Close
Faqja 2 prej 4 FillimFillim 1234 FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin 21 deri 40 prej 67
  1. #21
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XII

    Ishte ai shpat, ku gati u bame per zbritje,
    Gurishte e rrmyeshme; e cka pame me sy,
    Vec ta shikosh te ngjallte neveritje.

    Porsi nga rreshmja qe, tue u rrekellye,
    Kndej Trentit ne Adigje shkoi e ra,
    O per termet o n’rraje pse mali ish grrye,

    Krejt brinja, c’merr nga maja prej ku u nda
    E deri poshte, qe ish rripe e lemuet,
    Tash asht zhurine, pra ke se ku me I ra, -

    E tille ishte rrepina e shemtuet;
    E mu ne zgrip te zgavrres copetue
    Turpi I Kretes sa gjane gjate rri shtruet,

    Ai qe ne lope te rreme qe krijue.
    Porsa na pa, vehten kafshoi me dhambe,
    Kaq fort nga inati I madh u pezmatue.

    Mesuesi I urte ia pati me piskame:
    <<Ke frike se ky mos asht duka I Athines,
    ai qe ne bote vdekun te vu nen kambe?

    Cporru ti, shtaze! S’po I zbret jo ky gremines
    Stervite prej motres sate, por asht qase
    Me pa cka vueni ju, shpirtna t’errsines!>>

    Porsi njaj dem qe lakun kput, trumhase,
    Kur mu ne koke per vdekje e kane godite,
    Kambe dot nuk luen e rri tue u perplase,

    I tille dhe Minotauri u ba paprite;
    E prisi I mprehte at’here: <<Vrik kape shtegun!
    Sa asht n’terbim, ma lehte e ke me zbrite.>>

    Keshtu teposhten na filluem me ndjekun
    E pesha e trupit tim zu t’I rrezoje
    Guret, qe binin kamba n’ta tue prekun.

    Ecja n’mendim; e ai: <<Per kete rrenoje
    Ti ndoshta po mendon, ruejte cep me cep
    Nga inati I bishes qe nuk lashe t’vershoje.

    Kur per te paren here ne kete gazep
    Te ferrit zbrita, due ta kesh te qarte,
    Ky shpat ketu ka qene vec shkamb e shkrep.

    Por pak ma pare se Ai nga qielli I arte
    Ketu te vinte per te madhen pre,
    Qe ia hoq Dites n’rrethin ma te larte,

    Nga kater anet ky I ndyti dhe
    U trand aq fort, sa thashe se gjithesija
    Ndjeu dashuni; e asish qe besojne ke

    Se shum here bota ra nga dashunija
    Ne kaos; pra n’ate rase shkamborja plake
    Ketu e gjetiu u shemb e u ba thermija.

    Ngul syte tash ne lugine! E gjakta brrake
    E vale asht afer; mbrende rrijne tue u zi
    Ata qe duert e veta kane pergjake.>>

    Zemrim I cmendun, o e verbte lakmi,
    Qe aq na grah ne t’shkurten jeten tane,
    Pastaj keqas na qull n’perjetesi!

    N’trajte harku pashe at’here nje grope te gjane,
    Qe bante pjese ne t’rrumbullaktin rrah;
    Kete gja ma pare mesuesi ma kish thane.

    E rreth e rrotull bregut krah per krah
    Vraponin, shgjetat n’dore porsi gjahtare,
    Kentaurat, si dikur n’ate bote per gjah.

    Tue zbrite kur na hetuen, u ndalen mbare
    Dhe tre u ndane vecan perbri rrekese,
    Me harqe e shgjeta zgjedhun qysh ma pare.

    Njani leshoi nje za si kokrra e rrfese:
    <<Cfare dnimi ju po uleni me vuejte?
    Flisni pa luejtun kambe o ju rashe krese!>>

    <<Vetem Kironit gjegjen ia kem’ ruejte,
    sa t’vijme ma prane, - ia ktheu mesuesi qete, -
    per t’zeze gjithmone zemrimi te ka mujte!>>

    <<Nesi ai asht, - tha dhe me preku lete, -
    qe vdiq per Dejaniren vashe plot nur,
    vehtes se vet ia muer ai hakun vete.

    Ai n’mes, koke-ulet, syte mberthye n’krahnuer,
    Kironi asht, qe rriti Akilin trim;
    E tjetri – Foli idhnak e shpirtmizuer.

    Me mija I siellen gropes pa pushim,
    Tue shigjetue cdo shpirt qe rregull prish
    E del mbi gjak jo aq sa e ka denim.>>

    Na iu afruem ma fort t’shkathtavet bishe;
    Kironi nxuer nje shgjete e zu t’sheshoje
    Per nofulla mustaqet fare shprishe.

    Lirue mbasi e pat te madhen goje,
    Shokeve u tha: <<Me sy a keni ndjekun
    Si I dyti guret luen kahdo te shkoje?

    Keshtu s’asht pa se ban nje kambe e vdekun!>>
    E kur iu qas te gjoksi prisi I mire,
    Aty ku dy natyrat kane t’perpjekun,

    Iu gjegj: <<Ai asht I gjalle, une e kam prire,
    I vetem fill, n’keto errsinat tueja;
    Ka ardhe ky per nevoje, jo per endire.

    Nderpreu ne gjysem kangen <<aleluja>>
    Ajo qe me ngarkoi mbi krye t’I rrij;
    As ky as une s’kem’ vjedhe gjana te hueja.

    Por, pash ate force, qe po me ban t’I bij
    Ketij shtegu te eger per hata,
    Na jep njanin prej tuejve te na prije,

    Te na tregoje kah shkohet neper va
    E te ma mbaje mbi vithe kete njerine,
    Se nuk asht shpirt qe ngrihet per hava.>>

    Kironi atbote u suell n’e djathte te tijne,
    Nesit I tha: <<Kthe pas! Ke me I drejtuem
    Dhe mproji n’qofte se sheh te tjere qe vine.>>

    Me ate shoqnues besnik rrugen vazhduem
    Bregut te lumit, ku ne gjak te ndyte
    Tue u zi vikatshin shpirtnat e denuem.

    Pashe aty njerez der ne vetlla zhyte;
    Kentauri tha: <<Tirane ketu ke plot,
    Qe tue plackite cuen jeten e tue mbyte;

    Cdo dhune barbare lajne ketu me lot.
    Leka asht ketu, Dionisi zemergur,
    Qe e mundoi Siciljen per sa mot.

    Ai balle atje asht flokeziu mizuer
    Kont Acolini; tjetri, floket ar,
    Asht Obic d’Esti, qe shpirtin ia nxuer

    I biri doc ne boten tej ma pare.>>
    Poetin vrejta e ai m’tha keto fjale:
    <<Tash m’ke te dyte, ky asht per ty I pare!>>

    Pak ma andej Kentauri, tue u ndale
    Mbi disa njerez der ne fyt mbulue
    Nga gjaku I thelle qe gurguron I vale,

    M’tregoi nje shpirt qe vuente krejt vecue.
    <<Ai n’prehen t’Perendise, - tha, - zemren cau,
    qe mbi Tamis dhe sot jane tue e nderue.>>

    Tjere pashe pastaj, qe jashta atij vau
    Nxjerre kishin kryet o gjoksin leshatak;
    Njohta disa nga ata qe syni pau.

    Lumi, qe ulej vazhdimisht nga pak,
    Tash t’pervelonte vetem kambet; vane
    Na e kaluem ne kete cekine me gjak.

    <<Sikur po e sheh me sy si nga kjo ane
    kjo vale e gjakut sa po vjen cekohet, -
    Kentauri tha, - kshtu bese due me ma zane

    Se n’anen tjeter shton ky gjak I ngrohet,
    Dersa t’arrihet ne ate vend te mjere,
    Ku tiranija egersisht ndeshkohet.

    Drejtesija hyjnore atje ther
    Atilen, qe pat qene kerbac per bote,
    E Pirr e Sekst; dhe pa pushue nje here

    Ne gjak te vluem do derdhin lot te kote
    Ai Rinier Paci dhe Rinier Korneti,
    Qe rruge nuk lane pa pre.>> E atebote

    Vaut prap I ra e sy me sy na treti.

  2. #22
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XIII

    Nesi ende s’kish dale ne tjetrin breg,
    Kur na u futem ne nje pyll t’pasosun,
    Ku s’shihej kund me sy as shenje as shteg.

    Jo flete te blera, por ne zi ngjyrosun,
    Dege t’drejta jo, por nejce e te ngatrrueme,
    Pa fruta, krejt me thepa t’helmatosun.

    Nuk gjejne kso shkurresh t’ashpra e te dendsueme
    Ato bishet e egra, qe aq menijne
    Korneto dhe Cecine, toke te lavrueme.

    Te mbrapeshtat Harpije ketu rrijne
    Qe dbuen trojan’t nga Strofadet unji,
    T’zeza tue parafole, qe ma vone vijne.

    Flatra te gjana, ftyren si njeri,
    Kambet me kthetra, barkun n’pupla mblue,
    Nder ato bime per bind rrijne tue psherti.

    E prisi I mire: <<Ma mbrende nuk due me t’cue,
    Se je n’brezin e dyte une pa ta thane,
    Ketu do jesh, - vazhdoi ai me tregue, -

    Deri sa t’kesh arrijte te e ndezta rane;
    Por hapi syte, se ke me pa paprite
    Gjana, sa syve tuej bese mos me u zane>>.

    Kudo degjoja njerz tue fsha, tue brite,
    Por kund njeri me sy nuk po veshtroja,
    Prandej u ndala pa ba za, habite.

    Besoj se ai besonte, qe une besoja
    Se gjithe ai za mund t’dilte n’per morrize
    Nga njerz te fshehun nga e pyllit mbloja.

    <<Ne qofte se then, foli I shtrenjti pris, -
    ndo’j degez nga ndonjana nder kto bime,
    mendimet qe ti ke kane per t’u grise.>>

    Atbote une doren time tue e shtrime
    Nje gem keputa n’nje kacube, mbas pak
    <<Pse po me shkyen?>> - ai trung leshoi nje brime.

    E kur filloi me u ri pastaj ne gjak:
    <<Pse me caplon? – ia nisi tue u germushe, -
    si nuk te ndjeka ai shpirt dhimbje ndopak?

    Njerz dikur qeme, por tash jem kthye n’gemushe,
    Ty dora duhej t’kishte ma meshire
    Shpirten gjarpijsh po t’ishim neper fushe.>>

    Sikur nje dru e njome, e ndezun mire
    Nga njena ane, n’ane t’kundert psheretin
    Edhe cijat prej eres neper bire,

    Ashtu nga ai gem riguen edhe u perzine
    Fjale edhe gjak; prandej une e leshova
    Pertoke, nga frika te dy krah’t m’u ngrine.

    <<Po te kishte zane bese edhe pa prova, -
    I gjegji prisi im, - shpirt I coptuem,
    Cka n’vargje t’mija qysh ma pare pershkrova,

    Doren e vet kah ti s’do e kish drejtuem;
    Por fakti I pabesueshem me ka shty
    Ta nxis per nje veprim, qe asht tue m’randuem.

    Por thuej kush je e ky si shperblim ty
    Ka per ta ngjalle kujtimin per cdo skute
    Te botes, ku te drejte ka ky me u kthye.>>

    E trungu: <<Aq fort ti zemren po ma zbut
    Sa nuk hesht dot. Keq pra mos te ju vije,
    Ne qofte se ne bisede po due me u fute.

    Jam ai qe celsat dijta n’dore t’ia shtij
    Zemres se Federikut; tue I vertite
    Ambel, here mbyll here cel, munda t’arrij

    Te zemra e tij kend mos te la m’u avite;
    Besen ia mbajta t’lartes zyre, e mbyte
    E pata vehten, puno nate e dite.

    Por smira, kjo lavire, qe s’I heq syte
    Nga selija e Cezarit asnjehere,
    Vdekje per t’gjithe, ne kurte ves I ndyte,

    Ndaj meje ndezi flake shpirtnat e tjere
    Dhe ndezja e tyne ndezi Augustin krejt,
    E m’u kthye n’vaje cka pata lavd e ndere.

    Ky shpirti im, qe pezmi ish tue e brejte,
    Me vdekjen tue dashte pezmit me I shpetue,
    Ndaj vehtes sime t’drejte m’bani t’padrejte.

    Pasha te rejat rranje te ketij dru,
    Kurr nuk ia theva besen zotenise,
    Qe ishte aq I denje per t’u nderue.

    N’se kush prej jush n’ate bote prap ka me u nise
    T’ma naltoje emnin tim, qe poshte ka ra
    Nga cpifjet e frymzueme prej zilise.>>

    Priti paksa, pastaj: <<Mbasi s’ban za, -
    M’u suell poeti, - kohen mos e bir,
    Por foli ne pac pyetje per t’I ba!>>

    At’here prisit I thashe: <<Fol ti ma mire,
    Mjaft qe deshira im te plotsohet,
    Se prej dhimbjes te shprehem kam veshtire.>>

    E ai filloi: <<Ishalla vertetohet
    N’ate bote deshira e drejte, qe n’zemer t’dridhet,
    Shpirt I burgosun; nga ne te kerkohet

    Me lutje, t’na tregosh ne c’menyre lidhet
    Shpirti nder dege; na thuej ti mundesisht
    A thue ka ndodhe qe kush prej tyne t’zgjidhet?>>

    Ahera trungu fryni fuqimisht
    E u shndrrue gjithe ajo ere ne keto fjale:
    <<Cka deshet, do degjoni shkurtimisht.

    Porsa nga trupi shpirti te kete dale,
    Nga trupi, qe vete mbyti me dore t’vet,
    Minosi n’gryke te shtate e hjedh pa u ndale.

    Bie ne pyll, e aty ku ndeshet njet,
    Aty ku fati e flak prosi shgjetore,
    Rranjet e veta lshon e gema qet;

    Del si fidan, rritet si lande pyllore;
    Gjethet e saj harpijet I kane gjelle,
    Dhimbje shkaktojne, dhimbjes I gjejne dritore.

    Si tjeret, trupat ketu kem’ me I sjelle;
    Por jo ma qe t’I veshim perseri,
    Se s’asht e drejte te marrish cka ke hjedhe.

    Do t’I terheqim zvare, n’kete erresi
    Pylli nder dege do varen trupat tone,
    Sejcili vare n’ate shpirt, qe pat merzi.>>

    Mbi trung ishte terheqe vemendja jone,
    Pandehnim se dic donte prap me thane,
    Kur, ja, degjuem na nje te forte jehone,

    Si ai qe degjon befas nga nje ane
    Derrin qe vjen e ata qe I dalin n’prite,
    Qejt lehin e ulurin krejt pylli I gjane.

    Do shpirtna, ja, nga I majti breg paprite
    Ia behen cveshe, dermishe, tue nga rrufe
    N’per pyll, perdhe me turr deget tue qite.

    I pari briste: <<O morde, tash ku je?>>
    Tjetri, qe I bahej vrapi se I del huq,
    I thrriste: <<O Lan, ti kaq I shpejte nuk qe

    N’beteje te Topos, dheu kur n’gjak u kuq!>>
    E ndoshta pse nuk kishte ma ai fryme,
    Mbi nje kacube u rrzue e ra palmuc.

    E mbas tyne krejt pylli ishte plym
    Me bushtra zi, te vrullshme e te deshrueme,
    Porsi langojt qe hekrat kane shperthyem.

    Mbi ate qe mbet u lshuen si te terbueme,
    Pastaj me dhambe ta bamen cike e cike,
    Hiken, ne goje gjymtyret e dermueme.

    Prisi doren ma muer e, mue tane frike,
    Me coi te cufrra kot qe shkrihej n’vaje
    Per trup gjymtue ku gjaku rridhte pike.

    <<O Jake nga San Andrea, - zani I saj
    gulshonte, - cka fitove qe mburoje
    gjete ne mue? Per ty faje pse t’laj?>>

    Kur iu afruem, mesuesi zu t’I thoje:
    <<Po ti kush je, qe kjan me aq pikllim
    tue fole e gjak tue rrjedhe nga keto goje?>>

    E ai: <<O shpirtna, qe ne kete drejtim
    Paskeni ardhe si shkyhemi ma pa
    E po shihni ne mue te ziun gjymtim,

    M’I mblidhni deg’t e shkurres trishtas ra!
    Une qeshe nga ai qytet qe mburojtar
    Baptistin muer, hoq Marin: per kete gja

    Ky kurr nuk do ta laje te sillet mbare,
    E po mos t’ishte ftyra e tij mbi ure
    Te Arnit, sikur qe gjithmone ma pare,

    Qytetaret, qe e themeluen dikur
    Mbi hi e pluhun, t’vetmet gja qe mbeten
    Nga Atila, s’do te ngrinin n’kambe nje mur.

    Shtepine trekambsh une bana e vara veten.>>

  3. #23
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XIV

    Per vend te lindjes me ngushtoi dashnija,
    Sa tok ia mblodha gjethet e shperndame
    E atij ia ktheva qe I kish ra zalija.

    Mbrrijtem ma n’fund n’ate ven ku asht I ndame
    I dyti brez nga I treti, atje mue
    M’u cfaq si drejtesija bante nam.

    Cdo gja te re qe pashe per me tregue,
    Po them se na ia behem n’nje djerrine,
    Qe bime ne shtrat te vet s’len me bulue.

    I dhimbshmi pyll krejt rrotull e perfshin
    Porsi kunore, si pyllin brraka trishte;
    Na hapat ndalem buze asaj shkretine.

    Aq perveluese rana e dendun ishte,
    Sa as Katoni kurr kamben e tij
    S’e pati vu ne nje te tille ranishte.

    Hakmarrja jote, Zot, o Perendi,
    Se c’tmer e frike atij duhet t’I kalle,
    Qe do lexoje cka pashe me syte e mij!

    Vraponin turma lakur neper zall
    Tue qa e tue lotue te zine mjerim,
    Por s’njajtes vuejtje nuk I bajshin balle.

    Sa rrinin shakull n’shpine gjithe deshperim,
    Disa, te ulun ndeje, grusht ishin ba,
    Dhe rend e rend te tjeret pa pushim.

    Turmen qe rendte s’e numronte gja;
    Te shtrime ishin ma pak, por nen ate tmer
    Me gojet shkrumb ma fort thrrisnin tue qa.

    Permbi ranishte pa ia me njehere
    Nje shi prej flakesh binte fije-fije
    Ngadale, si bora alpesh kur s’ka ere.

    Si Leka, mbi ate dhe te nxehte Indije,
    Pau tue pikue persiper ushterise
    Copa flakesh der n’toke pa u shkime njefije,

    Prandej te gjithe I urdhnoi I forti pris
    Te rrinin tue shkele rrah’n e perveluem,
    Qe te mos hapej flaka shkretetise, -

    Ashtu reshte n’ate ferr zjarri I amshuem;
    E rana, porsi eshke ne gur e unur,
    Ndizej, dhimbjet tue shtue nder te denuem.

    Si n’valle I leviznin t’shkretat duer
    Pa da andej-kendej, nga trupat vale
    Tue shkunde te fresktat flake te zjarrit flure.

    <<Mesuesi im, - ia solla keto fjale, -
    qe mposht cdo gja vec djajve, qe mizore
    te porta e ferrit deshen me na ndale,

    kush asht, valle, ai vigan, qe s’merrka n’dore
    kaq zjarr, e rri percmues e pa u perpjekun
    dhe duket se s’po e piqka gjithe kjo bore?>>

    Kur vrejti se kah ai ishte terhjekun
    Kureshtja ime, vete m’u gjegj ma pare
    Tue brite: <<Si qeshe I gjalle, jam edhe I vdekun!

    Le ta lodhe Jovi t’fortin farketar,
    Nga I cili muer rrufene edhe, titan,
    Me te me shigjetoi e m’bani zhar,

    Le t’rrahin sa te duen kudhe e cekan
    Ne Mongjibel, ne farketore t’zeze,
    E te vikase: <<Vullkan! Ndihme, ndihme, aman!>>

    Si n’Fleger, kur beteja pat qene ndeze,
    E le te me qelloje me force t’pamate; -
    Krejt kot e ka, s’perulem dot, per bese!>>

    Me t’madhe prisi at’here t’I ka piskate,
    Sa kurr degjue s’I kishte une aq za:
    <<O Kapane, shi n’kete kreni qe zgjat,

    qendron ndeshkimi qe ti je tue la;
    terbimi yt vete po t’denon perjete
    ma teper se sa flaket ne shulla.>>

    Pastaj m’u suell e tha, n’fytyre me I qete:
    <<Ai qe nje nder shtate mbretnit qe rrethuen
    qytetin Tebe; pat e vazhdon t’kete

    ndaj Perendise meni qe gja s’e shuen;
    por, bash ashtu si ia perplasa n’sy,
    furine porsi stoli ne gjoks ia vune.

    E tash eja mbas meje, pa u shty
    Mbi rane te kobshme ku po digjen flaket;
    T’ecesh rranze pylli asht ma mire per ty.??

    Te heshtun mbrrijtem te nje lum si I gjaket,
    Qe I vogel fill prej pyllit rrjedh rreke;
    Sa here qe e kujtoj me vjen te paket.

    Sikur nga Bulikami del nje she
    Ku marrin ujet vajzat mekatare,
    I tille derdhej dhe ky mbi t’ndeztin dhe.

    Krejt shtrati I tij e brijte veshe ishin fare
    Me gure, si edhe brigjet ne dy ane:
    Pra duhej ece bash kesaj rruge vetare.

    <<Nder sa e sa gjana qe der tash kam thane,
    qyshse na I jemi fute se madhes dere
    neper te cilen mund te hyjne te tane,

    ti nuk ke pa me sy kurrndonjehere
    gja ma per bind se uj’t e ksaj rrekeje,
    ku flaket pa ra mire shkimen mejhere.>>

    Me keto fjale mesuesi u kthye prej meje,
    Mbasi e luta gjelle me me dhurue
    Tani qe me kish zgjue deshire nder deje.

    <<Mes detit asht nje vend perdhe rrafshue, -
    prisi me tha atbote, - e quhet Kreta,
    nen mbret te saj pa faj njerzt kane jetue.

    Mali I saj Ida gjithe kroje te qeta
    E pyje gjelberore dikur kishte,
    Por tash s’ka tjeter, vec troje te shkreta.

    Rea per djep t’sigurte e zgjodh, ferishte
    Kur t’birin pat, dhe qe ma mire me e fshehe,
    Vajin e djalit fill me klithje e prishte.

    Mbrenda atij mal nje plak hierande rri ngrehe,
    Shpinen e vet Damiates ia drejton,
    Drejt Romes si n’pasqyre dy syte I mpreh.

    Ar I kulluet mbare koka I xixellon
    Dhe argjend krahet edhe parzmi unji,
    Baker der n’rranze te kofsheve I veton;

    Cka merr ma poshte e ke hekur te zi,
    Por kamba e djathte asht prej argjilit pjelle, -
    Mbi kete ma fort mbeshtetet trupi I tij.

    Gjithe trupi, pervec kokes, pre asht thelle,
    Nga camja curril lotet poshte pikojne
    E, mbare tue u bashkue, shporojne ate shpelle.

    Me rrjedhe te tyne ne lugine formojne
    E Akeron e Flegeton e Stigje,
    Mandej neper kete lug te ngushte kalojne

    E mbrrijne atje ku s’gjen me zbrite ma shtigje,
    Kocitin tue perftue; c’mocal asht ai
    Do e shohesh vete, - ketu s’te jap pergjigje.>>

    <<Ne qofte se kjo rreke, - I thashe pastaj, -
    rrjedh n’kete menyre nga lart prej botes sone,
    perse na cfaqet vetem ne kete skaj?>>

    M’u gjegj: <<I rrumbullaket asht gjithmone
    Ky hon; e mbasi fute jem’ vazhdimisht
    Tue marre te majten poshte ne rrugen tone,

    Honit s’I jemi sjelle kurr krejtesisht;
    Pra ne te dalshin para sende t’reja,
    N’fytyre mos u trego si mrekull t’isht.>>

    E une serish: <<Flegetoni e Leteja
    Ku jane, mesues? Per njanen ti s’po flet,
    Per tjetrin thue krijohet nga rrekeja

    E loteve>>. <<Mue vargu I pyetjevet
    M’pelqen, - m’u gjegj. – Ti nje pergjegje e more
    Nga vete kjo dallge e kuqe qe bucet.

    Letene do shohesh jashte kesaj gropore,
    Atje ku te gjithe shpirtnat shkojne me u la,
    Si t’I kene vuejte mekatet njerezore.>>

    Pastaj me tha: <<Tashti duhet me u nda
    Pre pyllit; ti gjithmone mbas meje rri,
    Tue ece per te gjate bregut s’te gjen gja,

    Se mbi lum shuhen flaket nji nga nji.

  4. #24
    forever hers Maska e Eagle
    Anëtarësuar
    21-07-2002
    Vendndodhja
    boston-temporarly
    Postime
    505
    great job


    Ndryshuar për herë të fundit nga Eagle : 26-07-2004 më 07:53
    nuk e duroj dot i-ne pa pike.

  5. #25
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Citim Postuar më parë nga Eagle
    great job


    falemn.

  6. #26
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XV

    Ecnim ne njanin prej atyne shtigjeve,
    E avulli I rrekese, tue u ngrite I rande,
    Flaket I fikte ujit edhe brigjeve.

    Si ne bregdet, c’merr Bruzhe edhe Visande,
    Tue drashte batica e eger se I rremben,
    Ngrejne penda t’larta banoret flamande;

    Si padovanet, Brenta ku shperthen,
    Shpejtojne me mprojte keshtjellat, njerezine,
    Ma pare se Kiarentanen vapa e zen;

    Po n’ate menyre dhe keto brigje vine,
    Dhe pse jo aq te nalta e te medha
    I ngriti ai qe n’to tregoi mjeshtrine.

    Pyllit I ishim shmange te dy aq, sa
    Ku ishte s’do te dija me dalluem,
    Dhe sikur mbrapa t’isha sjelle me pa,

    Kur, ja, na dolen para do t’mallkuem
    Te cilet asaj pende I binin anes
    E rrinin vazhdimisht tue na veshtruem

    Si kqyret nje njeri nen drite te hanes
    Se re; dhe syte I rrudhnin ato hije
    Sikur prestari plak ne bire t’gjylpanes.

    Keshtu, sodite prej gjithe asaj morije,
    Me njohti njani e menjehere me kapi
    Per kind t’petkut, tue brite: <<O cfare habije!>>

    Kur doren shtriu e ai drejt meje capi,
    Veshtrimin ngula ne fytyr’n e pjekun,
    E ajo fytyre e djegun n’cas m’ia hapi

    Perden mendjes, dhe e njohta ate te vdekun;
    I gjegja at’herë me gisht kah sytë e tij:
    <<Me ju, o ser Bruneto, kam t’përpjekun?>>

    E ai: <<O biri im, randë mos të vijë,
    N’qe se Brunet Latini don dy fjalë
    Me I shndrrue me ty, nda vargut orguzi.>>

    <<Unë do t’u lutesha, - I thashe, - me u ndalë,
    e sa të doni vecas rrijmë të ndamë,
    n’lejoftë ai me të cilin ktu kam dalë.>>

    <<O bir, - m’u kthye, - kushdo që në këtë lamë
    ndalet një cas, do shtrihet njëqind vjet,
    pa mujtë me u mprojtë, kur flakët bijnë si namë.

    Ti ec ma tej, e une do te rrij ngjet;
    Pastaj prap do ta za ceten ftyre-nxime,
    Ku ne amshim kush qan e kush bertet.>>

    Me I zbrite nuk po guxoja rruges sime,
    Perkrah me I shkue; tue ece koke-ule une rrija,
    Si rrihet prane te madhit me nderime.

    <<Pa vdeke akoma, c’fat, - ia nisi hija, -
    ketu te pru, a c’force atje ne qiell?
    E kush asht ai qe t’prin ku djeg shkretija?>>

    I gjegja: <<Atje lart ne jet’n e kthiell,
    Pa mbrrijtun mire ne moshe te pjekunise,
    Humba n’nje pyll te zi I vetem fill.

    Dje ne mengjez ate pyll e kam braktise;
    E ky m’u cfaq ne castin e trishtueshem
    Te zmbrapjes, dhe kendej n’shtepi me nis.>>

    E ai: <<Po ndoqe yllin tand, lumnueshem
    Pa tjeter do vejsh kamben ne lima,
    N’se I rashe ne te kur rroja I ()ezueshem;

    Sikur prej botes shpejt mos t’ishe nda,
    Tue pa se qielli mbare kaq po ta prin,
    Ne punen tande ndihme do t’ishja ba.

    Por t’keqin popull qe mirnjohje s’ndin,
    Qe Fjezolen pat lane e per rrezik
    Ruen edhe sot te shkambit egersine,

    Mire tue I ba, ti do ta bash anmik;
    Dhe keshtu asht, - mes vodhesh degeliga
    S’ka mundesi te dale I ambli fik.

    Nje fjale e mocme I quen te verbet; shtriga
    Kreni e smira e koprracija I grryen,
    Si ata ti mos u fut kurr nder intriga.

    Ty fati yt nje nder te madh te ndryn:
    Te dy partite gjalle me te ngrane u thane,
    Por sqepi atyne dot ne bar s’u hyn.

    Hangshin vetvehten shtazet fjezolane;
    E askush me rrzue fidanin mos t’guxoje,
    Ne dalte ndo’j bime e mire n’gjithe ate plehane,

    Ku fara e shejtenueshme t’rigjalloje
    E romakve qe mbeten at’here kur
    Aty t’keqijte folene e bane pa droje.>>

    <<Degjue t’me ish deshira, ju qyshkur, -
    I gjegja, - s’do te kishit ra n’kete zall,
    Kaq shpejt s’do t’ishit nda fisit njerzuer;

    Ne mendje e ruej e dhimbje tash me ngjall
    Fytyra juej atnore, aq e qete,
    Kur ju ne tjetren bote, mesues I ralle,

    M’ushtronit, si I gjalle n’amshim me mbete;
    E sa per kete me shpirt ju a dij per nder,
    Gjuha do m’ligjeroje sa t’jem ne jete.

    Per mue cka folet, n’mend po e shkruej perhere;
    Spjegim do I lypi une per cdo shenim
    Vashes, qe di cdo gja, n’se e shoh ndojhere.

    E sa per vehte, due t’ju ap sqarim
    Se e kam ndergjegjen time fare t’kthjelle
    Dhe I pres sulmet e Fatit pa friksim.

    S’e ndij per here te pare cka je tue ndjelle;
    Le ta sjelle Fati rroten si te duej,
    Fshatari ta ngule shatin sa ma thelle!>>

    Tue marre nga e djathta prisi at’here pothuej
    U suell krejt mbrapa e me shikoi ne sy:
    <<Ndin mire, - tha, - kush shenon cka ndin prej kuj!>>

    Por une s’e lashe biseden pa e krye
    Me ser Bruneton; pyeta se kush jane
    Shoket qe n’bote ma teper kane shkelqye.

    <<Me I njohte disa asht mire, - filloi me thane, -
    sa per te tjere, s’po due as me I permende,
    se koha s’del qe t’I kujtoj te tane.

    Me ‘j fjale te them se ke ti ketu mbrende
    Priftrij, letrare, qe ndriten lart si diell, -
    Per t’njajtin mkat te ndyte tash jane tue rende.

    Ne turmen helm e vner do shohesh fill
    Prishjan e Fran Akors; n’keta te ngrite,
    Po t’kishe dashe me njohte qerose t’ketille,

    Ate do kishe mujte ti me sodite,
    Qe skllavi I shkllav’ve nga Arno n’Bakiljon,
    E coi, ku n’vese I shkriu ai energjite.

    Do flisja ma, por gjuha s’me punon
    E tutje s’mund te vi; jam tue hetue
    Se ‘I shtellunge pluhni prap mbi rane flutron;

    Tjere vijne, - me ta nuk mundem me u trazue;
    Ne doren tande une po e la <<Thesarin>>,
    Aty me keni gjalle, tjeter s’te due!>>

    E vrik u suell si ata qe duen te barin
    Pelhur’n e gjelber fushes ne Verone;
    Dhe ngjante n’ate vrapim me ate te parin,

    Ngadhnjyes, e jo me ate qe mbrrin ma vone.

  7. #27
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XVI

    Mbrrijtem ku rrjedha qe nga rrethi I shtate
    Rrapllon tue u lshue ne tjetrin me potere,
    Si bletet qe roisin tue zukate;

    Kur, ja, tri hije bashke u ndane mejhere
    Nga ‘j trume, qe vrap I binte dromit t’lashte
    Ne reshje t’eger – flake edhe kumere.

    Vijshin kah na tue brite me za te vrashte:
    <<Ndalohu o ti, qe veshe ne kete menyre
    dukesh se je nga toka jone e mbrapshte!>>

    Medet, sa plage u pashe neper gjymtyre,
    Te reja e t’vjetra! Aq u digjej misht,
    Sa edhe sot me dridh ajo mynxyre.

    Nga thirrja e tyne prisi krejtesisht
    U ndal e tha: <<Ti prit aty ku je,
    Me ta duhet te siellesh njerezisht.

    Mos t’ish kjo flake, qe ranka si rrufe
    Mbi kete shkreti, do t’ishja I mendimit
    T’shpejtoje ti te ata, jo ata tek ne.>>

    U ndalem. Mekataret prap vajtimit
    Ia nisen; sa arriten me nje fryme,
    T’ia dhane te tre rreth vehtes rrotullimit,

    Si bajne kampionet lakuriq te lyem,
    Kur ngusht shoshoqin rreken per ta zane,
    Ma pare se breshen grushtash me shperthyem;

    Keshtu te tre vertitshin mbi rane
    Me koke nga une, permbrapa te drejtueme,
    E rruge te kundert hapit tue I dhane.

    <<Ne se, - tha njani, - rana e mallkueme
    ban t’neveritshem ne e lutjen tone
    edhe fytyrat rjepe e t’pervelueme,

    ta zbuse sepaku shpirtin fama jone;
    na thuej kush je ti qe keshtu I gjalle
    po rreh ne kambe kete vend te patenzone?

    Ky, qe une gjurmet po ia shklas n’kete zall,
    Ndonse sot lakur nget e pa lekure,
    Shoket I kish ne boten lart te rralle.

    I Gualdrades se mire qe nipi, kur
    N’jete quhej Guido Guerra, burre me nam,
    Shum pune pat ba me mend e shpat dikur.

    Ky tjetri, qe thermon ranen me kambe,
    Asht Tegiao Aldobrandi, sa jetoi
    atje mbi dhe nuk pat te keqe fame.

    E une qe ne nje kryq me ta pesoj
    Jam Jakob Rustikuci tue u perzhite,
    Ah shtriga grue shiko se ku me coi!>>

    Po te kish mujte kush flaken me ma prite,
    Do t’ishe hjedhe mes tyne fluturim,
    As prisi them pengese s’do me kish qite.

    Por mbasi djege e pjeke do t’ishe shqim,
    Prej frike, jo se une s’pata deshire,
    Nuk munda t’I marr ngryke me mallengjim.

    Dhe u thashe: <<Kjo gjendja juej kaq e veshtire
    Perbuzje jo, por dhimbje me ka zgjue, -
    E vone do me largohet kjo meshire, -

    Porsa imzot I ndershem m’u drejtue
    Me fjale, nga t’cilat se po vijne kuptova
    Njerez te tille, sic jeni per t’u cmue.

    Une jam nga toka juej, ku ju sa prova
    Per pune te larta dhate; perhere nder shoke
    Une mire kam fole e mire per ju degjova.

    Tamthin la pas, molle t’ambla shkoj me rroke,
    Ashtu si me premtoi I drejti pris,
    Por ma pare qendres do t’I hyj me koke.>>

    <<Uroj qe sa ma gjate t’I qeverise
    shpirti gjymtyret tua, - tha persri, -
    si dhe, mbas vdekjes, emni yt te ndrise!

    Por ti me thuej: burrni e fisniki
    Vallë a ka mbetë n’qytetin tonë ndo’j grimë,
    Apo të dyja janë dëbue prej tij?

    Sepse Borsieri, që me ulërimë
    Me turmën tej vrapon, ardhë tash në fund,
    Me fjalë të veta na ka sjellë aq dhimbë.>>

    <<Njerzit e rij, fitimet e pafund,
    shfrenim, mendjemadhsi kane ngjalle ne ty,
    sa qetesi, Firence, s’po gjen askund!>> -

    une brita, koken lart, zemren tue shfry;
    por t’kqyren shoqishojn ata te ngrate,
    ashtu si kqyret e verteta n’sy.

    <<Ne qofsh mësue, - me thane, - ti pa u matë
    keshtu t’verteten tjerve me u perplasë,
    I lumi ti se e paske gjuhen shpatë!

    Me dale kesaj terrine ne pac rasë
    E yjt e bukur perseri me I pa,
    Kur tu thane <<ishe>> gzim ke per te pasë,

    Fol e kujtona, mos na len pa za!>>
    Rrethin tue prishun u leshuen mbi lamën,
    Me kambet-flatra zune te tre me nga.

    Nuk mund te thuhet kurr ma shpejt nje <<amen>>,
    Se sa na u zhduken vrik prej syshe ahera;
    Me prisin ndoqem te rrekese na amën.

    Pak fort na kishim ecë, kur zu potera
    E ujit me u degjue prej nje afersije,
    Qe me u marre vesh ne na pengoi mejhera.

    Si ai lum, qe n’sa lumej te asaj brije
    Te Apeninit, me nje rruge te vet
    Drejt lindjes nga Monvizo ne det bie,

    Qe Akvaketa lart gjithkush e thrret,
    Ma parë se poshte n’lugine hovin ta ndalë,
    Dhe ne Forli kete emën e humbet,

    N’ato kreshta gjemon me shkume e valë
    Te Sh’Benedikt del’Alpe e atje resh,
    Ku per njemije shtrehimi mund te dalë,

    Keshtu poshte bregut thik ne shkambij veshë
    Na pame nje lum te kuq qe shungullonte,
    Ate qe qyshkur na kish rrapllue nder veshë.

    Kishe një lak qe mesin ma qarkonte, -
    Me te kam dashtë me kapë n’cas te veshtire
    Panterën e larueshme qe m’pengonte;

    Prej belit une e hoqa ate tersire,
    Tue iu binde urdhnit qe m’u dha nga prisi,
    E atij ia dhashe ba lamsh e lidhun mire.

    Ky brijas tue u sjelle, tek kah midisi,
    Pa iu afrue fort buzes, me fuqi
    E hodh gjithe ate litar perposh avisi.

    <<Pa tjeter do te ndodhe ndo’j mrekulli
    mbas ketij shej, - thoja me vehten time, -
    qyshse me sy po e ndjek me aq kersheri.>>

    Sa I urte duhet te jete njeriu n’veprime
    Prane kuj te sheh jo vec cka ban perdite,
    Por din dhe me t’u fute thelle nder mendime.

    E ai me tha: <<Së shpejti ka me u ngrite
    C’pres une e c’rreke ti me gjete me mend,
    Se shpejti nder syte tu ka me u avite.>>

    Shpesh goja duhet mbyllun pernjimend,
    Kur te vertetat ngjajne te pabesueshme,
    Se genjeshtarë me kot kane quejte shum kend,

    Por s’m’len me heshte sot pamja e mrekullueshme;
    T’betohem, o lexues, per keto fletë
    Te Komedise, - paste hire te vazhdueshme, -

    Se pashe une nje perbindsh drejt nesh perpjete
    Tue ca mu si me not mjegllen e ndyte, -
    Me trandë dhe ate zemer qe nuk trandet lete, -

    Si merr me dale nga deti ai qe asht zhyte,
    Spirancen per te nxjerre per shkamb ngujue
    O tjeter gja, dhe jepet me qite kryet

    Trupit tue I dhanë, kambët tue kruspullue.

  8. #28
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XVII

    <<Ja bisha me te mprehtin bisht te gjatë,
    qe malet can, rrxon ledhe t’armatueme,
    ajo qe perlyn boten me lëngatë!>>

    Kështu tha prisi e bishen e shemtueme
    Me shenje ku na po ecnim e therriti
    Te ndalej mbi bregoren qe kalueme.

    Shembllesa e turpshme e njimtise arriti,
    Me koke e trup permbi shkambij tue u rrase,
    Por bishtin n’buze te honit nuk e qiti.

    Me njeri t’drejte fytyra I kishte gjase
    E miresi te prunjte nxirrte ne pah,
    Gjithe pjesa tjeter – gjarpen I pamasë;

    Tane lesh e me capoj e kish cdo krah,
    Nder brij, mbi krahanor edhe mbi shpine
    Me rrotullake e neje ish gjithkah.

    Me I ngjye e me I qendise ma mire nuk dine
    Tartar e turq pelhuret, ne pune dore
    Arakna kurr s’e cfaqi kaq mjeshtrine.

    Si taket qe me balle rrine ne ranore,
    N’sa pjesa tjeter mbrende ne uje ngel shtri,
    Si atje, ku rron gjerman makuti prore,

    Kastorët bahen gati per gjueti,
    Ashtu shtaza mizore vend kish zane
    N’ate rryp shkambor, qe ranen rrok unji.

    Dhe rrihte bishtin, qe mbi hon kish lane,
    Me bigen e helmueme shah perpjete,
    Sikur hagrepi kur sulmon me t’ngrane.

    <<Le ta ndryshojme pak rrugen qe ka mbete, -
    tha prisi, - dhe bajme mire me iu afrue
    shpirtzezes bishe, qe rri atje mbeshtete!>>

    Prandej nga e djathta nisem me kalue
    Dhjete hapa buze gremines, n’short me ra,
    Ranes e flakeve me iu largue.

    Krejt afer saj kur u afruem na, pra,
    Ndeje permbi rane, humneres jo shume lark,
    Do njerez mekatare më ra me pa.

    <<Qe t’kesh ide te plote c’ka ne kete qark,
    si vuejne te shohesh e per cfare denim,
    ti shko e hyn mes shpirtnash atje varg;

    por mos vono me ta ne bisedim;
    nderkaq une do t’I flas ksaj egersine,
    qe te na marre mbi supa fluturim.>>

    Keshtu tha prisi. Buze asaj gremine
    T’rrethit te shtate u nisa vetmitar
    Kah shpirtnat e denuem n’ate skaj shkretine.

    Dhimbja ne lot shperthente, tash e pare
    Luhatshin duert me gjete nje fare shpetimi
    Nga rana e flaka qe po I digjte zhar.

    Ashtu dhe qejt ne vere nga zemerimi
    Me u shpetue rropaten me turij e
    Me putra zekthave nga I idhte thumbimi,

    E miza e pleshta dbojne. Nder ato hije
    Kur syte I ngula, ndeje nen flaket rraste,
    Asnje nuk njoha mes asaj morije.

    Ne qafe te gjithve u varej nga nje traste
    Me ngjyre e shenje t’vecante, rrijne tue e shikuem
    Thue duen me pa n’se I kane perplot a zbraste.

    Si u futa dalngadale nder te denuem,
    Mbinje traste verdh dicka te bruzte dallova,
    Luan dukej ne ftyre e ne t’qendruem.

    Pastaj, kur me shikim mbare I kalova,
    Nje tjeter krejt te kuqe, flake e gjalle,
    Siper me ‘j pate si qumesht bardh veshtrova.

    Njani, qe kish nje dose te bruzte ne balle
    Te kuletes se vet bardh porsi bore,
    Me tha: <<Neper kete grope cka lyp ti, valle?

    Shko! Por pse I gjalle je fute n’kete vend te gjore,
    Ta dijsh se fqinin tim Vitaliani
    Ne t’majten time do ta shoh n’kete zore.

    Mes fiorentinve rashe une padovani,
    Shpesh klithja e tyne n’veshe me oshetin:
    - Te na le t’vije kalorsi yne sovrani,

    qe do te kete tre sqepet mbi takfine!>>
    E drodhi nofllen, gjuhen nxori jashte
    Porsi mezati hunden kur lepin.

    E une se po vonoj nisame drashte,
    Mbasi vete prisi m’kishte porosite,
    Prandej u ktheva e I lashe n’ate jete te vrashte.

    Mesuesin une e gjeta tue me prite
    Siper kurrizit te asaj shkerbe.
    Me tha: <<Mos t’leshoje zemra me u korite!

    Me shkalle te tilla tash do zbresim ne;
    Ne mes po rrij e para po t’ve ty,
    Se mos ti ndonje dam prej bishtit ke.>>

    Si ai qe ethesh kartane kaperthye,
    Irnue e tha, vjen tue u nxi nder thoj
    E dridhet po te shohe hije me sy,

    Keshtu u ngjetha, lart kur ai me ftoi;
    Por, si sherbtori para zotenise
    Trim, turpi burre me u ba me detyroi.

    Si dijta une I kceva mbi kurris;
    Deshta me I bza, por zani krejt m’u muer
    E fjala s’duel: <<Me perqafo, o pris!>>

    E ai qe me ndihmoi sa hera kur
    N’rreziqe rashe, si hypa, pa vonue
    Me kapi e me shterngoi fort per krahnuer

    Dhe tha: <<Gerion, tash mundesh me flutrue,
    Gjiret por ban t’medha, ulu ngadale,
    Mendo se c’peshe te re te kam ngarkue!>>

    Si shkoqet lundra bregut, vale mbi vale,
    Ashtu rreshqiti ai nga shkambi I zi
    E, porsa ndjeu se s’kishte gja me e ndale,

    Koken e suell ku kish bishtin e tij,
    Qe porsi ngjale ne hapesi e shtriu
    Edhe me flete cau rrugen per ajri.

    Besoj se frike me shume Feton fatziu
    Nuk pati, kur I hiken frejt prej dore
    E qielli flake, si e shihni, vetetiu;

    E as Ikarios, kur ne sfere qiellore
    Nder flete ndjeu dyllin tue iu shkri, bab’-shkreta
    Ndersa I briste: <<Rruge te keqe more!>> -

    Se sa une pata, pezullue kur mbeta
    E rreth e qark gja syni s’me shikonte,
    Vec bishes qe me mbante n’flatra t’veta.

    Ajo ngadale, ngadale ne qiell notonte,
    Sillej e zbriste, e une nuk ndjeja gja
    Vec ajrit, qe nga poshte e n’ftyre m’freskonte.

    Ne veshe nderkaq m’erdh nje zhaurime hata
    N’e djathte, ku lumi binte thik teposhte,
    E shtriva koken ndonje send me pa.

    Nuk ndeja ma aq lirshem tue zbrite poshte,
    Kur flaket pashe e klithje e vaje degjova,
    Prandej une tue u dridhe shterngova kofshte.

    Per zdrypje e rrotullime u kujtova
    Vetem at’here, kur ne ate vend per seri
    Mundime e vuetje nga cdo ane hetova.

    Si, lodhe nga fluturimi igjate, skyferi
    Kah s’vren as zog as vove, me ra nis vete,
    N’sa I zoti bret: <<Pse ule?>> - e ai I mjeri

    I lodhun zbret ku u ngrit aq krahalete,
    Me gjire t’hapta shkon e zen nje vend
    Larg mjeshtrit, I idhnuem e kryeperpjete;

    Keshtu Gerioni, neper ajr si u end,
    U ul e ra rranze atij shkambi thik
    Edhe, si na shkarkoi, I egri shpend

    Si nje shigjete fluturuese humbi vrik.

  9. #29
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XVIII

    Nje vend quejte Lugjezeza asht ne hon,
    Me shkrepa ngjyrehekur I ndertuem,
    Si qarku nalt, qe rreth e rreth I shkon.

    Në mes te ketij logu te mallkuem
    Hapet nje pus I gjane e I thelle sa s’ka, -
    Do flas ma vonë se si asht I sajuem.

    I rrumbullakte asht brezi I tokes, pra,
    Qe ndan kete pus nga ajo e perpjete malore,
    E ne dhjete lugje gjithe ky brez asht nda.

    Sikur e kane te pamet do llogore,
    Keshtjellave shumfish perqark qe u shkojne
    Dhe mprojne te lartat ledhe madheshtore,

    Po ate pershtypje lugjet te perftojne;
    Si dyerët e fortesave I kanë
    Urat, qe tej llogores te kalojne,

    Ashtu permbi seicilen lugje t’gjane
    Shum ura te medha gjithe shkrep e gur
    Ngrihen e n’fund bashkohen pusit pranë.

    Na ne kete vend u gjetem at’here kur
    Iu ulem tok Gerjonit, e poeti
    Nga e majta shkoi dhe mbrapa tij me muer.

    Por ne te djathten syni im me mbeti
    Mbi te denuem te tjere, tjere kerbactarë,
    Dhe vlonte e para lugje asi rrëmeti.

    Te gjithe ishin picak ata mkatarë;
    Nje valë drejt nesh, nje vale shkonte perpjetë
    Tue ecë ma shpejt se na, siur ma parë

    Banor’t e Romes, ne te shenjten vjete
    Te jubileut te madh, kur uren dalin,
    Menyre te lehte per kete kalim kane gjete,

    Keshtu disa perballe keshtjelles ndalin
    Hapin e vet per t’shkue ne Shejtënoren
    E Sh’Pjetrit, ndersa tjere perballe kane malin.

    Kendej edhe andej neper shkamboren
    E zeze pashe djaj brinoca me kamxhike,
    Qe tue rrahe shpirtnat nuk e matshin doren.

    Sa shpejt ata t’shkallmuem dijshin me hike
    Me kerbacin e pare! Asnjanit ma
    S’I binte mall te dyten here me u fshike!

    Ndersa ecja, shikimi im me ra
    Mbi njanin, dhe mendueshem thashe ne cas:
    <<Me duket kete fytyre diku e kam pa!>>

    Ta shoh ma mire u ndala n’kambe enkas
    Dhe prisi u ndal me mue, n’orzezen troke
    Pranoi qe une te kthej dy hapa pas.

    E ai shpirt I fshikulluem at’here me koke
    Te ulun desh t’kaloje, por kot e pat,
    Se I thashe: <<O ti, qe syte po I hjedh pertoke,

    Me duket se ta njoh holle ate surrat, -
    Ti Venedik Kacjanemiku je!
    C’te coi te tharten salce me e pase per fat?>>

    E ai m’u gjegj: <<Shum keq ngushtue me ke;
    Por m’ban me folë e qarta gjuhe e jote,
    Qe ma kujton aq ambel t’lashtin dhe.

    Jam ai qe Gizolabelën ia cote
    Markezit, me u kenaqe me trup te saj,
    Megjithse per kete turp fliten fjale kote.

    Por s’jam I vetmi bolonjez n’kete vaje,
    Sepse si une te tjere ketu do gjeni,
    Qe shprehjen <<sipa>> e kuptojne me rraje,

    Ma shum se ka ne mes Savene e Reni;
    Per t’me besue, ti vetem te mendosh
    Se bolonjezi asht koprrac si qeni.>>

    Fjalet pa I krye, nje dreq atij balosh
    T’ia mshoi kerbac e I briti me terbim:
    <<Ik! Ktu nuk shiten femna, he kodosh!>>

    At’here une shkova prane mesuesit tim;
    Pastaj mbas disa hapash na arritem
    N’nje vend ku nje ure gjetem per kalim.

    Me lehtesi te madhe asaj iu ngjitem
    E, tue u sjelle nga e djathta, u shkeputem
    Nga ata qe siellen me t’amshuemin ritem.

    Kur na deri ne mes ures iu futem,
    Nen t’cilen fishkullon dredha gjithmone,
    Prisi me tha: <<Ndalu paksa, te lutem,

    Siellu e veshtro te tjere te patenzone,
    Qe t’I shikosh qepari s’pate rase,
    Mbasi po ecnin ne drejtimin tone!>>

    Nga ura e lashte veshtroja njerz pa mase,
    Qe vinin varg drejt nesh nga tjetra ane,
    Dhe n’ta kamxhiku rrin tue u perplase.

    Prisi, ndonse me pyete s’e cova zane,
    Me tha: <<Shih c’burre na vjen kesaj terthore,
    Porsi te tjeret vuejtka, e nuk qan!

    Edhe ketu e ruen pamjen mbretnore!
    Ai asht Jasoni, me trimni e urti
    <<bashken e arte>> ua hoq Kolkve prej dore.

    Ujdhez’n e Lemnit preku kamba e tij,
    Mbasi te pameshirshmet gra barbare
    Gjithe mashkujt kishin fute ne dhe te zi.

    Atje me ambelsi, fjale lajkatare
    Izifilin mashtroi, nje vashe te re,
    Po ate qe duel per shoqe genjeshtare.

    E braktisi shtatzane, qyqe mbi dhe,
    Ai faj me te tille vuejtje e ka denue,
    Vuen per cka I bani dhe t’shkretes Mede.

    Keshtu peson kush femna ka mashtrue;
    Ma e para lugje vetem kaq perfshin,
    Ti shpirtnat pe qe mbrenda jane ndeshkue.>>

    Kishim arrite ku ura si rrypine
    E ngushte me pend’n e dyte fill kryqezohet,
    Qe nje ure tjeter mban pastaj ne shpine.

    Q’andej degjuem si n’lug te dyte ankohet
    Nje turme, qe turfullon turijt e ngrate,
    Rreh vehten me shuplake edhe dermohet.

    Si myk u ngjeshej brigjeve per t’gjate
    Avulli I dendun qe nga fundi afshon –
    T’vinte me vjelle tue pa e tue nuhate.

    Poshte ka aq terr, sa gja ti nuk veshtron,
    Ne maje po s’I shkove atij qemer
    Ure, ku ma qarte syni deperton.

    Mbrrijtem aty e pame ne ate humnere
    Njerz zhyte ne ***, thue se ketu kane shfrye
    Gjirizet e mbare botes menjehere.

    Ndersa une po kerkoja mbrende me sy,
    Pashe nje, s’e dij a prift a shekullar,
    Se n’krye ma shum se tjeret ishte zhye.

    <<C’po kqyr ashtu? – therriti ai shpirt I vdare, -
    vec une ty te terhiqkam nder kaq shoke?>>
    <<Pershtypje kam, - ia ktheva atij qyqar, -

    se te kam pa dikur terun me floke;
    ti Aleks Intermineli je, per bese,
    prandej ia ngula syte une asaj koke.>>

    Ai briti, tue I ra vehtes grushta krese:
    <<Miklimet m’hodhen n’kete gjiriz t’peshtire,
    kjo gjuhe kurr s’me pushoi lajka te qese.>>

    E prisi tha: <<Hidh syte ma tej, o bir,
    Qe te arrije shikimi yt I pake
    Me e vrejtun ne fytyre ate kurve ma mire,

    Qe, ndye e shprishun, qenka ba si shakë;
    Me thoj tane *** dermishet, tjeter s’ban
    Vec co e ul, e u llokocit n’ate brrake.

    Taida asht, ******; nje jaran
    Kur pyeti: - A po ma din per nder? – kjo hore
    Ambel iu gjegj mejhere: - Oh, fort, o xhan!

    Por mjaft I ngope syte ne kete llogore!>>

  10. #30
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XIX

    Simon o magjistar, ndjeksa qyqare,
    Gjanat e Perendise ju nuk I keni
    Per hir e miresi, por grabitqare

    Per ar e per argjend po na I shkerdheni;
    Koha ka ardhe per ju burise me I ra,
    Mbasi ne t’treten lugje grumbull jeni.

    Der n’maje t’ures tjeter kishim rra,
    Qe binte mu ne mes te pusit t’zi
    Hapun perpara sysh me t’shti hata.

    O dije e pambarueme, sa urti
    Tregon ne qiell e toke, n’kete grope te thelle,
    Meritat sa I shperndan me drejtesi!

    Une pashe nder ije e n’fund te asaj shpelle
    Gropa germue ne shkamb ne cdo drejtim
    Njilloj te rrumbullakta pre me zell.

    Ma t’gjana e te medha ktij synit tim
    S’iu duken se ato qe ka Shen Gjoni
    Im I bukur, perdore per Pagezim.

    Nje asosh, pak vjet ma pare, kunder zakoni
    E theva, se mbrende njani ish tue u mbyte:
    Kjo qe arsyeja, tjeter mos kerkoni!

    Ne gojen e cdo grope rrinte zhyte
    Nje mekatar, e dale I kishin pak
    Kambet perjashta, tjeter s’shihnin syte.

    Nga flaket idhtë u digjnin shputat-gjak,
    Per gryke kaq rrinin tue shkapetë kercejte,
    Sa me kepute cdo prange edhe cdo lak.

    Sikur perhapet dridhshem flaka krejt
    Mbi sende t’lyeme vetem ne syprine
    Mbi thembra e gishta munda zjarr me vrejte.

    <<Pris, kush asht ai qe rreh me tane furine
    kambet, - I thashe, - mbi gjithe shoket e tjere
    e qe nje flake ma e ndezte po ia lepin?>>

    <<Ne qofte se don, - mesuesi tha at’here, -
    une po te zbres paksa ne kete terthore,
    prej tij do ta kuptosh pse vuen ate tmer.>>

    <<Cka deshron ti, due une, - fola ksodore, -
    ty te kam pris, mbas teje bahem copa,
    ti e di, ne se une due me e pa ate zgore.>>

    Ne te katerten lugje me coi hopa,
    U sollem pak e zbritem ne te majte,
    Ku flaket thelle velojshin neper gropa.

    Prisi gjithnje shpejtonte tue me mbajte
    Dersa atij I mbrrijta permbi varr,
    Qe me ato kambe aq fort ishte tue qajte.

    <<Cili je ti, qe t’paskan fute ne zjarr,
    o shpirt I keq, si hunin poshte me krye? –
    fillova, - fol me mujsh, qe vesh ta marr!>>

    Une rrija porsi frati, qe rrefye
    Ka gjaksorin e prape, qe e kane vorrue,
    E fratin thrret, se vdekjen don me shty.

    <<Mos je ti ngri ne kambe, - me briti mue. –
    Mos je ti Bonifaci bri ksaj grope?
    Per disa vjet me mend qenkam gabue.

    A thue kaq shpejt me pasuni u ngope,
    Per t’cilen me genjye nuk pate frike
    Te bukren grue, edhe pastaj e rope?>>

    Pergjigja me habiti, asnje cike
    Une nuk po dija tash se nga t’ia mbaj,
    S’po dija c’te pergjigjem ne ate pike.

    Virgjili at’here: <<Nderdyzash mos e mbaj,
    Thuej: nuk jam ai, s’jam ai qe ti kerkon!>>
    Si me urdhnoi, vendosa t’I bëzaj.

    Kambet shkapet shpirti ne ate hon,
    Pastaj tue fsha e si tue qa me lot
    Me tha: <<At’here prej meje cka deshron?

    Ne qofte se me më njofte s’te duket kot,
    Qysh se I ke ra ksaj grope tatepjete,
    Dije se I veshun Papë qeshë per do mot.

    E qeshe ari I madh me te vertete,
    Klyshve te mij vec ndeja tue pertype:
    Si paret nalt, ktu u futa vete n’kulete.

    E Papve tjere me krye une u kam hype,
    Qe kishen para meje paten shite,
    Shoshojne n’kete zgaverr shkambi rrijme tue shtype.

    Ma poshte do shtypem edhe une nje dite
    Nga ai, qe ma muer mendja se ti je,
    At’here kur une te pyeta krejt pa prite.

    Porse kjo flake, qe kambet m’djeg si rrfe
    Me krye teposhte ngulun keshtu per dreq,
    Shputat atij ma pak ka per t’ia nxe.

    Mbas tij do vije nje ma I luejtun mec,
    Bari I pa-kanu nga prendon dielli,
    Qe mbrende do te na mbylle si mos ma keq.

    Jazon I ri do jete, si del mirfilli
    Ne <<Makabejt>>; per qef si mbreti I shkoi,
    Keshtu ai I Frances ktij do I shkoje mbas trilli.>>

    Une nuk e dij n’kete pike c’ka me terboi
    Qe I pergjegja troc une me kete meter:
    <<Aman, me thuej, vizar sa I kerkoi

    I Lumi Zot ma s’pari Shejtit Pjeter,
    Kur celsat e bekuem ia lshoi nder duer?
    Vec <<m’eja mbrapa!>> m’duket s’I tha tjeter.

    As Pjetri as tjeterkush Matise s’I muer
    Ar e argjand, kur t’gjithe e paten zgjedhe
    N’ate vend, qe shpirti I zi I Judes buer.

    Pra mire e ke, e deshte vete kete zgjedhe;
    Ruej me kujdes parate e asaj bote,
    Qe aq kryenalte me Karlin t’shtyne me u sjelle.

    Sikur nderimi I madh t’mos me ndalote,
    Qe kam per ata celsa aq me nam,
    Qe mbajti dikur n’dore zotnija jote,

    S’do gjeja fjale sa duhet me te name;
    Lakmija juej gjithe boten ka shkretue,
    Tue ngrite te kqijte, t’miret tue I shkele me kambe.

    Paj vec per ju, Bari, paska mendue
    Ungjilltari, kur pa ate mbi uje,
    Me mbretnit e asaj bote tue kurvnue,

    Ate, qe shtat krenë I dolen si mos kuj,
    Nga dhjete brinat qe kishte muer fuqi,
    Dersa per t’shoqin s’qe virtyti I huej.

    Ju zotin n’ar e argjand na keni ngri
    E c’ndryshim ka prej jush nje idhujtar?
    N’adhrofte ai nje, adhroni ju njemij!

    Ah, Konstantin, per sa t’kqija qe fare,
    Jo kthimi n’fe, por ajo e zeze dhurate,
    Qe muer nga ti I pasni At I pare!>>

    Ndersa une ia kendoja kete urate,
    O pse idhnimi o ndergjegja e brete,
    Si I terbuem shqelma qiste ai krahthate.

    Mendoj se prisit tim kjo gja I pelqete;
    Shihej se ambel n’shpirt kumbue I kishte
    Kjo fjala ime, fjale e nje s’vertete.

    Prandej tue m’rroke nder krahe si nje ferishte
    Me ngriti e me shterngoi fort per krahnuer,
    Dhe asaj rruge iu ngjit, pershkue kah ishte.

    As nuk u lodh qe m’mbante ashtu me duer,
    Dersa ne maje t’ures s’pat arrite,
    Qe shkon nga e katra n’pesten pende kaluer.

    E aty me ambelsi barren tue zbrite,
    Per shkamb e gur me priu ai ne nje shteg,
    Ku mezi do kalonin deri dhite;

    E menjehere iu futem tjetrit breg.

  11. #31
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XX

    Vuejtje te reja do pershkruej, me nxjerre
    Landen qe lyp kjo kanga e njezete
    E kantikes se pare mbi t’errtin ferr.

    Vemendshem po shikoja tatepjete
    Nje shesh te hapte ne fund te atij plaskoni,
    Ku me lot ankthi lahej toka e shkrete.

    Pashe, pra, n’ate log te rrumbullaket honi
    Njerez ne vaje, te heshtun, tue u sjelle
    Ngadale, si ne kete bote shkon procesioni.

    Por vetem kur shikova n’ta ma thelle,
    Vrejta ne cas, - si valle, ta shpreh cudine? –
    Se qafat krejt nje dore ua kish perdredhe,

    Keshtu fytyra u kishte dale ne shpine;
    Tue ece seprapthi rruga duhej ba, -
    Para me kqyre ua kishin heqe mundsine.

    Ndoshta garravacohen n’kete hata
    Ata qe I ka mberthye paralizija,
    Po une kurr s’kam pa e nuk besoj se ka.

    Dashte Zoti, o lexues, nder vargje t’mija,
    Mesim te nxjerresh ti; me thuej ti mue
    Pa qa si te qendroja nga shemtija

    Qe pamja njerezore kish pesue,
    Ku pa pushim rrekaje u rridhnin lote
    Per lug te shpines n’vithe tue kullue?

    E une po qaja per te mjeren frote,
    Mbeshtetun mbi nje shkamb, aq ishe preke.
    <<Dhe ti I marre qenke?>> - prisi m’tha atbote, -

    mshira ketu gjallon n’se krejt ka vdeke;
    gja ma te mbrapshte a ka se ate njeri,
    qe drejtesine hyjnore don me preke?

    Co kryet, co kryet e shih ate qe perpi
    N’sy te Tebanve e pati toka e zeze!
    <<Ku qafen then, - I briten mbare atij, -

    O Anfjarao? Pse po I hik betese?>>
    E tue u gremise, ai u ndalue vec kur
    ra te Minosi, qe rremben pa shprese.

    Shiko si I ka ba shpatullat krahnuer!
    Si desht me pa shum para, n’kete menyre
    Tash mbrapa sheh e mbrapa ec terthuer.

    Shiko Tirezjen, qe dryshoi fytyre
    Kur nga mashkull muer pamje femenore
    E nuk I mbet si I pat asnje gjymtyre.

    Iu desht atij ate shufer ta perdore e
    T’u bjere prap dy gjarpijve t’bashkangjitun,
    Qe prap t’I dalin puplat mashkullore.

    Me shpine te barku Aronti I asht avitun;
    Nder male t’ Lunit, ku pret dru te blere
    Karrarezi dhe poshte shtepite ka ngritun,

    Nje shpelle pat per banim, me t’bardhe mermer;
    Andej ai mundte yjzit me sodite
    E detin e pamatun kurdohere.

    E ajo qe ti nuk po ia sheh dy gjijte,
    Se mbulue I paska me gershetat shpirshe,
    Dhe ka n’kete ane cdo vend qe qime rrit,

    Asht Manto qe, e lodhun shtegetish,
    E nguli cakun ne vendlindjen time;
    Per te m’pelqen, prandej, dicka te dijsh.

    Mbasi I ati I vdiq e e la jetime,
    E skllave u ba qyteza qe e mpron Baku,
    Kurr kamba e saj nuk mejti nder rravgime.

    Nje gjol ne t’hijshmen Itali, te praku
    I Alpeve asht, - kufi I Gjermanise
    Permbi Tiral, - emnin e ka Benaku.

    Nga ‘I mije e sa burime jane ujise
    Mes Garde e Kamonike ato vrrije
    T’Apeninit, e ai uje n’kete gjol bitis.

    Nje vend gjindet ne mes; prej ipeshkvije
    T’Verones, Breshjes, Trentit Bariu prore
    Mund t’bekoje t’vetet, kur n’kete qender bie.

    Aty perposh nje bregu madheshtor
    Shtrihet Peskerja, nje e fort keshtjelle,
    Qe s’I ra Breshjes as Bergamos n’dore.

    Asht po ky vend, ku nga Benaku I thele
    Ujet, qe dot ne te ma nuk qendron,
    Si lum neper kullota zen me rrjedhe.

    Kur ky perrue vrap nis e gurgullon
    Ma larg liqenit, Mincjo ai emnohet
    Der ne Governo, ku shprazet ne Po-n.

    Ne nje rrafshine te ulet mbas do kohet
    Ai bie, shtrihet dhe bahet kenete,
    Qe sidomos gjate veres qelbesohet.

    Ne mes ketij mocali pati gjete
    Nje ujedheze e egra virgjineshe,
    Qe njerez s’kishte mbrende, as kishte jete.

    Me sherbetore, - s’donte njeri me ndeshe, -
    Aty zu vend; magjise krejt tue iu dhane,
    Jetoi, dersa prej trupit u pat cveshe.

    Banoret e krahines ma vone rrane
    N’ate vend; atje kush s’mundte me u ba gja,
    Mbasi keneta ishte nga cdo ane.

    Mbi eshtna t’Mantos ngriten nje kala;
    N’kujtim te asaj qe ktu banoi e para,
    Pa pyete hijnite Mantove e quejten pra.

    Popull te madh ky vend ka pase perpara,
    Dersa Kont Kasalodi budallisht
    S’vu vesh te Pinamontit fjal’t e marra.

    Pra ne degjofsh prej kuj ti rastesisht
    Prejardhje tjeter per qytetin tim,
    Mos I zen bese, se kjo vec rrene do t’isht.>>

    E une: <<Mesues, I yti arsyetim
    Shkelqen per mue si nje e vertete e gjalle, -
    Cdo mendim tjeter – gace e fikun shqim.

    M’thuej c’jane ata qe po na vine perballe,
    Mos ka ndonje qe n’bote I ndihet zani?
    Se vec te dij e kam gjithmone per mall.

    <<Njaj qe nga nofllat, - prisi im bezani, -
    mbi shpatllat bronxi derdh mjekrren unji,
    qe ogurtar, kur n’lufte Greqija rrani

    tue lane vec fmijte nder djepa; shi prej tij
    e Kalkantit n’Aulide u dha drejtimi
    me pre litaret per lundrim te ri.

    Euripil e quenin, dhe kujtimi
    I ruhet n’tragjedine time madhshtore,
    Qe ti permendsh e di qysh prej fillimi.

    Tjetri, hollue nder ije kesodore,
    Qe Mikel Skoti, qe aq I pelqyen
    Trillimet e magjise, e I shkuen per dore.

    Ja Guid Bonat, Asdentit ngulja syne, -
    Sot shuelli e spaga do I kish leverdise
    Ma mire; por kot pendimit tash ia hyn!

    Shih t’mjerat, qe gjylpanen tue braktise,
    Sovajke e furke, fallxhesha u bane; e rrinin
    Vecse me barna e kuklla te magjise.

    Te shkojme! Ngarkue me shkarpa tash Kainin
    N’kufi e ke, qe ndan dy hemisfere,
    Dhe valen prek t’Siviljes, mbrame na ndrinin

    Rrezet e hanes, qe u ba si sfere, -
    Ti e mban mend sa ndihme te dha tash vone
    Neper ate pyll qe aq te kalli tmer!>>

    Ai fliste e na vazhdonim rrugen tone.

  12. #32
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XXI

    Keshtu na shkuem nga njena n’tjetren ure,
    Tue fole cka n’Komedi s’ia vlen me rrfye,
    E kishim dale ne maje te saj, kur

    U ndalem edhepame se ishim shty
    N’grope tjeter t’Lugjezezes, ku me qa
    Asht kot; cudite e vrejta ate terr me sy.

    Si ne kantjer t’Venecjes vlon pa da
    Pisa e rreshinte ne stinen dimenore,
    Barket me I lye, dermue detit tue I ra,

    Se s’rrihen ma tashti rruget ujore;
    Kush ngre te re e kush kallafaton
    Te vjetren barke damtue lundrimesh; prore

    Dikush mbi kic, dikush mbi bash qellon;
    Ndonje I ven arna velit fare grise;
    Kush rrema gdhen, litar kush gersheton;

    Kshtu, jo me zjarr, - me force te Perendise, -
    E trashe e vishtullore n’pellg valonte
    Nga njani breg te tjetri e zeza pise.

    Syte ngule ia kishe; gja nuk u dallonte,
    Vec flluskash qe ai qull rinte tue qite
    E here mufatej, here me hov humbonte.

    Poshte tue veshtrue po rrija krejt cmerite,
    Kur prisi me terhoqi fill perbri,
    <<Kujdes, kujdes! Shiko!>> - me tha paprite.

    Kryet solla me te shpejte si ai njeir,
    Qe don me pa cka asht tue e shty me ike,
    Por kaq I asht fute per palc nje lemeri,

    Sa vrapin kjo deshire s’ia ndal nje cike;
    E pashe nje djall, ma t’zi s’mundesh me e gjete,
    Qe ngiste shkamb ne shkamb me te shti frike.

    Se c’hije e vrashte n’ate dreq te zi me flete!
    E sa mizor me ngjante e I perfrigueshem,
    Me flatra hape, vec sa tue preke mbi dhet!

    Mbi supin e shpulpuem e te madhnueshem
    Nje mekatar kish hjedhe, e me dy duer
    Per neje t’kambve e mbante ai shterngueshem.

    <<O kthetraflete, - ai briti permbi ure
    ku ishim na, - te solla nje te pare
    nga Santa Zita, mbrende ta flakim flure!

    Po kthehem ku me presin sa mkatare;
    T’gjithe vec Bonturit, bajne matrapazllek,
    <<jo>>-hi ne <<po>> u shndrroka atje per ar!>>

    Poshte e verviti e u kthye ne t’ashprin brek.
    As qenii stanit neper ferre e drize
    S’e ndjek kaq shpejt hajdutin shtek me shtek.

    Ai, sa u fundos, duel siper me kurriz,
    Por djajte, qe aty nen ure nuk rrinin kot,
    Briten: <<Fytyren Shenjte e ke n’Parriz!

    Ketu jo si ne Serkjo bahet not!
    N’dac me shpetue nga capojt tone, u ruej
    E kryet mos qit mbi pise as sot as mot!>>

    Ia ngjiten me ‘j qind krraba e n’ate rremuje
    I thane: <<Tash vallezo ti zhyte e mbyte;
    Fshehtas ashtu, ne mujsh me ia hjedhe kuj.>>

    Gjellbasi ashtu sherbyesve s’ua ndan syte,
    Kah mishnat ne kazan papra perzijne,
    Qe siper langut t’mos e nxjerrin kryet.

    Mesuesi I mire me tha: <<Qe mos ta dijne
    Se je ketu, ti shpejt duhet me u binde:
    Mbas krepash struku, mproje qe te te rrijne!

    Per cfaredo kokecamje, qe t’me linde,
    Ti mos u tut, - punet ua dij me rraje,
    Se une dhe tjeter here me ta jam grinde.>>

    Ures pastaj ia kaperxei ate maje;
    Se gjashtes pende tue I ra ai per te gjate,
    Iu desh ta ngrinte ballin me kuraje.

    Me ate terbim, me ate te madh inat,
    Qe I turren qejte te vorfnit, n’short me e shkye,
    Kur lutet ai nder dyer per buken thate,

    Vrapuen djajte qe poshte ures, zjarr nder sy,
    Drejt tij krrabat I shtrine permbi ate shkrep,
    Por prisi: <<Asnje mos te guxoje me msy!

    Para se te ma ngjitni ju me grep,
    Te vije njani prej jush e te degjoje,
    Pastaj ne daci m’varni per gazep!>>

    T’gjithe briten: <<Bishtakeqi le te shkoje!>>
    Njani levizi, tjeret mbene ne vend;
    Tue ardhe ai thonte: <<Lodhet kot me goje!>>

    <<Mos valle, o Bishtakeq, ti pernjimend
    pandeh se une, - ia preu I urti pris, -
    ketu kam mbrrijtun, frike pa pase kurrkend,

    sikur mos t’ishte ndihma e Perendise
    e fati I mbare? Hap rruge, se lart ne qiell
    asht shkrue nje t’gjalle te coj mes erresise!>>

    Sa qe krenar, aq ra e u shkreh ai fill,
    Nder kambe iu rrzue e rrebta arme prej dore
    E u tha te tjerve: <<Futni shpatat n’mill!>>

    <<Ti qe je struke, - prisi m’u suell ksodore, -
    mbas atij shkamb te ures e s’ban za,
    eja te une, se kemi bese e ndore!>>

    Dola ne cas, kah ai shkova tue nga;
    E djajte para marshuen ne krye dekikut,
    Sa dreshta se po e bajne fjalen asgja.

    Keshtu luftaret pashe, trembun rrezikut,
    Kur nga Kaprona dilnin jashte me bese
    Rrethue djathtas e majtas prej anmikut.

    Une iu afrova prisit tim me shprese,
    Prej tyne por s’I hiqja syte e mije,
    Kushdi c’perbluejne, mendoja, mbrenda krese.

    Krrabat drejtuen mbi mue e: <<A ban t’I bij, -
    I thonte njani tjetrit, - mu ne shpine?>>
    <<Po, - gjegjin tjeret, - theja njanen brije!>>

    Por djalli, qe po fliste me zotnine,
    Koken e solli mbrapa menjehere
    E I tha: <<Hej, Ndukalosh, lene njerine!>>

    Pastaj kah na: <<Ure n’ure neper gomnere
    S’ka mundesi ma rrugen ta vazhdoni,
    Se krejt asht shembun I gjashti qemer!

    Por n’qofte se me shkue tutje ju deshroni,
    Ngjituni kesaj kreshte dhe, pa zore,
    Do ndeshni ne nje ure, - ne te kaloni.

    Dje u mbush, plotsisht pese ore para ksaj ore,
    E ‘I-mije-dyqind-gjashtdhjetegjashta vjete,
    Qyshe se u nderpre kendej shtegu malor.

    Po coj me ju do dreqen, qe perpjete
    Do shkojne me pa mos del kush mbi katran, -
    Shkoni me ta, e gja s’ka me ju gjete!>>

    <<Hej, Shtrembaflete, e ti o Plakaran,
    or Turiqen, ketu! – filloi me thane. –
    Mbi dhjetshen, Mjekerroc, t’jeshe kryeshejtan!

    Dragon e Xhagajdor, eni n’kete ane!
    Ti Derrcatall dhe ti o Qengrricon!
    Shpejt, Kuqaleger, Ngerdheshanit prane!

    Sillniu rrotull kazanit qe valon;
    Shendosh m’I coni fill, vec jo gjetiu,
    Por n’ure, qe siper lugjeve u kalon!>>

    <<Aman, mesues, e zeza, - thashe, - na piu!
    Vetem ma mire ta bajme na rrugen tone,
    Ne qofte se e din, se fort p I drue I ziu!

    Pse nuk po je I urte si gjithmone?
    S’degjon si kercllojne dhambet te terbuem?
    Rrezik shoh n’ata sy heret a vone!>>

    E ai m’u gjegj: <<S’te shoh dot te friksuem!
    Dreqnit le t’I kercllojne sa t’duen catajte, -
    E kane me ata, qe n’pise jane te denuem!>>

    Te gjithe u kthyen at’here nga penda e majte;
    Por, si per shenje, nga I pari tue u zgjerdhi,
    Gjuhen ma pare shternguen mes dhambesh djajte;

    E ai ****’n e vet e kishte ba buri.

  13. #33
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XXII

    Une pashe kalores tue u vu n’marshim,
    Ne sulm tue ra o tue parakalue,
    Ndo’jhere tue u terhequn per shpteim;

    Ne token tuej pashe trimat tue vrapue,
    O aretinas, pashe tue ca urdite,
    Cet’-cete o nje-per-nje n’kuaj tue luftue:

    N’sa japin shenje kambanat e burite,
    Ose daullet o keshtjellat mbylle,
    Me mjete tona o n’dhe te huej gatite;

    Porse ne kambe o n’kuaj nen te tille fyell
    Ushtri s’pashe kurr tue lvize e as mos shikosha,
    As barke qe merr drejtim nga toke o yll!

    Na shkonim, pra, me ata dhjete trimosha, -
    Shoqni I thanshin! C’kishim, valle, me ba?
    N’kishe – me shenjtore! N’mejhane – me sarahosha!

    Katranit syte s’po dija me ia da,
    Doja me pa n’ate lugje si pesojne
    Shpirtnat denue me u djege me aq hata.

    Porsi delfijte detaret I lajmojne,
    Mbi vale tue ndale sa per nje cas me shpine,
    Qe barken nga stuhija ta shpetojne,

    Ashtu, per t’lehtesue ndopak zjarmine,
    Kurrizin nxirrte mekatari I shkrete
    E fshihej prap ma shpejt se vetetin.

    Sikur per te gjate bregut ne kenete
    Rrijne, turijt jashte, bretkosat mbare e mbare,
    Ndersa kambet e trupi n’uje kane mbete,

    Ashtu qisnin turijt ca mekatare,
    Por, t’pamen Mjekerrocin, shpejt me frike
    Zhyteshin n’pise kush te shpetoje ma pare.

    Une pashe, - e pamja ende zemren ma fik, -
    Njanin qe s’luejti dot, si n’llom te zi
    Ndodh qe ‘j bretkose ngurron, n’sa tjetra ik.

    E Qengrriconi, qe ish ma n’afersi,
    Cfurkun ia futi n’floket katranose
    Dhe e coi perpjete, - vider m’u duk n’ajri!

    Me emna I njihja, se, kur u ndane pose,
    Mire vrejta kush u zgjodh me me shoqnuem
    Dhe vuna vesh kah thirreshin xhindose.

    <<Or Kuqaleger, ngulja atij t’pervluem
    capojt ne mish, qe per marak me e lnuer!>> -
    thrrisnin njezani dreqnit e mallkuem.

    <<Kush do te jete fatziu, qe vehten buer, -
    mesuesit tim at’here zuna me I thane, -
    e kundershtarve t’vet u ra nder duer?>>

    E prisi iu afrue mkatarit prane,
    Nga ish e pyeti e ai u gjegj n’ate zor:
    <<N’mbretni t’Navarres pata babe e nane.

    Em ame te nje zotni m’vu sherbetor,
    Sepse im ate, qe ish njeri I prape,
    Vehten eg jane shkatrroi edhe u ba hor.

    Te mbreti I mire Tebald mbrrijta me u kape,
    Tue marre ryshfet, tue ble edhe tue shite,
    Prandej sot llogari jap ne ket vape.>>

    E Derrcatalli, anash qe kish qite
    Dy dhambe katroca sikur te nje thiu,
    N’mish provoi njanin se sa din me shqite.

    Nder thoj mizore macokesh kish ra miu.
    <<Largohuni, n’sa une po e mbaj nderkaq!>> -
    Mjekrroci tha, me krahe mbasi e perfshiu.

    Iu suell at’here mesuesit: <<Pyete aq
    Sa me marre vesh prej tij ti ke deshire,
    Se tjeret fill mandej do t’ia bajne paq!>>

    <<Na fol dhe per ndonje, - tha prisi I mire, -
    qe t’jete latin, fute n’peshkve per gazep!>>
    <<Une pak ma pare, - u gjegj me te veshtire, -

    me nje gjiton jo t’larget qeshe… Ah prep
    sikur bri tij te rrija zhyte I ngriti,
    s’do kishja frike tani as thue as grep!>>

    <<Ma s’me durohet!>> - Xhagajdori briti,
    me krrabe ia ngjiti krahut, mizorisht
    ia shqeu nje zhangel e ne ajr e ngriti.

    Desh dhe Dragoni me ia zhgulun misht
    Ne pulpe te kambes, por dekuri syne
    Perqark e suell e I kqyri egersisht.

    Mbasi hujin e pare ne te e shfryne,
    Mesuesi menjehere I tha atij,
    Qe ende veshtronte mishin qe ia shqyen:

    <<Po kush qe ai, qe e paske pase ne brije,
    e thue lajthite qe iu shmange pak?>>
    <<Asht fra Gomite Galura emni I tij, -

    u gjegj, - ene me perzi mbrende cdo batak;
    kur pat ne dore anmiqte e zotnise s’vet,
    u suell aq mire, sa t’gjithe e cmojne me hak.

    Rob ishin e I liroi tue marre ryshfet;
    Qe matrapaz ne gjithe punet e tija
    Jo dosido e I vogel, porse mbret.

    Me Mikel Zanken fort I shkon miqsija;
    Ish logodoras; kur rrijne tue llafose
    Per Sarde, nga goja u rrjedhin fjale me mija.

    Kqyr ate qe I kercllon dhambet tue u kanose!
    Do flisja me, por shoh se ai sa ma pare
    Po matet me ma krue mire kete qerose.>>

    Kryedjalli Ngerdheshanit dreq zuzar,
    Qe syshe ngerdhucej n’qejf te madh me there,
    Iu suell e I tha: <<Mos luej, shpend grabitqar!>>

    <<N’daci me pa o me degjue te tjere, -
    I frikesuem biseden ai vazhdoi, -
    Lombardas e toskane ju sjell mejhere;

    Vec t’mshehen Kthetrafletet me capoj,
    Shpirtnat keshtu mos t’kene se ke me drashte;
    E une, I vetem, ulun mbi kete shtoj

    Per ju do te therras ma shum se gjashte,
    Ne qofte se fishkulloj, sic jem’ mesue
    Me ba sa here qe njani kryet qet jashte.>>

    Turijte coi Turiqeni, se u kujtue,
    Kryet tundi e tha: <<Degjo se c’kopili
    Me u zhyte prap ne katran ky ka trillue!>>

    Por ai, qe ish I rysun ne sherri,
    Gjegji: <<Me te vertete jam mendjekeq,
    Qyshe pranoj me fike shoket e mi!>>

    S’u mbajt ma Shtrembafleta, mbi cdo dreq
    Ai desh me dale: <<N’kecefsh, - tha, - une revan
    S’do ngas, qe shpinen tande mire ta ndreq,

    Por do t’I rrahi flatrat mbi katran;
    Te zbresim e ta bajme bregun mburoje,
    Me u talle me dreqen t’shohim a ia mban!>>

    O ti, lexues, degjo kete goxha loje!
    Sejcili syte e vet n’ane tjeter solli,
    I pari ai qe qe ma I rrebte ne goje.

    Mire navarrezi kohen gjet, mbeshtolli
    Gjithe forcat e, tue u mshue kambvet, ne cas
    U hodh edhe prej krahve t’shefit dolli.

    Te gjithe u mbushen me te forte maras,
    E ai, qe per deshtimin faj kish vete,
    I pari u sul tue brite: <<Ta mbrrijta pas!>>

    Por frikes s’ia kaluen te lehtat flete,
    Vetime mes valesh I denuemi u mbyt,
    E ai fluturim u ngrit, me gjoks, perpjete;

    Jo nryshe nje rosak nuk futet zhyt,
    Kur e sulmon skyferi ta haje gjalle,
    E I lodhun ngrihet ky me shpirt ne fyt.

    Zemrue fort Plakarani, se I kish talle
    Mkatari, ra pas dreqit fluturim,
    Gezue prej ikjes, shokut per t’ia kalle;

    Por, mbasi batakciu nder sy iu shkim,
    Ai me capoj djallit iu hodh ne shpine,
    Mbi pise u kaperthyen me t’madh terbim.

    Dhe tjetri por kish qene nje gjeracine,
    Shokut ia ngjiti kthetrat e mallkueme
    E n’cas te dy ne gjol rane me kaptine.

    I shperndau vetem brraka e pervelueme;
    Donin, por t’zotet s’ishin mame u ngrejte,
    Kaq flatrat kishin pise t’vishtullueme.

    Mjekrroci me te tjere, ate hall tue vrejte,
    Katerve u dha urdhen me u hjedhe ne breg
    Me cfurq ne dore; keta at’here me t’shpejte

    Andej-kendej, ku u tha, zunenga nje shteg,
    Krrabat drejtuen dy dreqent me I terhjeke,
    Qe der ne palc katrani-zjarr I djeg;

    E na I lame ashtu tue u perpjeke.

  14. #34
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XXIII

    N’heshtje, vetare, si I iken asaj valle,
    Shkonim njani mbas tjetrit me krye ule
    Si franceskan kur ecin n’per rruge t’madhe.

    Te prralla e Ezopit m’ishte ngule
    Mendja ime, si pashe gjithe ate rremuje,
    Ku ai tregon si kneten not e duel

    Mi e bretkoce. Ma fort dy pika uje
    S’gjasojne, se te dy ngjarjet kur I ven
    Perballe, kushdo e sheh kete gjase po t’duej.

    Si nga nje tjeter nje mendim shperthen,
    Keshtu m’vetoi dicka nder mend ma vone,
    Qe frike ne palc me shtiu sa bese s’e zen.

    Ja cka mendoja: <<Kta per fajin tone
    Pesuen c’pesuen e keq u vune ne loje,
    Kjo gja I poshtnoi keta te patenzone,

    Prandej inatin gja s’do t’ua ndaloje,
    Do te bijne permbi ne si kokrra e rrfese,
    Si qeni kur ia njet leprit me goje.>>

    Prej frike po m’u cojshin leshte e krese
    E siellja koken mbrapa tash e pare,
    Prandej thashe: <<Pris, ne qe se pa vonese

    Nuk fshihemi, s’besoj se pa zarar
    Do ndahmi; diku mbrapa I kemi lane;
    S’I shoh, por m’duket se mbi qafe m’jane vare.>>

    E ai: <<Dhe t’isha nje pasqyre e gjane
    S’do ta feksoja ftyren tande aq kthielle,
    Sa shoh mendimet tua ane per ane.

    Cka n’mendje ke, tue rrjedhe tani asht fill
    Kah une, e ne cdo gja te dy perkojme,
    Pra ceshtjen per te dy keshtu e kam zgjidhe:

    N’qofte bregu I djathte me I ulte e na mund t’shkojme
    Me zbrite ne lugjen tjeter pa u ndale,
    Ndjekjes, qe po I friksohmi, I shpetojme.>>

    Ende s’I kishte thane ai keto fjale
    E, ja, djement I pashe tue fluturue
    Drejt nesh, me flatra t’shtrime, pale e pale.

    Mesuesi menjehere me kapi mue
    Si ajo nana, qe papritmas zgjohet
    Nga zhurma e sheh se flaka e ka rrethue;

    Foshnjen rremben e rend me vrap, s’ndalohet,
    Kujdes per vehte s’ka, po per ferishte,
    Vetem me ate kmishe ne shtat e nuk kujtohet.

    Poshte kodres se rrembyeshme ashtu si ishte
    Shkiti dhe prisi, per ate shkamb mbeshtete,
    Qe lugjes tjeter nga nje ane iu vishte.

    S’rrjedh uje neper kanal me vrull tatpjete
    Per me sjelle nje mulli ngulun ne toke,
    As kur te jete tue u futun neper flete,

    Si rrshqiti prisi im neper ate boke;
    Ne parzem me shterngonte pa ia da,
    Si t’me kish bir e jo si t’ishim shoke.

    Mire n’fund te lugjes tjeter s’kishim ra
    E ata ia behen n’zgrip te asaj rrepine
    Shi permbi ne, por s’kishin c’me na ba;

    Se Pushteti Hyjnor u dha mundsine
    Lugjes se peste si roje me I qendruem,
    Por tutje nuk e shtrinin dot fuqine.

    U gjetem mes do shpirtnash te ngjyruem,
    Qe ecnin dalngadale si n’procesjon,
    Tue qa, e u dukshin t’lodhun, te dermuem.

    Manteli me kapuc seicilin mblon
    Deri nder sy; po aq persosmenisht
    Ne Keln mungaret t’vishen kane zakon.

    Ai ar perjashta t’I merr syte krejtsisht,
    Permbrenda por jane plumb qe nuk peshohet,
    Ata t’Federikut mund t’I mbajsh ne gisht.

    O peshe e rande, qe per amshim do cohet!
    Na majtas shkuem, me ta krahas perhere,
    E qanin me lot t’idhun sa s’tregohet.

    Por te randuem se tepri ata te mjere
    Ecnin mezi, mertisun kambe e krye,
    Sa ne cdo hap u gjindshim me te tjere.

    At’here une prisit: <<Fort te lutem ty,
    M’afro te ndonje shpirt qe ka lane nam,
    Tue ece shiko mos njeh njeri me sy!>>

    E njani, qe toskancen ndjeu n’ate lame,
    Briti mbas nesh: <<O ju, qe aq me vrap
    Po ngitni neper terr, qendroni n’kambe!

    Ndoshta ndo’j gjegje edhe une ta jap.>>
    Mesuesi at’here m’u suell: <<t’I presim pak
    E pastaj ecu krahas hap per hap.>>

    E ndala e pashe dy vete, qe n’ate sokak
    Po nguteshin, te une me ardhe tue dashte,
    Por ajo barre s’I linte e I ngushti cak.

    Kur mbrriten, syte u kishin dalun jashte,
    Me kqyren pa ba za, pastaj te kthyem
    Nga shoqishoj peshpriten si tue drashte:

    <<I gjalle ky duket, shih si merrka fryme;
    por n’qofte se ata kane vdeke, me thuej per hir
    te kuj ecin pa qene n’mantel mberthyem?>>

    Pastaj thane: <<O toskan, qe n’monastir
    Te hipokriteve fatzez je rrase,
    Kush je ti na trego, mos t’ardhte veshtire!>>

    <<Kam le edhe jam rrite, - u thashe n’ate rase, -
    n’Firence, permbi ate Arnin e madhnueshem,
    e jam gjithnje me trupin qe kam pase.

    Kush jeni ju, qe n’kete menyre, ngashrueshem,
    Po ecni rande e lot ju shkojne rrekaje?
    C’asht ky denim qe ndritka mrekullueshem?>>

    <<Kjo pelerine e arte, - tha njani n’vaje, -
    asht prej plumbi te trashe e barre e keme,
    si terezi con supat pesha e saj.

    Freten defryesa e bolonjez na jeme:
    Ky – Loderingu, une jam Katalani;
    Te ftuem per paqe nga toka jote qeme,

    Si thirret nje I urte, qe I ka dale zani
    Per ndershmeni, sa t’gjithe na bijshin n’gjuj,
    Por nderi yne n’Gardingo shih cka bani!>>

    <<O freten, t’zezat tueja>>… thashe tane huj,
    por m’u pre fjala n’goje, porsa m’u cfaq
    nje kryqezue ne toke keq me tre huj.

    Kur m’pa, c’e perdrodh trupin garravac!
    Iu cue mjekrra n’hava tue psheretite;
    E frati Katalan, ku pa pse kaq

    Shtang mbeta, tha: <<Ai ngule, qe po sodit,
    Keshilloi farizejt, se e lypte puna
    Per popull nje njeri ne kryq me e ngjite.

    Shkelmue e lakuriq, mes rruges, dhuna
    Asht ba e tjerve, ta provoje mbi koke
    E permbi parzem sa peshojne kto guna.

    Vjehrri keshtu I mundohet me gjithe shoke
    T’Sinedrit, ketu n’varrin e mallkuem,
    Qe u dhane judejve t’mbrapshten n’qiell e toke.>>

    Virgjilin pashe at’here te mrekulluem
    Mbi ate njeri t’kryqzuem, mbi ate mkatar
    Denue e poshtnue n’merigimin e amshuem.

    Pastaj u suell e I tha fratit te pare:
    <<A na tregon, ne qofte se kush s’ju ndale,
    n’se ka nga e djathta jone kund ndonje fare

    gryke, ku t’mundemi kendej pa fjale
    me u ike engjujve t’zez, qe nga ky hon
    mbrapa na vijne e nuk na lane me dale?>>

    E ai u gjegj: <<Ma afer se e shpreson
    Gjindet nje ure e madhe, sa ‘I kala,
    Qe siper t’gjitha lugjevet kalon.

    Vetem se ne kete ane ajo ka sha;
    Prap mund te hypni ju mbi ato rrenime,
    Qe bregut e ne fund grumbull jane ba.>>

    E prisi, me koke ule, ra nder mendime,
    Me tha pastaj: <<Sa fort na paska gnjye
    Ai, qe mkataret cfurkte pa fare dhimbe!>>

    E frati: <<Ne Bolonje me kane rrefye
    Se djalli ka shum vese; nder te tjera
    Asht baba I rrenes, rrencak kambe e krye.>>

    E mandej prisi iku porsi era,
    Pak I idhnuem e ne fytyre I vrame,
    Dhe une nga te ngarkuemit ika at’hera,

    Mesuesin tim tue e ndjekun kambe per kambe.

  15. #35
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XXIV

    Kur viti I ri zen fill n’stinen-acar,
    Krrelat ngroh dielli nen Akuar e arrihet
    Qe nata e dita t’zgjasin barabar,

    Kur bryma e nates permbi fusha shtrihet
    E ngjan me t’motren, me te bardhen bore,
    Por shum s’vazhdon, sepse fillon e shkrihet;

    Ngushtue keq per tagji, fshatari I gjore
    Cohet, sodit e sheh si jane zbardhue
    Fushat perqark, e kap koken me dore;

    Kthen ne shtepi e siellet tue turfllue
    Si ai qyqar qe s’di se nga t’ia mbaje;
    Pastaj del prap, e prap zen me shpresue,

    Kur sheh se toka e ndrroi fytyr’n e saj
    Aq shpejt; ai merr comagen menjehere
    E baetine perjashta qet n’ograje;

    Keshtu edhe mesuesi m’kalli tmer
    Kur une e pashe ne balle aq te vranuem,
    Por n’cas prap me sheroi zemren e mjere,

    Se, kur ures se thyeme iu afruem,
    Kah une u suell me t’ambelen fytyre,
    Porsi te rranza e kodres ku u takuem.

    Hapi dy krahet dhe, si e pat keqyre
    Hitishem rreth e rrotull ate rrenoje,
    Me kapi hopa dhe ne shembelltyre

    T’atij njeriu, qe, para se t’filloje
    Nje pune, me kohe kujdeset per cdo gja,
    Keshtu ai, tue u perpjeke me duer t’me coje

    Der te nje shkrep, mejhere me bani za
    T’u kapshe per nje tjeter, <<shiko mire, -
    Tue m’thane, - se mos te jete ai shkamb tue ra!>>

    S’ish rruge per mantel plumb shtegu I veshtire;
    Tue u kacavare shpetimi ne na dalte,
    Une – shty prej tij, e ai – I lehte e I lire!

    Po te kish qene ai breg paksa ma I nalte
    Ose sa shkambi nga u varem s’paku, -
    Per prisin s’them, por une do mbetshe n’balte.

    Por mbasi Lugjezeza e errte kah praku
    I pusit t’thelle fill shkon tue u perule,
    Struktura vete e lugjevet asht shkaku

    Qe brigjet rreth e rrotull vijne tue u ule;
    Arritem tek e mbramja mu te kulmi
    Nga ku gjithe ai shkamb ure ishte zhgule.

    Fryme dot s’po mirrnja, kaq I forte qe sulmi;
    E u ula me pushue kend pa pyete,
    Sa u kapem nalt. Por prisi: <<S’ban te ulmi, -

    Tha, - nuk fitohet gja tue ndeje mbeshtete;
    Se mbi nenkrejca dhe mbi pupla t’leta
    Deri me sot askush lavdi ska gjete!

    E po s’le nam te mire cka duhet jeta?
    Cduket si tymi n’ajr, si shkume mbi vale
    Ai qe pa lane nje gjurme coi ditt e veta.

    O burra! Lodhja rrugen mos t’na e ndale!
    Then cdo rrebesh nje zemer prej celiku,
    Ne mos u bafte nen peshe te trupit pale.

    Ne cak me t’nalte le te na coje vertiku!
    S’mjafton qe ata te humbun pas I le, -
    Ne me degjofsh, do dalim shpejt rreziku!>>

    Brofa ne kambe pajise me force te re,
    Ma shum nga c’isha u cfaqa guximtar
    E thashe: <<Ti prij, ma trim se kurre me ke!>>

    Nje tjetri shteg filluem m’iu kacavare,
    Ish shkamb e gur, I ngushte, I pakalueshem,
    Rruge ma t’thepisun s’kishim rrahe me pare.

    Flisja t’mos dukem se po ec ngurrueshem,
    Kur, ja, nga tjetra grope nje za po thrriste,
    Por fjalet te na vinin krejt ngatrrueshem.

    Ndonse ne maje te ures ishim, c’fliste
    Nuk munda me kuptue kur ndjeva zane,
    Por dukej se I zemruem fjalet I qiste.

    Veshtroja poshte, por syte asgja s’me pane,
    Kaq erresine gjithkund ishte njesoj.
    <<Pris, vrik te dalim, - nisa me I thane, -

    ne tjetrin lug, shpejt uren ta kaloj;
    si nuk kuptoj s’ka une degjoj nga veshte,
    keshtu verej, por kurrnjesend s’dalloj.>>

    E ai: <<Tani te gjegjem fare thjeshte,
    Por jo me fjale; se nje kerkese e drejte
    Me pune do plotesue edhe tue heshte.>>

    Kur n’balle I dolem asaj ure krejt,
    Rame ne te teten pende, e pa vonese
    Lugjen e re fillova me e verejte,

    Une pashe lamsha gjarpijsh sa s’I zen bese,
    Nje lebeti, te ndryshem nga cilsija,
    Kah I kujtoj dhe sot m’luen mendja e krese.

    Mos te krenohet per rane t’vet Libija,
    Se edhe ne paste te madhe pasuni
    Me shkraptha, shlliga, rrshaja te keqija,

    Kur rana e saj me kaq gjarpij s’asht nxi,
    Murtaje e tille ne kete hata nuk vlon
    As n’Etiopi e as ne Arabi.

    Rrethue gjarpijsh te egjer se c’vrapon
    Nje turme shpirtnash te cveshun, te tmerruem,
    Qe vrime a elitropi as qe shpreson!

    Gjarpijt dueret permbrapa u kane shternguem,
    U ngjiten per kurriz dhe bisht e krye
    Mberthejne para ne fyt ata t’mallkuem.

    Njanit atje ne breg une pashe me sy
    Nje shllige kah flure iu hodh e e helmatisi
    Aty ku qafa e trupi lidhen nye.

    As I as O s’shkruhet ma vrik se nisi
    Ai zjarr te marre, dhe I ndezun flakada
    Tue u rrzue perdhe fare ne hi bitisi;

    E aty pertoke, si u kthye njehere n’asgja,
    Pluhni ku ish e s’ish u grumbullue
    E befas sikur qe ashtu u ba.

    Keshtu nga dijetaret kam lexue
    Si vdes e prap ne jete Fenicja kthehet
    Kur pesqind vjetevet u asht afrue.

    Me bar e as me tagji ajo s’ushqehet,
    Por me amom e me te kemit lot,
    N’folene gjithe nard e mirre tue vdekun prehet.

    Si ai qe bje e si s’e kupton dot,
    Nga forca e djallit krejt perdhe I qitun
    Apo per ndalim gjaku shtri me lot,

    Veshtron perqark, prej tokes porsa ngritun,
    Trondite nga ankthi I rande qe pat n’krahnuer,
    Pastaj sikur qetohet tue pshertitun,

    Ashtu u ngrit ne kambe ai mekatnuer.
    E rrepte qe je, hakmarrje e Perendise,
    Sa fort qellon pa rreshte kryq e terthuer!

    Kush ish e pyeti at’here I urti pris.
    <<Lart nga Toskana, - gjegji kesodore, -
    s’ka shum qe rashe n’kete gryke te mizorise.

    Jete kafshe me pelqeu, jo njerezore,
    Si mushk qe isha; jam Van Fucci, shtase,
    Shpelle te denje pata ate Pistoje mizore.>>

    <<Mbaje mos t’ike, - I thashe prisit n’ate rase, -
    pyete cka e hodh ketu; sa qe I gjalle
    nuk dijti tjeter vec t’rrembeje e t’vrase.>>

    Hajduti e kuptoi, nuk ndejt me u talle,
    Por kryet coi lart e me keqyri mvrejte,
    Inat e turp I pashe shkrue mu ne balle;

    Dhe tha: <<Ma fort vetvehten jam tue brejte
    Tash qe me sheh n’kete vend si asht ma zi,
    Se kur me fshine nga jeta tjeter krejt.

    Une pa te dhane pergjegje s’mund te rri.
    Ma poshte m’kane fute ketu ne kete rremuje,
    Se vodha gja te cmueshme n’Sakristi

    Dhe faji iu ngarkue kot tjeterkuj.
    Por qe t’mos knaqesh kah me sheh n’kete vaje,
    Ne dalsh ndo’jhere nga kjo terrine ku vuej,

    Hap veshet per c’te them, nder mend ti mbaj:
    Pistoja nga te Zezet do rrallohet,
    Pastaj Firenca do ndryshoje me rraje.

    Nga Val di Magra me avull do cohet
    Marti, mbeshtjellun nga nje re e zeze,
    E me tufan e gjame ai do leshohet

    Mbi fushe Picene, lufte ku ka me u ndeze;
    Mjegllen me rrfe ka per ta ca shum here,
    Oh, sa I Bardhi rrah per toke do mbese!

    T’I thashe te gjitha, zemren me ta there!>>

  16. #36
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XXV

    Hajduti, si mbaroi fjalen e tij,
    Munxet qiellit I dha tue brite me grusht:
    <<Na, Zot, po t’I perplasi nder turij!>>

    Deri gjarpijt m’u ngjane te mire n’ate kusht,
    Se njani n’qafe iu hodh, si t’thonte: <<Ah,
    Tash n’qofsh I zoti fol, qe t’zuna ngusht!>>

    Nje tjeter I kerceu atij nder krahe,
    Per trup mbeshtjelle, aq nisi me e shterngue,
    Sa ma s’e linin me levize kurrkah.

    Pistoje, Pistoje, a s’ban ma mire me u shue,
    Mos te te ndihet kurr emen as za?
    Dhe t’parve tu nder kobe ua ke shkue!

    N’gjithe rrathet e sketerres kah kam ra
    S’pashe ndonje shpirt t’I matet t’madhit Zot,
    As ate qe n’Tebe u rrzue nga ajo kala.

    Iku I mallkuemi, ma nuk foli dot;
    Kur nje kentaur ia behu n’ate bregore,
    <<ku asht gojlshuemi?>> briti inat-plot.

    Marema s’e besoj t’kete kesodore
    Gjarpij, sa bolla I pashe atij ne shpine
    Deri atje ku I nis pamja njerzore.

    Mbi shpatulla, ne zverk ksaj egersine
    I rri me krahet hape nje nder dragoj, -
    Cdo gja qe ndesh, si zjarr e djeg dhe e ckrin.

    <<Ja Kaku, - keshtu prisi me tregoi, -
    nen mal te Aventinit, ne nje shpelle,
    sa gjakun mbi te zezen toke vershoi!

    Me vllazen t’vet tani nuk rri tue u sjelle,
    Sepse dredhishtky I rrembeu kopete,
    Qe pat hetue se u futen mbrenda thelle;

    Prandej ai fund I dha se mbrapshtes jete,
    Se u rrah n’mezdrak nga Herkuli I zemruem, -
    Qind here I ra, por ndoshta s’ndjeu as dhjete.>>

    N’sa per te m’fliste, ai kishte kaluem;
    Kur, ja, tre shpirtna nen kambe tona u shtyne,
    Per ta as une as prisi s’u kujtuem,

    Derisa heshtjen vete ata s’e thyen;
    <<kush jeni ju?>> - na briten egersisht,
    e na pa fole mbi ta e ngulem syne.

    S’I njohta, por sikur ndodh rastesisht
    Qe njani shokut tjeter I bezan,
    Degjova une je za qe pikerisht

    Foli keshtu: <<Cianfen ku e kemi lane?>>
    Mesuesit shenje I bana te heshtote,
    Gishtin te buzet tue mbeshtetun prane.

    Sikur, lexues I dashun, mendja jote
    Te mos besoje c’po them, kush nuk cuditet;
    Dhe mue, qe pashe, me duket anderr kote.

    Me vrejtje po I shikoja; ja, I vervitet
    Nje gjarpen me gjashte kambe njanit nga lark,
    Me gjoksin rrase per gjoks atij I ngjitet.

    Me dy kambet e mesme u kap per bark,
    Me kambe te epra krahet ia perfshiu,
    Dy faqet ia dhambconte tue lshue jarg,

    Me t’fundit mbertheu kofshet edhe shtiu
    Ne mes te tyne bishtin per siklet,
    Nga pas e gjate kurrizit drejte ia shtriu.

    As shermasheku vete jo kurr nuk jet
    Kaq I mberthyem per bime, si ajo shkerbe
    N’gjymtyre te mekatarit ngjeshun mbet.

    Pastaj u shkrine n’shoshojne thue dylle I nxe
    Te kishin qene, dy ngjyrat tue bashkue
    S’bashku te dy moren nje pamje t’re.

    Keshtu perpara flakes shkon tue u shndrrue
    Papiri e si I murme bahet ne ngjyre,
    Se e bardha vdes , t’zezes e zeze s’I thue.

    Dy tjeret po e shikonin ne fytyre
    Dhe britshin: <<C’po ndryshon, Anjel, c’te gjeti?
    As nje as dy nuk je ma si natyre!>>

    Nga dy kokat e tyne nje vec mbeti
    Kur dy fytyrat s’bashku u perzine,
    N’shoshojne u zhduken gjarpni e shaureti.

    Te kater kambet si dy krahe u shtrine,
    E kofshe e gjoks e bark, qe pashe ma pare,
    U bane gjymtyre qe me te fute cudine.

    Asgja nuk mbet nga paraqitja e pare,
    S’dukej as dy e as nje ajo figure
    E prape, - ngadale zu t’ecte si qyqar.

    Sikur capini, qe ne djegagur,
    Kur pervlon vapa, gardh ndryshon ngajhere
    E si vetime kalon rruges terthuer,

    Ashtu m’u duk nje gjarpen, helm e vner,
    Qe irnue si kokrra e piperit t’zi
    U ngjitej barkut dy mkatarve tjere;

    E shi n’ate pjese ku s’pari cdo njeri
    E merr ushqimin, thimthin ia verviti,
    Pastaj gremise perdhe nder kambe iu shtri.

    I theruni e kundroi, por fjale nuk qiti,
    Ngri n’kambe ai hapte gojen, thue I vinte
    Gjume ose ethesh ish pushtue I ngriti.

    Ai gjarpnin, gjarpni ate tue verejte rrinte;
    Nga plaga ky, dhe ai nxirrte nga thimthi
    Shtellunga tym, e tymi u perzinte.

    Lukani nuk m’afrohet as te shqimthi
    Kur flet per Sabil-ziun e per Nasidin,
    Le te degjoje cka pashe, pra, vetetimthi!

    Per Kadm e Aretuze s’e cmoj Ovidin
    E smire s’ia kam qe kete ne gjarpen t’gjalle
    E ate ne gurre me e shndrrue ne poezi din;

    Se dy natyre, tue ndejun balle per balle,
    Kurr s’I ndryshoi; po dy te ndryshme trajta
    Te shkembejne lande a mund te ndodhi, valle?

    Te dy iu neneshtruen normave t’njajta:
    Gjarpnit bishti iu nda bige me te shpejte,
    Shpirtit kamb’t iu bashkuen, e djathta e e majta.

    Iu puqen kambe e kofshe, iu ngjiten dejte
    Kaq fort, sa qe shum kohe kalue nuk kishte
    E shenje ndamje nder to s’mujshe me vrejte;

    Bishti I gjarpnit, ca me dysh sic ishte,
    U ba dy kambe si ato qe humbi I pari,
    Gjarpni lkure t’bute, lkure t’forte ai tjetri vishte.

    Dueret nder sqetlla I hyn atij kobtari,
    Dy kambet egersines iu zgjatuen,
    N’sa gjatesine e tyne tjetri vdari.

    Tash kambet gjarpnit ma s’I hyne ne pune,
    Iu shndrruen ne t’fshehten vegel mashkullore,
    Dhe veglen tjetrit kambet zavendsuen.

    Ndersa nje ngjyre te re tymi perore
    U jepte, njani s’kish ma lesh ne krye
    Dhe tjetrit koka I bahej leshetore,

    I pari u ngrit, kurse tjetri u shkrrye,
    Keqyrnin shoqishoqin me inat
    E n’ate veshtrim u shndrrojshin sy me sy.

    Ai qe u ngrit ia nisi, zgjat e zgjat,
    Misht e turinit n’tamtha te drejtoje
    E te formoje dy veshet qe s’I pat;

    Nga tuli, qe I teproi atij mbi goje,
    Bani dicka si hunde, dhe simbas trilli
    Buzet sa duhet nisi t’I trashoje.

    Tjetri, qe rrij perdhe, zuni mirfilli
    Turinin me e zgjatue, n’rrashte futi veshet
    Ashtu sic I fut brinat kacamilli.

    E gjuha, qe ma pare ish aq e ngjeshet
    Dhe fliste, dysh iu nda, n’sa tjetrit llapa
    Ca dysh iu mbyll; e u zhduk dhe tymi I shpeshet.

    Shpirti kembye n’rreshqanes me t’shpejte hapa
    Tue vershellye muer vrapin poshte lugines,
    Tjetri me fjale e jarg iu qep permbrapa.

    Ne fund u ndal, ia solli egersines
    Shpinen e re, tjetrit tue I thane: <<Tash zvare
    Le t’hiqet Buozi, ne vend tim, terrines!>>

    Keshtu n’te shtaten lugje sa mkatare
    Pashe tue u shndrrue; qe tema e veshtire,
    Prandej me falni ne s’u shpreha mbare.

    Edhe pse syte e mij nuk shihnin mire
    Dhe ai shemtim m’kish turbullue te ngartin,
    Aq shpejt s’u cduken shpirtnat e peshtire.

    Sa mos t’arrij te njoh Pucio Shjankatin;
    Ai qe I vetmi nder ata tre shoke,
    Qe gja s’pesoi e nuk e cveshi shtatin;

    Tjetrin, Gavile, e lave shtrejt me koke!

  17. #37
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XXVI

    Gezou, Florence, kaq t’madhe fati t’bani
    Sa po I rreh flatrat neper toke e det,
    E der n’fund t’Ferrit vojte te paska zani!

    Pese qytetare nga tuejt ketu I kam gjete
    Mes hajdutesh, e kush per ta s’turpnohet?
    As s’e besoj se mund t’krenohesh vete.

    Por n’qofte se del cka ne mengjez andrrohet,
    Ke per te pa si ka me u vertetue
    Cka nga Prati e te tjere per ty deshrohet.

    Dhe te kish ndodhe der tash, fort ka vonue;
    Krese le te bjere cka ka nder mend me t’ra!
    Ma teper do ta ndjej, kur t’jem motnue.

    Na u vume ne t’ecun n’ato shkalle t’medha
    Te atij shkambi, prej nga kishim zbrite,
    Prisi im para e une mbas tij pa za.

    E n’per ate shteg tue ece vetar, pa drite,
    Permbi rrasa e shkrepa e shkambij,
    Kamba pa dore nuk mundte hic me u ngjite.

    At’here m’erdh keq, e me vjen keq tani,
    Kur une mendoj c’kam pa me kta dy sy,
    E due ta frenoj mendjen qe nuk rri,

    Qe kund pa I pri virtyti mos me u shty,
    Se kete te mire, qe pata si dhurate,
    Nuk due me doren time tash me e zhye.

    Sikur fshatari, qe ne t’errten nate,
    N’ate stine kur dielli ma I ngrohte ndricon
    Mbi toke e det e per nje kohe ma t’gjate,

    Kur miza vendin mishkonjes ia lshon,
    Prej sukes sheh xixillojat n’per lugine,
    Ndoshta atje ku vjel e ku leron. –

    Ashtu nga flaket krejt po vetetin
    Lugja e tete, nje skene qe syte shikuen
    Porsa u gjeta n’fund te asaj gremine.

    Si ai, t’cilin harushat e ndihmuen,
    Pau qerrin e Elise tue u ngrite pa me
    E vracat kur drejt qiellit fluturuen,

    Pa mujte ma lart me I pa, sepse nji lpe
    Flake ata I mbeshtolli gjithunji,
    Qe ngjante tue u ngjite porsi nje re, -

    Ashtu n’ate gryke une pashe tue ba sheti
    Njani mbas tjetrit flakadajt mbi lame,
    Cdo flake nje mekatar ndryn mbrende ne gji.

    Une rrija permbi ure I drejte ne kambe
    E po t’mos isha kapun per nje gur,
    Pa me shty kush teposhte do kishe rame.

    E prisi, kur me pa se fort mbi ure
    une kishe dale, me tha: <<T’gjithe shpirtna jane,
    qe mbrenda n’ato flake po digjen nur.>>

    <<Mesues, - I gjegja, - bese jam tue ta zane,
    tash qe ma thue, porse une qysh ma pare
    e kisha n’mend, e doja me ta thane:

    po cili, valle, rri ndry mbrenda atij zjarr
    dymajash, si t’ish kalle po ne njate turre,
    ku Eteokli me t’vllane u dogjen zhar?>>

    M’u gjegj at’here: <<Po vuejne n’ate zjarr mizuer
    Uliksi e Diomedi, puqas fare
    Shpagimi I lidh si inati I rrebte dikur;

    Gjemojne e fshajne ne flaken shkreptimtare
    Per shkak t’dredhise se kalit, qe u ba dere
    Nga duel fara e romakve, fare bujare.

    Aty vajtojne per Deidamine e mjere,
    Dhe e vdekun sot Akilin qan; grabija
    E Paladit paguhet me kete tmer.>>

    <<N’mujshin me u shprehe, o pris, nga ato shkendija, -
    I thashe, - banmi me fole; me nxjerre kete hir
    Jam gati te drejtoj lutje me mija,

    Nga frika se m’prapsohet ky deshir;
    Ja, flaka me dy brina po afrohet:
    Shih sa me t’dhanun drejt asaj jam prire!>>

    E ai: <<Ia vlen kjo lutje te plotsohet,
    Prandej cka me kerkove, ta pranoj,
    Por hesht, mundesh me u bza vec mbas do kohet.

    Me len tash mue te flas, une e kuptoj
    Cfare do t’u thuesh; ti Grek te dy I ke,
    S’kane me t’pergjegje tue u fole pra kesisoj.>>

    Menjehere sa u afruem nga ishim ne,
    Keshtu iu suell mesuesi flakes plake,
    Kur pau se mund t’I fliste ma me nge:

    <<O ju te dy, mbeshtjellun me nje flake,
    dic n’paca ba per ju, sa isha gjalle,
    ndaj jush merite ne paca, sado t’pake,

    kur shkrova n’boten tjeter t’lartat rradhe,
    ndalnju, mos lueni: njani le t’na thoje
    ku u nis e kah ravgoi, ku humbi, valle?>>

    Ma I larti bri filloi te murmuroje,
    E kapen t’dridhunat e fort u shkund,
    A thue se era nisi ta trazoje.

    Pastaj maja e tij u tund e u lkund,
    Sikur gjuha, qe don dicka me thane,
    E nxori keto fjale ajo ma n’fund:

    <<Kur iu largova Circes, qe m’pat lane
    ma se nje vit n’Gaeta detyrueshem, -
    n’ate kohe Eneu ate emen s’ia kish dhane, -

    as biri I shtrenjte, as ati I nderueshem
    e as Penelopi fort e ambla grue,
    qe duhej t’rronte bashke me mue gezueshem,

    flaken ne shpirt nuk munden me ma shue;
    boten une doja me perpi me sy,
    vese e vlere njerzore me hetue.

    Detit pa fund me ‘I varke nisa me I hy
    E me ‘j shoqni te vogel, te bashkueme,
    Qe, pa m’braktise, me mue gjithkah u shty.

    Njanin e tjetrin breg me sy shikueme,
    Kem’ pa na Spanje e Sard edhe Marok,
    E tjera toke nga deti te rrethueme.

    Une edhe shoket ishim plake, kur tok
    Mbrrijtem te ‘I gryke e ngushte, me vela t’leta,
    Ma tej s’mund te kalohej pa qene zok,

    Se Herkuli ka vu shtyllat e veta;
    Sibiljen kishim lane nga e djathta jone,
    Permbrapa, nga e majta, kish mbete Seta.

    <<O vllezen, - thashe, - me krye n’rrezik gjithmone,
    ju jeni futun thelle nga Perendimi;
    tani qe keni mbrrijte n’mbramjen e vone

    te jetes suej e po ju vjen mbarimi,
    pse s’doni fluturimin tuej me e shtri
    mbas atij diell, ku s’ka nje gjurme njerzimi?

    Asnje mos te harroje se asht njeri:
    Ju le nuk keni per t’gjallue si shtase,
    Po per te ndjeke virtyt e dituni.>>

    Zemer u dhashe shokve te mij, pa mase,
    Dhe u trimnuen aq fort fill mbas fjalimit,
    Sa me I permbajte une zor do e kisha pase.

    E kicin tone tue sjelle n’drejtim t’agimit,
    N’fluturim te cmendun flete rremat e gjate
    I bame, nga e majta tue I dhane lundrimit.

    Te polit tjeter yjte e qeta nate
    I shikonte, tash ylli yne polar
    Me s’pasqyrohej n’detin e pamate.

    Pese here na kish tregue fytyren ar
    Hana, e aq here fytyren mblue me hije,
    E t’vshtirit shteg na I binim vetmitare,

    Kur, ja, na u cfaq nje mal, prej largesie
    Dukej I murme, t’kem’ pa nder mend nuk mbaj
    Nje tjeter mal qe t’ish I asaj naltsije.

    Fort u gezuem, por gazi na duel vaje,
    Se nje tufan u sul nga toka e re
    Dhe rrahi barken mu ne balle te saj;

    Tri here u suell anija me rreke,
    Ne t’katerten u ngrit me bisht perpjete
    E u fundos, si deshi ai mbi ne;

    Kapak mbi koken tone ra gjithe ai det.>>

  18. #38
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XXVII

    Flaka tashma kish heshte e rrinte shtemet,
    Me leje te poetit u largonte
    Dhe trupin ma ajo s’e mbante shtrembet,

    Kur, ja, nje tjeter mbrapa qe ndriconte
    Terhoqe shikimin tone kah maja e saj,
    Se ‘I za ne te I turbulluem ushtonte.

    Si demi I Siciljes, qe me vaje
    T’atij qe e ndertoi ate kafshe per seri
    S’pari gjemoi, - qe e drejte me koke ta laje! –

    Nga zani bulurinte I atij t’mjeri
    Qe mbrende kish e, ndonse baker unji,
    T’dukej se demin n’zemer dic e their;

    Po n’ate menyre, kah s’gjenin shtek as vi
    Me dale jashte flake, dukej flaka vete
    Thue murmurinte n’vend te shpirtit t’zi.

    Kur fjalet gjeten shtegun e vertete
    Ne maje te saj, atbote tue na beza
    Si t’ishte gjuhe zu maja me u shkapete.

    <<O ti, - tha, - qe t’drejtohem, tue m’u ngja
    je krejt lombardas, se une te degjova
    kur the <<Istra mund t’shkosh, s’po te pyes ma!>>,

    megjithse une me ardhe pak u vonova,
    mos u merzit t’qendrosh do kohe me mue;
    nuk po merzitem une, - e u pervelova!

    Ne qofte se ne kete bote dy sysh verbue
    Ke ra tue zbritun nga I ambli dhe
    Latin, prej ku t’plote mkatin e kam pru,

    Me thuej: Romanjen n’paqe a lufte e le,
    Se une jam nga ato male mes Urbini
    Dhe kreshtes s’larte ku Tibri rrjedh rreke.>>

    Koke-ule veshtroja, se kureshtje m’shtini
    Kur prisi im me brryl me preku pake
    Tue thane: <<Ti foli, ky asht shpirt latini!>>

    E une ia dhashe at’here zanit te pake
    Gjegjen, qe e kisha gati, pa vonese:
    <<O shpirt, qe rri I fshehun n’gjithe ate flake,

    Romanja jote s’qe e as mund te mbese
    Ne paqe, se lufta n’shpirt tiranve u vlon,
    Por sa per tash ndo’j zjarr s’kam lane une ndeze.

    Ravena s’lot, sado qe koha shkon,
    Atje shqipja e Polentes po kllocit,
    Me flatra deri Cervjen e mbulon.

    Ai vend, qe per sa kohe sulmet ka prite
    Dhe turre I shtriu francezet la ne gjak,
    Nen kthetra t’blera ndodhet ne kete dite;

    Malatestini I ri e qeni plak,
    Qe vran Montanjen edhe e bane kortar,
    Ia kane ngule popllit dhambet si vercak.

    Mbi Lamon e Santern asht sundimtar
    Luani I vogel mbi te bardhe hapsine,
    Qe I ndrron partite nga dimni ne behar.

    Qyteti, lumi Sav qe ai lag ine,
    Sikur as n’fushe as n’mal vend nuk ka zane,
    Here gzon lirine, here vuen nen tiranine.

    M’u hap, pra, se kush je due me ma thane,
    Sepse as une per ty nuk qeshe I ndryme;
    Dhe emni yt per t’mire u ndifte n’ate ane!>>

    Si flaka uluroi me za te shqyem
    Si e kish zakonin, tue levize te maja
    Andej-kendej, leshoi mandej kete fryme:

    <<S’do dridhej flaka ime, s’do bezaja,
    ne qofte se do ta dija qe n’ate bote
    ti kthehesh prap, por mbasi nga hataja

    e fundit t’ferrit, nga e tmershmja shqote
    nuk doli kush I gjalle te shpetoje zjarri,
    turpin pa e drashte, gjegje pa jap te plote.

    Shpata dikur, ma vone m’pelqeu litari,
    Me te tue dashte me la fajet e mija;
    E nuk do t’isha sot shpirt mekatari

    Sikur ai Papa I Romes, - e mblofte zija! –
    Prap t’mos me fuste n’rrugen mekatare;
    Tash do t’I cfaqi gjithe pusite e tija.

    Ne kohen kur s’me kishin dalun fare
    E mishi e gjaku, qe m’I fali nana,
    Luan nuk qeshe, por dhelpen genjeshtare.

    Dredhite, shtigjet e fshehta une te tana
    I dijta mire, per kete mjeshtri nder t’paret
    Jam shque gjithnje e I njohun n’bote u bana.

    Por kur nisa te plakem e pashe kjaret
    Se koha kishte ardhe edhe per mue
    Velat me I ule, me grumbullue litaret.

    Cka ‘j here me knaqte, zu me me lendue,
    Pendue, vec kishes desha t’I sherbej,
    Per pak, I mjeri, qeshe une tu shpetue!

    Por Princi I te rijve farisej,
    Qe lufte kish aty afer n’Lateran,
    E jo me Saracen e me Judej,

    Sepse per te anmiku ish kristjan,
    Qe kunder Akrit s’shkoi n’beteje mizore
    E as treg nuk bani me muhamedan,

    S’muer parasysh te larten zyre papnore,
    As mue, qe kisha ngjeshun nje litar,
    Qe dikur t’lidhte per jete ma skamnore,

    Por krejt si Konstantini, kohe ma pare,
    N’Sorakt shkoi te Silvestri ta sheronte
    Gerbule, keshtu m’thirri ky krenar

    T’ia shuej flak’n e lakmise qe e pervelonte
    Tue m’lype keshill, por une nuk bana za,
    Se e pashe q’ish marrezi cka me kerkonte.

    Pastaj me tha: <<Mos te kesh frike asgja,
    Qysh tash te zgjidh, por gjejma nje menyre
    Ta ndezi Palestrinen flakada.

    Une hap e mbyll te qiellit ato dyer,
    Une, sic e din, dy celsat kam ne dore,
    Qe me I braktise parardhsi pat fytyre.

    Me nxiten argumentat madheshtore
    Te flas, - ma keq m’u duk n’ate rase t’heshtoj, -
    E thashe: <<Prap banma shpirtin bardh si bore

    Mbas ketij faj, o Ate, se po mkatnoj:
    Premto e fjale mos mbaj! Keshtu tue u rreke
    Ne fron do ngadhenosh! Ban si t’kshilloj!>>

    Francesku m’erdh te kryet sa pata vdeke,
    Por I duel para nje nga djajte e ndyte:
    - Me hyn ne hak, kete shpirt, - tha, - me ma preke!

    Me shpirtna tjere te zez ky duhet zhyte;
    Pse dha dikur keshille me ba mashtrim,
    Ketij I ndejta vazhdimisht te kryet.

    Jo, nuk ka falje, po nuk pat pendim;
    Pendim, etje per keq s’rrijne ne nje vend,
    Se ka ketu ne mes nje kundershtim.>>

    Frika me zu te gjorin pernjemend
    Kur, tue me thane keshtu, ne ferr me solli:
    - Ti s’dije se une kam kaq logjike e mend?! -

    Me coi para Minosit; ky mbeshtolli
    Tete here trupin si shuell me bisht te gjate,
    Pastaj, tue e bre me dhambe, kete vendim volli:

    - Me flake le te mbulohet pa e zgjate! -
    Si e sheh, q’ahere keshtu jam I denuem,
    Ndry ne kete zjarr qaj vehten dite e nate!>>

    Si tha keshtu, u nis shpirti I mallkuem,
    Dhe zjarri nxirrte gjame e psheretime
    Majen tue dredhe e rrahe catrafiluem.

    Vazhdova bashke me prisin rrugen time
    Deri ne harkun tjeter kah lugina,
    Ku vuejne per ate cka bane t’zezat mundime

    Ata qe mekatnuen tue mbjelle dasina.

  19. #39
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XXVIII

    Kush mund te flase, qofte dhe ne proze tue e ende,
    Per gjak e plage, edhe sikur pa da
    Te rrije, tashti sa pashe une, tue permende?

    Kjo gjuha jone me fole fuqi nuk ka
    Mbi sende, qe as mendja s’I perfshin,
    Per to vlejne qe te dyja pak e gja.

    Edhe sikur t’bashkonim tane njerzine,
    Qe u vra ne Puljen lodhe prej kobesh fare,
    Ata qe me aq gjak token e rine

    Per shkak t’romakve, t’gjates lufte mujshare,
    Ku turre u lane unazat per trofe,
    Si Livi shkruen, qe s’flet fjale genjeshtare,

    S’bashku me ata qe mbeten rrah mbi dhe,
    Se me Robert Guiskardin rane ne gjak;
    Me tjeret qe u bane per korba pre

    Ne Ceperan, ku doli burracak
    Puljezi, e n’Taljakoc, ku sa u vrane
    E me pak vete fitoi Alardi plak;

    E te tregonin plaget cpue ane m’ane
    Dhe trupat cung, t’I krahasoj nuk di
    Me cka ne t’nandten lugje syte me pane.

    Ma t’shembun drrasash s’mund te gjesh fuci,
    Si njanin pashe aty fare te came
    Prej mjekrres deri ku pjerdh cdo njeri.

    Zorret perjashta I vareshin nder kambe,
    Gjoksin te shkyem e barkun zgaverr brejte
    Ku n’mut shnderrohet cdo gjasend qe hame.

    N’sa me vemendje rrija tue e verejte,
    Me kqyri e parzmin hapi me dy duer
    E tha: <<Shiko si capelue m’kane krejt!

    Shih Muhametin keshtu pre e cthure!
    Perpara shkon tue qa ndjeksi Ali,
    Nga mjekra n’perce ca rrashte e lekure!

    E gjithe te tjeret, qe ketu sheh ti,
    Fena percane e bane cdo lloj dasije,
    E prandej I pacame s’ka mbete asnji.

    Nje djall kem’ pas, qe I harmatuem menije
    Me the shpate na pret kaq mizorisht
    Pa I hike kush dueresh prej kesaj morije;

    E kur I bijme shtegut te kobshem, misht
    Na mbyllet krejtesisht, te cakerdisun
    Para se shkojme balle dreqit perdhunisht.

    Po ti kush je, qe mbi kete shkamb t’thepisun
    Turijte I qet e matesh poshte me u vare,
    Ndoshta me shkue te gropa ku t’kane nisun?>>

    Mesuesi im I gjegji atij kobtar:
    <<Ky as nuk vdiq e as faj ktej s’e ka qite,
    por, per t’I dhane pervoje, mue, qe ma pare

    kam vdeke, me kane caktue poshte me e shetite
    n’seicilin rreth te ferrit, dhe kjo pune
    asht e vertete si m’sheh n’kete vend te ngrite.>>

    Ma shum se njiqind shpirtna, qe degjuen,
    U ndalen te cmeritun me m’shikue
    E nga habija vuejtjet I harruen.

    <<M’I thuej, oh, fra Dolcinit, qe asht rrethue,
    ti qe po rrike ne kete terr sa ndora,
    n’qofte se nuk do me u ba ai shok me mue,

    me ushqime te pajiset pa e zane bora,
    fitoren novarezit mos t’ia lshoje
    e at’here kjo lehte nuk do t’I veje te dora.>>

    Tue u vu per rruge, njane kambe zuni ta coje
    Muhameti, kto fjale tue m’I leshuem,
    Pastaj e uli dhe filloi te shkoje.

    Njani, qe kishte fytin e coptuem,
    Hunden keputun deri ne qerpike
    E vec nje vesh, - tjetrin e kish t’cunguem, -

    Dhe rrinte me te tjere pa luejte nje cike,
    Shtangue gabzherrin hapi ma I pari,
    Prej ku dikonte gjaku pikepike.

    <<O ti, - tha, - qe pa faj vjen kendej pari
    e te kam pa n’token latine dro,
    ne qofte se nuk genjehem une qyqari,

    Pjer Medicinen, t’lutem, e kujto,
    Ne se ndo’jhere nga e ambla pllaje kalon
    Qe nga Verceli poshte ne Markabo.

    Dy ma te miret n’Fan tash m’I njofton,
    Ser Guidon e Angjiolelin, se tue drashte
    Une jam, - n’se mendja drejte parashikon, -

    Se do te flaken qe nga barka jashte,
    N’uje kane me I mbyte prane vendit Katolike,
    Te dy trathtue nga nje tiran I mbrapshte.

    Kurr nuk kane pa mes Qipri e Majolike
    Syte e Neptunit gja ma t’poshter n’det
    As nga pirat, as nga gjinde argolike.

    Po, ai trathtar, qe ka nje sy te mete,
    E ate toke zotnon, qe njani, tash nen shpate,
    Do t’donte mos ta kishte pa perjete,

    Do I thrrase gjoja me fole keta te ngrate,
    Pastaj n’ate ere Fokare ka per t’ba
    Ma mos t’u duhen kushte e urate.>>

    E une atij: <<Me fol, me trego pra,
    Ne dac ti emen prap n’ate bote me pase,
    Kush asht qe ate toke s’do te kish dashe me e pa?>>

    Nje shoku t’vet ai doren tue ia rrase
    Per nofulla, gojen ia hapi shqimi
    E briti: <<Njiky asht e s’mund te flase!

    Ky, I debuem, I hoq cfardo dyshimi
    Cezarit, tue I thane se sa ma pare,
    Po te jesh gati, duhet nise sulmimi!>>

    Oh, sa m’u duk hutue edhe qyqar
    Me gjuh’n e vet rriskue deri ne bire
    Te fytit Kuri, dikur aq gojtar!

    Njani n’ate ajr te zymte e te peshtire
    Dy dueret si dy cunga lart I ngriti,
    Ne gjak fytyren rrijshin tue ia plire.

    <<Shikoni Moskan si asht ba, - ai briti. –
    I mjeri thashe: Flet puna si t’jete krye!
    Qe kjo qe t’keqen fare ne Toskane qiti.>>

    <<Qe vdekje per fis tand!>> - ia plasa n’sy;
    e ai, dhimbjen mbi dhimbje kur ia shtova,
    si I cmendun iku n’ate trishtim mberthye.

    Ate mori shpirtnash t’I verej vazhdova,
    E pashe dicka qe gjuhen ma ka lidhe,
    Kush, valle, do me besonte pa qite prova?

    Ndergjegja por s’me len aspak me u dridhe,
    Ajo qe e mban njerine e mire per t’gjalle,
    Se asht mburoje ndergjegja e kethielle.

    Pashe nje njeri, - sikur e shoh prap gjalle, -
    Vetem me trup, pa koke, me te tjere shoke
    Tue ecun hap per hap neper ate zall;

    Koken kepute e kishte kape nder floke
    E mbajte n’hava porsi kandil qe ndrit,
    E ajo na kqyrte e thrriste: <<ah, kjo koke!>>

    E I bante vehtes s’vet me vehte drite;
    Ishin dy n’nje, e nje ne dy n’nje cas, -
    Kshtu ban vec Ai, qe I ka gjithe mundesite!

    E kur qiri ne kambe ures iu qas,
    Coi krahun lart me rrashte e me fytyre
    Per t’na I afrue buzet e tija enkas

    E tha: <<Veshtro si m’kane dhunue n’kete mnyre,
    Ti qe I gjalle nder t’vdekun je tue shkue, -
    Valle, a sheh kund nje ma te rande mynxyre?

    E qe te kesh per mue cka me tregue,
    Thuej se Bertram de Bornion e ke ndeshe,
    Qe mbret’n e ri shum keq pat keshillue.

    Gergas I mbrapshte mes ati e biri qeshe;
    Akitofel, me fitme ma t’helmueme
    N’Davidin Absalonin s’cove peshe!

    Pse ndava dy persona aq t’bashkueme
    Keshtu, I mjeri, me koke n’dore po shkoj,
    Qe fillin ka ne kete kufome t’cungueme.

    Ja, pra, sikur veprova po pesoj!>>

  20. #40
    Larguar.
    Anëtarësuar
    04-08-2003
    Postime
    2,152
    Kanga XXIX

    Gjithe ai njeri qe vuente n’ate hata
    Me kishte preke aq fort mes asaj nate,
    Sa tjeter s’doja vec me ndeje tue qa.

    Porse Virgjili m’tha: <<Pse mendjes sate
    I asht ngule kaq fort kjo pamje e me zell
    Po vren hijet e trishtuna e sakate?

    Keshtu nder lugje tjera nuk je sjelle;
    Mejto se po t’numrosh kete mizeri,
    Njezetedymij mil ban rreth me u sjelle.

    Nen kambet tona hana ra, e dij
    Se per kete udhe pak kohe ne na kane dhane,
    Sa gjana prap do shohesh n’pus te zi!>>

    <<Ti po ta dije, - zuna une me I thane, -
    arsyen e forte per t’cilen u ndalova,
    ndoshta dhe pak me ndeje do m’kishe lane.>>

    Por ai u nis e une nga pas I shkova,
    Biseden prap vazhdova gjalle ta mbaj
    Tue I gjegje keshtu: <<Shikimin tim leshova

    N’ate grope edhe aq vrejta mbrenda saj,
    Se atje m’u duk se pashe nje t’gjakut tim,
    Qe vuen per faj qe po I kushton aq vaje!>>

    At’here mesuesi: <<Kot, pa nje qellim,
    Ti mos u lodh t’mendosh per ate mkatnuer,
    N’pune tande rri, ta vuej ai ate denim;

    Se une e pashe te kambet e asaj ure,
    Kur duel e te kanosej fort me gisht;
    Gjeri del Belo ndjeva tue thirre, kur

    Ti ishe I habitun krejtesisht
    Nga ai qe Altaforten pat per dore,
    E kah s’e kqyre aspak, ai bani bisht.>>

    <<O pris, - I thashe, - vrasja e tij mizore,
    qe pa u hakmarre ka mbete, ate e merzit,
    kjo gja per fisin tone asht turp e kore;

    idhnue me ne, pra, iku ai paprite,
    pa m’thane nje fjale, une kete pershtypje kam, -
    ma fort dhimbja per te tash me trondit.>>

    Vazhduem biseden mbi ate ure tane shkamb,
    Deri n’ate pike, ku mund te vresh me sy
    Gjithe lugjen poshte, po te kete drite tamam.

    N’lugje te fundit kur filluem me hy
    Te Lugjezezes edhe mizerija
    E shpirtnave ma qarte na duel aty,

    Ankime te cuditeshme me mija
    Porsi shigjeta zemren ma coptuen,
    Prandej veshet I zuna me duer t’mija.

    Gjithe dhimbjet e pafare po u grumbulluen
    Nga spitalet e Valdikjanes n’vere,
    Sardenja e Marema po iu shtuen,

    Dhe ne nje grope te rrasen menjehere,
    S’maten me c’pashe; ndihej nje qelbesine
    Si prej gjymtyresh qe kane marrun ere.

    Majtas, n’pende t’fundit, harkun ku e shtrin
    E gjata ure, mbrrijtem me t’shtrejtin pris;
    E at’here munda me pa ne thellesine

    E atij hon, ku dora e Perendise
    Me drejtesine e vet te pagabueme
    Per dnim falsifikuesit ka gremise.

    S’asht pa ndo’jhere nje pamje ma e trishtueme
    As ne Egjine, ku njerzit rane perdhe,
    Nder kafshe kur atmosfera e helmueme

    Der te ma I vogli krymb as nje per be
    Nuk la ne kambe, edhe, sikur rrefyen
    Poetet per ate kohe kur ra kjo rrfe,

    Ne njerez milingonat u kembyen;
    Se sa ti sheh n’kete lugje pa fare drite,
    Qe shpirtnat kapa-kapa mbrende I ndryn.

    Dikush mbi bark, dikush mbi shpine I rrite
    Shokut te vet, ndonje barkas tue ra
    Rreshqanthi shtegut te mallkuem I bite.

    Na ecnim dalngadale edhe pa za
    Tue kqyre e tue degjue t’smundit e shkrete,
    Qe s’do te ngrehin krye as shtat kurrma.

    Pashe dy, qe u ngriten ndeje tue u mbeshtete
    Si dy tava mbi zjarr vendosun ngjite,
    Ne dregza t’neveritshme trupin krejt.

    Kale nuk kam pa keshtu tue u kashagite
    Nga djale qe e pret zotnija me nxitim
    Ose qe pagjumsija e ka merzite,

    Si I pashe te dy tue u krue me t’madh terbim,
    Kah mishi u hante ne menyre barbare,
    Ne u dhashte vecse lenurja lehtesim!

    Lekuren e zgjebosun shkulnin fare,
    Si te qerosh me thike ndo’jhere te ngjan
    Krap o peshk tjeter me ma t’forta pare.

    <<O ti, qe I paske gishtat si gerhane, -
    prisi u suell e I tha njanit prej tyne, -
    dhe I perdoroke ndonjehere per dane, -

    me thuej mos ka latin ne mes ketyne,
    qe jane ketu, t’mjaftofshin gishti e thoni
    me t’shkye per jete te jetes si te shkyene!>>

    <<Latin te dy na jem’ qe po shikoni
    kaq te dermishun, - njani u gjegj tane lote, -
    po ti kush je qe pyet, c’lyp ketij honi?>>

    <<Kam ra ketu, - mesuesi I tha atbote, -
    me nje te gjalle tue zbritun shkrep me shkrep
    e jam tue I tregue te zezen bote.>>

    U shkoqen prej shoshoqit me gazep;
    Tue u dridhe kah une dhe tjere nisen me u prire,
    Permbi te cilet ajo fjale u shkrep.

    E m’u drejtue at’here mesuesi I mire,
    <<fol, - tue me thane, - cka zemra te deshrofte!>>
    E une u fola ashtu si pat deshire:

    <<Kujtimi juej n’ate bote kurr mos u shofte
    nder mendje dhe nder zemra njerezore,
    por vjet e vjet me radhe atje qendrofte!

    Kush jeni ju, nga cila dege fisnore?
    Flisni pa frike, megjithse kjo nafake
    E zeze ju paska gjete e ba ksodore!>>

    <<D’Areco qeshe, - tha njani, - dhe nder flake
    Alber da Siena m’hodhi e m’dogji fjalle,
    Por per cka vdiqa, ketu s’me kane flake.

    Asht e vertete se atij I thashe, me u talle.
    Se mesue kisha mire me fluturue,
    E ai, qe ish kureshtar e pak budalle,

    M’kerkoi ate mjeshteri me ia tregue;
    E pse Dedal s’e bana t’shkoje perpjete,
    M’paditi t’et e I jati n’turre me vu.

    Porse ne lugje t’fundit, e jane dhjete,
    Nga se alkimise n’ate bote iu pata fute,
    M’denoi ai qe s’gabon – Minosi vete.>>

    E une pyeta poetin: <<M’thuej, per skrute
    Sjenezve, valle, ndokush a ua kaloi?
    Si ata as vete francezet s’I kane trute!>>

    I gerbuluemi tjeter, kur m’degjoi,
    U gjegj: <<Vec Strikes s’duhet me I hy n’hak, -
    Ai, po, me mend e mase gjithmone shpenzoi;

    E as Nikolles, qe ma I pari pak
    I hodhi karafil pjates se zgjedhun
    E ‘j kopesht plot e mbolli per marak;

    E as cetes, ku d’Ashiani c’kish pat hjedhun,
    Sa bani rrush e kumblla vneshte e pylle,
    E ku Abaljati duel aq mendjembledhun!

    E qe ta dijsh kush gojen s’di me e mbylle
    Me ty kunder sjenezve, m’kqyr nder sy
    Me t’u kujtue fytyra ime dylle.

    Kapokjo jam, qe desha me u shkembye
    Metaleve vetite me alkimi;
    N’se t’njofta, m’njeh ti mire, - une tue shkerbye

    Natyren, mora nam n’majmuneri!>>

Faqja 2 prej 4 FillimFillim 1234 FunditFundit

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •