Close
Duke shfaqur rezultatin -19 deri 0 prej 11
  1. #1
    Shkodran Maska e ero
    Anëtarësuar
    06-05-2002
    Vendndodhja
    Ohio
    Postime
    24

    NYTime - Ne Shqiperi, nje kryeqytet plot me kontradikta

    Sapo lexova nje artikell ny New York Times per Shqiperine nga nje zoteri qe eshte duke udhetuar neper bote. Per mendimin time, ky eshte nje artikell negativ Shqiperine edhe i demshem per turizmin atje sidomos ngaqe botohet ne NYTimes. Faktikisht, eshte atrikulli i shtate me i lexuar i dites. Do tjua ftoja qe te leni komentet tuaja tek NYTimes ne menyre qe te ulet kredibiliteti i ketij artikulli sepse nuk eshte i vertete. Pres me padurim te degjoj komentet tuaja. Me falni per ato qe nuk kuptojne anglisht.

    In Albania, a Capital Full of Contradictions
    By MATT GROSS
    "Albania kaput!" announced the lunatic on the streets of Tirana. I looked at my new friends, a pair of Serbian filmmakers and a Dutch backpacker I'd met in a cafe, and we tried to walk away. But his insanity was unavoidable, and soon we were a captive audience to his crackpot ramblings about Bill Clinton, Sept. 11 and the future of Albania. I'd been in Tirana less than four hours and, already, moments like these had ceased to faze me.

    I had arrived in Albania hoping to discover an untrammeled paradise hidden in the Balkans. What I found instead was a deeply weird place: a majority-Muslim country where the mosques are mute but the miniskirts are loud, where horse carts share highways with Hummers, and where people shake their heads to mean yes — except that sometimes they shake their heads to mean no.

    Yes, Albania can make you shake your own head in confusion, but what can you expect after almost 50 postwar years of hermetic Communism and, more recently, a mania for pyramid schemes that plunged Europe's poorest nation into near-anarchy? In this stumbling nation, I was hoping that my Frugal Traveler budget might afford me more luxury than it had elsewhere.

    People in neighboring Montenegro, Croatia and Italy, however, warned against such romantic notions. Albanians, they kept informing me, were criminals, corrupt and untrustworthy. But Tirana, it turns out, is quite lovable.

    In fact, I'd given myself over to the country's refreshing craziness five minutes after crossing the border from Montenegro (entry visa: 10 euros, or $12.80, at $1.28 to the euro), when I saw a horse cart trotting down a half-paved highway, followed by a high-speed caravan of R.V.'s and motorcycles all flying the German flag.

    I arrived by bus on a hot afternoon and was instantly struck by the amazing graphical flatness of the Italian colonial architecture, the epic ugliness of the Soviet-style architecture and the naïve aspirations of the new glass-and-steel towers. They all had an energy I couldn't dismiss. Many apartment blocks had bright coats of city-subsidized paint, thanks to former mayor Edi Rama, an artist and now head of the opposition Socialist Party. Clumps of green and yellow, the boxy buildings looked like Tetris blocks that had fallen from the sky.

    I soon found myself in the Block, as it is known, the center of Tirana life. Once reserved for the families of high-level Communist Party officials, today the quarter is full of boutiques, Italian restaurants (no one eats Albanian food here) and bar-cafes where Tiranans of all stripes nurse espressos from dawn till dusk. I quickly took to the Flex Cafe (Rruga Deshmoret e 4 Shkuritit), which became my home base for the next three days thanks to its modern décor, cheap drinks (topping out at 500 leks, or a little under $5, at 104 Albanian leks to the dollar) and free WiFi.

    Flex is also a hub for the city's young elite, and within minutes I made friends with several filmmakers from Serbia, Montenegro, Kosovo and Albania, who were in town for a regional reconciliation workshop. One was documenting BBF, a television network where for 200 euros anybody can walk in off the street and shoot a music video; another had trained his camera on a nearby pedestrian bridge blocked by an armless man and rival gangs of child panhandlers.

    But apart from the beggars, Tirana felt oddly safe and inviting. I walked home alone at night through utter darkness, afraid only that I would trip on the tattered sidewalk or get hissed at by a stray cat. And if Tirana's energy surprised me, its affordability met my every hope. Dinners at the nicest restaurants, like the Sky Club atop one of the "Twin Towers," cost less than $15 a person for dishes like hot yogurt soup and veal medallions, and my Grilled Fish Index rarely exceeded $30.

