Wehhabizmi sipas Ehl-i Sunnetit

[Bani gjk]

Një vështrim mbi Wehhabizmin

Sipas Ehl-i Sunnetit


nga: Ejjub Sabri Pasha


Wehhabizmi është një rrymë ekstremiste, e përhapur këto dy shekujt e fundit brenda tokave islame, që ka ndërmarrë sulme të egra dogmatike ndaj shumicës së muslimanëve, duke i akuzuar ata si të dalë nga feja, politeistë dhe jobesimtarë.

Ejjub Sabri Pasha (v. 1308 H./1890), admiral i prapavijës në kohën e sulltanit të tridhjetë e katërt osman ‘Abdul-Hamid II (1258-1336 H/1842-1918) shkroi një libër historik, në të cilin e shtjelloi hollësisht wehhabizmin. (Mir‘at ul-Haramein, vëll. III, ff. 99; pesë vëllime në turqisht, Sh. B. Matba’e-i Bahrije, 1301-1306 H.)

Ajo që vijon, është marrë kryesisht nga ai libër.

1. Prapavija e Wehhabizmit

Wehhabizmi u themelua nga Muhammed ibn ‘Abdul-Wehhabi, që u lind në Hureimile të Nexhdit, më 1115 H./1703 dhe vdiq më 1206 H./1791. Ai kishte udhëtuar për tregti në Basra, Bagdad, Iran, Indi dhe Damask, ku gjeti librat e ligë të Ahmed Ibn Tejmijjes (661-728H/1263-1328), përmbajtja e të cilëve nuk përputhej me Ehl-i Sunnetin. Duke qenë mendjehollë e fjalëshumë, ai u bë i njohur si Shejh en-Nexhdi. Për t’ia rritur famën vetes, ai ndoqi mësime nga dijetarë hanbeli të Medines e më pas të Damaskut dhe, pas kthimit në Nexhd, shkroi shumë libra. Libri i tij Kitab et-Teuhid u plotësua me shënime nga i nipi, ‘Abdur-Rahmani dhe depërtoi në Egjipt, ku u botua me titull Fet’h ul-Mexhid nga një wehhabi me emrin Muhammed Hamid. Idetë e Muhammed ibn ‘Abdul-Wehhabit mashtruan banorët fshatarë të Dar’ijjes dhe prijësin e tyre, Muhammed ibn Sa‘udin. Numri i atyre që pranuan idetë e tija, të cilat ai i quajti wehhabizëm, u rrit dhe ai u vetëcaktua kadi ndërsa Muhammed ibn Sa‘udi, emir (sundimtar). Ai e deklaroi si ligj se vetëm pasardhësit e tyre mund t’i zëvendësonin ata.
Babai i Muhammedit, ‘Abdul-Wehhabi, që ishte një musliman i mirë sunni si dhe dijetarët e Medines e kuptuan nga fjalët e Muhammedit se ai do niste një lëvizje heretike dhe i këshilluan të gjithë që të mos flisnin me të. Por ai e shpalli haptas wehhabizmin më 1150 H. (1737). Për t’i mashtruar dhe çorientuar të paditurit, ai përçmoi ixhtihadin e ‘ulemave të Islamit. Ai madje shkoi aq larg sa t’i quante pjesëtarët e Ehl-i Sunnetit qafirë (jobesimtarë). Ai pohonte se ata që vizitojnë faltoren e një profeti ose ndonjërit nga eulija’të dhe i drejtohej atij më Ja Nebiullah (o Pejgamber i Allahut) ose p.sh. Ja ‘Abdul-Kadir, bëhen politeistë (mushrikunë).
Sipas wehhabive, ai që thotë se ndokush përveç Allahut bën diçka është jobesimtar, kafir. Për shembull, ai që pohon se ‘ky ilaç ma zbuti dhimbjen’, ose ‘Allahu ma pranoi namazin pranë varrit të filan waliu’, bëhet jobesimtar. Për të vërtetuar këtë pretendim, ata shtrojnë si argument ajetin Ijjake nesta’in (vetëm nga Ti kërkojmë ndihmë) të Sures Fatiha dhe ajetet që flasin për tewekkul.
Në fund të pjesës së dytë të librit el-Usul el-Arba’a fi Tardid ul-Wehhabijje, i nderuari Hakim es-Sirhindi el-Muxheddidi shkruan:

Wehhabitë dhe jomedhhebistët s’e kuptojnë dot domethënien e mexhaz-it (alegorisë, simbolit) dhe isti’ara-së (metaforës). Saherë që dikush thotë se ai bëri diçka, ata e quajnë politeist (mushrik) ose jobesimtar (kafir) edhe pse shprehja e tij është një mexhaz.
Ndërkohë, Allahu Te‘ala thotë në shumë ajete të Kur’anit Famëlartë se Ai është bërësi i vërtetë i çdo veprimi dhe se njeriu është veprues mexhazi (simbolik). Në ajetin 57 të Sures el-En’amë dhe në Suren Jusuf, Ai thotë: {Gjykimi (hukm) është vetëm i Allahut}, d.m.th. Allahu i Lartësuar është Gjykuesi i vetëm (Hakim). Në ajetin 65 të Sures Nisa’, Allahu thotë: {Për Zotin tënd (o Muhammed), ata nuk do të jenë besimtarë të vërtetë gjersa të mos zgjedhin ty gjykues (juhakkimuneke) të asaj për të cilën debatojnë}. Ajeti i parë pohon se Allahu Te’ala është i vetmi Hakim i Vërtetë, kurse i dyti pohon se njeriu mund të quhet hakim metaforikisht.
Çdo musliman e di se Allahu Te’ala është i Vetmi që jep jetë dhe e merr atë, sepse, në ajetin 56 të Sures Junus, Ai thotë {Ai jep jetë dhe jep vdekje}, e në ajetin 42 të Sures Zumer Ai thotë: {Allahu i merr shpirtrat kur është çasti i vdekjes së tyre}. Në ajetin 11 të Sures Sexhde, Ai thotë në mënyrë mexhazi: {Engjëlli i vdekjes, i cili është caktuar për ju, jua merr shpirtrat dhe pastaj do të ktheheni te Zoti juaj}.
Allahu Te’ala është i Vetmi që i shëndosh të sëmurët, sepse ajeti 80 i Sures Shu’ara’ pohon: {Dhe kur të sëmurem, Ai më shëron}. Kur’ani citon fjalët e Hazreti ‘Isait në ajetin 49 të Suren Al-i Imran, duke thënë: {Unë i shëroj të verbërit, të sëmurët në lëkurë dhe me lejen e Allahut i ngjall të vdekurit}. Në të vërtetë, ai që i dhuron fëmijë njeriut është Allahu; por ajeti 19 i Sures Merjem, përcjell fjalët e Hazreti Xhibrai’ilit a.s.: {Unë jam vetëm i dërguar i Zotit tënd për të të dhuruar një djalë të pastër} që janë mexhazi.
Mbikëqyrësi i vërtetë i njeriut është Allahu Te’ala. Ajeti 257 i Sures el-Bekare e pohon këtë haptas: {Allahu është waliu (Mbikëqyrësi, Kujdestari) i atyre që besuan}. Dhe, duke thënë se {Waliu juaj është Allahu dhe i Dërguari i Tij dhe ata që besuan e që e falin namazin dhe japin zekatin duke bërë ruku‘} (el-Ma’ide, 55) e {Pejgamberi është më wali ndaj besimtarëve se ata ndaj vetes së tyre} (el-Ahzabë, 6), Ai don të thotë se edhe njeriu, paçka se simbolikisht, është wali. Në mënyrë të ngjashme, ndihmësi i vërtetë është Allahu Te’ala, por Ai ka thënë mu’in edhe për njerëzit, metaforikisht. Në ajetin 2 të Sures Ma’ide, Allahu thotë: {Ndihmohuni mes vete me të mira e në të mbara}. Wehhabitë e përdorin fjalën mushrik (politeist) për ata muslimanë që e quajnë dikë ‘abd (rob, shërbëtor) të dikujt veçmas Allahut, p.sh. ‘Abdun-Nebi ose ‘Abdur-Resul; mirëpo, në ajetin 32 të Sures Nurë, thuhet {edhe robërit dhe robëreshat tuaja}. Zoti (Rabb) i vërtetë është Allahu Te’ala, por edhe dikush tjetër veçmas Allahut mund të quhet rabb metaforikisht; në ajetin 41 të Sures Jusuf thuhet {Më përkujto mua te zotëriu (rabb) yt}.
Istighadha është ajo që wehhabitë i kundërvihen më shumë: ‘të kërkuarit ndihmë ose mbrojtje prej dikujt tjetër përveç Allahut’, gjë që ata e quajnë politeizëm. Është e vërtetë se, siç e dinë tërë muslimanët, istighadha është vetëm për Allahun Te’alaa. Megjithatë, është e lejueshme që metaforikisht të thuhet se mund t’i bëhet istighadha dikujt, sepse, në ajetin 15 të Sures el-Kasas thuhet: {dhe ai i anës së tij i kërkoi ndihmë kundër armikut}. Një hadith pohon: “Ata do të bëjnë istighadha-në e Ademit në vendin e Mahsharit.” Një hadith i regjistruar në el-Hisn ul-Hasin thotë: “Ai që ka nevojë për ndihmë duhet të thotë: ‘O robërit e Allahut! Më ndihmoni!’” Ky hadith urdhëron se, [në rast nevoje] duhet kërkuar ndihmë nga dikush që nuk është pranë.

Të kërkosh shefa’at dhe ndihmë nga Resulullahu dhe eulija’të nuk do të thotë të braktisësh Allahun apo të harrosh se Ai është Krijuesi. Ajo është si të presësh shi nga Allahu përmes shkaqeve apo mjeteve (wasite) të reve, të presësh shërim nga Allahu përmes marrjes së ilaçit, të presësh fitore nga Allahu duke përdorur topa, bomba, raketa dhe aeroplanë. Këto janë shkaqe. Allahu krijon gjithçka përmes shkaqesh. Nuk është politeizëm (shirk) t’i përdorësh këto shkaqe. Pejgamberët a.s. i kanë përdorur gjithmonë shkaqet. Ashtu siç shkojmë te një burim për të pirë ujë, të cilin e ka krijuar Allahu, dhe tek furra për të ngrënë bukë, të cilën sërish e ka krijuar Allahu, dhe ashtu siç armatosemi e përgatitemi që Allahu të na japë fitore, po ashtu ia drejtojmë zemrat shpirtit të një profeti ose waliu, që Allahu të na i pranojë lutjet. Të përdorësh radio për të dëgjuar një tingull që Allahu krijon përmes valëve elektromagnetike nuk do të thotë të braktisësh Allahun e t’i mbështetesh një kutie, sepse Allahu është Ai që ia dhuron këtë veçanti, këtë fuqi instalimeve në kutinë e radios. Allahu e ka fshehur Gjithfuqinë e Tij në çdo gjë. Një politesit adhuron idhuj por s’mendon për Allahun. Mirëpo një musliman, duke përdorur shkaqe dhe mjete, mendon për Allahun, i Cili i jep efikasitet dhe veçanti shkaqeve dhe krijesave. Gjithçka që dëshiron, ai e pret nga Allahu. Ai e di se çdo gjë që merr, i vjen nga Allahu. Wehhabitë, në fakt, u përmbahen mjeteve dhe i përdorin ato në çështjet e dynjasë. Ata i kënaqin dëshirat e tyre sensuale në çdo lloj mënyre, por quajnë “politeizëm” sigurimin e mjeteve për të fituar ahiretin. Ç’koncept teuhidi është ky?
Për shkak se ato fjalë të Muhammed ibn ‘Abdul-Wehabit pajtoheshin krejtësisht me dëshirat sensuale, ata që s’kishin dituri fetare, ranë kollaj në grackë. Ata pohuan se dijetarët e Ehl-i Sunnetit dhe muslimanët e rrugës së drejtë ishin jobesimtarë. Emirëve, wehhabizmi iu duk krejt në përputhje me dëshirat e tyre për të rritur pushtetin e për t’i zgjeruar tokat dhe territoret e tyre. Ata i detyruan fiset arabe të bëheshin wehhabi. Ata i vranë të gjithë ata që s’u besuan atyre. Fshatarët, nga frika e vdekjes, iu bindën emirit të Dar’ijjes, Muhammed ibn Sa’udit. Të bërit ushtarë të emirit u shkonte shumë për shtat dëshirave të tyre për të sulmuar jetën, pronën dhe nderin e jowehhabive.
Vëllai i Muhammed ibn ‘Abdul-Wehhabit, Shejh Sulejmani, ishte një ‘alim i Ehl-i Sunnetit. Ky njeri i bekuar e hodhi poshtë wehhabizmin në librin e tij es-Sawa‘ik ul-Ilahijje fi’r-raddi ‘ala’l-Wehhabijje e punoi kundër përhapjes së bindjeve të tij heretike.
Mësuesit e Muhammedit, që e kuptuan se ai i kishte hapur rrugë së keqes, i hodhën poshtë librat e tij devijues. Ata deklaruan se ai ishte shmangur dhe e rrëzuan wehhabizmin, përmes ajeteve dhe haditheve. Megjithatë, të gjitha këto e rritën urrejtjen dhe armiqësinë e wehhabizmit kundër muslimanëve.
Parimet heretike të wehhabizmit u përhapën jo vetëm me fjalë por edhe me mizori e gjakderdhje. Ndër mizorët që i ngjyen duart me gjak të pafajshëm në këtë drejtim, emiri i Dar’ijjes - Muhammed ibn Sa’udi, ishte më zemërguri. Ky njeri, që është paraardhësi i emirëve të Arabisë Saudite, vinte nga fisi i Banu Hanifes dhe ishte një nga pasardhësit e atyre që i kishin besuar Musejleme el-Kedhdhabit (‘gënjeshtarit’) si profet.
Wehhabitë shtiren sikur janë të sinqertë në besimin në Njëshmërinë e Allahut dhe se kësisoj i shmangen mosbesimit, dhe gjoja se të gjithë muslimanët kishin qenë politeistë për gjashtëqind vjetë e se wehhabitë po përpiqeshin t’i shpëtonin nga kufri. Për të mbështetur idetë e tyre, ata përmendin ajetin e pestë të Sures Ahkaf dhe ajetin 106 të Sures Junus. Ndërkohë, të gjitha komentimet (tefsir) të Kur’anit shkruajnë njëzëri se këto dy ajete dhe shumë të tjera si këto janë zbritur për politeistët. Ajeti i parë thotë: {Kush është më i humbur se ai që pos Allahut lut diçka që nuk i përgjigjet atij deri në Kijamet, sepse ata (që luten) janë gafilë ndaj lutjes së tyre}. Kurse ajeti i dytë thotë: {Dhe mos lut tjetërkënd pos Allahut, ndonjë (idhull) që nuk të sjell as dobi as dëm; e nëse e bën atë, dije se i ke bërë padrejtësi vetvetes.}
Në librin e tyre Keshf esh-Shubhat, wehhabitë e keqinterpretojnë ajetin e tretë të Sures Zumer, ku Allahu thotë: {Ndërsa ata që në vend të Tij adhurojnë miq të tjerë (duke thënë): ‘ne nuk i adhurojmë ata për tjetër, vetëm që të na afrojnë sa më pranë Allahut’}. Ky ajet citon fjalët e politeistëve që adhurojnë idhuj. Wehhabitë ia përngjisin muslimanët që kërkojnë shefa’at (ndërmjetësim) atyre politeistëve dhe pohojnë me qëllim se edhe politeistët besonin se idhujt e tyre nuk kishin fuqi krijuese e se vetëm Allahu ishte Krijuesi. Duke interpretuar këtë ajet, libri Ruh ul-Bejan thotë:

