Ta jetosh Meshen Shenjte

[NoName]

Ta jetosh Meshën Shenjte


Në heshtje me Hyjin
Hyji na bën të vetëdijshëm për praninë e Tij në shumë mënyra. Fjala e Tij ka shumë zëra. Si një pasqyrë, çdo gjë në këtë univers reflekton disa faqe të forcës së Tij, të dashurisë së Tij krijuese. Në madhështinë e maleve, në tërbimin e stuhisë, në lulen e pranverës në një të çarë muri, ne gjejmë Atë.
Kur Ai erdhi tek Elia në Malin Horeb, zëri i tij nuk ishte në erë, as në tërmet, por në “puhizën e frymës së hollë”. (1 Mbr 19. 12)
Ashtu sikur Ai vjen drejt nesh në shumë mënyra, edhe përgjigja jonë ka shumë forma.
Si anëtarë të bashkësisë të mbledhur për kremtimin e Meshës, ne i lartësojmë zërat tanë në një kori të madh, në përgjigje apo në këngë, në një tingull të fuqishëm siç përshkruhet nga Shën Ambrozi, “si një gjëmim dallgësh”.


Dy heshtje
Por ka edhe momente të tjera kur ka heshtje, jo thjesht heshtja e dëgjueve ndaj një zëri kur flet, por të një heshtjeje të plotë kur askush nuk flet, kur asnjë veprim nuk ndodh.
Këto heshtje ndodhin pikërisht gjatë Meshës dhe kanë qëllimin e virtytin për të mbajtur një drejtpeshim e për të kompletuar ritmin e brendëshëm të aktivitetit në pjesëmarrjen tonë. Kjo heshtje nuk është as e zbrazët as e vdekur. Nuk është një boshllëk, një lloj zbrazëtie pa fjalë apo aktivitet, ndërkohë që ne presim pothuajse me padurim që diçka të ndodhë.
Në të kundërt, heshtja ka po aq forcë sa fjala apo kënga. Paragrafi i Dekretit të Koncilit të Vatikanit mbi Liturgjinë e Shenjtë, i cili thekson rëndësinë e pjesëmarrjes aktive të njerëzve në meshë, mbyllet me këtë paragraf: “në kohën e duhur gjithçka duhet të mbajë një heshtj të respektueshme”. Vetëm kur kjo heshtje përdoret deri në fund, atëherë veprimi liturgjik është i plotë.
Që të arrihet heshtja duhen përpjekje. Duhet që ta thërrasim vëmendjen tonë; duhet t'i themi “mirupafshim” për një çast të shkurtër botës së gjallë, grindavece, me gjithë zhurmën dhe shpërqendrimin e vet. Ne e arrijmë heshtjen ndërkohë që vlerësimi i udhëtimit na drejton në atë shenjtërore të brendëshme të zemrës ku ka përgjigje dhe vetëdije ndaj Hyjit, aty ku Ai vjen në “puhizën e frymës së hollë”.
Qetësia në Meshë ka shumë shprehje. Në një moment ne jemi të ftuar që të qëndrojmë në heshtje “të lutemi”. Dhe ndërsa e rifreskojmë vëmendjen tonë ndaj përkuljes së veshit të Hyjit për të na dëgjuar kur ia prezantojmë nevojat tona personale apo familjare, punën tonë, thyerjet e zemrës gjatë ditës ne e përdorim këtë moment për t'i bashkuar ato dhe t'i bëjmë një me lavdinë kolektive dhe lutjen e mbarë popullit të Hyjit.
Në një moment tjetër, pasi kemi dëgjuar fjalën e Hyjit që është shpallur, e gjithë bashkësia hesht, duke i lejuar fjalët që të zhyten dhe të bluhen në zemër.
Por ka dy momente heshtjeje që kanë një qëllim të veçantë dhe krejt të dallueshëm.
Në fillim të Meshës, pasi kemi kemi lënë gjithçka në botën jashtë, hyjmë në një heshtje që është e shenjtë, sepse është momenti i madh kur ne përgatitemi për të kremtuar misteret e shenjta.
“T'i kujtojmë mëkatet tona”. Ka diçka shumë solemne dhe të bukur rreth kësaj heshtje, ndërkohë që të gjithë njerëzit me përvujtëri i kujtojnë mëkatet e tyre dhe kërkojnë të falur.

[NoName]

Një takim në qetësinë e kopshtit
Ashtu si prindërit e parë, ne e kemi shijuar intimitetin e pranisë së dashur të Hyjit, duke ecur me të në qetësinë e mbrëmjes në kopësht; por ne u larguam nga shoqëria e tij me mëkat dhe si çdo mëkatar, instinkti ynë i parë ishte që të fshiheshim. Tani Ai na thërret që të dalim nga ku jemi fshehur, por ne nuk kemi frikë të dalim në praninë e Tij sepse mbajmë mend një kopësht tjetër ku, në heshtje, Biri i tij Hyjnor vuajti aq sa derdhi gjakun e Tij për mëkatet tona. Në praninë e Jezusit në Gjetseman ne nuk flejmë; ne i sjellim mëkatet tona para syve tanë; ringjallim ndjenjën e tronditjes; fillojmë t'i lutemi që të na pastrojë. Pastaj jemi të gatshëm që ta shprehim keqardhjen tonë me zë të lartë dhe t'i kërkojmë të falur.
Heshtja tjetër rrethon ardhjen e tij në Kungimin e shenjtë. Është momenti i falenderimit kur meshtari dhe njerëzit janë të ulur dhe ky gjest krijon një ndjenjë përgjigjeje. Nuk është e lehtë ta shprehim me fjalë ndjenjën e forcës dhe të misterit për gjithë të bashkësinë e mbledhur në një heshtje të përbashkët dhe një në adhurim.
“Zoti është në Tempullin e vet të shenjtë: le të heshtojë para tij mbarë toka” (Hab 2. 20). Tani është momenti pothuajse tepër i thellë për fjalë. Të pastruar nga mëkatet tona, si një tempull i restauruar, ne e përshëndesim Atë me nderim të heshtur ndërkohë që Ai vjen. Gjindet një intimitet për këtë moment ndërsa ne gjejmë paqe dhe gëzim në praninë e tij dhe i flasim si shoku shokut. Këtu është heshtja që mbron sekretet të cilat do t'i ndanim vetëm me të. Kjo heshtje i jep Atij lavdi, sepse hap dyert e zemrave tona për ardhjen e Tij dhe i bën vend.
Në këtë kohë heshtjeje të falenderimit, ne bëhemi më shumë të vetëdijshëm për gëzimin që lidhet në dashurinë e Tij. Sepse për atë që do, është e mjaftueshme që të jetë në praninë e të Dashurit. Kështu, duke e zotëruar Atë, ne jemi gati për të shkuar në paqe duke e mbartur me vete në rrugën e jetës sonë.


Vlera e heshtjes
Jemi ne që duhet të krijojmë heshtje në Meshë. Fjalët e Papa Gjon Palit II të shprehura me rastin e vizitës së tij në Nazaret mund të na ndihmojnë që ta kuptojmë vlerën e heshtjes.
“Nazareti na mëson heshtjen. Mund ta gjallërojë vlerësimin e vlerës së heshtjes, atë zakon të admirueshëm dhe të nevojshëm të shpirtit që veçanarisht nevojitet në kohën tonë ndërkohë që jemi të rrethuar nga kaq shumë zhurmë, rrëmujë e shqetësime.”
“O heshtje e Nazaretit, na mëso që t'i vendosim zemrat në gjërat shpirtërore..,. na e mëso vlerën e reflektimit, të lutjes dhe rregullit të saktë të jetës sonë që vetë Hyji e sheh në fshehtësi.”
Heshtja në Meshë me të drejtë quhet “e shenjtë” sepse na ndihmon që të bëhemi të vetëdijshëm për Hyjin. Kur ne bëjmë të pamundurën, Hyji na e shpërblen me hirin e dëgjimit dhe të shikimit. Ai na e ka premtuar. Ai thotë:
“Më dëgjoni në heshtje.”
“Qëndro në heshtje dhe do të shohësh që unë jam Hyji.”

[NoName]

Dashuri dhe Tradhëti
Është e lehtë për ne që në këtë kohë ta humbim kuptimin e mrekullisë dhe kuptimin e tronditjes. Mund të ndjekim arritjen e njeriut në hënë, mund të qëndrojmë para lindjes dhe perëndimit të diellit pa u mrekulluar nga provat e gjalla të dashurisë krijuese të Hyjit të cilat vijnë çdo ditë. Mund të lexojmë për vepra të këqija. për mëkate të errëta pa zmbrapsje me sy të mbyllur në tmerr.


Çudi dhe tronditje
Është një frazë në lutjet eukaristike e cila na drejton në momentin e Shugurimit në Meshë. “Atë natë në të cilën u tradhëtua, mori bukën në duart e tij të shenjta”. Kjo frazë, pjesë e një rrjedhe të shqiptuara me një zë të njëtrajtshëm, mund të kalonte pa e tërhequr vëmendjen tonë. Mund të mësohemi kaq shumë me të, saqë nuk na krijohet asnjë lloj reagimi as çudie as tronditjeje. Por duhet të ndodhë. Nëse reflektojmë plotësisht mbi këto fjalë, mund të na drejtojnë pikërisht në qendër të Zemrës së Jezusit dhe të na japim një pamje të qartë drejt misterit të Eukaristisë së shenjtë.
Këtu, krah për krah, kemi tregimin e dashurisë dhe të tradhëtisë, e cila duhet të na mbushë me çudi dhe tronditje sa herë që i dëgjojmë këto fjalë. Ka një patos në to, të cilin nuk mund ta përcaktojmë; ka një thellësi në to, thellësi të cilën një jetë e tërë me reflektime nuk do ta kishte eksploruar. Ato hapin para nesh pamje të reja dhe ne përpiqemi që të përshkojmë provën e fundit të kësaj dashurie; ato mund të na përcjellin drejt shenjtërores së Zemrës së Shenjtë të Jezusit.
Një shikim mjedisit së cilit i përkasin mund të ndihmojnë që kuptimi i tyre të bjerë në sy. Për Jezusin ishte momenti i rrethimit të errësirës. Errësira po binte. Për njerëzit me vrasje në zemrën e tyre dhe helm në buzët e tyre ishte nata. Duke përgjuar në hije, ata ndërtuan komplotin për ta shkatërruar atë. Por megjithatë mëshira e Jezusit nuk u shua kurrë. Ndërkohë që zemrat e njerëzve u ngrinë nga urrejtja, Zemra e Jezusit po përgatiste një dashuri shumë të madhe. Në ato ditë të fundit mëshira e tij shtohej ndërsa njerëzit i sillnin tek Ai në Tempull të sëmurët e tyre dhe Ai i shëronte. I qetë, ai vazhdonte me durimin e tij të palodhur duke ua dhënë njerëzve Fjalën e jetës. “Çdo ditë mësonte në Tempull” (Lk 19, 47). Edhe ndërkohë që Ai mësonte dhe shëronte, ndoshta brenda qarkut të tempullit, grupe njerëzish të këqinj mblidheshin duke vendosur prekjet e fundit të planit për vdekjen e tij.

[NoName]

Dashuria nuk mbaron kurrë
Dashuria i mposht, tejkalon të gjitha gjërat; dhe kur dashuria e ka burimin e vet nga Zemra e Jezusit, asnjë tradhëti, asnjë urrejtje nuk mund ta shtypë, as shumë ujëra nuk mund t'ia shuajnë etjen.
Kështu Ai lëvizi në lëvizjen të cilën Ai vetë e kishte parë me një gëzim të pafund; mbledhjen e miqve të tij së bashku për themelimin e sakramentit të dashurisë së tij. “Me gjithë shpirt kam pasur dëshirë ta ha këtë Darkë të Pashkëve bashë me ju para se të pësoj” (Lk 22, 14). Në atë çast Zemra e tij ishte aq e mbushur plot me dashuri, saqë mendimi i Mundimit të tij të shenjtë largohej, tërhiqej për pak.
Kështu kapet atmosfera e atij çasti: “Tani, papritmas kaq qetësisht, ashtu siç ishte edhe udha me Jezusin; kaq papritmas, ashtu si është udha me një që dashuron, pa rezerva, sepse këtë natë ai po ofrohej siç nuk e kishte bërë më parë; zbulimi i bë.”
Sigurisht përjetimi i atij çasti mbeti i pranishëm tek miqtë e Jezusit deri në fund të ditëve të tyre. Këtu kishte zbulim. Ajo që iu zbulua atyre dhe na u zbulua edhe ne të gjithëve, ishte ai ritëm alternativ i gëzimit dhe trishtimit në Zemrën e Jezusit. Koincidencë e të kundërtave. Dashuria tradhëtia; Gëzimi trishtimi. Pak fjalë të cilat përmbledhin misterin e ofrimit hyjnor dhe keqardhjen e përgjigjes njerëzore.
Dhe ata janë gjithashtu një histori se si dashuria e Zemrës së Jezusit dhe durata e tij e Eukaristisë së shenjtë kanë ndodhur, ka përparuar përmes shekujve. “Atë natë ai u tradhëtua”. Por jo vetëm një natë, sepse vepra vazhdon të ndodhë në mijëra forma të ndryshme; në dështimin e miqve, në zemrat e ftohta, në zemrat e kthyera në gurë nga mëkati.
“Ai mori bukën”. Por jo vetëm një natë, sepse ai vazhdon që ta përsërisë këtë veprim. Do të thotë ofrimi total i tij për dashuri; është ofrimi i tij total në sakramentin e dashurisë. Ky është zbulimi i pafund.


Përtej kësaj Zemre
Mesazhi të cilin e mbartin këto fjalë, lehtësisht mund të lidhen me fjalët e Jezusit thënë Shën Margaretës: “Përtej kësaj zemre që dashuron kaq shumë, por që merr kaq pak dashuri në kthim”.
Çdo vit muaji dhe festa e Zemrës së Shenjtë të Jezusit sjell mbi sipërfaqe vetëdijen tonë për dashurinë e qëndrueshme të Hyjit dhe urgjenca për t'iu lutur Jezusit që të zotërojë zemrat tona. Sigurisht ai na e ka zbuluar planin e tij hyjnor që ne ta gjejmë udhën drejt Zemrës së tij përmes sakramentit të Pendesës (Rrëfimit) dhe Eukaristisë së shenjtë.
Kjo udhë është konsumuar mirë gjatë viteve; dhe sa kohë që të ketë mëkat për t'u falur dhe mosmirënjohje për t'u rregulluar dhe shkëndija dashurie për t'u ndriçuar në zemrat njerëzore, për aq kohë do të jetë udha autentike të cilën secili nga ne duhet ta zbulojë nëse kërkojmë ta gjejmë Atë.
Atij i janë krijuar probleme për të na e shpjeguar me detaje planin e tij për të na marrë nga vetja. Ne e quajmë këtë Përshpirtëria e së Premtes së Parë. Çdo muaj të pastrohemi nga mëkatet tona dhe të ripërtërihemi me Bukën e Jetës. Kjo përshpirtëri ka një autorësi hyjnore. Nuk mund të dështojë. Dhe pas gëzimit të të gjitha formave të përvojës sonë të lutjes i cili ka ardhur dhe është largur, do të mbetet si burimi i vërtetë i jetës dhe shenjtërisë.
Ka shumë interes mendimi se ne kemi nevojë themelore për një jetë të vërtetë të krishterë Përshpirtëri ndaj Zemrës së Krishtit dhe Përshpirtëri ndaj Nënës së Zotit.
Për të gjithë ne që po fillojmë një jetë të re tërheqja e mëkatit është joshës; për të gjithë ata që po përpiqen për të ruajtur shenjtërinë e martesës; për të gjithë ata që ndihen vetëm në vitet e vjeshtës, Përshpirtëria e së Premtes së Parë sjell një çmim force dhe guximi që lejon hyrjen në shenjtëroren e brendëshme të Zemrës së Jezusit, ku, edhe në momentet e braktisjes dhe të zhgënjimit në kryq, aty mbretëroi vendi më i qetë.
Zemra e Jezusit nuk ishte vetëm e plagosur, por u hap, duke na dhënë kështu një paraqitje të dashurisë së pafund dhe të faljes së pakufi. Kjo është mrekullia të cilën kurrë nuk duhet ta përdorim për keq dhe nuk duhet ta harrojmë që edhe me tradhëtitë tona të përsëritura, Ai akoma vazhdon që ta marrë bukën në duart e tij për të na ofruar Vetveten.