KRYQI = shkandull apo fuqi e Zotit?

[Shpresmiri]

Shpresmiri
Besimtar
Posts: 307
(4/20/02 3:58:37 pm)
Reply KRYQI = shkandull apo fuqi e Zotit?
--------------------------------------------------------------------------------
I nxitur nga një bashkatëdhetar mysliman të bisedojmë për këtë temë po e hap me dëshirë për të shkëmbyr mendime.


Doktrina e krishterë për shpërblimin, pranon një çështje më themelore, që do të thotë se njeriu e ndjen nevojën për shpëtim, dhe, po të jetë kështu, prej kujt vjen ky shpëtim dhe kush do ta kryejë? Të gjithë personat, fetarë ose jo, që e vështrojnë me kujdes jetën e vetë personale, të shoqërisë, gjejnë një mori shëmbujsh dyshimi e vuajtje dhe mungesa harmonie. Njerëzit sipas besimit që kanë i përgjigjen kësaj sprove njerëzore në mënyra të ndryshme.
Filozofët ekzistencialistë modernë, janë pesimistë kur pohojnë se ekzistenca njerëzore është plotësisht absurde, e pakuptimtë dhe njohja e sinqertë e kësaj gjëndjeje është e vërteta autentike e njeriut. S’ka mundësi për asnjë shpëtim.
Një përgjigje krejt tjetër vjen prej ideologjisë marksiste, që thotë se vuajtja njerëzore dhe mungesa e autorealizimit janë përfundimi i një strukture shoqërore shtypëse. Po u ndrrua rendi ekonomik dhe shoqëror, po ta bëjmë njeriun më të drejtë e më njerëzor, padyshim, njeriu shpëton veten. Për humanistët shekullarë, shpëtimi është një çështje që nuk shtrohet. Secili jeton sipas vlerave njerëzore, duke u përpjekur sa më shumë për ta bërë botën më të mirë. Shpëtimi s’paraqet ndonjë çështje.
Midis kaq shumë pamjesh të botës dhe ideologjive, Islamizmi dhe Kristianizmi mbajnë qëndrime që janë për çudi të njëjta. Të dyja janë të një mendimi, se njeriu ka nevojë për shpëtim, i cili mund të vijë vetëm prej Zotit. Dhe në përgjigjen që japin Myslimanët e të Krishterët, shfaqet pamja e përbashkët e dy besimeve.
Sipas Islamizmit, Zoti na çon profetët si udhëheqës të nevojshëm për shpëtimin, i jep dorën besimtarit me hirin e vet (na’m rahman) dhe është plot me mëshirë për mëkatarin që pendohet. Shpesh Myslimanët pyesin pse, prej çastit që Zoti është i plotëfuqishëm e mëshirëmadh, të krishterët besojnë se Zoti ka përdorur vdekjen e Jezusit në kryq për të shpëtuar njerëzimin.
Duket e tepërt, meqë Zoti ka fuqinë dhe vullnetin të falë çdo mëkatar, që i drejtohet Atij me pendim të vërtetë. Me fjalë të tjera, pse fjala e Zotit nuk i vjen drejtpërdrejt njerëzimit në të gjitha kohët e vendet “ngalart”? Pse të krishterët thonë, se Zoti e ka liruar njeriun prej mëkatit si përfundim i ngjarjes së veçantë njerëzore: Vdekja e Jezusit?
Disa prej përgjigjeve të zakonshme që jepen prej të krishterëve, nuk të bindin. Një teori që e ka fillimin prej Origjenit, në shekullin e tretë, ishte se djalli kishte disa të drejta mbi njeriun, që u shkaktuan prej mëkatit të rrjedhshëm të Adamit, dhe doli i mundur, kur me të padrejtë u mundua të shtrinte pushtetin e vdekjes mbi Krishtin jomëkatar. Sot të krishterët nuk i dalin zot kësaj teorie.
Në Mesjetë, Anselmi bëri, atë që mund të quhet teoria e “shpërblimit”. Rëndësia e fyerjes peshohet me dinjitetin e atij që fyhet. Në rastin e njeriut, kjo fyerje që i bëhet Zotit, e madhe sa s’ka më, duhet të ketë një shpërblim të përshtatshëm. Nuk mjafton asgjë për të shpërblyer dëmin e shkaktuar, përveç vdekjes së birit të vetë Zotit.
Sidoqoftë, teologët e krishterë modernë, e kritikojnë këtë teori të “Shpërblimit”, sepse ajo e shtrembëron mirësinë dhe drejtësinë e Zotit, që lyp gjakun e Krishtit të pafajshëm, në një mënyrë të veçantë keqdashëse si vdekjen në torturë, si shpërblim për mëkatet e një tjetri. S’ka njeri që mund të jetë kaq i padrejtë e zemërgur dhe ndërkohë mund të themi se kështu donte të sillej Zoti.
Më parë se çdo gjë, ne duhet të themi, se Krishti nuk donte të vdiste dhe se Zoti nuk e donte vdekjen e Krishtit në kryq. Atë që dëshiroi Krishti, ishte që njerëzit të pritnin lajmin e tij, të pendoheshin për mëkatet që kishin bërë, dhe të bënin vullnetin e Zotit. Përveç kësaj Zoti, që kurrë nuk e dëshiroi, ose nuk e donte mëkatin, s’ka se si, të donte veprat e shumta mëkatore që rrjedhin prej mohimit të Krishtit nga ana e Hebrenjve, prej mospranimit e prej tradhëtisë së krerëve të Izraelit, kundrejt një të pafajshmi, nga ana e autoriteteve romake.
Së dyti, s’ishte aspak e nevojshme që Zoti të mishëronte lajmin e vet, në njeriun-Jezus, as që vdekja e Jezusit në kryq të kishte një rrjedhë shpëtuese për njerëzimin. Zoti është plotësisht i lirë e i pakusht, prej çdo ngjarje të historisë ose prej vetë historisë, dhe mund të vepronte në një mënyrë tjetër. Të krishterët besojnë se Zoti lirisht zgjodhi rrugën e shpëtimit të njerëzimit me anë të Krishtit!
(vazhdon)

Me nderime!
Shpresmiri

deshmuesi
Jezusi te do
Posts: 683
(4/20/02 11:39:52 pm)
Reply Kryqi i Krishtit.
--------------------------------------------------------------------------------

