Ahmet Zogu

[fattlumi]

Nje fotografi e vitit 1928

Ahmet Zogu ne nje takim me ministrin e puneve te jashtme te Italise,maj 1937

Martesa e mbretit Zog me Xheraldinen,viti 1938

[Falco115]

Nje fotografi e vitit 1928

Ahmet Zogu ne nje takim me ministrin e puneve te jashtme te Italise,maj 1937

Martesa e mbretit Zog me Xheraldinen,viti 1938

Si nuk e paske postuar edhe ndonje foto te Zogut me Pashiçin e Niniçin ne Beograd...

[fattlumi]

Si nuk e paske postuar edhe ndonje foto te Zogut me Pashiçin e Niniçin ne Beograd...

Po mire,e kush po ta ndalon ty ti postosh ato foto me Pashicin e Ninicin?
Une keto i pata ,keto i postova.
Kontriboni dic,e jo vetem te kritikoni,as mua sme paguan kush pse i postova keto foto,i postova se jane foto te rralla.

[fattlumi]

Berlin ,tetor viti 1930
Siegfried Jacoby,Fan - Noli(Shqiperi), Henri Barbusse, Annette Vidal,, Willy Muenzenberg, konti Karolyi dhe Fritz


P.S.Nese eshte jashte temes kjo foto le ta heqin moderatoret.

[martini1984]

Shiko kete video kush ka gjak SHQIPTARI:

Fotot i gjen cdo njeri ne internet.
Kush shet toka SHQIPTARE,eshte TRADHETAR,thjeshft fare.
Pa folur per bajraktarizem anti shqiptar,aty del.

[Dasius]

Ky është bilanci i pushtetit të Ahmet Bej Zogoll pordhës.

Mbytja e ekonomisë fshatare
Zhvatje e burimeve natyrore nga shoqëritë e huaja kapitaliste
Luftë dhe presion i vazhdueshëm kundër kapitalit dhe borgjezisë vendase
Paaftësi për të kryer reforma në bujqësi për shkak të sistemit të prapambetur feudal
Prona çifligare. Çifligu i Divjakës dhe Karavastasë (çiflig shtetëror) dhuruar Ahmet Zogut.

Grabitje të pronës shtetërore.
Importe të mëdha të drithërave dhe të produkteve ushqimore.
Eksport të lëndës së parë, jo për tepricë prodhimi por për fitime personale në dëm të popullatës vendase.
Eksport i drithërave të vendit dhe import i drithërave nga jashtë.
Krijimi Bankës së Shtetit e dhënë me koncesion kapitalit Italian.
Politika të pafundme antipopullore.
Favorizim i kapitalit të huaj (kryesisht atij Italian) në dëm të kapitalit vendas.
Zhytje e shtetit Shqiptar në borxhe me Italinë Fashiste.
Kriza ekonomike të njëpasnjëshme.
Paaftësi për të menaxhuar fatkeqësitë natyrore siç qe thatësira e vitit 1931.
Buxhete parazitare.
Administratë e fryrë jo efikase.
Sistem anarkik taksash.
Zhvlerësim i frikshëm i monedhës vendase.
Ekspansion i kapitalit Italian dhe nënshtrim i plotë i Zogut ndaj Italisë.
Zi buke.
Përhapje e papunësisë.
Revolta, greva dhe protesta të shumta.
Pengesa të vazhdueshme në zgjerimin dhe rritjen e institucioneve të arsimit nga qeveria e Zogut.

Hedhja poshtë e revolucionit demokratik me ndihmën e Feudalëve dhe ushtrisë serbe (armiqve tanë të betuar).
I vetëshpallur Mbret në mënyrë të paligjshme.
55 tentativa për vrasje nda personit të tij. Mbret që vinte vërdallë me pistoletë se kishte frikë.
Disa dhjetëra atdhetarë e intelektualë të burgosur ose të eliminuar.
2% të buxhetit të shtetit e përdorte për shpenzimet e veta personale.
Arka e shtetit e vjedhur.
Dhuruar Plava, Gucia dhe Shën Naumi mbretërisë Jugosllave si shenjë mirënjohjeje që e sollën në pushtet. Shitje e atdheut me para në dorë.
Braktisje e atdheut në rast lufte (tradhtia më e lartë).
Krejt i shpërfillur nga qeveria Angleze për të qenë element domethënës në ngjarjet e luftës së dytë botërore.
I biri Leka – një puç shteti i mbetur në tentativë e pastaj i dëbuar.

Asnjë kënetë e tharë, asnjë tokë e re buke e hapur.
Pak ose aspak zhvillim në transport.
Pak ose aspak zhvillim në shfrytëzimin e mineraleve.
Pak ose aspak zhvillim në elektrifikim
Pak ose aspak zhvillim në shëndetësi
Pak ose aspak zhvillim në blegtori e bujqësi.
Pak ose aspak zhvillim në arsim.
Pak ose aspak zhvillim në shkencë dhe kulturë (as që bëhej fjalës)
Kushtet e jetesës së fshatarësisë nuk u përmirësuan asnjëherë.
E shumë, e shumë të tjera.


Cila ishte gjendja e të ashtuquajturit shtet i përparuar në kohën e Zogut????
Shteti i zogut nuk zotëronte as 20% të territorit shqiptar pasi shumica e krahinave ose ishin pronë e çifligarëve ose ishin pronë e bajraktarëve, të cilët as nuk donin me ia dit për shtet. Ja disa të dhëna:

E gjithë toka në qarkun e Elbasanit ishte e ndarë mes 8 vetëve:
Shefqet Vërlaci 6000 ha
Ibrahim Pasha 4000 ha
Dervish Bej Biçaku 1000 ha
Fuad Nuredini 1000 ha
Ibrahim Hastopalli 1000 ha
Ahmet Hastopalli 1000 ha

E gjithë toka në qarku e Beratit ishte e ndarë mes 5 vetave:
Hysen bej Vrioni 7500 ha
Kreman Bej Vrioni e vëllezër 5000 ha
Qemal bej Vrioni e vëllezër 5000 ha
Sami bej Vrioni 5000 ha
Iljaz Bej Vrioni 3500 ha
Të gjithë bashkë 26.000 ha

Të tjerë çifligarë të mëdhenj që zotëronin krahina të tëra ishin Toptanasit - Tiranë-Durrës, Jukajt e Bushatajt - Shkodër, Qytezajt e Panaritët – Korçë, Vlorajt – Vlorë, etj.