Qeniet njerëzore janë krijuar me aftësinë për ta njohur (dhe pranuar) Krijuesin që i ka krijuar ato dhe gjithçka tjetër. Çdo krijesë njerëzore e ndjen dëshirën për ta adhuruar krijuesin e vet dhe për t’iu afruar Atij. Mirëpo, kjo aftësi dhe dëshirë mund të zhvleftësohet, sepse, nefsi (egoja), Shejtani ose shoqëria e keqe mund ta mashtrojnë njeriun, e për pasojë, me shkatërrimin e kësaj dëshire të brendshme, njeriu bëhet ose politeist ose jobesimtar në Krijuesin dhe në Ditën e Gjykimit, si masonët ateistë. Gjëja e çmuar është ma’rifa që buron nga teuhidi. Shenja e saj është besimi në profetët dhe librat e tyre duke i ndjekur ata, pra ajo është rast i të afruarit tek Allahu. Shejtani ishte krijuar për të bërë sexhde, por ai refuzoi të ulej në sexhde në një mënyrë të pahijshme për krijimin e tij dhe gjithashtu disa mendimtarë u bënë jobesimtarë sepse kërkuan t’i afroheshin Allahut jo duke ndjekur profetët, por mendjen e tyre. Për t’iu afruar Allahut, muslimanët i përmbahen Sheri‘atit, gjë që ua mbush zemrat me dritë shpirtërore, dhe cilësia hyjnore e bukurisë (xhemal) shpaloset në zemrat e tyre. Përkundrazi, politeistët, për t’iu afruar Allahut, nuk ndjekin as Profetin as Sheri‘atin, por nefset (egot) dhe bida’tet (shpikjet) e tyre, e kësisoj zemrat e tyre nxihen dhe shpirtrat u errësohen. Në fund të këtij ajeti, Allahu thotë se ata gënjejnë në pohimin e tyre, {Ne nuk i adhurojmë ata për tjetër veçse që të na afrojnë sa më afër Allahut}. Siç kuptohet lehtë, është padrejtësi e madhe nga ana e wehhabive që t’i marrin ajetin 25 të Sures Lukman që thotë: {Nëse i pyet ata (jobesimtarët): ‘Kush i krijoi qiejt dhe tokën?’, me siguri do të të thonë: ‘Allahu’} dhe ajetin 87 e Sures Zuhrufë që thotë: {Po nëse i pyet: ‘Kush i krijoi ata?’, me siguri do të thonë: ‘Allahu’} si argumente dhe të pohojnë: “Edhe politeistët e dinin se Krijuesi ishte vetëm Allahu. Ata i adhuronin idhujt që ata të ndërmjetëonin për ta në Ditën e Gjykimit. Për këtë arsye ata u bënë politeistë (mushrikunë) dhe jobesimtarë (kafirunë).

Këto fjalë të wehhabive janë shumë të gabuara dhe të pambështetura, sepse ne muslimanët nuk adhurojmë as profetët, as eulija’të e as nuk themi se ata janë shokë ose partnerë të Allahut. Ne besojmë se profetët dhe eulija’të janë krijesa dhe qenie njerëzore që nuk duhen adhuruar. Ne besojmë se ata janë krijesat e dashura të Allahut dhe Allahu do t’i mëshirojë krijesat e Tija për hir të të dashurve të Tij. Vetëm Allahu është Ai që krijon dëmin dhe dobinë. Vetëm Ai është i denjë për adhurim. Ne themi se ai i mëshiron krijesat e Tija njerëzore për hir të të dashurve të Vet. Kurse politeistët thonë se idhujt e tyre nuk janë krijues, duke besuar se këta janë të denjë për t’u adhuruar dhe ja përse ata i adhurojnë. Duke qenë se ata pohojnë se idhujt janë të denjë për t’u adhuruar, ata bëhen politeistë. Përndryshe, ata s’do të ishin bërë politeistë pse thonë që duan t’u bëhet ndërmjetësim.
Shihet qartë se përngjitja e Ehl-i Sunnetit me jobesimtarët idhujtarë, nga ana e wehhabive, është majft e gabuar. Të gjitha ajetet që ata parashtrojnë janë zbritur për jobesimtarët dhe politeistët idhujtarë. Libri i tyre, Keshf ul-Shubuhat i shtrembëron kuptimet e ajeteve dhe përdor sofizma, duke thënë se muslimanët e Ehl-i Sunnetit janë politeistë. Ai rekomandon që muslimanët jowehhabi duhen vrarë dhe se prona e tyre duhet plaçkitur.
Hazreti ‘Abdullah ibn ‘Umeri r.a. transmeton dy hadithe që thonë:

Ata e kanë braktisur rrugën e drejtë. Ata u kanë mveshur muslimanëve [kuptimin e] ajeteve që janë zbritur për jobesimtarët.
Nga ato që frikësohem për ummetin tim, gjëja më e tmerrshme është interpretimi i tyre i Kur’anit sipas opinioneve të tyre dhe shpjegimeve të tyre pa vend.

Këto dy hadithe paralajmëronin shfaqjen e wehhabive dhe faktin se, duke i keqinterpretuar ajetet që ishin zbritur për jobesimtarët, ata do t’ua vishnin muslimanëve.
Një tjetër person që, duke e kuptuar se Muhammed ibn ‘Abdul-Wehabi kishte ide heretike dhe më vonë do të bëhej i dëmshëm, e këshilloi atë ishte Muhammed ibn Sulejman el-Medeni (vdiq në Medine më 1194 H./1779), një nga ‘ulematë e mëdhenj të Medines. Ai ishte jurist shafi‘i dhe shkroi shumë libra. Shënimet e tij për librin et-Tuhfet ul-Muhtaj, një koment mbi librin Minhaxh, i dhanë atij famë të madhe. Në librin dy-vëllimësh el-Fetawa, që rrëzon wehhabizmin, ai shkruan:

O Muhammed ibn ‘Abdul-Wehhab! Mos i shaj muslimanët! Për hir të Allahut, po të këshilloj. Po, nëse dikush thotë se dikush tjetër nga Allahu i krijon veprat, thuaja atij të vërtetën! Por ata që u përmbahen mjeteve (wasile) dhe që besojnë se, si shkaqet ashtu dhe fuqia vepruese në to janë krijuar nga Allahu, s’mund të quhen qafirë. Më mirë të quhet një musliman qafir sesa të gjthë muslimanët. Ai që braktis tufën do shmanget më kollaj. Ajeti 115 i Sures Nisa’ e vërteton fjalën time: {Kush i kundërvihet të Dërguarit, pasi që i është bërë e qartë e vërteta dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë atë në atë që ka zgjedhur dhe e fusim në Xhehenem. Përfundim i keq është ai.}

Ndonëse wehhabitë kanë një numër të madh parimesh të gabuara, besimi i tyre mbështetet në tre rrënjë:

1. Ata thonë se ‘ibadetet përfshihen në iman dhe ai që nuk kryen një farz (për shembull faljen e namazit nga përtacia, ose dhënien e zekatit nga koprracia, edhe pse e beson se ato janë farze) do të bëhet jobesimtar (kafir); ai duhet vrarë dhe pasuria e tij duhet shpërndarë mes wehhabive.
El-Shehristani shkruan:

‘Ulematë e Ehl-i Sunnetit kanë pohuar njëzëri se ibadetet nuk përfshihen në iman. Ai që nuk e kryen një farz për shkak të përtacisë, ndonëse e beson që është farz, nuk bëhet kafir. Nuk ka patur njëzëshmëri vetëm mbi ata që nuk kryejnë namazin; sipas medhhebit hanbeli, ai që nuk e fal namazin për shkak të përtacisë, bëhet jobesimtar.

Në medhhebin hanbeli thuhet se vetëm ai që nuk fal namazin bëhet jobesimtar. Nuk flitet për ibadete të tjera. Prandaj, do ishte gabim që wehhabitë të konsideroheshin si hanbelitë në këtë drejtim. Ata që nuk i përkasin asnjërit prej katër medhhebeve nuk janë nga Ehl-i Sunneti. Më parë kemi shpjeguar se as ata që nuk i përkasin Ehl-i Sunnetit s’mund të jenë hanbeli.

2. Ata pohojnë se ai që kërkon shefa’at nga shpirtrat e profetëve ose eulijave, apo ua viziton varret dhe lutet duke i konsideruar si ndërmjetës bëhet kafir dhe se të vdekurit nuk kanë kurrfarë perceptimi.
Sikur ai që i fliste një të vdekuri në varr të ishte kafir, Pejgamberi ynë s.a, ‘ulematë e mëdhenj dhe eulija’të nuk do të ishin lutur në këtë mënyrë. Ishte praktikë e Profetit tonë s.a. që t’i bënte vizitë Varrezës Bakije në Medine dhe shehidëve të Uhudit. Në të vërtetë, në faqen 485 të librit Fet’h ul-Mexhid të shkruar nga wehhabitë, pohohet se ai i përshëndeste dhe fliste me ta.
Pejgamberi (s.a.) ynë thonte gjithmonë në lutjet e tij: Allahumme inni es’aluke bi-hakki’s-sa’ilina ‘aleike (O Zoti im, po Të kërkoj në emër të atyre që Ti u ke dhënë saherë që Të kanë kërkuar) dhe ka rekomanduar që të lutemi kështu. Kur shkoi tek Fatime bint Esedi, nëna e Hazreti ‘Aliut, me duart e tij të bekuara të ngritura lart ai tha: Ighfir li-ummi Fatimete bint Esed we wassi’ ‘alejhe med-helehe bi-hakki nebijjike we’l-enbia’i ledhine min kabli. Inneke erham ur-rahimin. (O Allah! Falja nënës Fatime bint Esed mëkatet e saja. Zgjeroja vendin ku ndodhet! Pranoje këtë lutje timen për hakkun e Profetit Tënd dhe të profetëve që erdhën para meje! Vërtet, Ti je më i Mëshirshmi i mëshiruesve!)
Në një hadith të transmetuar nga Nesa’iu dhe Tirmidhiu, thuhet se Pejgamberi (s.a.) e urdhëroi një të verbër, që i kërkoi të lutej për shërimin e tij, të merrte abdes, të falte dy rekate namaz dhe atëherë të thonte: Allahumme inni as’aluke we atawaxhxhahu ileike bi nebijjike Muhammedin nebi’r-Rahmeh, ja Muhammedu inni atawaxhxhahu bike ila Rabbi fi haxhatihe dhehi li tekdije li, Allahumme fe-sheffi’hu fijje. Në këtë lutje, njeriu i verbër u urdhërua ta merrte Hazreti Muhhamedin si ndërmjetës që du’aja e tij të pranohej. Sahabët e recitonin shpesh këtë lutje. Ajo citohet edhe në librin el-Hisn ul-Hasin me referencat përkatëse dhe, në shpjegimet e saj, interpretohet “kthehem drejt Teje nëpërmjet Pejgamberit Tënd”.
Këto du’a tregojnë se lejohet të vendosen ata që duhen nga Allahu si ndërmjetës dhe t’i lutemi Allahut “për hir të tyre”.
Shejh ‘Ali Mahfudh (v. 1361 H./1942), një nga ulematë e mëdhenj të Universitetit të el-Ez’herit e lavdëron mjaft Ibn Tejmijjen dhe ‘Abduhun në librin e tij el-Ibda’. Megjithatë, ai gjithashtu shkruan:

Nuk është e drejtë të thuhet se eulija’të kontrollojnë çështjet e dynjasë pas vdekjes, si p.sh. shërimin e të sëmurëve, shpëtimin e atyre që janë në prag të mbytjes, të ndihmuarit e atyre që janë përballë armikut dhe gjetjen e sendeve të humbura. Është e gabuar të thuhet se, ngaqë eulija’të janë shumë të mëdhenj, Allahu ua ka lënë këto detyra atyre dhe se ata bëjnë çfarë duan e se ai që kapet pas tyre nuk do të humbasë. Mirëpo, ndër eulija’të e Tij, Allahu bekon ata që do Ai, qofshin gjallë a të vdekur dhe nëpërmjet kerameteve të tyre Ai shëron të sëmurin, shpëton atë që është duke u mbytur, ndihmon atë që ndodhet përballë armikut dhe bën që gjërat e humbura të gjehen. Kjo është logjike. Edhe Kur’ani na i mëson këto fakte.

Hazreti ‘Abdul-Ghani en-Nebulusi ka thënë:

Një hadith kudsi, që Buhariu e transmeton nga Ebu Hureira, tregon: “Allahu Te’ala ka thënë: ‘Robërit e mi nuk Më afrohen më shumë sesa nëpërmjet farzeve. Nëse robërit e Mi bëjnë ibadete shtesë dashuria Ime për ta rritet saqë Unë bëhem veshi me të cilin dëgjojnë, syri me të cilin shikojnë, dora me të cilën veprojnë dhe këmba me të cilën ecin dhe Unë u jap çfarëdo që të Më kërkojnë. Nëse besojnë te Unë, Unë i mbroj ata.’” Ibadetet shtesë të përmendura këtu janë [siç shkruhet në komentin e Tahtawiut] sunnetet dhe nafilet e kryera nga ata që kanë bërë farzet. Ky hadith tregon se ai që, pasi ka kryer farzet (adhurimet e detyrueshme), kryen edhe nafile do të fitojë dashurinë e Allahut dhe lutjet e ti do të pranohen.

Qofshin gjallë apo të vdekur, kur luten për të tjerët, njerëz të tillë marrin atë që kërkojnë. Ata madje dëgjojnë edhe kur janë të vdekur. Ashtu sikurse edhe kur ishin gjallë, ata nuk i kthejnë lutësit mbrapsht me duart bosh, por luten për ta. Për këtë arsye, një hadith pohon: “Kur jeni në telashe, kërkoni ndihmën e atyre që janë në varre!”

Në të vërtetë, Muslimanët mbeten akoma muslimanë kur ndodhen në varr mu ashtu siç janë edhe kur ndodhen në gjumë. Pejgamberët janë akoma pejgamberë pas vdekjes mu ashtu siç ishin kur ndodheshin në gjumë. Sepse, është shpirti ai që e bën dikë musliman apo pejgamber. Kur njeriu vdes, shpirti i tij nuk ndryshon. Ky fakt është shtjelluar në librin ‘Umdat ul-Aka‘id nga imam ‘Abdullah en-Nasifi. Në mënyrë të ngjashme, eulija’të mbeten akoma eulija’ edhe kur janë të vdekur, mu ashtu siç ishin kur ndodheshin në gjumë. Në një tjetër libër tonin, kemi vërtetuar se eulija’të zotërojnë keramete edhe pas vdekjes.


Vazhdon.

[Bani gjk]

Dijetari hanefi Ahmed ibn Sejjid Muhammed el-Mekki el-Hamawi dhe dijetarët shafi’i Ahmed ibn Ahmed es-Suxha’i dhe Muhammed esh-Shabrawi shkruan punime ku vërtetuan me argumente të dokumentuara se eulija’të zotëronin keramete, se kerametet e tyre vazhdonin pas vdekjes dhe se tewesuli dhe istighadha pranë varreve të tyre ishte e lejuar (xha’iz).
Gjithashtu,Një hadith i saktë, që përcillet nga Hudheime, Dar Kutniu dhe Taberaniu, i cituar nga ‘Abdullah ibn ‘Umeri r.a., pohon: “Më është bërë waxhib të ndërmjetësoj për ata që do të vizitojnë varrin tim.” Imam el-Menawi, gjithashtu, e ka cituar këtë hadith në Kunuz ul-Haka’ik. Përveç kësaj, ai përcjell hadithin: “Pas vdekjes sime, të vizituarit e varrit tim është sikur të vizituarit tim kur jam gjallë” nga Ibn Hibbani, si dhe hadithin “Unë do të ndërmjetësoj për atë që viziton varrin tim” nga Taberaniu. Dy hadithet marfu’ të mëposhtme, i pari i cituar nga Imam el-Bezzari prej ‘Abdullah ibn ‘Umerit r.a. dhe i dyti i transmetuar te Sahihu i Muslimit po prej ‘Abdullah ibn ‘Umerit, njihen prej thuajse çdo muslimani: “Më është bërë hallall që të ndërmjetësoj për ata që do të vizitojnë varrin tim”; “Ditën e Gjykimit, do të ndërmjetësoj për ata që do të vijnë në Medine për të më vizituar varrin.”

