Lideret e Shqiperise!

[tani_26]

Shteti shqiptar numeron plot 93 vjet qysh nga krijimi i tij ne 28 Nentor 1912.

Lideret apo udheheqesit e shtetit shqiptar kane qene:


ISMAIL (BEJ) QEMALI (1844 -1919)

Vilhelm Vidi. (1876 - 1945)

Almet Zogu I (1895 -1961 )

Enver Hoxha (1913 - 1985)

Ramiz Alia (1925)

Sali Berisha (1944)

Fatos Nano (1952)

[tani_26]

Ismail (bej) Qemali (1844 -1919)

[tani_26]

Vilhelm Vidi. (1876 - 1945)

[tani_26]

Almet Zogu I (1895 -1961 )

[tani_26]

Enver Hoxha (1913 - 1985)

[[xeni]]

Çne Fatos Nano?

lol

[tani_26]

Ramiz Alia (1925)

[tani_26]

Sali Berisha (1944)

[tani_26]

Fatos Nano (1952)

[tani_26]

Çne Fatos Nano?

lol

Keta jane protagonistet kryesore ose lideret kryesore qe qeverisen Shqiperine.

Meqe te beri pershtypje Nano, na pelqen apo jo e kishim per disa vjet "mbi koke".

Persa i perket aktivitetit apo suksesit te ketyre, mendimi im eshte qe vendin kryesor e ze Ismail Qemali e me pas Vidi edhe pse qeverisen shume me pak se te tjeret...

[tani_26]

Qe te mos na zemerohen edhe Kryeministrat po i rendis dhe keta...

Kryeministrat e Shqiperise

Ismail Qemali ( 1912- 1913)
Myfit Libohova ( 1913- 1914)
Turhan Pasha Përmeti ( 1914)
Esat Pashë Toptani ( 1914)
Abdullah Rushdi ( 1914- 1918)
Turhan Pasha Përmeti ( 1918- 1920)
Sulejman Bej Delvina ( 1920)
Ilias Bej Vrioni ( 1920- 1921)
Pandeli Evangjeli ( 1921)
Hasan Bej Prishtina ( 1921)
Omer Pasha Vrioni ( 1921- 1922)
Xhafer Ypi ( 1922)
Ahmet Zogu ( 1922- 1924)
Shefqet Bej Verlaci ( 1924)
Ilias Bej Vrioni (2nd time) ( 1924)
Fan S. Noli ( 1924)
Ilias Bej Vrioni (3rd time) ( 1924- 1925)
Ahmet Zogu (2nd time) ( 1925)
Kosta Kota ( 1928- 1930)
Pandeli Evangjeli (2nd time) ( 1930- 1935)
Mehdi Bej Frashëri ( 1935- 1936)
Kosta Kota (2nd time) ( 1936- 1939)
Shefqet Bej Verlaci (2nd time) ( 1939- 1941)
Mustafa Merlika Kruja ( 1941- 1943)
Eqerem Bej Libohova ( 1943)
Maliq Bushati ( 1943)
Eqerem Bej Libohova (2nd time) 1943
Ibrahim Bej Biçaku 1943
Mehdi Bej Frashëri (2nd time) ( 1943)
Rexhep Mitrovica ( 1943- 1944)
Fiqeri Dino ( 1944)
Enver Hoxha ( 1944- 1954)
Mehmet Shehu ( 1954- 1981)
Adil Çarçani ( 1982- 1991)
Fatos Nano ( 1991)
Ylli Bufi ( 1991)
Vilson Ahmeti ( 1991- 1992)
Aleksander Meksi ( 1992- 1997)
Bashkim Fino ( 1997)
Fatos Nano (2nd time) ( 1997- 1998)
Pandeli Majko ( 1998- 1999)
Ilir Meta ( 1999- 2002)
Pandeli Majko (2nd time) ( 2002)
Fatos Nano (3rd time) ( 2002-Present)
Sali Berisha (2005)

[[xeni]]

Keta jane protagonistet kryesore ose lideret kryesore qe qeverisen Shqiperine.

Meqe te beri pershtypje Nano, na pelqen apo jo e kishim per disa vjet "mbi koke".

Persa i perket aktivitetit apo suksesit te ketyre, mendimi im eshte qe vendin kryesor e ze Ismail Qemali e me pas Vidi edhe pse qeverisen shume me pak se te tjeret...

Ke te drejte, lider ka qene. Thjeshte m'u duk sikur kriteri ishte "kryetar shteti". Sidoqofte, nuk do jete çudi qe te zgjidhet President shpejt. Vete fakti qe Sala po çirret qe ta harroje Presidencen tregon se ka diçka...nejse.


Une mendoj se vendin kryesor e ze Ahmet Zogu, ne çdo aspekt.