Shpresmir ,te falenderoj per kete teme qe kini hapur ,dhe mendoj se eshte teper e rendesishme qe te kuptohet drejt mesazhi i kryqit.
E lexova ma vemendje te gjithe shkrimin tuaj dhe mendoj te sjell zbulesen e Zotit para ketij fakti te vertete.
Qe kryqi i Krishtit te kuptohet drejt dhe te meret nje mesazh i qarte, mendoj se cdo gje duhet te filloje qysh prej fillimit te ekzistences ne toke, qysh ne Eden, qysh ne momentin kur tek njeriu hyri natyra e mekatit.
Perendia nepermjet ketij libri , na jep nje rrefim te qarte mbi njeriun dhe karakterin e tij . Dy jane ceshtjet themelore dhe baze te besimit kristian, te cilat Perndia na Zbulon nepermejt Librit te Zanafilles. Pa i njohur dhe pranuar keto te dy ceshtje themelore , te cilat do ti them me poshte, nuk mund te kuptosh se perse Krishti vdiq ne kryq ,dhe nuk mund te maresh dhe te kuptosh drejt mesazhin e kryqit.
Ceshtja e pare themelore eshte:
I gjithe libri i Zanafilles na nxjer ne perfundimin se , njeriu humbi njerhere e pergjigthmone jeten e perjeteshme , si rezultat i mosbindjes se urdherit te Perendise, por jo vetem kaq, por edhe si rezultat i ngrenies se "FRUTIT" te ndaluar , ku neper,mjet te cilit tek njeriu hyri mekati paga e te cilit eshte vdekja. Pra e gjithe raca njerezore meqenese rjedh prej Adamit dhe Eves, hyri nen denim te mekatit. Ky fakt ka nje rendesi teper te vecante, sepse na tregon se njeriu eshte mekatar dhe i vdekshem, dhe si rezultat ai humbi lidhjen me Perendine, dhe duke humbur lidhjen dhe paqen me Perendine , ai humbi jeten e perjeteshme. Po keshtu ky fakt ka rendesi te madhe, sepse na verteton plotesisht se, aftesite e njeriut si dhe gjithe potenca e tij intelektuale dhe fizike, e kane te pamundur qe te vijne perseri ne paqe me Perendine . Por cfare do te thote te vish ne paqe me Perendine? Te vish ne paqe me Perendine do te thote : Te jesh i pamekatshem, dhe te mundesh mekatin do te thote te mos vdesesh , sepse paga e mektit eshte vdekja . Perfundimisht themi se ceshtja e pare tek libri i zanafilles ,na tregon poziten e njeriut ne mardhenie me Perendine.
Ceshtja e dyte dhe teper e rendesishme, qe na zbulon Perendia nepermjet librit te Zanafilles eshte :
Premtimi qe Perndia ben per shpetimin e njeriut nga vdekja dhe mekati.
Nepermejt ketyre dy ceshtjeve, Perendia i shpall dhe i tregon njeriut se : Perballe Perendise njeriu eshte vecse nje qenie e dobet dhe mekatare dhe i pafuqishem per te shpetuar prej mekatit dhe vdekjes. Po keshtu, Perndia i premton njeriut se, shpetimi do te vije prej Perendise, si nje dhurate e dashurise se tij te madhe dhe pa kushte qe Ai ka per njeriun.
Pikerisht prej ketyre dy ceshtjeve themelore , te cilat Perendia naj rrefen nepermjet librit te Zanaflles, mer udhe mesazhi dhe vullneti i Perendise drejtuar njeriut,nepermjet fjales se tij ne bibel. Pikerishtn nisur nga keto dy ceshtje themelore, Perendia ve ne zbatim planin e tij per te realizuar PREMTIMIN e tij , mbi shpetimin e njeriut, e cila perfundon me fitoren e kyqit. Nese dikush kerkon qe te njohe te verteten mbi mesazhin e kryqit te Krishtit ai duhet te njihet me kto dy ceshtej teper te rendesishme dhe themeltare, te cilat Perendia naj zbulon npermjet librit te Zanafilles. Jo pa qellim Perendia i tregoi Mojsiut dhe i dha Librin e Zanafilles, ne mnyre qe njeriu te njohe Krijuesin, fillimin e krijimit, renien e njeriut nen mekat, dhe premtimi per shpetimin e njeriut nga mekati , i cili do te vinte si nje dhurate prej meshires , dashurise dhe hirit te Zotit Perndi. .
Arsyeja se perse shume njerez ose doktrina te ndryshme , nuk arijne qe te kuptojne mesazhin e kryqit, vjen per arsyen se ata nuk njohin plotesisht dy ceshtjet themeltare, qe Zoti na rrefen nepermejt librit te Zanafilles, prej ku mer udhe e gjithe Bibila e Perendise.
Deshmuesi i Krishtit.
(Vazhdon)

Kobra2002
Anetar i respektuar
Posts: 60
(4/23/02 1:57:15 pm)
Reply *****
--------------------------------------------------------------------------------
Pershendetje Shpresmir !

Ju edhe tek tema "Muhamedi ne librat e meparshem" me disa shembuj apo shkrime u perpoqet qe gabimet e bibles ti qartesoni, por ne te njejten kohe kishit shume GABIME TE MEDHA .

Po keshtu edhe ne kete teme te shohim se cfar "gabimesh keni" :

Deshmuesi thote : Shpresmir ,te falenderoj ....E lexova ma vemendje te gjithe shkrimin tuaj dhe mendoj te sjell zbulesen e Zotit para ketij fakti te vertete.
Ta shohim se cfar faktesh te verteta ke thene :
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

"Më parë se çdo gjë, ne duhet të themi, se Krishti nuk donte të vdiste dhe se Zoti nuk e donte vdekjen e Krishtit në kryq. Atë që dëshiroi Krishti, ishte që njerëzit të pritnin lajmin e tij, të pendoheshin për mëkatet që kishin bërë, dhe të bënin vullnetin e Zotit. Përveç kësaj Zoti, që kurrë nuk e dëshiroi, ose nuk e donte mëkatin, s’ka se si, të donte veprat e shumta mëkatore që rrjedhin prej mohimit të Krishtit nga ana e Hebrenjve, prej mospranimit e prej tradhëtisë së krerëve të Izraelit, kundrejt një të pafajshmi, nga ana e autoriteteve romake.
Së dyti, s’ishte aspak e nevojshme që Zoti të mishëronte lajmin e vet, në njeriun-Jezus, as që vdekja e Jezusit në kryq të kishte një rrjedhë shpëtuese për njerëzimin. Zoti është plotësisht i lirë e i pakusht, prej çdo ngjarje të historisë ose prej vetë historisë, dhe mund të vepronte në një mënyrë tjetër. Të krishterët besojnë se Zoti lirisht zgjodhi rrugën e shpëtimit të njerëzimit me anë të Krishtit!
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _


Pergjigje :

Nese Krishti nuk donte te vdiste, dhe Zoti nuk e donte vdekjen e krishtit ne kryq, atehere, cfar e shtyu Zotin qe te dergonte birin e tij dhe te derdhe gjak ne kryq????????????????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Nese Zoti nuk e donte kryqezimin, mos valle ne e detyroi Zotin ndokush per te urdheruar vdekjen e Jezusit kaq te tmerrshme????????????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dhe se fundi nje pyetje tjeter qe nuk kam marre pergjigje :

A ishte Zoti i pa afte qe tua fale njerzve mekatet vetem se me gjakderdhje????????????????????!!!!!!!!!!!!!!!




Shpresmiri
Besimtar
Posts: 311
(4/23/02 4:33:46 pm)
Reply Përse u desht të kryqëzohej Jezusi?
--------------------------------------------------------------------------------
Përshëndetje Kobra2002!
Do të mundohem të të përgjigjem edhe më tutje, por për shkak të qartësisë së mendimeve më lejo të shërbehem me mendime të fetarëve të tjerë të krishterë të cilët unë i miratoj - kështu që gjithçka që huazoj është në pajtim me qëndrimin/bindjen time. (Edhe ato që Dëshmuesit këtu i miratoj).

