Si u grabit ari nga pushteti komunist ne Shqiperi.

[DYDRINAS]

..Një ndër krimet më të njohura të regjimit komunist në Shqipëri, me karakter sa ekonomik aq edhe politik, është edhe grabitja e madhe e floririt që ndodhi kryesisht në vitet e para të regjimit, nën justifikimin e "tatimit të jashtëzakomshëm të luftës". Kjo grabitje masive përveç shkatërrimit shoqëror solli edhe pasojën e paevitueshme të shkatërrimit ekonomik, duke i hequr vendit një shans jo të vogël në rimëkëmbjen ekonomike dhe kombëtare të tij. Duke qenë se organet e Ministrisë së Punëve të Brendshme kanë deklaruar si shumë të grabitjes së tyre shifrën e 43.816.682 monedhave të sekestruara, dhe duke pasur parasysh se hyrjet e arit në Thesarin e Shtetit kanë qenë të vogla apo të papërfillshme, formulohet natyrshëm pyetja se ku shkoi gjithë ajo sasi ari që grabitën komunistët pas lufte. Dhe jo vetëm kaq por edhe sepse një pjesë e konsiderueshme e këtij ari, në periudha të ndryshme ka shkuar për llogari të udhëheqjes së lartë komuniste, në majat e së cilës ndodheshin padyshim Enver Hoxha, Hysni Kapo dhe më pas edhe Ramiz Alia. Ky dossier merr përsipër të zgjidhe sa është e mundur enigmën e madhe të grabitjes së arit shqiptar nga komunistët. Për të pasur një vizion sa më të plotë historik, nuk do të lemë jashtë vëmëndjes edhe ndriçimin e të vërtetës në lidhje me falsifikimin e historiografisë komuniste që ka akuzuar Mbretin Zog si "vjedhës të floririt më 7 prill 1939".

Po ashtu nuk do të lemë jashtë objektit të dosserit edhe historinë e arit që u ruajt nga gjermanët në vitet e Luftës së Dytë Botërore. Po këtu do të botojmë edhe marrëveshjen e qeverisë shqiptare dhe të asaj gjermane më 6 prill 1944 në lidhje me këtë ar.

Sigurisht që trajtimi i këtij dosseri në formën e mësipërme ndër të tjera merr përsipër të tregojë se nuk ka qenë e vërtetë që Shqipëria ka qenë një vend i varfër apo i shkatërruar siç i interesonte ta paraqiste regjimi komunist. Një vend i mbuluar me një sasi të madhe floriri nuk mund të quhet kurrsesi vend i varfër.

-SHQIPERIA, VENDI I FLORIRIT

Pas shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë, fondet monetare të ngelura në qarkullim (duke përfshirë këtu edhe depozitat) ishin ato të trashëguara nga sistemi monetar i Perandorisë Osmane, i përshtatur ky që nga viti 1844 e mbrapa. Monedha ishte Lira Otomane ari që vlerësohej në 100 grosh argjent (pjastres argent). Për shkak të situatave të paqëndrueshme dhe për shkaqe të luftrave të ndryshme, në Shqipëri edhe pas vitit 1913 e deri në vitin 1926 qarkulluan monedha të shteteve të ndryshme.

Këto monedha kanë qenë me vlerë dhe emëritim të ndryshëm si menduhie, 5 frangëshe, 10 frangëshe, 20 frangëshe (napoloni), lira angleze (25 franga) lira turke (22 franga)

Në fillimet e stabilitetit të shtetit shqiptar, më 6 maj 1920, Këshilli i Ministrave me anë të vendimit nr. 273 vendosi për herë të parë nxjerrjen e monedhës shqiptare në bazën e frangut të arit. Mbi bazë të një kursi të caktuar filloi edhe grumbullimi i monedhave të huaja. Kështu një stërlinë u vlerësua me 25 franga ari, një lirë otomane me 22 franga ari etj.

Në vitin 1922, profesor Kalmes paraqiti para Lidhjes së Kombeve në Gjenevë me kërkesë të kësaj të fundit, një raport të rëndësishëm të Komisionit Financiar të Lidhjes, ku ndër të tjera në lidhje më Shqipërinë thuhej:

"....Shqipëria zotëron një stok të rëndësishëm metalesh të çmuara të vlerësuara 50 - 100 milion frangash ari, pa marrë parasysh arin e investuar në stolira...." (shih dosjen nr 2 të Fondit të Bankës së Shtetit). Sipa librit "Financa dhe krediti në RPSH", në vitet 1922 - 1925, në Shqipëri kishte në qarkullim e në thesar një sasi prej 100 milion frangash ar. E përkthyer ndryshe, shifra e mësipërme ka si minimum të saj një sasi prej 320 tonësh ar.

Përsa i takon disiplinimit monetar situata pati një ndryshim të dukshëm në vitin 1926 kur hyri në fuqi ligji organik i Bankës Kombëtare të Shqipërisë dhe ai i rregullimit të monedhës i miratuar më 12 korrik 1925 nga Dhoma e Deputetëve. Ndonëse u përjashtua plotësisht përdorimi i monedhave të huaja në marrëdhëniet zyrtare, pati mjaft individë që pëlqyen të ruajnë një sasi jo të vogël të këtyre monedhave. Në vitin 1926 u vunë në qarkullim monedhat metalike me vlerë 100 franga ar, dhe një vit më pas ajo me vlerë prej 20 franga ari.

Në vitet 1935 dhe 1937 pati një hedhje në qarkullim të mbi 1,5 milion monedhash që në shumicë përbëheshin nga argjendi, ari dhe pak nga bronxi.

Sipas dokumentave shtetërore në fund të vitit 1938 gjendeshin në thesarin e shtetit 2400 kg ar (ose 378 mijë napolona sipas kursit 1 napolon baraz me 20 franga ari).

Sikurse vihet re me lehtësi, qytetarët shqiptarë zotëronin shumë herë më tepër ar (mbi 100 herë) sesa kishte thesari i shtetit.

Përshtypje të veçantë i kishin lënë Viktor Emanuelit të III-të gjatë vizitës që ai kreu në Shqipëri në maj 1941, zbukurimet e shumta që përdornin shqiptarët në rrobat e tyre më ar. Për vetë Emanuelin kjo kishte qenë një befasi e madhe dhe e paimagjinueshme.

Po ashtu në kohën e Luftës së Dytë Botërore, tregëtarët shqiptarë ruajtën dhe i forcuan pozitat e tyre ekonomike. Në mbarim të luftës, Shqipëria rezultonte si vendi më i pasur i Ballkanit sidomos përsa i takonte rezervave të arit dhe rezervave të tjera ekonomike. Po ashtu rezultonte se në pushtet kishte ardhur klasa më kriminale politike që kishte pasur ndonjëherë vendi.

-E VËRTETA NË LIDHJE ME THESARIN E "GRABITUR" NGA MBRETI ZOG

Regjimi komunist u shqua për shumë gjëra të mbrapshta në Shqipëri. Një ndër punët më të mbrapshta të tij ishte edhe grabitja masive e arit qytetarëve shqiptarë, burgosja apo pushkatimi i tyre. Nga ana tjetër për të dhënë një imazh krejt tjetër të hajdutit, për 50 vjet me radhë u përhap gënjeshtra e madhe e "vjedhjes së thesarit të shtetit" nga Mbreti Zog në kohën kur ky i fundit, i diktuar nga rrethanat ndërkombëtare, dhe me vendim të parlamentit shqiptar, kishte lënë Shqipërinë të nesërmen e 7 prillit 1939. Dhe një gënjeshtër të tillë e fabrikonin dhe e mbronin pikërisht ata që kishin vjedhur një sasi ari që llogaritet në 320 tonë. Në fakt askush nga propaganduesit e kësaj teze nuk e ka ditur që thesari i shtetit shqiptar në kohën kur bëjmë fjalë ndodhej në Romë dhe jo në Tiranë.

Sipas dokumentave zyrtare, ministri i Financave Kolë Thaçi (1886 - 1941) ka tërhequr sipas të gjitha rregullave shtetërore, me autorizimet 2031/65 dhe 2031/79 (të datave 31 mars dhe 3 prill 1939), shumën e 448.535 frangave ari, të cilat ishin në llogari të Mbretit Zog. Në lidhje me këtë drejtori i thesarit Kel Naraçi në relacionin 73/1 të datës 6 qershor 1939, thotë:

"I nënshkruemi Kel Naraçi dhe arkëtari i përgjithshëm Ramadan Berberolli pritshin në zyrë sipas telefonatës të ish kryeministrit (Kostaq Kotta). Pas pak arriti në bankë një automobil i pallatit i shoqnuem nga dy ushtarë e një toger i gardës i quajtur Selim Gjoci, i cili .......ftoi të nënshkruemin (K.N) dhe arkëtarin e përgjithshëm që ta shoqëronin tek Mbreti Zog me të gjithë gjendjen e monedhave të arit që u nxorrën nga arka nën vrojtimin e togerit Selim Gjoci, i cili fut në strajca sasinë e tregueme më sipër (448.535 franga ari), e cila sipas thënieve të ish ministrit Kolë Thaçi do të merrej në dorëzim me proces - verbal të nënshkruem prej pjestarëve të Këshillit Ministror që ishte mbledhur në shtëpinë e z.Kostaq Kotta, ku gjetëm Mbretin Zog, midis ministrave Musa Juka, Ekrem Libohova, Faik Shatku dhe Abdurrahman Matit, Xhaferr Ypit, Sotir Martinit, Allaman Çupit, Ndoc Kurti, Jani Dallamanga, Milto Noçka etj.......Në prani të tyne i lëshuem për anë ku kishte ndenjë Mbreti Zog të 13 strajcat që mbajshin monedhat e arit në llojet e sasitë e tregueme në konfirmacionet bashkangjintur............Në shtëpi ndëgjoheshin telefonime, urdhna, nervozitet e qëndrime luftarake në një rrëmujë e tension të papërshkuem........Ndërkohë meqë aeroplanët po fluturonin përsipër, Mbreti Zog me pjestarët e Këshillit që kish për anë, shkoi te shtëpia e vëllait të vet Xhelalit, ngutësisht tue marrë me vete dhe arin që ish në saketa në anë të tij. Në këtë rast arkëtarit Ramadan Berberolli iu tha të shkonte përsëri në zyrë i shoqnuem prej togerit Selim Gjoci për t`i dhënë edhe ç`ndodhje tjetër në arkë si monedha, banknota, ar, etj, në dorëzim te Mbreti Zog dhe për t`i çuar në shtëpinë e Xhelalit. Z.Ramadan Berberolli dorëzoi në shtëpinë e zotit Xhelal Zogu 118.195 franga ari dhe qëndroi deri në orën 16.00 në shtëpinë e zotni Xhelalit për me mujtë me marrë ndonjë dëftesë nga Mbreti Zog për të gjithë sasinë e arit e të monedhave që arrijshin 566.975 franga ari. Vetëm pas numërimit e në ikje e sipër, pas shumë përpjekjesh, iu mor major Allaman Çupit, adjutant favorit i Mbretit, që të nënshkruante për të, një dëftesë (dorëmarrje) si kopja bashkëngjitur".

Në tërësi duhet thënë se Mbreti Zog tërhoqi nga arka e shtetit shqiptar në prani dhe me miratim të Këshillit të Ministrave, shumën e përafërt të 567 mijë frangave ar që përbënin 183 kilogram ar. Duhet kujtuar se rroga vjetore e Mbretit Zog ishte 500 mijë franga ari. Po ashtu duhet të kemi parasysh se në favor të tij shkonte edhe shuma e përfituar nga shitja e një pylli në Mat. Siç edhe shikohet Mbreti Zog ka marrë me vete pak më shumë se rrogën e një viti. Kjo sasi monetare është përdorur në masën më të madhe për të paguar rrogat e personave që shoqëruan Mbretin dhe diplomatë si Faik Konica etj. Ky i fundit ka qenë edhe ndër njerëzit më të paguar (më 13 korrik 1942 për shëmbull ka marrë një mijë dollarë). Si provë për këtë kemi mundur të gjejmë edhe një pjesë të dëftesë pagesave të përdorura atëherë. Në këto deftesë pagesa figurojnë ndër emrat më njohur edhe Mirash Ivanaj, Mehmet Konica, Abaz Kupi, Hiqmet Delvina, Qemal Butka, Peter Kolonja, Nikola Prifti etj,

Për t`u kujtuar është gjithashtu fakti që pushteti i ri i vendosur pas 7 prillit 1939, sekuestroi edhe shumën e 20 mijë frangave ari të Mbretëreshës Geraldinë, shumë e cila ndodhej në Bankën e Shqipërisë dhe që nuk ishte tërhequar nga poseduesja. Dekreti i ministrit sekretar shteti për Drejtësinë doli më 16 shtator 1939 dhe u botua në "Fletorja Zyrtare" më 5 dhjetor 1939, pasi është mbajtur si "sekret" për disa javë.

-E VËRTETA E "RRËMBIMIT" TË ARIT SHQIPTAR NGA GJERMANËT NË VITIN 1944

Është folur shumë herë për "grabitjen" e arit shqiptar nga gjermanët në prag të mbarimit të Luftës së Dytë Botërore. Sasia e arit prej 2454 kilogram e 874,5 gram u konfiskua nga britanikët në kriporen Merkers të Gjermanisë pas mbarimit të Luftës së Dytë Botërore. Më pas lindi ajo histori që tashmë njihet midis Shqipërisë dhe Britanisë së Madhe pas incidentit të kanalit të Korfuzit, më 22 tetor 1946. Britania e Madhe si një nga fituesit e Luftës së Dytë Botërore kërkoi nga pala shqiptare, pranimin e fajit dhe pagimin e dëmshpërblimit, gjë që u refuzua nga udhëheqja e atëhershme komuniste.

Sasi e lartpërmendur e arit ishte marrë në Romë pas kapitullimit të Italisë në "Banka d`Italia" dhe në kushtet e luftës së përbotshme ishte administruar nga gjermanët pa u keqpërdorur nga ata. Gjermanët e kishin marrë sasinë e arit në mënyrë që ai të mos binte në dorë të aleatëve.

Në lidhje me këtë çështje, më 16 shtator 1943, Ambasada Gjermane në Romë, me anë të një telegrami të shifruar të nënshkruar nga Vishter, njoftonte Ministrinë e Punëve të Jashtme të Gjermanisë për aksionin e marrjes së arit shqiptar në Romë. Ndër të tjera në telegram thuhet:

"Konfiskimi i rezervave të arit dhe të devizave, u bë me një aksion të befasishëm të një komande të SS-it, e ku ishte i pranishëm një nëpunës i shërbimit të politikës së jashtme. Është konfiskuar kjo pasuri: Kartmonedha shqiptare në apoena prej 5 dhe 10 lekësh, si dhe apoena prej 5, 20, 100 frangash shqiptare, me vlerë të përgjithshme 120.513.902 franga shqiptare; monedha të farkëtuara të arit të paketuar në 23 thasë të vegjël, me vlerë 435.070 franga shqiptare. Ka 49 shufra të paketuara të arit dhe 29 shufra të paketuara në sënduqe që sipas vlerësimeve italiane kanë vlerë 7.627.765,90 franga shqiptare. Sasia e pakove në kartmonedha si dhe e thasëve të vegjël në sënduqe me shufra të arit, nuk qe e mundur të numërohet në mungesë të kohës. Është fjala përafërsisht për 3 tonë ar dhe për 12 ton kartmonedha. Nëse ka mundësi ai do të transportohet nesër më 17 shtator udhës ajrore për në Berlin, me një apo dy aeroplanë specialë, ku do të jetë në përcjellje një oficer, të cilit i është dhënë urdhër që arin ta bartë me mbrojtje ushtarake në Minisrinë e Punëve të Jashtme dhe t'i drejtohet sekretarit shtetëror ose zëvendësit të tij në lidhje me vendin se ku duhet ta dorëzojë atë. Një pjesë e kartmonedhave do të bartet në Tiranë me aeroplanin e përmendur në fillim dhe atje do të deponohet në konsullatën e Përgjithshmë në dispozicion të Nojbarherit......Në bazë të asaj që thotë Drejtoria e Bankës Kombëtare të Shqipërisë, shteti shqipar në Romë nuk ka asnjë makinë speciale për shtypjen e kartmonedhave, por ka vetëm klishetë me ndihmën e të cilave janë shtypur kartmonedhat shqiptare në makinën e shtetit italian. Për këtë shkak, sidomos pas lajmit se Musolini mori qeverinë, është e vështirë të konfirmohen makinat për shtypjen e kartmonedhave. Është dhënë premtimi se klishetë do të dërgohen. Ato do të barten nesër nga Akvila, vend rreth 100 km në verilindje të Romës, në ambasadë....Organet italiane kanë deklaruar se kartmonedhat shqiptare do të mund të shtypeshin edhe më tej pa probleme në shtypshkronjën shtetërore italiane. Nesër do të fillojnë hulumtimet rreth rezervave devizore të Bankës Kombëtare të Shqipërisë. Domosdoshmëria e këtij aksioni është arsyetuar nga organet zyrtare italiane me atë se qeveria e Rajhut, për interes të zhvillimit të mëtejshëm të luftës, është e detyruar që rezervat monetare, që janë të ruajtura në Itali, t'i sigurojë për të mos rënë eventualisht në dorë të armikut....".

Sikurse shihet këtu nuk kishim të bënim aspak me grabitje apo rrëmbim, por me një lëvizje të nxitur nga zhvillimet e përgjithshme botërore. Cilësimi i gjermanëve si "grabitqarë" të arit është theksuar më të madhe edhe në librin e Enver Hoxhës "Rreziku anglo-amerikan për Shqipërinë"(Tiranë 1979) dhe në botime të tjera të kohës së komunizmit, që ndikoheshin si zakonisht nga ish udhëheqësi komunist.

Në të vërtetë ka pasur një marrëveshje midis qeverisë shqiptare dhe asaj gjermane, marrëveshje e cila gjendet në librin e dr.Hakif Bajramit "Dokumente të institucioneve gjermane për historinë shqiptare 1941-1944", botuar në Prishtinë në vitin 1998 dhe që përmban dokumenta gjemane të nxjerra nga autori i librit në arkivat gjermane. Në dy dokumentat e nxjerrë nga ky libër duket qartë se nuk është ndryshuar aspak pronësia e shtetit shqiptar mbi arin. Pra ari nuk është grabitur nga gjermanët por vetëm është marrë në mbrojtje nga rrethanat e vështira të luftës kundrejt një garancie të plotë. Për më tepër lexoni marrëveshjen e nënshkruar në fillim të prillit 1944 midis zv/ministrit të Punëve të Jashtme të Shqipërisë Vehbi Frashëri dhe përfaqësuesit gjerman Viehl.

Ja marrëveshja gjermano-shqiptaro e 6 prillit 1944 për arin shqiptar

Berlin 6 prill 1944

Shtojca 1

Qeveria e Shqipërisë dhe qeveria e Gjermanisë u morën vesh sa vijon:

1-Ari që i është dorëzuar pushtetit gjerman nga Këshilli Drejtues i Bankës Kombëtare Shqiptare në Romë, e që në aktualisht ndodhet në një depozitim të Ministrisë së Punëve të Jashtme në Rajhsbank-un gjerman në Berlin, nga ana e qeverisë gjermane do t`i dorëzohet qeverisë shqiptare. Proces-verbali për regjistrimin e gjendjes së arit , i hartuar sot nga përfaqësuesit e Rajhsbank-ut gjerman dhe të Bankës Kombëtare Shqiptare është bashkangjitur si shtojcë. Me kërkesë të qeverisë shqiptare, sasia e inventarizuar e arit sipas këtij proces-verbali, është deponuar në depozitim të mbyllur në Rajhsbank-un gjerman në emër të Drejtorisë të Bankës Kombëtare Shqiptare në Tiranë. Marrëveshja teknike për ruajtjen e depozitimit do të hartohet ndërmjet Rajhbank-ut gjerman dhe drejtorisë Qendrore të Bankës Kombëtare në Tiranë.

2-Këtë sasi ari do të mund ta ketë në dispozicion vetëm Drejtoria Qendrore e Bankës Kombëtare në Tiranë përmes pajtimit me shkrim të qeverisë kombëtare të shtetit shqiptar. Qeveria kombëtare e shtetit shqiptar, para se t'ia japë Drejtorisë Qendrore të Bankës Kombëtare Shqiptare të drejtën për një disponim të tillë me arin, do të arrijë një marrëveshje me Ministrinë e Punëve të Jashtme në Berlin.