Është lajm i madh ai që thuhet në hadithin “Ai që kryen haxhin dhe pastaj viziton varrin tim do të [jetë sikur të më] ketë vizituar kur kam qenë gjallë”, transmetuar nga Taberaniu, Dar Kutniu dhe ‘Abdur-Rahman ibn el-Xheuzi. Hadithi “Ai që nuk më viziton pas kryerjes së haxhit do të më ketë ofenduar”, që transmetohet nga Dar Kutniu, aludon për ata që, pa ndonjë arsye, mospërfillin vizitën e varrit të Profetit (s.a.) pas haxhit.
‘Abdul-‘Azizi, rektor i Universitetit Islamik të Medines, shkruan në librin e tij Tehkik we Ideh:
Asnjë prej haditheve [të mësipërme, që e rekomandojnë vizitën] nuk ka sened apo argument. Shejh ul-Islam Ibn Tejmijje ka thënë se të gjitha ato ishin mawdu’.

Ai i mohon ato, sikurse të gjithë wehhabitë, megjithë faktin se sened-et e këtyre haditheve janë dokumentuar në hollësi në vëllimin e tettë të komentit të Zarkaniut për librin el-Mewahib, si dhe në fund të veprës Wafa’ ul-Wafa’ të ‘Alame Samhudiut. Në këto libra shkruhet gjithashtu se këto hadithe janë hasen dhe se komenti i Ibn Tejmijjes është i pabazë. Rektori dhe ligjëruesit e Universitetit të Medines pra, përpiqen të shpifin ndaj shkrimeve të ‘ulemave të Ehl-i Sunnetit dhe të përhapin bindjet wehhabiste në mbarë botën, nëpërmjet librave të tyre.
Për t’i detyruar muslimanët dhe jomuslimanët që të besojnë se janë muslimanë të vërtetë, wehhabitë ndjekin një politikë të re. Ata kanë themeluar një qendër islame me emrin Rabitat ul-Alam el-Islami në Mekë dhe kanë grumbulluar njerëz të paditur nga predikuesit fetarë që i kanë zgjedhur nga çdo vend, të cilëve u paguajnë rroga të majme në qindra flori. Për shkak se këta injorantë fetarë nuk kanë dituri rreth librave të ulemave të Ehl-i Sunnetit, ata i përdorin si vegla. Nga kjo qendër, ata përhapin bindjet heretike të wehhabizmit, që ata i quajnë “fetva të unitetit musliman.”
Ka shumë hadithe që tregojnë se Resulullahu (s.a.) është i gjallë në varrin e tij, në një nivel të veçantë ekzistence. Të qenit e tyre të shumtë tregon se këto hadithe janë të bazuara. Nga këto, dy hadithet vijuese janë të regjistruara në gjashtë librat e famshëm të hadithit (sihah us-sitteh):

Unë do ta dëgjoj salavatin që bëhet në faltoren time dhe do të njoftohem për salavatin e bërë në largësi.

Nëse dikush bën salavat në faltoren time, Allahu dërgon një melek dhe më informon për atë salavat. Unë do të ndërmjetësoj për atë në Ditën e Kijametit.

Nëse një musliman shkon te varri i një muslimani të vdekur, të cilin e njihte kur ishte gjallë, dhe e përshëndet, muslimani i vdekur do ta njohë e do t’i përgjigjet atij. Një hadith i përcjellë nga Ibn Ebi Dunija tregon se një musliman i vdekur e njeh dhe i përgjigjet atij që e përshëndet, dhe gëzohet. Nëse një person përshëndet njerëzit e vdekur të cilët nuk i njihte, ata kënaqen dhe ia kthejnë selamin. Ndërkohë që muslimanët e mirë dhe shehidët i njohin dhe u përgjigjen atyre që i përshëndesin, a është e mundur që Resulullahu s.a. të mos e bëjë këtë? Ashtu siç ndriçon dielli në qiell tërë botën, po ashtu edhe Resulullahu s.a. u përgjigjet njëkohësisht të gjitha selameve të njëkohshme.
Një hadith thotë:
Pas vdekjes sime, unë do të dëgjoj ashtu siç dëgjoj kur jam i gjallë.

Një tjetër hadith i transmetuar nga Ebu Ja‘la thotë:
Profetët janë të gjallë në varret e tyre. Ata falin namaz.

Ibrahim ibn Bishri dhe Sejjid Ahmed Rifa‘iu dhe shumë eulija’ kanë thënë se ata e kanë dëgjuar përgjigjen kur e kanë përshëndetur Resulullahun (s.a.).
Dijetari i madh musliman Xhelal ed-Din es-Sujuti e shkruajti librin Sheref ul-Muhkam si përgjigje ndaj pyetjes nëse ishte e vërtetë që Sejjid Ahmed Rifa‘iu e kishte puthur dorën e bekuar të Pejgamberit (s.a.). Në këtë libër, ai vërtetoi me argumente logjike dhe hadithe të dokumentuara se Resulullahu s.a. ishte i gjallë në varrin e tij, në një nivel të panjohur ekzistence dhe se ai i dëgjonte e u përgjigjej selameve. Ai shkroi gjithashtu se Natën e Mi‘raxhit, Resulullahu e pa Hazreti Musain (a.s.) duke u falur në varrin e vet.

Në një hadith profetik të transmetuar nga Aishja (r.a.) thuhet:
Po vuaj dhimbjen e mishit të helmuar që kam ngrënë në Hajber. Për shkak të atij helmi, aorta ime thuajse është bllokuar.

Ky hadith tregon se, krahas profetësisë, Allahu i kishte dhënë Hazreti Muhammedit (s.a.), më të lartit të njerëzimit, edhe rangun e shehadetit. Allahu thotë në Kur’an, në ajetin 169 të Sures Al-i Imran: {Kurrësesi të mos mendoni se janë të vdekur ata që ranë dëshmorë në rrugën e Allahut. Përkundrazi, ata janë gjallë dhe ushqehen te Zoti i tyre.} S’ka të dyshuar se ky profet i madh, që është helmuar në rrugën e Allahut, qëndron në majë të rangut të nderuar që përkufizohet në këtë ajet.

Hadithi i transmetuar nga Ibn Hibbani thotë:
Trupat e bekuar të profetëve nuk treten kurrë. Nëse një musliman më dërgon salavat, një melek ma përcjell atë dhe thotë, ‘Fulani i biri i fulanit bëri salavat e të përshëndeti.’

Hadithi i transmetuar nga Ibn Maxheh thotë:
Xhumave bëni vazhdimisht salavate për mua; salavati do të më përcillet sapo të jetë shqiptuar.

Hazreti Ebu Darda’i (r.a.), njëri prej atyre që ishin në shoqërinë e Pejgamberit (s.a.) atë çast, pyeti: “A do të të përcillen ato edhe pasi të kesh vdekur?” I Dërguari i Allahut (s.a.) tha:
Po, do të njoftohem për to edhe pas vdekjes, sepse është haram për tokën që t’i kalbë trupat e profetëve. Ata janë të gjallë pas vdekjes dhe ushqehen.

Pas çlirimit të Kudsit, Hazreti ‘Umeri r.a. shkoi te varri i Pejgamberit (s.a.) dhe e përshëndeti atë. Hazreti ‘Umer ibn ‘Abdul-‘Azizi r.a., që ishte një wali i madh, dërgonte zakonisht zyrtarë nga Damasku në Medine dhe u kërkonte të bënin salavate te varri i Profetit (s.a.) dhe ta përshëndesnin atë. Pasi kthehej prej çdo udhëtimi, Hazreti ‘Abdullah ibn ‘Umeri r.a. shkonte direkt e te dhoma e Profetit s.a. [Huxhret us-Sa’da, vendi ku ndodhen varri i Pejgamberit (s.a) dhe i dy kalifëve që e pasuan]. Në fillim ai vizitonte Resulullahun, pastaj Ebu Bekr es-Siddikun r.a. e pastaj të atin, dhe i përshëndeste ata. Imam Nafi’u thotë: “E kam parë Hazreti ‘Abdullah ibn ‘Umerin më shumë se njëqind herë të shkonte te varri i Profetit (s.a.) dhe të thonte ‘Es-selamu aleikum ja Resulullah!’” Një ditë, Hazreti ‘Aliu r.a. shkoi në Mesxhid el-Sherif dhe kur pa varrin e Hazreti Fatimes (r.a.), filloi të qante, e kur pa varrin e Pejgamberit qau edhe më tepër. Pastaj, ai tha: ‘Es-selamu aleikum ja Resulullah’ dhe ‘Es-selamu aleikum’.

Sipas Imam Ebu Hanifes, në fillim duhet kryer haxhi dhe pastaj të shkohet në Medine për t’i bërë vizitë Resulullahit. Kjo shkruhet në fetvanë e Ebu’l-Laith es-Samarkandit.

Kadi ‘Ijadi, autor i librit Shifa’, Imam Newewiu, që ishte dijetar shafi‘i dhe Imam Humami, që ishte hanefi, kanë pohuar se ka patur ixhma’ (pajtim të njëzëshëm) të ummetit se ishte e domosdoshme të vizitohej varri i Profetit s.a. Ç’është e vërteta, vizitimi i varreve është sunnet, një fakt ky që shkruhet edhe në librin wehhabist Fet’h ul-Mexhid.
Ajeti 63 i Sures en-Nisa’ pohon: {E sikur të vinin ata te ti, pasi ta kenë dëmtuar veten e tyre, e të kërkonin vetë ndjesë te Allahu e edhe i dërguari të kërkojë ndjesë për ta, ata do ta kuptonin se Allahu pranon pendimin dhe është mëshirues.} Ky ajet tregon se Resulullahu s.a. do të ndërmjetësojë dhe shefa’ati i tij do të pranohet. Gjithashtu, ai na urdhëron ta vizitojmë varrin e Pejgamberit dhe të kërkojmë shefa’at.

Një hadith thotë:
Është e përshtatshme nisja për rrugë të gjatë vetëm me nijetin e vizitimit të tre xhamive.

Ky hadith tregon se është vepër e shpërblyeshme që të niset në udhëtim të gjatë duke patur qëllim vizitën e Mesxhid ul-Haramit në Mekë, Mesxhid un-Nebiut në Medine dhe Mesxhid ul-Aksasë në Jerusalem. Për këtë arsye, ata që shkojnë në haxh por nuk e vizitojnë varrin e Profetit (s.a.) në Mesxhid un-Nebi, do të privohen nga ky shpërblim.

Një tjetër hadith thotë:
Mos e bëni varrin tim vend bajrami.

Hazreti ‘Abdul-‘Adhim el-Munziti, një muhadith i njohur, e ka shpjeguar këtë hadith me kuptimin: “Mos e quani si të mjaftueshme që ta vizitoni varrin tim vetëm një herë në vit, si dita e Bajramit. Përpiquni të më vizitoni çdo herë!” Ç’është e vërteta, nuk lejohet falja e namazit në varreza. Thuhet se ky hadith mund të ketë kuptimin: “Mos fiksoni një ditë të caktuar për të vizituar varrin tim.” Në vizitat e tyre te profetët, çifutët dhe të krishterët e kishin zakon të mblidheshin, t’u binin instrumenteve, të këndonin këngë dhe të silleshin në mënyrë ceremoniale. Këto hadithe tregojnë se nuk duhet të bëhemi të hareshëm me gjëra të ndaluara si në ditë feste, nuk duhet t’u biem fyejve ose lodrave gjatë vizitës. Duhet të përshëndesim, të lutemi dhe të largohemi pa qëndruar gjatë.

Imam Ebu Hanife ka thënë se vizita e varrit të Pejgamberit (s.a.) është sunneti më i vlefshëm dhe ka dijetarë që kanë pohuar se ajo është waxhib. Prandaj, vizita e varrit të Profetit (s.a.) lejohet si betim në medhhebin shafi‘i.

Në të vërtetë, në hadithin kudsi “Të mos ishe ti, nuk do t’i kisha krijuar qiejt!” Allahu tregon se Hazreti Muhammedi është Habibullah (i dashuri i Allahut) dhe se Ai e do atë aq shumë. As një person i zakonshëm madje nuk do të refuzonte po t’i kërkohej të jepte diçka për hir të të dashurit të vet. Për dashuruesin është e lehtë të bëjë diçka për hir të të dashurit. Nëse dikush thotë: ‘O Allahu im! Për hir të Habibit Tënd, Muhammedit, po Të kërkoj...’, kjo kërkesë nuk do t’i refuzohet. Mirëpo, çështjet e parëndësishme të kësaj dynjaje nuk janë të denja për të kërkuar hirin e Resulullahit si mjet.