Me siguri se për të krishterët dhe myslimanët është me rëndësi edhe kjo pyetje: A e ka treguar Zoti se mund të shtrojë fuqinë e vet shpëtuese nëpërmjet mjeteve dhe ndërmjetësve njerëzorë? Unë mendoj, se Kristianizmi e Islamizmi janë të një mendimi kur thonë se Zoti e ka bërë këtë gjë. Zoti përdor profetët si lajmëtarë për të sjellë Fjalën e vet. Por profetët nuk janë thjesht njerëz që sjellin një lajm. Me anë të Abramit Zoti bëri një popull që do të besonte tek Ai dhe do të bënte vullnetin e Tij. Me anë të Moisiut, Zoti i priu popullit të vet jashtë Egjiptit. Myslimanët besojnë se me Muhametin, Zoti ka dhënë shembullin e një myslimani model, të dikujt që jo vetëm ka dërguar Kuranin, por ka jetuar në ujdi me këtë lajm që ai i mësoi dhe mbi të cilin mbajti qëndrim, kështu që vepra e tij u bë sunna për bashkësinë islamike.
Të krishterët besojnë se Zoti, jo vetëm mishëroi Fjalën e vet tek Jezusi, por se veprimet e tij kanë aftësi të veçantë shpëtuese. Filloi si predikues i thjeshtë duke i shtyrë njerëzit të pendohen, mos binin në mëkat dhe të pranonin madhërinë e Zotit. Por me fuqinë e Zotit ka bërë mrekullira, i doli përpara djajve dhe i dëboi, i ka dalë zot atyre që ishin të shtypur prej rregulloreve të krerëve fetarë dhe i dënoi ata që kishin prishur pastërtinë e fesë duke e konsideruar atë si një mjet fitimi, ka nxjerrë jahtë tempullit fajdexhinjtë me kamzhik rrypash lëkure, dhe pati bisedime të forta me mjeshtrat e ligjit hebraik.
Gjatë ushtrimit të punës së vet, Jezusi e kuptoi se rruga që kishte marrë përsipër, ishte duke e vënë në kundërshtim me egoizmin e njeriut, me lakminë dhe etjen e tij për pushtet. Ungjijtë na tregojnë përpjekje të çmendura kundër jetës së Krishtit. Një herë prej njerzve të qytetit të tij, Nazareti, dhe herë të tjerë prej krerëve fetarë të Jeruzalemit. Ai e pa mirë, sidomos kur shkoi herën e fundit në Jeruzalem, se nuk do të mundtë të dilte i gjallë prej urrejtjes, në të cilën e kishte çuar veten. Të gjithë apostujt e kishin këshilluar të mos shkonte në Jeruzalem, sepse ishin përhapur fjalë për një komplot kundër tij. Krishti e dinte se ato fjalë që përhapeshin, s’ishin fjalë kot. Në fillim të Darkës së Fundit, Ai u tha apostujve: “Unë s’do të pij më me ju, derisa të pijmë bashkë në Mbretërinë e Zotit”.
Të krishterët nuk besojnë se Krishti “vuante prej manisë për t’u bërë martir”. Ai nuk dëshironte të vuante, as të vdiste. Në letrën e Palit dërguar Hebrenjve, thuhet: “Gjatë jetës mbi tokë, Jezusi i lutej me zë të lartë dhe shkrehej në vaj pa dënesë Atij që do të mund ta shpëtonte prej vdekjes, dhe u nënshtrua aq i përvuajtur, sa që lutjet e tij u dëgjuan” (Hebrenjve 5,7). Pas Darkës së Fundit, shkoi në kopsht të lutet dhe pyeti: “At, po të duash ti, largoje prej meje këtë kelk (vuajtjesh). Sidoqoftë, u bëftë, jo imja, por vullneti yt”.
Megjithëse Krishti nuk donte as të vuante as të vdiste, i pranoi lirisht rrjedhimet që vinin prej punës, për të predikuar fjalën e Zotit, pa kompromis me kundërshtarët ose të largohej. Po lutej në kopsht, kur ushtarët romakë e kapën, e që mandej e gjykuan, e dënuan me vdekje dhe e kryqëzuan. Ungjijtë na thonë se Pilati, guvernatori romak, i dha mundësi Krishtit të “shpëtonte” në qoftë se Ai do të tërhiqej ose të zbuste mësimin e vet. Por Krishti nuk pranoi, jo sepse dëshironte të vdiste, por sepse i ishte kushtuar plotësisht misionit, për të cilin ishte i sigurtë se Zoti ja kishte besuar.
Prandaj, për të krishterët, s’është vetëm kaq puna, se Jezusi duhej të vdiste, as që Zoti dëshironte që Ai të vdiste, se sa fakti që ky është fundi tragjik që ishte caktuar më përpara me profeci, se çfarë ka bërë Zoti për ne, me vdekjen e Jezusit, dhe çfarë na mëson me këtë gjë.



ILJASI
Anetar i ri
Posts: 14
(4/23/02 6:04:44 pm)
Reply Selam-E verteta reth Jezusit (Isait a.s.)
--------------------------------------------------------------------------------
Merjem:
E, përmendju në këtë libër (tregimin për) Merjemen kur ajo u largua prej familjes së saj në një vend në lindje.
17. Ajo, vuri një perde ndaj tyre, e Ne ia dërguam asaj Xhibrilin, e ai iu paraqit asaj njeri në tërësi.
18. Ajo tha: “Unë i mbështetem të Gjithëmëshirëshmit prej teje, nëse je që frikësohesh Atij (pra më le të lirë)!”
19. Ai (Xhibrili) tha: “Unë jam vetëm i dërguar (melek) i Zotit tënd për të dhuruar ty një djalë të pastër (pejgamber)”.
20. Ajo tha: “Si do të kem unë djalë, kur mua nuk më është afruar njeri (nuk jam e martuar), e as nuk kamë qenë e pamoralshme”.
21. Ai (Xhibrili) tha: “Ja, kështu ka thënë Zoti yt; ajo për Mua është lehtë, e për ta bërë atë (djalin e krijuar pa babë) argument për njerëzit e edhe mëshirë nga ana e Jonë. Kjo është çështje e kryer!”
22. Ajo e barti atë (Isain), andaj (me të në bark) u izolua në një vend të largët.
23. E dhembja (e lindjes) e mbështeti atë te një trup i hurmës. Ajo tha: “Ah sa mirë ka qenë për mua të kisha vdekur para kësaj e të isha e harruar që moti!”
24. E prej së poshtmi atë e thirri (Xhibrili): “Mos u brengos, Zoti yt bëri pranë teje një përrockë (uji)”.
25. E ti shkunde trupin e hurmës se do të bijnë ty hurma të freskëta.
26. Ti pra, ha pi e qetësou, dhe nëse sheh ndonjë prej njerëzve thuaj: “Unë ka vendsur heshtje për hir të Gjitëhmëshirshmit, andaj asnjë njeriu sot nuk i flas!”
27. Dhe duke e bartur ngryk shkoj me të te të afërmit e vet ata i thanë: “Oj Merjeme, ke bërë një punë shumë tëkeqe!”
28. Oj motra e Harunit, babai yt nuk ishte njeri i prishur e as nëna jote nuk ka qenë e pamoralshme!
29. Atëherë ajo u dha shenjë kah (Isai). Ata thanë: “Si t’i flasim atij që ëshë foshnjë në djep?”
30. Ai (Isai) tha: “Unë jam rob i All-llahut, mua më ka dhënë (ka caktuar të më japë) librin dhe më ka bërë Pejgamber.
31. Më ka bërë dobiprurës kudo që të jem dhe më ka porositur me namaz (falje) e zeqatë për sa të jemë gjallë!
32. Më ka bërë të mirësjellshëm ndaj nënës sime, e nuk më ka bërë kryelartë as të padëgjueshëm!
33. Selami (shpëtim prej All-llahut) është me mua ditën kur u linda, ditën kur të vdes dhe ditën kur të dal (prej varrit) i gjallë!”
34. Kjo është (fjalë) e vërtetë, rreth Isait, birit të Merjemes në të cilin ata shkaktojnë dyshime.
35. Nuk i takoi (nuk ka nevojë) All-llahu të ketë ndonjë fëmijë, i pastër është Ai, kur dëshiron një send Ai vetëm i thotë atij: Bëhu!”. Ai menjëherë bëhet.
36. (Isai i tha popullit të vet) Dhe se All-llahu është Zoti im dhe Zoti juaj, pra adhuronie Atë, kjo është rrugë (fe) e drejtë.
37. Po, grupet u kundërshtuan mes vete (rreth Isait). Të mjerët ata që nuk besuan se çka kanë për të parë ditën e madhe!
......


E jehuditë thanë: Uzejri është djali i All-llahut , e të krishterët thanë: Mesihu është djalë i All-llahut. Ato ishim thënie të tyre me gojët e tyre (fraza të thata), që imitojnë thëniet e jobesimtarëve të mëhershëm. All-llahu i vraftë, si largohen (nga e vërteta)!
Ata i konsideruan “ahbarët” (priftër jehudi) të tyre, “ruhbanët” (murgjit e krishterë) të tyre dhe Mesihun (Isain) birin e Merjemes, për zota pos All-llahut, ndërsa ata nuk janë urdhëruar për tjetër (nga pejgamberët) pos për adhurimin ndaj All-llahut një, e që nuk ka të adhuruar tjetër pos tij. I lartë është Ai nga çka i shoqërojnë.
(Tewbe: 30,31)
....

