Njezet shekuj te Papatit ne Kishen Katolike

[NoName]

Njëzet shekuj të papatit në Kishën Katolike

Agim QERKINI

Kisha Katolike, e themeluar prej Krishtit, ka një histori të gjatë, sa të lavdishme aq edhe të shenjtë, në të cilën gjetën ngushëllimin, shpresën e jetës dhe shëlbimin, si individët ashtu shoqëritë dhe popuj të shumtë. Sa herë që flasim për Kishën Katolike, gati pashmangshëm na imponohet takimi me figurën, autoritetin suprem dhe të shenjtë të saj, Papën, pasardhësin e Shën Pjetrit, zëvendës i Krishtit në tokë.

Gjatë historisë dymijëvjeçare, Kisha ka përjetuar sprova të shumta, ka tejkaluar me sukses sfida nga më të ndryshmet. Përndryshe, jemi dëshmitarë se edhe mbretëritë më të fuqishme të kësaj bote, njerëzit më të njohur, kanë mbetur si një e kaluar, por Kisha vazhdon edhe sot lundrimin e vet në kohë dhe hapësirë, paralelisht me rrjedhën e kohës, duke iu gjetur pranë njeriut si mikja më besnike drejt paqes dhe lumturisë. Në anën tjetër, ajo do të përjetojë edhe “kohë të errëta”, kur kemi parasysh elementin njerëzor, siç ndodh me njeriun që ka një liri të plotë për ta udhëheqë atë, po dhe mundësia për ta drejtuar atë shtrembët, në kundërshtim me qëllimin primar të Themeluesit. Kur njeriu lejon ta mbizotërojnë e keqja, mëkati, errësira, atëherë ai s’mund të jetë më në shërbim të së mirës. Kjo do të ndodhë edhe me njerëz, të cilët në rrethana dhe periudha të ndryshme historike, erdhën në krye të Kishës, gjithmonë si një tundim i saj, për më tepër ta luftojnë atë. Mirëpo, vazhdimisht është plotësuar thënja e Jezu Krishtit se “as dyert e ferrit nuk do të ngadhënjejnë kundër saj” (Mt 16, 18).

Pra, mund të thuhet, se sa herë flasim për Kishën, s’mund të mos flasim për Papën dhe anasjelltas. Le të shohim shkurtimisht themelimin e kësaj Shërbese (institucioni) nga vetë Krishti, i cili vazhdon të jetë i pranishëm në Kishën e vet dhe me fuqinë e Shpirtit Shenjt dhe të sakramenteve, e drejton dhe e shenjtëron për ta çuar kah Limani i Përjetësisë.

“E Fjala e Zotit u bë njeri”(Gjn 1, 14), shënjon fillimin e realizimit të premtimit të Hyjit, se do të vijë në botë Adami i ri, Krishti, i cili do ta shfajësojë njerëzimin prej mëkateve të tija. Kjo njëmendësi ngjau në thjeshtësinë më të madhe të mundshme, ashtu si e ka fillesën e vet edhe Kisha. Krishti zgjodhi dymbëdhjetë apostujt (khs. Mk 3, 13-19; Mt 10, 1-42; LG 19), njerëz të thjeshtë, por që ishin të urtë në dëgjimin e fjalës së Zotit, me të cilët do ta formojë Kishën e vet. Pra, Kisha Katolike, të cilës i prin Papa, është institucion që e themeloi vet Krishti, Kreu i së cilës do të mbetet gjithmonë, dhe, me themelimin e 7 sakramenteve prej tij, Ai ia besoi asaj veprën e Shëlbimit. Kjo do të thotë se Krishti është me ne: dje, sot, përgjithmonë. Thënë simbolikisht, dita e Rrëshajave (50 ditë pas festës së Pashkëve) është “Ditëlindja e Kishës”, sepse atë ditë Krishti dërgoi mbi apostuj Shpirtin Shenjt, kështu që, të përforcuar me Shpirtin e Zotit, ata filluan predikimin e Lajmit të Gëzueshëm.

