Bekim Fehmiu

[Antiproanti]

Bekim Femiu, rrëfimi për gruan serbe dhe fëmijët




Nuk e ka fshehur kurrë mallin për Shqipërinë

Bekim Fehmiu u bë i famshëm me filmin “Mbledhësit e puplave”, në vitin 1976. Deri në atë kohë, ai kishte studiuar dhe ishte bërë i njohur nga shumë shtëpi filmi nëpër botë. Ai është aktori i parë shqiptar i filmit dhe i teatrit, i cili ka luajtur me sukses në filmat dhe skenat e gjithë hapësirës së ish-Jugosllavisë. Ka qenë një nga personalitetet që ka lënë gjurmë në kinematografinë ballkanike, por mbi të gjitha, ai është i madh për kontributin artistik në kinematografinë botërore.

U martua me aktoren Branka Petriç dhe kishte dy djem. Shqipërinë e ka vizituar në vitin 1972 dhe nuk e ka fshehur kurrë mallin që kishte për të. Në të gjithë hapësirën ballkanike është gati në përmasat e një miti. “Njeriu nuk duhet të fajësojë për diçka që i ndodh as babanë as vëllezërit, as fqinjën, as perënditë, por vetëm veten. Njëra nga tragjeditë tona lidhet me atë, që duke jetuar për shekuj së bashku nuk kemi mësuar nga njëri- tjetri, por dhe kur e kemi bërë këtë kemi mësuar vetëm të keqen”,-shprehej ai.

Rolet e tij kryesore kanë qenë në “Prova speciale”, “Odiseja”, “Aventurieri”, “Rruga”, “Vitet e nxehta”, “Dezertori”, të cilat përmenden si kryevepra. Nga filmat e para ka qenë “Ko puca otvorice mu se”, “Vitet e nxehta”, “Protesta”, “Eskadrionet e partizanëve” dhe “Të kuq dhe të zinj”. Ai ka bashkëpunuar me John Huston, Olivia de Havilland, Ava Gardner, Robert Shoë, Dirk Bogart, Sharl Aznavur, Irene Papas,Claudia Cardinale etj.

Ka interpretuar në shqip, serbisht, maqedonisht, turqisht, në gjuhën rome, në spanjisht, anglisht, frëngjisht dhe italisht. Bekim Fehmiu është një nga artistët më të mëdhenj shqiptarë. Nga viti 1987, kur në mënyrë demonstrative braktisi shfaqjen “Madame Kolontine” të Anete Playel, ku luante Leninin dhe Stalinin, në teatrin jugosllav të dramës, ai i dha lamtumirën aktivitetit artistik në Jugosllavi.

Pas disa kohësh mori dhe vendimin për t'i dhënë fund karrierës edhe në aktivitetet artistike botërore. Pak kohë më parë në Jugosllavi është botuar libri me kujtime i Bekim Fehmiut, “Shkëlqim dhe frikë”, në të cilin përshkruhet periudha që nga lindja e tij në Sarajevë, duke përfshirë gjithçka deri në vitin 1955, kur u pranua në teatrin e dramës së Prishtinës.

Fehmiu u gjet i vdekur në apartamentin e tij në Beograd më 15 qershor 2010. Ai ishte 74 vjeç kur i dha fund jetës. Fëmijëria dhe e tyre ka filluar nënë të ndryshme të vendit, tani jetojnë në Beograd. Branka dhe Bekimi kishin dy fëmij dhe përkatësisht dy djem, Uliksin dhe Hedonin.

Janë njohur në të njëjtin ambient pune, nga ku janë dashuruar dhe kanë lidhur fatin e jetës së përbashkët. Branka Petriç, e lindir para luftës, në Novi-Vinodollski në një familje bashkëkohore, edhe në këtë intervistë teksa flet për vendlindjen e saj, i kujtohet udhëtimi i përditshëm përmes baltës, nga fshati deri në gjimnazin e Zemunit.

Kjo ishte rruga e cila më vonë pasoi dhe suksesin në akademi për film dhe teatër. Aktrimin e ka filluar shumë herët. Shijen e parë të punës me djersë e ka ndierë në seksionin e dramaturgjisë në shkollë, shije kjo me të cilën vazhdon të jetojë edhe sot.

