Cilesit e Pejgamberit, alejhis-selam

[altin55]

Cilësitë e Pejgamberit, alejhis-selam



Të flasësh për cilësitë e njeriut më fisnik, të dërguarit më madhështor, personit më të dashur te All-llahu dhe mësuesit të mbarë njerëzimit dhe t’ia japësh hakun kësaj teme është një gjë e rëndë dhe e vështirë. Kjo është një temë për të cilën nuk mjafton edhe nëse shkruhen libra voluminoz dhe mbahen ligjërata të shumta. Ne jemi aq të vegjël dhe aq pak kemi dituri, saqë padyshim nuk mundë t’ia japim hakun kësaj teme.

Mirëpo, duke u nisur nga fjala “Ajo që nuk mund të arrihet në tërësi, nuk lihet në tërësi”, vendosëm që ta japim kontributin tonë modest në këtë drejtim, duke shpresuar që kjo do t’iu bëjë dobi muslimanëve të kohës sonë, për të cilët me keqardhje themi se shumë pak e njohin të dërguarin e tyre, e aq më pak e pasojnë.

Cilësitë e Pejgamberit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, janë cilësitë më të mira dhe më të dashura te All-llahu, saqë askush pas tij nuk mund t’i arrijë ato në tërësi, mirëpo ne duhet t’i kemi shembull dhe të mundohemi maksimalisht t’i pasojmë.

Ai që dëshiron t’i njohë cilësitë e Pejgamberit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, le ta lexojë Kuranin fisnik, po ashtu le t’i lexojë hadithet e tij, sepse në to përshkruhen fjalët dhe veprat e tij. Po ashtu le t’i lexojë librat që flasin për jetëpërshkrimin e tij dhe cilësitë e tij, që ta sheh se si dijetarët kanë folur për të dhe e kanë përshkruar atë.

Padyshim se kjo është një obligim për çdonjërin që ndjehet si musliman dhe i thotë vetes musliman. Sepse shehadeti është “Esh-hedu el-la ilahe il-lall-llah ve esh-hedu enne Muhammeden Resulull-llah”.

Pjesa e parë “Esh-hedu el-la ilahe il-lall-llah” (që d.t.th: Dëshmoj se s’ka Zot tjetër dhe askush nuk meriton të adhurohet pos All-llahut), nënkupton që ne ta njohim All-llahun, ta dimë çka na ka urdhëruar All-llahu e çka na ka ndaluar, në mënyrë që t’i veprojmë ato që na i ka urdhëruar dhe të largohemi nga ato që na i ka ndaluar.

Kurse pjesa e dytë e shehadetit që është “ve esh-hedu enne Muhammeden Resulull-llah” (që d.t.th. Dëshmoj se Muhammedi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, është i dërguar i All-llahut), nënkupton që ta njohim këtë pejgamber, ta pasojmë atë, t’i dëgjojmë urdhrat e tij dhe ta kemi shembull në jetën tonë.

E si do ta pasojmë atë nëse nuk e njohim atë? E si do ta njohim atë nëse nuk e lexojmë Kuranin, Hadithet dhe librat që flasin për të? Njeriu nuk mund të dëshmoj për një gjë që nuk e njeh, sepse dëshmia nuk do të jetë në rregull.

Në vijim me lejen e All-llahut do t’i përmendim disa nga cilësitë kryesore të këtij Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, edhe atë në mënyrë të shkurtër, që të jemi sa më të qartë dhe sa më të kuptueshëm:


1. I dërguar i fundit dhe imam i Pejgamberëve


Cilësia kryesore me të cilën e ka stolisur All-llahu këtë Pejgamber është se ai, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, është Pejgamber i fundit, pas të cilit nuk ka pejgamber tjetër, dhe ai, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, është Pejgamberi më fisnik dhe më madhështor, si dhe është imam i të gjithë Pejgamberëve tjerë.

Grada më e lartë që njeriu mund të arrijë është Pejgamberllëku, e grada më e lartë i takon Pejgamberit Muhammed, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, atij i takon Xhenneti më i lartë dhe vendi më i mirë në Ahiret.

Andaj prej kushteve për të qenë musliman është Besimi në krejt pejgamberët, në përgjithësi, dhe në Pejgamberin e fundit Muhammedin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, në veçanti.

Nga kjo e kuptojmë se Krishterët dhe çifutët janë qafirë, dhe nëse nuk pendohen e ta besojnë edhe Muhammedin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, sikur ne që besojmë në Musën dhe Isain, alejhis-selam, do të jenë në xhehennem përgjithmonë.