3-Për aq kohë që sasia e arit do të ndodhet në Rajhsbank, qeveria gjermane merr me vete garantimin e plotë për çdo lloj rreziku, i cili do të mund të lindë për shkak të ndonjë veprimi armiqësor, duke rënë dakort se në rast të asgjesimit të arit shqiptar, Rajhu gjerman obligohet që këtë sasi ari ta kompesojë në të njejtën sasi dhe në të njejtën përbërje. Kufizimet e përgjithshme gjermane në lëmin e disponimit me arin, e veçanërisht në lëmin e eksportit, nuk kanë të bëjnë me këtë sasi ari, as tani e as në të ardhmen.

Nënshkruar në dy tekste origjinalë nga Vehbi Frashëri për qeverinë shqiptare dhe nga V.Viehl për qeverinë gjermane".

Ari i bllokuar në Londër për shumë vite, përbëhej nga 198 kallëpe ari, 7 copë thupra, 2 copa ari dhe 22 qese monedha ari. Të gjitha sasitë ishin në flori aliazh dhe flori safi. E gjithë sasia u bart në 55 arka të fashuara me çelik.

Po ashtu duhet theksuar se në 10 muajt e parë të vitit 1944, nga ana e gjermanëve ju shitën Bankës Kombëtare Shqiptare 272.555 copë napolona që përbënin 1.758 kg ar. Nga kjo sasi ju shit popullatës 254.463 copë napolona që përbënin 1.641 kg ar.

-ENVER HOXHA DHE HISTORIA E TIJ PERSONALE ME FLORIRIN E SHTABIT

Njeriu që do të drejtonte Shqipërinë në mënyrën më shkatërrimtare për mëse 40 vjet Enver Hoxha, qysh gjatë kohës së luftës dha shembullin vetjak kur vodhi floririn e shtabit të përgjithshëm të "ushtrisë". Natyrisht më gjatë për këtë temë kemi shkruar në gusht 2000. Ajo çka duam të kujtojmë sot është fakti se vitin 1943 në Labinot, Enver Hoxha mori nga Fetah Ekmeçiu 4 qese lëkure me florinj dhe i groposi bashkë me Sami Bahollin. Në atë kohë Fetah Ekmeçiu ishte ingarkuari i shtabit me çështjet e financës. Pak kohë mbas ngjarjes së sipërpërmendur Fetah Ekmeçiu u zhduk në mënyrë të mistershme dhe trupi nuk ju gjet kurrë. Në librat e ndryshëm të historiografisë komuniste apo në kujtime të bashkohësve nuk thuhej kurrë e njejta gjë rreth fundit të jetës së Fetah Ekmeçiut. Herë thuhej që ra në greminë, herë thuhej që ra në përpjekje me gjermanët, etj. Askush nuk e thotë pse ishte gjendur i vetëm njeriu më i rëndësishëm i shtabit të përgjithshëm të ushtrisë. Ishte e qartë që Enver Hoxha e kishte kërkuar vjedhjen e brendshme të floririt për të pasur një lloj sigurie pas lufte nëse nuk do gjendesh atje ku mendonte. Floriri i groposuar më 1943 do të nxirrej nga Sami Baholli në vitin 1959 me porosi të Enver Hoxhës. Kuptohej që Hoxha nuk kishte pse nxitohej në vitet e para pas lufte me këtë flori që për të tashmë ishte kthyer në simbolik. Ai vetëm sa dha një shembull të parakohshëm në vitet e luftës se çdo të bëhej me floririn e madh pa lufte.

-JA CILA KA QENË "PASURIA" E ISH-MINISTRAVE TË FINANCAVE, SOKRAT DODBIBA DHE ET'HEM CARA

Në periudhën 5 nëntor 1943 - 17 qershor 1944, ministër i Financave në Shqipëri ka qenë Sokrat Dodbiba. Pikërisht në mandatin e tij u bë edhe marrëveshja për arin me palën gjermane. Ky ministër pas lufte u dënua nga "gjyqi special" me burgim të rëndë dhe vdiq më pas në burgun e Burrelit. Rreth një vit më parë tradhëgimtarët e tij trashëguan llogarinë tij bankare të hapur qysh në kohën e kuftës në Gjermani. E gjithë llogaria e ish ministrit bashkë me interesat 50 vjeçare ishte diçka më pak se 2 mijë dollarë.

Në periudhën 6 shtator - 25 tetor 1944, (para se ta merrnin pushtetin bandat komuniste) ministër i fundit i Financave të Shqipërisë ka qenë Et'hem Cara. Sipas "Gazetës Zyrtare", datë 23 mars 1946, në Bankën e Shtetit, Et'hem Cara kishte një llogari prej 155 frangave ar, e cila i ishte sekuestruar nga komunistët.

Llogarisni të nderuar lexues se sa e lartë ka qenë ndershmëria e këtyre njerëzve të respektuar në kohën më të vështirë që kalonte vendi. Megjithëse kishin çdo mundësi për t'u pasuruar ata zbatuan me përmikmëri ligjet e shtetit të tyre.

-REGJIMI KOMUNIST GJEN NE BANKEN E SHTETIT 90 KG AR. NJE SASI SHUME HERE ME E MADHE GJENDEJ NE DUART E POPULLATES

Pas ardhjes më dhunë në pushtet përmes luftës civile, si pasojë e lëvizjeve të sipërpërmendura, forcat komuniste gjetën në Bankën Kombëtare Shqiptare sasinë e 90 kg ar. Kjo provohet nga proces-verbali i nënshkruar nga zotërinjtë Dhimitër Pasko (Mitrush Kuteli) dhe Abdyl Këllezi. Ndonëse në Thesarin e Shtetit ndodheshin vetëm 90 kg ar, në duar të popullatës shqiptare ndodheshin rreth 320.000 kg ar (ose 320 ton ar). Një pasuri e tillë e pakrahasueshme, natyrisht që do të mund të rimëkëmbtë edhe shtetin më të shkatërruar e jo më Shqipërinë. Mjaftonte të vazhdonte procesi i nisur nga Mbreti Zog dhe sistemi finaciar shqiptar do të bëhej mjaft i fuqishëm. Pikërisht këtu tragjedia do të përhapej në një plan tjetër.

-"LIGJI" NR. 37 PER "TATIMIN E JASHTZAKONSHEM TE FITIMEVE TE LUFTES"

Pas marrjes me dhunë të pushtetit, komunistët u kujdesën që të justifikonin veprimet e tyre të karakterit ordiner dhe terrorist me anë të një pudre ligjore që përcaktohej nga një organ thellësisht i paligjshëm dhe ordiner si Kryesia e Këshillit Antifashist Nacional-Çlirimtar (KANÇ), organ ky që ishte vënë në rolin e një presidence të vetëshpallur në kongresin komunist të Përmetit, nën shembullin jugosllav të Mbledhjes së Dytë të AVNOJ-it. Për të justifikuar grabitjen dhe vjedhjen (që realisht kishte filluar muaj më parë), KANÇ-i nxori "ligjin" nr 37 për tatimin e jashtëzakonshëm për fitimet e luftës. Ky "ligj" përbëhej nga 19 nene. Në nenin 1 të tij thuhej se "fitimet e mëdha të realizuara nga shtetasit e të huajit në Shqipëri" në aktivitete "tregëtare, industriale dhe ndërmjetëse" nga 7 prilli 1939 e deri më 31 dhjetor 1944, i nënshtroheshin "një tatimi të jashtëzakonshëm sipas dispozitave të këtij ligji". Tatimet kishin përqindje që filloni nga 15, 20, 30, 45, 60, 70, dhe 80 %. Në nenin 3 të këtij "ligji" përcaktohej masa e tatimit për shumën 500 - 100 mijë frangave ari, e cila tatohej me 10%, e duke u ngritur deri në 80% për shumat 2 - 4 milion frangave ari. Sigurisht kjo ishte ana teknike e problemit pasi grabitja që kishte nisuar të zbatohej nuk kishte nevojë aq shumë për përcaktime të tilla "ligjore".

Në nenin 4 të "ligjit", detyroheshin të gjithë personat objekt tatimi që brenda 10 ditëve të deklaronin me shkrim fitimin e tyre në kohën e lartpërmendur, deklarim i cili dërgohej në zyrën e tatimit.

Komisioni Tatimor formohej pranë çdo Këshilli NÇ të prefekturës ose të n/prefekturës, i përbërë nga:

-3 anëtarë të Këshillit NÇl të prefekturës ose n/prefekturës.

-një delegat i ushtrisë i caktuar nga autoriteti i lartë ushtatrak.

-një anëtar i Bashkimit të Rinisë Antifashiste

-3 tregëtarë nga kategoritë e ndryshme të caktuar nga Komiteti Ekzekutiv i KNÇl-së së lokalitetit.

-një teknik për konstruksione.

-një delegat i sindikatave të punëtorëve

-një ose dy persona njohës të tregut.

Duke qenë se këto "komisione" përbëheshin nga 11 - 12 veta masa e zullumit të tyre ishte më e lartë nga ç'mund të mendohej.

Në nenin 9-të të "ligjit" në fjalë i lihej në dorë "komisionit" të caktonte sa të donte të ashtuqujturin tatim që s'ishte gjë tjetër veçse një vjedhje ordinere e kryer nga një regjim i instaluar banditësh dhe kusarësh. Kur nuk arihej dot nxjerrja e "tatimit", "ligji" parashikonte edhe sekuestrimin e çdo pasurie të personit që tatohej.

-PER TE MBESHTETUR "TATIMIN E JASHTZAKONSHEM" DOLI EDHE "LIGJI" "PER KONFISKIMIN E PASURIVE PRIVATE "

Një ditë më vonë nga miratimi i "ligjit" të sipërpërmendur, doli "ligji për konfiskimin e pasurive private", i cili do të mbështeste të gjitha boshllëqet që mund të lindnin nga zbatimi i "ligjit" për "tatimin e jashtëzakonshëm". Në bazë të këtij "ligji", komitetet ekzekutive fitonin të drejtën që me anë të një vendimi të bënin sekuestrimin e çfarëdolloj pasurie. Në këtë mënyrë shumë pasuri të tundshme apo të patunshme si objekte, toka bujqësore, troje, gjë e gjallë, mall bujqësor apo industrial etj, u sekuestruan për të zbatuar "ligjin" që hartonin banditët e veshur vetë me pushtet.

Përfytyroni për një çast Shqipërinë e 1997 dhe kohën kur tipat e Zan Çaushit gjobisnin tregëtarët apo njerëzit e dyshuar me bindje të djathta. Në qoftë se do të zgjasnim kujtesën, të njejtën gjë bënë edhe ata që vinin "gjoba" në formën e "tatimit të jashtëzakonshëm" në vitet e para të vendosjes së regjimin komunist në Shqipëri. Në vitin 1997 Zan Çaushi thjesht sa kopjoi një model të gatshëm banditësh.

-BASHKIMI DOGANOR ME JUGOSLLAVINE DHE ZHVLEFTESIMI I LEKUT

Më 27 nëntor 1946 u nënshkrua në Beograd traktati "Mbi koordinimin e planeve ekonomike, bashkimin doganor dhe barazimin e monedhave në mes Republikës Popullore të Shqipërisë dhe Republikës Federative Popullore të Jugosllavisë". Ky traktat u nënshkrua nga presidenti i Këshillit Ekonomik, president i Këshillit të Planit dhe ministër i Ekonomisë Nako Spiru dhe presidenti i Këshillit Ekonomik dhe ministër i Industrisë Boris Kidriç dhe u ratifikua nga Kuvendi Popullor më 2 dhjetor 1946. Është për t'u kujtuar se nënshkrimi i këtij traktati në një datë të tillë, ishte një sfidë ndaj traktatit të 20 vjetëve më parë midis Shqipërisë dhe Italisë që njihet si Pakti i Parë i Tiranës.

Në artikullin 2 të traktatit të sipërpërmendur, vendosej që brenda tre muajsh nga dita e nënshkrimit të traktatit, dinari të barazohej me lekun. Përveç shumë të këqijave që solli ky traktat nëpërmjet dëmeve të drejpërdrejta që ju shkaktuan ekonomisë shqiptare, u krijua edhe një rrugë tjetër për kalimin pa bujë të një rezerve të caktuar ari në Jugosllavi, masë e cila është e vështirë të llogaritet. Për të kaluar kufirin, sipas traktatit të sipërpërmendur nuk kishte asnjë pengesë ligjore, pasi realisht nuk ekzistonin kufijtë midis Shqipërisë dhe Jugosllavisë.

Nga ana tjetër barazimi i lekut me dinarin në fakt ishte zhvleftësim për lekun dhe vlerësim për dinarin e dobët.

-KU SHKOI SASIA E 43.816.682 MONEDHAVE ARI TE GRUMBULLUARA NGA SIGURIMI I SHTETIT

Ka hapur një polemikë jo të vogël në vitet e tranzicionit një artikull i botuar vite më parë në revistën "Në shërbim të popullit" (organ i dikurshëm i Ministrisë së Punëve të Brendshme), nga Nuri Mehmeti me titull "Kur hidheshin themelet ekonomike të pushtetit popullor". Ky shkrim është botuar në faqet 14 - 15 të numrit të gushtit 1984 në revistën në fjalë me okelion "40 vjet çlirim, rrugë lufte e fitoresh".

Polemikat e mëvonshme në lidhje me këtë artikull lindën pasi shifra prej 43.816.682 monedhash ari që përmendej në artikull, e grabitur nga Sigurimi i Shtetit ishte një shifër zyrtare. Ndër të tjera autori Nuri Mehmeti në shkrimin e tij thotë:

"....Pushteti i ri i vendosur menjëherë pas çlirimit të atdheut, që nisi të kryente funksionet e tij si diktaturë e proletariatit, kërkonte patjetër edhe bazën ekonomike........Në janar të vitit 1945 doli ligji i mbi konfiskimin e pasurisë së shtetasve italianë e gjermanë. Gjithashtu në janar doli ligji i tatimit të jashtëzakonshëm mbi fitimet e luftës. Ky ligj godiste veçanërisht atë pjesë të borgjezisë që kishte grumbulluar pasuri të mëdha.......Në shumë raste elementët e tatuar nuk pranonin të paguanin shumën e caktur, me preteksin se nuk e kishin atë....disa u përpoqën të nxirrnin ar e sende të tjera jashtë shtetit......Veprime edhe më të vështira iu deshën të bënin organeve të punëve të brendshme, veçanërisht atyre të policisë për të zbuluar arin që kishin fshehur kapitalistët e tregëtarët. Përvoja ishte e paktë, por ndihma e popullit qe e madhe. Ndihmuan puntorët e specialistët që kishin marrë pjesë në ndërtimin e depove të kasafortave dhe që kishin bërë fshehjen në vende të panjohura, ndihmuan ata që kishin shërbyer si shegertë e argatë pranë kapitalistëve të kaluar etj. Kështu u arrit të zbulohen depo të nëndheshme në parcelat e oborret e kapitalistëve, bejlerëve e tregëtarëve. U gjetën qypa me flori jo vetëm në betonime të thella të nëndheshme e në muret e shtëpive, por edhe nën rrënjët e pemëve e nën sipërfaqet e puseve me ujë të pijshëm si në Durrës, Tiranë, etj.

Në Elbasan u zbulua një sasi e madhe mallrash të tregtarit H.B. në një depo të nëndheshme, përsipër së cilës ishin mbjellë presh e perime të ndryshme. Zbulime të tilla u bënë edhe në Shkodër, Durrës, Korçë. Deri në fund të vitit 1948 u zbuluan 43.816.682 monedha ari, pa përmendur shufrat e stolitë e florinjta. Organet e punëve të brendshme ndoqën gjithë zhvillimet e ngjarjeve duke bërë një luftë këmbëngulëse kundër elementëve spekulativë e matrapazë.......".

Por ndërsa nga komunistët pranohet një shifër e tillë sekuestrimesh, të dhënat e tjera zyrtare janë krejt kontradiktore. Kështu sipas një shkrese sekret të nënshkruar nga drejtori i Thesarit, Fahri Hoxha më 16 janar 1992, merret vesh se sasia e arit të hyrë në Thesar nga sekuestrimet në periudhën 1 dhjetor 1944 - 31 dhjetor 1990 është vetëm 3.029 kg.

Ndërsa në periudhën 1 dhjetor 1944 deri në 31 dhjetor 1990 në Thesarin e Shtetit kanë hyrë gjithsej 8.749 kg ar dhe kanë dalë 7.600 kg ar. Mirëpo shifra e 43.816.682 copë monedhave nuk është baraz me 3.029 kg ar, por me minimumi 320 ton ar. Atëherë vetiu lind një pyetje që do përgjigje: ku shkoi gjithë kjo sasi ari? Kush e mori? Pse ka diferenca të mëdha midis shumave.

-TREGTARET E GRABITUR TE KORÇES

Një ndër autorët e parë që u mor në fillesat e pluralizmit politik në Shqipëri me çështjen e thesarit të grabitur në shtypin shqiptar me disa shkrime në gazetën "Rilindja Demokratike" ishte i ndjeri Teodor Keko.

Në shkrimin "Arkivat rreth enigmës së floririt", datë 15 qershor 1991, Keko është bazuar në të dhënat e arkivit të Komitetit Ekzekutiv të Këshillit Popullor të Korçës. Sipas dosjes nr 34 të seksionit të Financës, në bazë të relacionit të datës 15 maj 1945, mësohet se tregëtarëve korçarë iu ishte caktuar një "tatim" (lexo grabitje) prej 86.685.968 frangash ari, nga cila deri në këtë periudhë ishte vjelë rreth gjysma e saj. Sipas historikut lokal të policisë së Korçës mësohet se vetëm në këtë qytet ishin grabitur 400 kg ar dhe 48 mijë napolona flori pa përmendur stolitë e tjera të vjedhura nga banditët. Për të ilustruar "masakrën e verdhë", Teodor Keko paraqet edhe një listë të 32 familjeve korçare të cilave ju grabitën përveç dyqaneve dhe shtëpive edhe një sasi e konsiderueshme florinjsh. Ndër emrat më kryesorë këtu mund të përmendim familjet Qirjako, Abeshi, Cingu, Plasati, Katro, Gjezi, Samara, Qirinxhi, Çekani, Pepo, Lako, Turtulli, Jani, Stase, Mborja, Bino, Terova, Mulla, Nora, Pilika, Ballauri, Peço, Serani, Katundi, Zahara, Pllaha, Bicolli, Thomo, Barçe etj. Ndër të grabiturit kryesorë është Kristaq Cingo me 9.002.500 franga ari.

Po në numrin e sipërpërmendur të gazetës, dëshmitari Paskal Andoni, ish punonjës në degën e tretë të Ministrisë së Punëve të Brendshme, dëshmon së kur ishte dashur të hapej, kasaforta e Hysni Kapos kishte qenë e mbushur plot me flori.

Lista e familjeve më të grabitura në Korçë është kjo:

1-Vëllazëria Qirjako

2-Vëllazëria Abeshi

3-Vëllazëria Stase

4-Kristaq Cingo

5-Thoma Plasati

6-Vëllazëria Katro

7-Hari Kristo Samara

8-Vëllazëria Gjezi

9-Vëllezërit Qirinxhi

10-Ligor Jani

11-Vëllazëria Plasa

12-Vëllazëria Lako

13-Vangjel e Gaqo Turtulli

14-Vëllazëria Balli

15-Vasil Pepo

16-Jankulla Çekani

17-Sotir Mborja

18-Dhimitër Bino

19-Refail Terova

20-Pandi Mulla

21-Pandeli Nora

22-Anastas Pilika & Angjeli Stavraq Ballauri

23-Dhimitër Peço

24-Vangjo Serani

25-Vëllezërit Katundi

26-Llambi Kiço Zahara

28-Vëllezërit Pllaha

29-Sotir Bicolli

30-Vëllezërit Terova

31-Thoma Thomo

32-Vëllazëria Barçe

Këtu mund të shtojmë se vetëm Rexhep Merdanit i janë marrë 450 kg ar, nga të cilat arkivi i Ministrisë së Punëve të Brendshme ka të shënuar vetëm 29 kg. Të tjera familje të grabitura nga Korça janë familjet Ypi, Ziko, Bopi, Fundo, Kondi, Opari, etj.



-TE GRABITURIT NE ELBASAN

Edhe Elbasani mbahet si një ndër qytetet më të grabitura nga banda kriminale që erdhi në pushtet në vitin 1944. Përveç sekuestrimeve të shumta, komunistët ashtu si në mbarë Shqipërinë nuk harruan të përdorin format e tjera që kishin të bënin me dhunën dhe torturën.