Pasi përfundoi akademinë e ajo u bë anëtare e Teatrit Popullor të Dramës në Beograd, teatër ky me një një eksperiencë pune tridhjetëvjeçare. Branka ka shtatëmbëdhjetë vite punë në skenë. Ndërsa Bekimi lindi më 1 qershor 1936 në Sarajevë. Fakultetin e Artit Dramatik e kreu në Beograd nga vitit 1956 deri në vitin 1960, në klasën e profesorit Mate Milosheviç.

Famën e arriti me filmin “Mbledhësit e puplave” të Aleksandër Sasha Petroviçit, në vitin 1967. Karrierën e ka zhvilluar jashtë, dhe sidomos në Itali, ku ka punuar me regjisorin Dino Laurentiso. Ka bashkëpunuar edhe me Xhon Hjuston, Avo Gardner, Sharlo Azbavuron dhe të tjerë. Në këtë intervistë Branka dhe Bekimi tregojnë njohjen e tyre, mënyrën si janë dashuruar dhe peripecitë e jetës gjatë asaj periudhe. Sot aktori i mirënjohur nuk jeton më, i ka dhënë fund jetës në 10 qershor 2010. Nga raportimet e e medieve serbe, ai u vetvra me armen e regjistruar në emrin e tij.

Në akademi jeni njohur me Bekimin?

Branka: Mua më pëlqejnë djemtë nga periferia, por dashuria mes nesh ka lindur në akademi. Ajo lindi shumë vonë. Me të mbaruar akademinë të dy jemi angazhuar në të njëjtin teatër. Unë i mbeta besnike teatrit ndërsa Bekimi pas suksesit në filmin “Mbledhësit e puplave” u bë artist i lirë.

Megjithatë, ju kujtohen çastet e para të takimit tuaj të parë?

Bekimi: Natyrisht që po. Më 1963, tri ditë pas mbarimit të shërbimit ushtarak, bridhja nëpër Beograd, pa banesë e vetëm me ndonjë dinar në xhep. Atë ditë, data shënonte 12 gusht i vitit 1963, më vjen një telegram nga Novi-Vinodallski prej Brankës. Në telegram ajo më shkruante:“Eja, nëse je i lirë dhe nëse do të luash në film!”.

Unë vendosa të shkoja, pasi isha vërtet i lirë dhe kisha dëshirë të luaja një një film. Kështu ndodhu u nisa për të takuar Brankën, por nuk e mendua kurrë që do të lidhnim bashkë jetën.

Kjo ishte periudha kur lindi dashuria mes jush?

Branka: Atëherë u takuam, ishte hera e parë që takoheshim të dy, ndërsa u kurorëzuam në vitin 1968. Unë ende vazhdoja të jetoja jetoja në dhomën time në fshat, por tani jo më vetëm, me Bekimin. Një pjesë e mirë e jetës në këto vite më ka kaluar duke pritur autobusin për në Beograd, ndërsa Bekimi xhironte shumë, në shumicën e rasteve xhironte jashtë.Ai qëndronte shumë pak në shtëpi, ndërkohë që unë isha shtatzënë me fëmijën e parë.


A ju vinte keq që s’e kishit burrin në shtëpi gjatë kësaj periudhe?

Shpesh gratë më flisnin për këtë gjë, saqë ndonjëherë mendoja se këtu ka diçka. Njerëzit kanë nevojë për njëri-tjetrin në çdo moment, nëse mungesa zgjat dashuria mund të humbasë. Gjithmonë këtë kam menduar dhe në fakt kam pritur por ia kam dalë. Megjithatë, kam qenë e qetë gjithmonë kur Bekimi ka munguar për një periudhë të gjatë kohe, edhe pse nuk e kam pasur të lehtë. Më ka dhënë zemër nëna, ndërsa unë mendoja se jam Penelopa që e pret Uliksin.

Djali juaj i vogël quhet Hedon, pse ky emër?

Bekimi: Emri është vendosur Hedon, pasi ishte dëshira e Brankës. Ndërsa domethënia e emrin vjen nga emri i nënës sime, e cila quhej Hedije.

Për Brankën lindja e fëmijës do të thotë largim nga puna?

