Sofia Loren

[shigjeta]

Sofia Loren, 68 vjec, te cilat sapo i mbushi me 20 shtator, e shenjes se Virgjereshes, fituese e cmimit Oskar dhe legjende e gjalle e kinemase, e ruan te paprekur terheqjen dhe elegancen, stilin magjepes, pervec bukurise sigurisht, me ane te se ciles iu imponua botes ne nje karriere, qe te pakten deri me sot, nuk e ka arritur asnje aktore tjeter italiane. Ajo ka terhequr dhe magjepsur miliona shikues te brezave te ndryshem si dhe ka ushqyer endrra dhe turbullime mashkullore. Ne kete interviste, ajo kalon ne reviste (me gjykime, kujtime dhe batuta) burrat me te rendesishem te jetes se saj.

Emri i pare qe te vjen nder mend eshte sigurisht Karlo Ponti.

Nuk ka asnje dyshim. Por, per te folur per te do me duhej nje liber dhe jo nje interviste. Une kam lindur me te: ai me zbuloi kur une isha vetem 15 vjec. Ishte njeriu i pare qe me ndihmoi kur isha ende nje vajze e vogel, e pamesuar me jeten. Dashuria per te lindi kur une u rrita. Shkurt, Karlo eshte burri i jetes sime.

Dy epitete, vetem dy, per ta cilesuar.

I zgjuar. I pasur ne humor.

Menjehere me pas deshiroj t'ju pyes per Keri Grantin. Po bej nje hyrje: eshte folur shume per kete "lidhje", por gjithnje sipas thashethemeve te Hollivudit, mos valle Grant ishte homoseksual?

Kete nuk e di. Mes nesh kishte 33 vjet diference moshe. Dhe kur e njoha ne xhirimet e filmit "Krenari dhe pasion", Keri ishte nje aktor i njohur tashme, nje div i famshem... Nuk di te them nese kishte patur pervoja te atij lloji me pare.

Si mund te perkufizohet marredhenia juaj?

Miqesi e sinqerte dhe vleresim i ndersjellte. Une isha 22 vjec, jetoja nje periudhe pasigurie me Pontin, i cili ishte i martuar, me dy femije dhe ndodhesha nen trysnine e lekundjeve karakteristike qe shkaktojne keto lloj marredheniesh, po ose jo, ndarje ose jo...

Tundim ndoshta?

Dyshime dhe konflikte. Sepse une jam natyre qe i ndaj gjerat. Le te themi se me Grantin ishte nje marredhenie e bukur, kjo edhe ne fushen e punes. Ai me ndihmonte shume, vecanerisht ne anglishten time te pasigurt.

Me pak fjale, si do te shpreheshit per Grantin?

Jashtezakonisht elegant dhe shakaxhi. Ishte mjeshter i dredhise, e njihte mire mjedisin dhe zgjidhte gjithnje filmin qe i pershtatej.

Le te kthehemi prapa, ne takimin e pare me kinemane. Me Alberto Lattuadan.

Lattuada dhe Federiko Felini po xhironin filmin "Dritat e varietese" me Karla del Poxhion. Une bera ate qe ne ate periudhe quhej "perdredhje": nje balerine qe zbriste shkallet. Ne fillim isha (dhe jam ende) e ndrojtur. Zakonisht strukesha ne nje qoshe, sepse gjendjet e reja per mua perbejne gjithnje nje sfilitje psikologjike. Me Lattuadan bera edhe nje tjeter "perdredhje": si kamariere ne nje klub nate, tek "Anna". Protagoniste ishin Silvana Mangano, e cila kercente mambon, Vitorio Gasman...

Cila ishte pershtypja juaj?

Gjate xhirimit te filmit, Gasman me kalonte prane fluturimthi dhe me thoshte: "Kur do te takohemi, vogelushe?". Ishte terheqes, por ne nuk u takuam asnjehere jashte sheshit te xhirimit. Prapa kuintave, protagoniste ishte nena ime, nje grua e gjalle dhe paksa e cuditshme. Une isha e vogel dhe ajo me shoqeronte ngado. Gjate pushimeve, ajo improvizonte pjese muzikore ne piano, me kujtohet nje pjesez nga Listi. Felini cmendej pas saj. Une zakonisht hiqesha menjane.

Dhe ja ku vijme tek nje personazh kyc i jetes suaj, Vitorio De Sika.

Nuk kam takuar kurre dhe besoj se nuk do te takoj ndonjehere burre me te jashtezakonshem ne fushen e kinemase. Ai ishte nje mjeshter i vertete. Punuam njezet vjet se bashku. Ai me thoshte: mos merr mesime, mos bej budallalleqe, ti ke talent dhe je aq spontane sa mjafton te jesh vetvetja. Me te, deri tek xhirimet e "Arit te Napolit", gjithcka me thjeshtezohej.