Për ta All-llahu, xhel-le shanuhu, thotë: “S'ka dyshim se ata që nuk besojnë All-llahun dhe të dërguarin e Tij, dëshirojnë të bëjnë dallim mes All-llahut dhe të dërguarve të Tij e thonë: “Ne i besojmë disa e nuk i besojmë disa të tjerë” e mes këtij duam të marrin një rrugë. Të tillët janë jobesimtarët e vërtetë; e Ne kemi përgatitur dënim të fortë e nënçmues për jobesimtarët.” [Nisa: 150-151].

All-llahu, subhanehu ve teala, thotë: “Muhammedi nuk ka qenë babai i asnjërit prej burrave tuaj por ai ishte i dërguari i All-llahut dhe vulë e të gjithë pejgamberëve, e All-llahu është i dijshëm për çdo send.” [Ahzab: 40].

Kurse hadithet që e vërtetojnë se Muhammedi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, është i dërguari i fundit janë të shumta dhe të njohura.


2. I dërguar për mbarë njerëzimin


Cilësi tjetër, e cila e dallon nga Pejgamberët e tjerë, është se ai, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, është i dërguar për mbarë njerëzimin, dhe mbarë njerëzimi pas tij e kanë obligim ta besojnë atë. Këtu hyjnë edhe jehudit dhe krishterët, të cilët e njohin këtë Pejgamber por prapë se prapë nga zilia dhe kokëfortësia e tyre nuk e pranojnë.

All-llahu i Madhërishëm për ta thotë: “Atyre që ua kemi dhënë librin, ata e njohin atë (Muhammedin) siç i njohin bijtë e vet, e një grup pre tyre edhe pse e dinë këtë, janë duke e fshehur të vërtetën.” [Bekare: 146].

Po ashtu thotë: “E kur u erdhi atyre prej All-llahut libri (Kur'ani) që është vërtetues i atij, që e kishin pranë, e që para se t'u vinte e kërkonin ndihmën e tij kundër mosbesimtarëve, e mohuan atë (Muhammedin) që e njihnin, kur u erdhi. Pra mallkimi i All-llahut qoftë kundër mosbesimtarëve!” [Bekare: 89].

Në lidhje me këtë ajet transmetohet një ngjarje interesante:

Jehudit e dinin se Pejgamberi do të vijë në një vend në shkretëtirë ku ka hurma, prandaj edhe u vendosën në Medine dhe në Hajber, për ta pritur këtë Pejgamber, sepse ata mendonin se do të jetë Jahudi. Bile ata kur kishin ndonjë mosmarrëveshje me arabët u thonin: “Do ta shihni ju kur të vijë Pejgamberi jonë, do t’iu bëjmë kështu e kështu.”

Kur doli në Meke lajmi se ka dal Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, arabët që ishin në Medine menjëherë nxituan që ta pranojnë si Pejgamber, sepse e dinin këtë gjë nga Jahudit. Kurse çifutët kur e panë se ai nuk është jahudi, po është arabë, nga inati dhe zilia nuk e pranuan. Disa prej tyre u bënë musliman, mirëpo shumica nuk e pranuan, bile u munduan ta mbytin Pejgamberin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem.

Kurse sa u përket krishterëve, ka shumë të tillë që e pranuan islamin atëherë, si dhe sot e kësaj dite, sepse e dinë se ky pejgamber është i vërtetë. Mirëpo shumica prej tyre janë në kufër dhe nuk e pranojnë Muhammedin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, bile edhe i luftojnë pasuesit e tij.

All-llahu i Madhërishëm thotë: “...Ne të dërguam ty Pejgamber për mbarë botën. Mjafton që All-llahu është dëshmues për këtë.” [Nisa: 79].

Po ashtu thotë: “...Ai (Kur'ani) nuk është tjetër vetëm se këshillë për mbarë njerëzit.” [Jusuf: 104].


3. Fuqia dhe trimëria


Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ishte shumë i fuqishëm dhe trim i madh. Fuqia dhe trimëria e tij vërehet në betejat që i ka bërë kundër pabesimtarëve. Ai ishte në vijën e parë të frontit, e kur rëndohej gjendja dhe sahabët fillonin të tërhiqen, ai i inkurajonte për luftë, saqë disa sahabë thoshin: “Kur ashpërsohej gjendja në luftë, ne mbroheshim me Pejgamberin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem”.

Gjatë gropimit të Hendekut, kur shokët e tij hasnin në ndonjë gurë të madh që nuk mund ta thyenin, e thirrin Pejgamberin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, për ta thyer, ngase ai ishte më i fuqishmi.

Andaj, lexo për betejën e Bedrit, Uhudit, Hendekut, si dhe për betejat tjera që ta shohësh trimërinë dhe fuqinë e këtij Pejgamberi.

Këtë virtyt të tij e morën edhe shokët e tij, të cilët luftonin më jetët dhe pasurit e tyre për t’i dal në ndihmë këtij Pejgamberi fisnik. Trimëria e tyre ishte e rrallë, trimëri e cila buronte nga besimi i madh. Transmetohet për një sahab, se kur e pa se armiqtë kishin hedhur disa shtiza në drejtim të Pejgamberit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, u hodh mbi Pejgamberin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, dhe e mbuloi me trupin e tij, që ta mbronte nga shtizat. Sahabët tjerë thonë se shpina e tij u bë sikur shpina e iriqit, nga shtizat e shumta që i ishin ngulitur.


4. Bukuria


Ebu Hurejre, radijallahu anhu, thotë: “Kurrë në jetën time nuk kam parë diç më të bukur se Resulull-llahun, sal-lallahu alejhi ve sel-lem. Dukej sikur dielli lundronte në fytyrën e tij. Nuk kam parë askënd që mund të ecë më shpejtë se Resulull-llahu, sal-lallahu alejhi ve sel-lem. Dukej sikurse toka shpejtonte nën të, ne lodheshim për ta arritur, ndërsa ai ishte i palodhshëm.” [Tirmidhiu].

Ummu Ma’bed el-Huza’ai duke e përshkruar Pejgamberin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: “... Është i bukur dhe tërheqës. Me sy të zi, me shikim të thellë të rrethuar me qepalla të dendura dhe të gjata. Në zërin e tij ndihej ngjirje. Me qafë të gjatë. Symadh. Sysurmë. Me vetulla të gjata e të bukura, as të holla e as të trasha. Me flokë shumë të zeza. Kur heshtë, e shquan qëndrimi dinjitoz dhe maturia, e kur flet, e frymëzon shkëlqimi dhe eleganca. Njeriu më i bukur dhe më elegant prej së largu, e edhe më i bukur dhe më tërheqës prej së afërmi...”

Xhabir Ibën Semeri thotë: “Ka pasur gojë të bukur dhe sy të mëdhenj. Nuk ka qenë i trashë.” [Muslimi].

El-Berra thotë: “Ka qenë shtat mesatar, shpatullgjerë. Flokët i kishte të gjata gjer te pulpat e veshëve... Kurrë nuk kam parë ndonjë njeri më të bukur se ai.” [Buhariu].

Po ashtu thotë: “Më parë flokët i mbante të lëshuar, nga dëshira që t’i imitonte Pejgamberët e mëhershëm, e pastaj i mblidhte në kokë.” [Buhariu].

Ka’b Ibën Maliku ka thënë: “Kur gëzohej, fytyra i shndriste sikur të ishte një copë hëne.” [Buhariu].

Xhabir Ibën Semeri thotë: “E kam parë në natën me hënë të plotë. E shikoja Resulull-llahun, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, pastaj hënën... dhe mu duk më i bukur se hëna.” [Tirmidhiu].

Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, i kishte flokët gjysmë kaçurrela të zeza, si dhe mjekrën e dendur dhe të zezë, siç transmetohet nga Ibën Abbasi dhe sahabët tjerë, radijallahu anhu.

Enesi, radijallahu anhu, thotë: “As ambrit as miskut nuk i vinte erë më e këndshme se e lëkurës së Resulull-llahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem.” [Buhariu].

Xhabir Ibën Semuri rrëfen gjersa ka qenë fëmijë: “Resulull-llahu, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ma ledhatoi fytyrën, e dorës së tij i vinte era sikur ta kishte nxjerrë nga ndonjë enë ku ruhet parfumi.” [Muslimi].

Xhabiri rrëfen: “Nuk ka mundur të kalonte ndonjë rruge, e që ai i cili kalonte pas tij të mos e ndiente erën që kishte mbetur prapa tij. Sipas asaj ere mund të kuptonte se ai kishte kaluar atypari. Ka pasur një aromë të veçantë e të këndshme, erë fluidi.”

Ai në mes të shpatullave e ka pasur shenjën-vulën e pejgamberisë.


5. Modestia dhe Devotshmëria


Edhe pse All-llahu e kishte ngritur në një pozitë të lartë, Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, nuk ishte mendjemadh me të tjerët, përkundrazi ai ishte modest dhe i devotshëm në adhurimin ndaj All-llahut. Ulej në mesin e shokëve sikur të ishte njëri prej tyre, dhe e urrente të dallohej nga ata. Po ashtu ai e urrente që të ngrihen në këmbë kur ai hynte në dhomë.

Krejt kjo tregon se ai ishte modest dhe falënderues për dhuntitë e All-llahut.

Kurse sa i përket devotshmërisë, nuk ka pasur njerëz më të devotshëm ndaj All-llahut se ai, e as që do të ketë. Ai, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ishte i pari në zbatimin e urdhrave të All-llahut, dhe i pari në largimin prej harameve.

Aq shumë falej gjatë natës, saqë i ënjteshin këmbët nga adhurimi i gjatë, e kur shokët e pyetnin se pse e mundon veten aq shumë, kur është i garantuar prej All-llahut, ai ua kthente: “A nuk duhet të jem rob falënderues?”

Abdullah Ibën Mesudi, radijallahu anhu, tregon: “U fala një natë me Pejgamberin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, e ai u fal aq gjatë saqë me shkoi ndërmend të bëj një vepër të keqe” I thanë: “e çka të shkoi ndërmend?” Tha: “Më shkoi ndërmend që të jap selam.”

Transmeton Imam Ahmedi se “Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ishte më i lehti për namazin e tjerëve (kur i falte njerëzit si imam), ndërsa shumë e zgjaste namazin e vet (kur falej vetëm).”

Po ashtu transmetohet nga Aishja, radijallahu anhu, se Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, falej gjatë natën dhe qante aq shumë saqë mjekra i mbushej me lot.


6. Sjellja e mirë dhe morali i lartë


Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ishte njeriu më i sjellshëm dhe më i moralshëm. Kur e pyetën Aishen, radijallahu anhu, për moralin e Pejgamberit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ajo tha: “Morali i tij ishte Kurani”. Pra, Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, u pajis me virtytet më të larta morale.

All-llahu, subhanehu ve teala, e lavdëron për këtë cilësi në Kuran. Ai thotë: “Vërtet, ti je në një shkallë të lartë të moralit!” [Kalem: 4].

Po ashtu All-llahu, subhanehu ve teala, i thotë Pejgamberit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem: “Ti ishe i butë ndaj atyre, ngase All-llahu të dhuroi mëshirë, e sikur të ishe i vrazhdë e zemërfortë, ata do shkapërderdheshin prej teje, andaj ti falja atyre dhe kërko ndjesë për ta, e konsultohu me ta në të gjitha çështjet, e kur të vendosësh, atëherë mbështetu në All-llahun, se All-llahu i do ata që mbështeten.” [Ali Imran: 159].

Po ashtu i thotë: “E ty të mos shkojnë kurrsesi sytë në atë me çka Ne i pajisëm disa prej tyre, as mos u brengos për ta (pse nuk besuan), kurse ndaj besimtarëve ji i përulur e i butë.” [Hixhr: 88].

Për Pejgamberin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, All-llahu, subhanehu ve teala, thotë: “Juve ju erdhi i dërguar nga lloji juaj, atij i vije rëndë për vuajtjet tuaja, sepse është lakmues i rrugës së drejtë për ju, është i ndjeshëm dhe i mëshirshëm për besimtarët.” [Teube: 128].

Po ashtu thotë: “Pejgamberi është më i ndjeshëm ndaj besimtarëve se sa ata ndaj vetë vetvetes së tyre...” [Ahzab: 6].

Po ashtu edhe shokët e tij ishin në një shkallë të lartë të moralit dhe të sjelljes së mirë, ata për shembull e kishin Pejgamberin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ata ishin të kënaqur me All-llahun dhe All-llahu është i kënaqur me ata.

Jemi të vetëdijshëm se kjo që e paraqitëm nuk e paraqet në mënyrë komplete personalitetin e Të dërguarit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, mirëpo qëllimi ishte që kjo të jetë vetëm një njohje e shkurtër, si dhe të jetë nxitës për tema më serioze dhe hulumtime më të mëdha në këtë drejtim.

Vlen të përmendet libri “Virtytet e të Dërguarit” (botuar nga sh.b. “Nun”), si dhe libri “Nektari i vulosur i Xhennetit”, si dy libra që e shtjellojnë këtë temë.

Si përfundim themi se me të vërtetë kemi nevojë të njihemi më shumë me jetën e këtij të dërguari dhe cilësitë e tija fisnike, me mënyrën se si i ka thirr njerëzit në islam, si i ka ndërtuar personalitetet e sahabeve, si ka duruar në sprova dhe kohë të vështira dhe si ka falënderuar All-llahun në momentet e fitoreve dhe sukseseve. Lusim All-llahun të na bëjë prej pasuesve të tij dhe të na ringjallë në turmën e pasuesve të tij.

[-Edu]

Selam alejkum vella

Allahu te shperbleft per mundin tend.

Per kete teme ligjeroi javen e kaluar ne prishtine edhe efendi Mustaf Havolli.