Adem Demaçi

[Llapi]

vazhdim
ME RASTIN E 70 VJETORIT TË LINDJES


ADEM DEMAÇI DHE RAMBUJE

Reçaku ishte një kthesë e madhe, edhe për diplomacin perendimore, kështu që më, nuk kishte dyshim, se pritej vetum, shkaku më i vogël, që ajo të sulmohej. Aty u vranë 51 shqiptarë.

Këshilli i Sigurimit i OKB-ës, kërkojë të bëhen menjëherë, hetime, nga Tribunali i Hagës, për krimin në fshatin Reçak.Pas shumë zhagitjeve, dihej se Beogradi nuk do pranonte një gjë të tillë. Ambasadori Walker u tërhoq nga Kosova dhe kjo ishte shenjë paralajmeruese se në Kosovë do të kishte bombardime.

Por zotri Petrich, i përfshirë tani në negociata, kërkon që Grupi Kosovar të shkon në Vjenë, ku atje, do të fillonin negociatat, në mes Bashkësis ndërkombëtare dhe palëve në konflikt. Delegacioni shqiptar do të duhej të ishte në përbërje: Rugova, Agani, Edita Tahiri dhe Bujar Bukoshi nga LDK si dhe nga LBD-ja Qosja, M. Hajrizi dhe Hydajet Hyseni si dhe nga UÇK-ja Adem Demaçi, Hashim Thaçi dhe Bardhyl Mahmutaj.

Adem Demaçi kishte kërkuar që ky delegacion së pari të shkojë dhe të takohet në Tiranë së bashku me udhëheqjen e Shqipërisë, të harmonizonin qëndrimet dhe pastaj të shkonin në Vjenë.

Pra ai kërkonte një platformë gjithë-shqiptare për bisedime...

Por është shumë interesenate, se pse Franca pengoi takimin e Konferencës që të mbahej në Vjenë dhe ajo ishte kryesorja që ndërhyri dhe i ndrroi kahjet dhe destinimin Konferences... Franca del me propozimin që të mbahet takimi në territorin e saj dhe atë me emrin Konferenca paqësore për Kosovën.


PËRBËRJA E DELEGACIONIT


Tani më ishte e qartë se një konferencë për Kosovën do të kishte. Pritej vetum shpallja e delegacioneve. UÇK-ja akoma nuk ishte prononcuar për emrat që do të mirrnin pjesë. Dihej se së shpejti do të bëhej një takim në mes Demaçit dhe Shtabit të UÇK-ës dhe se aty nga Jakup Krasniqi i thuhet Demaçit se së shpejti vetë ata do të shpallnin emrat e pjesmarrësve.

Demaçi ne atë takim, kishte shprehur haptazi mendimin e tij, se në atë Konferencë do të ketë tentime, që çështja e Kosovës të kthehet mbrapa dhe me legalizimin nderkombëtar të bëhej kontrolli serb mbi Kosovën. Pas kthimit të tij në zyren e Demaçit në Prishtinë shkojnë zoti Hill dhe Petrich të cilët dëshironin të dinin nga ai se " a do të mirrte pjesë në Konferencen e Rambujesë?"

Kur ishte hapur diskutimi për përbërjen e UÇK-ës, kishte këmbëngulur këmbë, që në atë delegacion të ishte Albin kurti, lideri i njohur studentorë i protestave të 1 tetorit të vitit 1997 dhe pikërisht ishte kjo që u kishte dhënë shpresë se ai, demaçi pra, do të shkonte në Rambuje.

Pra mendohej se delegacioni i UÇK-ës do të ishte me këtë përbërje: Adem Demaçi, Hashim Thaçi, Bardhyl Mahmuti dhe ndoshta Albin Kurti,,, të tjerët nuk do t'i përmend nga subjektet politike, sepse tek e fundit edhe nuk ishte fortë me rëndësi përbërja e tyre.

Pak ditë më vonë Adem Demaçi i bënë thirrje publike Shtabit të UÇK-ës, që të mos shkohet në atë Konferencë sepse atje në Rambuje ofrohej një autonomi kulturore për Kosovën në kuadër të Serbisë dhe vazhdimin e robërisë së Kosovës. Në faktë Ademi, në biseda koinfedinciale mendonte; se ndoshta s'kemi qare pa shkuar por thoshte ai" të mos krijojnë përshtypjen keta nderkombetaret se shqiptaret janë të gatshëm të pranojnë çkado që u qitet në tavolinë."

Adem Demaçi bëri thirrje publike që të bojkotohet ajo konferencë. Të mos harrojmë se vetum pak ditë më herët ai kishte shkuar në Likoc dhe Dragobil dhe se atje ishin marrë vesh se si të vepronin. Pra Ademi doli kundër saj. Mbajeni mirë këtë sepse mu kësaj deklarate do t'i referohemi ma vonë në momentin kur do të nënshkruhet dokumenti...

Pas thirrjes së Ademit për bojkotimin e Rambujes, ku po pregaditej dhe ku po i ofroheshin Kosoves prangat e reja, Shtabi I përgjithshëm i UÇK-ës del në mënyrë të befasishme dhe publikon emrat që për kë ishte befasi. U komunikua vendimi që SHPUÇK-ës shkon në Rambuje me këtë përbërje:

Hashim Thaqi,Azem Syla, Xhavit Haliti, Ramë Buja dhe Jakup Krasniqi. Pra befasia ishte se Bardhyl mahmuti nuk ishte në atë delegacion.Nga LDK-ja ishin; Rugova, E.Tahiri, Idriz Ajeti dhe Fehmi Agani, Qosja, Hydajet Hyseni dhe Mehmet hajrizi nga LBD-ja dhe B,Kosumi si dhe veton Surroi dhe Blerim Shala si të " pavarur".

Natyrisht së bashku me ta ,ishte dhe suita e tyre dhe këshilltar të shumtë...


KËSHTJELLA E RAMBUJES


Delegacioni shqiptar ishte në përbërje të plotë, pasi këtij takimi, me nji ditë vonesë i bashkangjitet edhe z. Thaçi.

me të mbërritur Delegacioni, fare pa e ditur, se cili do të jetë dokumenti nismetar, bazë i bisedimeve IBRAHIM RUGOVA DEKLAROHET HAPTAS SË BASHKU ME IDRIZ AJETIN SE JANË TË GATSHËM TË NËNSHKRUAJNË, CILIN DO DOKUMENTË QË OFROJNË TË HUAJTË...Pra që në fillim të Konferences, që në ditën e parë, Rugova manifeston haptas, qëndrimin e tij nënshtrues dhe qyqar...

Dhe kjo kishte bërë, që ne ekipin e LDk-ës të vije deri një ftohje mardheniesh dhe mospajtimesh në njërën anë Rugova me Ajetin dhe Bukoshin dhe në anën tjetër prof Agani. Për Edita Tahirin nuk dihej se cili ishte qendrimi i saj...


Roli i Qosjes kishte qenë më shumë ai i një Rilindasi të së kaluares sepse shifej qartë që përpos mendime hiperbolike të ideve naimfrsheriane ai nuk do të ishte fortë i dobishëm gjatë punëve të Konferences...
Që nga dita e parë Rugova kishte filluar për ta bërë atë që dinte më së miri për ta bërë: dehjen nga pijet alkoolike dhe tymosjen e cigareve. As edhe në asnjë grup, ai nuk ishte lodhur për të marr pjesë, për të diskutuar, për të shqyrtuar dokumentet e ofruara. vetum nji herë do të mirrte pjesë dhe ajo do të ishte në grupin punues të cilët do të duhej të akordohej se sistemi ¨zgjedhor a do të ishte presidencial apo parlamentar.

Dhe këtu ai definitivisht do të thyhej me prof Fehmi Aganin( deshmitar Edita Tahiri dhe Adnan merovci, pak me shumë do të lexoni ne vazhdim të shkrimit - verejtja ime)e që kjo do të vazhdonte edhe pas kthimit nga Rambujeja.

Duhet cekur një gjë: të gjitha dokumenet bazë të cilat diskutoheshin në konferencen në Rambuje, të njejten ditë, nëpërmjet faksit i dergoheshin Adem Demaçit në Prishtinëm dhe ky pastaj po ashtu të njejten ditë, pasi i konsultonte dokumentet me ekipin e tij, ua kthenin delegacionit tonë në Rambuje.

Pra, në një mënyrë, Ademi ishte në Rambuje.

[Llapi]

ME RASTIN E 70 VJETORIT TË LINDJES SË ADEM DEMAÇIT

NGA VAZHDIMI

Pra siç thamë më lartë, të gjitha dokumentet bazë, i dërgoheshin Ademit, me faks në Prishtinë, dhe ky pasi i konsultonte ato, u a kthente mbrapa në Kështjellë, çë do të thotë, se delegacioni shqiptar, e sidomos ai i UÇK-ës, ishin ne rjedha të mendimeve dhe sugjerimeve, nga ana e Ademit.

Gjersa i tërë delegacioni shqiptar mirrte pjesë në mënyrë aktive, nëpër grupe të ndara, z. Rugova, keqberësi dhe përqaresi më i madh e njekohsisht edhe manipulatori i të gjithëve, e me të gjithë, fare s'qante koken, se çfarë po ngjet në Konferencë.Për këtë më së miri dëshmon Adnan merovci njeriu më i afërt i tij. Ky, njeri i paturp dhe pa ndjenja, vazhdonte me pijet e tija, dehese, dhe pikerisht ky njeri, më vonë do ta bënë edhe dehjen e një pjese të popullates.

Të gjithë, pra edhe amerikanët, ishin kthyer nga njeriu kyq e që ky ishte Hashim Thaqi.

Ka ca të pa informuar, të cilët flasin me të dëgjuara,se amerikanet e preferuan Rugoven, por askush nuk thotë se kur, ku dhe në cilën kohë e preferuan ata, njeriun e një qind e një maskave. Është e vërtetë se Rugova ishte i preferuari për bisedime i Francezëve, i Italianëve, i Rusëve, I grekëve dhe kjo është e dëshmuar teksa amerikanët dhe britanikët së bashku me gjermanët si të preferuar e kishin Thaqin apo më mirë me thanë përfaqsuesit e UÇK-ës...

Sa e sa herë, ata morën rrugë për në Dragobil e Likoc, për t'i takuar këta luftetarë. Shtrohet pyetja: përse ata venin jetrat e tyre, për t'u ngjitur atje lartë, teksa e kishin Rugoven në Prishtinë? Për se ata nuk shkonin që ti informonte ky Rugova, por gjenin rrugë dhe dilnin lartë, e drejtë e në Dragobil Sepse edhe ata kishin verejtur që Rugova ishte " i ngordhur" dhe po ashtu gjatë Konferences së Rambujes roli i tij ishte " rol ngordhesire"..

Pra hiqne nga mendja, të gjithë Ju, që thirrni në amerikan, se Ata perkrahen Rugoven. Faktet flasin ndryshe. Edhe pas lufte dihet se me kë erdhen dhe u takuan Ata zyrtaret amerikan; Holbruk, Albright, James Rubin etj...



DOKUMENTI I RAMBUJES

Që të mos e sjellë të gjithën, do të mundohem ta sjell këtu, atë pjesën më të disfavorshmen për ne shqiptarët, e që figuron në atë dokument e ajo është kjo:

Në Dokumentin e Rambujes, parashihej që Kosova të vetqeverisej nga kosovarët, pa ndërruar rrënjësisht strukturën e shtetit të përbashkët serbo-malazez apo, thënë më troç, Kosova në fazën kalimtare do të mbetej nën sovranitetin e Jugosllavis gjegjësisht Serbisë... Pra ishte një lloj koncepti që Kosoven ta nxirrnin nga Serbia por jo edhe nga Jugosllavia. Pra, diçka e ngjashme me Kushtetuten e vitit 1974.


Gjithashtu parashihej me dokumentin e Rambujes që; ushtria jugosllave të stacionohej nëpër kazerma, ndersa ajo do të mundë të dilte, nga ato, me makineri, pas një marreveshje me strukturat - politike, teksa Kufiri do të kontrollohej po ashtu nga Ushtria Jugosllave...

Dhe ky dokument do të duhej të nënshkruhej...

Natyrisht Ademi me ekipin e tij në Prishtinë e kthenë përgjigjen e tij të qartë se është kundër nënshkrimit të këtij dokumenti sipas së cilit Kosova duhej të mbetej në Jugosllavi...


PSE Millosheviqi ose pala serbe nuk e nënshkrojë atë dokument.?
Serbët edhe pse dokumenti ishte shumë i favorshem per ta, në krahasim me palen shqiptare, hezitojnë për ta bërë këtë gjë, sepse dokumenti parashihte po ashtu, që në Kosovë të stacionoheshin forcat e NATO-s, si purgatore të finalizimit të marrëveshjes. Dhe kjo ishte ajo që pales serbe u pengojë dhe nuk donin të nënshkruanin atë dokument..