De Sika me dy fjale?

I nderlikuar, i thelle. Na mjaftonte nje shikim per t'u marre vesh me njeri- tjetrin.

Me De Siken ju arritet suksesin me te madh, Oskarin me "Cocaren", sipas librit te Alberto Moravise dhe me skenar te Cezare Zavattinit.

Zavattini nuk me kujtohet mire. Edhe me Moravine jam takuar rralle: ai ishte i ndrojtur dhe fliste pak. Me kujtohet shikimi i tij: nuk mund ta perballoje, te krijohej pershtypja se syte e tij kerkonin te te lexonin shpirtin.

Le te kthehemi tek nje tjeter emer i rendesishem, Marcelo Mastroiani.

Marcelo ose ndryshe miku im i perjetshem. Me te dhe me De Siken formonim nje treshe te persosur. Eshte burri qe e kam ndjere prane ne castet me te bukura. I bute, i ndjeshem, i kendshem. I paharrueshem. U takuam ne nje film te Blasettit, "Sa keq qe eshte nje qelbesire", me skenar te Suzo Ceki D'Amikos dhe menjehere mes nesh lindi nje terheqje e ndersjellte. Ne plotesonim njeri- tjetrin ne nje shkrirje e natyrshme dhe spontane.

Me flisni pak per Etore Skolan: me te regjizor dhe Mastroianin aktor, ju keni xhiruar nje nga filmat me te suksesshem te historise suaj artistike "Nje dite e vecante".

Skola. Nje njeri i rrepte, shume i rrepte. Nje regjisor i zoti, i kujdesshem ndaj hollesirave. Nje nder me te miret.

Po regjisoret e medhenj dhe te famshem te huaj, Stenli Kramer per shembull?

Nje njeri i forte, kerkues: me te xhirova nje film shume te lodhshem, gjashte muaj ne Spanje. Me kujtohet nje top i madh i transportuar nga nje lugine ne tjetren, nje tmerr i vertete. Me skena masive. Por, per fat aty ishte Frenk Sinatra.

Dhe si shkoi?

Une doja qe ta beja te kendonte gjithnje, por ai nuk para kishte qejf. Nuk kendonte kurre. Vetem hera heres ne mbremje, nese pinte pak dhe vinte ne qejf. Nje femije i vertete. Kur ktheheshim ne hotel, shakaja e tij e parapelqyer ishte t'u nderronte vendin kepuceve qe klientet i linin para deres, sic ishte zakoni ne ate kohe.

Po Carli Caplin?

Nje kollone e vertete. Me drejtonte sikur te ishte Abado. Pothuajse sikur kishte te bente me nje instrument. Ishte jashtezakonisht i ndjeshem: me bisht te syrit ai studionte dhe pergjonte reagimet e mia emotive. Nje virtuoz i vertete.

Robert Altman?

Kur xhiron me te, harron qe je duke punuar. Kjo sepse ai vendos pesembedhjete telekamera nga te gjitha anet dhe te gjithe aktoret kane mikrofona. Ne kete menyre nuk ke shqetesimin e telekameres qe po te xhiron, nuk e sheh kurre. Gjithcka vjen natyrshem. Eshte nje stil regjisorial qe me pelqen shume, une do ua keshilloja edhe te rinjve.

Se fundi desheroj t'ju pyes per djemte tuaj.

Jane si yje!

Me thoni dicka me shume. Per shembull per Edoardon me te cilin sapo keni luajtur ne filmin e tij te pare "Zemra te huaja".

Po. Ne cakun e pare m'u duk se me ra tavani ne koke. Mendova: e kam mbajtur nente muaj ne bark dhe ja tek qendron tani perpara meje duke me drejtuar i sigurt. Ai eshte miku im me i shtrenjte, burri qe do me mbroje...

Por edhe ju me pervojen tuaj, ne fillimet e tij e keni mbrojtur dhe jeni kujdesur per te?

Jo. Ai nuk ka nevoje per keshilla. E ka tashme nje pervoje te tijen. Edoardo e ka dashur gjithnje kinemane: ai ka ditur qe te thithe dicka nga te gjithe. Filmi eshte elegant, i veshtire. Sigurisht qe nuk eshte ndonje film qe del per Krishtlindje, me fjale te ndyra dhe vulgaritete... Por jam e bindur qe do te pelqehet.

Po Karlo i riu?

Ai eshte dirigjent ne Los Anxhelos dhe gjate veres punon me nje orkester tjeter ne Moske. Ai studion shume dhe dirigjon pa partitura.

Dallimet mes djemve tuaj?

Edoardo di te bjere me sy, eshte me i futur. Karlo i riu eshte me i ndjeshem, i pelqen muzika, eshte zemergjere, por i ndrojtur. Ai me ngjan me shume. Por qe te dy jane te respektueshem dhe te edukuar. Djem per se mbari.

Nje pyetje ne lidhje me burrat ne pergjithesi. C'ndryshim ka mes italianeve dhe amerikaneve?

Me pelqejne ata qe flasin gjuhen time. Kjo sepse ndjehem si ne shtepine time.

Por per ju, Sofia Loren, qe keni qene gjithnje e deshirueshme per burrat e gjithe botes, cfare do te thote te shoqerohesh gjate gjithe jetes nga kjo ndjesi?

Nuk e ve re, nuk eshte e rendesishme. Edhe pse, sipas menyres sime, kjo loje me pelqen: te deshiroj dhe te ndjehem e deshiruar. Por thjesht per zbavitje.

Cfare nuk duroni dot?

Vulgaritetin. Merzine. Por edhe mungesen e respektit per te tjeret dhe per veten.

Dhe cfare ju pelqen?

Ana pozitive e gjerave. Thjeshtesia.

Ju ka ndodhur te keni dashur te terhiqni nje burre, ta fitoni ate? Ose me thjesht, a keni patur ndonje enderr te pamundur?

Jo. Por ndoshta ne kete reviste duhet gjendur nje vend per Bill Klintonin. E kam njohur mire, pasi e kam takuar tre- kater here ne Shtepine e Bardhe kur ai ishte president. Tani vone me ftoi per darke mjeku im. Klintoni banon diku aty afer dhe pasi e mori vesh per darken, erdhi. Mes miqsh eshte vertet terheqes, shume i kendshem.

Dhe...?

Dhe asgje! Eshte i thjeshte, simpatik, me te gjitha te mirat dhe te keqijat e burrave qe te vijne rrotull.

Sofia, ju dini t'i beni bisht, e pranoj, me elegance, kur bie fjala per marredheniet dashurore, sentimentale. Po ju pyes haptazi: me De Siken dhe Mastroianin, duke patur parasysh edhe fjalet tuaja te ndjera, a ka patur caste dashurie, intimiteti?

Desheroj ta perseris se baza e jetes sime dashurore ka qene takimi me Karlo Pontin. Ju thoni De Sika? Po jo, nuk me ka shkuar ndonjehere ne mend. Ai mund te ishte im ate, une e konsideroja si nje baba.

Po kembengul, po me Mastroianin?

O Zot sa kerkoni te dini! Le te themi me mire lojera. Caste te kendshme, nje bashkefajesi e pafajshme mes dy njerezish qe e pelqyen njeri- tjetrin qe ne fillim dhe vazhduan ta pelqejne gjate gjithe jetes.

Marre nga revista Klan

[Xhuxhumaku]

Sofia Loren: “Historia ime filloi në Cinecittà”

Të gjithë e dine, që Sofia Loren është aktorja italiane më e njohur në botë. Ka fituar dy çmime Oskar dhe në moshën 71 vjeçare e palodhur dhe tepër rrezatuese vazhdon të xhiroj filma dhe kërkohet gjithandej si dëshmitare dhe e ftuar e zhvillimeve të rëndësishme. Por, janë të paktë ata persona që e dinë se diva ka gatuar një pjatë me makarona, së bashku me Maresciallo Tito, duke marrë si dhuratë topin e Joe Di Maggio, letra nga presidentët e ndryshëm amerikanë dhe çelësat e shtatë qyteteve nga Pozzuoli në Chicago. Që nga 7 prilli, Roma do të nderoj Sofia (ose Sophia, sipas Hollywood) me një shfaqje të zhvilluar në Vittoriano. Titullohet Scicolone Lazzaro Loren dhe paraqet tre fazat e aventurës humanee profesionale të aktores duke u mbështetur tek kujtimet, çmimet, letrat, veshjet e skenës dhe të mbrëmjeve, bizhuteritë deri edhe diskun “De jour en jour” e inçizuar në Francë, në vitet shtatëdhjetë. Të zgjedhur nga vet diva, Vincenzo Mollica dhe Alessandro Nicosia, do të qëndrojnë në dispozicion të publikut, falas deri në 7 maj. Më pas do të transferohen në New York, Buenos Aires, Toronto, është kërkuar edhe nga muzeumet më të mëdhenj, në të gjthë botën. Simboli i Italisë, prej gjysmë shekulli është dëshmitarja e një karriere të përbërë nga talenti, sakrifica, që sot suksesin e ka në dorë. Cilët kanë qenë kriteret e përzgjedhjes së materialeve? Kam bashkuar objektet, që më kujtojnë momente të rëndësishme, të historisë sime si aktore dhe në jetën time private. Sukseset, ankthet, zhgënjimet…. A ka diçka që i mungon karrierës suaj? Jo. Jam një grua me të vërtetë me fat. Nga jeta kam pasur gjithçka dhe më shumë. Dhe nuk e di, nëse e meritoj me të vërtetë këtë fat. Historia ime është një përrallë, e cila ka filluar kur kam ardhur në Romë nga Pozzuoli, së bashku me mamanë time Romilda. Nuk arrija të përfytyroja të ardhmen dhe mendoja: përse jam unë këtu? Kush ua ka hapur rrugën e karrierës? Fati, talenti, dëshira për të bërë gjithçka. Por, më të rëndësishme janë takimet me personat e duhur. Mund të na i përmendni emrat e këtyre personave? Mbi të gjitha, bashkëshorti im Carlo. Midis të tjerëve më pëlqen të rendis në vendin e parë De Sica e Mastroiannin, me të cilët kam ndarë një udhë të gjatë njëzetvjeçare. Çfarë ju shtynte të ndiqnit suksesin e kinemasë? Kurajo, drejtimi, dëshira për të përmirësuar gjërat dhe të dilja nga anonimati. Nga Pozzuoli në Romë, aktore kinemaje; kjo ishte ëndrra ime, që kisha kur isha në moshë të vogël. Dëshira për të fituar para, ka pasur interesin tuaj? Në shtëpi, paratë ishin të pakta dhe në kohën e pas luftës, Italia vdiste nga uria. Por, nuk kam pasur dëshirën e parave të shumta. Forcën për të luftuar ma ka dhënë dëshira për t’u përmirësuar, e cila më shoqëron edhe sot. Në çfarë drejtimi dëshironi të përmirësoheni? Në gjithçka. Në karrierë, në mardhëniet me fëmijët e mi Carlo e Edoardo. Në aftësinë e të reaguarit, siç themi në Napoli. Nuk mendoni se kinemaja e sotme është shumë ndryshe nga ajo që ju keni filluar? Sot, mbizotëron kinemja me baza të forta dhune dhe efekte speciale. Por, nëse Zoti dëshiron, bëhen akoma filma të sinqertë dhe të thjeshtë, që tregojnë jetën e çdo dite. Duke jetuar midis Ginevës e Kalifornisë, kinemanë italiane e shoh pak, por që e dëshiroj shumë. Është e vërtetë që interpretoni rolin e nënës suaj Romilda? Po, në një film për Mediaset, i frymëzuar nga autobiografia e motrës sime Maria. Mamaja ka qenë një pikë referimi, më ka transmetuar në AND-në, time dëshirën për të arritur. Sukesi im ka kompensuar mungesën e saj. Ishte shumë e bukur, sozia e Greta Garbos, kishte një zë të mrekullueshëm. Metro dëshironte të lidhte një kontratë…..por ajo nuk kishte karrierë. Pse? Për rrethanat e ndryshme të jetës, për takimet e gabuara, për shumë ndalesa që duhet të bënte….Dhe unë dalëngadalë i kam qëndruar gjithmonë pranë, kam marrë shumë dashuri. Ka një pasardhës të Loren? Imitimet nuk mjaftojnë, çdonjëri bën rrugën e tij. Ndonjë aktore e nis mirë karrierën e saj, por më pas ndalon, nuk bën takime të duhura, më pas martohet dhe e lë fare kinemanë. Ka qenë e vështirë për ju të pajtoheshit me karrierën dhe familjen? Jo, e kam dashur që në fillim. Nuk kam bërë asnjë sakrificë. Duke u rritur në mungesë të babait, kam dëshiruar të krijoj një familje dhe e kam mbrojtur gjithmonë. Çfarë mendoni për vajzat, që bëjnë gjithçka për t’u bërë velina? Çdo njeri ndjek atë, që preferon dhe arrin atje ku dëshiron të arrij. Si në karrierë dhe në jetë. Si mendoni për Italinë në këtë prag zgjedhjesh? O zot, unë nuk e ndjek politikën. Preferoj të mendoj për Italinë, si vendi më i bukur në botë. Në veçanti Roma, që ka aftësinë të më kënaqë sa herë që kthehem. Për të jetuar mirë duhet të kesh memorien e fortë? Jo, mjafton të kesh një memorie të gjatë, për të kujtuar edhe disfatat. Ju falni shpesh? Përfundoj gjithmonë në falje, por nuk harroj kurrë.

Sot.