Aman, mos na tregoni përralla për Zogun, të paktën jo nëpër forume, se këtu ka dhe njerëz të lexuar.

[Etniku]

Nuk të njoha fare;
s'kishe besë prej shoku !
Ç'të keqe na bëri
neve Ahmet Zogu ?!

Mbreti ynë i dashur,
plot me ideale,
i mbathi opingat
dhe luftoi në male !
Figura më e neveritshme e Historisë Shqiptare, pas Esad Pashë Toptanit , pa dyshim që është cubi Ahmet Zogu. Ahmet Zogu porasi daja e tij, Esadi njifte tradhtinë, dyfytyresin, vrasjet prapa shpines... Ai Ahmet Zogu jo që vrau Bajram Currin dhe Luigj Gurakuqin por edhe njeriun që shpëtoi Shqiperinë, pikërisht nga daja i Ahmet Zogut - Avni Rrustemin. Por frikën më të madhe ia kishte Hasan prishtinës dhe edhe këtë e ndoqi dera sa se vrau... Por një gjë dua të ju kujtojë..

Pas vdekjes së Azem Galicës, Shota Galica i more femijët bonjakë të shokëve të Azemit dhe vajti në Shqiperin e Ahmet Zogut. Por meqë Ahmet Zogu ishte mik i përjetshëm i serbëve dhe Pashqit kishte dhënë urdhër, që ajo të ndiqej dhe kurrë një ndihmë të mos i jipet. E, eedhe kur u sëmuar Shota rëndë nuk e lanë të shtrihet në Spitalin e Shkodrës...

Ajo shiti kalin e Azemit për të mundur me i ushqyer femijet bonjakë të Drenicës... Ajo vdiq por nuk u la të varroset ashti siç e meritonte nusja e maleve... Tek pas Luftës së Dytë Botërore u nderuan figurat siç ishin ; Bajram Curri ( qyteti i Tropojes), Hasan Prishtina, Luigj Gurakuqi, Avni Rustemi e sidomos bija e Drenices - Shota Galica... Në Fushë Krujë ku e ka varrin asaj nga Pushteti Popullor iu rregullua varri dhe ju ngrit Lapidari...

Për pjellen kopile dhe bastarde me emrin Ahmet Zogu, njeriun që jetonte nga ato që grabitke nga të gjitha shtresat shqiptare dhe pagat që mirrte nga Pashiqi. Njeriu që me ndihmen e mercenarëve Serb( ushtarë dhe rusë ) u kthye në Pushtet. Njeriu, që kur ndodhi Lëvizja e Fan Nolit, fill pas varimit të Avniut në Vlorë, iku për në Serbi.. Shtrohet pyetja: pse mu në Serbi kur dihet që aso Kohe Lëvizja Kaçake në Kosovë ishte mirë e organizuar kështu që; si mund të shpjegohet që, pikerisht njeriu që qeversite vendin Shqiperin, e që do të duhej të ndihmonte Lëvizjen e Komitetit të Kosovës, - kishte zgjedhur si vend strehim mu Serbinë dhe Pashiqin... Kam një përshtypje se ky edhe mund të jetë nip serbi ngaqë Esad Pashë Toptani se ka pas per kurrgjo t'u jep motrat të tjerëve për me arrit qëllimet e veta. Kështu që në një formë mund të thuhet që edhe nuk dihet se Ahmet Zogu kënd e kishte baba; me një fjalë mund ta përshkruajmë si bastard!...
Shtatë të shtëna kundër Ahmet Zogut

Atentat politik përpara Operas - Gjakmarrje shqiptare në zemër të Vjenës - Qyteti i vogël Ried im IMkreis për tri ditë në qendër të skenës politike botërore

Skeptikët dhe sarkastët thonë se kur është moti i keq në Austri çdo revolucion bëhet mbrenda në sallë. Ndonëse kjo fjalë e mirë përmban jnjë të vërtetë dhe dëshmon për karakterin politik të moderauar të austriakëve, kanë ndodhur edhe në Austri, sado që ishin në raste të veçanta, veprime të cilat nga këndëvështrimi politik nuk mund të konsiderohen krejt si të padëmshme. Një ndërkëto ndryshmime ishte padyshikm atentati kundër mbretit Ahmet Zogut të Shqiperisë i cili më 20 shkurt 1931 vetëm për pak i shpëtoi vdekjes para Operas së Vjenës, Ndonëse nuk është çështje austriake por një gjakmarrje e mirëfilltë ballkanike, kjo ngjarje e preku edhe vendin tonë. Të pandehuiritr, të cilët u kapën, u nxorën përpara zhurisë austriake dhe u dënuan në bazë të ligjit austriak.



30 shtator 1931

Gazetat e mbrendshme dhe të huaja njoftojnë me shkronja të mëdha mbi fillimin e procesit gjyqësor sensacional kundër atentatorëve të mbretit shqiptar, Ahmet Zogu, i cili me 20 shkurt i shpetoi vdekjes si për mrekulli përpara Operas së Vjenës në Bulevardin Ring. Artikujt redasktorialë të gazetave perendimore e komentojnë këtë ngjarje nga këndveshtrime të politikës së Madhe. Vendi i vogël i Ballkanit dhe mbreti i tij ndodhën në qendër të vëmendjes botërore. Përse u drejtuan armët kundër mbretit të shqiptarëve? Përse duhej hequr nga skena ky sundimtar qejfli dhe sharmant? A ishte me të vërtetë i mbuluar me FAJE që mund të shlyheshin vetëm me gjak? A ishte ky diçka më tepër se një monark të cilit i pëlqente jeta në Paris, Londër dhe Vjenë?