Një praktikë e njohur për njerëzit e Sigurimit të Shtetit për të nxjerrë sasinë e duhur të floririt ishte arrestimi dhe tortura. Kështu shumë tregëtare iu nënshtruan burgosjeve dhe torturave nga më ç'njerëzore. Në Elbasan të vdekur në burg për shkak të floririt janë disa. Sulejman Domi, Xhaferr Çelirama, Mateo Papajani, Refik Myftiu etj, vdiqën në burgjet e komunizmit për shkak të mosdorëzimit të floririt të kërkuar prej banditëve komunistë.

Për t'u kujtuar është se floriri i Refik Myftiut u zbulua krejt rastësisht kur në Ebasan u ndërtua shkolla e muzikës. Sasia jo e vogël e floririt ishte e groposur në rrënjët e një shege.

Natyrisht shembulli më tipik i dhunës së ushtruar ndaj tregëtarëve, ishte vdekja nga torturat e rënda të njërit prej tregëtarëve më të njohur të Elbasanit si Sulejman Domi, i cili vdiq në qelinë e improvizuar të "Grand Hotelit" në Elbasan më 11 prill 1948 pas 11 ditësh tortura. Ndonëse kishte dorëzuar dy herë "tatimin" që i kishin caktuar, grabitqarët nuk u mjaftuan me kaq por i rrëmbyen dhe atë sasi ari që ai kishte në shtëpi. Është për t'u theksuar se në arkivin e Ministrisë së Punëve të Brendshme nuk gjendet asnjë lloj dokumenti në lidhje me marrjen e arit të të ndjerit Sulejman Domi, ndaj të cilit janë ushtruar torturat më ç`njerëzore si ato të futjes në dimër deri në fyt në ujë të ftohtë, ato të hedhjes nga një lartësi e madhe në tokë, të shkuljes së thonjve të duarve apo të këmbëve etj, etj. Për shkak të këtyre tortuarave trupi i tregëtarit të ndershëm Sulejman Domi nuk duroi dot. Ai vdiq në moshën 58 vjeçare. Edhe sot e kësaj dite atij nuk i dihet varri. Persekutorët kurrë nuk e treguan atë. Fotoja e Sulejman Domit që po botojmë është marrë nga dosjet e sigurimit, dhe e tregon atë një ditë para vdekjes. Sa të tillë në mbarë Shqipërinë kanë pësuar fatin e tij?

Të treguar me gisht si persekutorë në Elbasan janë emrat e Petrit Hakanit, Haki Mahmutajt (që njihet edhe me mbiemrin Tepelena dhe ishte përgjegjës i Seksionit të Financës në Elbasan), Mehmet Tepelenës, Riza Tiranës, Adem Demirit, Thanas Cakut, e shumë e shumë të tjerë. Natyrisht këtu shquhej edhe prokurori Josif Taja. Për të mësuar më tepër për floririn e Sulë Domit, Sigurimi i Shtetit hartoi edhe një plan sipas të cilit një person u maskua si djali i Sulë Domit, Mahiri. Ky person qëndroi tek shkallët e qelisë në distancë nga Sulë Domi duke u lutur nga larg që ky i fundit të dorëzonte floririn. Sipas dosjeve të Sigurimit, personi që "imitoi" të ndjerin profesor Mahir Domi, ishte i urryeri Thanas Caku.

Në procesin e vjedhjes së floririt në Elbasan vend të rëndësishëm zinin vëllezërit Mahmutaj, të cilët për shkak të ngatërrimit të mbiemrit të tyre me produktin jashtqitës të njeriut, e ndryshuan atë (mbiemrin) nga M... në "Tepelena". Të dy vëllezërit ishin nga Rabija e Tepelenës. Ndërsa sot në Kuvendin e Shqipërisë deputetja socialiste me mbiemrin Tepelena është nuse në shtëpinë e të lartpërmendurve. Me sa duket "tradita" vazhdon.

-FAMILJET E TJERA KRYESORE TE GRABITURA NE MBARE SHQIPERINE

Procesi sekuestrivo-grabitqar natyrisht që ishte masiv në të gjithë Shqipërinë. Barra më e rëndë në këtë proces rëndoi mbi familjet tregëtare të qyteteve kryesore të vendit. Nëse do të bënim një renditje të përgjithshme të familjeve më të sekuestruara ato do të ishin:

Në Berat: Hoxha, Hushi, Çullaku, Dardha, Konicoti, Kuçi, Vrioni etj.

Në Durrës: Dovana, Shijaku, Dibra, Dushi, Hamdija, Zagoridha, Mushketa, Leka, Dakoli, Manushi, Nushi, Vangjeli, Beshiri, etj.

Në Elbasan: Domi, Kazazi, Bakalli, Mehja, Velencja, Miraku, Hastopalli, Kopili, Bebi, Kulla, Dodbiba, Shkodra, Shiku, etj,

Në Gjirokastër: Liti, Mezini, Omari, Toila, Tushe, Selfo, Çoçoli, Xhiko, Totozani, etj.

Në Vlorë: Bisholli, Bezani, Bitri, Busheka, Çili, Hoxha, Shuka, Sorra, Levi, Jakseli, Strati, Jonuzi, Gurabardhi, Qazimi, etj.

Në Shkodër: Pistuli, Topalli, Muka, Kaçulini, Vjerdha, Rroji, Anamali, Bakalli, Bushati, Kraja, Dabërdaku, Koka, Hoti, Gjoka, Luka, Mati, Sokoli, Karehamni, Pogu, Tahiri, Tepelia, Serreqi, Luka, Mati, Pogu etj, etj.

Në Sarandë: Çelo, Harito, Llambro, Rushiti, Muzina, etj.

Në Ministrinë Punëve të Brendshme ishte ngritur një degë e posaçme që merrej me arin e që drejtohej në atë kohë nga Maqo Çomo (që u bë pak më vonë edhe zv/ministër i Punëve të Brendshme). Mbas grabitjes së arit në një rreth të caktuar pranë kësaj dege sillej një proces - verbal i posaçëm, përveç dy të tjerëve që shkonin në bankë dhe degën lokale të Punëve të Brendshme.

Ndër grabitjet më të mëdha mund të veçojmë vëllezërit Jonuz dhe Nexh Shijaku nga Durrësi, të cilëve ju janë grabitur 45 mijë napolona flori, një kamion i ngarkuar me flori dhe disa diamantë të çmuar. Aristidh Lekës nga Durrësi i janë grabitur 45 mijë napolona flori dhe disa kunjtal të tjerë ar dhe stoli. E thënë ndryshe, Aristidh Leka dorëzoi 432 kg flori, ndërsa në arkivin e MPB, atë të Shtetit, dhe atë të Thesarit shënohet përafërsisht shifra e 17 kg. Nuk mjaftoi vetëm kjo por Aristidh Leka përballoi edhe vuajtjet e qelisë deri në vdekje.

Pepe Levit dhe Refael Jakselli nga Vlora i janë grabitur 42 milionë franga ari duke paguar rreth 100 mijë napolona. Madje Levi pas daljes nga burgu ju mor edhe 38 kg flori.

Për të gjitha këto raste dokumentacioni në Ministrinë e Punëve të Brendhsme është mjaft i copëzuar dhe jo i plotë.

Kështu për shembull Alfons Dovanës nga Durrësi i janë marrë 516 kg ar, ndërsa në arkiva është regjistruar 58 kg.

Abdulla Kazazit nga Elbasani i janë marrë 42 kg ar ndërsa në arkiva është regjistruar shifra 12 - 14 kg.

Ibrahim Velences nga Elbasani i janë marrë 39 kg ar, ndërsa në arkiva janë regjitruar vetëm 0.3 kg. Për më tepër sipas dokumentit të Bankës së Shtetit të Elbasanit datë 2 maj 1949, Ibrahim Velences gjoja i janë kthyer 6 monedha të dëmtuara, a thua se organet e sekuestrimit kishin ndonjë ndjenjë mirësjelljeje ndaj personave që grabisnin.

Mihal Dilos nga Gjirokastra i janë rrëmbyer 100 kg ar, ndërsa në arkiva është regjistruar vetëm 0.013 kg.

Ndër tregtarët e tjerë që ju është marrë një sasi e madhe floriri dhe që nuk iu është regjistruar asgjë, është edhe Harallamb Papa me 258 kg ar.

Vala e sekuestrimeve dhe grabitjeve skandaloze nuk kurseu as atë pjesë të popullsisë që nuk prekej nga i ashtuquajturi "tatim i jashtëzakonshëm". Ka mjaft raste që vërtetojnë se vala e grabitjes është përhapur edhe mbi qytetarë që kishin një sasi simbolike floriri. Edhe në këto raste dokumentacioni është i mangët apo me ndryshime të mëdha.

-JA CILAT FAMILJE U GRABITEN TE PARAT NE TIRANE

Ndër qytetet që pati numrin më madh të familjeve të grabitura ishte edhe Tirana. Brenda pak ditësh nga dalja e "ligjit të tatimit të jashtëzakonshëm", Komisioni Tatimor i Tiranës hartoi listat me viktimat e tij. Në gazetën "Bashkimi" të datës 22 mars 1945, botohet lista e familjeve që ishin caktuar për t`u grabitur nga regjimi komunist. Kjo listë shoqërohej me disa të dhëna në lidhje me "fitimin gjatë luftës", shumën për t`u tatuar si dhe me tatimin e vërtetuar. Më poshtë po botojmë listën e familjeve si dhe "tatimin e vërtetuar".

1-Vllazën Kazazi............................16.430.000

2-Vllazën Çoka...............................14.990.000

3-Murat Begeja & vëllezërit............5.774.000

4-Hysen Ali Mehmeti........................3.902.000

5-Osman Vaqarri................................1.440.000

6-Besnik Tugu.......................................614.000

7-Ramazan Konçi...............................1.946.268

8-Ymer & Sali Beqiri............................614.000

9-Sadik Kazazi......................................398.00 0

10-Abdulla Turkeshi..........................2.433.200

11-Ismail Fortuzi..................................224.000

12-Qamil Dibra..................................1.870.290

13-Bijtë e Gaqi Oparit.........................371.000

14-Manol Kume.................................6.832.400

15-Vllazën Tase................................3.974.000

16-Jusuf Kruja....................................3.830.000

17-Vllaznia Mehmeti.............................126.000

18-Ramazan Zdrava...............................130.850

19-Halit Mani........................................143.00 0

20-Vath Baroni......................................130.85 0

21-Abdulla Alliu & nipat......................163.250

22-Mehmet Tugu................................2.750.000

23-Mezini & Kasmi...............................126.800

24-Qamil Hoti........................................264.50 0

25-Hysen Drishti...................................143.000

26-Filip Korra.....................................2.259.00 0

27-Fetah Kasmi......................................126.800

28-Mustafa Kasmi.................................224.250

29-Vllazën Loxha..................................749.000

30-Ramazan Berberolli..........................622.100

31-Mersin Konçi...................................668.000

32-Sefedin Zhubi...................................159.200

33-Qamil Zhubi.....................................203.750

34-A.Qoshja & I.Deliu.......................1.566.000

35-Mehmet Kasmi & vëllezërit..........830.000

36-Vëllezërit Dushi..........................1.606.320

37-Gjon Laca.........................................884.0 00

38-Vllazën Spahija...............................325.250

39-Kasmi & Ferra..................................252.250

40-Iliaz Dajçi.........................................126. 800

41-Xhevat Gabeci..................................830.000

42-Xhundi Sheko & bijtë................27.950.000

43-Pashuk Bib Mirakaj......................1.755.000

44-Xhemal Begeja.................................143.000

45-Ibrahim Begeja..............................1.440.000

46-Qamil Shtiza....................................126.000

Shuma gjithsej e "tatimit të vërtetuar" 112.469.828 franga ari

-PSE SHKOI ARI NE BASHKIMIN SOCJETIK

Një tjetër problem që ka të bëjë me arin shqiptar është edhe sasia e arit që ka shkuar në Bashkimn Sovjetik në vitin 1954 në shkëmbim të një sasie gruri. Një praktikë e tillë, që mbase mund të ketë ndodhur edhe herë të tjera me Bashkimn Sovjetik, thuajse nuk ka ndodhur kurrë për blerje marrrash ushqimorë. Kështu sipas vendimit nr 144, datë 2 shkurt 1954 "Mbi imporitim mallrash për tregun special", të Këshillit të Ministrave, në Bashkimin Sovjetik ka shkuar një sasi prej 224,4 kg ar. Vlen të theksohet se e gjithë procedura e kalimit të arit në Bashkimin Sovjetik ka qenë tejet sekrete. Pse duhej të ishte sekrete, nga kush ruheshin udhëheqësit komunistë?

Në vendimin në fjalë thuhet:

"1-Ministria e Tregëtisë dhe Komunikacioneve të importojë mallra nga BRSS për tregun special për një vleftë prej 1.000.000 (një milion rubla).

2-Ministria e Financave ngarkohet të bëjë likujdimin e shumës së sipërme në kundravlerë me monedha ari.

3-Ky vendim hyn në fuqi menjëherë".

-RELACIONI SEKRET I BANKES SE SHTETIT SHQIPTAR ME 27 DHJETOR 1954

Në lidhje me ketë Banka e Shtetit Shqiptar, në relacionin tepër sekret dërguar Këshillit të Ministrave thotë:

"Në bazë të vendimit të Këshillit të Ministrave nr 144, datë 2 shkurt 1954, është vendosur që të importohen nga BRSS mallna për tregun special për një shumë rreth 1.000.000 rubla. Vlefta e mallnave do të likuidohet me monedha ari. Sipas të dhënave kontabël, vlefta e mallnave të mbërritura kapin shumën prej 945.615,58. Nga ana jonë para se të bëhej likuidimi i vleftës së mallnave të mbërritura për tregun special, i kemi kërkuar Bankës së BRSS-së çmimin e blerjes së arit, e cila njofton me letrën e saj datë 10 prill 1954, nr 75001 se 1 gram ar 1000/000 është 4.45 rubla.

Në bazë të çmimit të ofruar nga Banka e BRSS-së është llogaritur vlefta e 1.000.000 rublave. Për likuidimin me çmimin 4.45 rubla 1 gram ar fino, nevojiteshin 38.701.75 napolona ari me peshë nominale bruto 6.4516 gr baraz me gram ar 1000/000; 5.80645.

Në bazë të urdhrit tuaj është përgatitur një fuçi e cila përmbante 39 qese, prej të cilave 38 qese përmbanin 1000 copë napolona dhe qesja nr 39 përmbante napolona copë 701.75 me një peshë kompesive bruto 250.679 gr dhe me peshë neto nominale 249.691 fuçia ka qenë e vulosur në rregull.

Sipas marrëveshjes që kemi patur me përfaqësinë tregëtare të BRSS-së, ja dorëzuam personalisht kapitenit të vaporit Chiaturi, i cili na dorëzoi konoshamenton të firmosur rregullisht për marrjen në dorëzim. Banka e BRSS-së na konfirmon marrjen në rregull të fuçisë me telegramin e saj datë 6 tetor 1954.

Banka e BRSS-së me letrën e saj datë 3 dhjetor 1954, na njofton marrjen e fuçisë si dhe gjetjen në rregull të sasisë së arit të dërguar me këto diferenca.

a-Përsa i përket qeseve ishin në rregull me përmbajtjen e tyre si copë, dmth se ka marrë në dorëzim copë napolona 38.700, 75 me të vetmin ndryshim se nuk ka marrë për bazë peshën nominale por peshën efektive, kështu që ka rezultuar një diferencë ma pak gram ar bruto 850.907 (me përmbajtje 900/1000) baraz me ar 1000/1000 gram 765.81. Nënkuptohet se prej përdorimit napolonat kanë një konsumim, rregullisht duhet të merret pesha e tyre efektive dhe jo një nominale, kështu që çdo napolon ar ka një konsum peshe prej 0.022 me përmbajtje 900/100.

b-Kalkulimi i arit të marrë në dorëzim nga Banka e BRSS-së nuk e ka llogaritur me çmimin që na ka ofruar bazë letrës së saj datë 10 prill, dmth i gram ar 1000/1000 rubla 4.45, por 4.50.

Banka e BRSS-së për 38.701,75 napolona ar duke u bazuar në peshën efektive, nxjerr si përfundim 223.956 gram ar 1000/1000 me çmimin rubla 4.50 grami baraz rubla 1.007.803,98.

Vlefta e mallnave të importuara është 945.615,98

Kemi për të marrë rubla....................... 62.188,40

Por si përfundim i këtij veprimi kemi këto rezultate:

Napolona 38.701,75 x 326 lek = 12.616.770,50 lekë.

Konvertimi në rubla 1.007.803,98 = 12.597.500.

Diferenca në disfavor tonë 19.220,50 lekë

Sigurimi i arit $ 282 x 50.....lekë 14.100.

Diferenca dhe shpenzime totale lekë.....33.320,50

Si konkluzion i zbatimit të marrëveshjes dhe të likujdimit kemi këto rezultate:

a-Sasia e arit u përllogarit me çmim 4.50 grami dhe jo 4.45.

b-U likujdua detyrimi kundrejt BRSS-së dhe mbetet në favorin tonë një sasi rublash prej 62.188,40 për të cilën ju lutemi na njoftoni që t`i mbajmë në rubla të lira apo t`i kërkojmë Moskës konvertim në dollarë.

c-Midis çmimit tonë të blerjes së napolonave ari dhe çmimit të shitjes kemi një humbje prej lek 19.220,50 në gjithë sasiën e shitur.

ç-Për likujdimin e detyrimit jemi ngarkuar edhe me shpenzime sigurimi të arit deri në destinacion, mbasi shitja ishte dorëzim Moskë.

d-Llogaria e Ministrisë së Financave paraqitet me një tepricë kreditore rubla prej 62.188,40. Në rast përdorimi do të kreditohet me kundërvlerën në lekë, ose në rast shitje (konvertim në dollarë ose franga zvicerane) në këtë mënyrë mbyllet llogaria në fjalë.

e-Përsa i përket shpenzimeve të sigurimit si dhe diferenca e peshës, kemi debituar llogarinë e Ministrisë së Financave (Llogari provizore në lekë)

BANKA E SHTETIT SHQIPTAR

Drejtoria e Përgjithshme

Tiranë më 27 dhjetor 1954.



- A ESHTE DEPOZITUAR NJE PJESE E ARIT NE BASHKIMIN SOVJETIK

Ish z/drejtori i Bankës së Shtetit në vitet 1947 - 1950, Pjetër Deda, në vitin 1991 ka botuar disa artikuj në gazetën "Republika". Në njërin nga këto artikuj, atë të datës 12 maj 1991, ai hedh dyshime rreth sasisë së arit të ndodhur në Thesarin e Shtetit në vitin 1949. Sipas tij, sasia që ai ka parë këtë vit ka shumë herë më e vogël se sa mund të ishte apo mund të mendohej. Vetë zoti Deda shtron pyetjen se ku ka qenë depozituar gjithë ajo sasi floriri të sekustruar. Sipas tij enigma zgjidhet nga vetë Banka e Shtetit Shqiptar po të verifikohen të gjitha hyrje - daljet e Thesarit.

Po ashtu ai thotë se në vitin 1948 ka pasur fjalë se thesari ishte depozituar në Bashkimin Sovjetik për shkak të sigurisë dhe pozicionit gjeografik të Shqipërisë. Si argument shtesë z.Deda pyet se pse u tregua aq i mirë Hrushovi me Shqipërinë në vitin 1959 kur i fali të gjitha borxhet.

-A IA FALI HRUSHOVI VERTET BORXHET SHQIPERISE

Më 25 maj - 4 qershor 1959, sekretari i përgjithshëm i Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik dhe kryeministër i këtij vendi, Nikita Sergejeviç Hrushov, në krye të një delegacioni partiak dhe qeveritar sovjetik bëri një vizitë në Shqipëri. Në këtë vizitë Hrushov u shoqërua nga Muhitdinov (anëtar i Presidiumit dhe sekretar i KQ të PKBS-së), R. Malinovski (ministër i Mbrojtjes), N. Firjubin (zv/ministër i Punëve të Jashtme), A. Bulgarov (sekretar i KQ të Bashkimeve Profesionale), F. Dumbatze (sekretare e KQ të PK të Gjeorgjisë), D. Rasulov (sekretar i KQ të Taxhikistanit), S. Vizarov (zv/kryeministër i Azerbaxhanit) dhe I. Vinogradov (zv/drejtor drejtorie në MPJ).

