Shtatore ... shtatore

[Diabolis]

Shtatore... shtatore

Historia moderne e njerëzimit njeh dy periudha demokracie, njëra në Greqinë e vjetër, fundin e të cilës e vulosi Aleksandri i Madh dhe tjetra dyqind vitet e fundit. Historia e shqiptarve njeh po dy periudha demokracie e para në vitet 20 të shekulli të kaluar dhe e dyta në vitet 90 e në vazhdim.
Viti 514 para Krishtit, Greqia e vjetër. Harmodiusi dhe Aristogeitoni vranë vëllain e një tirani. Ata u ngritën në qiell nga demokracia; thënë me fjalët e Arsitotelit, mësuesit të Aleksandir të Madh, tek Retorika: “...shtatoret e tyre ishin të parat që u ngritën në pazar.” Ky shëmbull pason përgjithësimin se duhet të lartojmë “... të vetmin apo të parin, ose thuajse të vetmin që ka bërë diçka apo që e ka bërë më mirë se kushdo tjetër...” na bën të qartë meritën e tyre dhe na le të mendojmë se njerëzit i lartonin në shtëpi, siç thotë populli i kishin mbi krye e sipër.
Viti 2000 mbas Krishtit, Tirana ... jo dhe aq e re. Ngrihet shtatorja e zotëruesit të saj të shekullit të XVII-të. Tirani dhe Tirana nuk janë dhe aq një koinçidencë e pakëndëshme gjuhësore, po të mendosh se demokracia(!) ngre në qiell një pasha, një përfaqsues të sundimit monarkik(?), veprim si prej arsenalit sfidues të pasardhësve të Zogut I. Kjo është demokraci me kokë poshtë, demokraci e përmbysur. Katër vjet më vonë prej pesë presidentësh të shteteve ballkanikë përurohet në Tiranë shtatorja e Nënë Terezës. Në një shesh të rëndësishëm por në cep, e ngjashme me një shtatore të Gandit në Union Square, Nju Jork, me përmasa natyrale e veshje indiane dhe pothuaj pa piedestal.
Heshtja e shtatoreve nuk kaloi në heshtje. Pluhuri i të parës u bë barut për Maks Velon që nën titullin “Të hiqet monumenti i Sulejman Pashës” tek Shekulli i 26/01/2004 dha kushtrimin në ato që duhen quajtur Retorikat Shqiptare, të cilat kulmuan epikisht me përleshjen identitare të Ismail Kadaresë dhe Rexhep Qoses; Nënë Tereza e lumnuar nuk mundi ti shuante siç pati bërë në lindje: kapedanët janë shqiptarë, çetat të ngjeshura. Janë retorika sepse të gjithë (ndonëse virtualisht) kërkonin të na bindnin për bindjen e tyre, ato janë larg debatit sepse palët nuk rrahën mendimet e dolën diku, por nuk janë as polemika, jo përsa fjala mbart rrënjën polemos-luftë, por se polemist quhet ai që shkon kundra rrymës, sinonim ka kontraversialin. I tillë dhe po kalon viti 2006, vit kur retorika zëvendëson kallashin, por dhe vit kur demokracia vazhdon shtatorimin e harmodiusëve dhe aristogenëve të kohës së saj pa pasur rregulla e zbatuar kritere, pa filtruar e ftohur emocionet, me një vështrim aksonometrik, ku ç’është më e afërt duket më e madhe.