[FЯODO]

Fatos Nano nuk ka qene President por Kryeminister.
Ai ka qene kryeminister ne periudha te caktuara, jo ne nje periudhe afatgjate sic marrim shembullin e Sales si President qe ishte i tille 5 vite rresht.
Ne koherat me te rendesishme (sic eshte lufta e Kosoves) kryeminister ishte Majko.
Pastaj ke pasur Meten, Finon, Bufin e me rradhe.
Aleksander Meksi ka qene per me shume kohe Kryeminister se Fatos Nano e atij i perket te jete ne liste, apo e kam gabim?
Udheheqja Socialiste ka pasur lidere te ndryshem dhe ka qene reprezantuar nga personalitete te ndryshme gjate ketyre 15-16 viteve te fundit.
Po ta bejme llogaritjen matematikore i bie qe nga viti 1991 ka pasur 6 Kryeministra Socialiste dhe 1 President. (apo e harrove Mejdanin ti?)
Fatos Nano ne 3 termat e tij si Kryeminister si mbush 4 vjet.

[arber x]

Ketu po diskutohet sa burra te mire kane qene udheheqesit tane( te poshtepermendurit...) apo thjesht po numeroni sa feste kemi patur mbi krye??????

[arber x]

Enver Hoxha (1913 - 1985)

Per pamje ky ua merr te gjitheve..... verejeni mire, te gjithe kane shprehje te ndryshme ne fytyre, inatcorre, dinake , te zgjuar, ....... kurse ky duket babaxhan dhe indiferent. Apo sme ka stampuar dhe nje buzeqeshje qe nuk e ka patur asnje udheheqes deri me sot..... meqe na kishe sjelle foto pse te mos ju bejme dhe ndonje koment te tille???

[King_Gentius]

Ky artikull nga NY Times, i vitit 1919 tregon perberjen e qeverise shqiptare ne ate vit. Shqiptari Konstandin Cekrezi, aktivist ne Amerike, mundohet te krijoje nje nje imazh per vendin e tij. Ai mundohet te tregoje solidaritetin e popullit te tij ne zgjedhjen e kesaj qeverie, qe perbehet nga njerez e tre feve kryesore ne Shqiperi.

[tani_26]

Fatos Nano nuk ka qene President por Kryeminister.
Ai ka qene kryeminister ne periudha te caktuara, jo ne nje periudhe afatgjate sic marrim shembullin e Sales si President qe ishte i tille 5 vite rresht.

Se pari ia vlen te them se perderisa i vendosa keta lidere ketu nuk do te thote se kam simpati per te gjithe, e njejta gje vlen edhe per Nanon.

Pastaj ke pasur Meten, Finon, Bufin e me rradhe.

Problemi eshte se kur kane qene keta tre zoterinjte kryeministra kane qene te emeruar dhe me "bekimin e Nanos" pra nuk kane qene lidere e as kryetar Partie, pra ligjin e ben lideri apo kryetari i Partise..

Aleksander Meksi ka qene per me shume kohe Kryeminister se Fatos Nano e atij i perket te jete ne liste, apo e kam gabim?

Prape je gabim. Meksi vertete ka qene kryeminister por kopetencat i kishte Presidenti, ose e thene me popullorce "ligjin e bente Berisha", pra me pak fjale ky ishte numri 1.

Udheheqja Socialiste ka pasur lidere te ndryshem dhe ka qene reprezantuar nga personalitete te ndryshme gjate ketyre 15-16 viteve te fundit.
Po ta bejme llogaritjen matematikore i bie qe nga viti 1991 ka pasur 6 Kryeministra Socialiste dhe 1 President. (apo e harrove Mejdanin ti?)
Fatos Nano ne 3 termat e tij si Kryeminister si mbush 4 vjet.

UDHEHEQJA Socialiste ose me sakte kjo parti gjate ketyre 15 vjeteve ka patur vetem nje kryetar apo lider dhe ky eshte Nano, per pasoje ky ishte lideri qe kishte kompetencat....
Meidanin nuk e harrova aspak por fatkeqesisht Meidani ishte i kufizuar ne kompetenca pasi sipas Kushtetutes kryeministri ka me teper kompetenca dhe per pasoje ky eshte kryetari i Qeverise dhe qeveris vendin. Pra kush qeverris nje vend e meriton te quhet edhe Lider apo udheheqes...

[tani_26]

Pak informacion mbi aktivitetin e Udheheqesve historike te shtetit shqiptar...

[tani_26]

Ismail QEMALI(1844-1919).
Udhëheqës i shquar i Lëvizjes Kombëtare Shqiptare dhe kryeministër i parë i Shqipërisë së pavarur. Hero i Popullit. Lindi në Vlorë në një familje çifligare. Pasi kreu shkollën fillore në qytetin e lindjes dhe gjimnazin "Zosimea" në Janinë, më 1859 u vendos me familjen e tij në Stamboll, ku u aktivizua në lëvizjen patriotike shqiptare: mori pjesë në përpjekjet për caktimin e një alfabeti të përbashkët të gjuhës shqipe dhe për formimin e një shoqërie kulturore shqiptare. Në Perandorinë Osmane pati funksione të rëndësishme administrative dhe u shqua shumë shpejt si personalitet me pikëpamje liberale.
Postet e tij i përdori jo vetëm për të ndihmuar lëvizjen çlirimtare të bashkatdhetarëve, par edhe për të lehtësuar sado pak gjendjen e vështirë të popujve të shtypur të perandorisë duke luftuar kundër obskurantizmit e dallimit racor dhe duke përkrahur përhapjen e kulturës e të dijeve shkencore. Kërkesat e Ismail Qemalit për zbatimin e reformave demokratike e çuan në konflikt me rrethet konservatore të Stambollit. U dënua nga Porta e Lartë me internim, të cilin e vuajti për 7 vjet. Në maj të 1900, për t'u shpëtuar ndjekjeve të Sulltanit, u arratis nga Stambolli dhe qëndroi në vise të ndryshme të Evropës, ku vendosi lidhje dhe bashkëpunoi me rrethet politike të Lëvizjes Kombëtare Shqiptare.