SKENA: Qyteti i vogël Ried im Innkreis

Të gjitha këto pyetje - ndonëse në mënyrë indirekte - hynë në protokollin e gjyqit kundër atentatorëve, të cilët me 30 shtator 1931 iu paraqitën Jurisë. Procesi nuk u mbajt në Vjenë - siç pritej fillimisht - por në qytetin e vogël të Ried im Innkreis. Pse? Sepse duhej të mirreshin masa të posaçme sigurimi për të mbrojtur të pandehurit dhe gjithë dëshmitarët nga gjakmarrja. Çështja nuk kishte të bënte me kriminelë të rëndomtë, por me fanatikë politikë. Çfarë luhej në qytetin e vogël të Ried im Innkresis, qytet i Austrisë së Sipërme ishte një skenar që i përkiste politikës botërore dhe duhej vituar rreziku i gjakderdhjes...

Ndoshta ishte mbiçmuar rendesia e Ahmet Zogut në politikën botërore por veprimi ( i transferimit të gjyqit ishte i drejtë, sepse të pandehurit ishin në rrezik të binin vetë viktima të gjakmarrjes perpara se të denoheshin nga një gjyq i rregullt. Kështu ishin marrë të gjitha masat e sigurisë për t'u zhvilluar një gjyq normal. njësi të policisë shtetrore ishin derguar në qytetin e vogël disa ditë perprara se të filloonte procesi Gjyqesor. Organet ekzekutive u perforcuan dhe gjithë vizitorët në hotelin e qytetit duhej të duronin t'i nenshtroheshin një kontrolli të plotë.. Dëshmitarët nuk lejohen të bënin asnjë hap pa mbikqyrje dhe pjestarët e Jurisë ishin edhe ata nën mbrojtjen e policisë shtetrore. Pikerisht keta pjestarë të zhurisë dyshoheshin për partishmëri nga ana e disa gazetave të brendshme dhe të jashtme...

Kështu që në mëngjezin e 30 shtatorit 1931 ekzistonte një atmosferë nervoze dhe e tensionuar në sallën e gjyqit. me qëllim ishte zgjedhur për procesin një sallë e vogël. Çdo person që kishte leje të hynte në sallë sillej më parë në një dhomë të vogël aty pranë dhe kontrollohej imtësisht. Pjestarët e trupit gjykues hynë në sallë në orën 10:00.
Kryetari i gjykatës, këshilltari i oborrit, Dr. Nothacksberger, jep urdhër të silleshin në sallë të pandehurit, të cilët ishin të rrethuar nga policë me uniformë...
Aziz Çami është i pari që hynë në sallë....
Aziz Çami është i pari që hyn në sallë. Qëndron një moment në derën e sallës dhe i bën një përulje koke të shkurtër dhe të shpejtë trupit gjykues. T'a vështrosh nga një pikëpamje thjesht optike nuk të shkon kurrë ndërmend se kishe përpara një atntator, një vrasës të dështuar. Aziz ÇAMI ka paraqitjen e një zotërie të përsosur. Trupgjatë dhe me qëndrim të drejtë, flokët me fije gri, ballëhapur dhe me një hundë të madhe. I pandehuri jep hollësitë personale për protokoll në gjuhën gjermane. Lindur në Çamëri( këtu shtypi austriak i kohës, shkruan i lindur në Greqi por unë tarasi e shkrova në Çamëri ngaqë kështu është më drejtë) n në vitin 1893, shtetas shqiptarë. Muhamedan dhe beqar. Kapiten në ishtrinë shqiptare, përkohsisht pa punësim.

Kryetari thërret pastaj të pandehurin e dytë. Edhe ky nuk ka paraqitjen e një vrasësi, duket më tepër si fshatar babaxhan.

Ndoc Gjeloshi, lindur në vitin 1893 në afërsi të Shkodrës, është toger i xhandarmerisë shqiptare.

Pas paraqitjeve të hollësive personale, kryetari i gjykatës, Dr. Nothacksberger, u drejtohet pjestarëve të zhurisë duke u shpjeguar arsyet pse gjyqi zhvillohej në Ried dhe duke përmendur ndër të tjera disa artikuj shumë të pasjonuar, në të cilët thuhej se gjyqi u transferua në këndin më të zi të Austrisë sepse vetëm aty mund të mblidhej një zhuri që të ishte e gatshme për të dënuar të pandehurit.

--- " Disa qarqe të caktuara - qarqe politike të vendit tonë - nuk e shohin me sy të mirë që persona që kanë shtënë me armë kundër një monarku sundues të qëndrojnë para gjyqit", - thotë kryetari. " Është gjë e hatashme të përpiqesh të influencosh pjestarët e zhurisë. Mund të mbrohemi nga këto sulme vetëm duke kryer detyrën tonë në bazë të drejtsisë dhe ligjit dhe vtëm po të mos dëgjojmë zërat e ndryshëm të së majtës apo të së djathtës!" ( Gjyqi nuk u mbajt në Vjenë për arsye të ndikimit të fortë socialist në kryeqytetin austriak)...

Pas këtij prologu jo të zakonshëm në një proqes gjyqësor lexohet aktpadia në të cilën ngjarjet me 20 shkurt 1931 parashtrohen në hollësi:

Pak kohë pas mbarimit të shfaqjes në Operan e Vjenës, Ahmet Zogu doli nga porta e ndertesës që ndodhet në rrugicën Operngasse dhe iu drejtua veturës që e priste. Portieri Chmelik hapi derën e veturës dhe monarku hyri brenda dhe u ul në krahun e djathtë të sediljes së pasme, pasuar nga ministri i oborrit, Ekrem Libohova, i cili u ul pranë mbretit, ndersa adjutanti, major Topollaj, po bëhej gati të hynte edhe ai në makinë. I dha portierit një bakshish dhe ishte gati të ulej në një nga sediljet e makinës, duke pasur një këmbë mbrenda, kur Gjeloshi u afrua me nxitim dhe qëlloi një herë kundër mbretit nga një distancë prej shtatë hapash. Në këtë moment major Topollaj ra përdhe. Gjeloshi donte të qëllonte përsëri, por arma nuk i ndezi. Oficerë të policisë të cilët kishin dalë nga ndërtesa e Operas fill pas majorit Topollaj, rrethuan atentatorin dhe e mposhtën...