Që tash e tutje Qëndra Ndërkombëtare e Kulturës quhet Arbnori. Për çfarë meritash të veçanta është lartuar sa një piramidë Pjetër Arbnori? Përse një margaritar i byzylykut arkitektonik në bulevardin Dëshmorët e Kombit, një vepër e denjë për Shën Pjetrin i jepet Pjetrit!? Për socialdemokracinë para tij ishte Musine Kokalari, në letërsi mbeti shkrimtar minor dhe jo i ndërkombëtarizuar si Ismail Kadareja, në politikë nuk pati një “shkollë” të tijën, nuk dëgjuam kënd ta citonte por pamë termometrin e zgjedhësve të tij të binte në kallkan. Në pranojmë meritë të qënit Kryetar i Kuvendit kjo nuk i takon as kujt u zgjodh në demokracinë e parë, por atij të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, demokracia nis atje. Ndryshe dhe Pallati i Kongreseve emërtohet sipas një kryetari a kryetareje me emër a mbiemër të bukur, e ku i dihet, ngjit si stadiumi Qemal Stafa. Një padrejtësi korigjohet, nuk ballancohet me një padrejtësi të re.
Përse të mos kompensohet komuniteti katolik, më i përndjekuri, me “piramidën” e të ngrejë Katedralen Shën Tereza e Tiranës, selia e një kardinali shqiptar, në të cilën njerzit të hedhin qindarka nga kursimet e tyre për të vazhduar misionin e nisur prej Nënë Terezës. Ky është hapi i parë dhe nuk është fantazi që meshën e parë ta mbajë Papa i Romës teksa nga këmbanat të kumbojë Himni i Europës. Mund të mos jemi të pasur sa të blemë për 20 milion Pallatin Scanderbeg në Romë se e shohin turistët siç kërkon emnaku im Pollovina tek Korrieri, por duhet të jemi aq të ditur sa Pallatin Skënderbeu dhe turistët ti kemi në rrugët tona. Sa për Pjetër Arbnorin e cilindo kryetar tjetër brenda mureve të kuvendit mund të vendoset koka e tij, e për ta bërë këtë traditë presidentët të kenë nga një bust brenda presidencës, e kryeministrat nga një tabllo korridoreve të kryeministrisë.
Azem Hajdari së shpejti do të ketë po aq vende publike përkujtimi sa Avni Rustemi, tre: varrin ku prehet, monumentin tek vendi ku u qëllua dhe shtatoren që po i ngrihet; debati nuk është në duhet ngritur apo jo, por ku duhet ngritur. Avni Rustemi ekzekutoi Esad Pashë Toptanin në mes të Parisit, me dorën e tij dhe mendjen e tij; Azem Hajdari tok me të tjerët, lejoi metamorfozën e Ramiz Alisë nga vëlla i tiranit në presidentin e parë të demokracisë të pas ’90. Të dy heronj, njëri vrasës, tjetri viktimë. Avniu e bëri veten hero, është fati dhe fati i keq që e veçon Azemin prej dhjetoristëve, por fati s’është meritë. Shoqata Azem Hajdari, mishërimi dhe vazhdimësia e tij dikton se ku duhet të ngrihet shtatorja. Kjo është njëlloj sikur ta kërkojë Azemi vetë. Një prej atyre që u sulën të përmbysin dhe përmbysën shtatoren e tiranit të mendojë për piedestalin ku do të ngrihet shtatorja e tij. Si tek Luftëtari Kombëtar i Odhise Paskalit Azemi mund të jetë fytyra e monumentit të studentit, dhjetoristit, sa lider aq dhe pjesë e valës studentore të atij lumi të rrëmbyeshëm që zbriti me rrapëllimë prej Qytetit Studenti, këto detaje janë si guri që orakulli Odhise i ka vënë nën këmbë luftëtarit, zhvendoseni piedestalin ku të doni, këmba e tij mbi gur jep mesazhin që e bën fjalë Ali Asllani “Koha është e maskarenjve, por Atdheu i shqiptarve.”