Primati i Papës

Në krye të Kishës, Krishti e zgjodhi Pjetrin, njërin prej apostujve, të cilit do t’ia besojë primatin. Kështu, edhe sot pasardhësit të Pjetrit apostull, Papës, i takon në Kishë primati.1 Teksti bazë i zgjedhjes së Pjetrit në këtë detyrë është: “Edhe unë po të them: Ti je Pjetër-Shkëmb dhe mbi këtë shkëmb unë do ta ndërtoj Kishën time dhe dyert e ferrit s’do të ngadhënjejnë kundër saj! Ty do t’i jap çelësat e Mbretërisë së qiellit: gjithçka të lidhësh mbi tokë, do të jetë e lidhur edhe në qiell e gjithçka të zgjidhësh mbi tokë, do të jetë e zgjidhur edhe në qiell” (Mt 16, 18-19). Këta rreshta gjithmonë kanë qenë temë diskutimi nga apologjetët ortodoksë dhe protestantë, të cilët thonë se shpjegimi i tyre ne favor të autoritetit të papës është i tepruar.

Primati i Papës, që sipas mësimeve katolike i takon ipeshkvit të Romës, ka qenë temë diskutimi për shumë shekuj me radhë. Mësimi mbi primatin e papës ka lindur duke u bazuar në shkrimet e Besëlidhjes së Re, ku flitet për Pjetrin dhe rëndësinë e Kishës së Romës në shekujt e parë, ndërsa kuptimin e vet të plotë do ta marrë në Koncilin e I dhe të II të Vatikanit.

Ipeshkvi i Kishës së Romës, në të cilin vazhdon detyra që Krishti ia besoi Pjetrit, të parit prej apostujve, dhe që do të bartet në trashëgimtarët e tij, është kreu i Kolegjit Ipeshkvor, vikar apo zëvendës i Krishtit dhe bariu i Kishës së gjithëmbarshme këtu në tokë; prandaj, në fuqinë e detyrës së vet ai e ka në Kishë pushtetin suprem, të plotë, të pandërmjemë dhe universal të cilin lirshëm mund ta ushtroj gjithmonë.2

Dëshmitë për fillimin e rregullimit të primatit apo parësisë së Romës, i hasim gjatë pontifikatit të papës Shtjefnit të I (254-257).3 Në një diskutim me ipeshkvijtë afrikanë dhe të parin e tyre, Ciprianin prej Kartage, Shtjefni mbështetet në autoritetin e selisë së Pjetrit dhe Palit.

Pra, për sa i përket primatit, mësimet e Kishës bëjnë të ditur se autoriteti papnor, papa, pasardhës i Pjetrit dhe udhëheqës i Kishës universale, definohet në një periudhë të mëvonshme të krishterimit. Në shekujt e parë, papa, si çdo ipeshkëv tjetër, zgjedhej prej klerit dhe popullit, ndërsa i porsazgjedhuri duhej ta kishte pëlqimin e ipeshkvijve të provincës. Kjo praktikë do të vazhdojë deri te zgjedhja e Papës Gregorit III më 731. Më vonë, edhe pse papën e zgjedhin njësoj kleri dhe populli, megjithatë, në këtë drejtim do të bëjë presion të madh autoriteti perandorak dhe aristokracia romake. Me Bullën “In nomine Domini” e shpallur prej papës Nikollës II më 1059,4 do të vendoset që zgjedhja e papës t’i rezervohet klerit (meshtarët, ipeshkvijtë, kardinalët), ndërsa prej vitit 1179 kjo e drejtë u rezervohet vetëm kardinalëve, të cilët marrin vendim me një shumicë votash, mbasi kërkohen dy të tretat e votimeve. Vlen këtu të përmendet edhe dokumenti i fundit, për sa u përket rregullave për zgjedhjen e papës, të cilin e shpalli papa Gjon Pali II më 1996, “Universi dominici gregis”, ku në mënyrën më të detajizuar janë paraparë rregullat, të cilave duhet t’u përmbahen pjesëmarrësit në votime dhe jo vetëm ata. Por, le t’i kthehemi kësaj çështjeje dhe rrjedhës së saj historike.