Ismail Qemali zhvilloi një aktivitet të dendur politik për njohjen e Shqipërisë në opinionin evropian. Ai shpalli botërisht programin e tij autonomist në intervista e artikuj të botuar në shtypin shqiptar të kohës dhe në organe të huaja. Platforma politike e Ismail Qemalit. në përgjithësi përputhej me atë të ideologëve të tjerë të Rilindjes, por me disa veçori në lidhje me rrugët e mjetet për sigurimin e autonomisë. Në këtë etapë të veprimtarisë së tij ai mendonte të vazhdohej rruga reformiste për sigurimin e autonomisë nga lart, i shqetësuar se mos kryengritjet i jepnin shkas ndërhyrjes së huaj.

Mori pjesë aktive në lëvizjen xhonturke, në krahun përparimtar të saj që ishte për njohjen e të drejtave të kombeve të Perandorisë dhe u hodh kundër xhonturqve kur këta morën pushtetin dhe vendosën diktaturën ushtarake. Në dhjetor të 1908, me gjithë luftën që i bënë autoritetet xhonturke, u zgjodh deputet i sanxhakut të Beratit në parlamentin osman ku, së bashku me grupin e deputetëve patriotë, mbrojti interesat e kombit shqiptar. Në këtë kohë ai kaloi në pozitat më të përparuara duke e konsideruar kryengritjen e armatosur si mjet për sigurimin e autonomisë së Shqipërisë.
U dallua si frymëzues dhe organizator i kryengritjeve antiosmane të viteve 1910-1912. Së bashku nie L. Gurakuqin e patriotë të tjerë hartoi memorandumin e Greçës të qershorit 1911 dhe në fund të atij viti mori nismën për organizimin e kryengritjes së përgjithshme të 1912. I ngarkuar nga rrethet patriotike të vendit shkoi në Stamboll për ta bindur qeverinë osmane t'u jepte shqiptarëve autonominë.
Pas fillimit të Luftës së Parë Ballkanike ndërmori së bashku me L. Gurakuqin një aksion të ri politik për të shpëtuar atdheun. Në mbledhjen e Bukureshtit më 5 nëntor 1912 gjeti përkrahjen e kolonisë shqiptare të atjeshme dhe prej andej shkoi në Vjenë ku u takua me personalitete politike austro-hungareze dhe me përfaqësues diplomatikë të Fuqive për të shtruar e mbrojtur çështjen shqiptare duke pasur parasysh kontradiktat që ekzistonin midis fuqive. Ai për çlirimin e plotë të vendit.
Më 19 nëntor 1912 njoftoi në atdhe se do të shpallej pavarësia nga Kuvendi Kombëtar që do të mblidhej për të vendosur mbi të ardhmen e vendit. U kthye me bashkëpunëtorët e tij në Shqipëri. Në Vlorë kryesoi mbledhjen e Kuvendit Kombëtar që shpalli Pavarësinë e Shqipërisë më 28 Nëntor 1912. U caktua kryetar i Qeverisë së Përkohshme. Në politikën e brendshme dhe të jashtme të qeverisë kombëtare u tregua i prirur për kompromise me çifligarët, për të përfituar nga ndikimi që gëzonin këta në shtresat e pasura e të mesme, por edhe i vendosur për demokratizimin e jetës së vendit, i vëmendshëm kundrejt politikës së Fuqive për të shpëtuar atë që mund të shpëtohej në dobi të atdheut, por i papajtueshëm me çdo cenim nga ana e tyre të pavarësisë e të sovranitetit kombëtar, i lirë nga paragjykimet kundrejt fqinjëve me të cilët kërkonte të kishte marrëdhënie miqësore, por edhe kundërshtar i rreptë i synimit të tyre për të copëtuar Shqipërinë.
Qeveria e kryesuar nga Ismail Qemali, ndonëse në kushte shumë të vështira të brendshme e të jashtme, mori një varg masash në fushën e ekonomisë, të ndërtimit shtetëror dhe të kulturës kombëtare që hapnin rrugën e zhvillimit demokratik të atdheut. Mbrojti pranë Komisionit Ndërkombëtar të Kontrollit dhe pranë kancelarive të Fuqive të Mëdha të drejtat e ligjshme të popullit shqiptar, tërësinë territoriale të vendit. Në të gjitha këto veprime Ismail Qemali u tregua burrë shteti dhe diplomat largpamës. Me politikën e tij ngjalli kundërshtimin e rretheve konservatore e reaksionare çifligare si edhe të imperialistëve, të cilët e rrëzuan qeverinë kombëtare të kryesuar prej tij në janar 1914. Vitet e fundit të jetës së tij të kaluara në mërgim Ismail Qemali i përdori në dobi të çështjes shqiptare. Vdiq në Itali.