Një pjesë e qeveritarëve përgjegjës dhe grupeve të interesit për këto ngritje në qiell as nuk i nderojnë nëpër shtëpitë e tyre të lartpërmendurit: zor se kanë ndonjë libër të Pjetër Arbnorit apo ndonjë fotografi të Azem Hajdarit; përkundrazi, humbja e rëndësisë të të parit dhe vdekja e parakohëshme e të dytit i kanë hipur në karrige. Mos i lartojnë për këtë? Atëhere përse ja nxjerin popullit në pazar? Ç’kërkon kjo qeveri demokratësh liberale të na qeverisë dhe ndjenjat dhe nderimin. A nuk është i saji slogani i ballinës së Democratic Review (1837-1859): “Qeveri e mirë është ajo që qeveris më pak” që Thorau e vazhdoi “...që nuk qeveris fare” e në këtë rast bëhet “Qeveri e mirë është ajo që nuk ngre fare shtatore.” Populli të ngrejë monumentet që do: një Skënderbe, Ismail Qemal a një të barabartë për nga përmasat, matur me kutin e tij e peshuar nga supet e tij. Demokratët, jo pseudot me kostum demokrati, duhet t’ja heqin vetes këtë “kompetencë” që s’ju takon. Kur lartësimi për bashkëpuntorët e Sali Berishës ka të tilla përmasa, shtatoren e tij nuk ka për ta nxënë qielli. A nuk bëri kështu tirani duke lartuar shokët e vdekur të armëve?
Duhet të ndalemi tek monumentet e heronjve të demokracisë sonë të parë: t’ju fshijmë pluhurin, ti nderojmë. Për asnjë rast dhe asnjë arsye një bëmë e heronjve të kohës sonë nuk mundet të parakalojë një bëmë të ngjashme të heronjve të paraardhësve tanë. Heronjtë e paraardhësve tanë ishin të parët por ishin dhe të vetmit, heronjtë e kohës sonë janë të dytët në kuadrin e tabllosë shqiptare dhe pothuajse të fundit në kuadrin e tabllosë së perandorisë komuniste; heronjtë tanë nuk janë as të vetmit, ata kanë shembullin e paraardhësve fillo prej Harmodiusit dhe Aristogeinit, por ata janë pjesë e Lëvizjes së Dhjetorit. Por dhe bëmat e heronjve të pasardhësve tanë në demokraci do të jenë më të mëdha se bëmat e heronjve tanë, të ndryshme nga modeli që Noli e jep “se i vogli shtrin tiranin/dhe i shtypuri viganin” dhe për këta njerëz të së ardhmes duhen lënë sheshe bosh e shkolla pa emër.
Shtatore... shtatore. Shtatore që ikin, shtatore që vijnë, shtatore këtu shtatore atje, shtatore për këtë shtatore për atë. Surealizmi Pezak (togfjalësh i Velos: Shekulli i 29/03/06) po pushton heshturazi hapësirën publike, veçanërisht të Tiranës. Vërtet shoqëria e sotme është shumëdimensionale por hapësira publike ngrihet mbi po atë shesh. Qytetarët, si në metamorfozën kafkiane të Velos sa më shumë do të kalojnë vitet aq më pak do të ndjehen njerëz e aq më shumë do të ndjehen bronz. Ismail Qemali në Vlorën e flamurit, e Bajram Curri në Bajram Curr nuk janë plotësorë për këtë demokraci të varfër që morri trashëgim 700 mijë bunkerë dhe po le trashëgim 70 mijë lapidare, buste, shtatore, të fundit atë të Fan Nolit thuajse laik e sikur të ishte babai i abetares tek oborri i shkollës që mban emrin e tij. Kryemerita e Nolit është Kisha Autoqefale e Shqipërisë, një monument i shkëlqyer, që ne të sotmit i sillemi si guake; në i duhet bërë shtatore i duhet bërë për këtë, me veshjen e artë ceremoniale të Kryepeshkopit të të gjithë Shqipërisë, të parit, të përndriturit.