Shën Pjetri e përfundoi jetën e vet në Romë si martir i fesë, prandaj Kisha e Romës kishte një vend të veçuar në krahasim me Kishat tjera. Kisha e Romës ishte simbol i unitetit fetar ndër Kishat që ishin përhapur në Mesdhe, por shërbente edhe si peshojë kur duhej përmbyllë ndonjë diskutim në Kishat vendore. Kulmi i rolit të udhëheqjes nëpër shekuj arrihet gjatë pontifikatit të Luanit I-rë (440-461), papës së parë, i cili do ta thotë qartë se ipeshkvi i Romës e ka trashëguar në plotësi pushtetin, të cilin Krishti ia dorëzoi Pjetrit.

Një kontribut të jashtëzakonshëm mbi këtë argument ka dhënë Koncili I i Vatikanit. Në të do të mbështetet teoria se pushteti i papës është i pavarur prej çdo pushteti tjetër, si civil poashtu kishtar, duke pohuar se për nga pikëmbërritja e vet ajo është universale. Për fat të keq, situata politike në Itali më 1870 nuk do të lejojë që Koncili të vazhdojë me trajtimin e planifikuar mbi rolin e ipeshkvijve tjerë për sa i përket predikimit, mësimit dhe udhëheqjes së Kishës. Këtë detyrë do ta marrë mbi vete Koncili II i Vatikanit, i cili do të përsërisë mësimin e Koncilit I mbi natyrën e parësisë së papës, duke e lidhur me ushtrimin e pushtetit kolegjial të gjithë ipeshkvijve në Kishë. I gjithë episkopati, duke përfshirë edhe ipeshkvin e Romës, si Kolegj, trashëgon kolegjin apostolik nën udhëheqjen e papës si trashëgimtar i Pjetrit dhe si kreu i kolegjit apostolik. Kolegji ipeshkvor në Kishë e ka pushtetin suprem, por ekskluzivisht së bashku me papën,5 i cili është “bariu i Kishës së përgjithshme”. Ky mision hyjnor të cilin Krishti ua beson apostujve do të zgjasë deri në të sosur të botës (Mt 28, 20).

[NoName]

Historia e Papatit

Sa ka histori Kisha, po aq ka histori edhe Papati si institucion i pandashëm i saj. Shumë teologjë dhe studiues tjerë botërorë të fushave të ndryshme janë marrë me këtë argument, duke botuar vepra të shumta që trajtojnë këtë çështje. Përmes këtij shkrimi të bazuar në argumente historike, në pika të shkurta dëshirojmë këtu të paraqesim në mënyrë panoramike dhe krejt objektive gjendjen me të cilën është ballafaquar papati gjatë historisë. Përpos periudhave të gjata e të lavdishme të tij, papati do të përjetojë edhe kriza të ndryshme, por gjithmonë do të ngadhënjejë e mira mbi të keqen. Në këtë frymë mund të vërehet por edhe të kuptohet kjo e vërtetë historike, sepse Shpirti i Zotit është veprues në Kishë duke e pastruar, përtërirë dhe shenjtëruar atë.

Historia e papatit në kuptimin e vet më të definuar llogaritet ta ketë fillesën e vet rreth vitit 160. Por duhet theksuar se, për arsye të mungesës së burimeve nuk është e mundur që të caktohet periudha e saktë e pontifikatit e disa papëve, sidomos kur bëhet fjalë për tre shekujt e parë. Sidomos kur bëhet fjalë për papët e shek. II më tepër se emrat e tyre nuk dihet tjetër mbi ta. Megjithatë, pak shënime mbi këtë periudhë flasin mbi definimin dhe rregullimin e qështjeve të ndryshme kishtare, të cilat diskutohen në këtë kohë. Kështu, ndër tjera, na flet rasti kur papës Anicetit7 (rreth vitit 155- rreth 166) i vjen në vizitë ipeshkvi i Greqisë Polikarpi, me qëllim që të diskutojë çështjet që kishin të bënin me caktimin e datës së Pashkëve. Mbi këtë qështje do të diskutohet edhe gjatë pontifikatit të papës Viktorit II8, i cili (189-198) u kërcënohet me ekskomunikim ipeshkvijve, të cilët në llogaritjen e datës së Pashkëve nuk përshtaten me Romën.