[tani_26]

Vilhelm Vidi. (1876 - 1945)
Në nëntor 1913 me propozimin e Austro-Hungarisë dhe të Italisë, të miratuar edhe nga shtetet tjera, u pranua që për princ të Shqipërisë të sillet gjermani Vilhelm fon Vid, një kapiten i ushtrisë gjermane dhe nip i mbretëreshës së Rumanisë.

Në fund të vitit 1913 dhe në fillim të vitit 1914, Shqipëria në pikpamje politike ishte në një pozitë të mjeruar, sepse nuk kishte një qeverisje unike në gjithë vendin. Në të vërtet asokohe në Shqipëri sundonin shumë qeveri lokale si : Qeveria e Vlorës e kryesuar nga Ismail Qemali;në Durrës nga 12 tetori 1913 vepronte”pleqësia e Durrësit”e Esat Pashë Toptanit;në Orosh të Mirditës qeveriste Prenk Bib Doda; në Fier e Myzeqe sundonte qeveria e Aziz Pashë Vrionit;në Lezhë e Shëngjin Dedë Coku e Vat Marashi;në Shkodër qeveriste një detashment i ushtrive ndërkombëtare nën kryesinë e kolonelit anglez Filips;në Himarë qeveriste agjenti grek Spiro Milo;në Gjirokastër qeveria e Jorgji Zografos;në Mat Ahmet Zogu dhe shumë grupe mercenarësh që vepronin përgjatë kufijve veri-lindorë si:Arif Hiqmeti, Jusuf Beu etj.

Meqenëse Fuqitë e Mëdha caktuan princ Vidin për të qeverisur në Shqipëri, Qeveria e Vlorës në krye me Ismail Qemailin, dhanë pëlqimin për ardhjen e tij në vend. Dhe për t´i hapur rrugë një zhvillimi të ri politik të Shqipërisë si dhe sigurisë së saj, më 22 janar 1914, Ismail Qemali dha dorëheqje dhe pushtetin ia dorëzoi Komisionit Ndërkombëtar të Kontrollit/KNK/. Pas dorëheqjes, I. Qemaili u largua nga shqipëria(në Zvicër), por nuk hoqi dorë kurrë nga përpjekjet në interes të vendit. Ato ditë KNK administratën qendrore të Vlorës e shndërroi në një administratë lokale të varur prej tij dhe në vend të 8 ministrive u krijua një drejtori e përgjithshme dhe pesë degë me kompetenca të kufizuara.

Komisioni Ndërkombëtar i Kontrollit (KNK) i kërkoi edhe Esat Pashë Toptanit, që ta shpërndante « Pleqësinë e Durrësit”, dhe ai këtë e bëri më 12 shkurt 1914, pasi mori premtimin nga KNK-ja se më 21 shkurt do ta kryesonte delegacionin shqiptar në Gjermani, për t'ia dhënë kurorën Princ Vidit në emër të shqiptarëve. Po kështu edhe qeveritë tjera lokale në shqipëri(përveç në jug të Shqipërisë), u shpërbënë njëra pas tjetrës dhe u detyruan ta njohin princ Vidin si të vetmin sundimtar të Shqipërisë.

Me përqëndrimin e administratës shtetërore shqiptare në duart e KNK, gjendja e brendshme e Shqipërisë nuk u përmirësua dot, përkundrazi ajo u keqësua edhe më tepër nga lëvizjet që po përgaditeshin brenda e jashtë vendit kundër sovranitetit dhe tërësisë tokësore të Shqipërisë, të cilat po minonin nga themelet ekzistencën e shtetit shqiptar.
Ajo që minonte shtetin shqiptarë në fund të vitit 1913 dhe në fillim të vitit 1914, ishte lëvizja për autonominë e”Vorio-Epirit”në Jug të Shqipërisë. Pas caktimit të kufirit shqiptaro-grek, me protokollin e Firencës më 17 dhjetor 1913, fuqitë e mëdha i kërkuan Greqisë t´i tërhiqte trupat e saj nga jugu i Shqipërisë. Kryeministri grek Elefter Venizellos në fund të dhjetorit, e kushtëzoi tërheqjen e ushtrisë me zgjidhjen e ishujve të Egjeut në favor të Greqisë. Dhe për t´i kënaqur kërkesat e palës greke, më 13 shkurt 1914 fuqitë e mëdha i deklaruan qeverisë greke me një not kolektive, se çështja e ishujve të Egjeut do të zgjidhet pozitivisht pasi të jenë larguar trupat e saj nga tokat shqiptare që përfshiheshin brenda kufijve të caktuar me protokollin e Firencës. Qeveria greke, formalisht, i pranoi këto kërkesa dhe nuk pushoi së bëri deklarata mashtruese se po merrte masa për të qetësuar”Vorio-Epirin”.
Më 1 mars 1914 pasi u largua ushtria greke nga Korça, aty u futën repartet e xhandarmërisë shqiptare dhe menjëherë u ngritë një administratë shqiptarë nën varësinë e KNK. Ndërsa Korça u bashkua me atëdheun, në krahinat tjera të jugut(në Gjirokastër, Sarandë, Delvinë dhe në Përmetë) autoritetet greke, duke e shfrytëzuar mungesën e një qeverie të plotëfuqishme shqiptare me qëllim që t´i jepnin një bazë”të ligjshme” lëvizjes”vorio-epirote”, më 2 mars në Gjirokastër organizuan një”kongres epirot”, ku u shpallë”autonomia e Vorio-Epirit”me një”qeveri të përkohshme”të kryesuar nga Jorgji Zografos, ndërsa nën shembullin e Zografit, ndërkohë majori i ushtrisë greke himarioti Spiro Milo shpalli gjithashtu”autonominë e Himarës”në një zonë që përfshinte 7 fshatra të bregdetit të banuar me shqiptarë.