Ademi mirë e kishte cilësuar shumë kohë më vonë kur thoshte: Zoti na ndihmojë, u mbylli sytë serbëve dhe ata nuk e nënshkruan dokumentin..
Por serbet kishin në programin e tyre diçka tjetër: Shprazjen e Kosoves me shqiptarë dhe popullzimin e saj me element sllav-folës...

Pra dokumenti nënkuptonte edhe këto:

1. Nuk do të bëheshin ndryshime të kufijve të kosovës pa pëlqimin e Asamblesë të kosovës dhe presidentit

2.Gjendja e jashtëzakonshme nuk do të mundej të shpallej pa pelqimin e Kuvendit apo presidentit të Kosovës

3. Zyrtaret e Kosovës do të kenë të drejtë të lidhin mardhenie me jashtë brenda fushave të përgjegjësisë së tyre....


E, të gjitha këto që i ofroheshin Kosoves e që figuronin në Dokument kosova MË HERËT veq i kishte pas...

Dihet që gjatë kësaj kohe, kishte diplomaci fluturuese për në Beograd ku shkojnë; Hilli, Artisari, Primakovi, Klarku etj kush ma heret e kush ma vonë... Por disa ditë më heret, Millosheviqi i kishte dhënë intervistë një gazete amerikanë ku theksonte:" se në Kosovë nuk jetojnë më shumë se 40% të shqiptarëve". Pra ketu është qelësi se pse serbet nuk donin e edhe nuk e nënshkruan dokumentin; sepse në planin e tyre ishte që të luhej në Kosovë si me " Tokë të Djegur"... Më vonë veq e dini arsyen e marrjes së tabelave të kerreve dhe dokumenteve personale nga të dëbuarit...

Dhe, Dokumenti që ishte ofruar Kosoven e linte në Jugosllavi. A thua çka do të bëhej po ta kishin nënshkruar serbët? Por aso kohe edhe zoti ishte në anën tonë...

Delegacioni shqiptar, përpos IBRAHIM RUGOVES DHE IDRIZ AJETIT( ky per shkak moshes më shumë flinte dhe e kishin marrë që ta ketë Rugoba një aleat më shumë) nuk ishin të gatshëm për ta nënshkruar atë dokument e as Fehmi Agani e Edita Tahiri. Vije deri te një zënkë në mes Fehmiut dhe Ibrahim Rugoves teksa ky i dyti do të kërkonte që edhe prof. Agani ta miratonte propozimin e tij për nënshkrim...FEHMI AGANI nuk e miraton.

Hashim Thaqi duke e ditur se nuk guxonte të nënshkruante asgjë pa u konsultuar me Luftetarët e Lirisë ditën e fundit vendosë ta braktisë Rambujen edhe niset për në Lubjanë..

Po ashtu, të njejten ditë, por pak më heret se Thaqi, edhe Adem Demaçi niset, siç u tha aso kohe për në Lubjanë, që t'i nënshtrohet një "operacioni të vogël kirurgjik". Pra, mu në Lubjanë shkon Thaqi për t'u takuar me Adem Demaçin.

Shkuarjen Thaqit për në Lubjanë dhe takimin e tij me Adem Demaçin ia kishin mundesuar amerikanët pasi që ky, vetë Thaçi u kishte thënë se takimi është i domosdoshëm...

Pra Amerikanet e kishin Rugoven në Rambuje apo jo, por ata i siguruan aeroplanin zotit Thaçi që ky të shkonte në Lubjanë dhe të konsultohej me Ademin.( e disa më prrallisin ketu lidhje e pa lidhje - do fiq-viqa me te nime e me te degjume)...


Adem Demaçi i kishte thënë haptas Hashimit, se nënshkrimi i dokumentit do të thotë baras me tradhti Kombëtare...


(?)
Pra ato ditë mbrenda në kështjellë bëhej luftë nervash.


Zonja Olbrajt u thotë se ata amerikanet, janë të gatshëm që tërë delegacionin ta ftojnë për një vizitë ne amerikë e edhe kend të doni nga UÇK-ja vetum e vetum nëse këta do të pranonin të nënshkruanin. Serbet nuk kishin levizur fare nga pozicionet e tyre... SHBA dhe NATO nuk mund të harronin gabimin që kishin bërë me Srebrenicen dhe tani kërkonin shkas për të goditur Serbinë...


Zonja Ollbrajt e siguron delegacionin shqiptarë " Se kurrë s'do të ju lajmë vetum dhe se gjithmonë do të jemi me Ju!"

Fjalë të cilat edhe i mbajti ma vonë...

Në ditën e fundit Hashimi si prijes i delegacionit shqiptarë mbanë këtë fjalima ketu, midis nesh, të cilët kanë ardhë me një paragjykim e të cilët që nga dita e parë ishin të gatshëm të nënshkruanin çfaredo marëveshje si Rugova, Ajeti dhe Edita Tahiri ndersa të tjeret kanë ardhur me luftue deri në fundë...

Një rol shumë konstruktiv ketu ka luajtur profesor Agani i cili palës shqiptare u thotë, se nëse pala serbe nuk e nënshkruan marëveshjen, ne nuk kemi obligim t'i permbahemi asaj dhe keshtu dokumenti bëhet e pa vlefshëm...

Në gjendje me të vështirë ishte vet Hashimi i cili e dinte se situata ishte shumë e rëndë; në një anë ishin insistimiet që të nenshkruhet ai dokument nga ana tjetër ishte frika se po permbylleshin të gjitha rrugët drejt pavaresisë...

Ato ditë Hashimi do të kishte me se dhjetë takime në kater sy me diplomat të ndryshem si; Hilli, Petrich, Olbrajt, Clark të cilët mundoheshin ta bindin që të nënshkruhet dokumenti..Ato ditë ishte prononcua per shtyp edhe Ismail kadare, Rexhep Mejdani teksa Paskal Milo ( aso kohe ishte minister i punëve të Jashtme ) kishte shkuar vet në Kështjellën e Rambujes. Nga të gjitha këto presione Hashimi kishte vendosur që të mos lëshonte pe:

Luftetari i lirisë, kishte vendosur të kthehet në Kosovë, t'i mbledh rreth vetes po ashtu luftetaret e Lirisë, dhe të merr bekimin e tyre...

Në Rambuje kjo ishte komentuasr si, ngadhnjimi i Adem Demaçit!


vazhdon per Rambujen

Konflikti Rugova - Agani
AGANI Rugoves: Ti nuk je per president!...

[Llapi]

ME RASTIN E 70 VJETORIT TË LINDJES SË ADEM DEMAÇIT

VAZHDON STORIA RRETH " KONFERENCES SË RAMBUJES"

Siç u tha më lartë, Ibrahim Rugova ishte i gatshëm, që të nënshkruaj cilin do dokument që do të ofrohej... Në një moment derisa ishin draftet duke u shqyrtuar, pikë për pikë, në Grupin ky bëheshin diskutimet për pushtetin e Kosovës, e që Grupi I Kontaktit, kishte propozuar që, roli i presidentit të ishte më shumë protokolarë dhe se ai do të duhej të zgjedhej nga vetë Kuvendi.

Ibrahim Rugova nderhynë në punët e palës shqiptare rreth kësaj pike dhe kërkon nga prof. Fehmi Agani, që ai të përkrah variantin, sipas të cilit, presidenti do t'i ketë të drejtat absolute dhe që pushteti apo më mirë me thënë Kosova, të qeverisej nga një sistem presidencial..

Profesor Fehmi Agani e kundershton këtë ide kategorisht, duke i thënë Rugovës se; Kosovës nuk i duhej një pushtet i tillë, i cili do të ishte i koncentruar, në dorën e një njeriu, dhe pervoja e keqe pikerisht me Ty, na bënë që të mos përkrahim, sistemin presidencial por atë parlamentar.

Dihet po ashtu boterisht që pas " Kuvendit të Tretë të Turpit të LDk-ës( kemi shkruar më lartë për këtë) mardheniet Rugova - Agani ishin tensionuar në masë të madhe. Bile në atë Kuvend prof. Agani edhe kishte paraqitur dorëheqjen e tij dhe veq pas insistimit të Hydajet Hysenit, ai ishte kthyer prapë në LDk.

Pasi që Rugova refuzohet kategorikisht, nga Agani, ai largohet dhe pas pak ia dergon Adnan Merovcin që të " bisedojë" me Fehmiun.

Por edhe pas insistimeve të Merovcit, që Agani të pozicionohet, në përkrahjen e sistemit presidencial, profesori nuk lëshon pe, dhe aq më parë i thotë këtij që; vet Sali Berisha dhe Ibrahim Rugova na janë dy shembujt me të mirë sepse nuk duhet të kemi sistem presidencial por Parlamentar.

Dhe, pas kësaj, i tërë delegacioni nuk e kishin perkrahur idenë e Rugoves, që pushteti në Kosovë të jetë në duartë e presidentit.

Thua se kjo ishte me më rendësi për Ibrahim Rugovën...


Pasi që Hashimi ishte kthyer nga takimi i Lubjanës me Adem Demaçin, fill pas kësaj, jehon lajmi se; Komandant i Përgjithshëm i UÇK-ës ishte Sylejman Selimi njeri nga komandantet më të njohur ndersa shef i UÇK-ës ishte caktuar Adem Demaçi





RUGOVA edhe një herë befason për të keq

Pas shumë bisedave, për të bindur Hashimin, që të nënshkruhet dokumenti, ai me stoicizëm i sfidonte ato dhe kur u muar vesh, se Ai, Hashimi pra, pa u konsultuar me komandantet e Zonave nuk do të bënte asgjë, Ibrahim Rugova del me një propozim të çuditshëm dhe teper përçarës.

Ai del me propozimin që, delegacioni iLDK-ës dhe të pavarurit por edhe LBD e Qosjes të nënshkruanin, ndersa krahu ushtarak, le të vendosin ma vonë se çfarë të bëjnë... Pra ai donte të bënte ndarjen në mes krahut politik dhe ushtarak.. Mirepo këtë propozim teper të qoroditur të tij e kishin refuzuar të gjithë, madje edhe Edita Tahiri, me arsyetimin se pa nenshkrimin e UÇK-ës asnjë nënshkrim tjeter nuk do të ishte i vlefshëm...

Të gjithë lanë Rambujen. Na ishte nji herë e një kohë një RAMBUJE...



Adem demaçi me 2 mars shpall publikisht se nuk është më zëdhënes i UÇKës

Pasi që nëpermejt nje deklarate në televizionin e Tiranes, Hashimi bënë me dije, se UÇK miraton marrëveshjen, akteret e Rambujes thirren serish për tu tubuar por tani më në Paris, për të vazhduar bisedimet dhe ndryshuar modalitetet...

me 14 mars të vitit 1999 mblidhet delegacioni shqiptar në Paris. Por delegacioni shqipatr s'kishte mundur thuajse as edhe njiherë të tuboheshin sepse IBRAHIM RUGOVA me stafin e tij, ku shquhej Adnan Merovci, arsyetoheshin se puna ka mbaruar dhe se s'kemi se per çfarë të konsultohemi.

Në të vërtet Rugova kishte thënë haptas:
" Pranimi i marreveshjes nga ana e delegacionit të UÇK-ës do t'i kthejë gjërat aty ku kanë qenë më herët para luftes"..
Pra ai shpresonte se me nenshkrimin e dokumentit lufta do të nderprehej dhe siç thoshte ai" nga skena politike do të duhej të binin, ata të cilët erdhen në politike, në kohë lufte, dhe nëpërmjet krismave të pushkëve.

Pra ky e kishte hallin këtu; që Kosova të kthehej në gjendjen e para luftes, që do të thoshte të kthehej edhe autoriteti i tij i humbur...

Por megjithatë, me insitimin e të huajve ishte bërë një takim në mes delegacionit shqiptar i kryesuar nga shefi i delegacionit zoteri Hashim Thaçi.

Parimisht të gjithë ishin pajtuar që të formohej Qeveria e re me mandatar të ri. Dhe derisa UÇK-ja dhe LBD-ja veq ksihin pergaditur listat e tyre, Rugova hezitonte dhe bishtnonte me arsyetimin:Ju lutem më duhet të konsultohem me Kryesinë e LDK-ës.

Por prof Agani reagon duke i thënë," se për se ti thirresh tash në Kryesi kur ti kurrnjë herë për asgjë nuk e ke pyetur atë kryesi?" teksa Rugova i përgjigjet se" unë profesor Agani nuk e di se në të vërtet a jeni ju akoma apo nuk jeni me ne, me LDk-ën...
Agani i thotë:" Jo nuk jam, që nga Kuvendi i Tretë dhe ti Ibrahim nuk e meriton të jesh në krye të LDK-ës...

Kjo ka qenë hera e fundit që Agani ka ndrruar ca fjalë me Rugoven...
Marreveshja u nënshkrua më 18 mars të vitit 1999.