E gjithë situata do të ndryshojë me ardhjen në pushtet të mbretit Konstantinit I (306-337), i cili të krishterëve u dha lirinë fetare dhe i cili edhe vetë u kthye në krishterim rreth vitit 319. Nga përvoja e hidhur që kishte pasur Kisha në shekujt e parë, ku përfshihen persekutimet e të krishterëve nga ana e perandorëve të ndryshëm si: Neroni, Trajani, Decije, Diokleciani, Galerije etj., tashmë papët kishin të bënin me mbretërit, të cilët ndërhynin edhe në gjërat kishtare, por shpesh më tepër për të ndihmuar se sa për të persekutuar. Kah fundi i shek. II, teologu i njohur Irineu i Lionit, do të aplikojë një metodë teologjike që do të zgjasë deri në periudhën e iluminizmit. Fjala ishte për Shkrimin Shenjt dhe për traditën. Në bazë të kësaj metode, mësimi i vërtetë i krishterë ndodhet në Shkrimin Shenjt dhe në mësimet e atyre ipeshkvijve, rrënjët e të cilëve arrijnë deri në kohët apostolike. Dhe si shembull të një ipeshkvie të tillë, Irineu përmend Romën dhe paraqet një listë me emrat e ipeshkvijve të Romës prej Pjetrit e deri te Eleuterie9 (rreth 174-189). Kjo listë me emrat e papëve do të jetë dokument shumë i vlefshëm, sepse vetëm në të hasim emrat e disa prej papëve më të hershëm. Autoriteti i një selie ipeshkvore rritej dukshëm, nëse gjendeshin dëshmi se atë e kanë themeluar apostujt. Për vetë faktin se selinë e Romës e kanë themeluar dy apostujt Pjetri e Pali, ajo bëhet selia kryesore apostolike perëndimore. Meqë këtë mendim e pranojnë shumica e ipeshkvijve latinë të perëndimit, përveç ipeshkëvijëve afrikanë, atëherë kjo do të ndikojë që edhe papët të kenë një rol të rëndësishëm në ngjarjet e kohës, edhe pse nuk implikoheshin në to në mënyrë të drejtpërdrejtë. Papët mbronin qëndrimin se dekretet e koncileve ekumenike duhet ta kenë edhe miratimin e tyre, e, në anën tjetër, ipeshkvijtë grekë që merrnin pjesë në koncile, e kundërshtonin një gjë të tillë. Për dallim prej tyre, ipeshkvijtë perëndimorë e pranonin se është e nevojshme që papa të miratojë dekretet konciliare. Në këtë mënyrë, autoriteti i Papës gjithnjë rritej. Për sa u përket diskutimeve teologjike, të dy palët dëshironin ta kenë përkrahjen e Romës, sepse kjo iu garantonte përkrahjen e Perëndimit.

Papa Damasi I10 (366-384) edhe më tepër do ta rrisë autoritetin papnor, duke e bërë edhe fizikisht Romën si qytet të krishterë. Me këtë ai do të theksojë se dy apostujt, Pjetri e Pali, janë themeluesit e qytetit të ri të Romës, duke i zëvendësuar me Romulin e Remin. Në shek. e IV në Romë zbehet personazhi i Palit, ndërsa më tepër theksohet Pjetri. Inocenti I11 (401-417) ipeshkvijëve u shkruan në emër të Pjetrit dhe natyrisht kjo shkaktonte paknaqësi dhe kundërshtim në Lindje. Më tutje papët në shek. e IV dhe të V kërkojnë prej ipeshkvijëve që në raste të diskutimeve që do të mund të jenë objekt grindjesh, t’i drejtohen Romës për vërtetësi.

Papa Luani i I i Madh12 (440-461) do të ketë një rol shumë aktiv dhe të arsyeshëm gjatë pontifikatit të tij, si në aspektin politik, ashtu edhe atë kishtar. Ai personalisht do të ndikojë te udhëheqësi ushtarak hun, Atila, duke e shpëtuar qytetin e Romës nga shkatërrimi, por edhe mësimet e tija kristologjike do të pranohen në Koncilin e Kalcedonit më 451. Ky do jetë një paralajmërim i ngadhënjimit të papatit në çështjet teologjike. Në shek. e V atëherë kur Perandoria Romake bie në duar të barbarëve, papët gjenden para një detyre të vështirë, sepse duhej kthyer e ungjillëzuar shumë popuj barbarë, mirëpo në këtë detyrë hasë në pengesa për shkak se Bizanti e konsideron Romën si qytet që i ishtë nënshtruar Konstantinopojës. Do të pasojë një periudhë e vështirë për papët, deri në kohën e papës Gregorit I13 të Madh (590-604).