KUNDERSHTARË POLITIKË TË PAPAJTUESHËM

Pak sekonda më vonë Aziz Çami po i drejtohej me vrap makinës nga ana e trotuarit të përkundërt dhe - nga një distancë prej një metër e gjysmë nga vetura - shtiu gjashtë herë.
Aktpadia sqaron se adjutanti u vra menjeherë nga një plumb në kokë dhe se ministri i oborrit u plagos në këmbë, ndërsa mbreti - si për mrekulli - nuk pësoi gjë. Po të kishte qëndruar drejt në sediljen e veturës, do të ishte shpëtuar nga të paktën katër plumba në kokë dhe në gjoks. Komisioni hetues numeroi gjithsejt shtatë plumba brenda në veturë. Sipas protokollit, të dy atentatorët, kundershatrë politikë të papajtueshëm të mbretit, kishin marrë pjesë qysh në 1924 në një konspiracion. Në krishtlindjen e vitit 1924 u arratisën jashtë vendit dhe në vjeshtë të vitit 1926 Gjeloshio organizoi bashkë me Dom loro Cakajn një kryengritje kundër Zogut, por konspiracioni u tradhtua dhe Gjelosji u arratis përsëri jashtë vendit. Prej vitit 1927, të pandehurit qëndronin me banim në Vjenë. Nuk u percaktua dot qartë se me çfarë mjetesh jetonin. Kishin në dispozicion të holla nga atdheu dhe nga burime të panjohura dhe nuk kishin asnjë shqetësim për jetesën. Çfarë roli luanin të dy burrat?

AZIZ ÇAMI MIRRET NË PYETJE


Pasi Kryetari i gjykatës lexon nga protokolli i organeve të hetuesisë se Aziz Çami kishte pohuar se dy ose tri ditë përpara 20 shkurtit kishte bërë fjalë me mikun e tij që të vrisnin Ahmet Zogun, fillon marrja në pyetje. Pyetjes nëse ai, Aziz Çami, e pranonte akuzën, ai iu përgjigj fjalë për fjalë:

" Nuk marrë përgjegjësi morale sepse Zogu është TRADHTAR dhe është SHKAKTAR JO VETËM PËR VARJEN E BURRAVE, POR EDHE TË GRAVE!"

" A e keni ndihmuar Gjeloshin në kryerjen e veprës?" - pyet kryetari i gjykatës.

" Jo! - u përgjegj i pandehuri - " Nuk e kam ndihmuar. KAM DASHUR TA VRASË VETË!"

Çami pastaj fillon të tregojë nga jeta e tij.
I ati ishte nëpunës shteti, e ëma i kishte vdekur kur ishte në moshën 8 vjeç. " Unë vetë vuaj nga nervat dhe në vitin 1929 u detyrova të qëndroja dy muaj në një klinikë nervore në Vjenë, por isha krejt i ndergjegjshëm për veprimin tim me 20 shkurt! Nuk kam nevojë të justifikohem. E pranojë përgjegjesinë sipas akuzës ashtu edhe sipas ndergjegjës personale!"


GRINDJE POLITIKE NË SALLË

Aziz Çami kishte mbaruar pesë kloasa të gjimnazit dhe në vitin 1917 -18 ishte oficer i policisë. Në kohën e princ Vidit, Esad Pasha ( Toptani) kishte organizuar një lëvizje kundër Vidit. Por Esad Pasha - kështu deklaroi Çami - ishte tradhtari më i madh i çështjes shqiptare. I pandehuri vazhdoi më tutje duke deklaruar para gjyqit se Zogu kishte marrë nga princ Vidi 10 000 napolona flori ( 300.000shilinga austriakë të pasluftës) për të luftuar kundër Esad Pashës, por Zogu nuk i përdori për këtë qëllim.

I pandehuri flet në gjuhën amtare. Ai e zoteron gjermanishten, por kjo i shkakton vështirësi dhe nuk është në gjendje të shprehë mendime dhe fraza të nderlikuar4a në këtë gjuhë.

Kryetari i gjykatës nderhyn duke thënë se kujtimet politike po zgjaten tepër, duke thënë që ti jepet Çamit e drejta që të vazhdojë në mënyrë që të kuptohen rrethanat dhe arsyet që e swhtynë të bëjë veprimin e tij. Përkthyesi vazhdon me përkthimin e fjalëve të Aziz Çamit, por nuk merr mundimin që të përkthejë me saktësi. Avokati i dytë mbrojtës Dr. Frischauer, bën një protestë të fortë dhe plekset me kryetarin e gjykates në një duel fjalësh. Çami, i cili kupton pjesërisht, e ndjek këtë përpjekje me interesim. Pastaj ai vazhdon duke treguar se si oficer i ri e kishte njohur mbretin së afërmi dhe se kishte parë se si motrat e monarkut ecnin zbathur.
" Këto janë gratë që vijnë herë pas herë në Vjenë për t'u treguar dhe për t'u dukur dhe kapardisur! " - thërret ai me pasion. " Në shtëpi zbathur, dhe jashtë vendit mbuluar me xhevahire!"

" Kjo ¨shtë padyshim e tepërt! " - i pret fjalën kryetari. " Këtu merremi vesh me ç¨shtjen tuaj!"

Por Azizt Çami mendon ndryshe: " jemi nxjerrë këtu si kriminelë politikë! Duhet të kemi edhe ne të drejtën dhe mundësinë të themi se si qëndron çështja lidhur me rrethanat politike!"