Në këto rrethana qeveria greke mendonte t´i përdorte këto krahina si një bazë për pushtimin, në kushte më të favorshme, të pjesës tjetër të Shqipërisë së Jugut.


Ardhja e Princ Vilhelm Vidit në Shqipëri

Princi Vilhelm Vidi arriti në Durrës më 7 mars 1914 në orën 3 pasdite. Rrethet patriotike si dhe përkrahësit e tjerë të Vidit nga radhët e çifligarëve e pritën me entuziazëm ardhjen e tij në Shqipëri, me bindjen se ai do të realizonte aspiratat e tyre nacionale e shoqërore.

Për kryeqytet të Shqipërisë Princ Vidi zgjodhi pikërisht Durrësin, ku edhe kishte ndikim të fortë Esat Pashë Toptani. Esat Pasha me qëllim që të siguronte një pozitë me rëndësi në kabinetin qeverisës të princ Vidit, zyrtarisht deklaroi se e mirëpret caktimin e tij për princ të Shqipërisë, por fshehurazi vazhdoi tërë kohën, të nxiste lëvizjen për një princ mysliman në vend.
Më 17 mars Vidi formoi qeverinë e re shqiptare, në krye me Turhan Pashë Përmetin, një diplomat i vjetër që kishte qenë ambasador i perandorisë Osmane për 25 vjet rresht në Peterburg të Rusisë. Kabinetin e tij qeveritarë e përbënin: 1. Esat Pashë Toptani-Ministër i Luftës dhe i Punëve të Brendshme;2. Aziz Pashë Vrioni-Ministër i Bujqësisë dhe i Tregtisë;3. Myfit bej Libohova-Ministër i Drejtësisë dhe i Kultit;4. Dr. Mehdi bej Frashëri-Ministër i Financave;5. Hasan Bej Prishtina-Ministër i Postë-Telegrafikeve; 6. Dr. Mihal Turtulli-Ministër i Arsimit;7. Prenk Bib Doda-Ministër për Punët Botore.

Regjimi i Vidit u sanksionua nga Statuti Organik i Shqipërisë, (ligji i parë themelor i shtetit shqiptar), i cili u përgadit nga KNK dhe bazohej kryesisht në vendimet themelore të marra nga Konferenca e Ambasadorëve në Londër më 29 korrik 1913. Sipas nenit 1 të këtij Statuti, shqipëria shpallej:”Principatë kushtetuese e pavarur dhe e trashëgueshme”, nën garancinë e Fuqive të Mëdha. Me nenin 2, Fuqitë e Mëdha garantonin gjithashtu tërësinë dhe paprekshmërinë e tokave të Shqipërisë në kufijtë që kishin caktuar ato.
Me nenin 3 shteti shqiptar do të ishte asnjanës dhe kjo asnjanësi garantohej po nga Fuqitë e Mëdha. . . Sipas nenit 7 në fronin e Shqipërisë njihej me të drejta sovrane princi Vilhelm Vid, i cili ishte kryetar i administratës civile e ushtarake dhe kishte të drejtë të emronte Këshillin e Ministrave. Organi legjislativ i Shqipërisë ishte Asambleja kombëtare.
Gjuhë zyrtare dhe e detyruar në shkolla ishte shqipja. Nga ana administrative, Shqipëria ndahej në 7 sanxhaqe(prefektura), të cilat ndaheshin në kaza(nënprefektura)dhe kazatë në nahije(komuna). Statuti Organik i Shqipërisë caktoi institucionet e larta të shtetit, përbërjen e forcave të armatosura, të administratës, të financave, të drejtësisë, të arsimit. . . dhe garantonte ushtrimin e lirë të veprimtarisë ekonomike, shoqërore e politike.

Me tu vendosur në fronin e Shqipërisë, princ Vidi u përpoq të zgjidhte problemin më urgjent dhe më të ndërlikuar të vendit, atë të largimit të trupave greke nga Shqipëria e jugut dhe të vendosjes së administratës shqiptare në këto vise . Por qysh në fillim ai tregoi se nuk ishte i vendosur të mbronte deri në fund, pa kompromis interesat e shtetit shqiptar.
Për të zgjidhur këtë çështje ai hyri në bisedime me qeverinë”vorio-epirote” të shpallur në Gjirokastër. Dhe për këtë qëllim Vidi caktoi si komisar të jashtëzakonshëm për shqipërinë e Jugut oficerin holandez Tomson, i cili kishte ardhur në Shqipëri për të ristrukturuar xhandarmërinë shqiptare. Ky shkoi në Korfuz dhe më 10 mars zhvilloi bisedime me përfaqësuesin e”vorio-epirotëve”, Karapanon. Tomsoni, duke ditur se Fuqitë e Mëdha, KNK dhe vet princ Vidi nuk donin të kishin shumë kokëçarje, u premtoi grekëve disa të”drejta të veçanta”për popullsinë e”Epirit të Veriut”.
Kompromisi i Tomsonit ngjalli protesta të ashpra në rrethet patriotike shqiptare. Edhe qeveria e Durrësit/e Turhan Pashës/poashtu nuk e pranoi këtë kompromis, prandaj e shkarkoi Tomsonin nga detyra e komisarit dhe u shpreh kundër çdo lloj autonomie për krahinat e jugut.

Në këto rrethana trupat greke për t´i realizuar planet e veta(pasi ishin tërhequr nga Korça më 1 mars)natën, duke gdhirë 2 prilli 1914 bënë një puç-komplot të armatosur më qëllim të pushtimit të Korçës. Mirëpo xhandarmëria shqiptare nën komandën e majorit holandez G. Sneller dhe korpusi i vullnetarëve me qindra fshatarë nën udhëheqjen e Themistokli Gërmenjit, intervenuan shpejt dhe brenda një kohe të shkurtër e shtypën puçin e komplotistëve grek.
Repartet e xhandarmërisë shqiptare pastaj vazhduan marshimin e tyre për të marrë në dorëzim Kolonjën, Leskovikun, Ersekun etj. Dështimi i puçit të Korçës, vendosmëria e forcave shqiptare për të kundërshtuar çdo veprim shovinist e antishqiptar si dhe qëndrimi i ftohtë i Fuqive të Mëdha ndaj planeve aneksioniste greke që shkelnin edhe vendimet e Londrës, e bindën më në fund qeverinë greke dhe Jorgji Zografin, se nuk ishte e lehtë të sigurohej”autonomia”e plotë e krahinave jugore.
Prandaj ata fuqive të mëdha u paraqitën kërkesa më të zbutura, duke pranuar tani autonominë e Korçës dhe të Gjirokastrës pa i shkëputur ato nga Shqipëria, por me kusht që të administrohen nga një guvernator me origjinë të huaj, xhandarmëria të formohej nga popullsia vendase nën komandën e oficerëve grekë me origjinë”epirote”. . . etj. Në të vërtet qeveria greke e bëri këtë për të fituar kohë në përpjekjet e tija për pushtimin e Shqipërisë jugore.


Qeveria shqiptare e Durrësit i hodhi poshtë këto kërkesa dhe për më tepër ajo mori vendim që të organizoheshin sa më parë reparte të reja të armatosura për të dëbuar nga krahinat e jugut pushtuesit grekë dhe për të vendosur atje administratën shqiptare.
Ndonëse përballë aleancave politike ushtarake evropiane(Antantës dhe Bllokut Qëndror)Greqia mbante ende një qëndrim të papërcaktuar, ajo përkdhelej nga të dya palët, sepse ato lakmonin pozitën e saj strategjike. Më 24 prill 1914 fuqitë e mëdha, e njoftuan Venizellosin se ishin të gatshme t´u bënin lëshime”vorio-epirotëve”dhe se mund të pranonin rishikimin e kufirit greko-shqiptar në favor të Greqisë. E ndodhur nën një presion të gjithanshëm, qeveria shqiptare u detyrua më në fund, më 5 maj, t´ia besonte KNK zgjidhjen e konfliktit shqiptaro-grek. Bisedimet ndërmjet KNK dhe përfaqësuesve”vorio-epirot” u mbajtën në Korfuz.

Ato filluan më 10 maj dhe përfunduan më 17 maj me nënshkrimin e një protokolli, e që u quajt”protokoli i Korfuzit”. Në këtë protokoll parashikohej që dy prefekturat në jug të Shqipërisë, ajo e Korçës dhe e Gjirokastrës, ndonëse formalisht do të bënin pjesë në shtetin shqiptar, do të kishin një administratë më vete, pothuajse autonome, organizimi i së cilës i lihej në dorë Këshillit Ndërkombëtar të Kontrollit. KNK pranoi gjithashtu edhe kërkesën e Spiromilos për t´i njohur krahinës së Himarës, në një zonë që shtrihej tani në 14 fshatra të bregdetit të Jonit. Meqenëse Italia luftoi energjikisht për arritjen e marrëveshjes së Korfuzit, për shkak të interesave të veta në Vlorë, Venizellua e kënaqi kërkesën e saj, duke i paraqitur parlamentit grek më 18 maj, projektligjin mbi lëshimin e Sazanit shtetit shqiptar dhe ky projektligj u miratua më 27 maj.
Protokolli i Korfuzit do të fuqizohej pasi të ratifikohej nga qeveria shqiptare(më 23 qershor 1914) dhe nga qeveria”vorio-epirote” si dhe pasi të miratohej formalisht nga gjashtë fuqitë e mëdha. Njoftimi mbi nënshkrimin e marrëveshjes së Korfuzit e cila ishte plotësisht në kundërshtim me Statutin Organik të Shqipërisë dhe shkelte hapur sovranitetin e shtetit shqiptar, shkaktoi një indinjatë të thellë në tërë Shqipërinë.

Shpërthimi i kryengritjes në Shqipërinë e Mesme

Në këto rrethana gjendja e brendshme e Shqipërisë u ndërlikua shumë edhe nga shpërthimi i kryengritjes së armatosur në Shqipërinë e Mesme, kundër regjimit të Vidit. Në të vërtet kreu i kryengritësve ishte i larmishëm. Në të u rreshtuan ithtarë të ndryshëm siartizanët e një princi mysliman, antividistët, xhonturqit, panturkistët apo panislamistët siç u quajtën ndryshe, antifeudalët. . . dhe pas këtij koalicioni laraman qëndronin qarqe të huaja serbe, franceze, ruse, greke, turke, italiane. . . , të cilat ishin të interesuar për një gjendje sa më kaotike në Shqipëri.
Pra bartësit kryesor të së keqes në Shqipëri në atëkohë qenë reaksioni feudal proserb, pro italian. . . i udhëhequr nga Esat Pashë Toptani, reaksioni grekoman i udhëhequr nga peshkopët grek(Jakovi e Germanos), J. Zografos, Spiromilo etj, reaksioni turkoman i kryesuar nga myftiu i Tiranës Musa Qazimi etj.

Kryengritja e Shqipërisë së Mesme ose e rebelëve, siç u quajt ndryshe, filloi në rrethin e Tiranës. Më 17 maj 1914 u sulmua te ura e Limuthit afër Tiranës batalioni i vullnetarëve tiranas që ishte nisur në drejtim të Durrësit për të shkuar në jug, në frontin kundër shovinistëve grek. Pasi shpartalluan batalionin e vullnetarëve kryengritësit hynë në Tiranë. Të nesërmen grumbuj fshatarësh të armatosur zunë Shijakun dhe iu drejtuan Durrësit, mirëpo në hyrje të qytetit hasën në rezistencë të forcave qeveritare të Vidit. Drejtuesit e kryengritjes me këtë rast dolën hapur kundër princ Vidit dhe kërkuan një princ turk.


Për vendosjen e një princi mysliman prej kohësh angazhohej edhe Esat Pashë Toptani. Esat Pasha edhe pse kishte dy ministri më të rëndësishme në qeverinë e Durrësit, me kohë u shpërndau armë mercenarëve të vet”kinse për t´iu bërë ballë fqinjëve”ndërsa fshehtas propagandonte nëpërmjet njerëzve të vet kundër V. Vidit, duke i këshilluar”me kërkue një mbret prej Stambollit, me qëllim që këto pshtjellime e trazime t´i sillnin fitim për ta shtie në dorë pushtetin”


Qeveritarët në oborrin e princit në kohën kur po përballeshin me sulmet e kryengritësve, duke menduar se prapa kërkesave të kryengritësve qëndronte Esat Pasha, më 19 maj 1914 organizuan xhandarmërinë e Durrësit dhe e arrestuan atë në shtëpinë e tij.
Goditja kundër Esat Toptanit u konsiderua nga Italia si një grusht që i jepej ndikimit të Romës në Shqipëri. Brenda qeverisë dominonte mendimi që E. Toptani duhej të gjykohej, mirëpo princi atë as nuk e denoi as nuk e nxori të pafajshëm, gjë që u indinjuan shumë besnikët e tij. Pas ndërhyrjes energjike të ministrit italian në Durrës, baronit Alioti, Vidi ia dorëzoi E. Toptanin legatës italiane e cila e mori me një luftanije dhe e dërgoi në Itali. Para se të largohej nga Shqipëria, Esati do të firmos një premtim se ai nuk do të kthehej më në shqipëri dhe se nuk do të përzihej më në politikën shqiptare ose në intrigat kundër fronit, mirëpo ai nuk do ta mbaj premtimin e dhënë.
*Pas largimit të Esatit pasuan ndryshime në qeverin e Vidit. Turhan Pasha mbeti kryeministër;Preng Bib Doda-ministër i punëve të jashtme;Aqif Pashë Elbasani-ministër i brendshëm dhe i luftës;Filip Noga-ministër i financave;Dr. Mihal Turtulli-ministër i arsimit, Mithat Frashëri –ministër i punëve botore dhe i Postë-telegrafave dhe Abdi Toptani-ministër i bujqësisë. Largimi i Esat Pashës edhe pse u konsiderua si një fitore e madhe, kryengritja e nisur nuk u ndërpre dot. Zjarri i kryengritjes u përhap edhe në krahinat tjera.
Duke shfrytëzuar sukseset e kryengritjes, krerët e saj me 3 qershor 1914 në Shijak organizuan një mbledhje, ku u zgjodh” Këshilli i Parë i Përgjithshëm” me këtë përbërje: Mustafa Ndroqi-kryetar;Xhenabi Adili. -nënkryetar, Musa Qazimi-anëtarë etj, dhe Qamil Haxhi Feza-u emrua komandant i përgjithshëm i kryengritësve. Në këtë mbledhje u miratua edhe një program politik thellësisht antikombëtar, që iu paraqit përfaqësuesve të Fuqive të Mëdha në KNK. Programi përmbante kërkesa për largimin e princ Vidit;për kthimin e Shqipërisë nën administrimin Turk, ose sjelljen e një princi turk të varur nga Sulltani;për ngritjen e flamurit të Turqisë;për përdorimin e alfabetit turko-arab në gjuhën shqipe;zgjedhjen e kryemyftiut të Shqipërisë nga Sheih-ul-Islami i Stambollit etj.


Kryengritësit edhe pas disa përpjekjeve për ta shtirë në dorë Durrësin nuk patën sukses, andaj iu drejtuan qyteteve tjera dhe gjatë muajit qershor shtinë në dorë Kavajën, Krujën, Peqinin dhe Elbasanin. Mbas pushtimit të Elbasanit, - Qermenika, Quksi dhe Mokra, njëra pas tjetrës bashkohen me kryengritësit, kurse në veri ata u shtrinë deri në Milot, buzë lumit Mat. Në fillim të korrikut kryengritësit marshuan drejt jugut dhe brenda pakë ditëve morën Lushnjën, Fierin, Beratin dhe nga lindja arritën deri në Pogradec, ku aty më 11 korrik nënshkruan edhe një marrëveshje të përkohshme me “vorio-epirotët”të cilët ato ditë kishin pushtuar Kolonjën, Korçën, Tepelenën dhe kishin arritur deri në Berat.

Duke e ndjerë rrezikun nga sukseset e kryengritësve, princ Vidi bëri thirrje për ndihma nga të gjitha anët, por vetëm nga veriu mundën të vinin disa forca të pakta, ndërsa Shqipëria e jugut duke qenë përballë ndjekjeve, mizorive e shpërnguljeve nga forcat greke, nuk mundi të jepte ndihmë. Për rrjedhojë, në fund të korrikut 1914 dhe në pragun e shpërthimit të luftës së parë botërore, Shqipëria ishte në gjendje të rëndë politike. Pushteti i qeverisë Shqiptare tashmë ishte kufizuar vetëm në Durrës e në Vlorë-(deri më 1 shtator kur ajo ra në duarë të kryengritësve);në Shqipërinë e Mesme shtrihej pushteti i kryengritësve;viset e jugut ndodheshin nën shtypjen e forcave greke, krahinat e verilindjes nën presionin e vazhdueshëm të serbëve, ndërsa Shkodra ndodhej nën administrimin e forcave ndërkombëtare.

Princ V. Vidi bëri përpjekjen e fundit për të shpëtuar qeverisjen e tij. Ai iu drejtua edhe Fuqive të Mëdha me kërkesën për të zbatuar zotimin që kishin marrë në Konferencën e Londrës për të garantuar bashkarisht pavaresinë dhe sovranitetin e Shqipërisë dhe për këtë qëllim kërkoi formimin prej tyre të një force ndërkombëtare prej 3 mijë vetësh, për të shtypur kryengritjen. Por fuqitë e mëdha duke qenë në konflikt me njëra-tjetrën, premtuan se do të ndihmonin për të shpëtuar vetëm jetën e princit dhe të familjes së tij, por jo edhe intervenimin ushtarak atje.

Në këto rrethana, kur edhe kishte filluar lufta e parë botërore, princ Vidi u detyrua të largohej nga Shqipëria, më 3 shtator 1914 pas gjashtë muaj qëndrimi. Me Vidin u larguan edhe anëtarët e qeverisë së bashku me shumë udhëheqës të lëvizjes patriotike shqiptare, të cilët u vendosën pjesërisht në Shkodër dhe një pjesë kaloi në vende të ndryshme të Evropës.

Aktet ndërkombëtare të viteve 1913-14 edhepse kishin definuar pozitën neutrale të Shqipërisë dhe garancinë e Fuqive të Mëdha për këtë statut të saj, megjithatë Shqipëria u përfshi në planet ushtarako-strategjike të fuqive ndërluftuese, veçanërisht të Austro-Hungarisë e Italisë dhe të shteteve fqinje, Serbisë, Malit të Zi, Bullgarisë dhe Greqisë, të cilat që nga tetori 1912 nuk rreshtnin për ta coptuar atë.