    The only things that frustrated me were the meterless taxis (never pay more than 500 leks) and the accommodations. Hotels were few and expensive. I stayed at the centrally located Hotel Lugano (Rruga Mihal Duri, 34; 355-4-222-023), which a friend of a friend had recommended. My simple air-conditioned box was 40 euros, about twice what you'd pay in a place like Phnom Penh.

    Far more frustrating was Albania's refusal to resolve into a neat picture. Skyscrapers were going up while sidewalks disintegrated; the National Art Gallery displayed beautiful artwork, but rarely identified the socialist realist painters and sculptors. A cocktail at Flex could feel like the height of cosmopolitan cool — until you had to contend with adorable but depressing street kids who would kiss your arm in hopes of a 50-lek coin. But when I saw another deranged man threatening buses with a brick — and the even odder response by passersby to brandish their shoes like weapons — I knew it was time to leave.

    So I checked out of the Lugano, hailed a taxi and uttered two words to the driver: "autobus" and "Gjirokastra." The bus is the cheapest (but not easiest) way to get to the southern city of Gjirokastra, which raised two of Albania's most famous — and infamous — citizens: the novelist Ismail Kadare and Enver Hoxha, the dictator who ruled Albania from 1944 until his death in 1985.

    Six and a half hours later, I stepped off the bus, paid my 800 leks and hoped that I would find the key to understanding Albania.

    Gjirokastra is imposing, with an enormous 19th-century castle, towering slate-roofed houses and cobblestone streets so steep that every walk is an exercise in masochism. Luckily, the people were as friendly and as open as they'd been in Tirana. That first night, I had a warm conversation in Italian with Zini, an 80-year-old man playing dominoes with his pals near a mosque, and befriended 15-year-old Emi, a waiter at Festivali, one of just a handful of restaurants in the old town (try the veal tongue). Best of all, dinner here never came out to more than $10.

    Even my accommodations were perfect: I checked into the Hotel Kalemi (Lagjia Palorto, 355-84-63724, hotelkalemi.tripod.com ), a painstakingly restored house with intricate carved-wood ceilings (one is 200 years old) and spectacular views of the old city and the entire Drinos valley. It cost 4,000 leks a night, a bargain for a place this nice. (I found it in the smartly written "Albania: The Bradt Travel Guide.")

    But I wanted more than good food and clean sheets. I wanted to grasp the two themes that seemed to govern 20th-century Albania: the intellectual, cosmopolitan strain exemplified by Kadare, and the violent and repressive tendencies fostered by Hoxha. Unfortunately, neither Kadare's boyhood home, which burned down in 1999, nor Hoxha's house, which also burned but was rebuilt and is now an Ethnographic Museum (entry, 200 leks), provided any insight into a place designated a "museum-city" by Unesco.

    Stepping back further in time, I walked through the citadel that dominates the town. Dating back at least to the sixth century, it's a gloomily fascinating structure to explore, with soaring archways and stairs that lead down into cool, damp grottoes (one of which is a bar). But here, too, a visitor is left in the dark. Who built this place? What was the prison for? Is the American jet on display really a spy plane that crashed in 1957? The answers were found only in my guidebook — not exactly a fulfilling tourist moment.

    After five days, I left Albania unsure of what I was leaving behind. I'd tried to reconcile the country's contradictions — its surreal street scenes and thirst for civility; its violent legacy and remarkable hospitality — and I'd failed. As I made my way toward Greece, after dropping by the beach town of Saranda and the ancient ruins at Butrint, my mind was full of gnawing questions. I guess I'll have to return.

    Next stop: Kefalonia, Greece, then to Turkey.

  2. #2
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,348
    Postimet në Bllog
    17

    NYT: Shqipëria, vendi ku kuajt ecin përkrah “Hummer”-it

    reportazh nga shqiperia

    Katër orët në Tiranë. Kryeqyteti ku çdokush takohet me konfuzionin

    Shqipëria, vendi ku kuajt ecin përkrah “Hummer”-it


    Matt Gross, “New York Times

    “Albania kaput!” paralajmëronin të çmendurit në rrugët e Tiranës. U hodha një sy miqve të mi të rinj, një çift prodhuesish filmash serbë dhe një gjerman që takova në një kafene dhe u përpoqëm të largoheshim.