Dhe kur All-llahu tha: “O Isa, bir i Merjemes, a ti njerëzve u the: “Më besoni mua dhe nënës time dy zota pos All-llahut!?” (Isai) Tha: “Larg asaj të mete je Ti (o Zoti im). Nuk më takon mua ta them atë që s’është e vërtetë. Ta kisha thënë unë atë, ti do ta dije. Ti e di ç’ka në mua, e unë e di ç’ka në Ty. Ti je më i dijshmi i të fshehtave!”
Unë nuk u kam thënë tjetër atyre, pos asaj që Ti më urdhërove;ta adhuroni All-llahun, Zotin tim dhe Zotin tuaj,dhe sa isha ndër ta, kam qenë përcjellës i tyre, e pasi që më more mua, Ti ishe roje (dhe dëshmues) i tyre. Ti je dëshmitar për çdo send!”
(Maide :116,117)
......

Maide:
70. Ne patëm marrë besën prej beni israilve, atyre u dërguam pejgamberë, por sa herë që u erdhi atyre ndonjë pejgamber që (me mësime) nuk u pëlqeu epsheve të tyre, ata disa prej tyre i përgënjeshtruan, kurse disa të tjerë i mbytën.
71. Ata menduan se nuk do të kenë telashe (që i mbytën pejgamberët), mirëpo ashtu u verbuan (nga rruga e drejtë) dhe u shurdhuan (nga e vërteta). Pastaj (pasi i zuri belaja) All-llahu u pranoi pendimin. Mirëpo, më vonë shumë prej tyre mbetën të verbër e të shurdhër. All-llahu di për atë që punuan.
72. Bënë kufr (mohuan të vërtetën) ata që thanë: “All-llah është ai, Mesihu, bir i Merjemes”. E vetë Mesihu, (Isai) tha: “O beni israil, adhuronie All-llahun, Zotin tim dhe Zotin tuaj, sepse ai që i përshkruan Zotit shok, All-llahu ia ka ndaluar (ia ka bërë haram) atij Xhennetin dhe vendi i tij është zjarri. Për mizorët nuk ka ndihmës.
73. Gjithashtu bënë kufr (mosbesim) ata që thanë: “ All-llahu është i treti i treve”. S’ka në gjithësi tjetër pos një All-llahu, e nëse pushojnë nga ajo që thanë (tre zotëra), do t’i kapë dënim i dhëmbshëm, ata që nuk besuan prej tyre.
74. E pse të mos pendohen dhe të kërkojnë te All-llahu falje, kur All-llahu dihet se falë shumë, është mëshirues.
75. Mesihu, bir i Merjemes, nuk është tjetër, vetëm se i dërguar; para tij pati shumë të dërguar. Nëna e tij ishte e drejtë (e ndershme). Që të dy ata ishin që ushqeheshin (si njerëzit tjerë). Ja, si u sqarohen atyre argumentet dhe shih pastaj sesi i kthejnë shpinën të vërtetës!
76. Thuaju: A adhuroni pos All-llahut atë që nuk mund t’ju sjellë as dëm as dobi? All-llahu është që dëgjon (ç’thoni) që di (ç’veproni).
77. Thuaju: “O ithtarë të librit, mos e teproni në fenë tuaj jashtë të vërtetës dhe mos shkoni pas epsheve të një populli mëparshëm që ka humbur, që ka shkakttjerëve dhe që u largua në tërsi prej rrugës së drejtë.
78. Ata që mohuan të vërtetën nga beni israilët, u mallkuan prej gjuhës së Davudit dhe të Isait, të birit të Mejremës. Kështu uveprua sepse kundërshtuan dhe e tepruan.
79. Ata ishin që nuk ndalonin njëri-tjetrin nga e keja që punonin. E ajo që bënin ishte e shëmtuar.
80. I sheh shumë prej tyre që i miqësojnë ata që mohuan. E keqe është ajo që i përgaditën vetës së tyre ngase All-llahu është i hidhëruar kundër tyre dhe ata përjanë në azab (në vuajtje të dënimit).
81. Sikur të ishin ata që vërteëtë e besojnë All-llahun, pejgamberin dhe atë që i zbriti atij, nuk do t’i zinin për miq ata (idhujtarët), por shumica prej janë fasika (mëkatarë).
82. Gjithqysh ti do të vëresh se jehuditë dhe ata që i përshkruan Zotit shok (idhujtarët) janë njerëzit me armiqësi të fortë kundër besimtarëve (kundër muslimanëve). Ndërsa do të vëresh se më të afërmit si miq për besimtarët thanë: “Ne jemi nesara-krishterë”. Këtë ngase prej tyre (të krishtrëve) ka dijetarë (ulema) dhe të devotshëm, dhe se ata nuk janë kryeneçë.
83. kur e dëgjojnë atë që i është zbritur të dërguarit (Kur’anin), prej syve të tyre rrjedhin lotë, ngase e kanë kuptuar të vërtetën dhe thonë: “Zoti ynë , ne kemi besuar, pra regjistro ndër ata që që dëshmojnë (ndër ymetin e Muhammedit).
84. (the thonë) Përse të mos besojmë All-llahun dhe atë të vërtetë që na erdhi, duke qenë se ne shpresojmë që Zoti ynë do të na qojë (në Xhennet) së bashku me njerëzit emirë.
85. Për ata që thanë, All-llahu i shpërbleu me Xhennete, në të cilët rjedhin lumenj, ku do të jenë përgjithmonë. Ky është shpërblimi për njerëzit bamirës.
86. Ndërkaq, ata që mohuan dhe përgenjeshtruan arumentet Tona, janë banues të zjarrit.

....

Edhe për shkak të mosbesimit dhe të thënies së tyre shpifëse kundër Merjemes;
madje për shkak të thëhies së tyre: “Ne e kemi mbytur mesihun, Isain, birin e Merjemes, të dërguarin e All-llahut”. Po ata asnuk e mbytën as nuk e gozhduan (nuk e kryqëzuan në gozhda), por atyre u përngjau. Ata që nuk u pajtuan rreth (mbytjes së) tij, janë në dilemë për të (për mbytje) e nuk kanë për të kurrfarë dije të saktë, përveç që iluzojnë. E ata me siguri nuk e mbytën atë.
Përkundrazi, All-llahu e ngriti atë pranë Vetes. All-llahu është i poltfuqishëm, i dijshëm.
Nuk ka asnjë nga ithtarët e librit vetëm se ka për t’i besuar atij (Isait) para vdekjes së vet, e në ditën e gjykimit ai dëshmon kundër tyre.
(Nisa: 156-159)

deshmuesi
Jezusi te do
Posts: 701
(4/23/02 9:12:14 pm)
Reply Iljaz jemi duke folur per Jezusin e Bibles ...
--------------------------------------------------------------------------------

Jemi duke folur per Jezusin e shpallur simbas Bibles, dhe jo per Isane tuaj. Ne kete teme po trajtojme diskutim mbi Jezus krishtin qe Bibla predikon. Ndersa profetin Isa te kuranit , nuk e njohim , keshtu mos u trego kaq i pa edukuar dhe mos bjer shkrime kot me kot. Per te miljonten here po ju them se, per ne Jezusi eshte vetem ai qe predikon bibla, dhe jo ai Isaj qe fliste nga djepi dhe ju mesonte te tjereve rruget e Allaut, pra mos lozni rolin e te paditureit dhe ja u them troc , qe nuk kemi deshire te dime per ato qe kurani thote , per profetin isaj. Shume nga ju thone se Isaj ne kuran , eshte Jezusi ne Bibel. Nuke eshte njejsoj. Ne besojme vetem Jezusin Biblik.
Me respekt dhe mirkuptim Deshmeusi.

