Meditime të krishtera

[NoName]

FTESA



Zotëria i një kështjelle bëri një festë të madhe në të cilën ftoi të gjithë banorët e fshatit që rrinin buzë mureve të kështjellës së tij. Porse bodrumi i këtij njeriu zemërmirë, sado bujar që të ishte nuk do të mund t’i qëndronte etjes së madhe të cilën parashikohej se do të kishte një mori aq e madhe e të ftuarve.
Zotëria u kërkoi një nder banorëve të fshatit: “Në mes të oborrit ku do të bëhet dreka e festës do të vendosim një vozë të gjërë. Çdonjëri le të sjellë verë aq sa mundet dhe le ta zbrazë në vozë. Atëherë të gjithë do të mund të nxjerrin verë nga kjo vozë dhe do të ketë për të pirë për të gjithë”.
Njëri prej fshatarëve, para se të nisej për në kështjellë, mori një katruv dhe e mbushi me ujë, duke menduar: “Pak ujë në vozë të madhe do të kalojë pa u vërejtur aspak... askush nuk ka për ta vërejtur!”.
Kur arriti festa, e zbrazi katruven e tij në vozën e përbashkët e pastaj u ul në tryezë së bashku me të tjerët.
Zotëria i kështjellës para se të fillonte dreka dëshironte që t’i përshëndeste të pranishmit duke i falënderuar për verën që kishin sjellë.
E mbushi gotën e vet prej vozës së madhe dhe pasi i tha fjalët e përshëndetjes e ngriti dollinë, por... në vend të verës në gotë kishte ujë të pastër.
Të gjithë kishin menduar në të njëjtën mënyrë sikurse fshatari që solli katruven e tij më ujë dhe të gjithë kishin sjellë vetëm ujë duke thënë me vete: “Në mes të gjithë asaj vere pak ujë nuk do të vërehet aspak”.


Nëse jemi të pakënaqur në jetë, është pse shumë prej nesh sjellin vetëm ujë. E kështu mbarë Krijesa vuan.

[NoName]

DORDOLECI



Një herë një gardalinë ishte plagosur në njërën flatër nga një gjuetar. Për një kohë arriti të jetonte me ato që gjente nëpër tokë. Pas pak kohësh, arriti dimri i ftohtë e i tmerrshëm.
Në një mëngjes shumë të ftohtë, duke kërkuar diçka për të ngrënë, gardalina u lëshua mbi një dordolec. Ishte ky një dordalec shumë i rrallë, mik i madh i grizhlave dhe laraskave, i sorrave e i fluturuesve të ndryshëm.
E kishte trupin prej kashte të lidhur e të mbështjellur me një kostum të vjetër feste; koka e tij ishte një kungull i madh ngjyrë portokalli; dhëmbët ishin të bërë me kokrra misri; në hundë kishte një karrotë dhe dy arra për sy.
“Ç’të ka ndodhur, o gardalinë?”, e pyeti dordoleci me shumë butësi si gjithmonë.
- “Punët shkojnë shumë keq”, - fshau gardalin. “Të ftohtit është duke më mbytur e unë nuk kam vend ku të strehohem. E mos të flas për ushqim. Jam e sigurt se nuk do ta pres pranverën”.
“Mos ke frikë. Hyr këtu nën pallton time. Kashta ime është e tharë dhe e ngrohtë”.
Kështu gardalina e gjeti një shtëpi në zemrën prej kashte të dordolecit. Mbetej problemi i ushqimit. Ishte gjithnjë e më vështirë për gardalinën të gjënte rrushk dëllinje apo fara për t’u ushqyer. Një ditë në të cilën dridhej e tëra nga shtresa e ftohtë e brymës, dordoleci i tha me një zë shumë të ëmbël gardalinës:
“Gardalinë, merri e haji dhëmbët e mi: janë kokrra misri të shkëlqyeshme”.
“Po ti do të mbetesh pa gojë”.
“Do të dukem shumë më i mençur”.
Dordoleci mbeti pa gojë, porse ishte i lumtur se mikesha e tij e vogël vazhdonte të jetonte. Dhe i buzëqeshte me sy të tij prej arrash.
Pas disa ditësh i erdhi rendi hundës prej karrote.
“Haje sepse është plot me vitamina”, i thoshte dordoleci gardalinës.
Ishte radha e syve prej arrash. Do të më mjaftojnë tregimet e tua”, thoshte ai.
Më në fund dordoleci i ofroi edhe kokën e tij që ishte prej kungulli. Kur arriti pranvera, dordaleci nuk ishte më. Por gardalina jetonte dhe u ngrit në fluturim në qiellin e kaltër”.

Mt 26, 26

[NoName]

DY NJERËZ TË CILËT E PANË ZOTIN



Në një fshat polinezian jetonin dy njerëz të cilët ishin vazhdimisht në luftë njëri kundër tjetrit. Për çdo shkak, edhe më të voglin, shpërthente grindja. Jeta kishte filluar të bëhej e padurueshme si për njërin ashtu edhe për tjetrin. Por edhe për mbarë fshatin.
Një ditë disa pleq i thanë njërit prej tyre: “Pasi kemi provuar çdo zgjidhje, e vetmja gjë që të mbetet të bësh është të shkosh e ta shohësh Zotin”.
“Në rregull, po ku mund ta shoh?”.
“S’ka gjë më të thjeshtë. Mjafton që ti të ngjitesh atje lart mbi mal e atje do ta shohësh Zotin.
Njeriu udhëtoi menjëherë pa përtesë dhe shkoi ta takonte Zotin.
Pas disa ditësh ecjeje të rëndë arriti në maje të malit. Zoti ishte atje dhe po e priste. Njeriu i fërkoi sytë me qëllim që të shihte më mirë, sepse nuk u besonte syve të tij: Zoti e kishte fytyrën e të afërmit të tij grindavec dhe antipatik.
Atë çfarë Zoti i tha me atë rast, askush nuk e di. Megjithatë, kur ky njeri u kthye në fshat nuk ishte më i njëjti person.
Por, pa marrë parasysh mirësjelljen e tij dhe dëshirën e tij që të pajtohej me të afërmin e tij, çdo gjë vazhdoi të shkonte keq, sepse ai i tjetri shpikte raste e shkaqe të reja për grindje.
Pleqtë e fshatit thanë: “Është më mirë që edhe ky tjetri të shkon ta shohi Zotin”.
Sado që ai u mundua të kundërshtonte, më në fund arritën ta bindin, e kështu, edhe ky u nis për në majë të malit. Atje lart edhe ky e zbuloi se Zoti kishte fytyrën e të afërmit të tij...
Prej asaj dite, çdo gjë ka ndryshuar e paqja mbretëron në fshat.


Zoti e ka krijuar njeriun në shëmbëllesën e vet. Vetëm atëherë, kur ne do të arrijmë ta shohim praninë e Zotit në vëllain tonë, në të afërmin tonë... në armikun tonë, vetëm në atë çast ne do ta durojmë dhe do ta duam njëri-tjetrin, e paqja e Zotit do të mbretërojë në mesin tonë.

[NoName]

HIJA


Në ditën e parë të shkollës, në një fshat të vogël afër luginës, herët në mëngjes, një fëmijë shkonte drejt shkollës i shoqëruar prej nënës së tij.
Fëmija ishte kapluar plotësisht nga hapat e gjatë të hijes së tij shumë të madhe e cila projektohej nga dielli i mëngjesit, i cili e bënte që ky ta ndjente veten të madh e të gjatë më se tridhjetë metra.
Papritur nëna u ndal.
E shikoi fëmijën drejt në sy dhe i tha: “Biri im, mos e shiko hijen tënde në mëngjes, por shikoje në mesditë”.

[NoName]

Një dhelpër duke vërejtur hijen e saj të madhe në mëngjes tha: “Sot për drekë do të ha një devé”.
Gjatë gjithë paradites shkoi në kërkim të devés. Por, në mesditë duke e parë hijen e saj tha: “Edhe një mi i vogël do të mjaftojë”.

(K. Gibran)

Trimi i mirë njihet në ditët e vështira. Mos e gjyko madhësinë e zemrës sate kur të jesh i qetë e i gëzuar... gjykoje në momentin e vuajtjes. Kur vuan, atëherë mund të thuash se ç’zemër ke e sa guximtar e trim je.

[NoName]

S’KA MARRË ASGJË ME VETE


Kur e mori lajmin e vdekjes së një miku mjaft të pasur, një njeri e pyeti mikun e tij:
“Çfarë ka lënë?”.
Ai tjetri iu përgjigj: “I ka lënë të gjitha. S’ka marrë asgjë me vete”.

[NoName]

DASHURIA MES DY VËLLEZËRVE


Dy vëllezër, një beqar dhe tjetri i martuar, kishin një fermë me tokë pjellore, që prodhonte grurë me shumicë, secilit prej vëllezërve i takonte gjysma e të vjelave.
Në fillim gjithçka shkoi mirë. Pastaj, herë pas here, vëllai i martuar filloi të zgjohej gjatë natës dhe të mendonte: “Nuk është e drejtë kështu. Vëllai im nuk është i martuar dhe merr gjysmën e gjithë prodhimit. Unë kam grua dhe pesë fëmijë, prandaj nuk kam arsye të preokupohem për pleqërinë. Po kush do të kujdeset për vëllain tim të shkretë kur të plaket? Ai duhet të vërë mënjanë më shumë se sa unë për të ardhmen, pra është e logjikshme se ka më shumë nevojë se unë”.
E me këtë mendim u çua nga shtrati, hyni fshehurazi në shtëpinë e të vëllait dhe i hodhi një thes grurë në hambar.
Edhe vëllai beqar filloi të kishte këto shqetësime gjatë natës. Herë pas here zgjohej e thoshte me vete: “Vëllai im ka grua e pesë fëmijë dhe merr gjysmën e asaj që toka prodhon. Unë nuk kam asnjëri përveç vetes për të mbajtur. Është e drejtë pra që vëllai im i shkretë, që ka sigurisht më shumë nevojë se unë, të marrë pjesën time”.
Kështu u çua nga shtrati dhe shkoi ta çonte një thes grurë në hambarin e vëllait. Por u befasuan shumë kur në mëngjes vunë re se në hambaret e tyre gjendej po e njëjta sasi e grurit.
Dhe kështu vazhduan të veprojnë për një kohë të gjatë.
Një ditë u çuan të dy në të njëjtën orë dhe u takuan në mes të rrugës, secili me një thes grurë në shpinë!
Atëherë, nga qielli dëgjuan një zë: “Ky vend, në të cilin u shfaq një dashuri vëllazërore kaq e madhe, meriton të jetë i zgjedhur që mbi të të ndërtohet shenjtërorja ime: Shenjtërorja e dashurisë vëllazërore”. E në fakt Salomoni (i biri i mbretit David që e ndërtoj tempullin e Jeruzalemit) e zgjodhi pikërisht atë vend për ndërtimin e Tempullit të tij.


A thua sot Salomoni do ta gjente ende ndonjë vend për ndërtimin e tempullit.

[NoName]

NGJASIMI


Një motër misionare ishte duke i mjekuar me shumë kujdes plagët e thella e të pështira të një gërbuluri. Mjekimin e bënte duke qeshur e duke biseduar me të varfërin, sikur të ishte gjëja më e thjeshtë dhe më e natyreshme në botë.
Dikur e pyeti të sëmurin: “A beson në Zotin?”.
Njeriu i shkretë e shikoi për një kohë të gjatë e pastaj i tha: “Po, tani besoj në Zotin”.

[NoName]

KUJT I PËRNGJAJMË



Një misionar po udhëtonte në një tren japonez shumë të shpejtë dhe ndërkohë po lutej me breviarin (libri i lutjeve të klerit kishtar) e hapur. Një dridhje e lehtë e trenit bëri që nga brevijari t’i binte në dysheme një fërgure* (mënyrë popullore për t’i quajtur figurat që paraqesin shenjtërit apo ndonjë gjë shenjte) e vogël e Zojës së Bekuar.
Një fëmijë, që ishte i ulur pranë meshtarit u ul dhe e ngriti fërgurën. Kurreshtar, si të gjithë fëmijët, para se t’ia kthente pronarit, e shikoi fërguren: “Kush është kjo zonjë kaq e bukur?”, e pyeti meshtarin.
“Është... është nëna ime”, u përgjigj meshtari pas një momenti të shkurt ngurrimi.
Fëmija e shikoi mirë e pastai e shikoi prapë fërguren.
“Nuk i ngjasoni shumë” i tha fëmija duke e lënë të befasuar misionarin që nuk e priste një fjalë të tillë.
Pas pak kohe i tha me buzëqeshje: “E pra, të siguroj se gjatë gjithë jetës jam duke u munduar që t’i përngjaj, së paku një grimë”.

E ti? Ti kujt i ngjason?

[NoName]

ANIJA LUFTARAKE



Një anije luftarake kontrollonte një zonë shumë të rrezikshme të detit të Mesdheut. Në ajër ndihej një shtypje, një tension i lartë. Shikimi ishte i dobët për shkak të një mjegulle të dendur, kështu që kapiteni kishte mbetur mbi urë dhe shikonte se ç’bënin pjesëtarët e ekuipazhit.
Posa kishte rënë errësira, kontrolluesi që e shikonte detin mbi urë thirri:
“Dritë në anën e djathtë të anijes!”.
“Është e ndalur, apo largohet?”, bërtiti kapiteni.
“Është e ndalur, kapiten”, u përgjigj kujdestari. Kjo gjë do të thoshte se anija luftarake shkonte drejt një ndeshjeje shumë të rrezikshme me atë anije, prej nga vinte drita.
Kapiteni i urdhëroi shenjëdhënësit: “Jepi shenjë asaj anijeje: jemi në rrezik ndeshjeje, ju këshilloj që ta ndryshoni kursin tuaj për 20 shkallë”.
Si përgjigje u erdhën këto shenja: “Ju këshilloj që ju ta ndërroni kursin e anijes tuaj për 20 shkallë”.
Kapiteni tha: “Lajmëro: unë jam një kapiten, ndërrojeni menjëherë kursin për 20 shkallë”.
“Unë jam një marinar i klasës së dytë - ishte përgjigja - Do të bënit më mirë që ju ta ndërroni kursin tuaj për 20 shkallë”.
Tashmë kapiteni ishte i tërbuar: “Lajmëro - bërtiti -: jam një anije luftarake: prandaj ndërrojeni menjëherë kursin për 20 shkallë”.
Përgjigja ishte e thjesht: “Unë jam një fener mbi një kullë komandimi”.
Anija luftarake e ndërroi kursin.