    Por çmenduria e tij ishte e pashmangshme, përderisa ne u bëmë robërit-audiencë e tij për thëniet e pakuptimta të njeriut të krisur, për Bill Klinton, 11 Shtatorin dhe të ardhmen e Shqipërisë. Kam qenë në Tiranë më pak se katër orë dhe këto më kanë mjaftuar për të fiksuar momente të tilla.

    Qendra e Tiranës dhe kulla e orës
    Mbërrita në Shqipëri me shpresën për të zbuluar një parajsë të papengesë të fshehur në Ballkan. Ajo që gjeta në vend të kësaj ishte një vend shumë i çuditshëm: një vend me pjesën më të madhe të popullsisë myslimane, ku xhamitë janë të heshtura, por minifundet ndjehen fuqishëm, ku karrocat me kuaj ecnin në të njëjtën rrugë me “Hummer”-at, dhe ku njerëzit tundnin kokën për të thënë po, përveç disa rasteve që tundnin kokën për të thënë edhe jo. Po, Shqipëria mund t’ju bëjë të tundni edhe ju kokën nga konfuzioni, por çfarë tjetër mund të prisni pas një periudhe paslufte rreth 50-vjeçare të një komunizmi hermetik dhe më së fundi një mani për skemat piramidale që zhytën kombin më të varfër në Evropë në një gjendje afër anarkisë? Në këtë vend plot me pengesa, po shpresoja që buxheti im prej Udhëtari të Lirë të më lejonte t’i krijoja vetes më shumë luks se në çdo vend tjetër. Njerëz nga vendet fqinje si Mali i zi, Kroacia dhe Italia, gjithsesi më paralajmëruan kundër këtyre nocioneve romantike. Shqiptarët, më informuan ata, janë kriminelë, të korruptuar dhe të pabesë. Por Tirana bën përjashtim, është e adhurueshme.
    Në fakt, unë i dedikova vetes, pas një rifreskimi nga çmenduria e këtij vendi, pesë minuta kohë, pasi kalova kufirin nga Mali i Zi (viza hyrëse: 10 euro, ose 12.80 dollarë, me 1.28 dollarë një euro), dhe kur pashë karrocat me kuaj të trokisnin në një rrugë gjysmë të shtuar, të ndjekura nga një karvan me shpejtësi të lartë i R.V.-ve dhe motoçikletave, të gjitha që mbanin flamurin gjerman.
    Mbërrita me autobus në një pasdite të nxehtë dhe menjëherë u godita nga arkitektura koloniale grafike italiane, shëmtia epike e arkitekturës së stilit sovjetik dhe aspiratat naive të kullave të reja me xhama dhe metal. Të gjitha këto kishin një energji që unë nuk mund ta shkarkoj. Shumë blloqe apartamentesh kishin veshje të ndezura prej pikturash të subvencionuara të qytetit, falë kryebashkiakut Edi Rama, një artist që tani kryeson partinë opozitare në Shqipëri, Partia Socialiste. Pashë masa të gjelbra dhe të verdha, ndërtesa që duken si blloqet e lojës Tetris që kanë rënë nga qielli.
    Shpejt e gjeta veten në bllok, dhe kjo dihet, është qendra e jetës së Tiranës. Dikur kjo zonë ishte e rezervuar për banimin e familjeve të zyrtarëve të nivelit të lartë të Partisë Komuniste, sot kjo zonë është plot me butique, restorante italiane (askush nuk ha ushqim shqiptar këtu) dhe bar-kafe ku tiranasit e të gjitha gradave kujdesen për ekspreset nga agimi në muzg.
    Menjëherë u ula në kafene Flex (Rruga Dëshmorët e 4 Shkurtit), e cila u bë baza ime kryesore për tre ditët në vijim falë dekorit të saj modern, pijeve të lira (më i larti 500 lekë, apo më pak se 5 dollarë, me 104 lekë dollarin) dhe WiFi e lirë.
    Flex është edhe qendra për elitën e të rinjve të qytetit dhe brenda disa minutave unë zura miqësi me disa producentë filmash nga Serbia, Mali i Zi, Kosova dhe Shqipëria, të cilët ishin në këtë qytet për një workshop mbi bashkëpunimin rajonal. Njëri prej tyre po ilustronte për BBF, një rrjet televiziv ku për 200 euro, i mundësonte çdokujt që të dilte nëpër rrugë dhe të krijonte një video muzikore, një tjetër e kishte stërvitur kamerën e tij në një urë kalimtarësh diku aty afër, e cila ishte e bllokuar nga një burrë pa krahë dhe gangsterët rivalë, fëmijët lypës.
    Por duke lënë mënjanë lypësit, Tirana çuditërisht të linte një ndjesi sigurie dhe ftuese. U ktheva në bujtinën time gjatë natës nëpër errësirën e plotë, i frikësuar vetëm se mos shkelja në një copë trotuari copë e çikë, apo të sulmohesh nga ndonjë mace e çmendur. Dhe nëse energjia e Tiranës më çuditi, ajo më bëri të takohem përsëri me shpresat e mia. Darkat në restorantet e këndshme, si Sky Club në majë të “Twin Towers” (kullave binjake) kushtonin më pak se 15 dollarë për person për pjata si supë e ngrohtë dhe medaljon me mish viçi dhe pjata me peshkun në grilë, rrallë i ka kaluar 30 dollarët.
    Gjërat e vetme që më irrituan ishin taksitë pa matës metrazhi (nuk pagova kurrë më shumë se 500 lekë) dhe dhomat e hotelit. Hotelet ishin pak dhe të kushtueshëm. Unë qëndrova në hotelin Lugano, që ndodhej afër qendrës, të cilin ma rekomandoi një mik i mikut tim. Dhoma ime e thjeshtë me ajër të kondicionuar ishte 40 euro, rreth dyfishi i asaj që do të kisha paguar në një vend si Phnom Penh.
    Më shumë irrituese ishte refuzimi i Shqipërisë për t’u vendosur në një pikturë të pastër. Grataçelat po ngriheshin lart ndërsa rrugët për të ecur ishin të copëtuara, galeria Kombëtare e Arteve paraqiste punë shumë të bukura arti, por rrallë herë identifikonin piktorë dhe skulptorë të realizmit socialist. Një koktej te Flex mund të ndjehej si maja e freskisë kozmopolite, derisa të përballeshit me fëmijë rruge tërheqës, por depresues, të cilët do të të puthnin krahun me shpresë për të marrë një monedhë 50-lekëshe. Por kur pashë edhe një të çmendur tjetër që kërcënonte autobusët me tullë dhe përgjigjen e tepërt nga kalimtarët për të vringëlluar këpucët e tyre si armë, kuptova se ishte koha për të ikur.
    Kështu që pagova në Lugano, u largova, mora një taksi dhe i thashë dy fjalë shoferit: “autobus” dhe “Gjirokastra”. Autobusi ishte mënyra më e lirë, por jo më e lehtë për të shkuar në qytetin jugor të Gjirokastrës, i cili ishte qyteti ku lindën dy nga qytetarët më të famshëm dhe të ulët të Shqipërisë: novelisti Ismail Kadare dhe Enver Hoxha, diktatori që bëri ligjin në Shqipëri nga viti 1944 deri në vdekjen e tij në vitin 1985.