ILJASI
Anetar i ri
Posts: 19
(4/24/02 7:54:39 am)
Reply Selam
--------------------------------------------------------------------------------
O deshmus. Me fal se te vrava kur te solla ato shkrime. Te pakten merr mundimin dhe lexoi me vemendje. Pastaj une nuk i solla vetem per ty por edhe per te tjere. Nese doja te merresha me ty mund te te sillja nja 100 apo 200 gabime nga bibla dhe te merrte fund dhe ceshtja jote. Por lexo ndonje cike sa per kulture te pakten.

Kobra2002
Anetar i respektuar
Posts: 61
(4/25/02 7:41:31 am)
Reply asgje e qarte!!!!!
--------------------------------------------------------------------------------
I nderuar Shpresmir!

Te falenderoj per mundimin qe shkruan per te me dhen pergjigje, por me sa shoh une ne shkrimin tend te fundit ke kundershtuar edhe veten separi, pastaj Biblen. Lexoji me vemendje edhe nje here shkrimin "tend" dhe me sqaro me te sakten .

Mepare ju thate :

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

"Më parë se çdo gjë, ne duhet të themi, se Krishti nuk donte të vdiste dhe se Zoti nuk e donte vdekjen e Krishtit në kryq"
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _


Kursa tani ju thoni :

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

"... Krishti nuk pranoi, jo sepse dëshironte të vdiste, por sepse i ishte kushtuar plotësisht misionit, për të cilin ishte i sigurtë se "Zoti ja kishte besuar".
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _


Tani... Zoti donte apo nuk donte qe te vdiste Jezusi????????????


Perseri thoni :

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Të krishterët nuk besojnë se Krishti “vuante prej manisë për t’u bërë martir”.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _


Ne te njejten kohe ju shkruani :

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Ai nuk dëshironte të vuante, as të vdiste.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _


Jezusi... donte te vdiste si martir apo nuk donte?????????????


Me sqaro edhe kete varg biblik se me duket shume i paqarte dhe do tju bej tre pyetje :
Pas Darkës së Fundit, shkoi në kopsht të lutet dhe pyeti: “At, po të duash ti, largoje prej meje këtë kelk (vuajtjesh). Sidoqoftë, u bëftë, jo imja, por vullneti yt”.

Nese Jezusi,ishte ZOT kujt po i lutej qe ti largonte vuajtjet ?????????????????

Nese Jezusi,nuk deshironte te vdiste dhe sic na thote qe ai beri lutje per tu mos kryqezuar, a eshte e drejte qe Zoti te detyroj dike te derdhe gjak per tu falur mekatet e tjereve???????????????????

Nese Jezusi, beri lutje te mos kryqezohej pse Zoti nuk ja pranoi lutjen?????????

Si ti lutemi ne Jezusit kur Zoti nuk ja pranoi lutjen vet Jezusit ?????????????????


Shpresmiri
Besimtar
Posts: 314
(4/25/02 2:22:53 pm)
Reply Lirimi prej mëkatit dhe prej vdekjes
--------------------------------------------------------------------------------
I nderuar Kobra2002, më vjen mirë që ke besim në mua duke bashkëbiseduar si bashkëkombasë ku i shprehim qëndrimet tona dhe mundimin tonë për ta kuptuar tjetrin.
Unë këtë e çmoj shumë dhe me siguri edhe ti.
Është e vërtetë se unë dhe ti i përkasim dy besimeve që ndryshojnë edhe "për kah mentaliteti" nëse mund të them ashtu. Dhe vazhdimisht mundohem t'ia vetëdijësoj edhe vetvetes shpesh herë. E pra, më kryesore është të shohim atë çka na bashkon në rend të parë e pastaj ajo çka na ndanë. Të dy jemi të vetëdijshëm se kemi gjëra që na bashkojnë, por ka edhe të tjera që na ndajnë. Kështu mundohemi të drejtohemi kah ajo që është e mira e përbashkët, sepse kjo është e mirë më e madhe. Në këtë frymë po e vazhdoj me temën për të cilën po mundohemi të vështrojmë, ndoshta edhe të kuptojmë se ç'është e vërteta lidhur me veprën e Jezusit - në veçanti gjithë ajo që është e lidhur me kryqin/mundimet. Këtu në rend të parë duhet pasur kujdes, sepse mund të ndodhë që "prej drunjve të mos e vërejmë malin". Fjalën e kam për vështrimin e një veprimi (mundimit dhe vdekjes në kryq) në tërësi. Po nisemi konkretisht prej situatës së sotshme.