Branka: Unë mendoj se me lindjen e fëmijës më shumë fitohet se humbet. E vetja gjë që më vjen keq është fakti pse nuk kemi edhe ndonjë fëmijë tjetër. Bekimi: Më është dashur kohë ta bindi Brankën që të kemi edhe ndonjë fëmijë. Unë dua shumë fëmijë, dymbëdhjetë madje. (Qesh) Dëshira ime ka qenë që gjithmonë të kem një familje të madhe me shumë fëmijë, por kjo në fakt nuk u realizua pasi unë kam vetëm dy djem.

Sa kohë të lirë keni për fëmijët?

Çdo minutë të lirë ia kushtojmë vogëlushëve. Pjesën më të vështirë e kemi në mbrëmje, nëse duam të shkojmë në ndonjë premierë. Atëherë ata mbeten me tezën Jejan, e cila është si anëtare e familjes sonë. Shpesh dalim të shëtisim me ta.

A i flasin fëmijët gjuhët e prindërve?

Branka: Shqipen më shumë e kuptojnë se sa flasin. Uliksi djali i madh shpesh shkon te gjyshja në Prishtinë, ku duke luajtur me fëmijët, ka arritur të flas gjuhën e babait, gjuhën shqipe shumë mirë. Bekimi: Ata edhe i kuptojnë edhe i flasin gjuhët e prindërve, por megjithatë më mirë dinë gjuhën e nënës. Ka katër vjet që Branka nuk ka xhiruar asgjë të rëndësishme dhe këtë e ka bërë vetëm nga dashuria për të rritur fëmijët e saj. Ajo është aktore e dëshmuar kaherë. Marrë nga Zëri.info

Rolet

Ai ka aktruar në 41 filma deri në vitin 1998. Ai ka pasur role në shqip, serbokroatisht, spanjisht, anglisht, në gjuhen frënge, italisht, maqedonisht e të tjera. Fehmiu ka lënë një përshtypje të madhe me stilin e tij prej një intelektuali të madh dhe një aktori që ka ditur ta bëj edhe jetën e tij një lojë. Ka shkruar një pjesë të autobiografisë në librin “Mrekullueshëm dhe Tmerrshëm”, ndërsa për më shumë se një dekadë është tërhequr nga skena publike dhe nuk ka dhënë as intervista. Aktori me famë botërore, për publikun shqiptar kujtohet me filmin "Përgjithmonë Xhulia".
http://www.botasot.info/kultura/2626...e-dhe-femijet/

[sirena_adria]

VIZITA E AKTORIT BEKIM FEHMIU NË SHQIPËRI NË VITIN 1972

SHKODRAWEB Media

[sirena_adria]

BEKIM FEHMIU - “Dua më shumë Shqipërinë”

Vizita e dytë e tij në Shqipëri - Viti 2001 .


https://fjala.al/2020/06/19/bekim-fe...lmave-te-huaj/

[sirena_adria]

Një ikonë e papërsëritshme si BEKIM FEHMIU

Bekim Fehmiu paraqet personalitet që zakonisht një populli mund t’i ndodhë vetëm një herë gjatë një shekulli, e pastaj të vazhdoj të jetojë për shumë shekuj.

Ai madje pat refuzuar të ndryshonte emrin e tij për dhjetëra miliona dollarë nga një shtëpi e njohur producente italiane filmash, e cila kërkoi që talentin e tij ta paraqes si talent italian. I vetmi nga e gjithë Evropa Lindore, ai luajti në shumë filma amerikanë e evropianë me shumë yje botërore.

Bekim Fehmiu kishte një personalitet unik, por zotësia e tij artistike ishte e tillë që ai të mund të luante dy personazhet e pazgjedhur. Në pyetjen: Çfarë korrelacioni mendoni se keni me personazhet Cagliostro dhe Balsamo, ai u përgjigj: Ne të gjithë mbajmë maska të ndryshme për arsye të ndryshme. Ne mbajmë disa maska, sepse ato përfaqësojnë vërtet atë që duam të jemi. Të tjerët, ne i veshim ato, sepse nuk kemi guximin të përballemi me atë që është me të vërtetë poshtë ose sepse je ajo që dikush tjetër do të kishte nevojë që ne të jemi.

Përveç zotësisë së tij, Bekimi ishte edhe shumë i saktë dhe i disiplinuar, kur merrte ndonjë rol qoftë ai kryesor apo edhe dytësor, ai duhet ta perfeksiononte atë deri në përsosshmëri.