    Gjashtë orë e gjysmë më vonë zbrita nga autobusi, pagova 800 lekët e udhëtimit dhe shpresova se do të gjeja çelësin për të kuptuar Shqipërinë. Gjirokastra është madhështore, me një kështjellë të madhe të shekullit të 19-të, shtëpi të larta me çati dhe rrugë me gurë kalldrëmi aq të rrëpira sa çdo shëtitje është një ushtrim në mazoshizëm. Për fat të mirë, njerëzit ishin po aq miqësorë dhe të hapur sa ç’ishin në Tiranë. Natën e parë, pata një bisedë të ngrohtë në italisht me Zinin, një plak 80-vjeçar duke luajtur domino me miqtë e tij afër një xhamie dhe u ndihmova nga një 15-vjeçar, Emi, një kamerier te “Festivali”, një nga restorantet e pakta në qytetin e lashtë (provova gjuhën e viçit). Dreka më e mirë këtu nuk kushtonte më shumë se 10 dollarë.
    Edhe vendi ku fjeta ishte perfekt: u akomodova në hotelin “Kalemi” (Lagjja Palorto, 355-84-63724, hotelkalemi. tripod.com), një shtëpi e restauruar me kujdes me tavane të komplikuara me dru të gdhendur (njëri është 200 vjeçar) dhe pamje spektakolare nga qyteti i vjetër dhe e gjithë lugina e Drinit. Kushtonte 4 000 lekë në natë, një rast i mirë për një vend si ky. (E gjeta në një udhëzim “Shqipëria: Guida mburrëse për një udhëtar”).
    Por unë doja më shumë se ushqim të mirë dhe çarçafë të pastër. Doja të mbërtheja të dy temat që duket se kanë mbizotëruar në Shqipërinë e shekullit të 20-të: forcën kozmopolite e intelektuale të ilustruar nga Kadare dhe tendencat e dhunshme e represive të edukuara nga Hoxha. Për fat të keq, shtëpia ku ishte rritur Kadareja ishte djegur në vitin 1999, por edhe shtëpia e Hoxhës, ishte djegur, por tani është rindërtuar dhe planifikohet të jetë një muze etnografik, në një vend të njohur nga Unesko si qyteti muze.
    Duke kaluar kohën, shkova në fortesën që dominon qytetin. Datonte të paktën në shekullin e gjashtë, ishte një strukturë tërheqëse për t’u eksploruar, me hyrje me harqe dhe shkallë që të çonin në guva të freskëta e të errëta (një prej të cilave është kthyer në bar). Por këtu, edhe një vizitor lihet në errësirë. Kush e ka ndërtuar këtë vend? Për çfarë shërbente burgu? A është reaktivi amerikan që ekspozohet me të vërtetë një aeroplan spiun që është rrëzuar në vitin 1957?
    Pas pesë ditësh u largova nga Shqipëria i pasigurt për atë që kisha lënë. U përpoqa për të koordinuar kontradiktat e këtij vendi, rrugët e tij surreale dhe etja për civilizim, trashëgimia e tij e dhunshme dhe mikpritja e theksuar dhe dështova. Ndërsa u nisa drejt Greqisë, pasi kalova qytetin e Sarandës dhe rrënojat antike të Butrintit, koka ime ishte plot me pyetje brejtëse. Kam përshtypjen se duhet të kthehem.