Kryetari i gjykatës Dr. Nothacksberger u jep pyetjeve një drejtim tjetër. Ai pyet p¨rfv eprimtarinë e të pandehurit kur ishte me sherbim në ushtri dhe në polici. Por Aziz Çami i kthehet përsëri gjendjes politike në Shqipëri. K¨tu ndërhyn edhe prokurori i cili k¨rkon që seanca të vazhdojë me dyer të mbyllura dhe që spektatorët të dalin nga salla, në qoftë se i pandehuri ngulë këmbë të mbajë fjalime politike. Duke qenë se edhe perfaqesuesi i së vesë së majorit të vrarë dhe i ministrit të plagosur e mbeshtet kërkesën e prokurorit, kryetari urdheron zbrazjen e sallës dhe vazhdimin e procesit me dyer të mbyllura.

Ndër pjestarët e publikut fillon të ndezet një trazirë e lehtë.
Ndersa përkthyesi njofton se të pandehurin për vendimin e gjykatës, Çami proteston, por fjalët e tij nuk hidhen në protokol. Përkthyer lirisht, ai thotë pak a shumë: " Nuk është e drejtë të përjashtohet publiku tani. Çdo njeri ka të drejtë të dijë se si janë punët në Shqiperi. Si mund të krijohet një pikturë e saktë dhe e drejtë e gjendjes në Shqiperi, në qoftë se mbahen fshehur pjesët e erëta dhe të zymta të kësaj gjendjeje?"
Pastaj çështja kalon në një shkëmbim të ashpër fjalësh ndermjet Aziz Çamit dhe perkthyesit i cili perdor gjithmonë titullin mbret kur përmendej Zogu..

" Unë nuk e njoh Zogun si mbret! Prandaj mos e përdorni këtë term në prezencën time!" - thotë Aziz Çami. Edhe kjo deklaratë e të pandehurit nuk hidhet në protokoll.

Procesi vazhdon pastaj me dyll të mbyllura dhe merret me aryet politike të atentatit. Jashtë sallës, korrespodentët e gazetave mësyjnë telefonat dhe u dergojnë redaksive njohtimet e para mbi gjyqin. Njekohsisht ata nuk harrojnë të përmendin se duke pasur parasysh mundësinë e acarimeve politike ndërmjet Austrisë dhe Shqiperisë, publiku ishte nxjerrë nga salla. Dy orë më vonë procesi hapet përsëri për publikun.
I pandehuri i parë pastaj tregon për jetën e tij në Vjenë. Nuk kishte punë por jetonte me mjete që i vinin nga Shqiperia dhe nga "miqtë e tij" - kështu e quan ai qendren që ndihmon emigrantët me mjete financiare. Fill pas ardhjes së Zogut në Vjenë me 22 janar, Çami dhe i bashkëpandehuri i dytë vendosin ta vrasin monarkun shqiptar.

Kryetari i gjykatës, Nothacksberger, kërkon hollësi të plota për ngjarjet më 20 shkurt. Çami e kaloi drekën me një mikun e tij dhe shkoi pastaj në Kafe Opera, qendra e shqiptarëve me banim në Vjenë, ku qëndroi rreth një orë para se të dilte për një shëtitje, kur u njohtua nga policët se ishte e ndaluar që të kalonte përpara Hotel Imperialit ku Zogu kishte zbritur dhe deshironte të pushonte.

" Isha shumë i rrëmbyer në lidhje me këtë " - tregon i pandehuri.
" U ktheva në Kafe Opera, qendrova deri në mbrëmje, hënga darkën në një restorant në qendër të qytetit, u ktheva në kafene, luajta një parti poker dhe duke u kthyer në banesën time, takova Gjeloshin pranë stacionit të tramvajit OPERngasse. Ai më tregoi se kishte parë veturën e Zogut dhe kishte vendosur ta vriste TRADHTARIN menjëherë. Edhe unë u rrëmbeva shumë, shkova në banesën time dhe mora revolverin, sepse donja edhe unë të merrja pjesë".

" A e bëtë me Gjeloshin të qëllonit Zogun në të njejtin vend? " - kërkon të dijë kryetari io gjykatës..

Aziz Çami e pohon pyetjen. Ai refuzon t'u përgjigjet pyetjeve të tjera, por deshmon se kishte për qëllim ta vriste ose ta plagoste Zogun për të tërhequr vëmendjen e botës ndaj këtij " personi të dëmshëm".

" A keni qenë i ndergjegjshëm për veprimin tuaj? " - pyet gjykatësi.
" Patjetër", - i përgjigjet Aziz Çami - " vetëm se isha i tensionuar, përndryshe plumbat do ta kishin kapur. Kam qenë dhe jam plotesisht i ndergjegjshëm për pasojat e veprimit tim!"

Pas kësaj seance me pyetje, e cila zgjati me orë, thirret i pandehuri i dytë. Aziz Çami, i cili ruante gjakftohtesinë, u ul.

( Në vazhdim)

° Gjeloshi nuk pranon fajësinë

[Etniku]

Gjeloshi nuk Pranon fajësinë

Del Ndoc Gjeloshi në bankën e të paditurve. Tregohet nervoz dhe ia drejton shpeshherë vështrimin avokatit mbrojtës dhe, aty këtu, edhe Aziz Çamit, i cili nuk i ndan ssytë nga tavolina e gjykatësit. Gjelosjhi nuk e pranon fajësinë dhe thot:
" Kur e pashë veturën, u rrëmbeva aq shumë sa që e qëllova sikur më drejtonte një forcë e jashtme e pakontrollueshme.
" Hero Kombëtar dhe i çoroditur, si pajtohen me njëri - tjetrin? " - ia pret kryetari Nothackersberger.

" fare lehtë" - i përgjigjet Gjeloshi duke buzëqeshur për një kohë të shkurtër.
" Si oficer austriak që kam qenë, bëra një betim dhe kam luftuar për Austrinë si edhe për Shqiperinë. Por nuk doja të bëhej një atentat në Vjenë. Çfarë unë doja ishte të mos ekzistonte më Zogu. Nuk jam frikacak dhe pranoj se kam dashur edhe më përpara ta vrisja Zogun!"