Njerëzit e shohin veten të shtypur prej forcave të jashtme që janë kundër tyre, që i mbajnë të burgosur dhe i pengojnë të ndjekin lumturinë e vërtetë. Shën Pali thotë, se u liruam prej forcës së mëkatit, prej vdekjes dhe prej fuqive djallëzore. Këtu, unë nuk e kam vetëm për mëkatin vetjak, se sa për cilësinë, strukturën dhe vlerat shkatëruese që rrijën sipër çdo individi, dhe na shtyjnë të veprojmë në kundërshtim me vullnetin e Zotit.
Këto forca të mëkatit ndryshojnë nga kultura në kulturë, nga një epokë në tjetrën, dhe në një trajtë apo në një tjetër janë gjithmonë të pranishme. Në disa raste mund të jetë frika e forcave të fuqishme të natyrës, që mund t’i përmbysin ata që guxojnë të thyejnë tabu-të. Në shoqëritë shekullare, industriale, mund të jetë një materializëm dhe një konsumizëm i pagdhëndur, që na mëson se kemi për të qenë të lumtur, mjaft që të jetojmë në rehati, në qejfe, të rrethuar prej gjërave shumë të bukura.
Herë të tjera mund të jetë mendimi i nderit të familjes ose krenaria e racës, për të errësuar një gjykim të shëndoshë dhe për të shtyrë veten për të bërë gjëra të ndershme, sepse ndryshe do të njihen si të gabuara. Disa shoqëri predikojnë rininë, bukurinë, shëndetin si arsye që na sjellin lumturinë e vërtetë, një lajm veçanërisht të vështirë, për pjesën më të madhe të njerëzve, që nuk janë as të rinj, as të bukur, as të pasur, as të fuqishëm dhe që s’nxjerrin asgjë në dritë.
Pa dyshim këto janë gjëra që i shtypin dhe i shkaktojnë mjerimin njerëzve! Bibla këto cilësi shoqërore i quan “mëkatet e botës”, për ato kurkush nuk është përgjegjës personalisht, por që sulmojnë jetën e të gjithëve. Teologët e krishterë flasin për mëkatin e “rrjedhshëm”, duke nënkuptuar se kjo gjëndje e mjedisit e mbushur me mëkate, ndikon në jetën e njerëzve që prej fillimit të origjinës së njeriut.
Por ka edhe më tepër. Është vdekja që na pret të gjithëve. A thua na çon të gjithëve në asgjë? Kushdo, që ka vuajtur për humbjen e një personi të dashur, i është dashur t’i bëjë ballë kësaj “sfide” të mjerë, plotësisht të paarsyeshme. Ç’kuptim të nxjerrim prej kësaj?
Të krishterët e kuptojnë vdekjen e Krishtit si lirim prej kthetrave të mëkatit dhe vdekjes. Ai jetoi mes nesh në një jetë të pafajshme, duke predikuar dashuri, me të varfër e të sëmurë, duke u prirë njerëzve drejt së vërtetës dhe bindjes ndaj Zotit. Kur njerëzit nuk e pranuan mësimn e tij, ai s’u tërhoq t’i shpëtonte vdekjes, as nuk kundërshtoi me po ato armë të forcës dhe gënjeshtrës, që të tjerët përdornin kundër tij. Në Ungjillin e Lukës lexojmë fjalët që tha, në çastin që ishte duke vdekur në kryq: “At, fali se nuk dijnë se ç’bëjnë”.
Vdekja e tij në kryq ishte një vdekje mizore, një mënyrë çnderuese dënimi, vetëm për skllevërit dhe keqbërësit. Pjesa më e madhe e dishepujve të tij, duke përfshirë dhe apostujt më të afërt e braktisën. Duke vdekur i ri (rreth të tridhjetave), i përbuzur, i përulur para armiqve, me fytyrë të përçudnuar prej gjakut të plagëve të veta, duke u dukur se e humbi misionin që kishte marrë mbi vete, Jezusi është përmbledhja e të gjithë asaj që urtia e botës thotë se nuk duhet të ishte.
E megjithatë, të krishterët besojnë, se Zoti e ngjalli Krishtin-njeri prej vdekjes, duke përforcuar në këtë mënyrë, punën e Jezusit, gjithçka na kishte mësuar dhe si kishte jetuar. Në ngjalljen e Jezusit që bëri Zoti, të krishterët shohin ngadhnjimin mbi mëkatin dhe vdekjen. Jezusi doli fitimtar mbi mëkatin, duke mos luftuar me metodat njerëzore të përdorura prej armiqve të vet, por duke pasur besim tek Zoti dhe duke u nënshtruar, me bindjen ndaj Tij, deri në vdekje në kryq. Armiqtë e vet, që mendonin se e kishin zgjidhur çështjen duke e kryqëzuar, u gabuan. Prej dritës ju morrën sytë. Zoti e çliroi si fitimtar mbi forcat e mëkatit.
Kështu Jezusi duke u ngjallur doli ngadhnjimtar mbi vdekjen. Ngjallja e Krishtit për të krishterët, është shenjë e fuqisë së Zotit, që bën të shpërthejë jeta edhe nga vdekja më e turpshme, që e kthen në fitore atë që më përpara dukej qartë se ishte e humbur, që shndrron vuajtjen më të tmerrshme në gëzim. Duke ngjallur Jezusin, Zoti tregoi se vdekja, armiku i fundit i të gjithëve, nuk ka asnjë forcë përfundimtare mbi ne. Në letrën që Pali u dërgoi romakëve, thotë: “O vdekje, ku është ngadhnjimi yt? Ku e ke thumbin?”
Në kisha, shkolla dhe shtëpi të krishtera, gjithmonë e shohim kryqin me trupin e Krishtit të varur. Për të krishterët, kryqi është simboli më i parë i fesë sonë. Shpesh, miq myslimanë më kanë thënë se kryqi duket si lëngatë që të tërheq drejt vdekjes. Nuk është puna këtu, por një kujtim i qëndrushëm se Zoti ka dalë ngadhnjimtar mbi mëkatin, mbi vdekjen dhe mbi të gjitha forcat e të keqes që e lidhin dhe e ndrydhin rolin e njeriut.
Të gjithë e shohim se po jetojmë në një botë, ku mëkate dhe vdekje ka me shumicë. Padrejtësinë, dhunën, mizorinë, urrejtjen e shohim kudo. Librat e Testamentit të Ri na mësojnë se Zoti i theu këto forca me vdekjen e Jezusit, na tregon se si mëkati dhe vdekja s’duhet të kontrollojnë domosdo jetën tonë. Por do të vijë ngadhnjimi i fundit. Të krishterët jetojnë e veprojnë në këtë botë, me shpresë në forcën e Zotit dhe presin kohën kur ngadhnjimi i Zotit do të shfaqet i plotë në krijim.


Kobra2002
Anetar i respektuar
Posts: 62
(4/26/02 3:25:26 pm)
Reply Te gjithe te derguarit lirim prej mekateve...
--------------------------------------------------------------------------------
Well...Shpresmir

E kuptoj sinqeritetin tuaj ne kete teme, ne kete shkrim ju keni marre si shembull per te vertetesur vdekjen dhe ringjalljen e Jezusit si nje drejtesi qe e ka vendosur Zoti .

Ne fillim ju merrni shembullin qe njerzit e shohin veten te shtypur prej disa njerzve etj etj. Dhe nga kjo vdekja e Jezusit si nje shpetim . Po keni te drejte persa i perket gjendjes qe ndodhrn sot njerzit, por, njerzit me te shtypur ne historine e njerzimit sic e dime shume mire eshte rasti kur "Faraoni"njerzit i shtypte dhe i perdorte si skllever .


Zoti dergoi Musain (a.s) si nje "shpetim " per njerzit qe ishin te shtypur nga Faraoni dhe per kete jemi ndakort qe te dy. Zoti degoi Musain si shpetim por jo me "vdekje dhe me ringjallje" Musai (a.s) e zhduki mekatin dhe Faraonin me "fuqine e Zotit".
E dime qe te gjithe te derguarit ishin "shpetimtare" per "popullin e tyre" dhe kjo besoj se eshte drejtesi e persosur nga Zoti qe Ai te dergoj lajmetare per ti qortuar. Ndersa Kristjanet thone se Jezusi eshte shpetimtari "i gjith njerzimit" dhe kush nuk e pranon si shpetimtari i njerzimit do te hidhet ne detin e zjarrte.
Ne thame qe te derguarit ishin si shpetim per "popullin e tyre" ndersa kristjanet te paren e pranojne por perseri thoni qe Jezusi eshte "shpetimtare i njerzimit" .


Nese Jezusi eshte shpetimtare per te gjithe njerzimin, dhe kush nuk e pran kete do te hidhet ne detin e zjarrte, si do te behet ceshtja e njerzve para ardhejes se Jezusit qe nuk dinin per shpetimtare per vec se te derguarin e tyre ?????????????????????


Pra, shembujt qe ke marre ti ne kete shkrime mund te qartesoni nje" jomusliman" sepse muslimanet nuk bejne dallim per te derguarit i quajne te gjithe "shpetimtare " per popullin e vet .


Une shkruaj pak dhe shkurt ne pergjigje, jo se nuk shkruaj shume, por djalogu dua te jete sa me i qarte, dhe i kuptueshem .

[Shpresmiri]

I nderuar Kobra2002, mirë e ke vërejtur thelbin e temës: shpëtimi. Më vjen mirë se je i durueshëm dhe se gjërat dëshiron t'i shiqojmë më ngadal pa hedhur shumë pyetje që shpesh herë e rëndojnë dialogun. Të krishterët thonë se Jezusi vdiq për të gjithë, prandaj ai është shpëtues i gjithmbarshëm. E kuptoj edhe pyetjen tënde si atëherë do të ndodhë me të tjerët që nuk besojnë në këtë shpëtimtar. Ti sigurisht ke dëgjuar për atë zjarrin, që përmende, nëse nuk e pranon, mirëpo...

