FC Real Madrid, një shekull emocione!

[Davius]

Intervistë e "Spiegelit"me yllin francez

Zinedin Zidane, heroi modern i futbollit francez

Skeda personale

Emri: Zinedine Yazid Zidane
Ditëlindja: 23 qershor 1972
Vendlindja: Marsejë (Francë)
Kombësia: Franceze
Gjatësia: 185 cm
Pesha: 80 kg
Pozicioni: Mesfushor
Skuadrat ku ka luajtur:

Cannes (Francë, 1987 - 1992)
Girondins de Bordeaux (Francë, 1992-1996)
Juventus (Itali, 1996-2001)
Real Madrid (Spanjë, 2001 e në vazhdim)


Për një intervistë me Zinedin Zidan ëndërron çdo gazetar sportiv.

Reporteri i "SPIEGEL-it", Ullrich Fichtner ia ka arritur ta bëjë dhe ka marrë me këtë një audiencë në mediat franceze. Tre muaj punë për njëmbëdhjetë minuta emocionuese. Kjo është historia e një rastësie të vërtetë, një takimi të vërtetë. Dhe kjo duhet të nënvizohet trashë (dyfish), sepse janë aq shumë ata që e ëndërrojnë një gjë të tillë, pra, që ta takojnë Zinedine Zidane në një farë mënyre "personalisht". Gazetat janë të mbushura me to, sidomos tani, në prag të fillimit të Kampionatit Evropian. Artikujt thonë se gjithsesi, Zidane më ka thënë se…., apo Zidane më premtoi se …. Por kolegët rrinin në grupe prej, të paktën, 150 ose 300 njerëzish në radha të ngushta stolash dhe drejtonin pyetje në drejtim të Zidane. Është vërtetë e vështirë ta kapësh një të tillë. Historia e këtij takimi fillon para katër muajsh. Të gjitha rrugët për te Zidane të çojnë në një farë mënyre tek Alain Migliaccio. Ky është zëri që përgjigjet te sekretaria telefonike, që të thotë në spanjisht e frëngjisht se Alain Migliaccio nuk mund të arrihet. Migliaccio është një biçim manaxheri për Zidane. Ai e ka çelësin. Zidane ka besim tek ai. Atij mund t'i dërgosh fakse, me lutjen për ta takuar. Mund t'i dërgosh shumë mesazhe në sekretarinë telefonike. Pastaj, është sikur të ketë ndodhur një shok, nëse atë rastis ta kapësh direkt në telefon. "Monsieur? Alain Migliaccio këtu. Pra, javën tjetër, në kampin stërvitor të francezëve në Clairefontaine" - "Oh, kështu është shumë bukur! Kur është takimi?" - "Nuk ka asnjë takim. Ju do ta merrni sigurisht një të tillë atje në stërvitje" "Por a e di ai nëse unë do të vij atje, apo jo?" "Ah, po, do t'ia arrij-më...mirupafshim, pra". Aty nga mesdita stërvitja mbaron. Lojtarët, përfshirë edhe Zidane, e lënë fushën dhe shkojnë në dush. Gazetarët shkojnë drejt një çadre apo kabine të bardhë të ngritur pranë kampit stërvitor, në të cilën qëndrojnë tavolina të tapetuara me shishe uji dhe termuse kafeje. Vjen dhe ai. Drejtohet për tek ekipi i "Canal Plus". Pastaj i përgjigjet shumë pyetjeve të gazetarëve e më pas ngrihet në këmbë. "O sot, o kurrë", - thashë. Rrugës nga dhoma, për në çadër, i flas. Por në ç´mënyrë? Zizu? Monsieur Zidane? Zinedine? Nuk i drejtohem fare me emër. I them: "Më falni, unë kam folur me Alain Migliaccio. Ai më tha se ka lënë të zhvillojmë një intervistë bashkë". Zidane shkon para edhe me më shumë nxitim. "Unë jam njëri nga 500 të tjerët". Ai qëndron. "Gjermani, po. Mirë, sa është ora? Atëherë, vetëm një çerek ore". Unë dua të di se si e keni kaluar fëmijërinë tuaj në Marseille. Sa i rëndësishëm ishte për ju vendi i gurtë, mbi të cilin ju keni luajtur futboll. Zidane miraton me kokë. "Ai vend për mua donte të thoshte shumë. Por jo gjithçka," thotë ai. "Ju jeni krahasuar shpesh me një murg. Apo nuk është kështu, që ju në Cannes, në konviktin e futbollit, rrinit larg shokëve dhe familjes, dhe keni jetuar tamam si në një manastir?". "Nuk e di nëse mund ta them një gjë të tillë. Ashtu është, (qëndron), unë isha i ri, larg shtëpisë, punoja shumë atje. Por në Cannes ne ishim edhe një grup i mirë. Unë nuk ndjehesha aq i izoluar sa ç´duket; kur thuhet murg apo manastir". Kush e kishte menduar më parë në bisedën me Zidane se ai do të ishte një djalë i mirë, mund të bindej plotësisht pas intervistës. I rruar keq, ashtu siç është, në një pjesë të fushës së stërvitjes, një hero modern. Duhet t'i japim fund bisedës. Çohemi. I japim dorën njëri-tjetrit dhe ai niset drejt çadrës. Kolegët më shikojnë, sikur të vija nga Marsi.



Zidane: Ndaj anglezëve do të na pëlqente një barazim

"Është gjithnjë e rëndësishme të evitosh humbjen në ndeshjen debutuese, sepse më pas gjithçka bëhet më e vështirë". Mesfushori i Francës, Zinedine Zidane, do të parapëlqente një barazim në ndeshjen e parë të Evropianit, që të dielën do të vërë përballë kampionëve në fuqi, Anglinë. "Një fitore do të ishte ideale, - ka thënë Zidane, - por kundër një skuadre të fortë si Anglia, barazimi mund të konsiderohej një rezultat i mirë. Nuk dua të them se nuk do të synojmë fitoren, - ka shtuar ai, - por ndeshja e parë është ajo që do të kushtëzojë turneun".



Francë-Angli, beteja e përqëndruar në mesfushë

Disa nga mesfushorët më të mirë në botë do të përballen të dielën në takimin Francë-Angli. Edhe pse të dyja skuadrat kanë golashënues të klasit botëror si Tierri Henri dhe Majkëll Ouen, ndeshja e Grupit B do të dominohet nga skuadra që arrin të vendosë autoritetin në qendër të fushës. Një përplasje interesante do të jetë ajo midis Stiven Xherrard dhe Patrik Vieirasë, ndërkohë që shumë kolegë nëpër klube do të vihen përballë njëri-tjetrit në stadiumin e Lisbonës "Estadio da Luz". Përballja midis kapitenit të Anglisë, Dejvid Bekam dhe Zinedine Zidane do të jetë në qendër të vëmendjes, pasi të dy futbollistët kaluan një sezon zhgënjyes me Realin e Madridit. Bekam është një admirues i madh i francezit që ka fituar tri herë çmimin "Lojtari më i Mirë i Vitit". "Zidane është një nga lojtarët më të mirë, për të mos thënë më i miri në botë", - thotë Bekam. Përveç këtyre, do të kemi edhe duele si Lampard-Makalele apo Skols-Pirez.

PS:
Nje interviste e ZIDANET, e vjeter por e vlefshme...

[Davius]

Perez, presidenti i mbretit.

Florentino Perez, President i Realit të Madridit nga viti 2000. Është inxhinier, ish-profesor, ish-politikan, ish-këshilltar; tani në moshën 59- vjeçare drejton një prej grupeve private më të mëdhenj të Spanjës, imobiliaren "ACS". Thotë: "Kush vjen për të luajtur këtu, vjen në vendin ku shpiket e ardhmja e futbollit".


Futbolli i hidalgos është ëndrra e një fëmije: "Më falni Horge, por unë do ta shikoja mirë një skuadër me tri mbrojtës, tri mesfushorë - Zidan, Figo e Bekam - dhe katër sulmues, dy anësorë e dy qendrorë. Apo dhe katër mbrojtës, ama dy prej tyre duhet të jenë Roberto Karlos e Bekam. Pastaj tri mesfushorë dhe po aq sulmues. Duhet të shënojmë, apo jo?". Florentino Perez nga topi nuk merr vesh asgjë. Florentino Perez ulet në kolltukun më prestigjioz të stadiumit, më prestigjioz të botës: Santiago Bernabeu. Ulet aty dhe ka përkrah vetes njëherë Mbretin Huan Karlos, një tjetër Hozé María Aznarin, një tjetër Huan Antonio Samarançin, një tjetër akoma Nelson Mandelën: "Ju lutem, këtu afër meje". Kur nuk ka asnjë të fuqishëm, thërret në tribunën e nderit bashkëpunëtorët e tij, dje Horge Valdanon, sot Emilio Butraguenjon e Arrigo Sakin. Do të fjaloset dhe atëherë shpjegon sesi funksionon topi. "President, ekuilibri. Duhet ekuilibër në këtë lojë, është e vërtetë që duhet shënuar, por për të fituar nganjëherë e rëndësishme është të mos i lësh të shënojnë. Ekzistojnë edhe kundërshtarët". Florentino Perez është inxhinier. Është Presidenti i Realit të Madridit dhe për të qenë i tillë ka fituar zgjedhjet, sepse kështu funksionon në këtë klub që është një qytet, por edhe një komb, dhe një botë e tërë. Është religjion", thotë ai. Po, një besim fetar të cilit i përkasin miliona tifozë në të dy hemisferat dhe sidomos 85000 ortakët. Ata janë pronarët. Ata që çdo katër vjet vihen në radhë me orë të tëra dhe futen në një kabinë, me një fletë votimi në dorë. Zgjedhin. Më parë, një vit i tërë fushatë elektorale: janë kandidatët, është programi, janë premtimet, përplasjet goditjet e ulëta. Florentino është në mandatin e dytë: four more years edhe ai, banor tjetër i një Shtëpie të Bardhë tjetër. E quajnë kështu spanjollët skuadrën e Realit, superfuqinë e planetit futboll. Është rizgjedhur në vitin 2004, ka fituar bindshëm Bushi i Madridit. Nga ana tjetër, ai mrekullinë e ka bërë në vitin 2000, kur ka arritur presidencën e parë. Ja plani i atëhershëm i tij: Të shlyente borxhet e një shoqërie me një pasiv prej 278 milionë eurosh dhe të blinte të gjithë kampionët më të fortë që qarkullonin të lirë ose jo. Duhet të ishin të gjithë të tijët për të arritur të formonte "Galacticos", domethënë atë që është tani, skuadra e të gjithëve, përralla universale, pasuria e njerëzimit futbollofil, ata që bëjnë spektakël më shumë se sport, që bëjnë miliarda me thes, që të ngjallin frikë edhe vetëm t'u dëgjosh emrat. Ata që kanë fituar në pesë vjet dy tituj kampionë, një Champions League, një Superkupë europiane, një Kupë Interkontinentale.


Përse e zgjodhën 85000 pronarët.

85000 pronarët e zgjodhën atë si trashëgimtarin e Lorenco Sancit, Presidenti i pikiatës, njeriu që e ka çuar Shtëpinë e Bardhë në pikën më të ulët të të gjitha kohërave. Pré e kontestimeve, me një stadium shpesh bosh, me ngërdheshjen e përhershme të kundërshtarëve dhe të armiqve. Si ata të Barcelonës, në luftë të ftohtë të vazhdueshme me Realin. Sot, Madridi i Sancit do të kish përfunduar si Napoli, pa një pará të shpuar, me një pasuri historike të flakur, me të kaluarën e shqelmuar dhe me të ardhmen e lidhur me kreditë e bankave, por me të gjithë respektin, "Reali" nuk është Napoli: Reali është Reali. "Është një religjion, senior". "Reali" është një term i vazhdueshëm krahasimi: "Duhet mësuar të luhet si Reali". "Reali" është pika e referimit. "Reali" e ka futur Spanjën në Europë, më përpara se politika mund të mendonte se do të arrinte. Kur në Romë është krijuar Pakti i Qymyrit dhe i Çelikut (CEE), Madridi tashmë e kish pushtuar kontinentin, duke u bërë flamurmbajtësi i një kombi nën një regjim që askush nuk e duronte. Ishte marsi i vitit 1957 dhe ata njerëz, që veshur me të bardha, vraponin nga Portugalia në Bashkimin Sovjetik drejt fitores së Kupës së dytë të Kampionëve. E dyta nga nëntë të tilla. E dyta që pasonte të parën e futur në xhep një vit më parë. E dyta që i paraprinte të tretës, të katërtës dhe të pestës, të fituara deri më 1960. "Reali" që pastaj kish shpikur Kupën e Kampioneve. Përkrah gazetarit të "L'Equipe", Gabriel Hanó, njeriut që propozoi turneun e të gjitha skuadrave kampione në kufijtë e tyre, qëndronin drejtuesit madridas. Qëndronin sepse qysh atëherë kishin fituar goxha në Spanjë: katër kampionate dhe nëntë kupa kombëtare. Në vitin 1955 ishte tashmë e mjaftueshme për të shkuar përtej Pirenejve, për të "ungjillizuar" të pafetë e religjionit të topit. Sepse këtë bën gjithmonë ajo që FIFA e ka quajtur "skuadrën e shekullit të XX-të", skuadra e të gjitha kohërave. Edukon pjesën tjetër të botës me një ide të futbollit që është e saj, e përbërë nga spektakël dhe fitore, me sharm dhe prestigj, me pushtet. Për këtë nuk ka asgjë që si "Reali" i Madridit t'i ngjajë më shumë Shtëpisë së Bardhë: ose je i Realit, ose je kundër. Mund të urrehet kjo skuadër, e bëjnë shumë dhe shumë më tepër nga sa mund të imagjinohet, shumë më tepër nga sa ndodh për "Juventusin" në Itali; për "Mançester Junajtidin" në Angli; për "Bajernin" e Mynihut në Gjermani. Po, mund të urrehet "Reali" i Madridit, por nuk mund të injorohet. Ja se mbi çfarë ka luajtur Florentino Perez në vitin 2000. Ka synuar mbi emocionin, pozitiv apo negativ qoftë, nuk mund të lihej që pasuria të rrezikonte të digjej. Është hedhur në sulm ndaj atij që kish "dështuar me turp", duke bindur deri dhe klubet e tjera të Spanjës se "Reali", në ato kushte, ishte një fyerje ndaj historisë: "Ma jepni mua këtë klub. Do ta ngjis në majën e gjithçkaje. Do të fillojmë të fitojmë çdo turne, çdo kampionat, çdo ndeshje. Do të bëjmë të dëfrehet Madridi, Spanja, bota. Do të sjell të luajnë me këtë fanellë ajkën e ajkës". Mitingje, drita, imazhe, premtime: një korridë. Fitore: Olè! Ja inxhinieri Perezi, "madridas nga barku i nënës sime", në superkolltukun e Santiago Bernabeut. Përpara jush, hidalgoja Florentino, ish-Hijo de algo, "bir i dikujt". Djali i baba Edoardos që i ka mësuar se çfarë ishte skuadra që stërviste dy hapa larg nga Paseo de la Castellana, në lagjen e Çamartinit në qendër të Madridit, në mes të pallateve të pasanikëve e të njerëzve të fuqishëm, ajo skuadër që kur Florentino ishte fëmijë, i hapte Spanjës dyert që vetëm topi do të mund t'ia hapte. Ishte Spanja e Fransisko Frankos, Spanja e diktaturës, ajo që asnjë nuk e vinte në hesap: "Reali" është ambasadori im më i mirë", thoshte Gjeneralisimi. E vërtetë, ashtu siç ka qenë gjithmonë që Kaudilio u bënte favore më dëshirë merengeve. Tani Florentino mohon, por provoni të shikoni sesi arriti në Bernabeu në vitin 1956 mërgimtari hungarez Ferenc Pushkash. Duhej një vizë, erdhi menjëherë. Provoni edhe të pyesni Barcelonën se çfarë qe "robo di Di Stefano", futbollisti që duhej të shkonte në Katalonjë me një kontratë tashmë të nënshkruar për blaugranat, por që në të vërtetë përfundoi të bëhej miti absolut i Madridit dhe i gjithë Europës. Federata e futbollit e një vendi nën regjim tha se marrëveshja e nënshkruar nga lojtari me Barcelonën ishte ekuivalente më atë që skuadra Millionarios e Bogotàsë (skuadër nga e cila vinte Di Stefano) kish nënshkruar me "Realin". Kështu, një vit andej, një vit këtej. Barça u përgjigj "jo": O të gjithin, o hiç. Hiç, ose më mirë i gjithi për "Realin": Di Stefano u bë lojtari simbol i skuadrës më të fortë i historisë së futbollit. Ajo e pesë kupave të kampioneve rresht. Ajo e Santiago Bernabeut, Presidenti më i rëndësishëm. Ajo e Florentinos së vogël, që hidalgo nuk është vetëm i babait. Ish-profesor në Politekniken e Madridit, ish-politikan, ish-këshilltar i qeverisë dhe i Komunës së Madridit, i apasionuar i artit bashkëkohor dhe sidomos i Endi Uorhollit, sipërmarrës i suksesshëm, në moshën 59-vjeçare drejton "ACS"-in, një prej grupeve private më të mëdhenj të Spanjës, shoqëri imobiliare me 110000 punonjës dhe 12 miliardë euro të faturuara.


Nga humbjet tek ngjitjet.

Është kështu që ka ardhur señor Perez, me miqësitë dhe me një jetë të harxhuar në kërkim të vendit që vlente. Kish filluar në vitin 1973, kur erdhi në Drejtorinë e Përgjithshme të Shoqatës Spanjolle të Ndërtuesve. Në vitin 1976 u emërua Delegat në Shërbimet e Mjedisit dhe të Punëve Publike të Komunës së Madridit. Më 1979, debutoi në politikë me Unionin e Qendrës Demokratike (UCD), kur ishte forcë qeveritare me Alfonso Suarezin. Menjëherë ngjitja e shpejtë, deri në emërimin në Komitetin Ekzekutiv Krahinor të Madridit, kandidaturë në zgjedhjet bashkiake, humbës. Vitin tjetër, një goditje tjetër. Drejtor i Përgjithshëm i Shërbimit Infrastrukturë dhe Transporte të Ministrisë së Transporteve, Turizmit dhe të Telekomunikacioneve të qeverisë qendrore. Akoma emërime: Në vitin 1986, kur lë UCD-në, për të kaluar në Partinë Reformiste Demokratike (PRD). Edhe këtu ngjitja, fillimisht kandidatura për një vend në Parlament, më pas Sekretaria e Përgjithshme e partisë. Paralelisht aktiviteti si sipërmarrës me tituj, poste dhe miq të tjerë. Deri në vitin 1994, kur tentoi për herë të parë garën drejt Shtëpisë së Bardhë. U mund nga Ramon Mendoza: "Gjë e mirë, atëherë nuk do të kisha pasur forcën që të arrija të garantoja projektin tim tek "Reali". Tamam, sepse goditja e vërtetë do të vijë në vitin 1997, kur me shkrirjen e grupeve ndërtimore "OCP", "Gines" dhe "Navarro", do të lindë "ACS"-i. Ai, i emëruari Drejtor i Përgjithshëm i një kompanie mbresëlënëse, diçka që e ka vënë në konkurrencë me Presidentin e "Banco di Santander", Emilio Botin, si personi më influent i vendit. Ka qenë atëherë që Don Florentino ka menduar që "Reali" do të ishte gjëja e tij. Kishte tifozllëkun e tij që shtynte, kish ndjesinë e biznesit, kontaktet e duhura, shpatullat e mbuluara. Ish-funksionar i madh i shtetit, me lidhjet që vlejnë në Komunën e Madridit dhe nëpër ministri, me raportet personale me Kryeministrin Aznar, me një kompani të tijën për ta përdorur si dash. Mjaftonte të priste, si një torero. Mendoza e më pas Sanc. Njerëz pa gjenealogji, njerëz që kanë menduar se në korridë fiton demi: Është më i madh, më i fuqishëm, më i keq. Në të vërtetë, jo. Përfundon gjithmonë me Matadorin në triumf, ai që ka publikun nga ana e tij, ai që ka dinakërinë, ai që prapa mantelit të kuq për të tundur, fsheh armët. Florentino kish gjithçka. Ka pritur që ndoshta demi të ishte i dehur. Borxhet e Sancit, ai mit i zënë me shpulla në emër të një derbi personal që señor Lorenco kish ndërmarrë me Hezus Gil i Gil, Gauçin e Spanjës, pronar i Atletiko Madrid. Jo, "Realit" nuk mund t'i bësh beteja personale. Po qe se ia bën, nuk mund t'i bësh publike: 85000 ortakë për t'u mbajtur nën fré, po nuk dite të bësh politikanin, ke mbaruar. "Ai nuk është Presidenti i duhur për këtë klub, nuk ka stofën e duhur. Votomëni dhe do ta bëj "Realin" të jetë fisnikëria e vërtetë e futbollit! Ne nuk i bëjmë luftë askujt, ne jemi ata që duhemi imituar, jo ata që imitojmë". Është 16 korriku 2000, kur Florentino tund për herë të fundt mantelin e tij të kuq kundër Sancit, i mbaruar. Si gjithmonë, fiton matadori. Fiton dhe merr kolltukun më prestigjioz të topit, atë që vlen pothuajse sa Presidenca e FIFA-s, në mos për gjë tjetër, për faktin që klubi i tij ka kontribuar që ta themlojë Federatën Botërore të Futbollit. Në vitin 1904, në Paris e themeluan shoqatat kombëtare të Belgjikës, Francës, Zvicrës, Suedisë, Danimarkës, Holandës, plus një përfaqësues i Spanjës, një drejtues i "Real" Madridit. Nëqoftëse nuk vlen sa Zhozef Blater, Florentino sot i afrohet shumë, sepse ndryshe nga kreu suprem i topit global, ai është një tip i besueshëm, atë që ka premtuar, e ka mbajtur. Më 17 korrik 2000 kish tashmë pothuajse gjithçka gati, shitjen e ciudad deportiva të "Realit", në qendër të qytetit. Natyrisht, më parë kish siguruar një rikualifikim të bukur ndërtimor të terrenit, me një variant ndaj planit rregullues të arritur në këshillin e parë komunal të dobishëm. Vlerë e re, 390 milionë, 110 më shumë se vrima e lënë nga Sanc. Një goditje dhe kalo matanë, as edhe një pesetë borxh, bile pará në dorë për t'u përdorur menjëherë: Luis Figo, Di Stefano i ri, i vjedhur gjithmonë "Barcelonës" për 70 milionë. Thuaj: Ok, tani jemi me 40 milionë më pak. No señor! Do të ishin 160, sepse 90 janë përdorur për të ngritur në këmbë çitadelën e re të klubit, ciudad del Madrilismo, një kompleks prej 120 hektarësh dy hapa larg aeroportit të Barahas. Komode e ultramoderne, praktikisht mjalt për sponsorët. Janë lëshuar të gjithë: Adidas, Siemens, Pepsi. Florentino e ka bërë të ndahet në llokma dhe secilën ia ka shitur ofruesit më të mirë, 200 milionë euro në xhep.


Deri më tani, askush nuk i ka thënë "jo".

Shfletoji faqet e bilancit dhe do ta shikosh, në më pak se një vit një thesar i madh për të bredhur nëpër botë, që të ofrojë pará dhe shikueshmëri. "Kush vjen të luajë këtu, vjen të luajë në vendin ku shpiket e ardhmja e futbollit. Vjen të luash me më të mirët e botës. N.q.s luan në ndonjë vend tjetër, mund të jesh i zoti, por që të jesh kampion, duhet të jesh i "Realit". Ka shkuar t'u bjerë këmbanave të Zidanit, Ronaldos, Bekamit, Ouenit. Një për një me atë filozofi prej hidalgoje të vjetër, shumë i sigurt në vetvete. "Ne jemi "Reali", marrim kë të na dojë qejfi". Praktikisht, të drejtën për ta provuar me të gjithë. Vepron gjithmonë kështu Don Florentino, qysh nga koha kur ulet në tribunën e nderit të Bernabeut. U kërkon shqytarëve të tij që të jenë më të mirët dhe u bën qejfin. Shuan kënaqësinë e tij dhe pret që klubi pronar i Stelas të dorëzohet, në një mënyrë krenarie prej dashnoreje të tradhtuar. Tani pret vetëm që të ndodhë diçka midis Romës dhe Totit e Kasanos; midis Milan dhe Shevçenkos; midis Barcelonës dhe Ronaldinjos; midis Arsenalit dhe Vieirasë. Deri më tani, askush nuk i ka thënë "jo". Janë 12 milionët e eurove që merr secili prej pesë fenomeneve.

Janë të ardhurat e publiciteti personal, gjysma lojtarit, gjysma klubit. "Nuk mund të refuzonin, këtu nuk vihet vetëm për pará. Është tradita, krenaria, prestigji". Po, prestigji e do të bëhesh një simbol planetar. "Reali" shkon në Kinë dhe mbush stadiumet, shkon në Japoni dhe nuk arrin bile të mbërrijë në aeroport nga hoteli, shkon në Hong Kong dhe nuk arrin të përfundojë shfaqjen, sepse njerëzit fillojnë të kërkojnë autografë e fotografi përpara përfundimit të ndeshjes. Kështu, debitet janë mbytur nga kreditet: "Me marketingun dhe merchandising-un arkëtojmë 135 milionë euro, 70 të tjera nga të drejtat audiovizive, 100 të tjera nga biletat dhe anëtarët. Pastaj është pjesa tjetër, për dy ndeshje në Lindje na kanë garantuar 14 milionë euro". Por "Reali" udhëton nëpër botë edhe për t'u hapur dyert shkëmbimeve tregtare të Spanjës.

Nëqoftëse Franko kishte nevojë për Bernabeun, Aznari ka pasur nevojë për Florentinon, me një uniformë të bardhë ka bërë të njihet mrekullia e re e vendit të tij. Gjë që nuk e bën Xapatero, tifoz i Barcelonës. "Po, por vajzat i ka të dyja tifoze të "Realit", thotë Florentino me krenarinë e atij që i ka zhvatur një babai një prej gjërave që në Spanjë është e drejtë e trashëgueshme, besnikëria sportive. "Po, por unë dhe ai jemi në marrëdhënie të shkëlqyera. Pastaj fakti që ai është një rival futbollistik, është dytësor". Tamam, miqësia përpara topit. Si do të ishte ndryshe? U vjen për mbarë të dyve dhe ndoshta në këtë moment i vjen më shumë Kryeministrit socialist. Sepse pastaj "Reali" është "Real" edhe jashtë fushës së blertë. E ka pretenduar vetë Don Florentino:

"Kush punon në këtë klub, duhet të ketë një sjellje shembullore". Duke parë se futbollistët janë të shurdhër, ka stampuar dhjetra kopje të manualit të tij të edukimit, i shpërndarë për të gjithë "punonjësit" e tij. Secili e ka marrë në një pako dhuratë, brenda një camiseta blanca e viteve '50, me numrin 9 të Di Stefanos dhe tri letra, njëra e vetë Di Stefanos, një tjetër e Drejtorit të Përgjithshëm (më parë Valdano, tani Butraguenjo) dhe natyrisht e tij. Secili e ka marrë në gjuhën e vet "Libro Azul"-in e tij:

"Asnjëherë mos protesto me arbitrat; të flasësh keq për drejtuesit e garës, është shenjë dobësie; asnjëherë mos kritiko me shtypin lojtarët e tjerë, si shokët e skuadrës, ashtu dhe ata kundërshtarë; të kesh gjithmonë respektin maksimal për tifozerinë, sidomos në momentet më të vështira; të jesh i ngrohtë dhe i sjellshëm me fëmijët, pa u refuzuar asnjëherë autografe dhe gatishmëri". Pastaj të fitosh, të dëfresh e të përtypësh miliarda, të paktën, për katër vjet të tjera.

[Davius]

2002................

[Davius]

2000...................

[Davius]

1998...............

[Davius]

1966...............

[Davius]

1960................

[Davius]

1959....................

[Davius]

1958...............

[Davius]

1957..............