Bekimi ishte i përkushtuar në punë. Ai aty garonte me të gjithë por dhe me veten e tij. Kur duhej të luaj në film tek burri i artistes Michel Morgann, atëherë një muaj mësoi intensivisht gjuhën frënge. Por projekti dështoj. Për filmin ” Aventurierët” duhej të mësoj të luaj golf, sport i rëndë dhe i rrezikshëm.

Ishte aq i qëndrueshëm, por edhe mbahej për gjërat që për të ishin thelbësore. Kur e thirri Dino de Laurentis për filmin “Odiseu”, regjisori Francesco Rossi ishte kundër zgjedhjes së tij.

U shpreh: Nuk vie në konsideratë. Është i ri.

E Dino e ndërpreu dhe ia ktheu: Perënditë përherë janë të ri.

Bekim Fehmiu u përket aktorëve të rrallë vendorë që shijuan famën botërore.


/ KultPlus.com

https://www.kultplus.com/filmi/nje-i...ekim-fehmiu-2/

[sirena_adria]

Mbahet ceremonia për nderë të jetës dhe veprës së aktorit Bekim Fehmiu

Kino Armata është vendi që u zgjodh për tu mbajtur një aktivitet shumë i veçantë. Ceremonia përkujtimore për nder të jetës dhe veprës së aktorit kosovar me famë botërore, Bekim Fehmiu, përcjell KultPlus.

Në këtë ceremoni ishte i pranishëm Kryeministri i Kosovës Albin Kurti, i cili në fjalimin e tij Fehmiun e cilësoi si një ndër figurat qendrore të identitetit tonë kulturorë. Ai u zotua se Qeveria e Kosovës në bashkëpunim me institucionet e kulturës, me kujdes do ta kurojnë një program vjetor dhe të përhershëm për nder të tij.

Aty gjithashtu u ndanë çmimet vjetore për kinematografi nga Ministria e Kulturës, Rinisë dhe Sportit.

Çmimi Kombëtar për vepër jetësore “Bekim Fehmiu” iu nda Afrim Spahiut, kurse çmimin vjetor për kinematografi e mori More Raça.

Ndërsa Ministri i Kulturës, Rinisë dhe Sportit, Hajrulla Ceku bëri të ditur vendimin mbi emërimin e grupit punues për hartimin e planit shtetëror për nderimin, mbrojtjen, dokumentimin dhe promovimin e veprimtarisë së Bekim Fehmiut.

Në këtë ceremoni gjithashtu fjalën e morën: Agon Fehmiu, përfaqësues i familjes Fehmiu, miku i ngushtë i aktorit Milazim Salihu dhe aktori Enver Petrovci.

/ KultPlus.com

https://www.kultplus.com/lajme/mbahe...-bekim-fehmiu/

[sirena_adria]

Ceremonia përkujtimore në 85-vjetorin e lindjes së Bekim Fehmiut

[sirena_adria]

Ati im, Bekim Fehmiu

Nga Uliks Fehmiu


Uliks Fehmiu, në një tekst të botuar në ‘Filozofskimagazin’, rrëfen shkurt dhe bukur historinë e të atit, aktorit të madh, Bekim Fehmiu.

Për të folur për të atin tim, Bekim Fehmiun, më duhet së pari të flas pak për gjyshin tim Ibrahimin. I lindur në vitin 1892, në Gjakovë, në një familje tregtarësh dhe intelektualësh, ka përfunduar shkollën për mësues dhe medresen në Shkup. Biografia e gjyshit tim më shkurt mund të rrëfehet në shembujt e emrave të fëmijëve të tij të cilët i kishte emëruar personalisht, duke u munduar që këta emra të jenë shqiptar (në vend të emrave turqisht dhe arabisht, që ishin të zakonshëm), emra që në mënyrë simbolike flasin për idealet të cilat i kishte ndjekur.

E bija më e vjetër, Besa – fjalë e nderuar, betim dhe një lloj shenje mbrojtëse te shqiptarët; Shpresa – shpresa për ditë më të mira për popullin shqiptar; Bashkim – i biri i parë – bashkimi i popullit shqiptar; Arsim – edukimi i popullit; Fatmir – fati i mirë për popullin; im atë Bekim – bekim për popullin; Afërdita – mëngjesi është afër popullit shqiptar; Luljeta – lulja e jetës.

Me libër dhe me pushkë në dorë, ka qenë dora e djathtë e Bajram Currit, udhëheqësit të kryengritjes se shqiptarëve kundër turkut, në vitin 1912. Si njeri ndër mësuesit e parë shqiptar, i dedikohet edukimit të popullit dhe hapjes se shkollave si në Kosovë, ashtu edhe në Shqipëri. Për këtë pushteti serbo – malazez e dënon me vdekje. Në kohën e Mbretërisë se Jugosllavisë, e ndjekin si mbështetës i Bajram Currit dhe i Fan Stilian Nolit. Gjyshin e ndjek edhe kryetari i Shqipërisë Ahmet Zogu, kërkon peng për kokën e tij mija dukat. Në vitin 1929 është arrestuar dhe izoluar në Valevë. Për këtë kohë, familja e tij jeton në Gjakovë, për t’u depërtuar të gjithë së bashku në Sarajevë, në vitin 1931, ku përveç tre fëmijëve të lindur, vijnë në jetë djemtë Arsimi, Fatmiri dhe, në vitin 1936, i ati im Bekimi.

Në vitin 1939, pas okupimit të Shqipërisë nga italianet, kalojnë në Shkodër ku gjyshi bëhet drejtor didaktik i shkollave fillore, ku edhe i lind e bija Afërdita. Pas rënies se Mbretërisë se Jugosllavisë në vitin 1941 familja kthehet në Kosovë, në Prizren, ku ai vazhdon punën edukative dhe patriotike. E arrestojnë edhe gjermanët. As në kohën e re të Jugosllavisë Socialiste nuk ndalet rrethi i golgotës ndaj familjes Fehmiu. Gjyshin e arrestojnë dhe pas një procesi të montuar dënohet. Pas lirimit nga burgu vdes shpejt në vitin 1951.

Gjyshja ime Hedija, e lindur në Gjakovë në vitin 1908, ka ndjekur rrugën e gjyshit dhe të gjitha problemet. I ati im mendon se nuk ka gjetur mjaft fjalë adekuate për të përshkruar e gjithë atë që ka duruar dhe ka bërë nëna e tij. Gjenerata e babait tim Bekimit është gjenerata e parë në historinë e Prizrenit e cila tërë shkollimin e ka kryer në gjuhën shqipe – nga shkolla fillore deri te gjimnazi. Pas gjimnazit babai bëhët anëtar i dramës shqipe në teatrin kombëtar rajonal – teatri i vetëm profesional në Prishtinë (përkatësisht në Kosovë). Akademinë e teatrit në Beograd e regjistron në vitin 1956, në klasën e profesorit dhe drejtorit të njohur Mate Milosheviq. Kalon provimin dhe pranohet me kushtin që të mësojë gjuhën serbo-kroate. Teatri i Prishtinës i ndan bursë, por mallkimi të cilin e kanë shënuar “zotërat” politik në familjen Fehmiu e ka kapluar edhe babanë tim. Pas dy muajve ia ndërpresin bursën. Fal rektorit të Akademisë Dushan Matiq fiton shkollimin deri në fund të studimeve.

Shpejt e mëson gjuhën serbo-kroate, që në vitin 1960 të bëhet anëtari i rregullt i teatrit më të mirë – i teatrit të dramës jugosllave. Edhe në ditët e sotme profesorët në akademinë e teatrit (Fakulteti i arteve dramatike) e përmendin babanë tim si shembull i talentit të jashtëzakonshëm dhe pas gjithash student i çmuar, dhe unë si student i po të njëjtit fakultet i kam dëgjuar këto. Deri në vitin 1967, kur jep dorëheqje në teatrin e dramës jugosllave për shkak të trajtimit të keq, bëhët artist i lirë, ka luajtur më shumë se 40 episode, role dytësore dhe disa kryesore, duke përfshirë edhe rolet në Atelje 212. Dy herë ka qenë asistent i regjisë te profesori Milosheviq në Rikardin III dhe Otkriću Dobrice Ćosića. Xhiron edhe filmat Roj, Put, Tople godine, Protest, Deps, Pavle Pavloviq etj.