Para ardhjes së delegacionit të lartë sovjetik, kishte qenë në Bashkimin Sovjetik edhe një delegacion i lartë partiak dhe qeveritar nga Shqipëria. Pikërisht me rastin e vitit të ri 1959, Enver Hoxha e përmend këtë fakt në përshëndetjen që ai i drejtoi popullit shqiptar. Në lidhje me këtë dhe me sasinë e rublabve të kredituara nga Bashkimi Sovjetik, ndër të tjera Enver Hoxha thotë në përshëndetjen e tij:

"....Javët e fundit një delegacion i partisë dhe i qeverisë sonë ishte në Moskë. Ai u prit kurdoherë me një dashuri të jashtëzakonshme nga Komitetit Qendror i Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik dhe qeveria sovjetike. Më lejoni t'ju komunikoj se u desh vetëm gjysëm ore bisedim në mes të delegacionit tonë dhe të shokëve sovjetikë me në krye shokun tonë të shtrenjtë Nikita Sergejeviç Hrushovin, që të gjitha kërkësat tona shumë të mëdha për ndihmë nga ana e Bashkimit Sovjetik për 5-vjeçarin e tretë të zgjidheshin plotësisht dhe në mënyrë të kënaqshme. Bashkimi Sovjetik përveç ndihmave kolosale që i ka dhënë vendit tonë në të kaluarën, për të cilat ju jeni plotësisht në dijeni, na dha një kredi të re prej 300 milion rublash për 5-vjeçarin e tretë, ai na akordoi edhe 35 milion rubla të tjera vetëm për zhvillimin e naftës gjatë këtyre dy vjetëve të fundit të 5-vjeçarit të dytë si dhe një seri dhuratash për zhvillimin e ekonomisë dhe të kulturës që vlerësohen në 10 milionë rubla. Kjo ndihmë kolosale, bujare, internacionaliste, nuk mund të jepet veçse frymëzuar nga ndjenja e lartë internacionaliste dhe nga dashuria e zjarrtë që ushqejnë populli sovjetik dhe Partia Komuniste e Bashkimit Sovjetik për popullin dhe për partinë tonë. Kjo ndihmë është garanci jashtëzakonisht e madhe për zhvillimin në një shkallë të gjerë të ekonomisë dhe të kulturës së vendit tonë, ashtu siç ka thënë shoku Hrushov, një kopësht të lulëzuar. I gjithë populli ynë me mirënjohje të pakufishme, i drejton sot falenderimet më të zjarrta Bashkimit të lavdishëm Sovjetik, partinë mëmë komuniste të Bashkimit Sovjetik, Komitetit Qendror të saj dhe shokut Nikita Hrushov. Ne i sigurojmë popujt vëllezër se me ta jemi të lidhur përjetë me një miqësi dhe besnikëri që nuk do të ketë mortje kurrë...." (marrë me shkurtime nga gazeta "Zëri i Popullit"-së e datës 1 janar 1959).

Pikërisht në një atmosferë të tillë pritej të zhvillohej vizita e Hrushovit në Shqipëri. Ajo që të çudit në këtë rast është deklarimi nga ana e Enver Hoxhës e një shumë kreditimi prej 300 milion rublash për 5-vjeçarin e tretë teorikisht fillonte në vitit 1961. Përsa i takon "faljes" e borxheve Shqipërisë nga Hrushovi gjatë vizitës së fundit në Shqipëri duket që është fjala për shumat e tjera që përmend Enver Hoxha.

Këtu kemi parasysh faktin se për 1 milion rubla, nga Thesari i Shtetit shqiptar dolën 224,4 kg ar. Po të vazhdojmë me të njetën logjikë i bie që për 35 milion rubla të paguhen 7.854 kg ar. Po të shtojmë këtu edhe 10 milion rublat e tjera që thotë Enver Hoxha, atëhere i bie që për këto dy "kredi", Bashkimi Sovjetik t`i ketë marrë Shqipërisë rreth 10 ton ar. Mund të duket shumë një sasi e tillë ari, por gjithsesi në raport me minimumi 320 ton ar të grabitur nga komunistët pas lufte, ajo është vërtet e vogël.

Qysh ditën kur erdhi Hrushovi në Aeroportin e Rinasit Enver Hoxha deklaroi:

"Miqësinë me Bashkimin Sovjetik populli shqiptar e çmon si thesarin më të shtrenjtë....Miqësia jonë është e fortë si graniti dhe e përjetshme si malet tona.....". (gazeta "Zëri i Popullit" 26 maj 1959).

Sikurse shihet për Enver Hoxhën nuk ka më rëndësi thesari i vërtetë sepse thesar për të na qenka "miqësia e përjetshme" me Bashkimin Sovjetik. Dhe kjo përjetësi u pa shpejt.

Në atë kohë kur Hrushovi vizitoi Tiranën pala shqiptare në bisedime përbëhej nga Enver Hoxha, Mehmet Shehu, Beqir Balluku, Gogo Nushi, Spiro Koleka, Liri Belishova, Manush Myftiu, Koço Theodhosi, Abdyl Këllezi, Adil Çarçani, Maqo Çomo, Behar Shtylla dhe nga ambasadori shqiptar në BS, Nesti Nase.

Pas bisedimeve dhe viztave të ndryshme në mbarë Shqipërinë, më 30 maj 1959 Hrushovi u shpall qytetar nderi i Tiranës dhe më 3 qershor 1959 vuri gurin e parë në Pallatin e Kulturës në Tiranë ku u vendos dhe një pllakatë me fjalët: "Këtu më 3 qershr 1959, udhëheqësi i madh i popullit sovjetik dhe miku i shtrenjtë i popullit shqiptar, shoku Nikita Sergejeviç Hrushov, vuri gurin e parë në themelet e Pallatit të Kulturës, simbol i përjetshëm i miqësisë së pathyeshme e të përjetshme shqiptaro-sovjetike".



Marrja e një sasie të sipërpërmendur të arit nga ana e Bashkimit Sovjetik është edhe një tregues tjetër që tregon nga njera anë mungesën e solidaritetit në kampin socialist dhe nga ana tjetër dijeninë që kanë pasur sovjetikët për arin shqiptar. Gjithashtu është për t'u kujtuar që fill pas prishjes së madhe shqiptaro-sovjetike, nuk u pa ndonjë presion i madh për të kërkuar "borxhet" nga ana e Bashkimit Sovjetik. Ndonësë publikisht u tha se ato u falën në vitin 1959, prap mund të ishte ndonjë sasi tjetër e marrë pas këtij viti duke pasur arin në mes. Duket që të dy palët nuk kanë dashur të bëhet publike çështja e arit pasi ishte e dëmshme për të dyja palët. Për palën shqiptare merrej vesh dërgimi i arit në Bashkimin Sovjetik dhe për palën sovjetike dilte në pah pazari për të marrë arin shqiptar.

-KU SHKUAN 8 TON AR DHE ARGJEND NE VITIN 1968

Në vitin 1968 ka qenë i vetmi moment kur regjimi komunist preu monedhat përkujtimore prej ari dhe argjendi në kuadër (siç u tha) të 500 vjetorit të vdekjes së Skënderbeut. Në lidhje me këtë Presidiumi i Kuvendit Popullor nxorri një dekret të posaçëm më 16 janar 1968.

Në lidhje me këtë pikë u bë ky diskutim në Presidiumin e Kuvendit Popullor:

Haxhi Lleshi:......Mendoj që si pikë të parë të fillojmë me shqyrtimin e projektdekretit për prerjen e monedhave përkujtimore prej ari dhe argjendi, mbasi kemi edhe Aleks Verlin (në atë kohë ministër i Financave - shënim).

Tonin Jakova: Ky italiani që e merrr përsipër këtë (prerjen - shënim) sa fiton? A është në marrëveshje se sa do të fitojë? Cili është çmimi i arit monedhë në drejtim me monedhën e zakonshme? A do të bëhen edhe medalione të tjera përkujtimore apo vetëm në këtë rast? Pastaj kush do t`i shesë, do t`i shesë ai nën kontrollin tonë?

Gogo Nushi: Ky propozim për shembull që bën ai, a janë të lidhura si numur e si vlerë? A është sugjerim i yni apo i atij? Ata janë ekspertë, janë specialistë për këto punëra, prandaj një gjë duhet ta dijmë që të jemi të ndërgjegjshëm se nuk i hyjnë kësaj pune për të popullarizuar Skënderbeun. Për shembull ata i lidh interesi i fitimit.

Aleks Verli: Kësaj pune i hyjmë për herë të parë. Duke parë që shpesh herë të huajt na kanë kërkuar të tilla monedha përkujtimore, jo vetëm prej ari por edhe prej argjendi e bakri na nxiti që t`i hyjmë një pune të tillë. Nga propozimi i bërë nga ky pamë mundësinë që mund t`i hynim një pune të tillë. Nga propozimi i bërë nga ky pamë mundësinë që mund t`i hynim dhe çdo gjë dhe se kjo mund të jetë me leverdi për ne. Ky i merr të gjitha përsipër, ndërsa nga ne kërkohet autorizim zyrtar. Tani e kujt është leverdia më e madhe? - Kuptohet e atij, këtë e dimë dhe jemi koshientë sepse ai niset nga qëllimi i fitimit, pasi këto monedha shiten dyfishin e vlerës apo më shumë. Për shembull 10 lekëshi në qoftëse e ka vlerën 1 dollar, ai do ta shesë 4 dollarë. Këta bëjnë katalogon e monedhave të ndryshme që i shpallin me vleftën për seicilën monedhë. E mbajnë vlerën e monedhës sipas kursit zyrtar. Leku jonë është 0.177 të mijtat e gramit ar, dmth me kursin ligjor kështu llogaritet, por që këtu nuk e kemi shpallur se pse monedha ari në para nuk kemi. Po këshu edhe vendet socialiste nuk e kanë.....

Haxhi Lleshi: Po vendet e tjera socialiste kanë nxjerrë të tilla?

Aleks Verli: Nuk na del që të kenë nxjerrë. Na del që të ketë nxjerrë Mao Ce Dunin, por në medalion është ndryshe, nuk i japin llogari askujt. Ndërsa për të nxjerrë para nuk mund të bëjnë shtypjen në qoftëse nuk marrin autorizimin nga vendi përkatës. Sipas llogaritjeve del që 30% të fitimeve ai na i jep neve, 20% i ka shpenzime, pastaj bankat, rushfetet që kanë etj.

A mund të bëjmë monedha të tjera përveç këtyre? Mund të bëjmë. Tani për tani këto menduam. Në lidhje me afatin e shitjes ai na kërkon afat 4 - 5 vjet, ndërsa ne i thamë deri në 3 vjet. Mendojmë se brenda 3 vjetëve mund të shiten.

Tonin Jakova: Sa është gjithsej sasia e arit?

Aleks Verli: Është rreth 80 - 82 kv ar. Tani nga ana teknike a i kemi mundësitë që të mos abuzojmë? Në në marrëveshje kemi arritur që këto monedha të dalin nga 5 shtëpi të njohura, dy në Itali, një në Francë, një në Zvicër dhe një në Gjermaninë Perëndimore. Të drejtën e kontrollit e kemi, por ka një gjë tjetër se këto ruhen shumë nga komprementimi.

Tonin Jakova: Në qoftë se i kemi mundësitë, a nuk mund t`i bëjmë vetë këto monedha?

Aleks Verli: Vetë nuk i kemi mundësitë. E kemi të zorshmë se është hera e parë që bëhet, pastaj këto janë shoqëri që njihen, kanë degët e tyre, kanë agjentët e tyre, njihen me gjithë bankat e botës.

Haxhi Lleshi: Shpjegimet më duket janë të qarta. Këta të financës e kanë parë, qeveria e ka parë, interes siç paraqitet kemi. Prandaj mendoj që duhet ta aprovojmë dekretin...".

Në lidhje me këtë kemi shfletuar edhe "Gazetën Zyrtare" të vitin 1968, e cila qysh në numrin 1 të saj në faqet 2 dhe 3 të saj përmban dekretin nr 4358 "Mbi prerjen e monedhave përkujtimore prej ari dhe argjendi". Sipa neni 1 të këtij dekreti autorizohej Banka e Shtetit Shqiptar të priste një seri të jashtëzakonshme monedhat përkujtimore prej ari dhe argjendi. Sipas nenin 2 këto monedha kishin "kurs ligjor dhe fuqi çliruese për rregullimin e të gjitha detyrimeve, obligacioneve dhe transaksioneve publike e private. Në nenin 3 të dekretit, monedhat prej ari do të priteshin me përmbajtje ari të thjeshtë 900/1000 dhe lidhje argjendi e bakri 100/1000. Këto prerje do të ishin 20, 50, 100, 200 dhe 500 lekë. Nga ana tjetër monedhat prej argjendi me përmbajtje argjendi të thjeshtë 1000/1000 ishin të prerjeve 5, 10 dhe 25 lekë.

Nga pesha bruto në gram e monedhave vihet re se më tepër peshon monedha 500 lekëshe me 98.74 gram dhe me diametër 55 milimetra. Për këto monedha neni nr 5 i dekretit në fjalë parashikonte numrin progresiv nga 1 - 12.000.

I gjithë procesi i prerjes së monedhave dhe më pas i shitjes së tyre ka kaluar nëpërmjet një labirinthi aspak tranparent. Të bën përshtypje fakti që për një ngjarje të tillë simbolike nuk shpenzohet një sasi simbolike ari por një sasi e tillë që afërsisht është sa e gjithë sasia e arit që ka hyrë në thesar nga viti 1944 e deri në fund të viti 1990. Kështu duhet të pohojmë që shuma totale e arit të futur (zyrtarisht) në thesar është 8.839 kg, nga e cila më 31 dhjetor 1990 kishin ngelur 1.239 kg.

Në asnjë vend të botës nuk është parë shpenzimi total i thesarit për të prerë monedha në një rast të caktuar festiv. Aq më tepër që monedha në fjalë i është shmangur tërësisht qarkullimit të brendshëm.

-KUSH E KA DEPOZITUAR ARIN NE PERENDIM

Vlerat monetare të familjes Hoxha i ka qarkulluar në perëndim dhe më tutje një njeri i afërt i djalit të Enver Hoxhës, Sokolit. Ky njeri quhej Shkëlzen Doçi. Ai brodhi për shumë vjet në Francë, Kanada dhe Amerikën e Jugut për të qarkulluar dhe depozituar vlerate thesarit shqiptar në emër të famijles Hoxha. Në vitin 1983, Shkëlzen Doçi arrestohet së bashku me dirigjentin Gaspër Çurçia si "falsifikator i biletave të trenit". Shkëlzen Doçi në gjyq nuk foli thuajse fare. Në përfundim ai dhe Gaspër Çurçia u dënuan me vdekje. Pikërisht zbulimi më i madh rreth personit të Shkëlzen Doçit do të hedhë më tepër informacion rreth vendit se ku ndodhet një pjesë jo e vogël e floririt të grabirur të shqiptar. Po ashtu nuk janë të pakta informacionet që qarkullojnë se për Amerikën e Jugut një rol jo pa rëndësi ka edhe komunisti veteran Zhoao Amazonas, njeriu që ishte i pranishëm më shumë se kushdo në kongreset e Partisë së Punës.

Në Zvicër ndodhet vetëm një sasi e caktuar e arit shqiptar. Ajo me e madhja ka kapërcyer oqeanin.

-KUSH E KA KONTROLLUAR KAMBIZMIN? A MUND TE ISHTE KJO FORMA PER TE SIGURUAR LLOGARI TE TJERA BANKARE NE PRAG TE FALIMENTIMIT TE REGJIMIT KOMUNIST

Me anë të vendimeve nr 5, 430 dhe 84 të datave 7 janar 1988, 7 dhjetor 1988, dhe 8 mars 1989, janë transferuar jashtë shteti për qëllime kambizmi 4.072 dhe 13.193 kg argjend. Një shumë e tillë e justifikuar për kambizëm është pamundur të ketë shkuar e gjitha në destinacionin që thuhet. Për skandalin në fjalë ka shkruar më 26 qershor 1991 edhe gazeta "RD". Sipas gazetës, specialistët e Fondit Monetar Ndërkombëtar kishin zbuluar se llogaritë e bilancit valutor nuk rakordonin. Gazeta kritikon gjithashtu heshtjen e drejtorit të Bankës së Shtetit Niko Gjyzari dhe të drejtorit për marrëdhënie me jashtë Kamber Myftari. Po në këtë artikull bëhet fjalë se njeriu që është marrë me "kambizmin" është Dhimitër Gazhda, i cili sipas gazetës kishte dy muaj që jetonte në Greqi. Humbjet që kishte pasur shteti shqiptar në një rast të tillë sipa gazetës ishin rreth 200 milion dollarë.

Padyshim që i ashtuquajturi "kambizëm" në prag të kapitullimit të regjimit komunist nuk ka qenë gjë tjetër veçse maskim i kalimit të llogarive në favor të udhëheqësve të lartë komunistë.

Me anë të një shkrese sekret të datës 6 tetor 1987, ministri i Financave Andra Nako, njofton Ramiz Alinë dhe Adil Çarçanin sa më poshtë:

"Njoftimi mbi llogarinë bankare 01 më 30 shtator 1987, arriti rreth 17 milionë dollarë. Gjatë tremujorit të 4-t të vitit 1987, para shikohen në këtë llogari edhe shumat që vijojnë:

-Nga interesat bankare për llogaritë në valutë që mbahen pranë bankave të huaja - 200 mijë dollarë.

-Nga shkëmbimet valutore duke shfrytëzuar konjukturat, parashikimi është për 5 milionë dollarë, por do të përdoren rreth 1.4 milion dollarë për blerje të ndryshme sipas vendimit të Këshillit të Ministrave .... 3.6 milion dollarë.

-Nga shoqëritë komisionere 400 mijë dollarë".

Nga shikimi i gjithë procesit të "kambizmit"vërehet se autoritetet komuniste kanë dashur të humbin me dëshirë. Edhe ashtuquajtura "humbje" nuk është gjë tjetër veçse forma më ideale për të justifikuar depozitimin e një sasie të caktuar ari.

Nga ana tjetër sipas një dëshmie që ka dalë edhe në shtyp 11 vjet më parë, Banka e Shtetit Shqiptar për periudhën 1983 - 1987 ka porositur 396 copë arka që shërbejnë për transportimin e arit. Nga këto vetëm në vitin 1983 janë porositur 196 copë, ndërsa pjesa tjetër në vitin 1987. Kjo sasi arkash sipas specialistëve mund të shërbente vetëm për një sasi prej 180 ton ar.

-TE HETOHEN EDHE INVESTIMET NE NDERMARRJET ME HUMBJE NE FUND TE VITEVE 80-TE

Një tjetër formë e përdorur për kalimin e sasive të arit ose e të ardhurave valutore në perëndim, është ajo e përdorur në fund të viteve 80-të nëpërmjet firmave të ashtuquajtuara "perëndimore", në uzina apo kombinate që tradicionalisht kishin dalë me humbje. Një investimi tillë është vënë re edhe Kombinatin Metalurgjik "Çeliku i Partisë" në Elbasan, në vitin 1990 ku në Uzinën 12 dhe atë të Nikel - Kobaltit janë "investuar" 40 milionë dollarë në bashkëpunim me një firmë gjermane krejtësisht të panjohur si ajo "Salsiger". Ky skandal është denoncuar qysh më 11 maj 1991 në sallën e Kuvendit të Shqipërisë nga deputeti i Elbasanit Argjir Panariti (shih për këtë "Punime të Kuvendit, viti 1991", nr 1, faqe 529). Një shumë e tillë maramendëse nuk mund të jetë kurrsesi e investuar në një shifër të tillë. Firma në fjalë duke qenë anonime në këtë fushë, si duket ka luajtuar rolin e pastruesit të parasë. Këtu ia vlen të thuhet se dhe një firmë tjetër anonime si ajo "Rukert" në periudhën në fjalë është marrë me kambizëm dhe ka konvertuar një shumë prej 45 dollarësh në dojçmarka. Nuk dihet a mund të ketë apo jo një lidhje midis shumës së "investuar" në metalurgjik me shumën e përdorur nga firma "Rukert" për llogari të udhëheqjes komuniste.

Po ashtu mundt të kujtojmë se një firmë e njohur për lidhjet e saj të ngushta me klanin Hoxha ishte edhe ajo që drejtohej nga Hajdin Sejdia me emrin "Iliria Holding".

Sigurisht jashtë vëmëndjes nuk duhet lënë as borxhi i jashtëm që krijuan komunistët (në kundërshtim me kushtetutën e tyre) në fund të viteve 80-të dhe që arriti në rreth 500 milion dollarë.

-KU KA SHKUAR ARI I RUBIKUT

Përveç grabitjes masive së arit tek qytetarët shqiptarë një grabitje e përmasave të padukshme ëshë edhe ajo e ndodhur në uzinën e Rubikut ku prodhohej një sasi jo e vogël ari. Ndërsa në Tiranë funksiononte një sektor i posaçëm i pranimit të arit të Rubikut që në një kohë të konsiderueshme dhe delikate drejtohej nga Reshat Alia, që ishte xhaxhai i Ramiz Alisë dhe babai i Teuta Hoxhës, që ishte gruaja e djalit të madh të Enver Hoxhës, Ilirit.