Në kohë ... të gjitha këto shtatore do të kenë fatin e pashmangshëm që jepet në vargjet e Persi Bishi Shellit:
“Dy këmbë të mëdha dhe patrup prej guri
Qëndronin në shkretëtirë. Pranë tyre në rërë
Gjysëm zhytur një fytyrë...
Dhe në piedestal lexoheshin këto fjalë:
Më quajnë Ozimandias, mbret mbi mbretërit:
Shikomi bëmat, i madhërishëm, dhe dëshpërohu!”
Merrni guximin të pyesni: Çdo të bënin heronjtë tanë me shtatoret? Pashai i Tiranës do t’ju kishte këputur qafën atyre që e kryqëzuan mes trafikut. Nënë Tereza e Kalkutës do kishte ngritur vëlla Lazarin nga varri, do të ngarkonte shtatoren dhe patjetër do të bënte atë që bëri me limuzinën e bardhë të Papës kur ky ja dhuroi, do ta shiste për të mbajtur hapur Shishu Bhavanin a Shanti Nagarin. Mermeret e bardha të Pjetër Arbnorit do skuqen prej turpit e mbase do thonë me humor: Ma nxitë faqen. Futët balenën në kanaçe. Sa për atë që do të thotë Azem Hajdari nuk mund të shkruaj më mirë se Orion Dyrrahu në poezinë Piedestali:
“Ku dreq është ai piedestal
T’i hidhem e t’i ve shqelmin!”
Kush është ky? E si mund ta njohin o yll, o mik i dashur Petraq Kolevica kur shqiptarët nuk kanë ende, jo veprën por... asnjë libër në qarkullim prej Lasgushit (përjashto Vepra 2, Publicistikë!?). Ajo për të cilën ka nevojë Pogradeci dhe ne të tjerët nuk janë “Dy shtatore të larta për Poradecin dhe Kutelin” o i shtrenjti Pëllumb Kulla, janë vepra e tyre, arti i tyre; rilexoni sonetin 55 të Shekspirit: “As të mermertat, as të artat monumente të princërve s’do rrojnë me shumë se kjo rimë e fuqishme.” Poradeci, i fshehur dhe i thyer shkruante Bardhyl Berberi më 08/04/2006 tek Shekulli, ... i ndarë më tresh, ... fshihej në dhomën e pastruesve të Pallatit të Kulturës. Paratë duhen përdorur për veprën e tyre me shpirt e gojë e mandej, mbase, ndoshta, edhe për një masë bronzi për të apasionuarit pas fotografisë.
Ti vesh në dukje gabimet që lidhen me përjetësinë është tejet e vështirë, ti korigjosh si gabimet e të përditëshmes nuk është e lehtë, por të mos i thellosh gabimet është plotësisht e mundëshme. Bota nderon ata që ndruan fatet e njerëzimit me bëma gjeniale në varreza, përse nuk e bëjmë ne këtë. Përse elita jonë bën të sajin një zakon të keq të masës, ngritjen e lapidarëve për çdo viktimë aksidenti kur duhet të ndodhë e kundërta, masa të marrë një zakon të urtë prej saj: një varr, kur mundet edhe monumental. Ju lutem skulptorë: lëmoni artin, mos gdhëndni historinë! Demokracia jonë është ende tek ABC-ja, shkolla e saj ka një shtator, oborri shumë shtatore. Do të duhen të kalojnë shumë shtatore që ne të adhurojmë vetëm një shtatore: Demokracinë.