Pas suksesit të madhë të filmit ‘Skupljači perja’ (Mbledhësi i puplave) me regji të Aleksander Petroviqit, ku luan rolin kryesor – Beli Bor (filmi është lauruar me dy çmime në festivalin e filmit Cannes në vitin 1967 dhe është nominuar për Oskar në vitin 1968.), fillon karriera e tij ndërkombëtare dhe bëhet ylli i parë botëror nga ky rajon dhe nënshkruan marrëveshjen shumëvjeçare me producentin italian Dino de Laurentis. Bëhët krenaria e ish Jugosllavisë. Kryesisht xhiron në Evropë, SHBA, Amerikën Jugore, Afrikë dhe Azi. Ka luajtur në gjuhën shqipe, serbo-kroatisht, maqedonisht, rome, turqisht, spanjisht, anglisht, frëngjisht dhe në gjuhën italiane.

Edhe sot shikohen filmat e njohur dhe serialet televizive në të cilat ka luajtur, siç janë Odiseja e Homerit me Irena Papas, Avanturistët me Candice Bergen dhe Olivia de Havilland, ku ka luajtur rolin kryesor – pleibojin Porfirija Rubiros, Dezerter me John Huston, me Richard Crenn, Chuck Connorsom; Licenca për të vrarë me Avom Gardner, Dirko Bogard, Timothyje Dalton…, Java e zezë e John Frankenheimera me Martheo Keller, Libera, dashuria ime me Claudio Cardinale, Salon Kitty me Ingrid Thulin, Helmut Berger…dhe shumë tjerë.

Për të fituar rolin kryesor në produksionin e filmit multibuxhetor të Paramountoves Avanturistët (The Adventurers, 1969), me regji të Leëis Gilbert i është dashur të mësoj gjuhën angleze për 10 javë. Rolin e ka fituar në vitin 1968, kur kam lindur unë. Në nder të babait tim është organizuar pritje e madhe në hotelin Pierre në New York ku është ai, në shoqërinë e yjeve tjerë të filmit Avanturistët (Me Olivia de Havilland, Candice Bergen, Anna Moffo, Ernest Borgine, Ferndando Reyom, Rossano Brazzije, Charles Aznavouro…), me ftesa të veçanta të zgjedhura është prezantuar si ylli i ri i filmit. Në këtë rast babai im ka mbajtur të stilizuar kostumin kombëtar shqiptar.

Ka xhiruar më shumë se pesëdhjetë filma në shumicën e tyre ka luajtur rolet kryesore. Në shenj proteste për shkak të propagandës antishqiptare dhe përhapjen e urrejtjes ndaj popullit shqiptar, babai im në vitin 1987 demonstrativisht lëshon shfaqjen në Beograd Madam Kollontaj(Agnete Pleijel) ku demonstron rolin e Leninit dhe Stalinit dhe përshëndetët publikisht me aktivitetet artistike në ish Jugosllavi.

Roli i fundit të cilin e ka luajtur për televizionin italian ka qenë Josipi i shenjt në filmin Djali me emrin Isus (Un bambino di nome Gesù, 1987.) me regji të Franc Rossi, i cili është shfaqur edhe në televizionin amerikan. Skenaristi dhe producenti Francesco Saardamagli ka thënë : “Bekim Fehmiu është i vetmi aktor internacional nga vendet komuniste lindore i cili ka xhiruar në perëndim, përreth 20 vite, duke gdhendur perden e hekurt, deri te shfaqja e Gorbaçovit dhe rënia e murit të Berlinit.”

Filmi i fundit të cilin e ka xhiruar është Gjingis Kan(Gengis Khan, 1992.) me regji të Kena Annakin në të cilin ka luajtur edhe Charlton Heston.

Pas Aleksandër Moisiut, aktorit nga gjysma e parë e shekullit XX, babai im aktori i parë internacional shqiptar në gjysmën e dytë të shek XX.

Shpërbërja e Jugosllavisë, luftë e tmerrshme vëllavrasëse, shkatërrimi i Vukovarit, bombardimi i Dubrovnikut, rrethimi disavjeçar i Sarajevës, lufta në Kosovë, bombardimi i Republikës Federale të Jugosllavisë kanë bërë më shumë që babai im të tërhiqet. Është tërhequr nga skena, çka për aktorin është agjenti më i fuqishëm dhe më i bukur. Është tërhequr në heshtje – në protestë, Hamleti kishte thënë “…ka mbetur heshtja”.

