Meditime të krishtera

[NoName]

MOBILJET E RABBINIT


Një ditë një turist shkoi në vizitë tek një rabbin*.
Mbeti i befasuar kur vuri re se shtëpia e rabinit përbëhej prej një dhome të mbushur plot me libra. Mobiljet e vetme ishin një tryezë dhe shtrati.
“Rabbi, ku janë mobiljet e tua?”, e pyeti turisti.
“E mobiljet e tua, ku janë?”, ia ktheu rabbini.
“Mobiljet e mia? Po unë këtu jam vetëm kalimtar këtu”, tha turisti.
“Edhe unë”, u përgjigj rabbini.


* - Rabbi = Mësues (heb.) mësues ligji.

[NoName]

JU JENI NJERI I NDERSHËM


“Ju lutem, a mos e kam harruar çadren time tek ju?”, më pyeti një zonjë që jetonte në rrethin e lagjes tonë e që kishte qenë të më takonte pak kohë më parë.
“Po”, iu përgjigja.
Më falenderoi shumë e pastai shtoi: “Ju jeni një njeri i ndershëm, e jo ata të tjerët. Kam pyetur shumë njerëz të më tregonin se a mos e kam harruar çadrën në shtëpinë e tyre, e të gjithë më kanë përgjigjur: Jo”.

[NoName]

STRATEGJIA E DHELPRËS


Një luan e hapi gojën e tij para hundëve të një deleje dhe e pyeti se a mos i ndiente erë të keqe.
Delja iu përgjigj: “Po”.
“E marrë!”, i tha luani dhe ia hoqi kokën me një kafshatë të madhe.
Pastaj i bëri të njëjtën pyetje edhe ujkut.
“Jo”, iu përgjigj ujku.
“S’je gjë tjetër përpos se lajkatar e gënjeshtar!”, bërtiti luani dhe e copëtoi ujkun.
Pastaj shkoi tek dhelpra dhe i bëri të njëjtën pyetje:
“Të them të drejtën, zotrote”, iu përgjigj dhelpra “jam aq e ftohur dhe më janë zënë hundët kështu që nuk jam në gjendje të ndjej kurrëfarë ere”.

[NoName]

GJUHA DHE DHËMBËT


Nxënësi i një filozofi shkoi për ta vizituar mësuesin e tij që ishte në shtratin e vdekjes.
“Më lër në trashëgim pak prej urtisë sate”, i tha.
Atëherë, plaku e hapi gojën dhe i tha nxënësit të shikonte brenda.
“A e kam gjuhën?”, e pyeti.
“Po!” iu përgjigj nxënësi.
“E dhëmbët, a i kam ende dhembët?”
“Jo!”, iu përgjigj nxënësi.
“A e di përse gjuha zgjat më shumë se dhëmbët? Sepse është e butë dhe e lëvizshme. Dhëmbët bien më parë sepse janë të ashpër. Tash i ke kuptuar të gjitha ato që është dashur të mësosh. Nuk kam më asgjë për të të mësuar”.

[NoName]

FSHEHTËSIA E PARAJSËS


Një samuraj i shëndoshë dhe i fortë shkoi për ta takuar një murg me shtat shumë të vogël.
“Murg”, i tha “më mëso se çfarë janë parajsa e ferri”.
Murgu i ngriti sytë, e pasi e shikoi samurajin, iu përgjigj me përbuzje: “Të mësoj ty se çfarë janë parajsa e ferri? Nuk mund të të mësoj asgjë, sepse ti je i papastër e të vjen një erë e keqe e tehu i briskut të rrojës të është ndryshkur. Je çnderim për kastin* e samurajve. Hiqmu sysh, se nuk mund ta duroj praninë tënde”.
Samuraji u tërbua. Askush nuk kishte guxim t’i fliste një samuraji me fjalë të tilla. Filloi të dridhej, fytyra iu skuq nga hidhërimi e nuk arrinte të shqiptonte asnjë fjalë. E nxori nga këllëfi shpatën dhe e ngriti lart duke u përgatitur që ta vriste murgun.
“Ja, ky është ferri”, i murmuriti murgu.
Në atë moment samuraji u mposht. Sa dhimbshuri, sa trimëri kishte treguar ky burrë i vogël për t’i dhënë këtë mësim, për t’i treguar se ç’është ferrri! E uli shpatën ngadalë dhe plot me mirënjohje, e papritmas i mbushur me paqe të brendshme.
“E ky është parajsa”, murmuriti murgu.