[Diabolis]

Nje bust qe s’duhet ngritur
E Enjte, 30 Nentor 2006
Nga Fatos Lubonja

Besoj se Edi Rama ben kalkulime te sakta elektorale kur kundershton ngritjen e nje busti te Azem Hajdarit mu ne zemer te Tiranes ne Parkun “Rinia”. Dhe keto kalkulime, sipas meje, pavaresisht se ai nuk i thote publikisht, nuk lidhen thjesht me faktin se eshte apo nuk eshte marre leje nga Bashkia, por me nje kundershtim shume me te thelle e me te gjere qe ka ngritja e nje monumenti te tille ne qender te Tiranes e qe besoj se e ndan shumica e banoreve te qytetit.

Ngritja e nje monumenti te tille ndeshet para se gjithash me historine. Pergjithesisht kudo ne bote perpara se te ngrihen monumente te kesaj rendesie duhet pritur qe historia t’i mbylle disa cikle te vetat e ne kete menyre te beje edhe vleresimet e veta per te vene ne vendin e vet figurat qe e kane bere ate, disa ne piedestale nderi e te tjere ne shtylla turpi apo harrese. Kurse rasti i ngritjes se nje monumenti te tille eshte pjese e nje procesi historik ne vazhdim, e nje turbullire ne vazhdim, qe nuk eshte kthjelluar ende e qe kerkon distance historike te kthjellohet. Nxitimi per te ngritur monumente te tille tregon papjekurine tone historike, por edhe shpjegon pse shume monumente qe kemi ngritur jane rrezuar apo kane mbetur monumente te vdekur apo te urryer.

Ne kete kontekst eshte interesant te dallosh ndryshimin midis PS dhe PD lidhur me politikat e ngritjes se monumenteve apo venies se emrave rrugeve apo shkollave gjate kohes se pushteti te tyre. PS nuk ka bere tjeter gjate tete vjeteve qe qe ne pushtet, vecse eshte kenaqur me monumentet e vjetra, duke ruajtur kryesisht ato te Luftes. Ne fakt pak gje te lavdishme, pervec korrupsionit, mund te gjesh ne historine e re te asaj partie. Por edhe sikur te kete, eshte shume heret per ta dalluar. Nje bust i Fatos Nanos, i cili deklaroi edhe vete se prapa e ndiqte historia, ndoshta edhe mund te ngrihet, por do te duhet qe ai me se pari, larg qofte, te vdese e pastaj te presim filtrimin qe do t’i beje historia, proces qe, sipas meje, zor se do ta nxjerre ne ndonje piedestal nderi. Ne kete aspekt PS-ja duket se eshte treguar me e duruar. Nuk duhet te harrojme gjithashtu se, per fat te keq, ajo nuk ka dashur te vleresoje ato figura te shquara qe gjate 50 vjeteve sundim te partise nga ka dale kane qene demonizuar. Historine ajo ka vazhduar ta lexoje me syzet qe i ka lene Enver Hoxha, e keshtu ka mbetur tek Lufta Nacional-Clirimtare.

Kurse PD duket se ka gjetur me shume veshtiresi ne nevojen per simbole. Ato te luftes ajo nuk ka dashur t’i pranoje si simbole te vetat, meqenese ishin te kundershtarit. Por, per padituri apo pse dega me e trashe ne pemen e saj eshte po ajo e dale nga trungu i Partise se Punes (kjo veshtire te ndahet), edhe ajo, me perjashtime te pakta, nuk ka pasur fort qejf te vleresoje e ngreje monumente te atyre figurave qe ka demonizuar diktatura e as te antikomunisteve te persekutuar e pushkatuar nga regjimi. Ne mungese te historise, pra, duket se ajo gjykon se nje monument i Azem Hajdarit mund te ishte me i pershtatshmi per te.

Por mu ketu qendron i tere problemi, tek nje koncepsion i tille mbi ngritjen e monumenteve. Kur gjykimi politik neperkemb gjykimin historik, kur pastrohen apo ngrihen monumente qe i sherbejne nje pjese kunder nje pjese tjeter apo kur tentohet te ngrihen monumente fitimtaresh te nje lufte qe s’ka mbaruar - sepse lufta jone sot nuk eshte midis dy partish, por per demokraci, - ceshtja rrezikon te degjeneroje.