Se cilët ishin nënshkruesit këtë veq e dini më...


SULMI I NATOS
Ajo sulmon më 24 mars. Të gjitha sulmet i kishte bërë me një planifikim super të mirë, por ajo, NATO pra, kishte bërë vetum një gabim të vogël:
" QË NUK KISHTE PERGADITUR NJË BOMBË ME EMËR" LITTEL BOY" PËR TA HEDHUR NË BEOGRAD, NJË TË NGJASHME SI AJO E HIROSHIMES...



Rugova dhe Millosheviqi

Së pari sigurimi shtetror serbë shkon në shtëpinë e Ibrahim Rugovës, për të bërë sigurin e tij, ngaqë kishin frikë se ai do të mund të vritet nga ata të UÇK-ës ose edhe nga ndonjë polic serb i papergjegjshëm... Ndersa largimin e tij për në Shkup, nuk mund ta benin, nga frika se, mund të hasnin në barikadat e UÇK-ës dhe kështu do të rrezikonin jetën e tij. Atëherë u gjendë zgjidhja më e mirë dhe më e sigurta e që ishte strehimi i tij në Beograd.
Rreth qendrimit të tij në Beograd nuk do flasi sepse mendojë që mjaftë është thënë dhe shkruar...por dua të theksojë këtë gjë:

Fill pas "lirimit" të Ibrahim Rugoves, një ditë më vonë, vritet profesor Fehmi Agani.

Pse Ibrahim Rugova kishte kerkuar, nëse është mundësi, t'ia sillnin bashkëpunëtoret që të konsultohet me ta". Këtë i kishte thënë ai Millosheviqit. Me sill bashkëpunëtorët që të mundë të marrim një vendim... Për këtë dëshmon Blerim Shala, i cili kur ishte ndalur nga policia serbe , gjatë tentimit të tij për me dal në Shkup. Ai tregonë se:" pas një bisede që bënë eproret serbë, me dikend, ai kishte dëgjuar vetum që,eprori i policis kishte thënë: " aha, nuk qenka bashkëpunëtor i tij...pra ska nevojë që ta sjellim"

A ishte kjo rastësi apo e qëllimshme do të mbetet të dëshmohet, por një gjë dihet: se familja e prof.Aganit pas lufte nuk pranuan dhe nuk u inkuadruan në LDK-ë por një nip u rendit pas Partis së Drejtësisë e Mentori te Aleanca Demokratike. ( tani ka dal edhe nga ajo)...

Më 11 qershor të vitit 1999 ushtarët e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, Zona Operative e Llapit, hynë në Prishtinë. Hynë për të mos dal kurrë më prej saj... Qoftë gjithmonë i lavdruar dhe i shenuar emri i UÇK-ës!!!

[ARIANI_TB]

Beqir ELSHANI

HERAKLIU SHQIPTAR DHE KENTAURI SERB

Sipas mitologjisë greke thuhet se heroi legjendar Herakliu ishte bir i
Zeusit dhe i Alkimenës. Në fillim vrau hidrën, pastaj luanin, kentaurin dhe
përbindëshat e ndryshëm që shkatërronin frytet e punës së popullit. Një
legjendë e tillë bashkëkohore, me plotë lavdi do të shkruhej edhe për
Herakliun shqiptar të milineumit të tretë, dhe ky është Albin Kurti. Ky trim
është bir i Kosovës dhe vëlla i Prometheut - Adem Demaçit, prej të cilit
Serbia ka frikë. Në fillim Albini i sfidoi të gjithë armiqtë e popullit
shqiptar, mirëpo kur deshi të sfidojë Kentaurin serb, e mbrojti Unmik-u.
Gjatë luftës në Kosovë, në krye me komandantin e Ushtrisë Çlirimtare të
Kosovës, Ademi Jashari, trashëgimtari i luftës për liri dhe bashkim të
popullit shqiptar, Albin Kurti burgoset. Ishte i vetmi përfaqsues i të
burgosurve dhe i të zhdukurve shqiptarë, prandaj i rrethuar me bajoneta
serbe mbrojti kauzën e drejtë të Kosovës. Në dokumentarin televiziv një
shqiptar po fliste serbisht për fitoren e lirisë dhe pavarësisë së Kosovës,
ishte Albin Kurti që po i sfidonte armiqtë e popullit shqiptar. Pas
përfundimit të luftës, nën presionin e vazhdueshëm të Federatës
Ndërkombëtare të Helsinkit për të drejtat e njeriut dhe në emër të kërkesave
të shumta, po aq edhe të zëshme nga ana popullit shqiptar, Albini lirohet
nga kazamatet serbe.
Tani në Kosovë, nën administrimin e Unmik-ut dhe në prani të KFOR-it,
NATO-s, Albin Kurti përsëri është burgosur, sepse kundërshton ndërhyrjen e
qarqeve reaksionare serbe në Kosovë, kundërshton hyrjen e luftënxitësve në
Kosovë, kundërshton negociatat me pushtuesin, kundërshton standardet para
statusit të Kosovës. Në fund, kërkon që të gjithë kriminelët serbë sipas
regjistrit në çarshaf të dënohen në Gjykatën Ndërkombëtare të Hagës,
njëkohësisht të lirohen të pafajshmit shqiptarë, që kanë luftuar për
çlirimin e Kosovës, sepse në Gjykatën Ndërkombëtare duhet të shkojnë
kriminelët serbë që masakruan popullin shqiptar, dhe jo çlirimtarët
shqiptarë që luftuan për mbrojtjen e atdheut. Këtu shihet se si Unmik-u ia
dëshiron luftën Kosovës, prandaj popullin shqiptar e provokon me ”vizitat” e
programuara serbe, ku fill pas ministrit të jashtëm serb, vjen ministri i
mbrojtjes serbe. Ministrat serbë nuk angazhohen për mirëqenjen e popujve në
Kosovë, por pakicën serbe e nxitin që të veprojë sa më keq, në mënyrë që të
lind një konflikt i ri drejt gjakderdhjes, përkundër fotografive të shumta
të shqiptarëve të zhdukur, të cilat krahas vajtimit të nënave dhe motrave
qëndrojnë në rrethojën e Parlamentit të Kosovës.
Ministri i jashtëm i Serbisë Vuk Drashkoviq, serbët i qortoi duke u thënë:
”Mjaft më nga komandat e Beogradit”. Pa dyshim se është një damagogji
tradicionale serbe, që e thotë ditën, kurse natën të shkrumbon. Një
deklaratë të ngjashme muajin e kaluar dha edhe Oliver Ivanoviqi, kinse do të
bashkëpunojnë me Këshillin e Sigurimit dhe jo me Qeverinë e Serbisë. Siç
duket, të dy palët serbe kanë besim në mrekullinë çudibërëse të OKB-së, në
kurriz të Kosovës. Pastaj vazhdon me gjuhën e kërcënimit: ”Mbi shqiptarët e
Kosovës të ushtrohet një trysni që të dalin nga istikamet e urrejtjes dhe
ekstremizmit, dhe të bëjnë hap drejt kompromisit”. Kjo gjuhë e ashpër e
diskursit politik duke kundërshtuar pavarësinë e Kosovës, shqiptarët i
detyron që të pranojnë prangat e autonomisë. Dihet që ky, fundamentalist i
jashtëm pravosllav, në Kosovë hyn fill pas transportimit të kufomave
shqiptare nga Beogradi në Prishtinë. Prandaj në vend se Serbia të skuqet për
krimet e shkaktuara ndaj popullatës shqiptare, ajo kërkon skllavërimin
mesjetar të Kosovës. Pastaj vazhdon: ”Në qoftë se nuk do të gjindet zgjidhja
e pranueshme për të gjitha palët, Ballkani mund të ballkanizojë Europën,
prandaj është mirë të bëhet europianizmi i Ballkanit”. (Fakti, 28 qershor
2005). Kjo e fundit quhet ultimatum, që do të thotë se bisha serbe ende
është në këmbët e superfuqisë ballaknike. Si e tillë mundohet të gjunjëzojë
të gjithë ballkanasit, pastaj të niset drejt Europës. Kjo tingëllon sikur
Serbia nuk pranon të shkojë në Bashkimin Europian pa e flijuar Kosovën sipas
besimeve skllavëruese.
Nuk është me rëndësi se ç’thonë ministrat serbë, me rëndësi është që
Bashkimi Europian dhe Bashkësia Ndërkombëtare të mos veprojnë sipas kutit të
kollajshëm serb, sepse do të ballafaqohen me një luftë të re. Prandaj mbetet
që Këshilli i Sigurimit në OKB të flakë Rezolutën 1244, dhe në mënyrë të
drejtpërdrejt të njoh pavarësinë e Kosovës, përndryshe Serbia nuk ndalet me
pushtimin dhe masakrimin boshnjakëve dhe shqiptarëve. Derisa Shtetet e
Bashkuara të Amerikës kritikojnë OKB-në që nuk e kanë penguar me kohë
gjenocidin në Bosnjë e Hercegovinë, ministri i jashtëm i Serbisë, Vuk
Drashkoviq, pavarësinë e Kosovës e ndërlidh me Bosnjë e Hercegovinën. Këtu
shihet se si ministri i jashtëm serb nuk brengoset për marrëveshjen e
Daytonit, prandaj guxon të përzihet në punët e brendshme të Bosnjë e
Hercegovinës si shtet i pavarur me njohjen ndërkombëtare të kufijve. Prandaj
shtetet ballkanike duhet të jenë vigjilente sepse ujku serb ka ardhur te
dera. Tani ai dëshiron që me anën e Kosovës, t’i ngre kurthe Bosnjë e
Hercegovinës, që do të thotë se ministrat serbë nuk brengosen për sovranet e
shteteve fqinje. Zyrtarët e Bashkimit Europian kanë kundërshtuar qëndrimet e
ministrit të jashtëm Serbi-Mali i Zi, Vuk Drashkoviq, sipas të cilit statusi
i Kosovës mund të ketë pasoja në Bosnjë e Hercegovinë dhe të çojë deri tek
pavarësia e territorit serb atje. Vegimin e mjegullt të ministrit të
jashtëm, por edhe të ministrave tjerë serbë, e di edhe diplomacia europiane
dhe ndërkombëtare, që do të thotë fantazi me shpresa të kota.
Derisa Gjermania dhe Italia pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore një
kohë të gjatë nuk kanë mundur të marrin veten, atëherë si është e mundur që
Serbia pas bombardimeve nga ana e forcave të NATO-s, si dhe sanksioneve
ekonomike nga ana e Bashkësisë Ndërkombëtare, për një kohë të shkurtë të
bëhet një shtet i fuqishëm po aq edhe i tendencioz, sa që guxon t’iu
kërcënohet të gjitha vendeve fqinje. Duket qartë që Serbia nuk invenston në
demokracinë dhe emancipimin e popullit, përkundrazi investon në armatim
ushtarak dhe atë për sulm sipas deklaratës së ministrave serbë. Lufta e re,
që Serbia me ndihmën e Rusisë përgatit, do të jetë një luftë hakmarrëse ndaj
forcave të Paktit Atlantik, por në dëm të popullit shqiptar. Ata nuk do të
ndalen me kaq, por do të synojnë pushtimin ekonomisë së shteteve ballkanike.
Pikërisht më 28 qershor të vitit 1989, me rastin e 600-vjetorit të Betejës
së Kosovës, kryetari serb, Sllobodan Millosheviq, zbriti në Gazimestan dhe
para miliona njerëzve deklaroi se ”gjashtëqind vjet më vonë përsëri jemi në
beteja dhe në grindje, nuk janë të armatosura, megjithëse edhe këto nuk janë
të angazhuara.” Ndërkohë ultranacionalistët serbë ia kthenin me slloganin:
”Do të vrasim, do të therim, kush me neve nuk vjen”. Po të kundërshtohej me
kohë deklarata luftënxitëse e Millosheviqit, që ia kalonte edhe Hitlerit
famëkeq, nuk do të zhvillohej lufta e përgjakshme në Bosnjë e Hercegovinë
dhe në Kosovë; nuk do të ndodhte gjenocidi i Srebrenicës ku u masakruan 8
000 boshnjakë myslimanë vetëm pse nuk ishin serbë. Prandaj vetëm Pavarësia e
plotë e Kosovës e demokratizon Serbinë dhe e stabilizon Ballkanin.
I njëjti sllogan vazhdon të përsëritet në Kosovë nga nxitësit e luftës dhe
atë nën mbikëqyrjen e Unmik-ut. Ministri i jashtëm serbfofashist, Vuk
Drashkoviq, më 28 qershor hyri në Gazimestan të Kosovës. Fjala është rreth
përvjetorit të Betejës së Kosovës, mirëpo kjo „Betejë e Kosovës“
shfrytëzohet si pretekst për të nxitur qarqet e reaksionit ortodoks rreth
luftës kundër popullit shqiptar si dhe kolonizimin e Kosovës. Kjo e fundit i
ngjan lirikës popullore: “në gojë të ujkut do të hedhim valle”; mirëpo këtë
valle Serbia le ta luaj në oborrin e vet, dhe jo në oborrin e Kosovës, sepse
ky vend ka zot. Ekstremisti me mjekër, tani ministër i thikave që nuk lë
vend pa e fyer Kosovën me anën e nofkës autonomi-robëri vjen në një kohë kur
disa intelektualë serbë turpërohen për masakrimin e qytetarëve të pafajshmëm
boshnjakë dhe shqiptarë. Prandaj ministri i thikave nuk brengoset për
masakrimet serbe ndaj qytetarëve boshnjakë dhe shqiptarë. Sot të mbijetuarit
kërkojnë të dinë se kush dha urdhërin që çoi në masakrën më të rëndë që nga
Lufta e Dytë Botërore, sepse nuk mund t’i japësh flakë pyllit po nuk të
ndihmoi era, thotë një fjalë e urtë popullore. Prandaj kush po jep urdhër
nga Bashkimi Europian dhe Bashkësia Ndërkombëtare që Kosova sërish të
kolonizohet nga Serbia neofashiste për vazhdimin e gjakderdhjes së popullit
shqiptar.
Po ky ministër i jashëm i unionit Serbi-Mali i Zi, Vuk Drashkoviq, në
Bruksel deklaroi: "Një Kosovë e pavarur është e mundshme vetëm nëpërmjet
forcës, kundër vullnetit të Serbisë". Sipas deklaratës së tij shihet se
diplomacia serbe ka zbritur në shifrën zero, apo thënë konkretisht tek pika
e njëjtë, aty ku më parë e la kasapi Milloshiviq. Sa i përket ”vullnetit”
serb, që ka të bëj me synime pushtuese, si kundërpërgjigje duhet që Kosova
të forcojë vigjilencën për mbrojtje nga pushtuesi serb. Këtu shihet tërbimi
i qeverisë serbe, e cila si mjet për ta mbërthyer Kosovën ka zgjedhur luftën
për të vrarë dëshirën e flaktë për liri dhe pavarësi të Kosovës. Në vazhdim,
ministrat serbë nuk prajnë së thëni terminologjinë e tyre luftarake rreth
destabilizimit të Ballkanit dhe të Europës. Si guxon ultranacionalisti
Drashkoviq të përmend trazirat e reja që do të shkaktoheshin në Kosovë dhe
në Bosnjë e Hercegovinë, derisa në këto dy vende ende nxirren kufomat e
masakruara nga dora gjakatare serbe. Turbullirë të ngjashme shpreh edhe
koordinatori i pakicës serbe në Kosovë, Nebojsha Çoviq. Pa dyshim që
ministrat serbë mundohen të frikojnë jo vetëm ballkanasit, por edhe
Bashkimin Europian dhe Bashkësinë Ndërkombëtare. Etja për pushtimin e
trojeve shqiptare tek serbët është selitur një kohë të gjatë, prandaj e kanë
vështirë që Kosovën ta lënë të lirë.