Për një shekull e gjysmë me radhë, papët do të jenë të detyruar të mbajnë një baraspeshë në mes nevojave të Perëndimit dhe kërkesave të Lindjes.

Me daljen në skenë të islamit do të ndryshojë gjendja në Lindje, sepse Bizanti i humb provincat si psh. Egjiptin, Palestinën e Sirinë, ndërsa qytetet e lashtë dhe të mëdhenj të krishterë si Aleksandria, Antiokia dhe Jeruzalemi bien në duar të myslimanëve. Në shek. e VIII krijohen edhe shtetet papale, pasi Plini i Vogël dhe më vonë udhëheqës tjerë frank, u falnin tokë aleatit të vet papës. Kjo dhuratë më vonë do të bëhet barrë, pasi papët tashmë bëheshin edhe udhëheqës civilë dhe kështu duhej zgjidhur edhe problemet që përkojnë me një detyrë të tillë. Papati në shek. e IX dhe X dobësohet dukshëm, duke u bërë pronë ekskluzive e familjeve aristokrate, kështu që në selinë papnore do të vendosen njerëz jo të denjë. Në shek. e XI një grup reformatorësh autoritetin e papës do ta shndërrojnë në armë shpirtërore dhe në mbarë Kishën fillojnë reformat e mëdha.

Gjatë pontifikatit të Luanit IX14 (1049-1054) do të shkaktohen mosmarrëveshjet e mëdha me Bizantin posaçërisht në lidhje me praktikën dhe primatin e Kishës latine. Patriarku Mihail Cerulari ishte kundërshtar i madh i Kishës Latine. Kështu, meqenëse asnjëra anë nuk do të lëshojë pe në lidhje me këto çështje, dhe pas ekskomunikimit të dyanshëm, edhe zyrtarisht do ta inaugurojnë ndarjen e madhe më 1054. Ky ekskomunikim u hoq më 1965.

Papa Nikolla i II15 (1058-1061) do të angazhohet që ta kufizojë ndikimin laik të aristokratëve mbi papën dhe përmes një dekreti do të caktojë që papën mund ta zgjedhin ipeshkvijtë që janë kardinalë. Poashtu, për sa u përket reformave të vërteta në këtë drejtim, një kontribut të madh do të japë papa Gregori VII16 (1073-1085).

Në shek. XII dhe XIII papët do t’i kushtojnë rëndësi administratës së vet dhe do të nxisin ekspertë të së drejtës kanonike, me qëllim që t’i mbrojnë interesat e Kishës kundrejt aristokratëve. Ndër papët e shekullit të mesëm veçohet Inocenti III17 (1198-1216), i cili edhe ndaj mbretërve sillej sikur ndaj të nënshtruarve, ndër të tjera e ekskomunikon mbretin e Anglisë, Gjonin. Periudha e pontifikatit të tij do të jetë shembull për pasardhësit e tij. Më vonë papët do t’u kushtojnë shumë rëndësi institucioneve arsimore, universiteteve si dhe do të përkrahin dy rendet e reja rregulltare atë të dominikanëve dhe françeskanëve.

Në këtë kohë krijohen kushte më të volitshme për të udhëhequr Kishën dhe kjo bëhet me një rregull dhe me një përgjegjësi më të madhe. Pastaj do të mbahen radhazi disa koncile ekumenike (katër koncilet e Lateranit dhe dy të Lionit). Papët do t’u japin mbështetje edhe luftërave për të liruar tokën shenjte (Kryqëzatat), edhepse, për shkak të ndikimit të mbretërve evropian, zëri i papës kundrejt këtyre luftërave nuk dëgjohej shumë.

Bonifaci i VIII18 (1294-1303) ishte dëshmitar dhe në masë të madhe nismëtar i ndryshimeve të raporteve në mes laikëve dhe papëve. Mbreti i Francës Filipi i IV (1285-1314) e shfrytëzon çdo rast që ti kundërvihet Bonifacit, edhe më tepër do të tentoj që ta kidnapoj atë. Në këto situata dhe rrethana, në të cilat u gjet politika papnore, pak kush do të mund ta ndihmonte atë, për më tepër, edhe udhëheqës tjerë evropianë kishin të njëjtin qëllim, të lirohen nga pushteti i papës.

Prej vitit 1305 deri më 1377 papët do të qëndrojnë në Avinjon, qytet papnor që gjendej në Francë. Monarkia franceze do t’i ketë nën kontroll papët e Avinjonit, dhe kështu, ky qytet, “Babiloni i perëndimit”, siç e quan poeti Petrarka, do ta dëmtojë rëndë autoritetin e papës. Në diskutimet që pasojnë pas vdekjes së Papës Gregorit XI19 më 1378 në Romë, ndodh që të zgjidhen dy papë, njëri në Avinjon e tjetri në Romë. Gjatë kësaj kohe papati gjendet në krizë të thellë, sepse udhëheqësit e shteteve evropiane, disa e përkrahin njërin e disa tjetrin papë dhe kjo spikatet edhe më tepër, kur në Koncilin e Pizës më 1409, i thirrur me qëllim që ta ndërpresë këtë ndarje, zgjidhet në të njëjtën kohë edhe papa i tretë.

Kjo ndarje e madhe e perëndimit i krijon krizën më të thellë papatit në administrim apo ushtrim të detyrës. Papët pohonin se e kanë pushtetin suprem në Kishë, ndërsa ballafaqohen me probleme që nuk mund t’i zgjidhnin. Njerëzit pyetën nëse papët nuk mund ta ushtrojnë detyrën de facto, a duhet ta kenë atë de jure? Përgjigja ishte jo. Kjo e solli konciliarizmin. Konciliarizmi është teoria, sipas të cilës pushtetin suprem në Kishë e ka koncili ekumenik. Kjo teori është rezultat i koncilit të Konstancës (1414-1418). Merita kryesore e këtij koncili është zgjidhja e problemit, pasiqë në të njëjtën kohë kemi tre vetë në detyrën e papës. Kështu, Gregori XII20 heq dorë nga papati më 4 korrik 1415, ndërsa Gjoni XXIII dhe Benedikti XIII rrëzohen nga pushteti (29 maj 1415 dhe 26 qershor 1417). Në vend të tyre më 11 nëntor 1417 zgjidhet papë Martini V21 (1414-1431). Natyrisht që papët e kanë kundërshtuar konciliarizmin dhe me mjeshtri kanë luftuar kundër tij. Bizanti, duke parë se vetëm perëndimi mund t’i shpëtojë prej turqve, e lut papën Eugjenin e IV22 (1431-1447) që t’i bashkojë Kishat. Edhe pse kishte filluar punimet koncili në Bazel, ai më 1438 e thërret koncilin në Ferrarë. Koncilet në Ferrarë dhe Firencë do ta shënojnë fitoren e papës dhe fundin e konciliarizmit.

Në periudhën e renesancës prapë papati do të ketë një rënie, sepse as Eugjeni e as pasardhësit e tij nuk do të interesohen për një reformë të mirëfilltë të Kishës, dhe si pasojë, zhvillohet reforma e kryesuar nga Martin Lutheri, Ulrich Zwingli, Jean Calvini e protestantë të tjerë, të cilët në mësimet e veta thonë se Shkrimi Shenjt është autoriteti i vetëm për të krishterët. Reformatorët i akuzonin papët se e kanë ngritur tepër lart strukturën kishtare, e cila, duke pohuar se ajo nuk gjen ndonjë arsyetim në Shkrimin Shenjt, mirëpo papët janë përgjigjur duke e nënvizuar edhe më tutje autoritetin e vet. Me Palin e III23 (1534-1549) themelohet inkuizicioni dhe do të thirret koncili i Trentos (1545-1563), i cili vazhdimisht do të jetë nën mbikëqyrjen e papës. Kështu, papët do të fillojnë një kundër-reformë dhe ia arrijnë të kryejnë reforma shumë të dobishme e të nevojshme brenda Kishës Katolike, mirëpo protestantët nuk kthehen më në grigjën e Romës.

Në një periudhë të vështirë për Kishën, kur kjo mbrohej prej jansenizmit, në selinë e Pjetrit vjen Françesk Alban i- Papa Klementi XI24 (1700-1721). Emërohet kardinal më 1690, ndërsa dhjetë vjet më vonë zgjidhet papë.

Në epokën e iluminizmit por edhe me revolucionin francez, Kisha do të vazhdojë të ballafaqohet me kundërshtarë të fuqishëm. Ndaj kësaj shtypjeje të madhe, papët do të reagojnë ashpër, duke u bashkuar shpesh me lëvizjet konzervative dhe reaksionare evropiane. Edhe vetë Napoleoni premton se do të angazhohet që t’ia kthejë autoritetin papatit, mirëpo edhe atëherë, kur nga dora e Piut VII25 (1800-1823) e merr kurorën mbretërore, gjërat nuk ndryshojnë aspak në favor të papës.

Në shekujt pas koncilit të Trentit, Kisha do të angazhohet në përhapjen e Ungjillit nëpër vise të ndryshme si në Perëndim ashtu në Azi, pastaj arrin t’i ndalë herezitë e ndryshme, por edhe ta ruajë lirinë e vet dhe autoritetin e vet.

Pjesën e dytë të shek. XIX dhe poashtu pjesën e dytë të shek. XX, e shënojnë në historinë e Kishës Katolike dy Koncile të rëndësishme. Koncili I i Vatikanit (1869-1870) dhe Koncili i II i Vatikanit (1962-1965). Koncilin e parë, pas konsultimeve me disa kardinalë më 1868, e thirr Papa Piu IX26 (1846-1878) me bullën “Aeterni Patris”. Fillimi i punimeve paralajmërohet për dhjetorin e vitit që vinte mbas. Ky Koncil do t’u kundërvihet mësimeve të gabuara të fesë, ndërsa papët e kësaj periudhe, deri në Koncilin e II të Vatikanit, janë: Luani i XIII27 (1878-1903); Piu i X28 (1903-1914); Benedikti i XV29 (1914-1922); Piu i XI30 (1922-1939); Piu i XII31 (1939-1958) dhe Gjoni XXIII32 (1958-1963).

Ndërkaq historinë më të re të Kishës Katolike do ta shënojë Koncili i II i Vatikanit me papët Palin e VI33 (1963-1978) dhe Gjon Palin e II34 (1978-2005). Edhe pse Koncili II i Vatikanit nuk ka definuar asnjë dogmë fetare, dokumentet e tij kanë karakter dogmatik. Kuptohet, kjo vlen për dokumentet “Lumen gentium” dhe “Dei verbum”. Ky Koncil më tepër ka karakter pastoral, gjatë së cilit do të miratohen 16 dokumente: 4 kushtetuta, 9 dekrete dhe 3 deklarata.

Gjatë shekujve XIX dhe XX vie në dukje se autoriteti i Papës gjithnjë e më tepër do ta gjej vendin e vet duke u vënë në shërbim të mirës së përgjithshme në botë e jo vetëm të Kishës Katolike që u është besuar.

Pas vdekjes së Papës Gjon Palit II (2 prill 2005), i cili la gjurmë të pashlyera në botën moderne, në vend të tij më 19 prill 2005 zgjidhet kardinali gjerman, Eminenca e tij Joseph Ratzinger, i cili merr emrin Benedikti XVI. Me plotë të drejtë mund të thuhet se zgjedhja e kardinalit Joseph Ratzinger në këtë mision të shenjtë është një nxitje e re që i bëhet në rend të parë Evropës, sepse ajo duhet t’u kthehet rrënjëve të veta të krishtera. Është Evropa ajo që i është dhënë më tepër, prandaj më tepër kërkohet prej saj. Për këtë përgjegjësi ajo duhet për t’u vetëdijesuar më shumë, prandaj ja njeriu i duhur në kohën e duhur.

E lusim Zotin, me ndërmjetësinë e Shën Pjetrit, ta shndëritë dhe ndihmoj Papën e ri, Benediktin e XVI, që me përkushtim ta kryejë misionin që ia ka besuar.