Kjo vlen edhe per rastin e Azem Hajdarit. Me se pari, jemi ende larg mbarimit te procesit gjykues e vleresues te historise per figuren e tij. Ai, pa dyshim, eshte nje nga lideret e levizjes studentore dhe ideja e ngritjes se bustit te tij me 10 dhjetor duket sikur lidhet me kete, por nga ana tjeter, nuk mund te mohohet se jeta dhe kontributi i tij ne vitet ne vazhdim eshte me dritehije te pasqaruara ende nga historia, mbi te gjitha vrasja e tij me 1998, ngjarja qe shenjon jeten e tij me fort sesa viti 1991. Kjo vrasje ka mbetur fatkeqesisht ende ne terr. PD akuzon se e ka vrare PS-ja, kurse ne kohen e kesaj u be nje proces qe nuk nxorri shkaqe te qarta. Do te ishte me mire te sqaroheshin e vertetoheshin shkaqet para se gjithash.

Jo vetem, por qysh prej asaj kohe, Hajdari eshte perdorur si flamur i revanshizmit te PD-se. Dhe pikerisht ky revanshizem, sipas meje i gabuar ne thelbin e vet, sepse pergjegjesja kryesore per tragjedine e vitit 1997 dhe per pasoje humbjen e pushtetit te saj ishte vete PD-ja, e komprometojne shume idene e vendosjes se nje monumenti simbol te PD-se mu ne qender te Tiranes. Vendosja e nje monumenti te tille nuk do te mund te behet kurre simbol i levizjes studentore, por do te mbetet monument i luftes politike midis dy partive kryesore. Ajo do te interpretohet si nje imponim me dhune i dickaje qe te pakten gjysma, sipas meje edhe me shume, nuk e pranojne. Levizja studentore do te meritonte ndonje skulpture jo personale qe do te figuronte ate moment. Nje monument qe te evokonte energjine, rebelimin, por edhe shpresen per liri e demokraci te popullit ne ato dite, e meriton te ngrihet ndoshta ne qender te Tiranes, pasi monumente te tilla duhet te jene monumente qe ndahen nga te gjithe ose nga shumica me e madhe e banoreve lokale apo kombetare. Kurse figura e Azem Hajdarit eshte nje figure ndarese. Ne kete rast kemi te bejme me nje simbol qe e ngre nje force politike qe mendon se, meqenese eshte fitimtare, ajo edhe ben historine apo e rishkruan ate, ajo edhe ngre simbolet e saj. Mirepo ky eshte stili qe na lane trashegim komunistet i ngritjes se monumenteve, sipas te cilit historia fillon me ta dhe shkruhet nga ata. Pa harruar se nese do te duhet t’i ngrinte PD-ja nje monument atij qe i dha fitoren me 2005, ky do te ishte monumenti i korrupsionit te Fatos Nano dhe i te tijve, kurse por te ktheheshim te votonim vitet 1997-1998, kur Hajdari u be simbol i revanshizmit te dhunshem te PD-se, ajo do te dilte humbese. Ky sipas meje eshte kalkulimi elektoral qe ben sakte Edi Rama.

Koha ka treguar se perkujtimoret e ngritura pa perfillur distancat qe imponon historia per te kthjelluar ngjarjet e saj apo te perdorura politikisht nga nje pale kunder nje pale tjeter, jane te destinuara heret ose vone te lene kujtim te keq, prandaj mendoj se ky bust nuk duhet ngritur.

[Diabolis]

Ne vazhdim dhe ... pamundesi per ta sjelle ketu, ne lidhjen me poshte editoriali i gazetes Tema nga Andi Bushati:

http://www.gazetatema.net/editorial.html

[Brari]

