R2T je shembull ne praktike sesi mund te shmanget frika nga vdekja. Ose menyra me e thjeshte eshte te besoni tek zoti, dhe atehere e keni hallin te zgjidhur. Por me kaq sa pashe une ketu qenka mbledhur nja tufe harramesh te dale nga udha e zotit, mehehe!
Per mua qe s'ja kam pare syte te gjithfuqishmit ndonjehere, si te kesh si te mos kesh frike nga vdekja, prape ne fund mish per krimba do perfundosh (ose per peshq, ose plehrim per tokat po te dogjen pas cofjes). Edhe me e bukura eshte se kur te kthehesh ne hiē, as qe ke per te kujtuar a menduar sesi e jetove jeten. Te jetosh jeten deri ne piken e fundit (ose te fusesh preshin e te shtrengosh shalet) eshte si ta mbash me shkume, kjo behet qe ne fund kur ta ndjesh ate castin frymeheqės, te shikosh mbrapsht e te ngushellosh veten se te pakten jetove, ia nxore zine - si ai lumadhi qe vdiq me nder per vatanin, vdiq, po vdiq me-nder ama! Sa me shume rendin bashkefatėsit e mi drejt nje jete te mbushur me gezime, me pjellje e arritje madheshtore, aq me shume te tmerruar jane per vdekjen, ndryshe gjithe ai gaz makines nuk i jepet vetem per sport.
Njerezit qajne neper funerale, qajne nga dhimbja se nje dite do te vdesin dhe vete, njerezit qajne per te dashurit e tyre ne castet para se keta te fundit te mbylin syte; qajne qe t'i tregojne atij tjetrit se ai po kthehet ne hiē, por vepra e tij do jetoje ne shekuj! Qajne me shpresen se dhe per ta do te qahet kur te jene nderruar vendet. Or une po vdes, kurse vepra ime do te jetoje! me falni, po kujt po i shuket per vepren?! I shuket atij qe po mbyll syte, i jep kuraje e ngushellim (shkume, shume shkume) se jeta nuk eshte nje Hiē i madh, se ai nuk u rropat kot e nuk luftoi kot - por luftoi per nje ideal! Nuk ka gje me shkaterrruese per njeriun ta pranoje se eshte nje hiē, se qenia ose mos-qenia e tij ne shkalle me te gjere sesa mardheniet personale eshte nje dicka aq e parendesishme sa kepucet fluturuesse qe u shpiken ca kohe me pare. Njerezit krijojne familje e shoke rreth vetes per te shmangur perballjen me pyetjen: Perse jetoj une? - Une jetoj per familjen time, une nuk mund ta vras veten pasi vdekja ime do shkaktoje suhme dhimbje tek femijet apo prinderit e mi! Lesh, ti nuk e vret veten se ke frike te vrasesh veten, edhe kaq!
Jo se ata qe ulen ne bisht e presin t'u rrjedhe jeta per shalesh jane me trima ndaj vdekjes. Po te ishin, nuk do t'ia linin vdekjes ne dore te vendoste se kur do t'i fshinte nga faqja e dheut. Madje kjo shtrese eshte pellgu ne mes, as mish as peshk, qejfi ma ka po tajarja s'ma mban me nje fjale. Te pakten ai soji i meparshem e ka nje shprese idiote se mund ta sfidoje vdekjen, megjithese menyra e zgjedhur nuk ka per te dhene rezultatin e duhur, kurse ky soji i dyte nuk ka asnje pergjegjesi per veten, vetem vegjeton dhe leshon nga nje shprehje filozofike te tipit: jeta eshte mizore, not e vlefshme per t'u jetuar etj etj. Kur ne fakt eshte vdekja ajo qe eshte mizore, nese nuk do te egzistonte kercenimi i vdekjes ne fund te rruges atehere jeta do te ishte vertet e vlefshme per t'u jetuar.
Etj etj etj, edhe une, si anetare e devotshme e ketij grupit pa palce kurrizore kam shume deshire te flas per kete lavire qe ne e quajme jete. Megjithate shpresoj qe nje dite te gjej kurajen te mbyll shalet e t'i ndaloj shkarjen kesaj jete se na ēau derrasat!
Amen!
Pėrgjigju Duke Cituar
Ne fakt, po te mendohesh mire, nocioni "frike nga vdekja" nuk ka kuptim fare. E them kete sepse vdekja eshte nje "driving force" ndoshta me e fuqishme se jeta, dhe njeriu s'mund te kete frike nga ajo qe po i ndodh tani, apo nga ajo qe "zoteron." Oh, yes! Jemi ne qe zoterojme vdekjen, and not the other way around.
Postuar mė parė nga R2T
Krijoni Kontakt