Përktheu: Saranda Rugova


/ KultPlus.com

https://www.kultplus.com/lajme/ati-im-bekim-fehmiu-3/

[sirena_adria]

Bekim Fehmiu për “Variety” më 1993: Nuk është e lehtë të jesh shqiptar në Serbi

Nga: Aurenc Bebja

Revista “Variety”, më 14 prill 1993, në faqen 75 ka botuar intervistën e gazetares Deborah Young me aktorin e famshëm shqiptar, Bekim Fehmiun. Shkrimi është si më poshtë.


“I vetmi superyll i vërtetë i dalë ndonjëherë nga Jugosllavia, aktori i filmit dhe teatrit, Bekim Fehmiu, është i njohur më së shumti për karrierën e tij unike në Hollivud – si plejboj amerikano-jugor te ‘Aventurierët’ e ‘Paramount’-it më 1970.

Ai ishte gati për një kalim në Hollivud, pasi u bë yll ndërkombëtar me ‘Mbledhësit e puplave’. Ky shans i erdhi në momentin e fundit, kur një aktor rus, cigan i vërtetë, u largua.

Dy dekada më parë Fehmiu e vizitoi botën si superyll i ardhshëm. Tani përpiqet të mbijetojë në një Beograd të shkatërruar nga lufta, si shqiptar i izoluar dhe i rrethuar nga lufta.

Kur ‘Mbledëshit …’ morën çmim të madh në Kanë, dhe një audiencë amerikane më 1968, Fehmiu papritmas kërkohej. Gruaja e Dino De Laurentisit, Silvana Mangano, donte që ai të luante me të te ‘Edipi mbret’, por një angazhim tjetër e prishi atë projekt. Ndërkohë, gruaja dhe djali i Lewis Gilbertit panë ‘Mbledhësit …’ dhe regjisori i dha atij rolin e vrasësit të zonjave – Dax Xenos te ‘Aventurierët’.

Fatkeqësisht, kur gjithçka u tha dhe u bë, Fehmiu kaloi nga ‘Mbledhësi i lumtur’ në një fatkeq. Filmi prej 15 milion dollarësh – një nga më të shtrenjtët të realizuar deri në atë kohë – dështoi; Fehmiu mori përsipër një pjesë të madhe të fajit. Ai i shuajti shpresat e tij në Hollivud.

‘Gabimi i madh i Gilbertit ishte të qenit shumë besnik ndaj romanit të Harold Robbins’, thotë Fehmiu, duke u kthyer prapa në kohë. ‘E bëri atë sikur të ishte duke përshtatur ‘Luftën dhe Paqen’’.

Si 57 vjeçar, Fehmiu jeton në kryeqytetin serb, në Beograd. Edhe ai luajti rregullisht role dytësore në bashkëprodhime të huaja dhe pavarësisht se ishte ylli më i madh i Jugosllavisë në vitet 1960’70, një aksident i rëndë automobilistik e pengoi atë të interpretonte – nga viti 1978 deri në 1981. Edhe pse herë pas here ka xhiruar filma ose seriale televizive jashtë vendit, mendja e tij është fiksuar në luftën që ka copëtuar vendin e tij.

‘Nuk jam i interesuar të aktroj për momentin’, tha Fehmiu për ‘Variety’. ‘Jam shumë i shqetësuar për të gjithë situatën këtu’.

Ai aktualisht mbështet shkollimin e katër të afërmve të tij pasi lufta shkaktoi mbylljen e disa shkollave. ‘Duhet të bësh punën tënde në çdo mënyrë që mundesh’.

Fehmiu pranon se jeta nuk është e lehtë për të si shqiptar në Serbi. Ai jeton me gruan e tij dhe dy djem, njëri prej të cilëve, Uliksi, është aktor i ri në ngritje. Por, pavarësisht luftës dhe persekutimit të grupeve etnike, Fehmiu thotë se nuk do të largohet nga Beogradi. ‘Arratisja është gabimi më i madh. Ka serbë, shumë progresistë, por shumica e intelektualëve janë larguar nga vendi. Unë do të qëndroj dhe do të vdes këtu nëse kjo është e nevojshme”. /Darsiani/


Kultplus.com

https://www.kultplus.com/filmi/bekim...ar-ne-serbi-4/