Në mungesën e plotë të çdo lloj tranparence, vit pas vit është arritur të përfitohet një sasi e madhe ari në Rubik, në një kohë që Thesari i Shtetit ka përfituar një sasi krejt të papërfillshme të tij. Ish ministri i Financave Andrea Nako, me anë të një njoftimi sekret të datës 9 tetor 1987, njoftonte kryeministrin se nga prodhimi i Rubikut sigurohen rreth 120 - 130 kg ar në vit. Për vitet 1968 - 1990 duke marrë si prodhim minimal shifrën e 120 kilogramëve në vit, janë siguruar rreth 2.640 kg ar. Ndërsa sipas dokumentave shtetërore figuron që të jenë dorëzuar në thesar vetëm 1.777 kg ar. Largësia midis dy sasise është 873 kg ar. Mirëpo këto duhet të kemi parasysh se për të tillë sektorë komunistët kishin një mobilizim të paparë që nuk njihte as turne, e as çdo gjë. Kjo të çon në përfundimin që sasia e arit të Rubikut mund të jetë edhe më e madhe.

-HAPIN E PARE E HODHI KOMISIONI I PERKOHSHEM PARLAMENTAR I VITIT 1992

Pas shumë shkrimeve në shtypin e opozitës, në vitin 1991 u pa e rëndësishme që ky proces të shkonte më tej.

Për të verifikuar Thesarit e Shtetit nga vitit 1938 - 1990 si dhe procesin e sekuestrimeve në vitet e para të regjimit komunist, në fund të vitit 1991, me nismën e Partisë Demokratike u ngrit një komision i përkohshëm parlamentar i cili kishte këtë përmbërje:

1-Blerim Çela PD - deputet i Shkodrës (kryetar i komisionit)

2-Gëzim Luli PD - deputet i Shkodrës

3-Behadin Bakalli PD - deputet i Shkodrës

4-Vehbi Gruda PD - deputet i Shkodrës

5-Teodor Keko PD - deputet i Tiranës

6-Qemal Disha PS - deputet i Matit

7-Sami Kushta PS - deputet i Librazhdit

8-Shkëlqim Cani PS - deputet i Ersekës

9-Thoma Miço "Omonia" - deputet i Sarandës

Pas një pune jo të vogël, deputeti Blerim Çela lexoi më 22 janar raportin në emër të komisionit. Pas një argumentimi të hollësishëm, deputeti Çela në emër të komisonit parashtroi këto përfundime:

"1-Në Shqipëri ka pasur disa dhjetëra tonelata ar në qarkullim dhe të thesarizuara nga popullata para datës 28 nëntor 1944.

2-Ish Mbreti Zog ka marrë me firmë 183 kg ar si të ardhura personale të oborrit nga diferencat e këmbimeve valutore me doganat.

3-Ministria e Punëve të Brendshme ka sekuestruar forcërisht sipas ligjeve të luftës, arin e popullit, por pa mbajtur dokumentacion të dyanshëm në momentin e sekuestrimit. Këto sasira janë mbajtur një herë në degët e Punëve të Brendshme, pastaj në Ministrinë e Punëve të Brendshme e më pas janë dorëzuar në thesar siç argumentuam më lart dhe shtojmë se këto diferenca tregojnë vetëm majën e ajsbergut sepse ngelen mbi 650 persona të paidentifikuar që kanë dorëzuar ar, të cilit nuk i është bërë hyrje në thesar.

4-Në dokumentat e Ministrisë së Punëve të Brendshme ("Historiku i Armës së Policisë"), pohohet me shkrim se janë sekuestruar 43.816.682 monedha të arta pa futur shufrat dhe bizhutë e arta. Vetëm ato bëjnë 283 ton flori. Në fakt në thesar janë futur nga sekuestrimet vetëm 3.029 kg ar....Mungojnë 280 ton ar.

5-Gjatë kohës së diktaturës komuniste janë bërë dalje 7.600 kg ar.. Kjo sipas të dhënave të mara nga drejtori i thesarit të shtetit...dhe janë përdorur për të blerë grurë 224 kg; janë përdorur për dikasteret e ndryshme 37 kg; janë humbur në kambizëm 4.072 kg; janë dhënë për tregëtinë e jashtme 3.200 kg për blerje mallrash. Asnjë përgjegjësi nuk është mbajtur për humbjet në kambizëm për 4 ton ar me vlerë 60 milion dollarë. Thesari i Shtetit është i shenjtë, me të nuk mund të luhet, ndryshe kushdo që e prek duhet të përgjigjet me kokë. Se si është përdorur 3.200 kg për blerje mallrash, kjo kërkon një kontroll të dytë nga organe të specializuara me autorizim të paramentit.

6-Duhet të ngrihen grupe hetuesish me specialistë të aftë për të nxjerrë se ku shkon ari në sasi prej 280 ton duke ballafaquar fatkeqët e grabitur me grabitësit e veshur me rrobën e shtetit......

7-Duhet bërë kontroll në uzinën e Rubikut me mandat parlamentar e të qeverisë për të kontrolluar sasinë e arit të prodhuar në se përputhet me atë të futur në thesar.

8-Të kontrollohet i gjithë dokumentacioni dhe thesari në ruajtje kudo qoftë nga specialistë të Bankës së Shtetit duke nxjerrë gjendjet e lëvizjet e arit në thesar, në Ministrinë e Punëve të Brendshme si dhe atë të dërguar jashtë shtetit".

-PSE U PA ME FRIKE XHON MEKGOU

Më 24 shkurt 1992, TVSH në emisionin e lajmeve trensmetoi një intervistë të një qytetari të huaj që quhej Xhon Mekgoi, intervistë që ishte marrë 4 ditë më parë. Mekgoi në këtë intervistë deklaroi se në fund të vitit 1990 e në fillim të vitit 1991 kishte qenë dëshmitar i transferimit nga Shqipëria në Zvicër i 10 tonëve ar. Ai theksonte se vetëm në nëntor - dhjetor 1990 janë dërguar në Zvicër nga Tirana dy avionë të posaçëm dërgesa e të cilëve, ari, ka përfunduar në bankën "Strase". Sipas tij një pjesë e këtij ari përbënte edhe kapitalin bazë të një banke shqiptaro-zvicerane që ekzistonte në Tiranë. Banka në fjalë ishte "Iliria Suisse Bank". Perveç kësaj Mekgoi shfaqi dyshimet e tij për firmën "Iliria Holding" e cila edhe në mjedise politike të kohës përflitej si e lidhur me familjen Hoxha, për të mos thënë që menaxhonte të ardhurat e kësaj familje.

Këto deklarime të Mekgoit shkaktuan një përshtjellim të madh tek politika e majtë në Tiranë. I pari reagoi presidenti komunist Ramiz Alia, i cili siç dihet ka qenë një ndër njerëzit më të afërt të klanit Hoxha. Vetëm një ditë më pas, Ramiz Alia i kërkoi kryeprokurorit të përgjithshëm Petrit Serjani "verifikimin e fakteve të mësipërme" dhe procedimin penal të Mekgoit "nëse lajmi është i rremë". Si kuptohet nga deklaratat e rastit, Xhon Mekgoi kishte vizituar edhe me personalitete të tjera të shtetit duke përfshirë këtu edhe kryeministrin Vilson Ahmeti. Ky i fundit sipas "ZP"-së i është drejtuar Mekgoit me këto fjalë: "Mos lëshoni tullumbace të tilla". Nga ana e tij drejtori i Thesarit të Shtetit, Fahri Hoxha, i pyetur për këtë problem nga "ZP" më 26 shkurt 1992 ndër të tjera deklaron:

"Ne nuk dimë asgjë për sasinë e arit të përmendur në intervistën e transmetuar në televizion. Nga Thesari i Shtetit ka dalë ar në bazë të vendimeve të Këshillit të Ministrave. Pa këto vendime nuk del asnjë gram ar nga Thesari. Ari ka filluar të dalë nga Thesari duke filluar nga viti 1988. Më parë nuk ishte e nevojshme me ndonjë përjashtim të rrallë, sepse nevojat tona mbuloheshin nga eksportet. Që nga viti 1988 ka dalë gjithsej 7.2 ton ar. Nga këto 4.07 ton ka qenë për kambizëm, 1.8 ton për tregëtinë e jashtme dhe 1.3 ton për nevojat e shtetit. Në vitin 1988 kemi marrë një avion të posaçëm jashtë linje me të cilin kemi nxjerrë jashtë shtetit 2 ton ar. Sasira të tjera më të vogla janë dërguar me avionët e linjës..... Ne në Thesar nuk kemi pasur kurrë 10 ton ar".

Askush nuk donte në atë kohë të merrej me thelbin e problemit por vetëm me mbulimin e tij. Kështu shtypi socialist filloi hapur fushatën antiamerikane të tij. Gazeta socialiste "24 orë", në vazhdë të solidaritetit komunist dhe duke u mbështetut mbi parrullën "Vjetnami do fitojë", botoi një foto të Xhon Megkoit në kohën kur ky luftonte kundër komunistëve në Vjetnam. Më larg akoma shkoi gazetari i "ZP"së L.R. (sot ministër), i cili e konsideroi Mekgoin "mercenar amerikan" (shih "ZP" 26 shkurt 1992). Askush nga këta nuk pa tek Mekgoi një dëshmitar të vlefshëm për zbardhjen e enigmave të arit, por pa vetëm një kundërshtar politik, apo më keq akoma një armik të Vjetnamit. Askush nga këta nuk donte zbardhjen e të vërtetës.

Ditë më vonë më 19 mars 1992, gjatë një interviste në TVSH, presidenti Ramiz Alia hodhi dyshime mbi qytetarin zviceran Xhon Mekgoi. Ndërsa pranoi daljen e 3.2 tonëve ar "për qëllime shtetërore", Alia u tall me humbjen e 270 tonëve ar. Si edhe herë të tjera ai mbrojti "pikpamjen" se nuk ka ekzistuar kurrë një shifër e tillë.

Sikurse dihet Ramiz Alia është person kuç në të gjitha zhvillimet polike të Partisë së Punës. Aktualisht ai është personi që ka më tepër dijeni se kushdo për arin e grabitur shqiptar. Përgjigjet e tij në rastin konkret të bindin akoma më tepër për përzierjen e tij në çështjen e floririt.

-CILAT KANE QENE LEVIZJET E HAKI TOSKES, ÇELESIT TE DEPOZITAVE TE ENVER HOXHES NE PERENDIM

Siç kemi shkruar edhe më parë, depoziatat më të rëndësishme të udhëheqjes komuniste në perëndim i kishin tre persona. Ata ishin:

-Enver Hoxha

-Hysni Kapo

-Mehmet Shehu

Pas goditjes së Mehmet Shehut dhe marrjes së depozitave të tij, vendin e tij e zuri pasardhësi i Enver Hoxhës, Ramiz Alia. Ky i fundit është edhe njeriu që drejtoi lëvizjet e arit në vitet e fundit të regjimit komunist.

Depozitat e udhëheqjes së lartë komuniste ishin justifikuar në rangjet sekrete si depozita të partisë për nevojat e shërbimit sekret, për nevoja të financimit të lëvizjes marksiste - leniniste në botë dhe për nevojat e partisë në rast luftë në Shqipëri.

Çelësi i depozitave të Enver Hoxhës në perëndim ishte Haki Toska. Ndër detyrat ekzekutive më të rëndësishme të Toskës ka qenë ajo e zv/kryeministrit në periudhën 16 shtator 1966 - 18 nëntor 1970 dhe ajo e ministrit të Financave në qeverinë e fundit të Mehmet Shehut.

Ministra të tjerë të Financave që kanë pasur informacion për arin kanë qenë:

-Ramadan Çitaku (ministër nga viti 1944 e deri më 5 shkurt 1948).

-Abdyl Këllezi (23 korrik 1948 - 16 korrik 1962).

-Aleks Verli (17 korrik 1962 - 27 tetor 1974).

-Lefter Goga (28 tetor 1974 - 26 dhjetor 1978).

-Haki Toska (27 dhjetor 1978 - 14 janar 1982).

-Qirjako Mihali (15 janar 1982 - 19 shkurt 1987).

-Andrea Nako (20 shkut 1987 - 22 shkurt 1991).

Sot me përjashtim të Qirjako Mihalit të tjerët kanë vdekur të gjithë. Sidomos dëshmitarë të rëndësishëm për arin kanë qenë Ramadan Çitaku që vdiq i denigruar nga Enver Hoxha dhe Abdyl Këllezi që u pushkatua nga ai si "tradhëtar" dhe "sabotator" në vitin 1976. Sipas të gjitha mundësive Këllezi u zhduk më tepër si një njeri i rrezikshëm që kishte dijeni për floririn e fshehur.

Por mendohet gjithashtu se mandat ministerial jo pak i rëndësishëm ka qenë ai i Haki Toskës në kohën e ngjarjeve që përfunduan me vrasjen e Mehmet Shehut dhe "konfiskimin" e llogarisë së tij bankare në perëndim.

Sipas dëshmitarëve, edhe në vitet 60-të, 70-të apo 80-të të shekullit të kaluar, ka pasur kalim të sasive të arit nga porti i Durrësit. Kjo ka ndodhur në kohën kur kryetarë të degëve të Punëve të Brendshme në këtë rreth kanë qenë Lilo Zeneli, Kopi Niko (burri i tezes së Fatos Nanos, i njohur si persekutor profesionist) dhe Kapllan Shehu.
-SASITE E FUNDIT TE ARIT QE KA IKUR NGA SHQIPERIA

Në prag të kapitullimit të regjimit komunist, Ramiz Alia ndoqi edhe një taktikë që kishte të bënte me sigurimin e dytë financiar të klasës së tij politike. Në periudhën 1988 - 1990 kanë lënë Shqipërinë sasi të tjera ari që kanë ikur kryesisht nga aeroporti i Rinasit. Më 7 qershor 1992, presidenti Berisha me anë të një letre i kërkoi autoriteteve zvicerane ndihmesën e tyre në lidhje me arin shqiptar që ndodhej në Zvicër. Për këtë qëllim guvernatori i Bankës së Shqipërisë, Ilir Hoti, autorizoi më 1 mars 1993, firmën ligjore "Poncet Varluzer" dhe partnerët anëtarë të Avokaturës së Gjenevës, që të vepronin në emër të autorizuesit për të zbardhur llogaritë e hapura nga Banka e Shqipërisë në Zvicër.

Avokatët e marrë me këtë çështje ishin Charles Poncet, Dominique Varluzel, Ereic Alves De Souza, oliver Peclard, Didier Bottge, Alan Levy, Izabel Hagman dhe Gisele Stanislas.

-RAPORTI I POLICISE SE SHTETIT TE ZYRIHUT NE LIDHJE ME ARIN E TRANSFERUAR NGA SHQIPERIA NE VITIN 1989

Policia e aeroportit të Zyrihut, divizioni kriminal, më 11 mars 1993 kanë hartuar raportin për Jann Corrodi-n me lëndë "Ndriçime në lidhje me dhëniet e arit me prejardhje nga Shqipëria me fluturimet e Svissair SR 459 të 3 korrikut 1989 dhe 19 shkurtit 1991". Ky raport ndër të tjera ka këtë përmbajtje:

"Hetimet në lidhje me çështjen e përmendur më sipër pranë Shërbimit të Sigurimit të Aeroporit kanë dhënë rezultatet e mëposhtme:

-Më 3 korrik 1989 me fluturimin SR 459 nga Tirana kanë mbërritur 3.100 kg ar. Kjo dërgesë ishte pritur dhe depozituar nga Shërbimi i Sigurimit.

-Më 5 korrik 1989, kjo dërgesë u transportua në MAT SE CURITAS dhe u zhdoganua nga kjo e fundit. Hetimet pranë MAT kanë treguar se dërgesa ishte zhdoganuar duke përmbajtur lingotat e arit dhe të argjendit si monedhat me një vlerë prej 19,7 milion frangash. Gjithë dërgesa u çua me urdhër të "Union De Banque" Zvicër në Edelmetallschmelzerei në Mendrision/TI.

Dispozita finale: e 11 marsit 1993......".

Në lidhje me datën 19 mars 1991, Policia e Shtetit të Zyrihut deklaroi se nuk pasur fluturime nga Tirana në Zyrih. Në dy data e tjera të fluturimeve, 18 dhe 21 shkurt 1991, nuk kishte të dhëna për depozitim ari.

Më 23 mars 1993, me anë të një letre dërguar në Tiranë, Charles Poncet (doktor në drejtësi në Avokaturën e Gjenevës), njoftoi autoritetin më të lartë të shtetit shqiptar se pas një korrespondence me gjyqtarin Dieter Jann Corradi, disa sasi ari kanë kaluar tranzit nga Zvicra.

Anëtari tjetër i firmës ligjore "Poncet Varluzer" Oliver Peclard (avokat i Kolegjit të Gjenevës) me anë të një korrespondencë të njejtës datë (23 shkurt 1993), pasi ka grumbulluar të dhënat nga Policia e Shtetit të Zyrihut, i drejtohet kështu gjyqtarit të sipërpërmendur:

"Rezultati i hetimeve paraprake të Policisë së Shtetit të Zyrihut në lidhje me dhënien e arit me prejardhje nga Shqipëria mbi fluturimet e Svissair RS 459 të 3 korrikut 1989 dhe të 19 shkurtit është tepër intereant. Të dhënat dhe dokumentat që kanë qenë të mundur të mblidhen nga Shqipëria dhe për të cilat bëhej fjalë në kuadrin e hetimit, në fakt nxjerrin në pah trasferime të shumta ari nga Tirana në Zyrih ndërmjet viteve 1988 - 1991. Pra duket se del qartë nga hetimi zviceran se sasi të konsiderushme ari të cilat dukej se kishin lënë Tiranën, në fakt asnjëherë nuk kishin arritur në Zyrih.....".
-ÇFARE TREGUAN KETO HETIME

Ndonëse hetimet nuk u çuan si duhet deri në fund për shkak të kohës së gjatë që kërkohet në raste të tilla dhe për shkak të ndryshimit të pushtetit në Shqipëri, ato provuan se nga Shqipëria kanë lëvizuar sasi jo të pakta ari në fund të viteve 80-të, kur po dukej akoma më qartë falimentimi i regjimin komunist në mbarë lindjen dhe veçmas në Shqipëri. Ajo që ia vlen të theksohet është fakti se nuk është vetëm Zvicra foleja e fundit e një pjese të arit shqiptar. Ajo ka qenë edhe vend tranzit i këtij ari. Në vendet e Amerikës latine apo në Kanada ndodhet një sasi jo e vogël ari, e cila ka bërë "borgjezë" pinjollët e grabitqarëve të dikurshëm, pinjollët e shtresës më ordinere që ka pasur ndonjëherë Shqipëria.
Ç'NXJERRIM SI PERFUNDIM

Në fund të këtij cikli arrijmë në përfundime përfundimet e mëposhtme:

1-Ari i shqiptarëve i grabitur nga komunistë përgjithësisht nuk është përdorur për qëllime shtetërore, por:

a-Është vjedhur nga ata që kanë marrë drejtpërdrejt në grabitje.

b-Ka shkuar për llogari të udhëheqjes së lartë komuniste si në Zvicër apo Amerikën e Jugut apo të Veriut. Ndër njerëzit më të pasuruar me arin shqiptar janë klani Hoxha, klani Kapo dhe klani Alia (si degë autonome e klanit Hoxha).

c-Është transportuar në vende të tjera si në BS dhe gjetkë.

2-Për arin që është prodhuar në Rubik rezulton të mos ketë hyrë në thesar një pjesë e mirë e tij.

3-Në vitet e fundit të regjimit komunist ka kaluar kufirin një pjesë jo e vogël ari e cila është depozituar në perëndim si pjesa tjetër

4-Një pjesë e parave të ardhura nga ari shqiptar kanë ardhur në Shqipëri në formën e OJQ-ve apo atë të investimeve që duket se nuk janë fitimprurëse.