Teologët modernë të krishterë, flasin për "Trininë" në planin shpëtues të Zotit. Zoti ka një plan për shpëtimin e njerëzimit që është tani për tani në veprim, në historinë njerëzore. Por historia është e mbushur me ngjarje materiale, ngjarje të ndërrueshme qeniesh njerëzore mëkatare. Si vepron Zoti i amshueshëm, i shenjtë, i pakapshëm prej nesh (Tërësia "Tjetër"), për të shpëtuar njerëzit në këtë botë konkrete, të lëvizshme? A thua Zoti, qëndron larg punëve të njerëzve dhe ju çon lajmin e vet nga larg, apo Zoti vetë përzihet personalisht në situatat njerëzore? Përgjigjja e krishterë është, se Zoti ka dy rrugë (ose mënyra) për t'i kryer veprat shpëtuese në historinë njerëzore.
Njëra rrugë është amshimi i lajmit të Tij, plotësisht dhe në mënyrë të përkryer, në një njeri, që zbulon Zotin në të gjithë atë, që thotë dhe bën. Në ngadhënjimin e Jezusit mbi mundimet dhe vdekjen, me anë të fuqisë shpëtuese të Zotit, njerëzimi shikon premtimin e asaj që Zoti po bën dhe do të bëjë për secilin prej nesh. Nëpërmjet tij, Zoti formon një bashkësi personash që do të vazhdojë dëshminë e shpëtimit të Zotit, që u zbulua në atë njeri. Të krishterët besojnë se kjo, është ajo që Zoti ka plotësuar në Jezusin.
Mënyra e dytë e veprimit të Zotit, në botën e krijuar, është, nëpërmjet pranisë së fuqishme të tij në botën natyrore, në çdo burrë ose grua. Ky veprim i Zotit është i përbotshëm dhe prek çdo person. Nuk është i kufizuar vetëm për të krishterët, por është Zoti i pranishëm në thellësinë e çdo individi dhe veprues në jetën e Myslimanëve, të Hebrenjve dhe të tjerëve për t'i mësuar, për t'i udhëhequr, për t'i shpëtuar. Të krishterët këtë e thërrasin veprimtari të përbotshme të Shpirtit të Zotit. Për këtë arsye të krishterët nuk thonë se shpëtimi është i kufizuar vetëm për ata, por është i mundur për të gjithë që i përgjigjen Zotit, i cili flet dhe vepron në zemrën e çdo burri, e të çdo gruaje.


Me nderime!
Shpresmiri

[Ndriçimi]

Nga argumentet e shumta qe jane se : Jezusi nuk eshte shpetimtare per te gjithe njerzimin, por vetem per popullin e tij eshte edhe FAKTI se si eshte gjendja e njerzimit sot ne keto dite .

Me pare Shpresmiri tha qe Jezusi e zhduku mekatin me ane te vdekjes se tij ne kryq dhe shpetoi boten. Nuk eshte e vertete, sepse lufterat sa vijne e shtohen cdo dite dhe mekataret po shtohen.

Shpresmiri perseri me pare shkruajti se : "njerzit sot jen te zhytur ne mekate dhe nga kjo duhet patjeter nje shpetimtare dhe shpetimi mdo te vije"
Pergjigja eshte se cdo fe qe ekziston kete e pranon ( qe do te vij shpetimi)


Megjithate ja leme fjalen Shpresmirit

[Shpresmiri]

Ndriçimi mendoj se ke dhënë rast që të ndriçohen disa gjëra. Fjalën e kam për shpëtimin. Sigurisht se ky është një term që kërkon pak sqarim, sepse me të vërtetë mund të keqkuptohet, gjoja se shpëtimi ka të bëjë me Zotin kurse njerëzit kanë punë tjera - ata le ta vazhdojnë jetën e tyre mëkatare. Jo. Pikërisht për arsye se Zoti i shpëtoi njerëzit nëpër Jezu Krishtin (objektivisht), njerëzit janë të grishur ta pranojnë këtë dhuratë (nga ana e individit). Shpëtimi është si dhurata - ai që e hap dhuratën edhe e shijon.
Lidhur me termin teologjik "shpëtimi" po e sjell një sqarim të vogël nga një fjalor katolik teologjik. Terminologjia është pak e vështirë dhe stili i shkrimit por me pak koncentrim mund të kuptohet.

SHPËTIMI (SHËLBIMI) është koncept qendror religjioz, mirëpo ç'është e vërteta nuk është term teknik teologjik. Me të nuk mendohet, në rend të parë, ndonjë vepër «objektive», por «subjektive», shërim ekzistencial dhe përmbushje e jetës. Edhe etiologjia e Besëlidhjes së vjetër, aq më shumë përvoja ekzistenciale e kontingjencës dhe përvoja e kërcënimit të përhershëm të të qenurit (ekzistimit), veçanërisht në përvojën e fajit dhe vdekjes, si dhe porosia e Jezusit, tregojnë se shpëtimi nuk mund të realizohet në mënyrë efektive me veprim njerëzor. Kuptimi i porosisë biblike shpëtimtare është në rend të parë të zbulojë burimin e bjerrjes në aktin vetiak të njeriut dhe kështu të tregojë lidhjen e njerëzimit tonë të njëtë në bjerrjen e përbashkët (mëkati i rrjedhshëm/origjinal), e që atëherë të paraqesë shpëtimin në të njëjtën lidhje dialektike me njerëzimin dhe me secilin individ: shpëtimi është njëkohësisht konstituim i mbarë njerëzimit në tërësi në basilenë (mbretërinë) e Hyjit dhe vetëzbulim i Hyjit individit, dhuruar në Jezu Krishtin. Nëse kështu në Jezu Krishtin (dhe në mediumin e hirit dhe mëshirës së Hyjit që kulminon në të, në popullin e ri të Hyjit, në Kishë) i është treguar njerëzimit dhe individit rruga e shpëtimit, kurse historia si histori e shpëtimit, atëherë kjo prani e shpëtimit ende s'do të thotë përvojë subjektive e shpëtimit, sepse pa marrë parasysh përvojën shpëtimtare të Krishtit të cilën vetëm dëshmitarët e ndërmjetësuan as nuk është përvojë e hirit siguria e shpëtimit dhe nuk jep kështu atë siguri të shërimit, ngushëllimit, vazhdueshmërisë që në të vërtetë paramendohet me fjalën shpëtim. Koncepti shpëtim nuk do të duhej për këtë arsye thjesht të indentifikohet me hirin, por do të duhej t'i lihet ai moment i përfundimshmërisë që teologjia e shpreh sektorikisht me koncepte të ndara shikim i Hyjit dhe ringjallje e korpit që do të mund të përmblidheshin në fjalën shpëtim që e mendon njeriun në tërësi në gjendjen e tij të tërësishme, kurse këtu në kohësinë tonë nuk është dhuruar në kurrfarë shpërblimi objektiv, në kurrfarë hiri, as në kurrfarë Kishe. Përvoja e përhershme e njeriut këtë e vërteton. Për këtë arsye shpëtimi mbetet edhe në rendin e krishterë të shpëtimit lëndë thelbore e premtimit dhe shpresës.

Zoti me ty!

[Seminarist]

Shpresemire!Nuk ka diskutim se,sic thote dhe Deshmuesi,eshte interesante,jo vetem kjo,por cdo teme biblike,qe mund te hapet per diskutim.Por gjerat,me fal qe po e them,por sikur perseriten shume,behen komplekse,te gjata per te njejten gje dhe nuk mund te injorohet fakti,qe besimtare muslimane te mirepritur ne keto biseda,do ta kene te veshtire te te ndjekin,megjithese disa prej tyre vazhdojne te argumentojne me ate zellin e tyre kacafytesh.
Per mendimin tim,pikat baze qe ke dhene deri tani nuk jane bazuar denjesisht,ose fare ne Bibel sic:A nevojtej flijimi i Krishtit,apo Ai thjeshte e zgjodhi vete kete rruge?
Me pas flet per disa mendime te ca teologeve "moderne".Une them qe mendimi im e i yti teolog ka po ate vlere me te tyren.Nuk njihet ndonje grup specifik dhe unik teologesh moderne dhe me sa kam lexuar,teologjia e koheve moderne do te thosha nuk ka sjelle ndonje kuptim te ri biblik,vecse me teper bajatosje te saj,ose nje perseritje te gjerave thene shume kohe me pare.