[DriniM]

20:35/02.04.06 - Demaçi: Kosova mund te bashkohet me Malin e Zi dhe Gjukanoviç te jete kryeminister


Adem Demaçi parashikon bashkimin e Kosoves me Malin e Zi dhe Milo Gjukanoviçin si kryeminister te Kosoves. Sipas Demaçit: Ndoshta Kosova dhe Mali I Zi një ditë do të bashkohen, kurrë nuk dihet. Shqiptarët nuk do të kundershtonin që Gjukanoviç të jete ne krye të Qeverisë së Kosovës. Në politikë gjithçka është e mundshme, vetëm nuk ka ndodhur të ngjallët I vdekuri ka thënë Demaçi.

|||Lajme.Net|||









Express E hënë, 3 prill 2006


Ndoshta një ditë bashkohen Kosova dhe Mali i Zi


Kryetari i Lidhjes së Shkrimtarëve të
Kosovës, Adem Demaçi, ka deklaruara
se votat e shqiptarëve në referendum
do të peshojnë dhe do t'i sjellin
pavarësi Malit të Zi.
"Është çështje e mirëfilltë që shqiptarët
ta ndihmojnë krijimin e pavarësisë
malazeze, sepse ashtu do të
mund t'i realizojnë interesat e veta", ka
thënë Demaçi për gazetën Dan të
Podgoricës.
Ai ka vlerësuar se shumica e shqiptarëve
e mbështesin Kryeministrin
Milo Djukanovic, sepse është distancuar
nga politika e gabuar e Slobodan
Milosevicit dhe u ka ndihmuar shqiptarëve
nga Kosova, të cilët duke ikur
nga serbët kanë gjetur azil në Mal të
Zi. "Ndoshta Kosova dhe Mali i Zi një
ditë do të bashkohen, kurrë nuk dihet.
Shqiptarët nuk do të kundërshtonin
që Djukanovic të jetë në ballë të
Qeverisë së Kosovës. Në politikë
gjithçka është e mundshme, vetëm
nuk ka ndodhur të ngjallët i vdekuri",
ka thënë Demaçi.
Ai ka thënë se i vetmi politikan i cili
din çka po do është Vuk Draskovic, i
cili, sipas Demaçit, po e shpëton
Serbinë, për dallim nga politikanët
kokëfortë të cilët janë të njëjtë si


http://www.gazetaexpress.com/pdf/358.pdf

[Llapi]

ANTI CENSURA - ADEM DEMAÇI: PËRGJIGJE PYETJEVE TË LEXUESVE – Mekulipress







AGRON RAMADANI: Çfarë mendoni për provokimin e Koshtunicës më 28 qershor?

ADEM DEMAÇI: – Ishte ky jo vetëm provokim i kryeministrit të Serbisë, por ishte edhe një çark i tërë provokimesh, shkeljesh ligjore dhe gënjeshtrash.
Edhe për të satën herë u provua se Kosova është një territor i padefinuar, me njëqind porta në të cilin mund të hyjnë derri e dosa dhe mund të hedhin vallet e tyre kriminale. Krejt ky “teatër” ankthi e makthi luhet para syve të botës demokratike dhe në të marrin pjesë marionetat policore dhe kukullat politike ndërsa shumica e popullit shanë e tërrfatë, por megjithatë rrin në kokërr të shpinës e pret “STATUSIN”. Kryeçetnikministrin Koshtunica, kësaj here pa kallashnikov e bartën nga Serbia në Kosovë veturat e blinduara të UNMIK-ut. Disa qindra vasha e djelmosha , me maica të bardha, të VETËVENDOSJES - SIMBOLI I ZEMËRBARDHËSISË SONË, ishin e vetmja mbrojtje e nderit, integritetit e sovranitetit të Kosovës! Marionetat policore të Kosovës u përleshën me anëtarët e VETËVENDOSJES për të liruar Grykën e Merdarit që të mundej okupatori-provokatori të marshonte lirshëm në Kosovën e përvëluar. UNMIK-u na e lëshoi “ujkun në vathë”! Që nga Gryka e Merdarit e deri në manastirin e Graçanicës, në çdo njëqind - dyqind metra nga një postoblok me policë –marionetë me qëllim që mos të lejojnë që eventualisht ndonjë “kec” shqiptar t’ia zërë rrugën okupator-provokatorit nga Beogradi. Në oborrin e manastirit të Graçanicës përplot me serbë të manipuluar, kryeçetnikmistri Koshtunica mbajti liturgjinë politike gjaknxitëse. Ai ndillte gjak, kurse populli i manipuluar rrahte shuplakat! O, popull i mjerë sa shpejt po harron e sa lehtë po mashtrohesh! Hipnotizeri politik nga Beogradi ia dha një infuzion drogë popullit të gjorë: “Në këtë manastir është vendi i vërtetë ku dua të ju them se Kosova e Metohia ka qenë, është e do të jetë Serbi”! Me këto fjalë Koshtunica tregoi qartë se kush ishte, çka është dhe çfarë do të jetë. Ishte njeriu me kallashnikov që mori pjesë në organizimin e grupeve çetnike të cilat vranë e dhunuan me dhjetra mijëra shqiptarë e shqiptare; ishte ndër ata të cilët kallën dogjën e shkrumuan mëse dyqindmijë shtëpi e banesa të qytetarëve të pafajshëm; që organizuan masakrën e paparë në historinë e njerëzimit në kazamatin famkeq të Dubravës; që kidnapuan e zhdukën mëse pesë mijë; të cilët për të fshehur krimet gjenocidale të ushtruara mbi shqiptarët, vodhën me mija kufoma të vrarësh e të masakruarësh dhe ato i dogjën në furrat e shkritoret e Serbisë, kurse një pjesë prej tyre, bashkë me furgonët bartës i zhytën në Savë e në Danub, ndërsa pjesën e mbetur rivarrosën në Petrovo Sello e Batajnicë, jo larg Beogradit. Sot, Koshtunica, me kolonën e vet klero-neofashiste, është vazhduesi besnik i politikës së çmendur të Millosheviqit. Për nesër, ky zotëri me manire të një intelektuali kinse të moderuar, me veprimet e veta, po përgatitë kasaphanën e re në Kosovë dhe jo vetëm në Kosovë. Eshaloni tjetër nga Beogradi, në krye me çetniken, zonjën Sandra Rashkoviq, u ndalën tek kulla në Gazimestan, të ndërtuar më 1953, nga çetnikët e maskuar( gjë të cilën nuk e kishin bërë as në kohën e Jugosllavisë monarko-fashiste!) dhe atje, me fotografitë e bexhet e Milloshviqit, derdhën lot krokodili për Luftën e humbur të Kosovës dhe u betuan se kurrë nuk do ta japin Kosovën(e Metohinë)! Për ata që kanë sy e duan të shohin është e qartë se regjimistët serbë e kanë humbur rrugën e tyre në mugëtirat e shekullit të katërmbëdhjetë! Zoti i shpërbleftë ashtu si e meritojnë!
Por, në të njëjtën kohë, çfarë po ndodhë me regjimistët e Kosovës? Këta kanë humbur rrugën nëpër labirintet e luftës për pushtet pa pasur ende shtet! Këta po e shpenzojnë tërë energjinë e aftësinë e tyre për të ruajtur kolltuqet e veta, kurse po përleshen dhe po i maltretojnë e po i burgosin anëtarët e VETËVENDOSJES e anëtarët e LËVIZJES POPULLORE TË KOSOVËS! Madje, në afshin e turrin e mbrojtjes së kolltukut të vet të ri, ministri kukull i punëve të brendshme të Kosovës, titisti i njohut, FATMIR REXHEPI, VËLLAU I RABIT REXHEPIT, BASHKËPUNËTORIT TË DEVOTSHËM TË SINAN HASANIT, ka dhënë urdhër që të maltretohet e të arrestohet edhe zotëri EMRUSH XHEMAILI, i cili deri më 28 qershor të këtij viti, me naivitetin e vet paskësh menduar se Kosova ka Parlament, se ai është deputet dhe se prandaj ai u dashka të gëzojë imunitet ndaj arrestimeve arbitrare! Zotëri Emrush Xhemaili, me aktin e vet të qytetarit të guximshëm shpëtoi nderin e dinjitetin e vet dhe të parlamentit në saksi. Z. EMRUSH XHEMAILI i ka provuar i ka provuar “pykat e deliramës” të çetnikëve, por më duket se kjo “pyka” e titistit të shvercuar në qeverinë në kafaz të Kosovës i ka shkaktuar dhimbje të padurueshme ! FATMIR REXHEPI, i cili dha urdhër që policia-marionetë e Kosovës të çkarraviste nëpër asfalt, të lidhtes me duar prapa( çka nuk e bënte as policia çetnike e Serbisë), të arrestonte 120 të reja e të rinj kosovarë, të cilët me mjetet më paqësore u vunë në mbrojtje të “vathës” së Kosovës nga “ujqërit” e “dhelpërat” e Serbisë, tash, pas korisë, në vendse të jepte menjëherë dorëheqjen, në mënyrë hipokrite, po kërkon spjegime për ngjarjen e urdhëruar nga vetë ai! Ec mos plas! Edhe poeti e shkrimtari ynë i njohur zotëri SABRI HAMITI, u ngrit në Parlamntin në saksi dhe mori në mbrojtje kolegun e tij EMRUSH XHEMAILI, duke mos qarë kokën për vashat e djelmoshat tjerë që kaluan edhe më zi se zotëri deputeti. O, zotëri SABRI HAMITI, KUR I KE SHKRUAR VARGJET TUA LIRIDASHËSE A TË KA SHKUAR NDËRMEND FARE SE NDOSHTA, NJË DITË, KE PËR TË QENË I DETYRUAR QË T’I MBROSH ATO ME NDERIN E ME GJAKUN TËND? E DI SE ËSHTË FORT VËSHTIRË TË JESH DEPUTET PA SHTET E PA PUSHTET DHE NJËKOHËSISHT TË MBETESH EDHE POET. POR, MENDOJ SE MË VLERË TË MADHE KA NJË POET I VËRTETË I CILI NUK VDES KURRË SESA 99 DEPUTETË PA SHTET E PA PUSHTET, të cilët do të harrohen si bora e vjeme!...

DURMISH TERZIU:Baca Adem, a mund të thoni diçka, nëse jeni në dijeni, rreth rastit që ka ndodhur në Burgun e Dubravës? Si është përfolur në popull, atje para dy vjetësh, me rastin e trazirave të 17 marsit 2004 janë vrarë 5 vetë!

ADEM DEMAÇI: – Nuk di asgjë për atë që Ju më pyetni, por nëse Ju ose dikush tjetër nga familiarët keni prova, nëse dikush këtu në Kosovë mundohet të fshehë krime të tilla monstruoze, në Evropë e në botë ka gjyqe që merren edhe me çëshje të këtilla. Nëse jeni të sigurt në thënien Tuaj, atëherë mos hezitoni, por lëvizni!

AGIM MALIQI:Para disa ditësh, në SHBA ishte edhe “presidenti” i Kosovës, Fatmir Sejdiu. Ky, gjatë qëndrimit në Amerikë u takua edhe me aktivistë të LDK-së, ku ndër të tjera foli edhe rreth pozitës së partisë së tij në momentin aktual. Me atë rast Sejdiu mohoi zërat se LDK-ja është dobësuar,duke theksuar:”Përkundrazi LDK-ja është më e fiqishme dhe më e gjallë”. Në të njëjtën kohë, në prononcimet e disa zyrtarëve të LDK-së, shumë shpesh theksohet se presidenti tashmë i ndjerë Rugova është i pazëvendësueshëm. Këtu del në shesh një kundërthënie e madhe. Ju lutem për komentin Tuaj lidhur me këto prononcime të ndryshme.

ADEM DEMAÇI: – Ai që vetvetes i thonte president dhe që tash është i ndjerë, gjithçka që pati mundësi të fuste në dorë, bashkë me mafinë e vet i mbajti nën kontroll të rreptë si në ndonjë frigorifer me ngrirje të thellë! Pas ardhjes së z. Fatmir Sejdiut, ky u lirua nga mafia e Rugovës dhe gjërat dualën nga “frigoriferi me ngrirje të thellë”. Gjërat filluan të lëviznin, dhe disa veprime politike filluan të ngjalleshin. Mirëpo, mafia nuk po dorëzohet. Ajo është duke bërë përpjekje të hatashme që të përforcojë pushtetin e vet mbi LDK-në dhe rrjedhimisht qeverinë. Mafia, duke u fshehur prapa kultit të trilluar të Rugovës dhe duke u munduar të “institucionalizojë” familjen e Rugovës, kohëve të fundit është bërë përsëri mjaft agresive dhe gjërat në politikën e Kosovës, sidomos në qeveri, përsëri kanë filluar të bllokohen. Ky është shkaku kryesor që strategët ndërkombëtarë e larguan nga Kosova Soren Jesen Petersenin dhe në vend të tij kërkojnë një njeri që do të jetë më shumë byrokrat që “pret” se sa diplomat që “ledhaton”! Kështuqë presidenti Rugova, ndonëse falë ndërmjetësimit ndërkombëtar e sidomos amerikanëve, u zëvendësua shumë shpejt e shumë lehtë, la llogari të shumta të papaguara pas vetes. Në anën tjetër, u shkarkuan relativisht lehtë edhe zotërinjtë Bajram Kosumi e Nexhat Daci, mirëpo, me ndërrimin e këtyre tri figurave politike, as nuk u asgjësua e as nuk u zëvendësua mafia e Rugovës, prandaj edhe mafitë tjera në Kosovë mbetën aty ku ishinn! Z. FATMIR SEJDIU ËSHTË MJAFT I ZGJUAR SA QË TË MOS LEJOJË QË TË HYJË NË PËRQAFIME TË MAFISË, MIRËPO KY ZOTËRI NUK ËSHTË MJAFT I GUXIMSHËM QË TË LUFTOJË AS MAFINË E VET, AS MAFITË TJERA në Kosovë. Prandaj dhe kemi e, ende do të kemi prononcime kundërthënëse në Kosovë, sepse edhe interesat janë kundërthënëse midis mafiozëve rugovistë e institucionalistëve fatmiristë.
ISAK BEDRIU: Në pjesën veriore të Kosovës (matanë Ibrit), pas mobilizimit tashmë të hapur të serbëve, kinse për t’u mbrojtur nga sulmet eventuale të shqiptarëve(!), ata kanë paralajmëruar edhe shpalljen e autonomisë lokale. Nga ana tjetër, kinse-institucionet e Kosovës paraqiten sikur nuk ndodhë asgjë. Si e spjegoni Ju, baca Adem, aktualitetin politik në Kosovë dhe çfarë mund të pritet në të ardhmen?

ADEM DEMAÇI: – Aktualiteti politik në Kosovë është në një amulli e mish-mash të vërtetë. Veriu i Kosovës, përtej Ibrit, duke shpallur haptazi se nuk e njeh qeverinë kukull të Kosovës, ka hyrë plotësisht nën sqetullën e regjimit serb; ndërsa në veri të Kosovës, në Luginën e Llapit, në Merdar pranohen kufomat e atyre që çetnikët e Beogradit i kishin vrarë e masakruar dhe që për të fshehur krimet e veta mnstruouze i kishin bartur e fshehur në hapësirat e Serbisë, në qendër të Prishtinës, me këngë e valle, përcillej zotëri Soren Jesen Petersen; pra në veri vajë e lot, në qendër këngë e valle, ndërsa në qarqet mafioze të Kosovës dhe në zyrat e institucioneve kukulla pritet me ankth e me ethe njeriu që do të zëvendësojë Soren Jesen Petersenin e dekoruar me dekoratën më të lartë të Kosovës nga z. Fatmir Sejdiu.
LUNDRIM VESELI: Pala shqiptare e Kosovës në bisedimet e Vjenës përditë është duke lëshuar pe ndaj kërkesave të Serbisë dhe të Bashkësisë ndërkombëtare. Një herë gënjehej populli se nuk do të bisedohet për decentralizimin; pastaj thanë se do të ofrojnë vetëm dy-tri komuna për minoritetin serb; ndërkohë u pa se edhe kjo kishte qenë gënjeshtër duke ofruar madje edhe 5-6 komuna të reja për minoritetin më të privilegjuar në botë, pra për minoritetin serb. Gënjeshtra tjetër e palës shqiptare- kosovare ishte se në Vjenë nuk do të diskutohet statusi i Kosovës, duke theksuar se pavarësia është e panegociueshme. Mirëpo edhe këtij mashtrimi i doli “boja”, ngase tashmë, sipas informacioneve është caktuar edhe data e fillimit të bisedimeve për statusin e ardhshëm të Kosovës. A thua çka po ndodhë kështu me ne, o i nderuar baca Adem dhe deri kur populli do t’i gëlltisë gjithë këto gënjeshtra të këtyre kinse-institucioneve të Kosovës?

ADEM DEMAÇI: – Mos u habitni, zotëri i nderuar! Ju edhe vetë po e ditkit se këto janë vetëm institucione kukulla dhe ato kërcejnë dhe do kërcejnë e do flasin varësisht se si dëshirojnë e i tërheqin penjtë ata që qëndrojnë prapa tyre.

RAGIP GUARAZIU: Për Mahmut Bakallin dhe Fadil Hoxhën keni dhënë mendimin Tuaj, por çka mendoni për Asllan Fazliun?

ADEM DEMAÇI:.– Asllan Fazliu i ka takuar eshalonit të dytë të komunistëve kosovarë.Ai vjen nga ana e Therandës. Meqë ishte treguar si i zgjuar, Ramë Bllaca, deputet i atëhershëm në Skupshtinën e Jugosllavisë monarko-fashiste e kishte pas përkrahur Asllanin e ri materialisht dhe e kishte regjistruar në fakultetin e drejtësisë në Beograd. Si duket ky atje e atëherë, ka ra në kontakt me lëvizjen studentore nën ndikimin e Partisë Komuniste të Jugosllavisë, e cila, në atë kohë, me fjalë e parolla e merrte në mbrojtje popullin e shtypur shqiptar. Pas vendosjes së sundimit titist Asllan Fazliun e shohim si aktivistë të disciplinuar e besnik të Partisë Komuniste. Diku, në vitet e gjashtëdhjeta të shekullit të kaluar, ndërsa ishte kryetar në komunën e Therandës, doli nga shtypi një libër me këngë popullore të paraluftës, hartuar nga Kadri Halimi e Vojisllav Dançetoviqi. Në këtë libër ishte një këngë edhe për Ramë Bllacën. Ky burrë, ndënëse deputet i krajlit, ishte shndërruar në tribun të popullit të shtypur shqiptar dhe fryma e tij ishte bërë pengesë për politikën antishqiptare të regjimit serbomadh, i cili punonte me të gjitha forcat e mjetet për të shpërngulur shqiptarët për Turqi e për Shqipëri. Prandaj, “Cërna Ruka” bleu një shqiptarzi dhe e vrau Ramë Bllacën. Kjo këngë këndonte të vërtetën për Ramë Bllacën dhe për sundimin monarko-fashist serb. Mirëpo, a do ti, në të njëjtën kohë kur doli libri edhe regjimi diktatorial komunsto-çetnik, titisto-rankoviqist, ishte në vlugun e vet më të madh për të shpërngulur sa më shumë shqiptarë për në Turqi. Atëherë, Asllan Fazliu, si aktivist i dëgjueshëm i Partisë, pati shkruar, në disa vazhdime, në gazetën e vetme në shqipet “RILINDJA”, për librin në fjalë duke shprehur e mbrojtur “vijën e Partisë” e duke shitur interesat e Kosovës. Pas shkrimeve të Asllan Fazliut, libri qe ndaluar dhe Kadri Halimi e pati paguar me shumë vjet burgje të rënda “diversionin e vet nacionalist”! Deri në rënien e Rankoviqit, pas plenjumit të Brioneve, në verën e viti 1966, Asllan Fazliu pati ndejtur urt, por pas kësaj qe bërë një aktivist i vyer në interesin e Kosovës dhe nuk ka qenë i shikuar me sy të mirë nga çetnikët e kamufluar të Serbisë.

[Llapi]

KRYENGRITJA PAQËSORE E 1981-SHIT


1. Z. Demaçi, në cilin burg keni qenë në kohën kur në Kosovë shpërthyen demonstratat e vitit ‘81?

ADEM DEMAÇI: Në kohën kur në Kosovë shpërthyen demonstratat, në të vërtetë kur shpërtheu kryengritja paqësore e shqiptarëve, unë bshkë me afro tridhjetë djelmosha, të dënuar politikë nga Kosova e Maqedonia, ishim në burgun-ferr të “STARA GRADISHKËS”.

2. Kur dhe si keni dëgjuar për herë të parë për shpërthimin e demonstratave?

ADEM DEMAÇI: Edhepse burgu ishte ferr i vërtetë edhe aty vinin gazetat kryesore të Beogradit, “Borba” e “Politika” dhe ato të Zagrebit “Vijesnik”, “Jutarnji list”, “Dalmacija”, javorja “Danas” etj. Por edhe nga Kosova më vinin gazetat e kohës. Shoku im nga organizata jonë ilegale “LËVIZJA REVOLUCIONERE PËR BASHKIMIN E SHQIPTARËVE”, Zeqir Gërvalla, më kishte parapaguar me gaazetën “Rilindja” dhe me disa javore. Por burimi ynë më madh i informatave ishte diçka tjetër. Kishim një tranzistor të fshehtë të cilin na e kishte goditur një i burgosur kroat Andria. Ky e kishte kamufluar aparatin në një kuti të sapunit. Kishte arritur që ta pajiste tranzistorin edhe me dëgjuesin e veshit. Për çdo natë, pasi që fikej drita për të fjetur, me kokën të mbulluar me mahramë, dëgjoja deri vonë natën të gjitha stacionet më të rëndësishme të botës duke filluar nga Radio-Tirana, Zëri i Amerikës, RFI, BBC, Dojçe Velen, Radio-Vatikanin, etj. Mbetesha pa gjumë, por midis nesh qarkullonin lajme të freskëta. Gjithashtu, nga të burgosurit politikë kroat, numri i të cilëve kurrë nuk binte nën 50-60, kishim gjithashtu informata që ata merrnin nga familjarët e tyre.

3. Si i keni pritur këto demonstrata dhe a mund të na thuani se çfarë ka qenë mendimi i juaj atë kohë për kërkesat e shtruara nga demonstruesit?

ADEM DEMAÇI: Mendoj se kërkesat e kryengritësve paqësorë kanë qenë në pajtim me mundësitë dhe rrethanat kombëtare e ndërkombëtare të asaj kohe. Që nga Kryengritja paqësore e nëntorit 1968 në Kosovë, Lëvizja çlirimtare përsëri kishte kaluar në ilegalitet. Por nga Marsi i madh i 1981-shit Lëvizja paqësore çlirimtare u ngrit në një shkallë më të lartë, mori rrugët e qyteteve tona. Dhuna e egër e regjimit çetnik, në vend se të ngulfonte kryengritjen ajo i dha zjarr edhe më të madh dhe bëri që ajo të masivizohej edhe më shumë. As burgosjet, as vrasjet nuk dhanë rezultate. Policia serbe u gjet e pafuqishme para furisë së masave të elektrizuara. Lidhur me këtë, një ditë, për rrethanat e burgut supertëizoluar të “Stara Gradishkës”, ndodhi një ngjarje e rrallë. Një paradite, pranë mureve të kazamatit zbriti një helikopter. Kjo zgjoi tej mase kurreshtjen e të burgosurve. Pas pak midis, të burgosurve, si rrufeja u shpërnda fjala: “ e morën Nedin”. Ai Nedi, në të vërtetë ishte njëfarë Nenad Tomiq, biri i pronarit të dikurshëm të gazetës monarkofashisteste të Beogradit “VREME” të martuar me një gjermane dhe i cili pas shkatërrimit të Jugosllavisë së krajlit kishte emigruar në SHBA. Pra ai Nedi, i cili e fliste shumë mirë edhe serbishten, dy herë ishte dërguar nga amerikanët për të spiunuar Jugosllavinë titiste. Dhe dy herë pasi që ishte zënë ishte falur nga dënimi dhe ishte përzënë. Mirëpo, amerikanët e kishin dërguar edhe për të tretën herë në misionin e tij. Kësaj here nuk e kishin falur e kishin dënuar me tetë vjet heqje lirie duke e dërguar në kazamatin e Lepogllavës. Nga Lepogllava një ditë, kjo i binte para dy vjetësh e sollën në kazaamatin e Stara Gradishkës dhe ai sillej rreth meje. Meqë kisha interes për të dialoguar ngapak me të anglisht edhe unë, duke pasur një rezervë nga përvoja me spiunat serbë e pranova shoqërinë me të. Atë ditën e zbritjes së helikopterit, pasi që e kishin pas çuar Nedin në takim me një inspektor të lartë federativ e liruan diku vonë pas dite dhe i njëjti ishte bërë xurxull nga rakia. Atë ditë ai hyri në muhabet me mua dhe nuk ndahej dot prej meje megjithëse policët që silleshin në korridorin e gjatë të sektorit katër të burgut e këshillonin që të shkonte, të shtrihej e të flente. Atë ditë Nedi ma hapi zemrën. Më tha se i kishte thënë inspektorit se se aty isha edhe unë Filan Fisteku. Po, i kishte thënë ai e di, por veprimtaria e Demaçit ka qenë lule në krahasim me këtë çfarë po ndodhë tash në Kosovë. Dalin me dhjetëra mijëra nëpër të gjitha qytetet e Kosovës dhe thjeshtë nuk dijmë se çfarë të bëjmë me gjithë atë popull. I rrahim, madje edhe i vrasim ata që shquhen si prijës dhe si organizatorë, por kot. Të nesërmen dalin edhe më shumë…Po përse nuk e shfrytëzoni Demaçin që t’ua qetësojë situatën, i kishte thënë Nedi. Paj, kjo është fara që ka mbjellur vetë Demaçi, o kolegë! I ishte përgjegjur ai. Po, megjithatë, a t’ia bëj këtë propozim Demaçit? Jo, ishte përgjegjeur inspektori sepse kjo është puuë e kotë dhe për më keq ai do të gëzohej duke dëgjuar se i kemi punët keq…Pastaj Nedi, si rastësisht m’u drejtua mua: Me të vërtetë, Demaçi, përse nuk e shfrytëzon rastin? I ke edhe dhjetë vjet burg. Unë shikova fytyrën e skuqur zjarr dhe sytë e tij që qitnin shkëndia dhe i thashë:O, Ned! Sikur Jugosllavia ta kishte politkën në nivelin që e ka policinë do t’i kishte punët më mirë se që i ka. Mirë të paska pasë thënë ai inspektori. Nga këto që dëgjova prej teje, u gëzova aq fort saqë i harrova dhe shleva fare burgjet e mia. Ashtu si ishim duke ecur korridorit të gjatë, Nedi u ndal, ma zgjati dorën e më tha: Demaçi, Ju e dini se unë babën e kam serb e nënën gjermane. Unë sot do ta tradhëtoj babën tim dhe do të bëhem me nënën time. Ja, ku po Ju them, mua më kanë sjellur këtu që të Ju spijunoj, por po gëzohem që dështova. Nuk e dija nëse fliste rakia, apo ndërgjegjja njerëzore e Nedit? Më duket se kjo e dyta...

4. Si janë pritur këto demonstrata nga të burgosurit tjerë politikë shqiptarë (nëse ke pasur në dhomë apo kontakte me ta) apo dhe nga të burgosur të tjerë?

ADEM DEMAÇI: Burgu kishte tridhjetë dhoma.Në çdo dhomë ishte vetëm nga një i dënuar politikë shqiptarë të tjerët ishin të dënuar politikë kroatë, kriminelë kroatë e serbë, por ne shiheshim gjatë shëtitjeve, pas dite dhe në repartet e punës. Ta merr mendja se ne shqiptarët qemë gëzuar fort. Fluturonim nga entuziazmi. Qenë gëzuar shumë edhe të dënuarit politikë kroatë, madje edhe kriminelët kroatë, sepse të dyja palët si ne si kroatët luftonim për të shpartalluar Jugsllavinë e urryer.


5. A ka pasur ndryshime në trajtimin ndaj juve nga ana e autoriteteve të burgut apo marrje në biseda nga ana e UDB-së pas shpërthimit të demonstratave në Kosovë?

ADEM DEMAÇI: Thirrje e marrje në pyetje nuk ka pasur, por ka pasur mbyllje syshë kur disa kriminelë serbë deshën të hidheshin mbi ne. Mirëpo kur kriminelët e pakët shqiptarë dhe kriminelët e shumtë kroat morën anën tonë dhe iu vërsulën kriminelëve serbë, atëherë sikur intervenoi drejtoria dhe situata u qetësua.

6. Pasi që Ju jeni burgosur si anëtar i organizatës që angazhohej për bashkimin e viseve shqiptare në ish -Jugosallavi me shtetin amë Shqipërinë, si e keni pritur kërkesën dominante të demonstruesve “Kosova Republikë”, kur kjo kërkesë nënkuptonte barazimin e Kosovës me republikat tjera në ish-Jugosllavi dhe jo shkëputjen dhe bashkimin e saj me Shqipërinë?

ADEM DEMAÇI: Ajo kërkesë shprehte nivelin e vetëdijes dhe nivelin e organizimit tonë në atë kohë dhe rrethanat kombëtare e ndërkombëtare të asaj kohe.. Sikur kryengritja paqësore e 1981-shit të kishte ndodhur më 1974-shin, kur duhej të ndryshohej kushtetuta, kur Kosovën Republikë e patën përkrahur madje edhe Katarina Patërnogiq-Cica, Milija Kovaçeviq, Smajo Jusufi e Rezak Shala e derisa ekuilibristi Tito ende ishte gjallë, Kosova do të arrinte të barazohej me republikat tjera të Jugosllavisë. Dhe kjo do të ishte një fitore e rëndësishme në rrugën tonë drejt lirisë së plotë. Por Fadil Hoxha dhe garnitura gjakovare në pushtet nuk e vlerësuan situatën drejt. Kësaj garniture rehatia e gjatë ia kishte thyer tehun e gatishmërisë për sakrificë, Ajo u përcaktua për rehatinë e vet duke menduar se kjo rehati do të zgjaste deri në infinit dhe prandaj flaku tej interesin e përgjithshëm.

7. Cila është perspektiva që hapën demonstratat e mars-prillit 1981 për zgjidhjen e çështjes së Kosovës?

ADEMDEMAÇI: Kryengritja paqësore e e Nëntorit 1968 buroi nga LËVIZJA REVOLUCIONARE PËR BASHKIMIN E SHQIPTARËVE të 1964-it. Kryengritja paqësore e mars-prillit 1981 buroi nga Kryengritja paqësore e Nëntorit 1968. Kryengritja e armatosur NË KRYE ME UÇK-në e 1998-99-tës buroi nga Kryengritja paqësore e Një tetorit 1997.Kryengritja paqësore e 17-18 Marsit 2004 buroi nga zhgënjimi me rezultatet e Kryengritjes së armatosur në krye me UÇK-në të viteve 1998-99.

[Llapi]

Në pritje të ndryshimit të Serbisë - Shkruan: Adem Demaçi



Në pritje të ndryshimit të Serbisë

Shkruan: Adem Demaçi

Aty, në sallën e mrekullueshme të Vjenës, rreth tavolinës katërkëndëshe ishin të pranishme katër palë: dy palët e konfrontuara, përfaqësuesit e regjimit tranzitor të Kosovës në krye me z. Fatmir Sejdiun dhe përfaqësuesit e regjimit të Beogradit, në krye me z. Koshtunica. Aty ishin edhe pala udhëheqëse, drejtuese e tubimit, në krye me z. Ahtisari dhe bashkëpunëtorët e tij, si dhe Grupi i Kontaktit, bashkë me disa organizata përcjellëse të botës, në cilësinë e dëshmitarëve, të kontrolluesve, por besa edhe si të vëzhguesve të opinionit botëror. Në anën tjetër, kjo...... nuk ishte takim sepse palët e konfrontuara vetëm mund të shikoheshin, por nuk komunikonin me njëra-tjetrën. Madje, në opinionin botëror, rrodhi një lajm që thotë se të dy palët konfrontuese as nuk janë prekur midis tyre. Të dyja palët kanë pasur nga 45 minuta për të shtruar qëndrimet e veta para opinionit botëror dhe para opinioneve të vendeve të veta. Serbia ka ofruar autonomi thelbësore, kurse Kosova ka kërkuar pavarësi të plotë. Bota, Ahtisari me Grupin e Kontaktit, ka shënuar çdo fjalë e çdo gjest të palëve të konfrontuara. Lexojeni vetëm një pjesë të shkurtër nga deklarata e Grupit të Kontaktit: “...se duhen bërë të gjitha përpjekjet e mundshme (1) për të arritur një zgjidhje të negociuar (2) gjatë vitit 2006 e cila, ndër të tjera, është e pranueshme për shumicën e popullit të Kosovës (3) dhe e cila do të promovojë një shoqëri demokratike dhe multietnike (4) me një të ardhme të sigurt (5) për të gjithë qytetarët”. Në deklaratën e Grupit të Kontaktit ka edhe gjëra tjera për t’u komentuar, por unë do të mjaftohem vetëm me disa pikë që kanë domethënie më të thellë nëse përqendrohet vëmendja në to. “Duhet të bëhen të gjitha përpjekjet e mundshme...” Ky formulim lë të nënkuptohet se do të bëhen përpjekje, të cilat....... palët e konfrontuara ( në të vërtetë ende armiqësore për shkak të qëndrimit ende hegjemonist dhe riokupues ndaj Kosovës të regjimit serb) ende nuk i kanë bërë dhe ende nuk i kanë përfunduar. Këto përpjekje nuk ka pushuar që t’i bënte Grupi i Kontaktit edhe deri më tash. Ata, pra GK, i përbërë nga SHBA-ja, Britania e Madhe, Gjermania, Franca, Italia dhe Rusia, pritën 7 vjet që edhe materialisht e objektivisht regjimi i Beogradit të hiqte dorë nga politika hegjemoniste dhe kriminale e Milosheviçit. Mirëpo, çfarë bëri regjimi i Beogradit për këto shtatë vjet? Ai vetëm ndërroi fjalorin e vet politik zyrtar, duke e shndërruar atë në një retorikë dinake e kozmetike, ndërsa objektivisht, duke fshehur dhe duke minimizuar para opinionit të gjerë serb rezultatet e politikës katastrofike të terrorizmit shtetëror serb, ndaj popujve jo serb në Serbinë e zgjeruar dhe gjithandej hapësirës së ish-Jugosllavisë.
Madje, regjimi serb pati paturpësinë që të padiste në instancat ndërkombëtare edhe fuqitë demokratike të botës të cilat intervenuan kundër veprimeve mizore të Millosheviçit dhe ithtarëve të tij ndaj popujve që kërkonin lirinë dhe pavarësinë e tyre të merituar! GK, si përfaqësues i botës, priti kot që regjimi i Beogradit të ndërronte, të shpërbënte dhe të zëvendësonte mekanizmat partiake, ushtarake, policore, agjenturore e administrative të cilat kishin frymëzuar, organizuar dhe ekzekutuar të gjitha veprimet gjenocidale, gjakatare dhe terroriste ndaj popujve të pafajshëm që kërkonin lirinë e tyre.
Edhe sot, të gjitha këto mekanizma në shtetin serb mbetën e janë të paprekura! Bota demokratike e liridashëse për shtatë vjet priti që Serbia të pësonte ndryshime thelbësore e cilësore, por kot. Pas dorëzimit të Millosheviçit në Hagë nga ana e kryeministrit të atëhershëm Gjingjiq, bota u tregua tepër dorëlirë ndaj regjimit të Beogradit. Me shpejtësi filmore Unioni Serbi-Mali i Zi u rehabilitua dhe u pranua në të gjitha organizatat politike e financiare ndërkombëtare dhe u falën gjysma e borxheve. Evropa dhe Amerika bënë “gjithçka që ishte e mundur” që Serbinë ta kthenin në rrugë të drejtë. Pas këtyre veprimeve të papritshme të shteteve të Evropës Perëndimore e të Amerikës në favor të popullit serb, regjimit serb, si thotë fjala popullore, “i doli tambli mbi përshesh”! Kriminelët e Serbisë menduan se ia hodhën Evropës. Ata, në vend se të bënin atë që priste bota prej tyre, ata bënë të kundërtën! Përsëri në pushtet u instaluan çetnikët e neofashistët dhe kur këta menduan se ishte momenti, urdhëruan “beretat e kuqe” që të likuidonin edhe njeriun që mundohej të kapte lidhjen me Evropën Perëndimore, kryeminstrin Zoran Gjingjiq. Edhe pas këtij krimi monstruoz, bota demokratike, megjithëkëtë, nuk deshi të shihte se nuk kishte bërë asgjë ose më mirë të themi se kishte punuar fare gabimisht. Ajo, ende kishte iluzione se me lëshime të njëpasnjëshme kriminelët e mafiozët mund të ktheheshin në rrugën demokratike. Kur erdhi radha për të dorëzuar kryekriminelët Mlladiq e Karaxhiq, përsëri u pa se bota demokratike nuk kishte bërë asgjë. Koshtunica nuk po i kap dhe nuk po i dorëzon as Mlladiqin, as Karaxhiqin! Evropës nuk po i duhen dy kriminelë, por po i duhet dhe po pret që Serbia të ndryshojë thelbësisht natyrën e pushtetit të vet kriminal. Prapë luhatje të Evropës!... Tash Evropa, përsëri duke i bërë lëshime Serbisë në llogari të shqiptarëve e të Kosovës, po shpreson se do ta kthejë regjimin serb në drejtim të demokracisë. Prej nesh, ende pa qenë shtet, Evropa e Amerika po kërkojnë që në emër të të drejtave të pakicave, në emër të decentralizimit, në emër të sigurisë e të ruajtjes të objekteve kulturore dhe fetare Serbisë t’i lejohet, që në zemër të Kosovës, të formojë një minishtet serb, etnikisht të pastër dhe me anën e tij të bllokojë tërë jetën tonë politike, ekonomike dhe kulturore. Qëllimi i regjimit kriminal dhe mafioz serb është që pasi Kosovën ta mbajë për një kohë të gjatë në krizë të përgjithshme e të vazhdueshme, si terapi për një shërim të krizës të aneksojë pjesën e “serbizuar” të Kosovës! Në vend se .......bota Serbinë, për krimet e panumërta e të pafalshme, ta dënojë, ajo po e merr me të mirë e ne po na shtynë, “duke bërë gjithçka është e mundshme që me regjimin serb të “gjejmë një zgjidhje të negociuar” Për të gjetur zgjidhjen që do të vinte në pah vullnetin e shumicës së popullit të Kosovës ekziston instrumenti i verifikuar dhe i pagabuar, dhe ky është referendumi.
Për sa i takon “promovimit të një shoqërie demokratike dhe multietnike” me ne shqiptarët, për një gatishmëri të tillë, pak ndonjë popull që mund të krahasohet. Ne jemi ndër popujt e rrallë që në hapësirën tonë kombëtare kemi të inkorporuar tri besime të mëdha botërore, tri kultura të mëdha botërore dhe multietnicitetin e kemi të trashëguar që nga koha bizantine dhe otomane. Prandaj ne, pa na shtyrë kush, jemi duke ndërtuar dhe përsosur shoqërinë multietnike, duke qenë të hapur edhe ndaj pakicës serbe, pavarësisht se Beogradi për qëllimet e veta kriminale është duke u munduar të pengojë një proces të këtillë. Sa për të ...”krijuar një të ardhme të sigurt” kjo nuk do të varet vetëm prej nesh dhe pakicave që jetojnë në Kosovë. Kjo do të varet të shumtën nëse Serbisë nuk do t’i lejohet që të përzihet në mënyrë arbitrare dhe të palejueshme në rrjedhat normale të Kosovës. Tek e fundit Kosova është një vend i vogël i cili dëshiron që të jetë pjesë e pandashme e Evropës dhe që dëshiron të zhvillohet sipas standardeve evropiane, dhe ne shqiptarët e kemi kuptuar që moti, se liria jonë është e lidhur ngushtë me lirinë e të tjerëve dhe fati ynë është i pandashëm nga fati i gjithë njerëzimit.

[besian]

Me Demaçin
(Në 70-vjetorin e lindjes)

Abdullah Konushevci

Hyrje
Ky do të duhej të ishte titulli i një libri të përzier, mikst, me një ngarkesë jo të vogël shumëkuptimore, ku do të gjenin vend artikuj gazete, si: “Demaçi përsëri në mesin e shkrimtarëve”, që u ribotua kroatisht edhe në librin e F. Radonçiqit; “Ju flet njeriu”, artikull për intervistën e Demaçit dhënë TV BK; raporti i gjatë nga paraqitja e tij e parë publike në Lubjanë dhe arsyet pse Demaçi tha se do t’i përjetojmë dy a tri Shumarica, por nuk do të hyjmë në luftë me vëllezërit serbë, sepse, siç do të shihet më vonë, forca të caktuara politike në Slloveni dhe në Kroaci, së bashku me disa aventurierë shqiptarë, dëshironin që shqiptarët t’i përdornin si mish për top; recensioni për librin “Leja e njohtimit 1985”, e drejta poemën “Kutia e zezë”, të S. Hamitit, recensioni për vëllimin me tregime “Kur Zoti harron” të Demaçit, ku pata shprehur përfundimin se me rënien në burg të Demaçit, letërsia jonë humbi një tregimtar të madh, por fitoi një hero kombëtar, mendim që u rimor dhe u botua edhe në shtypin e atëhershëm italian; recensioni për romanin “Gjarpijtë e gjakut”, recensioni për romanin “Libër për Vet Mohimin” dhe recensioni për romanin “Heli dhe Mimoza”, të cilin besojmë se do ta përfundojë së shpejti.
Po ashtu, në këtë libër do të përfshihej intervista “Kulti i individit të pamanipulueshëm”, eseja “Kthimi i heroit”, si dhe poezitë “Pikat AD” dhe “Përpjekje për t’i zënë konturet e mbinjeriut” dhe artikulli “Adem Demaçi”, shkruar në 60-vjetorin e lindjes, si dhe kozeria “Lufta e përbindshme në mes Desë dhe Susë”.
Me një dëshirë të veçantë do t’i shkruaja edhe kujtimet nga takimet dhe puna e përbashkët me Demaçin, qoftë në grevën e urisë, qoftë në revistën “Forum”, qoftë në Partinë Parlamentare, sidomos me gjallje të autorit.
Takimi me të, nëse nuk gabohem, më 15 qershor 1999, në shtëpinë e motrës Ajshe dhe pikëllimi i tij i madh, klithma e tij e gjatë, psherëtima e tij e thellë pse nuk ishte vrarë nga forcat serbe, ishte njëri nga çastet më tronditëse që kisha përjetuar gjatë takimeve të shumta që kisha pasur me të.
Të jesh hero dhe të jesh i gjallë është mbase nga paradokset më të çuditshme, nga dramat më të rënda emocionale, që mund të përjetojë një njeri. Dallimi tepër i madh në mes njeriut të zakonshëm dhe heroit lind kështu vetiu edhe trandje rraskapitëse, molisëse, të cilat është jo pak e vështirë dhe të përballohen. Dëshira e njerëzve të rëndomtë, të zakonshëm për të kompensuar mungesën e të qenit hero sikur priret për ta njollosur, për ta zijosur, për ta përbaltur heroin, me qëllim që edhe ai të jetë i barabartë me ta, një njeri i zakonshëm si gjithë të tjerët.
Që në vitin 1996, pra në 60-vjetorin e lindjes së tij, nga firma e prodhimit të atleteve “Adidas”, qe krijuar një akronim, që fëmijët e elementëve atdhetarë dhe të njerëzve të ndershëm e interpretonin: A-dem D-emaçi i d-ënon a-rmiqtë s-erbë, kurse fëmijët e horrave, që kishin dëshirë të luanin rolin e heronjve, e interpretonin si: A-dem Demaçi i d-o a-rmiqtë s-erbë.

Pak fjalë për biografinë e autorit
Adem Demaçi u lind, zyrtarisht, më 26 shkurt 1936, kurse, si mësojmë nga romani “Libër për Vet Mohimin”, që ka pjesërisht edhe karakter autobiografik, u lind, në të vërtetë, në kosimet e dyta, dikund në korrik.
Që nga lindja, me sa shihet, si çdo njeri të madh, do ta ndjekin vazhdimisht skajet e tipit shkurt-korrik. Se, derisa për njërën palë (Shqiptarët) do të jetë engjëlli mbrojtës i çështjes shqiptare, për palën tjetër (Serbët) do jetë satanai.
Nëse lufta për liri shënon shkallën më të lartë të emancipimit kulturor të individit dhe të popullit, atëherë mund të thuhet me gojën plot se Adem Demaçi është artikulimi më i kulluar dhe më i fuqishëm i aspiratave liridashëse të popullit tonë.
Adem Demaçi u rrit në një familje të varfër të Prishtinës. Babai, Zeqiri, i vdiq shumë herët nga tuberkulozi. Demaçi nuk i kishte mbushur as plot tetë vjet. Gjithë barra e familjes ra mbi të vëllanë e tij të madh, Maliqin, i cili, si gazetashitës, ia doli me shumë vështirësi të siguronte kafshatën e gojës për familjen (tregimi “Një Natë Bajrami”). Por, pas pesë-gjashtë vjetësh i vdiq edhe i vëllai Maliqi, po nga tuberkulozi. Atëherë, për t’i mbajtur në jetë dy fëmijët e mbetur, Ajshen dhe Ademin, nënë Nazifja iu qep vekut dhe duke endur pëlhura të ndryshme, arriti t’i ushqente disi fëmijët, madje edhe ta shkollonte Demaçin (tregimet “Vegjëtarja”, “Vegjëtarja në treg”).
Demaçi do ta mbarojë shkollën fillore në Prishtinë më 1946, ku do ta kryejë edhe Gjimnazin real. Studimet në Degën e Letërsisë Botërore do t’i ndjekë plot pesë semestra në Universitetin e Beogradit, të cilat do të shtrëngohet t’i ndërprejë për shkak të sëmundjes së nënës. Ndaj, u kthye në Prishtinë dhe gjeti punë në veprimtarinë botuese të ndërmarrjes “Rilindja”.
Burgosjes së Tij të parë, më 19 nëntor 1958, do t’i paraprijë shpërngulja me dhunë e shqiptarëve në Turqi (“Kthimi”, “Mestani”), aksioni i armëve dhe Procesi i Prizrenit. Do ta goditë sidomos burgosja e gazetarit të devotshëm Sedat Dida, e cila do të ngjallë frikë e panik në mesin e punëtorëve dhe gazetarëve të “Rilindjes”. Në procesin gjyqësor të marsit të vitit 1959 të Gjyqit të Qarkut të Prishtinës, Demaçi do të dalë hapur me kërkesën që pa bashkimin e Kosovës me Shqipërinë, nuk do të ketë paqe në Ballkan. Për këto qëndrime të tij u dënua me 5 (pesë) vjet burg të rëndë. Gjyqi Suprem i Serbisë ia vërtetoi dënimin në 3 (tre vjet), të cilat i vuajti në Sremska- Mitrovicë.
Pas lirimit nga burgu, nuk e lanë të zinte punë, me qëllim që t’u kallnin edhe më shumë datën të tjerëve për pasojat që mund të kishin, sikur ta përkrahnin luftën e tij kombëtare. Për më tepër, me ardhjen e Hrushçovit në Shkup, pas tërmetit, më 1963, e izoluan dhe e mbajtën në burg gjatë gjithë qëndrimit të tij në ish-Jugosllavi (S. Novosella).
Megjithatë, në fillim të viteve ‘60 ishin krijuar në disa qytete të Kosovës, si në Pejë, Gjakovë e gjetiu, organizata të ndryshme, që luftonin në mbrojtje të kauzës kombëtare. Duke parë disponimin e masës për t’iu kundërvënë terrorit dhe dhunës së shtetit totalitar, veçmas politikës së egër antishqiptare, Demaçi bëri çmos të formohej Lëvizja Revolucionare për Bashkimin e Shqiptarëve, si dhe hartoi (bashkë me Ramadan Shalën, tash të ndjerë) Statutin dhe Programin e Lëvizjes. Lëvizja formoi komitetet e saj në Prishtinë, Gjakovë, Pejë, Mitrovicë, Gjilan; ndërmori një varg aksionesh për ngritjen e flamujve kombëtarë, u përpoq të vinte kontakte me lëvizjet e ndryshme revolucionare dhe ta propagandonte sa më shumë çështjen e pazgjidhur kombëtare të shqiptarëve në Ballkan. Megjithatë, LRBSH u zbulua mjaft herët dhe Demaçi si kryetari i saj u dënua me 15 (pesëmbëdhjetë) vjet burg të rëndë, të cilat në fillim i vuajti në Nish e pastaj, për ta larguar sa më shumë nga familja, e dërguan në Pozharevc, ku në kohën e ish-Jugosllavisë kishin vuajtuar dënimet shumë atdhetarë shqiptarë, midis të cilëve edhe Azem Bejta. Po e theksojmë këtë fakt, sepse kjo mbase do të jetë arsyeja që Demaçi të shkruante në shtator të vitit 1969 dramën e parë me titull “Popu” (shkurtim i fjalëve po-litika dhe pu-shka), dorëshkrimin e së cilës e nxori nga burgu Xhafer Mamuxhiku, kryetar i Komitetit të Prishtinës, në një arkë me dy kapakë (S. Novosella).
Pas ndryshimeve dekorative politike në ish-Jugosllavi më 1966, dënimin ia zvogëluan në 10 (dhjetë) vjet, të cilat i vuajti ditë më ditë deri më 8 qershor 1974.
Për herë të tretë ra në burg më 6 tetor 1975 dhe në procesin e montuar politik u dënua përsëri me 15 (pesëmbëdhjetë) vjet burg të rëndë, vite këto të cilat do t’i vuajë në burgun famëkeq të Stara Gradishkës. Më 21 prill 1990, me urdhrin e Kryesisë shtetërore të ish-Jugosllavisë, u lirua pesë muaj e gjysmë para se ta kryente dënimin e plotë.
Janë proverbiale fjalët e tij pas daljes nga burgu: Që nga 21 prilli i këtij viti ndodhem në burgun më të madh në botë, që e njeh historia e njerëzimit - në burgun e Kosovës, ku më se dy milionë Shqiptarë nga regjimi hegjemonist-shovinist-terrorist janë zhveshur nga të gjitha liritë dhe të drejtat më elementare njerëzore e kombëtare.
Si luftëtarit më të paepur për lirinë e mendimit, si mbrojtësit më këmbëngulës të lirive dhe të drejtave të njeriut, Paralamenti Evropian, më 10 dhjetor 1991, i dha Çmimin Saharov. Të theksojmë se këtë çmim deri më tash e kishin marrë: Saharovi, emrin e të cilit e mban, Dubçeku, Nelson Mandela, Marçenko, Aung Sun, disa nga të cilët (Mandela, Aung Sun) u bënë më vonë edhe fitues të Çmimit Nobel.
Me këtë rast, në Parlamentin Evropian, Demaçi tha se duke më nderuar mua, keni nderuar popullin tim të shumëvuajtur, por gjithmonë liridashës, paqedashës e krenar. (Teksti i plotë i fjalimit u botua në broshurën “Demaçi para Parlamentit Evropian, 10 dhjetor 1991, Strasburg” nga AKMVL “Dardania”, Prishtinë, 2000.)
Më 1993, Klubi i Rektorëve Universitarë në Madrid i dha Çmimin Special për Paqe, kundër racizmit, ksenofobisë, për qëndrim paqësor e tolerant dhe për përpjekje për të ndërtuar një të ardhme të mbështetur në të drejtat e njeriut dhe në shumësi kulturore, që do t’u bënin të mundshme grupeve etnike të ish-Jugosllavisë të jetonin së bashku në paqe e harmoni. Ky çmim iu dha pikërisht në kohën, kur qarqet shoviniste serbe e akuzonin për luftënxitje?!
Në shkurt të vitit 1994, pesë anëtarë të Parlamentit të Norvegjisë e kandiduan shkrimtarin Adem Demaçi për çmimin Nobel. Edhe në shtator u kandidua sërish për çmimin Nobel për Paqe, me ç’rast theksoi se ky është një nder për mua dhe një mirënjohje për popullin shqiptar.
Ndërkaq, më 14 dhjetor 1995 Adem Demaçit iu dorëzua Çmimi për të Drejtat e Njeriut i Universitetit të Oslos. Demaçi, duke shprehur falënderimin për këtë çmim, tha: Këtë mirënjohje nuk e kuptoj vetëm si mirënjohje të punës dhe të luftës sime për të drejtat e popullit tim, por edhe si dëshirë të qeverisë e të inteligjencies paqedashëse norvegjeze që t’i tërheqë vëmendjen opinionit të gjerë ndëkombëtar për problemin e Kosovës.

Proza popullore e Demaçit
Kujtoj se romani më i ri i Adem Demaçit “Heli dhe Mimoza” mund të karakterizohet si një lloj proze popullore, sepse më parë se me mbresën estetike, autori synon të komunikojë me publikun lexues me një porosi a mesazh të drejtpërdrejtë, duke i kumtuar atij fillet e lëvizjes atdhetare shqiptare, sidomos ndikimin e Radio-Televizionit dhe të filmit shqiptar në formimin e karaktereve të paepura në realizmin e idealit të tyre kombëtar, si dhe duke i treguar rëndësinë e meditimit transcendental, mbështetur në mësimet e Maharishit, të Dipak Çoprës, Joshos etj.
Megjithatë, duke ditur interesimin e lexuesve për mendimin e Demaçit për figurat e ndryshme kombëtare dhe botërore, me këtë rast kemi veçuar disa pjesë, ku qëndrimi i tij del i shprehur hapur:

Për Koliqin:“
Dhe, kur jemi te shkrimtarët, regjimi komunist anatemonte, bie fjala, Ernest Koliqin, vetëm pse ai zotëri paskësh pasë qenë vasal i italianëve, kurse për veten e tyre harruan që ishin vasalë të serbo-jugosllavëve, të rusëve e të kinezëve!”

Për Lasgushin:
“Të njëjtit injoruan e izoluan një poet, një kolos të formatit botëror, siç ishte Lasgushi vetëm pse ai nuk i bënte temena pushtetit, nuk shkruante si kërkonin pushtetmbajtësit që kishin ardhur me dhunë në pushtet dhe që vazhdonin të qëndronin me dhunë në pushtet. Lasgushi guxonte të ngriste edhe dolli, që nuk i kapërdinte dot ndërgjegjia e vrarë e egove komuniste, të cilët, me të marrë pushtetin, u shndërruan në diktatorë policorë (…)”
“Do të vijë një kohë, kur do të vemë në dasmë e do të urojmë: Mos e pifshim këtë gotë, po të mos bashkohemi me Kosovën! Dhe do të vemë në vdekje dhe do të ngushëllojmë: Mos e pifshim këtë gotë, në mos u bashkofshim me Kosovën!... Do të vijë një kohë, kur dolli do të fillojë me këto fjalë: Mos e pifshim këtë gotë, në mos u bashkofshim me Kosovën!’

Për disidentët:
Disidentët e jo konformistët janë ata që e kanë çuar njerëzimin përpara. Të vetmit, disidentët, kanë qenë dhe janë imunë ndaj sindromit të majmunit të robëruar me lajthitë në grusht. Disidentët, gjithmonë, e kanë pasur vështirë. Ju e dini se ata janë djegur edhe në flakë, janë vrarë e janë kalbur burgjeve. Por, ata kanë mbetur të pavdekshëm, kurse vrasësit e tyre kanë vdekur përgjithmonë, ose përmenden për të keq”.

Për Nils Borin:
Lidhur me dyshimet e njerëzve në strukturën e atomit, të zbuluar nga Nils Bor, që kishin shkuar të kërkonin sqarime nga dijetari danez, Demaçi jep këto mendime: “Të nderuar zotërinj, a janë kafet e ëmbla, se nganjëherë Lota ime harron t’i sheqerosë? Po, -thanë ata, -të ëmbla qenkan. – Po ku e dini se kafetë kanë sheqer, kur ju nuk e shihni sheqerin askund. Mirëpo, zotërinjtë, si zotërinjtë, nuk ishin të kënaqur me këtë shpjegim. Ata i thanë shkencëtarit të madh: ‘Kjo që thatë Ju më shumë i ngjan një truku, si atij që bëri Kolombi me vezën!’ Bori, i ftohtë akull, pyeti zotërinjtë e lartë: ‘Po gravitetin, e besoni, ju, zotërinj?’ ‘Po- thanë zotërinjtë- kjo është një gjë evidente!’ Po, mirë, e keni parë ju gravitetin si duket?’ Ata tundën kokat si në mosbesim.

Veprat letrare të Adem Demaçit
1. “Gjarpinjt e gjakut” (roman), Jeta e Re, 1958.
2. “Gjarpijt e gjakut dhe novela të tjera” (zgjedhje), Nju-Jork, 1983.
3. “Gjarpijt e gjakut” (ribotim), Zëri i Kosovës, Zvicër, 1984.
4. “Gjarpijt e gjakut” (ribotim), “Lumi”, Lubjanë, 1984.
5. “Gjarpijt e gjakut” (ribotim i kthyer në gjuhën letrare), Buzuku, Prishtinë, 1990.
6. “Kur Zoti harron” (vëllim me tregime), Zëri i rinisë, Prishtinë, 1990.
7. “Libër për Vet Mohimin” (roman), botoi autori, Prishtinë, 1994.
8. “Libër për Vet Mohimin” (ribotim), Rotanor Boksproduksjon AS, Skien Norway, 1994.
9. “La metamorfosi di Vet Mohim” (përkthyer nga Nermin Vlora Falaski), Romë, 1995.
10. Adem Demaçi, “Heli dhe Mimoza”, botoi autori, Prishtinë, 2006.

Të pabotuara:
1. “Popu”, dramë për Azem Bjetën.
2. “Ballë për ballë me UÇK-në”, përgatitur për shtyp më 1999.
3. “Shqiptarët në mes Amerikës dhe Evropës”, përgatitur për shtyp më 1999.
4. “S’ka paqe ndër kasolla”, libër i konfiskuar nga policia më 1958.

Librat me intervista:
1. “Kosova flet vetë” (intervistoi M. Emërllahu), “Zëri i rinisë”, Prishtinë, 1990.
2. “Njëzet e tetë vjet - as i gjallë, as i vdekur” (intevistoi M. Hanzhek), “Lumi”, Lubjanë, 1990.
3. “Republika e Kosovës është shpallur në zemrën e popullit tim” (vëllim me intervista), “Zëri i Kosovës”, Zvicër, 1990.
4. “Dhjetë mijë ditë robëri” (intervistoi F. Radonçiq), Danas, Zagreb, 1990.
Shënim: Libri i tregimeve “Kur Zoti harron” ishte gati për botim që më 1958, por botohet pas plot 32 vjetësh. Në atë kohë botohen edhe dy fragmente: “Maliqi” dhe “S’ka paqe ndër kasolle” të romanit “S’ka paqe ndër kasolle”, të cilin ia konfiksoi dhe nuk ia ktheu kurrë më policia.

Për veprën letrare të Demaçit kanë shkruar: Nermin Vlora Falaski, Rexhep Qosja, Adem Istrefi, Sadri Fetiu, Arben Hoxha, Teki Dërvishi, Rexhep M. Shala, Ramadan Musliu, Shaip Beqiri, Shkëlzen Maliqi, Abdullah Konushevci etj.

Libra për Demaçin dhe Lëvizjen e Bashkimit Kombëtar
1. Sabri Hamiti, “Leja e njohtimit 1985” (poema dramatike “Kutia e zezë), 1985.
2. Xhafer Shatri, “Pse dergjet në burg Adem Demaçi”, Bernë, 1990.
3. Selatin Novosella, “Kosova ‘68”, Prishtinë, 1993.
4. Adil Pireva, “Gjashtëdhjeteteta shqiptare”, Prishtinë, 1994.
5. Selatinë Novosella, “Kosova ‘64”.Prishtinë, 1994.
6. Selatin Novosella, “Kosova ‘75”, Prishtinë, 1995.
7. Hakif Bajrami, “Dosja Demaçi”, 2002.

[Llapi]

Adem Demaçi merr çmimin e karrierës (27 dhjetor 2006 Koha 19:45)