lubonja.. e urren azemin.. pothuasjse pathologjikisht sikurse ruci bracja dadja edvini ramizi jaho salihi jakupi qosja petro korabi etj..
ne 97-ten lubonja ju bashkua atyre qe e futen ne biruce.. u be ushtar legen i asaj nomenklature kanibale ne luften e tyre te ndyre per te perdhunuar dhjetorin e drites e lirise.. pra per ti groposur idealet e dhjetorit dhe bartesit e tyre..
arsyet i di ai por ketu ..ne ceshtjen azem.. ai perseri i bashkohet totalisht atyre qe lubonjen e futen ne biruce cun te ri dhe e lan te dale.. (jo nga qejfi i tyre por nga dara qe po i shtrengohej pasusve te enverit nga perendimi.. ) tullac te fishkur e shpirt katranosur..
tek lubonja eshte me i sakte ai sindromi i stokholmit qe quhet ne psikoanalize..
ai hedh mendime se pse edvini nuk e do bustin e azemit dhe hedh fall se do jet x a po y arsye.. se kinse edvini po pret historine ta thot fjalen e saje.. per azemin..

te jete kaq i shkundur lubonja sa te fantazoje keshtu per edvinin..

edhe bufi tashme e di se..edvini pa doreza fare trumbeton.. o ju horra kriminele xhelate te enverit ju ndyresira te atij regjimi ju me te poshtrit e me rafinatot.. ju kelyshet e tyre me te zinj se gjysherit tuaj.. bashke me tere kuc e macin tuaj.. shushunja e zhapike krokodile e cakej.. ku ini e ku sjini.. jam me ju jam i juaji jam ai qe keni dashur..jam enveri juaj i ri.. eja pra ta permbysim saliun..

dhe ky edvin nuk pret historine.. per azemin..
ai e lexon urrejtjen shtazarake per azemin ne syte e tere atyre qe militojne ne partine kanibale ps.. ne partine e tije ne falangat e tija vampire.. dhe ata jane vota..jan shkalla qe do ta cojne edvinin atje ne pushtetin totalitar qe ai kerkon ta vendose ne tere shqiperine (sepse ne tiran e ka vendosur tash 8 vjet..) dhe edvini ska se si te lejoje bustin e azemit.. armikut te urryer te stalino kanibaleve te enverit.. te cilet tashme jan rreshtuar gati per te shkrumbuar dhe nji here dhjetorin e 3 korrikut..

pikerisht edvinit i duhet nje beteje nekrofile kunder te ndjerit azem.. qe ti celnikose me fort radhet e falangave kanibale..

dhe tosi bashkohet me ata vampire per te dyten here..

ska turp..

shqiptaret e mire.. jo ne bahce te shtetit po dhe ne te vetmin ballkon apo dhom qe kane do ta kishin per nder ta kene bustin e clirimtarit..

paskan mbjelle lule socialistet..thot lubonja..

kan mbjelle kan mbjelle o tos.. po i kan mbjelle per te mbuluar ate mbjelljen e vertete.. mbjelljen e gratacielave qe mafia e edvinit i ka ngritur pikerisht mbi bar e lule..
dikur po vet tosi u cua kunder masakres qe bente edvini.. neper tirane.. pra ai mire e di se ska hall te ruaje gjelberime stalini i bashkise.. por sic duket 3 korriku e ka zgjuar tek lubonja.. ate.. 97-ten.. gjakatare..
ai smund te ndahet nga llogorja ku militoi qe nga 91-shi deri ne 97-ten.. nga llogorja me luizat caushet rucet gjoleket e vampiret e tjere.. nga llogorja e nexhmijes..


edepseza..



and bushati.. dhe ai.. ne gjurmet e gjyshes.. shoqes vito..
shko and shko.. se aty te cojne tera rruget.. tek biroja.. tek blloku..

[DYDRINAS]

Jo pothuajse patologjike Brari, por teresisht urrejtje patologjike!