Nga Kastriot Dervishi

[murik]

Ku shkoi floriri?Floriri u perdor fillimisht per te kenaqur pushtetaret e rinj me vila,makina,mobilje te shtrenja etj.. Nje pjese u perdor per te kenaqur ata qe i sollen ne pushtet,pra miqte e tyre serbo-jugosllave.Nje pjese u perdor per te blere armatim,nje pjese u perdor per ndertimin e bunkereve ku nje nder ideatoret e tyre eshte sot presidenti yne "moderator",nje pjese tjeter u perdor per te paguar grupet marksiste-leniniste qe mbanin gjalle propaganden e ketij shteti qesharak neper bote,nje pjese tjeter e ruajten per nje dite te keqe,dhe kjo dite e keqe ishte kur president ishte Rexhep Mejdani.Nuk besoj se e paskeni harruar kaq shpejt vjedhjen me te madhe qe ju be thesarit ne Krrabe ne mes dites me diell.Keto jane gjera qe dihen,por pyetja eshte se ku shkuan miliona dollare te firmave piramidale qe qeveria socialiste premtoi se do ti kthente me transparence te plote.Ku jane paret e rruges Durres-Morine qe qeveria Majko filloi ti mblidhte nga populli.Per gjashte vjet nuk u ndertu as nje kilometer rruge.Ku jane lulishtet qe Edi do tja kthente qytetareve?

[Brari]

murik..

te jemi te drejte.. mos ti shtojme kusure njerzve per ato gjera qe sjan pergjegjes..
kjo ka rendesi..
nuk eshte moisiu ideatori bunkereve..
ai eshte nje oficer i ushtrise se athershme qe zbatonte urdherat..
dhe urdherat per bunkera i dha enveri me ate byron e tij te ngushte..

moisiu duhet gjykuar per taraflleqet qe ben sot ne mbrojtje te mafies..
psh

i kish dal nami nje gjinekologu ne tirane.. si i zoti dhe e kishin ber drejtor materniteti....nje far me mbiemer kosova..
dhe cefesht soliset me urdher te nanos a meto pandushave.. e heqin dhe ven drejtor-eshe.. te bijen e moisiut.. te sapo bere president..
dhe ajo paftyresisht e pranoj kte legenllek..
ktu ne forum un shkruajta athere per faqezezllekun e ksaj rubenes..

dhe sot kur dalin albatroset kuptojme se qenkan mafio-zuar me kohe familja e moisit me rreth te vet..

ne teme tani...

shpesh kadareja e permend punen e floririt..

rubiku ka prodhuar shum flori..
ku ka vajtur..

??

po kerkonte ramizi.. aeroplan special te vente ne helsinki.. thosh nje dizaj nje far ish prokurori qe sot eshte ne amerik.. por qe ka punuar ne ceshtjen e bllokmeneve dhe kafeve te nexho ramizave..
un thoshte ki teodori.. punoja ne qeverri athere dhe me erdhi porosi ti paguaja ramizit nje shum euro dallaresh.. per udhetimin..
nuk ja dhash thot ki..sepse shteti ishte aq keq sa smund te behej nje luks i tille per ramizin e sapo bere president nga votimet e para pluralo m.utoiste..
mirpo edhe se un sja dhashe.. ramizi ushetoj me nje aroplan special per helsinki..
un si i qeverise thot ki.. u habiti se ku i muarr parate ram -o -izi..
pra kan thas tjera me para klika enveroiste..

po ne shqiperi..thone disa se eshte derdhur flori i madh neper kallupa apo skulptura dhe eshte nisur jashte..prej sherbimeve sekrete te ramizave..

nuk mbrohet kot egersisht sallaku..

nuk eshte pare kot sallaku me mejdanin qofte naten qe u vra genci.. qofte keto dite..
dhe mejdani pa bere cu cu me mizin nuk rri asnje nate besoj..

kan mistere keta..

[EXODUS]

Këtu mund të shtojmë se vetëm Rexhep Merdanit i janë marrë 450 kg ar, nga të cilat arkivi i Ministrisë së Punëve të Brendshme ka të shënuar vetëm 29 kg...

Me se fundmi, si shperblim e internuan(e me pas burgosen, sikur te mos mjaftonte e para) me soj e sorrolloper nga pas...nen titullin legjendar te asokohe: armik i perbetuar i popullit (marxisto-enverian)

puro kafsheri!

[TOKE GEGA]

Po thesarin e krrabes kush e vodhi dhe me e rendishmja eshte se kush do te

marre pesiper ta zbardhe kete gabitje ???

[Albo]

Komunistët grabitën1863 kg ar në vitet e para të çlirimit

Aida Tuci

Historia e konfiskimit të pronës dhe grabitjes së arit dhe mënyra sesi ndodhën ato në Shqipëri në vitet 1944-1955, u bazua në modelin sovjetik dhedownload (3) jugosllav. Kundërshtarëve politikë iu konfiskuan pasuritë e tundshme që përfshinin paratë, monedhat e çmueshme prej ari dhe argjendi, stolitë, mallrat dhe pasuritë e patundshme ku bënin pjesë tokat e pronarëve të mëdhenj e të mesëm, shtëpitë, fabrikat, që u morën nga shteti. Kundërshtarët politikë ishin të një spektri të gjerë që përfshinte: administratën e mëparshme të Mbretit Zog, qeveritë gjatë okupacionit italian dhe gjerman, Ballin Kombëtar, gradat e ushtrisë dhe xhandarmërisë së mëparshme, përfaqësuesit e sistemit të drejtësisë, nëpunësit e zyrave dhe kancelarive, tregtarë e bejlerë. Gjatë viteve në këtë spektër u përfshinë edhe pjesëmarrësit në lëvizjet antikomuniste, partitë dhe organizatat politike, pjesëtarët e komuniteteve fetare, “sabotatorët ekonomikë” e gjithashtu u prekën të gjitha shtresat e shoqërisë. Për konfiskimin e pronës dhe arit u ngrit Komisioni i Konfiskimit të pasurive të të arratisurve dhe të dënuarve politikë pranë Ministrisë së Drejtësisë, që drejtohej nga Gogo Nushi.

Grabitja e arit

Grumbullimi i arit filloi më 15 dhjetor të vitit 1944 dhe vazhdoi deri në vitin 1955. Për sa i përket monedhave të arit dhe stolive nuk disponohen procesverbale sekuestrimi të viteve 1945-1946. Në vitet 1947-1948 ato ishin të mangëta edhe pse kishin peshën kryesore, dhe kishte raste që nuk përmbanin as emrin e personit të sekuestruar. Në vitin 1949 ekzistojnë procesverbale të shoqëruara me fletë kontabiliteti për hyrjen e monedhave në Arkën e Shtetit, ku shënohet numri dhe data e vendimit gjyqësor të konfiskimit të arit dhe pasqyra me emrat e të sekuestruarve. Monedhat, kryesisht të arta dhe të argjendta, ndaheshin nga stolitë në zarfe ose kuti të veçanta, secila me emrin e të sekuestruarit dhe datën. Pakot e monedhave i kalonin Thesarit, ndërsa arka e stolive shkonte në llogari të Ministrisë së Financave. Sekuestrimi i monedhave të arta dhe të argjendta si dhe stolive e objekteve të tjera prej metali të çmuar që iu konfiskuan të burgosurve dhe të arratisurve politikë, u pasua me sekuestrimin e sasive të mëdha të arit të tregtarëve dhe në kuadrin e grumbullimit të arit u shtri edhe mbi njerëz nga të gjitha shtresat shoqërore që dispononin rezerva ari dhe argjendi. Kategoritë që u dënuan me konfiskimin e arit dhe stolive ishin: figura kombëtare të arratisura dhe të burgosura, bashkëpunëtorë me okupatorin, të dënuar nga gjyqi special, nga Balli Kombëtar dhe Legaliteti, deputetë opozitarë, familje të pasura të lidhura me politikën, pjesëtarë të katër komuniteteve fetare, tregtarë, të akuzuarit për veprimtari anglo-amerikane dhe spiunazhi, të kapur në tentativë arratisjeje. Madje disa prej deputetëve dhe mbështetësve të Grupit të Deputetëve Opozitarë iu sekuestruan edhe rrathët prej floriri (unazat), gjë që duhet të jetë kryer para pushkatimit. Vlerat në ruajte prej ari dhe argjendi që i arrinin Bankës së Shtetit ishin pako me monedha ari, argjendi, sermi dhe gurësh të çmuar, ku përfshiheshin stoli të mbyllura me dyllë të kuq që ishte vula që u vihej mallrave të sekuestruara. Tek stolitë përfshiheshin varëse, byzylykë, sahate prej ari, karfica, gjerdanë, gurë të çmueshëm, diamante, veshje ose çanta të qëndisura me ar, komplete servisesh etj. Më 13 prill 1951, Dega e Punëve të Brendshme Tiranë i dorëzoi Degës së Bankës Tiranë 28 napolona ari, 25 paund, 9 lira turke, 1 mbajtëse monedhash ari e stolish, si dhe 113.590 lekë, 30 kartëmonedha italiane nga 1000-30.000 lireta që u ishin konfiskuar të ekzekutuarve të akuzuar për bombën në Ambasadën Sovjetike: Lluka Raskoviç, Tefik Shehu, Haki Kodra, Reis Selfo, Manush Peshkëpia, Ali Qoralliu, Qemal Kasoruho, Petro Konomi, Hekuran Treska, Mehmet Ali Shkupi, Reshit Shima, Sabiha Kasimati dhe Pandeli Nova. Në listën e vitit 1949, me 135 emra tregtarë e të dënuar politikë, Banka jep edhe sasinë e arit dhe argjendit të sekuestruar, që është 252 kg e 837 gr. ar. Në vitin 1950 ishin konfiskuar 337 kg e 27 gram ar, në vitin 1951 ishin konfiskuar 259 kg e 617 gr. ar, në 1952 ishin konfiskuar 853 kg e 780 gr. ar. Lista e vitit 1953 përmban 283 emra, të cilëve u ishin sekuestruar 149 kg e 568 gr. ar dhe ka më pak emra tregtarësh. Në listën e personave të vitit 1954 shënohen 17 emra, të cilëve u janë sekuestruar vetëm 12 kg e 169 gr. ar. Në vitin 1954 u futën në Thesarin e Shtetit 7 kg dhe 870 gr. ar, i cili u ishte konfiskuar diversantëve Zenel Shehu dhe Hamit Matjani.

Tregtarët, nën tortura tregonin arin e fshehur

Raportet e komunistëve me shtresën e tregtarëve që në disa raste i kishin mbështetur gjatë luftës ose nuk ishin pajtuar me ta, kishin qenë që në vigjilje të çlirimit të Tiranës mjaft konfliktuale. Partizanët i futën që në fillim në listën e zezë të “kriminelëve të luftës”, ndaj dhe filluan t’i eliminonin fizikisht, siç është rasti i Lluka Xhumarit nga Durrësi, sipërmarrës i shoqërisë automobilistike “SAKT”, i cili ishte kthyer në ikonë të biznesit si investitor dhe bamirës. Ai u pushkatua në të njëjtën ditë me Isuf Allamanin dhe Ali Panaritin që jetonte mes Durrësit dhe Tiranës dhe merrej me ndërtimin e rrugëve. Qëllimi në disa raste ishte se duke i quajtur tregtarë të lidhur me kundërshtarët e tyre politikë dhe si bashkëpunëtorë me okupatorin, t’u bënin një proces gjyqësor dhe t’i dënonin që t’u konfiskonin pasuritë. Një rast i tillë ishte ai i vëllezërve Jonuz dhe Nexhmi Shijaku, sipërmarrës nga Dibra e Madhe. Ata u dënuan me burg për tradhti ndaj atdheut me procese të inskenuara. Procesverbalet e vitit 1950 regjistrojnë shifrën e 25 mijë napolonave të sekuestruar. Por kjo familje ishte ndoshta familja e tregtarëve që dispononte ndër rezervat më të mëdha të arit në Shqipëri, me 57 mijë napolona ose rreth 50 mijë napolona ari, pa përmendur këtu stolitë me barasvlerë sa një kamion plot me flori, siç e dëshmon tregtari Cen Alimehmeti. Qenë dhe tregtarë të tjerë që u dënuan me konfiskim pasurie, ndër të cilët Faik Merlika, Veliko Malile, Sabri Shtino, Haki Omari. Musafer Shehu, Gug Ali e djemtë, Manol Kume etj. Faza e parë e mbledhjes së arit kishte qenë hartimi i deklaratës së pasurisë për çdo tregtar dhe pagesa e tatimit të jashtëzakonshëm me monedha ari dhe argjendi shqiptare dhe të huaja krahas pagesës me franga ari. Mbledhja e mallrave të fshehura u shoqërua dhe me zbulimin e arit të fshehur me të gjitha mënyrat dhe me torturat për nxjerrjen e tij. Për këtë qëllim u krijua dhe sektori i tretë i Ministrisë së Punëve të Brendshme. Faza e parë e grumbullimit të arit të tregtarëve u krye në vitet 1946-1948, kurse faza e dytë në vitet 1950-1952. Kundërshtarëve politikë që u dënuan iu konfiskua ari dhe pasuria në mënyrë të vazhdueshme gjatë gjithë dhjetëvjeçarit të parë. Në vitet 1952-1954, sekuestrimi i arit u shtri edhe mbi shtresa të tjera të shoqërisë. Sipas një raporti nga policia e Korçës, tregtarëve në këtë qytet u ishin marrë 400 kg flori dhe 48 mijë napolona ari. Pasojat e ushtrimit të forcës për nxjerrjen e arit të fshehur sollën dhe burgosjen e tyre. Ata u lanë pa ushqim dhe për muaj të tërë jetuan me bukë thatë. Madje në Durrës, tregtarët i zhytën me të gjithë trupin në tokë dhe iu la vetëm koka jashtë derisa të dorëzonin arin. Si pasojë, në Elbasan vdiqën në burg pa e treguar floririn e fshehur tregtarët Sulejman Domi, Xhaferr Çelirama, Mateo Papajani, Refik Myftiu etj. Në Tiranë, Cen Alimehmeti u detyrua të dorëzonte 3000 napolona ari në vitin 1946 dhe shuma të tjera në vitin 1951, ku u mbajt në Degën e Brendshme për të nxjerrë se ku e mbante floririn e fshehur. Ai nuk rezistoi dhe tregoi vendin ku mbante të fshehur 900 napolona të tjerë. Të njëjtin fat pati edhe tregtarin Tod Çoka, që vdiq në torturat sepse nuk pranoi të tregonte ku e kishte fshehur arin. Tregtarë të tjerë që dorëzuan arin ishin Hoç Këllëzi, babai i ish-ministrit të Financave dhe zv/ kryeministrit Abdyl Këllezi etj. Tregtarët u bënë gjithashtu viktima të kënetës së Maliqit nën kërcënimin që të tregonin floririn, ose do të vdisnin në kënetë. Tregtarët që vdiqën në kënetë ishin Sotiraq Lako, si dhe Kosta Fundo, Bexhet Frashëri, kurse Koçi Misrasi vari veten dhe dhëmbët prej floriri iu shkulën pas vdekjes.

Françeskanëve iu morën edhe gjylet e rrethimit të Shkodrës

Procesi i konfiskimeve u drejtua edhe mbi pasuritë e komuniteteve fetare. Këtyre institucioneve iu morën pronat dhe pasuritë për t’iu hequr çdo mjet financiar siç kishte ndodhur me kundërshtarët politikë dhe iu hoq e drejta e përgatitjes së klerikëve, u mbyllën dhe shkollat dhe kolegjet me frymë fetare. Në inventarin e Urdhrit Françeskan dhe jezuitëve përveç pasurive të paluajtshme citohen objekte muzeale të konfiskuara ku u përfshinë 1387 punime artistike argjendarie, 1463 kupa me forma të ndryshme, pajisjet e muzeut të zoologjisë, laboratorë të kimisë, fizikës, farmacisë dhe objekte antike zbukurimi, si 25 copa metali me imazhe për stolisje dhe 35 gurë me piktura, një obelisk egjiptian, 90 monedha antike, tangar bronzi, gjyle nga rrethimi i Shkodrës etj. Në inventar ishte dhe procesverbali për makineritë e shtypshkronjës “At Gjergj Fishta”. Në të njëjtën situatë u gjendën edhe shkollat e administruara nga urdhrat fetarë në zona të tjera. Nga pasuria e klerit katolik të konfiskuara është dhe ajo e françeskanëve të kishës së Shna Ndout në Laç, ku mes të tjerave iu sekuestruan 83 monedha argjendi, dhe 3842 franga. Sekuestrimet vazhduan në Lezhë, Rrëshen, Fushë-Krujë, Vlorë, Durrës, në institutet e tri komuniteteve fetare.

Kakofonia e shifrave zyrtare të Bankës së Shtetit

Studimi mbi arin e sekuestruar ka filluar në vitin 1991, ku u dha njoftimi që tregtarët e sekuestruar të sillnin dëshmitë e tyre në lidhje me këtë argument. U paraqitën 90 deklarata të tregtarëve dhe rezultoi se vetëm atyre u ishin konfiskuar 3.584 kg ar dhe 300 mijë dollarë stoli. Vetëm 14 prej tyre kishin deklaruar 1.913 kg, ndërkohë që dokumentet dëshmonin për hyrje në Thesar të 3.029 kg ar për 1700 të sekuestruar. P.sh nga familja e tregtarit Alfons Dovana u deklarua se i ishin sekuestruar 516 kg ar, ndërsa në Arkivin e Shtetit dhe në Thesar rezultonin 58.3 kg ar;Aristidh Lekës, siç deklarojnë familjarët, i janë sekuestruar 432 kg ar, ndërkohë që në Thesar dhe në arkivin e Ministrisë së Punëve të Brendshme shënohej 17 kg. Këtyre rasteve u bashkëngjiten edhe shumë të tjerë. Për arin e sekuestruar nuk disponohen të dhëna për vitet ‘45 dhe ’46, por në një pasqyrë përmbledhëse të viteve 1945-1953 të dhënat dëshmojnë se në vitin 1945 kishin hyrë në Bankën e Shtetit 563 kg dhe 635 gram ar, në vitet 1946-1948 depozita ishte 1.265 kg dhe 638 gr. ar, kurse në vitin 1953 ishin sekuestruar 116 kg e 744 gr. ar. Në total deri në vitin 1953 arka e arit numëronte 4.348 kg e 315 gr. ar.

Nga pasuria e Ahmet Zogut tek ajo e Abaz Kupit

Në qendër të vëmendjes së sekuestrimit të komiteteve ekzekutive ishin figurat më të rëndësishme të shtetit shqiptar të para mbarimit të Luftës, që ishin shpallur si kriminelë lufte dhe bashkëpunëtorë me pushtuesin. Shumica prej tyre morën dënime kapitale, burgim të përjetshëm ose heqje lirie që u shoqërua me konfiskim të pasurisë. Të parët, që iu konfiskua pasuria, ishin Ideomeno Kosturi, Maliq Bushati, Zef Kadare, Mark Kodheli nga Shkodra dhe Ymer Fortuzi nga Tirana. Shtëpitë e 30 personaliteteve politike të arratisur u morën nga klasa e re politike. Ligji i konfiskimit aplikohej edhe për njerëz që ishin vrarë nga partizanët ose të vetëvrarë gjatë Luftës, si Xhafer Ypi, Safet Butka dhe Ethem Maliq Frashëri. Me vendim të veçantë u sekuestruan një pjesë e pasurive të Shefqet Vërlacit në Llakatund të Vlorës, ku përfshiheshin një çiflig, 250 ullinj, 400 plepa, disa shtëpi dhe dy magazina druri në fshatin Mifol. Ish-kryeministrit të burgosur Koço Kotta iu sekuestruan shtëpia në Korçë, tokat, 500 franga ar (vlerë aksionesh të kafesë, sallonit të kinemasë “Majestik”) dhe objekte me vlerë antike muzeale, deri servise pjatash argjendi etj. Vendimet e sekuestrimit të datës 26 tetor 1945 tregojnë për konfiskimet e pasurive të disa figurave të rëndësishme të Krujës, si Ahmet Zogut, Abaz Kupit, Sulejman dhe Tahip Merlikës, Shaban Kupit, Haki Hoxhës, Islam Hoxhës, Preng Previzit dhe Ymer Merlikës. Këto konfiskime u realizuan më 1945, por u bënë publike vetëm më 8 gusht të vitit 1946. Shkodra ka pasur një numër të madh konfiskimesh të figurave të saj dhe të krerëve të lëvizjeve antikomuniste. Ndër emrat e të konfiskuarve në Shkodër figurojnë Ejëll Çoba, Ernest Koliqi, Gjon Marka Gjoni, vëllezërit Halit dhe Jup Kazazi, Maliq Bushati, Zef Kadare, Musa Gjylbegu, Shuk Gurakuqi, Patër Anton Harapi si dhe të huajt Leopold Dvorak dhe Andro Lubo Petriviq. Të arratisurit ishin njerëzit e parë të cilëve iu konfiskua prona dhe ari. Konfiskimi i pasurive të të arratisurve, përfshiu dhe industrinë dhe fabrikat që më parë ishin pasuri e tyre. Ndër konfiskimet e para që u vunë në zbatim qe dhe fabrika e cigareve “Gera” në Shkodër. Fabrika e cigareve “Vora”, me qendër në Lushnjë, pronë e të arratisurit Ahmet Resuli, të cilit i ishin konfiskuar edhe Fabrika e Miellit në Bishqethem të Bubullimës dhe pronat bujqësore në Lushnjë. Qemal Vrionit në Berat iu konfiskuan aksionet në fabrikën e miellit “Myzeqeja”. Këtij të fundit iu konfiskua edhe shtëpia në Durrës, që ishte në emrin e Mediha Libohovës. Në qendër të konfiskimeve ishin dhe pasuritë private jashtë Shqipërisë, por këto ligje mund të aplikoheshin vetëm brenda kampit socialist. Më 1946 Zyra e Likuidimeve të Ministrisë së Kulturës njoftoi Bankën e Shqipërisë se kishte gjetur qenien e një llogarie bankare në Bukuresht të Dhimitër Beratit. Banka shqiptare i shkruan pa hezituar bankës rumune “Banca de Credit Roman” në Bukuresht, se llogaria prej 2 milionë e 75 mijë lei e Dhimitër Beratit të rihapej si e re në emër të Ministrisë së Financave të Shqipërisë, pasi ai ishte i arratisur politik dhe çdo aktivitet i konfiskohej. Ari dhe sendet e çmueshme që i ishin lënë në ruajtje Bankës Kombëtare nga klientë shqiptarë dhe të huaj para çlirimit nuk iu kthyen pronarëve të tyre dhe as që iu dha ndonjë shpërblim, por u vendosën në arkëza me emrin e secilit prej tyre, së bashku me arin e sekuestruar të të dënuarve dhe të arratisurve. Hynë në Bankën e Shtetit edhe objekte me vlerë të të sëmurëve të Spitalit Neurospikiatrik në Vlorë, si stoli, unaza, sahate ari, kuti argjendi etj.

Ari i sekuestruar nga viti 1949-1954

Nuk ekzistojnë evidenca nga viti 1944-1948

Në vitin 1949, ishin konfiskuar 252 kg e 837 gr ar

Në vitin 1950 ishin konfiskuar 337 kg e 27 gr ar

Në vitin 1951 ishin konfiskuar 259 kg e 617 gr ar

Në vitin 1952 ishin konfiskuar853 kg e 780 gr ar

Në vitin 1953 ishin sekuestruar 149 kg e 568 gr ar

Në vitin 1954 ishin sekuestruar vetëm 12 kg e 169 gr ar.


MAPO

[Albo]

Fevziu: Zogu mori me vete 11 valixhe me 178 kg flori

“UET Press” dhe “Klan” hedhin në treg “100 vjet (1912 – 2012)”

“Zogu la në heshtje shumë firmëtarë, Enver Hoxha mbuloi emrat e kundërshtarëve me një foto”

Fjalimi i fundit i Mbretit dhe largimi nga Shqipëria.

“Zogu mori me vete 11 valixhe me 178 kg flori”
“Me kursin e sotëm, ka marrë me vete 5.6 milionë euro”

Pas suksesit të librit bestseller “Enver Hoxha”, Blendi Fevziu vazhdon sërish në fushën e historisë. Në këtë 100-vjetor të shtetit shqiptar, Fevziu boton “100 vjet (1912 – 2012)- Një ekskursion 100-vjeçar në politikën shqiptare”. Libri, i cili prej ditës së sotshme është në treg, vjen sërish nën siglën e UET Press dhe TV Klan. Në këtë botim, Fevziu përshkruan gjithë etapat më të rëndësishme ku ka kaluar vendi ynë në këtë shekull. Ai e nis pikërisht me Shpalljen e Pavarësisë, udhëtimin e Ismail Qemalit, ngritjen e flamurit, listën e firmëtarëve, njohjen nga fuqitë e mëdha, falsifikimet që i janë bërë Aktit të Pavarësisë nga shtetarët gjatë historisë, Zogu dhe Enver Hoxha, për t’u ngjitur shkallë-shkallë te Princ Vidi, Mbreti Zog, pushtimi italian, largimi i Mbretit bashkë me gjithë ç’kishte arka e shtetit, për të ardhur te Lufta Antifashiste, krijimi i Partisë Komuniste, dalja në skenë e emrave që do të bëheshin më pas protagonistë të historisë së diktaturës 50-vjeçare. Faqe pas faqeje fillon dhe konturohet qartë portreti i Enver Hoxhës, por edhe antagonistëve të tij, eliminimet e kundërshtarëve politikë, por edhe i rivalëve të mundshëm. Kjo atmosferë do të sundonte që para vendosjes së diktaturës, deri në vdekjen e Hoxhës. Ndonëse me tone më të zbutura, edhe pasardhësi i tij, Ramiz Alia, vijoi të njëjtën politikë, të cilën u detyrua ta lëshojë, kur në të gjitha vendet e Europës Lindore tashmë ishin përmbysur diktaturat. Në vitet ’90 një erë e re po frynte për Shqipërinë. Të tjera ngjarje dhe të tjera personazhe. Janë plot 22 vjet të cilat mbyllen me zgjedhjen President të Republikës së Bujar Nishanit.

Falsifikimi i historisë
Historia e pavarësisë u manipulua shpesh gjatë 100 viteve. Në vitin 1937, në një biografi zyrtare të Mbretit Zog, u nënvizua fakti që Mbreti kish qenë në Vlorë dhe kish firmosur dokumentin më të rëndësishëm të historisë sonë. Në fakt, firma e Zogut nuk figuron në dokument, ndërkohë që procesverbali i mbledhjes së fundit të Kuvendi, më 7 dhjetor 1912 shënon:
“Lajmërohet të ardhurit e delegatëve të Ohrit, Hamdi Beu dhe Dervish Hima; nga Starova Z. Hajdar Blloshmi dhe Mustafa Efendiu dhe nga Mati, Ahmet Muhtar Beu, Riza Beu dhe Kurt Agai”!
Pra Ahmet Zogu kish mbërritur me mandatin e Matit, plot 9 ditë me vonesë. Siç dëshmon edhe ai vetë në një telegram të datës 2 dhjetor 1912 për Ismail Qemalin, nisur nga Tepelena:
“U sgjodha përfaqësues i Matjes. Ndëshkruani për mua vendimet e kongresit. Të nisem për aty apo jo? Pres me nxitim urdhënin tuaj.”
Zogu la në heshtje shumë firmëtarë që ishin kundërshtarë të tij. Po kështu veproi Enver Hoxha që mbuloi emrat e kundërshtarëve politikë me një foto të pleqësisë që u vendos mbi dokument. Në vitin 1982, Hoxha deklaroi se xhaxhai i tij, Hysen Hoxha kishte qenë atje. Filmi “Nëntori i dytë” paraqet mbërritjen e Ismail Qemalit në anën tjetër të Urës së Mifolit, më 27 nëntor 1912 dhe një person që i prezantohet: “Hysen Hoxha, delegat i Gjirokastrës”. Por Hysen Hoxha nuk u bë dot firmëtar i Pavarësisë. Firma e tij nuk është në dokument dhe një procesverbal i mbledhjes së datës 3 dhjetor 1912 sqaron:
“Sot ardhnë delegatët e Gjinokastrës, emrat e të cilëve janë këto: Myfit Bej, P. Poga, Jan Papadhopullo, Hysen Efendi Gjinokastra dhe Veli Bej Klisura”
Hysen Hoxha, po ashtu si Ahmet Zogu, kish ardhur me vonesë! Pavarësisht kësaj, të dy ata qenë delegatë të zgjedhur në atë Kuvend.

Largimi i Zogut
Në mbrëmje herët, Mbreti qëndroi pak kohë në shtëpinë e Mehdi Frashërit, ish-kryeministrit të tij. Në orën 19:00, pikërisht në atë minutë që skadonte ultimatumi italian, ai lexoi në Radio Tirana këtë deklaratë me zërin e tij:
“Italia i ka bërë Shqipërisë disa kërkesa që, nëse do të plotësoheshin, do t’i hiqnin vendit tonë pavarësinë.
Unë dhe qeveria ime nuk do të pranojmë kurrë kushte të tilla që kanë për qëllim minimin e lirisë së fituar me gjakun e popullit. Përballë pushtimit, e ftoj popullin shqiptar të bashkohet sot, në këtë moment rreziku, të mbrojë sigurinë e vendit dhe pavarësinë e tij deri në pikën e fundit të gjakut. Unë jam i bindur se populli shqiptar, i vogël në numër por i madh në shpirt e guxim, do të dijë të tregojë ato ndjenja të larta nacionaliste që kanë frymëzuar atë dhe paraardhësit e tij. I bindun, që një komb i bashkuar në këtë frymë, do të ketë mbështetjen e Zotit, u bëj thirrje të gjithë shqiptarëve të mos e humbin guximin dhe dashurinë për atdheun. Rroftë Shqipëria! Rroftë Populli shqiptar!
Zogu I, Mbret i shqiptarëve, 6 prill 1939″
Ishte komunikimi i fundit publik i Mbretit me shtetasit. Ishte deklarata e tij e fundit si kreu i shtetit shqiptar. Pak orë më pas, afër mesnatës, komandanti i Përgjithshëm i Mbrojtjes Kombëtare, Xhemal Aranitasi, kërkoi një takim urgjent me Mbretin. Ai i vendosi mbi tavolinë një zarf. Ishte dorëheqja nga detyra. Po ato momente që Ushtria italiane, e hipur në anije, qe nisur drejt bregdetit shqiptar.
Në orën 4 të mëngjesit të datës 7 prill 1939, Mbretëresha Geraldinë, në gjendje të rënduar shëndetësore, Princi i sapolindur Leka dhe një numër i madh shoqëruesish u nisën për në Korçë. Parlamenti kishte aprovuar nisjen e tyre, pak pas mesnate. Ai pati autorizuar që në kushte më të vështira, Mbretëresha të largohej jashtë vendit për në Greqi. Një makinë “Mercedez” u adoptua me një barelë ku qëndronte Geraldina dhe karvani mori rrugën e Elbasanit.
Zogu i përcolli vetë dhe vijoi të shëtiste ende në oborr me Kryeministrin Koço Kota dhe ministrin e Jashtëm, Eqrem Libohova. Ende nuk ishte zbardhur kur ai mori raportet e para nga rojet kufitare. Teksti dhe shënimet e tyre të marra me nxitim e sipër në telefon ishin këto:
“Saranda raporton: Flota italiane hyri në Portin e Sarandës dhe filloi shkarkimin në tokat tona. Kam në dispozicion vetëm një togë, ushtarë të rojës së kufirit. Luftën e fillova. Kam për të bërë detyrën, për të vdekur për Mbret e atdhe. Rroftë Mbreti e rroftë Shqipëria! Toger Taifur Dibra!
Vlora raporton: Flota italiane tani filloi bombasdimet prej detit e ajrit dhe shkarkoi në Portin e Vlorës e Karaburun. Luftën e fillova vetëm me një kompani ushtarake të Rojeve të Kufirit nën komandën e kapiten, Dodë Nikollës e 50 xhandarësh. Asnjë fuqi tjetër akoma nuk kam. Jam duke u tërhequr ndër shpatet e Sevasterit e të Llogorasë, për sistemimin e ndërlidhjeve me fuqitë tona që po i presim orë më orë. Rroftë Mbreti, Rroftë Shqipëria! Kolonel Ali Rizaja.
Durrësi raporton: “Flota italiane ka rrethuar Durrësin dhe hyri në port. Janë më se 30 copë anije në Durrës, Porto Romano e zonat e Banjavet. Nuk patëm kohë për të minuar portin. Ne do të bëjmë detyrën, aviacioni po na dëmton shumë. Urdhëroni komandën e Shijakut që të na vijnë në ndihmë, e sidomos të sigurojë zonjën e Banjavet. Tani që po raportoj filloi bombardimi dhe mitralozat, dhe u ndërpre telefoni. Lufta vazhdon por menjëherë dërguam një stacion radio R3 në Shijak. Major Abaz Kupi”
Shëngjini raporton: “Flota italiane filloi shkarkimin në zonat e Shëngjinit, luftën e filluam me një togë ushtarësh të rojeve të kufirit, nën komandën e toger Mark Jakut dhe 30 xhandarëve. Jemi në pritjen e ndihmave dhe jemi duke luftuar në afërsi të Kokarriqit. Do ta vazhdojmë deri në fund. Rroftë Mbreti! H.Bekteshi dhe toger M.Jaku”.
Një numër i vogël xhandarësh, rojesh bregdetare dhe pak vullnetarë arritën të luftojnë atë ditë për thuajse 10 orë. Një mbrojtje më e organizuar mund të kishte qenë katastrofë për Italinë dhe do ta kishte ngritur lart emrin e Shqipërisë. Gjithsesi, trupat e Musolinit u pritën me luftë. 11 ushtarë italianë u vranë dhe dhjetëra të tjerë u plagosën atë ditë në portet shqiptare. 21 ushtarë dhe vullnetarë shqiptarë humbën jetën. Shqipëria u bë vendi i parë i Europës që iu përgjigj me armë një agresioni! Austria dhe Çekosllovakia përpara saj, nuk kishin rezistuar.
Në orën 6:30 të datës 7 prill, Eqrem Libohova njoftoi Fuqitë e Mëdha dhe Lidhjen e Kombeve për sulmin. Ai nuk mori asnjë përgjigje. Madje as konfirmimin se telegramet u vendosën mbi tryezat e punës së Kryeministrave të Europës. Por nëse të gjitha fuqitë botërore mbyllën sytë, aprovuan në heshtje apo me miratim të hapur pushtimin e Shqipërisë, shtypi botëror, në të gjithë kontinentet u vu në mbrojtje të saj. Siç dëshmojnë këto copa gazetash:
Journal Des Debats – “Vërtetohet sot se megjithëse lajmet që vijnë nga Italia përpiqen t’i paraqesin operacionet të përfunduara pa asnjë kundërshtim, trupat Italiane përkundrazi, gjetën një qëndresë të rreptë kur mbas shkatërrimit të qyteteve të zgjedhura si pika zbarkimi, filluan të zbresin në tokë”
Le Journal – “Një fuqi detare e rëndësishme, e përbërë prej 180 anijesh dhe 200 mijë ushtarësh pushtoi të gjitha pikat kryesore të bregdetit shqiptar dhe vazhdon përparimin në thellësi. Aviacioni italian, i përbërë prej 400 aeroplanësh, bombardoi rreptësisht qytetet, duke vrarë e masakruar gratë, fëmijët dhe pleqtë e pambrojtur. Disa qytete janë krejtësisht të shkatërruara”
Nga zelli për t’i dalë në krah Shqipërisë, disa prej tyre botuan edhe reportazhe të ekzaltuara si ky i “The Times”:
“Mbreti Zog i Shqipërisë, i veshur me kostum kombëtar, udhëhiqte sot Ushtrinë e tij në një luftë që do t’u ndalonte italianëve zbarkimin në Durrës. Zëra nga Tirana thanë se shqiptarët po qëndrojnë heroikisht dhe në shumë vende italianët janë detyruar të kërkojnë shpëtim në det. Duket se tratativa e parë italiane për të zbarkuar ka qenë dramatike. Afro 20 oficerë italianë zbritën nga një varkë e një kryqëzori që ndodhej jashtë portit. Kur u kërkuan dokumentet, ata u përgjigjën: Kemi ardhur ta pushtojmë vendin tuaj. Disa pushkë u dëgjuan dhe u ndalua kalimi. Mbas kësaj, lufta filloi”.
Por gazeta si “The Daily Telegraph” që akuzuan ashpër Kryeministrin britanik Cambërlen për dorëzimin e Shqipërisë, i dedikuan asaj një editorial që fillon me këto fjalë:
“Shqipëria foli me një gjuhë të cilën Europa e kish humbur zakonin ta dëgjonte. Shqiptarët refuzuan të nënshtrohen dhe po vazhdojnë luftën. Pushtuesit u përballën me një qëndresë të fortë, por dje, sipas njoftimeve tona, po përparonin në thellësi të vendit.”
Në orën 11:30 në Pallatin e Mbretit erdhi një telegram nga Musolini, në përgjigje të një kërkese të Mbretit Zog. Ai i kërkonte Mbretit të dërgonte përfaqësues pranë gjeneral Guxonit në Durrës për t’u marrë vesh. Ekziston ende mundësia për një marrëveshje, shkruante Musolini. Mbreti Zog nisi ministrin e Ekonomisë, Rrok Gerën dhe kolonel Sami Kokën. Forcat e Mbrojtjes në Shijak u njoftuan të lejonin delegacionin të kalonte për Durrës. Gjeneral Guxoni u sqaroi dy përfaqësuesve të Mbretit se kishte urdhër që të priste deri në orën 6:00 plotësimin e kushteve të Musolinit.
Në orën 5:00 pasdite trupat italiane, që tashmë kishin zbarkuar në Durrës, çanë mbrojtjen në Shijak ku u zhvilluan luftimet më të ashpra dhe u nisën drejt Tiranës. Por hedhja në erë e urës mbi Erzen i vonoi disa orë. Në orën 7:00 Parlamenti u nis me kamionë drejt Korçës.
Mbreti Zog qëndroi ende, sipas kujtimeve të vetë atij, deri në datën 8 prill në orën 3 të mëngjesit. Që në mbrëmje, Parlamenti kishte votuar spostimin e Mbretit dhe Oborrit në qytetin e Korçës. Parlamenti kishte shpallur Korçën kryeqytet të përkohshëm të Mbretërisë. Korça do të qëndronte kryeqytet për 4 ditë! Zogu bashkë me të qeverinë mbërriti në Pogradec në orën 10:00 të mëngjesit.
Po atë ditë, herët në mëngjes, pak orë pasi Zogu kish ikur, trupat italiane hynë në Tiranë në një atmosferë të qetë. Akti i vetëm heroik i ditës ishte ai i Mehdi Frashërit, një zyrtari të moshuar, ish-kryeministër, që u mbyll në godinën e Bashkisë prej nga u drejtoi qytetarëve një fjalim prekës, patriotik dhe frymëzues në radio. Në kujtimet e tij, Mehdi Frashëri e përshkruan kështu këtë moment:
“Atë çast përpilova një thirrje për gjithë popujt e botës në gjuhën frënge, të cilën intelektualët që u mblodhën rreth meje e përkthyen në dhjetë gjuhë njëherësh. Radioja zuri ta përhapë në gjithë botën…”
Pa e ditur edhe vetë, Mehdi Frashëri po luante rolin e një Kasandre. Fjalimi i tij drejtuar botës, që kishte frymëzuar atë ditë shqiptarët, ishte një paralajmërim që u vërtetua shumë shpejt:
“Një popull prej 44 milionësh sulmoj sot më ora 4:30 të mëngjezit një popull prej një milionësh, që po qëndron me trimëri. Armiku me gjithë forcën e tij ka pasur katër humbje gjer më tani në Sarandë, Vlorë, Durrës e Shëngjin.
Nofta armiku do ta fitojë luftën por do të marshojë mi kufomat e të gjithë shqiptarëve, burra dhe gra. Popull i botës! Ngrihuni kundër barbarëve modernë se nesër do të jetë rrezik për të gjithë por do të jetë edhe vonë. Ajo që na ngjet ne sot, do t’ju ngjasë të tjerëve nesër”
I pajisur me një pistoletë, bashkë me disa djem të rinj, Mehdi Frashëri rezistoi edhe pak kohë, derisa kërkoi strehim politik në Ambasadën Turke. Në kujtimet e tij ai shpreh keqardhjen për mungesën e organizuar të qëndresës:
“…Gjithë populli bërtiste se donte armë të luftonte. Për fat të keq Mbreti, ministrat dhe servilët e tij kishin frikë për kokat e tyre, U diftua edhe një herë në faqen e botës historike se despotizma është tradhtar i kotë e gjithnjë ka frikën e tij…”
Gjesti i Mehdi Frashërit befasoi edhe vetë italianët, që i premtuan se do ta falin dhe më pas e internuan në Itali. Ai do të luante sërish një rol në vitet 1943 – 1944.
Mbreti Zog pati me sa duket edhe një shpresë të fundit. Ai dhe Kryeministri Koço Kota tentuan gjithë kohën të lidhen me Kryeministrin grek Metaksas. Më 9 Prill 1939, ora 19:00, eskorta e Mbretit, Qeveria e Shqipërisë, deputetët e Asamblesë, një pjesë e Gardës, thuajse 1300 veta në total, dolën nga kufiri shqiptar në doganën e Kapshticës. Autokolona ndali një moment aty. Garda u rreshtua, flamuri shqiptar u ul dhe Mbreti e vendosi në makinën e tij. Pastaj iku tej, pa e ditur që kjo ishte ikja e fundit e tij nga Shqipëria, ku nuk do të kthehej më kurrë! Madje as i vdekur.
Në autokolonën e Mbretit udhëtonin edhe 11 valixhe me afro 178 kg flori që ai kishte marrë me vendim të Këshillit të Ministrave mbrëmjen e datës 6 prill 1939. Historia e floririt që Zogu mori me vete ka qenë gjithnjë objekt debati. Dokumentet e Arkivit të Shtetit sqarojnë se në datën 6 Prill 1939, rreth orës 21:00 Mbreti urdhëroi ministrin e Financave, Kol Thaçi, që e gjithë gjendja e Thesarit të Shtetit t’i bëhej atij prezente. Në fakt, ari i Shqipërisë ruhej kryesisht në Banka di Napoli (2 454 kg ar) dhe vetëm një pjesë e vogël floriri (afro 178 kg) gjendej në kasafortën e Bankës së Shqipërisë. Arkëtari i Përgjithshëm, Ramadan Berberolli, sipas urdhrave të qeverisë, i dorëzoi Mbretit shumën prej 448 535 monedhave ar në shtëpinë e Koço Kotës dhe afro 118 195 monedha, vonë në mesnatë në shtëpinë e vëllait të Mbretit në afërsi të stadiumit të sotëm “Qemal Stafa”. Zogu i zhvillonte mbledhjet e qeverisë aty. Sipas dokumenteve, Mbreti Zog tërhoqi në total 566 975.5 franga ari. Thuajse gjithë atë që kishte në dispozicion thesari shqiptar. Nisur nga llogaria që një napolon flori përbëhej nga 20 franga ar, Mbreti kish marrë me vete një shumë prej 27 848 napolonash flori. E kalkuluar me kursin e floririt të sotëm (Kursi i datës 20 gusht 2012), rezulton se Mbreti Zog kish marrë me vete, një shumë të barabartë sot me 5 milion e 630 704 euro. Në kujtimet Mbreti sqaron se pjesa kryesore u shpërnda nën kujdesin e një komisioni prej 7 vetash për zyrtarët e dalë në Larisa, Follorinë dhe Beograd. Por askush nuk di të thotë sot se sa mund të ketë qenë sasia e arit që Mbreti posedonte personalisht dhe që e ruante në kasafortën e tij në Pallat, por ashtu si edhe bizhuteritë dhe gjërat e tjera me vlerë.
Mbreti dhe Mbretëresha u takuan në Larisa të Greqisë. Udhëtimi i tyre i përbashkët zgjati plot 22 vjet, ndërsa ai i Oborrit Mbretëror, 63. Ata shkuan fillimisht në Stamboll ku qëndruan 2 muaj; më pas u nisën për Francë duke kaluar nëpër Rumani, Poloni, Lituani, Suedi, Norvegji, Belgjikë dhe mbërritën në Paris në shtator 1939. Për qëndrimin e tij dhe të 115 vetave që e shoqëronin, Zogu mori me qira nga ish-Mbreti i Anglisë i abdikuar, kështjellën “De la Maye” në Versajë. Por ai do të qëndronte aty pak muaj, deri në qershor 1940. Kur Franca u pushtua nga gjermanët, arriti të largohet me anijen e fundit për në Londër.