KISHA NDDËRMEND TA VRISJA ZOGUN

Mënyra e përgjigjes është e paqartë dhe konfuze. Publiku nuk është në gjendje t'i ndjekë përgjigjet në mënyrë të prerë, nuk i merrej goja në të folur dhe në përgjithësi, kishte lënë një përshtypje më të mirë. gjeloshi flet ndonjëherë marrëzira dhe sikur ka humbur gjykimin.
" A pranoni se e keni vrarë adjutantin Topollaj? " - pyet kryetari.
- " Atë nukl
e kam parë fare", - përgjigjet Gjeloshi.

Të qeshura në sallë. Aziz Çami tund kokën. Prokurori fsheh fytyrën prapa një dokumenti nga dosja e vet. Nuk dihet nëse donte të mbulonte një buizëqeshje apo një gogësimë. Kur vjen fjala tek vdekja jo e natyrshme e të atit të të paditurit, ky i fundit sikur e mbledh veten. Ai pohon se i ati kishte rënë viktimë e një gjak,arrje. Kur gjykatesi pyet nëse në Shqiperi njerzit janë gjithmonë aq të rrëmbyer të marrin armë në dorë, i pandehuri përgjigjet:
" Çdo burrë shqiptar mbante në kohë më të mira një revolver me vete, Ishte, si të thuash, pjesë e veshjes".

Pastaj - si në rastin e Aziz Çamit - publiku nxirret nga salla dhe procesi vazhdon me dyer të mbyllura. Por nuk duket se del shumë nga kjo.
Gjeloshi e zvogelon vazhdimisht përgjegjësinë e vet, pretendon se nuk kishte aspak ndermend të kryente një vrasje, se donte vetëm të shkaktonte një gjendje të pavolitshme , për rexhimin shqiptarë..

" pata ndërmend një herë më përpara të shkoja në Shqipëri dhe të vrisja Zogun" - pohon i pandehuri, duke shtuar menjëhrë në drejtim të prokurorit:
" Më vjen shumë keq se i janë shkatuar shqetesime Austrisë!"

Kryetari i gjykatës nderhyn duke thënë: " Këtu keni të drejtë. Çfarë faji ka Austria që të shpërblehet mikpritja e saj në këtë mënyrë?"
" Do të preferoja më mirë të isha i vdekur se sa të ndodhem këtu " - dhe me këto fjalë të Gjeloshit mbaron dita e parë e gjyqit.

KUJTONI SE MUND TË MË BËRTISNI?

nË DITËN E DYTË TË GJYQIT MERREN NË PYETJE DËSHMITARËT.
pARASHTROHEN TREGIME TË GJATA TË FRAZAVE TË NDRYSHME TË ATENTATIT. kA KUNDERTHENIE dhe mungesë saktësie në deklaratat e dëshmitarëve të ndryshëm, ndersa avokatët e ndiejnë veten të penguar në kryerjen e detyrës së vet nga nderhyrjet e perseritura të kryetarit dhe dy perpjekjeve të tij që të përgjigjet në emër të një dëshmitari.

" Jam mësuar me qëndrimin në sallën e gjyqit për 36 vjet dhe nuk jam qortuar ndonjëherë, por këtu nuk mund të duroj më". - thotë avokati, Dr. Pressburger.
Pak minuta më vonë kryetari i gjykatës nderhyn përseri duke nderprerë një pyetje të avokatit Dr. Frischauer drejtuar shoferit të mbretit.
" Nuk do të toleroj që të ndaloni ddeshmitarin të përgjigjet!"- bertet avokati, dhe kryetari ia kthen:
" Kujtoni se mund të më bertisni mua?"
" Nuk kam rrugë tjetër! " - përgjigjet avokati.
Procesi degjeneron dhe humb dinjitet. vetëm pasi thiorret ministri i oborrit, Libohova, rivendoset qetësia në sallë.
" keni qenë shpeshherë në opera me mbretin? - është pyetja e parë që Kryetari i gjykatës i bën dëshmitarit.
" javën në fjalë kam qenë tri herë radhazi ! " - thotë ministri.
" Në dy rastet e para vumë re në dy lozha përballë persona që tregonin interesim për ne. Mirepo në mbrëmjen e atentatit këta persona nuk ishin në sallën e Operas.
Dëshmitari tregon pastaj se si ndodhi ngjarja, duke thënë se pas vrasjes së adjutantit mbreti nxori armën dhe qëlloi pesë herë. Ai vetë, ministri Libohova, kishte shtënë katër herë. Gjithsejt, numeron kryetari i gjyqit, bashkë me të shtënat nga vetura shoqeruese e konsullit Serreqi, pati 23 të shtena. pas marrjes në pyetje të dëshmitarëve, avokatët parashtrojnë material të tri të mbrojtjes, në lidhje me të cilin gjyqi vazhdon me dyer të mbyllura.
Në fillim të ditës së tretë të gjyqit, kryetari njofton se kërkesat e avokatëve të mbrojtjes ishin hedhur poshtë. Pastaj e marrin fjalën mjekët specialistë, të cilët nuki kishin ndonjë gjë të madhe për të thënë, duke qenë se vrasja e adjutantit ishte e qartë.
Pastaj e marrin psikiatrin dr. Stelzer dhe Strausler.
Gjeloshi, i cili në vazhdim të procesit del si i akuzuari kryesor nuk mun d të shpresojë në një denim të butë për arsye çrregullimi nervor ose veprimi të shtyrë nga forca të pakundershtueshme. Dëshmia e psikiatrave thotë se në kohën e atentatit ishte krejt i pandergjegjshëm për veprimin e tij. Aziz Çami vlersohet si njeri me temperament dhe shpirtnisht krejt normal. Gjykata u drejtohet pjestarëve të zhurisë dhe pastaj e marrin fjalën prokurori dhe avokatët mbrojtës. vendimi do të jepet të shtunën, me 3 tetor.

*****

Pasi u mblodhën pjestarët e zhurisë për një orë e gjysëm në pasdrekën e * tetorit, kryetari e jep verdiktin. Gjeloshi gjendet fajtor per vrasjen e major Topollajt. Vendimi në lidhje me pretendimin e çrregullimit nervor të të pandehurit është " Jo", me nëntë vota.
Aziz Çami gjendet fajtor me 12 vota sipas akuzës për tentativë për të vrarë mbretin Zog, ndersa tri vota janë kundër akuzës në lidhje me bashkëfajësin në vrasjen e major Topollajt, dhe 11 pjestarë të zhurisë votojnë në favor të akuzës për rrezikim jete.

DËNIMI:

Ndoc Gjeloshi me shtatë vjet burgim të rëndë dhe Aziz Çami me tre vjet burgim të rëndë. Vendimi jepet, të pandehurit nxirren nga salla..

Kapitulli gjyqesor " Atentat kundër Mbretit Zog të Shqiperisë " mbyllet. lexusit e gazetave presin ndonjë senscion të ri. Atentati nuk ishte më intereant.
Në fund të fundit u vra vetëm një adjutant...

( Shkruar në Gazetën KURIER ( Vjenë) nr. 12, 19 mars 1958)

Përktheu: Viktor Çami

( Etniku e mori nga libri " Letra nga Mërgimi")

[Etniku]

falenderoj keto te gjith forumas atdhetare qe kani spjeguar historine e mbretit Zog te Pare dhe familjes Mbreterore.
nuk kam c'te shtoj sepse shkrimet jan shum te qarta dhe te qelluara.

BURRELI1924 alias BERYLY HAHAH: TË RRËFEJ AHMET ZOGUN MRETIN TEND TE DASHUR SHARLATAN E TRADHTAR

AHMET ZOGU QE NJOHIM



Zogu. ishte felliqesira me e madhe ne historine e kombit shqiptar.
Çfare beri ky 'shakaxhi i perparimit'? Ja disa nga veprat e tij
'mbreterore':


1. Erdhi ne pushtet duke shkelur mbi kufomat e patrioteve me te shquar
kryengrites nga Kosova. Vrau Bajram Currin, Hasan Prishtinen dhe dsia
trima te shquar.


2. Vrau Luigj Gurakuqin dhe Avni Rrustemin permes hafijeve te tij


3. Mbi Zogun rendonin mbi 600 gjaqe. Pra, Ahmet Zogu personalisht
kishte marre jeten e 600 njerezve para se te vije ne pushtet


4. Burgosi e torturoi te rinjte shqiptar vetem pse shprehnin mendime
ndryshe nga ai


5. Rrezoi qeverine e Nolit dhe vrau plot patriote te kesaj qeverie


6. Erdhi ne pushtet me ndihmen e Beogradit dhe katileve bjelloruse


7. Ua fali jugosllave Vermoshin dhe disa ujdhesa ne Oher dhe ca ne
rrethinen e manastirit


8. Nuk e ngriti aspak zerin per bashkim kombetar dhe per katrahuren qe
po pesonte populli shqiptar ne Kosove e Çameri.


9. Nenshkroi marreveshje skllaveruese me Italine duke e falur
Shqiperine per nje qese aspra


10. Ndihmoi fashizimin nderkombetar haptas: ne kohen kur tere dynjaja
luftonte Frankon ne Spanje, satrapi Zog shprehej pro tij


11. Shkokerdhei ushtrine shqiptare


12. Iku nga memedheu ne castet me te veshtira duke vjedhur thesare te
fonidt monetar shqiptar. U mundua gjate L se dyte boterore qe te sjell
ne Shqiperi 50.000 hebrenje, gati sa nuk e shendrroi Shqiperine ne
Palestine. Per interesat e tij personale karrieriste.


13. Ne cdo vend mbreti perfaqeson bashkimin e kombit. Ky qeni yne me
kurore, perfaqesone perqarjen dhe tradhtine e kombit.

[PLAKU]

Intervista e Mbretit Zog për Daily Herald



http://www.lajmishqip.com/wp-content...Mbreti_Zog.jpg

Intervista e Mbretit Zog për Daily Herald
Pregatiti: Hasan BELLO

Reportazhi i Mbretit Zog për një nga gazetat më të njohura Britanike shpalos disa nga pikëpamjet që ai kishte mbi zhvillimin ekonomik dhe social-kulturor të vendit. Të bie në sy vizioni për pozitën politike të Shqipërisë, vendosmërin për ruajtjen e sovranitetit dhe refuzimin e çdo lloj varësie apo protektorati. Ai ishte i bindur se në thelb ekzistenca e vendit tonë mund të garantohej vetëm nga Fuqitë e Mëdha, e në rastin konkret nga Lidhja e Kombeve. Mbajtja e një ushtrie të përhershme ishte një luks që buxheti i asaj kohe nuk e mundësonte. Reformat emancipuese ishin një nevojë e domosdoshme, por rruga që ai mendonte për realizimin e tyre ishte evolucioni gradual e jo përmbysja.

* * *

Durrës – Shqipëri, 15 tetor 1934

Shqipëria më i vogli shtet i Evropës dhe e kërcënuar prej dy anëve nga fqinjë të fuqishëm do të japë një shembull të përbotshëm në çarmatim.Gjysma e ushtris së saj do të kthehet në forca bujqësore punëtorësh, duke punuar arat, kurse gjysma tjetër do të rezervohet për të ruajtur qetësin e brendshme. Duke pasur po të njëjtën komandë si xhandarmëria.Plani drastik i Tij (Zogut) në kryerjen e kësaj reforme dhe arsyet e saj m`u shpjeguan prej Mbretit Zog, në një audiencë që më dha në vilën e Tij verore në plazhin e Durrësit.

