i mori paratë e sekustruara nga familja e tij si bashkëpunëtore e fashizmit, jo si familje patriotike a nacionaliste, në flori si deshi ai vetë, kur të persekutuarit e tjerë bënin grevë urie për një shpërblim me hangër bukë.

    Tash do ish-të persekutuar politikë na janë bërë konsuj e ambasadorë të Nanos, dhe shumë të tjerë janë tejet të implikuar si edhe provohet nga shembujt e fundit të korrupsionit në Institutin e ish-të persekutuarve politikë. Më në fund është edhe niveli i lartë ideologjik ku duhej të zhvillohej kjo luftë klasash. Puna është se shumë prej të ish-persekutuarve mendojnë se vazhdojnë të luftojnë komunizmin por kjo është luftë me mullinjtë e erës.

    Komunizmi nuk është më sistemi dominues në shtetin shqiptar; komunizmi është në Kinë, në Kore në Kubë e tjerakah dhe atje duhet luftuar po deshe me u marrë me atë punë. Nuk ka dyshim se edhe për do kohë të mira, idetë komuniste nuk kanë kurrfarë shansi të bëhen sunduese në shtetin shqiptar. Në shtetin shqiptar, ish-pasuesit e Enver Hoxhës janë bërë miliarderë, dhe sot ato janë të gatshëm të luftojnë komunizmin më egër se të gjithë të persekutuarit politikë të mbledhur bashkë. Puna, pra, është se në shtetin shqiptar nuk mund të ketë luftë klasash, por ka luftë klanesh që kacafyten nën thirrjet për luftë klasash e larje hesapesh e kërkojnë ose të mbajnë pushtetin ose të vijnë në pushtet në atë mënyrë.

    Hesapet e ngatërresës së tyre po i lajnë të gjithë shqiptarët që duan të hanë një kafshatë bukë me nder e që duan të rrisin fëmijët e tyre si duhet; të persekutuarit e këtij sistemi të dominuar nga paria e Tiranës janë të gjithë shqiptarët që po lejohen të bëhen pre e klaneve kriminale e mafioze. Shteti nuk ofron as punë, as shkollim, as shëndetësi e as edukim as mundësi për të bërë gjëra të tilla që do të çojnë në begati e jetë më të mirë.

    Shqipëria është e kantonalizuar me Jugun nën ndikimin grek, me zonën metropolitane Durrës-Tiranë të hapur për të gjithë të huajt si hani pa porta dhe me Veriun që është kthyer qëllimisht në një zonë tribale si në Afganistan.

    Është e drejtë dhe legjitime për gjithkënd të pyesë se pse pesëmbëdhjetë vjet mbas ndryshimeve politike kur vendi duhej të hynte në rrugë të zhvillimit e përparimit, në vend që të merremi me fatin e të ardhmen e dy brezave që po lindin të humbur e të persekutuar, pse janë të paedukuar, të pamësuar, të papunë, në vend që të merremi me fatin e dhjetra mijëra vetëve që kanë përfunduar burgjeve e rrugëve të botës si pjesë e trafikut njerëzor, klasa politike na shtyn ta kërkojmë veten e të ardhmen në gjykimin se çka mendojmë ne në lidhje me atë që bëri Enver Hoxha e sistemi i tij kriminal. Nuk janë problemet e luftës së klasave me të cilat duhet të merremi sot, por problemet praktike të jetës dhe mbi të gjitha, na duhet të merremi me natyrën e shtetit që na duhet për të mbrojtur veten e interesat e të gjithëve në këto kohë të vështira që jetojmë.

    Kosovapress:Cila duhet të jetë atëherë ndasia kryesore në këto zgjedhje?

    Professor Shinasi Rama: Nuk ka pikë dyshimi që në thelb këto zgjedhje duhet të vendosin se kush do ta kontrollojë shtetin, por për shqiptarët më e rëndësishme është që të mendohen mirë se çfarë shteti ju nevojitet se do ideologë partiakë po mundohen t’jua shesin sapunin për djathë. Partitë e mëdha politike flasin për ideologji e parime universaliste por ideologjitë që ato propagandojnë, edhe pse shumë të vyeshme në kontekste të tjera, në shtetin shqiptar nuk ofrojnë zgjidhje të shëndosha apo immediate në interesin e të gjithë shqiptarëve. Njëra palë flet për socializëm e për të majtë, kur liderët e partisë janë miliarderë dhe shteti që ato e kontrollojnë është kthyer në një sistem për të mbrojtur interesa mafioze, klanore, e kriminale në shërbim të gjithkujt por veç të shqiptarëve jo.

    Nga ana tjetër, PD flet për ide liberale, po ç’liberalizëm-zeza kur njerëzit shesin trupin për një kafshatë buket e nuk ka as shtet ligjor, as administratë të shëndoshë, as ekonomi, as shoqëri civile, as vlera te respektuara shoqërore as mbështetje për liberalizëm por elektorati i saj është një masë njerëzish që besojnë se po u bë Salihi kryeministër kanë me u zgjidhë tana gjanat tak-fak.

    Mua më duket se ndasia kryesore në këto zgjedhje duhet të jetë në lidhje me mënyrën se si të dalim nga ky qerthull lojnash infantile me idelogji universaliste e me politikane individualistë e të mendojmë se cili lloj shteti na duhet me ju garantue njerëzve sigurinë e jetës, sigurinë e një kafshate buke gojet, me ju garantue edukim, shërbim shëndetësor e mbrojtje nga elementët kriminalë, spekulatorë e të pandershëm që kërkojnë të kontrollojnë shtetin. Ne na duhet një shtet që t’ju kthejë shqiptarëve respektin për veten, t’ju kultivojë virtytet e dinjitetin që i ka spikatur gjithmonë, në mënyrë që të jemi një komb si duhet e si e meritojmë, i nderuar e i respektuar midis gjithë kombeve të tjerë.

    Kosovapress:Nëse Nano e Berisha nuk po mund të ofrojnë zgjidhje si duhet, po atëherë, çka mund të thuhet për forcat e reja politike?

    Professor Shinasi Rama: Forcat e reja politike që kanë dalë qysh vjet në skenën politike, edhe pse duhet ta provojnë veten në qeverisje, meritojnë vëmendje e mbështetje. Ato po sjellin një frymë të re politike, janë duke luftuar kundër këtyre individëve dhe sistemeve korruptive që i mbajnë gjallë dhe kanë ngjallur shumë interes në brezin e ri. Edhe pse sot ato forca janë të anuara nga elektorate të ngrira në të majtë ose në të djathtë dhe luftën e bëjnë me Nanon e Berishën, zgjidhjet që forcat e reja ju japin problemeve akute të politikës shqiptare nuk janë më në linjën e pushtetit personal e lidhjeve ekskluzive me Greqinë apo me fuqi të tjera, por disi më ndryshe. Ato forca kanë lëvizur nga plani i luftës së klasave dhe po flasin shumë më kombëtarisht. Sado të pambrritshme të duken objektivat e tyre sot, qoftë kur janë të shtruara në planin e bashkimit kombëtar, qoftë në planin e integrimit europian ato janë objektiva për të cilat duhet të diskutohet e që janë të thelb të zgjidhjeve të mundshme.

    Kështu, kontributi i tyre është i dukshëm pse mund të organizohet debati politik si duhet, por edhe sepse këto janë edhe zgjidhjet e vërteta apo të mundshme ku duhet të ecim e të kërkojmë të ardhmen tonë. Politikanët duhet të paraqesin platforma e zgjidhje e jo të merren me persekutimet e kohës së shkuar apo me inate personale e ta shesin fatin e popullit për një vizë apo për një leje për me ndërtue pallat pa leje. Prandaj mendoj se dalja e partive të reja politike ka qënë një hap i madh përpara dhe që duhet inkurajuar; gjithsesi, këto parti duhet të luftojnë fort që të mos mbesin peng i së ‘majtës’ apo i së ‘djathtës’ tradicionale, por pa frikë të luftojnë që t’i shtrijnë dorën të gjithë shqiptarëve. Nuk duhet që të zëvendësojnë Nanon e Berishën por pa frikë le të rrezikojnë për të ardhmen e të gjithëve dhe kjo do të jetë zgjidhja. Ndryshe do të vijmë rrotull mullarit të barit.

    Kosovapress:Në se ju i shihni gjërat kështu, si mendoni se duhet t’i shohim këto zgjedhje?

    Professor Shinasi Rama: Pavarësisht nga çmimi i madh që duhet të paguhet, këto zgjedhje duhet të shihen si një ngjarje e përkohshme e kalimtare drejt një momenti kritik, drejt zgjedhjeve presidenciale, që, nëse gjërat shkojnë për mbarë, duhet të na çojnë në zgjedhje të parakohshme në vitin 2007. Deri atëherë do ta kemi marrë vesh mire se si ka ndryshuar raporti i forcave politike në shtetin shqiptar dhe se cilat parti do të forcohen apo dobësohen.

    Deri atëherë, edhe shumë njerëzve, e ne veçanti personave politikë, do t’ju jetë dhënë mundësia të reflektojnë e të bëjnë zgjidhjet e drejta. Askush nuk është i pagabueshëm, askush nuk është i pakorigjueshëm. Ne jemi një popull i vogël dhe kemi nevojë për çdo njeri që din e që mund të ndihmojë. Ne jemi një popull me zemër të madhe dhe që dimë të falim. Ka ardhur koha që politikanët në shtetin shqiptarë ta kuptojnë se ato kanë një popull të mrekullueshëm, të zotin e shumë të aftë, por që e kanë braktisur dhe e kanë lënë në fatin e tij duke kërkuar të fitojnë respektin e të huajve apo të pasurohen vetë ato e klanet e tyre në kurriz të këtij populli.

    Ka ardhur koha që t’i kthejnë sytë nga populli i tyre dhe aty ta kërkojnë nderimin, respektin, e mbështetjen politike që ju duhet. Këto zgjedhje duhet të përgatisin terrenin politik që kemi mundësi të dalim nga ky qerthull e të fillojmë një jetë të re, me shpresë e me mundësitë që kemi si të barabartë me kombet e tjerë. Të gjithë shqiptarët duhet ta kuptojnë se zgjidhja është në duart e tyre, dhe në votën e tyre dhe se duhet të zgjedhin politikanë që mendojnë për to e që do të jenë në shërbim të tyre.

    Kosovapress:Falemnderit.

    Professor Shinasi Rama: Shume falemnderit edhe prej jush.

    http://www.kosovapress.com/kp/modules.php?name=Sections&op=viewarticle&artid=321

    Shinasi Rama, Spokesperson for the Provisional Government of Kosova and the K.L.A. He is a PhD candidate in Political Science at Columbia University, the editor-in-chief of the International Journal of Albanian Studies, and the leader of the student movement that toppled Albania's Communist regime.

    http://archive.webactive.com/webactive/pacifica/demnow/dn990602.html
    Ndryshuar për herë të fundit nga DYDRINAS : 06-11-2006 më 15:14

  5. #5
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    25-09-2006
    Postime
    17
    Citim Postuar më parë nga Xhuxh Xhumaku
    Gazeta Shqiptare, Faqja 18 -19- SPECIALE Nentor 5, 2006

    “Roli i Ramizit dhe të dërguarit e tij në Lëvizjen e Dhjetorit”
    “Ndarja me Azemin, u bë vegël e Berishës”

    Eshtë folur shumë për atë Dhjetorin ‘90, por është krijuar përshtypja se më shumë kanë folur protagonistë anësorë ose ata që kërkojnë protagonizëm me çdo kusht. Ju vetë ku ndodheshit në atë kohë dhe çfarë kujtoni prej saj?

    Në atë kohë kam qënë student i vitit të dytë të anglishtes në universitetin e Tiranës. Isha 31 vjeç, ndoshta studenti më i vjetër me moshë në universitet. Të drejtën për të shkuar në shkollën e lartë edhe një herë e kisha fituar si krijues letrar i ri i talentuar, një dritare që u hap në vitet e fundit të sistemit. Kisha një libër me poezi që sa kishte dalë nga shtypi, ‘Gjaku Im Trashëgon’ dhe që ishte pritur mirë. Po ashtu, sa kisha botuar një përkthim të Xhejms Xhojsit, i pari në gjuhën shqipe, dhe një tjetër të Karlo Kasolës. Njihja mjaft mirë rreth dhjetë gjuhë të huaja, dhe kisha studjuar shumë e sistematikisht, edhe pse në mënyrë autodidakte, në fusha ku kisha interes si filozofia dhe historia. Meqë, për mua, rruga e vetme për të çarë në atë sistem ishte botimi i shkrimeve artistike e i përkthimeve, unë punoja shumë intensivisht në këto fusha, se asokohe nuk të linte kush as të mendoje për filozofinë e për politikën. Edhe në atë kohë kisha përkthyer dhe kisha të gatshme edhe disa përmbledhje autorësh modernë anglezë, amerikanë e italianë si T.S. Elliot, Thomas, Auden, Montale, Quasimodo, Pound, etj. Kisha një rreth shumë të mirë shoqëror përmes të cilit më binin në dorë shumë libra të ardhur nga jashtë, edhe të viteve të fundit.

    Si e kujtoni demonstratën e parë të studentëve, nëse të tillë do të quanim demonstrimin e tyre mbas ‘meshës’ për John Lenon, në Akademinë e Arteve?

    E kujtoj si një ngjarje shumë të rëndësishme. Duhet me thanë se në Qytetin Studenti ka pasur edhe shumë protesta të tjera që tash nuk i kujton kush, thjesht sepse ishin spontane dhe pa vijueshmëri, si për shembull, djegja e një dysheku tek godina 6, sharjet e përnatshme për Nexhmije Hoxhën etj., demonstrata e heshtur apo protestat e herëpashershme që lëshoheshin natën e kur fikeshin dritat e me rradhë si nga godinat e djemve ashtu edhe të vajzave. Po ashtu, midis 29 Nëntorit e 8 Dhjetorit ka pasur shumë rrëmujë dhe gjithkush e lëshonte nga një parullë apo bërtiste nga dritarja apo nga tarraca kundër partisë e kundër sistemit, sjellje që u acaruan shumë nga 6-7 Dhjetori. Megjithatë, përkujtimi i vrasjes së Xhon Lennon, dhe ajo që ndodhi më pas e ka vlerën e vet dhe bën pjesë në këtë seri protestash studentore, edhe pse nuk ishte pikë kulmore apo pikë kthese politike thjesht sepse ajo përkujtimore nuk pati as organizim politik dhe as kërkesa të mirëfillta politike. Shiko, në atë kohë për me organizue një aktivitet të tillë duhej një leje që nuk jepej nga Drejtoria e Institutit të Arteve. Mandej, atë protestë duhet me e pa në kontekstin e zhvillimit të gjërave. Nga fundi i gushtit 1990 u pa qartë se mbasi dështuan me duetet, trojkat, me intelektualët etj., strukturat shtetërore po iu drejtoheshin si studentëve ashtu edhe universitetit për të krijue një shkëndijë, aq sa për të justifikuar ndryshimet e pjesshme që ata synonin t’i arrinin. Pra, unë e shumë të tjerë kishim dyshimet tona legjitime se kjo përkutimore për Lennon po ndodhte me lejën e sistemit dhe si pjesë e këtij plani, i cili parashihte që sa të kalonin datat e 28 e 29 nëntorit, e të fillonin provimet, në Universitet të fillonin protestat e studentëve, që do të rrinin aty, d.m.th. një përqindje e vogël e 5000-6000 vetëve që banonin në Qytetin Studenti gjatë vitit shkollor. Unë e shumë shokë të mi e ndoqëm me shumë vëmendje atë aktivitet që për ne nuk po bënte gjë tjetër por po legjitimonte ata që për ne ishin skalioni i dytë i parisë sunduese të Tiranës, dhe shpresa e tyre për të ruajtur sundimin e kastës, çka mes nesh i referoheshim me humor si ‘malladaja gvardija’. Ajo ishte mundësia për një shkëndijë që nuk e ndezi zjarrin që pritej.

    Kur jeni njohur fillimisht me Azem Hajdarin dhe cilat ishin raportet tuaja me të?

    Azemin e kam njohë edhe më përpara, por nuk kemi qënë shokë sepse kemi pasur interesa të ndryshme dhe kemi lëvizur në rrethe shoqërore të ndryshme. Kemi fillue me bashkëpunue në politikë me 9 Dhjetor 1990 dhe menjëherë kemi marrë drejtime të ndryshme dhe të kundërta. Raportet i kemi pasë shumë të ftohta sepse në vlerat e në mendimet ideologjike nuk pajtoheshim kurrkund me njëri-tjetrin dhe shpesh jemi zënë shumë keq. Kështu ndodhi me 9 Dhjetor kur ai i mbajti studentët në mensë e ne të tjerët organizuam demonstratën e parë politike në 45 vjet në sheshin kryesor të Tiranës. Po kështu ndodhi edhe në mëngjezin e 10 Dhjetorit, kur Azemi nuk donte me lanë kënd që nuk pajtohej me të me folë dhe gati e hodhën në tokë prej platformës derisa na lëshoi mikrofonin. Edhe atë fije respekti e besimi që mund të kisha për të e kam humbur gjatë takimit me Ramiz Alinë kur Azemi, duke bërë me shenjë nga unë i tha Ramiz Alisë se “këta që i çojnë dy gishtat, nuk na e duen të mirën ne, shoku Ramiz.” Mbas atij momenti, unë e kam konsiderue haptazi si provokator dhe spiun dhe këtë e dinë të gjithë ata që kanë qënë afër nesh. Edhe pse këtë mendim unë e kam shprehë edhe publikisht me shokët tonë, Azemi kishte fitue shumë respekt tek studentët e tjerë dhe, në ato kohë, nuk na interesonte aspak përçarja sepse aq duhej për me hedhë në erë gjithçka të mirë që mund të vinte nga ato protesta e nga ajo Lëvizje Studentore. Nga ana e ime, unë kam punue me Azemin dhe kam qënë tepër korrekt me të edhe pse i jemi ruejtë fort njëri-tjetrit. Si shumë shokë të tjerë, në pika të caktuara më vonë edhe unë e kam mbështetë shumë dhe e kam mbrojtë, thjesht sepse mendonim që ai nuk mund të shkonte kurrkund pa ne e pa mbështetjen tone. Me pak naivitet, mendonim që po të ndahej prej nesh, hienat e parisë së Tiranës do ta bënin leckë, ashtu si deri-diku edhe ndodhi. Unë e të tjerët i jemi gjindë Azemit në momente kritike, por ai gjithnjë ka synuar vetëm lavdinë e vet, nuk e ka pasur ndjenjën e shërbimit publik, dhe ka kenë krejt i paskrupullt në përdorimin e ndjenjave dhe të besimit të studentëve, si pasojë, duke e dëmtuar keqazi Lëvizjen Studentore. Personalisht, mundem me thanë se mbas dorëheqjes sime nga Komisioni Nismëtar i PD-së, Azemi më është kundërvënë ashpër në shumë raste dhe më ka rrezikuar shumë. Në lidhje me dallimet e tjera, po përmend rastin e organizimit të Grevës së Urisë, kur i vënë me shpatulla mbas murit prej ‘intelektualëve’ të Kryesisë së PD-së, që donin ta hiqnin si Kryetar i PD-së, ai filloi të shtynte studentët që të protestonin duke e filluar rrëmujën me 6 Shkurt e duke na i ngatërruar keq planet tona. Kemi pasur shumë zënie gjatë periudhës së organizimit të Grevës së Urisë, por herën e fundit që jemi zënë publikisht ka ndodhur gjatë Grevës së Urisë. Azemi erdhi me mision që ta prishte Grevën, dhe disa shokë si Ben Lika, Ben Sula, dhe më duket se edhe Edmond Bushati, Alban Pici, Edvin Shvarci, Fred Gemi etj., e rrethuan me qetësi dhe e paralizuan duke mos e lanë as me shkue tek salla ku ishin studentët e fakultetit të inxhinjerisë. Azemi e ndjeu veten shumë keq kur e pa veten të izoluar e të keqtrajtuar prej nesh dhe mbas do kohe u çua dhe iku shumë i rënduar. Mbas asaj kohe jemi parë, por nuk kemi marrë dhënë e marrë më me njëri-tjetrin. Ai u bë vegla e pakushte e Sali Berishës dhe përfundoi duke u shoqëruar me gjithfarë interesash, jo gjithmonë të pastra, ndërsa unë vazhdova rrugën time. Por mua më ka ardhë jashtëzakonisht shumë keq kur e kanë vra sepse pavarësisht mospajtimeve e problemeve që kishim me njëri-tjetrin, prapë se prapë ai ka qënë pjesë e rëndësishme e Lëvizjes Studentore, dhe një ndër shokët tonë të afërt e me peshë shumë të madhe në shumë vendime që janë marrë e në shumë veprime që kemi ba të gjithë bashkë.

    A ka ekzistuar realisht grupi i quajtur ‘tropojanët’ në këtë Lëvizje?

    Në atë kohë shumë njerëz shoqëroheshin me bashkëqytetarët e me bashkëfshatarët e tyre. Në këtë sens, edhe tropojanët kanë ndenjë afër njëri-tjetrit, por në Lëvizjen Studentore nuk i ka pyetë kush si ‘tropojanë’. Mandej, sa vetë ishin, kush ishin, çka mendonin e çka kanë bërë këta ‘lidera tropojanë’?!! Në krye të Lëvizjes Studentore, qysh në fillim kishte një komision i cili në mëngjezin e 10 Dhjetorit u bë formal dhe që respektohej shumë nga të gjithë studentët. Në Komisionin Drejtues ishin Arben Lika, heroi i fillimit të protestave të 7-8 Dhjetorit dhe njeriu që me një shoqe tonën e futi Azemin në lojë, Tefalin Malshyti, më vonë nënkryetari i parë i PD-së, Mimoza Zhamo si përfaqësuese e vajzave, Azem Hajdari dhe Shinasi Rama. Tre nga këto pjestarë të Komisionit Drejtues ishin shkodranë siç ishin shumica dërmuese e studentëve që morën pjesë në Demonstratën e 9 Dhjetorit në Sheshin Skanderbej e në të gjitha aktivitetet e tjera. Po të jetë ashtu, mundem me thanë me kompetencë se shkodranët kanë qenë shumë ma të lidhur, shumë ma të vendosur e shumë më përpara me koncepte se të gjithë të tjerët. Ne të tre, Ben Lika, Tefalin Malshyti, dhe unë kemi qënë edhe anëtarë të Komisonit Nismëtar të PD-së, ashtu siç ishte edhe një nga heronjtë e tjerë të fillimit, miku jonë dhe një nga heronjtë e asaj Lëvizje studentore, Arben Sula nga Lushnja. Formalisht, në krye të Lëvizjes Studentore si asokohe por edhe ma vonë kemi qënë ne, ose si grup, ose si individë që dolëm në krye të grupeve e të shoqatave që lindën ma vonë. Kush janë këta pjestarë të ‘grupit tropojan’ për të cilët flisni ju??!! Me vjen keq me të thanë por kjo është një përrallë që i duhej Sali Berishës dhe Ramiz Alisë për me justifikue lojën e tyre e në rradhë të parë, futjen e Berishës në lojë, kinse si ndërmjetësi i Ramiz Alisë me ‘tropojanët’ sepse, për to, ne të tjerët nuk duhej të ekzistonim. Prandaj, edhe e kanë trumbetuar pa u lodhur tash sa vjet.

    Ish-Presidenti Ramiz Alia, në këtë periudhë edhe i duartrokitur, por dhe i parë me dyshime të rënda. Cili është opinioni yt për të, sot dhe në atë kohë?

    Shiko, Ramiz Alia ka qënë figurë me peshë jashtëzakonisht të rëndësishme në lojën politike në atë moment historik dhe i cili kishte mundësinë e rrallë për me ba shumë gjëra të mira për të gjithë shqiptarët. Por, edhe asokohe, shihej qartë se ai nuk e kishte vullnetin e duhur politik për me sjellë ndryshime të vërteta, por po bënte pirueta politike për me fitue kohë. Personalisht, nuk kam pasë aspak respekt për të, kur është krijuar mundësia i jam kundërvënë pa pikë hezitimi, dhe ai ka qënë tejet kërcënues karshi disave prej nesh. Edhe atëherë, edhe tashti, mendoj se Ramiz Alia nuk diti për me u ngritë në nivelin e momentit historik e për me i futë proceset politike në rrugën e duhur. Ai ishte një kurtizan tipik, pa pikë ndjenje kombëtare, shumë i zgjuar, i pabesë, i depresuar, i rrethuar nga një turmë injorantësh fanatikë në Byronë Politike e më gjerë, pa miqësi të qëndrueshme, pa shtyllë kurrizore, ‘fik i rritur nën hije,’ dhe nën presionin e strukturave të frikshme institucionale që shpesh as ai nuk i kontrollonte si duhet, pse lidhjet në ato struktura ishin çimentuar me martesa, me klane, me interesa etj., jashtë kontrollit të tij. Por, me i ra shkurt, gabimi kryesor i Ramiz Alisë ishte në nivelin ideologjik e të vizionit. Ramiz Alia e shihte botën të ndarë në kapitalistë e në komunistë.

    Rrugën e tranzicionit, Ramiz Alia, si e gjithë klasa politike e tanishme, por edhe si paria intelektuale e atëhershme, e konceptonin si një kthim në sistemin kapitalist, ashtu siç ishte paraqitur nga Marksi, Engelsi, Lenini dhe Enver Hoxha. Me që, në mendjen e tyre, vendosja e kapitalizmit ishte e pashmangshme, ai mendonte e synonte jo vetëm që kasta sunduese e atëhershme të bëhej borgjezia, por edhe që kasta dhe nivelet e mëposhtme të ndjekësve besnikë të strukturës të vazhdonin të drejtoheshin nga ‘shtabi’ i saj i padukshëm, tamam si ortat e jeniçerëve në rezervë që drejtoheshin nga teqetë e Baba Aliut në majat e maleve të Tepelenës. Me këtë synim në mendje, Ramiz Alia ndoqi një politikë konseguente e cila kishte si qëllim kryesor ruajtjen e sundimit të kastës e të shtresës të cilën ai mendonte se e përfaqësonte në politikë. Kjo sjellje u pa qysh tek përzgjedhja e lojtarëve të ‘malladaja gvardija,’ tek përcaktimi si lojtarë kryesorë të opozitës i disa individëve të kompromentuar e të kontrollueshëm, disa edhe mburravecë e profesionalisht të pazotë, si dhe tek mandatet politike që ai iu dha këtyre individëve që, ku me më shumë besnikëri e ku me më pak, këta ia zbatuan shumicën e detyrave ashtu si ua la ai. Ishte fatkeqësi që kjo mendësi marksiste që e shihte botën të ndarë në borgjezë e në proletarë nuk i la as Ramiz Alinë, as jeniçerët e tjerë që të kuptonin se e vetmja mbrojtje nga egërsia e strukturave të sistemit ekonomik ndërkombëtar do të ishte që me bashkue njerëzit rreth idesë së kombit e të shtetit-komb. Pra, krimi i tij dhe krimi i parisë së Tiranës ka qënë dështimi me i vue gjërat në rrugën e duhur, d.m.th., as jeniçerët e martallozët e Bllokut e as Ramiz Alia nuk menduan për të gjithë shqiptarët si popull.

    Ishte fatkeqësi e madhe që nuk kishte ndodhur ndrrimi i brezave. Drejtuesit e PPSh-së, si Alia dhe shumë të tjerë me peshë në atë rreth, vinin nga brezi që kishte dalë nga Lufta e Dytë Botërore dhe që kishte zhvilluar një luftë të egër civile kundër nacionalistëve e kundër “klasës shfrytëzuese,” dhe, në vitin 1990, këta ende mendonin se po ktheheshin në pushtet Balli Kombëtar e Legaliteti, armiqtë e tyre të Luftës. Kështu, duke kërkuar e duke luftuar me i kthye kastën e Bllokut e shtresën e vet në borgjezi e në shtresën sunduese, Ramiz Alia as nuk e vrau mendjen se kështu ai po kryente një krim të llahtarshëm kundër të gjithë shqiptarëve të tjerë, të cilët nuk e kishin as aftësinë, as dijen, as mundësinë ekonomike për me mbijetue në sistemin kapitalist ekstrem. Po të lihen marrëdhëniet ekonomike për me përcaktue marrëdhëniet shoqërore e shtetin, atëherë kapitalizmi përfundon në një sistem ku një grusht klanesh kontrollon e zotëron gjithçka e të tjerët kanë e shesin vetëm krahun e punës. Ky ishte edhe sistemi që Alia dhe të tjerët në strukturat e shtetit imagjinonin se do të vendosej e që mandej sistematikisht luftuan për me e vendosë në shtetin shqiptar. Mirëpo, këtyre të shfrytëzuarve, të munduarve e të pazotëve që ishin 90% e shqiptarëve, do t’iu duhej shteti, si mbrojtja e vetme që ata do të kishin prej proceseve të egra diferencuese të tranzicionit.

    Gjithkund, mbrojtja më e fortë kundër mekanizmit bluajtës e efekteve rrënuese e shkatërrimtare të kapitalizmit mbi shoqërinë është shteti dhe ndjenja e kombit. Jo se Alia nuk mendoi për sistemin politik dhe për efektet e tij, por ai mendoi mbrapsht. Kështu, përzierja e ndarja e pronave dhe manovrat e tyre për të ruajtur strukturën e mbështetjes në popull etj., u bënë me qëllim të ruajtjes së elektoratit të PPSH-së, d.m.th. që ata individë e familje t’iu ishin përjetë mirënjohës partisë së tij dhe strukturave të saj, si dhe të heqjes së bazës ekonomike të pronarëve të dikurshëm. Pasojat e atij vendimi politik kanë qënë fatale për të ardhmen e të gjithë shqiptarëve. Pra, ndër gabimet më të mëdha të Ramiz Alisë ka qënë paaftësia për me pasë e me zbatue vizionin e duhur strategjik për të gjithë shqiptarët, një vizion i cili do t’iu garantonte të ardhmen të gjithëve. Nuk e teproj për me thanë se ky ka qënë një dështim themelor që e ka futur vendin e kombin në këtë hulli dhe që, me kohë, e ka çuar në këtë gjendje tragjike ku është tash.

    Takimi i ish-Presidentit Ramiz Alia me përfaqësinë e studentëve në Pallatin e Brigadave, çfarë kujtoni nga ajo mbrëmje?

    Ai takim ka mbetur i pashlyeshëm në kujtesën time. Të gjithë ne kemi qënë tepër të vetëdijshëm për rëndësinë jashtëzakonisht të madhe historike të atij takimi. Personalisht, ju jam qënë përjetë mirënjohës shokëve e shoqeve të mia që më besuan për me shkue e me i përfaqësue në atë takim. Mendoj se si unë ashtu edhe disa shokë të tjerë, në veçanti Ben Lika dhe Tefalin Malshyti, ia mbrritëm për me u ngritë në lartësinë e momentit historik, ndërsa do të tjerë si Azem Hajdari, Arben Meçe, Blendi Gonxhe, e me rradhë e treguan veten se për çka kishin ardhur atje dhe se me kë ishin të lidhur. Do të ndalem pak këtu se ka shumë vjet që të gjithë ata që kanë folur për atë takim, qysh nga vetë Ramiz Alia nuk e kanë paraqitur të vërtetën si duhet. Problemi është se të gjithë kanë treguar mjaft përralla dhe shumë prej tyre nuk kanë pasur guxim ta thonë të vërtetën si duhet, disa edhe pse nuk e kanë kuptuar mirë se si erdhën gjërat…
    Nga e merr guximin ti me fol keq e me thane se azem hajdari asht spiun,si ta nxan goja at fjale o bir kurve,edhe kush je ti qe u paske pri studentave ne demostraten e pare,shplaje gojen mire para se te flasesh per azem hajdarin o legen i shurreve te komunizmit.asht e sakt se azem hajdari nuk ka pase kurre drejtime apo ide politike si te tuat e te ramiz alise,sepse po te kishte pase ai ide te tilla ky popull do i kndonte akoma lavde partise,tropojanet mos i xa ne goje fare se me sa duket ti nuk e njeh fare rrolin qe ata kane luejt ne levizjet e para kunder sistemit komunist.po te mos kishin qene tropojanet ti akoma do ta maje doren grusht per te nderue spiunat e komunizmit qe te kane rjep 50 vjet.

  6. #6
    Leter e hapur drejtuar Dr. Sali Berishes ne lidhje me deklarimet per rolin qe ai ka luajtur ne Levizjen Studentore Shqiptare 1990-1991.


    Nga z.Shinasi A. Rama - Doktor i Shkencave Politike

    Zoti President i PD-së:

    Më lejoni t’ju siguroj se e ndjek me vëmendjen që meriton çdo veprim politik tuajin dhe të Partisë të cilën ju e drejtoni.


    Si studjues i problemeve shqiptare këtë e kam të nevojshme për kuptimin sa më të saktë të gjendjes në Shqipëri. Në një nivel personal, si shqiptar që e vret fort mendjen për fatet e vendit ku ka lindur, edhe unë jam i interesuar për politikën shqiptare, në këtë kontekst, edhe për ju e për PD-në. Më në fund por jo më e fundit, unë jam i interesuar për PD-në edhe pse në fillimet e trancizionit kam pasur fatin të jem pjestar e drejtues i Lëvizjes Studentore Shqiptare dhe po ashtu, në kuadër të kësaj veprimtarie, kam qënë një nga themeluesit e PD-së në cilësinë e Anëtarit të Komisionit Nismëtar të saj.

    Më saktë, dhe pa dashtë me u duke por thjesht sa me ju kujtue, mundem me thanë se jam njëri nga ato studentë që, pa i ditur mirë mendimet e planet e ish-Presidentit Alia, ju bëri ju dhe disa ‘krijues’ të tjerë të mëvonshëm të PD-së të mblidheshit të gjithëve bashkë në mëngjezin e 11 Dhjetorit 1990 para Mencës Tre të Qytetit Studenti për të gjetur gjuhën e përbashkët midis jush anipse qëllimi i jonë ishte me ju shkulë prej fakulteteve ku kishit filluar të arrinit.

    Në një farë mënyre, zoti president i PD-së, si unë ashtu edhe shokët e mi ish-studentë ndjehemi si ato ish-pronarët që shihnin shtëpitë e grabitura me forcë prej tyre apo të shtetëzuara. Ndryshimi, zoti president i PD-së, është se nën drejtimin tuaj PD është katandisur në një karrocë Nastradini dhe për më tepër ka një të shkuar jo të pastër qeverisëse që nuk din njeriu si të fillojë ku ta qajë më parë.

    Arësyeja pse po ju shkruaj tashti, zoti President, ka të bëjë me disa deklarata që, këto ditë, po përsëriten ad nauseam në shtypin shqiptar në lidhje me Lëvizjen Studentore, me qëllimet që ajo pat, me kontributin që dha ajo Lëvizje dhe, mbi të gjitha, në lidhje me PD-në e me rolin tuaj në atë Lëvizje Studentore. Këto ditë, zoti President, unë dhe shokët e mi kemi vënë re se ju dhe ndjekësit tuaj keni filluar të deklaroni, pa hezitimin e dikurshëm që ju ka karakterizuar sa herë keni folur për Lëvizjen Studentore Shqiptare, se keni qënë frymëzues, organizues, e drejtues, me një fjalë, e thënë shkurt, sipmbas jush ju keni qënë ati shpirtnor i saj. Bile, ju edhe keni organizuar një simpozium në lidhje me Lëvizjen Studentore e pluralizmin ku ju kishit mbajtur një fjalim programatik në lidhje me vendosjen e pluralizmit në shtetin shqiptar. Kjo, zoti President i PD-së, është pak më shumë se lejon kandari i ndershmërisë e i durimit njerëzor dhe, gjithnjë në emër të miqve të mi duam të të themi se ne mendojmë që kjo sjellje e juaj e meriton një përgjigje publike nga ne që e kemi qënë pjesëmarrës në atë Lëvizje dhe që ruajmë kujtimin e asaj Lëvizje si gjënë më të çmuar të jetës sonë. Jam i kënaqur që të gjithë ne, aq sa jemi, kemi rënë dakord në këtë pikë. Unë jua di shumë për nder shokëve të mi të cilët më sugjeruan që përgjigjen dhe mendimin tonë në lidhje me këto të pavërteta për të cilat shpreheni ju dhe ndjekësit tuaj t’jua jap unë. Kështu, doktor Berisha, në organizimin e përgjigjes sime (për të cilën kërkoj ndjesë se është shkruar shpejt e shpejt) une vendosa që fillimisht mos të paraqes serinë e pozicionimeve e deklarimeve tuajat publike në të cilat ju insistoni se keni qënë ai që e ka frymëzuar, drejtuar, e bile, ideuar atë Lëvizje. Këto qëndrime tuajat janë shumë të njohura për publikun e gjerë, dhe janë të pasqyruara gjerësisht në shtypin shqiptar. Megjithatë, e gjej të vyeshme që fillimisht të shqyrtoj disa aspekte thelbësore të Lëvizjes Studentore dhe këtu do të dalloj rrymat që ishin brenda saj. Më pas, do të analizoj disa qëndrime tuajat gjatë veprimtarisë së asaj Lëvizjeje dhe do të mundohem të argumentoj se roli i juaj dhe i PD-së ka qënë thellësisht negativ e armiqësor karshi Lëvizjes e karshi nesh që e organizuam e drejtuam atë Lëvizje. Në fund, pa dashtë me u dukë si këshilladhënës do t’ju sugjeroja diçka që do t’ju bënte dobi si ju ashtu edhe ne të tjerëve që ju na keni shkaktuar kaq shumë dhimbje qoftë edhe me këto deklarata të rreme që përhapni sa herë vijnë përvjetorët e ndryshëm dhe sa herë ju duhen vota e mbështetja e shqiptarëve.

    LËVIZJA STUDENTORE SHQIPTARE SI LËVIZJE SHOQËRORE

    Më lejoni, Zoti President, t’ju rifreskoj disa nga elementet që duhet të shërbejnë si faktorë qëndrorë të çdo analize lidhur me rolin tuaj në Lëvizjen Studentore. Pika e fillimit natyrisht duhet të jetë se çfarë ka qënë kjo Lëvizje dhe si ka qënë e kompozuar e drejtuar, sa kohë ka zgjatur dhe cilat kanë qënë arritjet e saj. Tash, si fillim, zoti President, nuk është se në disa pika ju nuk keni të drejtë kur thoni se kjo Lëvizje ka pasur shumë drejtues dhe se ju e keni parë të arësyeshme t’i bëni të gjithë çka keni mundur me gjetë në rrugët e Qytetit Studenti ose që ju ka shërbyer ju Pishtarë të Demokracisë. Është e vërtetë që në fillimet e saj në Lëvizje morën pjesë studentë e studente që kishin bindje politike të papajtueshme me njeri-tjetrin. Por, me kohë, rrymat u ndanë nga njëra tjetra dhe hynë në hulli të papajtueshme me njëra-tjetrën. Fillimi natyrisht është tek përpjekja e ethshme e PPSH për të gjetur një rrugëzgjidhje dhe për t’ja lënë dikujt që ato i besonin pushtetin në dorë. Mbasi ato dështuan me intelektualët e me taktika të tjera që unë i kam analizuar tjerakah, nga Shtatori i 1990’s filluan t’i drejtohen seriozisht Qytetit Studenti. Paradoksi është, zoti president, se Partia e Punës edhe pse donte që të kishte një shtysë për trazira, ajo nuk donte që të kishte një Lëvizje të formësuar e të vërtetë studentore së cilës i druhej fort. Megjithatë, përvojat e jashtëzakonshme të asaj kohe dhe vetëdija e momentit historik mbas 8 Dhjetorit 1990 krijuan një ndjesi të jashtëzakonshme solidariteti që shërbeu si bazë e mirë për krijimin e shpejtë të një Lëvizjeje ndër studentët. Më duhet të them, zoti President, se elita sunduese kërkonte studentë të bindur që të udhëhiqeshin nga një kohortë e zgjedhur prej tyre e intelektualëve të kryeqytetit, përfshirë edhe ju zoti president i PD-së, të cilët ishin e mbetën anëtarë të PPSH-së deri në Janar 1991. E megjithatë, zoti President i PD-së, me një shpejtësi marramendëse, masa studentore fitoi elemente të organizimit e struktura autoritative, shpesh të mishëruara në individë të veçantë, vlerat e të cilëve më vonë morën përparësi në formësimin e korrenteve politike në rradhët e saj. Shumica e studentëve ishin tejet të fyer nga trajtimi i dhunshëm i policisë natën e 8 Dhjetorit, por që gjithsesi kishte qënë mjaft i rezervuar, sa për të cytur e jo për të egërsuar më shumë se duhet. Në atë pikë, ato ishin kundër sistemit por nuk e dinin mirë se çka donin.

    Zoti President, si intelektual jam i detyruar që të sjell një përkufizim në mënyrë që të shpjegoj se si i transformua masa studentore në Lëvizje Studentore. Një lëvizje shoqërore ka katër elementë. Së pari, duhet të këtë një mospajtim kolektiv të individëve me sistemin politik. Së dyti, këto individë duhet të kenë qëllime të përbashkëta politike. Së treti, ato duhet të veprojnë në solidaritet me njëri tjetrin në një kontekst shoqëror të përcaktuar. E katërta është se ato duhet të jenë në marrëdhënie (me disa faktorë, edhe kundërshtare) me élitat (paritë) me kundërshtarët e regjimit dhe me autoritetet shtetërore. Besoj se pajtoheni me mua se deri në mbasdreken e 9 Dhjetorit, Lëvizja Studentore nuk i kishte këto elemente thelbësore të një Lëvizjeje Shoqërore. Veprimet e masës studentore ishin një reaksion i individëve të ardhur nga rrugë të ndryshme, me qëllime dhe me vlera të ndryshme që ende nuk e njihnin mirë njëri tjetrin. E vetmja gjë që në fillim i bëri këto invidë bashkë ishte për disa shtysa që morën nga strukturat, e për disa të tjerë kundërvënia ndaj sistemit ekzistues. Me e thënë qartë, zoti President i PD-së, veçanërisht studentët, si ato që vinin prej rretheve ashtu edhe ato nga Tirana e Durrësi, nuk kishin ndonjë dashuri për sistemin ekzistues. Është e vërtetë edhe që studentët po bashkëvepronin me njëri tjetrin çdo orë e më tepër. Mirëpo asokohet masa studentore nuk kishte një qëllim të qartë dhe nuk kishte marrëdhënie sistematike me paritë, elitat, kundërshtarët e regjimit, çka ju deklaroheni se keni qënë, dhe po të lëmë mënjanë takimin e parë me Ramiz Alinë, as me autoritetet shtetërore. Puna është, zoti President, se këto dy elemente – qëllimi i qartë politik dhe marrëdhëniet me paritë, kundërshtarët e regjimit dhe autoritetet shtetërore - kërkojnë një ideologji të qartë e koherente si dhe një platformë politike të cilën masa studentore deri në atë pikë nuk e kishte.

    Pra, studentët që dolën në demonstratën e 8 Dhjetorit nuk ishin pak por nuk e dinin se çfarë kërkonin mirëfilli. Për shembull, në takimin me Presidentin Alia ato kërkuan kushte më të mira jetese, por ky nuk ishte qëllimi i regjimit dhe as duhej të ishte qëllimi i tyre. Kështu që regjimi vendosi që do të ishte më mirë t’i kthente pas në mënyrë që rradhët e tyre të shtoheshin paksa dhe të kontrolloheshin më mirë. Megjithëse policia nuk i pengonte qytetarët të ngjiteshin në Qytetin Studenti, shumë pak qytetarë të Tiranës e morën rrugën vetë për t’u bashkuar me studentët. Paradoksi, zoti president, ishte se regjimi nuk donte që të kishte një lëvizje studentore; megjithatë, eksperiencat e përbashkëta dhe përballja reale me regjimin krijuan një ndjesi shumë të fortë solidariteti që shërbeu si një themel i vërtetë për lindjen e një lëvizjeje të konsoliduar shoqërore. Me një shpejtësi të pabesueshme, studentët ishin në rrugën e transformimit në një lëvizje shoqërore, e para e këtij lloji gjatë 45 viteve të sundimit komunist në Shqipëri. Shumica dërmuese e studentëve që morën pjesë në këto ngjarje ishin jashtëzakonisht të sinqertë dhe po ashtu thellësisht të fyer nga trajtimi që ju kishte bërë policia dhe forcat speciale, trajtim i cili, më duhet të them, ishte mjaft i përmbajtur. Mbas atij momenti të rrahjes me 8 Dhjetor, jeta e tyre u ndrrue një herë e përgjithmonë. Ajo ditë përcaktoi se çka prisnin ato nga jeta dhe me kë do të ishin të lidhur në veprimtarinë e tyre. Urrejtja për regjimin që i kishte rrahur, si dhe mundësia e një vale të mundshme dënimesh u bënë vatra e solidaritetit në rritje dhe elementi themelor i sistemit të vlerave dhe të besimit të tyre që ishte i shndrruar një herë e përgjithmonë anipse studentët ende nuk ishin transformuar në një lëvizje shoqërore të mirëfilltë. Deri në mbasditen e 9 Dhjetorit, studentët ishin një masë e pakënaqur por edhe pa struktura të konsoliduara e qëllime të qarta. Në të gjitha demonstratat nuk kishte kundërvënie të mirëfilltë të regjimit, struktura të udhëheqjes e me rradhë. Problemi është se transformimi në Lëvizje kërkon një udhëheqësi të qartë e qëllim politik. Nuk ka një lëvizje e cila nuk ka një udhëheqësi të qartë që i mbështet veprimet e saj në një sistem koherent vlerash dhe studentët që u takuan me Presidentin Alia në natën e 8 Dhjetorit nuk e dinin se çka donin.

    Nevoja për këtë drejtim që vetëm bartësit e një sistemi koherent vlerash mund ta japin, u pa qartë gjatë procesit të shpërthimit revolucionar dhe të radikalizimit të studentëve dhe të situatës të nesërmen. Situatat revolucionare janë revolucionare, zoti president, pikërisht për shkak të ndryshimeve radikale në sistemin e vlerave të individëve që marrin pjesë në këto evenimente, të identifikimit të përbashkët me një sistem besimi dhe të rolit shumë të ndjeshëm që luajnë udhëheqësit si në përmbushjen e qëllimeve të masës ashtu edhe në influencimin dhe formësimin e tyre. Megjithatë, testi i përhershëm i veprimit është pajtueshmëria e veprimeve me vlerat themelore të masës. Në këtë kontekst duhet thënë se mekanizmat e sistemit kishin nënvlerësuar disa elemente shumë të rëndësishme; së pari ato kishin nënvlerësuar thellësinë e lidhjeve personale, familjare, kulturore e rajonale si dhe miqësitë e bazuara në besimin reciprok të cilat nuk mund të kontrolloheshin prej regjimit por që edhe në të njëjtën kohë kishin ekzistuar paralel me të. Së dyti, ato nënvlerësuan rëndësinë e sistemeve të tjera të vlerave që ekzistonin asokohet por që ishin si nënshtrat e të mugullta nën sistemin sundues të vlerave. Kështu, përveç studentëve që ishin e mbetën mbështetës të sistemit, shumë prej studentëve përqafuan sisteme të gatshme vlerash; këtu dallohen ideologjia e gatshme e nacionalizmit shqiptar si dhe sistemi i vlerave të kundërta të regjimit, nemesis e tij, sistemi kapitalist ashtu si po pasqyrohej në televizionet e huaja, në revolucionet e Europës Lindore dhe ashtu si na ishte mësuar në shkollë. Njerëzit, zoti president i PD-së, kanë nevojë për sisteme besimi që janë të thjeshta dhe koherente. Kështu, nga 9 Dhjetori 1990, studentët kishin nevojë për një qëllim dhe për një mission të qartë. Për të pasur një mision ato duhej të kishin një sistem të patundshëm vlerash dhe modele se si duhej të silleshin. Pothuajse menjëherë mbas demonstratës e si ndodh gjithmonë, në mënyrë thuajse të pavetëdijshme por thelbësisht racionale, ato ishin vënë në kërkim të atij sistemi e të modelit në bazë të të cilit duhej të organizonin sjelljen e tyre si masë por jo ende si Lëvizje.

    Kështu ndodhi, zoti president që në Qytetin Studenti, në fillim të paqarta, por më pas shumë të kthjellta, u kristalizuan tre pikëpamje që sunduan sjelljen e studentëve prej asaj pike e më pas. Kristalizimi i tre sistemeve të ndryshme dhe të papajtueshme të vlerave ishte jo vetëm i dallueshëm në çka studentët kërkonin por ai kishte filluar të polarizonte dhe masën e studentëve. Këto tre ideologji ishin bazuar pikërisht në prezencën e tre platformave të ndryshme politike të mbështetura në ideologjinë e klasës sunduese të atëhershme (në thelb këto kërkonin ndryshime socialdemokratike), në vlerat e nacionalizmit shqiptar të Rilindjes Kombëtare (këto kërkonin kombin-shtet të shqiptarëve), dhe në ideologjinë e sistemit kapitalist, që në mendësinë e tyre ishte e identifkueshme me tregun e lirë dhe me konsumerizmin europianoperëndimor (ashtu si po zbatoheshin ato ndryshime në Europën Qëndrore e Lindore). Natyrshëm, zoti president, këto tre sisteme vlerash dhe individët që i propagandonin ato sisteme po luftonin që të fitonin besimin e studentëve. Çka e bënte gjendjen më të komplikuar ishte se këto sisteme vlerash nuk janë në thelb të papajtueshme.

    Studentët që vazhdonin të besonin se sistemi mund të reformohej, besonin shumë se Alia do të bëhej ‘Reformatori i Madh,’ Gorbaçovi shqiptar, dhe se ndryshimi do të ishte në të mirë të të gjithëve me demokratizimin e mëtejshëm të sistemit që nuk duhej ndrruar krejtësisht. Grupi i dytë, synonte ndryshime, të cilat do të ishin radikale në ekonomi, në hapjen karshi botës dhe në vendosjen e një sistemi demokratik dhe të mbështetur në liritë e njeriut, që me thanë të drejtën as ato vetë nuk e dinin se çka ishin. Grupi i tretë kërkonte të ndryshonte sistemin në një sistem demokratik, por jo se ‘duhej të shkonim te Europa’ por sepse ‘ishte në natyrën e shqiptarëve’ që të ishin një popull i lirë dhe demokratik sepse shqiptarët gjithnjë kishin qënë pluralistë e me rradhë. Kombi është forma e organizmit shoqëror që është natyrshëm e mbështetur në do të vërteta që janë të qarta dhe të lidhura me të nga përkufizimi si drejtësia shoqërore, barazia, dhe vëllazëria. Si në çdo periudhë tranzicioni, ishte shumë e lehtë për studentët të identifikoheshin me kombin e popullin e tyre. Kështu, qysh prej fillimit, disa studentë i mbështetën veprimet e tyre në vlerat themelore të nacionalizmit shqiptar, disa të tjerë i pranuan ato si të natyrshme dhe të tjerët po ndiqnin modele të cilat i njihnin teorikisht si kapitalizmi por që gjithsesi edhe qëndrimet e tyre ishin të mbështetura në këto vlera kombëtare. Kristalizimi i peshës së ideologjive dhe rrugëzgjidhjeve që ato e propozonin natyrshëm u duk tek rritja e përgjegjësisë historike që filloj të ndjehej edhe në debatet e proceset e vendimmarrjes në nivel grupi edhe të ngushtë shoqëror. Kështu erdhi puna që në momente kyçe duhej marrë vendim dhe shpejt dallimet midis grupeve u bënë të papajtueshme. Çka u pa qartë ishte edhe paaftësia e sistemit ekzistues për të kontrolluar studentët në nivel të botëkuptimit. Përplasja që ndodhi midis grupimeve të ndryshme të studentëve në lidhje me organizimin e demonstratës politike në Sheshin Skanderbeg me 9 Dhjetor vetëm sa e ilustron këtë tension ideologjik e vlerash.

    Kjo edhe u acarua kur ju dhe disa intelektualë ‘pragmatikë’ dhe ‘të mençur,’ kërkuan të orientonin studentët që ju besonin qorrazi këtyre individëve ‘me përvojë.’ Përplasja më e parë dhe e çara e madhe, zoti president, ndodhi midis studentëve që po ju ndiqnin ju nga njëra anë dhe studentëve që gjykonin çdo veprim se sa mirë i shërbente kombit të tyre në anën tjetër. Kjo përplasje u bë shumë intensive dhe e papajtueshme. Paaftësia e elitave sunduese për të kontrolluar studentët nëpërmjet ‘dueteve’ dhe ‘trojkave’ të zgjedhura me kujdes, përfshirë edhe ju, zoti president, u pa qartë në mbasditen e 9 Dhjetorit 1990 kur ne ju kundërvumë si juve ashtu edhe atyre që ju mbështesnin ju. Kështu vjen puna që 9 Dhjetori, zoti president, është ditë e shenjtë për mua dhe për shokët e mi, sepse edhe përkundër insistimit tuaj e rolit tejet negativ të Hajdarit, ne arritëm të organizonim demonstratën e parë politike në Sheshin Skandërbeg. Kjo ndodhi në të njëjtën kohë, kur ju, me mision nga Presidenti Alia, i mbajtët 5,000 studentë duke diskutuar në mensë ndërsa ne ishim duke zhvilluar demonstratën e parë politike në 45 vjet në sheshin kryesor të Tiranës. Nga ai moment e tutje, zoti president, Lëvizja Studentore ishte e ndarë në tre rryma. Grupi i parë përfundoj duke u identifikuar me mbeturinat e sistemit ose duke ju bashkëngjitur përkohësisht PD-së e partive të tjera të opozitës. Shpejt, e veçanërisht mbas takimit të Përfaqësisë Studentore me presidentin Alia me 11 Dhjetor, ato filluan të largoheshin nga ne dhe të kërkonin zgjidhje që ishin në sinkroni me sistemin e tyre social-demokrat të vlerave por mbi të gjitha të shqetësuar nga mundësia e Luftës së Klasave spektri i së cilës na vërtitej gjithnjë përmbi krye. Edhe pse vinin në Qytetin Studenti dhe në aktivitetet e tjera, ato filluan të shihnin me mosbesim sjelljen e grupeve të tjera derisa u shkëputën plotësisht duke themeluar më vonë FRESH. Në grupin e dytë filluan të bënin pjesë studentët që u lidhën me kohortën e intelektualëve që filluan të zvarriten drejt Qytetit Studenti dhe që gjetën strehë në partitë e opozitës.

    Këto intelektualë me biçikleta me mbështetjen e regjimit arritën që të fitojnë e ruajnë edhe pozitat kryesore në këto parti. Shpejt këto parti që u fuqizuan dukshëm nuk hezituan që t’i shfrytëzonin e përdoronin këto studentë që ju ngjitën këtyre intelektualëve si mashë për qëllimet e tyre. Këtu ne lidhje me ato studentë që ju bashkëngjitën PD-së dhe ju zoti president i PD-së, luajti një rol shumë negativ edhe Azem Hajdari, i cili përveç nja dy momenteve delikate u kthye në veglën tuaj të bindur dhe që ju, zoti president, e keqpërdoruat në mënyrë sistematike e të pamëshirshme. Kështu Hajdari luajti një rol vendimtar në fillimet e Lëvizjes për t’i bindur një masë të mirë të studentëve që t’ju mbështesin ju dhe PD-në duke i bërë një dëm të pafalshëm Lëvizjes Studentore dhe duke u shkëputur përfundimisht prej nesh që bënim pjesë në grupin e tretë. Në grupin e tretë bënin pjesë ato studentë që besonin se zgjidhja e vetme e krizës ku gjendje Shqipëria ishte një kthim në vlerat kombëtare të Rilindjes dhe krijimi i një shteti kombëtar që do të shmangte Luftën Civile e ndasitë e mprehta që e kishin thërmuar popullin keqazi nën sundimin e Enver Hoxhës e klaneve jeniçere e martalloze të Tiranës. Kjo rryma kombëtare, të cilës me krenari them se i kam takuar unë dhe shokët e mi që më mbështesin në këtë përpjekje për të vënë në vend të vërtetën, ju është kundërvënë pa ndërprerje e në çdo kohë dy grupimeve të tjera e ju në veçanti, zoti president.

    Ç’ështe e vërteta edhe ju na jeni kundërvënë hapur e pa hezitim dhe na keni luftuar si keni ditë e si keni mundë derisa na detyruat që të lëmë vendin tonë. Në këtë luftë për shpirtin e Lëvizjes Studentore, demonstrata e 9 Dhjetorit dhe mosveprimi i Hajdarit e të tjerëve, nën shtysën tuaj zoti president i PD-së, luajti një rol të madh. Radikalizimi i studentëve ishte i prekshëm dhe qartësisht politik për ne. Për më tepër, demonstrata e 9 Dhjetorit kontribuoi shumë për të drejtuar masën studentore të shmangej nga probleme mediokre si ushqimi, dritat dhe pluralizmi i mendimit, dhe të orientohej në kërkimin e çështjeve thelbësore në një nivel më të thellë politik. Çka është e rëndësishme për të përcaktuar atë hap cilësor në transformimin e masës në lëvizje shoqërore është çasti kur pjesëmarrësit në verime politike shkëputen nga kontrolli i regjimit dhe elitave, d.m.th. ai moment kur as regjimi, as kohorta e intelektualëve, as familjet dhe të afërmit e tyre, dhe as frika nuk kishte më pushtet përmbi to. Simbas gjykimit tim, 9 Dhjetori, zoti president i PD-së, është ky moment kthese vendimtare në fatet e Lëvizjes Studentore. Tash, zoti president, ky ndryshim nga masa në lëvizje shoqërore ndodh kur pjesëmarrësit e gjejnë një qëllim, kur ato i vënë vetes një mision politik. Në demonstratën e 9 dhjetorit qëllimi ishte fitimi i lirisë së mbarë popullit shqiptar dhe studentët që morën pjesë u bënë gati që të sakrifikojnë gjithçka për përmbushjen e jetësimin e atij qëllimi. Armiqësia midis studentëve dhe regjimit totalitar ishte forcuar deri në atë pikë sa që regjimi nuk e kishte më në dorë ta kontrollonte as përmes përdorimit të intelektualëve si ju, zoti president i PD-së. Largimi i shpejtë i studentëve që besonin se regjimi mund të reformohej dhe shtysa e madhe nga ideja kombëtare kishin sjellë një radikalizim që nuk ishte parashikuar. Por mbetej ende që qëllimi politik të definohej qartë sepse prioritetet e studentëve ishin mjaft të mugullta. Pse duhej t’ju kërkohej studentëve që të luftonin, e ndoshta edhe të vdisnin e në emër të çkaje duhej t’jua kërkonim këtë? Kështu, zoti president, me përjashtim të përkrahësve të sistemit që edhe u mënjanuan nga ngritja e shpejtë e influencës së dy grupimeve të tjera, dy ideologjitë e përshkruara më lart dhe individët që ishin në gjendje ti shprehnin dhe ti mbronin vlerat e tyre si dhe të shihnin qartë në efektet e veprimeve të tyre hynë në një luftë të pamëshirë me njëra-tjetrën. Në njërën anë qëndronin elitat sunduese, kohortat e intelektualëve dhe studentët e përzgjedhur nga regjimi si liderë dhe ju, zoti president i PD-së, si ‘këshilltar’ i tyre, dhe nga ana tjetër ishin një grup që mbahej vetëm me prestigj personal, me karakter dhe me një dashuri të madhe për popullin tonë të cilit i përkisnim unë dhe shokët e mi studentë e disa pedagogë.

    Në parantezë, duhet thënë se duke qënë për shumë vjet në pushtet, ky grup jokombëtar i drejtuar prej jush, zoti president i PD-së, ja arriti që të përkufizonte, të shpikte dhe të luante me historinë me qëllimin e vetëm që të keqparaqiste Levizjen Studentore Shqiptare të organizuar e drejtuar nga ne si dhe arritjet e saj. Paradoksi është se pikërisht ju që luftuat intensivisht për të zhdukur Lëvizjen Studentore Shqiptare, e cila ishte e frymëzuar nga vlera e ideale kombëtare e demokratike që nga çasti që u krijua, më vonë kërkuat kredit politik për gjithë ato çka kishte arritur ajo Lëvizje. Për këtë, zoti president, duhet ta ndjeni veten keq. Për t’u ngritur në kambë u desh që ju të përvetësoni punën e kundërshtarëve tuaj personalë që qysh prej atij momenti ishin edhe armiqtë tuaj të betuar, ashtu siç ishit edhe ju armiku i jonë i betuar.

    LËVIZJA STUDENTORE SHQIPTARE DHE ROLI I JUAJ DHE ROLI I PARTISË DEMOKRATIKE NË LIDHJE ME ATË LËVIZJE

    Ndërsa kundërshtia e juaj ndaj demonstratës së 9 Dhjetorit është një rast flagrant, të cilin unë nuk mund ta marr me mend se si mund ta justifikoni sepse është i përshkkruar gjerësisht nga bashkëpunëtori i juaj i ngushtë Besnik Mustafaj, rastet e mëpastajme vetëm sa e forcojnë përshtypjen e patundur se në atë kohë ju po punonit sistematikisht kundër nesh e kundër çështjes kombëtare. Kështu, pa hyrë në detaje të hollësishme dëshëroj, zoti president i PD-së, t’ju kujtoj se të nesërmen, me 10 Dhjetor 1990, në praninë e shumë prej atyre që ju sillen sot rrotull, keni ardhur si përfaqësues i presidentit Alia për t’u takuar me Komisionin Drejtues të Lëvizjes Studentore dhe për të përcjellë mesazhet e tij disa herë gjatë ditës. Si edhe besoj e kujtoni, jeni trajtuar si e keni merituar, si një shërbëtor besnik i presidentit Alia. Nuk më jep fare kënaqësi për me kujtue se si ju kemi pasë trajtue atëherë, se helbete kemi qënë pak të rinj, gjaknxehtë, e gojëlëshuar, por më duhet me ju kujtue se edhe përkundër mbështetjes që ju dha Hajdari e ndonjë tjetër, plani i juaj i përbashkët dështoi dhe nuk u pranua se studentët, përsëri ishin me ne dhe me planin tonë që u sprovua të ishte realist dhe që çoi ujë ku donim ne. U ba ashtu si deshëm ne dhe ne shkuam tek presidenti Ramiz Alia me kushtet tona. Tash një nga argumentet që ju përdorni është se na keni thënë që të kërkojmë pluralizmin, na keni këshilluar dhe na i keni future këto ide në krye. Në lidhje me vendosjen e pluralizmit, zoti president, më duhet të them se shumë prej nesh ishin duke bërë universitetin e dytë dhe se punonim me literaturë të huaj në shumë gjuhë për të cilat edhe po studjonim. Ne e dinim mirë se çka ishte pluralizmi dhe në asnjë moment nuk kemi pritë me marrë mendjen tuaj. Dua vetëm t’ju kujtoj se me 11 Dhjetor në mëngjez rreth orës 10:00, për shembull, unë ju thirra disave prej jush, ‘intelektualëve,’ në takim dhe ju pyeta se a donit të vinit tek Presidenti Alia e t’ia kërkonit pluralizmin me gojën tuaj. Ju refuzuat dhe thatë se na mjafton vendimi i KQ PPSH që ishte marrë një natë më pare dhe që ju e kishit sjellë me vete. Në ju thamë se nuk pajtoheshim me këtë por që edhe loja kishte rregulla dhe ne do t’i respektonim rregullat e lojës. Kështu, duke ju sugjeruar që të njiheshit me njëri tjetrin dhe të vepronit në mënyrë autonome e të shkëputur prej nesh (sepse ç’është e vërteta kishim filluar të ndjenim influencën tejet negative të intelektualëve që nën mbulesën e të qënit pedagog filluan të ndikonin mbi studentë me influencë), ne, studentët, vendosëm dhe i bëmë zgjedhjet e para demokratike në Shqipëri, një proces i shkëlqyer e shembullor për zgjedhjet e Përfaqësisë që do të shkonte tek Presidenti Ramiz Alia. Më duhet të them që, bile edhe sot, mbas kaq vjetësh në lëmshin e politikës shqiptare,ajo zgjedhje duket si një shembull i pamundshëm dhe i papërsëritshëm i sjelljes demokratike e shpirtit qytetar të shqiptarit sepse në të u zgjodhën përfaqësues nga të gjitha rrymat politike present në Qytetin Studenti pa diskriminim por thjesht në bazë të respektit që gëzonin në masën studentore. E ju çfarë bëtë? Mbasi i rrahët mendimet me Pashkon e të tjerët, mbasdreke u përpoqët të hynit në mbledhjen e Komisionit së bashku, por studentët tonë ju nxorën jashtë me turp e nuk ju lanë të hynit as në sallë. Për çfarë pluralizmi e keni fjalën që na keni sugjeruar e frymëzuar, zoti president? Në lidhje me takimin e Përfaqësisë Studentore tek Ramiz Alia, zoti president i PD-së, ju mund ta keni instruktuar dikënd, dhe kë këni instruktuar është puna e juaj por, ju siguroj që ai apo ajo studente nuk ka qënë nga krahu i jonë nacionalist. Edhe kur e lexojmë tash transkriptimin e plotë të takimit të Përfaqësisë Studentore me presidentin Alia nuk gjejmë asnjë ide me vlerë që të vijë nga mbështetësit tuaj të njohur të atëhershëm e më vonë, përveç kërkesës që Presidenti Alia të përfitonte nga ndihma e studentëve. Përkundër kësaj, zoti president i PD-së, duke ju bërë thirrje vlerave kombëtare dhe traditës së pluralizmit ndër shqiptarët, krahu nacionalist kërkoi dhe ja arriti që t’ja shkulte pluralizmin e vërtetë presidentit Alia. Studentët e sinqertë e patriotë e vunë në pozitë shumë të vështirë Presidentin Alia dhe ishin ato që ja bënë dhuratë Shqipërisë pluralizmin e jo ju, zoti president i PD-së. Ju, zoti president i PD-së, as keni qënë pjesë e këtij procesi, as keni dhënë mendime për këtë punë, dhe as ju ka pyetë kush. E vërteta është që ne nuk ju kemi besuar aspak, për arësye që ju i dini vetë, as ju e as do tjerëve që sot kanë filluar të tregojnë përralla me kulshedra e dragoj.

    Për të ardhur tek formimi i Partisë Demokratike, zoti president i PD-së, ti e din se unë kam qënë kundër formimit të asaj partie në Qytetin Studenti. Krahu nacionalist ku bëja pjesë kërkonte që të ruante Lëvizjen Studentore, si dhe kapitalin e prestigjin e jashtëzakonshëm që kishte fituar ajo Lëvizje, për të ndërtuar një garnizon demokratik e kombëtar në Tiranë të pavarur nga partitë politike që do të lindnin dhe nga handraku i intelektualëve arrivistë e pragmatikë që ndjenin ndryshime dhe që donin të përvetësonin kapital politik. Partitë le të kishin punën e tyre dhe ne të ishim, si të thuash, rojtarët e interesave kombëtare. Por, interesi i përbashkët i presidentit Alia dhe i bashkëpunëtorëve tuaj ishte që ta mbyste atë Lëvizje dhe të ngrinit përmendoret tuaja si sjellës të pluralizmit sepse, përjashta Qytetit Studenti, asnjë prej jush nuk kishit kurrfarë legjitimiteti në popull. Me çfarë donit të dukeshit legjitim, zoti president? Me artikujt e botuar në “Zëri i Popullit,” “Drita,” e “Bashkimi?” Kështu, duke përdorur mashat tuaja si dhe duke përfituar nga mungesa e strukturave të konsoliduara në Lëvizjen Studentore ju u përpoqët që të shpallnit partinë në Qytetin Studenti me 12 Dhjetor por ne ju penguam dhe fillimisht u tërhoqët. Vetëm mbasi u bindëm se edhe përkundër çdo veprimi tonin, masa e popullit do të drejtohej vetëm e vetëm tek Qyteti Studenti ne ju lejuam që ta shpallnit atë parti me kushtin që ju e mbani mend mire që në Komisonin Nismëtar të kishte një numër të mirë studentësh dhe jo një student, Azem Hajdarin, siç ju interesonte ju e intelektualëve të tjerë të Tiranës. Kompromisi që u arrit ishte vetëm çështje kohe. Ju llogarisnit se do të mund të na hiqnit qafe shpejt, e ne llogarisnim që të mos humbnim kontrollin tonë mbi masën e studentëve, të fitonim kohë dhe të riorganizoheshim duke e përdorur autoritetin e fituar prej nesh me ndershmëri e në shërbim kombëtar për të ndikuar në përbërjen e strukturave lokale të kësaj partie thjesht të formuar në zyrën e Ramiz Alisë a të Zërit të Popullit. Me këtë synim, ne i dërguam shokët tonë në të gjitha rrethet e vendit bashkë me mbështetësit e Hajdarit, por natyrisht, nuk i kishim bërë mirë llogaritë. Strukturat shtetërore ishin kaq të fuqishme sa ato jo vetëm ju mbështetën ju por edhe ju vunë në pjatë lista me individë e individë që mbinë si nga dheu gjithkah. Dhe me keqardhje e them se shumë nga ato individët që ke mbledhur sot në PD na është dashur ti nxjerrim nga vrimat e miut e ti bëjmë kryetarë degësh të PD-së me përdhunë duke besuar se po ja hiqnim kontrollin Sigurimit e se po po krijonim baza për pajtim kombëtar e barazi. Kujt ja merrte mendja se ato ‘të përvuajtun’ kishin qënë spiunë me nga 30 vjet burg e të etur për të parë vendin të shkatërruar e për të filluar një luftë klasash nën drejtimin tuaj? Besoj e kupton zoti president i PD-së, se unë e shokët e mi nuk kemi hyrë në Lëvizje për të dënuar prindërit tanë me vdekje por për t’ju dhënë edhe atyre që kishin vuajtur politikisht e padrejtësisht të njëjtat të drejta e liri si gjithkush në një shtet demokratik që të ishte shteti i shqiptarëve e jo i një kaste a klase.

    Megjithatë, në çdo hap ne e shihnim dhe e ndjenim se ju ishit i orientuar dikah tjetër. Kështu, pa zhurmë dhe në mes të këtij procesi të shtrirjes së PD-së në nivel shteti, i cili mori shumë energji dhe kohë nga studentët e shokët tanë, ne ja arritëm të bënim seleksionin e strukturave tona vetëm në një javë dhe me 17 Dhjetor i mblodhëm edhe një herë studentët të shkëputur nga PD-ja dhe filluam të shtronim kërkesat tona. Nga 20 Dhjetori, ne ishim në gjendje të mblidhnim pa bujë e shpejt disa qindra studentë dhe asokohe i vumë vetes tre detyra kryesore: lirimin e të gjithë të burgosurve politikë, shkëputjen e organeve shtetërore nga kontrolli i Komiteteve të Partisë së Punës dhe heqjen e statujës së Stalinit në Tiranë. Hemoragjia në mbështetje që ne pësuam nga prania e PD, influenca e saj dhe e kryesisë së saj, si dhe vala e jashtëzakonshme e masës popullore gjithnjë të pranishme në Qytetin Studenti na detyroi që të mbajmë një profil të ulët por qartësisht të dallueshëm nga PD-ja. E megjithatë, ishit ju që sa e patë se ne po i organizonim studentët të shkëputur nga kontrolli i PD-së, sollët Zekeria Canën, një historian nga Kosova, mu në mes të mbledhjes sonë në Godinën 15 për t’ju premtuar mua dhe shokëve të mi batanije e kushte më të mira. Ne e kuptuam mirë qëndrimin tuaj, zoti president, por ende nuk kishte ardhur koha për i nda hesapet dhe prandaj heshtëm por e nxorëm mesimin se ku qëndronit ju. Për ne, edhe në atë moment, ju ishit e mbetët armiku më i betuar i Lëvizjes Studentore e interesave të vërteta kombëtare që ajo synonte që të mbronte. Gjithsesi ne ja arritëm të bënim të ditur edhe platformën tonë me të cilën ti nuk je pajtuar asnjëherë. Nuk ka asnjë miting themelues të PD-së ku kemi qënë unë e shokët e mi ku nuk është ngritur flamuri kombëtar e bile ku nuk është kënduar edhe himni i flamurit si b.f. në Shkodër. Ne kemi kërkuar e luftuar që PD të ishte një parti e shqiptarëve, zoti president i PD-së; ju keni dashur një parti personale.

    Dua t’ju kujtoj, një moment tjetër delikat, zoti president i PD-së, konfrontimin në shtëpinë tuaj me rastin e dhënies nga ana e juaj të një interviste agjensisë jugosllave, Nova Makedonia me 25 Dhjetor 1990, më duket. Në atë intervistë, ju mbajtët të njëjtin pozicion që kishte marrë edhe Ramiz Alia duke devijuar nga pozitat kombëtare dhe duke i dhënë shumë kredibilitet informacioneve që thonin se ishit në lidhje të dyfishtë me organet e Sigurimit e me UDB-në. Si edhe besoj, ju kujtohet, takimi i jonë me ty ishte aspak i këndshëm por nga autokritika e juaj tepër e sinqertë ne menduam se kishit nxjerrë mësim dhe se do të ndryshonit sadopak. Jo se ju besuam, por më vonë do ta kuptonim qartësisht se praktika si komunist ju kishte rrahur me vaj e me uthull për me dalë nga çdo situatë dhe për me përdorë çdo mjet për me arritë këtë gjë. Megjithatë, ne e pranuam autokritikën tuaj dhe askush nuk e rrezikonte jetën tuaj, zoti president, jo ashtu si e ke rrezikuar ti jetën time e të shokëve të mi gjatë periudhës që ke qënë në pushtet si president i shtetit e jo vetëm i PD-së. Përplasja e hapur por e paevitueshme që ndodhi midis meje e teje në Komisionin Nismëtar të PD ishte diçka që pritej prej meje e prej teje. Shumë prej shokëve të grupit të cilit edhe i përkisja, zoti president i PD-së, nuk e kuptonin se çfarë po bënim ende në atë strukturë që ishte PD-ja dhe që ishte kthyer në një karnaval politik por që unë e do tjerë mendonim se duhej sepse, të gjendur në mes të pushimeve të dimrit, ne na nevojitej një mburojë politike. Kështu që kur erdhi koha e përplasjes midis meje e teje, një Mbledhje e Komisionit Nismëtar në të cilën unë të akuzova si vegël të Ramiz Alisë, si figurë autoritare, që i kishe tradhëtuar idealet e Lëvizjes Studentore, si dhe të kërkova të jepje sqarime për lidhjet familjare e të tjera me Jugosllavinë e atëhershme, ju u mbështetët nga një pjesë e mirë e Komisionit Nismëtar. Duke e parë veten pa mbështetje në atë Komision, unë dhashë dorëheqjen e parevokueshme nga PD. Më vjen keq që kam qënë i pari që e kam bërë këtë gjë, por duke e parë trajtimin që ju ke rezervuar ‘bashkëpunëtorëve tuaj’ besnikë që ishin atëherë anëtarë të atij Komisioni, jam i kënaqur se kam ikur në termat e mia dhe duke luftuar për vlerat e Lëvizjes Studentore e jo si limon e shtrydhur e pa dinjitet si do tjerë që sot po zvarriten për t’u kthyer në lojë e në PD. Sinqerisht që më dhimbsen e më vjen keq për to. Nga ai moment e mbrapa, zoti president, si pjestar i një grupi studentësh me influencë në Universitetin e Tiranës, unë u angazhova krejtësisht me organizimin e Lëvizjes Studentore dhe me organizimin e një greve urie që do të hiqte emrin e Enver Hoxhës nga Universiteti. Nga java e fundit e Janarit, shoqata e jonë, “Shoqata Studentore Fan S. Noli”, me një kryesi autoritative e me respekt të madh në Universitet, ishte mjaft e konsoliduar për të filluar që të bënte antarësimin në fakultete. Ju kujtoj se ne kishim arritur që ta dobësonim influencën e PD-së në atë pikë sa studentët as nuk shkonin në aktivitetet e degës së PD-së atje por filluan të vinin tek veprimtaritë tona. Mbështetja që ne gezonim e që ishte në rritje u bë problem për partinë tuaj, zoti president, dhe nuk ishte për t’u habitur që kur ju morët vesh planet tona, bashkëpunëtorët tuaj mblodhën në shtëpinë e Gramoz Pashkos një tufë studentësh të ashtuquajtur gazetarë e piktorë dhe ju sugjeruan që të krijonin një Shoqatë Studentore Shqiptare. Kjo Shoqatë e drejtuar nga do aspirantë të plehrave elitare të Tiranës jo vetëm imitoi fjalë për fjalë programin tonë, por edhe premtoi që të fillonte Grevën e Urisë që të rrëzonim Enver Hoxhën, për të cilën ne kishim punuar e po punonim me intensitet prej një muaji e më tepër. Nuk ka dyshim, zoti President, se në këtë përpjekje për të mbytur Lëvizjen Studentore, ju luajtët një rol të dorës së parë. E megjithatë duke e parë rrezikun e madh me të cilin do të përballej vendi po të përçahej PD-ja si ishte gati të ndodhte me 13 Shkurt, ne dolëm mbi veten tonë dhe bëmë ç’ishte e mundur për me ruejtë Partinë Demokratike dhe për të ndihmuar që ju të zgjidheshit kryetar i saj. Për ne ishte e rëndësishme që ajo parti të ishte një shtëpi e madhe sepse vetëm me atë shpresë do të shmangej Lufta Civile. Ne as ju kemi respektuar, as ju kemi dashtë por në këtë moment ju kemi parë si një njeri me shumë fytyra që ju tregonte të gjithëve atë fytyrë që donin të shihnin. E kjo na duhej edhe ne, pse për ne ishte më e rëndësishme që të shmangej përplasja ndërshqëiptare se sa të të hiqnim ty qafe. Dhe kështu, në një fjalim që çuditi shumë njerëz që i dinin mirë marrëdhëniet tona të acaruara, unë refuzova që të flas për përplasjen tonë por, në emër të shokëve të mi fola për nevojën e unitetit e bashkimit të PD-së dhe të njëjtën gjë e bëra edhe herën tjetër and Aktivin Kombëtar të PD-së. Duke vazhduar me përpjekjet tuaja të pandërprera për të mbytur Lëvizjen Studentore, nuk ka dyshim, zoti president, se Lëvizja Studentore triumfoi përmbi makinacionet tuaja dhe të veglave tuaja, si Azem Hajdari apo do të tjerë që sot kullosin në stane të tjera qofshin parti politike apo institute kërkimore, deri në atë pikë sa ne e mbyllëm me sukses edhe Grevën e Urisë që solli rrëzimin e Enver Hoxhës ashtu si deshëm ne. Besoj, se ju kujtohen shkëmbimet e fjalëve që kemi patur bashkë asokohe. Ende duhet ta ndjeni turpin që duhej të përjetonit kur studentët filluan t’ju tallin kur delnit nga ajo sallë si dhe kur deshët të mbanit fjalimin e mbylljes së Grevës së Urisë por kur erdhëm ne që mbyllëm grevën e Urisë, të ikën edhe fjalët e ta morëm mikrofonin prej doret e s’ishe i zoti as me folë. Edhe pse ne nuk kishim kurrfarë respekti për ju, ne e kishim dhe e ruejmë respektin më të thellë për shoqen tonë, Argentën, bijën tuaj dhe një vajzë e mrekullueshme e fjalëpakë që e kishim në kujdes të veçantë gjatë Grevës së Urisë. Por, në fund të fundit, zoti president i PD-së, ne fituam mbi ju e të keqen që ju përfaqësonit. Vetëdija që ju dhe PD e kishit humbur kontrollin mbi ne, dhe se ne kishim arritur në gjendje të realizonim planin tonë të fillimit ju shtyu ti thonit Presidentit Ramiz Alia se nuk e kontrollonit dot Grevën e Urisë dhe të mbyllte universitetin po të mos donte turbullira të mëtejshme prej nesh. Përdorimi i shtetit ishte shenja më e ulët e dobësisë dhe njohja e padyshimtë e fuqisë sonë si Lëvizje e pavarur dhe e pakontrolluar nga askush.
    Kështu, ajo vetëdije ju shtyu të ndërmerrnit aktin kriminal e të mbështesnit mbylljen pa kushte të Universitetit, një ndër krimet e mëdha që ju keni bërë kundër shqiptarëve. Ju, zoti president i PD-së, kishit rënë aq poshtë sa pranuat realisht të nënshkruanit dënimin me vdekje të Universitetit sepse nuk kishit kurrfarë kontrolli mbi të e mbi ne. Ju në bashkëpunim me presidentin Alia i përzutë mbi 6,000 studentë në tre ditë rrugëve të botës. Ju vendosët pa pikë respekti për me i përdorë si mish për top shumë të tjerë që sakrifikuan rininë duke besuar tek ti e tek disa si Azem Hajdari duke i kthyer në një masë të zvetënueme njerëzish që sot kërkojnë vetëm me hangër dhe kanë harrue vlerat për të cilat dikur janë nisë me vdekë me gëzim. Shembulli i Azemit, që ti njëherë e leje të dehur me orë në paradhomën tënde që ta shihnin të tjerët ku ishte katandisur, dhe mandej ja bëre një listë me 27 krime është emblematik për lidhjen që ti ke patur edhe me atë krah të studentëve që u shkëput nga Lëvizja Studentore e që të mbështeti pa kushte. Shumë prej tyre u bënë veglat tuaja dhe ti, mbasi i shtrydhe, i hodhe në plehra. Edhe pse as unë e as shokët e mi nuk jemi pajtuar kurrë me Azemin, ne na ka ardhur shumë keq për vrasjen e tij pse ka qënë njëri nga shokët tonë të fillimit që ti e shtyre në atë rrugë që e çoi edhe të vritej në fund të fundit ashtu si do shokë tjerë tonët si Ben Broci e Fred Gemi. Në një notë tjetër, ashtu si besoj e dini, zoti president, ne as nuk ikëm e as nuk u zhdukëm nga loja politike por, të sakatuar nga ikja e shokëve e shoqeve tona filluam të riorganizoheshim edhe një herë nga fillimi, dhe jo pa sukses. Në një kohë në Mars të viti 1991 ne filluam të kërkonim të krijonim një Front të Bashkimit Kombëtar, duke ju sugjeruar politikanëve të atëhershëm se zgjidhja ishte tek ideja e kombit. Por edhe këtë plan ti së bashku me do të tjerë në krye të partive të opozitës arrite ta minosh me sukses. Kjo ka qënë një periudhë kur, duke u ndjerë i fortë, fillove edhe sulmin e shfrenuar kundër shumë prej nesh që të ishin bërë pengesë si ty ashtu edhe ujdive e pazarllëqëve tuaja. Që ne atëherë vumë interesat e kombit mbi mbrojtjen e vetes flet më shumë për ne se sa për ty, zoti president.
    Por që ta mbyllim, përplasja e jonë e fundit, zoti president, erdhi, kur të vënë në dijeni nga shokët tanë në Shkodër, ne erdhëm në mëngjez herët në zyrën tuaj për t’ju paralajmëruar se në Shkodër do të kishte turbullira dhe se sistemi ishte i vendosur të mos lëshonte pe. Përgjigja e juaj “nuk kam se çka baj” e mori edhe përgjigjen tonë të merituar që unë e kujtoj mirë dhe besoj as ti se ke harruar, por ajo sjellje duhej të mbetej edhe një njolla e errët turpi në ndërgjegjen tuaj. Është e vërtetë që ne e mobilizuam praninë ndërkombëtare në Tiranë dhe i nisëm në Shkodër për të ndalur gjakderdhjen por ju, zoti president i PD-së, nuk e lëvizët as gishtin. Unë e di mirë se si e keni mbajtur fjalimin e lamtumirës për ato që u vranë atë ditë, sepse aty kemi qënë edhe ne, por prapë, ne kaluam mbi veten tonë dhe nuk thamë asgjë, jo pse kishim respekt për ju, por pse në sytë e një populli mjeran ju ishit shndrruar në një shpresë dhe një instrument për shmangjen e Luftës Civile që shpesh na dukej iminente. Ndalimi i Luftës Civile ka qënë qëllimi ynë kryesor, zoti president, dhe ne ju kemi parë e vlerësuar vetëm e vetëm nga kontributi që mund të jepnit në atë gjë. Megjithatë vitet e mëpastajme provuan se ju jo vetëm nuk mund ta ndalnit atë Luftë por se e futët në një Luftë të Ftohtë Klasash që çoi në skandalet e papara ndokund në botë dhe përfundimisht në revolucionin Leninist-Enverist të vitit 1997. Besoj, zoti president, se në këtë letër të shkurtër ju kam kujtuar disa ndodhi e ngjarje që vënë në dukje se për ne ju keni qënë ndoshta personi më negativ në lidhje me Lëvizjen Studentore Shqiptare. Megjithatë, mitologjia e krijuar tash sa vjet prej jush e prej kalemxhijve tuaj, zoti president, është e vështirë që të demaskohet sepse nganjëherë është më e vështirë që të tregohet bindshëm e vërteta se sa të manipulohet e vërteta. Por faktet janë kokëfortë dhe kurdo që krijohet mundësia ato duhen nxjerrë në dritë një e nga një. Në fund të fundit, për ato që e dinë të vërtetën është mirë ta thonë; kështu të paktën një faqe e historisë shqiptare do të jetë e shkruar ndershmërisht. Për këtë, në emër të shokëve të mi, unë ju bëj thirrje të gjithë ish-studentëve, shokëve e shoqeve të mia kudo që të jenë që të zgjohen dhe të kuptojnë se është edhe një detyrim njerëzor karshi vetes, shokëve të tjerë studentë dhe kontributit të pastër të lëvizjes së tyre që ja ndrroi fytyrën vendit. Përkundër të gjitha pengesave që ndeshën në rrugën e tyre, studentët që dolën në krye të fraksionit kombëtar (dhe eventualisht në krye të lëvizje studentore) dhe që në thelb besonin se ndryshimi i regjimit duhej të drejtohej në një mënyrë të tillë që të përfitonte i gjithë kombi shqiptar arriti disa fitore të jashtëzakonshme në këtë periudhë tejet të rëndësishme të trancizionit shqiptar. Gjithkund ne ishim të mbështetur nga studentë që ishin mbështetës të së majtës ashtu edhe mbështetës tuaj, zoti president, se mbi të gjitha ato studentë ishin e ndjeheshin shqiptarë, dhe pavarësisht nga dallimet, ne ishim të gjithë vëllezër të një gjaku. Në mbyllje, mendoj se nuk ka pikë dyshimi, zoti president i PD-së, që Lëvizja Studentore Shqiptare e viteve 1990-1991 konsiderohet si faktori vendimtar për kthesën politike e daljen prej sundimit të partisë-shtet në Shqipëri. Ndërmjet arritjeve më të spikatuna të kësaj Lëvizje të shtrirë nga Dhjetori 1990 e deri në Prill të vitit 1991 dhe e cila përfshiu shumicën e institucioneve të arsimit të lartë në shtetin shqiptar janë organizimi i zgjedhjeve të para demokratike në nivel universitar në shtetin shqiptar, demonstrata e parë politike në Sheshin Skanderbeg, kundërvënia politike ndaj partisë-shtet, shkulja e të drejtës së pluralizmit politik, mobilizimi i shtresave të gjëra të popullit në mbështetje të vlerave të pastra kombëtare e demokratike në fillimet e proceseve të tranzicionit dallueshëm prej forcave politike të atëhershme, ruajtja e plotë e pavarësisë politike të udhëheqjes së kësaj Lëvizjeje prej forcave politike të djathta apo të majta, futja e vendit në një shteg që e shmangu Luftën Civile, shembja e kultit të Enver Hoxhës, ndihma për organizimin e zgjedhjeve të para demokratike, dhe ndonëse fakt pak i njohur, ndihma vendimtare në ndalimin e gjakderdhjes së 2 Prillit, të orkestruar e të toleruar me konsensusin e gjithë forcave politike të atëhershme përfshirë këtu edhe ju. Një akt që ja vlen të vihet në dukje është edhe vetësakrifimi sublim i Lëvizjes dhe i shumë prej pjesëmarrësve për shpëtimin e kombit e shtetit në një periudhë kritike duke lëshuar rrugë e për të mirën e të gjithëve, duke toleruar edhe marrëveshje e skema nga më të dyshimtat midis forcave politike e individëve që dolën në krye të partive politike. Për këto e për çka është thënë më lart, zoti president i PD-së, ky kontribut i veçantë i saj e bën këtë Lëvizje një shembull të papërsëritshëm në historinë shqiptare dhe një faktor me peshë në historinë moderne të Shqipërisë e që duhet vlerësuar seriozisht. Por kundërshtarët e Lëvizjes Studentore Shqiptare të strehuar në Partinë Demokratike e në Partinë e Punës, e përdorën pa hezitim aparatin shtetëror për të shkatërruar Lëvizjen dhe për të përvetësuar arritjet e saj, si keni bërë e po bëni edhe ju, zoti president. E prapë, edhe përkundër të pavërtetave që keni thënë e thoni, kontributi i atyre studentëve e studenteve, i heronjve të heshtur e të vërtetë të trancizionit shqiptar, është e mbetet faqja më e ndritur e historisë mbas-komuniste shqiptare.

    NJË FJALË PËR TENSIONET TONA PERSONALE

    Tash, zoti president i PD-së, e ndjej të nevojshme dhe të dobishme që t’ju parashtroj edhe mendimin tim në lidhje me marrëdhëniet e mia personale në lidhje me ju. Unë, zoti President, nuk kam problem kur njerëz, që nuk e dinë se si ka qënë e vërteta, ulen e nxijnë faqe gazetash. Punët në atë kapërcyell trancizioni kanë ndodhur shpejt, disa nga njerëzit që i kanë ditur punët janë shitur për një kockë e për nje thelë, dhe shumë prej tyre e kanë ndërruar historinë katër-pesë herë deri tash, sa sot, ba me i pyetë, as vetë nuk e dinë se çka ka ndodhë me to e me vendin. Ato janë të falur se aq dinë e aq thonë, e jetojnë jetën për një kafshatë bukë qoftë edhe kur e hanë me marre duke besue rrenat e veta. Por, zoti President, në rastin tuaj puna është pak më ndryshe edhe sepse ju pretendoni që të jeni më i ndryshëm nga njerëzit ordinerë. Edhe pse gjatë njohjes sonë ne të dy nuk kemi qënë miq për asnjë moment, dhe unë thellësisht dyshoj se mund të jemi ndonjëherë, ne ja dimë mirë mendimet njëri-tjetrit dhe e dimë se ku qëndrojmë njëri e tjetri. Edhe pse unë isha i detyruar të bëhem i mërguar politik dhe ju u bëtë President i shtetit shqiptar, puna erdhi që në të mirë të interesit kombëtar unë, si shumë shokë të mi bashkë me mua, kemi heshtur për shumë gjëra që kemi ditur dhe për të cilat ju kemi edhe konfrontuar tete-a-tete. Ne nuk kemi pasur kurrë probleme me ju si individ por me qëndrimet e dyshimta dhe me politikat tuaja që shpesh na janë dukur naïve e bizantine, në stilin e mbledhjeve, mjeshtër i të cilave keni qënë e mbeteni dhe si të rrezikshme në planin aftagjatë për interesta e kombit. Si edhe e dini mirë, zoti President, unë, si shokët e shoqet e mia studente, nuk kam hyrë në politikë për të vënë padrejtësitë e bëra karshi meje në vend, por për t’ju shërbyer njerëzve të mi, shqiptarëve. Por ka qënë bindja ime e patundur, qysh nga koha kur si Anëtar i Komisionit Nismëtar formova e drejtova në heshtje atë bërthamë që shërbeu si Departamenti i Informacionit e Kuadrit të PD-së, se ju keni qënë e mbeteni në anën tjetër të kësaj barrikade. Kështu, duke e ditur se ju e dini mirë se çka mendoj unë për ju, jam shtangë kur kam marrë vesh se kur keni qënë President më keni dhënë një dekoratë, Pishtar i Demokracisë. Unë vetëm se kam mbetur i çuditur nga një gjest i tillë paradoksal dhe, si e merrni me mend, me një gjest që nuk lidhej kurrkund me marrëdhënien e tensionuar e të pakëndshme që kemi pasur ne të dy me njëri-tjetrin. Për shkak të halleve shpesh të papërballueshme të jetesës si emigrant me të cilat përballesha atëherë, nuk kam pasë kohë me u marrë me atë gjë, por me shpirt e zemër i jam bashkëngjitur bashkë-studentit Pal Serreqi, që unë e kam për nder ta quaj mik e që na nderoi të gjithëve duke jua kthyer atë decorate mbrapsht, por edhe kësaj çështje i erdhi rradha që të përflitet publikisht. Natyrisht që edhe unë i jam kthyer të shkuarës për të parë se ku mund të bërë ndonji gabim që ju shtyu ju të më jepni atë dekoratë. Çka më sigurue se kam qënë në rrugë të drejtë ka qënë trajtimi i padrejtë që i është rezervue personit tim dhe familjes sime gjatë kohës së drejtimit të shtetit shqiptar prej jush e pasuesve tuaj të vërbër në strukturat shtetërore.

    NË VEND TË MBYLLJES

    Pa dashur me ju ba moral, zoti President i PD-së, mendoj se me të vërtetë problemi është se ju keni filluar të besoni përrallat që ju dhe papagallët tuaj i përsërisni vazhdimisht simbas parimit të sprovuar “rrej, rrej, se diçka do të mbetet.” Si edhe e dini, zoti President, asnjë prej këtyre deklaratave që lëshohen andej-këndej prej jush e prej pasuesve e mbështetësve tuaj nuk mund të jetë më larg së vërtetës, e cila është e pamohueshme pse është e dokumentuar, pse ne jemi gjallë, dhe pse ne e ruajmë si gjënë më të vyeshme. Ti dhe ato që po të sillen rrotull në festat e PD-së, kinse liderat e Dhjetorit, jeni faktori kryesor që çoi në shkatërrimin e asaj Lëvizje Studentore dhe në mërgimin e 6000 studentëve vetëm në tre ditë të zeza për kombin shqiptar. Ndonëse për shumë vjet ju keni mundur që të bleni heshtjen e shumë prej atyre pak vetëve që morën vesh mirë se si u bënë punët dhe tash disa prej tyre ju mbështesin në çfarëdo deklarimi tuajin, ju nuk keni mundur të bleni heshtjen time dhe të shumë të tjerëve si unë. Jemi ne që me shumë mund, sakrifica e vuejtje të papërshkrueshme rrugëve të botës e kemi ruajtur të pacënuar e të pastër kujtimin e asaj lëvizje që synoi t’iu kthente nderin, dinjitetin e lirinë shqiptarëve pa ju kërkuar asgjë. Ne e kemi ruajtur kujtimin e saj mbi të gjitha, pse ajo lëvizje ishte një lëvizje thellësisht kombëtare, që synonte demokratizimin, begatimin e jetës së shqiptarëve, ruajtjen e atyre vlerave qytetare që e bëjnë një komb të ndihet i nderuar midis komeve të tjerë. Ajo ishte një Lëvizje me të cilën PD që ju e drejtoni nuk ka kurrgjë të përbashkët, ashtu si nuk ka as ai stani tjetër i çakallëve e hienave të Tiranës, Partia Socialiste. Unë, zoti president i PD-së, nuk di me urrye njerëz, perveçse të keqes kur ajo mishërohet në njerëz. Unë due me ju falë, zoti president për fjalët që keni thënë tash sa vjet për mue e për shokët e mi si në rrethe të caktuara ashtu edhe përmes zagarëve që ju sillen rrotull. Këtë herë megjithatë, nuk mund të hesht. Arësyeja është se rruga ku jeni ngjitur ju e ku keni ndërmend të ngjiteni edhe këto zgjedhje është e shtrueme me ëndrrat e përdhunueme të shokëve e shoqeve të mia, e ba me jua falë këtë gjë, do të më dënojë fort ndërgjegja e ime. Vuejtjet e mija në mërgim jua kisha falë, zoti president i PD-së, por nderin e shokëve të mi nuk mundem jo vetëm se nuk më takon por edhe pse më ka dhënë jetë, respekt për vete, e fuqi me mbijetue në ditë të vështira të mërgimit. Ky nder dhe ajo që bënë shokët e mi ka qënë gjëja që më ka mbajtur gjallë. Unë nuk jam njeri i respektuar, zoti president i PD-së, vetëm se kam qënë një nga studentët e asaj kohe; por pa dyshim që jam bërë më i pastër, më i ndershëm, dhe shumë më i përvujtun prej të kenunit pjesë e asaj Lëvizje dhe shok i atyre vajzave e djemve të mrekullueshëm. Është shtrembërimi i paskrupullt që ju i bëni asaj Lëvizje dhe kontributit të saj që më shtyn që të flas sot kështun si flas sepse e drejta duhet thënë dhe ju nuk jeni pjesë e atyre vlerave të vërteta.

    Gjithsesi, më duhet të them, zoti president, se dhimbja e jashtëzakonshme dhe e vazhdueshme që kam provuar për qeverisjen mizerabël, anti-shtetërore, anti-kombëtare, e anti-shqiptare të shtetit shqiptar gjatë presidencës tuaj e ka mbytur ndjenjën e rivendikimit për drejtësinë e parashikimit tim kur, mbas mbledhjes së një sasie të mirë informacioni në lidhje me personin tuaj, dhashë dorëheqjen nga Komisioni Nismëtar i PD-së duke e parashikuar se do të bëheni një shtetar me mendësi të theksuar totalitare, që do të qeverisni me mentalitet e metoda komuniste, që do ta çoni vendin në Luftë Civile, dhe mbi të gjitha që do të shkelni mbi vlerat e idealet e Lëvizjes Studentore Shqiptare e interesat kombëtare, dhe është kjo pikë që më detyron që të shkruaj këtë letër të hapur në emër të shokëve të mi sot. Ju siguroj edhe një herë që nuk kam asgjë kundër jush si individ e si mjek, përveçse kundër qëndrimeve tuaja publike në lidhje me të vërtetën e Lëvizjes Studentore e dëmin që i keni sjellë kombit tim.

    Kështu, edhe një herë dua t’ju rikujtoj se kjo letër e hapur është shkruar e nisur nga dëshira e mirë për të vënë në vendin e duhur kontributin e atyre të rinjve e të rejave, shoqeve e shokëve të mia studentë që sakrifikuan gjithçka që kishin për t’i kthyer dinjitetin e që shpresuan për t’i sjellë lirinë e begatinë popullit të tyre, një vizion me të cilin ju, zoti president, nuk jeni pajtuar asnjëherë. Duke qënë se unë dhe shokët e mi jemi nga ato që e kanë organizuar dhe drejtuar këtë Lëvizje dhe që, në shumë travaje ku na ka sprovuar jeta, i kemi ruajtur të pastra e të panjollosura qëllimet e vlerat që na shtynë të hymë në atë rrugë së cilës nuk i dihej fundi, kemi besim se kur të vijë koha për të parë të vërtetën, njerëzit do të kuptojnë vlerat e larta dhe qëllimet e pastra të atij brezi të mrekullueshëm e të përkushtuar karshi popullit të vet, e jo ju, zoti president i PD-së. Unë e kam shkruar këtë letër me shume hezitim por i vetëdijshëm se ardhur koha që ta vëmë të vërtetën në vend dhe askush nuk mund ta bëjë këtë më mirë se sa ne vetë. Por për këtë nevojitet kontributi i gjithsecilit nga ato studentë që sot rrinë të heshtur e të tulatur por që e vunë një gur në atë Lëvizje dhe që prej faktit që ishin në universitetet e institutet shtëtërore ishin pjesë e masës studentore që kontribuoi në një mijë mënyra në suksesin e Lëvizjes Studentore. Rruga që zgjodhi Lëvizja Studentore është rruga e vetme e ndershme ku mund e ku duhet të ecin ato që duan t’i shërbejnë popullit të tyre dhe cdo ditë që kalon vetëm sa e bën këtë më të dukshme e më të qartë, dhe për këtë na kanë ndihmuar edhe dështimet tuaja, zoti president i PD-së. Lëvizja Studentore vetëm sa e çeli shtegun ku duhej të ecnin njerëzit që donin t’i shërbenin popullit dhe, po të lëmë mënjanë pallavrat e politikës shqiptare, atje do të kthehen gjithmonë, e për të gjetur shembull, ato që duan t’i shërbejnë popullit të tyre. Shoqet e shokët tanë nuk kanë qënë të motivuar nga ideologji, inate, urrejtje, apo lidhje personale, por nga një dëshirë e thellë dhe që buronte nga shpirti për t’i shërbyer kombit. Përfitoj nga ky rast, që t’ju bëj thirrje edhe të gjithë ish-bashkëstudentëve të atij brezi që të na ndihmojnë në përmbushjen e këtij qëllimi dhe ta nxjerrin të vërtetën si e përjetuan dhe si e dinë. Kjo e vërtetë e çmueshme që ka qënë e mbetet Lëvizja Studentore Shqiptare nuk duhet të deformohet e shtrembërohet dhe këtë mund ta bëjmë duke kontribuar të gjithë nga pak por qoftë edhe me gënjeshtrat këmbëshkurtra që ju propagandoni, zoti president. Duke ju drejtuar shokëve tanë dua t’ju them se balta që kanë hedhur mbi ne njerëz si ju zoti president i PD-së, dhe zgrryerja e zhyerja në baltë e disave prej nesh që nën presionet tuaja u thyen e u keqpërdoruan, nuk duhet t’i bëjë njerëzit që të shohin me dyshime atë vlerë të shenjtë që ne ju dhuruam shqiptarëve, në momentin më të bukur të rinisë sonë e pa ju kërkuar si shpërblim asgjë, veç që të jenë të lirë, të lumtur e të begatë midis kombeve të tjera, vepër në të cilën ju nuk keni dhënë kurrfarë kontributi, zoti president i PD-së. Shpresoj të mos dukem si lektor pedant po t’ju kujtoj ju dhe të tjerëve që mendojnë si ju se Lëvizja Studentore Shqiptare ofroi zgjidhje të qarta e që koha po i provon si të drejta, si për shembull, besimin e patundur se shpëtimi i shqiptarëve dhe rrugëzgjidhja kalonte përmes bashkimit të shqiptarëve e jo përmes përjetësimit të Luftës së Klasave të përsëritur në një formë a në një tjetër. Në një vend ku vazhdimisht pohohet se shqiptarët nuk kanë vlera e nuk dinë të sillen, kjo Lëvizje është një shembull shumë i mirë i shërbimit publik të cilin ju nuk mund ta jepni. Ne mendojmë se ka ardhur koha që të vlerësohet kontributi i pastër kombëtar, demokratik, e qytetar i kësaj Lëvizje dhe i çdo studenti që sakrifikoi aq shumë dhe askush nuk duhet e nuk mund ta bëjë këtë më mirë e më ndershmërisht se sa vetë ne, por jo ju, zoti president.
    Në fund, më duhet të them se nuk kam kurrfarë problemi që të përballemi me ju për sa kam thënë unë më sipër e më gjerë. E di që edhe ju e dini se unë kam edhe më shumë për të thënë dhe se nuk do të hezitojmë që të shprehemi me të gjitha mënyrat që dimë. Po ashtu, duke ju njohur mirë e di që do t’i lëshoni tellallët në paçavuret që botoni dhe zagarët tuaj kalemxhij të cilët, të premtoj që, si unë e shokët e mi, do t’i injorojmë krejtësisht se janë qenë që turren për një kockë e jo për të vërtetën.

    http://www.tanmarket.com/php/modules.php?name=News&file=categories&op=newindex&catid=27


    Shume interesante keto shkrimet e Prof. Shinasi Rames.
    Duhet lakmuesi i Brarit per te pare se cfare ngjyre del. Kuq apo blu?
    Shume urrejtje per Berishen dhe te ndjerin Azem Hajdari nga nje person qe dikur ka qene me to ne te njejten barrikade!
    Ndryshuar për herë të fundit nga DYDRINAS : 06-11-2006 më 15:40

  7. #7
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    27-12-2004
    Postime
    1,681
    Per hir te se vertetes mbi kete ceshtje te rendesishme po thyej heshtjen time duke ju sjelle postimet e mia te bera dy vjet me pare ne kete forum dhe qe vertetojne ato qe shkruhen nga Z. Shinasi.

    Me perjashtim te nje pike ......

    Ate qe levizja studentore u shkaterrua nga Sala ,Ramizi dhe Azemi , kjo nuk eshte e vertete , pasi Zoti Shinasi vetem me grupin e tij , nuk kishte asnje shans te realizonte permbysjen e regjimit , pa lejen e bllokut dhe te Ramizit , pasi do ju shtypnin koken dhe do ti degdisnin diku ne Spac.

    Ate levizje mund ta permbledh me pak rrjeshta:

    E kerkonte koha ...e organizoj Ramizi...e zbatoj Berisha me lojtar studentet dhe me spektator disidentet e vertet te regjimit.


    #27
    dardajan
    musketjeri


    Anëtarësuar: 28-12-2004
    Vendndodhja: ke shpia ime
    Postime: 754
    Kujtimet e mia dhjetor 1990

    --------------------------------------------------------------------------------

    [font=Arial][size=3][color=Black][b]

    Ishte koha , kur posht shtepise time mbahej rradhe per qumesht ne oren 12 te nates
    Ishte koha, kur tek markata te brryli i unazes pas min jashtme mbahej rradhe per veze qe ne oren 22 te darkes.
    Ishte koha kur mishi dhe ushqimet ishin me tallon dhe , per te marre me shume tallona vajtem ,dhe beme ndarjen ne lagje duke dale secili me vete.
    Ishte koha kur kishim harruar shijen, dhe eren e birres , edhe per festa.
    Ishte koha kur ( populli priste nga partia e punes te shpikte ndonje gje te re.)
    Ishte koha kur ne kujtonim mesimet e partise ku thuhej ;
    E tashmja eshte e garantuar dhe e ardhjmja e sigurt.
    Ishte koha , kur une per te pire nje cik qumesht fshati shkova te dajat ne Permet pasi qumshi i dyqanit ishte 90% uje i bardhe
    Ishte koha kur une u trasferova me pune , nga posta qendrore ne ate te qytetit Student per disa muaj ,
    Dhe ketu fillojne kujtimet e mia ;
    Ne ate kohe une isha 23 vjec , dhe trasferimin tim ne qytetin Studenti e prita mire pasi atje kishte shum çuna e goca per te bere njohje te reja.
    Posta per ta ishte shume e vlefshme , dhe rinte gjithnje plot pasi te gjithe donin te flisnin me prindrit , ose me te dashurit e tyre .
    Aty fillova te ze edhe miqesite e para , qe shtoheshin cdo dite e me shume
    aty u njoha edhe me hallet dhe problemet e tyre.
    Ne ate kohe ne popullin e Tiranes kishte kohe qe zjente kazani i urrejtjes ndaj bllokut dhe bllokmeneve .
    Enjejta gje manifestohej edhe ne qytetin studenti , derisa nje dite dhjetori
    ata kerkuan kushte me te mira neper konvikte pasi ato ishin pa ngrohje pa dushe , sepse kaldajat nuk punonin rregullusht dhe mensa linte shume per te deshiruar, keto kerkesa ja parashtruan kryemistrit te asaj kohe Adil Carcani . i cili nuk arriti te plotesoje asnjeren prej tyre.
    Te njejtat kerkesa u perseriten perseri kete radhe ndaj presidentit te asaj kohe Ramiz Alia duke i lene edhe nje afat per realizimin e tyre
    Ai erdhi ne qytet beri disa vizita dha ca premtime por perseri asgje , atehere studentet menduan te protestonin perpara bllokut te udheheqesve
    te partise dhe te shtetit komunist, duke zbritur ne rrugen e Elbasanit
    dhe dolen tek liceu artistik , aty na dolen perpara policet qe kishin zene
    rrugen te cilet ishin te armatosur me shkopinj gome dhe mjete te tjera,
    Ata na urdheruan qe te ndalonim por turma sa vinte dhe shtohej ne kete moment kur pane se situata mind t'ju ikte nga duart moren urdher per sulm dhe u versulen mbi ne duke na qelluar me shkopinj dhe kush rrezohej edhe me shkelma , te them te drejten asnje prej nesh nuk e priste nje dhune te tille , nga ana e shtetit dhe ishte hera e pare qe shteti komunist rrihte popullin e vet haptasi ne mes te dites, dhe qe nga ky moment levizja mori ngjyra politike , me kujtohet mire kur po ktheheshim ne qytet shume studente ishin te gjakosur njerin prej tyre po e shoqeroja ne te perpjeten e rruges per ne qytet nga krahu i poshtem ku ndahej qyteti studenti me shtepite e fundit Tironse,ne krye te kesaj rruge ishte rruga tjeter e asfaltuar qe zbriste poshte ne tirane, pikerisht ne ate kryqezim rrugesh pame nga larg nje xhip dhe nje grup studentesh qe po bisedonin me ministrin e arsimit te asaj kohe ' Shokun '
    Skender GJinushi dhe ne momentin qe arritem ne ,ai ukthye nga studenti i plagosur dhe u mat ti fliste , por para tij foli studenti duke i treguar te caren ne cacke te kokes i tha ;
    Shikoje shoku minister kjo eshte demokracia juaj ,por nuk mundi te vazhdonte me pasi studentet , e tjere pane si ishim katandisur ne dhe filluan te qellonin me gure makinen e tij duke i thyer xhamat , ne kete moment ai nxiton hipi ne makine dhe u largua me shpejtesi pasi guret mbi mamiken e tij po shtoheshin.


    Vazhdon.....
    Ndryshuar për herë të fundit nga dardajan : 06-11-2006 më 16:42
    larguar forever

  8. #8
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    27-12-2004
    Postime
    1,681
    #30
    dardajan
    musketjeri


    Anëtarësuar: 28-12-2004
    Vendndodhja: ke shpia ime
    Postime: 755
    vazhdim nr 2

    --------------------------------------------------------------------------------

    Ne momentin qe u largua makina e tij te gjith u afruan dhe filluan te pyesnin se cfare kishte ndodhur pasi jo te gjithe studentet ishin ne perleshje, gjate kesaj kohe shume te tjere po i ngjiteshin kodres me nxitim pasi ne qytet ishim te gjithe me te sigurt . Ngjarja ndodhi kaq shpejt sa nuk mbanim mend saktesisht se si ndodhi dhe cdo njeri prej nesh tregonte te tijen dhe aty kuptuam se ishim perleshur me forcat e repartit te ndihmes se shpejte me nr 326 ose me sakte sampistet te cilet Partia e Punes kishte rreth 2 vjet qe i sterviste.
    Shume prej tyre ishin edhe ne veshje civile prandaj per nje moment nuk po kuptohej se kush dhe me ke po perlesheshim. Vetem kthimi ne qytet dhe bisedat tona qartesuan gjithcka ne ishim perleshur me diktaturen ne kishim thyer mitin e popullit te bindur rreth partise, ne kishim levizur gurin qe do te rrezonte keshtjellen e komunizmit dhe diktatures.
    Prandaj ne ato momente edhe pse kishim humbur dhe shume prej nesh kishin shenja te dhunes ne fytyre dhe ne trup ishim shume krenare dhe forcat na ishin shumfishuar , zemra na rrihte me shpejt dhe me forte ,prandaj shume prej nesh filluan te organizohen duke u armatosur me kembe karrigesh tuba hekuri etj, qellimi ishte qe te zbrisnim perseri ne Tirane dhe te shkaterronim bllokun, por jo te gjithe ishin te nje
    mendje pastaj pak me vone ne qytet vershuan shume profesore te universitetit dhe filluan te bisedonin me grupe studentesh duke qetesuar gjakrat dhe duke thene se Partia do te zgjidhte gjithcka dhe do plotesonin kerkesat e tyre ndersa disa te tjere po mundoheshin ti organizonin dhe protesten e tyre ta kthenin ne nje proteste te madhe popullore. Por nderkohe dielli kish perrenduar dhe nata po afrohej,
    megjithate pedagoget ishin akoma aty dhe bisedonin duke dhene keshilla.
    Ne kete moment vjen edhe ' shoku ' Sali Berisha une e njihja edhe me pare
    prandaj e kujtoj mire ate moment kur ai u takua me studentin Azem Hajdari dhe per te biseduar me mire dhe me qete pa i shqetesuar kush
    hyne ne mensen qe ndodhet pas postes me duket mensa nr 4 dhe zune vend ne nje tavoline ne fund te menses ne krahun e majte te saj , jashte deres lane 4 shoke te Azemit te cilet nuk linin te hynte asnjeri ne mense.
    Ata te dy biseduan koke me koke per rreth 2 ore deri ne momentin qe erdhi orari i bukes pra i darkes , jasht deres ishin grumbulluar shume studentete te cilet prisnin te hynin per te ngrene pas nje dite te vrullshme dhe te lodhshme.
    Ne kete moment nje prej rojeve hyn ne mense dhe njfton Azemin se duhet te dilnin pasi nuk i mbanin dot me studentet, Azemi dhe shoku Sali Berisha u cuan dhe erdhen ne hyrje te deres ku Azemi ndaloj ndersa shoku Sali u largua pa pershendetur asnje prej studenteve, ne kete kohe Azemi ishte ne qender te deres dhe ju drejtua studenteve duke thene neser nuk ka mesim ne oren 10 te gjith tek sheshi, atje do te vendosim se cfare do te bejme,dhe lejoj hyrjen e studenteve per ne mense ndersa
    shokeve te tij u tha ; ju do shkoni dere me dere ne te gjithe qytetin studenti dhe do hapni lajmin qe neser nuk ka mesim por te mlidhen ne oren 10 tek sheshi,dhe ashtu u be .
    Une ate nate u ktheva vone ne shtepi pasi kishim edhe shume studente qe flisnin me familjet dhe tregonin se ishin mire, ate mbasdite posta u kthye ne nje agjensi lajmesh.



    vazhdon>>>>>>..
    larguar forever

  9. #9
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    27-12-2004
    Postime
    1,681
    Askush nuk e dinte , as sot e ksaj dite qe e ardhmja e demokracise dhe e popullit tone keto 15 vjet do te mvarej nga ky takim , mbase jam i vetmi deshmitar okular i ketij takimi ,dhe qe ve ne dukje rendesine e tij, sepse sic do shohim me vone ky takim do ndryshonte drejtimin e demokracise shqiptare.
    Diten e neserme ne mengjes shkova ne qytet reth ores 9 , studentet ishin akoma neper mensa jashte edhe pse ishte dimer kishte nje qiell te kthjellet dhe nje diell i forte qe te ngrohte fytyren, studentet filluan te grumbulloheshin ne shesh duke u ulur neper lulishte dhe ata pak stola qe ishin,me vone filluan te vinin edhe te rinj nga Tirana dhe disa intelektuale qe jo te gjithe i njihnin, dikush solli nje megafon dhe studentet filluan te mbanin fjalime te shkurtra ku shprehnin vendosmerine per te vazhduar kerkesat e tyre dhe duke i shtuar atyre te tjera ne fund te fjalimeve hidheshin parrulla si ; poshte blloku dhe bllokmenet, posht komunizmi etj,
    dhe te gjith njezeri shoqeronin me urra dhe ovaciene te zgjatura, me pas filluan te flisnin disa pedagoge apo intelektuale qe shprehnin solidarizimin me studentet duke bere edhe prezantimin e vetes sic benin edhe studentet,aty rreth ores 12 vjen edhe shoku Sali Berisha i shoqeruar
    nga Azemi dhe disa intelektuale te tjere qe tani nuk me kujtohen,
    Azemi merr megafonin dhe pas nje fjalimi te shkurter prezanton dhe i jep fjalen Shokut Sali Berisha ,(me poshte po mundohem te citoj fjalet e tij ato me kryesoret) ;

    Te dashur student , zonja dhe zotrinj ju falenderojm per ardhjen tuaj ketu dhe per mbeshtetjen qe jepni kesaj levizje, pasi vendi yne ka nevoje per nje zhvillim me te shpejte dhe per ndryshime demokratike, ku nje ndihmese te madhe ne kete zhvillim po jep edhe presidenti yne shoku Ramiz Alia. RRofte presidenti .......

    Emrin e te cilit e tha duke ngritur zerin ne fund si per ti dhene rendesi dhe po priste ovacionet por nuk arriti te mbaroj fjalen pasi te gjithe filluan te therrisnin TRADHTAR ,TRADHTAR ,NUK E DUAM , NUK E DUAM


    AI filloj te bente shenje qe te pushonin dhe filloj serish fjalimin duke perseritur te njejten gje per presidentin ne fund te fjalimit pasi mendonte se e kishte degjuar gabim ,por kete radhe reagimi ishte akoma me i fuqishem dhe fjalet TRADHTAR , TRADHTAR mbushen sheshin ,
    ky ka qene momenti me delikat dhe me i rendesishem i jetes se tij dhe i demokracise Shqiptare pasi ai duhet te zgjidhte ose te vazhdonte planin e Ramizit , dhe te largohej me gisht ne goje , ose te ndryshonte strategji dhe te behej ai lider i demokracise keshtu do realizonte endren e tij prej udheheqsi pasi deri ne ate kohe karriera e tij kishte mbetur si
    doktor i Enverit dhe sekretar i organizates baze te partise Punes ne vendin ku punonte.

    Por ai zgjodhi te dyten dhe degjoni si e ndryshoj fjalimin ;

    Mbasi tha fjalet e para rutine ,ne fund shtoi , Poshte komunizmi, poshte bllokmenet , rroft demokracia ,posht ky ,posht e ai , derisa u ngjir nga zeri,
    sigurisht pati shum ovacione dhe brohoritje qe e ben ti qeshte buza dhe te ndihej i rendesishim, pastaj pagezoj sheshin me emrin sheshi demokracia, gjate kesaj kohe kishte arrdhur koha e drekes dhe ai e mbylli fjalimin duke thene se shkolle nuk ka dhe neser te gjithe ne sheshin demokracia, morri edhe megafonin qe te mos fliste njeri tjeter pas tij.



    vazhdon>>>>>....

    per me shum lexoni kete teme

    Forumi Shqiptar > Rubrikat > Emigracioni
    Te ikim, kjo ishte klithma e kohes


    (nje pjese nga kujtimet e mia)
    Ndryshuar për herë të fundit nga Lioness : 06-11-2006 më 18:11
    larguar forever

  10. #10
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    20-02-2005
    Vendndodhja
    tirane
    Postime
    14
    Ne fakt ky Shenasiu ka qene i vijes se forces dhe e ka shprehur kur ka folur diku para 15 me duket qe kjo pune zgjidhet vetem me gjak.Mbaj mend mire qe nuk eshte pritur mire kjo vije se te jemi realist ne ate kohe te mendoje se mund te vendosje me dhune ato qe kishe ne mendje ishte e pamundur pasi instrumentat monstro qe ishin krijuar ishin ne gjendje te benin kasapane te tille qe zor se e kish parendonjehere njerezimi.Per kete une jam i bindur pasi shoh qe ata jan aq shume te infektuar saqe jane gati edhe sot ta bejne kete.Ndoshta gabohem por nga veshja me duket edhe ky shenasiu njesoj me salen ishte.
    Me pardesy te bardhe.
    Kto jane me te vertete detaje te pavlera perball atij masiviteti antiregjim qe kishte perfshire mbare shoqerine sidomos ne qytete qe e DETYRUAN regimin e asaj kohe te kaloje ne koma.

  11. #11
    Eks-plorator Maska e kolombi
    Anëtarësuar
    27-05-2003
    Vendndodhja
    Mes oqeaneve...............
    Postime
    3,720
    Nuk munt te gjykoj ato qe ka shkruar ky heroi neper gazeta,ndoshta ata qe kane perjetuar keto ngjarje me nga afer si Shinasiu munt te debatojne me te.

    Ajo qe me shtyn ne dyshime eshte momenti,koha,qe zgjodhi per te publikuar mendimet e tij rreth ngjarjeve te Dhjetorit.
    Nese eshte i shtyre nga qarqe te caktuara politike atehe Shinasi mavria ka dale nga shinat e trenit.

    E verteta eshte nese jane krejt te verteta kujtimet e tij,ka gjera mjaft interesante ne lidhje me rolin e perfolur te shume figurave historike ne ate fillim Dhjetori.
    Jam i sigurte qe kujtimet e tij do pasohen nga replika te tjera te cilat do hedhin kujtimet e tyre te para nga nje tjeter pozicion.

    Dhe dosjet per krimet e medha te regjimit komunist le te mbeten te mbyllyra akoma sa te na sqaroje Shinasiu se kush ishin themeluesit e vertete te PD..................................


    Ne nje loje te ndyre politike shpresoj nje profesor i nderuar si Shinasiu te mos jete ASI i dale nga menget e kemishkuqeve..............
    "Meqe brenga eshte burimi i gezimit,mos vajto............"

    GETE

  12. #12
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    14-10-2006
    Postime
    30

    Cdo njeri ka mendimin e tij

    Zoteria ne fjale ka te drejte te kete mendimin e tij per ngjarje qe ai i ka jetuar personalisht.
    Nuk ka asgje te tepruar ne kujtimet e nje njeriu qe mbase investoi shume ne ate levizje dhe nuk ariti te korte aq sa ai mendon se i takonte.
    Momenti dhe gjuha te lene pershtypje se ke perpara nje njeri te delizoniuar nga ajo qe ai priste (aq me shume kur ai ishte dhe per gjak).
    Ne politike historia ka rendesine e saj por kur shkruhet nga te paaneshmit dhe mbas nja 50 vjetesh me e pakta.
    Jane te dyshushme momentet qe hapen keto diskutime dhe menyra si duan te imponohen ne diskutimin politik te momentit, vetem qe te hiqet vemendia mbi ate qe ndodh ne Shqiperi sot dhe mua me kujton nje parulle te 92- 94 kur hapej muhabeti per E.H. te gjithe komunistet kishin kete parulle " Lere ate tani ,po keta keta cbejne se ate e dime."
    Dhe une po pergjigjem "Lerine Berishen e Co se keta i dime po keta keta cpo bejne"...

    Ps. Duke u nisur nga ato qe zoti Shinasi thote dhe ai djale komunisti me duket eshte apo jo?

  13. #13
    Dëshmia nga SHBA e Shinasi Ramës. “Të vërtetën e burgosjes së tij e di Berisha dhe disa nga drejtuesit e PS-së”

    “Viti ’90, për ne Nano mund të ishte kryetari i PD-së

    Krijimi i Partisë Demokratike, besoni se u tradhëtua shpirti i Lëvizjes Studentore dhe ajo shërbeu si trampolinë për ‘bijtë e etërve’?

    Nuk ka pikë dyshimi se krijimi i PD-së ishte një moment kritik për të gjithë. Kush e krijoi PD-në? Saliu duhet që të na shpjegojë se kush i bëri bashkë atë me Gramoz Pashkon në mëngjezin e 11 Dhjetorit, kush iu tha që të bisedonin e të mblidhnin edhe intelektualët e tjerë e ta bënin partinë, sepse po ta bënin atë hap, Lëvizja Studentore do t’i mbështeste deri në fund. Kështu, më vjen me qeshë kur e dëgjoj Saliun të thotë në përvjetoret e ndryshme se filani ka qënë nga ‘themeluesit më të rëndësishëm’ … Asokohe, gjërat ndrronin me minuta e jo me orë. Ne kemi synuar që t’i mbështesnim intelektualët që ata të krijonin partinë e tyre e ne të ruanim Lëvizjen Studentore të pavarur nga ajo parti politike që do të lindte. Mirëpo, ku do ta bënin partinë? Kështu u detyruan që të vinin tek ne sepse mendonin se me Azemin si ndërmjetës do t’i zgjidhnin punët. Por, mbasi e pamë se kush po vinte që ta bënte partinë e opozitës, unë e shokët e tjerë i përzumë si ata ashtu edhe Azemin dhe gjendja e tyre u bë shumë kritike, se nuk krijohej partia në bodrumin e shtëpisë ku jetonte Gramoz Pashko. Nga dreka, duke e parë gjendjen dhe duke e parë se populli nuk shkulej fare nga Sheshi i Qytetit Studenti, ne i lejuam që ta shpallnin PD-në, por me kusht që në Komisionin Nismëtar të mos kishte shtatë vetë, por gjashtë studentë, tre intelektualë të Tiranës e katër pedagogë të Universitetit. Mendonim se do të mund të ruanim kontrollin mbi Qytetin Studenti e mbi Lëvizjen Studentore dhe, me kohë, ne të vazhdonim rrugën tonë që nuk ishte rruga e tyre, e që nuk duhej të ishte rruga e tyre. Por, Saliu dhe Azemi e ‘çimentuan’ aleancën e tyre e cila na dëmtoi tepër, sepse duke e bërë Azemin Kryetar të Komisionit Nismëtar, e duke ia përkëdhelur sedrën, Sali Berisha e përçau Lëvizjen Studentore në mbështetës të Azemit e në mbështetës të dikujt tjetër. Duke parë një student në krye të opozitës, të gjithë studentët u turrën për me mbështetë PDnë dhe kjo na dëmtoi shumë. Ne e dinim se Azemi ra viktimë e egoizmit të vet dhe se ishte çështje kohe derisa këta ‘intelektualë’ ta shtrydhnin e ta hidhnin në plehra. Gjithsesi, ne ishim të vendosur ta toleronim PD-në në Qytetin Studenti thjesht sepse pluralizmi nuk ka kuptim pa partitë politike, dhe shpresa jonë ishte se gjërat do të sqaroheshin me kohë. Por instruksionet atyre ua dha tjerakush. Paradite vinin tek ne e mbasdite faleshin diku tjetër dhe, me kohë, PD-ja u bë si karroca e Nastradinit.

    Ju thoni se këto ndarje u vunë re, menjëherë në atë kohë?

    Dua të ndalem pak tek kjo puna e ‘etër e bij.’ Në se e mendoni literalisht, ‘bijtë e etërve’ e ‘bijtë e nanës’ ishim të gjithë shqiptarët dhe ne studentët po ashtu. Shumica e studentëve i kishin prindërit ose të afërmit anëtarë të PPSH-së në të gjitha nivelet, ashtu si edhe i kishim familjet me zemrat e përcëlluara nga të afërmit që ishin pushkatuar apo të dënuar me afate të gjata nga sistemi totalitar. P.sh. im atë ka qënë ndër themeluesit e PKSH-së, i përjashtuar për antijugosllavizëm në vitin 1943, dhe më vonë pjesërisht i rehabilituar, dhe i lënë me mbijetue si oficer artilerie, por unë jam rritur edhe me një nanë që nuk iu thanë sytë sepse të vëllanë ia dënuan një herë me vdekje e mandej me 25 vjet burg dhe e gjithë familja e saj ishte e shkatërruar kulm e themel. Ashtu si revolucioni han bijtë e vet, ashtu edhe sistemi totalitar han njerëzit që e ngrejnë dhe që e mbajnë në këmbë dhe e bëjnë funksional. Ashtu ndodhi edhe në shtetin shqiptar. Krijimi i një sistemi totalitar çoi edhe në krijimin e strukturave terrorizuese për të gjithë në të cilat jemi rritë gjithë dhe në të cilat kemi funksionue të gjithë. Mua më vjen shumë keq për vuajtjet që kanë kalue të persekutuarit gjatë kohës së sistemit totalitar dhe po ashtu me vjen shumë keq edhe për vuajtjet e njerëzve që për me jetue nuk e folën një fjalë kundër sistemit apo u përdorën nga strukturat. Dilema me të cilën jemi përballuar të gjithë në atë pikë kthese historike të viteve 1990-1991 ka qënë se si me e ndryshue sistemin totalitar, si me u kthye në një sistem demokratik, si me arritë që duke iu krijue mundësi të vuajturve e të persekutuarve ashtu edhe të tjerëve për me kenë të lirë, të mund të krijonim kushtet për me pasë një fillim të ri për të gjithë shqiptarët. Nuk ma merr mendja se dikush ka pritë që unë e shumë të tjerë si unë me dënue me vdekje prindërit e mi e familjen time për me iu dhanë lirinë atyre që kishin vuajtur apo që unë me u kthye në skllavin e tyre për çka ka ndodhë në sistemin totalitar. Ne nuk kemi njohur sisteme të tjera, në atë sistem kemi jetuar dhe shumë a pak të gjithë jemi përdhunuar prej atij sistemi e na ka lanë vraga të thella në shpirt, na ka ba me vuejtë shumë, se ndryshe nuk do të rebeloheshim por do ta mbështesnim pa kushte. Qëllimi i të gjithë studentëve ka qënë që lufta e klasave dhe urrejtja e ndasitë të bëheshin një pjesë e së shkuarës dhe të gjithë të kishim një fillim të ri, mundësi të barabarta, respekt e dinjitet para ligjit e para njëri-tjetrit. Askush nga ne nuk ka dashtë që e shkuara të ishte pengu që do të na linte mbrapa, edhe më të përçarë, edhe më të ndarë, edhe më të pashpresë për të ardhmen se sa e kishim gjetur veten në Dhjetor të vitit 1990-të. Por, në se e mendoni figurativisht dhe me ‘etër’ nënkuptoni ‘etnit shpirtërorë,’ d.m.th., një grup të paskrupullt, arrivist e në ndjekje të pushtetit, që nuk u ndal para asgjëje vetëm e vetëm që të rrinte në pushtet, as para vazhdimit të luftës së klasave, as para vuejtjeve të popullit të vet, as para mjerimit të të gjithë shqiptarëve, atëherë përgjigja do të jetë se ju keni të drejtë. Nga gjarpërinjtë nuk lindin skiftera, dhe brezi i ri që hyri në politikë mbas vitit 1990 e që është sot në lojë, refuzoi për me ndjekë ideale e vlera që do ta shmangnin të keqen që e kishte njollosur jetën e ‘etërve’ të tyre dhe me iu dhanë të gjithëve një fillim të ri. Ata nuk e kuptuan se për të ndrruar rrugë, duhej që ata të sakrifikonin gjithçka dhe të vinin bazat për pajtim të mirëfilltë kombëtar e për krijimin e një shteti në shërbim të të gjithë shqiptarëve. Për fat të keq, ai brez që hyri në lojë e mësoi politikën duke imituar parinë jeniçere që ishte përgatitur për me i shërbye sistemit kriminal të Enver Hoxhës, që hyri në partitë që lindën tek zyrat e Zërit të Popullit dhe me ndërgjegje të plotë u turrën për me shtypë e me shfrytëzue popullin e tyre duke krijue atë sistem kriminal që është duke iu tharë shpirtin të gjithë shqiptarëve sot. Nga ana e jonë, lufta e Lëvizjes Studentore dhe e gjithë shokëve e shoqeve të mija ka qënë që të mos kishte vazhdim të së keqes që na kishte kaplluar. Ne nuk donim një vazhdim të lojës ‘etër e bij,’ ne donim një shtet demokratik të të gjithë shqiptarëve e ku të gjithë të kishin të drejta e detyra të barabarta para ligjit. Ne besonim se duhej që të ndrrohej faqja e historisë dhe se duhej të kishte një fillim të ri për të gjithë shqiptarët, përndryshe do të përjetësonim të keqen e vllavrasjen, luftën e klasave dhe të klaneve, dhe pse, jo edhe të shmangnim luftën brenda familjes ku për një kafshatë bukë me tepër padiste vëlla-vëllanë e gruaja-burrin.

    Atëherë, si e mendonit ju në atë kohë partinë e parë opozitare të sapokrijuar?

    Atëherë synimi ynë kryesor në strukturimin e PD-së ka qënë që të mos përjetësonim këtë ndarje në etër e bij, në miq e armiq të përjetshëm, por t’i bashkonim të gjithë, sepse një parti që do të kishte individë nga të gjitha palët, do të bashkonte të gjitha palët dhe kështu do të krijonte ndasi të reja në shoqëri. Ndasi kryesore në politikën shqiptare, simbas nesh duhej të ishte në njerëz të ndershëm dhe që jetonin duke iu bindur ligjit e në hajdutë, pushtë, kodoshë e kriminelë në anën e kundërt të ligjit. Këtë zgjidhje duhej ta bënim jo në emër të tregut të lirë apo të kastës sunduese por në emër të një vlere themelore që i bashkon të gjithë dhe të vetmet struktura rreth të cilave bashkohen të gjithë janë kombi e shteti. Në historinë e shqiptarëve e vetmja vlerë që i ka bashkuar njerëzit, që ju ka dhënë shpresë e të ardhme, që i ka lidhur dhe që i larguar nga e keqja që iu kanosej ka qënë nacionalizmi. Sado idealiste që mund të duket, unë e shokët e mi e kemi propaganduar fuqishëm e me vetëdije të plotë këtë botëkuptim në të gjithë veprimtaritë e Lëvizjes Studentore. Si njerëz me këto bindje, ne e kemi ditur pa pikë dyshimi se jemi të humbur në politikë, e kemi ditur se do të trajtohemi si idealistë të pandreqshëm dhe se ishim jashtë lojës. Prapë se prapë kemi qënë shumë të vetëdijshëm se duhej dhënë një shembull, se duhej bërë gjithçka që ishte e mundur për të luftuar të keqen. Kemi qënë të bindur se duhej hedhur ai hap i parë në një rrugë të caktuar për të hyrë në një hulli të të ndryshme nga llumi ku po e zvarriste me qëllim popullin paria e Tiranës e cila kishte vetëm një synim në mendje; të ruante kontrollin e saj mbi shtetin e mbi ekonominë. Kështu ne mendonim se edhe pse me një lule nuk vjen pranvera, të gjithë të tjerat vijnë mbas të parës. Dikush duhej me guxue. Platformën e kishim të gatshme sepse para nesh ishte Rilindja Kombëtare, vlerat e saj ishin të ditura e na jepnin një shembull të shkëlqyer për t’u ndjekur prej nesh. Pra, aspirata e Lëvizjes Studentore ka qënë shumë fisnike dhe në dukje shumë jashtë kohës kur u shpreh. Paradoksi është se herët a vonë ka me ardhë koha edhe e diskutimit dhe e nevojës së zbatimit të asaj aspirate sepse, derisa shoqëria shqiptare ta kuptojë se cila është rruga e duhur, dhe derisa ta kuptojë se ajo rrugë kalon përmes bashkimit e mirëkuptimit e krijimit të shtetitkomb, në shtetin shqiptar nuk do të ketë kurrë as paqe, as qetësi, as begati, as dinjitet për njerëzit e as stabilitet politik. Paria e Tiranës ka fituar shumë beteja por ende nuk e ka fituar luftën ideologjike me atë sistem vlerash. Ai sistem vlerash është i gatshëm, jep zgjidhje e shpresë për të ardhmen dhe është e vetmja rrugë që mund të shmangë vazhdimin e së keqes. Por, ndarja e qëllimtë që bën paria e Tiranës në ‘etër e në bijtë e etërve’ e shkatërroi edhe një herë tjetër mundësinë e bashkimit të shqiptarëve, e përjetësoi edhe për një brez luftën klanore, krahinore e fetare, dhe e ktheu shtetin shqiptar në një fole të krimit të organizuar politik. Për këtë, përgjegjëse e padiskutueshme është paria politike e Tiranës e të gjitha ngjyrave, partive dhe partiçkave politike.

    Në zgjedhjet e para pluraliste rikonfirmohen komunistët e partisë së punës dhe një vit më pas, në pushtet vjen partia demokratike. Çfarë kujtoni nga kjo kohë?

    Vrasjet e 2 prillit dhe mesazhi i zymtë që u përcoll me ato ndodhi më kanë vrarë shumë. Personalisht kam ikur shumë i trishtuar sepse isha shumë i vetëdijshëm se klasa politike ishte në një nivel politik mizerabël dhe e pazonja për me iu përgjigjë popullit e nevojave të kohës. Po ashtu, ishte e qartë se ajo nuk kishte pikën e vullnetit politik për me investue për daljen nga kriza dhe se lufta civile ishte e pashmangshme por vetëm çështje kohe. Shkalla e krizës së gjithanshme ishte e tmerrshme dhe kushdo që e merrte pushtetin do të përballej me detyra të pazgjidhshme të cilat do të kërkonin që ata si individë e si forca politike ose të bënin zgjidhjet e duhura e të pranonin që do të digjeshin shumë shpejt, ose të sakrifikonin popullin e tyre e të bëheshin paria e borgjezia që mbronte klanin e tyre në kurriz të të gjithë shqiptarëve të tjerë. Nuk kisha pikë dyshimi që ata do të merrrnin rrugën e dytë ashtu si edhe ndodhi, dhe për këtë kam vuajtur shumë. Por, me iu dhanë hakun, kushdo që hynte në politikë hynte si humbës e do të dilte si humbës edhe më i madh se nuk kishte mënyra, kohë e mjete, për me i zgjidhë problemet e shumta ashtu si duhej.

    Në zgjedhjet e 26 majit 1996 pati probleme të rënda dhe dy ditë më pas opozita u rrah në Sheshin Skënderbej. Si e keni përjetuar këtë periudhë?

    Gjendjen e kam përjetuar si shumë të rëndë dhe e kam ndjekur me shumë vëmendje. Mbas Dejtonit, ishte e qartë se po i vinte rradha edhe problemit të çështjes kombëtare shqiptare, por gjendja ishte e frikshme sepse kishte shumë interesa të fuqishme që po kryqëzoheshin në shtetin shqiptar dhe paria ishte krejt e përçarë dhe e pazonja për me iu përgjigjë si duhet problemeve të kohës, pse e motivuar nga interesat e veta të ngushta ekonomike klanore dhe nga një etje primitive për me mbrritë kontrollin e shtetit me çdo kusht. Prapë, për me i ra shkurt, për krizën e vitit 1997 fajtore është paria e Tiranës e të gjitha ngjyrave dhe partive politike, politike, dhe në veçanti, Sali Berisha, i cili nuk i respektoi marrëveshjet e bëra midis palëve të parisë në fillimin e tranzicionit. Po ashtu, Berisha bashkë me segmentet e tjera të parisë nuk e kuptuan gjendjen delikate të shtetit shqiptar dhe vendin që zinte në skemat e ndryshme që po viheshin në zbatim.

    Kriza e 97’, cili është opinioni juaj, pse Shqipëria mbërriti në prag të humnerës dhe cilët janë aktorët kryesorë të kësaj krize?

    Kësaj pyetjeje besoj se i kam dhënë përgjigje në librin tim. Atje ka një analizë mjaft të gjatë të krizës së vitit 1997 e të proceseve politike që i paraprinë asaj tragjedie e marrëzie kombëtare. Por, për mua po të lëmë mënjanë interesat e fuqishme të huaja, fajtori kryesor është paria politike e Tiranës e të gjithë ngjyrave që shitet e blihet për kurrgjë, që nuk e don, për mos me thanë që e përbuz popullin, dhe që nuk ndalet para asgjëje kur i preken interesat e saj të ngushta klanore, ekonomike e politike.

    Në të njëjtin vit rikthehen socialistët dhe qëndrojnë në pushtet për tetë vite. Si e keni përjetuar rikthimin e tyre që rëndom quheshin trashëgimtarë të ish-komunistëve shqiptarë?

    Komunistë kishte shumë edhe tek PD-ja, dhe nuk është problemi se u kthyen komunistët se mbas tranzicionit u pa qartë se ata nuk kishin asnjë bindje komuniste, por donin pushtet ekonomik e politik. Mandej, kthimi në politikë e në pushtet është një proces normal në një demokraci, aq më shumë kur PS-ja e partitë që dolën nga PPSH-ja kishin mbështetje të ndjeshme në popull, struktura të konsoliduara dhe një grup cilësor zyrtarësh e specialistësh që e dinin se si funksionon shteti. Me thanë të drejtën, shumë nga këto specialistë që iu ngjitën PS-së e që u hoqën nga puna nqë vitet 1992, duhej të kishin mbetur në vendet e tyre se ata ishin investimi më i çmueshëm që ishte bërë në të shkuarën e afërt dhe ata duhej të ishin trajtuar me respekt si nëpunës e shërbyes publikë e jo të detyroheshin që të shisnin banane e misra rrugëve të Tiranës. Kthimi i tyre në pushtet ishte vetëm çështje kohe dhe atëherë, po të ndodhte si duhej, do të ishte shenja më e mirë se demokracia po funksionon, anipse si marrëveshje e parisë e jo si shprehje e vullnetit të mirëfilltë të popullit. Por, si edhe e kam analizuar në librin tim, kriza e vitit 1997 është njolla më e zezë për parinë politike shqiptare të të gjitha ngjyrave, si për ata ‘blue’ edhe për këto të partisë ‘pink’ apo rozë. Problemi i të gjithëve fillonte me mënyrën se si e lanë veten për me u përdorue nga interesa të caktuara, se si erdhën në pushtet, çka vendosën për me ba, kur erdhën në pushtet, si u tallën me popullin e vet, dhe se kujt vendosën me i shërbye. Fatos Nano, Pandeli Majko, Ilir Meta, triumvirati i djeshëm i socialistëve edhe pse e riktheu vendin në normalitet, shkaktoi megjithatë mjaft probleme. Konsideratat tuaja për ta dhe gjithë tetëvjeçarin rozë të socialistëve në pushtet. Në vitin 1990, Fatos Nano ishte ekonomisti më i mirë që kishte shteti shqiptar në atë pikë kritike. Po të vinte në PD në fillim, ashtu si disa prej nesh besonin se do të ndodhte se ai kishte dhënë intervistë tek Zëri i Amerikës, ishte pedagog, pjesë e ‘trojkës’ ekonomike ramiziane, etj., ai do të gëzonte shumë më mbështetje se Gramoz Pashko apo edhe se gjithë të tjerët që erdhën në PD të marrë bashkë. Nano dukej se ishte njeriu që duhej në atë pikë; me përgatitje të shkëlqyer profesionale, me mendësi shtetari, i zgjuar, me kuptim të qartë të mënyrës së funksionimit të institucioneve e të ekonomisë dhe jo pa një pikë karakteri si disa të tjerë që erdhën në PD. Por Ramiz Alia e Spiro Dede, kur i ndanë detyrat, deshën ta ruanin Nanon për PS-në. Se si hyri ai në burg e se kush e futi, këtë duhet të na e thotë Sali Berisha e disa nga drejtuesit e atëhershëm të PS-së, por nuk kishte dyshim se në disa takime Nano kishte shfaqur ndjenja patriotike e opinione të papranueshme dhe se kjo ia prishte planet edhe dikujt që e mbante me rroga edhe PS-në. Më vonë, mbas burgut, Fatos Nano është transformuar ndoshta në figurën më të errët e më të ndyrë në politikën shqiptare. Mbas daljes nga burgu, Nano u sprovua të ishte njeri i korruptuar, politikan që personalizoi shtetin, korruptoi edhe shumë të tjerë, e dëmtoi rëndshëm çështjen kombëtare, e zvetënoi administratën shtetërore, e ndau shtetin shqiptar në disa kantone me zhvillim të pabarabartë, iu shërbeu interesave joshqiptare dhe manifestoi vetëm ambicjen për me sundue vetë, dhe pse jo, si person, ai shfaqi vese të frikshme e të pakëndshme. Nga ana e vet, pavarësisht të metave të tij si individ e si politikan që janë të shumta e që dihen mirë, Ilir Meta ka dhënë prova se din të punojë me struktura, se i drejton shumë mirë ato struktura, dhe se din të marrë vendime. Por, pavarësisht arritjeve, dhe ka pasur arritje në disa drejtime, gjykimi që mund të jepet për tetë vjetët e drejtimit të shtetit nga PS-ja është shumë i zymtë, sepse ato nuk bënë atë që duhej bërë, se ishin e se mbetën në shërbim të interesave të huaja, se e përçanë popullin edhe më shumë se sa ishte, se e ndanë vendin politikisht në toskë e në gegë, se e humbën shansin historik për me ndërtue e me mbrritë zhvillimin kombëtar me burimet që kishim në nivelin e mundshëm, se u bënë pengesë kryesore në zgjidhjen e duhur të çështjes kombëtare shqiptare, se nuk lejuan krijimin e një shteti të pastër ligjor e të strukturave të pakorruptueshme që do t’u shërbenin të gjithëve por e personalizuan shtetin dhe jo më e fundit, sepse e korruptuan dhe e zvetënuan edhe brezin e ri që hyri në lojë e që mund të ishte brezi i kthesës por që u përdorue kaq keq sa pa frikë mund të thuhet se është brezi i vazhdimësisë së jeniçerëve të PS-së.

    Gazeta Shqiptare


    No comment!
    Kjo nuk eshte asgje me teper se nje propagande bajate dhe cdokush bindet se me nje mentalitet te tille vetem politike nuk behet, por vetem nje OJQ.
    OJQ marrin persiper te tilla misone.
    Ne pluralizem politik nuk mund te kete kurre nje parti qe t'i perfaqesoje te gjithe, qe te jete per te gjithe.
    Ne Tirane e ke Nanon, Meten, Ramen e te gjithe ata qe ke preferuar qe te jene lideret tuaj dhe ende nuk eshte vone qe te kycesh me ta ne krijimin e Frontit Socialist Demokratik Shqiptar me ne krye Nexhmie Hoxhen (sipas modelit te partise se Ilieskut te Rumanise).
    Ndryshuar për herë të fundit nga DYDRINAS : 07-11-2006 më 13:01

  14. #14
    R[love]ution Maska e Hyllien
    Anëtarësuar
    28-11-2003
    Vendndodhja
    Mobil Ave.
    Postime
    7,708
    Citim Postuar më parë nga kolombi
    Nuk munt te gjykoj ato qe ka shkruar ky heroi neper gazeta,ndoshta ata qe kane perjetuar keto ngjarje me nga afer si Shinasiu munt te debatojne me te.

    Ajo qe me shtyn ne dyshime eshte momenti,koha,qe zgjodhi per te publikuar mendimet e tij rreth ngjarjeve te Dhjetorit.
    Nese eshte i shtyre nga qarqe te caktuara politike atehe Shinasi mavria ka dale nga shinat e trenit.

    E verteta eshte nese jane krejt te verteta kujtimet e tij,ka gjera mjaft interesante ne lidhje me rolin e perfolur te shume figurave historike ne ate fillim Dhjetori.
    Jam i sigurte qe kujtimet e tij do pasohen nga replika te tjera te cilat do hedhin kujtimet e tyre te para nga nje tjeter pozicion.

    Dhe dosjet per krimet e medha te regjimit komunist le te mbeten te mbyllyra akoma sa te na sqaroje Shinasiu se kush ishin themeluesit e vertete te PD..................................


    Ne nje loje te ndyre politike shpresoj nje profesor i nderuar si Shinasiu te mos jete ASI i dale nga menget e kemishkuqeve..............
    Mos u be si disa ketu te lutem, se ske kapacitetet e atyre ti dhe e di mire kete gje. Leni qente te lehin se ket pune kane. Ky eshte nje nga aresyet qe Kosova sot po del e Pavarur bashke me ato qe i dime mire se kush jane realisht qe kan punuar per te. Ky, meqe je futbollisdashes, eshte ai lojtari qe ben punen por nuk merr famen, por qe pa ate ekipi ngec, calon, nuk shkon perpara.

    Edhe video e Janullatosit qe nuk e deshte asnjeri te ishte ne krye te KOASHIT doli mbas 14 vjeteve, por do rri un tani ti bej pyetjen vetes pse tani ? Nese do i beja ndonje pyetje vetes do ishte pse jo me pare por jo pse tani.
    E njejta gje ndodh edhe me Profesor Shinasiun, i cili ai ka shkruar dhe liber per keto gjera, por qe mesaduket asnjeri se ka dit se e ka shkruar. Duhet nganjehere te shkundet ajo kembana here pas here, sidomos ne momentet qe jemi duke jetuar, sidomos ne kohen kur shume shqiptare po shkollohen jashte dhe kane te drejten e tyre historike te kerkojne RRAPORTE nga njerez si Shinasiu.
    Shinasi Rama ka bere detyren e vet e nje qytetari te kulturuar e patriot, ky ishte nje detyrim qe ai ja kishte borxh bashkekobasve te vet.

    Por ti Kolomb e di pse lehin Braret me shoke ? Amerika do vendosi njerezit e vet se shpejti, madje ne kohe rekord. Nuk do lejoj me asnje qe te behet xhandar ne Ballkan, dhe ne si popull paqesor qe jemi(te pakten me te tjeret se me veten tone e kemi treguar se c'jemi ne gjendje te bejme) dhe si popull qe nuk kemi ngrere arme kurre per te pushtuar do jemi faktor i padiskutueshem stabiliteti ne te ardhmen. Kete gje e kupton fare mire Serbia, dhe po mundohet ta pertypi edhe Greqia, edhe pse me cdo kusht po mundohet te rrjepi dicka nga jugu.

    Nese un do isha si Brari e Sal Berisha do i kisha ven mend kokes qe te punoja per njerezit e mij, perpara se te me hiqshin prej leckash, te pakten te me ngeleshe emri per dicka te mire, por tani Sala eshte njeriu me i nxire i 15 viteve te fundit. Pse ? Sepse ndersa Tosi dhe gjith PS-ja nuk nderruan ngjyre por emer, Sala i nderroi te dya bashke por kurre shpirtin e tij. Mesazhi i Shinasiut eshte direkt mesazh i SHBA-se, mesazh jo kundra Berishes qe eshte nje kukull, por kundra Ramiz Alise, qe akoma sundon ne Shqiperi, qe akoma tenton me cdo kusht te sjelli Gazin Rus, dhe jo projektet Amerikane, qe tenton me cdo kusht ta shesi Shqiperine tek Europa dhe lindja(Turqia) qe te garantoj jetegjatesine e tij me merimangat qe ka krijuar.



    Citim Postuar më parë nga Qazimi
    No comment!
    Kjo nuk eshte asgje me teper se nje propagande bajate dhe cdokush bindet se me nje mentalitet te tille vetem politike nuk behet, por vetem nje OJQ.
    OJQ marrin persiper te tilla misone.
    Ne pluralizem politik nuk mund te kete kurre nje parti qe t'i perfaqesoje te gjithe, qe te jete per te gjithe.
    Ne Tirane e ke Nanon, Meten, Ramen e te gjithe ata qe ke preferuar qe te jene lideret tuaj dhe ende nuk eshte vone qe te kycesh me ta ne krijimin e Frontit Socialist Demokratik Shqiptar me ne krye Nexhmie Hoxhen (sipas modelit te partise se Ilieskut te Rumanise).
    Pse o Qazim kaq driteshkurter qenke. Po mire i her, me thuaj ti car ka ndodhur keto 15 vjet qe ky nuk i ka gjetur dot ? Me thuaj ti se si kane levizur trecereku i politikaneve(me perjashtim te nje garde te caktuar qe normalisht po te levizi del pislliku haptas) nga njera parti ne tjetren. Dhe tani cdo gje dyfishohet, nga PD-ja lindin dy te tilla, nga PS-ja dy te tilla e keshtu me rradhe, por jane po te njejtet njerez. Ekziston nje ligj i caktuar natyror madje ka vertetim matematikor me ket punen e dyjezimeve, se kurre nuk arrin dot te kthehesh ne origjine. Rrjeta e krijuar eshte monstruoze, por derisa njerez te tille jane gjalle e flasin, dhe kane mbeshtetjen e botes, ka shprese.
    Ndryshuar për herë të fundit nga Hyllien : 07-11-2006 më 14:16
    "The true history of mankind will be written only when Albanians participate in it's writing." -ML

  15. #15
    Ne kemi synuar që t’i mbështesnim intelektualët që ata të krijonin partinë e tyre e ne të ruanim Lëvizjen Studentore të pavarur nga ajo parti politike që do të lindte.
    Meqenese shkrimi i z.Shinasi Rames eshte i gjate, mendova te nxjerr disa pjese permes te cilave mund te behet nje analize me e mire e ngjarjeve te asaj kohe.
    Pra sic thekson ai vete, del se Levizja Studentore nuk kishte asnje lloj programi.
    Si do te mundnin ata qe nga njera ane te mbeshtesnin intelektualet ne krijimin e nje force politike e nga ana tjeter do ta mbanin Levizjen Studentore te pavarur nga ajo force!?
    Levizja per levizje do te mbetej thjeshte nje loder ne duart e atyre qe drejtonin Shqiperine dhe nese ajo do te mbetej e tille, ajo nuk do t ishte asgje me teper se nje mjet per te ruajtur te paprekur sundimin komunist dhe transformimin e tij ne nje neokomunizem te tipit te Europes Lindore te viteve '60.
    Shfrytezimi i levizjes per te krijuar nje force politike opozitare, ka qene merita me e madhe e atyre qe diten ta bejne ate.
    Levizje te tilla bejne epoke dhe per kete duhen falenderuar si lideret e Levizjes ashtu dhe ata qe krijuan partine e pare opozitare qe nga pushkatimi i opozites se vitit 1945.

    mbasi e pamë se kush po vinte që ta bënte partinë e opozitës, unë e shokët e tjerë i përzumë si ata ashtu edhe Azemin dhe gjendja e tyre u bë shumë kritike, se nuk krijohej partia në bodrumin e shtëpisë ku jetonte Gramoz Pashko
    Pikerisht ashtu ka ndodhur,pra eshte perdorur levizja per te krijuar PD-ne, sepse ne kushte tjera as qe do te mund te krijohej nje parti e tille opozitare.
    Ne Shqiperi kishte me mijera njerez qe nuk do te pertonin te merrnin armet dhe t'u suleshin atyre qe po kerkonin te rrezonin "pushtetin popullor", ashtusic dhe u tentua te behej nga ushtaraket e Shkolles "Enver Hoxha" dhe mijera e mijera "vullnetareve" te Enverit.
    Kush e ndaloi z.Rama qe te ishte pikerisht ai nder drejtuesit e PD-se?

    ne i lejuam që ta shpallnin PD-në, por me kusht që në Komisionin Nismëtar të mos kishte shtatë vetë, por gjashtë studentë, tre intelektualë të Tiranës e katër pedagogë të Universitetit. Mendonim se do të mund të ruanim kontrollin mbi Qytetin Studenti e mbi Lëvizjen Studentore dhe, me kohë, ne të vazhdonim rrugën tonë që nuk ishte rruga e tyre, e që nuk duhej të ishte rruga e tyre.
    Cila ishte rruga alternative e z.Rames? Ai nuk thote asgje per kete, sepse dhe vete ai nuk ka patur asnje ide.


    Por, Saliu dhe Azemi e ‘çimentuan’ aleancën e tyre e cila na dëmtoi tepër, sepse duke e bërë Azemin Kryetar të Komisionit Nismëtar, e duke ia përkëdhelur sedrën, Sali Berisha e përçau Lëvizjen Studentore në mbështetës të Azemit e në mbështetës të dikujt tjetër. Duke parë një student në krye të opozitës, të gjithë studentët u turrën për me mbështetë PDnë dhe kjo na dëmtoi shumë. Ne e dinim se Azemi ra viktimë e egoizmit të vet dhe se ishte çështje kohe derisa këta ‘intelektualë’ ta shtrydhnin e ta hidhnin në plehra
    Nje vleresim aspak dinjitoz per nje lider te asaj levizje, gje qe le te kuptohet per inate personale te z.Rames ndaj te ndjerit Azem Hajdari.
    Shinasiut i paska ardhur inat se pse studentet e paskan mbeshtet PD? Ke do te duhej te mbeshtesnin studentet?
    Shinasiun pa ide e program apo PPSH nese ajo do t'ju vinte ne pune kaldajen e do t'ju rregullonte kushtet e jeteses ne Qytetin Studenti?

    Ashtu si revolucioni han bijtë e vet, ashtu edhe sistemi totalitar han njerëzit që e ngrejnë dhe që e mbajnë në këmbë dhe e bëjnë funksional
    Sistemi totalitar nuk hengri njerezit qe e ngriten, por masakroi, dhunoi, burgosi, vari, pushkatoi, perndoqi, persekutoi, internoi, i deboi jashte kufinjve me mijera e mijera shqiptare.
    Komunizmi nuk erdhi ne pushtet duke ngrene njerezit e vet, por erdhi ne pushtet duke pushkatuar nacionalistet, duke pushkatuar opozitaret e pare antikomuniste, duke vrare ata qe ishin kunder me cdo forme te qendreses.
    Njerezit e vet i hengri komunizmi vetem per aresye te luftes per te ruajtur sundimin, sepse asnjeri nga bijte e vet nuk ishte per te ndryshuar sistemin.
    Mehmet Sheu u vra sepse luftoi ti zinte vendin Enver Hoxhes e jo se kerkoi nje shtet te lire dhe demokratik.

    Ashtu ndodhi edhe në shtetin shqiptar. Krijimi i një sistemi totalitar çoi edhe në krijimin e strukturave terrorizuese për të gjithë në të cilat jemi rritë gjithë dhe në të cilat kemi funksionue të gjithë
    Nuk eshte e vertete.
    Nuk mund te krahasohen vuajtjet e Havzi Neles ne litar me vuajtjet e nje komunisti qe dergohej ne prodhim per riedukim apo me mijera te burgosur politike te Spacit, Burellit e Qafe Barit.
    Nuk mund te krahasohen vuajtjet e atyre qe ende nuk ju gjenden eshtrat me bijte e komunisteve qe nuk desheronin te punonin ne fshat apo ne zona malore.

    Mua më vjen shumë keq për vuajtjet që kanë kalue të persekutuarit gjatë kohës së sistemit totalitar dhe po ashtu me vjen shumë keq edhe për vuajtjet e njerëzve që për me jetue nuk e folën një fjalë kundër sistemit apo u përdorën nga strukturat.
    Ndaj tyre nuk duhet shprehur vetem keqardhje, por se pari duhet kerkuar ndjese (gje qe nuk eshte bere as sot e kesaj dite) dhe ju duhet dhene respekt.
    Respekti me i madh u duhet dhene te gjithe atyre shqiptareve qe me cdo mjet e kundershtuan instalimin e diktatures komuniste.
    Ata jane heronjte e vertete te demokracise shqiptare!

    Nuk ma merr mendja se dikush ka pritë që unë e shumë të tjerë si unë me dënue me vdekje prindërit e mi e familjen time për me iu dhanë lirinë atyre që kishin vuajtur apo që unë me u kthye në skllavin e tyre për çka ka ndodhë në sistemin totalitar.
    Askush nuk ka kerkuar nje gje te tille, sepse ajo do te ishte nje veper e shemtuar dhe teresisht antishqiptare.
    Kujto vetem Pjeter Arbnorin se cfare tha per ata qe e kishin torturuar dhe denuar apo gjeni nje te perndjekur politik qe ndermori nje akt hakmarres.
    Por kjo nuk do te thoshte se ata nuk do te kerkonin drejtesi per krimet qe ishin kryer ndaj tyre.
    Kush u grabiti pronat e shqiptareve pas Luftes? E pra ato u duhen kthyer atyre.
    Kush u grabiti lirine atyre? E pra ajo u duhet kompensuar atyre.
    Ne atyre nuk ju rikthenim dot enderrat, rinine, familjet, varret, fytyrat e prinderve apo te afermve te tyre, por ne atyre duhej t'ju rikthenim dinjitetin.


    Ata nuk e kuptuan se për të ndrruar rrugë, duhej që ata të sakrifikonin gjithçka dhe të vinin bazat për pajtim të mirëfilltë kombëtar e për krijimin e një shteti në shërbim të të gjithë shqiptarëve
    Idealizem puro.
    Si mund te besh pajtim kombetar kur xhelati nuk i kerkon ndjese viktimes?
    Apo viktima t'i thoshte xhelatit: "Na fal o xhelat se te kemi lodhur 50 vite duke na rrahur, duke na vrare, duke na burgosur, duke na internuar, duke na grabitur pronat, duke na debuar, duke na lene pa shkolle, duke na lene pa femijeri, duke na lene pa prinder e pa te aferm, duke na mbytur neper baltrat e Maliqit apo furtunat e Alpeve"!
    Pas mbarimit te Luftes se II-te Boterore, fuqite fituese ngriten Gjyqin e Nurembergut. Aty nuk u denua populli gjerman, por u denuan ideologet e krimeve naziste.
    Ne Shqiperi nuk u kerkua nje gjyq i tille, por ama te jesh ne vitin 2006 e te mos kerkoje askush ndjese per krimet e diktatures, kjo nuk shkon ne te mire te pajtimit.
    Kvasnjevski i Polonise, me te ardhur ne pushtet, u perkul para fatit te milionave bashkeqytetareve polake qe vuajten pasojat e diktatures komuniste. E pra Kvasnjevski nuk kishte qene kreator i diktatures.

    Për fat të keq, ai brez që hyri në lojë e mësoi politikën duke imituar parinë jeniçere që ishte përgatitur për me i shërbye sistemit kriminal të Enver Hoxhës, që hyri në partitë që lindën tek zyrat e Zërit të Popullit dhe me ndërgjegje të plotë u turrën për me shtypë e me shfrytëzue popullin e tyre duke krijue atë sistem kriminal që është duke iu tharë shpirtin të gjithë shqiptarëve sot.
    Cili eshte ai sistem qe po shtyp, po shfrytezon e po than shpirtin e popullit shqiptar sot?


    Atëherë synimi ynë kryesor në strukturimin e PD-së ka qënë që të mos përjetësonim këtë ndarje në etër e bij, në miq e armiq të përjetshëm, por t’i bashkonim të gjithë, sepse një parti që do të kishte individë nga të gjitha palët, do të bashkonte të gjitha palët dhe kështu do të krijonte ndasi të reja në shoqëri. Ndasi kryesore në politikën shqiptare, simbas nesh duhej të ishte në njerëz të ndershëm dhe që jetonin duke iu bindur ligjit e në hajdutë, pushtë, kodoshë e kriminelë në anën e kundërt të ligjit. Këtë zgjidhje duhej ta bënim jo në emër të tregut të lirë apo të kastës sunduese por në emër të një vlere themelore që i bashkon të gjithë dhe të vetmet struktura rreth të cilave bashkohen të gjithë janë kombi e shteti. Në historinë e shqiptarëve e vetmja vlerë që i ka bashkuar njerëzit, që ju ka dhënë shpresë e të ardhme, që i ka lidhur dhe që i larguar nga e keqja që iu kanosej ka qënë nacionalizmi. Sado idealiste që mund të duket, unë e shokët e mi e kemi propaganduar fuqishëm e me vetëdije të plotë këtë botëkuptim në të gjithë veprimtaritë e Lëvizjes Studentore. Si njerëz me këto bindje, ne e kemi ditur pa pikë dyshimi se jemi të humbur në politikë, e kemi ditur se do të trajtohemi si idealistë të pandreqshëm dhe se ishim jashtë lojës.
    Pergjigja eshte dhene nga vete autori i shkrimit.

    Prapë se prapë kemi qënë shumë të vetëdijshëm se duhej dhënë një shembull, se duhej bërë gjithçka që ishte e mundur për të luftuar të keqen. Kemi qënë të bindur se duhej hedhur ai hap i parë në një rrugë të caktuar për të hyrë në një hulli të të ndryshme nga llumi ku po e zvarriste me qëllim popullin paria e Tiranës e cila kishte vetëm një synim në mendje; të ruante kontrollin e saj mbi shtetin e mbi ekonominë. Kështu ne mendonim se edhe pse me një lule nuk vjen pranvera, të gjithë të tjerat vijnë mbas të parës. Dikush duhej me guxue. Platformën e kishim të gatshme sepse para nesh ishte Rilindja Kombëtare, vlerat e saj ishin të ditura e na jepnin një shembull të shkëlqyer për t’u ndjekur prej nesh. Pra, aspirata e Lëvizjes Studentore ka qënë shumë fisnike dhe në dukje shumë jashtë kohës kur u shpreh. Paradoksi është se herët a vonë ka me ardhë koha edhe e diskutimit dhe e nevojës së zbatimit të asaj aspirate sepse, derisa shoqëria shqiptare ta kuptojë se cila është rruga e duhur, dhe derisa ta kuptojë se ajo rrugë kalon përmes bashkimit e mirëkuptimit e krijimit të shtetitkomb, në shtetin shqiptar nuk do të ketë kurrë as paqe, as qetësi, as begati, as dinjitet për njerëzit e as stabilitet politik.
    Perkundrazi, diversiteti i ideve dhe i mendimeve eshte rruga me mire e zhvillimit kombetar.
    Keto arrihen me ndertimin e nje shteti te vertete ligjor dhe permes mbrojtjes dhe respektimit te ideve, besimit dhe origjines se tjetrit.

    Paria e Tiranës ka fituar shumë beteja por ende nuk e ka fituar luftën ideologjike me atë sistem vlerash. Ai sistem vlerash është i gatshëm, jep zgjidhje e shpresë për të ardhmen dhe është e vetmja rrugë që mund të shmangë vazhdimin e së keqes. Por, ndarja e qëllimtë që bën paria e Tiranës në ‘etër e në bijtë e etërve’ e shkatërroi edhe një herë tjetër mundësinë e bashkimit të shqiptarëve, e përjetësoi edhe për një brez luftën klanore, krahinore e fetare, dhe e ktheu shtetin shqiptar në një fole të krimit të organizuar politik. Për këtë, përgjegjëse e padiskutueshme është paria politike e Tiranës e të gjitha ngjyrave, partive dhe partiçkave politike.
    Absolutisht e pavertete.
    Politika reflekton nivelin dhe vlerat e shoqerise shqiptare ne kohen ne te cilen jetojme.
    Me rritjen dhe zhvillimin e vlerave te te gjithe shoqerise, rrjedhimisht do te rritet dhe niveli i politikes dhe politikaneve shqiptare.

    Vrasjet e 2 prillit dhe mesazhi i zymtë që u përcoll me ato ndodhi më kanë vrarë shumë. Personalisht kam ikur shumë i trishtuar sepse isha shumë i vetëdijshëm se klasa politike ishte në një nivel politik mizerabël dhe e pazonja për me iu përgjigjë popullit e nevojave të kohës. Po ashtu, ishte e qartë se ajo nuk kishte pikën e vullnetit politik për me investue për daljen nga kriza dhe se lufta civile ishte e pashmangshme por vetëm çështje kohe. Shkalla e krizës së gjithanshme ishte e tmerrshme dhe kushdo që e merrte pushtetin do të përballej me detyra të pazgjidhshme të cilat do të kërkonin që ata si individë e si forca politike ose të bënin zgjidhjet e duhura e të pranonin që do të digjeshin shumë shpejt, ose të sakrifikonin popullin e tyre e të bëheshin paria e borgjezia që mbronte klanin e tyre në kurriz të të gjithë shqiptarëve të tjerë. Nuk kisha pikë dyshimi që ata do të merrrnin rrugën e dytë ashtu si edhe ndodhi, dhe për këtë kam vuajtur shumë. Por, me iu dhanë hakun, kushdo që hynte në politikë hynte si humbës e do të dilte si humbës edhe më i madh se nuk kishte mënyra, kohë e mjete, për me i zgjidhë problemet e shumta ashtu si duhej.
    Kjo eshte e verteta e mosangazhimit politik te z.Rames dhe ai kete e ka thene me gojen e vet.
    Askush nuk te fton qe te behesh protagonist, por ate duhet ta besh vete.
    Ashtu sic lexon dhe ketu ne forum, se Edi Rama do te ishte lider i PD-se sikur ai te ishte ne Tirane ne ate kohe e te mos ishte ne Greqi!?

    Komunistë kishte shumë edhe tek PD-ja, dhe nuk është problemi se u kthyen komunistët se mbas tranzicionit u pa qartë se ata nuk kishin asnjë bindje komuniste, por donin pushtet ekonomik e politik. Mandej, kthimi në politikë e në pushtet është një proces normal në një demokraci, aq më shumë kur PS-ja e partitë që dolën nga PPSH-ja kishin mbështetje të ndjeshme në popull, struktura të konsoliduara dhe një grup cilësor zyrtarësh e specialistësh që e dinin se si funksionon shteti. Me thanë të drejtën, shumë nga këto specialistë që iu ngjitën PS-së e që u hoqën nga puna nqë vitet 1992, duhej të kishin mbetur në vendet e tyre se ata ishin investimi më i çmueshëm që ishte bërë në të shkuarën e afërt dhe ata duhej të ishin trajtuar me respekt si nëpunës e shërbyes publikë e jo të detyroheshin që të shisnin banane e misra rrugëve të Tiranës. Kthimi i tyre në pushtet ishte vetëm çështje kohe dhe atëherë, po të ndodhte si duhej, do të ishte shenja më e mirë se demokracia po funksionon, anipse si marrëveshje e parisë e jo si shprehje e vullnetit të mirëfilltë të popullit. Por, si edhe e kam analizuar në librin tim, kriza e vitit 1997 është njolla më e zezë për parinë politike shqiptare të të gjitha ngjyrave, si për ata ‘blue’ edhe për këto të partisë ‘pink’ apo rozë. Problemi i të gjithëve fillonte me mënyrën se si e lanë veten për me u përdorue nga interesa të caktuara, se si erdhën në pushtet, çka vendosën për me ba, kur erdhën në pushtet, si u tallën me popullin e vet, dhe se kujt vendosën me i shërbye. Fatos Nano, Pandeli Majko, Ilir Meta, triumvirati i djeshëm i socialistëve edhe pse e riktheu vendin në normalitet, shkaktoi megjithatë mjaft probleme. Konsideratat tuaja për ta dhe gjithë tetëvjeçarin rozë të socialistëve në pushtet.
    Opozita u kthye me gryken e pushkes ne pushtet ne vitin 1997.
    Te pakten ata qe kane jetuar ne Shqiperi e kane pare dhe perjetuar vete.

    Në vitin 1990, Fatos Nano ishte ekonomisti më i mirë që kishte shteti shqiptar në atë pikë kritike. Po të vinte në PD në fillim, ashtu si disa prej nesh besonin se do të ndodhte se ai kishte dhënë intervistë tek Zëri i Amerikës, ishte pedagog, pjesë e ‘trojkës’ ekonomike ramiziane, etj., ai do të gëzonte shumë më mbështetje se Gramoz Pashko apo edhe se gjithë të tjerët që erdhën në PD të marrë bashkë. Nano dukej se ishte njeriu që duhej në atë pikë; me përgatitje të shkëlqyer profesionale, me mendësi shtetari, i zgjuar, me kuptim të qartë të mënyrës së funksionimit të institucioneve e të ekonomisë dhe jo pa një pikë karakteri si disa të tjerë që erdhën në PD
    Nano dhe PPSH ne ate kohe ishin per nje ekonomi te tipit vetadministrues jugosllav.
    Terapia shok ishte nje zgjidhje e duhur per Shqiperine. Shqiperia nuk ishte se cfare te humbiste, kur te gjithe jetonin me 80% qe paguante shteti.
    Dhemballa e krimbur duhet shkulure te mos infektohet i gjithe trupi.
    Ndryshuar për herë të fundit nga DYDRINAS : 07-11-2006 më 16:25

  16. #16
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    27-12-2004
    Postime
    1,681
    Ajo qe me shtyn ne dyshime eshte momenti,koha,qe zgjodhi per te publikuar mendimet e tij rreth ngjarjeve te Dhjetorit.
    Nese eshte i shtyre nga qarqe te caktuara politike atehe Shinasi mavria ka dale nga shinat e trenit.

    E verteta eshte nese jane krejt te verteta kujtimet e tij,ka gjera mjaft interesante ne lidhje me rolin e perfolur te shume figurave historike ne ate fillim Dhjetori.

    E verteta nuk njeh kohe ,dhe prej saj askush nuk duhet te kete frike , ju siguroj se kur lexova kete teme mu kujtuan edhe nje here ato dite , dhe ato qe jane shkruajtur aty nga prof, Shinasiu jane te verteta perputhen me ato qe kam shkruar une pothuajse dy vjet me pare.

    Pse i shkruan tani ?

    Sepse dikush kerkon te marre meritat dhe te dale si shpetues i kombit dhe hero i permbysjes se diktatures gje qe nuk eshte e vertete dhe brezat e rinj qe vijne duhet ta dine kete te vertete tani dhe jo pas 50 vjetesh.
    larguar forever

  17. #17
    Qazim,

    po kapesh dhemb per dhemb, e nuk po i le asnje nga tezat e Shinasiut te bien ne toke.

    flet per ti bere recence e per tia hedhur poshte, apo ke qene i perfshire ne ato procese si ai - varet se ku - ne qender apo periferi, dhe jep kundertheniet e tua. Por me shume ngjan si kritike. Ty edhe mikut tim brar, nuk duhet me ia "gerga" Salen, ate trim tribun te vegjelise ...

    Tani po dilet tek dilema e madhe: pula e beri vezen, apo veza pulen? A ishte spontane levizja studentore, dhe a ishte e parapergatitur platforma e partise "opozitare"?

  18. #18
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    27-12-2004
    Postime
    1,681
    kur te kem durim te te lexoj do te flas dhe me ty..
    tani le te degjojme deshmitarin okular.. te ngjarjeve.. dardajanin e sinqerte..
    Une nuk e di ku ishit ju ne ate kohe por une zgjodha te qendroj ne atdhe dhe jo te emigroj me Ambasadat pasi doja te isha deshmitar i agonise se atij regjimi prandaj dhe nuk i kuptoj ato pikat e tua megjithate meqense ke deshire te lexosh po vazhdoj dhe pak qe tju shuaj kuriozitetin.

    Pse u zgjodh qyteti studenti per keto zhvillime ?

    Sepse ata te rinj dhe intelektual te Tiranes qe ishin kunder atij regjimi po organizoheshin per te shkateruar bllokun dhe bllokmenet pa asnje kompromis me ta, dhe per kete kerkohej dikush qe ti udhehiqte ,prandaj ishte vendosur si ne heshtje qe vetem Ismail Kadare mund te udhehiqte opozitaret dhe disidentet e vertet kunder atij regjimi kjo kerkese arriti kulmin kur u hodh ne ere me dinamit librari Flora (dyqani i tarrasit ) dhe qe aty shum prej nesh shkuam poshte shtepise se Ismailit dhe i kerkuam qe te na udhehiqte duke dale hapur kunder diktatures gje e cila nuk be nga ai perkundrazi u largua nga Shqiperia.


    Ramizi eshte nje nuhates i mire ,dhe nuhati fare mire rezikun prandaj dhe filloj hapjen e tij per nje shoqeri pluraliste , dhe studentet ishin pjesa me e lehte e shoqerise per tu manipuluar dhe kontrolluar sic edhe ndodhi.

    C'far kekonin studentet ne fillim ?

    Uje te ngrohte neper dushe dhe ngrohje , ushqim me te mire dhe gjera te tjera banale .

    Kur moren kerkesat e tyre ngjyra politike ?

    Mbas takimit me Ramizin ku ky i fundit ju tha shkoni atje lart mblidhuni dhe beni kerkesa me dinjitoze si pluralizem etj krijoni gjithashtu edhe organizaten tuaj e keshtu me radhe..

    Eshte e vertet qe kishte disa grupe studentesh ne ate levizje ?

    Po eshte e vertet e kam thene edhe me pare qe egzistonin te pakten nje grup tjeter qe perfaqsohej nga nje djale dhe nje vajze per te cilen flet edhe Shenasiu por qe u eliminua ne ditet ne vazhdim pas paktit qe beri Sala me Azemin.

    Kush mori pjese ne mitingun e pare ne sheshin demokracia ?

    Pothuajse te gjith studentet dhe shum pak te ardhur nga populli i Tiranes
    dhe ata ishin te gjithe ate qe ishin viktime e atij regjimi, ndersa pjesa me e madhe e popullit nuk shkoj ne ate miting edhe per arsyen se Tirana ne ate kohe ishte e banuar nga njerez te zgjedhur te partise ne pushtet te cilet edhe pse me barkun dhe zhepat bosh nuk mund te ngrinin krye kunder partise se tyre.

    Per cfare sherbeu ajo levizje ?

    Per te lejuar vazhdimesine e regjimit komunist Enverist nepermjet mutacioneve politike si te individve dhe te organizatave dhe partive gje e cila vazhdon te jetoje edhe sot e kessaj dite.


    Nuk lejoj perplasjen frontale midis disidenteve dhe te perndjekurve te regjimit komunist me kliken ne fuqi.

    Por jemi mesuar ne , kur s'kemi pulen hame edhe sorren.
    larguar forever

  19. #19
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    04-04-2006
    Vendndodhja
    Tirone
    Postime
    8,398
    Citim Postuar më parë nga dardajan
    Pjesmarrja ime ne kete teme eshte si reflektim i ketij citimi .

    Miku im.
    demokracia nuk erdhi vete dhe as vetem me kontributin e Shinazi Rames , Dardajanit, 2043 , apo dhe te 20 te tjereve.
    Demokracia ishte nje pasoje E KUPTON ?
    Dhe revolta e studenteve ishte shkaku.
    Ne ate kohe ishim te rinj dhe keto gjera nuk i kuptonim si duhet, por nuk na falet sot qe te tregohemi heronj dhe te kerkojme te na njihen meritat , pasi pa ne ky popull do kishte mbetur ne rroberi.
    Ne ate kohe as z. Shinasi qe ishte per hir te se vertetes me aktivi, nuk e kishte te qarte rrugen se ku do te shkonim. Dhe kete e ka pohuar vete ne shkrimin e tij.
    Le te jemi me modeste zoterinj dhe te jeni te sigurt se historia do te shkruhet realisht dikur dhe nuk do i humbasin meritat askujt.
    Perpara se te ngrihemi e te tregojme gjoksin, se ngritem grushtin kunder diktatures ne momentin qe po jepte shpirt, le te perkulemi me respekt per ata qe ngriten zerin e tyre dhe grushtat e tyre te vegjel , kunder kesaj diktature , ne kulmin e fuqise se saj.
    Dhe atehere do te kuptojme se vepra jone , krahasuar me te tyren eshte si nje loje femijesh.
    Mjaft me idealizma dhe me kerkim meritash. Koha i seleksionoi fituesit dhe humbesit ne baze te aftesive.
    Askujt nuk ju privua e drejta te ishte lider, por te tille nuk behen dot te gjithe.
    Ishte koha pra qe tregoi se kush mund te ishte revolucionar (mar shembull veten ) dhe kush mund te ishte lider (keta i njohim te gjithe )



    Pershendetje dhe respekt nga nje bashkeluftetari juaj ne ate kohe.
    Lavdi heronjve qe sakrifikuan per kombin.
    Unë jam njeri i thjeshtë.
    Kënaqem me pak.
    Më mjafton më e mira.