Nuk eshte as e para e as e fundit here qe shprehet nje urrejtje patologjike ndaj te ndjerit Azem Hajdari e as ndaj te gjalleve qe i perkasin te njejtes krahine.
Ky eshe turpi shqiptar i shekullit te 21-te, kur pretendohet hyrja ne BE, ne Shqiperi e nder shqiptare ende ka vend per urrejtje krahinore a thua se shqiptaret jetojne ende ne Mesjete.
Azemi duhet te ishte si Rama, si Klosi, si Gonxhe, si Bracja, si Majko, si Meta, si dreqi e i biri vec tropojan te mos ishte! Keshtu mendojne ata qe e urrejne Azemin! Nje tropojani t'ja vendosim bustin ne parkun Rinia!? Le t'ja bejne ne Tropoje shpreheshin anetaret e forumit te PS!?
Atehere kur Azemi dilte ne balle te turmave qe kerkonin "Shqiperine si gjithe Europa", Edi ishte ne Greqi se perndryshe ai do te ishte kreu i Levizjes se Dhjetorit!?
Po te mos ishte Azemi, ndoshta do te ishte dikush tjeter, por ja qe koha nxori pikerisht ne skene Azem Hajdarin dhe se si cdo njeri dhe ai kishte te mirat dhe te metat e tij.
Azemi nuk ishte as si Rama, as si Klosi, as si Bracja, as si Majko, as si Meta, por ishte nje djale malesori i rritur dhe i edukuar me traditat malesore te mosperkuljes para askujt dhe te lirise se pakufishme, si shqipet ne bjeshket e Alpeve Shqiptare.

Azemi meriton respekt nga te gjithe shqiptaret, per kurajon dhe guximin qe te perballet me te keqen, per kurajon qe te zeje ne goje Kosoven qe deri atekohe ishte nje tabu, per kurajon qe t'ju prije shqiptareve ne betejen paqesore kunder krimit komunist 50 vjecar!


I paharruar qofte kujtimi i tij!

[TOKE GEGA]

Jo pothuajse patologjike Brari, por teresisht urrejtje patologjike!

Nuk eshte as e para e as e fundit here qe shprehet nje urrejtje patologjike ndaj te ndjerit Azem Hajdari e as ndaj te gjalleve qe i perkasin te njejtes krahine.
Ky eshe turpi shqiptar i shekullit te 21-te, kur pretendohet hyrja ne BE, ne Shqiperi e nder shqiptare ende ka vend per urrejtje krahinore a thua se shqiptaret jetojne ende ne Mesjete.
Azemi duhet te ishte si Rama, si Klosi, si Gonxhe, si Bracja, si Majko, si Meta, si dreqi e i biri vec tropojan te mos ishte! Keshtu mendojne ata qe e urrejne Azemin! Nje tropojani t'ja vendosim bustin ne parkun Rinia!? Le t'ja bejne ne Tropoje shpreheshin anetaret e forumit te PS!?
Atehere kur Azemi dilte ne balle te turmave qe kerkonin "Shqiperine si gjithe Europa", Edi ishte ne Greqi se perndryshe ai do te ishte kreu i Levizjes se Dhjetorit!?
Po te mos ishte Azemi, ndoshta do te ishte dikush tjeter, por ja qe koha nxori pikerisht ne skene Azem Hajdarin dhe se si cdo njeri dhe ai kishte te mirat dhe te metat e tij.
Azemi nuk ishte as si Rama, as si Klosi, as si Bracja, as si Majko, as si Meta, por ishte nje djale malesori i rritur dhe i edukuar me traditat malesore te mosperkuljes para askujt dhe te lirise se pakufishme, si shqipet ne bjeshket e Alpeve Shqiptare.

Azemi meriton respekt nga te gjithe shqiptaret, per kurajon dhe guximin qe te perballet me te keqen, per kurajon qe te zeje ne goje Kosoven qe deri atekohe ishte nje tabu, per kurajon qe t'ju prije shqiptareve ne betejen paqesore kunder krimit komunist 50 vjecar!


I paharruar qofte kujtimi i tij!

D jalli

I dealist

A lbanez

B ashkimi

O rganikal

L evizja

I ntergitetit

S ojalkomutnist