* * *

Vila është një godinë e thjeshtë, një katëshe, e ndërtuar mbi binarë të shtyr në detë, dhe njeriu nuk do të mund t`a dallonte prej godinash të njëjta që ndërtohen kudo, veçse prej dy rojesh. Burra të fortë mali veshur me uniforma ngjyrë jeshile, të cilët qëndronin në fund të shkallëve të vilës.Prej vilës mbretërore brenda në det shtrihet një pir e vogël që Mbreti e përdor për t`u zhytur, kurse e vetmja anije e Marinës Shqiptare, një anije ruajtëse e vogël, gjithmonë endet 100 jard kur Mbreti Zog dëshiron të bëj banjë.Me pranimin t`im, Mbreti Zog, thyen zakonin e caktuar për të mos ftuar kurrë vizitorë të huaj gjatë pushimeve të Tij verore në plazh.Por, Ai, tha se ishte tepër i gëzuar t`i tregonte lexuesve të një fletoreje të madhe Britanike se çfar ishte duke bërë për shtetin e tij, të vogël por kryelartë.Ai, më foli mëse një orë në dhomën e Tij të studimit, me muret e bojatisura në të cilën vareshin piktura të kostumeve kombëtare dhe të pamjeve të vendit. Mobiljet e kësaj dhome përbëheshin nga një tavolinë e thjeshtë ahu, një etazher, dy tavolinave më të vogla dhe disa karrigeve ngjyrë kafeje.

“Shqipëria, tha Mbreti i veshur me një rrobe stofi, ngjyrë kafe të hapur, këmishë mëndafshi dhe kravatë, nuk do të jetë protektorat i askujtë. Ajo ka vendosur të ruaj vetqeverimin e saj, i cili nuk është vetëm interes personal por esencial për paqen europiane”.

Fjalë demonstrative pas presionit të anijeve Italiane në Durrës, në muajin korrik, që qe gati duke hapur një konflikt italo-jugosllav.

* * *

“Megjithatë ne jemi një vend i varfër. Nuk kemi aeroplana ushtarak, tanke ose artileri të rëndë, ashtu siç kanë fqinjët tanë, edhe nuk mundemi me i pasë.

Shqipëria ka nevojë kryesore të shpenzojë para në përparimin e saj bujqësor. Kam përgatitur një projektligj që do t`i parashtrohet parlamentit, me anë të cilit gjysma e rekrutave të ushtrisë së tanishme do të caktohet për të punuar fushën e begatshme të Myzeqesë (në Shqipërin e Mesme).

Gjithashtu, ata do të marrin instruksione mbi metodat e reja bujqësore, kështu që këto do të përhapen gradualisht në të gjith vendin. Gjysma tjetër e ushtrisë do të përdoret për të mbajtur sigurin e brendshme nën po atë komandë si xhandarmëria”.

Mbreti Zog është një realist, një njeri që sheh qartë, se Shqipëria nuk mund të mbrojë veten e saj nga invazionet e mundshme, vetëm se me luftime këmbësorie. Dhe se i vetmi sigurim i saj qëndron në sigurinë kolektive të Lidhjes së Kombeve. Vetëm konservatorët kërkojnë mbajtjen e një ushtrie të vërtetë. Mbreti është më tepër radikal e përparimtarë se cilido prej ministrave të Tij.

E pyeta Mbretin se asnjë xhandarë nuk mundet të emërohet dhe asnjë polic nuk mundet të shkarkohet pa dijenin e Tij, se çka mendonte se ishin sipas mendimit të Tij, detyrat e një Mbreti në kohët e sotme.

“Një Mbret-u përgjigj, duhet të jetë një udhëheqës dhe një mësues i popullit të tij. Njeriu nuk mund të mësoj një fëmij prej 5 vjeçësh po në atë mënyrë si mund të mësoj dhe sillet kundrejt një djaloshi të rritur.

Jemi duke luftuar me analfabetizmin, disa vjet përpara shkollat tona numëronin deri në 2000 nxënës, kurse sot ato kanë 60.000 dhe në përparimin e kësaj gjendjeje fuqitë dhe përgjegjësitë e të zgjedhurve nga populli do të shtohen.

Unë nuk besoj në të drejtat e shenjta të mbretërve, fuqia nuk vjen prej qielli por prej së poshtmi, nga populli. Gjithashtu nuk besoj se demokracia është në gjendje dekadence. Edhe në ato shtete ku ajo është zhdukur, besoj se dëshirojnë të rikthehet, se ato e dinë se fuqia vjen nga poshtë.

Do t`a ndjej misionin më të madh të jetës t`ime të mbaruar, tha Mbreti, kur gjendja dhe kultura e grave në Shqipëri të mbërrij si në nivelin e grave të shteteve ballkanike, e pastaj si të atyre të oksidentit.

Kjo do të thotë një evolucion i ngadalshëm mbasi kemi mjaft paragjykime për të kaluar, e pasi të realizohet kjo natyrisht do të zbatohet dhe e drejta për të votuar nga gratë.

Gjendja e lartë e grave është besoj një nga faktorët më të mëdhenj në fuqinë e një shteti. Kam dhënë urdhra, madje, që gratë të vendosen dhe në poste zyrtare kudo që të jetë e mundur. Dhe kjo në një vend, ku këtu e disa vjet përpara gratë konsideroheshin si një pronë e luajtshme”.

Pastaj Mbreti vazhdoj të shpjegoj se si në një të ardhme të afërme në një plan tjetër të tij do të rregullonte klube bisedimesh nëpër qytete dhe katunde, ku do të kenë buletine e fletore lajmesh. Në këtë mënyrë do të ngrihej niveli i inteligjencës së masës së re.

Kur ai fliste disa dallgë rrihnin rrëzën e dritares së tij të çelur që shihte nga deti.Vetëm rrallë një buzëqeshje e vogël ndriçonte sytë e tij të kaltër.

Mbreti Zog kur u ngrit për të më shtërnguar dorën mu duk se ishte sundimtari më i vetmuar i Evropës. Tashi është 40 vjeç dhe që prej kohës së luftës, si Ministër, Kryeministër, Kryetar Republike e pastaj si Mbret, ka luajtur pjesën kryesore të formimit të Shqipërisë si komb. Sot ai mban barrën kryesore të qeverisë mbi supe. Vendi i Tij është shumë i vogël, i varfër dhe fqinjët e tij hedhin vazhdimisht sy lakmues mbi të¹.

¹Arkivi Qendror i Shtetit, F.263. V.1934, D.901, f.20-23