[NoName]

PARAJSA DHE FERRI


Pas një jete të gjatë dhe heroike, një samuraj i famshëm arriti në jetën tjetër dhe qe caktuar për në parajsa. Ishte një tip plot me kurreshtje dhe kërkoi që të mund t’i jepte më parë një shikim ferrit.
Një engjëll ia plotësoi dëshirën dhe së bashku shkuan për ta vizituar ferrin.
Gjindeshin në një sallon shumë të gjërë i cili në mes kishte një tryezë të mbushur plot e përplot me pjata ushqimi shumë të shijshëm e që as në ëndërr nuk mund t’i shohësh. Por, ata që ishin të ulur rreth tryezës, ishin të zbehtë, kockë e lëkurë aq sa të futnin tmerrin.
“Si është e mundur?” e pyeti samuraji engjëllin. “Me të gjitha ato ushqime përpara”.
“Shiko: kur arrijnë këtu, çdonjëri prej tyre merr dy shkopinj të cilët shërbejnë për të ngrënë, vetëm se janë më se një metër të gjatë dhe duhet të kapen gjithësesi në fillim. Vetëm kështu mund ta marrin ushqimin e ta vënë në gojë”.
Samuraji u rrënqeth nga tmerri. Dënimi i këtyre të shkretëve ishte i tmerrshëm sepse, sado që mundoheshin, prapë se prapë nuk arrinin kurrë të vinin në gojë asnjë kafshatë.
Nuk deshi të shikonte më dhe kërkoi të shkonte menjëherë në parajsë, aty për ku ishte i caktuar.
Këtu e priste një befasi e madhe.
Parajsa ishte një sallon plotësisht i njëjtë me atë të ferrit.
Brenda atij salloni të gjërë ishte një tryezë, plot me njerëz: e mbi tryezë të njëjtat ushqime të shijshme sikurse ato të ferrit.
Jo vetëm kaq: ata që ishin ulur rreth tryezës ishin të pajisur me të njëjtët shkopinj të gjatë më se një metër e që po ashtu ishte e domosdoshme të kapen në fillim për të futur ushqimin në gojë.
Kishte vetëm një dallim: ata që ishin të ulur rreth tryezës këtu ishin të shëndoshë, me shëndet të plotë, të gëzuar e shumë të lumtur.
“Po si është e mundur?” pyeti samuraji.
Engjëlli buzëqeshi: “Në ferr çdonjëri përpiqet të kapë ushqimin me shkopinj e ta fusë në gojën e vet, sepse kështu janë sjellur gjatë jetës së tyre tokësore. Këtu, në të kundërtën, çdonjëri e merr ushqimin me shkopinj e pastaj përpiqet të ushqejë të afërmin e tij”.


Parajsa e ferri janë sot në duart tua. Varet prej teje se si do të sillesh këtu e sot.

[NoName]

Një zonjë shkruan: “Ka disa vjet që më ka vdekur babai dhe ende e ndjej brejtjen e ndërgjegjes pse nuk i kam thënë kurrë: Baba të dua”.

[NoName]

MAJMUNËT DHE XIXËLLONJA


Një grup majmunësh jetonin në xhungël, buzë një fshati të varfër. Një gjë që u ngjallte kurreshtjen në mënyrë të posaçme ishte zjarri.
Rrinin me orë të tëra duke shikuar flakët e kuqe që dridheshin në shtëpitë e në oborret e fshatarëve të cilët afroheshin rreth e rrotull për t’u nxehur, me një kënaqësi të papërshkruar që u lexohej në fytyrë.
Një natë shumë të ftohtë, majmunët panë një xixëllonjë se si lëvizte në mes të gjetheve të një shkurreje. Menduan menjëherë se do të ishte një shkëndijë e asaj gjëje të mrekullueshme që i nxehte njerëzit, prandaj e morën në dorë me shumë kujdes. E mbuluan me bar të thatë e me degëza, i zgjatën duart duke i fërkuar me kënaqësi dhe ishin të bindur se kështu po nxeheshin. Njëri prej tyre filloi edhe t’i fryjë xixëllonjës sikurse shumë herë kishte parë se bënin njerëzit.
Një zog me flatra të arta e përcillte ndodhinë lart mbi një degëz lisi. Plot me dhimbshuri ndaj majmunëve të shkretë fluturoi poshtë dhe u tha: “O miq të dashur, jeni duke gabuar, sepse ky nuk është zjarr. Është vetëm një xixëllonjë!”.
Por majmunët e përzunë të shqetësuar dhe filluan t’i fryjnë xixëllonjës me më shumë zell.
“Kujdes se është një mashtrim!”, vazhdoi të përsëriste zogu me flatra të arta dhe fluturonte rreth majmunëve të cilët shtyheshin njëri me tjetrin duke iu afruar grumbullit me bar e degëza. “Shkoni menjëherë e strehohuni ndokund!”
Një majmun i acaruar shumë e kapi zogun me flatra të arta dhe e mbyti. Pastaj të gjithë së bashku vazhduan t’i fryjnë xixëllonjës.
Në mëngjes të gjithë ishin të vdekur nga të ftohtët.

[NoName]

NE NUK SHESIM PRIND



Një çift i ri martesor hyri në dyqanin më të bukur të qytetit që shiste lojra fëmijësh. Burri dhe gruaja i shikuan për një kohë të gjatë kukullat e lojrat e ndryshme me ngjyra të mrekullueshme. Kishte kukulla që qanin e që qeshnin, lojra elektrike, kuzhina të vogla që gatuanin torta të vogla e pizza.
Nuk arrinin kurrë të vendosnin se çfarë të blenin. Atëherë, u afrua një shitëse, që t’u ndihmonte.
“Shikoni”, i tha gruaja, “ne kemi një vogëlushe shumë të vogël, por jemi jashtë shtëpie pothuajse tërë ditën, e shpesh edhe në mbrëmje”.
“Është një fëmijë që qeshet pak”, vazhdoi burri.
“Dëshirojmë t’i blejmë diçka që do ta bënte të lumtur”, tha gruaja “edhe atëherë kur ne nuk jemi aty... Diçka që mund ta gëzojë edhe atëherë kur është vetëm në shtëpi”.
“Më vjen keq”, buzëqeshi me dashamirësi shitësja, “por, ne nuk shesim prind”.

[NoName]

GJËRAT QË DËSHIROVA


Të vendosësh të kesh një fëmijë do të thotë të lidhësh marrëveshjen e borxhit më të madh që mund ta marrësh me mend. Të gjithë fëmijët vijnë tek ne me biletën thirrëse në jetë e na thonë: “Më thirre: Ja ku jam. Çfarë më jep?” Këtu fillon çdo detyrë edukative.

Një pesëmbëdhjetëvjeçari i duket se punët qëndrojnë kështu:

“Dëshirova qumësht,
e më qe dhënë biberòn.
Dëshirova prind,
e më qenë dhënë kukulla.
Dëshirova të bisedoja,
e më qe dhënë televizori.
Dëshirova të mësoja,
e më qe dhënë dëftesa shkollore.
Dëshirova të mendoja,
e më qe dhënë diturí.
Dëshirova të kisha një shikim të përgjithshëm për gjërat,
e më qe dhënë një ide.
Dëshirova të jem i lirë,
e më qe dhënë disiplina.
Dëshirova dashurí,
e më qe dhënë moral.
Dëshirova një mjeshtri,
e më qe dhënë një vend pune.
Dëshirova lumturi,
e më qenë dhënë të holla.
Dëshirova liri,
e më qe dhënë një makinë.
Dëshirova shpresë,
e më qe dhënë frikë.
Dëshirova ta ndërroja jeten,
e më qe dhënë keqardhje.
Dëshirova të jetoj...