BLENDI FEVZIU


Burimi: Panorama

[Albo]

“Ramiz Alia urdhëroi të luhej në bursë, humbi 4072 kg ar”

Vitet e liderit të fundit komunist në librin e Fevziut.

“Ramiz Alia urdhëroi të luhej në bursë, humbi 4072 kg ar”

“Humbja e shtetit shqiptar nga këto operacione në tregun botëror ishte 158 milionë e 624 mijë USD”

Me vetëvrasjen e kryeministrit Mehmet Shehu, për të u hap udha si pasardhës. Ramiz Alia do të ishte njeriu që do të udhëhiqte vendin pas vdekjes së diktatorit Enver Hoxha, deri në ndërrimin e sistemeve. Në librin e tij, “100 vjet 1912-2012″, gazetari Blendi Fevziu rendit se cilat ishin lëvizjet e gabuara dhe shanset e humbura të Ramiz Alisë, si e humbi shansin për t’iu bashkuar Perëndimit përpara rënies së Murit të Berlinit, përse nuk pranoi ndihmën gjermane dhe tentativat e dështuara për të dalë nga rrënimi ekonomik, ku ishte zhytur vendi. Një lojë në bursë, do ta dërrmonte edhe më tej arkën e shtetit. Nga hetimet e bëra në fillim të viteve ’90, “humbja e shtetit shqiptar nga këto operacione në tregun botëror ishte 4072 kilogramë ar ose 158 milionë e 624 mijë dollarë amerikanë me kursin e sotëm”. Rënia e diktaturave lindore dhe dilema përpara liderit të fundit komunist në Europën Lindore. al.mi

Pas vdekjes së Mehmet Shehut, ai ishte marrë fare pak me punët e shtetit. Vendin e drejtonte zëvendësi i tij, Ramiz Alia, i cili që prej vitit 1982 mbante edhe postin e kryetarit të Presidiumit të Kuvendit Popullor. Hoxha e kishte parë fillimisht Alinë në vitin 1942, në shtëpinë e Syrja Selfos, një mikut të tij që e pushkatoi gabimisht pas lufte, siç dëshmon edhe njeriu që më pas ia prezantoi atë, Zeqi Agolli. Ata u takuan pikërisht në shtëpinë e tij:
“Ne po rrinim në oborr bashkë me Ramiz Alinë kur Enveri, që nga kati i dytë i banesës na shikonte me vëmendje. Pasditen që ai e vrojtoi Ramizin teksa bisedonte me mua në oborr, më thotë:
- Atë djalin e imët e kam parë dhe një ditë te shtëpia e Selfajve, që pozonte për bustin e të vëllait të vdekur të Syrjait. Kush është ai?
Enveri shkonte shpesh tek Selfot. Një ditë ai kish parë Ramizin që po pozonte në oborr për një bust për vëllain e vdekur të Syrjait. Ramizi ngjante jashtëzakonisht shumë me të vëllain e Selfos, që i kishte vdekur.
- Quhet Ramiz Alia, – i thashë unë. – Është me origjinë nga Shkodra dhe shok dhe djalë i shkëlqyer… Është prush kur bie fjala për pushtuesit italianë. Në mësime është absolut. Është tip inteligjent, i zgjuar dhe shumë i gojës.”
Hoxha u takua me Alinë dy ditë më vonë. As njëri dhe as tjetri, nuk mund ta merrnin me mend se 43 vjet më pas, ata do të bënin rokadën e madhe të pushtetit.

Burimi: Panorama

[Albo]

Cani: Si humbi shteti 120 milionë USD me kambizëm në vitet ‘80, goditja e fundit e sistemit

Ish-guvernatori konfirmon faktet e Blendi Fevziut.

Cani: Si u humbën 120 milionë USD me kambizëm në vitet ’80.

“U spekulua për të fituar, por rezultoi të ishte goditja e fundit për sistemin”

Ish-guvernatori i Bankës së Shqipërisë, Shkëlqim Cani, kujton humbjen e shumës prej 120 milionë dollarësh në fund të viteve ’80 nga kambizmi në këtë Bankë. Sipas tij, shkak për këtë humbje ishte keqpërdorimi dhe spekulimi që iu bë operacioneve financiare për të nxjerrë fitim përmes shitblerjeve të valutës.
Në librin e Blendi Fevziut paraqiten fakte që lidhen me humbjen e një sasie të madhe të rezervës valutore në ar të Shqipërisë, rreth 150 milionë dollarë, gjatë kohës së monizmit përmes kuotimeve në bursa. Ju keni qenë drejtor në Bankën e Shqipërisë në atë kohë, keni dijeni për këtë fakt?
Po është e vërtetë dhe ky aksion financiar nuk është bërë në fshehtësi. Në atë kohë, në Bankën e Shqipërisë ka pasur një ekip që merrej me këtë punë, ka qenë një departament i veçantë në Bankë që merrej me këto operacione financiare. Edhe atëherë, edhe tani që flasim, rezerva valutore, qoftë dollar apo euro, investohet jashtë shtetit për të marrë interes dhe për të përfituar prej saj. Në atë kohë u krijua një departament që merrej vetëm me kambizmin ose arbitrazh, në gjuhën akoma më teknike, siç edhe ka sot një drejtori në Bankën e Shqipërisë, siç ka dhe në të gjitha bankat e botës.

“100 vjet”, libri i fundit i gazetarit
Fevziu: Ramiz Alia urdhëroi të luhej në bursë, humbi 4072 kg ar

Gazetari i njohur Blendi Fevziu në librin e fundit të tij, “100 vjet”, ku trajton personazhet kryesore të Shqipërisë në 100 vitet e fundit, sjell fakte të reja të kësaj historie. Sipas Fevziut, në fund të viteve ’80, Ramiz Alia urdhëroi luajtjen në bursë të rezervave valutore të Shqipërisë. “Në vitet 1988-1989, Alia tentoi disa lëvizje ekonomike që mund të përmirësonin ose lehtësonin disi situatën ekonomike në vend, por pa rezultat. Më 7 janar dhe 7 dhjetor 1988 dhe, më pas në 8 mars 1989, Banka e Shqipërisë autorizoi një prej drejtuesve të saj të quajtur Dhimitër Gazhga të luante në bursat ndërkombëtare. Sipas të dhënave të një komisioni hetimor të ngritur pas vitit 1992, humbja e shtetit shqiptar nga këto operacione në tregun botëror ishte 4072 kilogramë ar ose 158 milionë e 624 mijë dollarëve amerikanë me kursin e sotëm (kursi i gushtit 2012). Po i njëjti komision dokumentoi se gjatë viteve të regjimit komunist në Shqipëri qenë nxjerrë jashtë vendit 7600 kg ar. Një pjesë e tij qe depozituar në Zvicër”, shprehet Fevziu në librin e tij.

Burimi: Panorama

[Anesti_55]

Pershendetje, A ka nje ligj qe trajton rikthimin e pasurive te luajteshme? Ne ate liste dhe une bej pjese me 1.606.320 franga dhe do te isha i interesuar perte ditur dicka me shume per trajtimin e kesj pasurie.

[SERAFIM DILO]

Eh,sa historira ka dhe floriri shqiptar....

[martini1984]

Historia e atij te Krrabes akoma nuk dihet ku ka perfunduar....

[benseven11]

Cani: Si humbi shteti 120 milionë USD me kambizëm në vitet ‘80, goditja e fundit e sistemit

Ish-guvernatori konfirmon faktet e Blendi Fevziut.

Cani: Si u humbën 120 milionë USD me kambizëm në vitet ’80.

“U spekulua për të fituar, por rezultoi të ishte goditja e fundit për sistemin”

Ish-guvernatori i Bankës së Shqipërisë, Shkëlqim Cani, kujton humbjen e shumës prej 120 milionë dollarësh në fund të viteve ’80 nga kambizmi në këtë Bankë. Sipas tij, shkak për këtë humbje ishte keqpërdorimi dhe spekulimi që iu bë operacioneve financiare për të nxjerrë fitim përmes shitblerjeve të valutës.
Në librin e Blendi Fevziut paraqiten fakte që lidhen me humbjen e një sasie të madhe të rezervës valutore në ar të Shqipërisë, rreth 150 milionë dollarë, gjatë kohës së monizmit përmes kuotimeve në bursa. Ju keni qenë drejtor në Bankën e Shqipërisë në atë kohë, keni dijeni për këtë fakt?
Po është e vërtetë dhe ky aksion financiar nuk është bërë në fshehtësi. Në atë kohë, në Bankën e Shqipërisë ka pasur një ekip që merrej me këtë punë, ka qenë një departament i veçantë në Bankë që merrej me këto operacione financiare. Edhe atëherë, edhe tani që flasim, rezerva valutore, qoftë dollar apo euro, investohet jashtë shtetit për të marrë interes dhe për të përfituar prej saj. Në atë kohë u krijua një departament që merrej vetëm me kambizmin ose arbitrazh, në gjuhën akoma më teknike, siç edhe ka sot një drejtori në Bankën e Shqipërisë, siç ka dhe në të gjitha bankat e botës.

“100 vjet”, libri i fundit i gazetarit
Fevziu: Ramiz Alia urdhëroi të luhej në bursë, humbi 4072 kg ar

Gazetari i njohur Blendi Fevziu në librin e fundit të tij, “100 vjet”, ku trajton personazhet kryesore të Shqipërisë në 100 vitet e fundit, sjell fakte të reja të kësaj historie. Sipas Fevziut, në fund të viteve ’80, Ramiz Alia urdhëroi luajtjen në bursë të rezervave valutore të Shqipërisë. “Në vitet 1988-1989, Alia tentoi disa lëvizje ekonomike që mund të përmirësonin ose lehtësonin disi situatën ekonomike në vend, por pa rezultat. Më 7 janar dhe 7 dhjetor 1988 dhe, më pas në 8 mars 1989, Banka e Shqipërisë autorizoi një prej drejtuesve të saj të quajtur Dhimitër Gazhga të luante në bursat ndërkombëtare. Sipas të dhënave të një komisioni hetimor të ngritur pas vitit 1992, humbja e shtetit shqiptar nga këto operacione në tregun botëror ishte 4072 kilogramë ar ose 158 milionë e 624 mijë dollarëve amerikanë me kursin e sotëm (kursi i gushtit 2012). Po i njëjti komision dokumentoi se gjatë viteve të regjimit komunist në Shqipëri qenë nxjerrë jashtë vendit 7600 kg ar. Një pjesë e tij qe depozituar në Zvicër”, shprehet Fevziu në librin e tij.

Burimi: Panorama

Shteti ne ato vite ishte pothuaj drejt paralizimit,sepse punonjesit ne shtet
6 ore merreshin me pune te tyren personale dhe 2 ore punonin per shtetin.
Shteti ishte drejt kolapsit.ne 1990 ndodhi kolaps i plote,shteti u shkatterrua ra ne gjunje si rezultat i mis manaxhimit
te kohes dhe resorseve,mungeses se disiplines drejtimit te keq etj etj dhe kjo coi ne kolaps ekonomik.
Kolapsi nuk ndodhi per shkaqe ideologjike sic mendojne shumica por per shkaqe probleme serioze
ne drejtim ne shtet ne ekonomi per shkak te injorances se drejtusave dhe mungese
kompetence ne drejtim te ekonomise.Edhe Kina ishte dhe vazhdon te jete regjim diktature por
nuk pesoi asnjehere kolaps ekonomik,perkundrazi vazhdon te mbetet
superfuqi ekonomike dhe kjo fale disiplines inteligjences dhe punes se palodhur,nejse.
Ato 120 milione dollare humbje qe permenden ishin faji i vete shtetit
qe lejoi nje tufe aventurieresh hajdutesh dhe alabakesh te kembenin valute
para bankes.Kulmi i papergjegjshmerise nga shteti dhe kulmi i karagjozllikut.
Per pasoje fituan hajdutet ordinere dhe alabaket dhe humbi banka.
Banka humbi sepse i mbante cmimet e shitjes me lart se sa rruga, dhe cmimet e blerjes se valutes me te uleta se sa rruga,keshtu qe robt
shkonin per te shkembyer te alabaket e rruges para bankes dhe nuk futeshin ne banke fare.
Inkompetence e plote e bankes.
Nejse 120 milionshi eshte nje humbje teorike,humbja ne potencial nga banka si pasoje e humbjes
se klienteve,klientet i mori kambizmi i rruges.
Nejse,lejimi i kambizmit te rruges nuk ishte komplet fenomen negativ,ishte "blessing in disguise" si i thone shprehjes,
nje bekim i maskuar pasi ky kambizem lejoi nje grup shqiptaresh te vinin kapital,krijoi biznesmenet e pare shqiptare qe me vone
lanchuan firma private ndertimi,firma tregetare dhe krijo kushte edhe per investime...

[Darius]

Ato 120 milione dollare humbje qe permenden ishin faji i vete shtetit
qe lejoi nje tufe aventurieresh hajdutesh dhe alabakesh te kembenin valute
para bankes.Kulmi i papergjegjshmerise nga shteti dhe kulmi i karagjozllikut.
Per pasoje fituan hajdutet ordinere dhe alabaket dhe humbi banka.
Banka humbi sepse i mbante cmimet e shitjes me lart se sa rruga, dhe cmimet e blerjes se valutes me te uleta se sa rruga,keshtu qe robt
shkonin per te shkembyer te alabaket e rruges para bankes dhe nuk futeshin ne banke fare.
Inkompetence e plote e bankes.
Nejse 120 milionshi eshte nje humbje teorike,humbja ne potencial nga banka si pasoje e humbjes
se klienteve,klientet i mori kambizmi i rruges.
Nejse,lejimi i kambizmit te rruges nuk ishte komplet fenomen negativ,ishte "blessing in disguise" si i thone shprehjes,
nje bekim i maskuar pasi ky kambizem lejoi nje grup shqiptaresh te vinin kapital,krijoi biznesmenet e pare shqiptare qe me vone
lanchuan firma private ndertimi,firma tregetare dhe krijo kushte edhe per investime...

Po ngaterron periudhen kohore. Behet fjale perpara viteve 90-te. Pra nga mesi i 80-es deri sa filloi demokracia. Ne ate kohe jo vetem qe nuk konceptohej te behej kambizem rrugeve, po sigurimi te tridhte topet po te te kapte duke shkembyer ndonje 10 apo 20 $ ne treg te zi. Shteti ta blinte dollarin atehere me 70 leke te vjetra. Ndersa tregu i zi (ai fare pak qe ekzistonte dhe qe perfaqesohej kryesisht nga shoferat e TIR dhe marinaret e anijeve tregtare qe dilnin jashte) e blinte me 200 leke te vjetra (ne mos gabohem). Kambizmi qe flitet ne teme eshte kambizem shteteror. Pra nje lloj FOREX qe ne ate kohe behej nepermjet burses duke shkembyer direkt flori me dollar dhe manovruar me rritjen e zbritjen respektive. Ketu (nga paaftesia) shteti humbi miliona.

[martini1984]

Po ngaterron periudhen kohore. Behet fjale perpara viteve 90-te. Pra nga mesi i 80-es deri sa filloi demokracia. Ne ate kohe jo vetem qe nuk konceptohej te behej kambizem rrugeve, po sigurimi te tridhte topet po te te kapte duke shkembyer ndonje 10 apo 20 $ ne treg te zi. Shteti ta blinte dollarin atehere me 70 leke te vjetra. Ndersa tregu i zi (ai fare pak qe ekzistonte dhe qe perfaqesohej kryesisht nga shoferat e TIR dhe marinaret e anijeve tregtare qe dilnin jashte) e blinte me 200 leke te vjetra (ne mos gabohem). Kambizmi qe flitet ne teme eshte kambizem shteteror. Pra nje lloj FOREX qe ne ate kohe behej nepermjet burses duke shkembyer direkt flori me dollar dhe manovruar me rritjen e zbritjen respektive. Ketu (nga paaftesia) shteti humbi miliona.

Nuk i heq asnje presje shkrimit,pervecse ka qene me 80 leke te vjetra,te pakten ato qe i kam nderruar personalisht!Tregu i zi ekzistonte vetem ti dhe une, se fuksat te rrasnin brenda dhe haje 3-7 vjet burg per agjitacion dhe propagande!

[SERAFIM DILO]

70 lek e mbaj mend dhe une,mbase 80 lek eshte bere nga vitet 87-88... (70 lek dhe 25 lek per te denuarit politik..)

Mbase u be 80 leke ne kohen kur u hap dyqani qe shiste "mallra" me dollare.

[Darius]

Sakte. Nga 70 u be 80 kur u hap dyqani i valutes. Dhe kjo ka qene mbas 87-es.

[martini1984]

70 lek e mbaj mend dhe une,mbase 80 lek eshte bere nga vitet 87-88... (70 lek dhe 25 lek per te denuarit politik..)

Mbase u be 80 leke ne kohen kur u hap dyqani qe shiste "mallra" me dollare.

Sakte ne ato vite.....dhe dollaret nuk i merrje cash me perpara por leke!

[SERAFIM DILO]

Sakte ne ato vite.....dhe dollaret nuk i merrje cash me perpara por leke!

Tani e kuptova,se mu dukte habi qe ne ato vite te "thyente" njeri dollar ne bank...I paske pasur "çek"...Paske qen i detyrum.

[martini1984]

Tani e kuptova,se mu dukte habi qe ne ato vite te "thyente" njeri dollar ne bank...I paske pasur "çek"...Paske qen i detyrum.

Kjo nuk ka rendesi Serafim,por mendoj qe rendesi do kishte ku ka ari ose floriri i Krrabes.
Kete nuk e di se ku!!!