Bukuria Ideale
Alfred de Vigny
Ku ėshtė pra bukuria qė ėndrron poeti'
Asnjė nga artet s'ėshtė interpretuesja e saj e denjė,
Atij do t'i plqente shpesh, i humbur nga ėndrra,
Tė ngatėrronte atė qė Zoti veēoi pėr njeriun,
Do tė donte t'ia shtonte kuptimet pikturės.
Nėse muza shkėrbente sipas dėshirės Natyrėn,
Format, mendimi dhe zhurmat e hallakatura,
Do vinin tė mblidheshin nė prizmin e arteve,
Qėndra ku bukuritė e bashkuara tė gjithėsisė
Sjellin nė zemėr tė gjitha harmonitė,
Gjėmimet e ngjyrat, nga toka e nga qiejt,
Veskun pėr veshin e veskun pėr sytė,
Zgjimin e zogjve, kėngėn virgjėrore,
Perlėn dhe rrezet e agut mėngjezor,
Zėrin rėnkues tė psherėtimave tė natės,
Renė e humbur pėrmbi lumin prijės,
Shkreptimėn qė bie nga qielli duke ēarė hapsirėn
Si njė shpatė e Zotit qė kalon e rikalon,
Britmat e udhėtarit tė humbur nė pyll,
Thirrjen e kėmbanares qė dėgjohej pėrvajshėm
Fjalė dashurie pėrzierė me erėn mbi dallgė,
Dhe emocionin e thellė tė dhimbjeve tė qashtra.
Do dėgjoheshin bashkė, do kapeshin me njė vėshtrim
Nė avujt e veriut dobėsia e krenaria,
Krenaria mizore e egėr e heronjve tė resė;
Dhe bukuritė bjonde qė qajnė nė shtėrngatė;
Kėngėt e tyre do ngriheshin nė rrafshinat e ajrit,
Shqyti hyjnor do gjėmonte nėn hekur,
Harpa e psherėtimat e elegjive tė mjegullta
Do mplekseshin me britmat e orgjive tė pėrgjakshme,
Dhe himnet vajtuese tė vajzave tė fitimtarit
Me qeshjen e luftėtarit qė ndjen zemrėn t'i shpohet.
Tragjedia e larė nė lot do fliste lakuriq,
Njeriu do dėgjonte tingujt e njė gjuhe tė panjohur,
Mė tė bukur se zėrat e Homerit e Miltonit,
Zotat do kuvendonin pėr fatkeqėsitė e tokės.
Natėn rrezja vetmitare e pyjeve
Duke u dridhur do zbriste nė buzėt e gjuetarit"
Fjalė qė do na thonin zėulėt me butėsi
Ēfarė ėshtė dashuria pėr njeriun nė zemrėn e hyjneshės.
Pėrpara altarit tė ngashėryer prej njė mrekullie tė re,
Nėn zjarrin e gjenisė tė shpėtuar nga gėrshėra
Mermeri fėrgėllues do na thoshte nėse jeta
Eshtė njė festė mė e bukur kur na ftojnė aty
Nė moshėn qė skuqet nga turpet e dashurisė,
Se nė moshėn qė rėnkon pėr tė mos parė ditėn;
Nėse pėr tė arritur ekzistencėn e flakėn e saj
Mė mirė tė kesh qė nė lindje gjithė shpirtin e saj.
Por ēfarė koncertesh tė mėdha, ēfarė fjalėsh, ēfarė ngjyrash
Tė njė bote tė lėmuar do skicojnė dhimbjet
E mbi dallgėn e pėrmbytjes do skalisin pėr ne
Madhėshtinė e fajtorit dhe tė gjykatėsit"
Nė kėtė vizatim tė madhėrishėm vėrvitur mbi njė mal
Mungojnė lėvizja, poteret, pafundėsia;
Koncerti ku do ishte kjo skenė e derdhur
Do vajtonte formėn dhe mendimin;
E nėse poezia provonte tablotė
Pėr tė vazhduar kėrdinė dhe lėvizjen e ujrave,
E vetme, pa ngjyrat, zėrat melodiozė,
Ajo do kėrkonte motrat e saj harmonike.
Zbrit pra, lirė trefishe, instrument i panjohur,
O ti! Qė mes nesh s'ke ardhur akoma
E qė duke u drobitur thėrret gjeninė,
Pa ty asnjė bukuri, pa ty asnjė harmoni;
Muzikė, poezi, art i pastėr i Rafaelit,
Ju do bėheni njė Zot ", por nė njė altar tė vetėm!
Kėshtu i flisja asaj"
Zbehtėsi
Zonjės Delphine de Girandin
Kur mbi ballin tėnd t'bukur qeshte vashėria,
Kur pėrskuqej mbi buzėt e tua nga zjarri,
Kur faqja e lulėzuar kremtonte rritjen tėnde,
Kur jeta e dashuria tė dukeshin veē njė lojė:
Kur ende dukej tė rritej shtati i zhdėrvjellėt
E Muza mbinte nė vėshtrimet tua kaltėrore;
Kur krahėt e bukur zhveshur shtrėgonin guallin e verdhė
Nė pyllin bjond tė flokėve gjithė ar tė kulluar;
Kur qeshjet fėminore tė dridheshin mbi kraharor
Dhe gufmonin gjirin tėnd pa e trazuar zemrėn,
Ti s'ishe nė atė kohė aq e bukur, Delfinė,
Sa n'kohėn e pamjes sė trishtė e zbehtėsisė sate!
Poemat
Ti pyet pėr kė, nėn puplat e tyre tė reja,
Kėto krimba, zogj tė sapolindur, fluturonin, kėndonin nė kor"
Veē mbi gjirin tėnd ato kanė pėrthyer krahėt,
Kurrė s'kanė honepsur njė sy pėrdhosės.
Mosmirėnjohse, vetėm pėr ty ato duan tė shfaqen.
Kanė lindur nga njė pshertimė, e puthjeve tė tua ndoshta,
Dhe, si imazhi yt, ato nė zemėr mė flinin!
Nėse ti e dėshiron, pėr ty vetmitare e nė hije,
Ato do kėndojnė lehtaz, e gjiri yt i trazuar
Do mbulojė si njė ēerdhe luzmėn e tyre t'ėmbėl e t'mugėt.
Por nuk do ti mė mirė, bukuri krenare,
T'u japėsh fluturim tė lirė dhe qielli, perandoria e tyre,
Tė ndjekė me sytė e tu tė mėdhej kalimin e tyre, e tė tė thotė:
« Emri im me dashuri nėn krahėt e tyre ėshtė fshehur' »
Porti
Njė ēengel mbi rėrė, njė litar i brishtė
Tė mbajnė nė port e, megjithatė, vapor i bukur,
Dy herė vala duke ikur tė le mbi argjilė,
E dy herė, e ndezur, ti pluskon mė e shkathėt
Sa herė qė uji kthehet!
Si ty, njeriu mė kot ia kris, fshihet, mėrgon:
Jeta mė shpesh e trazon atė nė fund tė portit,
E ngren, pastaj e ul, rrebele a e bindur:
Sepse forca s'ėshtė asgjė, sepse s'ka asnjė strehė
Ndaj erės e ndaj fatit.
Pėrktheu : Ēlirim KOKONOZI
Krijoni Kontakt