  20. #20
    Flet nga SHBA Shinasi Rama, nismëtar i krijimit të PD-së. Ndërkombëtarët dhe kulisat e ndërtimit të kabinetit blu

    Rikthimi i PD-së në pushtet pazar i fshehtë Berisha Nano
    Edi Rama mori në duar një parti të korruptuar


    Lorenc Vangjeli

    Shinasi Rama, një nga Nismëtarët e themelimit të partisë Demokratike në Dhjetorin ’90 tregoi dje në Gazetën Shqiptare atë zinxhir ngjarjesh dhe personazhesh të cilët mundësuan krijimin e partisë së parë opozitare në vend. Ai dëshmon për dhe dyshimet e tij të para për intelektualët që ju bashkuan Lëvizjes studentore dhe krijimin e PD-së. Sipas tij, në atë periudhë kur pluralizmi politik ishte bërë fakt, në krye të forcave politike të krijuara apo në krijim e sipër, do të vinin figura të parazgjedhura. Madje ai pretendon edhe se në atë kohë, Fatos Nano do të ishte shumë më i pranueshëm se Sali Berisha për drejtimin e të djathtëve. Sot, do të lexoni kosnsideratat e tij për rikthimin në pushtet të zotit Sali Berisha. Dyshimet për atë çka ndodhi në zgjedhjet e korrikut 2005 dhe roli i faktorit ndërkombëtar në krijimin e qeverisë së sotme. Presidenti i Republikës, Kryeprokurori dhe marrëdhëniet e tyre me ekzekutivin e zotit Berisha; kreu i ri i socialistëve Edi Rama, rebusi i zgjedhjeve të pritshme lokale dhe ndikimi i rezultatit të tyre në politikën e nesërme në vend.
    Vetë Shinasi Rama thotë se do të rikthehet sërish në Shqipëri, por ndruhet se mbijetesa në Shqipërinë politike është tepër e vështirë, në rastin e zgjedhjes së të jetuarit të një jete të ndershme.

    Në mes të mandatit të tyre të dytë, President i vendit bëhet ish-ushtaraku Alfred Moisiu, sot në qendër të kritikave kryesisht nga doktor Berisha e të tijtë. Si e vlerësoni rolin e tij?

    Presidenti Moisiu ka pasur disa këshilltarë shumë të mirë dhe këta e kanë ndihmuar që të luajë një rol shumë më me peshë si president se sa e ka të përkufizuar edhe Kushtetuta e shtetit shqiptar. Pavarësisht, kufizimeve që nuk i lejojnë shumë hapësirë veprimi si dhe të problemeve që ka pasur, në një pikë Moisiu është treguar shembullor. Duket se ai nuk ka luajtur si të tjerët me çështjen shqiptare. edhe në takime delikate, Moisiu ka thënë atë që ka menduar për problemin kombëtar shqiptar edhe kur të tjerët luanin lojra të ndyra.
    Vitin e kaluar në pushtet rikthehet Berisha. E prisnit një gjë të tillë?
    Për fat të keq, në një intervistë që kam dhënë para zgjedhjeve të Korrikut 2005, e pata paraparë se marrëveshja midis palëve të parisë po funksiononte si duhet, dhe se me sa dukej Sali Berisha kishte mundësi që të fitonte zgjedhjet, edhe pse mendoja, se të huajt nuk do ta pranonin dhe kjo do të ishte një pengesë jo e vogël për ruajtjen e stabilitetit të shtetit shqiptar. Kjo mundësi e fitimit të zgjedhjeve u ba edhe më e qartë mbas intervistës që Berisha i dha Der Spiegel kur ai i dha publikisht garancitë që duheshin për disa drejtues të atëhershëm të shtetit. Mbas fushatës mizerabël të PS-së, u binda qe me të vërtetë Sali Berisha edhe mund të fitonte zgjedhjet. Berisha i vuri Nanos si kundërshtar Besnik Aliajn që nuk e njihte kush, e Nano i vuri si kundërshtar Berishës një këngëtar opere; po të donin me luftue kundër njëri-tjetrit, ata e dinin mirë se cila ishte rruga, por nuk kishin këtë qëllim. Këtu hyn edhe sjellja e çuditshme e Nanos, që me thanë të drejtën ishte tërësisht jashtë sjelljes e praktikave të tij. Praktikisht, Nano, jo vetëm që ia la lojën politike të vendit Berishës që ta fitonte (sepse u mor vetëm me LSI-në, me 1997-n e me vetë Berishën), por ai ndërmori hapa që i alarmuan e shqetësuan shumë ndërkombëtarët, sidomos kur ngriti problemin e çështjes kombëtare shqiptare dhe kërcënoi se ai do të punonte për ta zgjidhur atë problem. Kështu, thuajse brenda natës, Berisha, që tregoi zotësi të madhe politike duke e mbajtur bashkë një koalicion partiçkash e individësh që nuk lidhen kurrkund veçse mbas kuletës së vet, u bë një alternativë e mundshme, ndonëse aspak e pëlqyeshme për të huajt që mezi e kishin hequr nga posti i presidentit në vitin 1997. Mendoj se Berisha vetë nuk ishte i interesuar per me i fitue zgjedhjet sepse ai e dinte mirë që në shtetin shqiptar u bë një luftë civile për ta hequr atë e PD-në nga pushteti dhe ai thjesht donte të mbeste në kontroll të opozitës, d.m.th. të shkonte në buzë të fitores dhe mandej t’ia linte fajin të tjerëve për humbjen e pritshme.

    Mendoni se ekziston një komponente ndërkombëtare në atë çka ndodhi para dhe mbas tre korrikut 2005 në Shqipëri?

    Në një shtet si shteti shqiptar i cili e ka sovranitetin shumë të kufizuar, pesha e fuqive të interesuara është shumë, shumë e madhe, për mos me thanë vendimtare dhe fitimi i zgjedhjeve i krijoi Berishës më shumë probleme se sa mundësi për qeverisje. Ndërsa fitimi i zgjedhjeve ishte hapi i parë, momenti më i vështirë ishte mundësia e mospranimit nga ana e bashkësisë ndërkombëtare e kthimit të Sali Berishës në pushtet. Për dy muaj, politikisht shumë të gjatë, ambasadat e vendeve që kanë peshë në shtetin shqiptar as nuk i njohën zgjedhjet e as nuk e njohën rezultatin dhe as nuk folën fare për atë punë, çka ishte tepër shqetësuese në çdo drejtim. U deshën disa takime të Fatos Nanos brenda e jashtë vendit e takimet dy herë në javë midis Berishës, Jozefina Topallit e disa përfaqësuesve të huaj të caktuar për t’i bindur ata se mund ta pranonin Berishën si kryeministër. Mirëpo, cili ishte çmimi?

    Si e vlerësoni qeverisjen e tij në këtë çerek mandati?

    Tre javë mbas zgjedhjeve unë përgatita një analizë të vendit që këto zgjedhje zënë në procesin e tranzicionit si dhe analizova problemet e mundshme të qeverisjes së PD-së, dhe kjo analizë është e përfshirë në librin tim. Në thelb unë identifikova shtatë probleme themelore që do ta bënin qeverisjen e PD-së krejtësisht inefektive dhe për këtë shkak, simbas mendimit tim, shqiptarët do të humbnin edhe disa vite të tjera. Së pari, programi i qeverisjes së PD-së ishte shumë ambicioz dhe i parealizueshëm. Së dyti, qeveria e PD-së do të mbushte administratën me militantë, se nuk do të ruante pavarësinë e administratës, dhe se kjo sjellje e pritshme do të krijonte shqetësime të mëdha. Së treti, koalicioni i PD-së është shumë i paqëndrueshëm dhe me individë që janë si të korruptuar ashtu si edhe i shitblehen me çmim të caktuar blerësit më të parë. Së katërti, PD-ja nuk do të prekte kupolën kriminale të Nanos, Angjelit e me rradhë, pra, do të legjitimonte pasurimin e të korruptuarve të vërtetë e të korruptuesve. Së pesti, problemi më i rëndësishëm është ai i çështjes kombëtare shqiptare dhe këtu parashihja se qeveria e PD-së do të bëjë lëshime të mëdha si në jugun e shtetit shqiptar ashtu edhe në lidhje me Kosovën, çka mund ta dëmtojë keqazi çështjen kombëtare shqiptare. Së gjashti, janë politikat ekonomike e sociale që janë propozuar e që nuk ishin të realizueshme pse vendi dhe ekonomia ka nevojë për mbrojtje e jo për eksperimente ekonomike që po i dëmtojnë interesat e të gjithë shqiptarëve. Më së fundi, kam ngritur si problem sjelljen e karanterin e Sali Berishës duke sugjeruar se mund të bëhet një pengesë e madhe në realizimin e objektivave që duhet të arrihen e që nuk është e vështirë të përcaktohen qartë. Në këtë pikë, opinioni im për qeverisjen e PD-së dhe të Sali Berishës është se ka pasur arritje, në disa drejtime shumë të mira, por edhe se ka pasur edhe më shumë fushata boshe, probleme e eufori, sepse asnjë nga problemet që u përmendën me lart nuk e kanë marrë zgjidhjen e duhur.

    Besoni se ish-kryetari i parë i PD-së, ish-presidenti dhe kryeministri Berisha ka ndryshuar?

    Unë nuk mendoj se Sali Berisha ka ndryshuar ashtu siç nuk kanë ndryshuar as të tjerët. Një pari që është përgatitur për me i shërbye një sistemi kriminal, që nuk ndrron rrugë, por që krijon një sistem të stërkorruptuar e kriminal, nuk mund të sillet ndryshe, përveçse si kriminale. Në politikën shqiptare njerëzit janë si gjarpëri, çdo vit ndërrojnë lëkurën, por jo helmin. Tash në lidhje me Sali Berishën, e vërteta është se unë mendoj se ai ka ndryshuar për më keq dhe për këtë gjë nuk më vjen aspak mire sepse ai ka një rol kryesor në politikën e sotme shqiptare. Para së gjithash, Berisha ka probleme shqetësuese me veten e vet, sepse e ka shumë të zhvilluar mosbesimin tek gjithë të tjerët. Krizat politike të njëpasnjëshme që ka kaluar në këto vite shumë të vështira edhe për të, ia kanë kthyer këtë sjellje mosbesuese gati në paranojë fikse dhe kjo e pengon për me pa qartë e me kthjelltësinë e duhur. Kur nuk është euforik, Berisha është shumë i pasigurtë, edhe në vetvete, dhe kjo shihet si nga sjellja e tij në Kuvendin Popullor, ashtu edhe tek nevoja për fushata e populizëm, tek shtysat e tij për të qënë gjithnjë në krye të vendit, për të qënë i pari dhe i pazëvendësueshmi gjithkund e në çdo proces. Por, Berisha nuk ka shumë zgjidhje. Për shkak të së shkuarës së tij të errët, si dhe të përgjegjësive të mëdha që ai ka marrë para shqiptarëve, ai e ka dënuar veten që mos me mundë për me u ndalë kurrë më e për mos me dalë kurrë më prej lojës politike. Po nuk diti për me i zgjidhë problemet e veta ashtu si duhet, dhe shihet se ai nuk po din se si me i zgjidhë ato probleme, ato përgjegjësi që ai i mban në kurriz, do ta ndjekin si të gjallë ashtu edhe të vdekur. Ky është një problem për të gjithë shqiptarët sepse Berisha do të synojë gjithnjë të mbajë peng PD-në e të jetë flamurtari i përjetshëm i luftës kundër komunistëve, ashtu si edhe Nano do të luftojë të mbajë peng PS-në. Po nuk u zgjidh kjo nyjë nuk ka të ardhme për shqiptarët.

    Në Shqipëri, nga kritikët e tij, flitet shumë për përpjekjet e Kryeministrit për uzurpim të pushteteve dhe përqëndrim të tyre në dorën e tij, për nepotizëm, krahinalizëm. Cili është komenti juaj?

    Parimi i lojës politike është se atje ku nuk ka shtet ligjor ka klane, banda, hordhi e tribu që kontrollojnë shtetin. Përqëndrimi i pushteteve, nepotizmi dhe krahinalizmi janë tre gjëra të ndryshme. Sali Berisha ka luftuar që të përqëndrojë pushtetet në dorën e tij, sepse ashtu din ai për me punue, nuk din ndryshe. Por, edhe pse në raste të caktuara nuk ka mundur t’i shpëtojë këtij problemi, ai ka treguar shumë kujdes për mos me ra pre e krahinalizmit. Nëse është për t’u folur për krahinalizëm e nepotizëm, shembulli më i mirë është PS-ja që bëri disa qeveri pa gjetur një shqiptar gegë për me e ba ministër, dhe ku kishte një fshat si Salaria e Tepelenës që kishte më shumë qeveritarë ne qeverinë e Fatos Nanos se sa një qytet i madh si Shkodra. Është PS-ja që e ndau vendin me thikë, që i shtyu toskët kundër gegëve, dhe që e bëri nepotizmin normën e punësimit gjatë kohës që shteti drejtohej prej tyre. Gjate kohës së sundimit të Fatos Nanos, shteti ishte i sunduar hapur e pa mëdyshje nga shqiptarët e jugut e nga minoritetet. Tash, kthimi i shumë shqiptarëve të veriut në punë të shtetit nga PD-ja eshte me shumë balancim se sa krahinalizëm.
    Në lidhje me nepotizmin, duhet thënë se nga ana e Berishës ka një përpjekje për të krijuar një strukturë nepotike në PD me kuadro besnikë të tij. Ajo qe po bën Berisha është se ai po rreket me të gjithë forcat që të gjejë e të krijojë kuadro besnike të tij, të cilat, kur të vijë koha e daljes se tij prej lojës, të jenë të gatshme që ta mbrojnë e që ai mund t’u lejë edhe PD-në. Mirëpo edhe në PD, ashtu si në PS, të gjithë e kanë një çmim dhe Saliu e din këtë, sepse ai vetë i ka blerë figurat e PD-së me atë çmim që kishin. Kështu si jane punet në PD, as Topi, as Olldashi e as Topalli nuk mund ta mbrojnë, sepse të gjithë kanë interesa te vetat dhe kur të vijë koha do ta sakrifikojnë. Perpjekja e tij për të marrë në lojë individë që pa të janë ‘zero’ politike e për t’i ngritur në lojë, në mënyrë që gjithnjë të kenë nevojë për të e për hijen e tij, mund të ketë sukses por, rregulli është se të gjithë manarët e parisë politike të Tiranës shkojnë tek dora që është e mbushur me kripë.

    Një temë e nxehtë në Shqipëri është dhe përpjekja për të larguar Kryeprokurorin edhe mbas dekretit refuzues të Presidentit. Si do ta gjykonit një hap të tillë të maxhorancës qeverisëse?

    Mua më duket se të gjitha palët e parisë e kanë marrë një mesazh të qartë nga ndërkombëtarët, të cilëve ato kanë premtuar që do t’ju binden, një mesazh që është përsëritur rregullisht e me koherencë. Të mos harrojmë, paria shahen e grinden, por lojën e bëjnë të huajt, ata që kanë peshë, kuptohet. Mirëpo, edhe pse në shtetin shqiptar, ditëlindja e qenit të sekretarit të tretë të ambasadës së një shteti aziatik është më e rëndësishme se zgjidhja e nevojave të shqiptarëve, kur iu janë prekur interesat e tyre të ngushta, paria e Tiranës ka ditur të tregojë se ajo din të kundërshtojë edhe të huajt. T’i japim hakun Sali Berishës, Prokurori i Përgjithshëm, Theodhori Sollaku, nuk e ka levizur gishtin per te luftuar korrupsionin e krimin e politikanëve gjatë kohës që Fatos Nano e Partia Socialiste ishin në pushtet. Lista e krimeve që u paraqit në Kuvend nga PD-ja është më shumë se bindëse; ajo ishte tronditëse. Por, një nga problemet e Sali Berishës me Sollakun është se ai e sheh këtë problem edhe si kryqëzatë personale; Saliu nuk i fal individët që e lanë në baltë, veçanërisht mbas vitit 1997. Megjithatë, duhet thënë se, në këtë pikë, është Berisha vetë, i cili nuk duket i interesuar për të luftuar krimin e për të luftuar politikanët kriminelë ashtu si duhet. Heqja e zëvendësimi i Sollakut nuk janë e vetmja rrugë për të zgjidhur problemet e korrupsionit të klasës politike. Për shembull, Sali Berisha ka thënë se i ka dosjet e krimit të PS-së në PD. Atëherë, le t’i çojë Berisha edhe një herë dosjet e Fatos Nanos, të Skënder Gjinushit, të Anastas Angjelit, të Arben Dukës e të Shyqyri Durakut në Prokurorinë e Përgjithshme dhe në Komisonin e Etikës të Kuvendit Popullor. Po qe se Sollaku nuk i ndjek ato akuza, atëherë jo vetëm që duhet hequr, por edhe, simbas ligjeve ekzistuese, ai duhet arrestuar si mbrojtës i krimit. Mirëpo, duket sikur Sali Berisha ka nevojë edhe për një argument që të thojë se Theodhori Sollaku e Presidenti Moisiu nuk po më lënë që të bëj luftën kundër krimit që dua unë, e prandaj fajin e kanë këta që nuk e fus Nanon në burg. Kështu, ndërsa në shtyp e në media vazhdon katrahura e zallamahia për Sollakun, të shoqen e pronat e tyre, realisht në Tiranë nuk ndodh asgjë, askujt nuk i hyn ferrë në këmbë, në Kuvendin Popullor vazhdon cirku politik, dhe, si pasojë, ruhen ekuilibret e marrëveshjet politike midis palëve me peshë të parisë së Tiranës.

    Përballë Berishës kundërshtari kryesor është Edi Rama, lider i PS-së dhe opozitës tashmë të bashkuar. Jeni njohur me zotin Rama dhe si e mendoni rolin e tij në politikën e sotme?

    Roli i Edi Ramës është shumë delikat dhe fati i tij varet shumë nga zgjedhjet e pritshme vendore. Në politikë, njerëzit lidhen për vlera ose për interesa. Me sjelljen e tij në të shkuarën e afërt Edi Rama ka treguar se ai nuk ka ideologji e vlera për të cilat ka hyrë në politikë e për të cilat qëndron në politikë. Në lidhje me interesat, atje është hapur shumë oreksi i interesave dhe mundësitë e tij për me nda favore majtas e djathtas, nuk janë ato që kishte Fatos Nano kur ishte kryeministër. Mundësitë e Edi Ramës janë të kufizuara tek një leje që jepet me ndërtue pallat pa leje e me rradhë. Mandej ai pranoi të merrte në dorë një parti pa kurrfarë vlerash morale, të stërkorruptuar e të kriminalizuar, që gjatë tetë viteve të kaluara u kthye në një ortë jeniçerësh të mësuar që të thithë nga buxheti i shtetit dhe që doli e humbur nga zgjedhjet. Për më tepër, PS e ka një shtab hije që, një e dy, do t’i kujtojë atij e të tjerëve si metaforë e paaftësisë së tij të sprovuar, të shkuarën e tij në Francë. Problem tjetër i madh për Edi Ramën është se strukturat e partisë, edhe kur nuk iu janë besnike individëve të tjerë, ato janë të kontrollueshme prej tyre. Gjatë viteve të kaluara, Nano e disa të tjerë i trajtuan ‘kuadrot’ e PD-së si matrapazë dhe i blenë shumë lirë kur ata ishin në pushtet. Nga ana e vet, Edi Rama nuk arriti që të krijonte besnikërinë e duhur tek strukturat e partisë së tij. Edhe tashti, ai nuk ka arritur që t’i japë asaj drejtim si duhet. Kështu, ai po kërkon që t’i zëvendësojë ato kuadro drejtuese me ngut, por Fatos Nano, Gramoz Ruçi e disa të tjerë që kontrollojnë ‘kasketat,’ i kanë përzgjedhur deputetët e kuadrot si manarët. Janë këta individët që do të marrin vendime në PS deri në zgjedhjet e tjera, dhe këto ‘kuadro’ iu detyrohen shumë Nanos, Ruçit e disa të tjerëve. Neveria që ndjejnë e që shprehin sot për Fatosin, i cili i trajtoi pa doreza e si xhambaz, do të zbehet kur ai të nxjerrë letrat që ka për to e të bëjë pazaret për mbështetjen e tyre dhe Fatosi deri-diku e mban fjalën. Koha do të tregojë se kush është me Edi Ramën e kush është kundër tij në PS, dhe kjo kohë po afrohet shumë shpejt. Por, ai nuk është në një pozitë të lakmueshme politike, edhe pse të gjithë janë gati të luajnë me dosjen e tij që thuhet se është e mbushur deng me afera korruptive e me gjithfarë pikash të dobëta, dhe që mund të shkojë shumë lehtë nga Saliu tek Fatosi e anasjelltas.

    Shqipëria është në prag të zgjedhjeve lokale, të cilat konsiderohen si një tjetër test për demokracinë shqiptare. Si e paramendoni ju rezultatin dhe varësisht atij, çfarë konsekuencash do të kenë ato në politikën e sotme shqiptare?

    Gjithçka varet nga rezultati i zgjedhjeve, që është herët për ta parashikuar, sepse nuk dihet se si do të ecë procesi e çfarë pengesash do të dalin, pra, ende nuk po merret vesh qartë në se do të kemi zgjedhje dhe në se këto zgjedhje do të kontestohen pa u zhvilluar a jo. Por, gjithsesi, kur të mbahen, nëse do të mbahen në kohën e duhur e nuk do të shtyhen deri në afatin e zgjedhjes së presidentit, këto zgjedhje vendore do të tregojnë në se do të kemi zgjedhje të parakohshme e si do të strukturohen forcat politike kur të mbarojë mandati i presidentit Moisiu. Nga ana e tij, Saliut i duhen zgjedhjet vendore. Po të fitojë PD-ja një përqindje të mirë votash në nivel vendi si dhe po të fitojë edhe bashkinë e Tiranës, atëherë, Saliu nuk do të ketë më frikë nga zgjedhjet e parakohshme kur të vijë kriza e pritshme për zgjedhjen e presidentit. Ai mendon se ka të ngjarë të ndodhë kështu dhe prandaj në buxhetin e shtetit, ia ka rritur fondin bashkisë së Tiranës, por edhe një mesazh që po fitoi Edi Rama e ka një letër me shumë. Duke pasur një numër të mirë votash e mbështetje në elektorat, ai mund të llogarisë që ‘koalicioni’ i shumicës, d.m.th. shporta e karavidheve politike që e mbajnë varur në ajër mandatin e tij e që po e bëjnë shumë nervoz, mund të ketë nevojë për një provë elektorale. Kështu, sa të humbin në zgjedhjet, partiçkat e vogla do të treten e do të ridimensionohen, dhe koalicioni i PD-së do të fitojë një ekuilibër të ri përbrenda tij. Mandej Saliu të jetë shumë më i qetë për mandatin e për të ardhmen e tij dhe për zbatimin e marëveshjeve me palën tjetër. Nga ana e PS-së, gjendja e saj është shumë kritike dhe interesi i Edi Ramës është të shtyjë zgjedhjet vendore deri sa të vijë koha kur duhet zgjedhur presidenti. Po të mbahen zgjedhjet në Dhjetor, po të fitojë Edi Rama në Tiranë dhe po të ketë sadopak rritje në numër të votave të marra, atëherë Edi Rama prapëseprapë duhet të bëjë zgjidhjen e vështirë e për të të pamundur për presidentin. Kjo do të thotë se Edi Rama duhet të gjejë gjuhën me Fatos Nanon e me dosjen e vet që ia tundin para hundës si Saliu ashtu edhe Fatosi. Gjithsesi ai ka edhe disa muaj për të ndikuar në strukturat e PS-së dhe për me luftue e me balancue kthimin e pashmangshëm në politikën e ‘lartë’ të Fatos Nanos dhe ofensivën e tij të pritshme të katarsisit që Nano mendon se do ta detyrojë PS-në e Edi Ramën që ta mbështesin që të bëhet president, se prandaj po ia tund ‘lëvizjen e katarsisit’ tek hundët. Përndryshe, Nano atëherë mund të presë a të veprojë që Saliu të luajë me dosjen e Edi Ramës dhe gjendja në PS prapë do të bëhet kritike, se atje, kryetari e ‘njëshi’ është ai që të mbush xhepin dhe Nano, edhe si president me kompetenca të kufizuara, din se si ta luajë lojën, si me Berishën ashtu dhe me ‘kuadrot’e PS-së.

    Gazeta Shqiptare

Faqja 0 prej 2 FillimFillim 12 FunditFundit

Tema të Ngjashme

  1. Shkenca ne Islam
    Nga Shën Albani në forumin Toleranca fetare
    Përgjigje: 66
    Postimi i Fundit: 18-08-2010, 11:10
  2. Bibla Kur'ani Dhe Shkenca
    Nga Florim07 në forumin Komuniteti musliman
    Përgjigje: 8
    Postimi i Fundit: 15-04-2009, 21:26
  3. A besoni në fundin e botës?
    Nga fisniku-student në forumin Toleranca fetare
    Përgjigje: 72
    Postimi i Fundit: 28-02-2007, 14:24
  4. Mrekullite shencore te Kur'anit dhe Bibles
    Nga altin55 në forumin Toleranca fetare
    Përgjigje: 87
    Postimi i Fundit: 29-01-2004, 14:13
  5. Abaz Ermenji
    Nga Eni në forumin Elita kombëtare
    Përgjigje: 7
    Postimi i Fundit: 12-03-2003, 14:11

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •