Postuar më parë nga
Albin
Pse ky nuk quhet faj?
KISHA ORTODOKSE SERBE VAZHDON POLITIKËN E SAJ ULTRASHOVINISTE DHE HEGJEMONISTE NDAJ KOSOVËS..!?
--------------------------------------------------------------------------------
29 qershor 2003 / Shkruan: Rexhep ELEZAJ
Se Kisha ortodokse serbe ka qenë strumbullari kryesor (i të keqës) që ka inspiruar dhe që ka vënë në veprim hegjemonizmin ultranacional-shovinist serb në Ballkan, sidomos ndaj kombit shqiptar dhe ate për të satën herë me rradhë gjatë historisë së vjetër dhe të re, këtë e dëshmoi qartë tubimi i Saborit të kishës serbe i mbajtur pardje në Graçanicë me rastin e shënimit të një feste fetare. Vetë pjesëmarrja në këtë tubim e patriarkut Pavle bashkë me sinodët tjerë nga Serbia si dhe fjalimi i tij politik para besimtarëve, i cili më së paku kishte të bëntë më fenë, e ku ishte i pranishëm edhe koordinatori për çështje të sërbëve të Kosovës, nënkryetari i qeverisë së Serbisë N. Çoviç, fletë për karakterin nacional-shovinist të këtij tubimi “fetar” i organizuar në zemër të Kosovës nga kishtarët serbë.
Para së gjithash, është i qartë fakti se tubimi i pardjeshëm i serbëve në Graçanicë vie menjëherë pas mbajtjes së samitit të BE-së në Selanik, të cilit i kishte paraprirë vrasja e tre minoritarëve serbë në Kastriot (Obiliq), pra, vie në kohën kur në qarqet politike ndërkombëtare gjithnjë e më shumë po flitet për fillimin e dialogut shqiptaro-serb, në kohën kur në opinionin ndërkombëtar çdo ditë në mënyrë më të theksuar po shumohën zërat se zgjidhja e vetme e drejtë dhe e qëndrueshme e statusit final të Kosovës është pavarësia e saj. Kjo, sepse edhe zogjët në mal e kanë kuptuar se shqiptarët e Kosovës nuk do të pranojnë kurrë që sërish të jetojnë nën thundrën dhe hegjemonizmin serb.
Pra, pjesëmarrja e patriarkut Pavle (i linur në Kosovë) në tubimin e pardjeshëm në Graçanicë dëshmon për përpjekjet e vazhdueshme të tij dhe të kishës të cilën ai udhëheq, se serbët pas gjithë atyre krimeve që kanë bërë në Kosovë, ende nuk janë mbushur mendë që njëherë e përgjithmonë bashkë me politikanët serbë të heqin dorë nga politika e hegjemonizmit dhe nacional-shovinizmit ortodoks ndaj tokave shqiptare, ose thënë më ndryshe; që njëherë e përgjithmonë ta kuptojnë dhe pranojnë faktin historik se Kosova nuk ka qenë, nuk është dhe kurrë nuk do të jetë tokë serbe, ashtu siç e kanë gënjyer (serbët) Europën përgjatë 10-të shekujve të kaluar.
Patriarku Pavle dhe të gjithë serbët padallim duhet ta pranojnë përfundimisht edhe faktin tjetër se të gjitha kishat në Kosovë janë ndërtuar në trevat iliro-dardane qysh në shekujt e parë të erës sonë (shek. –I-IV-), dhe që të gjitha kanë qenë pronë e shqiptarëve të kristianizuar të cilët me përsosjen e organizimit kishtar në qytetet kryesore ndërtuan kishat dhe peshkopatat që shtrinin jurisdikcionin e tyre fetar në të gjitha dioqezat shqiptare deri në fillim të shekullit të –V-të, kur u shtuan përpjekjet e Patrikanës së Konstadinopojës për t’i shkëputur peshkopatat e Ilirikut Lindor nga Roma e për t’i futur nën varësinë e saj, siç ndodhi në praktikë në vitin 1054, kur përfundimisht bëhët ndaraja e kishave, në ate katolike të Perëndimit dhe në ate ortodokse të Lindjes. Përpjekjet e kishës ortodokse serbe për t’i përvetësuar kishat e shqiptarëve nuk janë ndërprerë asnjëherë deri në shekullin e –XIII-të, kur pothuajse gati të gjitha kishat e shqiptarëve në Kosovë do të sllavizohen (lexo: uzurpohën) nga dinastitë serbe duke filluar që nga koha e Stefan Dushanit, e që do të ngelin nën pushtimin dhe diktatin e kishës ortodokese serbe deri në ditët e sotme.
Nuk ka asnjë dyshim se pjellë e mendësisë uzurpuese të kishës ortodokse serbe kanë qenë më vonë të gjitha programet serbe antishqiptare siç ishte ai i ministrit serb Ilia Garashanin, i shpallur në vitin 1844, dhe i njohur me emrin “Naçertania” me të cilin synohej që principatën e vogël serbe ta shndërronte në një shtet të madh jugosllav, në të cilën do të përfshiheshin të gjitha tokat shqiptare nga Veriu i Shkumbinit, së bashku me Kosovën, të cilën atëbotë filluan ta quanin “Serbi e vjetër” (Stara Srbija), dhe kështu me radhë (?!). Pra, lirisht mund të thuhet se që nga shekulli i –V-të e deri në ditët e sotme përpjekjet e kishës ortodokse serbe për sllavizimin e tërë hapësirës shqiptare në Ballkan nuk kanë pushuar për asnjë çast, si gjithnjë e bazuar në modelin piratesk-grabitçar dhe kolonialist të shprehur qartë në thënjën e tyre bizare: “se aty ku jeton vetëm një serb, aty është tokë serbe”?! Këtë shprehje fashizoide serbët gjatë historisë u përpoçën disa herë që ta bëjnë realitet duke u grabitur shqiptarëve tokat e tyre, dhe poashtu të inspiruar nga predikimet absurde të klerit ortodoks serb se: “serbët janë popull hyjnor të zbritur nga qielli”, d.m.th. se janë të privilegjuar nga Zoti, të cilëve, gjithnjë sipas kësaj logjike raciste, iu takon e drejta që t’i nënshtrojnë popujt joserbë?!
Siç thamë më lartë, të gjitha kishat e shqiptarëve në Kosovë janë ndërtuar në kohën e forcimit të kristianizmit tek shqiptarët (shek. –V-të p.e.r.), siç ishin kishat në Butrint, Lezhë, Bylis, Apoloni, Vlorë, Nikopojë, Sarandë, Ohër, Rubik, Shkodër, Shkup, Prizren, Deçan, Pejë, Trepçë, Graçanicë, etj, të cilat me rastin e pushtimit të tokave shqiptare në kohën e zhupanit serb Stefan Nemanjës, i cili arriti t’i shtrijë kufijtë e shtetit serb deri në Shqipërinë e sipërme, duke përfshirë Dioklenë dhe Kosovën, do të shndërrohën me dhunë në kisha ortodokse serbe. Pra, “në vendet e pushtuara, paria shqiptare u shpronësua, qytetet u ngarkuan me tatime të rënda, ndërsa në Kosovë dhe Diokle kishat e manastiret shqiptare u uzurpuan nga pushtuesit që dëbuan nga andej klerin vendas shqiptar duke vënë pranë këtyre kishave klerikë sllavë (lexo: serbë, v.j.). Shumë shpejtë mbretërit serbë e zhvendosën rezidencën e tyre në qendrat e pasura të sapopushtuara. Me 1250 edhe kisha serbe, tashmë autoqefale, e transferoi selinë e saj nga Ziçfare në Pejë. E mbeshtetur fuqimisht nga mbretërit serbë, ajo iu vu punës për asimilimin fetaro-kulturor të popullsisë shqiptare nëpërmjet konvertimit (ndërrimit) të dhunshëm të saj në ortodoksinë serbe”, (Historia e popullit shqiptar për shkollat e mesme, f. 32, Tiranë, 1994).
Prandaj, sot e gjithë ditën për shqiptarët ishte dhe mbetet e qartë politika uzurpuese dhe hegjemoniste e kishës dhe shtetit serb ndaj tyre e ushtruar gjatë gjithë shekujve, nga e cila çmenduri, siç duket serbët nuk e kanë ndërmend të heqin dorë, as pas ndërrimeve të mëdha historike të cilat pasuan pas ramjes së Murit të Berlinit me 1989, gjegjësisht pas ramjes së perandorisë komuniste me 1990, kur bota hyri në fazën e ndërtimit të marrëdhënieve krejtësisht të reja në të gjitha fushat e bashkëpunimit ndërkombëtar, kur popujt e Europës me intensitet të shtuar vazhdojnë ta ngrisin objektin e quajtur “Bashkësi europiane” (BE), ndërtimin e të cilit po e bëjnë ekskluzivisht mbi principe të barazisë etnike, fetare dhe kulturore midis popujve.
Pra, po bëjnë ndërtimin e një Bashkësie multikulturore në të cilën vlerat e demokracisë do t’i gëzojnë të gjithë popujt njësoi, ku më nuk do të ketë popuj të sunduar dhe të diskriminuar nga njëri-tjetri, ku tolerenca etnike dhe konfesionale do të jenë vlera konstante mbi të cilat do të zhvillohet bashkëpunimi midis popujve, pa marrë parasysh gjenezën dhe prejardhjen e tyre kombëtare e rajonale, ku ligji dhe drejtësia do të respektohen dhe zbatohen njësoi nga të gjithë dhe ndaj të gjithëve. Por, ku në të njëjtën kohë secili popull do të kultivojë dhe ruaj edhe mëtej vlerat dhe specifikat e veta kombëtare, fetare dhe kulturore, të cilat nuk mund të tjetërsohën, por as të shërbejnë si shkak për përçarje dhe hegjemoni “moderne”, vlera këto që do të trajtohen si pasuri natyrore e dhuruar nga Zoti për secilin popull veç e veç, që në fakt përbëjnë dhe paraqesin koloritin më të bukur njerëzor i cili vetëm sa do t’i begatojë dhe përparojë edhe më shumë marrëdhëniet midis popujve dhe kulturave të tyre.
Kjo është rruga e të ardhmës së Europës dhe popujve të saj, e jo ajo që predikonte pardje kreu i kishës ortodokse serbe në Graçanicë, nga i cili tubim opinionit iu bë edhe njëherë e qartë se bartësit e nacional-shovinizmit serbo-ortodoks në krye me patriarkun Pavle nuk kanë hequr dorë për asnjë milimetër nga politika e tyre gllabëruese-pushtuese ndaj Kosovës dhe shqiptarëve. Sepse, të predikosh në një tuim të tillë “fetar” fakte të rrejshme dhe trillime të pacipëta se “para katër viteve në Kosovë janë shkatërruar të gjitha faltorët (kishat) serbe, siç nënkuptohej nga konteksti i fjalimit të tij nga “terroristët” shqiptarë, të flasësh vetëm për vuajtjet e serbëve në Kosovë dhe me tone aq vajtuese siç bëri kryekleriku serb Pavle në këtë tubim, ose të lansosh çdo ditë në mjetet e informimit serb tezën: “se serbët që kanë ikur nga Kosova gjatë luftës së fundit (1998/99) nuk do të pranojnë kurrë të kthehën në një Kosovë të pavarur”, etj, ashtu siç ka agjituar gjatë këtyre katër viteve të pas luftës N. Çoviç bashkë me shovinistët tjerë serbë të Kosovës dhe ata të Beogradit, etj, etj, pa i pranuar krimet masive dhe gjenocidin që kanë bërë ushtria dhe policia serbe ndaj shqiptarëve në Kosovë para dhe gjatë gjithë shekullit të 20-të, përfshirë këtu edhe gjenocidin e vitit 1998/99, së paku pa iu kërkuar falje publike shqiptarëve, dëshmon në mënyrë të prerë se për çfarë raportesh me shqiptarët angazhohet aktualisht kreu i kishës ortodokse serbe, por edhe udhëhqësit zyrtarë të Beogradit.
Nuk ka dyshim se serbët (pa dallim niveli dhe pozite) do të bëjnë ç’mos që ta pengojnë pavarësinë e Kosovës, do të ndërmarrin të gjitha hapat e mudshëm politik dhe diplomatik, qoftë përmes ndikimit të kishës në opinionin ndërkombëtar, qoftë përmes politikës zyrtare të shprehur përmes zavendëskryeministrit serb Çoviçi, që Kosova të mos pavarësohet kurrë. Dhe ky bashkëdyzim i rolit të kishës me pjesën e politikës zyrtare të shtetit serb, kur është në pyetje Kosova dhe shqiptarët, tregon katërcipërisht se bëhët fjalë për një koordinim të thellë qëndrimesh dhe veprimesh midis këtyre dy faktorësh brenda politikës serbe ndaj shqiptarëve dhe Kosovës, të cilët (faktorë) këtu dhe 13-të shekuj më parë kanë bashkëvepruar (në duet) me qëllim që shqiptarët dhe tokat e tyre përgjithmonë t’i mbajnë nën hegjemoninë dhe pushtimin serb, bashkë edhe me objektet e kultit fetar të shqiptarëve me qëllim të asimilimit të tyre dhe zhdukjes së elementit shqiptar nga hapësirat e Ballkanit. Ndaj, takimi serbëve në Graçanicë tregoi edhe njëherë se Kosova dhe i gjithë Ballkani edhe mëtej vazhdojnë të mbetën peng e mendësisë së kalbur dhe hegjemoniste serbe, pa ndryshimin e së cilës (politikë) vështirë se në rajonin e Ballkanit perëndimor do të dominojë paqja dhe stabiliteti i mirëfilltë. Këtë, para së gjithash, duhet ta kenë të qartë faktorët ndërkombtarë që veprojnë në Kosovë, në të kundërtën nuk u mbetet tjetër veçëse edhe në të ardhmën të ballafaqohen me sfida të reja të kurdisura nga Beogradi zyrtar dhe kisha ortodokse serbe!
Përgjigju Duke Cituar
)
Krijoni Kontakt