Alfred de Vigny

[Xhuxhumaku]

Bukuria Ideale

Alfred de Vigny

Ku është pra bukuria që ëndrron poeti'

Asnjë nga artet s'është interpretuesja e saj e denjë,

Atij do t'i plqente shpesh, i humbur nga ëndrra,

Të ngatërronte atë që Zoti veçoi për njeriun,

Do të donte t'ia shtonte kuptimet pikturës.

Nëse muza shkërbente sipas dëshirës Natyrën,

Format, mendimi dhe zhurmat e hallakatura,

Do vinin të mblidheshin në prizmin e arteve,

Qëndra ku bukuritë e bashkuara të gjithësisë

Sjellin në zemër të gjitha harmonitë,

Gjëmimet e ngjyrat, nga toka e nga qiejt,

Veskun për veshin e veskun për sytë,

Zgjimin e zogjve, këngën virgjërore,

Perlën dhe rrezet e agut mëngjezor,

Zërin rënkues të psherëtimave të natës,

Renë e humbur përmbi lumin prijës,

Shkreptimën që bie nga qielli duke çarë hapsirën

Si një shpatë e Zotit që kalon e rikalon,

Britmat e udhëtarit të humbur në pyll,

Thirrjen e këmbanares që dëgjohej përvajshëm

Fjalë dashurie përzierë me erën mbi dallgë,

Dhe emocionin e thellë të dhimbjeve të qashtra.

Do dëgjoheshin bashkë, do kapeshin me një vështrim

Në avujt e veriut dobësia e krenaria,

Krenaria mizore e egër e heronjve të resë;

Dhe bukuritë bjonde që qajnë në shtërngatë;

Këngët e tyre do ngriheshin në rrafshinat e ajrit,

Shqyti hyjnor do gjëmonte nën hekur,

Harpa e psherëtimat e elegjive të mjegullta

Do mplekseshin me britmat e orgjive të përgjakshme,

Dhe himnet vajtuese të vajzave të fitimtarit

Me qeshjen e luftëtarit që ndjen zemrën t'i shpohet.

Tragjedia e larë në lot do fliste lakuriq,

Njeriu do dëgjonte tingujt e një gjuhe të panjohur,

Më të bukur se zërat e Homerit e Miltonit,

Zotat do kuvendonin për fatkeqësitë e tokës.

Natën rrezja vetmitare e pyjeve

Duke u dridhur do zbriste në buzët e gjuetarit"



Fjalë që do na thonin zëulët me butësi

Çfarë është dashuria për njeriun në zemrën e hyjneshës.

Përpara altarit të ngashëryer prej një mrekullie të re,

Nën zjarrin e gjenisë të shpëtuar nga gërshëra

Mermeri fërgëllues do na thoshte nëse jeta

Eshtë një festë më e bukur kur na ftojnë aty

Në moshën që skuqet nga turpet e dashurisë,

Se në moshën që rënkon për të mos parë ditën;

Nëse për të arritur ekzistencën e flakën e saj

Më mirë të kesh që në lindje gjithë shpirtin e saj.

Por çfarë koncertesh të mëdha, çfarë fjalësh, çfarë ngjyrash

Të një bote të lëmuar do skicojnë dhimbjet

E mbi dallgën e përmbytjes do skalisin për ne

Madhështinë e fajtorit dhe të gjykatësit"

Në këtë vizatim të madhërishëm vërvitur mbi një mal

Mungojnë lëvizja, poteret, pafundësia;

Koncerti ku do ishte kjo skenë e derdhur

Do vajtonte formën dhe mendimin;

E nëse poezia provonte tablotë

Për të vazhduar kërdinë dhe lëvizjen e ujrave,

E vetme, pa ngjyrat, zërat melodiozë,

Ajo do kërkonte motrat e saj harmonike.

Zbrit pra, lirë trefishe, instrument i panjohur,

O ti! Që mes nesh s'ke ardhur akoma

E që duke u drobitur thërret gjeninë,

Pa ty asnjë bukuri, pa ty asnjë harmoni;

Muzikë, poezi, art i pastër i Rafaelit,

Ju do bëheni një Zot ", por në një altar të vetëm!

Kështu i flisja asaj"


Zbehtësi

Zonjës Delphine de Girandin

Kur mbi ballin tënd t'bukur qeshte vashëria,

Kur përskuqej mbi buzët e tua nga zjarri,

Kur faqja e lulëzuar kremtonte rritjen tënde,

Kur jeta e dashuria të dukeshin veç një lojë:



Kur ende dukej të rritej shtati i zhdërvjellët

E Muza mbinte në vështrimet tua kaltërore;

Kur krahët e bukur zhveshur shtrëgonin guallin e verdhë

Në pyllin bjond të flokëve gjithë ar të kulluar;



Kur qeshjet fëminore të dridheshin mbi kraharor

Dhe gufmonin gjirin tënd pa e trazuar zemrën,

Ti s'ishe në atë kohë aq e bukur, Delfinë,

Sa n'kohën e pamjes së trishtë e zbehtësisë sate!


Poemat



Ti pyet për kë, nën puplat e tyre të reja,

Këto krimba, zogj të sapolindur, fluturonin, këndonin në kor"

Veç mbi gjirin tënd ato kanë përthyer krahët,

Kurrë s'kanë honepsur një sy përdhosës.

Mosmirënjohse, vetëm për ty ato duan të shfaqen.

Kanë lindur nga një pshertimë, e puthjeve të tua ndoshta,

Dhe, si imazhi yt, ato në zemër më flinin!



Nëse ti e dëshiron, për ty vetmitare e në hije,

Ato do këndojnë lehtaz, e gjiri yt i trazuar

Do mbulojë si një çerdhe luzmën e tyre t'ëmbël e t'mugët.

Por nuk do ti më mirë, bukuri krenare,

T'u japësh fluturim të lirë dhe qielli, perandoria e tyre,

Të ndjekë me sytë e tu të mëdhej kalimin e tyre, e të të thotë:

« Emri im me dashuri nën krahët e tyre është fshehur' »



Porti



Një çengel mbi rërë, një litar i brishtë

Të mbajnë në port e, megjithatë, vapor i bukur,

Dy herë vala duke ikur të le mbi argjilë,

E dy herë, e ndezur, ti pluskon më e shkathët

Sa herë që uji kthehet!




Si ty, njeriu më kot ia kris, fshihet, mërgon:

Jeta më shpesh e trazon atë në fund të portit,

E ngren, pastaj e ul, rrebele a e bindur:

Sepse forca s'është asgjë, sepse s'ka asnjë strehë

Ndaj erës e ndaj fatit.

Përktheu : Çlirim KOKONOZI

[oiseau en vol]

Xhuxh more xhuxh, ke humbur fare...

Nejse, te zgjodha nje poezi per kete Alfredin tend, kushedi kuptojme ndonje gje ne te...

Degjoje xhuxh, degjoje, degjoje dhe shperndajua shoqeve... ama ta kam perkthyer vete shpejt e shpejt, e di se ti nuk me kritikon

Fatkeqësia

Ndjekur nga Vetëvrasja mizore,
Përmes qyteteve të zbehta,
Fatkeqësia endet, na përgjon,
Pranë pragjeve tona të frikësuara.
Atëherë ajo kërkon prenë e vet ;
Rinia, në gjirin e gëzimit,
E dëgjon, psherëtin dhe venitet ;
Siç në kohët ku gjethja bie,
Plaku zbret në varr,
Pa zjarrin që e ushqen.

Ku të shkosh ? Mbi pragun e derës sime
Fatkeqësia, një ditë, është ulur ;
Dhe qysh atëherë e mbaj me vete
Përmes ditëve të mia të zymta.
Në diell dhe në terr,
Ngado krahët e saj funebër
Më mbulojnë si një mantel i zi ;
Me dhimbjet e mia krahët e saj të pangopur
Më shtrëngojnë ; dhe duart e saj të zbehta
Mbajnë thikën mbi zemrën time.

Jetën time ua kam hedhur shijeve,
Qejfit i buzëqesh ;
Dhe të marrët, shokët e mi
Admirojnë lumturinë time.
Vetë unë, naiv në gëzimin tim,
Dehi zemrën time, mbytem
Në dallgët e një mburrje të qeshur ;
Por Fatkeqësia përballë fytyrës sime
Ka kaluar : e qeshura shuhet,
Dhe balli im përsëri në zinë time.

Më kot u kërkoj festave
Shkëlqimet e tyre të para,
Zemrës sime disfatat e vogla
Dhe magjepsjet e turbullta :
Gogoli futet në valle ;
Duke rënë ritmikisht,
Ai lag dheun me lotët e tij,
Dhe nga sytë e mi që mashtrojnë pritjen,
Kalon koka e tij e neveritshme
Midis ballesh të zbukuruar në.

Ai më flet në heshtje,
Dhe netët e mia dëgjojnë zërin e tij ;
Nëpër pemë ai kolovitet
Kur unë kërkoj prehjen e drurëve.
Në rrëzë të veshit ai më psherëtin ;
Sikur të ishte fryma e fundit e një të vdekshmi :
E tmerruar tkurret zemra ime.
Drejt yjeve ngrihet syri im,
Por ai sheh të varet shpata
E fatalitetit të lashtë.

Mbi duart e mia koka ime e përkulur
Beson të gjejë gjumin e pafajshëm.
Por, mjerisht ! ajo më është fshehur,
Lulja e saj në vazon të argjendtë.
Përgjithmonë ajo më është grabitur,
Mungesa e ëmbël e jetës ;
Kjo banjo që freskon ditët ;
Kjo vdekje e shpirtit të cfilitur,
Çdo natë tek të gjithë e shpërndarë,
Gjumi më ka ikur përgjithmonë

Ah ! meqë një zgjim i përjetshëm
Djeg sytë e mi gjithmonë të hapur,
Eja, O Lavdi ! kam thënë unë ; zgjoje
Jetën time të zymtë me gurgullimën e vargjeve.
Bëj që të paktën këmba ime e zhdukshme
Të lerë një gjurmë mbi rërë.
Lavdia ka thën : "Bir i dhimbjes,
"Ku do ti që unë të të çoj ?
"Dridhu ; nëse të pavdekësoj,
"Unë pavdekësoj Fatkeqësinë."

Fatkeqësi ! oh ! çfarë dite e bardhë
Do të fitojë mbi tërbimin tënd ?
Cila dorë e mirë dhe e fortë
Do të të shkulë nga zemra ime,
Dhe në këtë llavë të zjarrtë,
Për mua fisnikërisht e pakujdesshme,
Duke mos nguruar të zhytet,
Do të guxojë të kërkojë në flakë,
Me forcë të kapë aty shpirtin tim,
Dhe ta nxjerrë larg, larg rrezikut ?

He mo xhuxh, i dole ne fund ? Pa na thuaj tani, ç'kuptove nga gjithe kjo zallahi ?