Sejjid Ahmed ibn Zeini Dehlani, myfti i Mekës, ishte ‘alim i madh dhe Shejh el-Khutaba’ i medhhebit shafi‘i, i cili shkroi vepra të shumta. Ai shpjegoi qëllimet e vërteta të wehhabive dhe vërtetoi përmes ajetesh dhe hadithesh se ata ishin të devijuar, pikërisht në librat e tij Khulasat ul-Kelam fi Bejani Umara’i beled ul-Haram, Fi’r-Raddi ‘ala’l-Wehhabijjeti atba’u Medhhebi Ibn Tejmijje dhe ed-Durar us-Senijje fi’r Raddi ‘ala’l-Wehhabijje. Në veprën Khulasat ul-Kelam, ai tregoi se si wehhabitë i mashtronin muslimanët e paditur dhe ua hodhi poshtë një nga një të gjitha pretendimet. Ai e vërtetoi se fjalët e tyre ishin gënjeshtra dhe shpifje. Ai shkruan:

Është e e pranueshme dhe e lejueshme të lutesh me ndërmjetësimin e Resulullahut (s.a.) kur ai është i vdekur, ashtu siç bëhej kur ai ishte gjallë. Po ashtu, në hadithe tregohet se lejohet lutja me ndërmjetësimin e eulija’ve dhe muslimanëve të devotshëm. ‘Ulematë e Ehl-i Sunnetit thonë se vetëm Allahu është Ai që jep efektshmërinë, që krijon, sajon, bën dobi ose dëm dhe asgjëson. Ai nuk ka shok. As profetët e as ndonjë person tjetër i gjallë a i vdekur nuk mund të krijojnë efektshmëri, dëm apo dobi. Mirëpo, duke qenë se ata janë shërbëtorët e dashur të Allahut, ne kërkojmë bekime përmes tyre. Wehhabitë besojnë se të gjallët kanë efekt por të vdekurit jo. Në faqet 70, 77, 98, 104, 239, 248, 323, 503 e 504 të librit Fet’h ul-Mexhid shkruhet: “Ai që kërkon një person të vdekur ose një person të gjallë që nuk është i pranishëm, për diçka, bëhet mushrik. Njeriut mund t’i kërkohet vetëm ajo që është brenda aftësisë së tij. Nuk lejohet të kërkohet ajo që është vetëm në Fuqinë e Allahut.” Në faqen 70, shkruhet: “Një person i gjallë mund të lutet për gjërat që i janë kërkuar dhe Allahu ia pranon du‘anë dhe e krijon atë gjë. T’i kërkosh një të vdekuri ose një të papranishmi do të thotë t’i kërkosh atë që nuk është në fuqinë e tij, çka përbën shirk.” Në faqen 136, shkruhet: “Të kërkosh bekime me varret e salihinëve është shirk tamam si adhurimi i Latit e i Menatit.” Në faqen 208, shkruhet: “Është shirk t’u kërkohet të vdekurve ajo për të cilën kemi nevojë ose t’i kërkojmë një të vdekuri pa u lejuar nga Allahu dhe ata nuk janë vendosur si ndërmjetës. Kushti i ndërmjetësimit është imani. Por njeriu që u kërkon të vdekurve të ndërmjetësojnë është mushrik. Kjo e pamundëson ndërmjetësimin.” Në fakt, libri bie në kundërshti me vetveten - në faqen 200 shkruhet: “Qielli i frikësohet Allahut. Allahu krijon vetëdije tek qiejt. Ato perceptojnë. Në Kur’an thuhet se qiejt dhe toka e madhërojnë Allahun. Sahabët kanë dëgjuar copat e gurit duke madhëruar dhe lartësuar Allahun kur Pejgamberi s.a. i mori këto në duart e tij. Shtylla e Hannanes në Mesxhid rënkonte dhe ushqimi e madhëron dhe e lartëson Allahun.” Thënia se profetët dhe eulija’të nuk kanë perceptim, ndërkohë që malet, gurët dhe shtyllat kanë perceptim dhe vetëdije tregon mendjecektësinë e tyre. Wehhabitë bëhen politeistë duke pretenduar se të gjallët mund të ndërmjetësojnë por të vdekurit jo. Sepse ky pohim do të thotë se të gjallët dëgjojnë dhe ndikojnë, kurse të vdekurit nuk dëgjojnë e nuk ndikojnë dhe se të tjerë krahas Allahut mund të ndikojnë – e ata i quajnë politeistë ata që besojnë kështu. Realiteti është se të vdekurit dhe të gjallët janë ndërmjetës. Vetëm Allahu ndikon dhe krijon. Pretendimi se Imam Ebu Hanife e ndaloi lutjen me ndërmjetësinë e Resulullahut s.a., që ndodhet në Tefsir-in e ‘Alusiut, është i rremë, sepse asnjë dijetar nuk e ka transmetuar ndonjëherë një gjë të tillë nga Imam A’zami. ‘Ulematë kanë deklaruar se ai është i lejueshëm. Fjalët tewessul, teshaffu’, istighadha e tewaxhxhuh kanë të njëjtin kuptim. Ato lejohen të gjitha. Në Sahih-un e Buhariut shkruhet: “Ditën e Kijametit, njerëzit do të kërkojnë në fillim ndërmjetësimin e Hazreti Ademit.”

Hazreti Bilal ibn Harithi, një nga sahabët e shquar, vizitoi varrin e Resulullahit s.a dhe tha: “O Resulullah! Lutu për ummetin tënd që të bjerë shi!” dhe me të vërtetë që ra shi. Jobesimtarët, që thanë se idhujt do të ndërmjetësonin për ta, adhuronin idhuj. Mirëpo besimtarët që kërkojnë ndërmjetësim nuk i adhurojnë profetët apo eulija’të. Libri i wehhabive vazhdon: “Në Kur’an thuhet se ndërmjetësimi do të bëhet vetëm me lejen e Tij dhe se vetëm disave do u pranohet ndërmjetësimi. Si e di personi, që kërkon ndërmjetësim, nëse Pejgamberit do i lejohet të ndërmjetësojë për të? Për më tepër, si e di që është nga të pranuarit?” Këto fjalë u bien në kundërshtim si haditheve ashtu edhe vetë librit, sepse në faqen 208 të tij thuhet: “Parakusht i ndërmjetësimit është imani.” Në lutjen e rekomanduar pas ezanit, përmendet se Allahu i ka premtuar Pejgamberit s.a. tonë cilësitë e fadile-s dhe wasile-s. Ai deklaroi se do të ndërmjetësonte për ata që e recitojnë këtë du‘a, për ata që bëjnë salavat dhe për ata që e vizitojnë varrin e tij. Po ashtu, shumë hadithe të tjera tregojnë se Pejgamberit tonë (s.a.) i është lejuar ndërmjetësimi për kë të dëshirojë ai. Hadithi: “Unë do të ndërmjetësoj për ata që kanë kryer mëkate të mëdha” tregon se ai do të lejohet të ndërmjetësojë për këdo që ka iman. Nga dyzet hadithet në faqen 130 të librit Shewahid ul-Hakk, i trembëdhjetti thotë: “Unë do të ndërmjetësoj në Ditën e Gjykimit. Unë do të them: ‘O Allah! Vendosi ata që kanë edhe një grimcë iman në zemrat e tyre, në xhennet.’ Ata do të hyjnë në xhennet. Pastaj, do t’u them atyre që kanë diç në zemrën e tyre që të hyjnë në xhennet. Edhe Bukhariu e transmetoi këtë hadith. Istighadha d.t.th. tewessul, ‘të vendosësh dikë si ndërmjetës, të kërkosh ndihmën e tij dhe lutjen e tij.’ T’i kërkosh dikujt shefa’at d.t.th. t’i lutesh Allahut që ta lësh këtë botë më iman për hir të Tij. Në shumë vende të libirt wehhabi Fet’h ul-Mexhid, sidomos në f. 323, se: “Është shirk t’i kërkohet ndërmjetësim dikujt që s’është i pranishëm. Allahu urdhëron luftë kundër mushrikëve.” Kurse Resulullahu (s.a.) e kishte zakon t’i thonte vetes: “O Muhammed, po i drejtohem Allahut duke të vendosur ty si ndërmjetës.” Pas vdekjes së tij, sahabët e përsërisnin shpesh këtë lutje. Nj hadith i transmetuar nga Taberaniu pohon: “Nëse dikujt që ka mbetur i vetëm në shkretëtirë i humbet diçka, ai duhet të thotë: ‘O shërbëtorët e Allahut, ndihmomëni!’, sepse Allahu ka shërbëtorë që ju nuk i shihni.” Ibn Haxher el-Mekki shkruan në komentin e tij të veprës Idah el-Menasik se kjo lutje është vërtetuar disa herë si e frytshme. Siç transmeton Ebu Davudi dhe shumë të tjerë, një natë, kur ishte në udhëtim, Pejgamberi s.a. tha: “O toka e Zotit tim! I mbështetem Allahut ndaj të këqijave të tua.”


Vazhdon.

[Bani gjk]

Imam Ebu Hanife ka thënë:
Isha në Medine. Shejh Ejjub es-Sahtiani, që ishte një musliman i devotshëm i mirënjohur, shkoi në Mesxhid el-Sherif. Unë e ndoqa nga pas. Hazreti Shejhu qëndroi me fytyrë nga varri i Resulullahut dhe me shpinë nga kibla. Pastaj, ai doli jashtë.

Hazreti Ibn Xhema’a shkruan në librin e tij el-Mensek ul-Kebir:
Gjatë zijaretit, pas faljes së dy rakteve dhe lutjes pranë minberit, duhet t’i qëndrojmë Huxhret-i Sa’dasë nga ana e kibles, duke patur kokën e bekuar të Pejgamberit nga e majta, duhet të qëndrojmë dy metra larg murit të el-Merkad ush-Sherif. Pastaj, duke e lënë pas murin e kibles dhe duke u kthyer ngadalë gjersa të vihemi përballë Muwaxhahat us-Sa’adasë, duhet të japim selam. Kjo është kështu në të gjitha medhhebet.

Duke shpjeguar pikën 23 të librit Shkatërrimet e Shkaktuara nga Gjuha, ‘Abdul-Ghani en-Nebulusi shkruan:
Është mekruh që, gjatë lutjes, të thuhet ‘për hakkun e profetëve’ ose ‘për hakkun e fulan eulijaje’ dhe t’i kërkohet Allahut diçka duke thënë ashtu, sepse është thënë që asnjë krijesë nuk ka kurrëfarë të drejte (hakk) mbi Allahun, d.m.th. Allahu nuk ka pse bën asgjë të kërkuar prej kujdto. Kjo është e vërtetë, mirëpo Allahu u ka premtuar shërbëtorëve të Tij të dashur dhe ua ka njohur të drejtën e tyre mbi Veten e Tij, d.m.th. Ai do ua pranojë lutjet. Allahu ka thënë në Kur’an se Ai u ka dhënë të drejta robërve të Tij ndaj Vetes, p.sh. {është detyrë e Allahut t’i ndihmojë besimtarët}. Në librin el-Fetawa el-Bezazijje shkruher: “Lejohet kërkimi i diçkaje për hir të një profeti ose një eulijaje të gjallë ose të vdekur, duke përmendur emrin e tij.

Sikurse shihet, dijetarët muslimanë kanë thënë se lejohej t’i lutemi Allahut përmes hakkut dhe dashurisë që Allahu u ka dhënë të dashurve të Tij. Asnjë dijetar nuk ka thënë që do të ishte shirk të luteshe me idenë se njerëzit kanë të drejta te Allahu. Vetëm wehhabitë thonë ashtu. Ndonëse e lavdërojnë veprën el-Fetawa el-Bezazijje në librin e tyre Fet’h ul-Mexhid e i parashtrojnë fetvatë e tij si argumente, wehhabitë i kundërvihen atij në këtë drejtim. Gjithashtu, Hadimi, duke shpjeguar Shkatërrimet e Sjella nga Gjuha, ka shkruar:

Pejgamberi e shqiptoi shpesh ‘Për hakun e Profetit Tënd Muhammed’ dhe, gjatë viteve të luftës ai kërkoi ndihmën e Allahut për hakun e të varfëve në mesin e muhaxhirëve. Po ashtu, shumë ulema muslimanë thonin gjatë lutjeve: ‘Për hir të atyre njerëzve që Ti u ke dhënë saherë që Të kanë kërkuar’ dhe ‘Për hakkun e Muhammed el-Gazaliut’, dhe ata i kanë shkruar këto du‘a në librat e tyre.

Libri el-Hisn ul-Hasin është plot me lutje të tilla. Edhe në veprën Ghalijje të Alusiut madje, shkruhet se kur Hazreti Ademi a.s. kërkoi faljen e Allahut për hir të Hazreti Muhammedit s.a., Allahu tha: “Ai është krijesa më e dashur për mua. Po të fal për hakkun e tij. Të mos ishte Muhammedi, nuk do të të kisha krijuar.”

Autori wehhabi shkruan:

Imam Zejn ul-‘Abidini pa një njeri duke u lutur pranë varrit të Pejgamberit (s.a.) dhe e ndërpreu, duke i përmendur hadithin: “Dërgoni salavate mbi mua, kudo që të jeni, salavatet tuaja do të më përcillen.”

Ai e tregon ngjarjen në mënyrë të shtrembëruar dhe pastaj vazhdon:

Prandaj, është haram të shkohet pranë një varri dhe të bëhen du‘a e salavate, që është sikur t’i bësh varret xhami. Është haram për ata që shkojnë të falin namaz në Mesxhid un-Nebi, që t’i afrohen varrit me qëllim që të japin selam. Asnjë prej sahabëve nuk kanë vepruar kështu. Ata i ndalonin ata që donin të vepronin ashtu. Asnjë vepër tjetër përveç salavatit dhe selamit të dhënë nga ky ummet nuk do t’i përcillet Pejgamberit.

Ai shkruan, gjithashtu, se qeveria saudite ka vendosur ushtarë pranë varrit të Pejgamberit në Mesxhid un-Nebi, për t’i ndaluar muslimanët nga këto gjëra. (f. 234)

Hazreti Jusuf en-Nabhani, i hedh poshtë këto gënjeshtra në shumë vende të librit të tij mbi wehhabizmin:

Imam Zejn ul-‘Abidini r.a. nuk e ka ndaluar zijaretin e varrit të bekuar të Pejgamberit s.a. por ai ka ndaluar sjelljet e papërshtatshme dhe të palejuara gjatë vizitimit. Nipi i tij, Imam Xhafer es-Sadiku, e kishte zakon ta vizitonte varrin e Pejgamberit s.a. dhe, duke qëndruar pranë shtyllës nga ana e Raudasë, ai përshëndeste dhe thoshte: “Koka e tij e bekuar është nga kjo anë.” Thënia ‘Mos e bëni varrin tim vend bajrami’ d.t.th. ‘Mos ma vizitoni varrin vetëm në ditë të caktuara si ditët e Bajramit. Vizitomëni çdo herë’.


Ebu ‘Abdullah el-Kurtubi shkruan në veprën e tij et-Tedhkire se:

Veprat e ummetit të Pejgamberit i përcillen atij çdo mëngjes dhe mbrëmje. (ff. 88, 106). Gjatë vizitës së tij te varri i Pejgamberit, kalifi Mensur e pyeti Imam Malikun: ‘A duhet të sillem me fytyrë nga varri apo nga kibla?’ Imam Maliku u përgjigj: ‘Si mund ta kthesh fytyrën mënjanë nga Resulullahu? Ai është shkaku i faljes tëndë dhe të babait tënd, Ademit.’ (ff. 89, 116) Hadithi ‘vizitojini varrezat!’ përbën një urdhër. Nëse gjatë vizitës kryhet ndonjë haram, atëherë nuk është vizita ajo që duhet ndaluar, por harami. (f. 92) Imam Newewiu thotë në veprën e tij Edhker: ‘Është sunnet të vizitohen varreza e Pejgamberit dhe ato të muslimanëve të devotshëm dhe të qëndrohet një kohë të gjatë në vende të tilla zijareti.’ (f. 98) Në veprën e tij Fet’h ul-Kadir, Ibn Humami citon hadithin e cituar nga Dar Kutniu dhe el-Bezzari që thotë: ‘Nëse dikush më viziton vetëm me nijet për të më bërë vizitë dhe për të mos bërë asgjë tjetër, ai ka të drejtë të marrë ndërmjetësimin tim në Ditën e Gjykimit.’ (f. 100) Allahu i ka favorizuar eulijatë me keramete. Kerametet e tyre dëshmohen shpesh edhe pas vdekjes së tyre. Ata kanë aftësinë të bëjnë dobi edhe pas vdekjes. Lejohet kërkimi i shefa’atit të tyre tek Allahu. Por ndihma e tyre duhet kërkuar në mënyrë të ligjshme. Nuk lejohet të thuhet ‘Do të jap kaq... për ty nëse më jep atë që kërkoj’, ose ‘nëse ma shëron të afërmin e sëmurë’, siç bëjnë mjaft shpesh të paditurit. Megjithatë, kjo nuk mund të konsiderohet si veprim që shpie në kufr ose shirk, sepse as injoranti më i madh nuk mendon se eulijatë mund të krijojnë. Ata kërkojnë që eulijatë të jenë shkaku në krijimin e Allahut. Ata mendojnë se eulijatë janë krijesa njerëzore që Allahu i do, ndaj dhe thonë: ‘Lutju Allahut të më dhurojë atë që kërkoj! Ai nuk do të ta refuzojë lutjen.’ Ç’është e vërteta, Resulullahu ka thënë: “Shumë njerëz konsiderohen të ulët në status dhe të pavlerë, por ata janë krijesat e dashura të Allahut. Kur ata dëshirojnë të bëjnë diçka, Allahu e krijon atë patjetër.” Ky hadith citohet edhe në faqe 381 të librit wehhabist Fet’h ul-Mexhid. Pikërisht në bindje të haditheve të tilla, muslimanët u kërkojnë eulijave të ndërmjetësojnë. Imam Ahmedi, Shafi‘iu, Maliku dhe Imam-i a’zam Ebu Hanifja kanë thënë se ishte xhaiz (e mundur, e lejuar) që të merrej berekeh (bekim) nëpërmjet varreve të të devotshmëve. Ata që thonë se janë të Ehl-i Sunnetit ose që i përkasin njërit prej medhhebeve të tij duhet të veprojnë sipas asaj që kanë thënë ata Imamë. Në rast të kundërt, mund të shihet se ata nuk janë nga Ehl-i Sunneti por gënjeshtarë. (f. 118)

Lidhur me temën e shkuarjes në haxh në emër të dikujt tjetër, në librin el-Fetawa el-Hindijje shkruhet:

Lejohet që sevabi i një ibadeti t’i kushtohet dikujt. Prandaj, sevabi i namazit, agjërimit, haxhit ose këndimit të Kur’anit, dhikrit, vizitës së varreve të profetëve, shehidëve dhe muslimanëve të devotshëm, ose dhënies së qefinit për të mbështjellë të vdekurin dhe të gjitha bamirësitë dhe veprat e mira mund t’i kushtohen dikujt.


Edhe nga ky citim mund të kuptohet se të vizituarit e varreve të eulijave sjell sevabe.


Nuk është mekruh të varrosen trupat në një ndërtesë që është ndërtuar më parë. Sahabët e varrosën Resulullahin s.a. dhe dy kalifët e tij në një ndërtesë. Asnjëri prej tyre nuk e kundërshtoi këtë! Hadithi: “Ummeti im nuk do të pajtohet kurrë në një gjë të gabuar” na njofton se pajtimi i tyre nuk mund të ketë qenë kufr. Dijetari i madh islam Ibn ‘Abidini ka shkruar:

Disa dijetarë kanë thënë se është mekruh të vendoset një rrobë, fes ose turban mbi varret e muslimanëve ose të eulijave. Libri el-Fetawa el-Huxhxhe thotë se është mekruh nëse ka për qëllim t’i tregojë gjithkujt madhështinë e të varrosurit që ai të mos ofendohet dhe që ata të cilët e vizitojnë të jenë respektues dhe të sjellshëm. Veprat që nuk janë të ndaluara në el-adilet ul-sher’ijje duhen gjykuar sipas nijetit të tyre. Është e vërtetë që në kohën e sahabëve as nuk janë ndërtuar kube mbi varre e as nuk vendoseshin rroba mbi varre. Por asnjëri prej tyre nuk ishte kundër varrosjes së Resulullahit (s.a.) dhe dy kalifëve të tij (r.a.) në një dhomë. Për këtë arsye dhe për të zbatuar urdhrin ‘Mos shkelni mbi varre!’ dhe ‘Mos jini jorespektues ndaj të vdekurve!’ dhe për shkak se ato nuk ndaloheshin, nuk mund të lejohen sikur të ishin bërë më vonë. Të gjithë librat e fikh-ut tregojnë se menjëherë pas tavafit të lamtumirës, është e dmosdoshme që dilet nga Mesxhid el-Harami në shenjë respekti ndaj Qabes. Kurse sahabët, për shkak të respektit të tyre ndaj Qabes në çdo pikë, nuk e bënin këtë. Duke qenë se brezat pasardhës nuk ishin në gjendje të tregonin një nderim të tillë, ‘ulematë deklaruan se ishte e domosdoshme të tregohej respekt duke dalë nga Mesxhidi me fytyrë drejt tij. Kështu, ata na e mundësuan që edhe ne të jemi respektues si sahabët. Po ashtu, u bë e lejuar që të mbuloheshin varret e të devotshmëve dhe të eulijave me rroba ose të ndërtoheshin kube mbi to për të treguar respekt sikurse sahabët. Dijetari i madh ‘Abdul-Ghani en-Nebulusi e shpjegon këtë në hollësi në librin e tij Keshf un-Nur.

Në fund të librit Halebi-i Kebir, shkruhet:

Nëse një person vendos që toka e tij të bëhet varrezë dhe nëse ka vend, lejohet që të ndërtohet një tyrbe në të, për të varrosur trupat. Kur nuk ka hapësirë tjetër, kjo tyrbe do të rrënohet dhe varret do të gërrmohen. Sepse ky vend i përket vakfit, me nijetin për të qenë varrezë.

Sikur ndërtimi i tyrbeve të ishte njohur si shirk, ose tyrbet të ishin mbajtur si idhuj, do të kishte qenë gjithmonë e domosdoshme që ato të rrënohen.

Libri i njohur i wehhabive thotë:
Ai që kërkon bekim (teberruk) me një pemë, gur, varr ose të ngjashme bëhet mushrik. Varret janë bërë vende ishujtarie duke ndërtuar kube mbi to. Edhe njerëzit e xhahilijetit i adhuronin njerëzit e devotshëm dhe statujat. Sot, nëpër tyrbe dhe varreza kryhen të gjitha këto akte e madje edhe më të tepruara se këto. Përpjekja për t’u kërkuar bekime tek varret e personave të devotshëm është si adhurimi i idhullit el-Lat. Këta mushrikë pandehin se eulijatë i dëgjojnë dhe u përgjigjen lutjeve të tyre. Ata thonë se ata u qasen të vdekurve duke bërë betime dhe duke dhënë lëmoshë për varret. Të gjitha këto veprime janë shirk i madh. Mushriku mbetet mushrik edhe nëse e quan veten ndryshe. Të luturit e të vdekurve me respekt dhe me ndjenjë, therja e kurbaneve, bërja e betimeve dhe veprime të tjera të ngjashme janë të gjitha shirk, sido që ta emërtojnë. Mushrikët e kohës së sotme, duke përdorur fjalën ta’zim (respekt) dhe teberruk e quajnë të lejuar atë që bëjnë.


Në librat e mi të ndryshëm, kam parashtruar përgjigjet e dhëna nga dijetarët muslimanë ndaj talljeve të tilla përçmuese të wehhabive drejtuar muslimanëve të Ehl-i Sunnetit. Ajo që vijon është përkthyer nga libri el-Usul ul-Arba’a fi Tardid el-Wehhabijje, për t’i treguar lexuesit symprehtë se wehhabitë mashtrojnë e devijojnë veten dhe kërkojnë t’i çojnë muslimanët në shkatërrim:

Kur’ani, Hadithi, thëniet dhe veprat e selef us-salihin dhe argumentet e shumicës së ‘ulemave tregojnë se lejohet t’i tregohet ta’zim (respekt, nderim) dikujt tjetër veç Allahut. Ajeti i 32 i Sures el-Haxhxh thotë: {Kush respekton (ju‘azzim) shenjat e Allahut, ajo është nga devotshmëria e zemrave}. Sha’a’ir do të thotë ‘shenja, tregues’. Hazreti ‘Abdul-Hakk ed-Dehlawi ka thënë: “Sha’a’ir është shumësi i sha’ire, që d.t.th. tregues (‘alame). Gjithçka që, kur e shikojmë, na kujton Allahun Te’ala është një tregues (shenjë) e Allahut Te’ala.” Ajeti 158 i Sures el-Bekare thotë: {Safa dhe Merve janë nga shenjat (sha’a’ir) e Allahut.} Siç kuptohet nga ky ajet, kodrat e Safasë dhe Merves nuk janë shenjat e vetme të Allahut Te’ala. Ka shenja të tjera gjithashtu dhe këtu nuk futen vetëm vendet e ngjashme me to si Muzdelife dhe Mina. Shah Waliullah ed-Dehlawi thotë në faqen 69 të librit të tij Huxhxhetullahil Beligha: “Shenjat më të mëdha të Allahut Te’ala janë katër: Kur’ani, Qabja, Profeti dhe namazi.” Dhe në faqen 30 të librit të tij Altaf ul-Kuds, ai thotë: “Të duash shenjat e Allahut Te’ala do të thotë të duash gjithçka që të kujton Allahun Te’ala. Të duash eulijatë e Allahut është njëlloj.”


Prandaj, edhe eulijatë janë nga shenjat e Allahut. Ndërkohë që dy kodrat pranë Mesxhid ul-Haramit në Mekë, Safaja dhe Merveja, midis të cilave nëna e Profetit Ismail, Hazreti Haxhirja kishte vrapuar, janë ndër shenjat e Allahut Te’ala dhe na bëjnë ta kujtojmë atë nënë të bekuar, pse s’u dashka që vendet ku Pejgamberi Hazreti Muhammed (s.a.) - që është më i epërmi i të gjitha krijesave dhe i Dashuri (Habib) i Allahut Te’ala - është lindur dhe rritur dhe vendet ku ai ka adhuruar Zotin, është shpërngulur, ka falur namaz dhe ka ndërruar jetë dhe varri i tij i bekuar dhe vendet e familjes dhe shokëve të tij të numërohen si shenja? Përse i shkatërrojnë wehhabitë këto vende?

Duke lexuar Kur’anin drejt dhe me vëmendje, shihet lehtë se shumë ajete shprehin ta’zim për Resulullahun. Në Suren Huxhurat, thuhet: {O besimtarë, mos bëni asgjë para Zotit e të Dërguarit të Tij...O besimtarë, mos e ngritni zërin mbi zërin e Pejgamberit dhe mos iu ngërmoni atij si i ngërmoheni njëri-tjetrit e të zhduken veprat tuaja duke mos ditur ju. Atyre që ulin zërat pranë të Dërguarit të Allahut, Allahu ua ka përshtatur zemrat për devotshmëri, ata kanë falje mëkatesh dhe shpërblim të madh. Ata që të thërrasin përtej mureve (o Muhammed), shumica e tyre nuk kuptojnë. E sikur të bënin durim gjersa të dilje ti vetë, do të ishte më edukative për ta..} (1-5). Ai që i lexon dhe thellohet mirë mbi këto pesë ajete, e sheh qartë se sa e lavdëron Allahu Te’ala ta’zimin e treguar ndaj Pejgamberit të Tij të Dashur dhe sa me ngulm e urdhëron Ai ummetin që të jetë respektues e modest ndaj tij. Shkalla e kësaj rëndësie mund të gjykohet nga ajeti se shpërblimi i të gjitha veprave të atyre që do të ngrinin zërin para tij do të shuhej. Këto ajete shprehin dënim ndaj shtatëdhjetë vetave nga fisi i Banu Temimit, të cilët e kishin thirrur Pejgamberin duke bërtitur pahijshëm nga jashta Medines.
Sot wehhabitë thonë se ata i përkasin fisit të Banu Temimit. Duhet të jetë kjo arsyeja pse Pejgamberi s.a. ka thënë: ‘Njerëzit e fesadit janë në Lindje’ dhe ‘Shejtani do të shkaktojë fitne prej s’andejmi’, duke bërë me shenjë nga Nexhdi. Një tjetër emër i përdorur për wehhabitë është ‘nexhdas’, sepse ata kanë mbushur Nexhdin. Fitneja e parashikuar në hadithin e mësipërm u shfaq pas 12 shekujsh: wehhabitë dolën nga Nexhdi nëpër Hixhaz dhe plaçkitën pasuritë e muslimanëve, vranë burrat dhe robëruan gratë e fëmijët. Ata kryen ligësi të mëdha që as paganët nuk i kanë kryer.
Në ajetet e mësipërme, fraza e përsëritur {O ju besimtarë} tregon se të gjithë muslimanët e tërë shekujve deri në Ditën e Gjykimit urdhërohen që të jenë respektues ndaj Resulullahut s.a. Sikur urdhri të kishte qenë vetëm për sahabët e tij, do të ishte thënë ‘O sahabët e Profetit’. Në fakt, frazat ‘O gratë e Profetit’ dhe ‘O njerëzit e Medines’ janë kur’anore. Fraza {O ju që keni besuar} përdoret në ajetet që urdhërojnë namazin, agjërimin, haxhin, zekatin dhe ibadetet e tjera për të gjithë muslimanët, deri në Ditën e Gjykimit. Prandaj, ideja e wehhabive se “Pejgamberi duhej respektuar kur ishte i gjallë; atij nuk i duhet treguar respekt e as nuk i duhet kërkuar ndihmë pas vdekjes” është e pabazë sipas këtyre ajeteve.
Ajetet e mësipërme tregojnë se ta’zimi ndaj të tjerëve veç Allahut është gjithashtu i nevojshëm. Ajeti 104 i Sures Bekare pohon: {O besimtarë, mos (i) thoni (Profetit) ‘Raina’, po thoni ‘udhurna’ (shikona) dhe respektoni (urdhrat e Allahut)}.
Besimtarët e kishin zakon t’i thonin Pejgamberit s.a. ‘Raina’ (vështrona, kontrollona). Raina donte të thoshte gjithashtu sharje e fyerje në hebraisht dhe çifutët e përdornin këtë fjalë pikërisht në këtë kuptim. Për shkak se ajo kishte edhe këtë kuptim të keq, Allahu Te’ala ua ndaloi besimtarëve ta përdornin këtë fjalë dhe e mbrojti të Dërguarin e Tij s.a. nga mundësia e të mosrespektuarit. Që ky respekt të tregohej deri në fund të botës, Ai tha {O ju që keni besuar!}

Në ajetin 33 të Sures el-Enfalë, Allahu te’ala thotë: {Allahu nuk do t’i dënojë ata deri sa ti je në mesin e tyre} dhe premton që të mos i dënojë ata deri në fund të botës. Ky ajet i kundërpërgjigjet pretendimit të wehhabive se Pejgamberi s.a. iku dhe u bë dhé.

Ata shkatërrojnë vendet e bekuara të trashëguara nga Resulullahu s.a. Ata pretendojnë se këto vende i bëjnë njerëzit politeistë. Sikur të ishte shirk t’i lutesh Allahut Te’ala në vende të shenjta, Ai nuk do të na kishte urdhëruar të shkonim në haxh. Resulullahu nuk do ta kishte puthur Gurin e zi (Haxher ul-Eswed) gjatë tavafit; askush nuk do të ishte falur në Arafat dhe në Muzdelife; askush nuk do të kishte gjuajtur gurë në Mine dhe muslimanët nuk do të kishin ecur midis Safasë dhe Mervesë. Këto vende të shenjta nuk do të ishin respektuar.

Kur Sa’d ibn Mu’adhi, prijësi i ensarëve, erdhi në vendin ku ata ishin tubuar, Resulullahi tha: “Ngrihuni në këmbë për prijësin tuaj!” Ky urdhër u drejtohej të gjithëve që ata ta nderonin Sa’din. Është gabim të thuhet: “Sa’di ishte i sëmurë. Qëllimi i thënies ishte që ai të ndihmohej të zbriste nga deveja”, pasi urdhri ishte për të gjithë. Sikur të nënkuptonte ndihmimin e Sa’dit, urdhri do të kishte qenë për një ose dy veta dhe do të ishte thënë vetëm “për Sa’din” e nuk do të kishte patur nevojë të thuhej “për prijësin tuaj.”

Saherë që shkonte nga Medina në Mekë për haxh, ‘Abdullah ibn ‘Umeri r.a. ndalonte dhe falej në vendet e shenjta ku Resulullahu s.a. ishte ulur. Ai bekohej (teberruk) me këto vende. Ai e kishte zakon t’i vendoste duart në minberin e Resulullahut s.a. dhe pastaj i fërkonte ato për fytyrë.

Imam Ahmed ibn Hanbeli e kishte zakon të puthte Huxhret us-Sa’danë dhe minberin për t’u bekuar prej tyre.

Wehhabitë, nga njëra anë thonë se i përkasin medhhebit hanbeli, dhe nga ana tjetër, quajnë shirk atë që ka bërë imami i këtij medhhebi. Ndaj, pretendimi i tyre se janë hanbeli është një gënjeshtër.

Imam Ahmedi e vendoste këmishën e Imam Shafi’iut në ujë dhe e pinte ujin për të marrë bekime.

Hazreti Halid ibn Zejd ibn Ebu Ejjub el-Ensari e fërkonte fytyrën me varrin e bekuar të Resulullahut (s.a.) dhe, kur dikush deshi ta ngrinte, ai tha: ‘Lërmë! Nuk kam ardhur për gurët dhe baltën, por për vizitën e Resulullahut.’

Sahabët e kishin zakon të bekoheshin me gjërat që i përkisnin Resulullahut s.a. Ata merrnin bekime nga uji që ai përdorte në abdes dhe nga djersa, këmisha, skeptra, shpata, këpucët, gota, unaza e tij e bekuar, shkurt, nga çdo gjë që ai përdorte.

Hazreti Ummi Selemja (r.a.), ummul-mu’minin, ruante një qime nga mjekrra e tij e bekuar. Kur vinin njerëz të sëmurë, ajo e fuste qimen në ujë dhe u jepte të pinin prej tij. Me këtë gotë të bekuar, ata e kishin zakon të pinin ujë për shëndoshje.

Varri i Imam Buhariut kundërmonte misk dhe njerëzit merrnin baltë nga ai varr për t’u bekuar me të. Ulematë e hadithit dhe fikhut i lejonin veprime të tilla, ndërkohë që wehhabitë i konsiderojnë ato shirk dhe kufr.

Në kohën e sahabëve dhe tabi’inëve, madje edhe deri në fund të mijëvjeçarit të parë hixhri, ka patur shumë eulija’ dhe salihinë. Njerëzit e kishin zakon t’i vizitonin ata e të merrnin bekime prej tyre si dhe të faleshin pas tyre. Nuk kishte nevojë për tewessul ose teberruk me gjëra pa jetë. Fakti se këto gjëra ishin të rralla në ato kohë nuk do të thotë se ishin të ndaluara. Sikur të ishin haram, do të kishte patur njerëz që do t’i kishin ndaluar ato. Asnjë ‘alim nuk i ndaloi ato.
Mirëpo, me ardhjen e kohëve moderne, bidatet dhe mosbesimi është rritur, rinia është mashtruar nga armiqtë e Islamit, të fshehur nën petkun e autoriteteve fetare dhe shkencore dhe duke qenë se mosbesimi e apostazia u ka interesuar, diktatorët dhe shtypësit, skllevër të egove të tyre, e kanë mbështetur fuqimisht këtë rrymë. Numri i ‘alimëve dhe eulijave është pakësuar, madje fare pak janë parë në kohët e fundit, ndaj është bërë domosdoshmëri të kërkohen bekime te varret dhe gjërat e trashëguara prej eulijave.

Sipas ixhmasë së ulemave të Islamit, kjo praktikë e ligjshme nuk duhet ndaluar në vetvete, edhe pse bidate dhe harame të ndryshme janë futur në të, siç ka ndodhur me shumë hadithe dhe çështje fetare, por janë bidatet dhe haramet ato që duhen ndaluar dhe hequr.


Fund.

[kuds]

Ç'është Vehabizmi?

Falënderimi i qoftë vetëm All-llahut, Atë e falënderojmë dhe vetëm nga Ai ndihmë dhe falje kërkojmë. Nga All-llahu [subhanehu ve te'ala] kërkojmë mbrojtje nga të këqijat e shpirtrave tanë dhe nga veprat e shëmtuara. Kë e udhëzon All-llahu s'ka kush e humbë e kë e humbë All-llahu nuk ka udhëzues për te. Deshmoj se nuk ka të adhuruar tjetër pos All-llahut që meriton të adhurohet, është Zot i vetëm, nuk ka shok. Dhe dëshmoj se Muhamedi [salallahu alejhi ve sel-lem] është rob dhe i dërguari i Tij.
Vijon:

Vërtetë, begati e All-llahut [subhanehu ve te'ala] për këtë ummet është ajo që na ka lajmëruar Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] me fjalët e tij: "Vërtetë, All-llahu çon për këtë ummet për çdo njëqind vite një njeri, me të cilin e ripërtrinë dinin e ummetit." [Trasmeton Ebu Davudi, është Hadith Sahih]

Për të ringjallur atë që shkoi nga të vepruarit me Kur'an dhe Sunnet. Për të ringjallur Sunnete të shumta, të cilat vdiqën me paraqitjen e bidateve dhe risive. E All-llahu furnizon nga ky ummet pishtarë, me të cilët pastron dinin nga përlyerja që mori. All-llahut [subhanehu ve te'ala] i qofshim falë, se sa prijësa të mirë dhe të urtë janë! Sa dituri dhe mësim kanë! Sa të qëndrueshëm ishin në mejdanin e luftës dhe xhihadit.

Trasmetohet nga Omer bin Abdul-Aziz, Shafiu, Shejh Islam Ibën Tejmijja dhe nga shumë të tjerë se kanë pohuar se nuk është e domosdoshme që të jetë individ i vetëm ai i cili e ringjallë dinin. Ka mundesi që të jenë grup njerëzish, dhe secili ringjallë ndonjë anë nga anët e fesë.

Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: "Shembulli i ummetit tim është sikurse shiu; nuk dihet se fillimi apo fundi është më hajr." [Hadithi është Hasen]. Hajri - e mira për këtë ummet është i vazhdueshem deri në Ditën e Gjykimit.

Atëherë kur filloi injoranca t'i pushtojë njerëzit dhe shirku të zgjerohet në këtë gadishull, All-llahu [subhanehu ve te'ala] dërgoi imamin e ripërtrirësve Muhamed bin Abdul-Vehab [All-llahu e mëshiroftë], me te All-llahu [subhanehu ve te'ala] e ripërtriu dinin, ngriti Njëjshmerinë e Tij-tevhidin pasi shirku kishte pushtuar shumë njerëz dhe me te All-llahu [subhanehu ve te'ala] e bëri të qartë Sunnetin pasi ishin shtrirë bidatet. All-llahu [subhanehu ve te'ala] me te e ngjalli diturinë pasi mbretëroi injoranca dhe me te All-llahu e ngriti flamurin e Xhihadit në rrugën e Tij pasi që u la pas shpindës ky obligim - farz dhe kur njerëzit vritëshin mes vete për shkaqe të grabitjes së pasurisë, injorancës, zullumit, armiqësisë ndaj robëve të All-llahut.

Ky rilindës ishte dobi për tërë botën, mu për këtë morën armiqt e islamit të shpifin shpifje nga çdo kënd, poshtruan personalitetin e tij dhe ende nuk ndalën nga kjo. Por, All-llahu i sprovon të mirët gjatë jetës së tyre dhe pas jetës së tyre për t'iu shtuar të mirat dhe t'i graduar mbi këto armiq, të cilët prekin nderin e tyre. All-llahu i sprovon të mirët me atë që shpifin shpifje për ta për t'ua ngritur famën e tyre.

Për këtë, nëse sheh se armiqtë e All-llahut flasin sot për Vehabizëm dije se atyre kjo ua ka prishur rehatin dhe kjo u shkakton mërzi në zemër. Se mos vallë, ekzistoka diç që emërtohet me vehabizëm?!

Ç'farë përaktësie është El-Vehabije?

A nuk është shkëputje nga emri i All-llahut El-Vehab?!

El-Vehab, El-Vehabije.

E nëse thojnë se ky emër i mvishët Muhamed Abdul-Vehabit [All-llahu e mëshiroftë].

Së pari, ky atribut është i gabuar, sepse El-Vehabije aludon në emrin e All-llahut El-Vehab - që jep shumë, pra Ai që i dha këtij ummeti njerëz si shembulli i tij në këtë kohë të vështirë në të cilën u shfaq.

All-llahu dërgoi të Dërguar që t'i bëhet vetëm atij ibadet dhe mos t'i bëhet shirk. Andaj i mësoi njerëzit se tevhidi-të njësuarit e All-llahut është themeli i punëve dhe se shirku është asgjësues i veprave. Në këtë kohë, mes njerëzve ishin prezent lloje të shumta të shirkut, bidate shumë të përhapura, adhuronin varre dhe kube (tyrbe të ndryshme) dhe kërkonin ndihmë nga të vdekurit.
Atëherë, ishte në mesin e këtyre njerëzve një njeri prej evlijave - siç supozonin, kishte emrin Taxhë, dhe njerëzit ndoqën rrugën e tagutëve; i drejtoheshin atij zotime, kishin bindjen se ai sjellë dobi dhe dëm. E ai vinte tek ata për t'i marrur ato që ata i ofronin nga zotimet dhe pasuria. Ia mveshnin atij shumë tregime të çuditshme. Prejt tyre se ai ishte qorr por në fakt ai del nga qyteti pa pasur dikënd për t'a udhëzuar.
Poashtu, këtu ishte dhe një dru, i cila quhej Edh-dhi'b - Ujk, rreth se cilit vinin gra që dëshirojnë të lindin fëmij meshkuj, lidhnin për te disa copa petku te zhelosura, ashtu që fëmijët e tyre të shpetojnë nga vdekja dhe mëria.

Ishte dhe një shpellë në mal që e quanin "Bintul-Emir - Bija e udhëheqësit" dhe se disa keqbërësa deshën ta keqpërdornin vajzën e udhëheqësit, por ajo bërtiti dhe i bëri dua All-llahut [subhanehu ve te'ala] dhe asaj u hap shpella dhe iu mundësua për të ikur dhe kështu All-llahu [subhanehu ve te'ala] e shpëtoi prej së keqës. E disa nga ky popull injorant politeist filluan të shkojnë në këtë shpellë për të çuar mish dhe dhurata.
Kurse disa të tjerë nga burrat dhe gratë shkonin tek një pallmë e njohur në një qytet të caktuar dhe aty bënin veprat më të shëmtuara. Kishte grua, e cila po të ishte vonuar nga martesa shkonte tek pallma dhe e shtërngonte me duar atë dhe kërkonte nga pallma që ti largojë nga ajo vuajtjet, dhe i thoshte: "O ti pemë e shenjtë, dua të martohem para se t'më kalojë koha."
Të tilla ishin dhe pema e Ebu Dexhanës në El-Ajine, Kubeja e Rexhepit, Kubeja e Dirar bin El-Ezver, pema e dyskajshme që i gjasonte Dhatu Envatit, dhe të gjitha këto kube dhe varre adhuroheshin përveç All-llahut [subhanehu ve te'ala].
Kishte dhe njerëz nga Sufitë që pasonin rrugën e sekularistëve prej Halulinjëve, të cilët kishin bindjen se All-llahu [subhanehu ve te'ala] gjindet në çdo vend dhe se Ai është në brendësinë e krijesave. Çdo gjë që sheh me sy është All-llahu. Nuk e dallonin krijesën nga Krijuesi. Mirëpo, njerëzit me këso lloj bindje kishin marrë shtrirje të gjërë në vendet e Nexhdit dhe vende të tjera. Ashtu dhe Mevlude që përmbanin shirk ua këndonin njerëzve. Kishte edhe libra, si: Delailul-Hajrat, Ravdatu-Rijahin, ne të cilat kishte ndermjetësime pos All-llahut, që i lexonin para njerëzve në mevlud. Vepra të tilla filluan të përhapen në shumë xhami, u përhap dhe adhurimi i yjeve dhe besimi se ato luajn rol në ngjarjet e tokës. Të kërkuarit begati nga drunjët, gurët, të ngurtat; vepra këto të mëdha që pushtoi xheziren në Nexhd dhe vende të tjera.
Deshi All-llahu [subhanehu ve te'ala] që të lind ky vepërmirë, Muhamed bin Abdul-Vehab bin Sulejman bin Ali bin Muhamed bin Rashid Et-Temimi. Ebu Hurejra tha: "E dua fisin Temimi që atëherë kur kam dëgjuar tri gjëra nga i Dërguari i All-llahut [salallahu alejhi ve sel-lem], e prej tyre është se ai ka thënë për ta (Temimijtë): "Ata janë më të rreptit nga ummeti im ndaj Dexhallit." [Trasmeton Buhariu]. Ashtu në një hadith tjetër trasmetohet: "Shtiza më e gjatë e ummetit tim kundër Dexhallit është shtiza e Benu Temim."
Benu Temimët, në fillim, ishin kundërshtarë më të mëdhej ndaj thirrjes pejgamberike, mirëpo, më vonë, u bënë muslimanë dhe ata do të luajn rol të madh kundër Dexhallit.
Edhe Muhamed bin Abdul-Vehabi, All-llahu e mëshiroftë ishte nga njerëzit më të ashpër ndaj dexhallëve (njerëzve që luftonin islamin), ai i luftoi ata, luftoi shirkun dhe mashtrimin.
U lind në vitin 1115 h., mësoi Kur'anin që në vegjëli. Në fillim, mori mësim nga Medh-hebi i Ahmed bin Hambelit. Poashtu mori mësime dhe nga babai i tij. Kreu obligmin-farzin e Haxhit. Iu dhurua të mësuarit dhe të shkruarit e shpejtë dhe ligjërimi i pastër. Ishte e çuditshme puna e tij; ishte i lëvizshëm në qytet; përfitonte shumë nga dituria, mësonte nga hoxhallarët, ku pati efekt të madh nga mësuesi i tij Muhamed Hajat Es-Sindij, i cili kishte prejardhje nga Sindi, mirëpo, jetonte në Medine, ishte Muhadith i dy qyteteve të shenjta, i cili kishte akide të pastër dhe nuk ishte në pajtim me shirkun që ishte prezent. U dëgjonte larg të kërkuarit ndihmë tek varri i Pejgamberit [salallahu alejhi ve sel-lem] në Medine.

Muhamed bin Abdul-Vehabi nuk kishte horizont të ngushtë, ai merrte udhëtime në vende të ndryshme dhe jasht xhezirës; në Irak, Basre dhe vende të tjera, kështu që mori dituri nga mësues të ndryshëm.
Pasi u kthye nga udhëtimet që mori për shkak të diturisë, filloi me detyrat më të rëndësishme; thirrjen e njerëzve në Tevhid-besim të pastër, luftimin e shirkut dhe ndryshimin e gjendjes që mbizotëronte. Ndjeu se kjo është një përgjegjësi e madhe përballë dinit të All-llahut [subhanehu ve te'ala] sepse shirku dhe kufri ishin përhapur me të madhe. Kështu filloi me dave-thirrje, filloi me reforma në El-Ajine, në Durije, dhe kështu u bashkua me dijetarin Muhamed bin Su'ud dhe me të tjerë për t'a ngritur fenë e All-llahut [subhanehu ve te'ala].
Filloi me prishjen e tyrbeve, të cilat ishtin të ndërtuara mbi varrin e Zejd bin El-Hatabit dhe varrin e 600 luftëtarëve. Pastaj prishjen e kubës së Dirar bin El-Ezver, me prerjen e pemëve që u adhuronin pos All-llahut [subhanehu ve te'ala] dhe që njerëzit u kushtonin lloje të ibadeteve, të gjitha këto i rrënoi dhe i preu, All-llahu e mëshiroftë.
Filloi kjo thirrje në tevhid të ketë sukses, dhe njerëzit panë me sytë e tyre se këto gjëra që i madhëronin pos All-llahut nuk kanë mundësi që të largojnë nga vetja e tyre të keqën dhe as që posedon dobi dhe se ato u asgjësuan dhe u shkatërruan dhe nuk ndodhi asgjë.
Filloi efekti i punës të ndikon në zemra. Mësuesi i nderuar [All-llahu e mëshiroftë] filloi t'i thërrasë njerëzit duke i këshilluar në formë të bukur, duke iu përkujtuar atyre obligimet, duke iu qartësuar atyre fenë, dhe kështu nuk e la pas dore as shkrimin. Librin e parë, të cilin e shkroi ishte libri "Et-Tevhid el-ledhi huve haku-llahi alel-abidë", libër ky që sot e kësaj dite mësohet në vende të ndryshme.

Me qenë se kundër kësaj thirrje kishte nga ata që kundërshtonin, që ishin pjestarë dhe adhurues të varrëve, iu desh që t'a largojë këtë pengesë me forcë, nëse nuk bindeshin me këshilla dhe butësi, në mënyrë që të triumfojë besimi i pastër. Njerëzit e këtyre varrezave, injorantë dhe politeista filluan të bëjnë tollovi dhe t'i kundervihen mësuesit, t'i shpallin armiqësi, t'a poshtërojnë autoritetin e tij. Shkruan shumë nga vende të ndryshëm që njerëzve t'ua tërheqin vërejtjen nga ai. Madje, ata përgaditën edhe ushtri kundër tij, pasi që kishin edhe përkrahje ekonomike nga njerëzit e varreve dhe mushrikët.
E kështu All-llahu [subhanehu ve te'ala] i hapi vend mahnitës mësuesit. I dha sukses dhe e ndihmoi që të ngritet feja dhe besimi i pastër. Ishte i ndershëm, nuk mirrte të holla nga njerëzit siç merrnin të tjerët. E rëndësishme për të ishte vetëm që të jep dituri. Ai kishte nxënës, ndihmëtarë, solidarë, të cilët i dërgonte për të shpërndarë fenë dhe për dave. Ai u'a mësonte tevhidin-njëjshmërine e All-llahut [subhanehu ve te'ala], u lexonte atyre libra. Saqë filloi të marrë hov nga vendi në vend, nga qyteti në qytet, në Nexhd dhe jasht tij. Gati sa çështja u bë e madhe dhe serioze, për këtë arriti në armiqësi me ata që deshën t'a ndërprejnë këtë thirrje të begatshme. E pse jo, kurse All-llahu [subhanehu ve te'ala] thotë në Librin e Tij të ndershëm për mushrikët: "Luftoni ata derisa sa mos të ekzistojë shirku dhe kufri dhe të gjykohet me fe..."
Ashtu thotë All-llahu [subhanehu ve te'ala]:

"Ne i dërguam të dërguarit tanë me dokumente të qarta dhe Ne zbritëm me ata librin dhe drejtësin që t'i përmbahen njerëzit të së drejtës. Ne e kemi zbritur edhe hekurin që në të ka forcë të fortë dhe dobi për njerëz, e edhe për t'u ditur tek All-llahu se kush ndihmon Atë (rrugën e Tij) dhe të dërguarit e Tij duke i besuar të fshehtës. S'ka dyshim se All-llahu është i fuqishëm, mbizotrues." [El-Hadidë, 25] Pra, e zbriti Librin që të gjykohet me të dhe zbriti hekurin që t'i luftojë me të kundërshtarët e Librit.
Mësuesi nuk pushoi së thirruri dhe kjo thirrje mori shtrirje të madhe, por më vonë iu shfaqën armiq, të cilët dëshiruan të ngritin armët kundër kësaj thirrje dhe t'a ndërpresin shtrirjen e saj. Këtu e pa mësuesi se patjetër duhet me hekur të luftohen ata që armiqësojnë Kur'anin. E kështu u ngrit Xhihadi në rrugën e All-llahut kundër mushrikëve, ku All-llahu e ndihmoi shejhun.
Jetoi jetë të begatshme deri në vitin 1206 h.. Ndërsa, pas vete la, shkresa, libra; brenda xhezirës dhe jashta saj. La thirrjen dhe qartësimin e shumë çështjeve, i denoncoi shumë dyshime.
Kështu All-llahu i sprovon punëmirët me njerëz, të cilët e poshtrojnë figurën e tij, e shajnë, shpifin për të. Por, kjo është rruga e Pejgamberëve. A nuk thanë për të dërguarin tanë [salallahu alejhi ve sel-lem] magjistar, gënjeshtar, i çmendur...?

U akuzua me akuza të shumta. Prej tyre gjoja se ai e ka bërë të lejuar derdhjen e gjakut (të muslimanëve), i ka bërë shumë muslimanë pabesimtarë. Ai shumë herë ka cekur se ai nuk e lejon derdhjen e gjakut të muslimanëve, mirëpo, ai i lufton mushrikët. E kur vallë ishte tek ai e ligjshme vrasja e muslimanëve?! Kurse ai shumë mirë e ka pas të ditur se nuk lejohet derdhja e gjakut të muslimanit përveç në tre raste, të cilat janë ligjore në dispozitat islame.
Ai, para njerëzve ligjëronte me hadithin e Pejgamberit [salallahu alejhi ve sel-lem]: "Jam urdhëruar t'i luftojë njerëzit derisa të dëshmojnë se nuk ka zot që meriton të adhurohet përveç All-llahut..." dëshmi që duhet të jetë reale, e jo që mbetet në majët e gjuhëve. Kjo dëshmi duhet t'i përmbush kushtet e veta, kështu derisa të adhurohet All-llahu dhe të mohohet çdo tagut. Kjo ishte dhe thirrja e Pejgamberëve: "Të adhuroni vetëm All-llahun dhe të largoheni tagutëve!"
E ndërsa ai që me maje të gjuhës thotë se nuk ka të adhuruar tjetër që meriton të adhurohet përveç All-llahut pastaj i nënshtrohet tagutit dhe e adhuron atë përveç All-llahut [subhanehu ve te'ala],atëhere kjo nuk llogaritet dëshmi.

Allahu [subhanehu ve te'ala] thotë: "E kush e mohon tagutin e i beson vetëm All-llahut, ai është kapur për lidhjen më të fortë, e cila nuk ka këputje. All-llahu është dëgjues i dijshëm." [Ali Imranë, 256]
E njeriu, atëherë kur t'i kalojë kufitë në pasimin e dikujt, apo nënshtrimin ndaj tij, apo të adhuruarit pos All-llahut është tagut që duhet luftuar. Gjithashtu luftohen edhe ata që dëshirojnë mbrojtjen dhe ruajtjen e tij.
Gjithashtu, shejh Muhamed Abdul-Vehabi i ka bërë të qarta rregullat ndaluese të tekfirit - konsiderimin e njerëzve si jobesimtarë. Ashtu që nuk i takon çdokujtë të shpejtojë në tekfir. Së pari, duhet patjetër që të bëhet me dije, duhet patjetër të jetë çështja e qartë dhe të largohen të gjitha dyshimet. Ka mundësi që personi të mos ketë dituri, le t'a mësoi. Ka mundësi të ketë dyshime, le të diskutojë me të. Ka mundesi që të jetë i presionuar e në këtë rast nuk nxirret nga besimi.

Gjithashtu mësuesi u akuzua me padrejtësi dhe zullum. Mirëpo, po t'i shohësh letrat dhe librat e tija, me të cilat thërriste, gjen në to butësi dhe fjalë të ëmbla. I thoshte: O filan, unë nuk po të thërras në rrugën e sufive, e as tek ndonjë fekih, as tek metoda e apologëve - kelamistëve apo tek ndonjëri nga imamët. Por, unë të thërras tek All-llahu i Vetëm, që nuk ka shok. Të thërras në Sunnetin e të Dërguarit të All-llahut [salallahu alejhi ve sel-lem].
Ai thërriste me urtësi, ishte shumë i qetë gjatë manipulimeve me kundërshtarët. Ai fillonte me fjalë të buta: Ka mundësi o filan që të jesh si shembulli i Farukut (Omerit, All-llahu qoftë i kënaqur me të), i cili All-llahu me të ndau të vërtetën nga e kota, apo të posedosh rrugën e tij.
Ai gjithashtu thoshte se ne e shohim obligim respektimin e imamëve të muslimanëve, qoftë ai i ndershëm apo mëkatarë, me kusht që mos të urdhërojnë në mëkate. Ai pohoi se nuk ngritë krye mbi udhëheqësin e muslimanëve, e as mbi imamin e tyre besimtarë, i cili i udhëheqë për tek adhurimi i All-llahut [subhanehu ve te'ala] të vetëm.
Kundër mësuesit disa kryqtarë thurrën intrigë, dhe këta patën përkrahje nga disa pashallarë për ta luftuar këtë thirrje. Kjo është shumë e qartë në shkrimet, ligjërimet e tyre dhe për një gjë të tillë po dëshmon historia.

U përhap shumë thirrja e shejhut dhe arriti në vende të ndryshme. Por, atë gjithnjë e shoqëronte armiqësia nga palët tjera. thirrja e tij u shkaktonte mërzi dhe vuajte disa haxhinjëve.
Por mëgjithatë, kjo thirrje depërtoi deri në qytetët e Hindit, në qytetët e Jemenit dhe shumë qytete të tjera. Disa nga dijetarët e Hindit dhe Jemenit thurrnin rreshta dhe poezi për mësuesin, dhe i shfaqnin përkrahje.

(Këtu është e cekur një poezi, të cilën nuk e kemi përkthyer. v.p.)

Krahas kësaj, atij iu bënë edhe armiq në numër, dhe këta haxhinjtë, të cilët ktheheshin në vendet e tyre dhe akuzonin shejhun me kufër, sekularizëm, zindikë, tekfir... Megjithatë, ai vazhdoi në rrugën e tij derisa para vdekjes iu përgjigjën thirrjes se tij afër një milion e gjysëm persona.
Për te, shkruanin edhe dijetarë të shumtë nga Iraku, Jemeni, Shami, Egjipti, duke e përkrahur atë. Ku në të njejtën kohë kishte kundërshtarë, të cilët shkruanin kundër thirrjes së tij.
All-llahu [subhanehu ve te'ala] ka thënë: "Elif, Lamë, Mimë. A menduan njerëzit të thonë: "Ne kemi besuar, e mos të vihen në sprovë?" Ne i sprovuam ata që ishin para tyre, ashtu që All-llahu gjithqysh do t'i dallojë ata që e thanë të vërtetën do t'i dallojë dhe gënjeshtarët." [El-Ankebut, 1-3]

Kurejshët shumë punonin që vizitorët e qabes, të cilët vinin në Mekke t'ua mbushnin mendjet me të pavërteta kundër Pejgamberit [salallahu alejhi ve sel-lem] dhe thirrjes së tij. Saqë disa që erdhën në Mekke i mbyllnin veshët me pambuk që të mos të dëgjonin thirrjen e Pejgamberit [salallahu alejhi ve sel-lem].

Kjo ishte vepra e tyre, dhe mësuesit i mveshën shumë të pavërteta dhe deshi All-llahu që kështu të vazhdojnë këto akuza, që në kohën e kaluar e deri më tash.

Thuhet se një herë, një tregtar musliman kishte ra në armiqësi me një tregtar hindus për shkak të një artikulli. Muslimani ishte hidhëruar shumë në të dhe vendosi që t'ia prish tregtinë e hindusit. Hyri në xhami dhe hapi lajmin se hindusi është vehabist. Njerëzit moren të largohen nga duqani i hindusit dhe ta urrenin atë dhe e bojkotuan. Hindusi nuk kishte zgjidhje tjetër për t'a rikthyer punën e tij tregtare përveç të shpallë në masë se ai është penduar nga vehabizmi dhe është kthyer në hindizëm. Pra, paramendoni se në ç'farë mase ka arritur devijimi!
Udhëtuan disa dijetarë nga Nexhdi në Hind për të diskutuar me disa dijetarë, të cilët kishin rënë në grackën e akuzave kundër thirrjes se shejhut. Njëri nga ata (nga dijetarët e Nexhdit) mori një libër të shejh Muhamed Abdul-Vehabit dhe ia largoi kopertinat, në të cilat ishte emri i autorit dhe e la mbi tavolinën e dijetarit nga Hindi. Kur erdhi ky dijetari, e mori librin dhe e lexoi dhe i la shumë mbresa dhe tha: "Sikur ta dija se kush është autori i këtij libri? I tha një nxënës: "Autori i librit është ai që ti ligjëron kundër tij, the flet për te me bindje që i ke fituar nga akuzat e rrejshme. Ai është Muhamed bin Abdul-Vehab. Prej këtu, u bë thirrësi më i madh në Hind duke pasuar thirrjen e mësuesit, All-llahu e mëshiroftë.
Ndërsa kundërshtarët e fesë ende në këto ditë nuk ndalën nga shpifjet nënçmuese kundër thirrjes se tij, All-llahu e mëshiroftë. Gjithnjë ngjallin fanatizëm dhe nxitjen e kundërshtimëve dhe duke ngjitur llagape si "vehabistë".

Përse e bëjnë këtë?

Sepse kjo ishte thirrje e begatshme, ishte thirrje që ngjalli Sunnetin e Pejgamberit [salallahu alejhi ve sel-lem]. Por, thirrja në Kur'an dhe Sunnet atyre shumë ua prish rehatinë. Ata dëshirojnë që me akuzat që bëjnë t'i përfitojnë njerëzit dhe t'i fusin në rradhët e tyre.
Kjo njëherit është dhe në favor të kryqtarëve, të cilët dëshirojnë që sa më shumë të ngritet kundërshtim ndaj kësaj thirrje duke i përfituar njerëzit që armiqësojnë këtë thirrje dhe njëkohësisht t'i poshtrojnë edhe ata që i kanë pranë veti nga muslimanët.
Kur u bë e qartë e vërteta, dështoi plani i tyre dhe dhashtë Zoti, nuk do të kenë mundësi t'i ofrojnë thirrjes së vërtetë ndonjë të keqe.
O Zot, na inspiro udhëzim, na mbro nga të këqiat tona, na mundëso ta shohim qartë të vërtetën dhe ta pasojmë atë. Na mundëso o Zot ta shohim të pavërtetën si të pavërtetë dhe të ikim nga ajo. E kjo ishte e gjitha ajo që desha të them dhe nga All-llahu kërkoj falje për vete dhe për ju, gjithashtu nga Ai kërkoni dhe ju falje, sepse Ai është që falë shumë dhe është mëshirues.

[Bani gjk]

Selam

E lus indritin qe eshte moderator qe ket postim qe e ka postuar ky (kudus) ta transmeton ne ndonje tem tjeter ose le ta hap nje tem te re per Wehabizmin! Kjo qfar ka shkruar ky, nuk ka te bej me Temen. Nese ka dikush te jap ndonje mendim ateher le te urdhron, jo te postoj Tema qe skan te bejn me ket tem.

Ju flm Indrit

Selam (paq)

[alDI]

Bani_gjk ke ngaterru komunitetin derman...ketu nuk eshte komuniteti Bektashi..

[La_Lune]

Selam,Une pajtohem me shkrimin e Kuds!

[Bani gjk]

Un nuk e di pse kaq naiv behesh ti alDI, ku po e shen ti qe e kam gabuar kumunitetin ???

La lune, un nuk thash as qe pajtohem as qe nuk pjatohem me shkrimin e kuds, thjesht po them qe ket tem eshte mir ta postoj diku tjeter ( ku pershtatet) ose le te hapet tem e re, sepse ajo qfar ka shkru ky nuk ka te bej me temen.

Selam (paq)

[alDI]

o La_Lune perse nuk e kupton xhanem? ti duhet te thush pajtohem ma baba Bani_gjk qe te jesh brenda temes...se ndryshe je jasht teme.

[hubejb]

Forumi nuk eshte per te postuar libra, nese aq ju ka mare malli per te postuar libra postojne vetem emrin e librit dhe dime vet me e lexu.

[INDRITI]

Selam

E lus indritin qe eshte moderator qe ket postim qe e ka postuar ky (kudus) ta transmeton ne ndonje tem tjeter ose le ta hap nje tem te re per Wehabizmin! Kjo qfar ka shkruar ky, nuk ka te bej me Temen. Nese ka dikush te jap ndonje mendim ateher le te urdhron, jo te postoj Tema qe skan te bejn me ket tem.

Ju flm Indrit

Selam (paq)

Bani, Indriti nuk mund te behet i njeaneshem me aske.
Perderisa ke hapur nje teme mbi wehabizmin, ka qe mendojne si ty, ka dhe te tjere qe mendojne te kunderten.
Duhet te degjojme cdo ze keshtu dal e verteta.
Nderkohe cdo mesazh jashte teme do te hiqet.
Flm per mirekuptimin.

[Bani gjk]

Jo more burr nuk te thash me qen i nje anshem me as kend !!!!!
Thjeshte te tash ate qe mendova un qe eshte me mir, por nejse me gjith ata faliminderit per pergjegje.

Selam (paq)

[Flamurtari2]

Wehabi ka qene nje nga dijetaret me te medhenj ne teuhid me sa kame lexuar dhe degjuar kaseta un personalisht

Ai u fliste njrezve per ne adhurimin e Allahut Nje . Muslimanet ishin zhytyr ne injorancin e shirkurt ne ate kohe
Allahu i dhente firdeusin shejhut

Bani gj lexove disa shkrimet nga te tuat . Me la pershtypje ne disa shkrime para jo shume kahe ti kerkoje ndihme muslimanve te forumit duke ua bere te qart se ti nuk ke dije nga Islami kurse sot na hedh shkrime duke share dijetaret e Allahut
Ki frik Allahun dhe mos hidh shrime qe e demtojne Islamin ne Islam eshte haram se flasesh pa dije Allahu s.w.t ne Kuran thote Mos ju afro asaj qe nuk ke dije

Allahu te udhezoft

[Bani gjk]

Flamurtari2, ate qfar e kam then un, ate e kan then dijetaret e METHHEBEVE sunni, jo UN.

Ti as qe ke lexuar temen se per qka eshte ka bohet fjal, e vjen ktu flet pa pik lidhje.

Pse more qka mendove ti, qe un jam dijetar i islamit a ? JO JO nuk jam.
Mos ke merak se prap do te pys per islam kur nuk kam diqka te qart, sepse kshtu me ka mesuar islami.
Kurse ti dhe disa tjer vazhdoni te mos pysni (nga mendja madhe, nga friga, nga zilija, nga urrejtja etj etj.) se keshte e arrini dijenin e islamit !!!!!!!!!!!!!

Citim Flamurtari2 :Ai u fliste njrezve per ne adhurimin e Allahut Nje.
A ke mundesi me na trregu ti se cili dijetar i ka thirrur njerzit qe te adhurojn dikend tjeter per pos Allahut xh.h ??????????

Citim: Muslimanet ishin zhytyr ne injorancin e shirkurt ne ate kohe
Trregona bre qate injorancen e atyre muslimanve ne ate koh, se po kam deshir ta di, se qfar kan ber ata musliman te shkret qe e kan paguar me vdekje dhe me gjak per ato vepra ??????
A vetem qe kan then "Allahu nuk qendrron mbi arrsh a ??????
Apo edhe qe kan shkuar te vorret e evliave apo te vorri pejgamberit a.s me fal namza apo me lyp shefat ????
Per 1000 vjet muslimant psakan qen te pa dituri ne islam, a po?

Selam (paq)

[forum126]

Wehabizmi eshte term jo islam qe mundohen tia ngjisin muslimaneve per ti percare.Wehabi dijetari islam u mor shume me parandalimin e adhurimin te vdekurve ose varreve te tyre sikurse bejne shiat apo bektashijte.Pikerisht kjo gje ra ne kundershtim me porten e larte e cila ne ate kohe ishte mbushur me dervishlere,dede dhe babalare, jenicer bektashinj.

[Bani gjk]

Citim forumi 126: parandalimin e adhurimin te vdekurve
A ke munci pak me gjersisht me fol per ket pun, kush ka ADHURU te vdekur ????
Adhurimi dhe shefati (ndermjestimi) kan dallim si nata me dit, kshtu qe ki kujdes pak, sepse islami eshte preciz ne disa qeshtje por edhe ne duhemi te jem preciz.
Ne ate koh, nuk kishin qen vetem shiiat e dervishlert qe kerkonin shefat (jo adhurim) por GJITH muslimante e asaj kohe e benin nje gje te till, sepse eshte e lejuar.

Ata (wehabistat) nuk u moren veq me ndalimin e shefatit por u moren edhe me shummmm per ndalimin e komentimit te kuranit dhe filozofis islame !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Selam (paq)

[kuds]

Selam

E lus indritin qe eshte moderator qe ket postim qe e ka postuar ky (kudus) ta transmeton ne ndonje tem tjeter ose le ta hap nje tem te re per Wehabizmin! Kjo qfar ka shkruar ky, nuk ka te bej me Temen. Nese ka dikush te jap ndonje mendim ateher le te urdhron, jo te postoj Tema qe skan te bejn me ket tem.

Ju flm Indrit

Selam (paq)

a salamu alejkum!(vetem per muslimanet)

o bani? nuk po te kuptoj se kush ketu ne ktew teme ka folur per "wehabizmin" sipas elhu sunetit pervec materialit qe ua servira .

ato qe jane shkruar ketu jane ..si te thuash nje " mix" here here ndonjeri eshte shume i influencuar nga propoganda.....jo islame..etj..etj...

ti bani! me thuaj se cfare une kam thene jashte kuranit dhe sunetit -sille hukmin(argumentin) dhe do ti rri..te te kerkoj hallalin ose ..mos u ndiej..
a salaamu alejkum!

[Bani gjk]

Citim kuds :a salamu alejkum!(vetem per muslimanet)
Jo jo ski fajt ti jo, kshtu te kan mesuar ligjeratat ty.
Djal ti duhesh ta kuptosh nje her se ku dallojn medhehebet nga Wehabizmi. Kur te meson ket ateher eshte me ler per ty te kuptoj gjanat tjera.
Ose me mir eshte per ty, ti kryesh obligimet e islamit dhe mos folesh palidhje kur nuk ke haber per disa gjana,sepse vetem ne dem te islamit eshte.
Kush qka eshte e din i gjith dishmi me mir.

Selam (paq)

[hubejb]

Mosi beni kaq te famshem dijetaret apo drejtimet te cilat po i ndiqni, se te ishin aq te famshem do te kishin ekzistuar qe nga koha e ashabeve dhe do te kishin mbisunduar ne te gjithe boten deri sot.

[kuds]

Citim forumi 126: parandalimin e adhurimin te vdekurve
A ke munci pak me gjersisht me fol per ket pun, kush ka ADHURU te vdekur ????
Adhurimi dhe shefati (ndermjestimi) kan dallim si nata me dit, kshtu qe ki kujdes pak, sepse islami eshte preciz ne disa qeshtje por edhe ne duhemi te jem preciz.
Ne ate koh, nuk kishin qen vetem shiiat e dervishlert qe kerkonin shefat (jo adhurim) por GJITH muslimante e asaj kohe e benin nje gje te till, sepse eshte e lejuar.

Ata (wehabistat) nuk u moren veq me ndalimin e shefatit por u moren edhe me shummmm per ndalimin e komentimit te kuranit dhe filozofis islame !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Selam (paq)

po ashtu meduket se ato qe u moren me kaderin dhe kuranin dhe shkuan kaq thelle sa eshe resulullahi .s.s.vs. nuk pati shkuar duke perdorur hamednjet dhe hadthet daif apo te shpifura u percane she shkuan ne humbje si " dijetari" ibn arabi qe arriti deri aty sa adhuronte dhe vehten .(allhu naruajte)


Unifikimi (bashkimi) i feve sipas Ibn'Arabiut

Ibn Arabiu konsideronte se të gjithë paganët dhe idhujtarët janë në të vërtetën, meqë çdo gjë është All-llah nga këndvështrimi i tij. Prandaj, kushdo që e adhuron një idhull, një gur, një njeri, një dru apo një yll, atëherë ai e ka adhuruar All-llahun. Ai për këtë thotë:
"Kështu që personi me vetëdije të plotë është ai që e sheh çdo objekt të adhurimit si manifestim të së vërtetës që ai e përmban brenda dhe për të cilën ai adhurohet. Prandaj, ata e quajnë zot, bashkë me emrin e tij të veçantë, qoftë ai gur, dru, kafshë, njeri, yll apo engjëll." [el-Fusus (1/195), el-Uekil: Hedhihi Hijes-Sufije (f.38)]
Kështu Ibn Arabi e shpallë idhujtarinë e tyre të saktë, meqë çdo gjë që ata e adhurojnë është vetëm Zoti, që është shfaqur në trajtë të njeriut, drurit apo gurit.

O vëllezër, nëse Sabianët janë pabesimtarë për shkak se i adhurojnë yjet, çifutët janë pabesimtarë për shkak se adhuruan viçin, të krishterët janë pabesimtarë për shkak se e adhurojnë Isain, dhe kurejshitët ishin pabesimtarë për shkak se adhuronin idhuj... si mundet që një person që thërret në adhurimin e të gjitha këtyre të mos jetë pabesimtar? [Shiko Hadhihi Hijes-Sufije (f.38)]

Ibn Arabi edhe e pranon besimin e tij se të gjitha fetë janë një dhe se zemra e tij është e gatshme të përqafojë çdo sekt dhe fe. Ai thotë në librin e tij, "Dhahairul-A’lak Sherh Terxhumanil-Eshvak:
"Përpara e kritikoja shoqëruesin tim në qoftë se feja ime nuk ishte feja e tij. Por zemra ime ka ndryshuar dhe pranon çdo imazh; është strehë për dashnorët e pabrengë dhe është manastir për murgjit; [është] Shtëpi e idhujve dhe Idhull-Shtëpi në Ta’if; [është] pllakat e Torës (Teuratit) dhe mus-hafi i Kur’anit. E pasoj fenë e dashurisë, kudo që të më çojë, kështu që çdo fe është feja ime dhe besimi im." [el-Uekil: Hadhihi Hijes-Sufije (f.93) dhe ai ia atribuon këtë në f.93 të Dhekhairul A'lak]
Për më tepër, Ibn ‘Arabi i këshilloi (paralajmëroi) pasuesit e tij që të mos besojnë në një fe të veçantë duke i mohuar të tjerat. Ai thotë në el-Fusus:

"Ruajuni nga kufizimi i vetes suaj në një besim të veçantë dhe mohimi i çdo gjëje tjetër, kështu që të humbisni të mirën e madhe. Vërtet ju do të humbisnit arritjen e njohurive të çështjes (punës) në formën që ai e ndjek. Më mirë bëhu i gatshëm të pranosh të gjitha format e besimit. Kjo për shkak se All-llahu është më i lartë dhe më i madh sesa të kuptohet (përfshihet) me një besim duke i përjashtuar të tjerat (besime). Kështu të gjitha janë të sakta, e kushdo që është i saktë pranon shpërblim (shpërblehet); kushdo që shpërblehet është fatlum, dhe kushdo që është fatlum është ai me të cilin Ai është i kënaqur." [Hadhihi Hijes-Sufije (f.94) dhe ia atribuon këtë el-Fusus-it (f. 191)]
Për këtë arsye Ibn'Arabiu e shpalli Faraonin e kohës së Musait të shpëtuar dhe thotë duke e komentuar thënien e All-llahut të Lartësuar:

"Qetësim për mua dhe për ty." [el-Kasas: 9]

Kështu që përmes kësaj erdhi gëzimi (kënaqësia) për të (për gruan e faraonit sh.p.), për shkak të përsosjes që i ishte dhënë, dhe kënaqësi për Faraonin për shkak të besimit të tij (imanit), të cilin All-llahu ia dha kur ai u fundos (u mbyt në ujë), kështu që Ai e mori shpirtin e tij, i cili ishte i pastër dhe i pastruar nga çdo papastërti." [Hadhihi Hijes-Sufije (f.95) dhe ai ia atribuon këtë el-Fusus-it (f.201)]

Ai haptas deklaron se Faraoni ishte besimtar, duke e kundërshtuar tekstin e Kur’anit Fisnik në shumë ajete. Nga këto është thënia e All-llahut, më të Lartit:

"Kështu që All-llahu e kapi atë me dënim për mëkatin e parë dhe të fundit të tij." [en-Nazi'at: 25]

Gjithashtu Abdul-Kerim el-Xhili, i cili vdiq në vitin 830H, thotë, duke shpjeguar besimin e tij se të gjitha fetë janë një, në librin e tij "el-Insanul-Kamil" (Njeriu i Përkryer):

"Kështu unë ia dorëzoj veten time çdo gjëje në çka dëshirat e mia më dorëzojnë; si mund ta kundërshtoj gjykimin e të dashurit. Nganjëherë mund të më shihni duke u përkulur në xhami dhe herave të tjera do të më shihni duke adhuruar në kishë. Nëse ne gjykimin e Sheriatit unë jam mëkatar, prapseprap përsa i takon njohurisë mbi realitetin unë jam i bindur (respektues)." [Hadhihi Hijes-Sufije (f.96) dhe ai ia atribuon këtë el-Fusus-it (1/69)]

Prandaj, sipas el-Xhilit nuk ka dallim në mes të xhamisë dhe kishës, megjithëse ai ishte mëkatar dhe i pabindur ndaj urdhërave të All-llahut sipas Sheriatit të jashtëm dhe të dukshëm, siç pretendon ai, por ai përbrenda ishte i dëgjueshëm ndaj All-llahut, meqë ai i nënshtrohej vullnetit të All-llahut.

Dëgjo po ashtu pretendimin e Ibnul-Faridit se All-llahu është në të vërtetë krijesa e Tij, e i Lartë është All-llahu nga ajo. Ai thotë:

"Unë vazhdoj drejt realitetit të vërtetë dhe njerëzimi ishte prapa meje, ngado që kthehesha e shihja.

Nuk ishte habi që njerëzit u lutën derisa zemra Ime u qetësua dhe ky ishte drejtimi i Faljes dhe synim
për mua. Për të (realitetin e vërtetë) janë të gjitha namazet e mia, të cilat i kryej në vendqëndrimin
dhe për të cilin dëshmoj se ai (realiteti i vërtetë) u lut (u fal) për mua. Dhe gjithçka tjetër u lut (u
fal) për mua dhe namazi (lutja) im nuk ishte për askënd, pos për Mua, në çdo rekat."

Ibnul-Faridi gjithashtu renditi një poemë të tërë në të cilën ai i drejtohej All-llahut në trajtën femërore në mënyrë të ngjashme. Mirëpo, o vëllezër, përsëri hapësira nuk na lejon që të sjellim shembuj të tjerë të besimit të shumicës së Sufive në unitetin e feve, nga fjalët e udhëheqësve të tyre kryesorë, si Ibnul-Farid, el-Xheli, Ibn ‘Axhibe, Hasan Ridvan, Ibn-Beshishë, ed-Dimerdash e të tjerë, dhe kushdo që dëshiron të shikojë këto gjëra, mund t’i referohet librit Hadhi Hijes-Sufije (Ky është Sufizmi) nga Abdurr-Rrahman el-Vekil rahimehullah.