Gabimi i temes, mendoj,qendron qe ne fillim mendoj.Une do te thosha Krishti u kryqezu!Kjo mjafton me besu se ishte ne te njejten kohe domosdoshmeri dhe nje zgjedhje e lire.Me fillu me pyetje se pse,kjo te con ne nje analize te panevojshme te beses biblike madje dhe ne gabime.
Te gjitha pasazhet qe ke dhene nga hebrenjte dhe ungjilli, ku shikohet ne pamje te pare nje lloj si refuzimi te Krishtit me u fliju,madje dhe lutje qe te behej keshtu Kisha i ka pare thjesht si nje shprehje e se Vertetes Ortodokse,se KRISHTI eshte me te vertete NJERI,me vullnet te lire njerezor dhe me natyre te veretete njerezore,kundrejt herezive te para qe thonin,se Ai ishte vetem ne dukje njeri,si i tille pa nji vullnet.Pra cdo gje qe beri
e beri pa mund dhe i garantuar ne sukses per shkak te natyres hyjnore te tij.Keto ishin Docetistet,herezi e shek.2te,ne mos gaboj.Keshtu me vone me monofizitet,kur nje grup i tyre mohoi natyren njerezore te Krishtit dhe thane qe ishte vetem hyjnore,Kisha i pa ato vargje si shprehje te natyres njerezore te Krishtit,krahas asaj hyjnore.Kjo natyre njerezore duhet te ishte me te veretete e tille dmth me gjithe kufizimet dhe dobesite e saj.Ai u be si nje nga ne,pesoi si ne thuhet tek hebrenjte.Pa kete natyre thote Shen Thanasi,Ai nuk do te mund te na shpetonte,te na jepte shembullin personal,s'do te njihte dobesite tona(heb).Duke shprehur kete natyre Ai i lutet ATIT,I thote Israiliteve Perendia im dhe i juaji,nuk "di" oren e fundit madje edhe ushtron dhe nevojat fiziollogjike njerezore,qe Ahmet Didatet(shqipetare ose jo) i kan aq qejf ti permendin si gjumi,ngrenia.banja etj.Prandaj edhe e zgjata per ata kete shpjegim,se pyeten.
Shnet

[Shpresmiri]

I dashur klod! Mirë e ke vërejtur se në këtë temë shumë pak jam bazu në Bibël.
(Lidhur me ato shkrimet pakëz të gjata që i kam sjellë edhe më parë kam bërë me dije se disa i kam marr prej një libër shqip që shtjellon çështjet në fjalë - rëndom i fus në thonjëza, pasi plotësisht jam i pajtimit me ato që shkruhen aty dhe i sjell për qartësinë e mendimit).
Pse nuk solla citime biblike në këtë temë? Unë këtë e kam bërë me vetëdije i shtyrë nga përvoja që kam deri më tani me disa bashkëbisedues myslimanë, të cilët sapo dëgjojnë emrin Bibël menjëherë hedhën në problemet e saj, pa e vënë re se ç'dëshirohet të thuhet - largohen nga tema. Të them të drejtën, me disa nuk mundesh edhe një fjalë të thuash me anë të Shkrimit Shenjt - Biblës, që për mua do të ishte pikënisja e çdo diskutimi teologjik, kështu që domosdo jam i detyruar (dhe mendoj edhe të gjithë të krishterët) që së paku t'u tregojmë vëllezërve myslimanë se feja jonë nuk i kundërshton arsyes së shëndoshë. Lidhur me Biblën dhe vërtetësinë e saj mendoj se diskutimi me vëllezërit mysliman është i kotë.
Mendimi im është se e vetmja shpresë për bashkëpunim dhe bashkëbisedim me vëllezërit myslimanë që ka mbetur është mendja/intelekti thjesht njerëzore dhe asgjë tjetër - për fat të keq: besimi si vendim i lirë i personit gati se harrohet me pretekst se Kur'ani është i pandryshueshëm për dallim nga Bibla e cila "nuk është" - pra: ju nuk keni të drejtë të besoni në Zotin e Biblës, pëndryshe...
Po pse gjithë kjo? Thjesht sepse nuk e pranojnë Biblën. Të lutem shihe, sa herë që kam sjellë diçka dhe me të vërtetë ka qenë bindëse - automatikisht janë hedhë në problemet e Biblës dhe "ndryshimeve" të saj. Këtë po e them sepse gjithmonë jam munduar t'i bashkoj shqiptarët, por për fat të keq më shumë po has në ata që i shikojnë vetëm ndasitë - dallimet, dhe ato me fanatizëm i parashtrojnë - gjoja se ne nuk po i shohim. Kam përshtypjen se dikush sado që e sheh murin përpara dëshiron t'i hidhet me kokë - i largohen dhe nuk dëshirojnë ta pranojnë realitetin.
Të kuptohemi: kemi të bëjmë me mentalitete. Mentaliteti është gjë shumë e madhe. Për mendimin tim, mentaliteti Perendimor anon kah bindja e lirë e njeriut (edhe pse ky nganjëherë e tepron) si e drejtë e tij, ndërsa ai i Lindjes (nëse mund të them ashtu) nuk njeh term "e drejta" e mendimit dhe besimit të lirë, sepse ai është i bindur nga të tjerët (nuk e di sa është vet), prandaj me mish e me shpirt mundohet që t'ua fus mënyrën e mendimit të vet (mentalitetin e vet) të tjerëve. Nuk e di a për fat të mirë a të keq, por për këtë ai nuk është i vetëdijshëm - ai nuk di të sillet ndryshe - prandaj edhe janë të palumtur, gjoja se të gjithë të krishterët janë kundër tyre. Si rrjedhojë e kësaj: Ja armiku (pa qenë fare). Sa energjinë që e harxhojnë disa për t'u mbrojtur nga "armiqtë" - nuk e di përse.

Më fal se e zgjata. Po e shkurtoj.

Me të vërtetë do të mjaftonte për ne të themi se kryqëzimi i Jezusit ishte vendim i lirë i Zotit dhe kjo do të mjaftonte, por nuk po mjafton për të tjerët. Ne jemi të obliguar nga vet Jezusi që t'ua shpallim të gjithë njerëzve Lajmin e gëzueshëm, edhe të atyre që mendojnë siç mendojnë. Jo se dëshirojmë ne, por sepse kjo është dëshira e Zotit. Meqenëse kohët po ndryshojnë, bashkë me to po ndryshojnë edhe shumë gjëra: doheresh, po e zëmë, sigurisht se në bisedë nuk është dëgjuar emri TV apo Radio, sepse nuk kishte, por tash është e pamundur që mos të mirret në konsiderim (e mora vetëm si ilustrim këtë shembull). Kështu edhe ne, nuk dëshirojmë të ikim prej botës, por t'u tregojmë njerëzve se Jezu Krishtin mund ta jetojmë edhe sot në këtë botë të teknikës, kibernetikës, materializmit, liberalizmit... Madje Zoti Jezu Krisht u kryqëzua dhe u ngjall pikërisht për delet e humbura...
(Për mësimin e Koncileve rreth natyrës hyjnore dhe njerëzore të kuptoj krejtësisht dhe jam dakord me to, për më gjerësisht ndoshta herën tjetër).

Miqësisht!

[Toni_GjilanCity]

pershendetje
une kisha patur deshir qe te me tregoni se ne Cilin ungjill permendet RYQI: kjo thjesht per mua eshte vetem nje ikone e cila nuk luan rol aspak? edhe nje gje te jeni te bindur se JEZUSI ka qen vetem profet si gjith profetet tjer!!!!! ai kurr nuk e ka quajtur vehten zot por kjo iu eshte mveshur nga disa keq beres te asaj kohe si Konstandini e disa te tjer per fat te keq edhe sot e asaj dite e trasojn ate rruge te gabuar disa njerez? si mundet qe ndonje krijes si une tmi fal gabimet te cilat i bej une?? ateher secili do te kishte menduar une mund te bej qfar dua, te vras njeri, te vjedh, se jam i sigurt se dikush mi fal gabimet e mia????? me te vertet diqka absurde dhe e pakuptueshme? nje thenje e MUHAMMEDIT as eshte nje ashtu edhe ALLAHU i madherishem thot ne KURAN << ASKUSH NUK MUNDET TA BART PERGJEGJSIN E DIKUJT TJETER>> qdo njeri do te jep LLOGARI per veten e tij para Zotit diten e gjykimit!!!!! te nderuar vellezer mendoni mir per ket qeshtje se askush nuk do te na ndihmon ne amshim pos Meshira e ALLAHUT xh.sh