    Mare nga "Panorama"
    Ndryshuar për herë të fundit nga Lioness : 29-06-2006 më 18:25

  3. #3
    Te shpëtohesh do të thotë të transformohesh prej Perendise, të ribëhesh ashtu siç Ai donte që ne të ishim që nga fillimi!

  4. #4
    Perjashtuar
    Anëtarësuar
    29-09-2004
    Postime
    1,466
    Kta gazetarët qe shkojnë në Shqipri për kto pushimet "surprizë", janë komplet njëlloj, sikur i ka kopjuar njeri me letër karboni.

  5. #5
    Perjashtuar Maska e Lunesta
    Anëtarësuar
    09-09-2005
    Vendndodhja
    Dove la..Vittoria.....
    Postime
    1,660
    Eh mer Matt Gross se ke fajin ti por e ka fajin NYT qe puneson plera si ty. fare e keqe, gazetar scoopesh, se di ky teveqel qe shqiperia ka qene 50 vjet izolim. Gazetari nuk eshte te reportosh se pe dy gomere ne rruge, gazetari eshte te japesh realitetin pa u perpjekur te gjesh qime ne veze. Dhe ne shqiperi rralle sheh gomere kaq rendom sic e ben ky meti.

  6. #6
    i/e regjistruar Maska e ChuChu
    Anëtarësuar
    03-06-2002
    Vendndodhja
    nyc
    Postime
    3,400
    Eshte per te ardhur keq por realiteti eshte ai qe eshte. Ai ska genjyer ne asnje nga ato pershkrimet qe ka bere. Tirana eshte bo si lagje jevgjish(ose per ta vene ne termat e tiranseve - shumengyreshe).
    E vetmja menyre qe turistat mund te ndryshojne mendimin per shqiperine eshte :

    1. Te ndertohet nje aeroport nderkombetar ne vlore qe te gjithe turistat prezantimin e pare ta bejne me vloren

    2. Vlora te shpallet kryqyetet

  7. #7
    echo Maska e Dara
    Anëtarësuar
    30-11-2005
    Vendndodhja
    New York
    Postime
    694
    What I found instead was a deeply weird place
    -He is a dumb@ss , i cili nuk di te appreciate bukurine, e cila ne Shqiperia nuk ka bazament laboratori, apo produkte kimike, por eshte nje bukuri e eger, primitive, nje bukuri breath-taking qe @ssholes nga nje vend qe skane nje kulture te tyren (qe eshte bazamenti i nje vendi) nuk kane per ta kuptuar jo me te kene njohuri te mjaftueshme per te gjykuar. Si nuk doli ndonje Shqiptar ta kapte e ta mbyste ne lumin e Lanes.

    I stepped off the bus, paid my 800 leks and hoped that I would find the key to understanding Albania
    -Sigurisht , ky presh ska per te kuptuar kurre Shqiperine. The moron, hopes that money would buy him everything-but guess what-Not the knowledge you prick!

    I left Albania unsure of what I was leaving behind.
    -Oh boo-whoo, avash se na kepute per mesi me melankolizmin tend.

    Gazetari i mesiperm eshte "bosh" dhe i jane djegur siguresat e CPU-se. Kam vertet neveri nga komentet qe ka bere ai, per te fituar nje copeze faqe ne New York Times.


    Kalorsii, lozim me kungulleshka: Pse Vlora , dhe jo Pogradeci?
    Ndryshuar për herë të fundit nga Lioness : 29-06-2006 më 18:26
    My whores left me no time to get married.

  8. #8
    Creator Spiritus Maska e Dito
    Anëtarësuar
    02-04-2004
    Vendndodhja
    Ne Bahçen time
    Postime
    3,882
    E dhimbshme, por e vertete.


    Dito.

  9. #9
    Perjashtuar Maska e romeoOOO
    Anëtarësuar
    27-08-2005
    Postime
    1,542
    Shqiperia njihet si vend i prapambetur,dhe eshte nga ekonomia, po kur turistat shkojne per ta vizituar mendojne qe Shqiptaret duan ti shofin sikur ka ardhur perendia! Nuk e dine qe aj periudhe ka 15 vjet qe ka ikur!

  10. #10
    i/e larguar Maska e Homza
    Anëtarësuar
    24-02-2006
    Vendndodhja
    Ne kat te siperm!
    Postime
    3,092
    Ne fshatin ton dikur kishte 7 autokombanja tashi i kan nderru me 3 hummers e benza plot. Shqiptari se han me thate.

  11. #11
    toXic Maska e ridy85
    Anëtarësuar
    17-10-2005
    Vendndodhja
    ITALY
    Postime
    339
    po ky gazetari nji gjo te mir paska bo...shyqyr qe na tha ato çmimet e hoteleve se te pakten kur te na bi rasti te shkojm....ti dim ore.....ahahahahahahah

    po pse mer...artikull gazete kishte shkrujt ai....un pervete thash se mos esht guide turistike....
    firm e?????......ahuuuuu pertokam !!!

Tema të Ngjashme

  1. Lufta ballkanike dhe Shqipëria
    Nga Albin në forumin Historia shqiptare
    Përgjigje: 1
    Postimi i Fundit: 15-07-2014, 07:05
  2. Procesi i Pavarësimit të Kosovës
    Nga AsgjëSikurDielli në forumin Çështja kombëtare
    Përgjigje: 167
    Postimi i Fundit: 12-10-2012, 06:23
  3. Përgjigje: 500
    Postimi i Fundit: 16-10-2009, 14:46
  4. Mocioni, Berisha flet për gjithçka, por jo për Fazlliç
    Nga njemik në forumin Tema e shtypit të ditës
    Përgjigje: 47
    Postimi i Fundit: 19-12-2008, 10:44
  5. Janullatos: Nuk ka përparim me djegien e kishave dhe xhamive
    Nga Jesushaus në forumin Tema e shtypit të ditës
    Përgjigje: 157
    Postimi i Fundit: 08-04-2004, 07:40

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •