Ilir Shaqiri

[shigjeta]

INTERVIST: ILIR SHAQIRI & EMANUELA MORINI

’’Aventura’’ italiano-shqiptare që përfundoi në altar

ILIRI:''Kur jam i ftuar nëpër diskoteka, shikoj që shqiptarët tashmë kanë nisur të bëhen pjesë e diskotekave dhe të mos e mbajnë më kokën ulur. Dalin me flamur në dorë dhe me bluza kuq e zi. Ky është sodisfaksioni më i madh që shqiptari mund të ketë.''

EMANUELA:''Gjatë martesës kemi përdorur disa tradita shqiptare si djegien e shamisë, apo hedhjen e parave në këmbët e nuses.''

Të dy janë të bukur, janë në kulmin e karrierës dhe prej tetë muajsh janë dhe të martuar. Një dasëm, për të cilën u fol shumë në median italiane, aty ku suksesi i tyre është shumë i madh dhe i përfolur. Gjatë ceremonisë, nusja ka dashur që të kryhen dhe disa rite shqiptare dasmash. Kështu kanë djegur shaminë e beqarit dhe i kanë hedhur lekë këmbëve. Iliri, është një nga balerinët më të kërkuar në Itali dhe gruaja e tij një aktore shumë e talentuar. Vijnë për herë të parë në Shqipëri të dy bashkë pas këtij evenimenti dhe flasin për revistën tonë.

Ilir Shaqiri

“Nuk është e lehtë të tregosh historinë e jetës tënde” thotë Iliri. Kam lindur në 12 prill të 1973-it në Tiranë dhe jam fëmijë arti i dy balerinëve të parë të teatrit të Operas së këtij qyteti. Dy artistë të mëdhenj plot me dashuri dhe mbrojtje ndaj meje. E shikoj si tani para syve mamanë time, që për të mos më lënë vetëm, më merrte me vete në provat e gjata, para përgatitjes së spektakleve. Isha vetëm 5-6 vjeç dhe mrekullohesha ndërsa e shihja duke “fluturuar” në majë të gishtave. Kujtoj një muzikë të mrekullueshme…drita me mijëra ngjyra…dhe akoma ndjej ato aromat e përziera të tonit që është një nga karakteristikat e gjithë teatrove të botës”.

- Thuhet se në sezonin e ri artistik të Tob-it ju do të merrni pjesë si balerin në baletin “Halili dhe Hajrija”. Apo është thjesht një thashethem?
- Nuk di nga e keni marrë vesh ju, sepse në fakt ka qenë një bisedë private, në kafe me balet maestrin Agron Aliaj. U takuam në teatër. Të gjithë balerinët kudo ku janë, kanë një afeksion të madh, sepse ai është mësuesi ynë, na ka rritur dhe na ka mësuar rolet më të rëndësishme të jetës sonë. Ai sa herë që vijmë në Shqipëri, na ngacmon që të marrim pjesë në spektaklet shqiptare, për të dhënë kontributin tonë edhe këtu. Ai më tha se këtë shfaqje do e vinte në skenë nën një këndvështrim të ri nga ana artistike. Me thënë të drejtën të kërcesh në vendin tënd është një kënaqësi e madhe. Më propozoi të luaja rolin e Mustës tek “Halili dhe Hajrija” dhe nëse unë do kem mundësi të kombinohem me impenjimet e mia në Itali, patjetër që do e pranoj me kënaqësi rolin e Bektash agës.

- Cili është kalendari yt artistik për këtë vit?
- Gjatë këtyre dy muajve do jem në turne në të gjithë Italinë, si i ftuar në juri në shumë konkurse ndërkombëtare nëpër Itali, si dhe në shumë steixhe baleti. Më pas me nisjen e spektaklit “Amici” të Maria de Filipit, do jem si balerin i trupës. Mendoj se gjatë këtij viti nuk do marr pjesë në trupën e “Buona domenica” sepse është një punë e stëmundimshme për mua dhe nuk mund t’i përballoj të dy spektaklet. Edhe vjet unë e lashë “Buona domenica” në mars, ndërkohë që spektakli mbaronte në maj.

- Si janë marëdhëniet tuaja me balerinët e tjerë shqiptarë?
- Me Kledin kam marëdhënie shumë të mira pune dhe shoqërore. Gjithashtu dhe me Ambetën. Ka dhe disa balerinë të rinj emergjentë të moshave të reja 22 vjeçare. Ato në të ardhmen do bëjnë emër dhe kjo është gjëja më pozitive që ndodh si fenomen sot në Itali. Emri shqiptar sot për sot në Itali do të thotë danza.

- Shumë shqiptarë janë të detyruar të mbijetojnë në emigracion. Si ju shohin ata?
- Ka reagim pozitiv. Kur jam i ftuar nëpër diskoteka, shikoj që shqiptarët tashmë kanë nisur të bëhen pjesë e diskotekave dhe të mos e mbajnë më kokën ulur. Dalin me flamur në dorë dhe me bluza kuq e zi. Ky është sodisfaksioni më i madh që shqiptari mund të ketë. Nuk jemi të njohur në Hollandë, Angli, Francë, por në Itali gjithë shqiptarët na njohin dhe na respektojnë shumë.

- Si e ndjeni veten sot me këtë popullaritet?
- Unë se kam menduar kurrë që do arrija një popullaritet kaq të madh për shqiptarët dhe italianët. Është një gjë shumë e re, e veçantë dhe kënaqësi shumë e madhe. Kur je profesionist, shikon që ke bërë diçka për veten, është gjë e madhe, pastaj kupton që ke bërë diçka edhe për të tjerët. Është dyfish sodisfaksion.

- Të është rritur mendja?
- Nuk ka kuptim mëndjemadhësia. Unë jam i bindur që ky moment siç ka ardhur dhe do ikë. Nuk do jetë i përhershëm. Sigurisht do më vijë keq që në një të ardhme nuk do kem këtë popullaritet që kam sot, por është diçka normale, i përket kohës, jetës, zhvillimit të njeriut. Por siç ndodh me partizanët që kujtojnë kohën e luftës, do kujtojmë dhe ne vitet e suksesit.

- Je duke u përgatitur ndërkohë për diçka tjetër?
- Ëndrra ime është që në një të ardhme, nga balerin të bëhem koreograf. Gjatë këtyre ditëve kam takuar dhe z.Zhani Ciko, me të cilin njihem prej kohësh dhe ai më propozoi që nëse do kisha dëshirë të regjistroja diçka të re moderne në Shqipëri, do kisha mbështetjen e tij. Dhe publiku do më shihte në një version tjetër. Nuk e di nëse do marrë këtë drejtim. Dëshira ime është që të kërcej sa më shumë të jetë e mundur, por jeta e balerinit ashtu si ajo e sportistit mund të zgjasë deri në moshën 37-38 vjeçare.

- A është i mundimshëm ky profesion?
- Shumë. Unë mbas dy vjetësh po bëj pushimet e para. Dhe zgjodha Shqipërinë për tu qetësuar komplet. Mua më ka ndodhur që brenda një dite të ndrroj katër aviona. Kërkesa për ne ka qenë e madhe dhe kemi shfrytëzuar momentin. Po ka shumë mundime, edhe pse në fund sodisfaksioni është shumë i madh.

- Sa keni ndryshuar si balerin në Itali?


Emanuela Morini

- Shumë. Në radhë të parë kam ndërruar zhanrin. Në Shqipëri kam kërcyer vetëm baletin klasik. Më pas mora një specializim për të punuar në Maqedoni dhe aty njoha baletin kontemporean dhe luajta “Karlina Buriana”, “Pink Floyd” etj. Pastaj në Itali ishin komplet zhanre të tjera si hiphop, funky, xhaz, që në Shqipëri nuk i njihnim sepse ishim të kufizuar. Por ky kufizim ne na ndihmoi shumë sepse punuam në baletin klasik gjithë kohën dhe ky është drejtimi primar për një balerin. Rezultatet që patëm me të i zhvilluam më pas në baletin modern.

- Kush janë personazhet e spektaklit që ju kanë ndihmuar më shumë?
- Në Itali një meritë të jashtëzakonshme ka Maurizio Kostanzo, i cili me shumë dashamirësi na futi në trupën e tij dhe na vlerësoi për atë që ne dinim të bënim. Ai foli me dashamirësi për ne si balerinë, dhe për shqiptarët në përgjithësi. Kjo qe ngjarje e jashtëzakonshme. Koncepti për ne nisi të ndryshonte. Më pas këtë gjë bëri edhe zonja Filippi, një grua që i ka shumë për zemër shqiptarët dhe që ka bërë shumë për ta, në shumë aspekte të jetës. Edhe pas quintave ka shumë shqiptarë. Kur hyn në Cinnecitta të duket sikur je në Kinostudio, sepse flitet shqip dhe italisht.

- Flitet nëpër kronikat rozë të gazetave dhe rëvistave që mes Kledi Kadiut dhe Maria de Filipit mund të ketë një histori dashurie. Ka ndonjë gjë të vërtetë në këto që thuhen?
- Absolutisht jo. Janë thashetheme që lindin si fjala vjen: Jerry Skotti me Paola Baralen e për shumë konduktorë të tjerë. Italianët për thashetheme janë më keq se shqiptarët. Ajo, simpati ka patur për Kledin, për mua, një simpati të jashtëzakonshme për Ambetën dhe sivjet do ketë dhe për Leoncinon që do jetë konkurues shqiptar këtë vit. Është thjesht një simpati që zonja De Filippi ka për shqiptarët.

- Si i keni patur raportet me femrat italiane?
- Shumë të mira, për arsye se ne shqiptarët jemi pak allasoj, siç i thonë fjalës, dhe dimë t’i vërtisim gurët mirë. Puna më ka ndihmuar të takoj vajza italiane të një farë kulture, targeti e bukurie dhe me to jam sjellë shumë mirë. Emrin shqiptar e kam nderuar më së miri.

- Ndërkohë këtë vit për ju ka ndodhur një ndryshim shumë i madh. Jeni martuar prej 8 muajsh. Më flisni pak për këtë martesë?
- Martesa është evenimenti i jetës time dhe një hap shumë i rëndësishëm. Zonjëza ime, quhet Emanuela Morini, është aktore dhe fotomodele. E kam takuar gjatë një transmetimi televiziv, “La sai ultima“ me Natalia Estradën dhe Gigi Sabanin dhe ajo ishte një nga vajzat e spektaklit. U pamë aty dhe u dashuruam menjëherë në një goditje rrufeje dypalëshe.

- Çfarë keni ruajtur ju nga traditat shqiptare?
- Ne kemi 12 vjet që kemi njohur perëndimin dhe botën. Por dhe tridhjetë e më shumë vite të kalojnë, atë që e kemi në gjak ne shqiptarët nuk e ndërrojmë. Burri është burrë dhe gruaja grua. Këto pa diskutim egzistojnë dhe në familjen time.

- A i është përshtatur Emanuela këtyre parimeve?
- Po, i është përshtatur shumë mirë. Ajo vjen nga Verona dhe janë një familje me tradita të forta dhe me baza të shëndosha familjare. Kemi një raport të ngritur mbi respektin.

- Do jetë një lidhje e përjetshme?
- Uroj që po.

- Na trego diçka të veçantë nga dasma juaj?
- Ajo ishte një dasmë e vogël me pak njerëz, ato më të afërmit. I vetmi mik i jashtëm ishte Kledi. Një drekë e thjeshtë afër Cinecittas, për punë kohe. Nga dasma ika direkt në punë. Jemi martuar në 30 dhjetor, të nesërmen u nisëm për në Budapest dhe me datë 2 janar përsëri dancing.

- Ardhja e ndonjë fëmije...?
- Tani për tani është një argument i mbyllur. Nëse vjen, mirë se të vijë, por tani për tani asnjë plan.

- Përveç baletit dhe Emanuelës me çfarë merresh tjetër?
- Më pëlqen shumë peshkimi. Që 5 vjeç jam i uritur për këtë sport. Mezi pres momentin tani që kam ardhur, të marr babin dhe të shkojmë në Divjakë ose në Velipojë për të peshkuar. Ndër motivet e ardhjes sime ka qenë dhe peshkimi.

- Si të është dukur Shqipëria këtë radhë?
- Unë në këto 12 vjet kam ardhur në Shqipëri vetëm tre herë në intervale katërvjeçare. Kur vajtëm në Durrës, i tregoja Emanuelës që Shqipëria ka shumë ndryshim dhe meritat kanë qenë të shumë personave. Nuk më intereson politika, por mendoj se çdo parti që ka ardhur në pushtet, një gur sado të vogël për ndërtimin e Shqipërisë e ka vënë. Mund të ishte bërë dhe më shumë. Po aq larg sa kam qenë nga vendi im, shikoj një ndryshim të jashtëzakonshëm. Ka ndryshuar dhe kultura e shqiptarëve. Gjenerata po evoluon dhe rinia po hipën në fuqi. Tirana ka ndryshuar jashtëzakonisht shumë.

- E ardhmja juaj do jetë në Itali apo në Shqipëri?
- Shpresoj të jetë në Itali. Të paktën kjo koha e punës dhe e karrierës. Pleqëria këtu. Do vij dhe do luaj ndoshta domino tek parku “Rinia”.

- Si është jeta juaj e përditshme. A është e vështirë të kalosh ambiciet dhe të durosh ambientin e huaj?
- Vitet e para me “Korridën” e Korrados kanë qenë të vështira shumë për mua. Unë isha 19 vjeç dhe balerinët italianë nuk më shihnin dot kur unë kërceja më shumë se ata, rrotullohesha më shumë se ata. Arrinin të më mënjanonin. Tani që fama është, zotësia gjithashtu, kanë një lloj respekti dhe nuk e ndjej konkurencën. Ndjej vetëm dashamirësi. Edhe pse e di që do mbarojë dhe kjo.

- Je xheloz ndaj Emanuelës?
- Jam si jo.

- Si italianët apo si shqiptarët?
- Pak e pak. Nga të dyja.

- Çfarë të pëlqen më shumë nga Emanuela?
- Sytë dhe ëmbëlsia e saj.

- Në shtëpi është e zonja?
- Po është një shtëpiake e shkëlqyer.

Emanuela Morini
- Le të flasim pak për karrierën tuaj. Kur e keni filluar?
- Unë kam filluar dhjetë vjet më parë. Kam nisur të punoj si modele. Më pas lindi dëshira për të recituar. Kam bërë 6 vjet akademinë e artit dhe kam nisur të marr pjesë në disa filma duke vazhduar në të njëjtën kohë karrierën e modeles. Kam marrë pjesë në miss Italia duke dalë në finale. Kam punuar për një vit në Soap operan “Vivere” në rolin e Anxhelika Altierit. Mendoj se gjatë këtij viti do marr pjesë në një muzikal, dhe do më pëlqente që të përqëndrohesha drejt teatrit, duke lënë pak mënjanë televizionin. Në shtator do nisë një pjesë teatrale me Pino Insenjon .
- Si je njohur me Ilirin ?
- Gjatë një transmetimi në 2000. Unë isha valetë dhe ai balerin. Që atëherë nuk jemi ndarë më. Më kujtohet që ai nuk fliste shumë. Natën e parë ma ka marrë mendjen duke kërcyer. Unë kam studiuar dhjetë vjet balet dhe e kam në gjak. Më pas kam patur një problem në gju dhe e kam lënë, por është një nga pasionet e jetës sime.

- Çfarë të pëlqen më shumë nga ai?
- Gjithçka.

- Ka difekte?
- Po, po difekte ka plot. Është shumë kokëderr dhe kjo më “irriton”. Nëse ndodh diçka mes ne të dyve, ai flet pa mbarim dhe nuk të lë që të thuash dhe ti versionin tënd të fakteve. Flet aq shumë sa t’i nuk ja del dot t’i vihesh mes tij dhe fjalëve. Por unë jam tip që e ngre zërin akoma dhe më shumë se ai. E bëj me zor të më dëgjojë.

- Nuk është se ndonjëherë ndërhyn policia…
- Jo jo. Ai është një person shumë i edukuar dhe i mrekullueshëm. Por ky difekt nuk është se më rëndon shumë. Një difekt tjetër është se ai është shumë krenar. Dhe në një raport çifti nuk duhet të egzistojë krenaria, sepse nëse do vëmë krenarinë të dy, nuk i del fundi kësaj pune dhe pastaj ndodh që largohesh. Unë jam e bindur njëmijë përqind që ai e ka gabim dhe qetësoj situatën duke patur të drejtë. Por më shumë se dhjetë minuta nuk ja dalim dot të rrimë në atë gjendjen e grindjes.
- Çfarë kujtoni nga martesa?
- Më kujtohet që nuk kuptoja asgjë. Unë isha me vonesë dhe ai po më priste. Taksisti që vraponte nëpër rrugët e Romës. Isha kapur në mbajtëset e makinës sepse kisha shumë frikë. Ai më thërriste i shqetësuar, sepse njerzit po prisnin.


Ilir Shaqiri
- Mos kishte pak frikë?
- Sipas meje po. Sepse nëse nuk shkoja atë ditë, nuk martohesha më me të. Qesh…Por ka qenë një ditë shumë e bukur, frenetike dhe shumë e shpejtë, kaq e shpejtë sa ndonjëherë kam dëshirë t’i rikthehem dhe ta përsëris. Ndoshta e përsërisim me një ceremoni në kishë. Kur të arrijnë fëmijët.

- Sa vjeç je ?
- 25.

- Mos ka qenë pak shpejt për tu martuar ?
- Ndoshta po. Por ishte gjëja e vetme që unë doja ta bëja. E dëshiroja shumë. Që në fillim të njohjes me të, e kam ndjerë këtë dëshirë. Diçka që nuk më ka ndodhur më parë. Jam martuar 24 vjeç dhe mendoj se është mosha e duhur.

- Çfarë të thonë mikeshat e tua për të?
- Janë të gjitha të dashuruara me Ilirin tim.

- Jeni xheloze ndaj tij?
- Jam xheloze goxha. Përpiqem ta mbaj brenda xhelozinë, por shpesh më del jashtë. Është i bukur, i rrethuar nga vajza shumë të bukura, të zgjuara që kanë gjithnjë një lidhje të veçantë artistike gjatë baletit. Pastaj, ka dhe njerëz shumë të çuditshëm në ditët e sotme që bëjnë gjithçka për të fituar një puthje. Më vret mungesa e respektit që kanë ndaj njeriut që ai ka pranë. E përqafojnë, e shtrëngojnë sikur unë të mos jem afër tij. Por dhe kjo bën pjesë në lojën e artistit. Shyqyr që egzistojnë fansat!

- Po ai a është xheloz ndaj fansëve të tu?
- Unë e di që ai do ketë thënë jo, por është xheloz dhe ai. Është xheloz ndaj punës time. Dhe është normale, kur sheh gruan tënde në kontakt me persona të tjerë, pak xhelozi del jashtë.

- Ke patur probleme që je dashuruar me një shqiptar?
- Unë, absolutisht jo. Por personat e tjerë ma përballnin. Më kujtohet që njëherë gati jam zënë sepse më pyeti dikush: “Je martuar me një shqiptar!”. – Po, i them unë. “Oh e varfra ti!” më thotë personi. Po kjo ndodhte në kohët e para. Tani ka ndryshuar shumë opinioni ndaj shqiptarëve, falë dhe këtyre balerinëve të cilët artistikisht ja kanë kaluar dhe shumë italianëve. Por unë nuk kam probleme sepse jam dashuruar me të jo sepse është shqiptar, apo italian. Jam dashuruar me të dhe nuk ka rëndësi nacionaliteti. Bile mund të them se falë atyre gjërave që ai ka fituar në Shqipëri unë kam zgjedhur atë njeri.


- Është e para herë që vini në Shqipëri?
- Po më së fundi më ka sjellë. Ishte një dëshirë e vjetër e imja të vija në Shqipëri për të njohur vendin ku Iliri im është rritur, ku ka luajtur, ku ka mësuar.

- Si të duket Shqipëria?
- Ka gjëra dhe pozitive dhe negative. Nga ato që kam parë në televizion mendoja se do gjeja një vend shumë të shkatërruar. Por shoh shumë ndryshime. Shqipëria është në ndërtim dhe kjo është një gjë pozitive. Jam duke u dashuruar me kuzhinën shqiptare. Më pëlqejnë shumë akulloret që janë shumë më të mira këtu se ato italianet. Më pëlqen byreku. Jam duke ngrënë dhe duke u shëndoshur. Vjerra ime, Mukadez, gatuan me të vërtetë shumë mirë.
Nuk më pëlqen trafiku. Këtu nuk ka një edukim rrugor, veçanërisht nga shoferët të cilët nuk kanë respekt për kalimtarët. Duhet të fluturosh nga një trotuar në tjetrin dhe ke gjithnjë frikën që ndonjë makinë mund të të marrë me vete.

- Ju pëlqen të merreni me shtëpinë?
- Kur jam në shtëpi merrem goxha. Edhe pse unë kam impenjime të shumta. Shpesh ne gatuajmë të dy. Mua më dalin shumë të mira pjatat e para, ndërsa ai të dytat. Iliri ha gjithçka, dhe mua më duket ndonjëherë si kanibal. Ia vlen të gatuash për të.

- Ju më duket se jeni gjithnjë në dietë ?
- Jo. Unë nuk kam mbajtur asnjëherë dietë. Thjesht jam më nazelie dhe ha pak. Ai ha gjithçka dhe është llupës. Do ju tregoj një shaka që më ka bërë disa vite më parë, dhe arsyen pse unë e quaj kanibal. Kishte përpara një pjatë me një peshk të madh, spigël. Pasi hoqi halat, dhe pjesët e mira, u ul të hante kokën e peshkut. Gëlltiti dhe sytë. Mbajti pupilën e syrit pesë minuta nën gjuhë dhe më thotë: “E dashur më jep një të puthur!”. Unë ja jap këtë puthje dhe ai më kalon pupilën e syrit në gojë. Unë sapo e kuptova seç ishte, desha ta vrisja. Kjo ka qenë e para herë që kam dashur ta vras, ju betohem! Ai më bën shumë shaka të tilla, dhe unë bie gjithnjë brenda. Por është djalë i mirë.

- Traditat shqiptare si ju duken?
- Unë akoma nuk kam rënë në kontakt shumë me to. Gjatë martesës kemi përdorur disa tradita shqiptare si djegien e shamisë, apo hedhjen e parave në këmbët e nuses. Por nuk i njoh akoma mirë për t’i gjykuar. Megjithatë jam goditur pozitivisht nga Shqipëria. Më pëlqeu shumë Piaza, Muzeu kombëtar. Mbas disa vjetësh Shqipëria do jetë perfekte.

- Fëmijët…?
- Mua më pëlqejnë fëmijët. Por nuk është momenti tani. Kur të na i sjellë Zoti.

- Mendoni në fillim për karrierën?
- Jo. Më pëlqen të kënaq jetën time private dhe pastaj punën.

- Çfarë jeni duke studiuar tani?
- Jam duke bërë një degë të psikologjisë, për edukuese komuniteti. Tani jam duke bërë praktikë në një komunitet fëmijësh minorenë, të cilët kanë patur probleme me ligjin, apo dhe fëmijë që nuk kanë shtëpi. Diplomohem mbas një viti. Aty ka dhe 5 fëmijë shqiptarë të cilët kanë familjen në Shqipëri. Katër prej tyre punojnë dhe jetojnë pranë këtij komuniteti. Është dhe një djalë 15 vjeç që ka bërë një vepër penale. Janë të gjithë djem të mirë, e kujtojnë me mall jetën në Shqipëri, por nuk mund të kthehen tani për tani. Të gjithë ishin entuziatë për ardhjen time këtu, dhe kur jam nisur, më kanë porositur t’i sjell fasule.

- Keni folur me Ilirin për të jetuar edhe në Shqipëri ?
- Nuk kemi folur kurrë për këtë. Tani për tani do jetojmë në Itali. Por, jetës nuk i dihet ç’të sjell. Ardhja në Shqipëri mua më frikëson pak. Sepse duhet të filloj gjithçka nga e para. Duhet të lë familjen time, shokët, vendin e punës. Nuk di akoma gjuhën. Por duhet t’ja lëmë të ardhmes.

- Ke mësuar ndonjë fjalë shqip?
- Në fillim Iliri më thërriste: shpirti, zemra. Kështu që këto dy fjalë i di. Kuptoj shumë mirë, por për të folur e kam të vështirë. Shqipja ka dhjetë shkronja më shumë se italishtja dhe e kam të vështirë. Por Iliri më thotë gjithnjë: Mjaft, nuk duhet të mësosh më, ke mësuar më shumë se ç’duhet. Je bërë e rrezikshme!

Intervistoi Arlinda Canaj - Spekter

[shigjeta]

Ilir Shaqiri

[shigjeta]

Nje tjeter

[sirena_adria]

Ilir Shaqiri - Intervista në Kub

Oktapod - Vizion Plus, Nëntor 2015


https://www.youtube.com/watch?v=4paEUgV7Cyw

[sirena_adria]

20 vite më parë .......

https://www.youtube.com/watch?v=-Yw3UGnYWXM

[sirena_adria]

Ilir Shaqiri: Me çantë në krahë ecja rrugëve të Italisë...Nuk më pranonin, pasi nuk kisha dokumenta.

Diaspora - TCH; Shtator 2019


https://www.youtube.com/watch?v=RkkLRqFa3OI